अंश ८१

परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूले कम्तीमा पनि आफूसँग भएका सबै कुरा त्याग्न सक्नैपर्छ। परमेश्वरले एकपटक बाइबलमा यसो भन्नुभयो, “तिमीहरूमध्येमा जसले ऊसँग भएको सबै कुरा त्याग्दैन, ऊ मेरो चेला हुन सक्दैन” (लूका १४:३३)। आफूसँग भएका सबै कुरा त्याग्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ आफ्नो परिवार त्याग्नु, आफ्नो काम त्याग्नु, आफ्ना सबै सांसारिक उल्झनहरू त्याग्नु हो। के यसो गर्नु सजिलो हुन्छ? यो धेरै कठिन हुन्छ। त्यसो गर्ने इच्छाविना यो कदापि गर्न सकिँदैन। जब कोहीसँग ती कुरा त्याग्ने इच्छा हुन्छ, तब उसमा स्वाभाविक रूपले कठिनाइ सहने इच्छा हुन्छ। यदि व्यक्तिले कठिनाइ सहन सक्दैन भने, चाहेर पनि कुनै कुरा त्याग्न सक्नेछैन। कतिपयले आफ्नो परिवार त्यागेर र आफ्ना प्रियजनदेखि टाढिएर, केही समय आफ्नो कर्तव्य निभाएपछि तिनीहरूलाई घरको याद आउँछ। तिनीहरू आफूलाई असह्य भएमा हालचाल बुझ्न सुटुक्क घर गई फेरि आफ्ना कर्तव्यमा फर्केलान्। आफ्नो घर छाडेर कर्तव्य निभाउन हिँडेका कतिपय मानिस नयाँ वर्ष र अन्य छुट्टीको बेला आफ्ना प्रियजनहरूको अभाव महसुस गर्छन्, र राती सबै जना सुतेका बेला एक्लै रुन्छन्। रोइसकेपछि तिनीहरू परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छन् र निकै हल्का महसुस गर्छन्, अनि त्यसपछि आफ्नो कर्तव्य निर्वाहमा लाग्छन्। यी मानिसहरूले आफ्ना परिवार त्याग्न सके पनि, ठूलो पीडा सहन सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले यी सम्बन्धहरूका लागि आफ्नो भावना हटाउनसमेत सक्दैनन् भने, कसरी आफूलाई परमेश्वरमा समर्पित गर्न सक्लान्? कतिपय मानिस आफ्नो जागिर र परिवार, आफ्ना सबै कुरा त्यागेर परमेश्वरलाई पछ्याउन सक्छन्, तर तिनीहरूले यसो गर्नुको लक्ष्य के हुन्छ? कतिपय मानिस अनुग्रह र आशिष् प्राप्त गर्न खोजिरहेका हुन्छन्, र कतिपयचाहिँ मुकुट र इनाम मात्र पछ्याउने पावलजस्ता हुन्छन्। थोरै मानिस सत्यता र जीवन पाउन अनि मुक्ति प्राप्त गर्न आफूसँग भएका सबै कुरा त्याग्छन्। त्यसोभए, यी पछ्याइमध्ये कुनचाहिँ परमेश्वरको इच्छासँग मिल्छ? त्यो अवश्य पनि सत्यता पछ्याइ र जीवन प्राप्ति हो। यो पूर्णतया परमेश्वरको इच्छासँग मिल्छ, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण पक्ष यही नै हो। यदि व्यक्तिले सांसारिक कुरा र धनसम्पत्ति त्याग्न सक्दैन भने, के उसले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ? कदापि सक्दैन। कतिपय मानिसले आफ्ना सबै कुरा त्यागेर आफ्नो कर्तव्य निभाएका छन्, तर तिनीहरू सत्यता पछ्याउँदैनन्, र आफ्नो कर्तव्य निर्वाहमा सधैँ लापरवाही गर्छन् र झारा टार्छन्। केही वर्ष यसरी भौँतारी हिँडेपछि, तिनीहरूमा कुनै अनुभवात्मक गवाही हुँदैन र तिनीहरूले केही पनि प्राप्त गरेका हुँदैनन्। प्रतिष्ठा र हैसियत मात्र पछ्याउने र ख्रीष्टविरोधीको मार्गमा हिँडने मानिसहरू सत्यता प्राप्त गर्न झनै सक्दैनन्। थुप्रै मानिस परमेश्वरलाई विश्वास गर्ने नाममा आफ्नो फुर्सदको बेला छिटपुट कर्तव्य निर्वाह गर्छन्। के यस्ता मानिसहरूलाई सत्यता प्राप्त गर्न सजिलो हुनेछ? मलाई लाग्छ, तिनीहरूलाई सजिलो हुनेछैन। सत्यता प्राप्त गर्नु सानोतिनो कुरा होइन। व्यक्तिले धेरै कठिनाइ सहनैपर्छ र ठूलो मूल्य चुकाउनैपर्छ। विशेष गरी, व्यक्तिले न्याय र दण्डको, परीक्षा र शोधनको, अनि काटछाँट र निराकरणको कठिनाइ अनुभव गर्नैपर्छ। यी सबै कठिनाइ सहनैपर्छ। धेरै पीडा नसहिकन सत्यता प्राप्त गर्न सकिँदैन। यस अवधिमा व्यक्तिले परमेश्वरलाई कतिपटक प्रार्थना गरेर सत्यता खोज्नुपर्छ? उसले परमेश्वरसामु कति पछुतोको आँसु पोख्नुपर्छ? उसले अन्तर्दृष्टि र ज्योति प्राप्त गर्न सक्नुअघि परमेश्वरका कतिवटा वचन पढ्नुपर्छ? उसले शैतानलाई जित्न सक्नुअघि कतिवटा आत्मिक युद्धहरू लड्नैपर्छ? अनि यी कुराहरू अनुभव गर्ने प्रक्रिया कति लामो हुन्छ? कति वर्षपछि व्यक्तिले अन्ततः सत्यता प्राप्त गर्न र परमेश्वरको अनुमोदन पाउन सक्छ? पत्रुसको अनुभवलाई हेर, अनि तिमीहरूले थाहा पाउनेछौ। के परमेश्वरले मान्छेलाई मुक्ति दिने र सिद्ध पार्ने काम मानिसहरूले कल्पना गरेजस्तो सजिलो हुन्छ? आफ्ना सबै कुरा त्याग्नु सानोतिनो कुरै होइन। आफ्ना सबै कुरा त्याग्नुको वास्तविक अर्थ के हो? “आफ्ना सबै कुरा” मा बाहिरी कुरा, परिवार, प्रियजन, साथीसँगी, पेशा, तलब, धनसम्पत्ति, र सम्भावनाहरू मात्र पर्दैनन्। यी कुराबाहेक, त्यसमा मन र आत्माका कुराहरू पर्छन्: ज्ञान, सिकाइ, कामकुराबारे व्यक्तिको दृष्टिकोण, जियाइको नियम, व्यक्तिको देहगत रुचि, साथै व्यक्तिले पछ्याउने र आकाङ्क्षा राख्ने कुरा, जस्तै प्रतिष्ठा र हैसियत। आफ्ना सबै कुरा त्याग्नुमा मुख्यतः यिनै कुराहरू पर्छन्; ती सबै आफ्ना सबै कुरा त्याग्नुका पाटो हुन्। बाहिरी कुराहरू एकैपटकमा त्याग्न सजिलो हुन्छ। तर मानिसहरूले मन पराउने, पछ्याउने र आफ्नो हृदयको गहिराइमा राख्ने कुराहरू नै तिनीहरूका लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र अमूल्य हुन्छन्, तिनले नै व्यक्तिका सबै कुरालाई जनाउँछन्, र ती कुराहरू त्याग्न सबैभन्दा कठिन हुन्छ। अहिले धेरैजसो मानिसले ती त्याग्न नसक्नुको कारण के हो भने, तिनीहरू ती कुरा छोड्नै सक्दैनन्, किनभने तिनीहरू तिनलाई सबैभन्दा बढी महत्त्व दिन्छन् र बहुमूल्य ठान्छन्। उदाहरणका लागि, प्रतिष्ठा र हैसियत, वा महिमा र भाग्य, आफ्नो प्रिय करियर वा सबैभन्दा मूल्यवान् कुराहरू—यी नै व्यक्तिका सबै कुरा हुन्, र ती कुरा त्याग्न सबैभन्दा कठिन हुन्छ। एक जना ब्याङ्क प्रबन्धकले परमेश्वरमा विश्वास गऱ्यो। उसले परमेश्वरका वचनहरू वास्तवमै सत्यता हुन् र परमेश्वरले गर्ने हरेक कुरा मान्छेलाई मुक्ति दिने काम हो भन्ने बुझ्यो। तर जब उसले आफ्ना सबै कुरा त्यागेर परमेश्वरलाई पछ्याउने निर्णय गर्‍यो, तब उसलाई ब्याङ्कको आफ्नो पद समस्या बन्यो। उसले एक मनले सोच्यो, “ब्याङ्कको मेरो पद अमूल्य कुरा हो। यसबाट राम्रो तलब आउँछ र त्यो प्रभावशाली छ,” फेरि अर्को मनले सोच्यो, “म परमेश्वरमा विश्वास गरेर सत्यता र अनन्त जीवन प्राप्त गर्न सक्छु। महत्त्वपूर्ण कुरा यही हो।” उसको मनमा द्वन्द्व चलिरह्यो। ऊ एक मनले ब्याङ्क प्रबन्धक हुन चाहन्थ्यो र अर्को मनले परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहन्थ्यो। एक मनले ऊ पैसाको पछि लाग्न चाहन्थ्यो भने अर्को मनले सत्यता प्राप्त गर्न चाहन्थ्यो। एक मनले ऊ आफ्नो हैसियत छोड्न सक्दैनथ्यो र अर्को मनले अनन्त जीवन प्राप्त गर्न चाहन्थ्यो। उसको मनमा दोधार भइरह्यो। उसलाई आफ्नो ब्याङ्क प्रबन्धकको हैसियत अत्यन्तै अमूल्य थियो, र ऊ त्यो त्याग्न सक्दैनथ्यो। अनेकौँ महिनासम्म उसको हृदयमा यो द्वन्द्व चलिरह्यो, र अन्त्यमा उसले सायद मन नलागी-नलागी त्यो कुरा त्याग्यो। उसलाई आफ्ना सबै कुरा त्याग्न कत्ति कठिन भयो! उसलाई आफ्नो ब्याङ्क प्रबन्धक पद धूवाँझैँ हराएर जान सक्ने क्षणिक कुरा हो भन्ने थाहा भए पनि, उसलाई त्यो कुरा त्याग्न सजिलो भएन। कतिपय मानिस चिकित्सक वा वकिल वा उच्च दर्जाका कर्मचारी हुन्छन्, र तिनीहरूको ज्याला र तलब उच्च हुन्छ। यी कुराहरू त्याग्न सजिलो हुँदैन; यी कुरा त्याग्न तिनीहरूले आफूभित्र कति महिनासम्म द्वन्द्व लड्नुपर्न हो, त्यो कसलाई थाहा छ र। यदि कसैले कैयौँ वर्षसम्म द्वन्द्व लडेर यी कुराहरू त्याग्छ, र त्यतिन्जेल परमेश्वरको काम अन्त्य भइसकेको हुन्छ भने, के त्यसको कुनै अर्थ रहनेछ र? त्यति बेला, व्यक्ति विपत्तिमा मात्र पर्न सक्छ, अनि विलाप गर्न र दाह्रा किट्न मात्र सक्छ। यदि तैँले परमेश्वरलाई पछ्याउन र आफ्नो कर्तव्य निभाउन, अनि सत्यता पछ्याउन र जीवन प्राप्त गर्न आफूलाई सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण लाग्ने कुरा त्याग्न सकिस् भने मात्र तँ परमेश्वरको राज्यमा प्रवेश गर्न सक्नेछस्। परमेश्वरको राज्यमा प्रवेश गर्नुको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ, तैँले आफ् सबै कुरा त्यागेर परमेश्वरलाई पछ्याउन, उहाँको वचन मान्न, र उहाँका बन्दोबस्तहरूप्रति समर्पित हुन, सबै कुरामा उहाँको आज्ञापालन गर्न सक्छस् भन्ने हो; त्यसको अर्थ, उहाँ तेरा प्रभु र तेरा परमेश्वर बन्नुभएको छ भन्ने हो। परमेश्वरको नजरमा, त्यसको अर्थ तँ उहाँको राज्यमा प्रवेश गरेको हुन्छस् भन्ने हो, र तँलाई जेजस्तो विपत्ति आइपरे पनि, उहाँले तँलाई सुरक्षा दिनुहुनेछ र तँ बच्न सक्नेछस्, अनि तँ उहाँको राज्यका मानिसहरूमध्ये एक हुनेछस्। परमेश्वरले तँलाई उहाँको अनुयायीको रूपमा स्विकार्नुहुनेछ, वा तँलाई सिद्ध पार्ने वाचा गर्नुहुनेछ—तर तैँले पहिलो चरणमा ख्रीष्टलाई पछ्याउनैपर्छ। यसरी मात्र तँ राज्यको तालिममा सहभागी हुनेछस्। यदि तँ ख्रीष्टलाई पछ्याउँदैनस् र परमेश्वरको राज्यबाहिर छस् भने, उहाँले तँलाई स्विकार्नुहुनेछैन। र यदि परमेश्वरले तँलाई स्विकार्नुभएन भने, तैँले मुक्ति र परमेश्वरको वाचा प्राप्त गर्ने र उहाँद्वारा सिद्ध पारिने इच्छा गरे पनि, के यी कुराहरू प्राप्त गर्न सक्नेछस्? सक्नेछैनस्। यदि तँ परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्न चाहन्छस् भने, पहिला तँ उहाँको राज्यमा प्रवेश गर्न योग्य हुनैपर्छ। यदि तँ सत्यता पछ्याउन आफ्ना सबै कुरा त्याग्न सक्छस्, आफ्नो कर्तव्य पालनमा सत्यता खोज्न सक्छस्, सिद्धान्तअनुसार कार्य गर्न सक्छस्, र तँसँग साँचो अनुभवात्मक गवाही छ भने, तँ परमेश्वरको राज्यमा प्रवेश गर्न र उहाँको वाचा प्राप्त गर्न योग्य हुन्छस्। यदि तँ परमेश्वरलाई पछ्याउन आफ्ना सबै कुरा त्याग्न सक्दैनस् भने, तँ उहाँको राज्यमा प्रवेश गर्नसमेत योग्य हुँदैनस्, र तैँले उहाँको आशिष् र उहाँको वाचा पाउने दाबी गर्न बिलकुलै मिल्दैन। अहिले धेरै मानिसले आफ्ना सबै कुरा त्यागेर परमेश्वरको घरमा कर्तव्य निभाइरहेका छन्, तैपनि तिनीहरूले सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछन् भन्न मिल्दैन। व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्न र स्विकार्न सकेपछि मात्र सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ। यदि उसले सत्यता पछ्याउँदैन भने, त्यो प्राप्त गर्न सक्दैन। त्यसका साथै, फुर्सदको समयमा आफ्नो कर्तव्य निभाउनेहरूमा परमेश्वरको कामसम्बन्धी तिनीहरूको अनुभव यति सीमित हुन्छ कि तिनीहरूलाई सत्यता प्राप्त गर्न झनै कठिन हुनेछ। यदि कसैले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदैन वा सत्यता पछ्याउँदैन भने, उसले परमेश्वरबाट मुक्ति र सिद्धता प्राप्त गर्ने असाधारण अवसर गुमाउनेछ। कतिपय मानिस परमेश्वरमा विश्वास गरेको दाबी गर्छन्, तर आफ्ना कर्तव्यहरू निभाउँदैनन् र सांसारिक कुराहरू पछ्याउँछन्। के यो आफ्ना सबै कुरा त्याग्नु हो? यदि कसैले यस तरिकाले परमेश्वरमा विश्वास गर्छ भने, के उसले अन्त्यसम्मै उहाँलाई पछ्याउन सक्छ? प्रभु येशूका चेलाहरूलाई हेर्: तिनीहरूमध्ये मछुवा, किसान, र कर उठाउनेहरू थिए। जब प्रभु येशूले तिनीहरूलाई बोलाएर “मेरो पछि लाग” भन्नुभयो, तब तिनीहरू आफ्ना कामदाम छाडेर प्रभुको पछि लागे। तिनीहरूले आफ्नो रोजगारीबारे सोचेनन्, न त पछि आफूसँग संसारमा बाँच्ने कुनै मार्ग हुनेछ कि छैन भन्ने समस्याबारे नै सोचे, तर तिनीहरू तुरुन्तै प्रभु येशूको पछि लागिहाले। पत्रुसले आफूलाई पूर्ण हृदयले समर्पित गरे, प्रभु येशूको आज्ञा अन्त्यसम्मै पूरा गरे र आफ्नो कर्तव्य जारी राखे। उनले जीवनभरि परमेश्वरको प्रेमलाई पछ्याए, र अन्त्यमा, उनी परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिए। अहिले कतिपय मानिस आफ्ना सबै कुरा त्याग्नसमेत सक्दैनन्, तैपनि राज्यमा प्रवेश गर्ने इच्छा गर्छन्। के तिनीहरू सपना देखिरहेका छैनन् र?

परमेश्वरमा विश्वास गर्नलाई उत्साहले मात्र पुग्दैन। तैँले उहाँको इच्छा, मानिसहरूलाई सिद्ध पार्ने उहाँको विधि, उहाँ कुन मानिसहरूलाई सिद्ध पार्नुहुन्छ भन्ने कुरा, र परमेश्वरले मानिसहरूलाई सिद्ध पार्ने कामप्रति व्यक्तिमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति र विचारबारे बुझ्नैपर्छ। साथै, परमेश्वरको अनुयायीको रूपमा, परमेश्वरको मार्ग पछ्याउनु कति महत्त्वपूर्ण छ भन्ने कुरा उसलाई थाहा हुनैपर्छ। यो कुरा व्यक्तिले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने प्रश्नसित सम्बन्धित छ। परमेश्वरको मार्ग पछ्याउनु भनेको सत्यता अभ्यास गर्नु हो। सत्यता अभ्यास गरेर मात्रै परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सकिन्छ, त्यसैले सत्यता प्राप्त गर्नका निम्ति सत्यता अभ्यास गर्नु जरुरी छ। यदि कसैले सत्यता बुझ्दैन वा त्यसलाई अभ्यास गर्न जान्दैन भने, ऊसित त्यो प्राप्त गर्नलाई कुनै मार्ग हुनेछैन। त्यसै कारणले गर्दा परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण पक्ष भनेको सत्यता अभ्यास गर्नु हो। सत्यता अभ्यास गर्नेहरू मात्र परमेश्वरमा समर्पण हुन सक्छन्, तिनीहरूले मात्र सत्यतालाई पूर्ण रूपले बुझ्छन् र सत्यतालाई पूर्ण रूपले बुझ्नेहरू मात्र परमेश्वरलाई चिन्छन्। यी सबै कुरा सत्यता अभ्यास गरेर हासिल हुन्छन्। मानिसहरूले परमेश्वरमा जति नै विश्वास गरे पनि, उहाँ क-कसले उहाँको मार्ग पछ्याउँछन्, क-कसले सत्यता अभ्यास गर्छन्, र को-को उहाँप्रति साँच्चै समर्पित हुन्छन् भनी हेर्नुहुन्छ। परमेश्वरका विश्वासीहरूले उहाँको इच्छा पछ्याउने र उहाँप्रति समर्पित हुने मानिस बन्नका लागि सत्यता बुझ्नु र अभ्यास गर्नु जरुरी छ। सत्यता पछ्याउने मानिसहरूले पहिला मानिसहरूले जीवनमा किन परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपर्छ, धर्तीमा आएदेखि परमेश्वरले कसरी मानिसलाई मुक्ति दिने काम गर्दै आउनुभएको छ, र मुक्ति पाउन अनि परमेश्वरको वाचा र आशिष् प्राप्त गर्न योग्य हुन व्यक्तिले सत्यता पछ्याइमा के कुरा हासिल गर्नुपर्छ भन्ने कुरा बुझ्नैपर्छ। विगतमा यी सत्यताहरू कसैले पनि बुझ्दैनथे। हरव्यक्तिले मानव धारणा र कल्पनाअनुसार परमेश्वरमा विश्वास गर्थे, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको आशिष्, मुकुट र इनाम पाउनु हो भन्ठान्थे। फलस्वरूप, तिनीहरू सबै परमेश्वरको इच्छाविरुद्ध गए, साँचो मार्गबाट बहकिए, र ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्गमा हिँडे। त्यसकारण, यदि कसैले सत्यता बुझ्ने, सत्यता प्राप्त गर्ने, र मुक्ति पाउने इच्छा गर्छ भने, तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासबारे विगतका यी गलत विचारहरू सच्याउनैपर्छ। मानिसका धार्मिक धारणा र कल्पनाहरू र तिनीहरूका धर्मशास्त्रीय विचारहरू विशेष गरी बेतुक हुन्छन्; ती सबै सत्यताविरोधी हुन्छन् र ती छलपूर्ण भ्रम हुन्। धार्मिक मानिसहरूले विश्वास गर्ने तरिकाहरूलाई परमेश्वर बिलकुलै सराहना गर्नुहुन्न। यदि मानिसहरू अहिले ती मार्गहरू निरन्तर पालना गर्छन्, र आशिष्, मुकुट र इनाम पछ्याउँछन् भने—यदि तिनीहरू यस्तो मनोवृत्तिले परमेश्वरमा विश्वास गरिरहन्छन् भने, के तिनीहरूले सत्यता र जीवन प्राप्त गर्न सक्नेछन् र? कदापि सक्नेछैनन्। त्यसोभए परमेश्वरप्रतिको विश्वासमा मानिसहरूले कस्तो दृष्टिकोण अपनाउनुपर्छ? तैँले सुरुमा परमेश्वरको इच्छा बुझ्नैपर्छ र उहाँले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने तरिका हेर्नैपर्छ। यदि तँ सत्यता खोज्दैनस्, तर आफ्नै धारणा र कल्पनाअनुसार परमेश्वरमा विश्वास गरिरहन्छस् भने, यदि तँ प्रतिष्ठा, हैसियत, धन र सांसारिक कुराहरू पछ्याइरहन्छस् भने, तैँले पूरै संसार जितिस् भने पनि, के त्यो तैँले अन्त्यमा आफ्नो जीवन गुमाउन लायक हुनेछ? कतिपय मानिस यसो भन्छन्, “मैले पर्याप्त पैसा कमाइसकेपछि र सफल करियर बिताएपछि, जब मैले मेरा महत्त्वाकाङ्क्षाहरू पूरा गरेको र मेरा सपनाहरू हासिल गरेको हुन्छु, तब म असल विश्वासी हुनेछु।” के परमेश्वर तेरो प्रतीक्षा गर्नुहुन्छ? के परमेश्वरको कामले तेरो प्रतीक्षा गर्छ? यदि तैँले ती कुराहरू अहिले नै त्याग्न सक्दैनस् भने, परमेश्वर तँलाई ती कुराहरू तुरुन्तै त्याग्न लगाउनुहुन्न, तर तैँले त्याग्ने अभ्यास गर्नैपर्छ। यदि तँ सक्दै सक्दैनस् भने, परमेश्वरलाई प्रार्थना गर् अनि उहाँमा भर पर्। उहाँलाई तँमा मार्गदर्शन गर्न दे। साथै, तैँले सहकार्य गरेर आफ्नो कर्तव्य निभाउनैपर्छ। आफ्नो कर्तव्य निभाउनुको उद्देश्य के हो? वास्तवमा, असल कार्यहरू तयार गर्न त्यसो गरिन्छ। यदि तँ अन्त्यमा पूर्णतया सिद्ध हुन सकिनस् भने पनि, तैँले कम्तीमा केही असल कार्यहरू तयार पार्नैपर्छ, ताकि परमेश्वरले असललाई इनाम र दुष्टलाई दण्ड दिने समय आउँदा तैँले उहाँलाई तीबारे बताउन सक्। एक दिन, परमेश्वरको काम समाप्त हुनेछ, र उहाँले असललाई इनाम र दुष्टलाई दण्ड दिन थाल्नुहुनेछ। उहाँ तँलाई तेरा असल कार्यहरू प्रस्तुत गर्न लगाउनुहुनेछ, र यदि तैँले कुनै असल कार्य गरेको छैनस् भने, तँ समाप्त हुन्छस्—तँ निश्चय नै दण्डित हुनेछस्। उदाहरणका लागि, मानिलिऊँ तैँले परमेश्वरमा करिब दश वर्ष विश्वास गरेको छस्, र तैँले निभाएको सबैभन्दा मूल्यवान कर्तव्य भनेको फुर्सदको समयमा सुसमाचार सुनाउनु र फलस्वरूप थोरै नयाँ विश्वासीहरू भित्र्याउनु मात्र हो। तँलाई ती मानिसहरू अन्त्यमा अडिग रहन सक्नेछन् कि सक्नेछैनन् भन्नेसमेत थाहा छैन। के तँ यसबारे परमेश्वरलाई बताउन सक्छस्? तँ सक्दै सक्दैनस्। तँ परमेश्वरलाई कस्ता परिणामहरूबारे बताउन सक्छस्, र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न अनि उहाँले तँलाई आफ्नो अनुयायीको रूपमा चिनेको तुल्याउन तँसँग कस्तो अनुभवात्मक गवाही हुनुपर्छ भन्नेबारे तैँले सोचविचार गर्नैपर्छ। परमेश्वरको वर्तमान देहधारणसम्बन्धी तथ्यलाई स्विकार्नु र हृदयदेखि नै आखिरी दिनहरूको ख्रीष्टलाई स्विकार्नुबाहेक अरू केही नगरी तैँले चित्त बुझाउन मिल्दैन। परमेश्वर तेरो साँचो अनुभवात्मक गवाही र उहाँको कामप्रति तेरो समर्पणको प्रतिफल हेर्न चाहनुहुन्छ। अन्त्यमा परमेश्वरले तैँले सत्यता प्राप्त गरेको छस् कि छैनस् र तँसित जीवन छ कि छैन भन्ने कुरा जाँच्नुहुनेछ। तैँले परमेश्वरको इच्छा बुझ्नैपर्छ। यदि तँ केवल मण्डलीको सूचीमा आफ्नो नाम चढाउँछस् वा कुनै कर्तव्य निभाउँछस्, तर सत्यता पछ्याउँदैनस्, र परमेश्वरमा विश्वास गरेको केही वर्षपछि तँसित अनुभवात्मक गवाही छैन भने, के परमेश्वर अझै तँलाई स्विकार्न सक्नुहुन्छ? यदि परमेश्वरले तँलाई स्विकार्नुभएन भने, तँ उहाँको घरबाहिर रहन्छस्। यदि तँ परमेश्वरमा विश्वास गर्ने दाबी मात्र गर्छस् तर सत्यता पछ्याउँदैनस् भने, परमेश्वरप्रतिको तेरो विश्वासबाट अन्त्यमा के हासिल हुन सक्छ? तँ परमेश्वरको मापदण्डका मानकहरूभन्दा निकै टाढा रहेको हुनेछस्! सत्यता प्राप्त गर्नु मानिसहरूले सोचेजस्तो सजिलो छैन; व्यक्तिले धेरै परीक्षा र सङ्कष्टहरू, अनि धेरै पीडा र शोधन भोगेपछि मात्र सत्यता प्राप्त गर्न र परमेश्वर चिन्न सक्छ। यदि तैँले परमेश्वरको कामको यो शैली अनुभव गरेपछि उहाँलाई पछ्याउन आफ्ना सबै कुरा त्याग्दैनस् भने, के तैँले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छस्? के तैँले तेरो फुर्सदको समयमा परमेश्वरमा छिटपुट विश्वास गरेर उहाँको काम अनुभव गर्न सक्छस्? परमेश्वरलाई घरमा विश्वास गरेर तैँले त्यो कुरा कसरी अनुभव गर्न सक्छस्? बाहिरी संसारमा जिएर तैँले कसरी त्यो अनुभव गर्न सक्छस्? त्यसकारण, आफ्ना सबै कुरा त्याग्नु भनेको परमेश्वरलाई पछ्याउनुको एउटा सर्त हो। यदि तँ आफ्ना सबै कुरा त्याग्न सक्दैनस् भने, सत्यता प्राप्त गर्न कदापि सक्दैनस्, र यदि तँ सत्यता प्राप्त गर्न सक्दैनस् भने, परमेश्वरको राज्यमा प्रवेश गर्न योग्य छैनस्। यो कुनै व्यक्तिले परिवर्तन गर्नै नसक्ने तथ्य हो।

अंश ८२ (विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका प्रश्नहरूको उत्तर दिँदै)

(आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, मलाई अझै पनि आफ्नो परिवारप्रतिको मोहले बाँधिरहेको हुन्छ। म बारम्बार तिनीहरूलाई सम्झिन्छु, र त्यसले मेरो कर्तव्य निर्वाहलाई असर गर्छ। हालका दिनमा मेरो स्थिति अलिकति सुध्रिएको छ, तर म अझै पनि कहिलेकाहीँ ठूलो रातो अजिङ्गरले मलाई धम्क्याउन मेरो परिवारका सदस्यलाई पक्राउ गर्छ कि भनेर चिन्ता गर्छु, र त्यतिबेला म दृढ भई खडा रहिरहन सक्दिनँ भन्ने डर लाग्छ।) यी आधारहीन डरहरू हुन्। तैँले यी कुराहरूबारे सोच्दा, तिनलाई समाधान गर्न सत्यता खोज्नुपर्छ। तैँले जस्तोसुकै अवस्था सामना गरे पनि, त्यो परमेश्वरले नै योजनाबद्ध र प्रबन्ध गर्नुभएको हो भनेर बुझ्नुपर्छ। तैँले परिस्थितिहरू सामना गर्दा परमेश्वरमा समर्पित हुन सिक्नुपर्छ र सत्यता खोज्न सक्नुपर्छ। यो मानिसहरूले सिक्नैपर्ने पाठ हो। तैँले बारम्बार यो मनन गर्नुपर्छ: तैँले यो समयावधिमा परमेश्वरको मलजल र रेखदेख कसरी अनुभव गरिरहेको छस्? तेरो वास्तविक कद के हो? तैँले सृजित प्राणीको कर्तव्य कसरी निभाउनुपर्छ? तैँले यी कुराहरू पत्ता लगाउनुपर्छ! यदि तँ ठूलो रातो अजिङ्गरले तँलाई धम्क्याएको सोच्न सक्छस् भने, सत्यतामा कसरी प्रवेश गर्ने भनेर किन सोच्दैनस्? तँ सत्यताबारे किन मनन गर्दैनस्? (जब ममा यी विचारहरू आउँछन्, म परमेश्वरलाई प्रार्थना त गर्छु र यदि कुनै दिन मैले यस्ता परिस्थितिहरू साँच्चै सामना गर्नै पऱ्यो भने, म नमरुञ्जेल परमेश्वरप्रति साँचो रहनेछु भनेर प्रतिबद्धता जनाउँछु। तर म आफ्नो सानो कदको कारण सफल हुनेछैनँ भनेर डराउँछु।) अनि तँ यसरी प्रार्थना गर्छस्, “हे परमेश्वर, म आफ्नो सानो कदको कारण सफल हुनेछैन भनेर डराउँछु। म अति भयभीत छु। कृपया त्यसो नगर्नुहोस्। मैले उचित कद प्राप्त गरिसकेपछि त्यसो गर्नुहोला।” के यसरी प्रार्थना गर्नु राम्रो हो त? (होइन।) तैँले यसरी प्रार्थना गर्नुपर्छ: “हे परमेश्वर, अहिले मेरो कद र आस्था सानो छ, म परिस्थितिहरू सामना गर्नुपर्छ कि भनेर डराउँछु; वास्तवमा, म सबै मामला र कुराहरू तपाईँकै हातमा छन् भनेर विश्वास गर्दिनँ। मैले आफूलाई तपाईँको हातमा सुम्पेको छैनँ; यो त ठूलो विद्रोह हो! म तपाईँका प्रबन्ध र योजनाबद्ध कार्यहरूमा समर्पित हुन इच्छुक छु। तपाईँले जे गर्नुभए पनि, मेरो हृदय तपाईँको गवाही दिन इच्छुक छ। म तपाईँको अपमान नगरी आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो भई खडा रहन इच्छुक छु। कृपया, तपाईँ आफ्नो इच्छाअनुसार काम गर्नुहोस्।” तैँले आफ्ना आकाङ्क्षा र आफूले भन्न चाहेका कुराहरू परमेश्वरसामु राख्नुपर्छ—साँचो आस्था यसरी नै उत्पन्न गरिन्छ। यदि तँ यसरी प्रार्थना गर्नसमेत सङ्कोच मान्छस् भने, तेरो आस्था कति सानो होला! तैँले बारम्बार यसरी प्रार्थना गर्नुपर्छ। तँ यसरी प्रार्थना गरिस् भने पनि, परमेश्वरले अनिवार्य रूपमा जवाफ फर्काउनुहुनेछ भन्ने छैन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूले सहन सक्ने भन्दा बढी बोझ दिनुहुन्न, तर यदि तैँले आफ्नो मनोवृत्ति र सङ्कल्प स्पष्ट बनाइस् भने, परमेश्वर प्रसन्न हुनुहुनेछ। परमेश्वर प्रसन्न हुनुभएपछि तेरो हृदयलाई यो कुराले बाधा वा अवरोध गर्नेछैन। “श्रीमान, सन्तान, परिवार, सम्पत्ति जस्ता कुराहरू—यी सबै परमेश्वरकै हातमा छन्। तिनको कुनै मूल्य हुँदैन। पूरै ब्रह्माण्ड नै परमेश्वरको हातमा छ; के मेरो परिवार पनि उहाँकै हातमा छैन र? मैले तिनीहरूको चिन्ता गर्नुको के अर्थ हुन्छ र? यसमा मेरो राय चल्दैन, म सक्षम नै छैनँ, र म तिनीहरूको रक्षा गर्न सक्दिनँ। तिनीहरूको नियति र सबैथोक परमेश्वरकै हातमा छ!” तँमा परमेश्वरसामु आएर प्रार्थना गर्नका निम्ति आस्था हुनैपर्छ, तैँले दृढ सङ्कल्प राख्नुपर्छ र परमेश्वरका प्रबन्धहरूमा समर्पित हुने निर्णयमा पुग्नुपर्छ। अनि तँभित्रको स्थिति परिवर्तन हुनेछ। तँमा चिन्ता बाँकी रहनेछैन, र तँ उप्रान्त चिन्तित हुनेछैनस्। तँ आफूले गर्ने सबै कुरामा अति सावधान र आशङ्काले भरिएको हुनेछैनस्। अरू सबै अघि बढ्दा, तँ पछाडि नै रहन्छस्, सधैँ उम्किन चाहन्छ्स्—के यो कायरले गर्ने काम होइन? राज्यमा परमेश्वरका जनहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा अनि सृष्टिकर्तासामु सृजित प्राणीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा, तिनीहरू शान्त रूपमा, परमेश्वरको डर मान्ने हृदयका साथ अघि बढ्नुपर्छ। तिनीहरूले अल्याङटल्याङ गर्ने, पछि हट्ने वा अति सावधान हुने गर्नुहुन्न। यदि तँलाई यो स्थिति गलत हो भन्ने थाहा छ र यदि तँ यसलाई समाधान गर्नहेतु सत्यता खोज्नुको सट्टा निरन्तर यसबारे चिन्ता गरिरहन्छस् भने, तँलाई त्यसले बाधा पुर्‍याइरहेको र बाँधिरहेको छ, र तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाउन सक्नेछैनस्। तँ सृजित प्राणीको रूपमा आफ्नो सम्पूर्ण हृदय, मन र बलले आफ्नो कर्तव्य निभाउन चाहन्छस्, तर के तैँले यो हासिल गर्न सक्छस् त? तँ आफ्नो सम्पूर्ण हृदय समर्पित गर्ने अवस्थामा पुग्न सक्दैनस्, किनभने तैँले आफ्नो हृदय आफ्नो कर्तव्यमा लगाएकै छैनस्—तैँले धेरै भए आफ्नो हृदयको दशांश मात्र समर्पित गरेको छस्। पूरै हृदय नलगाई, तैँले आफ्नो पूरै मन र बल कसरी लगाउन सक्छस्? तैँले आफ्नो हृदय आफ्नो कर्तव्यमा लगाएको छैनस्, र तँमा त्यो पूरा गर्ने अलिकति इच्छुकता मात्र छ। के तँ आफ्नो पूरै हृदय र मन लगाएर साँच्चै आफ्नो कर्तव्य निभाउन सक्छस् त? तँमा सत्यता अभ्यास गर्ने सङ्कल्प छैन, त्यसैले तँ परिवार र तिनीहरूप्रतिको मोहमा बाँधिन्छस् नै। तिनीहरूले तेरो हात-खुट्टा बाँधिदिनेछन्; तिनीहरूले तेरो विचार र हृदयलाई नियन्त्रण गर्नेछन्, अनि तैँले सत्यता र परमेश्वरका मागहरू पूरा गर्न सक्नेछैनस्—तँ इच्छुक हुनेछस् तर तँमा बलको कमी हुनेछ। त्यसैले, तैँले परमेश्वरसामु प्रार्थना गर्नुपर्छ, एकातिर उहाँको इच्छा बुझ्नुपर्छ र साथसाथै आफू सृजित प्राणीका रूपमा कहाँ उभिनुपर्छ भनेर पनि जान्नुपर्छ; तैँले आफूमा हुनुपर्ने सङ्कल्प र मनोवृत्तिलाई परमेश्वरसामु राख्नुपर्छ। तँमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति यही हो। अरू मानिसहरूमा यी चिन्ता किन हुँदैन? के तँलाई अरू मानिसहरूसँग परिवार वा यस्ता कठिनाइहरू हुँदैनन् जस्तो लाग्छ? वास्तवमा, सबैका निश्चित देहगत वा पारिवारिक उल्झनहरू हुन्छन्, तर केही मानिसहरू परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेर अनि सत्यता खोजेर तिनलाई सुल्झाउन सक्षम हुन्छन्। खोजी गरेको केही अवधिपछि, तिनीहरूले यो देहप्रतिको मोह छर्लङ्गै देख्छन् र हृदयबाटै तिनलाई त्यागिदिन्छन्; त्यस उप्रान्त, तिनीहरूका निम्ति यी कुराहरू कठिनाइ हुँदैनन्, र तिनीहरूलाई तिनले नियन्त्रण गर्ने वा बाधा पुर्‍याउने छैन। तिनले तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहलाई असर गर्दैनन्, र त्यसैले तिनीहरू स्वतन्त्र बन्छन्। बाइबलमा परमेश्वरका वचनहरूको एउटा पङ्क्ति छ, जसले यसो भन्छ, “तिमीहरूमध्येमा जसले ऊसँग भएको सबै कुरा त्याग्दैन, ऊ मेरो चेला हुन सक्दैन” (लूका १४:३३)। व्यक्तिसँग भएको सबै कुरा त्याग्नु भनेको के हो? “सबै कुरा” भनेको के हो? “सबै कुरा” मा हैसियत, प्रसिद्धि, समृद्धि, परिवार, मित्रजन र सम्पत्तिजस्ता यी सबै कुराहरू समावेश हुन्छन्। त्यसोभए, तेरो हृदयमा के-कस्ता कुराहरूले महत्त्वपूर्ण स्थान ओगट्छन् त? कसैका लागि महत्त्वपूर्ण स्थान ओगट्ने कुरा सन्तान हुन्छ, कसैका लागि आमाबाबु, कसैका लागि सम्पत्ति, र अरूका लागि त्यो हैसियत, प्रसिद्धि र समृद्धि हुन्छ। यदि तँ यी कुराहरूलाई कदर गर्छस् भने, तिनले तँलाई नियन्त्रण गर्नेछन्। तैँले यी कुराहरूलाई कदर नगरी पूर्णतः त्याग्छस् भने, तिनले तँलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनन्। यो कुरा तीप्रति तेरो मनोवृत्ति कस्तो छ र तैँले तिनलाई कसरी सम्हाल्छस् भन्ने कुरामा मात्र भर पर्छ।

परमेश्वरले जुनै समयको वा जुनसुकै चरणको काम गरिरहनुभएको भए पनि, उहाँलाई जहिले पनि उहाँसँग सहकार्य गर्न केही मानिसहरू आवश्यक पर्छन् भन्ने कुरा तिमीहरूले बुझ्नुपर्छ। यी मानिसहरूले उहाँको काममा वा सुसमाचार सुनाउन सहकार्य गर्छन् भनेर उहाँले नै पूर्वनिर्धारित गर्नुहुन्छ। त्यसोभए, के परमेश्वरसँग उहाँले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको हरेक व्यक्तिका लागि आज्ञा हुन्छ त? हरेक व्यक्तिको मिसन र जिम्मेवारी हुन्छ; सबैका लागि आज्ञा हुन्छ। जब परमेश्वरले तँलाई आज्ञा दिनुहुन्छ, त्यो तेरो जिम्मेवारी बन्छ। तैँले यो जिम्मेवारी वहन गर्नुपर्छ; यो तेरो कर्तव्य हो। कर्तव्य भनेको के हो? कर्तव्य भनेको परमेश्वरले तँलाई दिनुभएको मिसन हो। मिसन भनेको के हो? (परमेश्वरको आज्ञा नै मानिसको मिसन हो। व्यक्तिले आफ्नो जीवन परमेश्वरको आज्ञाका निम्ति जिउनुपर्छ। यो आज्ञा तिनीहरूको हृदयको एकमात्र कुरा हुनुपर्छ र तिनीहरू अरू कुनै पनि कुराका निम्ति जिउनुहुँदैन।) परमेश्वरको आज्ञा नै मानिसको मिसन हो; यो सही बुझाइ हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मानिसहरूलाई परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्न पृथ्वीमा राखिएको हो। यदि तँ यो जीवनमा सामाजिक खुड्किलो चढ्ने, सम्पत्ति बटुल्ने, राम्रो जीवन जिउने, परिवारको सामिप्यतामा रमाउने, र प्रसिद्धि, समृद्धि र हैसियतको आनन्द उठाउने जस्ता कुराहरू मात्र पछ्याउँछस् भने—यदि तैँले सामाजिक हैसियत कमाइस्, तेरो परिवार प्रतिष्ठित भयो, तेरो परिवारका सबैजना सुरक्षित र स्वस्थ भए—तर तँ परमेश्वरले तँलाई दिनुभएको मिसनलाई बेवास्ता गर्छस् भने, के तैँले जिइरहेको यो जीवनको कुनै मूल्य हुन्छ र? तैँले मरेपछि परमेश्वरलाई के जवाफ दिनेछस्? तैँले जवाफ दिन सक्नेछैनस्, र यो सबैभन्दा ठूलो विद्रोह हो; यो सबैभन्दा ठूलो पाप हो। तिमीहरूमध्ये कसले अहिले परमेश्वरको घरमा संयोगवश कर्तव्य निभाइरहेका छौ र? तिमीहरू आफ्नो कर्तव्य निभाउन जुनसुकै पृष्ठभूमिबाट आए पनि, त्यो संयोगवश भएको होइन। यो कर्तव्य जथाभावी केही नयाँ विश्वासीहरू खोजेर मात्र पूरा गर्न सकिँदैन; यो युगहरूभन्दा अगाडि नै परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको कुरा हो। कुनै कुरा पूर्वनिर्धारित हुनु भनेको के हो? किटान नै गरेर भन्नुपर्दा के हो त? यो के हो भने, उहाँको सम्पूर्ण व्यवस्थापन योजनामा परमेश्‍वरले धेरै लामो समयअघि नै तँ कति चोटि पृथ्वीमा आउनेछस्, आखिरी दिनहरूको समयमा तँ कुन वंश र कुन परिवारमा जन्मनेछस्, यो परिवारका परिस्थितिहरू कस्ता हुनेछन्, तँ पुरुष हुनेछस् कि महिला, तेरा के सबलताहरू हुनेछन्, तँसित कुन तहको योग्यता हुनेछ, तँ कतिको स्पष्टवादी हुनेछस्, तेरो के क्षमता हुनेछ र तँ कस्तो रूपरङ्गको हुनेछस् भनेर योजना बनाइसक्नुभएको छ। उहाँले तँ परमेश्‍वरको घरमा आएर आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न थाल्ने उमेर र तैँले कुन समयमा के-कस्तो कर्तव्य पूरा गर्नेछस् भनेर योजना बनाइसक्‍नुभएको छ—परमेश्‍वरले सुरुमै तेरो लागि हरकदम पूर्वनिर्धारित गरिसक्‍नुभएको छ। तँ जन्मनुअघि र तँ पछिल्ला धेरै वटा जीवनमा पृथ्वीमा आउँदा, परमेश्वरले तैँले, कामको यो अन्तिम चरणमा के-कस्तो कर्तव्य निभाउनेछस् भनी परमेश्‍वरले प्रबन्ध गरिसक्नुभएको थियो। यो निश्चय नै ठट्टा होइन! तिमीहरूले यहाँ प्रवचन सुन्न सकिरहेका छौ, यो पनि परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको थियो। यसलाई हल्का रूपमा लिन मिल्दैन! यसका साथै, तेरो उचाइ, तेरो रूपरङ्ग, तेरा आँखा कस्ता देखिन्छन्, तेरो आकृति, तेरो स्वास्थ अवस्था, तेरा जीवन अनुभवहरू के-कस्ता छन् र तँ निश्चित उमेरमा कुन कर्तव्यहरू लिन सक्छस्, र तेरो गुणस्तर र क्षमता कस्तो छ—परमेश्वरले तेरो निम्ति यी कुराहरू धेरै अघि पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको थियो, र ती निश्चय नै अहिले प्रबन्ध गरिएका होइनन्। परमेश्वरले धेरै अघि तेरो निम्ति यी कुराहरू पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको छ, भन्नुको मतलब, यदि उहाँले तँलाई प्रयोग गर्ने मनसाय बनाउनुभयो भने, उहाँले तँलाई यो आज्ञा र यो मिसन दिनुअघि नै तँलाई तयार गरिसक्नुभएको हुनेछ। त्यसैले, के तँ त्यसबाट भाग्नु स्वीकार्य हुन्छ त? के तँ त्यसबारे अर्धमनको हुनु स्वीकार्य हुन्छ त? ती दुवै स्वीकार्य हुँदैनन्; त्यसो गर्नु परमेश्वरलाई निराश तुल्याउनु हो! मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य त्याग्नु भनेको सबैभन्दा घटिया खालको विद्रोह हो। त्यो जघन्य कार्य हो। परमेश्वरले विचारशील र गम्भीर भएर मिहिनेत गर्नुभयो, अनादिकालदेखि नै तँलाई आजसम्म ल्याउन र यो मिसन दिन पूर्वनिर्धारित गर्नुभयो। त्यसोभए के यो मिसन तेरो जिम्मेवारी होइन त? के तेरो यो जीवनलाई मूल्य दिने कुरा यही होइन र? यदि तँ परमेश्वरले तँलाई दिनुहुने मिसन पूरा गर्दैनस् भने, तैँले जिउनुको मूल्य र अर्थ गुमाउँछस्; तँ व्यर्थमा जिएको जस्तै हुन्छ। परमेश्वरले तेरो निम्ति उचित परिस्थिति, वातावरण र पृष्ठभूमि प्रबन्ध गर्नुभयो। उहाँले तँलाई यो गुणस्तर र क्षमता प्रदान गर्नुभयो, तँलाई यो उमेरसम्म जिउन तयार गर्नुभयो, र तँलाई आफ्नो यो कर्तव्य निभाउन चाहिने सबै योग्यताहरू प्राप्त गर्न तयार पार्नुभयो, उहाँले तेरो निम्ति यो सबै प्रबन्ध गर्नुभएको छ, तैपनि तैँले लगनशीलतापूर्वक यो कर्तव्य निभाइरहेको छैनस्। तँ परीक्षा सहन नसकेर उम्किन रोज्छस्, सधैँ राम्रो जीवन जिउन र सांसारिक कुराहरू पछ्याउन खोज्छस्। तँ परमेश्वरले तँलाई दिनुभएको वरदान र क्षमताहरू लिएर शैतानका निम्ति जिउँदै त्यसको सेवा गर्छस्। यसले परमेश्वरलाई कस्तो महसुस गराउँछ? उहाँका तँप्रतिका आशाहरू पूरा नहुँदा, के उहाँले तँलाई घृणा गर्नुहुनेछैन र? के उहाँले तँलाई हेला गर्नुहुनेछैन र? उहाँले तँमाथि ठूलो क्रोध बर्साउनुहुनेछ। अनि त्यसपछि के यो मामला सुल्झेको मान्न सकिन्छ? के यो तैँले सोचेझैँ सरल हुन सक्छ? के तँलाई तैँले यो जीवनमा आफ्नो मिसन पूरा गरिनस् भने, तँ मरेपछि कुरा सक्किन्छ जस्तो लाग्छ? कुरा त्यहाँ सकिन्न; त्यसपछि तेरो आत्मा खतरामा हुनेछ। तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिनस्, परमेश्वरको आज्ञा स्विकारिनस्, र तँ परमेश्वरको उपस्थितिबाट भागिस्। कुरो गम्भीर भइसक्यो। तँ भागेर कहाँ जान सक्छस्? के तँ परमेश्वरको हातबाट उम्किन सक्छस्? परमेश्वरले यस्तो व्यक्तिलाई कसरी वर्गीकरण गर्नुहुन्छ? (यी मानिसहरूले उहाँलाई धोका दिएका छन्।) परमेश्वरले उहाँलाई धोका दिएका मानिसहरूलाई कसरी पारिभाषित गर्नुहुन्छ? परमेश्वरको न्यायको सिंहासनबाट भागेर जाने मानिसहरूलाई उहाँले कसरी वर्गीकरण गर्नुहुन्छ? यी मानिसहरूले हुन् विनाश भोग्नेछन् र नष्ट हुनेछन्। तैँले अर्को जीवन वा पुनर्जन्म कहिल्यै पनि पाउनेछैनस् र परमेश्वरले सम्भवतः तँलाई अर्को कुनै आज्ञा दिनुहुनेछैन। उप्रान्त तेरो लागि कुनै मिसन छैन, र तँसँग मुक्ति प्राप्त गर्ने कुनै मौका छैन। यो त गम्भीर समस्या हो! परमेश्वरले यसो भन्नुहुनेछ: “यो व्यक्ति पहिले एकचोटि मेरो नजरबाट भागिसक्यो, मेरो न्यायको सिंहासन र मेरो उपस्थितिबाट उम्किसक्यो। उसले आफ्नो मिसन पूरा वा आफ्नो आज्ञा पालन गरेन। उसको जीवन यहीँ सक्किन्छ। खतम; जीवन सक्कियो।” कस्तो दु:खद घटना! चाहे तिमीहरूको कर्तव्य ठूलो होस् वा सानो, भौतिक होस् वा मानसिक, बाह्य मामलाहरू सम्हाल्ने कुरा होस् वा भित्री काम, तिमीहरूले आज परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निभाउन सक्छौ, र कसैले पनि आफ्नो कर्तव्य संयोगवश निभाइरहेको छैन। यो तेरो रोजाइ कसरी हुन सक्छ? यो सबैको अगुवाइ परमेश्वरले नै गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले तँलाई आज्ञा दिनुभएको कारण मात्र तँ यसरी उत्प्रेरित भएको छस्, तँमा मिसन र जिम्मेवारीको यो समझ छ, र तँ यो कर्तव्य निभाउन सक्छस्। अविश्वासीहरूमध्ये कति धेरै जनामा सुन्दर रूप, ज्ञान वा प्रतिभा हुन्छ, तर के परमेश्वरले तिनीहरूलाई रुचाउनुहुन्छ त? अहँ, रुचाउनुहुन्न। परमेश्वरले तिनीहरूलाई चुन्नुभएन, र उहाँ तिमीहरूलाई मात्र रुचाउनुहुन्छ। उहाँले आफ्नो व्यवस्थापन योजनामा तिमीहरू सबैलाई हरेक प्रकारको भूमिका निर्वाह गर्न, हरेक प्रकारको कर्तव्य निर्वाह गर्न, र विभिन्न प्रकारका जिम्मेवारी वहन गर्न लगाउनुभएको छ। जब अन्तत: परमेश्वरको व्यवस्थापन योजना सक्किन्छ र हासिल हुन्छ, यो कत्रो महिमा र गौरवको कुरा हुनेछ! त्यसैले, मानिसहरूले आज आफ्नो कर्तव्य निभाउने क्रममा अलिकति कठिनाइ भोग्दा; केही कुराहरू त्याग गर्नुपर्दा, आफूलाई अलिकति समर्पित गर्दा, र निश्चित मूल्य चुकाउँदा; संसारमा आफ्नो हैसियत अनि प्रसिद्धि र सम्पत्ति गुमाउँदा; र यी सबै कुराहरू बिलाउँदा, परमेश्वरले तिनीहरूबाट यी सबै कुराहरू लैजानुभए जस्तै देखिन्छ, तर तिनीहरूले अझ बढी बहुमूल्य र मूल्यवान कुरा प्राप्त गरेका छन्। मानिसहरूले परमेश्वरबाट के प्राप्त गरेका छन्? तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाएर सत्यता र जीवन प्राप्त गरेका छन्। तैँले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिसकेपछि मात्रै परमेश्वरको आज्ञा पूरा गरेको हुन्छस्, तँ आफ्नो पूरै जीवन आफ्नो मिसन र परमेश्वरले तँलाई दिनुभएको आज्ञाका निम्ति जिउँछस्, तँसँग सुन्दर गवाही हुन्छ, र तँ मूल्यवान जीवन जिउँछस्—तब मात्र तँ वास्तविक व्यक्ति बन्छस्! अनि म किन तँलाई वास्तविक व्यक्ति भन्छु? किनभने परमेश्वरले तँलाई चुन्न्नुभएको छ र उहाँको व्यवस्थापनअन्तर्गत तँलाई सृजित प्राणीका रूपमा आफ्नो कर्तव्य निभाउने तुल्याउनुभएको छ। यो तेरो जीवनको सबैभन्दा ठूलो मूल्य र अर्थ हो।

परमेश्वरले मानिसहरूबाट धेरै माग गर्नुहुन्न। जब परमेश्वरले तँलाई कुनै आज्ञा र जिम्मेवारी दिनुहुन्छ, तब यदि तैँले तँमा अलिकति मात्र आस्था छ र यो तैँले गर्न सक्ने सर्वोत्तम प्रयास हो, तैँले दिन सक्ने यत्ति नै हो, र तैँले यी कुराहरू मात्रै वहन गर्न सक्छस् भनेर भन्छस् भने, परमेश्वरले तँलाई जोड-जबरजस्ती गर्नुहुनेछैन। यदि उहाँले तँसँग शतप्रतिशत माग गर्नुभयो, र तँ पन्चानब्बे दिन्छस् भने, उहाँ असन्तुष्ट हुनुहुनेछ, उहाँले तँलाई त्यत्तिकै जान दिनुहुनेछैन, र तँ उहाँले माग गर्नुहुने शतप्रतिशतमा पुग्न सक् भनेर निरन्तर तँलाई उत्प्रेरित र आग्रह गर्नुहुनेछ भन्ने होइन। परमेश्वरले त्यसो गर्नुहुनेछैन। बरु, उहाँले तेरो कद, ऊर्जा र क्षमताअनुसार तँलाई क्रमिक रूपमा, पाइला दर पाइला माथि चढ्ने तुल्याउनुहुनेछ। परमेश्वर आफ्नो काममा निष्पक्ष र व्यावहारिक हुनुहुन्छ। उहाँले मानिसहरूलाई जोर-जबरजस्ती गर्नुहुन्न; उहाँले तँलाई आराम र सहज महसुस गराउनुहुन्छ, तैँले गर्ने सबथोकमा उहाँ तँलाई बुझ्न र तेरो ख्याल राख्न सक्नुहुन्छ भनेर महसुस गराउनुहुन्छ। मानिसहरू परमेश्वरको कष्टप्रद मिहिनेत, साथै उहाँको मानवजातिप्रतिको कृपा, प्रेमिलो दयालुपन र सहनशीलताबारे सचेत हुनुपर्छ। त्यसपछि मानिसहरूले के गर्नुपर्छ, र तिनीहरूले कसरी सहकार्य गर्नुपर्छ? तिनीहरूले यसरी सहकार्य गर्नुपर्छ: “म परमेश्वरको इच्छा सन्तुष्ट पार्न लागिपर्नैपर्छ। परमेश्वर मबाट शतप्रतिशत चाहनुहुन्छ; यदि म साठी प्रतिशत दिन सक्छु भने म तीस प्रतिशत मात्र दिनेछैनँ। म मेरो पूरै बल लगाउनेछु। म धूर्त र छली हुनेछैनँ, म झारा टार्ने छैनँ, र म भाग्यमा भर पर्ने मानसिकता राख्नेछैनँ।” त्यति गरे पुग्छ। परमेश्वर मानिसको हृदयलाई नियाल्नुहुन्छ। उहाँ सबै मानिसहरूबाट समान मागहरू गर्नुहुन्न; अरू कसैले आफ्नो छोराछोरी र परिवार वा जागिर त्याग्यो भन्दैमा तैँले पनि त्यस्तै गर्नुपर्छ भन्ने छैन। परमेश्वर “सबैका लागि एउटै नाप मिल्छ” भन्ने दृष्टिकोण राख्नुहुन्न, उहाँ तेरो कद र तँ के हासिल गर्न सक्छस्, त्यही अनुसार तँसँग माग गर्नुहुन्छ। त्यसैले, तैँले कुनै चिन्ता वा दबाब महसुस गर्नैपर्दैन। तँ जे हासिल गर्न सक्षम छस्,त्यसैको आधारमा परमेश्वरसामु प्रार्थना मात्र गर्। जे सुकै कठिनाइ भए पनि, वा तँ जस्तो सुकै बन्धनमा भए पनि, तीबाट पछि नहट्। तिनलाई तँलाई असर गर्न नदे। त्यो नै सही तरिका हो। तँ एकपटक तीबाट प्रभावित भएपछि, यसो सोचिरहनेछस्, “मैले त्यत्ति राम्रो काम गरेको छैनँ। परमेश्वर मदेखि अप्रसन्न हुनुहुन्छ, हुनुहुन्न र? मैले निकै ख्याल गर्नुपर्छ। मैले धेरै जोड गर्नुहुन्न; अलिकति खुला ठाउँ छोड्नुपर्छ।” यो गलत हो; यो परमेश्वरबारे गलत बुझाइ हो। मानिसहरूले क्रमिक रूपमा यस्तो अनुभव गर्दा तिनीहरूलाई झन्-झन् के महसुस हुन्छ भने, तिनीहरूको आस्था यति सानो छ कि तिनीहरू “महान् व्यक्तिलाई अज्ञानीको मापदण्डअनुसार मुल्याङ्कन गर्नु“ भन्ने भनाइ जस्तै परमेश्वरलाई आफ्ना धारणा र कल्पनाका आधारमा शङ्का गर्न सक्छन्। तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास त गर्छन्, तर उहाँमा भर पर्न डराउँछन्; तिनीहरू परमेश्वरको प्रभुत्वमा विश्वास त गर्छन् तर उहाँको हातमा सबथोक सुम्पिन डराउँछन्। मानिसहरू प्राय: यसो भन्छन्, “परमेश्वर यावत् थोकमाथि शासन गर्नुहुन्छ” र “सबै कुरा परमेश्वरकै हातमा छन्,” तर कुनै परिस्थिति सामना गर्दा, तिनीहरू यसो सोच्छन्, “के परमेश्वरले साँच्चै यो कुरा आफ्नो नियन्त्रणमा लिन सक्नुहुन्छ र? के उहाँ साँच्चै भरपर्दो हुनुहुन्छ र? मैले अरू मानिसहरूमै भर परेको राम्रो हुन्छ, र यदि त्यो काम लागेन भने, म आफै केही उपाय निकाल्नेछु।” त्यसपछि, तिनीहरू आफू कति अपरिपक्व, हास्यास्पद र कदमा कति सानो छन् भनी बुझ्छन्। तिनीहरू फेरि पछाडि फर्किन्छन्, परमेश्वरमा भर पर्न खोज्छन्, तर अझै पनि मार्ग भेट्टाउँदैनन्। यद्यपि, तिनीहरूलाई हृदयको गहिराइमा परमेश्वर विश्वासयोग्य र भरपर्दो हुनुहुन्छ भनेर थाहा हुन्छ; तिनीहरूको आस्था निकै कम रहेको र तिनीहरू सधैँ शङ्कालु भएका मात्रै हुन्। तँ यो समस्यालाई कसरी समाधान गर्छस् त? तँ आफ्नो अनुभव अनि सत्यताको पछ्याइ र बुझाइमा भर पर्नुपर्छ—तब मात्र तैँले साँचो आस्था उत्पन्न गर्न सक्छस्। तैँले जति धेरै अनुभव गर्छस् र तँ जति धेरै परमेश्वरमा भर पर्छस्, तैँले उहाँ त्यति धेरै भरपर्दो हुनुहुन्छ भनेर महसुस गर्नेछस्। जब तैँले अझ बढी मामलाहरू अनुभव गर्दै जान्छस्, तब परमेश्वरले कसरी तेरो बारम्बार सुरक्षा गर्नुहुन्छ, कठिनाइहरू पार गर्न र खतराबाट टाढा रहन कसरी मद्दत गर्नुहुन्छ भन्ने देख्दा, तैँले थाहै नपाई परमेश्वरप्रतिको साँचो आस्था र भरोसा विकास गर्नेछस्। तँलाई परमेश्वर विश्वासयोग्य र भरपर्दो हुनुहन्छ भन्ने अनुभूति हुनेछ। सर्वप्रथम तेरो हृदयमा यो आस्था हुनुपर्छ।

हरेक व्यक्तिको आफ्नै नियति हुन्छ, र यो सबै परमेश्वरद्वारा पूर्वनिर्धारित हुन्छ; कसैले पनि अरूको भाग्यलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैन। तैँले आफ्नो परिवारबारे चिन्ता गर्न छोड्नुपर्छ र सबै थोक छोड्न र त्याग्न सिक्नुपर्छ। तैँले यो कसरी गर्न सक्छस् त? एउटा तरिका भनेको परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नु हो। तैँले परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने तेरा आफन्तहरूले कसरी सांसारिक कुराहरू, सम्पत्ति र भौतिक सुख पछ्याउँछन् भनेर पनि चिन्तन गर्नुपर्छ। तिनीहरू शैतानका हुन्, र तिनीहरू तँभन्दा फरक किसिमका मानिस हुन्। यदि तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदैनस् र तिनीहरूमाझ जिउँछस् भने, पीडादायी जीवन जिउनेछस्। तैँले काम-कुराबारे तिनीहरूभन्दा फरक दृष्टिकोण राख्ने भएकोले, तँ तिनीहरूसँग मिल्नेछैनस्, बरु यातना भोग्नेछस्। त्यहाँ पीडा मात्र हुनेछ, खुशी हुनेछैन। के मोहले तँलाई शान्ति र आनन्द दिन सक्छ? देहको खाँचो पूरा गर्दा तैँले पीडा, खोक्रोपन, र जीवनभरको पछुतोमात्र पाउनेछस्। यो तैँले राम्ररी बुझ्नुपर्ने कुरा हो। त्यसैले, तैँले आफ्नो परिवारलाई सम्झिनु एकतर्फी हुन्छ; यो अनावश्यक रूपमा भावनात्मक हुनु हो। तँ तिनीहरू भन्दा फरक मार्गमा हिँडिरहेको छस्। जीवन र संसारबारे तेरो दृष्टिकोण, जीवन मार्ग, र पछ्याइका उद्देश्यहरू सबै फरक छन्। तँ अहिले आफ्नो परिवारसँग छैनस्, तर रगतको सम्बन्ध भएकोले, तँ जहिले पनि तिनीहरूको नजिक भएको अनि एकै परिवार भएको आभास गर्छस्। तर, जब तँ तिनीहरूसँग वास्तवमै बस्छस्, तब तँ केही दिन तिनीहरूसँग व्यवहार गर्दा नै दिक्क हुनेछस्। तिनीहरू झूटले भरिएका छन्; तिनीहरूले भन्ने कुरा सबै गलत, गुलियो र छली हुन्छन्। तिनीहरूको आचरण र संसारसँग व्यवहार गर्ने तरिका सबै शैतानी दर्शनमा र जीवनका भनाइहरूमा आधारित हुन्छन्। तिनीहरूको विचार र दृष्टिकोण सबै गलत र बेतुका हुन्छन्, र तिनीहरूलाई सुन्दा कान पाक्छ। अनि तँ मनमनै यसो सोच्नेछस्, “म तिनीहरूलाई सधैँ सम्झिरहन्थेँ, र तिनीहरू राम्ररी जिइरहेका छैनन् भनेर सधैँ चिन्तित रहन्थेँ। तर अहिले तिनीहरूसँग जिउनु त साँच्चै असहनीय छ!” तँ तिनीहरूबाट वाक्क हुनेछस्। तैँले अझै पनि तिनीहरू कस्ता मानिस हुन् भनेर पत्ता लगाएको छैनस्, त्यसैले तँ अझै पनि पारिवारिक बन्धनहरू अरू कुनै पनि कुरा भन्दा महत्त्वपूर्ण र वास्तविक हुन्छन् भनेर सोच्छस्। तँ अझै पनि मोहमा बाँधिएको छस्। तैँले जसरी भए पनि ती मोहका कुराहरूलाई छोड्न खोज्। तैँले छोड्न सक्दैनस् भने, आफ्नो कर्तव्यलाई प्राथमिकता दे। परमेश्वरको आज्ञा र तेरो मिसन सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हुन्। सुरुमा आफ्नो कर्तव्य निभाउनु सबैभन्दा पहिला आउँछ, र अहिलेका लागि तेरा देहमा भएका नातेदारहरूका बारेमा चिन्ता नगर्। जब तेरो आज्ञा र कर्तव्य पूरा हुन्छन्, तब तँलाई सत्यता झन्-झन् स्पष्ट हुँदै जान्छ, परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्ध झन्-झन् सामान्य बन्दै जान्छ, परमेश्वरलाई पालन गर्ने तेरो चाहना झन्-झन् बढ्दै जान्छ, र परमेश्वरको डर मान्ने तेरो हृदय झन्-झन् बढ्दै र झन्-झन् स्पष्ट हुँदै जान्छ, त्यसपछि तँभित्रको स्थिति परिवर्तन हुनेछ। तेरो स्थिति परिवर्तन भएपछि, तेरा सांसारिक दृष्टिकोण र मोहहरू बिलाएर जानेछन्, तैँले उप्रान्त ती कुराहरू खोज्नेछैनस्, र तेरो हृदयले परमेश्वरलाई कसरी प्रेम गर्ने, उहाँलाई कसरी सन्तुष्ट पार्ने, उहाँलाई प्रसन्न तुल्याउने शैलीमा कसरी जिउने, र सत्यतासाथ कसरी जिउने भनेर खोज्न मात्र चाहनेछ। तेरो हृदय यसमा लागिपरेपछि, देहगत मोहसँग सम्बन्धित कुराहरू बिस्तारै हराएर जानेछन्, र तिनले उप्रान्त तँलाई बाँध्न वा नियन्त्रण गर्न सक्नेछैनन्।

केही मानिसहरू भन्छन्: “म आफ्ना कर्तव्य निभाउँदा, आफ्नो परिवारको मोहले बाँधिन्न, तर जब पनि म खाली समय पाउँछु, तिनीहरूलाई सम्झिन थाल्छु।” ठिक छ, आफ्नो परिवारलाई सम्झिनुका परिणामहरू के-कस्ता हुन्छन् त? यदि त्यसले तँलाई नकारात्मक र कर्तव्य निर्वाह गर्न अनिच्छुक बनाउन सक्छ भने, तैँले त्यो हल गर्नका निम्ति सत्यता खोज्नुपर्छ। तैँले समस्या हल गरिसकेपछि, अर्को पटक खाली समय पाउँदा एकैनासले परिवारलाई सम्झिरहनेछैनस्, र त्यसले कुनै परिणाम ल्याउनेछैन। त्यसैले, जे समस्या आइपरे पनि, तैँले तिनलाई हल गर्न सधैँ सत्यता खोज्नुपर्छ; यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। आफ्नो परिवारलाई सम्झिनु चिन्ताको विषय होइन; मूख्य कुरा, तैँले एकैनासले घर सम्झिरहनुको परिणाम के हुनेछ, र यो मामलालाई कसरी समाधान गरिनुपर्छ भन्ने कुराबारे सोच्नुपर्छ। तैँले मनन गर्नुपर्छ; “ममा यस्तो अवस्था कसरी पैदा भयो? म किन सधैँ आफ्नो परिवारलाई सम्झिरहन्छु? मलाई सत्यताका कुन अंशहरू स्पष्ट छैनन्? म कुन सत्यताहरूमा प्रवेश गर्नुपर्छ?” यसरी अभ्यास गर्, अनि तैँले छिट्टै सत्यतामा प्रवेश पाउनेछस्। तैँले आफ्नो मनमा सधैँ सत्यताबारे चिन्तन गरिरहनुपर्छ; तैँले जति धेरै चिन्तन गर्छस्,सत्यताबारेको तेरो बुझाइ त्यति नै स्पष्ट हुनेछ, र तँसँग मनमा त्यति नै धेरै अभ्यासका मार्गहरू हुनेछन्। यसले सत्यताको ज्ञानको टुक्रा हुनुको सट्टा साँच्चै सत्यता बुझ्नतर्फ डोऱ्याउनेछ। यो अवस्थामा, तैँले तँसँग सङ्गति गर्न मान्छेहरू खोज्न चाहनेछस्। सङ्गतिको उद्देश्य के हो? यो पुष्टि प्राप्त गर्नका निम्ति हो, सत्यतालाई अझ सटिक रूपमा र कुनै विचलन बिना बुझ्नका निम्ति हो। यसरी, तँलाई कुनै पनि कठिनाइ हुनेछैन, र उप्रान्त तेरो मन बन्धनमा पर्नेछैन र त्यसले स्वाधीनता र स्वतन्त्रता प्राप्त गर्नेछ। तैँले उप्रान्त एकैनासले आफ्नो परिवारलाई सम्झिरहनेछैनस्, र तँ सांसारिक उल्झनहरूबाट उम्किन सक्नेछस्। तेरो स्थिति बढ्दो रूपमा सामान्य हुनेछ। तिमीहरू सबैले सत्यताबारे चिन्तन गर्न सिक्नुपर्छ। तिमीहरूले त्यो कसरी गर्न सक्छौ? उदाहरणका लागि, मानौँ तैँले आज केही कुरा गरिस् जुन तँलाई त्यत्ति ठिक लागिरहेको छैन र त्यो सिद्धान्तहरू विपरित गए जस्तो देखिन्छ, तर तँलाई समस्या ठ्याक्कै कहाँ छ भनेर थाहा छैन। तैँले यही बेला, “यो समस्या कुन सत्यतासँग सम्बन्धित छ? यो कुन सिद्धान्तसँग सम्बन्धित छ?” भनेर सोच्दै परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेर सत्यता खोज्नुपर्छ। तैँले सत्यताबारे सङ्गति गर्न, समीक्षा गर्न र चिन्तन गर्न कुनै व्यक्ति खोज्नुपर्छ। जब तैँले अन्ततः समस्याको स्रोत पत्ता लगाउँछस् र सत्यता खोजेर त्यसलाई समाधान गर्छस्, तँमा परमेश्वरप्रति झन् बढी आस्था हुनेछ, र तैँले सत्यताका सन्दर्भमा अझ बढी प्रगति गरेको महसुस गर्नेछस्। तैँले केही मामलाहरू छर्लङ्ग देख्न र केही आत्मिक शब्दहरू बुझ्न सक्नेछस्; वा, तँ बारम्बार दोहोरिरहने कुनै धर्मसिद्धान्त वा नाराले वास्तवमा के जनाउँछ र त्यसको अर्थ के हो भनेर बुझ्न सक्षम हुनेछस्। यो भनेको सत्यताबारे केही बुझाइ हुनु र त्यसलाई कसरी अभ्यास गर्ने भनेर जान्नु हो। त्यसपछि तँ गएर अरूसँग सङ्गति गर्नेछस्, यो नारा स्पष्टसँग नबुझिएसम्म यसबारे सङ्गति गर्नेछस्, यसलाई अभ्यासको एउटा मार्गमा परिणत गर्नेछस्। के यो राम्रो कुरा होइन र? यो अघि बढ्ने अर्को मार्ग हो। कहिलेकाहीँ, तैँले निश्चित स्थिति भएको कुनै व्यक्ति देख्नेछस् र यसो सोच्न सक्छस्: “यो व्यक्तिको स्थिति किन यस्तो छ? उसको यस्तो स्थिति कसरी हुन आयो? मेरो स्थिति किन यस्तो छैन? उसले भनेको कुराले एउटा निश्चित स्थिति र मानसिकताको प्रतिनिधित्व गर्छ। उसमा यो मानसिकता कसरी विकास भयो? समस्या कहाँ उत्पन्न भयो? यो सत्यताको कुन पक्षसँग सम्बन्धित छ? के मैले पनि सत्यता खोज्नु पर्दैन र?” सङ्गति र खोजीद्वारा, तैँले समस्या फेला पार्छस् अनि उसको त्यो स्थिति तँसँग पनि छ भनेर बुझ्छस्। तैँले उसको अवस्थालाई आफ्नै अवस्थासँग मिलाइस्, मिलाइनस् र? के यो प्रयास सार्थक थिएन र? (थियो।) समस्या पत्ता लगाएपछि, तैँले सङ्गति गर्न कुनै व्यक्ति फेला पार्छस्। जब तैँले अन्त्यमा उत्तर फेला पार्छस् अनि समस्या के हो भनेर पत्ता लगाउँछस्, तब समस्या सुल्झिन्छ। समस्या पत्ता लगाइसकेपछि त्यसलाई समाधान गर्न सजिलो हुन्छ। यदि तँ त्यसलाई पत्तै लगाउन सक्दैनस् भने, त्यो समस्या कहिल्यै समाधान हुन सक्दैन। कहिलेकाहीँ, जब तेरो मन शान्त भएको हुन्छ, त्यो समय सत्यता र परमेश्वरका वचनबारे मनन गर्ने सर्वोत्तम समय हुन सक्छ। तैँले जे गरे पनि, यो मौका भावनात्मक सम्बन्धहरूलाई मलजल गरेर, एकोहोरो रूपमा परिवारसँग पुनर्मिलन हुनेबारे सोचेर बर्बाद नगर्; यो समस्याजनक कुरा हो। यदि तँ निरन्तर आफ्नो परिवारबारे चिन्तित रहन्छस् र कुनै पनि मौका पाउनेबित्तिकै तिनीहरूसँग भावनात्मक रूपमा जोडिन्छस् भने, तेरो मन सधैँ यी भावनात्मक उल्झनहरूले भरिएको हुनेछ; तैँले यी बन्धन तोड्न र छोड्न सक्नेछैनस्। तैँले अझ बढी प्रार्थना गर्नुपर्छ, अझ धेरै परमेश्वरका वचनहरू पढ्नुपर्छ, र आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग बारम्बार सङ्गति गर्नुपर्छ। जब तैँले सत्यता बुझ्छस्, कमसेकम तँ परिवार, देह वा मोहले बाँधिएको त हुनेछैनस्। यी कुराहरू छोड्न सजिलो हुनेछ; अघि बढ्ने मार्ग यही हो। वास्तवमा, धेरै मानिसहरूको अनुभव यस्तै छन्। भावनात्मक समस्याहरू समाधान गर्न केही समयको अनुभव चाहिन्छ; तैँले सत्यता बुझेपछि, समस्याहरू समाधान गर्न सहज हुन्छ।

अंश ८३

परमेश्वरमा वर्षौँदेखि विश्वास गर्दै आएका मानिसहरूले जग बसालेको भए पनि, समाधान गर्नैपर्ने वास्तविक समस्या छ। धेरैजसो मानिसले सत्यताका सबै पक्षलाई केही मात्रामा बुझ्छन्, अनि सही वचन तथा धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न र प्रचार गर्न सक्छन्, तर तिनीहरूले आफ्नो वास्तविक जीवनमा यी वचनहरूको शुद्धता अनुभव गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूले यी वचनहरूमा भएको सत्यताको वास्तविक अर्थ र व्यावहारिक पक्षलाई साँच्चै अनुभव गरेका हुँदैनन्। तँलाई सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका लागि उपयुक्त वातावरण, आफ्नो पक्षमा सही मान्छेहरू, अनि तँलाई जीवनमा प्रगति गर्न सक्षम बनाउने उपयुक्त मानिस, मामिला र परिस्थितिहरू चाहिन्छ। यसरी तैँले बुझ्ने यी सत्यता र यी धर्मसिद्धान्तहरू दुवैको पुष्टि हुनेछ, र तिनले तँलाई अनुभव प्राप्त गराउनेछन्। यदि सद्दे बिउलाई मलिलो माटोमा रोपियो, तर त्यसले सूर्यको प्रकाश र पानीको ओस पाएन भने, त्यसको अङ्कुर ओइलाएर जानेछैन र? (हो, त्यो ओइलाएर जानेछ।) त्यसैले, जब तैँले धेरै प्रवचन, धेरै सत्यता र परमेश्वरका धेरै वचन सुनेको हुन्छस्, र यो मार्ग नै सही र जीवनको सही मार्ग हो भन्ने थाहा पाइसकेको हुन्छस्, तब त्यस बेला तँलाई कुन कुरा आवश्यक हुन्छ? तैँले परमेश्वरलाई आफ्नो जीवनका लागि शिक्षाप्रद र सहयोगी हुने अनि आफूलाई जीवनमा प्रगति गराउन सक्ने उपयुक्त वातावरणको व्यवस्था गरिमाग्नुपर्छ। यो वातावरण एकदमै आरामदायी नहोला—व्यक्तिको देहले कठिनाइ खेप्नैपर्छ, र उसले धेरै कुरा त्याग्नैपर्छ र छोड्नैपर्छ। यो तिमीहरूले अहिलेसम्म अनुभव गरिसकेको कुरा हो। उदाहरणका लागि, मानिलिऊँ तँ सतावटमा परिस् र घर फर्कन, आफ्ना छोराछोरी वा जीवनसङ्गीलाई भेट्न वा सम्पर्क गर्न, आफ्ना नातेदार र इष्टमित्रलाई भेट्न वा तिनीहरूबाट कुनै खबर प्राप्त गर्न सकिनस्। मध्यरातमा तँ घरबारे यसरी सोच्न थाल्नेथिइस्: “मेरा बुबालाई कस्तो होला? उहाँ वृद्ध हुनुहुन्छ र उहाँको कदर गर्न मलाई असम्भव छ। मेरी आमाको स्वास्थ्य ठिक छैन र उहाँलाई अहिले कस्तो छ, मलाई केही थाहा छैन।” के तँ सधैँ यिनै कुराहरूबारे सोचिरहने थिइनस् होला? यदि तेरो हृदय सधैँ नै यस्ता कुराहरूको बन्धनमा रह्यो भने, त्यसले तेरो कर्तव्य निर्वाहमा कस्तो असर पार्नेछ? तैँले आफूलाई सांसारिक र दैहिक मामिलाहरूमा अति नै मुछिनस् र तीसँग त्यति सरोकार राखिनस् भने, त्यो तेरो जीवनको प्रगतिका निम्ति लाभदायक हुन्छ। तेरो सोचाइ र चिन्ता पटक्कै काम लाग्नेछैन; यी सबै मामिला परमेश्वरको हातमा छन्, र तैँले आफ्नो परिवारका सदस्यहरूको नियति परिवर्तन गर्न सक्दैनस्। तैँले परमेश्वरको विश्वासीको रूपमा आफ्नो पहिलो प्राथमिकता भनेको उहाँको इच्छालाई ध्यान दिनु, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु, साँचो आस्था प्राप्त गर्नु, परमेश्वरका वचनहरूको सत्यतामा प्रवेश गर्नु, जीवनमा उन्नति गर्नु र सत्यता प्राप्त गर्नु हो भन्ने बुझ्नैपर्छ। यो नै सबैभन्दा अर्थपूर्ण कुरा हो। यसो हेर्दा, मानिसहरूले साँच्चै नै संसार र आफ्नो परिवार त्यागेजस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा के भइरहेको हो? (यसमाथि शासन गर्नुहुने यसको बन्दोबस्त गर्नुहुने परमेश्वर नै हुनुहुन्छ।) यसको बन्दोबस्त परमेश्वर गर्नुहुन्छ; उहाँले नै तँलाई आफ्नो परिवार भेट्न रोक्नुहुन्छ। यसलाई अझ उचित तरिकामा भन्नुपर्दा, परमेश्वर तँलाई ती कुराबाट वञ्चित गर्नुहुन्छ। के यी सबैभन्दा व्यावहारिक वचन होइनन् र? (हुन्।) मानिसहरू सधैँ परमेश्वरले मामिलाहरूमाथि शासन र तिनको बन्दोबस्त गर्नुहुन्छ भनी भन्ने गर्छन्, त्यसोभए, उहाँ यस मामिलामाथि कसरी शासन गर्नुहुन्छ? उहाँले तँलाई तेरो घरबाट बाहिर ल्याएर तेरो परिवारलाई तँमाथि बोझ बन्न दिनुहुन्न। त्यसोभए, उहाँ तँलाई कहाँ लग्नुहुन्छ? उहाँ तँलाई कुनै दैहिक उल्झन नभएको, तैँले आफ्ना प्रियजनलाई देख्न नसक्ने वातावरणमा लग्नुहुन्छ। तँलाई तिनीहरूबारे चिन्ता लाग्दा, र तिनीहरूका लागि आफूले केही गर्न चाहँदा, तँ त्यो गर्न सक्दैनस्, र तैँले छोराछोरीको धर्म पूरा गर्न चाहँदा, त्यो गर्न सक्दैनस्। तिनीहरूले अब तँलाई उल्झनमा पार्न सक्दैनन्। परमेश्वरले तँलाई तिनीहरूदेखि टाढा लग्नुभएको छ, र यी सब उल्झनबाट तँलाई वञ्चित गर्नुभएको छ, नत्र त तँ अझै पनि तिनीहरूप्रति छोराछोरीको धर्म पूरा गर्नतिर लाग्नेथिइस्, तिनीहरूको सेवा गर्नेथिइस् र तिनीहरूका लागि कठोर परिश्रम गर्नेथिइस्। परमेश्वरले तँलाई यी बाहिरी उल्झनहरूबाट पर लैजानु राम्रो कुरा हो कि नराम्रो? (राम्रो कुरा।) यो राम्रो कुरा हो, र त्यसमा पछुताउनुपर्ने कुनै कारण छैन। यो राम्रो कुरा भएकाले, मानिसहरूले के गर्नुपर्छ? मानिसहरूले परमेश्वरलाई यसो भन्दै धन्यवाद दिनुपर्छ: “परमेश्वर मलाई अति माया गर्नुहुन्छ!” कसैले पनि आफ्नै प्रयासमा स्नेहको बन्धनबाट उम्कन सक्दैन, किनभने सबै मानिसहरूको हृदय स्नेहको बन्धनमा परेको हुन्छ। तिनीहरू सबै आफ्नो परिवारसँग एकसाथ हुन, पूरैपरिवार एकसाथ भेला हुन, सबै जना सुरक्षित, स्वस्थ र खुसी रहन, र कहिल्यै नछुट्टी हरेक दिन यसै गरी बिताउन चाहन्छन्। तर यसको नराम्रो पक्ष छ। तैँले आफ्नो जीवनका सम्पूर्ण ऊर्जा र प्रयास, आफ्नो युवावस्था, आफ्नो सर्वोत्तम कालखण्ड र आफ्नो जीवनका सर्वोत्तम भाग तिनीहरूमा खर्च गर्नेछस्; तैँले आफ्नो सारा जीवन आफ्नो देह, परिवार, प्रियजन, काम, ख्याति र धनसम्पत्ति र सबै खाले जटिल सम्बन्धहरूमा लगाउनेछस्, र फलस्वरूप आफूलाई पूर्णत: नष्ट गर्नेछस्। त्यसोभए, परमेश्वर मानिसलाई कसरी प्रेम गर्नुहुन्छ? परमेश्वर भन्नुहुन्छ: “तँ यो दलदलमा परेर आफैलाई नष्ट नगर्। यदि तेरा दुवै खुट्टा भासिएका छन् भने, तैँले जतिसुकै बल लगाए पनि आफूलाई बाहिर निकाल्न सक्नेछैनस्। तँसँग कद वा साहस छैन, झन् आस्था हुनु त परको कुरा हो। म नै तँलाई बाहिर निकाल्नेछु।” परमेश्वर यही गर्नुहुन्छ, र उहाँ तँसँग यसबारे कुरा गर्नुहुन्न। किन परमेश्वर मानिसहरूको धारणा माग्नुहुन्न? केही मानिस भन्छन्: “परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ, उहाँ आफू जे चाहनुहुन्छ, त्यही गर्नुहुन्छ। मानिसहरू किरा-फट्याङ्ग्राजस्ता हुन्, परमेश्वरको नजरमा तिनीहरू केही पनि होइनन्।” तिनीहरू यसै भन्छन्, तर के परमेश्वर मानिसहरूलाई त्यसरी नै व्यवहार गर्नुहुन्छ त? अहँ, गर्नुहुन्न। परमेश्वर धेरै सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ र ती मान्छेलाई उपहारस्वरूप दिनुहुन्छ, र यसरी मानिसहरूलाई आफ्नो भ्रष्टताबाट मुक्त हुन र उहाँबाट नयाँ जीवन प्राप्त गर्न सक्षम पार्नुहुन्छ। मानिसहरूका लागि परमेश्वरको प्रेम अपार छ। यी सबै मानिसहरूले देख्न सक्ने कुरा हुन्। परमेश्वरसँग तेरा लागि अभिप्रायहरू छन्, उहाँले तँलाई यहाँ ल्याउनुको उद्देश्य तँलाई जीवनको सही मार्गमा हिँड्न र अर्थपूर्ण जीवन जिउन लगाउनु हो, यो मार्ग तँ आफै चुन्न सक्दैनस्। मानिसहरू आफ्नो जीवनकाल सुरक्षित र राम्रोसँग बिताउने व्यक्तिगत चाहना राख्छन् र तिनीहरूले धनसम्पत्ति नकमाए पनि, कम्तीमा तिनीहरू आफ्नो परिवारसँग सदाका लागि एकसाथ हुन र यस प्रकारको पारिवारिक सुख भोग्न चाहन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको इच्छाप्रति कसरी विचारशील हुने भनेर बुझ्दैनन्, न त आफ्नो भावी गन्तव्य वा मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको इच्छालाई कसरी ध्यान दिने भनेर नै बुझ्छन्। तर परमेश्वर तिनीहरूको बुझाइको कमीलाई ज्यादा ध्यान दिनुहुन्न, र उहाँले तिनीहरूलाई धेरै कुरा भनिरहनु आवश्यक छैन, किनभने तिनीहरू बुझ्दैनन्, तिनीहरूको कद अति सानो छ, र कुनै पनि छलफलले निकास निकाल्नेथिएन। किन त्यसले निकास निकाल्नेथिएन? किनभने मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको व्यवस्थापन योजनाको ठूलो मामिलालाई मानिसहरूले केवल एक वा दुई वाक्यको व्याख्याद्वारा बुझ्न सक्दैनन्। त्यो अवस्था भएको हुनाले, आखिर मानिसहरूले बुझ्ने दिन नआइञ्जेलसम्म परमेश्वर प्रत्यक्ष रूपमा निर्णयहरू लिनुहुन्छ र काम गर्नुहुन्छ।

जब परमेश्वर आफ्ना केही चुनिएका मानिसहरूलाई चिनियाँ मुख्य भूमीको प्रतिकूल वातावरणबाट बाहिर निकाल्नुहुन्छ, तब त्यसमा उहाँका राम्रा अभिप्रायहरू हुन्छन्, जसलाई अहिले सबैले देख्न सक्छन्। यस सन्दर्भमा, मानिसहरूले परमेश्वरले आफूप्रति देखाएको अनुग्रहका लागि बारम्बार कृतज्ञता देखाउनैपर्छ र धन्यवाद दिनैपर्छ। तँ त्यो पारिवारिक वातावरणबाट निस्केको छस्, देहगत सबै जटिल पारस्परिक सम्बन्धहरूबाट अलग भएको छस्, र आफूलाई सबै सांसारिक र दैहिक उल्झनहरूबाट मुक्त गरेको छस्। परमेश्वरले तँलाई कठिन पासोबाट निकालेर उहाँसामु र उहाँको घरमा ल्याउनुभएको छ। परमेश्वर भन्नुहुन्छ: “यहाँ शान्ति छ, यो ठाउँ साह्रै राम्रो छ, र तेरो विकासका लागि एकदमै उपयुक्त छ। परमेश्वरको वचन र मार्गदर्शन यहीँ छन्, र यहाँ सत्यताले शासन गर्छ। मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको चाहना यहीँ छ, र मुक्तिको काम यहीँ केन्द्रित छ। त्यसैले, यहाँ तेरो मन भरून्जेल आफ्नो विकास गर्।” परमेश्वर तँलाई यस्तो वातावरणमा ल्याउनुहुन्छ, त्यस्तो वातावरण जहाँ तैँले आफ्ना प्रियजनको सुख नपाउलास्, आफू बिरामी पर्दा तेरो हेरचाह गर्न वरिपरि तेरा बालबच्चा हुनैछैनन्, आफ्ना मनको कुरा पोख्नका लागि कोही हुँदैन। कोही नभएको बेला आफ्नो देहगत कष्ट र कठिनाइहरू अनि भविष्यमा आफूले भोग्ने सबथोकबारे सोच्दा तँलाई एक्लो महसुस हुनेछ। किन तँलाई एक्लो महसुस हुनेछ? एउटा वस्तुगत कारण भनेको मानिसहरू कदमा अत्यन्तै सानो हुनु हो। व्यक्तिगत कारण चाहिँ के हो त? (मानिसहरू आफ्ना साक्खे प्रियजनलाई पूर्णत: त्याग्न सक्दैनन्।) त्यो सही हो, त्यो व्यक्तिगत कारण भनेको मानिसहरूले ती प्रियजनलाई त्याग्न नसक्नु हो। देहमा जिउने मानिसहरूले देहका विभिन्‍न सम्‍बन्ध र पारिवारिक बन्धनहरूलाई सुखचैनको रूपमा लिन्छन्। तिनीहरूले मानिसहरू आफ्‍ना प्रियजनहरूविना जिउन सक्दैनन् भन्‍ने विश्‍वास गर्छन्। तँ मानव संसारमा कसरी आइस् भन्‍नेबारे तँ किन विचार गर्दैनस्? सुरुमा त तँ अरूसँग कुनै सम्‍बन्ध नगाँसी एक्लै आएको थिइस्। परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई यहाँ एकएक गरी ल्याउनुहुन्छ; तँ आउँदा तँ वास्तवमा एक्लै थिइस्। तँलाई त्यस बेला त एक्लो महसुस भएन, अहिले परमेश्वरले तँलाई यहाँ ल्याउनुहुँदा चाहिँ किन तँ एक्लो महसुस गर्छस्? तँलाई आफ्नो मनको कुरा पोख्नका लागि साथीको कमी भएजस्तो लाग्छ, चाहे त्यो आफ्ना छोराछोरी हुन्, आफ्ना आमाबुबा हुन्, वा तेरो जीवनसाथी—पति वा पत्नी—आदि किन नहोस्, तँ एक्लो महसुस गर्छस्। त्यसोभए, तँलाई एक्लो महसुस भएको बेला, किन तँ परमेश्वरलाई सम्झँदैनस्? के परमेश्वर मानिसका साथी हुनुहुन्न र? (उहाँ साथी हुनुहुन्छ।) तँलाई सबैभन्दा बढी पीडा र दुःख लागेको बेला, कसले तँलाई साँच्चै सान्त्वना दिन सक्छ? कसले तेरा समस्याहरूको पूर्ण समाधान गर्न सक्छ? (परमेश्वरले सक्नुहुन्छ।) परमेश्वरले मात्र मानिसहरूको समस्या साँच्चै समाधान गर्न सक्नुहुन्छ। यदि तँ बिरामी परिस् र तेरा छोराछोरीले छेउमा रहेर तँलाई पानी दिँदा र रुँगेर बस्दा तँलाई निकै खुसी लाग्नेछ, तर केही समयपछि नै तेरा छोराछोरीले वाक्क मान्नेछन् र कोही पनि तँलाई रुँगेर बस्न चाहँदैन। त्यस्तो बेला तैँले वास्तवमै एक्लो महसुस गर्नेछस्! त्यसैले, अहिले तँलाई आफूसँग साथी छैन भन्ने लाग्नु, के त्यो वास्तवमै साँचो हो त? त्यो वास्तवमा साँचो होइन, किनभने परमेश्वर सधैँ तेरो साथ रहनुहुन्छ! परमेश्वर मानिसहरूलाई त्याग्नुहुन्न। उहाँ नै तिनीहरूले सधैँ भर पर्न र आश्रय लिन सक्ने व्यक्ति हुनुहुन्छ, र उहाँ नै तिनीहरूको एकमात्र विश्वासपात्र हुनुहन्छ। त्यसैले, तँलाई जस्तोसुकै कठिनाइ र कष्ट आइपरे पनि, वा तैँले जस्तोसुकै दुःख, वा नकारात्मक कुरा वा कमीजोरी सामना गर्नुपरे पनि, यदि तत्कालै परमेश्वरसामु आएर प्रार्थना गरिस् भने उहाँको वचनले तँलाई सान्त्वना दिनेछ अनि तेरा कठिनाइ र सबै प्रकारका समस्याहरू हटाउनेछ। यस्तो वातावरणमा तेरो एक्लोपन परमेश्वरको वचन अनुभव गर्न र सत्यता प्राप्त गर्नका लागि आधारभूत अवस्था बन्नेछ। तैँले अनुभव गर्दै जाँदा बिस्तारै यस्तो सोच्न थाल्नेछस्: “मैले मेरा बाबुआमालाई त्यागेपछि पनि राम्रो जीवन, मेरो लोग्नेलाई छोडेपछि पनि सन्तुष्टदायी जीवन, आफ्ना बालबच्चालाई छोडेपछि पनि आनन्दमय जीवन जिइरहेको छु। म अब रित्तो छैनँ। अबदेखि म मानिसहरूमा भर पर्नेछैनँ, बरु परमेश्वरमा भर पर्नेछु। उहाँले हर समय मेरो भरणपोषण र मद्दत गर्नुहुनेछ। मैले उहाँलाई छुन वा देख्न नसके पनि, उहाँ हर समय र हर ठाउँ मेरो साथमा हुनुहुन्छ भन्ने कुरा मलाइ थाहा छ। यदि मैले उहाँलाई प्रार्थना गरेँ, उहाँलाई पुकारेँ भने, उहाँले मलाई प्रेरित गर्नुहुनेछ, र मलाई उहाँको इच्छा बुझ्ने र सही मार्ग देख्ने तुल्याउनुहुनेछ।” त्यस बेला उहाँ साँच्चै तेरो परमेश्वर बन्नुहुनेछ, र तेरा सबै समस्या समाधान हुनेछन्।

अंश ८४

ताइवान स्थिर समाज भएको प्रजातान्त्रिक राष्ट्र हो जहाँ जनता समृद्ध जीवन जिउँछन्। यहाँको सार्वजनिक व्यवस्था, जीवनस्तर, सांस्कृतिक मान्यता लगायत अरू धेरै कुरा मूख्यभूमि चीनभन्दा धेरै राम्रो छ। जनता निकै आरामदायी जीवन जिउँछन्। आरामदायी जीवन जिउनु राम्रो कुरा भए पनि, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र आरामदायी जीवन जिउने कतिपय मानिसहरू उहाँलाई पछ्याउन इच्छुक छैनन्, कष्ट सहन वा मूल्य चुकाउन त परै जाओस्। तिनीहरूसँग भएका सबै कुरा त्यागेर आफूलाई परमेश्वरमा समर्पित गर्न तिनीहरूका लागि एकदम कठिन छ। के साँच्चै यस्तै छैन र? मानिसहरू आरामदायी जीवन जिउँदा सधैँ खाने, पिउने, रमाइलो गर्ने, देह र जीवनको कसरी आनन्द उठाउने भनेर सोचिरहेका हुन्छन्। यसले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र सत्यता पछ्याउने मानिसहरूलाई विशेष रूपमा असर गर्छ। तसर्थ, यस्तो आरामदायी सामाजिक वातावरणमा धेरै मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न चाहन्छन् तर तिनीहरूलाई त्यसो गर्न हम्मेहम्मे पर्छ। तिनीहरू अलिकति पनि कष्ट सहन इच्छुक हुँदैनन्, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा वा मण्डलीको निम्ति विभिन्न प्रकारको कार्य गर्दा कुशलतापूर्वक काम गर्दैनन्। कहिलेकाहीँ तिनीहरूको कामको प्रगतिमा असर पर्छ, र यो तिनीहरूको सामाजिक वातावरणसँग विशेषरूपमा सम्बन्धित हुन्छ। हरेक पटक हामी भेला हुँदा तिमीहरू सुरूवातदेखि अन्त्यसम्म यहाँ बसेर प्रवचनहरू सुन्न सकेको देख्दा म भावुक हुन्छु। मूख्यभूमि चीनका केही मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्न सक्छन् किनकी तिनीहरूलाई आफ्नो वातावरणले दबाएको छ, समाजले दमन र भेदभाव गरेको छ, अनि तिनीहरूले कठोर सतावट सहनुपरेको छ, जबकी केही मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् किनकी तिनीहरू केवल न्याय र तर्क वा आत्मिक साहारा र भर पर्न मिल्ने केही कुरा खोजिरहेका छन्। केही मानिसमा, तिनीहरूको उत्सुकता, आस्था र निष्ठा ठूलो रातो अजिङ्गरको क्रुर सतावटमा पर्दा जाग्यो। केही उपाय नै नभएर विदेश भाग्न बाध्य भएका छन् किनकी मूख्यभूमि चीनमा परमेश्वरमा विश्वास गर्न एकदम कठिन छ अनि धेरै मानिसहरू लखेटिएर पक्राउ परेका छन्—तिनीहरूको कुनै लुक्ने ठाउँ नै छैन। तिनीहरू विदेश भाग्ने कारण यिनै हुन्। मूख्यभूमि चीनको दमनकारी अनि कठोर जिउने वातावरणको तुलनामा ताइवानका जनतालाई निकै सजिलो छ। जीवन यति आरामदायी हुँदा, परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरू कष्ट भोग्न वा मूल्य चुकाउन नै चाहँदैनन्, अनि जब तिनीहरूले कुनै पनि सतावट वा संकटको सामना गर्छन्, उप्रान्त आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न नै चाहँदैनन्। मानिसहरू जीवन यति आरामदायी हुँदा केवल खान, पिउन अनि रमाइलो गर्न आनन्द मान्छन्। तिनीहरू सधैँ: "के खाने होला? कहाँ घुम्न जाने होला? म अहिलेसम्म कुन देश गएको छैनँ? एक सिङ्गो मानव जीवनकाल केवल केही दशकको त हुन्छ। यदि मैले सारा संसारभरका देशहरू भ्रमण गरिनँ अनि आफ्नो क्षितिज अझ फराकिलो बनाइनँ भने जीवन व्यर्थमै जिएजस्तो हुनेछैन र?" जस्ता कुराहरूबारे चासो राख्छन्। व्यक्तिको हृदय यसरी बेलगाम बन्छ अनि यसलाई सम्हाल्न सकिँदैन। के यस्तो अवस्थामा उसले अझै पनि परमेश्वरसामु चुपचाप बसेर उहाँका वचन खान र पिउन सक्छ? के उसले अझै पनि भेलामा ध्यान दिएर प्रवचनहरू सुन्न सक्छ? यो पक्कै पनि मुस्किल हुन्छ। त्यसैले, जब उसलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्न, सत्यता पछ्याउन, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न प्रोत्साहित गरिन्छ, उसले आफूलाई अन्यायपूर्ण रूपमा व्यवहार गरिएको र दबाइएको ठान्छ अनि आफू व्यर्थमै जिइरहेको महसुस गर्छ। के यो अनुकूल वातावरणले मानिसहरूका लागि गम्भीर परीक्षा र बाधा पैदा गर्दैन र? गर्छ। सबै मानिस देहगत सुखको तृष्णा गर्छन् तर परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अनि सत्यता पछ्याउनेहरूको लागि, जीवन वृद्धिको सन्दर्भमा सुख खासै राम्रो कुरा होइन। अधिकांश मानिसहरू थोरै कष्ट भोग्दा नै नकारात्मक र कमजोर हुन्छन् अनि तिनीहरूमा आत्मबल नै हुँदैन; के यो आरामदायी वातावरणको परिणाम होइन र? विभिन्न प्रकारका अनुभवात्मक गवाहीका भिडियोहरू छन् जसमा मूख्यभूमि चीनमा भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जेलमा यातना दिइएको, अपराधी ठहराइएर कैद गरिएको देखाइएको छ। के तिमीहरूले यी सबै भिडियोहरू हेरेका छौ? (छौँ।) अनि तिमीहरूलाई त्यो हेरेपछि कस्तो महसुस हुन्छ? (परमेश्वर, म आफूलाई लागेको कुरा अलिकति भन्न चाहन्छु। मूख्यभूमि चीनमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले त्यो सब यातना र सतावट अनुभव गरेको देख्दा अनि उनीहरूले यस्तो कठिन वातावरणमा पनि परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न, उहाँमाथि भर पर्न अनि आफ्नो विश्वास कायम राख्न, परमेश्वरको अगुवाइमुनि रहेर चरणबद्ध रूपमा अनुभव गर्दै उहाँलाई धोका नदिइकन आफ्नो साक्षीमा दह्रिलो गरी खडा रहन सकेको देख्दा मलाई उनीहरूमा हामीभन्दा धेरै विश्वास छ र उनीहरूको कद हाम्रोभन्दा ठूलो छ भन्ने महसुस हुन्छ। यदि म त्यही वातावरणमा भएको भए, म उनीहरू जसरी दह्रिलो गरी खडा हुन सक्दिनथेँ कि जस्तो लाग्छ, जसले मलाई आफू एकदम सानो कदको भएको महसुस हुन्छ।) मूख्यभूमि चीनमा भएका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरको क्रूर सतावट भोग्नुपर्ने यस्तो वातावरणमा अझै पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्न, भेलाहरूमा सहभागी हुन, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न दृढ रहन सक्छन्। यो एक गवाही हो, एक शक्तिशाली गवाही। तिनीहरू यस्तो शत्रुवत् वातावरणमा दह्रिलो गरी खडा रहन सक्नु एक गवाही हो, त्यसैले यस्तो आरामदायी वातावरणमा रहेका तिमीहरूले कसरी फरक खालको गवाही दिने भनेर मनन गर्नुपर्छ। सर्वप्रथम, तिमीहरूले परमेश्वरले तिमीहरूलाई दिनुभएको यो जीवन र यी वातावरणहरूको सबैकुराको कदर गर्नुपर्छ। साथै, तिमीहरूले यस्तो वातावरणमा कसरी आफ्नो साक्षीमा दह्रिलो गरी खडा हुन, परमेश्वरलाई लज्जित नपार्न अनि विजेता बन्न् सक्नेछौ भन्नेबारे मनन गर्नुपर्छ। प्रजातान्त्रिक देशमा परमेश्वरमा विश्वास गर्दा व्यक्तिलाई सरकारले यातना दिएर दबाउने र सताउने नगर्ला तर परिवार र नातेदारहरूले सताउनेछन्, तैपनि उसले परमेश्वरका वचन अनुभव गर्नुपर्छ, सत्यता प्राप्त गर्नुपर्छ, अनि आफ्नो साक्षीमा दह्रिलो गरी खडा हुनुपर्छ। व्यक्तिले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने वातावरण जस्तोसुकै भए पनि, सत्यता पाउन सजिलो छैन। तैँले सत्यता बुझ्न र वास्तविकतामा प्रवेश गर्न कष्ट भोग्नैपर्छ र मूल्य चुकाउनैपर्छ। परमेश्वरको साक्षी दिन, तैँले अनुभवका सबै पक्षमा सत्यता बुझ्न अनिवार्य छ। यसको अर्थ सुसमाचार र परमेश्वरको नाम फैलाउने मात्र होइन; यसले मूख्यरूपमा जीवनको अनुभवात्मक गवाहीलाई इङ्गित गर्छ। मानिसको कुनै पनि समूहमा वा कुनै पनि देशको सामाजिक व्यवस्थाअन्तर्गत मानिसहरू सत्यता अनुसार जिए भने, इमानदार व्यक्ति बन्न अनि परमेश्वरप्रति समर्पित हुन खोजे भने केही भेदभाव, बहिष्कार वा सतावट भोग्नेछन्। किनकी प्रजातान्त्रिक देशहरू पनि परमेश्वरप्रति समर्पित हुँदैनन्। सत्तामा नास्तिक राजनीतिक पार्टीहरू छन् अनि तिनीहरू पनि सत्यता अनि परमेश्वरलाई अस्वीकार गर्छन्। यस्तो देशमा परमेश्वरमा विश्वास गर्दा, सतावट वा संकष्ट नभए पनि, तैँले सुसमाचार फैलाउन अनि परमेश्वरको साक्षी दिन चाहिस् भने निश्चित बन्देजहरू हुनेछन् र त्यसका साथै तैँले केही भेदभाव, मानहानि, आलोचना र निन्दा पनि भोग्नुपर्नेछ—यो सब तथ्य हो। यदि तैँले यी कुरा स्पष्ट रूपमा बुझ्न सक्दैनस् भने तँ सत्यता बुझ्ने व्यक्ति होइनस्। कुनै पनि देशमा ख्रीष्टलाई स्विकार्दा र पछ्याउँदा एक तहको सतावट र संकष्ट सँग-सँगै आउँछ। तैँले सधैँ सावधानीपूर्वक कार्य गर्नुपर्छ र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ अनि उहाँमा निर्भर हुनुपर्छ, अनि तँमा बुद्धिमानी र अक्कल पनि हुनैपर्छ। तँ जुनसुकै देश र सामाजिक वातावरणमा भए पनि, ती सबैमा परमेश्वरले तेरो निम्ति तयार र बन्दोबस्त गर्नुभएको उचित वातावरण हुन्छ। यो सब तैँले सत्यता पछ्याउँछस् वा पछ्याउँदैनस्, त्यसमा भर पर्छ। आरामदायी वातावरणले मानिसहरूको लागि परीक्षाहरू निम्त्याउँछ भने यातनाद्वारा गरिने सतावटले पनि मानिसहरूको लागि परीक्षा र जाँचहरू निम्त्याउँछ। के त्यसोभए आरामदायी वातावरणहरूमा पनि जाँच हुन्छन् त? परमेश्वरले लिने जाँचहरू पनि हुन्छन् नि। परमेश्वरले तेरो लागि यो आरामदायी वातावरण बन्दोबस्त गर्नुभएको छ, अनि सबैकुरा तैँले यसलाई कसरी अनुभव गर्छस्—तँ शैतानको जाल र परीक्षामा पूर्णरूपमा फस्नेछस् कि आफ्नो निष्ठा र कर्तव्य कायम राख्दै हरेक तवरले यसमाथि विजय पाएर परमेश्वरको साक्षी बन्नेछस् भन्नेमा भर पर्छ। यो सब तैँले यसलाई कसरी अनुभव गर्छस् र तेरा रोजाइहरू के-के हुनेछन् भन्नेमा भर पर्छ। मूख्यभूमि चीनका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको वातावरण अलि बढी कठोर छ, र परमेश्वरले तिनीहरूलाई अलि बढी गह्रुँगो भार दिनुभएको छ अनि अलि बढी रुखो वातावरण तयार गर्नुभएको छ, तर उहाँले तिनीहरूलाई झन् धेरै पनि दिनुभएको छ। परमेश्वरले तयार गर्ने वातावरण जति कठोर अनि परीक्षाहरू जति ठूला हुन्छन्, मानिसले त्यति नै बढी प्राप्त गर्छन्। तर आरामदायी वातावरणमा पनि मानिसले जताततै परीक्षा र जाँचहरू अनुभव गर्छन्, अनि परमेश्वरले तँलाई पनि धेरै दिनुभएको छ। यदि तैँले हरेक पटक ती परीक्षाहरू सामना गर्दा तीमाथि विजय पाउन सक्छस् भने, तैँले यातनाद्वारा सतावट अनुभव गर्ने तेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूभन्दा केही कम प्राप्त गर्नेछैनस्। यसका लागि पनि सत्यता पछ्याउनुपर्छ अनि विजयी हुने कद हासिल गर्नुपर्छ। उदाहरणका लागि, तँ आफ्नो परिवारसँग हुने, राम्रो खानपान गर्ने, मनोरञ्जन र आनन्द जस्ता कुराहरू, अनि देहलाई आराम दिने र पतन गराउने केही सामाजिक चलनहरू सब तेरो लागि परीक्षा हुन्। जब तैँले यी परीक्षाहरू सामना गर्छस् तिनमा तेरो नजर जाने मात्र होइन, तँलाई तिनले बाधा पुऱ्याउने र लोभ्याउने पनि गर्छन्। जब तँ सांसारिक कुरा अनि चलनहरू पछ्याउँछस्, तब शैतानका परीक्षा, वा भनौँ—परमेश्वरका जाँचहरू देखा पर्नेछन्। तैँले ती परीक्षा र जाँचहरूको कसरी जवाफ दिने भनेर छनौट गर्नुपर्नेछ र परमेश्वरले मानिसलाई जाँच्नुहुने र तिनीहरूलाई तिनीहरूको वास्तविक रूप देखाउनुहुने बेला यही नै हो। तँमा परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा र तैँले बुझेका सत्यताहरूको प्रभाव देखिनुपर्ने समय यही हो। यदि तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् अनि तेरो हृदयमा परमेश्वरप्रति साँचो आस्था छ भने तैँले यी परीक्षाहरूमाथि विजय पाउन सक्नेछस् अनि परमेश्वरले तेरो लागि तयार पार्नुभएको जाँचमा दह्रिलो गरी खडा भएर उहाँको साक्षी दिन सक्नेछस्। यदि सत्यतालाई प्रेम गर्नुको सट्टा तँ संसारलाई, चलनहरूलाई, आनन्दको तृष्णा र आफ्नो देह सन्तुष्टि अनि खोक्रो जीवनलाई प्रेम गर्छस् भने तैँले यी सांसारिक कुराहरूलाई पछ्याउनेछस्। तैँले यी कुराहरूप्रति लगाव महसुस गर्नेछस् अनि ती कुराप्रति आकर्षित भएर तिनको अधीनमा पर्नेछस्। अलिअलि गर्दै, तेरो हृदयबाट परमेश्वरप्रतिको विश्वासको रूचि हराउँदै जानेछ, तँ सत्यतादेखि दिक्क हुनेछस्, अनि त्यसपछि, परीक्षामाझ नै, तँलाई शैतानले खोसेर लानेछ। यस्तो परीक्षामा तैँले आफ्नो गवाही गुमाएको हुनेछस्। यस्ता कैयौँ मानिसहरू छन् जसले धेरै प्रवचनहरू सुनेका छन् अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका छन् तर अझै भित्र खोक्रो महसुस गर्छन्। तिनीहरू अझै पनि पप कलाकारहरू अनि प्रसिद्ध व्यक्तित्वहरूलाई पछ्याउन, चलनहरूअनुसार चल्न, टीभीमा मनोरञ्नात्मक कार्यक्रमहरू हेर्न, अनि निशाचर बन्दै रातभर कार्यक्रमहरू लगातार हेर्नसम्म पनि रुचाउँछन्। केही युवाहरू त भिडियो गेमहरू पनि खेलिरहेका छन्। समग्रमा भन्नुपर्दा, तिनीहरू कुनै पनि मूल्य तिर्न र उन्माद भएर यी चलनचल्तीका कुराहरू पछ्याउन हिच्किचाउँदैनन्। अनि तिनीहरू किन यसो गर्छन्? किनकी तिनीहरूले सत्यता पाएका छैनन्। सत्यता नपाएका मानिसहरूमा परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र उहाँमा विश्वास नगर्नुमा खासै केही फरक देखिन्न त भन्ने निश्चित भाव हुन्छ। तिनीहरू अझ पनि आफ्नो हृदयभित्र खोक्रोपन र आफ्नो जीवन अर्थहीन भएको महसुस गर्छन्। यदि तिनीहरूले चलनहरू पछ्याए भने बढी परिपूर्ण भएको महसुस गर्छन्, आफ्नो जीवनमा अलि बढी समृद्दि भएको, अनि दैनिक हिसाबमा अलि बढी खुसी भएको महसुस गर्छन्। यदि तिनीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् अनि चलनहरू पछ्याउँदैनन् भने पनि तिनीहरू आफ्नो जीवन अर्थहीन र खोक्रो भएको महसुस गर्छन्। किनकी तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्। तैँले ढुक्क भएर के पनि भन्न सक्छस् भने तिनीहरूले अलिकति पनि सत्यता बुझ्दैनन् र तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता छैन, र तसर्थ तिनीहरू चलनहरू नपछ्याई जिउन सक्दैनन्। केही मानिसहरूले कहिल्यै पनि सत्यता पछ्याएका छैनन् अनि तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहँदा पनि अशान्त हुन्छन्। तिनीहरू परीक्षा सामना गर्दा दह्रिलो भएर खडा हुन सक्दैनन् अनि अन्तत: तिनीहरू पछि हट्नै पर्ने हुन्छ। केही मानिसहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न थाल्दा एकदम जोसिलो र दृढ हुन्छन् तर परीक्षाहरू सामना गर्नेबित्तिकै कर्तव्य निर्वाह गर्नै चाहँदैनन्, लापरवाह र झारा-टारुवा बन्छन् अनि तिनमा भक्तिभाव नै हराउँछ। यसमा कुनै गवाही हुँदैन। यदि तिनीहरू परीक्षाहरू सामना गर्नेबित्तिकै आफ्नो कर्तव्य त्याग्न अनि आफूलाई जे ठिक लाग्छ त्यही रोज्न सक्छन् भने तिनीहरूमा कुनै गवाही हुँदैन। यदि अर्को परीक्षा आयो भने तिनीहरूले परमेश्वरलाई इन्कार गर्ने र सांसारिक चलनहरू पछ्याउन चाहने अनि मण्डली छोड्ने सम्भावना हुन्छ। वा अर्को परीक्षा आउँदा तिनीहरू परमेश्वरलाई शङ्का गर्न थाल्छन् र उहाँको अस्तित्त्व छ कि छैन भन्नेमा पनि निश्चित हुँदैनन्, अनि अझ तिनीहरू बाँदरबाट विकास भएका हुन् भनेर समेत विश्वास गर्न थाल्छन्। यी मानिसहरूलाई शैतानले पूर्णरूपमा कब्जा गरिर्सकेको छ। तिनीहरू यी सब परीक्षाहरूमा अल्झिएर परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्ने वा सत्यता खोज्ने नै गर्दैनन्। तिनीहरू केवल आफ्नो देहको नियतिबारे मात्र सोच्छन् अनि परिणामस्वरूप आफ्नो साक्षीमा दह्रिलो भएर खडा हुन सक्दैनन्। तिनीहरू पाइला दर पाइला शैतानद्वारा नर्क अनि मृत्युको पातालभित्र घिसारिन्छन्। परमेश्वरले यो व्यक्तिलाई शैतानको हातमा सुम्पिदिनुभएको छ अनि ऊसँग यस उप्रान्त मुक्ति पाउने कुनै अवसर हुँदैन। मलाई भन्, के सत्यता पछ्याउनु महत्त्वपूर्ण छैन? (महत्त्वपूर्ण छ।) सत्यता एकदम महत्त्वपूर्ण छ। सत्यताले कुन प्रकार्य पूरा गर्न सक्छ? कम्तीमा पनि, तैँले परीक्षा सामना गर्दा यसले तँलाई शैतानका षड्यन्त्रहरू छर्लङ्ग देख्न, तैँले के गर्नुपर्छ र के गर्नुहुँदैन अनि के छान्नुपर्छ भनेर जान्न मद्दत गर्छ। कमसेकम सत्यताले तँलाई यी कुराहरू जान्ने तुल्याउँछ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको सत्यताले तँलाई परीक्षामा दह्रिलो गरी खडा हुन सक्ने बनाउँछ। तँ दह्रिलो गरी, दृढ र अटल भएर खडा हुन सक्नेछस्, र साथै तँ परमेश्वरले दिनुभएको कर्तव्य कायम राख्न, यस कर्तव्यमा निष्ठावान् हुन, अनि शैतानलाई अस्वीकार गर्न सक्नेछस्। अय्यूबले गरेझैँ तँ पनि परीक्षाहरूमाझ आफ्नो साक्षीमा दह्रिलो भएर खडा हुन सक्नेछस्। मानिसहरूले सत्यता पछ्याएर कम्तीमा यति चाहिँ पाउनुपर्ने हो।

अंश ८५

के तिमीहरूले परमेश्वरलाई गर्ने प्रार्थनाका सिद्धान्तहरू हुन्छन्? तिमीहरू कस्ता परिस्थितिहरूमा परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छौ? तिमीहरूको प्रार्थनाका विषय के हुन्छन्? अधिकांश मानिस दु:ख पर्दा यसो भन्दै प्रार्थना गर्छन्: “हे परमेश्वर, म दु:खमा परेको छु, बिन्ती छ, मलाई मद्दत गर्नुहोस्।” तिनीहरूले भन्ने पहिलो कुरा त्यही हो। के प्रार्थना गर्दा सधैँ आफू दु:खमा परेको कुरा बताउनु राम्रो हो र? (होइन।) किन होइन? अनि त्यो राम्रो होइन भने, किन तिमीहरू अझै पनि त्यसरी प्रार्थना गर्छौ? यसले तिमीहरूलाई प्रार्थना कसरी गर्ने, वा व्यक्तिले परमेश्वरसामु आउँदा के भन्नुपर्छ वा खोज्नुपर्छ भन्ने थाहा छैन भनेर देखाउँछ। तिमीहरूले अलिकति कष्ट भोग्दा वा दु:खी हुँदा, परमेश्वरलाई यसो भन्दै प्रार्थना गर्न मात्र जान्दछौ, “हे परमेश्वर, म कष्टमा परेको छु! म अति दयनीय हालतमा छु, कृपया मलाई मद्दत गर्नुहोस्।” परमेश्वरमा भर्खरै विश्वास गर्नथालेको व्यक्तिको प्रार्थना यस्तै हुन्छ। यो नवजात शिशुको प्रार्थना हो। यदि व्यक्तिले निकै वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेको भए पनि यसरी प्रार्थना गर्छ भने, यो गम्भीर समस्या हो। यसले ऊ अझै पनि जीवनमा नबढेको नवजात शिशु हो भन्ने देखाउँछ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तर उहाँको काम कसरी अनुभव गर्ने भनेर नजान्ने हरू जीवनमा नबढेका र परमेश्वरप्रतिको विश्वासमा अझसम्म सही मार्गमा प्रवेश नगरेका मानिस हुन्। यदि व्यक्ति साँच्चै विचारशील छ भने, उसले परमेश्वरको काम कसरी अनुभव गर्ने, साथै उहाँका वचनहरू कसरी खाने र पिउने अनि ती कसरी अनुभव र अभ्यास गर्ने भनेर ख्याल गर्नैपर्छ। परमेश्वरका वचनहरू जहाँ-जहाँ जान्छन्, व्यक्तिको अनुभव पनि त्यतै जानुपर्छ; उसले उहाँका वचनलाई त्यही ठाउँसम्म पछ्याउनैपर्छ। यदि व्यक्तिले परमेश्वरका वचनहरू यसरी अभ्यास र अनुभव गर्न सक्छ भने, उसले धेरै समस्या सामना गर्दा स्वाभाविक रूपमै ती समाधान गर्न परमेश्वरबाट सत्यता खोज्नेछ। यदि व्यक्तिले आफ्ना कठिनाइहरू हटाउन सधैँ परमेश्वरलाई यसरी प्रार्थना गर्छ र सत्यता खोज्छ भने, उसले परमेश्वरको काम अनुभव गरिरहेको हुन्छ। व्यक्तिले निरन्तर आफ्ना समस्याहरू समाधान गर्दा, उसका कठिनाइहरू झन्-झन् कम हुँदै जानेछन्, र उसले बिस्तारै सत्यता बुझ्नेछ अनि परमेश्वरको कामबारे ज्ञान प्राप्त गर्नेछ। उसले परमेश्वरसँग कसरी सहकार्य गर्नुपर्छ र उहाँको काममा कसरी समर्पित हुनुपर्छ भनेर थाहा पाउनेछ। परमेश्वरप्रति विश्वासको सही मार्गमा प्रवेश गर्नु भनेको यही हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कतिपय मानिसलाई उहाँको काम अनुभव गर्न आउँदैन। तिनीहरू सधैँ अलमल्ल पर्छन्—तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू पढ्छन्, तर तीबारे चिन्तन गर्दैनन्; तिनीहरू प्रवचन सुन्छन्, तर सङ्गति गर्दैनन्; अनि परिस्तिथिहरू आइपर्दा, तिनीहरूलाई सत्यता खोज्न आउँदैन, न त परमेश्वरको इच्छा कसरी बुझ्ने भनेर नै थाहा हुन्छ, र तिनीहरू आफूले कस्तो मनोवृत्ति अपनाउनुपर्छ वा कसरी सहकार्य गर्नुपर्छ भन्ने जान्दैनन्। तिनीहरू यी कुरा बुझ्दैनन्। तिनीहरू यी मामलाहरूमा अनुभवी हुँदैनन्, र तिनीहरूमा आत्मिक बुझाइको कमी हुन्छ। तिनीहरू आफूलाई जे-जस्तो समस्या आइपरे पनि, कहिल्यै परमेश्वरलाई प्राथना गर्ने र सत्यता खोज्ने गर्दैनन्, र मनैदेखि साँच्चै परमेश्वरमा भर पर्ने वा उहाँलाई आदर गर्ने गर्दैनन्। तिनीहरू यसो मात्र भन्छन्, “हे परमेश्वर, म कष्टमा छु। हे परमेश्वर, म कष्टमा छु।” तिनीहरू यो वाक्य यति साह्रो दोहोऱ्याउँछन् कि मानिसहरू यो सुनेर वाक्क-दिक्क मान्छन्। तिमीहरूमध्ये धेरैजसो यसरी नै प्रार्थना गर्छौ, गर्दैनौ र? (गर्छौँ।) मानिसहरूको प्रार्थनाबाट तिनीहरूको अवस्था कति दयनीय छ भनेर देख्न सकिन्छ! तँ दु:ख पाउँदा मात्र परमेश्वरलाई खोज्छस्। तैँले दु:ख नपाउँदा वा कुनै समस्यामा नपर्दा, तँलाई परमेश्वरको खाँचो महसुस हुँदैन, न त तँ उहाँमा भर पर्न नै चाहन्छस्। तँ आफ्नो मालिक आफै बन्न मात्र चाहन्छस्। के तँ यही अवस्थामा छैनस् र? (छु।) अधिकांश मानिसले परमेश्वरको वचनको न्याय र सजाय अनुभव गर्दा, र तिनीहरूलाई तीद्वारा काटछाँट र निराकरण गरिँदा, अनि तिनीहरूले आत्मचिन्तन गरेर आफूलाई चिन्ने प्रयास गर्दा कसरी प्रार्थना गर्छन्? तिनीहरू सबै जना एउटै कुरा भन्छन्, “हे परमेश्वर, म कष्टमा छु। हे परमेश्वर, म कष्टमा छु।” के यी शब्दहरू सुन्दा तँलाई घिन लागेर आउँदैन? (आउँछ।) मानिसहरू भित्रभित्रै अति ओइलाएका छन्—तिनीहरूको अवस्था कति दयनीय! तिनीहरूले हरेकपटक परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दा एउटा पनि हार्दिक शब्द नबोली उही साधारण वाक्य दोहोऱ्याइरहन्छन्। तिनीहरू सत्यता खोज्दैनन् र आफ्नो समस्या समाधान गर्न चाहँदैनन्। यो कस्तो खालको प्रार्थना हो? व्यक्तिले प्रार्थनामा हार्दिक शब्द बोल्न नसक्नु र आफ्ना कमीकमजोरी थाहा नहुनु कस्तो खालको समस्या हो? जब तँ परमेश्वरसामु आउँछस्, तब के तँलाई कुनै कुरामा पनि उहाँको अन्तर्दृष्टि चाहिँदैन? के तँलाई आस्था, वा बल, वा तेरो सुरक्षा गर्न परमेश्वर चाहिँदैन र? के तँलाई अघि बढ्न परमेश्वरको अन्तर्दृष्टि र मार्गदर्शन झनै चाहिँदैन र? के तैँले आफूमा भएका समस्या समाधान गर्न सत्यता बुझ्नुपर्दैन र? के तँलाई परमेश्वरको अनुशासन र ताडना, वा उहाँको मार्गदर्शन चाहिँदैन र? के तँ परमेश्वरबाट आफ्नो दुःखको निवारण मात्र चाहन्छस्? के तँ आफूमा अति धेरै कमीकमजोरी छन् भनेर हृदयदेखि नै साँच्चै महसुस गर्न सक्दैनस्? कसरी प्रार्थना गर्ने भनेर थाहा नहुनु सानो समस्या होइन; यसले तँलाई परमेश्वरको काम कसरी अनुभव गर्ने भनी थाहा छैन, तैँले परमेश्वरका वचनहरूलाई वास्तविक जीवनमा उतारेको छैनस्, र आफ्नो जीवनमा परमेश्वरसँग बिरलै सच्चा अन्तरक्रिया गरेको छस् भन्ने देखाउँछ। तैँले परमेश्वरसँग त्यस्तो सम्‍बन्ध स्थापना नै गरेको छैनस् जुन सम्‍बन्ध परमेश्‍वर र उहाँका अनुयायीहरू, सृष्टिका थोकहरू र सृष्टिकर्ताको बीचमा हुनुपर्छ। समस्याको सामना गर्दा, तँ आफ्‍नै व्यक्तिगत अनुमान, धारणा, विचार, ज्ञान, वरदान र प्रतिभा, अनि भ्रष्ट स्वभावहरूद्वारा डोऱ्याइएको हुन्छस्। परमेश्‍वरसँग तेरो कुनै सरोकार हुँदैन, त्यसकारण जब तँ उहाँको अघि आउँछस्, तँसँग प्रायजसो भन्नलाई कुनै कुरा हुँदैन। यो त परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने मानिसहरूको दुःखलाग्दो स्थिति हो! यो साँच्‍चै नै दयनीय अवस्था हो! आफ्नो आत्मामा, मानिसहरू सुकिसकेका र स्तब्ध छन्। तिनीहरूले जीवनमा यी आत्मिक मामलाहरूको विषयमा केही पनि अनुभूति गर्दैनन्, न त तिनीहरूसँग यी कुराहरूको विषयमा कुनै बुझाइ नै हुन्छ, र जब तिनीहरू परमेश्‍वरको अघि आउँछन्, तिनीहरूसँग भन्‍ने केही पनि हुँदैन। तँ जस्तोसुकै परिस्थितिमा परे पनि, तैँले जस्तोसुकै दुर्दशाको सामना गरे पनि, र तँमाथि जे-जस्ता कठिनाइहरू आइपरे पनि, यदि तँ परमेश्‍वरको अघि अवाक् बन्छस् भने, के तेरो विश्‍वासमाथि प्रश्‍न उठाउनु पर्दैन र? के यो मानिसहरूको दयनीय हालत होइन र?

मानिसहरूले किन परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नैपर्छ? मानिसले परमेश्वरलाई आदर गर्ने र उहाँमा भर पर्ने एकमात्र मार्ग भनेको परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नु हो। प्रार्थनाविना यी कुराहरू हुनु सम्भव छैन; प्रार्थनाद्वारा नै परमेश्वरमा भर पर्न र उहाँको आदर गर्न सकिन्छ। के परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिले प्रार्थनाविना नै पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि र ज्योति प्राप्त गर्न सक्छ? के उसले परमेश्वरको काम र मार्गदर्शन पाउन सक्छ? यदि तँ आफ्ना कठिनाइहरू परमेश्वरलाई सुम्पिदैनस् र उहाँलाई प्रार्थना गर्दैनस् र सत्यता खोज्दैनस् भने, उहाँले ती कसरी समाधान गर्नुहुनेछ? उहाँले तँलाई अगाडिको बाटोमा उहाँलाई पछ्याउन कसरी मार्गदर्शन गर्नुहुनेछ? उहाँले तँलाई तेरो भ्रष्ट स्वभावबाट कसरी मुक्ति दिनुहुनेछ? प्रार्थनाविना परमेश्वरमा विश्वास गर्नु परमेश्वरप्रति साँचो विश्वास होइन भनेर भन्न सकिन्छ। परमेश्वर र मानिसबीचको सामान्य सम्बन्ध प्रार्थनामा आधारित हुनैपर्छ, र प्रार्थनाद्वारा नै कायम गरिनुपर्छ। प्रार्थना परमेश्वरप्रति मानिसको विश्वासको चिन्ह हो; परमेश्वरसँग व्यक्तिको सम्बन्ध सामान्य छ कि छैन भनी जाँच गर्ने एकमात्र मापदण्ड उसले साँचो प्रार्थना गर्छ कि गर्दैन भन्ने हो। यदि व्यक्तिले हार्दिक शब्दहरूमा प्रार्थना गर्छ, प्रार्थनामा सत्यता खोज्न सक्छ भने, पवित्र आत्माको काम प्राप्त गर्न सक्छ, र यसले परमेश्वरसँगको उसको सम्बन्ध सामान्य छ भन्ने देखाउँछ। यदि व्यक्तिले बिरलै प्रार्थना गर्छ र हार्दिक शब्दहरू बोल्न सक्दैन, ऊ परमेश्वरदेखि सधैँ सतर्क रहन्छ भने, यसले परमेश्वरसँगको उसको सम्बन्ध सामान्य छैन भन्ने देखाउँछ। अनि यदि व्यक्तिले पटक्कै प्रार्थना गर्दैन भने, यसले परमेश्वरसँग उसको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने देखाउँछ। यदि व्यक्तिले राम्ररी र परमेश्वरको इच्छाअनुरूप प्रार्थना गर्छ भने ऊ उहाँमा समर्पित हुन सक्नेछ र ऊ परमेश्वरले प्रेम गर्ने व्यक्ति हो; प्राय: सच्चा रूपमा प्रार्थना गर्नेहरू इमानदार र परमेश्वरलाई सरल तरिकामा प्रेम गर्ने मानिस हुन्। त्यसैले, परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तर उहाँलाई प्रार्थना नगर्ने कसैको पनि परमेश्वरसँग सामान्य सम्बन्ध हुँदैन। तिनीहरू सबै परमेश्वरबाट टाढा हुन्छन्, अनि उहाँको विद्रोह र प्रतिरोध गर्छन्। परमेश्वरलाई प्रार्थना नगर्ने धेरैजसो मानिस सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् वा खोज्दैनन्, र सत्यतालाई प्रेम नगर्ने वा नखोज्नेहरू इमानदारीपूर्वक प्रार्थना गर्न सक्दैनन्। तिनीहरू जस्तोसुकै कठिनाइमा परे पनि प्रार्थना गर्दैनन्, अनि प्रार्थना गर्दा आफ्ना कठिनाइ र दु:ख हटाउन परमेश्वरबाट फाइदा उठाउने इच्छा मात्र राख्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको इच्छालाई वास्ता गर्दैनन्, र आफ्ना कठिनाइमा आफूले बुझ्नुपर्ने र प्रवेश गर्नुपर्ने सत्यताका पक्षहरू खोज्दैनन्। त्यस्ता मानिसहरू सत्यताको तृष्णा गर्दैनन् र परमेश्वरमा साँचो आस्था राख्दैनन्—मूलतः तिनीहरू गैरविश्वासी हुन्। तैँले परमेश्वरको विश्वासीका रूपमा उहाँलाई प्रार्थना गर्नैपर्छ र सबै कुरामा सत्यता खोज्नैपर्छ। तँलाई प्रार्थना गर्नेबित्तिकै आफ्नो हृदय अझ प्रफुल्ल भएको वा आफूले अभ्यासको मार्ग पाएको झैँ नलागे पनि, परमेश्वरलाई पर्खी, र पर्खँदै गर्दा परमेश्वरका वचन पढ् र सत्यता खोज्। परमेश्वरका वचन खाँदा र पिउँदा वा प्रवचन र सङ्गति सुन्दा, आफ्नो चिन्तन र खोजीमा आफ्ना समस्यालाई समावेश गर्नमा ध्यान दे। यदि तैँले यसरी व्यावहारिक रूपमा सहकार्य गरिस् भने, परमेश्वरको वचनबारे चिन्तन गर्दा वा प्रवचन र सङ्गति सुन्दा तुरुन्तै अन्तर्ज्ञान पाउन सक्लास्। अथवा तैँले कुनै कुरा सामना गर्दा, त्यसबाट उत्प्रेरित भएर आफूले हल गर्न खोजिरहेकै प्रश्नको उत्तर भेट्टाउलास्। के यो परमेश्वरको मार्गदर्शन र प्रबन्ध होइन? त्यसैले, परमेश्वरलाई सच्चा प्रार्थना गर्नु प्रभावकारी हुन सक्छ, तर यो प्रभाव प्रार्थना गर्नेबित्तिकै हासिल हुने कुरा होइन। यसलाई समय लाग्छ, र यसका लागि व्यक्तिले सहकार्य र अभ्यास गर्नुपर्छ। पवित्र आत्माले तँलाई कहिले अन्तर्दृष्टि र उत्तर दिनुहुनेछ भनेर भन्न सकिन्न। यो त सत्यता खोज्ने र बुझ्ने प्रक्रिया, अनि मानिसले जीवनमा बढ्ने मार्ग हो। तिमीहरूले परमेश्वरमा वर्षौँ विश्वास गरेपछि पनि फेरि सुरुदेखि प्रार्थना कसरी गर्ने भनेर सिक्नुपर्छ। तिमीहरूलाई अझै पनि प्रार्थना कसरी गर्ने भनेर थाहा छैन, र समस्या आइपर्दा तिमीहरू जहिले पनि या त थेगो भट्टयाउने र प्रण गर्ने या आफूले कसरी दु:ख भोगिरहेको छु भन्दै परमेश्वरसँग गुनासो गर्ने र आफ्नो दुखेसो पोख्ने, वा नत्र तर्क गरेर आफूलाई सही ठहराउने गर्छौ। यी तिमीहरूको हृदयमा बसेका कुराहरू हुन्, र तिमीहरू सत्यतामा प्रवेश गर्न अति सुस्त भएकोमा अचम्म मान्नु पर्दैन। तिमीहरू बहकिरहेका छौ। तिमीहरूलाई सत्यता कसरी पछ्याउने भनी थाहा छैन, र मुक्ति प्राप्त गर्न यसरी परमेश्वरमा विश्वास गरे पुग्छ कि पुग्दैन भनेर भन्न सकिँदैन।

अंश ८७

यदि अहिले तिमीहरूले अझै पनि एक सन्त बन्‍नुको भावना र सिद्धान्तहरू प्राप्त गर्न बाँकी छ भने, त्यसले तिमीहरूको जीवन प्रवेश धेरै सतही छ, र तिमीहरूले अझै पनि सत्यता बुझेका छैनौ भन्‍ने प्रमाणित गर्दछ। तिमीहरूको सामान्य व्यवहार र चालचलनमा अनि तिमीहरू प्रत्येक दिन जिउने वातावरणमा, तिमीहरूले स्वाद लिनुपर्छ र होसियारीसाथ चिन्तन गर्नुपर्छ, एकअर्कासँग सङ्गति गर्नुपर्छ, एकअर्कालाई प्रोत्साहन दिनुपर्छ, एकअर्कालाई सम्झौटो दिनुपर्छ, एकअर्कालाई सहायता र ख्याल गर्नुपर्छ, अनि एकअर्कालाई साथ दिनुपर्छ र भरणपोषण गर्नुपर्छ। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले कसरी पारस्परिक व्यवहार गर्ने भन्‍नेबारे सिद्धान्तहरू हुनुपर्छ। सधैँ अरूका गल्तीहरूमा ध्यान नदेऊ, बरु तिमीहरूले बारम्बार आफूलाई जाँच्नैपर्छ, र त्यसपछि आफूले अरू मानिसलाई दखल पुग्ने वा हानि हुने कुरा गरेको सक्रियतासाथ स्वीकार गर, अनि खुलस्त हुन र सङ्गति गर्न सिक। यसरी आपसी समझदारी हुन सक्छ। यसबाहेक, आफूमाथि जे आइपरे पनि, तिमीहरूले परिस्थितिलाई परमेश्‍वरका वचनहरूको आधारमा हेर्नुपर्छ। यदि मानिसहरूले सत्यता सिद्धान्तहरू बुझ्‍न र अभ्यासको मार्ग भेट्टाउन सक्छन् भने, तिनीहरू एकै मन र हृदयका बन्‍नेछन्, अनि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबीचको सम्‍बन्ध सामान्य हुनेछ, तिनीहरू अविश्‍वासीहरूजस्तो उदासीन, रूखो, र निर्दयी बन्‍नेछैनन्, र तिनीहरूले आपसी शङ्का र चिन्तालाई त्याग्‍नेछन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू एकअर्कासँग अझ घनिष्ठ बन्‍नेछन्; तिनीहरूले एकअर्कालाई सहयोग गर्न प्रेम गर्न सक्‍नेछन्; तिनीहरूको हृदयमा सद्‌भाव हुनेछ, र तिनीहरू एकअर्काप्रति सहनशील र दयालु हुनेछन्, र तिनीहरूले एकअर्कालाई एक्ल्याउनुको सट्टा, एकअर्काको डाहा गर्नुको सट्टा, एकअर्कासँग आफूलाई तुलना गर्नुको सट्टा, र एकअर्काविरुद्ध गुप्त रूपमा प्रतिस्पर्धा र अवज्ञा गर्नुको सट्टा, एकअर्कालाई साथ र सहयोग दिनेछन्। यदि मानिसहरू अविश्‍वासीहरूजस्ता छन् भने तिनीहरूले कसरी आफ्‍नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्छन्? यसले तिनीहरूको जीवन प्रवेशमा असर गर्ने मात्र होइन, अरूलाई समेत हानि र असर गर्नेछ। उदाहरणका लागि, मानिसहरूले तँलाई गलत तरिकाले हेर्दा, वा तिनीहरूले तेरो इच्छासँग नमिल्ने कुनै कुरा भन्दा तँ रिसाउँछस होला, र जब कसैले तँलाई भिन्नै पहिचान बनाउन नदिन केही कुरा गर्छ, तब तँ तिनीहरूसित अप्रसन्न हुन्छस् होला, अनि असहज अनि दुःखी महसुस गर्छस् होला, र आफ्नो प्रतिष्ठा कसरी फेरि प्राप्त गर्न सकिन्छ भनेर सधैँ सोच्छस् होला। महिला र जवान मानिसहरूले विशेष गरी यसमाथि विजय पाउन सक्दैनन्। तिनीहरू सधैँ सानातिना विवाद र असहमतिहरूमै लग्गू हुन्छन्, हठी बन्ने झुकाव राख्छन् र नकारात्मक अवस्थामा जिउँछन्। तिनीहरू परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न वा उहाँको वचन खान र पिउन इच्छुक हुँदैनन्, जसले तिनीहरूको जीवन प्रवेशमा असर गर्छ। जब मानिसहरू आफ्‍नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउँछन्, तब तिनीहरूलाई परमेश्‍वरको अघि शान्त रहन अत्यन्तै गाह्रो हुन्छ, र सत्यताको अभ्यास गर्न र परमेश्‍वरका वचनहरूअनुसार जिउन निकै कठिन हुन्छ। परमेश्‍वरसामु जिउनका लागि, तिमीहरूले आफूबारे मनन गर्न र आफूलाई चिन्‍न, अनि परमेश्‍वरलाई साँचो रूपमा प्रार्थना गर्न सिक्‍नुपर्छ, र त्यसपछि तिमीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग कसरी मिलेर बस्‍ने भनेर सिक्‍नुपर्छ। तिमीहरू एकअर्काप्रति सहनशील हुनैपर्छ, एकअर्काप्रति कोमल हुनैपर्छ, र अरूसित कस्ता सामर्थ्य र गुण छन् भनेर देख्न सक्नुपर्छ, अनि तिमीहरूले अरूका विचारहरू अनि सही कुराहरू स्वीकार गर्न सिक्‍नुपर्छ। आफैमा लिप्त नहोओ, महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहना नराख, अनि आफू अरू मानिसहरूभन्दा असल छु भन्‍ने नसोच, र आफूलाई महान् व्यक्तित्व ठान्‍ने अनि अरूलाई तिमीहरूले भनेको कुरा मान्‍न लगाउने, तिमीहरूको आज्ञापालन गर्न लगाउने, र तिमीहरूलाई आदर गर्न र उचाल्‍न लगाउने नगर—यो विकृति हो। यदि कुनै व्यक्तिको अहङ्कारी स्वभाव हटाइएन र त्यसमा बढ्दो महत्त्वाकाङ्क्षा र चाहना थपियो भने, त्यसले सजिलै विकृति ल्याउन सक्छ। त्यसैले, सत्यता स्विकार्न र आत्मचिन्तन गरेर आफूलाई जान्न नसक्नेहरू ठूलो खतरामा हुन्छन्। तिनीहरू सधैँ महत्त्वाकाङ्क्षा पाल्छन्, सधैँ महान् व्यक्ति र महामानव बन्ने आकाङ्क्षा साँच्छन्—यो विकृति हो, यो चरम अहङ्कार हो। तिनीहरूले सबै समझ गुमाएका छन्, तिनीहरू सामान्य मानिस होइनन्, तिनीहरू विकृत मानिस हुन्, र तिनीहरू पिशाच हुन्। तिनीहरू अहङ्कारी स्वभावको वशमा परेर अरूलाई हृदयदेखि नै तुच्छ ठान्छन्, र उनीहरूलाई अत्यन्तै महत्त्वहीन र अज्ञानी ठान्छन्। तिनीहरू अरूको सबलता पहिचान गर्न सक्दैनन्, तर अरूका कमीकमजोरीलाई बढाइचढाइ गर्न कहिल्यै थाक्दैनन्; तिनीहरू मनैदेखि उनीहरूलाई घृणा गर्छन्, र हरपल यी कमीकमजोरीहरूबारे बताउँछन् र तिनलाई तुच्छ देखाउँछन् अनि अरूलाई चोट पुर्‍याउँछन् र दुःख दिन्छन्, र अन्तत: अरू मानिसलाई कि त तिनीहरूको कुरा मान्ने र सुन्ने, कि तिनीहरूको डर मान्ने र तिनीहरूबाट लुक्ने बनाउँछन्। जब मानिसहरूबीच यस्तो सम्बन्ध पैदा हुन्छ वा रहन्छ, के तिमीहरूले देख्न चाहने यही हो? के तिमीहरू यसलाई स्विकार्न सक्छौ? (सक्दैनौँ।) उदाहरणका लागि, मानिलिऊँ तँ अरूभन्दा अलि अग्लो र आकर्षक छस्, जसले गर्दा मानिसहरू तेरो तारिफ गर्छन्। फलस्वरूप, तँ आफैदेखि दङ्ग पर्छस् र तत्पश्चात् अलि होचा र कम आकर्षक मानिसहरूलाई तुच्छ ठान्छस्। यसमा कस्तो स्वभाव प्रकट हुन्छ? केही मानिस त्यति आकर्षक नदेखिने, अलि होचा, अलि बढी मूर्ख र तीक्ष्ण बुद्धि नभएका मानिसहरूलाई तिरस्कारपूर्ण नजरले हेर्छन्, र तिनीहरूको मजाक उडाउन छड्केसमेत हान्छन्। के मानिसहरूलाई यस्तो व्यवहार गर्नु उचित हो? के यो सामान्य मानवता प्रकट भएको हो? निश्चय नै होइन। त्यसोभए, यस्तो अवस्थालाई सम्हाल्ने सबैभन्दा सही तरिका के हो? (अरूलाई तिनीहरूको कमीकमजोरीका लागि उपहास नगर्नु, र अरूको सम्मान गर्नु।) यो एउटा सिद्धान्त हो। तिमीहरूले यसबारे केही मात्रा बुझ्यौजस्तो प्रतीत हुन्छ। त्यसोभए, परमेश्‍वरले मानिसहरूसँग कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ? परमेश्‍वरले मानिसहरू कस्ता देखिन्छन्, तिनीहरू अग्ला छन् कि होचा छन् भनेर वास्ता गर्नुहुन्‍न। बरु, उहाँले तिनीहरूको हृदय दयालु छ कि छैन, तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन् र उहाँको आज्ञापालन गर्छन् कि गर्दैनन् भन्‍ने कुरा हेर्नुहुन्छ। परमेश्‍वरले मानिसहरूप्रतिको आफ्‍नो व्यवहार यही कुरामा आधारित गर्नुहुन्छ। यदि मानिसहरूले पनि यसो गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूले अरूलाई निष्पक्ष सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार गर्न सक्नेछन्। सर्वप्रथम, हामीले परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझ्नैपर्छ, र परमेश्‍वर मानिसहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ भनेर थाहा पाउनैपर्छ, त्यसपछि हामीसँग पनि मानिसहरूलाई कस्तो व्यवहार गर्ने भन्‍नेबारे सिद्धान्त र मार्ग हुनेछ। सामान्यतया, मानिसहरूमा अलिकता अभिमान हुने गर्दछ। तिनीहरू प्रशंसामा केही शब्द पाउँदा, आफैमा दङ्ग पर्छन् र गुनगुनाउँदै गमक्क परेर हिँड्छन्। यो शैतानी स्वभाव प्रकट भएको हो। यदि तिनीहरू अरूको निन्दा गर्छन् र उनीहरूलाई तुच्छ ठान्छन् भने त्यो कस्तो प्रकारको स्वभाव हो? त्यो नीच, अहङ्कारी र दुष्ट स्वभाव हो। यदि मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव पहिचान गर्न र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउँदाको कुरूपतालाई बुझ्न सकेनन् भने, तिनीहरूलाई यी भ्रष्ट स्वभावहरू त्याग्न गाह्रो हुनेछ, र तिनीहरू वास्तविक मानव स्वरूपमा जिउन सक्दैनन्।

अंश ८८

परमेश्वरले प्रकट गर्ने सत्यता कसलाई दिइन्छ ताकि त्यो तिनीहरूको जीवन बन्न सकोस्? कसका लागि सत्यता सङ्गति गरिँदै छ? (सत्यतालाई प्रेम गर्ने र स्विकार्नेहरूका लागि।) हृदयमा सत्यतालाई वास्तवमै प्रेम गर्न सक्ने र स्विकार्नेहरू को हुन् त? यदि तँ यस प्रश्नलाई बुझ्न सक्छस् भने, परमेश्वरले कस्तो व्यक्तिलाई मुक्ति दिनुहुन्छ भनेर थाहा पाउनेछस्। सुरुमा, हामीले परमेश्वरले व्यक्त गर्ने सत्यता मानवता, समझ हने, सकारात्मक कुरालाई प्रेम गर्ने र आफ्नो विवेकबारे सचेत हुनेहरूका लागि हो भनेर बुझ्नैपर्छ। अन्य मानिसहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, अनि त्यो सुनेपछि, बेवास्ता गर्छन् र उत्प्रेरित हुँदैनन्, तिनीहरू आत्मनिन्दा गर्दैनन् र केही पनि महसुस गर्दैनन्—तिनीहरू जिउँदो लाश हुन्छन्, तिनीहरूले जीवन प्रवेश नपाउने निर्धारित छ। कतिपयले सोध्नेछन्, “अधिकांश मानिसहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, वा तिनीहरूमा असल मानवता छैन, वा तिनीहरू सत्यता स्विकार्दैनन्, र मुक्तिका पात्र होइनन्, बरु सेवाकर्ता मात्रै हुन्, तैपनि परमेश्वरले यति धेरै वचनहरू बोल्न किन दुःख गर्नुहुन्छ?” के यो सही कुरा हो? (होइन। अधिकांश मानिसहरू सत्यता पछ्याउन इच्छुक नभए तापनि, एउटा सानो समूह अझै पनि यसलाई पछ्याउन इच्छुक छ र तिनीहरूमा केही मानवता छ, अनि परमेश्वरले मुक्ति दिन चाहनुहुने यही सानो समूहलाईनै हो।) सही भनिस्। परमेश्वरका वचन मानिसहरूलाई सुन्नका निम्ति हो, जनावर वा दियाबलहरूका निम्ति होइन। मण्डलीभित्र, चाहे तीन भाग वा पाँच भाग मानिसहरूले सत्यता स्विकार्न सके पनि, जेहोस् अन्त्यसम्म बाँकी रहनेहरू अल्पसङ्ख्यक नै हुन्छन्। त्यसैले हामीले, परमेश्वरको सच्चा विश्वासी को हो, र को बाँकी रहन सक्छ भनेर कसरी मापन गर्नुपर्छ? यसका लागि हामीले कुनै व्यक्तिमा विवेक छ कि छैन, उसको विवेकले परमेश्वरको वचन सुनेर केही मात्रमा सचेतना हासिल गरेको छ कि छैन, ऊ परमेश्वरको वचन बुझ्न सक्छ कि सक्दै, ऊ प्रवचन सुनेर सत्यता बुझ्न सक्छ कि सक्दैन र सत्यता बुझेपछि अभ्यास गर्न सक्छ कि सक्दैन, अनि ऊ आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुराहरूको आधारमा मापन गर्न सक्छौँ। यी कुराहरूको आधारमा, हामी ऊ सत्यता स्विकार्ने व्यक्ति र परमेश्वरको भेडा हो कि होइन भनेर खुट्ट्याउन सक्छौं। परमेश्वरका भेडाहरूले उहाँको सोर सुन्न सक्छन्, तिनीहरू उहाँको सोर सुनेपछि प्रत्युत्तर दिन्छन् र सचेत हुन्छन्, अनि उहाँलाई पछ्याउन इच्छुक हुन्छन्। यी मानिसहरू परमेश्वरका भेडा हुन्। यी मानिसहरूको मानवतामा कस्ता कुरा हुन्छन्? (यी मानिसहरू सकारात्मक कुराहरू मन पराउँछन्, सत्यता पछ्याउन इच्छुक हुन्छन्, र तिनीहरूमा अलिक विवेक हुन्छ।) तिनीहरू किन सत्यता पछ्याउन इच्छुक हुन्छन् त? तिनीहरूको मानवतामा सत्यताप्रति प्रेम, विवेक र समझ समावेश हुन्छ। तिनीहरू परमेश्वरका वचन बुझ्न र आफ्नो स्थितिमा लागू गर्न पनि सक्छन्, त्यसपछि परमेश्वरको वचनलाई दैनिक जीवनको भाग, आफ्नो जीवन्तता, अनि लक्ष्य, सिद्धान्त र आफ्नो व्यवहारर आचरणको आधारमा बनाउन सक्छन्। अर्थात्, परमेश्वरका वचन तिनीहरूको जीवनको वास्तविकता बन्छन्, र तिनीहरू परमेश्वरका वचन अभ्यास गर्न सक्षम हुन्छन्। यी मानिसहरू परमेश्वरका भेडा हुन्। कतिपय मानिस बाहिरबाट खराब देखिँदैनन् र निकै अबोध हुन्छन्, तर तिनीहरू परमेश्वरको वचन सुनेपछि तिनलाई अभ्यास गर्न सक्दैनन्। यी मानिसहरू परमेश्वरका भेडा होइनन्। सेवा-कर्ताहरूमाझ यस्ता कैयन् मानिसहरू छन्, जो परमेश्वरको वचन जति नै सुने पनि ती बुझ्दैनन्, अभ्यास गर्न त झनै सक्दैनन्। तिनीहरू जीवन प्राप्त नगरी परमेश्वरलाई वर्षौंसम्म विश्वास गर्न सक्छन्। तसर्थ, मानिसहरूले परमेश्वरको वचनमार्फत ठ्याक्कै कसलाई मुक्ति दिइनेछ भनेर बुझ्नुपर्छ। परमेश्वरले मुक्ति दिने मानिसहरूबारे भन्नुपर्दा, तिनीहरूको संख्या जति भए पनि फरक पर्दैन। यदि एकै जनाले मात्र परमेश्वरको वचन बुझ्न सक्छ भने पनि गर्नुपर्ने काम उसले गर्ने नै छ। सबैलाई थाहै छ, नोआले जहाज बनाउँदा केवल आठ जना बाँचेका थिए। पुरानो करारको समयदेखि अहिलेसम्म, थोरैलाई मात्र मुक्ति दिइएको छ। व्यवस्थाको युगमा, जब परमेश्वरले मुक्तिको काम औपचारिक रूपमा गर्नुभएको वा मानवजातिलाई सत्यता दिनुभएको थिएन, तब कति जनालाई परमेश्वरले स्विकार्नुभयो? के धेरैलाई स्विकार्नुभयो? त्यति बेला उहाँको अनुमोदन प्राप्त गर्ने निकै कम मानिसहरू थिए। आखिरी दिनहरूको कामबारे के भन्न सकिन्छ? न्याय, सजाय, परीक्षा र शोधनमार्फत सत्यता स्विकार्न सक्ने मानिसहरू अल्पसङ्ख्यक भए पनि, यो संख्या व्यवस्थाको युग र अनुग्रहको युगमा परमेश्वरले प्राप्त गरेका मानिसहरूको संख्याभन्दा धेरै नै हो। अहिले, धेरै मानिसहरूले अनुभवात्मक गवाही दिन सक्छन् र आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गरेका केही मानिसहरू वास्तवमै छन्, त्यसैले, यो कुराले परमेश्वरको हृदयलाई कसरी सान्त्वना नदिएको हुन सक्ला र?

तिमीहरूले मण्डलीमा अधिकांश मानिसहरूले वर्षौंदेखि परमेश्वरमा विश्वास गर्दै आए तापनि सत्यता नपछ्याएको, तिनीहरू बिलकुलै परिवर्तन नभएको, र अझै पनि अविश्वासी झैँ रहेको देख्दा, के तिमीहरू नकारात्मक हुन्छौ? (कहिलेकाहीँ म अलि नकारात्मक हुन्छु, तर मलाई थाह छ, कुनै व्यक्ति जति सुकै विद्रोही भए पनि वा उसको क्षमता जति सुकै कमजोर भए पनि, यदि उसको हृदय सही छ र ऊ सत्यता पछ्याइमा लागिपर्न इच्छुक छ भने, परमेश्वरले सत्यतालाई अलि अलि गर्दै टुक्राएर र छुट्याएर अनि तिनीहरूसँग सक्दो विस्तारमा सङ्गति गरेर अपार धैर्य देखाउँदै उसमा काम गर्न् जारी राख्नुहुनेछ। परमेश्वरले मानवजातिलाई पूर्ण बनाउन एकदमै धेरै मूल्य चुकाउनुभएको, यसमा सफलता नपाएसम्म कहिल्यै हार नमान्नुभएको देख्दा, मेरो साह्रै मन छुन्छ। मलाई लाग्छ, मेरो क्षमता जति सुकै कमजोर भए पनि, मैले अझै राम्रो गर्ने, आफ्नो पछ्याइमा लगनशील हुने र हिम्मत नहार्ने कोसिस गर्नैपर्छ।) मानिसहरू कमजोर क्षमताको वा विद्रोही हुन्छन् भनेर सबैलाई थाहा छ, तर परमेश्वरले यस कारण तैँले मुक्ति पाउनेछैनस् भनेर कहिल्यै भन्नुभएन। यदि उहाँले तँलाई मुक्ति दिनुहुन्थेन भने, यी वचनहरू किन बोल्नुहुन्थ्यो, वा त्यस्तो मूल्य किन चुकाउनुहुन्थ्यो र? परमेश्वरले यी सबै कुरा गरेर, मानवजातिलाई आफ्नो इच्छा पहिल्यै स्पष्टसित बताउनुभएको छ र यो छर्लङ्ग हुने गरी थाहा दिनुभएको छ। यो कुरा गोप्य राखिएको छैन, ज्ञात गराइएको छ, अनि हृदय र आत्मा भएका जो कोहीले बुझ्न सक्छ; आत्मिक मामलाहरू नबुझ्ने मूर्खहरू मात्र नकारात्मक बन्न सक्छन्, अनि सत्यता नबुझ्नेहरू मात्रै, आफू मुक्ति पाउन अयोग्य रहेको सोच्दै हतोत्साहित र निराश हुनेछन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेबारे सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो भने, उहाँले बोल्ने यी सबै वचन र सत्यतालाई तैँले विश्वास गर्नैपर्छ। तँ सङ्कल्प गर्छस् र सत्यता अभ्यास गर्न सक्छस् भने, ती तेरो जीवन बन्न सक्छन्। अन्त्यमा तेरो जीवन जति सुकै परिपक्व भए पनि, यदि तैँले परमेश्वरको वचन वा सत्यताको जानाजानी उल्लङ्घन नगरी सकारात्मक र सक्रिय रूपमा उहाँका वचन अभ्यास गर्छस्, आफूले बुझे जति अभ्यास गर्छस् र सत्यताप्रति लागिपर्छस्, अनि आफ्नो सारा हृदय र बलका साथ कर्तव्य निर्वाह गर्छस् भने, यो मापदण्डअनुरूप हुन्छ। परमेश्वरले मानिसबाट गर्ने मागहरू उच्च छैनन्। परमेश्वरले सङ्गति गर्ने सत्यताहरू विस्तृत छन्, अनि उहाँका वचनहरू विशेष गरी विस्तारमा र निर्दिष्ट छन्। किन यसरी बोल्नु? यो एक सानो समूह वा केही प्रकारका मानिसलाई मात्र नभई सबै मानवजातिलाई प्रदान गर्नका निम्ति हो। सारा मानवजातिलाई उपलब्ध गराइएका सबै सत्यतामा तैँले के अभ्यास र प्राप्त गर्न सक्छस् भन्ने कुराको सीमा हुन्छ। किन म सीमा हुन्छ भनेर भन्छु? किनभने हरेक व्यक्तिका लागि परमेश्वरले प्रबन्ध गर्ने वातावरण र उसले निर्वाह गर्ने कर्तव्य भिन्न भएझैँ, उसको क्षमता, अन्तर्ज्ञान र बुझाइ पनि भिन्न हुन्छ, यी “भिन्नताहरू” ले गर्दा हर व्यक्तिले परमेश्वरको वचनको एक भाग मात्र अभ्यास गर्न र त्यसमा प्रवेश गर्न सक्छ, अनि उसले हासिल गर्न वा अभ्यास गर्न सक्ने कुरा सीमित हुन्छ। उदाहरणका लागि, यदि कसैले बिमारीको परीक्षा अनुभ गर्छ, यो परीक्षा परमेश्वरबाट आउँछ भनेर बुझ्छ, तर त्यसपछि परमेश्वरले हरेक व्यक्तिलाई बिमारीको परीक्षा अनुभव गर्ने तुल्याउनुपर्छ भनेर सोच्छ भने, के त्यो कुरा उचित हो त? (अहँ, होइन।) यो पूर्णत: मानव इच्छाको कारण उत्पन्न हुने गर्छ। परमेश्वर हरेक व्यक्तिमा फरक-फरक तरिकाले कार्य गर्नुहुन्छ, अनि यो परीक्षा मानिसहरूको एक निश्चित समूहप्रति लक्षित हुन्छ। परमेश्वर तिनीहरूलाई बिमारीको परीक्षा अनुभव गर्ने तुल्याउन तिनीहरूमा कार्य गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले मानिसहरूको एक समूहलाई बिमारीको परीक्षा अनुभव गर्ने तुल्याउनु भइसकेपछि, सबै मानिसहरूले के प्राप्त गर्छन् त? तिनीहरूलेपरीक्षा दौरान परमेश्वरको आज्ञापालन कसरी गर्ने, आफ्नो विद्रोहीपन कसरी चिन्ने, सृजित प्राणी र सृष्टिकर्ताबीचको सम्बन्ध कसरी सुधार्ने, मानिस र परमेश्वरबीचको सम्बन्ध कसरी सच्याउने, परमेश्वरको हृदय बुझ्न कसरी सक्षम हुने, उहाँप्रति आज्ञाकारिता कसरी हासिल गर्ने र, जे आइपरे पनि, परमेश्वरलाई गलत नबुझी कसरी पालन गर्ने भन्ने कुराहरू प्राप्त गर्छन्। सत्यताको यो पक्ष सबैले प्राप्त गर्नुपर्छ। यदि तैँले अरू कसैको अनुभवबाट सत्यताको यो पक्ष प्राप्त गरिस् भने, त्यसपछि के यो परीक्षा पनि अनुभव गर्नैपर्छ त? अनुभव गर्नैपर्छ भन्ने छैन। परमेश्वर यो परीक्षा र उहाँको कामको यो भाग अनुभव गर्न लगाउन विभिन्न मानिसहरू—सायद सही व्यक्ति, वा विशेष व्यक्ति—चुन्नुहुन्छ। परमेश्वरले मानिसलाई प्रतिज्ञा गरेको कुरा यही हो र उहाँले गर्ने कुरा यही हो। कतिपय मानिसहरूले आफ्ना प्रियजन गुमाउनुपर्दाको पीडा अनुभव गरेका छन् अनि यो मर्काबाट अनुभव र गवाही, परमेश्वरप्रतिको आज्ञापालन, साँचो भरोसा र विश्वास पाएका छन्। परमेश्वरले मानिसहरूको निश्चित समूहमा गर्ने कार्यबाट, सबैले परमेश्वरले गर्ने सबथोक सही हुन्छ र मानिसहरूले चुन्नुपर्ने कुरा आज्ञापालन हो; विश्लेषण, अनुसन्धान वा उहाँलाई स्पष्टसँग र विस्तारमा व्याख्या गर्ने तुल्याउनु, उहाँसँग तर्क गर्नु होइन भन्ने गवाहीलाई देख्न सक्छन्; तिनीहरूले कुनै सर्तविना र गुनासो नगरी पालन गर्नुपर्छ। यसका साथै, मानिसहरूले परमेश्वरले गर्ने सम्पूर्ण कामको अर्थ र महत्त्व बुझ्न सिक्नुपर्छ। परमेश्वरले काम गर्नुहुने यी तरिकाहरू र उहाँका वचनका सबै पक्षबाट हर व्यक्तिले परमेश्वरको वचनको सानो अंश मात्र अनुभव गर्छ। यो सानो अंशभित्र, तेरो क्षमता, पारिवारिक वातावरण, र तैँले हाल गरिरहेको कर्तव्यको आधारमा, तैँले परमेश्वरको वचनबाट अनुभव गर्ने कुरा त दश हजारको एक भाग मात्रै हो, अथवा यसलाई दस हजारको केवल एक भाग भन्न सकिन्छ। यदि तँ यो दस हजारको एक भागमा प्रवेश गर्छस् र परमेश्वरप्रति साँच्चै सर्तरहित, निरपेक्ष आज्ञापालन हासिल गर्छस्, आफूलाई सृजित प्राणीको स्थानमा राख्छस्, सृष्टिकर्ताको सार्वभौमिकता र प्रबन्धमा समर्पित हुन्छस्, अनि परमेश्वरले तँमा प्राप्त गर्न चाहने नतिजा हासिल गर्छस् भने, तैँले मुक्ति पाउनेछस्। यो कुरा बुझ्न सजिलो छ, र कुरा यही हो।

तिमीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा चाहिने मुख्य कुरा भनेको वफादारी हो। वफादारी भनेको के हो? यसको अर्थ गम्भीर र जिम्मेवार हुनु, अलिकति पनि लापरवाह नभई वा झारा नटारी आफ्नो जिम्मेवारी पूर्णतः निर्वाह गर्नु हो। यदि तिमीहरू लापरवाह र झाराटारुवा भयौ भने केही गलत कुरा हुँदा यो लाजको चिन्ह हुन्छ, अनि यो सानो कुरा पटक्कै होइन। त्यसबाहेक, परमेश्वरको घरमा तिमीहरूलाई खटाइएको कामको सम्बन्धमा भन्नुपर्दा, सबैले सँगै मिलेर अझ धेरै सङ्गति गर्नुपर्छ, अझ धेरै सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्नुपर्छ र सही सिद्धान्त पत्ता लगाउनुपर्छ। समस्याहरू पत्ता लाग्दा, तिनलाई तुरुन्तै समाधान गर्नुपर्छ, नत्र समाधान गर्न नसकिने समस्याहरू उच्च तहका सहकर्मीलाई तुरुन्तै रिपोर्ट गर। परमेश्वरको घरका कामहरू बाधा, त्रुटि वा ढिलाइविना सहज ढङ्गले चलेको सुनिश्चित गर्ने प्रयास गर। आफ्नो काम राम्ररी गर, सुसमाचार प्रचारको कामलाई बढावा देऊ, र परमेश्वरको इच्छा पृथ्वीमा पूर्ण रूपमा पूरा हुन देऊ। यसरी, तिमीहरूको कर्तव्य राम्ररी निर्वाह भएको हुनेछ। वास्तवमा, यी कुरा कुनै व्यक्तिले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने दायराभित्र पर्ने सत्यताका केही पक्ष हुन्, जुन उसले अभ्यास गर्न, हासिल गर्न र समेट्न सक्छ, अनि यी सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नु भनेको परमेश्वरले मानवजातिबाट माग गर्ने न्यूनतम मापदण्ड हासिल गर्नु हो। कतिपय मानिसको विश्वास कमजोर हुन्छ, कतिपय मानिसहरू डरपोक हुन्छन् भने अन्यको क्षमता कमजोर हुन्छ वा तिनीहरू पूर्वाग्रही हुन्छन्, वा मूर्ख सोचाइ राख्छ्न्; सबै पक्षका यी र अन्य नकारात्मक अनि निष्क्रिय कुराहरूले मानिसहरूको सत्यता अभ्यास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य प्रभावकारी तरिकाले निर्वाह गर्ने क्षमतामा असर गर्नेछन्। परमेश्वरले मानिसहरूको क्षमता, चरित्र र तिनीहरूले कुन हदसम्म सत्यता बुझ्छन् भन्ने आधारमा तिनीहरूबाट माग गर्नुहुन्छ। यस मागको मापदण्ड के हो? परमेश्वरले व्यक्ति आफ्नो परमेश्वरप्रतिको विश्वासमा इमानदार छ कि छैन अनि उसले सत्यता स्विकार्न सक्छ कि सक्दैन त्यो हेर्नुहुन्छ; यी दुई नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण सर्त हुन्। कतिपय मानिसहरू प्राकृतिक रूपमै मूर्ख हुन्छन्, पूर्वाग्रही हुन्छन् तिनीहरूमा अन्तर्दृष्टिको कमी हुन्छ, र तिनीहरू कुनै पनि कुरा सिक्नमा सुस्त हुन्छन्, अरूले जे सुकै भने पनि केही बुझ्दैनन् जस्तो देखिन्छन्, अनि तिनीहरूलाई हात समाई-समाई सिकाउनुपर्ने हुन्छ—यी निकै कमजोर क्षमता भएका मानिसहरू हुन्, अनि यो कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैन। कतिपयसित ज्ञानको भण्डार होला, वा तिनीहरू गहन ज्ञानले भरिएका होलान्, यसो हेर्दा बाहिर निकै बाठो देखिएलान्, तर तिनीहरूको सत्यतासँग सम्बन्धित मामलाहरूको बुझाइ भने विकृत हुने सम्भावना निकै हुन्छ। तिनीहरूले सत्यता बुझे नै भने पनि स्विकार्न सक्दैनन् अनि यो तिनीहरूको घातक कमजोरी हो। यस्तो व्यक्ति आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा ज्ञान र धर्मसिद्धान्तद्वारा सजिलै प्रभावित हुन्छ र सत्यता सिद्धान्तअनुसार कार्य गर्न वा कामकुराप्रति आफ्नो दृष्टिकोण बदल्न गाह्रो मान्छ। त्यसोभए तिनीहरूले साँच्चै सत्यता पछ्याउन चाहन्छन् भने के गर्नुपर्छ त? मुख्य कुरा भनेको ऊ सत्यता स्विकार्न सक्छ कि सक्दैन भनी हेर्नु हो। यदि स्विकार्न सक्छन् भने समस्या सजिलै समाधान हुन्छ, तर उसले सत्यता स्विकार्न अटेर गर्छ भने त खेल खतम हुन्छ। उसले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्न नसक्ने मात्र होइन, उसले कसै गरी मुक्ति नपाउने डर पनि हुन्छ। कसैको शैक्षिक योग्यताले केही फरक पार्दैन, न त ऊ जति नै जान्नेबुझ्ने भए पनि त्यसले कुनै फरक पार्छ—महत्त्वपूर्ण कुरा त सत्यता स्विकार्न र परमेश्वरका वचनलाई प्रेम गर्न सक्नु हो। परमेश्वर उहाँले प्रबन्ध गरेको वातावरणमा सत्यता बुझ्ने अन्तर्दृष्टि पाएर, तैँले कति सत्यता अभ्यास गर्न सक्छस्, भन्ने कुरा हेर्नुहुन्छ। परमेश्वर उहाँले माग गर्ने कार्यहरूमा तँ कति अर्पित हुन्छस्, तिनमा कति बल लगाउँछस् र कति प्रयास खर्चन्छस्, त्यो हेर्नुहुन्छ। उदाहरणका लागि, तँसित औसत क्षमता छ, तँ धेरै पढेलेखेको छैनस्, तेरो बोध क्षमता कमजोर छ अनि तँ अलि पूर्वाग्रही छस्। यी ठोस तथ्यहरू हुन्। तैपनि केही कुरा आइपर्दा, अनि परमेश्वरले तँलाई त्यसमा त्रुटि, समस्या देख्ने र त्यसको जिम्मेवार को हो भनी देख्ने तुल्याउनुहुँदा, यो मामलाले तँ सिद्धान्तहरू कायम राख्न सक्छस् कि सक्दैनस् र सत्यता अभ्यास गर्ने व्यक्ति होस् कि होइनस् भन्ने कुरा खुलासा गर्नेछ। यदि तँ आफ्नो कर्तव्य वफादारीसाथ निर्वाह गर्छस् र परमेश्वरप्रति इमानदार छस् भने, त्यतिबेला तैँले त्यस कुराबारे के गर्नुपर्छ त? तैँले सत्यताअनुरूप हुन, परमेश्वरले माग गर्नुभएअनुसार गर्न के गर्नुपर्छ त? यस्ता परिस्थितिमा, परमेश्वर तेरो क्षमताको गुणस्तर वा तँ कति शिक्षित छस्, वा तैँले परमेश्वरलाई कति वर्षदेखि विश्वास गरिरहेको छस् भनी हेर्नुहुन्न; उहाँ त आइपरेको कुराप्रति तेरो मनोवृत्ति र दृष्टिकोण कस्तो छ, तँ इमानदार छस् कि छैनस्, अनि त्यतिबेला आफ्नो विवेक चलाउँछस् कि चलाउँदैनस् भनी हेर्नुहुन्छ। यदि तँ परमेश्वरप्रति इमानदार छस् भने तँमा जिम्मेवारी बोध हुनेछ र तँ यसो सोच्नेछस्, “यो कुरा मलाई आइपर्दैन होला, तर यसले मण्डलीको काममा त असर गर्छ नै। मैले यसबारे अझै सोधपुछ गरेर बुझ्नुपर्छ।” अनि तैँले सोधपुछ गरिसकेपछि सुपरिवेक्षक अल्छे र गैरजिम्मेवार भएको, उसले मामिलालाई गम्भीरतापूर्वक नलिएको र थाँती राखेको रहेछ भन्ने थाहा पाउलास्। त्यसपछि तैँले सुपरिवेक्षकलाई भेटी सङ्गति गरेर तुरुन्तै त्यो मामिला सच्याउनेछस्। तैँले माथिबाट मदत खोज्नुपर्ने हुनेछैन; तँ आफैले समस्या सुल्झाएको हुनेछस्। तँ सामान्य क्षमताको छस् र तँमा केही कमी कमजोरी र त्रुटिहरू छन्, तर के ती कुराले तेरो सत्यता अभ्यासलाई असर गरेको हुनेछन्? के तिनले तेरो कर्तव्य निर्वाह वा परमेश्वरप्रतिको तेरो वफादारीमा असर गरेको हुनेछन्? हुनेछैनन्। कतिपय मानिस आफूलाई मूर्ख र आफ्नो बुझाइ पूर्वाग्रही भएको कुरा गर्छन्, कतिपयले चाहिँ आफू आत्मिक कुराहरू बुझ्दिनँ भन्छन् भने अरूले चाहिँ आफू कमजोर क्षमताको र अशिक्षित भएको भन्छन्। यदि त्यसो हो भने, के तैँले केही कुरा आइपरे केवल सत्यता अभ्यास गरे हुँदैन त? परमेश्वर मानिसहरूको क्षमताको गुणस्तर वा शिक्षाको स्तर हेर्नुहुन्न। यी कुराहरूले सत्यता अभ्याससँग त्यति सरोकार राख्दैनन्। यी कमीकमजोरीहरूले तेरो सत्यता अभ्यास, वा परमेश्वरप्रतिको तेरो वफादारी, वा तैँले कर्तव्य निर्वाहमा लिने जिम्मेवारीलाई असर गर्दैनन्। परमेश्वर त तँ इमानदार छस् कि छैनस् भनेर हेर्नुहुन्छ—सबैभन्दा व्यवहारिक कुरा यही हो, अनि यो मानिसहरूले हासिल गर्न सक्ने कुरा हो। परमेश्वर हरेक व्यक्तिलाई मापन गर्न सबैभन्दा व्यवहारिक माध्यम प्रयोग गर्नुहुन्छ। कतिपय मानिसहरू यसो भन्छन्, “मेरो क्षमता कमजोर छ, म अज्ञानी छु, मसँग अति धेरै ज्ञान छ, यसले मेरो सत्यता अभ्यासमा असर गर्छ।” यी सब बहाना हुन्, यी कुराको कुनै तुक छैन। तर किन? किनभने परमेश्वरले मानिसहरूलाई मापन गर्ने तरिका त्यो होइन। त्यो त तेरो आफ्नै मापदण्ड हो, परमेश्वरको होइन। परमेश्वरले व्यक्तिलाई मापन गर्ने मापदण्ड के हो त? परमेश्वर कुनै व्यक्ति उहाँप्रति वफादार छ कि छैन, र इमानदार छ कि छैन भनी हेर्नुहुन्छ। यदि तँ परमेश्वरप्रति वफादार छस् भने तेरो बुझाइ अलिकति पूर्वाग्रही वा असङ्गत भए पनि त्यसले केही फरक पार्दैन। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “म आत्मिक मामलाहरू बुझ्दिनँ।” त्यसोभए, के तँ परमेश्वरप्रति वफादार छस्? यदि छस् भने यसले तेरो सत्यता अभ्यासमा केही असर गर्नेछैन। के यो एकदम स्पष्ट भयो? यदि तँ परमेश्‍वरप्रति वफादार छस्, र इमानदारीपूर्वक आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्छस् भने, निराकरण र काटछाँट गरिँदा के तँ अझै पनि नकारात्मक र कमजोर बन्छस्? अनि, तँ साँच्‍चै नकारात्मक र कमजोर भइस् भने के गर्नुपर्छ? (हामीले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँमा भर पर्नुपर्छ, परमेश्‍वरले के माग्‍नुहुन्छ त्यो सोच्‍ने प्रयास गर्नुपर्छ, हामीमा के कमी छ, र हामीले कुन गल्ती गर्‍यौँ त्यो मनन गर्नुपर्छ; हामी जहाँ लडेर झरेका हुन्छौँ त्यहीँबाटै उठेर हामीले फेरि चढ्नुपर्छ।) ठीक भन्यौ। नकारात्मकता र कमजोरी ठूला समस्याहरू होइनन्। परमेश्‍वरले तिनको निन्दा गर्नुहुन्‍न। कुनै व्यक्ति पतन भएपछि फेरि माथि आउन सक्छ, र पाठ सिक्‍न, र आफ्‍नो कर्तव्य सामान्य रूपमा पूरा गर्न सक्छ भने, त्यही काफी छ। कसैले पनि तँलाई यो कुराको कारण नराम्रो ठान्‍नेछैन, त्यसकारण अटुट रूपमा नकारात्मक नबन्। यदि तैँले आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेर भागिस् भने, तैँले आफूलाई पूर्ण रूपमा बरबाद गरेको हुनेछस्। हर व्यक्ति कहिलेकहीँ नकारात्मक र कमजोर हुन्छ—तर सत्यता खोजी गरेमा नकारात्मकता र कमजोरी सहजै समाधान हुन्छ। कतिपय मानिसहरूको स्थिति परमेश्‍वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढ्दा वा एकदुई भजन गाउँदा नै पूर्ण रूपमा परिवर्तन हुन्छ; तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्दा आफ्‍नो हृदय खोलेर उहाँको प्रशंसा गर्न सक्छन्। के तिनीहरूको समस्या समाधान भएको हुँदैन र? निराकरण र काटछाँट गरिनु वास्तवमा पूर्ण रूपमा असल कुरा हो। निराकरण र काटछाँटका शब्‍दहरू अलिक कठोर, घोच्‍ने किसिमका भए पनि, तैँले समझैविना काम गरेकोले, र थाहै नपाई सिद्धान्तहरू उल्‍लङ्घन गरेकोले यस्तो भएको हो—यस्तो परिस्‍थितिमा तँलाई कसरी निराकरण नगरी बस्‍न सकिन्थ्यो र? तँलाई यसरी निराकरण गर्नु त तँलाई सहयोग गर्नु हो, तँप्रतिको प्रेम हो। तैँले यसलाई बुझ्‍नुपर्छ र गुनासो गर्नु हुँदैन। त्यसकारण, यदि निराकरण र काटछाँटले नकारात्मकता र गुनासो पैदा हुन्छ भने, यो मूर्खता र अज्ञानता हो, यो समझ नभएको व्यक्तिले गर्ने व्यवहार हो।

परमेश्वरमा विश्वास गर्दा ध्यान दिनुपर्ने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? कसैको क्षमता धेरै छ कि थोरै, उसले आत्मिक कुराहरू बुझ्छ कि बुझ्दैन, अथवा उसले कस्तो खालको काँटछाँट वा निराकरण सामना गर्छ—यी मध्ये कुनै पनि महत्त्वपूर्ण छैनन्। अचेल महत्त्वपूर्ण कुरा के हो? तिमीहरू सत्यता वास्तविकताहरूमा कसरी प्रवेश गर्छौ, त्यो महत्त्वपूर्ण कुरा हो। त्यसो गर्न व्यक्तिमा हुनुपर्ने सबैभन्दा आधारभूत कुरा के हो त? तिनीहरूमा इमानदार हृदय हुनैपर्छ। इमानदार हुनु भनेको के हो? यसको अर्थ केही कुरा आइलाग्दा लापरवाह नहुनु, आफ्नो स्वार्थलाई ख्याल नगर्नु, अरूसित जालझेल र षड्यन्त्र नगर्नु, र परमेश्वरलाई छल्ने खेल नखेल्नु हो। यदि तैंले परमेश्वरलाई धोका दिन र उहाँप्रति इमानदार नहुन सक्छस् भने तँ सक्किन्छस् र परमेश्वरले तँलाई मुक्ति दिनुहुने छैन, त्यसोभए सत्यता बुझेको के मतलब भयो र? तैंले आत्मिक मामलाहरू बुझ्लास्, तेरो क्षमता असल होला, तँ बोल्न सिपालु छस् होला, कुराहरू छिट्टै बुझ्न सक्छस् होला, कुरोको चुरो निकाल्न सक्छस् होला, अनि परमेश्वरले भन्नुहुने सबै कुरा बुझ्छस् होला, तर तँमाथि कुराहरू आइपर्दा तैंले परमेश्वरलाई छल्ने खेल खेल्छस् भने त्यो शैतानी स्वभाव हो र यो निकै खतरनाक हुन्छ। तेरो क्षमता जतिसुकै असल भएपनि त्यो केही काम लाग्दैन अनि परमेश्वरले तँलाई चाहनुहुनेछैन। परमेश्वरले भन्नुहुनेछ, “तँ राम्रै बोल्छस्, तेरो क्षमता असल छ, तँ चलाख छस्, आत्मिक मामलाहरू बुझ्छस्, तर केवल एउटा समस्या छ—तँ सत्यतालाई प्रेम गर्दैनस्।” सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरू समस्याजनक हुन्छन्, अनि परमेश्वर तिनीहरूलाई चाहनुहुन्न। बाहिरबाट हेर्दा चिटिक्क देखिनेतर खराब इन्जिन भएको गाडीलाई पूर्णतःफ्याँकिन्छ, त्यसरी नै असल हृदय नभएको व्यक्तिलाई पनि फालिने छ। मानिसहरू पनि यस्तै हुन्छन्, तेरो क्षमता जति नै राम्रो देखिए पनि, तँ जति नै बाठो, बोल्नमा सिपालु वा क्षमतावान् भए पनि वासमस्याहरू सम्हाल्नमा राम्रो भए पनि त्यसको केही फाइदा हुँदैन र यो मुख्य कुरो होइन। त्यसोभए मुख्य कुरा के हो त? मुख्य कुरा, व्यक्तिको हृदयले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन भन्ने हो। तिनीहरू के भन्छन्, त्यो सुन्नु होइन तर तिनीहरू कस्तो व्यवहार गर्छन्, त्यसलाई हेर्नु मुख्य कुरा हो। तैँले परमेश्‍वरसामु के भन्छस् वा के प्रतिज्ञा गर्छस्, परमेश्‍वरले सो कुरा हेर्नुहुन्‍न। उहाँ तैँले गर्ने कार्यमा सत्यता वास्तविकता छ कि छैन भनेर हेर्नुहुन्छ। साथै, परमेश्‍वरले तेरा कार्यहरू कति उच्‍च, गहन, वा शक्तिशाली छन् भनेर वास्ता गर्नुहुन्‍न, र तैँले कुनै सानो कुरा नै गरे पनि, यदि परमेश्‍वरले तेरो हरेक चालमा इमानदारीता देख्‍नुभयो भने, उहाँले यसो भन्‍नुहुनेछ, “यो व्यक्तिले इमान्दारीतासाथ ममा विश्‍वास गर्छ। उसले कहिल्यै घमण्ड गरेको छैन। उसले आफ्‍नो स्थानअनुसार आचरण गर्छ। उसले परमेश्‍वरको घरमा ठूलो योगदान नदिएको भए पनि र ऊ कमजोर क्षमताको भए पनि, आफूले गर्ने हरेक काममा ऊ दृढ र इमानदार छ।” यो “इमानदारीता” मा के कुरा समावेश हुन्छ? यसमा परमेश्‍वरप्रतिको डर र आज्ञापालन, साथै साँचो विश्‍वास र प्रेम समावेश हुन्छ; यसमा परमेश्‍वरले हेर्न चाहनुहुने सबै कुरा समावेश हुन्छ। त्यस्ता मानिसहरू अरूको नजरमा उल्‍लेखनीय नदेखिन सक्छ, अनी तिनीहरू खाना पकाउने वा सरसफाइ गर्ने, अर्थात् साधारण कर्तव्य पूरा गर्ने व्यक्ति हुन सक्छन्। त्यस्ता मानिसहरू अरूका लागि उल्‍लेखनीय हुँदैनन्, ठूलो उपलब्धि केही पनि हासिल गरेका हुँदैनन्, र तिनीहरूमा कुनै पनि आदरणीय, प्रशंसनीय वा डाहा गर्नलायक कुरा हुँदैन—तिनीहरू केवल साधारण मानिसहरू हुन्। तैपनि, परमेश्‍वरले माग गर्ने सबै कुरा तिनीहरूमा पाइन्छ, र तिनीहरू ती मागअनुसार नै जिउँछन्, र तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई सर्वस्व दिएका हुन्छन्। ल मलाई भन, तिमीहरूलाई परमेश्‍वरले योभन्दा बढी के चाहनुहुन्छ जस्तो लाग्छ? उहाँ तिनीहरूसँग सन्तुष्ट हुनुहुन्छ। तसर्थ, तैंले आफ्नो कद अत्यन्तै सानो भएकोले अनि सत्यता नबुझेकोले, वा अरूले संकष्ट सामना गरेपछि परीक्षा र शोधन अनुभव गरेर सिद्ध पारिने मार्गमा हिँडेको देख्दा हतोत्साही वा नकारात्मक नहो, अनि परमेश्वरले तँलाई प्रेम गर्नुहुन्न अथवा उहाँ तँलाई सिद्ध पार्न इच्छुक हुनुहुन्न भनेर नसोच्। तँलाई के को हतार? परमेश्वरले हरेक व्यक्तिलाई दिनुहुने कुरा फरक हुन्छ, अनि तैंले आफैलाई मापन गर्दा, पहिला परमेश्वरले तँलाई के दिनुभएको छ र तेरो आफ्नै अवस्था कस्तो छ, त्यू मापन गर्, त्यसपछि तैंले परमेश्वरले गर्नुहुने प्रत्येक कुरा असल हुन्छ भनी बुझ्न सक्छस्। कसैले भन्ला, “मेरो क्षमता कमजोर छ। तैपनि के परमेश्वरले मलाई दिनुहुने कुरा असल नै हो र?” हो, असल हो। कसैले यसो पनि भन्ला, “म त अलि मूर्ख छु। तैपनि परमेश्वरले मलाई दिनुहुने कुरा असल नै हो र?” हो, सबै असल नै हो। कसरी असल नै हो त? यदि तँ मूर्ख नभएको भए तँ अहङ्कारी बन्थिस् अनि आफ्नो स्थान बिर्सिन्थिस्, त्यसैले यसले तेरो सुरक्षा गर्छ र यो असल कुरा हो। यदि तिमीहरू सबैमा अहिलेभन्दा धेरै दक्षता र सीप भएको भए यति चरित्रवान भएर को रहन सक्थ्यो होला अनि परमेश्वरको घरमा कर्तव्य निर्वाह गर्न को इच्छुक हुन्थ्यो होला र? धेरै त होइन तर यस्ता केही मानिसहरू छन् नि, होइन र? (हो।) परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा असल र सही हुन्छ, मानिसहरूले यसलाई स्पष्ट रूपमा नबुझ्ने मात्र हुन्। मानिसहरू परमेश्वरबाट सधैं अझै धेरै चाहन्छन्, मानौं उहाँले कसैलाई अझै धेरै दिनुभयो भने तिनीहरू सत्यतालाई अझै धेरै अभ्यास गर्न सक्नेछन्, तर त्यसो त पटक्कै होइन। परमेश्वरले तँलाई पहिल्यै पर्याप्त दिनुभएको छ; उहाँले तँलाई सबै थोक दिनुभएको छ र तँमा आफ्नो जीवन बर्साउनुभएको छ, त्यसोभए तँलाई अरू के चाहियो? परमेश्वरले भन्नुहुने सबै वचनहरू र उहाँले गगर्नुहुने सबै कामहरू मानवजातिका लागि प्रशस्त र पर्याप्त हुन्छन्। मानिसहरूले परमेश्वरसित माग गर्न सक्ने कुरा केही छैन, अनि उहाँलाई यसो भन्दै गुनासो गर्नु हुँदैन, “म यो क्षमता वा परमेश्वरले मलाई दिनुभएका यी तुच्छ उपहारहरूसाथ के गर्न सक्छु?” तैंले गर्नसक्ने कुराहरू धेरै छन्। परमेश्वरले चाहनुहुने कुरा तैँले कल्पना गरेको कुरा होइन—उहाँ तैंले सत्यतालाई अभ्यास गरेको, सिद्धान्तअनुसार कामकुरा गरेको, अनि आफुले निर्वाह गर्नुपर्ने कर्तव्यहरू राम्ररी निर्वाह गरेको चाहनुहुन्छ। तँ आफूले गर्नसक्ने कामहरू गर्दैनस्, तर गर्नु नपर्ने कामहरू अन्धाधुन्ध गर्छस्। यसलाई भनिन्छ, आफ्नो कामलाई बेवास्ता गर्नु। के तँ अलि बढी नै महत्त्वाकाङ्क्षी भइरहेको छैनस् र? (हो, छु।) मानिसहरू के गर्न चाहन्छन्? तिनीहरू अरूको अगाडि आफ्नो प्रतिष्ठा स्थापना होस्, आफ्नो बोली र कार्यको प्रशंसा अनि आदर गरियोस्, अनि चारैतिर प्रसिद्ध भइयोस् भन्ने चाहन्छन्। परमेश्वरले तँ त्यस्तो मानिस बनोस् भन्ने चाहनुहुन्न, त्यसैले उहाँले तँलाई त्यस्ता कुराहरू दिनुभएन। यदि तैंले त्यस्तो मानिस बन्ने मौका पाएको भए, के तँ त्यसलाई नकार्न इच्छुक हुन्थिस्? के तँ त्यसलाई सजिलै जान दिन सक्थिस्? यसको नतिजा डरलाग्दो हुन्छ। के तँलाई ती कुराहरू असल छन् भन्ने लाग्थ्यो? किन केही मानिसहरू ख्रिष्ट विरोधी बन्छन्? तिनीहरूले आफूसित अलिकति सीप छ भन्ने सोचेको कारणले गर्दा नै तिनीहरू अति अहङ्कारी बनेका होइनन् र? तिनीहरू किन त्यस्तो बाटो हिँड्न सक्छन्? तिनीहरू त्यस्तै खालका मानिसहरू नै हुन्; ढिलो-चाँडो तिनीहरू त्यही बाटो नै हिँड्नु पर्नेछ, अनि परमेश्वरको तिनीहरूलाई सत्यता बताउने वा तिनीहरूलाई उद्धार गर्ने कुनै योजना छैन। त्यसैले परमेश्वरले तँलाई दिनुहुने कुरा र अरूलाई दिनुहुने कुरा भन्दा अवश्य नै फरक हुन्छ। यदि तँ जहिले पनि आफूलाई अरूसित तुलना गरिरहन्छस् अनि जहिले पनि तिनीहरूसित जे छ, त्यही चाहन्छस् भने के यो शुद्द बोध हो र? तँ परमेश्वरको इच्छा नै बुझ्दैनस्! त्यसैले, जब तैंले तेरो क्षमता कमजोर छ, तँ आत्मिक मामलाहरू बुझ्दैनस् र तेरो बुझाइ विकृत छ, तँ प्रायजसो कमजोर हुन्छस् अथवा तेरा समस्या र कमजोरीहरू अत्यन्तै धेरै छन् भएर थाहा पाउँछस्, तब तैँले सुरुमा परमेश्वरले तँलाई निश्चित वरदान किन दिनुभएन भनेर विचार गर्नैपर्छ। यहीं नै परमेश्वरको असल इच्छा लुकेको हुन्छ। ती प्रतिभाशाली र कुशलमानिसहरूमध्ये अधिकांशले अपनाउने मार्ग अनि तिनीहरूप्रति परमेश्वरको मनोवृत्तिलाई फेरि हेर्। यो मामला बुझेपछि तँलाई सबै भन्दा भन्न मन लाग्ने एउटा वाक्य के हो? (तपाईँको सुरक्षाको लागि धन्यवाद परमेश्वर।) एकदम ठिक, तैंले परमेश्वरलाई धन्यवाद दिनुपर्छ र यसो भन्नुपर्छ, “परमेश्वर, तपाईं मप्रति कत्ति असल हुनुहुन्छ, तपाईंले मलाई आत्मिक वरदान र प्रतिभाहरू दिनुभएन, अनि मलाई मूर्ख, लम्फू जस्तो बनाउनुभएन। यो मेरा निम्ति आशिष् हो! म नकारात्मक वा दुःखी छैन। अहिले ममा नभएको कुरा भनेको तपाईंप्रतिको इमानदारी र भक्ति हो। मलाई चतुर र बोल्न सिपालु बनाइ दिनुहोस्, अथवा आत्मिक वरदान र प्रतिभाहरू दिनुहोस् भनेर बिन्ती गर्दिनँ। म केवल तपाईंलाई मेरो इमानदारी अर्पण गर्न चाहन्छु, आत्मिक वरदान, प्रतिभा र ज्ञान, साथै मानिसहरू माझको हैसियत र ख्याति असल कुराहरू होइनन्, र म ती चाहन्नँ।” के यसले रूपान्तरण देखाउँदैन र? (हो, देखाउँछ।) त्यसोभए आफूसित धेरै कुराको कमी भएको कारण के तँ अझै पनि दुःखी हुन अनि रुन सक्छस् त? तैँले उप्रान्त त्यसो गर्नेछैनस्, अनि आफूलाई अन्याय गरिएको ठान्नेछैनस्। नत्र, अरूले तँसित व्यवहार गर्दा, तैंले यस्तो सोच्थिस्, “म मूर्ख छु, संसारका सबैले मलाई अवहेलना गर्छन्, अनि परमेश्वरको घरमा मेरो पदोन्नति कहिल्यै हुनेछैन या मलाई महत्त्वपूर्ण स्थान ग्रहण गर्न कहिल्यै दिइने छैन।” यस्तो भन्नुको आशय यो हो, “परमेश्वरले मलाई अति थोरै दिनुभएको छ, अनि अरूलाई चाहिँ किन यत्ति धेरै दिनुहुन्छ?” तँ जहिले पनि मनैमन गुनासो गर्नेछस् र आफूलाई अन्याय गरिएको सोच्नेछस्। वास्तवमा तैंले ठूलो आशिष् पाएको छस् अनि तँलाई यसको पत्तो पनि छैन। भविष्यमा फेरि पनि यस्तो कुरा भयो भने के तेरो दृष्टिकोण फरक हुनेछ? (हो, हुनेछ।) मानिसहरूको दृष्टिकोण फरक भएपछि तिनीहरूमा के परिवर्तन हुनेछ? (तिनीहरू ठूलो महत्वाकांक्षा राख्ने वा ठूलठूला कुरा पछ्याउने गर्नेछैनन्, अनि तिनीहरू कृतज्ञ हृदयसाथ अनि आफ्नो खुट्टा जमिनमै राखेर आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न सक्षम हुनेछन्।) तिनीहरू दह्रिलो गरी उभिन, वास्तविक र यथार्थ रूपमा जिउन, अनि विभिन्न उद्देश्यहरू पछ्याउन सक्छन्। मलाई भन् त, परमेश्वरले तेरो उद्धार गर्न सकियोस् भनी तँलाई अडिग भई कर्तव्य निर्वाह गर्नसक्ने मूर्ख र लम्फू व्यक्ति बनाउनु राम्रो हो कि, तँ जहाँसुकै गए पनि मानिसहरूले तेरो आदर गरून्, तँ पुड्काहरू माझ भीमकाय देखा पर अनि तँ ख्रिष्ट विरोधीहरू मार्गमा हिँड् भनी तँलाई उच्च क्षमता, उच्च शिक्षा, राम्रो रूप, र वाक्पटुता, साथै काम गर्ने दक्षता र विशेष बलहरू दिएको राम्रो? तँ के रोज्छस्? (मूर्ख र लम्फू हुनु नै राम्रो हो।) अहिले त तँ यसो भन्न सक्छस्, तर साँच्चै नै कसैले तँलाई मूर्ख र लम्फू भनेर सम्बोधन गऱ्यो भने, त्यसले तँलाई दुःखी तुल्याउनेछ। तैंले यसरी सोच्नुपर्छः “मेरो क्षमता कमजोर अनि म अज्ञानी भए पनि म दुष्कर्मी र ख्रिष्ट विरोधीहरूभन्दा राम्रो छु किनभने अझै पनि मेरो उद्धार गरिने सम्भावना छ।” तैंले आफैलाई सान्त्वना दिन सिक्नुपर्छ। (मलाई याद छ, मसँगसँगै परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अरू पनि केही मानिसहरू थिए। तिनीहरू सबैको क्षमता उच्च थियो र तिनीहरू निकै बाठो थिए, तर तिनीहरू जहिले पनि शक्ति र फाइदाको लागि हानथाप गर्थे र मण्डलीका काममा बाधा पुऱ्याउँथे, त्यसैले तिनीहरूलाई हटाइयो र निष्कासन गरियो। मलाई लाग्छ, मेरो क्षमता कमजोर भएको, म मूर्ख र शिष्ट भएकै कारण, म आज जहाँ छु त्यहाँ पुग्न सकेको हुँ—यो पनि परमेश्वरको महान् सुरक्षा हो।) परमेश्वरले तेरो सुरक्षा किन गर्नुहुन्छ? के तँ मूर्ख भएकोले हो? के उहाँ कमजोरहरूलाई सहानुभूति देखाउनु हुन्छ? होइन, उहाँले त्यसो गर्नुहुन्न; यो अविश्वासीहरूले भन्ने गरेको जस्तो रुने बालकले मिठाई पाउँछ भन्नेहोइन। त्यसो त हुँदै होइन। यसलाई हेर्ने सही तरिका के हो त? यसलाई कसरी हेर्दा यो सत्यताअनुरूप हुन्छ त? (किनभने मानिसहरूले हृदयमा अलिकति इमानदारी र सत्यताप्रति प्रेम राखेर विश्वास गर्छन्, र तिनीहरू सत्यता पछ्याउन इच्छुक हुन्छन्—परमेश्वरले यस्ता हृदय भएकाहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, तसर्थ तिनीहरूको सुरक्षा गर्न अनेक वातावरणहरू प्रबन्ध गर्नुहुन्छ।) ठिक हो। तेरो परमेश्वरप्रतिको इमानदारीको बदलामा उहाँले तँलाई सुरक्षा दिनुहुन्छ। त्यसोभए, सबैभन्दा मूल्यवान् कुरा के हो त? मानिसको इमानदारी सबैभन्दा मूल्यवान् कुरा हो। तँमा सकारात्मक कुराहरूप्रति थोरै प्रेम छ अनि परमेश्वरप्रति इमानदारीता छ, अनि तँ यी कुराहरू परमेश्वरको सुरक्षा र अनुग्रहसित साट्छस्—तैँले धेरै पाएको छस्। कसैले भन्ला, “मेरो क्षमता त कमजोर छ, अनि मैले धेरै पाए पनि, अझै पनि केही बुझ्दिनँ।” के तँ धेरै कुरा बुझ्दैनस्? तैंले कर्तव्य निर्वाह गर्नसक्ने र आज परमेश्वरलाई पछ्याउन सक्ने क्षमता तेरो सत्यताको बुझाइसित सम्बन्धित छ। अरू कसैले यसो भन्ला, “मैले के बुझ्छु र? म स्पष्टसित बताउनै सक्दिनँ।” तैंले स्पष्टसित बताउन नसक्लास्, तर तँ परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छस्, र तैँले धेरै बुझेको छस्। यी कुराहरूबारे तेरो बुझाइ जति नै गहन वा सतही भएपनि, ती निश्चय नै सत्यतासित सम्बन्धित छन् र सत्यता नजिक छन्, त्यही कारण त तँलाई अहिलेसम्म सहयोग गरिराखिएको छ र तँ निरन्तर कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छस्। के अवस्था यही होइन र? (हो, यही हो।) तैंले आफूलाई मूर्ख वा लम्फू सोच्नु नराम्रो कुरा होइन, अहिले हेर्दा, “मूर्ख” र “लम्फू” अपमान र अवहेलना रहीत उपनामहरू मात्र हुन्। मूर्ख र लम्फू कहलिनुलाई, खिष्टविरोधी कहलिनुसँग तुलना गर्दा, कुन चाहिँ राम्रो हो त? (मूर्ख र लम्फू कहलिनु नै उचित हो।) यदि कुनै दिन परमेश्वरले, “ए मूर्ख, यता आइज। ए लम्फू, यता आइज” भन्नुभयो भने, तँ त्यति प्रसन्न नहोलास्, तर तैंले त्यसबारे मनन गरेर यसो सोच्नेछस्, “उहाँले मलाई मूर्ख भनेर बोलाउनुभयो, ख्रिष्ट विरोधी त भन्नुभएन, त्यसैले म त्यहाँ जानेछु।” अनि तँ खुशी-खुशी जानेछस्। त्यसपछि कसैले भन्छ, “आफूलाई मूर्ख भन्दा पनि तँ कसरी यत्ति खुशी हुनसक्छस्?” अनि तँ भन्छस्, “उहाँले मलाई मूर्ख भन्नुभयो र मलाई ख्रिष्ट विरोधी भन्नुभएन, या मेरो

उद्धार हुन सक्दैन पनि भन्नुभएन। त्यसैले म खुशी छु।” तँलाई मूर्ख भनेर बोलाउनु भनेको तँलाई बाहिरी व्यक्ति जस्तो व्यवहार गर्नु होइन, बरु परिवारकै सदस्य, परिचित व्यक्ति जस्तै व्यवहार गर्नु हो। यो त मानिसहरूले आफ्ना छोराछोरीहरूलाई “सानो राक्षस” भनेर बोलाउनु जस्तै हो; सुन्दा त अलि खरो सुनिएला, तर वास्तवमा त्यो सत्य नै हो, अनि यो त केवल मायाले बोलाउने नाम हो। त्यसोभए तँलाई ख्रीष्ट विरोधी भनेर बोलाइयो भने चाहिँ के नि? त्यतिबेला चाहिँ तँ समस्यामा हुनेछस्, किनभने नाम फेरेर बोलाउनु भनेको त्यस नामको प्रकृति नै फरक छ, अनि तेरो परिणाम पनि फरक हुनेछ। तिमीहरूले कुन चाहिँ रोज्ने थियौ त? (म त मूर्ख र लम्फू कहलिन रोज्ने थिएँ।) सदैव मूर्ख र लम्फू हुनु पनि राम्रो होइन; तेरो क्षमतामा पनि अलिकति बढ्नैपर्छ। यी वर्षहरूमा के तिमीहरूको क्षमता बढेको छ त? (अलि अलि बढेको छ, तर त्यत्ति धेरै होइन।) जीवन प्रवेशको मामलामा, यदि तैंले साँच्चै कडा मेहनत गर्छस् र लागिपर्छस् भने तैँले पक्कै सुधार गर्नेछस्, तर एकै पल्टमा ठूला सुधारहरू देख्न चाहिँ असम्भव नै हुन्छ। यो त बिस्तारै बढ्दै जाने प्रक्रिया हो, तर तँसँग प्रवेश भएसम्म्स, तँ उँधो लाग्नेछैनस् अनि पछ्याइरहेसम्म तेरो जीवन प्रवेश विस्तारै, अलि अलि गर्दै बढ्दै जानेछ।

परमेश्वरका लागि मानिसहरूभित्र सत्यताको काम गर्नु सजिलो कार्य होइन। यो जमीनमा कुनै बीउ छरेपछि छिटोछिटो अंकुराएजस्तै होइन—यो अलि भिन्नै छ। परमेश्वरले मानिसलाई राम्ररी सफा गरेर अनि उसको शैतानी स्वभावलाई रूपान्तरण गरेर अनि उसलाई उहाँको वचनहरूको सत्यता वास्तविकतामा जीउने तुल्याएर मुक्ति दिनुहुन्छ, तर यी सरल मामलाहरू होइनन्। तैंले प्रवचनहरू सुन्छस्, परमेश्वरको वचन पढ्छस्, प्रार्थना गर्छस्, अनि हरेक दिन अनुभव गर्छस् भने पनि तेरो प्रगति सीमित हुनेछ, अनि तेरो जीवन वृद्धि सुस्त हुनेछ। व्यक्तिलाई सत्यता बुझ्न धेरै प्रकियाहरूको आवश्यक पर्छ। मानिसहरूले बारम्बार एकै खालका अनुभवहरू गर्नुपर्ने हुन्छ, अनि सत्यता बुझ्नको लागि तिनीहरू लागिरहनुपर्ने हुन्छ र तिनीहरूले मेहनत गरिरहनुपर्ने हुन्छ—अनि मात्रै तिनीहरूले सत्यता बुझ्न सक्छन्। साथै, पवित्र आत्माको काम पनि आवश्यक हुन्छ, नत्र मानिसहरूले हासिल गर्ने कुराहरू झनै सीमित हुनेछ। धेरै मानिसहरुले बीस या तीस वर्षदेखि परमेश्वरमा विश्वास गर्दै आएका हुन्छन् तर अझै पनि आफ्नो अनुभवात्मक गवाहीबारे बोल्न सक्दैनन्। किनभने, तिनीहरूले कहिल्यै सत्यता पछ्याएका छैनन् न सत्यता बुझ्न एकचित्तले मेहनत नै गरेका छन्, परिणास्वरूप तिनीहरूले दशकौँ परमेश्वरमा विश्वास गरेर पनि केही प्राप्त गर्न सक्दैनन्। मानिसहरूले सत्यतालाई बुझ्न, अनुभव गर्न, र बोध गर्न जरुरी छ, अनि तिनीहरूका निम्ति वातावरण मिलाइदिन तिनीहरूलाई परमेश्वरको विशेष खाँचो हुन्छ। यी विभिन्न पक्षहरूको मेलले गर्दा नै मानिसहरूले केही बुझाइ र प्रवेश पाउन सक्छन्। एकपल्ट यो तँभित्र पैदा भए पछि, यसले तँलाई विभिन्न ज्ञान, अनुभूति, र विचार प्रदान गर्नेछ, जसले तेरो चेतना र विचारमा प्रगति र अलिकति परिवर्तन ल्याउनेछ, फलस्वरूप परमेश्वरप्रतिको तेरो आस्था अलिक बलियो हुनेछ अनि सत्यता र तेरो जीवन मार्गप्रतिको तेरो मनोवृत्ति अलिकति रूपान्तरित हुनेछ। यी सबै झिनामसिना, साना परिवर्तनहरू हुन्, तर यी साना परिवर्तनहरूले नै तेरो जीवनप्रतिको दृष्टिकोण, तेरो सोच र विचार, अनि कामकुरा र परमेश्वरप्रतिको तेरो मनोवृत्तिमा ठूलो फड्को पैदा गर्नेछ। यही नै परमेश्वरको वचनको शक्ति—सत्यता हो।

अंश ८९

परमेश्वरले मानिसलाई मुक्ति दिने अवधिमा, मानिसहरू जति नै विद्रोही भए पनि, वा तिनीहरूको स्वभाव जति नै भ्रष्ट भए पनि, तिनीहरूलाई कस्तो स्तर दिनुहुन्छ? अर्थात्, कुन परिस्थितिमा परमेश्वर मानिसहरूलाई त्याग्नुहुन्छ र हटाउनुहुन्छ? परमेश्वरले तँलाई राख्न र नहटाउन तैँले पूरा गर्नैपर्ने न्यूनतम मानक के हो? यो त परमेश्वरका चुनिएका सबै मानिस स्पष्ट हुनैपर्ने कुरा हो। प्रथमतः परमेश्वरलाई इन्कार नगर्नु—यो सबैभन्दा मूलभूत सर्त हो। परमेश्वरलाई इन्कार नगर्नुको अर्थभित्र व्यावहारिक कुरा छ। यो कुरा आकाशमा एक बुढो मानिस हुनुहुन्छ, वा परमेश्वर देह हुनुभएको छ, वा परमेश्वरको नाम सर्वशक्तिमान् परमेश्वर हो भनेर स्वीकार गर्नु मात्र होइन। यो पर्याप्त छैन, यसले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको मानक पूरा गर्दैन। तैँले कम्तिमा पनि देहाधारी परमेश्वर नै व्यावहारिक परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर स्विकार्नैपर्छ; तैँले शङ्का वा निन्दा गर्नु पटक्कै हुँदैन; तँसँग धारणाहरू भए पनि तँ समर्पित हुन सक्नैपर्छ—परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको मानक यही नै हो। यो मानक पूरा गरेर मात्रै परमेश्वरले तँलाई आफ्नो विश्वासी व्यक्तिको रूपमा स्वीकार गर्नुहुनेछ। परमेश्वरसँग मानिसहरूका लागि कम्तिमा पनि तीनवटा स्तर छन्। पहिलो, तिनीहरूले उहाँलाई स्वीकार गर्नैपर्छ, उहाँमा विश्वास राख्नैपर्छ र उहाँलाई पछ्याउनैपर्छ। तिनीहरू परमेश्वरका सच्चा विश्वासी हुनैपर्छ, तिनीहरूले सक्दो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नैपर्छ, र तिनीहरूले दुष्कर्म गर्ने वा खलबल मच्चाउने पटक्कै गर्नु हुँदैन। यो पहिलो स्तर हो। दोस्रो, तिनीहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउने क्रममा कम्तिमा पनि आफ्नो कर्तव्यलाई फिटिक्कै त्याग्नु हुँदैन। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा आज्ञापालन गर्नैपर्छ र समर्पित हुनैपर्छ, तिनमा औसत नतिजा हासिल गर्नैपर्छ र कम्तिमा पनि स्वीकार्य मानकअनुसार सेवा चढाउनैपर्छ। यो दोस्रो स्तर हो। तेस्रो, तिनीहरूको मानवताले मानक पूरा गर्नैपर्छ। तिनीहरू असल मानिस, वा कम्तिमा पनि विवेकी र समझदार मानिस ठानिनैपर्छ। तिनीहरू मूलतः परमेश्वरका चुनिएका अधिकांश मानिसहरूसँग घुलमिल हुन र कुहिएको आलु नबन्न सक्नुपर्छ। यस्ता मानिसहरू कम्तिमा पनि खराब वा दुष्ट हुँदैनन्। यो तेस्रो स्तर हो। यदि कसैले सत्यता स्वीकार गर्न सक्दैन वा कर्तव्य जे भए पनि, त्यो अस्वीकार गर्छ भने ऊ परमेश्वरको साँचो विश्वासी होइन—कम्तिमा पनि उसको मानवताले मानक पूरा गरेको छैन। यसको अर्थ, ऊ मानकभन्दा मुनि झरेको छ र उसलाई हटाउनैपर्छ। खराब मानवता भएका, अलिकति पनि सत्यता स्वीकार गर्न नसक्ने, बाधा दिने र खलबल मच्चाउने अनि मण्डलीमा सकारात्मक भूमिका नखेल्ने, ती सबैलाई दुष्ट मानिसको रूपमा वर्गीकरण गर्न सकिएला। अन्य अधिकांश मानिसहरूसँग मिलजुल गर्न नसक्ने व्यक्ति कुहिएको आलु हो, ऊ दुष्ट मानिस हो, र अझ बढी ऊ स्तरभन्दा मुनि झरिसकेको र हटाइनुपर्ने व्यक्ति हो। ती दुष्ट मानिस र ख्रीष्टविरोधीहरूले कर्तव्य त निभाउलान्, तर केवल बाधा, खलबल र विनाश निम्त्याउँछन्, र दुष्कर्म गर्छन्—के परमेश्वर यस्ता मानिसलाई मन पराउन सक्नुहुन्छ र? के तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाइरहेका छन्? (तिनीहरूले निभाइरहेका छैनन्।) परमेश्वरको नजरमा तिनीहरूका कार्यले स्तर उल्लङ्घन गरेका छन्। तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न सक्षम छैनन्, र तिनीहरूले पूरा गर्ने कुनै पनि कर्तव्यको तुलनामा तिनीहरूले पुर्‍याउने हानि बढी हुन्छन्, त्यसैले तिनीहरूलाई मण्डलीबाट हटाउनैपर्छ। के परमेश्वरको घरमा मानिसहरूलाई गरिने व्यवहारको सिद्धान्त यही होइन र? के क्षणिक रूपमा दुरावस्थामा रहेको, अनि नकारात्मक र कमजोर महसुस गरेको कारण कहिल्यै कसैलाई हटाइएको थियो? के कहिलेकाहीँ अलि लापरवाही गर्ने र आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा नगर्ने गरेको कारण कहिल्यै कसैलाई कर्तव्य पूरा गर्न रोक लगाइएको थियो? के कहिल्यै कसैलाई आफ्नो कर्तव्यमा खराब नतिजा ल्याएको, वा खराब सोच वा विचार प्रकट गरेको कारण हटाइएको थियो? के कहिल्यै कसैलाई सानो कद भएको अनि उसमा परमेश्वरप्रति धारणा र शङ्का उब्जेको कारण हटाइएको थियो? (थिएन।) त्यसोभए, मानिसहरूलाई हटाउनका लागि परमेश्वरको घरको सिद्धान्त के हो? कस्ता मानिसलाई हटाइन्छ र कर्तव्य पूरा गर्न रोक लगाइन्छ? (त्यस्ता व्यक्तिलाई जसको सेवाले लाभभन्दा बढी हानि पुर्‍याउँछ, र जसले निरन्तर बाधा दिन्छ र खलबल मच्चाउँछ।) यस्तो व्यक्ति कर्तव्य पूरा गर्न योग्य हुँदैन। यसको अर्थ कुनै व्यक्ति ऊप्रति पूर्वाग्रही छ, वा त्यसले व्यक्तिगत द्वेषको कारण उसलाई बन्देज लगाउँदै छ र हटाउँदै छ भन्ने होइन; यसको अर्थ उसले आफ्नो कर्तव्यमा कुनै नतिजा हासिल गर्दैन, र उसले बाधा दिन्छ र खलबल मच्चाउँछ भन्ने हो। उसलाई कर्तव्य पूरा गर्न योग्य नभएकै कारण हटाइन्छ। यो कुरा पूर्णतया सत्यताको सिद्धान्तअनुरूप छ। मानिसहरूलाई सम्हाल्ने र तिनीहरूसँग व्यवहार गर्ने परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरू सबै निष्पक्ष छन्। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई रङ्गेहात पक्रने, तिललाई पहाड बनाउने र झिनोमसिनो कुरामा कोहोलो मच्चाउने प्रयास गर्दैन। तिमीहरूले परमेश्वरको घर सत्यताअनुसार चल्छ भनेर विश्वास गर्नैपर्छ। हटाइएका कतिपय मानिसले सत्यता स्विकार्न र सच्चा रूपले परमेश्वरसामु पश्चात्ताप गर्न सकेमा मुक्तिको आशा अझै पाउलान्। तर, अलिकति पनि सत्यता स्वीकार गर्न नसक्ने, विवेक र समझ नभएका गैरविश्वासी र दुष्ट मानिसहरूलाई खुलासा गरिएपछि सदाका लागि हटाइनेछ। यो परमेश्वरको धार्मिकता हो।

अंश ९०

परमेश्‍वर किन मानिसहरूलाई उहाँलाई चिन्‍नैपर्ने मापदण्ड दिनुहुन्छ? किन उहाँ मानिसहरूलाई आफूलाई चिन्‍नू भनेर भन्‍नुहुन्छ? यो आफूलाई चिन्नुको उद्देश्य के हो? यसको अपेक्षित परिणाम के हो? अनि परमेश्‍वरलाई चिन्नुको उद्देश्य के हो? मानिसहरूलाई परमेश्‍वर चिन्न लगाएर तिनीहरूमा पाउन खोजिएको परिणाम के हो? के तिमीहरूले यी प्रश्‍नहरूबारे सोचेका छौ? मानिसहरूलाई आफैलाई चिन्ने तुल्याउन परमेश्‍वरले विविध युक्तिहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ। मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्टता खुलासा गरून् र आफूलाई अनुभवमार्फत बिस्तारै चिनून् भनेर परमेश्‍वरले विविध वातावरणहरू तयार गर्नुभएको छ। चाहे त्यो परमेश्‍वरका वचनहरूको प्रकाश होस् वा चाहे उहाँको न्याय र सजाय होस्, के तिमीहरू परमेश्‍वरले काम गर्नुको अन्तिम उद्देश्य बुझ्छौ? परमेश्‍वरले यसरी उहाँको काम गर्नुको अन्तिम उद्देश्य उहाँको काम अनुभव गर्ने हरेक व्यक्तिलाई मानव के हो भनी जान्न दिनु हो। अनि यो “मानव के हो” भन्नेमा के-के पर्छन्? यसमा मान्छेलाई उसको पहिचान र हैसियत, उसको कर्तव्य र जिम्मेवारी थाहा दिने कुराहरू पर्छन्। यसको अर्थ तँलाई मानव हुनुको अर्थ थाहा दिनु, र तँ को होस् भनी बुझ्न दिनु हो। मानिसहरूलाई आफैलाई चिन्न लगाउनुको परमेश्‍वरको अन्तिम लक्ष्य यही हो। त्यसोभए परमेश्‍वर किन मानिसहरूलाई उहाँलाई चिन्न लगाउनुहुन्छ? यो उहाँले मानवजातिलाई प्रदान गर्नुहुने विशेष अनुग्रह हो, किनकि परमेश्‍वरलाई चिनेर मान्छेले थुप्रै सत्यताहरू बुझ्न र थुप्रै रहस्यहरू छर्लङ्गै देख्न सक्छ। परमेश्‍वरलाई चिनेर मानिसहरूले धेरै कुरा प्राप्त गर्छन्। जब मानिसहरूले परमेश्‍वरलाई चिन्छन्, तब तिनीहरूले सबैभन्दा अर्थपूर्ण रूपमा कसरी जिउने भनेर सिक्छन्, त्यसैले मानिसहरूलाई परमेश्‍वरको ज्ञान पछ्याउन लगाउनु परमेश्‍वरको सबैभन्दा ठूलो प्रेम, उहाँको सबैभन्दा ठूलो आशिष्‌ हो। अनि, परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई उहाँलाई चिन्न लगाउन धेरै तरिकाहरू उपलब्ध गराउनुहुन्छ, जसमध्ये सबैभन्दा प्रमुखमा उहाँका वचनहरूको न्याय र सजाय, मार्गदर्शन र प्रबन्ध पर्छ। निश्‍चय नै, उहाँले मानिसहरूलाई न्याय र सजायमार्फत उहाँको स्वभाव बुझ्ने पनि तुल्याउनुहुन्छ—यो परमेश्‍वरलाई चिन्ने सजिलो तरिका हो। मानिसहरूले परमेश्‍वरको स्वभाव देखेर-जानेर हासिल गर्ने अन्तिम परिणाम के हो? यो भनेको मानिसहरूलाई परमेश्‍वर को हुनुहुन्छ, उहाँको सार के हो, उहाँका पहिचान र हैसियत के हुन्, उहाँसँग के छन् र उहाँ के हुनुहुन्छ, र उहाँको स्वभाव के हो भनी चिन्ने तुल्याउनु हो। यो हरेक व्यक्तिलाई ऊ सृष्टि गरिएको प्राणी हो, परमेश्‍वर मात्र सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ, र सृष्टि गरिएका प्राणीहरू कसरी सृष्टिकर्ताप्रति समर्पित हुनुपर्छ भनी प्रस्ट बुझ्ने तुल्याउनु हो। यो सबै जानेपछि, मान्छेको जीवन मार्ग पूरै प्रस्ट बन्छ। जब मानिसहरूले आफूलाई साँच्चिकै चिन्छन्, के तिनीहरूले त्यसपछि आफ्ना अनावश्यक चाहना र विविध अनुचित अभिप्रायहरू बिस्तारै त्याग्न सक्दैनन् र? (सक्छन्।) त्यसोभए के तिनीहरू त्यसपछि पूरै त्याग्न सक्ने बिन्दुमा पुग्न सक्छन्? यो कुरा व्यक्तिमै भर पर्छ। व्यक्तिले आफ्ना अनावश्यक चाहना र परमेश्‍वरप्रतिका विविध मागहरू तब मात्र साँच्चिकै त्याग्न सक्छ, जब उहाँको काममार्फत उसले परमेश्‍वरबारे ज्ञान प्राप्त गर्छ र उहाँको सार, पहिचान र हैसियतबारे सही ज्ञान र परिभाषा प्राप्त गर्छ। यस प्रकारको व्यक्तिले मात्र पत्रुसले जस्तै आफ्नो हृदयको गहिराइबाट परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्ने हार्दिक इच्छा र चाहना व्यक्त गर्न, र परमेश्‍वरको प्रेमलाई व्यवहारमा लागू गर्न सक्छ। यसर्थ, परमेश्‍वरलाई चिन्नु र आफैलाई चिन्नु—यी दुइमध्ये कुनै कुरालाई पनि त्याग्न मिल्दैन। तँ परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्न चाहन्छु भनेर भन्छस्, तर यदि तँ उहाँलाई बुझ्दैनस् भने, के तैँले उहाँलाई कसरी प्रेम गर्ने भनी जान्न सक्छस् र? उहाँका कुन कुराहरू प्रेम गर्नलायक छन्? उहाँका सबैभन्दा प्रेम गर्नलायक पक्षहरू के-के हुन्? यदि तँलाई यो कुरा थाहा छैन भने, तँ उहाँलाई प्रेम गर्न सक्दैनस्। तँ चाहेर पनि उहाँलाई प्रेम गर्न सक्षम हुनेछैनस्, र तैँले आफूभित्र उहाँबारे धारणाहरू र विद्रोहीपन अन्जानमा उत्पन्न भइरहेको पनि पाउन सक्छस्, जसले तँलाई नकारात्मकतातर्फ डोर्‍याउनेछ। के यस्तो व्यक्तिले परमेश्‍वरको अनुमोदन प्राप्त गर्नेछ? गर्नेछैन। जब कसैले परमेश्‍वरलाई नचिन्दा नचिन्दै पनि उहाँलाई प्रेम गर्छु भनेर भन्छ, तब यो तथाकथित “प्रेम” मानव तर्क र विचारद्वारा पैदा भएको खोक्रो सिद्धान्त मात्र हुन्छ। यो परमेश्‍वरसम्बन्धी ज्ञानबाट उत्पन्न हुँदैन, र यो परमेश्‍वरसित बिलकुलै मिल्दैन। के अब तिमीहरू मैले यी दुई मामिलाहरूबारे भनिरहेको कुरा बुझ्छौ? (बुझ्छौँ।) त्यसोभए तिमीहरूले भर्खरै त्यो कुरा किन भन्न सकेनौ? यसले प्रमाणित गर्छ कि तिमीहरूले व्यावहारिक अनुभवमार्फत आफूबारे बुझेको ज्ञान अन्यौलपूर्ण छ, र तिमीहरूमा परमेश्‍वरबारे साँचो ज्ञान पनि छैन। के तिमीहरूलाई यसमा रहेको समस्या थाहा छ? (हामीले अभ्यासको सही मार्ग भेट्टाएका छैनौँ। हामी परमेश्‍वरलाई चिन्ने र आफूलाई चिन्ने दुईवटा पक्षहरूबाट एकैसाथ प्रवेश गर्न सक्दैनौँ। हामी एउटा पक्षबाट प्रवेश गर्नमा मात्र ध्यान दिन्छौँ, जसले हाम्रो जीवनवृद्धिलाई सीमित गराउँछ।) अहिले यही स्थितिमा रहँदै गर्दा, तिमीहरूको कद कस्तो छ? के त्यो अपरिपक्व छैन र? के तिमीहरू आफूलाई चिन्ने सम्बन्धमा परमेश्‍वरको मापदण्ड र मानकबाट निकै पर छैनौ र? कम्तीमा, तँ अझै पनि तेरा व्यक्तिगत चाहना र अभिप्रायहरू त्याग्न सक्दैनस्। के परमेश्‍वरप्रतिको तेरो समर्पण सत्यतासँग मिल्न सक्छ? के तँ तेरो हृदयमा परमेश्‍वरको कुनै हैसियत छ कि छैन भनेर जान्न सक्छस्? त्यस्ता धेरै मानिसहरू छन् जो अझै पनि परमेश्‍वरको देहधारण मानव हो कि परमेश्‍वर भनी प्रश्‍न गर्छन्; तिनीहरूको दुइटा नाउमा खुट्टा छन्, तिनीहरू एकैछिनमा धर्तीको परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन् र एकैछिनमा आकाशको अस्पष्ट परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन्। अनि परमेश्‍वरको सारमाथि प्रश्‍न गर्ने कतिपय मानिसहरू पनि छन्, जो यसो भन्छन्, “देहधारी परमेश्‍वर र आकाशका परमेश्‍वर कसरी एउटै परमेश्‍वर हुन सक्नुहुन्छ? यदि उहाँ वास्तवमै परमेश्‍वर हुनुहुन्छ भने, उहाँले किन आश्‍चर्यकर्म र चिन्हहरू देखाउनुहुन्न?” यसले तिमीहरूमा आत्मिक बुझाइको अत्यन्तै धेरै कमी भएको देखाउँछ। तिमीहरूको कद यस्तो छ कि परमेश्‍वरले जति नै धेरै भन्नुभए पनि तिमीहरू त्यो बुझ्दैनौ। अहिले तिमीहरू परमेश्‍वर देहधारी बन्नुभएको कुरा मात्र स्विकार्छौ, र देहधारी परमेश्‍वरले व्यक्त गर्नुभएको सत्यता मात्र स्विकार्छौ; तर परमेश्‍वरको सार, पहिचान र हैसियत सम्बन्धमा तिमीहरूमा खासै केही ज्ञान छैन। तिमीहरूले आफ्नो हृदयमा यो ज्ञान शून्यबराबर छ भनेर भन्न पनि त मिल्छ, मिल्दैन र? (मिल्छ।) खासमा यो कुरा प्रमाणित नै गर्न सकिन्छ: मैले परमेश्‍वरको सार र परमेश्‍वरको इच्छाजस्ता सत्यताका पक्षहरूबारे सङ्गति गर्नुअघि, तैँले परमेश्‍वरबारे तेरो ज्ञान प्रखर छ र परमेश्‍वरप्रति तेरो विश्‍वास स्थिर र अटल छ भन्ने सोच्थिस्। तर जब मैले तिमीहरूसँग परमेश्‍वर स्वयम्, परमेश्‍वरको स्वभाव, र परमेश्‍वरको सारजस्ता सत्यताहरूबारे सङ्गति गरेँ, तब यी वचन र यी कुराहरूले तिमीहरूको हृदयमा एउटा कडा प्रतिक्रिया उब्जायो। यो प्रतिक्रिया तीव्र थियो, जसले गर्दा तिमीहरूलाई स्वीकार गर्न कठिन पर्‍यो, र त्यसले तिमीहरूले हृदयमा कल्पेको परमेश्‍वरसँग ठूलो द्वन्द्व सिर्जना गरायो। के यो तथ्य होइन र? (हो।) त्यसैले, जब म तिमीहरूले पहिले नसुनेका केही कुराहरू भन्छु, तब सुरुमा तिमीहरूलाई स्विकार्न असम्भव लाग्छ, मानौँ मैले भनिरहेको कुरा तिमीहरू बुझ्नै सक्दैनौ। यसले प्रमाणित गर्छ कि तिमीहरूको कद अत्यन्तै सानो छ, यति सानो कि तिमीहरू परमेश्‍वरका वचनहरू बुझ्नसमेत सक्दैनौ वा तिनको लायकसमेत छैनौ। यो सब बुझ्न सक्‍नको लागि तिमीहरूलाई अझै थुप्रै वर्षको अनुभव आवश्यक पर्छ।

अंश ९४

कतिपय मानिसहरू छन् जो भर्खरै परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेका छन् र प्रायजसो नकारात्मक र कमजोर हुन्छन्। यसको कारण के हो भने, तिनीहरू सत्यता बुझ्दैनन्, तिनीहरूको कद अत्यन्तै सानो छ, तिनीहरूमा परमेश्‍वरमाथिको आस्थासम्‍बन्धी विविध सत्यताहरूबारे कुनै बुझाइ हुँदैन। त्यसकारण तिनीहरूले आफूलाई कम क्षमताको, अघि बढ्न नसक्‍ने, र तिनीहरूसँग धेरै कठिनाइहरू भएको ठान्छन्—जसले गर्दा नकारात्मकता ल्याउँछ, र तिनीहरूले हरेससमेत खान्छन्: तिनीहरूले अब प्रयास नगर्ने, र सत्यता पछ्याउन छोड्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरूले आफैलाई बहिष्कार गर्छन्। तिनीहरूले यस्तो सोच्छन्, “जेसुकै भए पनि, परमेश्‍वरले उहाँमाथिको मेरो विश्‍वासको कारण मेरो सराहना गर्नुहुनेछैन। परमेश्‍वरले मलाई मन पनि पराउनुहुन्‍न, र भेलाहरूमा जानको लागि मसँग त्यति धेरै समय छैन। मेरो पारिवारिक जीवन कठिन छ र मैले पैसा कमाउनुपर्छ,” आदि इत्यादि। यी सबै कुरा तिनीहरू भेलाहरूमा जान नसक्‍नुका कारणहरू बन्छन्। यदि तैँले तुरुन्तै यो कुरा पत्ता लगाइनस् भने, तैँले तिनीहरूलाई सत्यतालाई प्रेम नगर्ने, र परमेश्‍वरमा साँचो रूपमा विश्‍वास नगर्ने मानिसहरू भनेर वर्गीकृत भन्‍ने सम्‍भावना हुन्छ, या त तैँले तिनीहरूलाई देहको सहजता मन पराउने, संसारको पछि लाग्‍ने र सांसारिक कुराहरूलाई त्याग्‍न नसक्‍ने मानिसहरूको रूपमा वर्गीकृत गर्नेछस्—यसको कारण, तैँले तिनीहरूलाई त्याग्‍नेछस्। के यो सिद्धान्तअनुरूप हुन्छ? के यी कारणहरूले साँचो रूपमा तिनीहरूको प्रकृति र सारलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? वास्तवमा, तिनीहरू तिनीहरूका कठिनाइ र उल्झनहरूका कारण नकारात्मक भएका हुन्छन्; तैँले यी समस्याहरू समाधान गर्न सक्छस् भने, तिनीहरू त्यति नकारात्मक हुनेछैनन्, र तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई पछ्याउन सक्‍नेछन्। तिनीहरू कमजोर र नकारात्मक हुँदा, तिनीहरूलाई मानिसहरूको सहयोग चाहिन्छ। यदि तैँले तिनीहरूलाई सहयोग गरिस् भने, तिनीहरू आफ्‍नो खुट्टामा उभिन सक्‍नेछन्। तर तैँले तिनीहरूलाई बेवास्ता गरिस् भने, तिनीहरूले नकारात्मकताको कारण सजिलै हरेस खानेछन्। यो कुरा मण्डलीको काम गर्ने मानिसहरूसँग प्रेम छ कि छैन, र तिनीहरूले यो बोझ लिन्छन् कि लिँदैनन् भन्‍ने कुरामा निर्भर हुन्छ। कतिपय मानिसहरू नियमित रूपमा भेलाहरूमा आउँदैनन्, तर यसको अर्थ तिनीहरूले साँचो रूपमा परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्दैनन् भन्‍ने हुँदैन, यो सत्यता मन नपराउनुसरह होइन, यसको अर्थ तिनीहरूले देहका सुख चाहन्छन्, र आफ्‍नो परिवार र कामलाई पन्छ्याउन सक्दैनन् भन्‍ने हुँदैन—न त तिनीहरूलाई अत्यन्तै भावनात्मक वा पैसाको प्रेममा मग्‍न भनेर नै भन्‍न सकिन्छ। यति मात्रै हो कि यी मामलाहरूमा, मानिसहरूको कद र आकांक्षा फरकफरक हुन्छ। कतिले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् र सत्यताको खोजी गर्न सक्छन्; तिनीहरू कष्ट भोग्‍न, यी कुराहरूलाई त्याग्‍न तयार हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूको विश्‍वास सानो हुन्छ, र वास्तविक कठिनाइहरूको सामना गर्दा तिनीहरू शक्तिहीन हुन्छन्, र ती कठिनाइलाई जित्‍न सक्दैनन्। यदि कसैले पनि तिनीहरूलाई सहयोग वा साथ दिएन भने, तिनीहरूले हरेस खान्छन् र आफूमा विश्वास गुमाउँछन्; त्यस्तो बेला, तिनीहरूलाई मानिसहरूको सहयोग, वास्ता, र साथ चाहिन्छ। तर यदि तिनीहरू गैर-विश्‍वासी हुन्, र तिनीहरूमा सत्यताप्रति प्रेम छैन, अनि तिनीहरू खराब व्यक्ति हुन् भने कुरा फरक हुन्छ—त्यस्तो अवस्थामा तिनीहरूलाई बेवास्ता गर्न सकिन्छ। यदि तिनीहरू परमेश्‍वरलाई साँचो रूपमा विश्‍वास गर्ने व्यक्ति हुन्, र एकदुई वटा वास्तविक कठिनाइहरूको कारण प्रायः भेलाहरूमा जाँदैनन् भने, तिनीहरूलाई त्याग्‍नु हुँदैन, बरु प्रेमसहितको सहयोग र साथ दिइनुपर्छ। यदि तिनीहरू असल व्यक्ति हुन्, र समझदार छन्, अनि राम्रो क्षमताका छन् भने, तिनीहरू अझै धेरै सहयोग र साथको हकदार हुन्छन्।

अंश ९५

तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा कडा मेहनत गरेर मात्र पुग्दैन, त्यसमा आफ्नो हृदय पनि लगाउनुपर्छ। तैँले पूरै प्रयास लगाउने एकमात्र तरिका भनेको आफ्नो सारा हृदयले त्यो काम गर्नु हो। यदि तेरो हृदय त्यसमा लागेको छैन भने, तैँले आफ्नो पूरै प्रयास लगाएको छैनस्। यदि तँ आफ्नो भएभरको शक्ति मात्र लगाउँछस् तर सारा हृदय लगाउँदैनस् भने, तँ आफ्नो हृदय त्यसमा नलगाई कडा मेहनत मात्र गरिरहेको हुन्छस्। आफ्नो कर्तव्य निभाउने यो तरिका परमेश्वरलाई स्वीकार्य हुँदैन। तैँले कर्तव्य निभाउँदा, आफ्नो सारा हृदय, शक्ति र मनद्वारा परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्दो कोसिस गर्नुपर्छ। यदि तँ आफ्नो आधा शक्ति मात्र लगाउँछस् र बाँकी आफैसित राख्छस्, अनि “म थकित हुन चाहन्नँ; आफूलाई थकित पारेपछि मेरो भरणपोषण कसले गर्नेछ?” भनी सोच्छस् भने, के यो सही मनोवृति हो? (होइन।) के तैँले यस्तो मानसिकताले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिस् भने घाटा बेहोर्नेछस्? (बेहोर्नेछु।) कस्तो घाटा? (परमेश्वरले मलाई घृणा गर्नुहुनेछ, र मैले बिस्तारै पवित्र आत्माको काम गुमाउनेछु।) पवित्र आत्माको काम गुमाउनु घाटा हो। यदि मानिसहरू पवित्र आत्माको कामविना नै परमेश्वरमा वर्षौँ विश्वास गर्छन् भने, तिनीहरूको घाटा यति ठुलो हुनेछ कि तिनीहरूले केही पनि प्राप्त गर्नेछैनन्। त्यो तिनीहरूले व्यर्थमा विश्वास गर्दै आएको झैँ हुनेछ। धेरै मानिस सत्यता पछ्याउँदैनन्, र केही वर्ष विश्वास गरेपछि हटाइन्छन्। अर्थात्, तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा जति मिहिनेत गरे पनि, यदि आफ्नो हृदय त्यसमा लगाइनस् भने, सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। के यो घाटा हो? के तिमीहरू यो घाटा हो भन्ने महसुस गर्छौ? यदि तँ साँच्चै सत्यता बुझ्ने व्यक्ति होस् भने, तैँले यो घाटा निकै ठुलो हो भनेर देख्न सक्छस्। परमेश्वरमा पाँच-दश वर्ष विश्वास गरेका मानिसहरूबारे भन्नुपर्दा, कतिपयले सत्यता वास्तविकता प्राप्त गरेका छन्, जबकि अरू मानिस अझै वचन र धर्मसिद्धान्त प्रचार गरिरहेका छन्। के यो ठुलो भिन्नता हो? (हो।) सत्यता वास्तविकता प्राप्त गरेकाहरूले त्यो कसरी हासिल गर्छन्? यो अनुभव र अभ्यासबाट आउँछ। के यो परमेश्वरले दिनुहुन्छ? (हो।) सत्यता वास्तविकता प्राप्त नगरेका र अझै वचन र धर्मसिद्धान्त प्रचार गरिरहेकाहरूको समस्या के हो? तिनीहरू धेरै वर्षसम्म परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् तैपनि सत्यता प्राप्त गर्दैनन् किनभने तिनीहरू सत्यता पछ्याउँदैनन्, र तिनीहरू हृदयबाट होइन, आफ्नो शक्तिले मात्र कर्तव्य निभाउँछन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु तर सत्यता प्राप्त नगर्नु भनेको आशिष् हो कि दुर्भाग्य हो? (त्यो दुर्भाग्य हो।) त्यो किन दुर्भाग्य हो? के तँ यसलाई छर्लङ्गै देख्न सक्छस्? तैँले सत्यता प्राप्त गरेको छैनस् भन्ने तथ्य ठुलो समस्या हो कि सानो समस्या? (ठुलो समस्या।) यो ठुलो समस्या केसँग सम्बन्धित छ? के यसको मुक्तिसँग कुनै सम्बन्ध छ? (छ।) तैँले दिनभरी शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्नुको अर्थ के हो? यसले मुक्ति प्राप्त गर्ने कुरामा प्रश्न चिह्न लगाइदिन्छ र त्यो हासिल गर्न कठिन बनाइदिन्छ। कतिपय मानिसले दश वर्षसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेका छन् र अझै पनि वचन र धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गरिरहेका छन्। अरूले बीस वर्षसम्म विश्वास गरेका छन् र तिनीहरू अझै पनि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेका छैनन् र तिनीहरूलाई सत्यता वास्तविकताको अर्थ अझै थाहा छैन। के यी मानिसहरू खतरामा छन्? के तिनीहरूलाई मुक्ति दिन सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने कुरा अस्पष्ट छ? (हो।) ल भन् त, बराबर समय विश्वास गरेकाहरूमध्ये कस्तो खालको व्यक्तिसँग मुक्ति प्राप्त गर्ने झन् ठुलो मौका र झन् बढी आशा हुन्छ? शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्ने मानिसहरूसँग कि सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूसँग? (सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूसँग।) यो प्रस्टै छ। त्यसोभए तिमीहरू कस्ता खालका मानिस हुन चाहन्छौ? (सत्यता वास्तविकता भएका मानिस।) कोही कसरी सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्ति हुन सक्छ? (वास्तवमा परमेश्वरको वचनअनुसार अभ्यास गरेर।) (आफ्नो पूरै हृदय, शक्ति र मन लगाएर परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुसार आफ्नो कर्तव्य निभाएर र उहाँलाई सन्तुष्ट पार्ने कसर बाँकी नराखेर।) ठिक भनिस्। यदि परमेश्वरले तँलाई जे गर् भन्नुहुन्छ तैँले त्यही गर्छस् भने, सत्यता प्राप्त गर्नेछस्। यो केसँग सम्बन्धित छ? यो व्यक्तिको परिणाम र गन्तव्यसँग सम्बन्धित छ। कतिपय मानिस मूर्ख र दम्भी हुन्छन्, र तिनीहरूलाई आफूले कति कुरा गुमाएको छ वा कस्तो क्षति भोगेको छ भन्नेसमेत थाहा हुँदैन। तिनीहरू पतरपतर बोलिरहन्छन् अनि शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गरिरहन्छन्, र तिनीहरूलाई आफू खतराको मुखमा परेको कुरा अझै थाहा हुँदैन! मुक्ति दिइन नसक्नेहरूको अन्त्य कस्तो हुन्छ? सर्वप्रथम, तिनीहरू परमेश्वरद्वारा हटाइनेछन्, र अझै अगाडि हेर्दा, तिनीहरूको अन्त्य कस्तो हुन्छ? (अधोगति र विनाश।) तिनीहरूको परिणाम यही हो, तिनीहरूको गन्तव्य यही हो। यदि मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र यस्तो अन्त्य भोग्छन् भने, के परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको तिनीहरूको मूल अभिप्राय यही हो त? (होइन।) कसैले पनि आफ्नो अन्त्य यस्तो होस् भन्ने चाहँदैन। यदि तँ त्यस्तो अन्त्य चाहँदैनस् भने, त्यो मार्ग नपछ्या। तैँले सत्यता पछ्याउने मार्ग पछ्याउनुपर्छ अनि मात्र मुक्ति प्राप्त गर्न सक्नेछस्।

यदि मानिसहरूले आखिरी दिनहरूको काम प्राप्त गर्न सकेनन् भने, तिनीहरू पूर्णतया सकिनेछन् र तिनीहरूले अर्को मौका पाउनेछैनन्। त्यो अनुग्रहको युगको काम जस्तो होइन, जहाँ यदि कुनै व्यक्तिले त्यो प्राप्त गरेन भने, ऊ जुन देशमा जन्मेको भए पनि, उसले अझै आखिरी दिनहरूमा परमेश्वरको काम प्राप्त गर्ने अवसरको प्रतीक्षा गर्न सक्थ्यो।। परमेश्वरका आखिरी दिनहरूको कामको अन्त्य भनेको उहाँको व्यवस्थापन योजनाको अन्त्य हो, र अन्त्य भन्नुको अर्थ के हो त? त्यसको अर्थ उहाँले हर व्यक्तिको अन्त्य निर्धारण गर्नुहुनेछ, र सबै कुराको र मानवजातिको अन्त्य नजिकै छ भन्ने हो। परमेश्वरको काम यो चरणमा पुगेको छ, र यदि मानिसहरूको हृदयमा यो दर्शन छैन भने, यदि तिनीहरू सधैँ अलमलिन्छन् र लापर्बाह र झाराटारुवा तरिकाले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छन् भने, यदि तिनीहरू सत्यता पछ्याइलाई गम्भीरतापूर्वक लिन सक्दैनन् र आफूले विश्वास गरेमा मुक्ति पाइनेछ भन्ठान्छन् भने, तिनीहरूले मुक्तिको अन्तिम मौका गुमाउनेछन्। कुनै दिन जब ठुला विपत्तिहरू आइपर्छन् र काम पूर्णतया सकिएको हुन्छ, तब परमेश्वरले त्यसउप्रान्त मानिसहरूलाई सत्यताद्वारा मलजल र भरणपोषण गर्ने काम गर्नुहुनेछैन। त्यस बेला परमेश्वरले मानवजातिलाई कस्तो स्वभावले सामना गर्नुहुनेछ, के तँलाई थाहा छ? उहाँको क्रोध तीब्र हुनेछ र उहाँको धर्मी स्वभाव सबै मानवजातिसामु पहिला कहिल्यै प्रकट नगरिएको तरिकाले प्रकट हुनेछ। मानवजातिका लागि यो नै अन्तिम महाविपत्ति हुनेछ। अहिलेको समय परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिने काम गरिरहनुभएको समय हो। उहाँ धैर्यशील, सहनशील, र प्रतीक्षार्थी रहिआउनुभएको छ। केका लागि प्रतीक्षा गर्नुहुन्छ? उहाँ आफ्ना पूर्वनिर्धारित मानिसहरू, आफ्ना चुनिएका मानिसहरू, उहाँले मुक्ति दिन चाहने मानिसहरू उहाँसामु आऊन्, तिनीहरूले उहाँको न्याय र सजाय अनि मुक्ति स्विकारून् भन्ने प्रतीक्षामा हुनुहुन्छ। जब यी मानिसहरू पूर्ण तुल्याइएका हुन्छन्, तब परमेश्वरको महान् काम पूरा हुनेछ, र परमेश्वरले त्यसउप्रान्त मानवजातिलाई मुक्ति दिने काम गर्नुहुनेछैन। यो नोआको समय होइन, न त यो सदोमको विनाशको समय वा संसारको सृष्टिको समय नै हो। बरु, यो त संसारको अन्त्य हुने समय हो। कतिपय मानिस अझै सपना देखिरहेका छन्, तिनीहरूलाई परमेश्वरको मुक्तिको काम कुन चरणमा पुगेको छ भन्ने थाहा छैन। तिनीहरूले परमेश्वरको देखापराइ र काम प्राप्त गरेका भए पनि, अझै हतार गर्दैनन्, तिनीहरू अलमल्ल भएर बस्छन् र त्यसलाई गम्भीरताका साथ लिँदैनन्। यस चरणको काम सकिएपछि, व्यक्तिको अन्त्य जे हो त्यही नै हुनेछ र त्यो परिवर्तन हुनेछैन। मान्छे मूर्ख छ र अझै “ठिक छ, परमेश्वरले हामीलाई अर्को मौका दिनुहुनेछ” भनी सोच्छ! मौकाहरू परमेश्वरको कामको दौरान दिइन्छन्। यो युग नै समाप्त भएपछि अर्को मौका कसरी मिल्न सक्छ? के त्यो सपना मात्र होइन र?