१. तपाईं भन्नुहुन्छ, हामीले परमेश्वरको आखिरी दिनको न्यायको कामलाई स्वीकार गर्नुपर्छ, तब मात्र हाम्रो भ्रष्ट शैतानी स्वभावहरू शुद्ध पारिन्छन् र परिवर्तन हुन्छन्, तब मात्र हामी परमेश्वरको राज्यमा प्रवेश गर्नेछौं। त्यसैले, प्रभुको मापदण्ड अनुसार नै हामी विनम्र र सहनशील छौं, हामी आफ्ना शत्रुहरूलाई प्रेम गर्छौं, हामी आफ्नो क्रूस बोक्छौं, हामी आफ्नो शरीरलाई अनुशासनमा राख्छौं, हामी सांसारिक थोकहरू त्याग्छौं, हामी प्रभुका निम्ति काम र प्रचार गर्छौं, इत्यादि। के यी सबै हामीभित्र भएका परिवर्तनहरू होइनन् र? के तपाईंले यो अझै पनि हामी स्वर्गीय राज्यमा प्रवेश गर्नको निम्ति पर्याप्त छैन भनी भन्नुहुन्छ? म विश्वास गर्छु, जबसम्म हामी यस प्रकारले प्रयास जारी राख्छौं, हामी पवित्र बन्नेछौं र स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्नेछौं।
सन्दर्भका लागि बाइबल पदहरू:
“मलाई प्रभु, प्रभु भन्ने हरेक व्यक्ति स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्नेछैन; तर ऊ प्रवेश गर्नेछ जसले मेरो पिताको इच्छालाई पूरा गर्छ जो स्वर्गमा हुनुहुन्छ। त्यस दिन मलाई धेरैले यसो भन्नेछन्, प्रभु, प्रभु, के हामीले तपाईंको नाउँमा अगमवाणी बोलेका छैनौं र? अनि तपाईंको नाउँमा दियाबलसहरू धपाएनौं र? र तपाईंको नाउँमा धेरै अचम्मका कामहरू गरेनौं र? अनि म तिनीहरूका निम्ती घोषणा गर्नेछु, मैले तिमीहरूलाई कहिल्यै चिनिनँ। दुष्ट काम गर्ने तिमीहरू मबाट दूर होओ” (मत्ती ७:२१-२३)।
“सबै मानिसहरूसँग शान्ति र पवित्रता कायम राख, त्यो विना कुनै पनि मानिसले प्रभुलाई देख्नेछैन” (हिब्रू १२:१४)।
परमेश्वरका प्रासंगिक वचनहरू:
धेरै जना मानिसहरूले परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा उनीहरूको व्यवहारलाई विशेष जोड् दिन्छन्, जसको फलस्वरूप उनीहरूको व्यवहारमा केही परिवर्तनहरू हुन्छन्। उनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गर्न थालेपछि, तिनीहरूले अरूसित झगडा गर्न, मानिसहरूको अपमान गर्न र उनीहरूसित झगडा गर्न, धूम्रपान गर्न र जाँड-रक्सी पिउन, र कुनै सार्वजनिक सम्पत्ति चोरी गर्न—चाहे यो काँटी होस् वा काठको ठूलो टुक्रा होस्—छोड्छन् र तिनीहरू यति हदसम्म जान्छन् कि, उनीहरूले हानि खप्नुपर्दा वा उनीहरूसित अन्याय हुँदा समेत उनीहरू अदालतमा जाँदैनन्। निस्सन्देह, तिनीहरूका व्यवहारमा साँच्चै परिवर्तन हुँदछ। मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि, साँचो मार्ग स्वीकार गर्दा त्यसले तिनीहरूलाई विशेष खुशी महसुस गराउने हुनाले, र अब उनीहरूले पवित्र आत्माको कामको अनुग्रहको स्वाद पाएका हुनाले उनीहरू उत्साही हुन्छन्, र उनीहरूले त्याग्न नसक्ने वा कष्ट भोग्न नसक्ने कुनै पनि कुरा हुँदैन। तापनि, तीन, पाँच, दस वा तीस वर्षसम्म विश्वास गरेपछि पनि उनीहरूका स्वभावमा कुनै परिवर्तन नभएकोले आखिरमा तिनीहरू पुरानै चालमा फर्कन थाल्छन्; उनीहरूको अहङ्कार र हठीपन झन् स्पष्ट हुँदै बढ्दै जान्छ, उनीहरू शक्ति र फाइदाको लागि प्रतिस्पर्धा गर्न थाल्छन्, उनीहरू मण्डलीको पैसाको लालच गर्छन्, उनीहरू आफ्नो हित हुने जुनै पनि कुरा गर्छन्, उनीहरू प्रतिष्ठा र सुखविलासको ज्यादै चाहना गर्छन्, र उनीहरू परमेश्वरको परिवारमा परजीवी बन्छन्। विशेष रूपमा, अगुवाहरूको रूपमा सेवा गर्ने धेरै जनालाई मानिसहरूले त्यागिदिन्छन्। अनि यी तथ्यहरूले के प्रमाणित गर्दछन्? व्यवहारमा मात्र भएका परिवर्तनहरू अस्थिर हुन्छन्; यदि मानिसहरूको जीवनका स्वभावहरूमा कुनै परिवर्तन भएन भने, ढिलो वा चाँडो उनीहरूको भ्रष्ट पक्षहरू आफै प्रकट हुन्छन्। उत्साह, साथै त्यस समय पवित्र आत्माले गर्नुभएको केही काम नै उनीहरूको व्यवहारमा आएको परिवर्तनको स्रोत हुने भएकोले, उत्साहित हुनु वा क्षणिक दया देखाउनु तिनीहरूका निम्ति धेरै सजिलो हुन्छ। जसरी अविश्वासीहरू भन्छन्, “एउटा असल काम गर्नु सजिलो हुन्छ; जीवनभरि असल कामहरू गर्नुचाहिँ गाह्रो हुन्छ।” मानिसहरूले आफ्नो जीवनभरि नै असल कार्यहरू गरिरहन सक्दैनन्। किन? किनभने प्रकृतिअनुसार मानिसहरू दुष्ट, स्वार्थी, र भ्रष्ट हुन्छन्। व्यक्तिको व्यवहार उसको प्रकृतिद्वारा निर्देशित हुन्छ; व्यक्तिको प्रकृति जस्तो हुन्छ, उसको व्यवहार पनि त्यस्तै हुन्छ, र प्राकृतिक रूपमा जे प्रकट हुन्छ त्यसले जीवनको साथै त्यस व्यक्तिको प्रकृतिको पनि प्रतिनिधित्व गर्दछ। नक्कली चीजहरू टिक्न सक्दैनन्। जब परमेश्वरले मानिसलाई मुक्ति दिनका लागि काम गर्नुहुन्छ, त्यो मानिसलाई असल व्यवहारले सिँगार्नका निम्ति हुँदैन—परमेश्वरको कामको उद्देश्य मानिसहरूका स्वभावहरूलाई परिवर्तन गर्नु, उनीहरूलाई नयाँ मानिसहरूका रूपमा फेरि जन्माउनु भन्ने हुन्छ। परमेश्वरको न्याय, दण्ड, परीक्षाहरू, र मानिसका शोधनहरू सबैले आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्न सक्दछन् ताकि ऊ परमेश्वरप्रति पूर्ण अधीनता र भक्ति प्राप्त गर्न सक्दछ, र सामान्यतया उहाँको आराधना गर्न आउँदछ। यो भगवानको कामको लक्ष्य हो। असल व्यवहार गर्नु नै परमेश्वरको अधीनमा बस्नु होइन, यो ख्रीष्टसँग मिल्दोजुल्दो हुनु हो भन्ने कुरा त परै जाओस्। व्यवहारमा परिवर्तनहरू हुने कुरा सिद्धान्तमा आधारित हुन्छ र उत्साहको कारण जन्मेका हुन्छन्; ती परमेश्वरको साँचो ज्ञान वा सत्यमा आधारित हुँदैनन्, ती पवित्र आत्माको मार्गनिर्देशनमा निर्भर हुने त परै जाओस्। कहिलेकहीँ यस्तो समय पनि हुन्छ जब मानिसहरूले गर्ने काम पवित्र आत्माद्वारा निर्देशित हुन्छ, तापनि त्यो जीवनको अभिव्यक्ति होइन, यो परमेश्वरलाई चिन्नु जस्तै हो भन्ने कुरा त परै जाओस्; व्यक्तिको व्यवहार जति सुकै राम्रो भए पनि, त्यसले उनीहरू परमेश्वरको अधीनमा बसेका छन् वा उनीहरूले सत्यको अभ्यास गरेका छन् भन्ने प्रमाणित गर्दैन। व्यवहारमा हुने परिवर्तनहरू क्षणिक भ्रम मात्र हुन्; ती जोशका प्रकटीकरणहरू मात्र हुन्। ती कुराहरूलाई जीवनका अभिव्यक्तिहरू भनेर भन्न सकिँदैन।
—वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन
परमेश्वरमाथिको विश्वासमा आएपछि व्यक्तिले धेरै सुकर्म गरेको हुनसक्ने भए पनि, धेरै कुरा उसको लागि अझै बुझ्न गाह्रो हुन सक्छ, र तिनीहरूले सत्यतालाई बुझ्न सक्ने त कुरै नगरे हुन्छ—तैपनि, तिनीहरूको धेरै सुकर्मको कारण, तिनीहरूलाई तिनीहरू पहिले नै परमेश्वरका वचनहरूमा जिउन थालिसकेका छन्, र उहाँमा तिनीहरू समर्पित भइसकेका छन्, र उहाँको इच्छालाई धेरै सन्तुष्ट पारिसकेका छन् भन्ने लाग्छ। यस्तो किन हुन्छ भने जब प्रतिकूल परिस्थितिहरू आइपर्छन्, तब तँलाई जे भनिएको छ तँ त्यही गर्छस्; तँलाई कुनै पनि कर्तव्य पूरा गर्नेबारेमा कुनै फिक्री हुँदैन, र तैँले कुनै विरोध गर्दैनस्। जब तँलाई सुसमाचार प्रचार गर्न लगाइन्छ, यो तैँले वहन गर्न सक्ने कष्ट हो र तैँले कुनै गुनासो गर्दैनस्, र जब तँलाई यहाँ वा त्यहाँ दगुर्न लगाइन्छ, वा सानोतिनो परिश्रम गर्न लगाइन्छ, तैँले त्यो काम गर्छस्। यी कार्य-प्रदर्शनहरूको कारण, तँलाई के लाग्छ भने परमेश्वरमा समर्पित हुने र सत्यताको साँचो विश्वासी तँ नै होस्। तैपनि यदि कसैले तँलाई गहन रूपमा, “के तँ इमानदार व्यक्ति होस्? के तँ सच्चा रूपमा परमेश्वरमा समर्पित हुने व्यक्ति होस्? परिवर्तित स्वभाव भएको व्यक्ति होस्?” भन्दै प्रश्न गर्यो भने, यस्तो प्रश्न गरियो भने, सत्यताको बारेमा सुक्ष्म रूपमा केरकार गरियो भने, तँ अक्क न बक्क हुनेथिइस् र सायद सबै नै त्यस्तै हुनेथिए, त्यसो त कुनै पनि व्यक्तिले साँचो रूपमा सत्यताअनुसार अभ्यास गर्न नै सक्दैन। त्यसकारण, जब मानिसका सबै चाल र कार्यहरूको जड, साथै उसका कार्यहरूका सार र प्रकृतिलाई सत्यतासँग दाँजिन्छ, तब सबै दोषी ठहरिन्छन्। यसको कारण के हो त? यसको कारण के हो भने मानिसले आफैलाई चिन्दैन; उसले सधैँ आफ्नै तरिकाले परमेश्वरमा विश्वास गर्छ, आफ्नै तरिकाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्छ, र आफ्नै तरिकाले परमेश्वरको सेवा गर्छ। यति मात्र कहाँ हो र, उसलाई ऊ विश्वास र तर्कशक्तिले भरिएको छ भन्ने लाग्छ, र अन्त्यमा, उसलाई उसले धेरै कुरा प्राप्त गरेको छ भन्ने लाग्छ। उसलाई थाहै नभई, उसलाई उसले पहिले नै परमेश्वरको इच्छाअनुसार काम गर्न थालिसकेको छ, यसलाई पूर्ण रूपमा पूरा गरेको छ, उसले पहिले नै परमेश्वरका मापदण्डहरू पूरा गरिसकेको छ र उसले उहाँको इच्छालाई पछ्याइरहेको छ भन्ने लाग्छ। यदि तँलाई यस्तै लाग्छ, वा यदि तँलाई परमेश्वरमाथिको तेरो धेरै वर्षको विश्वासमा, तैँले केही प्राप्तिहरू गरेको छस् भन्ने लाग्छ भने, तैँले आफैलाई मनन गर्न परमेश्वरको अघि फर्किआउनु झनै बढी आवश्यक छ। तैँले वर्षौंको तेरो विश्वासमा हिँडेको मार्गलाई हेर्नुपर्छ र परमेश्वरको अघि तैँले गरेका सबै काम र प्रस्तुत गरेका बानीबेहोराहरू पूर्ण रूपमा उहाँको हृदयअनुसारका छन् कि छैनन्, तैँले परमेश्वरको विरोध गर्ने के काम गर्छस्, तैँले परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्ने के काम गर्छस्, र तैँले गर्ने कार्यले परमेश्वरका मापदण्डहरूलाई पुरा गर्छन् कि गर्दैनन् र ती कार्यहरू पूर्ण रूपमा उहाँको इच्छाअनुरूप हुन सक्छन् कि सक्दैनन् सो पत्ता लगाउनुपर्छ—तँ यी सबै कुराप्रति स्पष्ट हुनुपर्छ।
—वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। आफ्ना बहकिएका दृष्टिकोणहरू पहिचान गरेर मात्र साँचो रूपमा रूपान्तरित हुन सकिन्छ
भर्खरै छुटकारा पाएको, र परमेश्वरद्वारा परिवर्तन भई नसकेको, वा सिद्ध भई नसकेको तिमीहरूजस्तो पापी, के तँ परमेश्वरको हृदय अनुसारको बन्न सक्छस्? अझै पनि तेरो पुरानो मनुष्यतामा रहेको तेरो विषयमा भन्दा, तँलाई येशूले मुक्ति दिनुभएको थियो, र परमेश्वरले दिनुभएको मुक्तिको कारण तँलाई पापीको रूपमा गन्ती गरिँदैन भन्ने कुरा साँचो हो, तर तँ पापी छैनस्, र तँ अशुद्ध छैनस् भन्ने कुरालाई यसले प्रमाणित गर्दैन। तँ परिवर्तन भएको छैनस् भने तँ कसरी सन्तमय बन्न सक्छस्? भित्री रूपमा, तँ अपवित्रता, स्वार्थ र छुद्रले भरिएको छस्, तैपनि तँ अझै येशूसँग अवरोहण गर्न चाहन्छस्—तँ धेरै भाग्यमानी हुनुपर्छ! परमेश्वरमाथिको भरोसामा तैँले एउटा कदमलाई चुकाएको छस्: तँलाई छुटकारा मात्रै दिइएको छ, तर तँ परिवर्तन भएको छैनस्। तँ परमेश्वरको हृदय अनुसारको बन्नको लागि, परमेश्वरले तँलाई व्यक्तिगत रूपमै परिवर्तन गर्ने र धुने काम गर्नुपर्छ; यदि तँलाई छुटकारा मात्रै दिइएको हो भने, तैँले पवित्रता प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। यसरी तँ परमेश्वरको कार्यको असल आशिषहरूमा सहभागी हुन अयोग्य हुनेछस्, किनभने मानिसलाई व्यवस्थापन गर्ने परमेश्वरको कार्यको चरणलाई तैँले चुकाएको छस्, जुन परिवर्तन हुने र सिद्ध पारिने कार्यको मुख्य चरण हो। भर्खरै छुटकारा दिइएको पापी, तैँले प्रत्यक्ष रूपमा परमेश्वरको उत्तराधिकार प्राप्त गर्न सक्दैनस्।
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। पद र पहिचानको सम्बन्धमा
येशूले मानिसको माझमा धेरै काम गर्नुभए पनि, उहाँले सारा मानवजातिको छुटकारा मात्र पूरा गर्नुभयो र मानिसको पापको बलि बन्नुभयो; उहाँले मानिसलाई उसका सबै भ्रष्ट स्वभावबाट मुक्त गर्नु भएन। मानिसलाई पूर्ण रूपमा शैतानको प्रभावबाट मुक्त गर्नको निम्ति येशूले पापको बलि बनेर मानिसको पापहरू बोक्न मात्र आवश्यक थिएन, तर मानिसलाई शैतानी रूपमा भ्रष्ट पारेको उसको स्वभावबाट पूर्ण रूपमा छुटकारा दिन परमेश्वरले अझ ठूलो काम गर्नु आवश्यक थियो। यसैले अब, मानिसका पापहरू क्षमा गरिएका छन्, मानिसलाई नयाँ युगतिर डोऱ्याउन परमेश्वर देहमा फर्केर आउनुभयो, र दण्ड अनि न्यायको काम सुरु गर्नुभयो। यो कामले मानिसलाई एक उच्च क्षेत्रमा पुर्यायो। उहाँको प्रभुत्वमुनि आउनेहरू सबैले अझ उच्च सत्यको आनन्द लिनेछन् र अझ ठूला आशिषहरू प्राप्त गर्नेछन्। तिनीहरू साँच्चिकै ज्योतिमा जिउनेछन्, र तिनीहरूले सत्य, बाटो र जीवन प्राप्त गर्नेछन्।
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। प्रस्तावना
मानिसलाई छुटकारा दिनुभन्दा अघि, शैतानका धेरै वटा विषयहरू ऊभित्रै रोपिएको हुन्छ, र हजारौं वर्षसम्म शैतानद्वारा भ्रष्ट पारिएपछि, ऊभित्र एउटा स्थापित प्रकृति हुन्छ जसले परमेश्वरको विरोध गर्छ। यसकारण जब मानिसलाई छुटकारा दिइएको हुन्छ, त्यो ठूलो मूल्य तिरेर मानिसलाई छुटाइएको घटनाभन्दा अरू केही हुँदैन, तर ऊभित्रको विषाक्त प्रकृति हटेको हुँदैन। अशुद्ध भएको मानिस परमेश्वरको सेवाको योग्य हुनुभन्दा अघि परिवर्तनको प्रक्रियाबाट भएर जानुपर्छ। न्याय र सजायको यस कार्यको माध्यमबाट, मानिसले आफैभित्र भएको फोहोर र भ्रष्ट सारलाई पूर्ण रूपमा चिन्नेछ, र ऊ पूर्णरूपमा परिवर्तन हुन र शुद्ध हुन सक्षम हुनेछ। यसरी मात्र मानिस परमेश्वरको सिंहासनको अगि फर्केर आउनको योग्य हुन सक्छ। यस दिनमा गरिएका सबै काम मानिस शुद्ध र परिवर्तन हुन सकोस् भनेर हो; वचनको न्याय र सजाय, साथै शोधनको माध्यमबाट, मानिसले आफ्नो भ्रष्टतालाई हटाउन र शुद्ध हुन सक्छ। कामको यस चरणलाई मुक्तिका निम्ति हो भनी ठान्नुको साटो यो शुद्धीकरणको काम हो भन्नु धेरै उचित हुन्छ। वास्तवमा, यो चरण विजयको चरण हो साथ साथै यो मुक्तिको कामको दोस्रो चरण पनि हो। यो वचनको न्याय र सजायको माध्यमबाट नै मानिस परमेश्वरद्वारा प्राप्त गरिने स्थितिमा आउँछ, र वचन प्रयोग गर्दा नै मानिसको हृदयभित्रका सबै अशुद्धता, धारणा, अभिप्राय र व्यक्तिगत आकांक्षाहरूलाई शुद्ध गर्न, न्याय गर्न र पूर्ण रूपमा प्रकट गरिन्छ। किनकि मानिसलाई छुटकारा दिइएको र उसका पापहरू क्षमा गरिएको हुन सक्छ, तर त्यसलाई परमेश्वरले मानिसका अपराधहरू सम्झनुहुन्न र मानिससँग उसको अपराधअनुसार व्यवहार गर्नुहुन्न भनेर मात्र मान्न सकिन्छ। तापनि, जब मासुको शरीरमा जिउने मानिस पापबाट छुटाइएको हुँदैन, उसले पापै मात्र गरिरहन सक्छ, यसरी अटुट रूपमा आफ्नो भ्रष्ट शैतानिक स्वभाव प्रकट गर्छ। यो मानिसले जिउने जीवन हो, जहाँ पाप गर्ने र क्षमा गरिने चक्र निरन्तर चलिरहन्छ। अधिकांश मानवजातिले दिनमा पाप गर्छन् र साँझमा मात्र त्यो स्वीकार गर्छन्। यसरी, पापको बलि मानिसका लागि सदासर्वदा प्रभावकारी भए पनि त्यसले मानिसलाई पापबाट बचाउन सक्दैन। मुक्तिको काम आधा मात्र सम्पन्न भएको छ, किनकि मानिसमा अझै पनि भ्रष्ट स्वभाव छ। … आफ्ना पापहरू थाहा पाउनु मानिसको निम्ति सजिलो छैन, उसले गहिरो जरा गाडेको आफ्नो प्रकृतिलाई चिन्ने कुनै उपाय छैन, र यो नतिजा प्राप्त गर्न ऊ वचनद्वारा गरिने न्यायमा भर पर्नुपर्छ। तब मात्र मानिस बिस्तारै यस बिन्दुबाट परिवर्तन हुन सक्छ।
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। देहधारणको रहस्य (४)
म प्रत्येक व्यक्तिको गन्तव्यको निर्धारण निजको उमेर, वरिष्ठता, भोगाइको परिमाणका आधारमा गर्दिन, र उनीहरूले गर्ने कारुणिक आह्वानका आधारमा त झनै होइन्, तर उनीहरूसँग सत्य छ वा छैन भन्ने आधारमा गर्दछु। योभन्दा अर्को कुनै विकल्प छैन। परमेश्वरको इच्छालाई अनुसरण नगर्ने सबैले दण्ड पाउनेछन् भनेर तिमीहरूले बुझ्नुपर्दछ। यो एक अपरिवर्तनीय तथ्य हो। तसर्थ, दण्डित हुनेहरू सबै परमेश्वरको धार्मिकताका लागि दण्डित भएका हुन् र उनीहरूले गरेका असङ्ख्य दुष्टकर्मका लागि प्रतिशोध लिइएको हो।
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। तेरो गन्तव्यका लागि पर्याप्त असल कार्यहरू तयार गर्
तिमीहरूले कल्पना गर्न सक्छौ कि वर्षौंसम्म अनुयायी भएर तिमीहरूले जे-जस्तो भए पनि कडा मेहनत गरेका छौ र एक सेवाकर्ता भएकै कारण तिमीहरूलाई परमेश्वरको घरमा एक कचौरा भात प्रदान गरिनुपर्छ। म त भन्छु तिमीहरूमध्ये अधिकांशले यसरी नै सोच्छौ, किनभने तिमीहरूले सधैँ कसरी विभिन्न कुराहरूबाट फाइदा लिने र आफूबाट फाइदा लिन नदिने सिद्धान्तलाई पछ्याएका छौ। यसरी, अब म तिमीहरूलाई पूर्ण गम्भीरताका साथ भन्दैछु: तेरो कडा मेहनत कति सराहनीय छ, तेरा योग्यताहरू कति प्रभावशाली छन्, कति नजिकबाट तैँले मलाई पछ्याउँदैछस्, तँ कति प्रख्यात छस्, वा तैँले आफ्नो आचरणमा कति सुधार गरिस् भन्ने कुरामा म ध्यान दिँदिन; जबसम्म तैंले मेरा मागहरू पूरा गरेको हुँदैनस्, तबसम्म तैँले कहिल्यै पनि मेरो प्रशंसा प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। जतिसक्दो चाँडो तिमीहरूका ती सबै विचारहरू र आकलनहरूलाई महत्त्व दिन छोडिदेऊ र मेरा आवश्यकताहरूलाई गम्भीरताका साथ लिन थाल; होइन भने, म मेरो कामको अन्त्य गर्न सबैलाई खरानी पारिदिनेछु र अझै खराब कुरा त, मेरो वर्षौंको काम र कष्टलाई शून्यमा बदलिदिन्छु, किनभने म मेरा शत्रुहरूलाई अनि ती व्यक्तिहरू जसबाट दुष्टताको गन्ध आउँछ र जसमा शैतानको रूप छ तिनीहरूलाई मेरो राज्यमा ल्याउन वा अर्को चरणमा लैजान सक्दिन।
—वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम। अपराधले मानिसलाई नर्कतर्फ डोर्याउनेछ
