सत्यता प्राप्त गर्नका लागि, आफ्नो वरपरका मानिसहरू, घटनाहरू र कामकुराहरूबाट सिक्नुपर्छ
अहिले, परमेश्वरमा सारा हृदयले विश्वास गर्नेहरू लगनसाथ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने कुरामा केन्द्रित छन्, र तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न चाहन्छन्। तर, हरेक व्यक्तिमा भ्रष्ट स्वभाव हुने भएकाले, र तिनीहरू प्रत्येकका आ-आफ्नै कठिनाइहरू र कमीहरू हुने हुँदा, तिनीहरूलाई मानकअनुरूप तरिकाले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न कठिन हुन्छ—त्यसका निम्ति तिनीहरूले सत्यता पछ्याउनु र सत्यतामा कडा परिश्रम गर्नु आवश्यक पर्नेछ। कठिनाइहरू आउँदा, हरेकले सँगै प्रार्थना गर्नुपर्छ र आफ्ना समस्याहरू संयुक्त रूपमा समाधान गर्नका निम्ति सत्यता खोज्नुपर्छ। यो हरेक व्यक्तिको जिम्मेवारी र दायित्व हो। हरेक व्यक्तिसँग आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्ने जिम्मेवारी र दायित्व हुन्छ। यो कुनै एक व्यक्ति विशेषको जिम्मेवारी होइन; बरु, हरेकको संयुक्त जिम्मेवारी हो। त्यसैले सबैले एकसाथ कडा मेहनत गर्नैपर्छ र सामञ्जस्यपूर्ण रूपमा सहकार्य गर्न सिक्नैपर्छ। आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्नुबाहेक, हरेकले आफैँलाई पेसागत ज्ञानले पनि सुसज्जित गर्नैपर्छ, आफ्नो सामर्थ्यअनुसार काम गर्नैपर्छ, केही व्यावहारिक कुराहरू सिक्नैपर्छ, एकअर्काबाट सिक्नैपर्छ र एकअर्कालाई मद्दत गरेर आफ्ना कमजोरीहरू सुधार गर्नैपर्छ। यसो गर्नाले, तिनीहरूले आफ्ना कर्तव्यहरूमा झन्झन् राम्रा नतिजाहरू प्राप्त गर्दै जानेछन्।
तिमीहरूलाई किन गैरविश्वासीहरूलाई कुनै पनि काम गर्न यति कठिन हुन्छ, र किन तिनीहरूका अवरोधहरू यति ठूला हुन्छन् जस्तो लाग्छ? किनकि मानिसहरूमा शैतानी प्रकृतिहरू हुन्छन्; तिनीहरू सबैजना भ्रष्ट स्वभावहरूअनुसार जिउँछन्, रवाफ देखाउन चाहन्छन्, अन्तिम निर्णय आफै गर्न चाहन्छन् र तिनीहरूसँग सामञ्जस्यपूर्ण सहकार्य गर्ने कुनै उपाय नै हुँदैन। त्यसैले, तिनीहरूलाई कुनै पनि काम सफलतासाथ गर्न निकै कठिन हुन्छ। कुनै काम गर्दा आधामै, तिनीहरू कुरा नमिलेर छुट्टिन्छन् र अलग बाटो हिँड्छन्। असल मानवता भएकाहरू अलि अगाडिसम्म जान सक्षम हुन्छन्। सत्यता नभएकाहरूले, ढिलोचाँडो ठक्कर खानेछन्। यदि तिमीहरू यो कुरा स्पष्ट देख्न सक्छौ भने, तिमीहरूले सत्यता स्विकार्न र सत्यतामा समर्पित हुन, अनि अरूसँग सामञ्जस्यपूर्ण सहकार्य गर्न सिक्नुपर्छ। मानिसहरूले किन सामञ्जस्यपूर्ण सहकार्य गर्दैनन्? (किनकि तिनीहरू अहङ्कारी र आत्मधर्मी हुन्छन्। तिनीहरू सधैँ आफू नै सही भएको सोच्छन् र अरूका सल्लाहहरू स्विकार्न अनिच्छुक हुन्छन्।) अहङ्कार र आत्मधार्मिकता दुवै भ्रष्ट स्वभावका हिस्सा हुन्। के यो समस्या समाधान गर्न सजिलो छ? के कसैले यसलाई समाधान गर्न सक्छ? गैरविश्वासीहरू त यस किसिमको समस्या समाधान गर्न एकदम असक्षम हुन्छन्। किन? किनकि तिनीहरू सत्यता स्विकार्दैनन्। तिनीहरू शैतानी दर्शनहरू, अनि आफ्नै इच्छा, रणनीति, युक्ति, षड्यन्त्र र आफ्नै शैतानी स्वभावहरूअनुसार जिउँछन्। तिनीहरू सत्यता स्विकार्दैनन्, सत्यता अभ्यास त झनै गर्दैनन्, न त तिनीहरू आफैलाई जान्न, आफूविरुद्ध विद्रोह गर्न वा सत्यतामा समर्पित हुन खोज्छन्। तिनीहरूले यी सकारात्मक मामला र सही मार्गहरूबारे बिलकुलै केही बोल्दैनन्। तिनीहरूले परमेश्वर सत्य हुनुहुन्छ भनेर कहिल्यै स्विकार्दैनन् र तिनीहरूले उहाँमाथि कहिल्यै विश्वास गर्नेछैनन्, त्यसैले तिनीहरूले जुनसुकै करियर अपनाए पनि र तिनीहरूले जेसुकै गरे पनि, तिनीहरू सधैँ असफल हुन्छन् र सधैँ आफूमाथि विनाश ल्याउँछन्। परमेश्वरको घरमा, परिस्थिति फरक हुन्छ। परमेश्वरको घरमा परमेश्वरको शासन चल्छ; उहाँका वचनहरू र सत्यताको शासन चल्छ। प्रत्येक दिन, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले उहाँका वचनहरू खान्छन् र पिउँछन्, र सत्यताबारे सङ्गति गर्छन्। तिनीहरूका हृदयहरू उज्यालोले झन्-झन् भरिँदै जान्छन् र तिनीहरू सत्यताप्रति लागिपर्न र सत्यता प्राप्त गर्न इच्छुक हुन्छन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू मिलेर सँगै काम गर्दा, किन गैरविश्वासीहरूभन्दा बढी प्रभावकारी हुन्छन्? कम्तीमा पनि तिनीहरूसँग एउटा जग हुन्छ: तिनीहरू सबैजना परमेश्वरमा सारा हृदयले विश्वास गर्ने मानिसहरू हुन्, र परमेश्वरको घरमा आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्दा तिनीहरू सबैजना तिनीहरूका सोच र प्रयासमा एक हुन्छन्। यसका साथै, तिनीहरूसँग साझा आस्था, साझा लक्ष्यहरू हुन्छन् र तिनीहरूका आत्माहरू अन्तरसम्बन्धित हुन्छन्। चाहे तिनीहरू उत्तर, दक्षिण वा मध्य फाँटका होऊन्, चाहे तिनीहरूका स्थानीय भाषाहरू फरक होऊन्, तर जब तिनीहरूले आस्थाबारे सङ्गति गर्दै आफ्ना अनुभवहरू साझा गर्छन्, तिनीहरू एकअर्कासँग चाँडै परिचित हुन्छन्, मानौँ तिनीहरूले एकअर्कालाई लामो समयदेखि चिनेका थिए। तिनीहरूले आफूहरू एकै परिवारका सदस्यहरू भएको महसुस गर्छन्। अझ के भने, तिनीहरूमध्ये व्यावहारिक रूपमा मामिलाहरू नसम्हाल्नेहरू, सधैँ षड्यन्त्र र छल गर्नेहरू, जालझेल गर्नेहरू, सधैँ अहङ्कारी र आत्मधर्मी रहनेहरू, आफ्नै इच्छा पछ्याउनेहरू, र अलिकति पनि सत्यता नस्विकार्नेहरू परमेश्वरको घरमा दृढ रहन सक्दैनन्। तिनीहरू स्वतः हटाइन्छन् र निकालिन्छन्, किनकि परमेश्वरको घर सत्यताद्वारा शासित छ। यो सबै देख्न सकिन्छ, र साँचो साबित भइसकेको छ। तेरो उमेर, लिङ्ग वा तेरो सीपको तह जे-जस्तो भए पनि, यदि तँ “म मेरो विशेषज्ञताको क्षेत्र बुझ्छु, त्यसैले मैले भनेको कुरा सही छ। म तिमीहरूको कुरा सुन्नेछैनँ!” भन्छस् भने, तँप्रति सबैको दृष्टिकोण कस्तो हुनेछ? के तिनीहरूले यस किसिमको व्यक्तिलाई अनुमोदन गर्नेछन्? (अहँ, गर्नेछैनन्।) के यस किसिमको व्यक्तिले कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न र ऊ दृढ रहन सक्छ? (अहँ, सक्दैन।) उसलाई हटाउन सजिलो हुन्छ। केही मानिसहरू बोल्नमा खप्पिस हुन्छन् र तिनीहरूको भाषण सुन्न निकै रमाइलो हुन्छ, तर तिनीहरू कुनै पनि व्यावहारिक कामकुराहरू गर्दैनन्। सुरुमा त मानिसहरूले तिनीहरूप्रति राम्रै भावना राख्छन्, तर पछि के हुन्छ? सबैले तिनीहरूको सत्यता देख्नेछन् र भन्नेछन् “यो व्यक्ति सतहमा राम्ररी बोल्छ तर व्यावहारिक कामकुरा केही पनि गर्दैन। एक नजर लाउँदा नै उसले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन भनेर भन्न सकिन्छ। ऊ नाटक गर्न, र आफैलाई राम्रोसित प्रस्तुत गर्नमा मात्रै केन्द्रित हुन्छ। उसले कहिल्यै सत्यताबारे सङ्गति गरेको वा आत्म-चिन्तन गरेको छैन। ऊ गैरविश्वासीहरूसरह छ, ऊ अविश्वासी हो।” यो देखेपछि, मानिसहरू ऊदेखि रुष्ट हुन सुरु गर्नेछन्, ऊसँग बोल्नु र काम गर्नु रचनात्मक वा उपयोगी हुँदैन भन्ने सोच्नेछन्। यस किसिमको व्यक्तिले अरूलाई दुःखी र आत्मा आजाद नभएको महसुस गराउँछ र तिनीहरूले बिस्तारै आफैँलाई यस व्यक्तिबाट अलग पार्न सुरु गर्छन्। जब यस्तो व्यक्तिले आफूलाई अरूहरूले त्यागेको र आफू पूरै अलग्याइएको देख्छ, तब उसले आत्म-चिन्तन गर्न थाल्नेछ। तब मात्र उसलाई महसुस हुनेछ, “व्यक्तिले सत्यता नपछ्याउनु अस्वीकार्य छ। क्षुद्र चाल, क्षमता, र वरदानहरू, वा आफ्नै अनुभव, पाठ, संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शनहरू अनि रणनीतिहरूमा भर परेर परमेश्वरको घरमा काम चल्दैन। हटाइनबाट जोगिनका निम्ति मैले सत्यता स्विकार्नुपर्छ र पछ्याउनुपर्छ!” यदि यस्तो व्यक्तिले साँच्चै पश्चात्ताप गर्छ र आफूलाई परिवर्तन गर्छ भने, उसले मुक्ति पाउने आशाको त्यान्द्रो अझै बाँकी नै हुन्छ।
परमेश्वरको घरमा, अधिकांश मानिसहरूले कस्तो प्रकारको व्यक्ति मन पराउँछन्? (तिनीहरू सत्यता पछ्याउने, सत्यता स्विकार्न सक्ने, र सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरू मन पराउँछन्।) सत्यता वास्तविकता भएका मानिसहरूले त्यो कसरी देखाउँछन्? (तिनीहरू बढी इमानदार हुन्छन्।) तिनीहरूसँग इमानदार मानवता हुन्छ। अरू केही? (तिनीहरू बढी भक्त हुन्छन्।) बाहिरबाट तिनीहरू बढी भक्त र उचित जीवन जिउँछन्, र तिनीहरूलाई देख्दा अरूलाई फाइदा पुग्छ। अरू? (तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न सक्षम हुन्छन्, र तिनीहरू सिद्धान्तअनुसार कार्य गर्छन्।) तिनीहरूले त्यो कुरा देखाउने केही व्यावहारिक तरिकाहरू यिनै हुन्। सिद्धान्तअनुसार कार्य गर्नुमा के-के कुरा समावेश हुन्छन्? यसका विवरणहरू के-कस्ता हुन्छन्? उदाहरणका लागि, मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने कुरा आउँदा, चाहे तिनीहरू हैसियत भएका व्यक्ति हुन् वा नहुन्, वा चाहे तिनीहरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू हुन्, वा अगुवा वा कामदारहरू हुन्, त्यस्तो बेला कस्ता सिद्धान्तहरू पालना गरिनुपर्छ? निस्सन्देह, तिनीहरूलाई परमेश्वरको वचन र सत्यताअनुसार व्यवहार गरिनु नै उचित र मनासिब हुन्छ। तँ भावना वा व्यक्तिगत प्राथमिकताहरूमा कदापि भर पर्नु हुँदैन, तैँले एउटासँग नजिकिने र अर्कोबाट टाढिने, अनि निश्छलहरूबाट फाइदा उठाउने तर प्रभावशालीहरूको चापलुसी गर्ने, वा द्वन्द्व सृजना गर्न गुटहरू गठन गर्ने गर्नुहुँदैन। यसका साथै, तैँले सत्यता पछ्याउने र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेहरूलाई आक्रमण वा बहिष्कार गर्ने काम गर्नु हुँदैन। तैँले मानिसहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार गर्नुपर्छ। मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्ने भन्ने सिद्धान्त यही हो, र यही नै अरूसँग कसरी मिल्ने भन्ने सिद्धान्त हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूले सबै मानिसहरूलाई निष्पक्ष रूपमा व्यवहार गर्नुपर्छ। मानिसहरू उपयोगी हुँदा तिनीहरूको मन जित्ने र तिनीहरू उपयोगी नहुँदा तिनीहरूलाई बहिष्कार गर्ने—के तैँले यही सिद्धान्तबमोजिम मानिसहरूसँग व्यवहार गर्नुपर्ने हो? यो त गैरविश्वासीहरूको संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शन, शैतानी स्वभाव र शैतानी तर्क हो। परमेश्वरको घरमा, मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गरिन्छ भन्ने सिद्धान्तहरू केके हुन्? तैँले सबैलाई सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्नुपर्छ र तैँले आफ्ना हरेक दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई निष्पक्ष व्यवहार गर्नुपर्छ। तिनीहरूसँग कसरी निष्पक्ष व्यवहार गर्ने? यो कुरा परमेश्वरका वचनमा आधारित हुनैपर्छ, परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुने र हटाउनुहुने मानिसहरू, अनि उहाँले मन पराउनुहुने, र घृणा गर्नुहुने मानिसहरूमा आधारित हुनुपर्छ; सत्यता सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई प्रेमसाथ सहयोग गरिनुपर्छ, र आपसी स्वीकार र धैर्यतासाथ व्यवहार गरिनुपर्छ। दुष्ट मानिस र अविश्वासीहरूलाई पहिचान गर्नुपर्छ, छुट्याइनुपर्छ र टाढा राखिनुपर्छ। यसो गरियो भने मात्र तैँले मानिसहरूसँग सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार गरिरहेको हुन्छस्। हरेक दाजुभाइ-दिदीबहिनीसँग सबल पक्षहरू र कमजोरीहरू हुन्छन्, अनि तिनीहरू सबैसँग भ्रष्ट स्वभावहरू हुन्छन्, त्यसैले तिनीहरू सँगै हुँदा, तिनीहरूले एकअर्कालाई प्रेमसाथ सहयोग गर्नुपर्छ, तिनीहरू स्विकार्ने प्रवृत्तिका र धैर्यवान् हुनुपर्छ अनि नाटीकुटी वा अति कठोर हुनुहुँदैन। विशेष गरी, परमेश्वरमा विश्वास गरेको लामो समय नभएका वा युवा अवस्थाका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई पर्याप्त हेरचाह र धैर्यसाथ मदत गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरूले केही भ्रष्टता प्रकट गर्छन् भने, तिनीहरूसँग सत्यताबारे सङ्गति गर् र तिनीहरूलाई धैर्यसाथ अर्ती दे। तिनीहरूलाई त्यतिकै निन्दा नगर् वा तिनीहरूका मामिलाहरू बढाइचढाइ नगर् किनकि त्यो कठोर कुरा हो। यदि दुष्ट कार्यहरू गरिरहेको झुटो अगुवा वा ख्रीष्टविरोधीका बारेमा थाहा पाउँदा तँ डराउँछस् वा लुक्छस्, र त्यो कुरा खुलासा गर्ने आँट गर्दैनस्; तर जब तैँले तेरा दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूसँग भ्रष्टताका केही प्रकटीकरणहरू भएको महसुस गर्छस्, तब तँ तिनीहरूमाथि झुन्डिँदै तिललाई पहाड बनाउँछस् भने, यो कस्तो प्रकारको व्यवहार हो? यसो गर्ने मानिसहरू घिनलाग्दा हुन्छन् र तिनीहरूले अरूको फाइदा उठाउँछन्। यो अरूसँग व्यवहार गर्ने उचित तरिका होइन; बरु, तँ व्यक्तिगत प्राथमिकताअनुसार व्यवहार गरिरहेको हुन्छस्। यो भ्रष्ट, शैतानी स्वभाव हो, जुन अपराध हो! मानिसले गर्ने सबै कुरा परमेश्वरले देख्नुहुन्छ। तैँले जसरी कार्य गरे पनि र हृदयमा जे-जसरी सोचे पनि, परमेश्वरले छानबिन गरिरहनुभएको हुन्छ। तैँले जेसुकै गरे पनि सिद्धान्तहरू बोध गर्नु आवश्यक हुन्छ। सर्वप्रथम, तैँले सत्यता बुझ्नुपर्छ। जब तँ सत्यता बुझ्छस्, तँलाई परमेश्वरका अभिप्राय बुझ्न सजिलो हुनेछ र परमेश्वरले मानिसहरूलाई अरूसित जे-जसरी व्यवहार गर्नुपर्ने भनेर सिद्धान्त माग गर्नुभएको छ ती सिद्धान्तहरू तैँले जान्नेछस्। अनि, तैँले मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ भनेर जान्नेछस्, र तिनीहरूलाई परमेश्वरका अभिप्रायअनुरूप व्यवहार गर्न सक्षम हुनेछस्। यदि तँ सत्यता बुझ्दैनस् भने, तैँले निश्चय नै परमेश्वरका अभिप्राय बुझ्न सक्नेछैनस्, र तैँले अरूसँग सिद्धान्तबद्ध तरिकाले व्यवहार गर्नेछैनस्। तैँले अरूसँग कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ त्यो परमेश्वरका वचनमा स्पष्ट देखाइएको वा सङ्केत गरिएको छ; परमेश्वरले जुन मनोवृत्तिले मानवजातिसँग व्यवहार गर्नुहुन्छ मानिसहरूले एकअर्कासित गर्ने व्यवहारमा पनि त्यही मनोवृत्ति अपनाउनुपर्छ। परमेश्वरले प्रत्येक व्यक्तिसँग कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ? कतिपय मानिसहरू अपरिपक्व कदका हुन्छन्; वा युवा हुन्छन्; वा थोरै समय मात्र परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्छन्; वा प्रकृति सारअनुसार खराब हुँदैनन्, दुर्भावपूर्ण हुँदैनन्, तर अलि अज्ञानी वा कम क्षमताका मात्रै हुन्छन्। अथवा तिनीहरू अत्यन्तै धेरै बन्धनहरूमा परेका हुन्छन्, र तिनीहरूले सत्यता बुझ्न बाँकी नै हुन्छ, तिनीहरूले जीवन प्रवेश गर्न बाँकी नै हुन्छ, त्यसैले तिनीहरूलाई मूर्ख कामहरू वा अज्ञानी कार्यहरू गर्नबाट जोगाउन सकिँदैन। तर परमेश्वर मानिसहरूको क्षणिक मूर्खतामा अल्झिरहनुहुन्न; उहाँले तिनीहरूको हृदय मात्र हेर्नुहुन्छ। यदि तिनीहरूसँग सत्यता पछ्याउने सङ्कल्प छ भने—जुन सही हो—र तिनीहरूको उद्देश्य यही हो भने, परमेश्वरले तिनीहरूलाई अवलोकन गरिरहनुभएको हुन्छ, तिनीहरूलाई पर्खिरहनुभएको हुन्छ, र तिनीहरूलाई प्रवेश गर्न अनुमति दिने समय र मौकाहरू दिँदै हुनुहुन्छ। यो होइन कि परमेश्वरले तिनीहरूलाई एउटै अपराधका लागि कट्टा गर्नुहुन्छ। त्यो त मानिसहरूले प्रायः गर्ने कुरा हो; परमेश्वर मानिसहरूसँग त्यसरी व्यवहार गर्नुहुन्न। यदि परमेश्वर मानिसहरूसँग त्यसरी व्यवहार गर्नुहुन्न भने, किन मानिसहरूले चाहिँ अरूलाई त्यसरी व्यवहार गर्छन् त? के त्यसले तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव देखाउँदैन? तिनीहरूका भ्रष्ट स्वभाव ठ्याक्कै यही हो। परमेश्वरले अज्ञानी र मूर्ख मानिसहरूसँग कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, उहाँले अपरिपक्व कद भएका मानिसहरूसित कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, उहाँले मानवजातिको भ्रष्ट स्वभावको सामान्य प्रकटीकरणहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, र दुर्भावपूर्ण मानिसहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ त्यो तैँले हेर्नुपर्छ। परमेश्वर फरक-फरक मानिसहरूसित फरक-फरक तरिकाले व्यवहार गर्नुहुन्छ, र उहाँसँग विभिन्न मानिसहरूका विभिन्न स्थिति व्यवस्थापन गर्ने विभिन्न तरिका पनि छन्। तैँले यी सत्यताहरू बुझ्नुपर्छ। तैँले यी सत्यताहरूलाई बुझे पछि, मामलाहरूलाई कसरी अनुभव गर्ने र मानिसहरूलाई सिद्धान्तहरू अनुसार कसरी व्यवहार गर्ने भनी तैँले जान्नेछस्।
के परमेश्वरले कुनै व्यक्तिलाई मुक्ति दिइनेछ कि दिइनेछैन भन्ने कुरा उसको भ्रष्टताको तहका आधारमा निर्धारित गर्नुहुन्छ? के उहाँले तिनीहरूलाई न्याय वा सजाय गर्ने कि नगर्ने भन्ने कुरा तिनीहरूका अपराधहरूको आकार वा तिनीहरूको भ्रष्टताको परिमाणका आधारमा निर्धारित गर्नुहुन्छ? के उहाँले तिनीहरूको गन्तव्य र परिणाम तिनीहरूको रूप, तिनीहरूको पारिवारिक पृष्ठभूमि, तिनीहरूको क्षमताको स्तर वा तिनीहरूले कति कष्ट भोगेका छन् भन्ने आधारमा निर्धारित गर्नुहुन्छ? परमेश्वरले यी कुराहरूलाई आफ्नो निर्णयका आधारका रूपमा प्रयोग गर्नुहुन्न; उहाँले यी कुराहरूलाई हेर्नु पनि हुन्न। यसैले तैँले के बुझ्नैपर्छ भने परमेश्वरले मानिसहरूलाई यी कुराहरूका आधारमा मापन नगर्नुहुने भएकाले, तैँले पनि मानिसहरूलाई यी कुराहरूका आधारमा मापन गर्नु हुँदैन। मानौँ, तैँले आकर्षक र असल व्यक्ति झैँ देखिने कसैलाई भेटिस्, त्यसैले तैँले ऊसँग अझ बढी कुरा गर्न सुरु गरिस्, उसको सम्पर्कमा रहन थालिस्, तँ ऊसँग नजिक भइस् र उसको असल मित्र बनिस्। त्यसपछि, मानौँ तैँले अर्को कुनै अनाकर्षक, अरुचिकर कुरा गर्ने, अरूसँग अन्तर्क्रिया गर्न नजान्ने, र अरूसित नमिल्ने मानिस भेटिस्, र त्यसैले तैँले उसलाई मान्छेका रूपमा पनि अनुमोदन गरिनस्, र तैँले उसलाई कहिलेकाहीँ हेप्न पनि चाहिस् वा उसलाई दबाउन नराम्रा कुराहरू बोलिस्—मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने यो कस्तो खालको तरिका हो? यी सबै कुराहरू भ्रष्ट, शैतानी स्वभावबाट आउँछन्। के तिमीहरू यस्तो भ्रष्ट, शैतानी स्वभावसाथ जिउन इच्छुक छौ? के तिमीहरू भ्रष्ट, शैतानी स्वभावहरूद्वारा जकडिन र बाँधिन अनि त्यस्ता स्वभावद्वारा तिमीहरूका क्रियाकलापहरू निर्देशित हुन इच्छुक छौ? (छैनौँ।) मानिसहरूको व्यक्तिपरक चाहनाअनुसार, कोही पनि शैतानको भ्रष्ट स्वभावभित्र जिएर कुनै काम गर्न वा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न इच्छुक हुँदैन। मानिसहरूका व्यक्तिपरक इच्छाअनुसार, तिनीहरू असल उद्देश्य लिन्छन् र सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक हुन्छन्, तर यदि मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन् वा सत्यता पछ्याउँदैनन्, सत्यताबारे गम्भीर हुँदैनन् वा सत्यतामा लागिपर्दैनन् भने, तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुनेछैनन्। यदि तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुँदैनस् भने, तैँले जिउने कुरा, सबै कुरा गर्दा तैँले अपनाउने सिद्धान्तहरू र तैँले बोल्ने वचनहरू सत्यताअनुरूप हुनेछैनन् र यी कुराहरू पूर्ण रूपमा सत्यतारहित हुनेछन्। यदि तैँले नबुझ्ने सत्यताको कुनै पक्ष छ भने, तँ कुनै पनि हालतमा सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुनेछैनस् र यदि तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्दैनस् भने, तँसँग कुनै सत्यता हुनेछैन। अनि, के सत्यता नहुनेहरूसँग कुनै मानवता हुन्छ र? (हुँदैन।) यस्ता किसिमका मानिसहरूले जिउने सबै कुरा, शैतानको भ्रष्ट स्वभाव हो। मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न थालेलगत्तै तिनीहरू सत्यता वास्तविकताहरू भएका मानिसहरू बन्छन् भन्ने हुँदैन। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको एउटा विधि र माध्यम अपनाउनु भन्दा बढी केही पनि होइन। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा, मानिसहरूले परमेश्वरको काम अनुभव गर्न, सत्यतालाई बिस्तारै बुझ्न र स्वीकार गर्न, अनि सत्यता अभ्यास गर्नका लागि सत्यताको पछ्याइलाई प्रयोग गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव फाल्न सक्ने, र शैतानको भ्रष्ट स्वभावका बन्धन र नियन्त्रणबाट उम्कन सक्ने स्थितिमा पुग्छन्, र यसरी तिनीहरू सत्यता वास्तविकता र सामान्य मानवता भएका मानिसहरू बन्छन्। तँमा सामान्य मानवता छ भने मात्रै तेरो कर्तव्य निर्वाह र तेरो कार्य-व्यवहारले मानिसहरूको आत्मोन्नति गर्छ र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्छ। अनि परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूको कर्तव्य निर्वाहका निम्ति अनुमोदन गर्नुभएपछि मात्रै तिनीहरू सृजित प्राणीका रूपमा मानकअनुरूप हुन सक्छन्। त्यसकारण, तिमीहरूको कर्तव्य निर्वाहको कुरा गर्दा, तिमीहरूले अहिले समर्पित गर्ने र अर्पणमा ल्याउने कुराहरू तिमीहरूले बटुलेका विभिन्न सीप र सिकाइ अनि ज्ञान भए पनि, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने माध्यममार्फत नै तिमीहरूले सत्यता बुझ्न, अनि कर्तव्य निर्वाह गर्नु भनेको के हो, परमेश्वरको अघि आउनु भनेको के हो, र पूर्ण हृदयले परमेश्वरप्रति समर्पित हुनु भनेको के हो भनेर बुझ्न सक्छौ। यही माध्यममार्फत, तिमीहरूले कसरी आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव फाल्ने, र कसरी आफूविरुद्ध विद्रोह गर्ने, अहङ्कारी र आत्मधर्मी नबन्ने, अनि सत्यता र परमेश्वरप्रति समर्पित बन्ने भन्ने कुरा जान्नेछौ। त्यसरी मात्रै तिमीहरूले मुक्ति हासिल गर्न सक्छौ।
अहिले, तिमीहरूको कर्तव्य निर्वाहमा सबैभन्दा निर्णायक कुरा भनेको समर्पित हुन सिक्नु हो—सत्यता अनि परमेश्वरबाट आउने कुराहरूमा समर्पित हुन सिक्नु हो। यसरी, परमेश्वरलाई पछ्याउने क्रममा तिमीहरूले पाठहरू सिक्न सक्नेछौ, र तिमीहरू बिस्तारै सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्षम हुनेछौ। मलाई भन, सत्यता अभ्यास गर्नुको मतलब के हो भन्ने नै नबुझ्ने, सत्यतामा समर्पित हुनु भनेको के हो, वा कर्तव्य निर्वाह गर्नका निम्ति कुन सिद्धान्तहरू पालन गर्नुपर्छ भन्ने नै नबुझ्ने व्यक्तिले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्न सक्छ? यसो गर्नु निश्चय नै कठिन हुनेछ। तिमीहरूले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य पूरा गर्दा, यदि तिमीहरूसँग अलिकति पनि सत्यता वास्तविकता छैन वा तिमीहरू त्यसमा प्रवेश नै गर्दैनौ भने, तिमीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न धेरै कठिन हुन्छ भन्ने पनि तिमीहरूले सायद अनुभव गरेका छौ होला। तिमीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य मानकअनुरूप तरिकाले गर्न वा दृढ खडा हुन धेरै कठिन हुनेछ। अब, के तिमीहरू सबैले सत्यताबिना एक पाइला पनि अगाडि बढ्न कति कठिन हुन्छ भन्ने कुरा अनुभव गर्यौ? (गर्यौँ।) तिमीहरूलाई केले यो कुरा सबैभन्दा गहन तरिकाले अनुभव गर्ने बनायो? (हामीले सत्यता नबुझेर अनि कर्तव्य निर्वाह गर्न भ्रष्ट स्वभावमा भर परेका कारण प्रायः हामीसँग काटछाँट गरिएको, हामी लडेको र हामीले ठक्कर खाएको अनुभव गरेका छौँ।) तिमीहरू कति असफलताहरूबाट गुज्रेका छौ? (अलिअलि।) परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने क्रममा, जतिपटक असफल भए पनि, लडे पनि, काटछाँट, वा प्रकट गरिए पनि, यी कुराहरू नराम्रा होइनन्। तँलाई जसरी काटछाँट गरिए पनि, वा त्यो अगुवा, कामदार, वा तेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू जो-कसैले गरेका भए पनि, यी सबै असल कुराहरू हुन्। तैँले यो कुरा याद राख्नैपर्छ: तैँले जति नै कष्ट भोगे पनि, तँलाई वास्तवमा फाइदा भइरहेको हुन्छ। अनुभव भएको जोकोहीले यो कुराको पुष्टि गर्न सक्छ। चाहे जे होस्, काटछाँट, वा प्रकट गरिनु सधैँ नै राम्रो हुन्छ। यो दोषी ठहराउनु होइन। यो परमेश्वरको मुक्ति हो, र आफूलाई चिन्ने सबैभन्दा उत्तम अवसर हो। यसले तेरो जीवनको अनुभवलाई तीव्र गतिमा प्रगति हुने तुल्याउन सक्छ। योविना, तँसँग आफ्नो भ्रष्टताको सत्यतालाई बुझ्न सक्ने न त मौका, न परिस्थिति, न प्रसङ्ग नै हुनेछ। यदि तँ साँचो रूपमा सत्यता बुझ्छस्, र तेरो हृदयको गहिराइमा लुकेका भ्रष्ट कुराहरूलाई खोतली निकाल्न सक्छस् भने, यदि तँ तिनलाई स्पष्ट रूपमा छुट्याउन सक्छस् भने, यो राम्रो कुरा हो, यसले जीवन प्रवेशको मुख्य समस्या समाधान गरेको हुन्छ, र यो स्वभाव परिवर्तनका लागि एकदमै फाइदाजनक हुन्छ। आफैलाई राम्ररी चिन्न सक्ने हुनु भनेको तेरा निम्ति आफ्ना तरिकाहरू सुधार गर्ने र नयाँ व्यक्ति बन्ने एउटा सर्वोत्तम मौका हो; यो तैँले नयाँ जीवन प्राप्त गर्ने सर्वोत्तम मौका हो। तैँले आफूलाई राम्ररी चिनेपछि, तैँले के कुरा देख्न सक्नेछस् भने, जब सत्यता व्यक्तिको जीवन बन्छ, यो साँच्चै एउटा अमूल्य कुरा हुन्छ, र तँ सत्यताका लागि तिर्खाउनेछस्, तैँले सत्यता अभ्यास गर्नेछस् र तँ वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछस्। यो एउटा अत्यन्तै महान् कुरा हो! यदि जब-जब तँ असफल हुन्छस् वा लड्छस्, तब-तब तैँले यो मौका छोप्न सक्छस्, र आफ्नो बारेमा चिन्तन गर्न र आफ्नै बारेमा साँचो ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छस् भने, तब नकारात्मकता र कमजोरीका बीचमा, तँ फेरि पनि खडा हुन सक्नेछस्। तैँले यो सँघार नाघेपछि, तैँले एउटा ठूलो अग्रगामी कदम चाल्न सक्नेछस् र तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्नेछस्।
यदि तँ परमेश्वरको सार्वभौमिकतामा विश्वास गर्छस् भने, तैँले दैनिक घटनाहरू, चाहे ती राम्रा होऊन् वा नराम्रा, ती कुनै पनि संयोगवश घट्दैनन् भन्ने विश्वास गर्नैपर्छ। कसैले जानी-जानी तँसँग कठोर व्यवहार गरिरहेको वा तँलाई निशाना बनाइरहेको हुँदैन; यो सब परमेश्वरले नै प्रबन्ध र योजनाबद्ध गर्नुभएको थियो। परमेश्वर किन यी सबै कुराहरू योजनाबद्ध गर्नुहुन्छ? त्यो तेरो साँचो रूप खुलासा गर्न वा तँलाई प्रकट गर्न र हटाउनका लागि होइन; तँलाई प्रकट गर्नु अन्तिम लक्ष्य होइन। तँलाई सिद्ध पार्नु र मुक्ति दिनुचाहिँ लक्ष्य हो। परमेश्वर तँलाई कसरी सिद्ध पार्नुहुन्छ? अनि उहाँ तँलाई कसरी मुक्ति दिनुहुन्छ? उहाँ तँलाई तेरो आफ्नै भ्रष्ट स्वभावबारे सचेत गराउँदै, र तँलाई तेरो प्रकृति सार, तेरा कमजोरीहरू र तेरो कमी चिनाउँदै सुरुआत गर्नुहुन्छ। यी कुराहरू जानेर र तिनको बुझाइ प्राप्त गरेर मात्र, तँ सत्यता पछ्याउन सक्छस् र तैँले बिस्तारै तेरो भ्रष्ट स्वभाव फाल्न सक्छस्। यो परमेश्वरले तँलाई मौका दिनुभएको हो। यो परमेश्वरको कृपा हो। तैँले यो मौका छोप्न जान्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरप्रति प्रतिरोध महसुस गर्नु हुँदैन, उहाँसँग टाउको जुधाउनु, वा उहाँलाई गलत बुझ्नु हुँदैन। विशेष गरी, तैँले परमेश्वरले तेरो वरपर प्रबन्ध गर्नुभएका मानिस, घटना, र कामकुराहरूको सामना गर्दा, ती कुराहरू तैँले चाहना गरे अनुसार छैनन् भनी निरन्तर रूपमा महसुस नगर्; तीबाट निरन्तर उम्कने इच्छा नगर् वा सधैँ परमेश्वरबारे गुनासो गर्ने र उहाँलाई गलत बुझ्ने नगर्। यदि तँ निरन्तर ती कुराहरू गरिरहन्छस् भने, तैँले परमेश्वरको काम अनुभव गरिरहेको हुँदैनस्, र त्यसले तँलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न निकै कठिन बनाउनेछ। तैँले पूर्ण रूपमा बुझ्न नसक्ने वा तँलाई कठिनाइ अनुभव गराउने जुनसुकै कुरा सामना गरे पनि, तँ समर्पित हुन सिक्नैपर्छ। तैँले परमेश्वरको अगाडि आएर अनि अझ धेरै प्रार्थना गरेर सुरुआत गर्नुपर्छ। त्यसरी, तैँले थाहा पाउनु अघि, तेरो आन्तरिक स्थितिमा परिवर्तन आउनेछ, र तैँले आफ्नो समस्या समाधान गर्नका निम्ति सत्यता खोजी गर्न सक्नेछस्। त्यसरी, तैँले परमेश्वरको काम अनुभव गर्न सक्नेछस्। यो हुँदै गर्दा, तँभित्र सत्यता वास्तविकता ढालिनेछ, र तैँले यसरी नै उन्नति गर्नेछस् र तेरो जीवनको स्थितिमा रूपान्तरण अनुभव गर्नेछस्। तैँले यो परिवर्तन भोगेपछि र तँसँग यो सत्यता वास्तविकता भएपछि, तँसँग कद पनि हुनेछ, र कदसँग जीवन आउँछ। यदि कुनै व्यक्ति सधैँ भ्रष्ट शैतानी स्वभावको आधारमा जिउँछ भने, ऊसँग जति धेरै उत्साह वा ऊर्जा भए पनि, ऊसँग अझै पनि कद, वा जीवन छ भनेर मान्न सकिँदैन। परमेश्वरले प्रत्येक व्यक्तिमा काम गर्नुहुन्छ, र उहाँको काम गर्ने तरिका जेसुकै भए पनि, उहाँले आफ्नो सेवामा जस्तोसुकै प्रकारका मानिस, घटना र कामकुराहरूलाई प्रयोग गर्नुभए पनि, वा उहाँका वचनहरूको भाव जस्तो प्रकारको भए पनि, उहाँको अन्तिम लक्ष्य एउटै मात्र हुन्छ: तँलाई मुक्ति दिनु। अनि, उहाँले तँलाई कसरी मुक्ति दिनुहुन्छ? उहाँले तँलाई परिवर्तन गर्नुहुन्छ। त्यसैले तैँले अलिअलि पनि कष्ट नभोग्नु त कसरी सम्भव हुन्छ? तैँले कष्ट भोग्नै पर्नेछ। यस कष्टमा धेरै कुराहरू समावेश हुन सक्छन्। सुरुमा, मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूको न्याय र सजाय स्वीकार गर्दा तिनीहरूले कष्ट भोग्नुपर्छ। जब परमेश्वरका वचनहरू अत्यन्तै कठोर र खुलस्त हुन्छन् र मानिसहरूले परमेश्वरलाई गलत बुझ्छन्—उहाँका बारेमा धारणाहरूसमेत राख्छन्—तब त्यो पनि पीडादायी नै हुन सक्छ। कहिलेकाहीँ परमेश्वरले मानिसहरूको भ्रष्टता प्रकट गर्न, तिनीहरूलाई आत्मचिन्तन गरे आफूलाई चिन्ने तुल्याउनका लागि कुनै परिस्थिति खडा गर्नुहुन्छ, र त्यसबेला पनि तिनीहरूले अलिकति कष्ट भोग्छन्। कहिलेकाहीँ, जब मानिसहरूलाई प्रत्यक्ष रूपमा काटछाँट र खुलासा गरिन्छ, तब तिनीहरूले कष्ट भोग्नैपर्छ। यो त तिनीहरूले शल्यक्रिया अनुभव गरे जस्तै हो—यदि कुनै कष्ट हुन्न भने, प्रभाव पनि हुँदैन। यदि हरेकपटक तँलाई काँटछाँट गरिँदा, र हरेकपटक कुनै वातावरणले तँलाई प्रकट गर्दा, त्यसले तेरो हृदयमा हलचल गराउँछ र तँलाई प्रोत्साहन दिन्छ भने, यस्ता प्रकारका अनुभवद्वारा तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछस्, र तँसित कद हुनेछ। हरेकपटक तँलाई काटछाँट, र कुनै वातावरणमार्फत तँलाई प्रकट गरिँदा, यदि तँलाई कुनै पनि प्रकारको पीडा वा असुविधा अनुभूति हुँदैन, र तैँले केही पनि महसुस गर्दैनस् भने, र तँ परमेश्वरको सामु उहाँका अभिप्राय खोजी गर्न आउँदैनस्, प्रार्थना गर्दैनस् र सत्यता खोजी गर्दैनस् भने, तँ साँच्चै अति भावशून्य छस्! जब तेरो आत्माले केही महसुस गर्दैन, र यसले कुनै प्रतिक्रिया दिँदैन, तब परमेश्वरले तँमा काम गर्नुहुन्न। उहाँले भन्नुहुनेछ, “यो व्यक्ति अति नै भावशून्य छ, र धेरै गहन रूपमा भ्रष्ट तुल्याइएको छ। मैले त्यसलाई जति नै अनुशासनमा राखे पनि, जति नै काँटछाँट गरे पनि, वा जति नै काबूमा राख्न खोजे पनि, मैले त्यसको हृदय उत्प्रेरित गर्न वा त्यसको आत्मालाई जगाउन सक्दिनँ। यो व्यक्ति समस्यामा पर्नेछ; त्यसलाई मुक्ति दिन सजिलो छैन।” मानौँ कि परमेश्वरले तेरा लागि केही वातावरण, मानिसहरू, घटनाहरू, र काम-कुराहरू खडा गर्नुहुन्छ, वा उहाँले तँलाई काँटछाँट गर्नुहुन्छ र तैँले त्यसबाट पाठ सिक्छस्; तैँले परमेश्वरको सामु आउन सिक्छस्, सत्यता खोजी गर्न सिक्छस्, र अनजानमा, अन्तर्दृष्टि र ज्योति पाउँछस् र सत्यता प्राप्त गर्छस्; तैँले यी वातावरणहरूमा परिवर्तन अनुभव गर्छस्, केही प्राप्त गर्छस्, र उन्नति गर्छस्, र तैँले परमेश्वरका अभिप्रायलाई अलि-अलि बुझ्न थाल्छस् र गुनासो गर्न छोड्छस्। यसको अर्थ तँ यी वातावरणहरूका परीक्षाहरूका बीचमा दृढ रहेको छस्, र तँ जाँचमा टिकेको छस् भन्ने हुन्छ। त्यस अवस्थामा, तँ यो व्यवधान पार गरेको हुनेछस्। परीक्षामा टिक्नेहरूलाई परमेश्वरले कसरी लिनुहुनेछ? परमेश्वरले तिनीहरूमा साँचो हृदय छ र तिनीहरूले यस प्रकारको कष्ट सहन सक्छन्, र भित्री रूपमा तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्छन् र सत्यता प्राप्त गर्न चाहन्छन् भनेर भन्नुहुनेछ। यदि परमेश्वरले तँलाई यसरी मूल्याङ्कन गर्नुभयो भने, के तब तँ कद भएको व्यक्ति हुँदैनस् र? के त्यसपछि तँसँग जीवन हुँदैन र? अनि यो जीवन कसरी हासिल गर्न सकिन्छ? के यो परमेश्वरले दिनुहुन्छ? परमेश्वरले तँलाई विभिन्न तरिकाले आपूर्ति गर्नुहुन्छ र तँलाई तालिम दिनका लागि विभिन्न मानिसहरू, घटनाहरू र कामकुराहरू प्रयोग गर्नुहुन्छ। यस्तो लाग्छ मानौँ परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमै तँलाई खाना र पानी दिँदै हुनुहुन्छ, तैँले पेटभरि खा र आनन्द लिई भनेर व्यक्तिगत रूपमै विविध खाद्यपदार्थ तेरो सामु पुऱ्याउँदै हुनुहुन्छ; र त्यसपछि मात्र तँ बढ्न र दह्रिलो गरी खडा हुन सक्छस्। तैँले यी कुराहरूलाई यसरी नै अनुभव गर्नु र बुझ्नुपर्छ; परमेश्वरबाट आउने हरेक कुरामा यसरी नै समर्पित हुनुपर्छ। तँमा यही प्रकारको मानसिकता र मनोवृत्ति हुनैपर्छ, र तैँले सत्यता खोजी गर्न सिक्नैपर्छ। तैँले निरन्तर तेरा समस्याहरूको बाहिरी कारणहरू खोज्ने वा तिनका लागि अरूलाई दोष लगाउने वा मानिसहरूको गल्ती खोतल्ने काम गर्नु हुँदैन; तँमा परमेश्वरका अभिप्रायका बारेमा स्पष्ट बुझाइ हुनैपर्छ। बाहिरबाट हेर्दा, कतिपय मानिसहरूसँग तेरो बारेमा रायहरू रहेको वा तेरो विरुद्धमा पूर्वाग्रह रहेको जस्तो देखिन सक्छ, तर तैँले कामकुराहरूलाई त्यसरी हेर्नु हुँदैन। यदि तैँले कामकुराहरूलाई यस प्रकारको दृष्टिकोणबाट हेर्छस् भने, तैँले गर्ने एउटा मात्रै कुरा भनेको बहस गर्नु हुनेछ, र तैँले केही पनि प्राप्त गर्न सक्नेछैनस्। तैँले कामकुराहरूलाई वस्तुगत रूपमा हेर्नुपर्छ र सबै कुरालाई परमेश्वरबाट स्वीकार गर्नुपर्छ। जब तैँले कामकुराहरूलाई यसरी हेर्छस्, तब परमेश्वरको काममा समर्पित हुन तँलाई सहज हुनेछ, र तैँले सत्यता खोजी गर्न, र परमेश्वरका अभिप्राय बोध गर्न सक्नेछस्। तेरो दृष्टिकोण र मनस्थिति सुधार हुनेबित्तिकै, तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्नेछस्। त्यसो भए, तैँले किन यसो गर्दैनस्? किन प्रतिरोध गर्छस्? यदि तैँले प्रतिरोध गर्न छोडेको भए, सत्यता प्राप्त गर्नेथिइस्। यदि तँ प्रतिरोध गर्छस् भने, तैँले केही पनि प्राप्त गर्नेछैनस्, र परमेश्वरका भावनाहरूमा चोट पुर्याउने र उहाँलाई खिन्न तुल्याउने पनि गर्नेछस्। परमेश्वर किन खिन्न हुनुहुनेछ? किनभने तँ सत्यता स्विकार्दैनस्, तँसँग मुक्तिको आशा छैन, र परमेश्वरले तँलाई प्राप्त गर्न सक्नुहुन्न, त्यसैले उहाँ खिन्न नभई कसरी बस्न सक्नुहुन्छ त? जब तैँले सत्यता स्वीकार गर्दैनस्, तब त्यो परमेश्वरले तँलाई व्यक्तिगत रूपमा प्रस्ताव गर्नुभएको खाना इन्कार गर्नुसरह हुन्छ। तैँले तँलाई भोक लागेको छैन र तँलाई यसको खाँचो छैन भनी भन्छस्; परमेश्वरले तँलाई खान प्रोत्साहित गर्नका लागि बारम्बार प्रयास गर्नुहुन्छ, तर तँ अझै पनि त्यो चाहँदैनस्। बरु तँ भोकै बस्न चाहन्छस्। तँलाई तँ अघाएको छस् भन्ने लाग्छ, तर वास्तवमा, तँसँग बिलकुलै केही पनि हुँदैन। यस्ता मानिसहरूमा समझको अत्यन्तै कमी हुन्छ, र तिनीहरू अत्यन्तै आत्मधर्मी हुन्छन्; साँच्चै नै तिनीहरूले देख्दा पनि एउटै असल कुरा चिन्दैनन् र तिनीहरू सबैभन्दा दरिद्र र दयनीय मानिसहरू हुन्।
सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका निम्ति, तैँले पहिले आफ्नो जीवनको हरेक विवरणबारे चिन्तन गरेर सुरु गर्नुपर्छ र नजिकका मानिस, घटना र कामकुराहरूबाट पाठ सिक्न सुरु गर्नुपर्छ। यदि तँ आफ्ना वरपरका मानिसहरूले तँप्रति गरेको व्यवहार वा तँमाथि आइपरेका मामला र परिस्थितिहरूबाट हरेक दिन पाठहरू सिक्न सक्छस्, अर्थात्, यदि तैँले सत्यता खोज्न र सिद्धान्तहरूअनुरूप कार्य गर्न सिक्न सक्छस् भने, तँ सत्यता बुझ्न सक्षम हुनेछस्, तेरो जीवन वृद्धि हुनेछ र तँ सामान्य रूपमा कर्तव्य पूरा गर्न सक्षम हुनेछस्। केही मानिस काँटछाटँमा पर्दा प्रायः बहस गर्छन् र आफ्नो प्रतिरक्षा गर्ने प्रयास गर्छन्। तिनीहरू सधैँ मामलाको कारकतत्त्वमा जोड दिन्छन् र आफ्नो असफलताको विभिन्न स्पष्टीकरण दिन्छन् जुन धेरै नै समस्याजनक हुन्छ। तिनीहरूमा समर्पित हुने वा सत्यता खोज्ने मनोवृत्ति नै हुँदैन। त्यस्ता प्रकारका मानिसहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरू अत्यन्तै जिद्दी पनि हुन्छन्। तिनीहरूले मानव भाषा बुझ्दैनन्, सत्यता तिनीहरूको पहुँचभन्दा बाहिर हुन्छ र तिनीहरूको प्रगति निकै सुस्त हुन्छ। तिनीहरूको प्रगति किन सुस्त हुन्छ? किनभने तिनीहरू सत्यता खोज्दैनन् र जुनसुकै गल्तीहरू देखा पर्दा तिनीहरू अन्य मानिसहरूलाई सधैँ कारकका रूपमा हेर्छन् र पूर्ण रूपमा अरूलाई त्यसको जिम्मेवारी थोपर्छन्। तिनीहरू संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शनहरूअनुसार जिउँछन् अनि आफू सुरक्षित र स्वस्थ रहेसम्म तिनीहरू आफैँसँग अत्यन्तै प्रसन्न हुन्छन्। तिनीहरूले सत्यता पटक्कै पछ्याउँदैनन् र त्यही नै परमेश्वरमाथि विश्वास गर्ने एकदमै राम्रो तरिका हो भन्ने ठान्छन्। कतिपय यस्तो सोच्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्, “जहिले पनि सत्यता पछ्याउने र पाठहरू सिक्नेबारेमा धेरै कुरा हुन्छ, तर के साँच्चै सिक्नुपर्ने त्यति धेरै पाठहरू छन् त? यसरी परमेश्वरमा विश्वास गर्नु एकदमै झन्झटिलो हुन्छ!” अन्य मानिसहरूले कुनै मामला आइपर्दा सत्यता खोजिरहेको र पाठहरू सिकिरहेको देख्दा तिनीहरू भन्छन्, “तिमीहरूले सबै कुराहरूबाट कसरी पाठ सिक्छौ? मेरा निम्ति सिक्नुपर्ने यति धेरै पाठहरू किन छैनन्? के तिमीहरू सबै यति अज्ञानी छौ र? के तिमीहरूले अन्धाधुन्ध प्रावधानहरू पालना गरिरहेका छैनौ र?” यो अभिव्यक्तिबारे तिमीहरू के सोच्छौ? यो अविश्वासीहरूको दृष्टिकोण हो। के कुनै अविश्वासीले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छ? यस प्रकारको व्यक्तिलाई सत्यता प्राप्त गर्न धैरै कठिन हुन्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “म ठूला मामिलाहरूमा परमेश्वरलाई बिन्ती गर्छु, तर साना मामिलाहरूमा उहाँलाई दुःख दिन्नँ। परमेश्वर ब्रह्माण्ड र यावत् थोकको प्रशासनमा, र हरेक व्यक्तिको प्रशासनमा एकदमै व्यस्त हुनुहुन्छ। त्यो कति थकाइलाग्दो छ! म परमेश्वरलाई दुःख दिन्नँ, यो मामिला म आफैँ समाधान गर्नेछु। परमेश्वर प्रसन्न हुनुभएसम्म, त्यो पर्याप्त हुनेछ। म उहाँलाई चिन्तित तुल्याउन चाहन्नँ।” यस्तो भावनाबारे तिमीहरूको के विचार छ? यो पनि अविश्वासीहरूको दृष्टिकोण हो, मानिसहरूको कल्पना हो। मान्छेहरू सृजित प्राणीहरू हुन्, तिनीहरू कमिलाभन्दा पनि निम्नस्तरका हुन्छन्। तिनीहरूले सृष्टिकर्तालाई कसरी स्पष्ट बुझ्न सक्छन् र? परमेश्वरले ब्रह्माण्ड र यावत् कुराहरूलाई के थाहा, कति अरब वा दशौँ अरब वर्षदेखि शासन गर्दै आउनुभएको छ। के उहाँले उहाँ थकित हुनुभयो भनेर भन्नुभएको छ र? के उहाँले उहाँ एकदमै व्यस्त हुनुभयो भनेर भन्नुभएको छ र? अहँ, छैन। मानिसहरूले परमेश्वरको सर्वशक्तिमान्ता र बुद्धि कहिल्यै स्पष्टसँग बुझ्न सक्नेछैनन् अनि तिनीहरूले आफ्नै धारणा र कल्पनाहरूबाट बोल्नु ठुलो मूर्खता हो। सृष्टिकर्ताका लागि, परमेश्वरद्वारा चुनिएका हरेक मानिस र तिनीहरूको वरिपरि हुने सबै कुरा परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धभित्र हुन्छ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने व्यक्तिका रूपमा, तँ परमेश्वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धहरूमा समर्पित हुनुपर्छ र तैँले सत्यता खोज्नुपर्छ र सबै कुराहरूमा पाठ सिक्नुपर्छ। सत्यता प्राप्त गर्नु सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो। यदि तँ परमेश्वरका अभिप्रायलाई ख्याल गर्न सक्छस् भने, तँ उहाँमाथि भर पर्नुपर्छ र सत्यतातर्फ लागिपर्नुपर्छ; त्यसले परमेश्वरलाई प्रसन्न पार्छ। जब तैँले सत्यता प्राप्त गरेको हुन्छस् र जब तँ सिद्धान्तहरूअनुरूप चल्न सक्छस्, परमेश्वर अझ बढी सन्तुष्ट हुनुहुनेछ, तर तँ परमेश्वरबाट जति टाढिन्छस्, उहाँ त्यति नै बढी दुःखी हुनुहुनेछ। केले परमेश्वरलाई दुःखी बनाउँछ? (परमेश्वरले मानिसहरूलाई उहाँका वचनहरू अनुभव गर्ने र सत्यता प्राप्त गर्ने तुल्याउन परिस्थितिहरूको खडा गर्नुभएको छ, तर मानिसहरूले परमेश्वरको मन बुझ्दैनन्; तिनीहरूले उहाँलाई गलत बुझ्छन् र यसले परमेश्वरलाई दुःखी बनाउँछ।) त्यो सही हो। परमेश्वरले प्रत्येक व्यक्तिका लागि रगत-पसिना बगाउनुभएको छ र प्रत्येक व्यक्तिका लागि उहाँसँग अभिप्रायहरू छन्। तिनीहरूका निम्ति उहाँसँग अपेक्षाहरू छन् र उहाँले तिनीहरूमाथि आशाहरू राख्नुभएको छ। उहाँ कुनै पनि इनाम नचाही तिनीहरूका लागि र उहाँले तिनीहरूलाई आपूर्ति गर्नुहुने जीवन र सत्यतामा आफ्नो रगत-पसिना बगाउन, खुसी र इच्छुक हुनुहुन्छ। परमेश्वरले यसो गर्नुको उद्देश्य यदि मानिसहरूले बुझ्न सके भने, उहाँले सन्तुष्ट महसुस गर्नुहुनेछ। तेरा निम्ति परमेश्वरले जे परिस्थितिहरू खडा गर्नुभए पनि, यदि तँ त्यसलाई परमेश्वरबाट आएको भनी स्विकार्न, उहाँमा समर्पित हुन र सत्यता खोज्न अनि यी सबै कुराहरूमाझ पाठहरू सिक्न सक्षम हुन्छस् भने, परमेश्वरले उहाँको रगत-पसिना व्यर्थमा बगेछ भनेर सोच्नुहुनेछैन। अर्थात्, तँ परमेश्वरका श्रमसाध्य अभिप्रायहरूअनुरूप जिउन असफल भएको हुनेछैनस्। तैँले सामना गर्ने हरेक परिस्थितिमा तैँले पाठहरू सिक्न र इनामहरू पाउन सक्नेछस्। यस तरिकाद्वारा, परमेश्वरले तँमाथि गर्नुभएको कामले अपेक्षित प्रभाव हासिल गर्नेछ, र परमेश्वरको हृदय सन्तुष्ट हुनेछ। यदि तँ परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्य र प्रबन्धहरूमा समर्पित हुन असमर्थ हुन्छस् भने, यदि तैँले सधैँ परमेश्वरको प्रतिरोध गर्छस् र इन्कार गर्छस् र उहाँविरुद्ध लडाइँ गर्छस् भने, के परमेश्वर बेचैन हुनुहुनेछ भन्ने तँलाई लाग्दैन? परमेश्वरको हृदयले बेचैन र व्याकुल हुँदै यसो भन्नेछ, “मैँले तँलाई पाठ सिकाउनका निम्ति यति धेरै परिस्थितिहरू खडा गरेँ। यीमध्ये कुनैले पनि किन तँलाई केही प्रभाव पारेनन्?” परमेश्वर शोकले व्याकुल हुनुहुनेछ। तँ भावशून्य, अज्ञानी, सुस्त र हठी भएका कारण, तैँले उहाँका अभिप्राय नबुझेको र सत्यता स्वीकार नगरेका कारण, अनि तेरो जीवनप्रति जिम्मेवार बन्न उहाँले गरिरहनुभएका धेरै कुरा देख्न नसकेका, र तैँले उहाँ तेरो जीवनप्रति चिन्तित र बेचैन हुनुहुन्छ भनेर नबुझेका र उहाँविरुद्ध विद्रोहसमेत गरेका र उहाँबारे गुनासो गरेका कारण यसो हुन्छ। यसैका कारण परमेश्वर घायल महसुस गर्नुहुन्छ। मलाई भन्, मानिसहरूसँग सम्बन्धित सबै कुरा कहाँबाट उत्पन्न हुन्छन्? मानव जीवनका लागि सबैभन्दा ठुलो बोझ वहन कसले गर्छ? (परमेश्वरले।) परमेश्वरले मात्रै मानिसहरूलाई सबैभन्दा बढी प्रेम गर्नुहुन्छ। के मानिसहरूका आमाबुबा र आफन्तहरूले तिनीहरूलाई साँच्चै प्रेम गर्छन्? के तिनीहरूले दिने प्रेम साँचो प्रेम हो? के यसले मानिसहरूलाई शैतानको प्रभावबाट बचाउन सक्छ? सक्दैन। मानिसहरू भावशून्य र मन्दबुद्धिका छन्, तिनीहरूले यी कुराहरू छर्लङ्ग देख्न सक्दैनन्, र सधैँ भन्छन्, “परमेश्वरले कसरी मलाई प्रेम गर्नुहुन्छ? मलाई महसुस नै हुँदैन। जे होस्, मेरा आमाबुबाले मलाई सबैभन्दा बढी प्रेम गर्नुहुन्छ। उहाँहरूले मेरो पढाइको खर्च बेहोर्नुहुन्छ र मलाई प्राविधिक सीप सिक्न लगाउनुहुन्छ, ताकि म ठूलो भएपछि आफ्ना लागि केही गर्न, सफल हुन, चर्चित बन्न, र सेलिब्रेटी बन्न सकूँ। मेरा आमाबुबाले खाई-नखाई र खानको एक-एक पैसा जोगाउँदै, मलाई संवर्धन गर्न र मलाई शिक्षा दिन धेरै पैसा खर्च गर्नुहुन्छ। त्यो प्रेम कति महान् छ? म त उहाँहरूको ऋण कहिल्यै तिर्न सक्दिनँ!” के तिमीहरूलाई त्यो प्रेम हो जस्तो लाग्छ? तँलाई तेरा आमाबुबाले सफल हुन, संसारमा सेलिब्रेटी हुन, राम्रो जागिर खान, र संसारमा संलग्न हुन लगाउनुका परिणामहरू के हुन्छन्? तिनीहरूले तँलाई निरन्तर सफलताको पछि लाग्न, परिवारमा इज्जत ल्याउन, संसारका दुष्ट प्रचलनहरूमा संलग्न हुन लगाउँछन्, ताकि अन्त्यमा तँ पापको बन्धनमा पर्, र शैतानद्वारा निलिएर विनाशमा पर् अनि नष्ट हो। के त्यो प्रेम हो? त्यो तँलाई प्रेम गर्नु होइन, त्यो त तँलाई हानि गर्नु र नष्ट गर्नु हो। कुनै दिन तँ यति तल झर्नेछस् कि तैँले पश्चात्ताप गर्न पनि सक्नेछैनस्, यति तल कि तँ आफैँलाई निकाल्नसमेत सफल हुनेछैनस् र तँ नरकमा झर्नेछस्। तब मात्र तैँले महसुस गर्नेछस्, “ओह, आमाबुबाको प्रेम त देहको प्रेम रहेछ, यसले परमेश्वरमाथिको विश्वास वा सत्यता प्राप्तिमा कुनै फाइदा नगराउने रहेछ—यो साँचो प्रेम होइन रहेछ!” तिमीहरूले यो अहिलेसम्म महसुस नगरेका हुन सक्छौ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “परमेश्वरले मलाई कसरी प्रेम गर्नुहुन्छ, म महसुस गर्न नै सक्दिनँ। मलाई अझै पनि मेरी आमाले नै मलाई सबैभन्दा धेरै प्रेम गर्नुहुन्छ भन्ने लाग्छ। यो संसारमा उहाँ नै मेरा निम्ति सबैभन्दा नजिकको व्यक्ति हुनुहुन्छ। ‘आमा संसारकै सर्वश्रेष्ठ हुन्’ भन्ने एउटा गीत छ। त्यो गीत वास्तविकतासँग मेल खान्छ; त्यो एकदम सत्य हो।” कुनै दिन, जब तँसँग साँच्चै जीवन प्रवेश हुन्छ र जब तैँले सत्यता प्राप्त गरेको हुन्छस्, त्यो बेला तँ भन्नेछस्, “मलाई सबैभन्दा धेरै प्रेम गर्ने मेरी आमा होइनन्, न त मेरा बुबा नै हुन्। परमेश्वरले मलाई सबैभन्दा धेरै प्रेम गर्नुहुन्छ। उहाँ मेरो सबैभन्दा प्रिय हुनुहुन्छ, किनकि उहाँले मलाई जीवन दिनुभयो, र उहाँले मलाई सधैँ अगुवाइ गरिरहनुभएको छ, मलाई आपूर्ति गरिरहनुभएको छ र मलाई शैतानको प्रभावबाट मुक्ति दिइरहनुभएको छ। परमेश्वर मात्र मानिसहरूलाई जीवन प्रदान गर्न सक्ने, मानिसहरूलाई डोर्याउन सक्ने र सबै कुराहरूमाथि सार्वभौमिकता राख्ने एउटै परमेश्वर हुनुहुन्छ।” जब तैँले सत्यता बुझ्छस् र पूर्ण रूपमा सत्यता प्राप्त गर्छस्, तब मात्र तँ यी वचनहरूलाई गहिरो रूपमा अनुभूत सक्षम हुनेछस्।
यदि तँ सत्यता प्राप्त गर्न चाहन्छस् भने, तैँले कहाँबाट सुरु गर्छस्? तैँले आफू वरपरका मानिस, घटना र कामकुराहरूबाट सुरु गर्, अनि पाठहरू कसरी सिक्ने र सत्यता कसरी खोजी गर्ने त्यो कुरा सिक्। तेरो वरिपरि भएका मानिस, घटना र कामकुराहरूमा सत्यता र परमेश्वरका अभिप्राय खोजी गरेर मात्र तँ सत्यता प्राप्त गर्न सक्षम हुनेछस्। कतिपय मानिसहरू साना मामिलाहरूलाई ध्यान दिने वा अनुमोदन गर्ने गर्दैनन्। तिनीहरू सधैँ यसो सोच्छन्, “मैले किन कहिल्यै कुनै ठूलो कुरा सामना गर्दिनँ? किन मसँग यस्तो भुइँचालो जाने खालको कुनै कुरा हुँदैन? यदि कुनै ठूलो, भुइँचालो जाने खालको कुरा भइदिने हो भने, मैले केही ठूलो पाठ सिक्न र केही ठूलो सत्यता प्राप्त गर्न सक्थेँ। त्यो कति अद्भुत हुनेथियो!” के त्यस्तो सोच्ने शैली यथार्थपरक हो त? यी वचनहरू अति भव्य छन्। के तँमाथि ससाना कुराहरू आइपर्दा तँ परमेश्वरमा समर्पित हुन्छस्? के तैँले आफ्ना पाठहरू सिकेको छस्? यदि तँलाई ठूलो परीक्षा आइलाग्यो भने के तँ आफ्नो गवाहीमा दृढ रहन सक्षम हुनेथिइस्? यदि ठूलो रातो अजिङ्गरले तँलाई समात्यो भने, के तँ शानदार गवाही दिन सक्षम हुनेथिइस्? के मानिसहरूले बोल्ने यी शब्दहरू केही हदसम्म अहङ्कारी छैनन् र? के पछ्याइको यो विधि प्रयोग गरेर तँ सत्यता प्राप्त गर्न सक्षम हुनेछस्? (अहँ।) यदि हिँड्दा तँ सावधान भइनस् भने, तँलाई ठेस लाग्न सक्छ—तैपनि तँलाई आफू उड्नका लागि तयार छु जस्तो लाग्छ! तैँले सत्यता खोजी गर्न सिक्नुपर्छ र तैँले सामना गर्ने ससाना कुराहरूमा पाठहरू सिक्नुपर्छ। यदि तँ ससाना कुराहरूबाट पाठहरू सिक्न सक्दैनस् भने, तैँले ठूला कुराहरूबाट पनि पाठ सिक्न सक्नेछैनस्। यदि तँ पाठहरू सिक्न सक्दैनस् भने, तैँले जीवनमा प्रगति गर्नेछैनस्। सबै कुराहरूबाट पाठहरू सिकेर मात्र जीवनमा प्रगति हासिल गर्न सकिन्छ।
अगष्ट ५, २०१५
