अंश १५

यदि मानिसहरूमा सत्यतालाई प्रेम गर्ने हृदय छ भने, तिनीहरूमा सत्यको पछि लाग्‍ने शक्ति हुन्छ, र तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्नमा कडा मेहनत गर्न सक्छन्। तिनीहरू त्याग्‍नुपर्ने कुरा त्याग्‍न सक्छन्, र छोड्नुपर्ने कुरा छोड्न सक्छन्। विशेष गरी, तेरो ख्याति, प्राप्ति र हैसियतसित सम्बन्धित कुराहरू छोड्नुपर्छ। यदि तैँले ती छोड्दैनस् भने, यसको अर्थ तँ सत्यतालाई प्रेम गर्दैनस् र तँमा सत्यताको पछि लाग्‍ने सामर्थ्य छैन। तँमाथि परिस्थितिहरू आइपर्दा, तैँले सत्यताको खोजी र अभ्यास गर्नैपर्छ। तैँले सत्यता अभ्यास गर्नुपर्ने समयहरूमा, यदि तँमा सधैँ स्वार्थी हृदय हुन्छ र तँ आफ्नो स्वार्थ छोड्न सक्दैनस् भने, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न सक्‍नेछैनस्। यदि तैँले कुनै पनि परिस्थितिमा र कहिल्यै पनि सत्यताको खोजी वा अभ्यास गर्दैनस् भने, तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होइनस्। तैँले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको जति नै वर्ष भए पनि, सत्यता प्राप्त गर्नेछैनस्। कतिपय मानिसहरू सधैँ ख्याति, प्राप्ति र स्वार्थको पछि लाग्छन्। मण्डलीले तिनीहरूलाई जुनसुकै काम दिए पनि, तिनीहरू सधैँ घोत्लिन्छन्, र यस्तो सोच्छन्, “के यसले मलाई फाइदा गर्छ? फाइदा गर्छ भने गर्छु, नत्र गर्दिनँ।” यस्तो व्यक्तिले सत्यता अभ्यास गर्दैन—त्यसकारण के तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्न सक्छन्? निश्‍चय नै सक्दैनन्। तैँले दुष्कर्म नगरेको भए पनि, तँ सत्यता अभ्यास गर्ने व्यक्ति होइनस्। यदि तँ सत्यताको पछि लाग्दैनस्, सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनस्, र तँलाई जे आइपरे पनि आफ्नो प्रतिष्ठा, हैसियत, स्वार्थ र तँलाई फाइदा हुने कुरा मात्र वास्ता गर्छस् भने, तँ केवल स्वार्थद्वारा सञ्‍चालित, स्वार्थी र नीच व्यक्ति होस्। यस्तो व्यक्तिले सत्यता वा परमेश्‍वरको मुक्ति प्राप्त गर्न नभई, असल, वा आफूलाई फाइदा पुग्ने कुरा प्राप्त गर्न परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छ। तसर्थ, यस प्रकारका मानिसहरू गैरविश्‍वासी हुन्। सत्यता खोज्न र अभ्यास गर्न सक्‍नेहरू नै परमेश्‍वरमा साँचो विश्‍वास गर्ने मानिस हुन्, किनभने तिनीहरूले आफ्नो हृदयमा ख्रीष्ट नै सत्यता हुनुहुन्छ भनी पहिचान गर्छन्, र तिनीहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू सुन्‍नुपर्छ र परमेश्‍वरले भन्‍नुभएअनुसार उहाँमा विश्‍वास गर्नुपर्छ भन्‍ने कुरालाई मान्छन्। तँलाई केही आइपर्दा, यदि तँ सत्यता अभ्यास गर्ने इच्छा गर्छस्, तर आफ्नै ख्याति, हैसियत र छविलाई विचार गर्छस् भने, सत्यता अभ्यास गर्नु गाह्रो हुनेछ। यस्तो परिस्थितिमा, प्रार्थना, खोजी र आत्मचिन्तनद्वारा अनि आत्मसेचत बनेर, सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले आफ्नो स्वार्थी कुरा वा आफ्नो फाइदालाई छोड्न, सत्यता अभ्यास गर्न, र परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरू परमेश्‍वरमा साँचो विश्‍वास गर्ने र सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्तिहरू हुन्। अनि जब मानिसहरूले सधैँ आफ्‍नै हितहरूका बारेमा विचार गर्छन्, जब सधैँ आफ्‍नै गर्व र आडम्बरको रक्षा गर्ने प्रयास गरिरहन्छन्, जब तिनीहरूले भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्छन् र पनि त्यसलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्दैनन्, तब परिणाम के हुन्छ? परिणाम यो हुन्छ कि तिनीहरूले कुनै जीवन प्रवेश पाउँदैनन्, तिनीहरूमा साँचो अनुभव र गवाहीको कमी हुन्छ। अनि यो खतरनाक हुन्छ, होइन र? यदि तैँले कहिल्यै पनि सत्यताको अभ्यास गर्दैनस् भने, यदि तँसँग कुनै अनुभव वा गवाही छैन भने, समय आएपछि तँलाई खुलासा गरिनेछ र हटाइनेछ। परमेश्‍वरको घरमा अनुभव वा गवाही नभएका मानिसहरूको के काम हुन्छ र? तिनीहरूले अवश्य नै कुनै कर्तव्य पनि राम्ररी पूरा गर्दैनन्, र कुनै काम पनि उचित रूपमा गर्न सक्षम हुँदैनन्। के तिनीहरू फोहोर होइनन् र? परमेश्‍वरलाई वर्षौंसम्‍म विश्‍वास गरेर पनि यदि मानिसहरूले कहिल्यै पनि सत्यता अभ्यास गर्दैनन् भने, तिनीहरू गैरविश्‍वासीहरू हुन्; तिनीहरू दुष्ट हुन्। यदि तैँले सत्यताको अभ्यास कहिल्यै गर्दैनस् र यदि तेरा अपराधहरू झन्झन् धेरै हुँदै गए भने, तेरो अन्त्य निश्‍चित हुन्छ। यो स्पष्ट छ कि तेरा सबै अपराधहरू, तैँले हिँड्ने गलत मार्ग, र पश्‍चात्ताप गर्न तैँले गर्ने इन्कार—यी सबै कुरा जोडिएर दुष्ट कार्यहरूको थुप्रो बन्छ; त्यसैले तेरो अन्त्य के हुन्छ भने, तँ नरक जानेछस्—तँलाई दण्डित गरिनेछ। के तँलाई यो सानोतिनो कुरा हो भन्‍ने लाग्छ? यदि तँलाई दण्ड भएको छैन भने, यो कति भयानक हुन्छ भन्‍ने बोधसमेत तँमा हुनेछैन। जब त्यो दिन आउँछ जहाँ तैँले साँच्‍चै नै सङ्कटको सामना गर्छस्, र तँ मृत्युको सम्‍मुख हुन्छस्, तब पछुतो गर्नको लागि धेरै ढिला भइसकेको हुनेछ। यदि तैँले परमेश्‍वरमाथिको आफ्‍नो विश्‍वासमा सत्यता स्वीकार गर्दैनस्, र यदि तैँले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको वर्षौं भयो, र पनि तँमा कुनै परिवर्तन आएको छैन भने, अन्तिम परिणाम के हुन्छ भने तँलाई हटाइनेछ र त्यागिनेछ। हरेक व्यक्तिले अपराध गरेको हुन्छ। मुख्य कुरा भनेको ती अपराधहरू सुल्झाउनको निम्ति सत्यता खोज्न सक्नु हो, र यसले अपराधहरू कम हुँदै जाने कुराको सुनिश्चितता गर्नेछ। त्यो चाहे जहिलेसुकै होस्, यदि तैँले कहिल्यै आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गरिस्, र तैँले सधैँ परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न र उहाँमा भर पर्न, त्यसलाई समाधान गर्नको निम्ति सत्यता खोज्न, र तेरो भ्रष्ट स्वभाव शुद्धिकरण गर्न सकिस् भने, तैँले दुष्टता गरेको हुनेछैनस्। विश्वासीहरूले भ्रष्ट स्वभावको समस्यालाई यसरी नै हल गर्नुपर्छ, र यसरी नै परमेश्वरको काम अनुभव गर्नुपर्छ। यदि तँमाथि परिस्थितिहरू आइपर्दा तैँले कहिल्यै परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्दैनस् र कहिल्यै सत्यता खोज्दैनस्, वा यदि तैँले सत्यता त बुझ्छस् तर त्यसलाई व्यवहारमा लागू गर्दैनस् भने, अन्तिम परिणाम के हुनेछ? त्यो प्रस्टै छ। तँ जतिसुकै चतुर र वाक्पटु भए पनि, के तँ परमेश्वरको नजरको जाँचबुझबाट उम्किन सक्छस्? के तँ परमेश्वरको हातका योजनाबद्ध कार्यहरूबाट पन्छिन सक्छस्? यो असम्भव छ। ज्ञानी मानिसहरूले परमेश्वरसामु आएर पश्चात्ताप गर्नुपर्छ, उहाँलाई हेर्नुपर्छ, उहाँमा निर्भर हुनुपर्छ, आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्नुपर्छ, र सत्यता अभ्यास गर्नुपर्छ। त्यसपछि तैँले देहलाई र शैतानका प्रलोभनहरूलाई जितेको हुनेछस्। तँ थुप्रै पटक असफल भइस् भने पनि, तँ लागिरहनैपर्छ। यदि तँ सबै बाधाहरूविरुद्ध लागिपरिस् भने, तैँले कुनै न कुनै समयमा सफलता पाउनेछस्, र तैँले परमेश्वरको अनुग्रह, उहाँको करुणा, र उहाँको आशिष् प्राप्त गर्नेछस्, र तैँले सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्न, आफ्ना कर्तव्यहरू राम्ररी निभाउन, र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट तुल्याउन सक्नेछस्।

तिमीहरूमाथि परिस्थितिहरू आइपर्दा, तिमीहरू सत्यता अभ्यास गर्न र परमेश्वरको कामलाई जोगाउन कत्तिको खोज्छौ? (विरलै। धेरैजसो म आफ्नै छवि वा स्वार्थ जोगाउन खोज्छु, र त्यो कुरा म पछि गएर महसुस गर्छु, तर आफै विरुद्ध लाग्नु सजिलो हुँदैन। सत्यताबारे मसँगै सङ्गति गर्ने कोही भएमा, त्यसले मलाई केही बल दिन्छ, र म केही हदसम्म आफू विरुद्ध लाग्न सक्छु। तर यदि मसँग सत्यताबारे सङ्गति गर्ने कोही नभएमा, म परमेश्वरबाट टाढिन्छु र सधैँ यही स्थितिमा जिउँछु।) देहको विरुद्धमा लाग्न कठिन छ, र सत्यता अभ्यास गर्न झनै कठिन छ, किनकि तँसित तँलाई बाधा पुर्‍याउने शैतानी प्रकृति र तँलाई खलबल्याउने भ्रष्ट स्वभाव छ, र सत्यता नबुझिकन यिनलाई हल गर्न सकिँदैन। तिमीहरू एक दिनमा कति समय चुपचाप परमेश्वरको उपस्थितिमा बिताउन सक्छौ? आत्मिक खडेरी अनुभूति गर्नुअघि तिमीहरू कति दिनसम्म परमेश्वरका वचनहरू नपढी बस्न सक्छौ? (मलाई त परमेश्वरका वचनहरू नपढी एक दिन पनि रहन सक्दिनँ जस्तो लाग्छ। मलाई हरेक बिहान परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेर त्यसमाथि ध्यान गर्नैपर्छ। यसले मलाई परमेश्वरको नजिक भएको अनुभूति गराउँछ। यदि कुनै दिन म व्यस्त भएर हस्याङफस्याङ गर्दै काम गरिरहेको छु, परमेश्वरका वचनहरू खाइरहेको र पिइरहेको छैन, र खासै प्रार्थना गरिरहेको छैन भने, म परमेश्वरदेखि निकै टाढा भएको महसुस गर्छु।) यदि तिमीहरूले आफू परमेश्वरदेखि टाढा रहन सक्दैनौ भन्ने कुरा महसुस गर्न सक्छौ भने, तिमीहरूको लागि अझै पनि आशा रहन्छ। यदि तँ विश्वासी होस् र सत्यता प्राप्त गर्न चाहन्छस् भने, तैँले निष्क्रिय हुन र तँसित सत्यताबारे सङ्गति गर्न सधैँ अरूलाई पर्खिन मिल्दैन। तैँले सक्रिय रूपले परमेश्वरका वचनहरू खान र पिउन, परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न, र सत्यता खोज्न सिक्नैपर्छ। यदि तँ तेरो आत्मा अँध्यारो नहुञ्जेल परमेश्वरका वचनहरू खाँदैनस् र पिउँदैनस् अनि उहाँलाई प्रार्थना गर्दैनस् भने, तैँले यथास्थितिलाई कायम राख्न मात्र सक्छस्। नाम मात्रको “आस्था” कायम राख्नु ठिकै होला, तर त्यसले तेरो जीवनमा वृद्धि हुनेछैन, र जब तेरो आत्मा सुख्खा र असंवेदनशील बनेको हुन्छ, र तँ परमेश्वरदेखि निकै टाढा भएको हुन्छस्, तब तँ खतरामा पर्नेछस्। एउटा परीक्षा आइपर्दा नै तँ लड्छस्; तँ सजिलै शैतानको पकडमा पर्छस्। यदि तँसँग अनुभव नै छैन, तँ कुनै सत्यता बुझ्दैनस्, न त परमेश्वरका वचनहरू पढ्नमा न प्रवचनहरू सुन्नमा ध्यान दिन्छस्, र तँसित सामान्य आत्मिक जीवन छैन भने, तेरो कद वृद्धि हुन कठिन हुनेछ, र निश्चय नै तेरो प्रगति अति सुस्त हुनेछ। यो सुस्त प्रगतिका कारणहरू के हुन्? त्यसका परिणामहरू के हुन्? तँ यी कुराहरूबारे प्रस्ट हुनैपर्छ। परमेश्वरले जुनसुकै तरिकाले मानिसहरूको भ्रष्टता खुलासा गर्नुभए पनि, तिनीहरूले आफूलाई त्यसमा समर्पण गर्नुपर्छ र त्यसलाई स्विकार्नुपर्छ। तिनीहरूले आत्मचिन्तन गर्नुपर्छ र आफूलाई परमेश्वरका वचनहरूसित तुलना गर्नुपर्छ, ताकि तिनीहरूले आत्मज्ञान हासिल गर्न र बिस्तारै सत्यता बुझ्न सकून्। परमेश्वरको लागि यो नै सबैभन्दा सुखद कुरा हो, र पवित्र आत्माले पक्कै तिनीहरूमा काम गर्नुहुनेछ, र तिनीहरूले पक्कैपरमेश्वरको इच्छा बुझ्नेछन्। तैँले परमेश्वरका वचनहरूलाई सधैँभरी तेरो हृदयमा राख्नुपर्छ, ताकि वास्तविक जीवनमा कुनै समस्या सामना गर्दा, तैँले त्यसलाई परमेश्वरका वचनहरू र सत्यतासित जोड्न र तुलना गर्न सक। त्यसपछि उक्त समस्या समाधान गर्न सजिलो हुनेछ। उदाहरणको लागि, हर व्यक्तिले रोगरहित स्वस्थ शरीर चाहन्छ; यो हर व्यक्तिले आकाङ्क्षा कुरा हो, तर तैँले त्यसलाई आफ्नो दैनिक जीवनमा कसरी अभ्यास गर्नुपर्छ? सर्वप्रथम, तेरो नियमित दिनचर्या हुनैपर्छ, तैँले अस्वस्थकर वा वर्जित गरिएको कुरा खानु हुँदैन, र उचित मात्रामा व्यायाम गर्नुपर्छ। जब यी विधिहरूलाई मिलाएर लगिन्छ, र तैँले गर्ने हर चीज तेरो शारीरिक स्वास्थ्यको लक्ष्यमा केन्द्रित हुन्छ, तब तैँले बिस्तारै नतिजाहरू देख्नेछस्। केही वर्षपछि तँ अरूभन्दा स्वस्थ हुनेछस्, र तैँले राम्रो परिणाम प्राप्त गरेको हुनेछस्। तैँले कसरी ती परिणामहरू हासिल गरिस्? किनकि, तेरा कार्य र लक्ष्यहरू मिल्दोजुल्दो थिए, र तेरो अभ्यास र सिद्धान्त मिल्दोजुल्दो थिए। परमेश्वरमा विश्वास गर्नु पनि यस्तै हो। यदि तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने र सत्यता अभ्यास गर्ने व्यक्ति हुन, र स्वभाव परिवर्तन भएको व्यक्ति हुन खोज्छस् भने, तँमाथि परिस्थितिहरू आइपर्दा तैँले तिनलाई आफूले पछ्याइरहेको लक्ष्यसँग र त्यसमा संलग्न सत्यताहरूसँग जोड्नैपर्छ। तैँले पछ्याउने लक्ष्यहरू जे भए पनि, जबसम्म ती परमेश्वरले मान्छेबाट माग गर्ने कुराहरू नै हुन्छन्, तबसम्म विश्वासीको रूपमा तैँले पछ्याउनैपर्ने दिशा र लक्ष्य तिनै हुन्छन्। उदाहरणको लागि, परमेश्वरको मार्ग पछ्याउनेः परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने। तँसित यो दिशा र यो लक्ष्य भएपछि तँसित त्यसलगत्तै त्यसलाई व्यवहारमा लागू गर्ने मार्ग हुनैपर्छ। मैले “परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याओ” भन्दा, “परमेश्‍वरको मार्ग” ले केलाई जनाउँछ? त्यसको अर्थ परमेश्‍वरको डर मान्‍नु र दुष्टताबाट अलग बस्‍नु हो। अनि, परमेश्‍वरको डर मान्‍नु र दुष्टताबाट टाढा बस्‍नु भनेको के हो? उदाहरणको लागि, जब तैँले कसैको बारेमा मूल्याङ्कन गर्छस्—यो परमेश्‍वरको डर मान्‍नु र दुष्टताबाट टाढा बस्‍नुसँग सम्‍बन्धित हुन्छ। तैँले तिनीहरूलाई कसरी मूल्याङ्कन गर्छस्? (हामी इमानदार, न्यायसङ्गत, र निष्पक्ष हुनुपर्छ, र हाम्रा शब्‍दहरू भावनामा आधारित हुनु हुँदैन।) जब तैँले आफूले जे सोच्यो, र आफूले जे देख्यो, त्यही बोल्छस्, तब तँ इमानदार भइरहेको हुन्छस्। सर्वप्रथम, इमानदार व्यक्ति हुने अभ्यास गर्नु परमेश्‍वरको मार्गलाई पछ्याउनुसित मिल्छ। परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई यही कुरा सिकाउनुहुन्छ; यही नै परमेश्‍वरको मार्ग हो। परमेश्‍वरको मार्ग भनेको के हो? परमेश्‍वरको डर मान्‍नु र दुष्टताबाट टाढा बस्‍नु। के इमानदार बन्‍नु भनेको परमेश्‍वरको डर मान्‍नु र दुष्टताबाट अलग बस्‍नुकै एक हिस्सा होइन र? के यो परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याउनु होइन र? (हो। परमेश्वरको मार्ग पछ्याउनु हो।) यदि तँ इमानदार छैनस् भने, तैँले देखेको र सोचेको कुरा र तेरो मुखबाट निस्कने कुरा उस्तै हुँदैनन्। कसैले तँलाई सोध्छ, “त्यो व्यक्तिबारे तपाईंको राय के छ? के ऊ मण्डलीको काममा जिम्‍मेवार छ?” र तैँले यस्तो जवाफ दिन्छस्, “ऊ राम्रो छ। ऊ मभन्दा बढी जिम्‍मेवार छ, उसको क्षमता मेरोभन्दा राम्रो छ, र उसको मानवता पनि राम्रो छ। ऊ परिपक्‍व र स्थिर छ।” तर के तैँले आफ्‍नो हृदयमा यही सोचिरहेको हुन्छस् त? तैँले वास्तवमा के देख्छस् भने, यो व्यक्तिमा क्षमता भए पनि, ऊ भरोसा गर्न लायक छैन, धूर्त, र अत्यन्तै षड्यन्त्रकारी छ। तैँले मनमा वास्तवमा यस्तै सोचिरहेको हुन्छस्, तर बोल्‍ने समयमा, तँलाई लाग्छ, “मैले सत्य कुरा भन्‍नु हुँदैन। मैले कसैलाई पनि चिढ्याउनु हुँदैन,” त्यसकारण तैँले झट्टै अरू नै कुरा भन्छस्, र उसका बारेमा राम्रा कुराहरू भन्ने निर्णय गर्छस्, तर तैँले भनेको कुनै पनि कुरा तैँले वास्तवमा सोचेको कुरा हुँदैन; यो सबै झूट र नक्कली कुरा मात्रै हुन्छ। के यसले तैँले परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याउँछस् भन्‍ने सङ्केत दिन्छ? दिँदैन। तँ शैतानको मार्ग, भूतहरूको मार्गमा हिँडेको हुन्छस्। परमेश्‍वरको मार्ग भनेको के हो? यो सत्यता हो, यो मानिसहरूको बानीबेहोराको आधार हो, र यो परमेश्‍वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्‍ने मार्ग हो। तँ कुनै अर्को व्यक्तिसँग बोल्दै छस् भने पनि, परमेश्‍वरले सुनिरहनुभएको हुन्छ; उहाँले तेरो हृदय नियालिरहनुभएको र त्यसलाई जाँचिरहनुभएको हुन्छ। मानिसहरूले तैँले भन्‍ने कुरा सुन्छन्, तर परमेश्‍वरले तेरो हृदय जाँच्‍नुहुन्छ। के मानिसहरू मानवको हृदय जाँच्‍न सक्‍ने हुन्छन्? बढीमा, मानिसहरूले तैँले सत्यता बताइरहेको छैनस् भन्‍नेसम्‍म देख्‍न सक्छन्; तिनीहरूले सतहमा के छ त्यो देख्‍न सक्छन्, तर परमेश्‍वरले मात्रै तेरो हृदयको गहिराइलाई देख्‍न सक्‍नुहुन्छ। परमेश्‍वरले मात्रै तैँले के सोचिरहेको छस्, तैँले के योजना बनाइरहेको छस्, र तेरो हृदयमा के-कस्ता तुच्छ षड्यन्त्र, विश्वासघाती तरिका र सक्रिय सोचहरू छन् भनी देख्‍न सक्‍नुहुन्छ। जब तैँले सत्यता बताइरहेको छैनस् भन्‍ने कुरा परमेश्वरले देख्नुहुन्छ, तँप्रतिको उहाँको राय र के मूल्याङ्कन के हुन्छ? यस मामिलामा तैँले परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याएको छैनस्, किनभने तैँले सत्यता बोलिनस् भन्‍ने हुन्छ। यदि तैँले परमेश्‍वरका मापदण्डहरू अनुसार अभ्यास गरिरहेको थिइस् भने, तैँले सत्य कुरा बताउनुपर्थ्यो: “ऊ क्षमता भएकै व्यक्ति हो, तर ऊ भरोसा गर्न लायक छैन।” तेरो मूल्याङ्कन सही भए पनि नभए पनि, यो साँचो र हृदयबाट आएको हुन्थ्यो र तैँले व्यक्त गर्नुपर्ने दृष्टिकोण र अडान यस्तै हुनुपर्थ्यो। तर तैँले यसो गरिनस्—अनि के तैँले परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याइरहेको थिइस् त? (थिइनँ।) यदि तँ सत्य कुरा भन्दैनस् भने, तैँले परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याइरहेको छस् र परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट तुल्याइरहेको छस् भनेर तैँले जोड दिनुको तँलाई के अर्थ हुन्थ्यो र? के तैँले फलाक्ने नाराहरूलाई परमेश्‍वरले चासो दिनुहुने थियो? के परमेश्‍वरले तँ कसरी चिच्याउँछस्, कति चर्को चिच्याउँछस्, र तेरो इच्‍छा कति ठूलो छ भन्‍ने कुरालाई हेर्नुहुन्छ? के तैँले कतिपटक चिच्याउँछस् भन्ने कुरा उहाँले हेर्नुहुन्छ? यी उहाँले हेर्नुहुने कुराहरू होइनन्। परमेश्‍वरले तैँले सत्यताको अभ्यास गर्छस् कि गर्दैनस्, र तेरो जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्दा तैँले गर्ने निर्णय र तैँले कसरी सत्यता अभ्यास गर्छस् भन्‍ने कुरालाई हेर्नुहुन्छ। यदि तँ सम्‍बन्धहरू जोगाउने, आफ्‍नै स्वार्थ र छविलाई जोगाउने निर्णय गर्छस्, जे पनि आत्मसंरक्षणको लागि गर्छस्, र तेरो जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्दा तेरो दृष्टिकोण र मनोवृति यस्तो हुन्छ भनेर परमेश्‍वरले देख्नुहुन्छ भने, उहाँले तेरो मूल्याङ्कन गर्नुहुनेछ: तँ उहाँको मार्ग पछ्याउने व्यक्ति होइनस् भनेर उहाँले भन्‍नुहुनेछ। तँ सत्यता पछ्याउन र परमेश्वरको मार्गमा हिँड्न चाहन्छु भन्छस्, त्यसोभए तँमाथि परिस्थितिहरू आइपर्दा तँ किन त्यसलाई व्यवहारमा लागू गर्दैनस्? तैँले बोल्ने वचनहरू हृदयबाटै आएका होलान्, र तिनले तेरा इच्छा र चाहनाहरू व्यक्त गर्लान्, अथवा तेरो हृदय भावविह्वल हुन सक्छ, र तँ नराम्रोसित रूँदै सच्चा वचनहरू चिच्च्याइरहेको हुन सक्छस्, तर के इमानदारीपूर्वक बोल्नुको अर्थ तैँले सत्यता अभ्यास गरिरहेको छस् भन्ने हुन्छ र? के त्यसको अर्थ तँसित साँचो गवाही छ भन्ने हुन्छ? हुन्छ भन्ने जरुरी छैन। यदि तँ सत्यता पछ्याउने व्यक्ति होस् भने, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न सक्नेछस्; यदि तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होइनस् भने, तैँले कर्णप्रिय कुराहरू मात्र बोल्नेछस्, र त्यो बाहेक अरू केही गर्नेछैनस्। फरिसीहरू धर्मसिद्धान्तहरूको प्रचार गर्न र नाराहरू फलाक्नमा उत्कृष्ट थिए। तिनीहरू प्रायः बाटोको कुनामा बसेर “ओहो, शक्तिमान् परमेश्वर!” वा “श्रद्धेय परमेश्वर!” भन्दै चिच्च्याउँथे। अरूका नजरमा, तिनीहरू अत्यन्तै धर्मी देखिन्थे, र तिनीहरूले व्यवस्थाविरुद्ध केही गर्दैनथे, तर के परमेश्वरले तिनीहरूको सराहना गर्नुभयो? गर्नुभएन। उहाँले तिनीहरूको निन्दा कसरी गर्नुभयो? उहाँले तिनीहरूलाई पाखण्डी फरिसीको नाम दिएर निन्दा गर्नुभयो। विगतका समयमा फरिसीहरू इस्राएलका सम्मानित वर्ग थिए, त्यसोभए अहिले त्यो नाम किन लेबल बनेको छ? यस्तो किन भयो भने फरिसीहरू एक खाले व्यक्तिको प्रतिनिधि बनेका छन्। यस प्रकारको व्यक्तिका विशेषताहरू के-के हुन् त? तिनीहरू झूटो हुनमा, देखावटी गर्नमा, ढोंग गर्नमा सीपालु छन्; तिनीहरू महान् आदर्श, पवित्रता, सोझोपन, र पारदर्शी शालीनताको नाटक गर्छन्, र तिनीहरूले फलाक्ने नाराहरू राम्रा सुनिन्छन्, तर तिनीहरूले त अलिकति पनि सत्यता अभ्यास नगर्ने रहेछन्। तिनीहरूसँग कुन चाहिँ असल व्यवहार रहेछ त? तिनीहरू पवित्र पुस्तक पढ्छन् र प्रवचन दिन्छन्; तिनीहरू अरूलाई कानुन र नियमहरू कायम राख्न अनि परमेश्वरको प्रतिरोध नगर्न सिकाउँछन्। यो सबै असल व्यवहार हो। तिनीहरूले भन्ने हरेक कुरा राम्रो सुनिन्छ, तैपनि जब अरू पछाडि फर्कन्छन् तिनीहरू गोप्य रूपमा भेटीहरू चोर्छन्। प्रभु येशूले तिनीहरूले “भुसुना छान्छन् र उँटलाईचाहिँ निल्छन्” (मत्ती २३:२४) भनी भन्नुभयो। यसको मतलब, तिनीहरूको सबै व्यवहार बाहिरी रूपमा राम्रो देखिन्छ—तिनीहरूले देखाउनको लागि नारा लगाउँछन्, तिनीहरूले उच्च सिद्धान्तहरूको बारेमा बोल्छन्, र तिनीहरूका वचनहरू मीठा सुनिन्छ, तर तिनीहरूका कार्यहरू भने अस्तव्यस्त भद्रगोल हुन्छन्, र तिनीहरू पूर्णतया परमेश्‍वरको प्रतिरोधी हुन्छन्। तिनीहरूको बाहिरी व्यवहार सबै नै बहाना र धोका हुन्; तिनीहरूको हृदयमा तिनीहरूसँग सत्यताप्रति अलिकति पनि प्रेम हुँदैन, न त सकारात्मक कुराहरूको लागि नै प्रेम हुन्छ। तिनीहरूले सत्यतालाई घृणा गर्छन्, सकारात्मक कुराहरूलाई र परमेश्‍वरबाट आउने सबै कुरालाई घृणा गर्छन्। तिनीहरूले केलाई प्रेम गर्छन् त? के तिनीहरूले निष्पक्षता र धर्मीपनलाई प्रेम गर्छन् त? (गर्दैनन्।) तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्दैनन् भनेर तिमीहरूले कसरी भन्न सक्छौ? (प्रभु येशूले स्वर्गको राज्यको सुसमाचार प्रचार गर्नुभयो जसलाई तिनीहरूले अस्वीकार मात्र गरेनन्, बरु तिनीहरूले त त्यसलाई दोषी ठहराउने कामसमेत गरे।) यदि तिनीहरूले त्यसको निन्दा नगरेका भए, के त्यो कुरा बताउन सम्भव हुनेथ्यो? हुनेथिएन। प्रभु येशूको आगमन र कामले सबै फरिसीहरूको खुलासा गरे, र तिनीहरूले प्रभु येशूलाई गरेको निन्दा र प्रतिरोधद्वारा मात्र अरूले तिनीहरूको पाखण्ड देख्न सक्थे। यदि परमेश्वरको देखापराइ र काम नभएको भए, फरिसीहरूलाई कसैले पनि खुट्याउने थिएन, र यदि मानिसहरूले फरिसीहरूको बाहिरी आचारणलाई मात्र हेरेको भए, त्यसले तिनीहरूलाई ईर्ष्यालु समेत बनाउनेथ्यो। के फरिसीहरूले झूटो असल व्यवहार देखाएर मानिसहरूको विश्वास प्राप्त गर्नु बेइमानी र छली थिएन र? के यस्ता छली मानिसहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्न सक्छन् र? तिनीहरूले कदापि सक्दैनन्। तिनीहरूले असल आचारण देखाउनु पछाडिको उद्देश्य के थियो? एकातिर मानिसहरूलाई ठग्नु थियो। अर्कोतिर, मानिसहरूलाई छल गरेर तिनीहरूको मन जित्नु थियो, ताकि मानिसहरूले तिनीहरूलाई उच्च ठानून् र आदर गरून्। र अन्त्यमा, तिनीहरू इनाम प्राप्त गर्न चाहन्थे। यो त कत्रो ठूलो ठगी थियो! के यी चलाखीपूर्ण चालबाजी थिए? के यस्ता मानिसहरूले न्याय र धार्मिकतालाई प्रेम गर्थे? निश्चय नै गर्दैनथे। तिनीहरू हैसियत, प्रसिद्धि र लाभलाई प्रेम गर्थे, र तिनीहरू इनाम र मुकुट चाहन्थे। तिनीहरू परमेश्वरले मानिसहरूलाई सिकाएका वचनहरू कहिल्यै अभ्यास गर्दैनथे, र तिनीहरूले कहिल्यै सत्यताका वास्तविकताहरू जिउँदैनथे। तिनीहरू राम्रो आचारणको खोल ओढ्ने र मानिसहरूलाई छल्ने अनि पाखण्डी तरिकाले तिनीहरूको मन जितेर आफ्नो हैसियत र ख्याति जोगाउने काम मात्र गर्थे, र त्यही हैसियत र ख्यातिलाई प्रयोग गरेर पुँजीको खोजी गर्थे र त्यसैबाट जीवन गुजारा गर्थे। के त्यो घृणित कार्य होइन र? तिनीहरूको यो आचारणबाट तैँले बुझ्न सक्छस् कि सारभूत रूपमा तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनथे, किनकि तिनीहरूले त्यसको अभ्यास कहिल्यै गरेनन्। तिनीहरूले सत्यता अभ्यास नगरेको तथ्यलाई कुन कुराले देखाउँछ? सबैभन्दा ठूलो कुराः प्रभु येशू छुटकाराको काम गर्न आउनुभयो, र प्रभु येशूले बोल्नुभएका सबै वचनहरू सत्यता हुन् र तिनको अख्तियार छ। फरिसीहरूले यसको प्रतिक्रिया कसरी दिए? प्रभु येशूका वचनहरूमा अख्तियार र शक्ति छ भनी तिनीहरूले स्विकारे पनि, तिनीहरूले तिनलाई नस्विकारेको मात्र नभई तिनको भर्त्सना र ईशनिन्दा समेत गरे। त्यो केको लागि थियो? त्यो किन थियो भने तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनथे, र तिनीहरू हृदयदेखि नै सत्यतादेखि दिक्क थिए र सत्यतालाई घृणा गर्थे। प्रभु येशूले भन्नुभएको सबै कुरामा उहाँ सही हुनुहुन्थ्यो, उहाँका वचनहरूमा अख्तियार र शक्ति थियो, उहाँ कुनै रूपले गलत हुनुहुन्थेन, र उहाँमाथि तिनीहरूको कुनै प्रभाव थिएन भनी तिनीहरूले स्विकारे। तर तिनीहरू प्रभु येशूलाई निन्दा गर्न चाह, न्थे, त्यसैले तिनीहरूले छलफल र षड्यन्त्र गरे, र “उहाँलाई क्रुसमा टाँग। कि त ऊ रहनेछैन, कि हामी रहनेछैनौँ” भने, र फरिसीहरूले प्रभु येशूलाई यसरी नै अवज्ञा गरे। त्यसबेला कसैले पनि सत्यता बुझेन, र कसैले पनि प्रभु येशूलाई देहधारी परमेश्वर भनेर चिन्न सकेन। तर मानव दृष्टिकोणबाट हेर्दा, प्रभु येशूले धेरै सत्यताहरू व्यक्त गर्नुभयो, पिशाचहरूलाई निष्कासन गर्नुभयो, र बिरामीहरूलाई निको पार्नुभयो। उहाँले थुप्रै आश्चर्यकर्महरू गर्नुभयो, पाँचवटा रोटी र दुईवटा माछाले नै ५,००० जनालाई भोजन गराउनुभयो, अनेकौँ असल कार्यहरू गर्नुभयो, र मानिसहरूलाई अति धेरै अनुग्रह प्रदान गर्नुभयो। यस्ता असल र धर्मी मानिसहरू कमै मात्र हुन्छन्, त्यसोभए फरिसीहरू किन प्रभु येशूको निन्दा गर्न चाहन्थे? तिनीहरू किन उहाँलाई क्रुसमा टाँग्न त्यति दृढ थिए? तिनीहरूले प्रभु येशूको साटो कुनै अपराधीलाई छोड्न चाहनुले धार्मिक संसारका फरिसीहरू कति दुष्ट र दुर्भावनापूर्ण थिए भन्ने कुरा देखाउँछ। तिनीहरू अति नै दुष्ट थिए! फरिसीहरूले लुकाएको दुष्ट मुहार र तिनीहरूको देखावटी, बाहिरी दयाबीचको भिन्नता यति ठूलो थियो कि धेरै मानिसहरूले कुन साँचो हो र कुन झूटो हो भनी छुट्याउनै सकेनन्, तर प्रभु येशूको आगमन र कामले ती सबैको खुलासा गरिदियो। फरिसीहरूले प्रायः यति राम्ररी आफ्नो भेष बदल्थे र बाहिरी रूपले तिनीहरू यतिसम्म धार्मिक देखिन्थथे कि तिनीहरूले त्यति क्रूर तरिकाले प्रभु येशूलाई प्रतिरोध गर्न र सताउन सक्छन् भनेरकसैले कल्पना समेत गरेको थिएन होला। यदि तथ्यहरूको खुलासा नगरिएको भए, तिनीहरूको सारलाई कसैले पनि चिन्न सक्ने थिएनन्। देहधारी परमेश्वरले दिनुभएको सत्यताको अभिव्यक्तिले मान्छेको बारेमा अत्यन्तै धेरै खुलासाहरू गर्छन्।

अंश १६

मानिसहरूले सत्यतालाई बुझ्‍नु र अभ्यास गर्नुको उद्देश्‍य तिनीहरूले सत्यतामा जिउन सकून्, मानवीय सारअनुरूप जिउन सकून् र आफूले बुझेको र अभ्यास गर्न सक्ने सत्यतालाई जीवन बनाउन सकून् भन्‍ने हो। तिनलाई आफ्नो जीवन बनाउनु भनेको के हो? यसको अर्थ तिनलाई व्यक्तिका कार्यहरू, उसको जीवन, आचरण र अस्तित्वको जग र स्रोत बनाउनु हो—तिनले उसको जिउने शैलीलाई परिवर्तन गर्नु हो। पहिले मानिसहरू के अनुसार जिउँथे? तिनीहरूमा दृढ विश्‍वास भए पनि नभए पनि, तिनीहरू शैतानी स्वभावमा निर्भर रहँदै जिउँथे, र परमेश्‍वरका वचनहरू वा सत्यताअनुसार जिउँदैनथिए। सृष्टि गरिएको प्राणीले जिउनुपर्ने तरिका त्यही हो त? (होइन।) परमेश्‍वरले मानिसबाट के अपेक्षा गर्नुहुन्छ? (मानिसहरू उहाँका वचनहरूअनुसार जिऊन् भन्‍ने हो।) परमेश्‍वरका वचनहरूअनुसार जिउनु—उहाँमा साँचो रूपमा विश्‍वास गर्नेहरूको उद्देश्य यही हुनुपर्ने होइन र? (हो।) सृष्टि गरिएको प्राणीमा परमेश्वरका वचनहरूमा निर्भर रहँदै जिउने गुण हुनुपर्छ। परमेश्‍वरको नजरमा, त्यस्ता मानिसहरू सृष्टि गरिएको साँचो प्राणीहरू हुन्। तसर्थ, तैँले आफ्‍ना कुन-कुन शब्‍दहरू, कुन-कुन कार्य, र आफ्नो बानीबेहोराका कुन-कुन सिद्धान्तहरू, आफ्‍नो अस्तित्वको कुन-कुन उद्देश्य, र आफूले दुनियाँसँग गर्ने व्यवहारको कुन-कुन तरिका सत्यता सिद्धान्तअनुरूप छन्, परमेश्‍वरले धेरै मानिसबाट माग गर्नुहुने कुरासँग मिल्दो छन्, र तीमध्ये कुन-कुन परमेश्‍वरका वचन र मापदण्डहरूसँग मिल्दैनन् भन्नेबारेमा नियमित रूपमा मनन गर्नुपर्छ। यदि तैँले निरन्तर रूपमा यी कुराहरूका बारेमा मनन गरिस् भने, तैँले क्रमिक रूपमा प्रवेश प्राप्त गर्दै जानेछस्। यदि तँ यी कुराहरूको बारेमा मनन गर्दैनस् भने, सतही प्रयासहरू मात्रै गर्नुको कुनै अर्थ छैन; अल्याङटल्याङ गर्ने, नियमहरू मात्रै पालना गर्ने, र विधिविधानमा अल्झिने कार्यले तँलाई अन्तिममा केही पनि दिनेछैन। त्यसो भए, परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वास भनेको के हो? परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वास भनेको वास्तवमा परमेश्वरको मुक्ति पाउने प्रक्रिया हो र यो शैतानले भ्रष्ट तुल्याएको मानवबाट परमेश्‍वरको नजरमा सृष्टि गरिएको साँचो प्राणीमा परिवर्तन हुने प्रक्रिया हो। यदि कुनै व्यक्ति जिउनका लागि शैतानी स्वभाव र प्रकृतिमा निर्भर रहिरहन्छ भने, के ऊ परमेश्‍वरको नजरमा योग्य सृष्टि गरिएको प्राणी हो? (होइन।) तँ परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छु, परमेश्‍वरलाई स्वीकार गर्छु, परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतालाई स्वीकार गर्छु र परमेश्‍वरले तँलाई सबै थोक दिनुहुन्छ भनेर स्वीकार गर्छु भनी भन्छस्, तर के तँ परमेश्‍वरका वचनहरूमा जिउँछस्? के तँ परमेश्‍वरका मापदण्डहरूअनुसार जिउँछस्? के तैँले परमेश्‍वरको मार्गलाई पछ्याउँछस्? के तँजस्तो सृष्टि गरिएको प्राणी परमेश्‍वरको अघि आउन सक्छ? के तँ परमेश्‍वरसँगै जिउन सक्छस्? के तँमा परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय छ? के तैँले जिउने र तैँले हिँड्ने मार्ग परमेश्‍वरअनुरूप छ? (छैन।) त्यसो भए, परमेश्‍वरमाथिको तेरो विश्‍वासको अर्थ के हो? के तँ सही मार्गमा प्रवेश गरेको छस्? परमेश्वरप्रतिको तेरो विश्वास देखावटी व्यवहार र शब्दमा सीमित छ। तँ परमेश्‍वरको नामलाई विश्‍वास र स्वीकार गर्छस्, अनि परमेश्‍वरलाई आफ्नो सृष्टिकर्ता र सार्वभौम मान्छस्, तर तैँले मूलतः परमेश्‍वरको सार्वभौमिकता वा उहाँका योजनाबद्ध कार्यहरू स्वीकार गरेको छैनस्, र तँ पूर्ण रूपमा परमेश्‍वरको अनुरूप हुन सक्दैनस्। अर्थात्, परमेश्‍वरमाथिको तेरो विश्‍वासको अर्थ पूर्ण रूपमा पूरा भएको छैन। तैँले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरे पनि, तैँले आफ्‍नो भ्रष्टतालाई त्यागेर मुक्ति प्राप्त गरेको छैनस्, र तँ परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वासका क्रममा प्रवेश गर्नुपर्ने सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छैनस्। यो एक गल्ती हो। यसलाई यसरी हेर्दा, परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वास सरल कुरा होइन।

अब, के तिमीहरूलाई परमेश्वरको वचन बुझ्नु र सत्यता अभ्यास गर्नु महत्त्वपूर्ण कुरा हो भनी हृदयमा महसुस हुन्छ? (हुन्छ।) तिमीहरू सबैलाई सत्यता अभ्यास गर्नु महत्त्वपूर्ण कुरा हो भन्ने थाहा छ, तैपनि त्यो गर्नु सामान्य विषय होइन, त्यसमा कठिनाइहरू टन्नै हुन्छन्। यसलाई कसरी सुल्झाउन सकिन्छ? तैँले कठिनाइहरू आउँदैपिच्छे परमेश्वरसामु आएर प्रार्थना गर्नैपर्छ, र परमेश्वरका वचनमा सत्यता खोज्नैपर्छ, ताकि तैँले आफ्ना कठिनाइ, आफ्ना कमीकमजोरी अनि बाहिरी परिस्थितिका कठिनाइहरू सुल्झाउन, र सत्यता अभ्यास गर्न सकेस्। यो कुरा अनुभव गर्दा तँसँग परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्ने आशा हुनेछ। यदि तैँले अझ धेरै सत्यता बुझेको छस् र सत्यता अभ्यास गर्न पनि सक्छस् भने, तँ परमेश्वरको मार्ग पछ्याउने व्यक्ति बन्न सक्छस्, अनि त्यसो गर्दा तेरो विश्वासलाई परमेश्वरले स्विकार्नुहुनेछ। यदि तँ परमेश्वरको नाम स्विकार्छु भन्छस्, र सबथोकमाथि उहाँको सार्वभौमिकता छ र उहाँ सबै सृष्टिका प्रभु हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्छस्, तर तेरो जीवनको एउटा कुरा पनि सत्यता, परमेश्वरका मापदण्ड, वा सृष्टि गरिएको प्राणीले गर्नुपर्ने कुरासँग सम्बन्धित छैन भने, के अन्तत: तेरो परिणाम कष्टप्रद हुनेछैन र? के यी कुरासँग कुनै सरोकार नराख्ने व्यक्ति परमेश्वरसामु आउन सक्छ? तँ परमेश्वरसामु आउन सक्छु भन्छस्, तर के परमेश्वर तेरो जस्तो विश्वासलाई स्विकार्नुहुन्छ? उहाँ स्विकार्नुहुन्न, अनि त्यसको अर्थ के हो? त्यसको अर्थ हो, परमेश्वर तँजस्तो सृष्टि गरिएको प्राणीलाई न त स्विकार्नुहुन्छ, न त आवश्यक नै ठान्नुहुन्छ। यदि परमेश्वर तेरो विश्वासलाई स्विकार्नुहुन्न र अनुमोदन गर्नुहुन्न भने, के उहाँ तँलाई व्यक्तिका रूपमा स्वीकार गर्न सक्नुहुन्छ त? (सक्नुहुन्न।) यो नै अन्त्य हो: परमेश्वरले तँलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन, र तेरो परिणाम निर्णय गरिसकिएको हुनेछ! के तिमीहरूले आफ्ना लागि चाहेको परिणाम यही हो त? (होइन।) तिमीहरू कस्तो परिणाम चाहन्छौ? (परमेश्वरको अनुमोदन पाउने।) परमेश्वरको अनुमोदन पाउन तैँले पहिले के बुझ्नैपर्छ? तँ पहिले केमा प्रवेश गर्नैपर्छ? सर्वप्रथम, तँलाई मानिसले के गर्दा परमेश्वर खुसी हुनुहुन्छ र के गर्दा उहाँ खुसी हुनुहुन्न भन्ने कुरा थाहा हुनैपर्छ। पहिले यी कुराहरूको लेखाजोखा गर्, ताकि तैँले ती कुरा स्पष्टसँग बुझेस्; त्यसपछि तैँले कामकुरा गर्दा कसरी व्यवहार गर्ने भनी जान्नेछस्। यो त्यति सरल छ। के यस्ता कुराहरूको लेखाजोखा गर्न सजिलो छ? एकदमै सजिलो छ। विगतमा दुष्कर्म गरेका र हटाइएका मानिसहरूले परमेश्वरलाई घृणा लाग्ने जे कुराहरू गरे ती लेखाजोखा गर्, तिनीहरूको असफलताले सिकाएको पाठ लेखाजोखा गर्, अनि त्यस्ता कुनै खराब कुराहरू नगर्। त्यसपछि, परमेश्वरले अनुमोदन गरेकाहरूको असल व्यवहारको लेखाजोखा गर्, र त्यस्ता कामहरू अझ धेरै गर्। यसरी, तैँले परमेश्वरको अनुमोदन पाउन सक्नेछस्। तैँले अधिकतर रूपमा परमेश्वरको इच्छाअनुरूप हुन के गर्नुपर्छ र के अभ्यास गर्नुपर्छ भन्ने कुरा जान्नुपर्छ, अनि परमेश्वर कस्ता मानिस र कामकुरालाई सबैभन्दा बढी घृणा गर्नुहुन्छ र कस्ता मानिसहरूसँग सबैभन्दा बढी प्रसन्न हुनुहुन्छ भन्ने कुरा हृदयदेखि नै बुझ्नुपर्छ। तैँले यी कुराहरूबीच फरक छुट्ट्याउन जान्नैपर्छ, र ती स्पष्ट रूपमा बुझ्न तिनको वर्गीकरण र लेखाजोखा गर्नु सर्वोत्तम कुरा हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तेरो हृदयमा यो मानक र सीमा हुनु हो। यो सिद्धान्त, यो मानक, यो सीमा भएपछि तँसँग कामकुरा गर्नका लागि सिद्धान्तहरू हुनेछन्, र तैँले सिद्धान्तअनुसार कामकुरा गर्न सक्नेछस्। यदि तँसँग यो सिद्धान्त र मानक भएन भने, तैँले निश्चित भएर कामकुरा गर्नेछैनस्, र आफूले गर्ने कुन कुरा दुष्ट र कुन कुरा असल हो भनी छुट्टयाउन सक्नेछैनस्। तँलाई कुनै कुरा दुष्ट नलाग्ला, तर परमेश्वरको नजरमा त्यो दुष्ट हुन्छ; अथवा तँलाई कुनै कुरा असल लाग्ला, तर परमेश्वरको नजरमा त्यो दुष्ट हुन्छ। यदि तैँले यी सबै कामकुरा गरिस् भने के त्यसले समस्या निम्त्याउनेछैन र? यदि तँ जानाजानी र निरन्तर परमेश्वरले अनुमोदन नगर्ने कामकुरा गर्छस्, अनि उहाँले अनुमोदन गर्ने कामकुरा थोरै मात्र गर्छस्, तर आफूले त्यो धेरै गरेको सोच्छस् भने, के तँ रनभुल्लमा परिरहेको छैनस् र? यदि तैँले गर्ने धेरैजसो कामकुरा परमेश्वरको नजरमा दुष्ट मानिन्छन् भने, के उहाँ अझै तँलाई अनुमोदन गर्न सक्नुहुन्छ? (सक्नुहुन्न।) परमेश्वरले कुनै कुरा अनुमोदन गर्नुहुन्न भन्ने जान्दाजान्दै, तैँले त्यो कामकुरा गर्नुपर्छ कि गर्नु हुँदैन? (गर्नु हुँदैन।) तैँले यसो गर्नु दुष्कर्म हो कि सत्कर्म? (दुष्कर्म।) तैँले त्यो दुष्कर्म हो भनी थाहा पाएपछि कहिल्यै त्यो नगर्नुलाई के भनिन्छ? त्यसलाई आफ्नो हातबाट हुने हिंसा त्याग्नु भनिन्छ, जुन साँचो पश्चात्ताप देखाउनु हो। यदि तँलाई आफूले दुष्कर्म गरेको छु भन्ने थाहा छ र तँ परमेश्वरले त्यसलाई अनुमोदन गर्नुहुन्न भनेर निश्चित छस् भने, तैँले हृदयदेखि नै पश्चात्ताप गर्नुपर्छ। यदि तँ आत्मचिन्तन गर्दैनस्, बरु आफ्ना दुष्ट कार्यको बचाउ गर्छस् र त्यसलाई सही साबित गर्न खोज्छस् भने, तँ समस्यामा पर्छस्: तँ अवश्यै निकालिनेछस्, र त्यसउप्रान्त आफ्नो कर्तव्य निभाउन योग्य हुनेछैनस्। त्यसोभए, आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा पोख्त हुनुपर्ने सिद्धान्त र लिनुपर्ने मार्ग कुन हो? कुनै व्यक्तिले परमेश्वरको अनुमोदन पाउन कस्तो आशय लिएर अघि बढ्नुपर्छ? (सबै कुरामा सत्यता खोज्ने र परमेश्वरको अभिप्राय बुझ्ने।) सबैलाई यो कुरा थाहा छ, तर के थाहा हुँदैमा त्यो अभ्यास गर्न सकिन्छ? के तिमीहरूले यो बुझेपछि अभ्यास गर्न सक्छौ? (सक्दैनौँ।) त्यसोभए तिमीहरू के गर्न सक्छौ त? तिमीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नैपर्छ र उहाँमा भर पर्नैपर्छ, सत्यताका लागि कष्ट भोग्नैपर्छ अनि आफ्ना महत्त्वाकाङ्क्षा, चाहना, अभिप्राय र देहसुखलाई पन्छाउनैपर्छ। यदि तँ ती पन्छाउँदैनस्, तैपनि सत्यता प्राप्त गर्न चाहन्छस् भने, के तँ कल्पनामा डुबिरहेको हुँदैनस् र? कतिपय मानिस सत्यता बुझ्न र प्राप्त गर्न दुवै चाहन्छन्; तिनीहरू परमेश्वरका लागि समर्पित हुन चाहन्छन्, तर कुनै कुरा छोड्न सक्दैनन्। तिनीहरू आफ्नो भविष्य छोड्न सक्दैनन्, आफ्नो देहसुख छोड्न सक्दैनन्, आफ्नो पारिवारिक बन्धन, आफ्ना छोराछोरी र बुबाआमा छोड्न सक्दैनन्, न त आफ्नो अभिप्राय, उद्देश्य वा चाहना नै छोड्न सक्छन्। तिनीहरूलाई जे आइपरे पनि, तिनीहरू सधैँ आफू, आफ्ना मामिला अनि आफ्ना स्वार्थी चाहनालाई प्रथम स्थानमा राख्छन्, र सत्यतालाई अन्तिम स्थानमा राख्छन्; तिनीहरू देह र आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावको स्वार्थ पूरा गर्नुलाई प्राथमिकता दिन्छन् भने परमेश्वरको वचन अभ्यास गर्नु र उहाँलाई सन्तुष्ट पार्नुलाई गौण बनाउँछन् र अन्तिम स्थानमा राख्छन्। के यस्ता मानिसहरूले परमेश्वरको अनुमोदन पाउन सक्छन्? के तिनीहरू कहिल्यै सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न वा परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सक्छन्? (कहिल्यै सक्दैनन्।) के यसो हेर्दा तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेको छस् र अल्छे भएको छैनस्, तर तेरो भ्रष्ट स्वभाव अलिकति पनि ठिक भएको छैन भने, के यो परमेश्वरको मार्ग पछ्याउनु हो? (होइन।) तिमीहरू सबै यी कुरा बुझ्छौ, तर सत्यता अभ्यास गर्ने कुरा आउँदा, त्यो कठिन हुन्छ। तैँले नियम पालन गर्न र प्रक्रिया पूरा गर्नमा नभई सत्यता अभ्यास गर्नमा कष्ट भोग्नुपर्छ र मूल्य चुकाउनपर्छ। तैँले सत्यताका लागि जति नै कष्ट भोगे पनि, यसो गर्नु सार्थक हुनेछ, अनि तैँले परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सत्यता अभ्यास गर्दा भोग्ने कष्टलाई उहाँले स्विकार्नुहुनेछ र अनुमोदन गर्नुहुनेछ।

अहिले तिमीहरूले सामना गरिरहेका समस्याहरू के-के हुन्? एउटा हो, तिमीहरू थुप्रै सत्यताका वृत्तान्त बुझ्दैनौ, र तिमीहरूको हृदयमा ती छुट्टयाउने मानक छैन; अझ, तिमीहरूले बुझ्ने सत्यता अभ्यास गर्न गाह्रो छ। मानिलिऊँ, सुरुमा सत्यता अभ्यास गर्न गाह्रो हुन्छ, तर तिमीहरू जति अभ्यास गर्छौ, त्यो त्यति नै सजिलो बन्छ; तिमीहरू जति अभ्यास गर्छौ, तिमीहरूको भ्रष्ट स्वभावको प्रभाव त्यति नै कम हुन्छ; सत्यताका साथै सत्यता अभ्यास गर्ने इच्छा क्रमिक रूपमा प्रबल बन्दै जान्छ; तिमीहरूको अवस्था झन्-झन् सामान्य बन्दै जान्छ; अनि देहगत स्वार्थी चाहना र तिमीहरूको मानव विचार झन्-झन् कम प्रबल बन्दै जान्छ। यो सामान्य कुरा हो, र तिमीहरूले परमेश्वरको अनुमोदन पाउने आशा हुनेछ। तर मानौँ तँ लामो समयदेखि सत्यता अभ्यास गर्दै आइरहेको छस्, तैपनि तेरो रुची, स्वार्थी चाहना, अभिप्राय र भ्रष्ट स्वभावले तेरो जीवनको हर पक्ष र हर कुरामा अग्रणी भूमिका खेल्छ। तेरा लागि सत्यता अभ्यास गर्नु अझै पनि निकै कठिन हुन्छ, र तैँले आफ्नो कर्तव्य निभाइरहेको भए पनि, तैँले गर्ने अधिकांश कामकुरा सत्यता अभ्याससँग सम्बन्धित हुँदैनन्। के तिमीहरूलाई यो कष्टप्रद लाग्दैन? यो अवश्य कष्टप्रद हुनेछ। तँ जुनै मण्डलीमा भए पनि वा तेरो परिवेश जस्तोसुकै भए पनि, यो महत्त्वपूर्ण कुरा होइन। महत्त्वपूर्ण कुरा त सत्यता पछ्याउने तेरो अवस्था झन्-झन् राम्रो हुँदै गइरहेको छ कि छैन, परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्ध झन्-झन् सामान्य बन्दै गइरहेको छ कि छैन, तेरो विवेक, समझ र मानवता झन् सामान्य बन्दै गइरहेका छन् कि छैन, अनि परमेश्वरप्रतिको तेरो भक्ति र आज्ञाकारिता बढिरहेको छ कि छैन भन्ने हो। यदि तँभित्रका सकारात्मक कुराहरू बढ्दै र प्रभावशाली बन्दै गइरहेका छन् भने तैँले सत्यता प्राप्त गर्ने आशा हुनेछ। यदि तँमा कहिल्यै यस्ता सकारात्मक कुराहरूको लक्षण देखिएको छैन भने, तैँले रत्तिभर प्रगति गरेको छैनस्, र तेरो स्वभावमा कुनै परिवर्तन भएको छैन। यदि तँ सत्यता अभ्यास पटक्कै गर्दैनस् भने, कसरी जीवनमा प्रवेश गर्छस्? कतिपय मानिस भन्छन्, "मैले अभ्यास गरेको छु र मरिमेटेको छु। तैपनि किन मैले कुनै परिणाम पाइरहेको छैनँ?" परिणाम नपाउनुको अर्थ के हो? यसको अर्थ हो, तैँले सत्यता अभ्यास गरेको छैनस्। तैँले जतिपटक अभ्यास गर्ने प्रयास गरेको भए पनि, अन्तिम नतिजास्वरूप तँ अझै पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव र शैतानी प्रकृतिको अधीनमा छस्, जसको मतलब तैँले आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई जित्न सत्यता वास्तविकता र परमेश्वरका वचन प्रयोग गर्दै आइरहेको छैनस्। के त्यसो भन्न मिल्छ? (मिल्छ।) त्यसोभए, तँ विजेता होस् कि हरुवा? (हरुवा।) यो विजेता नभई हरुवा हुनु हो। तैँले सत्यता अभ्यास गर्दा तेरो हृदयमा लडाइँ चलिरहेको हुन्छ। तँ आफ्ना अभिप्राय पन्छाउन सक्दैनस्, तर सत्यताले के भन्छ अनि परमेश्वरका मापदण्ड के-के हुन् भनेर बुझ्छस्। लडाइँका क्रममा तँ सत्यता पन्छाउँछस्; तँ त्यो अभ्यास गर्दैनस्। अन्तत: तँ आफ्नै स्वार्थी चाहनाहरू पूरा गर्छस्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्छस्, र सत्यता अभ्यास नगरी आफ्नै शैतानी प्रकृतिअनुसार जिउँछस्। त्यसोभए अन्तिम नतिजा के हुन्छ त? (असफल हुन्छ।) मानिलिऊँ, अन्त्यमा लडाइँ जितिएन, र तँ पहिलेझैँ आफ्नो शैतानी स्वभावअनुसार जिउँछस्: तँ परमेश्वरका वचनअनुसार अभ्यास नगर्ने निर्णय गर्छस्, आफ्नो व्यक्तिगत हितलाई प्राथमिकता दिन्छस्, आफ्ना चाहना र स्वार्थ पूरा गर्छस् तर परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्दैनस्, अनि सत्यताको पक्षमा उभिँदैनस्। यसको मतलब तँ पूर्णत: असफल होस्, र यो एक प्रकारको लडाइँको नतिजा हो। अर्को प्रकारको लडाइँको नतिजाचाहिँ के हो त? मानिसहरूलाई परिस्थितिहरू आइपर्दा तिनीहरूको मनमा पनि लडाइँ चल्छ। तिनीहरू असहज, दु:खी र कमजोर महसुस गर्छन्, तिनीहरूको मर्यादा र चरित्रमाथि पनि प्रश्न उठ्छ र तिनीहरूको घमण्ड तोड्न सकिन्न। यसबाहेक, तिनीहरू काटछाँट र निराकरणको समाना गर्छन्, वा अरूले तिनीहरूलाई तुच्छ ठान्छन्, वा तिनीहरू अपमानित हुन्छन् अनि आफ्नो मर्यादा र चरित्र दुवै गुमाउँछन्। तर तिनीहरूले यस्तो परिस्थितिको सामना गर्दा परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न सक्छन्, अनि त्यसो गरेपछि तिनीहरूको मुटु दह्रो बन्छ, र तिनीहरूले सत्यता खोजेर यी कुराहरू स्पष्ट रूपमा बुझ्छन्। तिनीहरूले असाधारण शक्ति र दृढ सङ्कल्पका साथ सत्यता अभ्यास गर्नेछन्। "मलाई न त छवि चाहिएको छ, न त हैसियत, न त घमण्ड नै। अरूले मलाई तुच्छ ठाने पनि वा गलत बुझे पनि, अहिले म परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न र सत्यता अभ्यास गर्न रोज्छु, ताकि परमेश्वरले मलाई अनुमोदन गर्नुहोओस् र यस मामिलामा उहाँ मदेखि प्रसन्न हुनुहोओस्, अनि मैले परमेश्वरको हृदयलाई चोट नपुर्‍याऊँ।" तिनीहरूले आखिर आफ्नो छवि र घमण्ड, उद्देश्य, महत्त्वाकाङ्क्षा र स्वार्थीपन पन्छाउनेछन्, र त्यसपछि तिनीहरू परमेश्वर, सत्यता र न्यायको पक्षमा उभिनेछन्। सत्यता अभ्यास गरेपछि, तिनीहरूको हृदय सन्तुष्ट हुन्छ, शान्त बन्छ र हर्षले भरिन्छ। तिनीहरू परमेश्वरको आशिष् र सत्यता अभ्यास गर्नु राम्रो हो भन्ने महसुस गर्छन्; सत्यता अभ्यास गरेर तिनीहरूको हृदय सन्तुष्ट र पोषित हुन्छ, अनि तिनीहरू आफू आफ्नो शैतानी र भ्रष्ट स्वभावको नियन्त्रण र बन्धनमा रहनुको साटो मानव स्वरूपमा जिइरहेको महसुस गर्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको गवाही दिएर अनि सृष्टि गरिएको प्राणीमा हुनुपर्ने गवाही र अडानमा दृढ भएर हृदयमा मनोशान्ति, आनन्द र खुसी महसुस गर्छन्। यो अर्को प्रकारको नतिजा हो। यस्तो नतिजा कस्तो हो? (राम्रो हो।) तर के यो "राम्रो नतिजा" हासिल गर्न सहज हुन्छ? (हुँदैन।) यो "राम्रो नतिजा" लडाइँको प्रक्रियामार्फत हासिल गर्नुपर्छ, र यो लडाइँमा मानिसहरू एक-दुईपटक असफल हुने सम्भावना पनि हुन्छ। तर असफलताले पाठ सिकाउँछ: यसले सत्यता अभ्यास नगरेकोमा मानिसहरूको विवेकमा घोच्छ, अनि तिनीहरूलाई आफू परमेश्वरप्रति ऋणी भएको अनि आफ्नो हृदयले कष्ट र पीडा सहेको महसुस गराउँछ। पछि त्यस्ता परिस्थितिहरू आइपर्दा मानिसहरूले थाहै नपाई आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई झन्-झन् धेरै जित्दै जानेछन्; तिनीहरूले क्रमिक रूपमा परमेश्वरको हृदयलाई सन्तुष्ट पार्नका लागि सत्यता अभ्यास गर्न अवश्यै रोज्नेछन्। शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई जित्ने र परमेश्वरका अभिप्रायलाई पूरा गर्ने सामान्य प्रक्रिया यही हो।

अब, के तिमीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न गाह्रो लाग्छ? वा आफूखुसी गर्न र सत्यता अभ्यास नगर्नचाहिँ गाह्रो लाग्छ? (सत्यता अभ्यास गर्नु गाह्रो हुन्छ।) अनि आफूखुसी गर्नचाहिँ नि? (त्यो त सजिलो हुन्छ।) यसले तिमीहरूको वास्तविक कद प्रकट गर्छ: तिमीहरूमध्ये कोही अलिकति पनि बदलिएका छैनौ, र तिमीहरू अझै पनि सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैनौ। यो कति दयनीय कद हो! तिमीहरू सबैलाई सत्यता अभ्यास गर्न गाह्रो, अनि आफूखुसी गर्नचाहिँ सजिलो लाग्छ, जसले तिमीहरू अझै पनि सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैनौ भन्ने प्रमाण दिन्छ। तिमीहरूका लागि देहगत रुचिहरू पछ्याउनु सामान्य भइसकेको छ; तिमीहरूलाई त्यसको बानी बसिसकेको छ, मानौँ त्यो नियम हो, त्यसैले तिमीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न असाध्यै गाह्रो लाग्छ: तिमीहरूलाई आफ्नो आत्मसम्मान र हैसियतमा धक्का पुग्ने निरन्तर डर लाग्छ, त्यसैले तिमीहरू सत्यता अभ्यास गर्दैनौ, बरु आफ्नै विचारअनुसार काम गर्छौ। केवल एउटै सोचले कुनै मान्छे डरपोक र आफ्नै शैतानी भ्रष्ट स्वभावको बन्धनमा रहेको असफल व्यक्ति बन्छ, र उसले आफ्नो गवाही र परमेश्वरको अनुमोदन गुमाउँछ। यो यति सजिलो हुन्छ। तर के यो सत्यता अभ्यास गर्ने र परमेश्वरको साक्षी दिने व्यक्ति बन्नु जत्तिकै सजिलो हुन्छ? यसका लागि कुनै प्रक्रिया चाहिन्छ। जब कुनै व्यक्तिले सत्यता स्विकार्छ, तब उसको मनमा सधैँ लडाइँ चल्छ, कामकुरा कहिले एकातिर ढल्किन्छन्, कहिले अर्कोतिर। मनमा निरन्तर लडाइँ चल्छ, र अन्त्यमा त्यो लडाइँ यस्तो निष्कर्षमा पुग्छ: सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरू त्यो अभ्यास गर्छन्, गवाही दिन्छन् र विजेता बन्छन्; सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरू अत्यन्तै हठी हुन्छन्, तिनीहरूमा मानवताको अत्यन्तै कमी हुन्छ, तिनीहरू खस्कँदो चरित्रको र घृणित हुन्छन्—यस्ता मानिसहरू आफ्नै स्वार्थ र चाहना पूरा गर्ने छनौट गर्छन्, र पूर्णतया आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावको नियन्त्रणमा हुन्छन्। आफ्नो दैनिक जीवनमा परिस्थितिहरू आइपर्दा, के तिमीहरू आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई जित्छौ? वा तिमीहरू त्यसको बन्धन र नियन्त्रणमा पर्छौ? तिमीहरू प्राय: कस्तो अवस्थामा हुन्छौ? यसको आधारमा तँ आफूलाई सत्यता अभ्यास गर्ने व्यक्ति हो कि होइन भनी जोख्न सक्छस्। यदि तँ प्राय: आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई जित्न र गवाही दिने व्यक्ति बन्न सक्छस् भने, सत्यता अभ्यास गर्ने र त्यसलाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होस्। यदि तँ प्राय: आफ्नै स्वार्थी चाहना पूरा गर्छस्, अनि आफ्नो शैतानी, भ्रष्ट स्वभावलाई जित्न, सत्यताको पक्षमा उभिन, सत्यता अभ्यास गर्न र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्दैनस् भने, तँ न त सत्यता अभ्यास गर्ने व्यक्ति होस्, न त तँसँग सत्यता वास्तविकता नै छ। स्पष्ट छ, आफूसँग सत्यता वास्तविकता नहुनेहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तर जीवनमा प्रवेश नगरेका व्यक्ति हुन्। त्यसैले, आफूलाई मापन गर्: के तिमीहरू प्राय: देहको पक्षमा उभिन्छौ? वा तिमीहरू सत्यताको पक्षमा उभिन्छौ? सत्यतामा समावेश नहुने सानातिना कुराहरूको कुनै अर्थ छैन, तर तैँले छनौट गर्नैपर्ने ठूला कुराहरू आइपर्दा, तँ सत्यताको पक्षमा उभिन्छस् कि देहको पक्षमा? (सुरुमा देहको पक्षमा उभिन्छौँ; तर लडाइँपछि, अनि प्रार्थना र खोजीद्वारा केही सत्यता बुझेपछि सत्यताको पक्षमा उभिन्छौँ।) कुनै व्यक्तिले सत्यता बुझेपछि सत्यताको पक्ष लिन सक्छ भन्नु सही हो, तर देहविरुद्ध विद्रोह गर्नुको अर्थ सत्यता अभ्यास गरिरहेको छस् भन्ने अवश्यै होइन। तैँले देहविरुद्ध विद्रोह गरेर अनि आफूखुसी कामकुरा नगरेर सत्यता अभ्यास गरिरहेको हुँदैनस्; बरु तैँले सत्यता अभ्यास गर्न सत्यता सिद्धान्त पालन र अभ्यास गर्नैपर्छ। त्यसोभए, सामान्यतया तिमीहरूको परिस्थिति के-कस्ता हुन्छन्? (हामीले जेलाई देहविरुद्ध विद्रोह गरेको भन्छौँ, त्यो वास्तवमा सत्यता अभ्यास गर्नु होइन; त्यो त वास्तवमा आत्मसंयम देखाउनु हो।) यो कुरा प्राय: मानिसहरूमा लागू हुन्छ जस्तो देखिन्छ, होइन र? (हो।) त्यसोभए, अहिले तिमीहरू कुन अवस्थामा छौ? के तिमीहरूले सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न बाँकी नै छ? (हो।) तिमीहरूले जीवनमा प्रवेश नगरी परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ, तिमीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेका छैनौ; तिमीहरू यही अवस्थामा छौ, त्यसैले तिमीहरू धेरै कुरा छुट्याउन सक्दैनौ। किन तिमीहरू ती छुट्याउन सक्दैनौ? किनभने तिमीहरूले केही वचन र धर्मसिद्धान्त मात्र बुझेका छौ, तर अझैसम्म सत्यता बुझेका र वास्तविकतामा प्रवेश गरेका छैनौ, त्यसैले छलफल भइरहेका धेरै अवस्थालाई तिमीहरू जान्दैनौ। तिमीहरूले ती अझसम्म अनुभव गरेका छैनौ, त्यसैले तिमीहरू ती स्पष्ट रूपमा व्याख्या गर्न सक्दैनौ। कुरा त्यही हो। जेसुकै भए पनि, तैँले त्यो आफै अनुभव गर्नुपर्छ, र अनुभव गरेपछि त्यसका वृत्तान्त जान्नेछस्। तेरा भावना, विचार र तेरो अनुभवको प्रक्रिया, यी सबैको वृत्तान्त हुनेछ, र यी वृत्तान्त वास्तविक कुरा हुन्। तीविना तँसँग केवल सतही ज्ञान हुन्छ, त्यसैले तँ त्यसलाई सुगा रटाइ गर्छस्। सतही ज्ञानको अर्थ तँ शाब्दिक बुझाइमा रोकिएको छस्, तैँले त्यसलाई आफ्नो बनाएको छैनस्, र तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नदेखि अझ टाढा छस् भन्ने हो। के यसलाई यसरी भन्न मिल्छ? (मिल्छ।) तिमीहरूले आजको सङ्गतिअनुसार अभ्यास गर्नैपर्छ, अनि मनन गर्न सिक्नैपर्छ। तैँले सत्यता अभ्यास गर्न मनन पनि गर्नैपर्छ, र अभ्यास गर्दै मनन गरेर अनि मनन गर्दै अभ्यास गरेर सत्यताका वृत्तान्त झन्-झन् धेरै बुझ्दै जानेछस्, सत्यताबारे तेरो ज्ञान झन्-झन् गहन बन्दै जानेछ, र यसरी तैँले सत्यता वास्तविकतालाई साँचो रूपमा अनुभव गर्न सक्छस्। तैँले त्यो बुझेपछि र अनुभव गरेपछि मात्रै तँसँग सत्यता वास्तविकता हुनेछ।

अंश १७

मानिसहरू सत्यता अभ्यास गर्न कठिन हुने सोच्छन्, तर त्यसोभए केही मानिसहरूले चाहिँ किन सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन् त? यो सबै त्यो व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन भन्ने कुरामा भर पर्छ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, सत्यता अभ्यास गर्नेहरू असल मानवता भएका मानिसहरू हुन्। यो भनाइ सही हो। कतिपय मानिसहरूमा असल मानवता हुन्छ र तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न सक्छन्। तर कतिपय मानिसहरूको मानवतामा केही कमी हुन्छ, र तिनीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न कठिन हुन्छ, यसको मतलब त्यसको लागि तिनीहरूले केही दु:ख भोग्नुपर्छ। ल भन् त, के सत्यता अभ्यास नगर्ने व्यक्तिले आफ्ना कार्यहरूमा सत्यता खोजी गर्छ? बिलकुलै गर्दैन। उसले आफ्नै अभिप्रायहरू बनाउँछ र ती अभिप्राय कार्यान्वयन गरिएमा राम्रो र आफ्नै हित हुनेछ भन्ने सोच्छ, त्यसैले उसले उसका ती अभिप्रायहरूअनुसार नै कार्य गर्छ। उसले सत्यता खोजी नगर्नुको कारण के हो भने, उसको हृदयमै केही न केही खराबी हुन्छ, र उसको हृदय पनि ठिक हुँदैन। उसले खोजी र जाँच गर्ने गर्दैन, न त परमेश्‍वरको अगाडि प्रार्थना नै गर्ने गर्छ; ऊ जिद्दीपूर्वक उसका आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गरिरहन्छ। यस्तो व्यक्तिमा सत्यताप्रतिको प्रेम बिलकुलै हुँदैन। तर उसले सत्यताप्रति प्रेम नगर्ने भए पनि, सिद्धान्तसँग मिल्ने र सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन नगर्ने केही निश्‍चित कामहरू गर्न सक्छ। तथापि, यसरी उल्लङ्घन नगर्नुको अर्थ उसले परमेश्‍वरको इच्छा खोजेको छ भन्ने होइन। यो मात्र भन्न सकिन्छ कि यो विशुद्ध रूपमा संयोग मात्र हो। कतिपय मानिसहरूले खोजीविना निश्‍चित कामहरू दुविधाजनक र जथाभाबी रूपमा गर्ने गर्छन्, तर उक्त घटनापछि तिनीहरू आफूलाई जाँच्न सक्षम हुन्छन्। यदि तिनीहरूले यस्ता काम गर्नु सत्यतासँग अमिल्दो भएको थाहा पाए भने, अर्कोपटकदेखि तिनीहरू त्यसो गर्न छोड्नेछन्। यसलाई सत्यताप्रति केही मात्रामा प्रेम भएको मान्न सकिन्छ। यस्तो व्यक्ति एक हदसम्म परिवर्तन हुन सक्षम हुन्छ। तर सत्यताप्रति प्रेम नभएकाहरूले न त घटनाको बखत खोजी गर्छन्, न त घटनापछि नै आफूलाई जाँच्छन्। तिनीहरू आफूले गर्ने काम अन्त्यमा ठिक हुन् कि बेठिक भनेर कहिल्यै सूक्ष्म जाँच गर्दैनन्, यसर्थ तिनीहरू सधैँ सिद्धान्त र सत्यता उल्लङ्घन गर्छन्। तर तिनीहरूले सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन नगर्ने काम गरे नै भने पनि, त्यो सत्यतासँग मिल्दैन, र त्यो सिद्धान्तहरूको तथाकथित अनुल्लङ्घन केवल पद्धतिको कुरा मात्र हो। अनि, यस्तो व्यक्तिले उसको आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्दा ऊ कुन स्थितिमा हुन्छ? ऊ जिल्ल परेको र अन्यौलको स्थितिमा कार्य गरिरहेको हुँदैन, ऊ यस तरिकाले कार्य गर्नु साँच्चिकै सत्यताबमोजिम हो कि होइन भन्नेबारे अस्पष्ट भएको पनि हुँदैन। उसले आफूलाई यो परिस्थितिमा पाएको होइन, बरु ऊ जिद्दीपूर्वक उसका आफ्नै इच्छाअनुसार कार्य गर्न लागिपरेको हो; उसले त्यो तरिकाले कार्य गर्ने मन नै बनाइसकेको हुन्छ, र उसमा सत्यता खोज्ने अभिप्राय कदापि हुँदैन। यदि उसले साँचो रूपमा परमेश्‍वरको इच्छा खोज्छ भने, उसले, परमेश्‍वरको इच्छा पूर्ण रूपमा बुझ्नुअघि, यस्तो कार्यशैली अपनाउनेछ: “म सुरुमा अघि बढ्नेछु र त्यसलाई यसरी गर्नेछु। यदि त्यो सत्यतासँग मिल्यो भने, म यसै गरी काम गर्न जारी राख्नेछु; यदि त्यो सत्यतासँग मिलेन भने, म चाँडोचाँडो त्यसलाई समाधान गर्नेछु र त्यो तरिकाले कार्य गर्न छोड्नेछु।” यदि उसले यो तरिकाले सत्यता खोज्न सक्छ भने, भविष्यमा ऊ परिवर्तन हुन सक्नेछ। यो अभिप्रायविना ऊ परिवर्तन हुन असक्षम हुनेछ। हृदय भएको व्यक्तिले कुनै कार्य गर्दा एकपटक मात्र गल्ती गर्न सक्छ, बढीमा दुईपटक गर्न सक्छ—एक वा दुईपटक मात्र हो, तीनचारपटक होइन, यो सामान्य समझ हो। यदि उसले तीनचारपटक एउटै गल्ती गर्न सक्छ भने, यसले उसमा सत्यताप्रति प्रेम छैन, र उसले सत्यता खोजी गर्दैन भन्ने प्रमाणित गर्छ। यस्तो व्यक्ति पक्कै पनि मानवता भएको व्यक्ति होइन। यदि एकदुईपटक गल्ती गरेपछि उसको हृदयमा कुनै प्रतिक्रिया हुँदैन, उसको विवेक तरङ्गित हुँदैन भने, उसले तीनचारपटक एउटै गल्ती गर्नेछ, र यस्तो व्यक्ति कसै गरी परिवर्तन हुन सक्दैन; उसको वास्तविकता यही हो—ऊ छुट्कारा पाउन पूर्ण अयोग्य छ। एकपटक गल्ती गरेपछि, यदि उसलाई आफूले गरेको काममा केही गल्ती छ भन्ने महसुस हुन्छ, र त्यो कारणले उसले आफूलाई अत्यन्तै घृणा गर्छ र हृदयमा दोषी महसुस गर्छ भने; यदि उसमा यस्तो स्थिति छ भने, फेरि त्यस्तै कुरामा संलग्न हुँदा उसले त्योभन्दा राम्रो तरिकाले कार्य गर्नेछ, र बिस्तारै त्यसउप्रान्त उसले त्यस्तो गल्ती गर्नेछैन। उसको हृदयमा त्यस्तो इच्छा जागे पनि, उसले त्यस्तो गर्नेछैन। यो परिवर्तनको एउटा पक्ष हो। सायद तैँले यसो भन्नेछस्: “मेरो भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन हुन सक्दैन।” के यो परिवर्तन हुन सक्दैन भन्‍ने साँचो हो र? त्यो त तँ परिवर्तन हुन नचाहेको मात्र हो। यदि तँ सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक छस् भने, के तँ अझै परिवर्तन हुन असक्षम हुन्थिस् त? यस्तो भन्ने मानिसहरूमा इच्छाशक्तिको कमी हुन्छ। ती सबै नै तुच्छ कुलङ्घारहरू हुन्। तिनीहरू दु:ख भोग्न चाहँदैनन्। तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्ने चाहना राख्दैनन्; बरु सत्यताले आफूलाई परिवर्तन गर्नै सक्दैन भनेर भन्छन्। के यस्तो व्यक्ति अत्यन्तै छली हुँदैन र? यस्तो व्यक्तिले सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैन, उसको मानवता विकृत हुन्छ, र अझै पनि उसलाई उसको आफ्नै प्रकृतिबारे कहिल्यै केही थाहा हुँदैन। परमेश्‍वरको कामले मानिसहरूलाई पूर्ण तुल्याउन सक्छ कि सक्दैन भनेर उसले प्राय: शङ्का गर्ने गर्छ। यस्तो व्यक्तिले कहिल्यै आफ्नो हृदय परमेश्‍वरलाई दिन चाहँदैन, र कठिनाइ सहने योजना कहिल्यै बनाउँदैन। ऊ यहाँ बसिरहनुको एउटै कारण भनेको उसले भविष्यमा सौभाग्य पो प्राप्त गरिहाल्छ कि भनेर हो। यस्तो व्यक्तिमा मानवता हुँदैन। यदि ऊ मानवता भएको व्यक्ति हुँदो हो त, पवित्र आत्माले ऊमाथि प्रस्ट रूपमा काम नगर्नुहुँदा पनि, र उसमा सत्यताबारे थोरै बुझाइ भए पनि, के ऊ गलत कार्यहरूमा संलग्न हुन सक्छ र? मानवता भएको व्यक्तिले त आफूमाथि पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको भए नि नभए नि, गलत कार्यहरू गर्न सक्नेछैन। मानवता नभएका कतिपय मानिसहरूले आफूमाथि पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको अवस्थामा मात्र कुनैकुनै असल कार्य गर्न सक्छन्। उनीहरूमाथि पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको छैन भने, उसको प्रकृति पर्दाफास हुन्छ। पवित्र आत्माले सधैँ त कोमाथि काम गरिरहन सक्नुहुन्छ र? अविश्‍वासीहरूमध्ये केहीमा असल मानवता हुन्छ, तिनीहरूमाथि पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको हुँदैन, तैपनि तिनीहरू अत्यन्तै दुष्ट खाले कुनै पनि कार्यमा संलग्न हुँदैनन्। यदि तँ परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छस् भने, तँ कसरी दुष्ट कार्यहरूमा संलग्न हुन सक्छस्? यसले मानव प्रकृतिको समस्या देखाउँछ। पवित्र आत्माले मानिसहरूमाथि काम नगर्नुहुँदा, तिनीहरूको प्रकृति पर्दाफास हुन्छ। पवित्र आत्माले तिनीहरूमाथि काम गर्नुहुँदा, पवित्र आत्माले तिनीहरूलाई प्रेरित गर्नुहुनेछ, अन्तर्दृष्टि र ज्योति दिनुहुनेछ, तिनीहरूमा शक्ति भरिनेछ, र त्यसैले तिनीहरूले केही असल कार्यहरू गर्न सक्छन्। यस मामलामा, यो तिनीहरूको प्रकृति राम्रो भएको कुरा होइन, बरु यो त पवित्र आत्माको कामले हासिल गरेका नतिजाहरूको कुरा हो। तर पवित्र आत्माले तिनीहरूमाथि काम नगर्नुहुँदाको अवस्थामा, मानिसहरू तिनीहरूका आफ्नै चाहनाहरू पछ्याउन रुचाउँछन्, जसको कारण तिनीहरूले अनजानमै केही खराब कामहरू गर्नेछन्। त्यसपछि मात्र तिनीहरूको साँचो प्रकृति पर्दाफास हुन्छ।

मानिसहरूको प्रकृति कसरी सुल्झाउन सकिन्छ? यसको लागि सुरुमा मानव प्रकृतिको सार बुझ्नुपर्छ, र यसलाई परमेश्‍वरका वचनअनुसार विश्‍लेषण गरेर यो सकारात्मक हो कि नकारात्मक अनि यसले परमेश्‍वरको प्रतिरोध गरिरहेको छ कि परमेश्‍वरप्रति समर्पण गरिरहेको छ भनी हेर्नुपर्छ। व्यक्तिले आफ्नो प्रकृति सार थाहा नपाउन्जेल यसो गर्नैपर्छ, र त्यसपछि उसले साँच्चिकै आफूलाई घृणा गर्न र आफ्नो दैहिकता त्याग्न सक्छ। साथसाथै, व्यक्तिले परमेश्‍वरका इच्छा र मापदण्डहरू बुझ्नैपर्छ। सत्यता पछ्याउनुको तेरो लक्ष्य के हो? तैँले तेरो जीवन स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्नैपर्छ। तेरो स्वभाव परिवर्तन भएपछि, तैँले सत्यता प्राप्त गर्नेछस्। तिमीहरूको अहिलेको कदले त तिमीहरूले कसरी दुष्टता गर्नबाट, परमेश्‍वरको प्रतिरोध गर्नबाट, वा सत्यता उल्लङ्घन हुने काम गर्नबाट आफूलाई रोक्न सक्छौ? यदि तँ परिवर्तन हुन चाहन्छस् भने, तैँले यी मामलाहरूबारे सोचविचार गर्नुपर्छ। खराब प्रकृति हुने समस्यासित जुध्‍न तैँले तँसित कुन भ्रष्ट स्वभावहरू छन् र तैँले के गर्न सक्छस् भन्ने कुराहरू बुझ्‍नुपर्छ। तैँले आफ्नो खराब प्रकृति नियन्त्रण गर्न कस्ता विधिहरू अपनाउने र तिनलाई कसरी अभ्यास गर्ने भन्ने कुरा पनि बुझ्‍नुपर्छ। यो नै मुख्य कुरा हो। जब तेरो मनमा दुविधा र प्राणमा अन्धकार हुन्छ, तैँले त्यसलाई सुल्झाउन कसरी सत्यता खोज्ने, कसरी आफ्ना कर्तव्यहरू राम्ररी पूरा गर्ने, र कसरी सही मार्ग अवलम्बन गर्ने भनी जान्‍नुपर्छ। तैँले आफ्नो लागि एउटा सिद्धान्त स्थापित गर्नुपर्छ। यो कुरा व्यक्तिको इच्छा र ऊ परमेश्‍वरलाई चाहने व्यक्ति हो कि होइन भन्नेमा भर पर्छ। एउटा रिसाइरहने व्यक्ति छ। उसले एउटा सिलोट बनायो र त्यसमा “आफ्नो रिस काबुमा राख” भनेर लेख्यो। अनि, त्यसलाई आफ्नो दायित्व र आफ्नो लागि चेतावनीका रूपमा आफ्नो पढ्ने कोठामा झुण्डायो। सायद यसले केही काम त गर्ला, तर के यसले त्यो समस्या पूर्ण रूपमा समाधान गर्न सक्छ र? कदापि सक्दैन। यसको बाबजुद पनि मानिसहरूले आफूलाई काबुमा राख्‍नेचाहिँ गर्नैपर्छ। सर्वप्रथम, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको समस्या समाधान गर्नु आवश्यक छ। आफ्नो प्रकृतिसम्बन्धी समस्या समाधान गर्न, तिनीहरूले आफूलाई चिन्‍नेबाट काम सुरु गर्नुपर्छ। सुरुमा आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको सार प्रस्ट रूपमा देखेर मात्र तिनीहरूले आफूलाई घृणा गर्न र दैहिकता त्याग्न सक्छन्। दैहिकता त्याग्नको लागि सिद्धान्तहरू पनि हुनु आवश्यक छ। के भ्रमित अवस्थाको व्यक्तिले दैहिकता त्याग्न सक्छ र? उसलाई कुनै समस्या आइपर्नेबित्तिकै, उसले देहको सामु हार मान्छ। कतिपय मानिसहरू एउटी सुन्दर स्त्री देखेपछि एक्कासी रोकिन सक्छन्; यो अवस्थामा, तैँले आफ्नो निम्ति एउटा आदर्श वाक्य स्थापित गर्नुपर्छ। एउटी सुन्दर स्त्री तँकहाँ आउँदा, तँ त्यहाँबाट जानुपर्छ कि के गर्नुपर्छ? यदि ऊ तेरो हात समात्न आई भने तैँले के गर्नुपर्छ? यदि तँसित कुनै सिद्धान्तहरू छैनन् भने, त्यस्तो परिस्थिति सामना गर्दा तैँले ठेस खान सक्छस्। यदि पैसा र सम्पत्ति देख्दा तँ लोभले अन्धो हुन्छस् भने तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले विशेष रूपले यस समस्यामा आफ्नो मन लगाउनुपर्छ, अनि यसलाई हल गर्न आफैलाई तालिम दिने कुरामा ध्यानकेन्द्रित गर्नुपर्छ, र समयक्रममा, तैँले बिस्तारै दैहिकता त्याग्न सक्नेछस्। भ्रष्ट प्रकृति सुल्झाउने सम्बन्धमा एउटा सिद्धान्त छ जुन अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ, र त्यो हो, तैँले आफ्ना सम्पूर्ण समस्याहरू परमेश्‍वरसामु ल्याउनुपर्छ र आफूमाथि सूक्ष्म जाँच गर्नुपर्छ। यसको साथै, तैँले त्यो दिनदेखि हरेक साँझ आफ्ना अवस्थाहरू जाँच गर्नुपर्छ र आफ्नो व्यवहारको सूक्ष्म जाँच गर्नुपर्छ: कुनचाहिँ कार्यहरू सत्यताअनुसार गरिएका थिए अनि कुनचाहिँ सिद्धान्तहरू उल्लङ्घन गरेर गरिएका थिए? यो अझै अर्को सिद्धान्त हो। यी दुई बुँदाहरू अत्यन्तै महत्वपूर्ण छन्: पहिलो, तेरो भ्रष्टता खुलासा हुँदा तैँले आफूमाथि चिन्तन गर्नुपर्छ। दोस्रो, घट्ना घटिसकेपछि सत्यता खोज्न तैँले आफूमाथि चिन्तन गर्नुपर्छ। तेस्रो, तँ सत्यता अभ्यास गर्नु र सिद्धान्तद्वारा व्यवहार गर्नुको अर्थबारे प्रस्ट हुनुपर्छ। यदि तैँले यी मामलाहरू साँच्चिकै बुझ्न सक्छस् भने, तैँले सही ढङ्गले काम गर्न सक्छस्। यदि तैँले यी तीन सिद्धान्तहरू पालना गरिस् भने, तैँले आफूलाई काबुमा राख्न सक्छस्, र आफ्नो भ्रष्ट प्रकृति खुलासा वा प्रकट गर्नबाट आफूलाई रोक्न सक्छस्। तेरो प्रकृति सुल्झाउने आधारभूत सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। यी सिद्धान्तहरू स्थापित भइसकेपछि, यदि तैँले सत्यता खोज्ने कोसिस गर्छस् र पवित्र आत्माले तँमाथि काम नगर्नुहुँदा पनि वा तँलाई लामो समयसम्म कसैले सङ्गति नदिँदा पनि तँ सामान्य स्थितिमै रहन्छस् भने, तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने र दैहिकता त्याग्ने व्यक्ति होस्। जो सत्यता सङ्गति गर्न र आफूलाई काटछाँट र निराकरण गर्न सधैँ अरूमाथि भर पर्छन्, तिनीहरू दास हुन्। यस्ता मानिसहरूमा अपाङ्गता हुन्छ र तिनीहरू स्वतन्त्र रूपमा जिउन सक्दैनन्। सिद्धान्तविना कार्य गर्नेहरूलाई काटछाँट र निराकरण गरिएन वा केही समय सङ्गति गरिएन भने, तिनीहरूले लापर्बाहीपूर्वक कार्य गर्नेछन् र आफ्नो नियन्त्रण गुमाउनेछन्। यस्ता व्यक्तिहरूले कसरी परमेश्‍वरलाई आश्‍वस्त पार्न सक्छन् र? त्यसैले, तैँले प्रकृतिसम्बन्धी समस्या समाधान गर्न यी तीन सिद्धान्तहरू पालना गर्नैपर्छ। यसले तँलाई ठूला पापहरू गर्नबाट रोक्नेछ र तँबाट परमेश्‍वरविरुद्ध प्रतिरोध वा विश्‍वासघात नहुने कुरा सुनिश्‍चित गर्नेछ।

अंश १८

धेरै मानिसहरूले उही समस्या उल्लेख गरेका छन्: माथिले गरेको सङ्गति सुनेपछि तिनीहरू प्रष्ट र ऊर्जावान महसुस गर्छन् र त्यस उप्रान्त नकारात्मक हुँदैनन्। तर, यो अवस्था दस-बाह्र दिनसम्म मात्र रहन्छ र त्यसपछि फेरि असामान्य बन्छ, अनि तिनीहरूको उर्जा हराउँछ। तिनीहरूलाई कसरी अघि बढिरहने र के गर्ने भनेर थाहा हुँदैन। यो कस्तो समस्या हो? यसको जड के हो? के तिमीहरूले कहिल्यै यसबारे सोचेका छौ? केही मानिसहरू भन्छन्, यसको जड मानिसहरूले सत्यतामा ध्यान केन्द्रित नगर्नु हो। त्यसोभए, सङ्गति सुनेपछि तेरो स्थिति कसरी सामान्य हुन्छ? सत्यता सुनेपछि तँ किन निकै प्रसन्न र स्वतन्त्र महसुस गर्छस्? केही मानिसहरू यो पवित्र आत्माको काम हो भन्छन्। त्यसोभए पवित्र आत्माले किन दस-बाह्र दिनपछि काम गर्न छोड्नुहुन्छ? केही मानिसहरू भन्छन्, यसको कारण तिनीहरू उप्रान्त अझ राम्रो हुन नखोज्नु र अल्छी हुनु हो। त्यसोभए पवित्र आत्माले अझ राम्रो हुन खोज्ने मानिसहरूमा पनि किन काम गर्नुहुन्न? के तँ पनि अझ राम्रो हुन खोजिरहेको छैनस्? पवित्र आत्माले किन काम गर्नुहुन्न त? मानिसहरूले बताउने कारण वास्तविकतासँग मिल्दैन। समस्या के हो भने, पवित्र आत्माले काम गर्नु वा नगर्नुभए पनि, मानिसको सहकार्यलाई बेवास्ता गर्न मिल्दैन। जब सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति सत्यता स्पष्ट रूपमा बुझ्न सक्षम हुन्छ, तब उसले सधैँ सामान्य स्थिति कायम राख्नेछ, चाहे त्यो पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको अवधि होस् वा नहोस्। अर्कोतर्फ, जब व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन, तब उसले सत्यता निकै राम्ररी बुझे पनि र पवित्र आत्माले उल्लेखनीय रूपमा काम गरिरहनुभए पनि, उसले अभ्यास गर्न सक्ने सत्यता अझै पनि सीमित हुनेछ। उसले आफू खुशी भएको छोटो समयावधिमा अलिकति सत्यता अभ्यास गर्न मात्र सक्नेछ। धेरैजसो, उसले अझै पनि आफ्नै व्यक्तिगत प्राथमिकताअनुसार कार्य गर्नेछ, र प्राय: आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्नेछ। त्यसैले, व्यक्तिको अवस्था सामान्य छ कि छैन र उसले सत्यता अभ्यास गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा पवित्र आत्माको काममा नै पूर्ण रूपमा निर्भर हुँदैन। ऊ सत्यताबारे स्पष्ट छ कि छैन भन्ने कुरामा पनि त्यो पूर्ण रूपमा निर्भर हुँदैन। त्यो त सो व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन र ऊ सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक छ कि छैन भन्ने कुरामा भर पर्छ। सामान्यतया, व्यक्तिले प्रवचन र सङ्गति सुन्छ, र केही समयका लागि उसको स्थिति सामान्य नै हुन्छ। यो सत्यता बुझ्नुको परिणाम हो; सत्यताले तँलाई आफ्नै भ्रष्ट प्रकृतिबारे सचेत गराउँछ, तेरो हृदय प्रसन्न र स्वतन्त्र हुन्छ, र तेरो अवस्था परिवर्तित भएर अझ राम्रो हुन्छ। तर केही समयपछि तैँले आफूलाई अनुभव नै गर्न नआउने केही कुरा सामना गर्नुपर्ने हुन सक्छ, तेरो हृदय पहिलाभन्दा अँध्यारो हुन्छ, र तैँले अनजानमै सत्यतालाई उपेक्षा गर्छस्; तँ आफ्ना कार्यहरूमा परमेश्वरको इच्छा खोज्ने प्रयास गर्दैनस्, तँ सबथोक आफ्नै इच्छा अनुसार गर्छस्, र तँ सत्यता अभ्यास गर्ने अभिप्राय पटक्कै राख्दैनस्। समय बित्दै जाँदा, तैँले आफूले पहिला बुझेको सत्यता गुमाउँछस्। तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव निरन्तर प्रकट गर्छस्, परिस्थितिहरूको सामना गर्दा परमेश्वरको इच्छा खोज्दैनस्, र परमेश्वरसँग नजिकिँदा पनि तैँले झारा मात्र टारिरहेको हुन्छस्। तैँले त्यो कुरा महसुस गर्दा तेरो हृदय परमेश्वरबाट टाढा भइसकेको हुन्छ, र तैँले धेरै कुरामा परमेश्वरको प्रतिरोध गरेर उहाँको निन्दा पनि गरिसकेको हुन्छस्। यो निकै समस्याजनक कुरा हो। यो बाटोमा धेरै अगाडि बढि नसकेकाहरूका लागि अझै पनि छुटकाराको मौका छ, तर परमेश्वरको निन्दा गर्ने र ओहोदाका लागि, र खाना वा लत्ताकपडाका लागि उहाँविरुद्ध खडा हुने बिन्दुसम्म पुगिसकेकाहरूका लागि कुनै पनि छुटकारा छैन। सत्यताको बारेमा सङ्गति गर्नुको उद्देश्य मानिसहरूलाई सत्यता बुझ्‍न र अभ्यास गर्न अनि आफ्‍नो स्वभावमा परिवर्तन ल्याउन सक्षम पार्नु हो। सत्यता बुझेपछि तिनीहरूको हृदयमा थोरै ज्योति र खुशी ल्याउनु मात्र यसको उद्देश्य हुँदैन। यदि तँ सत्यता बुझ्छस् तर त्यो अभ्यास गर्दैनस् भने, सत्यता सङ्गति गर्नु र बुझ्‍नुको कुनै अर्थ हुँदैन। मानिसहरूले सत्यता बुझेका छन् तर यसलाई अभ्यास गर्दैनन् भने यसमा के समस्या हुन्छ? यो तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, तिनीहरूले हृदयमा सत्यता स्वीकार गर्दैनन् भन्‍ने कुराको प्रमाण हो, र यस्तो अवस्थामा तिनीहरूले परमेश्‍वरका आशिष्‌हरू र मुक्ति पाउने अवसर गुमाउनेछन्। मानिसहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्‍ने विषयमा, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा तिनीहरूले सत्यता स्वीकार र अभ्यास गर्न सक्‍छन् कि सक्दैनन् भन्‍ने हो। यदि तैँले आफूले बुझेका सबै सत्यता अभ्यास गरेको छस् भने, तैँले पवित्र आत्‍माको अन्तर्दृष्टि, ज्योति र अगुवाइ प्राप्त गर्नेछस्, र तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्‍नेछस्, र तैँले सत्यताको अझै गहन बुझाइ हासिल गर्नेछस्, अनि सत्यता र परमेश्‍वरको मुक्ति प्राप्त गर्नेछस्। कतिपय मानिसहरू सत्यता अभ्यास गर्न नसक्‍ने हुन्छन्, तिनीहरूले सधैँ पवित्र आत्‍माले तिनीहरूलाई अन्तर्दृष्टि वा ज्योति दिनुहुन्‍न, परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई सामर्थ्य दिनुहुन्‍न भनेर गुनासो गरिरहेका हुन्छन्। यो गलत कुरा हो; यो परमेश्‍वरलाई गलत रूपमा बुझ्‍नु हो। पवित्र आत्‍माको अन्तर्दृष्टि र ज्योति मानिसहरूको सहकार्यको जगमा निर्मित हुन्छ। मानिसहरू इमानदार हुनुपर्छ, र सत्यता अभ्यास गर्न तयार हुनुपर्छ, अनि तिनीहरूको बुझाइ गहन वा सतही भए पनि, तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न सक्‍नुपर्छ। त्यसपछि मात्रै पवित्र आत्‍माले तिनीहरूलाई अन्तर्दृष्टि र ज्योति दिनुहुन्छ। यदि मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् तर अभ्यास गर्दैनन् भने—यदि तिनीहरू पवित्र आत्माले आफै अग्रसर भई तिनीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न लगाउनुहुन्छ भनेर प्रतीक्षा गर्छन् भने—के तिनीहरू अत्यन्तै निष्क्रिय भइरहेका हुँदैनन् र? परमेश्‍वरले कहिल्यै पनि मानिसहरूलाई कुनै काम जबरजस्ती गराउनुहुन्‍न। यदि मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् तर त्यो अभ्यास गर्न अनिच्‍छुक छन् भने, यसले तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्, वा तिनीहरूको स्थिति असामान्य छ र यसलाई रोक्‍ने कुनै कुरा छ भन्‍ने देखाउँछ। तर यदि मानिसहरूले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्न सक्छन् भने, परमेश्‍वरले पनि काम गर्नुहुनेछ; यदि तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न अनिच्‍छुक छन् र परमेश्‍वरलाई प्रार्थना पनि गर्दैनन् भने मात्र, पवित्र आत्मासँग तिनीहरूमा काम गर्ने कुनै आधार हुँदैन। वास्तवमा, मानिसहरूको कठिनाइ जस्तोसुकै भए पनि, यसलाई सधैँ समाधान गर्न सकिन्छ; यसको चाबी भनेको तिनीहरूले सत्यताअनुसार अभ्यास गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्‍ने हो। आज, तिमीहरूमा रहेको भ्रष्टताका समस्याहरू क्यान्सर होइनन्, ती उपचार गर्नै नसकिने रोग होइनन्। यदि तिमीहरूले सत्यता अभ्यास गर्ने सङ्कल्प गर्‍यौ भने, तिमीहरूले पवित्र आत्‍माको काम प्राप्त गर्नेछौ, र यी भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन हुन सम्‍भव छ। यो सबै कुरा तैँले सत्यता अभ्यास गर्ने सङ्कल्प लिन सक्छस् कि सक्दैनस् भन्‍ने कुरामा निर्भर हुन्छ, मुख्य कुरा यही हो। यदि तैँले सत्यता अभ्यास गर्छस् भने, यदि तँ सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्छस् भने, तँ पवित्र आत्‍माको काम प्राप्त गर्न सक्षम हुन्छस्, र तैँले अवश्य मुक्ति पाउन सक्छस्। यदि तैँले हिँड्ने मार्ग गलत छ भने, तैँले पवित्र आत्‍माको काम गुमाउनेछस्, एउटा गलत कदमले अर्को गलत कदम निम्त्याउनेछ, र तेरो लागि यो सबै कुरा समाप्त हुनेछ, अनि तैँले जति वर्ष निरन्तर विश्‍वास गरिरहे पनि, तैँले मुक्ति पाउन सक्दैनस्। उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरूले परमेश्‍वरको घरलाई फाइदा पुग्‍ने र परमेश्‍वरको इच्‍छाअनुरूप हुने गरी काम गर्नेबारे कहिल्यै सोच्दैनन्—अनि तिनीहरूले गरेको कामको परिणाम स्वार्थी र खराब हुन्छ, परमेश्‍वरको निम्ति घृणास्पद र तुच्‍छ हुन्छ; अनि त्यसो गर्ने क्रममा, तिनीहरू खुलासा हुन्छन् र हटाइन्छन्। यदि मानिसहरूले सबै कुरामा सत्यता खोजी गर्न र सत्यताअनुरूप अभ्यास गर्न सक्छन् भने, तिनीहरू परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वासको सही मार्गमा प्रवेश गरिसकेका हुन्छन्, र यसरी तिनीहरू परमेश्‍वरको इच्‍छाअनुरूपको व्यक्ति बन्‍ने आशा हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले सत्यता बुझेका हुन्छन् तर त्यसलाई अभ्यास गर्दैनन्; बरु, सत्यता सत्यता मात्र हो, यसले तिनीहरूका झुकाव र भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्न सक्दैन भन्‍ने विश्‍वास गर्छन्। के त्यस्ता मानिसहरू हास्यास्पद हुँदैनन् र? के तिनीहरू मूर्ख होइनन् र? के तिनीहरू बढ्ता जान्‍ने सुन्‍नेहरू होइनन् र? यदि मानिसहरूले सत्यताअनुरूप व्यवहार गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन हुन सक्छ। यदि परमेश्‍वरमाथिको तिनीहरूको विश्‍वास र उहाँप्रतिको सेवा तिनीहरूका आफ्‍नै प्राकृतिक व्यक्तित्वमा आधारित छन् भने, तिनीहरूमध्ये एक जनाले पनि आफ्‍नो स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्न सक्‍नेछैन। कतिपय मानिसहरू दिनभरि आफ्‍नै गलत निर्णयहरूको बारेमा अफसोस गरेर बिताइरहेका हुन्छन्। सहजै लागू गर्न सकिने सत्यता देख्दा पनि, तिनीहरूले यसबारे केही सोच्ने वा अभ्यास गर्ने प्रयास गर्दैनन्, बरु आफ्‍नै मार्ग रोज्ने ढिपी कस्छन्। कस्तो हास्यास्पद व्यवहार; साँच्‍चै नै, तिनीहरूल आफूसँग आशिषहरू हुँदा पनि त्यसको आनन्द उठाउन सक्दैनन्, र तिनीहरूले जीवनमा कठिनाइ भोग्‍ने पक्‍का छ। सत्यता अभ्यास गर्ने काम सरल छ; तैँले अभ्यास गर्छस् गर्दैनस् भन्‍ने कुराचाहिँ महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यदि तैँले सत्यता अभ्यास गर्ने सङ्कल्प गरेको छस् भने, तेरो नकारात्मकता, कमजोरी र भ्रष्ट स्वभाव क्रमिक रूपमा समाधान र परिवर्तन हुँदै जानेछ; यो कुरा तेरो हृदयले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन, तैँले सत्यता स्वीकार गर्न सक्छस् कि सक्दैनस्, र सत्यता अभ्यास गर्न तैँले कष्ट भोग्‍न र मूल्य चुकाउन सक्छस् कि सक्दैनस् भन्‍ने कुरामा निर्भर हुन्छ। यदि तैँले साँचो रूपमा सत्यतालाई प्रेम गर्छस् भने, सत्यता प्राप्त गर्नको लागि तैँले हरकिसिमका कष्टहरू भोग्‍न सक्‍नेछस्, चाहे यसको लागि मानिसहरूले तँलाई बदनाम, आलोचना, वा इन्कार नै किन नगरून्। तैँले यी सबै कुरा धैर्य र सहनशीलतासाथ भोग्‍नुपर्छ; अनि परमेश्‍वरले तँलाई आशिष्‌ र सुरक्षा दिनुहुनेछ, तँलाई त्याग्‍नुहुने वा बेवास्ता गर्नुहुनेछैन—यो निस्सन्देह छ। यदि तैँले परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदयले उहाँलाई प्रार्थना गर्छस्, परमेश्‍वरमा भरोसा गर्छस् र उहाँकै बाटो हेर्छस् भने, तैँले पार पाउन नसक्‍ने कुरा केही हुँदैन। तँमा भ्रष्ट स्वभाव हुन सक्छ, र तैँले अपराध गर्न सक्छस्, तर यदि तँमा परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय छ, अनि तँ निष्ठापूर्वक सत्यता खोजी गर्ने मार्गमा हिँड्छस् भने, तँ अवश्य दह्रिलो गरी खडा हुन सक्‍नेछस्, र परमेश्‍वरले तँलाई निश्‍चय नै अगुवाइ र सुरक्षा प्रदान गर्नुहुनेछ।

कतिपय मानिसहरूले काम र प्रचार गर्न, र अरूलाई आपूर्ति गर्न मात्र आफूलाई सत्यताहरूले सुसज्‍जित पार्छन्, आफ्नो समस्या समाधान गर्न त्यसो गर्दैनन्, र ती सत्यता अभ्यास पनि गर्दैनन्। तिनीहरूको सङ्गति शुद्ध बुझाइको र सत्यताअनुरूप होला, तर तिनीहरूले आफूलाई यसमा मापन गर्दैनन्, न त त्यो अभ्यास वा अनुभव नै गर्छन्। यहाँ समस्या के हो? के तिनीहरूले सत्यतालाई आफ्नो जीवनजस्तै साँचो अर्थमा स्वीकार गरेका छन्? अहँ, गरेका छैनन्। व्यक्तिले प्रचार गर्ने धर्मसिद्धान्त अत्यन्तै शुद्ध हुन सक्छ, तर यसको अर्थ त्यसमा सत्यता वास्तविकता छ भन्‍ने हुँदैन। सत्यताले सुसज्‍जित हुनका लागि, पहिले आफै यसमा प्रवेश गरेको हुनुपर्छ, अनि यसलाई बुझेपछि अभ्यास गरेको हुनुपर्छ। यदि व्यक्तिले आफ्नो जीवन प्रवेशमा ध्यान दिँदैन, तर अरूलाई सत्यता प्रचार गरेर आफ्नो प्रदर्शन गर्ने लक्ष्य राख्छ भने, उसको अभिप्राय गलत छ। यस्तो काम गर्ने धेरै झूटा अगुवाहरू छन्, तिनीहरू अरूलाई आफूले बुझेका सत्यताबारे निरन्तर सङ्गति गर्छन्, नयाँ विश्‍वासीहरूलाई भरणपोषण गर्छन्, र मानिसहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न, आफ्ना कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्न र नकारात्मक नबन्‍न सिकाउँछन्। यी सबै कुरा राम्रा र असल छन्—मनपर्दा समेत लाग्छन्—तर तिनीहरूले आफूले भनेजस्तो गरी किन आफैचाहिँ सत्यता अभ्यास गर्दैनन्? किन तिनीहरूसँग जीवन प्रवेश हुँदैन? यहाँ वास्तवमा के भइरहेको छ? के यस्तो व्यक्तिले वास्तवमै सत्यतालाई प्रेम गर्छ? यो भन्‍न कठिन छ। यसरी नै इस्राएलका फरिसीहरूले अरूको लागि बाइबल व्याख्या गर्थे, तर आफूचाहिँ परमेश्‍वरका आज्ञाहरू पालन गर्न सक्दैनथे। जब प्रभु येशू देखा पर्नुभयो र काम गर्नुभयो, तिनीहरूले परमेश्‍वरको आवाज सुने तर प्रभुलाई इन्कार गरे। तिनीहरूले प्रभु येशूलाई क्रूसमा टाँगे र तिनीहरू परमेश्‍वरद्वारा श्रापित भए। तिनीहरू कति नीच थिए! यदि तिनीहरूले प्रचार गर्ने वचन धर्मसिद्धान्तहरूले अरूलाई मदत गर्न सक्‍ने भए, यसले तिनीहरूलाई किन मदत गर्न सकेन? हामीले यस्तो व्यक्तिलाई वास्तविकता नभएको ढोँगी भन्‍नु राम्रै हो। तिनीहरू अरूलाई सत्यताका वचन र लेखोटहरू प्रदान गर्छन्, अरूलाई त्यो अभ्यास गर्न लगाउँछन्, तर आफूचाहिँ यसलाई अलिकति पनि अभ्यास गर्दैनन्। के यस्तो व्यक्ति बेसरम होइन र? तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुँदैन, तर अरूलाई वचन र धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्दा तिनीहरू आफूसँग सत्यताको वास्तविकता छ भन्‍ने ढोँग गर्छन्। के यो जानाजानी छल र हानी गर्नु होइन र? यदि यस्ता व्यक्तिहरूलाई खुलासा गरेर निकालियो भने, त्यसको दोषी तिनीहरू आफै हुनेछन्। तिनीहरू दयाको पात्र हुनेछैनन्। के वचन र धर्मसिद्धान्त मात्र प्रचार गर्ने तर सत्यता अभ्यास नगर्ने व्यक्तिले वास्तविक परिवर्तन हासिल गर्न सक्छ? के उसले अरूलाई छल गरिरहेको र आफैलाई हानि गरिरहेको हुँदैन? सत्यता पछ्याउँदा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको अभ्यास गर्नु हो। अभ्यास गर्नुको उद्देश्य व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्नु र उसलाई साँचो मानव स्वरूप जिउने तुल्याउनु हो, तर उसले आफ्नै भ्रष्ट स्वभावहरू चिन्दैन, न त आफ्ना कठिनाइहरू हल गर्न सत्यता नै प्रयोग गर्छ। उसले अरूलाई जसरी मलजल, भरणपोषण वा सहयोग गरे पनि ऊसँग जीवन प्रवेश गर्ने र आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्ने मार्ग नभएकोले उसले वास्तविक परिणामहरू कहिल्यै पाउनेछैन। यदि उसले गर्ने सत्यताको सङ्गतिले मानिसका कठिनाइ वा समस्याहरू समाधान गर्दैन भने, के उसले धर्मसिद्धान्तका कर्णप्रिय तर बेकार शब्द र वाक्यांशहरू मात्रै भट्टयाइरहेको हुँदैन र? यदि तँ आफ्नो स्वभावमा परिवर्तन हासिल गर्न चाहन्छस् भने, तैँले सुरुमा परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ। तैँले सत्यताका जुनसुकै पक्षहरू बुझे पनि त्यसलाई अभ्यास गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ। सत्यता अभ्यास गर्दा मात्र तैँले समस्याहरू पत्ता लगाउनेछस्, र खास गरी, आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट हुँदा तँ त्यो देख्न सक्षम हुनेछस्। यदि तँ यी समस्याहरू हल गर्न सत्यता खोज्न सक्छस् भने, तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछस्, र तेरो जीवन स्वभाव परिवर्तन हुनेछ। तब, तैँले सत्यता अभ्यास गर्नेबारे छलफल गर्दा तँसँग मार्ग हुनेछ, र तैँले सत्यताबारे सङ्गति गर्दा समस्याहरू हल गर्न सक्नेछस्। यसले के देखाउँछ भने तँ सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक भएमा, तँसँग सत्यता वास्तविकता हुनेछ। यदि तँ सत्यता अभ्यास गर्न इच्छुक छस् भने, तँ अरूलाई भरणपोषण गर्न योग्य हुनेछस्। अनि यसको बदलामा परमेश्वरले तेरो प्रशंसा गर्नुहुनेछ र मानिसहरूले तँलाई स्विकार्नेछन्।