पावलको प्रकृति सार कसरी पहिचान गर्ने
तिमीहरूले “सफलता वा असफलता मानिसले हिँड्ने मार्गमा नै निर्भर हुन्छ” भन्ने शीर्षकको परमेश्वरका वचनहरूको खण्डमा लामो समयसम्म सङ्गति गरेका छौ। यसले कुन मुद्दाहरूको विषयमा छलफल गर्छ, र यो कुन-कुन सत्यताहरूसँग सम्बन्धित छ? (यो विश्वासीको रूपमा मानिसले हिँड्ने बाटोसँग सम्बन्धित छ।) यो विषय मुख्यतया पत्रुस र पावलले लिएका मार्गहरूमा केन्द्रित छ, होइन र? यति लामो समयसम्म सङ्गति गरेपछि, तिमीहरूले यसबाट केही सिकेका छौ भन्नेमा म पक्का छु—सायद धेरै कुराहरू सिकेका छौ। तिमीहरूले यस अवधिमा सुनेका प्रवचनहरूको सारांश संक्षेप प्रस्तुत गर्नुपर्छ, त्यसपछि यसको मुख्य भावहरूलाई क्रमबद्ध गर्नुपर्छ, र यस सोचाइको तरिका, र तैँले संक्षेप गरेका महत्त्वपूर्ण कुरा र भावहरू अनुरूप अनुभव गर्नुपर्छ। यसले तिमीहरूलाई परमेश्वरको कामको अनुभव कसरी गर्ने, कसरी आफ्नो कर्तव्य ठीक तरिकाले पूरा गर्ने, र वास्तविक जीवनमा कसरी राम्रोसँग गवाही दिने भन्ने कुरामा सहयोग गर्नेछ। तिमीहरूले सारांश प्रस्तुत गरिसकेपछि, तिमीहरूको जीवन प्रवेश र आत्मिक कदले ठूलो कदम चाल्नेछ भन्ने मेरो आशा छ। त्यसोभए, जब तिमीहरूले त्यस अध्यायबाट बुझ्नु पर्ने सत्यताहरूलाई संक्षेपमा प्रस्तुत गर्छौ, तब तिमीहरूले पावलको अनुभवबाट सुरु गर्छौ, कि पत्रुसको अनुभवबाट? (पावलको अनुभवबाट।) किन? (पावल असफल भएका कारणहरूको आधारमा आफ्नो बारेमा मनन गरेर, हामीले आफू पावलको बाटोमा छौं कि छैनौं भनेर जान्नेछौं। त्यसपछि, हामी पत्रुस कस्तो बाटोमा थिए भनेर हेर्नेछौं, ताकि हामीसँग एउटा लक्ष्य र पछ्याउने दिशा होस्।) वास्तवमा, यो कुरालाई यसरी नै हेर्नुपर्छ। पावलले भोगेका सबै कुरा र तिनले पछ्याएको बाटोका अनुभवहरूबाट पाठ सिक र त्यसलाई समीक्षा गर। तिनी कुन बाटोमा थिए, किन परमेश्वरले विश्वासीहरूलाई सही मार्ग पछ्याउन लगाउनुहुन्छ, र सही मार्ग भनेको के हो भनेर बुझ। यदि तैँले सत्यतालाई पछ्याउने मार्ग पछ्याउन सक्छस् भने, तँ वास्तविक जीवनका परिस्थितिहरूमा, साथै तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा परमेश्वरको कामको अनुभव गर्दा पथभ्रष्ट हुनबाट जोगिन सक्छस्। तँ परमेश्वरको काममा बाधा पुर्याउन, गल्तीबस गलत बाटोमा पर्न वा अन्तमा पावलले जस्तै आफूमाथि सजाय ल्याउनबाट जोगिन सक्नेछस्।
अब, पावलका अनुभवहरूका आधारमा, तिनले लिएको बाटोका विशेषताहरू, तिनले परमेश्वरमा विश्वास गरेको तरिका, र तिनले पछ्याएका लक्ष्य र दिशाहरूको बारेमा समीक्षा गरौं। हामी पहिले पावलको मानवताको गुणस्तर र तिनको स्वभावलाई यी कोणहरूबाट हेर्नेछौं। पावलको जीवन र तिनलाई के भयो भन्ने कुराका कथाहरूलाई हेर्दा, तिनको स्वभावका केही पक्षहरू छन्: अहङ्कार, पाखण्डिपन, छल, सत्यताप्रतिको घृणा, दुष्टता, र क्रूरता। पावलको स्वभावका जति वटा मुख्य पक्षहरूलाई मानिसहरूले देख्न वा संक्षेप गर्न सके पनि, यदि तैँले तिनको स्वभावका यी पक्षहरूको बारेमा मात्र कुरा गरिस् भने, तैँले सायद यो एकदम खोक्रो छ भन्ने महसुस गर्नेछस्, होइन र? जब तैँले तिनको स्वभावका यी पक्षहरूका बारेमा उल्लेख गर्छस्, तब के ती कुराहरू तिनको खोजी, तिनको जीवनको दिशा र एक विश्वासीको रूपमा तिनले पछ्याएको मार्गसँग जोडिएका हुन्छन्? जब तैँले तिनको अहङ्कारको बारेमा कुरा गर्छस्, के तँसँग यसलाई जोड दिने कुनै तथ्यहरू हुन्छ? तैँले तिनलाई अहङ्कारी देख्नुको कारण के हो? तैँले तिनलाई छलीको रूपमा देख्नुको कारण के हो? तैँले तिनलाई सत्यताप्रति घृणा भएको व्यक्तिको रूपमा देख्नुको कारण के हो? यदि तैँले तिनको स्वभावका यी पक्षहरूको सारको बारेमा मात्रै समीक्षा गरिस् र तिनको खोजी, तिनको जीवनको दिशा, र विश्वासीको रूपमा तिनले पछ्याएको मार्गको बारेमा कुरा गरिनस् भने, ती खोक्रा शब्दहरू हुन्, र अहिले मानिसहरूको लागि तिनको कुनै सकारात्मक वा लाभदायक प्रयोग हुनेछैन। पावलको खोजी र तिनको मार्गको दृष्टिकोणबाट बोल्नु राम्रो हुन्छ। व्यक्तिको सार बुझ्नु कुनै साधारण कुरा होइन। कुनै व्यक्तिले केही नगर्दा, वा केही महत्त्वहीन कामहरू गर्दा तिनको स्वभावको सार यस्तो छ भनेर भन्न सकिँदैन। तिनीहरूले कसरी नियमित रूपमा आफूलाई प्रदर्शन गर्छन् र तिनीहरूको कार्यहरूको पछाडिको अभिप्राय र मनसाय के हो तैँले त्यसलाई हेर्नुपर्छ, अर्थात्, तिनीहरूको खोजी, इच्छाहरू, र तिनीहरूले पछ्याउने मार्गलाई हेर्नुपर्छ। अझ महत्त्वपूर्ण पक्ष भनेको, जब कुनै व्यक्तिले परमेश्वरले उसको लागि तय गर्नुभएको अवस्थाको सामना गर्छ, वा जब परमेश्वरले उसलाई व्यक्तिगत रूपमा केही गर्नुहुन्छ, जस्तै उसलाई परीक्षा गर्ने, शोधन गर्ने, काटछाँट र निराकरण गर्ने गर्नुहुन्छ, वा जब परमेश्वरले व्यक्तिगत रूपमा उसलाई ज्योति दिनुहुन्छ र मार्गदर्शन गर्नुहुन्छ, तब उसले त्यसलाई कसरी सम्हाल्छ त्यसलाई हेर्नु हो। परमेश्वरले मुख्यतया यी पक्षहरूलाई हेर्नुहुन्छ। यी पक्षहरू केसँग सम्बन्धित छन्? यी पक्षहरू कुनै व्यक्तिले काम गर्ने, जिउने, आफ्नो आचरण प्रस्तुत गर्ने र संसारसँग अन्तरक्रिया गर्ने सिद्धान्तहरूसँग, साथै तिनीहरूले पछ्याउने लक्ष्य र दिशा, तिनीहरूले पछ्याउने मार्ग, तिनीहरूले जिउने तरिका, तिनीहरू के कुरामा जिउँछन् त्यो, र तिनीहरूको अस्तित्वको आधारसँग सम्बन्धित छन्। यी कुराहरू यिनै कुरासँग सम्बन्धित छन्। त्यसकारण त म भन्छु, यदि हामीले यी सबै कुराहरूबाट टाढा बसेर पावलको प्रकृति सारको बारेमा मात्र कुरा गर्यौँ भने, हामीले जतिसुकै कुरा भने पनि वा हामीले जतिसुकै विस्तृत कुरा गरे पनि, ती खोक्रा शब्दहरू मात्र हुनेछन्। यदि हामीले पावलको सारलाई तिनी को थिए भन्ने कुराको हरेक पक्षबाट हेर्न चाह्यौँ, र आजका मानिसहरूलाई सहयोग गर्न चाहन्छौं, वा तिनीहरूलाई आफूलाई हेर्नको लागि एउटा ऐना दिन चाहन्छौं भने, हामीले पहिले पावलले पछ्याएको मार्ग, तिनले पछ्याएका लक्ष्यहरू, ती लक्ष्यहरूको अस्तित्वको जग, र परमेश्वरप्रतिको उसको मनोवृत्तिलाई समीक्षा गर्नुपर्छ। यदि हामीले यी कोणहरूबाट तिनको स्वभावको हरेक पक्षलाई विश्लेषण गर्यौँ भने, के हामीसँग आधार हुँदैन र? यसरी सङ्गति र समीक्षा गर्नुको आंशिक उद्देश्य तिमीहरूले पावललाई अझ स्पष्ट रूपमा देख्न सक भन्ने हो, तर मुख्य उद्देश्य भनेको आजका मानिसहरूले परमेश्वरको मुक्ति र सार्वभौमिकताको सामना गर्दा, तिनीहरूले यसलाई कसरी लिने, र कसरी सत्यताको पछि लाग्ने भनेर जानून्, तिनीहरू पावलको पाइला पछ्याउनबाट जोगिन सकून् र तिनी जस्तै दण्डित हुनबाट जोगिन सकून् भन्ने हो। सबैभन्दा प्रभावकारी विधि यही हो।
जब तँ पावलले आफूलाई प्रस्तुत गरेका सबै तरिकाहरूलाई हेर्छस्, तब तैँले तिनको स्वभावको सार देख्न सक्नुपर्छ, र तिनको खोजीको दिशा, लक्ष्य, स्रोत, र प्रेरणा गलत थियो, र यी कुराहरू परमेश्वरप्रतिको अनाज्ञाकारिता र प्रतिरोध, उहाँलाई अप्रसन्न पार्ने, र परमेश्वरको लागि घृणित कुरा थिए भन्ने निष्कर्षमा पुग्न पूर्ण रूपमा सक्नुपर्छ। पावलले आफूलाई प्रस्तुत गरेको पहिलो मुख्य तरिका के थियो? (तिनले मुकुटको खातिर परिश्रम र काम गरे।) तिनले आफूलाई यसरी प्रस्तुत गरेको वा तिनी यस्तो स्थितिमा रहेको तिमीहरूले कहाँ देख्यौ? (तिनका शब्दहरूमा।) तिनका प्रसिद्ध भनाइहरूबाट। सामान्यतया, प्रसिद्ध भनाइहरू सकारात्मक हुन्छन्, र महत्त्वाकांक्षी, आशा र आकांक्षा भएकाहरूका लागि उपयोगी र लाभदायक हुन्छन्; तिनले त्यस्ता मानिसहरूलाई प्रोत्साहित र उत्प्रेरित गर्न सक्छन्, तर पावलका प्रसिद्ध भनाइहरूको कार्य के थियो? तिनका भनाइहरू धेरै थिए। के तिमीहरूले तिनका सबैभन्दा प्रसिद्ध भनाइहरूमध्ये एउटा भन्न सक्छौ? (“मैले असल लडाइ लडेको छु, मैले मेरो यात्रा पूरा गरेको छु, मैले विश्वासलाई कायम राखेको छु: अबदेखि उसो मेरो लागि धार्मिकताको मुकुट राखिएको छ” (२ तिमोथी ४:७-८)।) यी शब्दहरूले तिनको प्रकृति सारको कुन पक्षलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्? हामीले यसलाई सत्यता अनुसार कसरी परिभाषित गर्नुपर्छ? (घमण्डी, पाखण्डी, र परमेश्वरसँग सम्झौता गर्ने व्यक्ति।) तिनको घमण्डी प्रकृतिले गर्दा तिनले यी शब्दहरू भनेका हुन्—यदि अन्त्यमा मुकुट नभएको भए तिनी दौडनेथिएनन्, तिनले काम गर्नेथिएनन्, वा परमेश्वरमा विश्वास समेत गर्नेथिएनन्। यति धेरै प्रवचनहरू सुनेपछि, मानिसहरूले अब पावलले प्रदर्शन गरेको यो प्रकटीकरण र स्थितिलाई चिन्न सक्नुपर्छ, तर के तिमीहरूले यसलाई परिभाषित गर्न सक्छौ? हामीले “समीक्षा” भन्दा, हाम्रो मतलब कुनै कुरालाई परिभाषित गर्नु भन्ने हो; तिमीहरूले कुनै कुरालाई परिभाषित गर्न प्रयोग गर्ने शब्दहरू नै साँचो बुझाइ हो। जब तैँले कुनै कुरालाई सही रूपमा परिभाषित गर्न सक्छस्, यसले के कुरालाई प्रमाणित गर्छ भने तैँले त्यस कुरालाई स्पष्ट रूपमा देखेको छस्; जब तैँले कुनै कुरालाई परिभाषित गर्न सक्दैनस् र अरूको परिभाषाहरू मात्र अनुकरण गर्न सक्छस्, तब यसले साँच्चै तैँले बुझेको छैनस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। कुन मानसिकता वा स्थितिले पावललाई त्यो क्षणमा ती शब्दहरू बोल्न प्रेरित गर्यो? कुन अभिप्रायले तिनलाई त्यसो गर्न लगायो? यी शब्दहरूले तँलाई देखाउने तिनको खोजीको सार के हो? (आशिषहरू प्राप्त गर्नु।) तिनले कठोर दौड दौडिए, आफैलाई खटाए र आफ्नो धेरै कुरा सुम्पिए किनभने तिनको अभिप्राय आशिषहरू प्राप्त गर्नु थियो। त्यो तिनको प्रकृति सार थियो, र तिनको हृदयको भित्री स्थानमा बसेको कुरा थियो। भर्खरै, तिमीहरूले यो कुराको विश्लेषण गरिरहँदा, तिमीहरूले पावलले परमेश्वरसँग सम्झौता गरिरहेका थिए भनेर भन्यौ। यसले पावलको कस्तो मनोवृत्तिलाई प्रतिनिधित्व गर्दछ? अहिले हामी मुकुट, आशिष् प्राप्त गर्ने र परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्यप्रतिको पावलको साँचो मनोवृत्तिलाई संक्षेपमा प्रस्तुत गर्ने प्रयास गरिरहेका छौँ; हामीले पावलले परमेश्वरसँग सम्झौता गरिरहेका थिए कि थिएनन् र तिनी साँचो विश्वासी थिए कि थिएनन् भनेर संक्षेपमा प्रस्तुत गर्ने प्रयास गरिरहेका छैनौं। मलाई फेरि भन। (तिनले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनथिए र घृणा गर्थे।) यो मनोवृत्ति होइन; यो तिनको स्वभावको भाग हो। अहिले हामी तिनको मनोवृत्तिबारे कुरा गरिरहेका छौँ। (तिनी लोभी थिए।) यो तिनको प्रकृति सारको एक पक्ष हो, जस्तै आशिष्हरू प्राप्त गर्ने तिनको अभिप्राय, र तिनको इच्छा। मनोवृत्ति भनेको के हो? उदाहरणको लागि, म भन्छु सधैँ मसालेदार खाने कुराहरू खानु पेटको लागि खराब हुन्छ, र कसैले जवाफ दिन्छ, “मलाई थाहा छ, मसालेदार खाना खानु खराब कुरा हो, तर मलाई मसालेदार खाना खान मनपर्छ! यदि मैले मसालेदार खाना खाइनँ भने के खाने?” म जवाफ दिन्छु, “तेरो स्वास्थ्यको लागि, जबसम्म तैँले मसालेदार खाना खाँदैनस्, तबसम्म म तँलाई खानेकुरा किन्नको लागि हरेक पटक पाँच डलर दिनेछु।” त्यसपछि, तिनीहरू वास्तवमै खुसी हुन्छन्, र भन्छन्, “ठीक छ, म मसालेदार खाना खानेछैनँ!” सम्झौता गरिएको छ र तिनीहरू यसलाई पालना गर्छन्। तर तिनीहरूले किन आफूलाई मसालेदार खाना खानबाट रोक्न सक्छन्? यो वास्तवमा पैसाको कारणले हो। यदि मैले तिनीहरूलाई पैसा दिइनँ भने, तिनीहरूले आफूलाई नियन्त्रण गर्न सक्नेथिएनन्; तिनीहरूले पहिलेको जस्तै मसालेदार खाना खाइरहनेथिए। तिनीहरूले फाइदा लिनको लागि मात्र मसालेदार खाना खान छोडेका हुन्छन्—पैसाको लागि। यो तिनीहरूको मनोवृत्ति हो। यो कुरा तिनीहरूको हृदयमा गहन रूपमा लुकेको हुन्छ। के तिनीहरूले सत्यताको अभ्यास गरिरहेका कारण, तिनीहरूलाई भनिएझैँ गरिरहेका कारण, वा परमेश्वरलाई खुसी पार्नका लागि तिनीहरूले मसालेदार खाना खान छोडेका हुन्? (होइन।) होइन, यो तीमध्ये कुनै पनि कारणले होइन। तिनीहरूले सत्यताको अभ्यास गरिरहेकाले, वा आफ्नो स्वास्थ्यमा ध्यान दिएकाले मसालेदार खाना खानबाट आफूलाई रोकेका हुँदैनन्; तिनीहरूको मनोवृत्ति भ्रामक र सतही छ; तिनीहरूले यसलाई लेनदेनको रूपमा हेर्छन्, र चापलुसी गर्न यसो गरिरहेका हुन्छन्। यदि तिनीहरूले आफ्नो उद्देश्य प्राप्त गरेनन् र पैसा प्राप्त गरेनन् भने, तिनीहरू आफूले चाहेको खानेकुरामा फर्कनेछन्, र पहिलेको भन्दा बढी खान पनि सक्छन्। यो सबैभन्दा उपयुक्त उदाहरण नहुन सक्छ, तर हामीले यसलाई पावलसँग तुलना गर्दा के-कस्ता समानताहरू देखिन्छन्? (यो पावल कसरी आशिष् प्राप्त गर्नका लागि उत्प्रेरित थिए र तिनले परमेश्वरसँग कसरी सम्झौता गरेका थिए भन्ने तथ्यजस्तै हो।) पावलले असल लडाइँ लड्नु, दौड दौड्नु, काम गर्नु, आफूलाई खटाउनु, र मण्डलीको रेखदेख गर्नुलाई धार्मिकताको मुकुट साट्ने कुरा र अगाडि बढ्ने बाटोको रूपमा हेरेका थिए। त्यसकारण, तिनले जतिसुकै कष्ट भोगे पनि, आफूलाई खटाए पनि, वा दौड दौडे पनि, जति धेरै कष्ट भोगे पनि, तिनको विचारमा रहेको एकमात्र लक्ष्य धार्मिकताको मुकुट प्राप्त गर्नु थियो। तिनले धार्मिकताको मुकुटको पछि लाग्नु र आशिषहरूको पछि लाग्नुलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने कार्यको उचित उद्देश्यको रूपमा, र दुःख भोग्ने, आफूलाई खटाउने, काम गर्ने, र दौड दौड्ने कार्यलाई त्यसतर्फ जाने बाटोको रूपमा लिएका थिए। तिनको सबै बाहिरी राम्रो व्यवहार देखावटीको लागि गरिएको थियो; तिनले अन्तमा आशिष् प्राप्त गर्नका लागि यसो गरेका थिए। यो पावलको प्रमुख पापहरूमध्ये पहिलो हो।
पावलले भनेका र गरेका सबै कुराहरू, तिनले प्रदर्शन गरेका, तिनको काम र दौड दुवैको अभिप्राय र लक्ष्य, साथै यी दुवै कुराप्रतिको तिनको मनोवृत्ति—के यी कुराहरूमा सत्यतासँग मेल खाने कुनै कुरा छ? (अहँ, छैन।) सत्यतासँग मिल्दोजुल्दो कुरा तिनमा केही थिएन, र तिनले गरेको कुनै पनि कुरा प्रभु येशूले मानिसहरूलाई गर्नका लागि निर्देशन दिएको कुरा अनुरूप थिएन, तर के तिनले यस कुराको बारेमा विचार गरे? (अहँ, गरेनन्।) तिनले यसको बारेमा कहिल्यै मनन गरेनन्, न त तिनले खोजी नै गरे, त्यसोभए तिनको सोचाइ सही थियो भनेर मान्नको लागि तिनीसँग के आधार थियो? (तिनका धारणा र कल्पनाहरू।) यसमा एउटा समस्या छ; तिनले कसरी आफूले कल्पना गरेको कुरालाई आफ्नो सम्पूर्ण जीवन भरि पछ्याउने लक्ष्य बनाउन सके? के तिनले कहिल्यै यसको बारेमा कुनै विचार गरे वा आफैलाई यो प्रश्न गरे, “के मैले सोचेको कुरा ठीक छ? अरू मानिसहरूले यस्तो सोच्दैनन्, म मात्र सोच्छु। के यो समस्या हो?” तिनलाई यी कुराहरूमा शङ्का नभएको मात्र होइन, तर तिनले आफ्ना विचारहरू पत्रमा लेखेर सबै मण्डलीहरूमा पठाए, ताकि सबैले ती पत्रहरू पढ्न सकून्। यो व्यवहारको प्रकृति के हो? यसमा एउटा समस्या छ; किन तिनले कहिल्यै तिनको सोचाइ सत्यतासँग मेल खान्छ कि खाँदैन भनेर प्रश्न गरेनन्, सत्यताको खोजी गरेनन्, वा यसलाई प्रभु येशूले भन्नुभएको कुरासँग तुलना गरेनन्? यसको सट्टा, तिनले आफूले कल्पना गरेको कुरा, र आफ्नो धारणामा सही ठानेको कुरालाई पछ्याउनु पर्ने लक्ष्यको रूपमा लिए। समस्या के हो? तिनले आफूले कल्पना गरेको र आफूले सही सोचेको कुरालाई सत्यताको रूपमा र पछ्याउने लक्ष्यको रूपमा लिए। के यो अति घमण्डी र पाखण्डी कुरा होइन? के तिनको हृदयमा अझै पनि परमेश्वरको निम्ति ठाउँ थियो? के तिनले अझै पनि परमेश्वरका वचनहरूलाई सत्यताको रूपमा लिन सक्थे? यदि तिनी परमेश्वरका वचनहरूलाई सत्यताको रूपमा लिन नसक्ने थिए भने, परमेश्वरप्रतिको तिनको मनोवृत्ति के हुनेथियो? के तिनी पनि परमेश्वर बन्न चाहन्थे? होइन भने, तिनले आफ्नै विचार र दृष्टिकोणहरूमा कल्पना गरेको कुरालाई आफूले पछ्याउने लक्ष्यको रूपमा लिनेथिएनन्, न त तिनले आफ्नो धारणा वा कल्पना गरेका कुराहरूलाई सत्यता हो भनेर नै पछ्याउनेथिए। तिनले आफूले सोचेको कुरालाई सत्यता हो, र यो सत्यता अनुरूप र परमेश्वरको इच्छा अनुरूप छ भन्ने ठानेका थिए। तिनले आफूले सही ठानेको कुरालाई मण्डलीका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग पनि बाँडे, र तिनीहरूमा त्यो कुरा हालीदिएपछि सबैलाई तिनले भनेका हास्यास्पद कुराहरूको पालना गराए; तिनले प्रभु येशूका वचनहरूलाई आफ्नै शब्दहरूले प्रतिस्थापन गरे, र तिनले तिनी बाँच्नु ख्रीष्ट हो भनी गवाही दिन आफ्ना यी हास्यास्पद शब्दहरू प्रयोग गरे। के यो पावलको दोस्रो ठूलो पाप होइन र? यो समस्या अत्यन्तै गम्भीर छ!
विभिन्न युगमा पावलसँग मिल्दोजुल्दो धेरै मानिसहरू आएका छन्, त्यसोभए हामी पावललाई किन उत्कृष्ट उदाहरणको रूपमा प्रयोग गर्छौं? किनभने तिनको बारेमा बाइबलमा लिपिबद्ध गरिएको छ, र तिनले भनेका हास्यास्पद, दुष्ट कुराहरूले, साथै तिनी आफैले पनि सबै इसाईहरूमा ठूलो प्रभाव पारेका छन्। तिनले गरेको हानि धेरै ठूलो छ भनेर भन्न सकिन्छ। तिनले धोका दिएका र विषाक्त बनाएका मानिसहरू धेरै छन्। तिनले धेरै पुस्ताका मानिसहरूलाई विषाक्त पारेका मात्र छैनन्, तर विष अत्यन्तै गहन छ। कति गहन? (सबै इसाईहरूले तिनलाई एक आदर्शको रूपमा हेर्छन् र तिनको अनुकरण गर्छन्; तिनीहरूले तिनका वचनहरूलाई परमेश्वरको वचन जस्तै अभ्यास गर्छन्।) यदि तैँले ख्रीष्टका वचनहरू र परमेश्वरका वचनहरूमा सङ्गति गरिस् भने, कसैले पनि यसलाई ठूलो कुरा मान्दैनन्। तर जब तैँले पावलका शब्दहरूमा सङ्गति गर्छस्, तिनीहरू जुरुक्क उठेर सुन्छन्। यसको मतलब के हो? (तिनीहरूले पावललाई ख्रीष्टलाई जस्तै व्यवहार गर्छन्।) जब मानिसहरूले पावललाई ख्रीष्टलाई जस्तै व्यवहार गर्छन्, तब तिनले तिनीहरूको हृदयमा रहेको प्रभु येशू ख्रीष्टको स्थान लिएका हुन्छन्। के यो चरम पाप होइन? (हो।) पावल इतिहासको सबैभन्दा ठूलो ख्रीष्ट-विरोधी हुन्! तिनका शब्दहरूको अभिप्राय अत्यन्तै स्पष्ट छ; तिनका लक्ष्यहरू र धूर्तता स्पष्ट रूपमा देखिन्छन्; तिनको सार अत्यन्त कपटपूर्ण र विषालु छ। यसको प्रकृति चरम रूपमा समस्यापूर्ण छ! त्यसकारण मैले यस कुरालाई उठाएर र विश्लेषण गर्नुपरेको हो। यदि मैले त्यसो गरिनँ भने, मानिसहरू तिनको धोकामा परिरहनेथिए। तैपनि, यदि मैले पावलका समस्याहरूलाई विश्लेषण गर्नुपर्यो भने, मैले तिनलाई आजका मानिसहरूको लागि के गर्नु हुँदैन भन्ने कुराको उदाहरणको रूपमा प्रस्तुत गर्नुपर्थ्यो। भर्खरै हामीले पावलका दुई वटा पापको बारेमा सारांश प्रस्तुत गर्यौं। पहिलो के थियो? (पावलले काम र दौडलाई मुकुट साट्ने कुराको रूपमा लिएका थिए। तिनले आशिष् र मुकुट प्राप्त गर्नुलाई तिनले पछ्याउनुपर्ने उपयुक्त लक्ष्यको रूपमा हेरेका थिए।) ठीक भन्यौ। पावलको सबैभन्दा ठूलो समस्या के थियो भने तिनले यी कुराहरूलाई आफूले पछ्याउनु पर्ने लक्ष्यको रूपमा लिएका थिए। सुरुदेखि नै, यो लेनदेनभित्र अनाज्ञाकारिता र दुष्ट प्रकृति लुकेको थियो, तर पावलले यसलाई पछ्याउनको लागि उपयुक्त लक्ष्यको रूपमा लिएका थिए। यो सबैभन्दा गम्भीर समस्या हो। दोस्रो के थियो? (पावलले आफूले कल्पना गरेका कुराहरूलाई, र तिनले आफ्नो धारणामा सही ठानेका कुराहरूलाई सत्यताको रूपमा लिएका थिए। तिनले यसबारे कहिल्यै सोचेनन् वा यसको बारेमा खोजेनन्; बरु, तिनले मानिसहरूलाई धोका दिए, र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई तिनका शब्दहरू र हास्यास्पद सिद्धान्तहरू पालन गर्न लगाएर, तिनीसँग ख्रीष्टलाई जस्तै व्यवहार गर्न लगाए।) यो निश्चित रूपमा गम्भीर समस्या हो। यी समस्याहरूलाई सही तरिकाले टिपोट गर; हामीले छलफल सकेपछि तिनलाई समीक्षा गर, र तिमीहरूले आफूलाई ती कुराहरूसँग तुलना गर्नुपर्छ। जब हामी कुनै विषयमा छलफल गर्छौं, हामीले पहिले सत्यताको त्यो विशेष पक्षको बारेमा कुरा गर्नुपर्छ, त्यसपछि तुलना गर्नुपर्छ। पावलले आफूलाई कसरी प्रदर्शन गरे भन्ने कुराले सबैको लागि चेतावनीको रूपमा काम गर्दछ, साथै मानिसहरूलाई तिनीहरूले सही बाटो रोज्नुपर्छ, त्यसपछि अभ्यासको सही बाटो खोज्नुपर्छ र पावलको पाइला पछ्याउनबाट जोगिनुपर्छ भनेर बताउँछ। त्यसपछि, तिमीहरू पूर्ण रूपमा प्रभावकारी हुनेछौ।
पावलको अर्को पनि गम्भीर पाप छ, र त्यो के हो भने तिनले आफ्नो मानसिक क्षमता, शैक्षिक ज्ञान, ईश्वरशास्त्रीय ज्ञान र सिद्धान्तको आधारमा नै आफ्नो काम गर्थे। यो तिनको प्रकृति सारसँग सम्बन्धित कुरा हो। तिमीहरूले यसलाई समीक्षा गर्नुपर्छ, र त्यसपछि यी कुराहरूप्रति तिनको मनोवृत्ति कस्तो थियो भनेर जाँच्नुपर्छ। यो एक विशेष र महत्त्वपूर्ण पाप हो, र मानिसहरूले बुझ्नु नै पर्ने कुरा। पावलको कुन प्रकटीकरणमा यो पाप समावेश थियो भनेर एक क्षणको लागि सोच; यी प्रकटीकरणहरू मार्फत तिनको प्रकृति सार के थियो भन्ने कुरालाई हेर, र तिनले आफ्नो अन्तस्करणमा के कुरालाई महत्त्व दिएका थिए, तिनका लक्ष्यहरू के थिए भन्ने कुरालाई स्पष्ट रूपमा हेर। तिनको अभिप्राय र लक्ष्यहरू नै तिनले गलत बाटो किन रोजे भन्ने कुराको जडमा छन्। तिमीहरूले स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्ने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू यिनै हुन्। पावलसँग के-कस्ता वरदान थिए? (पावललाई व्यवस्थाको युगको धेरै बाइबलीय ज्ञान थियो।) त्यो बेला पुरानो नियम मात्र अस्तित्वमा थियो। पावल यी धर्मशास्त्रहरूमा परिचित थिए, र आजका धर्मशास्त्रीय शिक्षकहरू, पाष्टरहरू, प्रचारकहरू र फादरहरू जस्तै तिनी पनि यी कुराको बारेमा धेरै जानकार थिए। तिनको धर्मशास्त्रीय ज्ञान तिनीहरूको भन्दा फराकिलो समेत रहेको हुन सक्छ, तर तिनले संसारमा जन्मेपछि मात्र यो कुरा सिकेका हुन्। पावलसँग जन्मैदेखि नै के थियो? (तिनको जन्मजात क्षमताहरू।) पावल स्वाभाविक रूपमा चलाख थिए, बोल्नमा सिपालु थिए, आफ्नो कुरा राम्रोसँग व्यक्त गर्थे, र स्टेजमा बोल्न डराउँदैनथिए। अब हामी तिनको जन्मजात क्षमताहरू, वरदानहरू, बुद्धि, सक्षमता, साथै तिनले आफ्नो जीवनभर सिकेको ज्ञानको बारेमा कुरा गरौँ। तिनी बोल्नमा सिपालु थिए भन्ने तथ्यको अर्थ के हो? तिनले आफूलाई कुन तरिकामा प्रदर्शन र प्रस्तुत गर्थे? तिनलाई ठूला-ठूला सिद्धान्तहरूको बारेमा भटभट्याउन मन पर्थ्यो; तिनले निरन्तर गहन आत्मिक धर्मसिद्धान्त, सिद्धान्त र ज्ञान, र मानिसहरूले प्रायजसो उल्लेख गर्ने तिनका प्रसिद्ध ग्रन्थहरू र भनाइहरूको बारेमा कुरा गर्थे। पावलका शब्दहरूलाई सारांशित गर्ने एउटा शब्द के हो? (खोक्रो।) के खोक्रा शब्दहरू मानिसहरूका लागि सुधारात्मक हुन्छन्? जब तिनीहरूले ती शब्दहरू सुन्छन्, तब तिनीहरूले उत्साहित महसुस गर्छन्, तर केही समयपछि तिनीहरूको उत्साह हराउँछ। पावलले बताएका कुराहरू अस्पष्ट र भ्रमपूर्ण थिए, जुन कुराहरूलाई वास्तवमा ठोस शब्दहरूमा व्यक्त गर्न सकिँदैन। तिनले बताएका सिद्धान्तहरूमा, तैँले अभ्यास गर्ने कुनै बाटो, वा अभ्यास गर्ने दिशा पत्ता लगाउन सक्दैनस्; तैँले वास्तविक जीवनमा सही रूपमा लागू गर्न सक्ने कुनै पनि कुरा पत्ता लगाउन सक्दैनस्—चाहे सिद्धान्तहरू हुन् वा आधारहरू, कुनै पनि वास्तविक जीवनमा लागू हुँदैन। त्यसकारण त म भन्छु, तिनले कुरा गरेका धार्मिक सिद्धान्तहरू र आत्मिक सिद्धान्तहरू खोक्रा, अव्यवहारिक शब्दहरू थिए। यी कुराहरूको बारेमा कुरा गर्नुको पछाडि पावलको लक्ष्य के थियो? कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “तिनले सधैँ यी कुराहरूको बारेमा बोल्थे किनभने तिनले धेरै मानिसहरूलाई आफूतिर तान्न चाहन्थे, र तिनीहरूलाई तिनको आदर गर्ने र सम्मान गर्ने बनाउन चाहन्थे। तिनले प्रभु येशूको स्थान लिन र धेरै मानिसहरूलाई जित्न चाहन्थे, ताकि तिनले आशिष् पाउन सकून्।” के आज हामीले कुरा गर्न चाहेको विषय यही हो? (अहँ, होइन।) जसलाई काँटछाँट गरिएको छैन वा निराकरण गरिएको छैन, न्याय गरिएको वा सजाय दिइएको छैन, जो परीक्षा वा शोधनबाट गुज्रिएको छैन, जोसँग तिनको जस्ता वरदानहरू छन्, र ख्रीष्ट-विरोधीको प्रकृति सार छ त्यस्तो व्यक्तिले यसरी धाक लगाउनु र यस्तो व्यवहार देखाउनु निकै सामान्य कुरा हो, त्यसकारण हामी यस विषयमा तल्लीन हुनेछैनौं। हामी के कुराको बारेमा गहन कुरा गर्नेछौँ? तिनको यस समस्याको सार, तिनले यी कामहरू गर्नुको पछाडिको मूल कारण र मनसाय, र के कुराले तिनलाई यस्तो कार्य गर्न उत्प्रेरित गर्यो, त्यो कुरा। आज मानिसहरूले तिनले बोलेका यी सबै कुराहरूलाई धर्मसिद्धान्त, सिद्धान्तहरू, धर्मशास्त्रीय ज्ञान, जन्मजात वरदानहरू भने पनि, वा तिनले गरेका व्याख्याको रूपमा हेरे पनि, आधारभूत रूपमा भन्नुपर्दा, पावलको सबैभन्दा ठूलो समस्या के थियो भने तिनले मानव इच्छाबाट आएका कुराहरूलाई सत्यताको रूपमा लिएका थिए। त्यसकारण तिनमा मानिसहरूलाई आफूतिर तान्न र सिकाउनका लागि यी धर्मशास्त्रीय सिद्धान्तहरू निर्णायक, साहसी र खुला रूपमा प्रयोग गर्ने साहस थियो। समस्याको सार यही हो। के यो गम्भीर समस्या हो? (हजुर, हो।) तिनले के-कस्ता कुराहरूलाई सत्यताको रूपमा लिए? तिनले जन्मजात पाएका वरदानहरू, साथै तिनले जीवनभर सिकेका ज्ञान र धर्मशास्त्रीय सिद्धान्तहरू। तिनले धर्मशास्त्रीय सिद्धान्तहरू शिक्षकहरूबाट, धर्मशास्त्रहरू पढेर सिकेका थिए, र तिनले बुझेका र कल्पना गरेका कुराहरूबाट पनि ती उत्पन्न भएका थिए। तिनले आफ्नो मानवीय बुझाइबाट आएको धारणा र कल्पनालाई सत्यताको रूपमा लिएका थिए, तर सबैभन्दा गम्भीर समस्या यो थिएन, तर योभन्दा अझ ठूलो समस्या थियो। तिनले ती कुराहरूलाई सत्यताको रूपमा लिएका थिए, तर के तिनले त्यो बेला ती कुराहरूलाई सत्यता हुन् भनेर सोचेका थिए? के तिनीसँग सत्यता के थियो भन्ने बारेमा अवधारणा थियो? (अहँ, थिएन।) त्यसोभए तिनले ती कुराहरूलाई के कुराको रूपमा लिएका थिए? (जीवनको रूपमा।) तिनले ती सबै कुराहरूलाई जीवनको रूपमा लिएका थिए। तिनले जति धेरै प्रवचनहरू प्रचार गर्न सक्छन्, वा ती जति धेरै उत्कृष्ट हुन्छन्, तिनको जीवन त्यति नै ठूलो हुनेछ भन्ने तिनले सोच्थे। तिनले ती कुराहरूलाई जीवनको रूपमा लिएका थिए। के यो गम्भीर कुरा हो? (हो, यो गम्भीर कुरा हो।) यसले के असर पारेको थियो? (यसले तिनले पछ्याएको मार्गलाई प्रभाव पारेको थियो।) यो यसको एउटा पक्ष हो। अरू के? (यी कुराहरू प्राप्त गर्नाले तिनले मुक्ति पाउनेछन् र तिनलाई स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्न दिनेछन् भन्ने तिनले सोचेका थिए।) यो अझै पनि आशिष् प्राप्त गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित छ; तिनको जीवन जति ठूलो छ, स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्ने र स्वर्ग आरोहण गर्ने तिनको सम्भावना त्यति नै ठूलो हुन्छ भन्ने तिनलाई लाग्थ्यो। “स्वर्ग आरोहण” भन्ने अर्को तरिका के हो? (परमेश्वरको साथमा बसेर शासन गर्नु र शक्ति चलाउनु।) स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्ने तिनको उद्देश्य परमेश्वरको साथमा रहेर शासन गर्नु र शक्ति चलाउनु थियो, तर यो तिनको अन्तिम लक्ष्य थिएन, तर तिनको अर्को लक्ष्य पनि थियो। तिनले यसको बारेमा कुरा गरेका छन्। तिनले यसलाई कसरी उल्लेख गरेका छन्? (“मेरो लागि जिउनु ख्रीष्ट हो र मर्नु प्राप्ति हो” (फिलिप्पी १:२१)।) तिनले तिनको लागि जिउनु ख्रीष्ट हो, र मर्नु प्राप्ति हो भनेर भनेका छन्। यसको मतलब के हो? तिनी मरेपछि परमेश्वरमा परिणत हुनेछन् भन्ने हो? तिनको महत्त्वाकांक्षाको कुनै सीमा छैन! तिनको समस्या अत्यन्तै गम्भीर छ! त्यसोभए, के हामीले पावलको कुरालाई विश्लेषण गर्नु गलत हो? पटक्कै होइन। तिनले आफ्ना वरदानहरू र आफूले सिकेको ज्ञानलाई जीवनको रूपमा कहिल्यै लिनु हुँदैनथियो। यो तिनको तेस्रो ठूलो पाप हो। तैँले यी तीन पापहरूमध्ये कुनै एउटामा पावलको प्रकृति सार देख्न सक्छस्। तिनको प्रकृति सारका विशेषताहरू प्रत्येक पापमा प्रकट हुन्छन्; केही पनि लुकेको वा छुटेको छैन। तिनको प्रकृति सारलाई ती सबैमा प्रतिनिधित्व गरिएको छ।
यसपछि, हामी पावललाई सबैभन्दा बढी प्रतिनिधित्व गर्ने तिनका सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र गम्भीर समस्याहरूका बारेमा हेर्नेछौं। पावलले लेखेका पत्रहरूमा, तिनले प्रायजसो के-कस्ता शब्दहरू प्रयोग गर्थे? जाओ र बाइबलको मूल पाठमा के भनिएको छ हेर, अनि हामी यसको विश्लेषण र विच्छेदन गर्नेछौं, तिनको विचारमा वास्तवमा के कुरा थियो, र परमेश्वरले तिनलाई किन तिरस्कार र घृणा गर्नुभयो भन्ने कुरा हेर्नेछौँ। प्रारम्भिक मण्डलीहरूको कामको लागि प्रसिद्ध र प्रमुख साधनका रूपमा रहेको पावल जस्तो व्यक्तिले कसरी सजाय पायो? परमेश्वरले पावललाई आफ्नो मनमा कसरी मूल्याङ्कन गर्नुभयो? परमेश्वरले तिनलाई कसरी हेर्नुभयो? परमेश्वरले किन तिनलाई यसरी मूल्याङ्कन गर्नुभयो, र त्यस्तो फैसला गर्नुभयो? परमेश्वरले अन्तमा पावललाई कुन आधारमा परिभाषित गर्नुभयो र उसको अन्त निर्धारण गर्नुभयो? यी सबै कुराहरूलाई सूचीबद्ध गर ताकि मानिसहरूले कसरी उसले परमेश्वरको प्रतिरोध गरे भन्ने तथ्यहरू देख्न सकून्, ताकि तिनीहरूले उसलाई गलत तरिकाले दोषी ठहराइएको हो भन्ने नसोचून्। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, तब तिनीहरूले बाहिरी रूपको आधारमा मानिसहरूलाई परिभाषित गर्ने सम्भावना प्रबल हुन्छ। मानिसहरूको बाहिरी रूप अनुसार तिनीहरूलाई परिभाषित गर्ने आधार के हो? यसको एउटा भाग परम्परागत संस्कृति र सामाजिक शिक्षाहरू हुन्। अर्को भाग भनेको घरको शिक्षा, राम्रो-नराम्रो सम्बन्धी विचार र अवधारणाहरू, र सही र गलत सम्बन्धी विचार र अवधारणाहरू हुन्। अझै अर्को भाग भनेको विद्यालयको शिक्षा हो। सँगै, यी कुराहरूले पूर्ण रूपमा शैतानी शिक्षा प्रणाली निर्माण गर्छन्। शैतानले मानिसहरूमा यी कुराहरू हालिदिनुको परिणाम के हो भने मानिसहरूले आफ्ना धारणा र प्राथमिकताहरू अनुसार यसलाई राम्रो, त्यसलाई नराम्रो, यसलाई सही, र त्यसलाई गलत भनेर परिभाषित गर्छन्। मानिसहरूका यी सबै परिभाषाहरूको आधार के हो? वास्तवमा, यी कुराहरू शैतानी सिद्धान्त र दर्शनहरूमा आधारित छन्; मानिसहरूसँग भएका यी आधारहरू परमेश्वर वा सत्यताबाट आएका हुँदैनन्। त्यसैले त भ्रष्ट मानिसहरूले कुनै व्यक्ति वा घटनालाई जसरी परिभाषित गरे पनि तिनीहरू गलत नै हुन्छन्—सत्यतासँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन, र यो परमेश्वरको इच्छा अनुरूप हुँदैन; परमेश्वर वा उहाँका वचनहरूसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। परमेश्वरले आफ्नो स्वभाव र सार अनुसार मानिसहरू र घटनाहरूको बारेमा फैसला गर्नुहुन्छ। परमेश्वरको स्वभाव र सार के हो? सत्यता हो। सत्यता भनेको सबै सकारात्मक कुराहरूको अभिव्यक्ति हो, र सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हो। परमेश्वरले अस्तित्वमा रहेका सबै कुराहरू, र मानिसहरूको सम्पर्कमा आउने सबै मानिसहरू, मामिलाहरू, र थोकहरूका बारेमा सत्यता अनुसार फैसला गर्नुहुन्छ। परमेश्वरले मानिसहरूको स्वभावको सार, तिनीहरूको कार्यहरू, तिनीहरूले हिँडिरहेको बाटो, र सकारात्मक कुराहरू र सत्यताप्रति तिनीहरूको मनोवृत्तिलाई के कुराले उत्प्रेरित गर्छ भन्ने कुरामा तिनीहरूप्रतिको आफ्नो फैसलालाई आधारित गर्नुहुन्छ। परमेश्वरका निष्कर्षहरूको आधार यही हो। सबै कुराप्रति परमेश्वरले गर्नुहुने फैसला सत्यता अनुरूप हुन्छ। सबै कुरा परिभाषित गर्ने शैतानको आधार के हो? (यसको आफ्नै तर्क।) शैतानी दर्शन र तर्क, जुन सत्यताको ठीक विपरीत हुन्छ। सम्पूर्ण मानवजातिलाई शैतानले भ्रष्ट तुल्याएको छ। मानिसहरूसँग सत्यता छैन; तिनीहरूले शैतानको प्रतिनिधित्व गर्छन् र यसलाई मूर्त रूप दिन्छन्। तिनीहरूले सबै कुराहरूलाई शैतानी दर्शन र तर्क अनुसार परिभाषित गर्छन्। त्यसकारण, तिनीहरूले विभिन्न कुराहरूलाई परिभाषित गर्दा कुन निष्कर्ष निकाल्छन्? निष्कर्षहरू ठ्याक्कै सत्यताको विपरीत, र विरोधमा हुन्छ। के तिमीहरूले पावलले आफ्ना पत्रहरूमा प्रायजसो प्रयोग गर्ने शब्दहरू भेट्यौ? पढ त। (“परमेश्वरको इच्छाद्वारा ख्रीष्ट येशूका प्रेरितका रूपमा बोलाइएका पावल” (१ कोरिन्थी १:१)।) देख्यौ? पावलले परमेश्वर र ख्रीष्टलाई यसरी दर्जा दिएका छन्: “परमेश्वरको इच्छाद्वारा ख्रीष्ट येशूका प्रेरितका रूपमा बोलाइएका पावल।” यस श्रेणीमा पावल कहाँ छन्? (तेस्रो स्थानमा।) पावलको सोचाइमा, नम्बर एक को हो? (परमेश्वर।) अनि नम्बर दुई? (प्रभु येशू।) येशू ख्रीष्ट। तेस्रो को हो? (पावल स्वयम्।) तिनी आफै। “परमेश्वरको इच्छाद्वारा ख्रीष्ट येशूका प्रेरितका रूपमा बोलाइएका पावल।” पावलले प्रायजसो यो वाक्यांश प्रयोग गर्थे, र यो एक गहन वाक्यांश हो। सर्वप्रथम त, पावल प्रभु येशू ख्रीष्टका प्रेरित हुन् भन्ने कुरा हामीलाई थाहा छ। त्यसोभए, पावलको दृष्टिकोणबाट, प्रभु येशू ख्रीष्ट को हुनुहुन्छ? उहाँ मानिसको पुत्र हुनुहुन्छ, र स्वर्गका परमेश्वरपछिको दोस्रो व्यक्ति हुनुहुन्छ। चाहे पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई मालिक भने पनि वा प्रभु भने पनि, तिनको दृष्टिकोणमा, पृथ्वीमा आउनुभएका ख्रीष्ट परमेश्वर हुनुहुन्नथियो, तर मानिसहरूलाई सिकाउन र आफ्नो पछि लगाउन सक्ने मानिस हुनुहुन्थ्यो। यस्तो मानिसको प्रेरितको रूपमा पावलको कार्य के थियो? सुसमाचार बाँड्नु, मण्डलीहरूमा जानु, प्रवचनहरू प्रचार गर्नु, र पत्रहरू लेख्नु। तिनले यो सबै कुरा प्रभु येशू ख्रीष्टको तर्फबाट गरिरहेको छु भन्ने विश्वास गर्थे। आफ्नो हृदयमा, तिनले सोच्थे, “जहाँ तपाईं जान सक्नुहुन्न त्यहाँ गएर म तपाईंलाई सहयोग गर्नेछु, र जहाँ तपाईं जान चाहनुहुन्न त्यहाँ म तपाईंको तर्फबाट गएर हेर्नेछु।” प्रेरितको बारेमा पावलको अवधारणा यही थियो। तिनको सोचाइमा रहेको दर्जा अनुसार तिनी र प्रभु येशू दुवै साधारण मानिसहरू थिए। तिनले आफूलाई र प्रभु येशू ख्रीष्टलाई मानवको रूपमा समान देख्थे। तिनको विचारमा, तिनको र उहाँको स्थानको बीचमा कुनै भिन्नता थिएन, न त तिनी र उहाँको पहिचानमा नै कुनै भिन्नता थियो, तिनको र उहाँको सेवकाइमा भिन्नता हुनु त परको कुरा थियो। तिनी र उहाँको नाम, उमेर, पारिवारिक परिस्थिति र पृष्ठभूमि मात्र फरक थिए, र तिनी र उहाँसँग फरक-फरक किसिमको बाहिरी वरदान र ज्ञान थियो। पावलको विचारमा, तिनी हरेक हिसाबले प्रभु येशू ख्रीष्ट जस्तै थिए, र तिनलाई पनि मानिसको पुत्र भनेर भन्न सकिन्थ्यो। तिनी प्रभु येशू ख्रीष्टभन्दा पछिल्लो श्रेणीमा हुनुको एउटै कारण भनेको तिनी प्रभु येशूका प्रेरित थिए; तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टको शक्ति प्रयोग गर्थे, र तिनलाई प्रभु येशू ख्रीष्टले मण्डलीहरूमा भ्रमण गर्न र मण्डलीको काम गर्न पठाउनुभएको थियो। पावलले प्रेरितको रूपमा रहेको आफ्नो पद र पहिचानको बारेमा यही कुरा विश्वास गर्थे—तिनले यस कुरालाई यसरी अर्थ्याएका थिए। साथै, वाक्यांशको सुरुको “ख्रीष्ट येशूका प्रेरितका रूपमा बोलाइएका पावल” दोस्रो मुख्य शब्द “पावल” भन्ने हो। यस शब्दबाट हामी पावलको मानसिकता देख्न सक्छौं। तिनले किन “परमेश्वरको इच्छाद्वारा … बोलाइएका…” भन्ने शब्दहरू प्रयोग गरे? प्रभु येशू ख्रीष्टले तिनलाई आफ्नो प्रेरित हुन बोलाउनुभएको हो भन्ने तिनलाई लागेको थिएन; तिनले सोच्थे, “प्रभु येशू ख्रीष्टसँग मलाई केही गर्न आदेश दिने शक्ति छैन। उहाँले आज्ञा गर्नुभएझैं म गर्नेछैनँ; म उहाँको लागि केही गर्नेछैनँ। बरु, म स्वर्गका परमेश्वरको इच्छाद्वारा यी कुराहरू गरिरहेको छु। म प्रभु येशू ख्रीष्ट जस्तै हुँ।” यसले अर्को कुरालाई सङ्केत गर्छ—पावलले आफू पनि प्रभु येशू ख्रीष्ट जस्तै मानिसको पुत्र हुँ भन्ने सोच्थे। “परमेश्वरको इच्छाद्वारा … बोलाइएका…” भन्ने शब्दहरूले पावलले कसरी आफ्नो हृदयको गहिराइमा प्रभु येशू ख्रीष्टको पहिचानलाई इन्कार र शङ्का गरेका थिए भनेर प्रकट गर्छन्। पावलले तिनी परमेश्वरको इच्छाद्वारा प्रभु येशू ख्रीष्टका प्रेरित भएका हुन्, परमेश्वरले तिनलाई त्यसो भन्नुभएको हो, तिनलाई परमेश्वरले नियुक्त र स्थापित गर्नुभएको हो, र परमेश्वरले तिनलाई बोलाउनुभएको र इच्छा गर्नुभएको हुनाले तिनी प्रभु येशू ख्रीष्टका प्रेरित बनेका हुन् भनेर भनेका छन्। पावलको विचारमा, तिनी र प्रभु येशू ख्रीष्ट बीचको सम्बन्ध यही थियो। तैपनि, यसको सबैभन्दा खराब पक्ष यो होइन। सबैभन्दा खराब पक्ष के हो? पावलले तिनी प्रभु येशू ख्रीष्टको इच्छाद्वारा होइन तर परमेश्वरको इच्छाद्वारा प्रभु येशू ख्रीष्टका प्रेरित बनेका हुन्, तिनलाई बोलाउने प्रभु येशू होइन, तर स्वर्गका परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने सोचेका थिए। उनलाई प्रभु येशू ख्रीष्टको प्रेरित बनाउने शक्ति वा योग्यता कसैसँग छैन, स्वर्गका परमेश्वरसँग मात्र त्यो शक्ति छ, र स्वर्गका परमेश्वरले नै उनलाई सीधै मार्गदर्शन गरिरहनुभएको छ भन्ने तिनले सोचेका थिए। त्यसोभए, यसले के सङ्केत गर्छ? पावलले आफ्नो हृदयको गहिराइमा, स्वर्गका परमेश्वर एक नम्बर हुनुहुन्छ, र तिनी आफै दोस्रो नम्बरमा छन् भन्ने विश्वास गरेका थिए। त्यसोभए तिनले प्रभु येशूलाई कहाँ राखेका थिए? (आफ्नो जस्तै स्तरमा।) यो समस्या हो। आफ्नो ओठले, तिनले प्रभु येशू ख्रीष्ट हुनुहुन्छ भनी घोषणा गर्थे, तर ख्रीष्टसँग परमेश्वरको सार छ भनेर तिनले पहिचान गरेका थिएनन्; तिनले ख्रीष्ट र परमेश्वर बीचको सम्बन्ध बुझेका थिएनन्। यो बुझाइको कमीको कारणले गर्दा नै यस्तो गम्भीर समस्या पैदा भएको थियो। कुन तरिकामा यो गम्भीर थियो? (तिनले प्रभु येशू देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्छ भनी स्वीकार गरेनन्। तिनले प्रभु येशूलाई इन्कार गरे।) हो, त्यो वास्तवमै गम्भीर कुरा हो। प्रभु येशू ख्रीष्ट देह बन्नुभएका परमेश्वर हुनुहुन्छ, प्रभु येशू ख्रीष्ट स्वर्गबाट पृथ्वीमा आउनुहुँदा परमेश्वरको देह हुनुहुन्थ्यो, र प्रभु येशू परमेश्वरको देहधारी शरीर हुनुहुन्थ्यो भन्ने कुरालाई तिनले इन्कार गरेका थिए। के यसले पावलले पृथ्वीमा आउनुभएका परमेश्वरको अस्तित्वलाई इन्कार गरेको सङ्केत गर्दैन र? (हजुर, गर्छ।) यदि तिनले पृथ्वीमा आउनुभएका परमेश्वरको अस्तित्वलाई इन्कार गरे भने, के तिनले प्रभु येशूका वचनहरूलाई स्वीकार गर्न सक्थे? (अहँ, तिनले सक्दैनथिए।) यदि तिनले उहाँका वचनहरू स्वीकार गरेनन् भने, के तिनले यसलाई मान्न सक्थे? (अहँ, तिनले सक्दैनथिए।) तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टका वचनहरू, शिक्षाहरू, वा पहिचानलाई स्वीकार गरेनन् भने, के प्रभु येशू ख्रीष्टको कामलाई स्वीकार गर्न सक्थे? (अहँ, तिनले सक्दैनथिए।) तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टले गर्नुभएको काम, वा प्रभु येशू ख्रीष्ट परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई स्वीकार गरेनन्, तैपनि यो सबैभन्दा खराब पक्ष थिएन। सबैभन्दा खराब पक्ष के थियो? दुई हजार वर्ष पहिले, प्रभु येशू सबैभन्दा ठूलो काम गर्न पृथ्वीमा आउनुभयो—अनुग्रहको युगको छुटकाराको काम, जहाँ उहाँले देहधारी भएर पापी देहको स्वरूप लिनुभयो, र सबै मानवजातिको लागि पापबलिको रूपमा क्रूसमा टाँगिनुभयो। के यो ठूलो काम थियो? (हो, थियो।) यो सम्पूर्ण मानवजातिलाई छुटकारा दिने काम थियो, र यो परमेश्वर आफैले गर्नुभएको काम थियो, तैपनि पावलले हठ पूर्वक यसलाई इन्कार गरे। प्रभु येशूले गर्नुभएको छुटकाराको काम परमेश्वर स्वयम्ले गर्नुभएको हो भन्ने कुरालाई तिनले इन्कार गरे, र यो कुरा परमेश्वरले छुटकाराको काम पहिले नै पूरा गरिसक्नुभएको छ भन्ने तथ्यलाई इन्कार गर्नु हो। के यो गम्भीर समस्या हो? यो अत्यन्तै गम्भीर कुरा हो! पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टको क्रूसीकरणको तथ्यलाई बुझ्न नखोजेका मात्र होइन, तर तिनले यसलाई स्वीकार गरेनन्, र यसलाई स्वीकार नगर्नु भनेको स्वीकार गर्नु हो। क्रूसमा टाँगिएर सम्पूर्ण मानवजातिलाई छुटकारा दिने परमेश्वर नै हुनुहुन्थ्यो भन्ने कुरालाई तिनले स्वीकार गरेनन्, न त तिनले परमेश्वर सम्पूर्ण मानवजातिको लागि पापबलि बन्नुभयो भन्ने कुरालाई नै स्वीकार गरे। यसको तात्पर्य के हो भने परमेश्वरले आफ्नो काम गरेपछि सबै मानवजातिले छुटकारा पाए, वा तिनीहरूको पाप क्षमा भयो भनेर तिनले स्वीकार गरेनन्। यसको साथै, तिनले आफ्ना पापहरू पनि क्षमा भएको छैन भन्ने सोच्थे। प्रभु येशूले मानवजातिलाई छुटकारा दिनुभएको छ भन्ने तथ्यलाई तिनले स्वीकार गरेनन्। तिनको दृष्टिकोणमा त, ती सबै मेटिएको थियो। यो सबैभन्दा गम्भीर समस्या हो। भर्खरै, मैले पावल विगत दुई हजार वर्षको अवधिका सबैभन्दा ठूलो ख्रीष्टविरोधी थिए भन्ने उल्लेख गरें; यो तथ्य पहिले नै प्रकट भइसकेको छ। यदि यी तथ्यहरू बाइबलमा समावेश नगरिएको भए, र पावलले परमेश्वरको अवज्ञा गर्थे र तिनी ख्रीष्टविरोधी थिए भनेर परमेश्वरले भन्नुभएको भए, के मानिसहरूले यो कुरा विश्वास गर्थे? तिनीहरूले पक्कै पनि गर्दैनथिए। खुसीको कुरा, बाइबलले पावलका पत्रहरू समावेश गरेको छ, र ती पत्रहरूमा तथ्यात्मक प्रमाण छ; अन्यथा, मैले भनेको कुरालाई समर्थन गर्ने केही हुने थिएन, र तिमीहरूले यो कुरा स्वीकार गर्नेथिएनौ। अब, हामीले पावलका वचनहरू निकालेर पढेर हेर्दा, पावलले प्रभु येशूले भन्नुभएका सबै कुराहरूलाई कसरी हेर्थे भन्ने देख्छौँ? प्रभु येशूले भन्नुभएका कुराहरू पावलको आफ्नै धार्मिक सिद्धान्तहरूमध्ये एउटासँग पनि तुलना गर्न लायक छैनन् भन्ने तिनले सोच्थे। त्यसकारण, प्रभु येशूले यस संसार छोडेर जानुभएपछि, पावलले सुसमाचार फैलाएका, काम गरेका, प्रचार गरेका, र मण्डलीहरूको गोठालो गरेका भए पनि, तिनले कहिल्यै पनि प्रभु येशूका वचनहरू प्रचार गरेनन्, तिनको अभ्यास वा अनुभव गर्नु त परको कुरा हो। बरु, तिनले पुरानो नियम सम्बन्धी आफ्नै बुझाइको बारेमा प्रचार गरे, जुन पुरानो र रित्ता वचनहरू थिए। पछिल्ला दुई हजार वर्षदेखि, प्रभुमा विश्वास गर्नेहरूले बाइबल अनुसार नै विश्वास गरेका हुन्, र तिनीहरूले स्वीकार गर्ने सबै कुरा पावलका खोक्रा सिद्धान्तहरू हुन्। फलस्वरूप, मानिसहरू दुई हजार वर्षदेखि अन्धकारमा छन्। यदि तैँले आज धार्मिक मानिसहरूको समूहलाई पावल गलत थिए भनिस् भने, तिनीहरूले विरोध गर्नेछन् र यस कुरालाई स्वीकार गर्नेछैनन्, किनभने तिनीहरू सबैले पावललाई सम्मान गर्छन्। पावल तिनीहरूका मूर्ति र तिनीहरूका संस्थापक पिता हुन्, र तिनीहरू पावलका प्यारा पुत्र र सन्तानहरू हुन्। तिनीहरू कुन हदसम्म छलमा परेका छन्? तिनीहरू पहिले नै परमेश्वरको विरोधमा पावलसँग उभिएका छन्; तिनीहरूको दृष्टिकोण, प्रकृति सार र खोजीको विधि पावलको जस्तै छ। तिनीहरूलाई पावलले पूर्ण रूपमा बहकाएको छ। पावलको चौथो ठूलो पाप यही हो। पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टको पहिचानलाई इन्कार गरे, र तिनले व्यवस्थाको युगपछि अनुग्रहको युगमा परमेश्वरले गर्नुभएको कामलाई इन्कार गरे। सबैभन्दा गम्भीर कुरा यही हो। अर्को गम्भीर कुरा के हो भने तिनले आफूलाई प्रभु येशू ख्रीष्टकै स्तरमा राखेका थिए। पावल बाँचेको युगमा, तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई भेटे तर उहाँलाई परमेश्वरको रूपमा हेरेनन्; यसको सट्टा, तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई एक आम व्यक्तिको रूपमा लिए, मानौं उहाँ मानवजातिको अर्को सदस्य हुनुहुन्छ; भ्रष्ट मानिसहरूको जस्तै स्वभावको सार भएको मानिस। कुनै पनि हिसाबले पावलले प्रभु येशूलाई ख्रीष्टको रूपमा व्यवहार गरेनन्, उहाँलाई परमेश्वरको रूपमा व्यवहार गर्नु त परको कुरा हो। यो अत्यन्तै गम्भीर कुरा हो। त्यसोभए पावलले किन यसो गरे? (देहधारी परमेश्वरसँग परमेश्वरको सार छ भन्ने तिनले पहिचान गरेनन्, त्यसैले तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई परमेश्वरको रूपमा व्यवहार गरेनन्।) (तिनले प्रभु येशूका वचनहरूलाई सत्यताको रूपमा देखेनन्, न त प्रभु येशू ख्रीष्ट सत्यताको मूर्त रूप हुनुहुन्छ भन्ने नै देखे।) (झट्ट हेर्दा, पावलले प्रभु येशूमा विश्वास गर्छु भनेर स्वीकार गरेका थिए, तर तिनले वास्तवमा विश्वास गरेको कुरा त स्वर्गका अस्पष्ट परमेश्वर थियो।) (तिनले सत्यताको खोजी गरेनन्, त्यसैले ख्रीष्ट नै सत्यता र जीवन हुनुहुन्छ भन्ने कुरा बुझ्न सक्ने क्षमता तिनमा थिएन।) अरू पनि भन। (पावलले आफू बाँच्नु ख्रीष्ट हो भनेर भनेका थिए। तिनले परमेश्वर बनेर प्रभु येशूको स्थान लिन चाहन्थे।) तिमीहरूले भनेका सबै कुरा तथ्यसँग मिल्छन्। पावलले आफूलाई प्रकट गरेका प्रत्येक तरिका, र तिनका प्रत्येक पापहरू, पहिलेका भन्दा अझै गम्भीर थिए।
पावलको यो भनाइलाई विश्लेषण गरौं: “मेरो लागि धार्मिकताको मुकुट राखिएको छ।” यी प्रभावशाली शब्दहरू हुन्। तिनले छनौट गरेका शब्दहरूलाई हेर: “धार्मिकताको मुकुट।” सामान्यतया, “मुकुट” शब्द प्रयोग गर्नु मात्रै पनि एकदम साहसी कार्य हो, तर मुकुटलाई परिभाषित गर्न “धार्मिकता” भन्ने शब्दलाई एउटा विशेषणको रूपमा प्रयोग गर्ने हिम्मत कसले गर्छ? पावलले मात्र यो शब्द प्रयोग गर्ने साहस गर्नेथिए। तिनले यसलाई किन प्रयोग गरे? यो शब्दको उत्पत्ति छ, र यो सावधानीपूर्वक चुनिएको शब्द हो; तिनका शब्दहरूका पछाडि गहिरो अर्थहरू लुकेका छन्! के अर्थहरू? (तिनले यो शब्दद्वारा परमेश्वरलाई बाध्य गर्ने प्रयास गरिरहेका थिए।) परमेश्वरलाई बाध्य गर्न चाहनु यसको एउटा पक्ष हो। तिनको अभिप्राय पक्कै पनि लेनदेन गर्नु थियो, र यसमा पनि परमेश्वरसँग सर्तहरू तय गर्ने प्रयासको एउटा तत्व छ। यसबाहेक, के तिनले सधैँ धार्मिकताको यस मुकुटको बारेमा प्रचार गर्नुको पछाडि कुनै उद्देश्य थियो? (तिनले मानिसहरूलाई बहकाउन चाहन्थे, र यदि तिनले मुकुट पाएनन् भने, परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्न भन्ने तिनीहरूलाई सोच्न लगाउन चाहन्थे।) तिनले यो प्रचार गर्नुको पछाडि बहकाइ र छल समावेश छ, र यो कुरा पावलको इच्छा र महत्वाकांक्षासँग सम्बन्धित छ। अन्तमा धार्मिकताको मुकुट प्राप्त गर्ने आफ्नो इच्छालाई साकार पार्न र पूरा गर्नका लागि, तिनले जताततै यसको बारेमा प्रचार गर्ने रणनीति प्रयोग गरे। आंशिक रूपमा, यी शब्दहरू प्रचार गर्नुको तिनको लक्ष्य मानिसहरूलाई उक्साउनु र बहकाउनु थियो; सुन्नेहरूमा निश्चित विचार हालिदिनु थियो, अर्थात्, “धेरै मेहनत गर्ने, यता-उता धेरै यात्रा गर्ने, र मार्ग पछ्याउने म जस्तो व्यक्तिले धार्मिकताको मुकुट प्राप्त गर्न सक्नेछ।” यो सुनेपछि, मानिसहरूले स्वाभाविक रूपमा के महसुस गरे भने पावल जस्तो व्यक्तिले मुकुट पाए भने मात्र परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ। तिनीहरूले के महसुस गरे भने तिनीहरूले पावलले जस्तै खोजी गर्ने, यात्रा गर्ने र खट्ने गर्नुपर्छ, तिनीहरूले प्रभु येशूको कुरा सुन्नु हुँदैन, र पावल नै मुख्य उदाहरण हुन्, तिनी प्रभु हुन्, र तिनी मानिसहरूले हिंड्नु पर्ने दिशा र लक्ष्य हुन्। तिनीहरूले के पनि सोच्थे भने यदि मानिसहरूले पावलले जस्तै काम गरे भने, तिनीहरूले पनि तिनले जस्तै मुकुट, अन्त्य र गन्तव्य पाउनेछन्। एक हिसाबले, पावलले मानिसहरूलाई उक्साइरहेका र बहकाइरहेका थिए। अर्को हिसाबमा, तिनको लक्ष्य कुटिल किसिमको थियो। आफ्नो हृदयको गहिराइमा, तिनले यस्तो सोचेका थिए, “कदाचित् मैले मुकुट पाइनँ भने, यो मेरो आफ्नै कल्पना र मेरो आफ्नै इच्छा मात्र रहेछ भने, यसको मतलब म लगायत ख्रीष्टमा विश्वास गर्ने सबै जना आफ्नो विश्वासमा भ्रममा परेका हुन्छन्। यसको मतलब पृथ्वीमा कुनै ईश्वर छैन भन्ने हुनेछ, र परमेश्वर, म स्वर्गमा रहेको तपाईंको अस्तित्वलाई पनि इन्कार गर्नेछु, र तपाईंले यसको बारेमा केही गर्न सक्नुहुनेछैन!” तिनले के सङ्केत गरिरहेका थिए भने: “यदि मैले यो मुकुट प्राप्त गरिनँ भने, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मात्र तपाईंलाई इन्कार गर्नेछैनन्, तर मैले उक्साएका र यी वचनहरू जान्ने सबै मानिसहरूलाई प्राप्त गर्नबाट म तपाईंलाई रोक्नेछु। म तिनीहरूलाई प्राप्त गर्नबाट पनि तपाईंलाई रोक्नेछु, यसको साथै, म स्वर्गका परमेश्वरको रूपमा रहेको तपाईंको अस्तित्वलाई इन्कार गर्नेछु। तपाईं धर्मी हुनुहुन्न। यदि म, पावलले मुकुट प्राप्त गर्न सक्दिनँ भने, कसैले पनि प्राप्त गर्नु हुँदैन!” यो पावलको कुटिल पक्ष थियो। के यो ख्रीष्ट-विरोधीको व्यवहार होइन? यो त ख्रीष्ट-विरोधी पिशाचको व्यवहार हो: मानिसहरूलाई उक्साउने, बहकाउने र लोभ्याउने, साथै परमेश्वरको विरुद्धमा खुल्लमखुल्ला झगडा गर्ने र विरोध गर्ने। आफ्नो हृदयको गहिराइमा, पावलले सोचेका थिए, “यदि मैले मुकुट प्राप्त गरिनँ भने, परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्न। यदि मैले मुकुट पाएँ भने मात्र, यो धार्मिकताको मुकुट हो, अनि मात्र परमेश्वरको धार्मिकता साँच्चै धर्मी हुन्छ।” यो तिनको “धार्मिकताको मुकुट” को उत्पत्ति हो। तिनले यसो गरेर के गरिरहेका थिए? तिनले परमेश्वरलाई पछ्याउनेहरूलाई खुल्लमखुल्ला भड्काइरहेका थिए र धोका दिइरहेका थिए। यसको साथै, तिनले परमेश्वरको विरुद्धमा खुल्लमखुल्ला झगडा गर्न र विरोध गर्न यी विधिहरूको प्रयोग गरिरहेका थिए। अर्को शब्दमा भन्दा, तिनको व्यवहार विद्रोही किसिमको थियो। यसको प्रकृति के थियो? झट्ट हेर्दा, पावलले प्रयोग गरेका शब्दहरू सज्जन र उचित किसिमका देखिन्छन्, र तिनमा केही गलत छैन जस्तो देखिन्छ—धार्मिकताको मुकुट प्राप्त गर्न र आशिष् प्राप्त गर्नका लागि परमेश्वरमा कसले विश्वास गर्नेथिएन र? कम्तीमा पनि क्षमता नभएका मानिसहरूले पनि स्वर्गमा जानका लागि परमेश्वरमा विश्वास गर्छन्। यदि तिनीहरूलाई स्वर्गमा सडकहरू सफा गर्न वा ढोकाको रक्षा गर्न लगाइयो भने पनि तिनीहरू खुसी हुनेछन्। परमेश्वरमाथिको आफ्नो विश्वासमा यो अभिप्राय र उद्देश्य राख्नुलाई उचित र स्वाभाविक मान्न सकिन्छ। तैपनि, पावलको उद्देश्य त्यो मात्र थिएन। आफ्नो धार्मिकताको मुकुटको बारेमा प्रचार गर्ने क्रममा तिनले धेरै मेहनत गरे, धेरै ऊर्जा प्रयोग गरे, र धेरै हो-हल्ला गरे। पावलले भनेका कुराहरूले तिनको द्वेषपूर्ण स्वभाव, साथै तिनीभित्र लुकेका, अँध्यारा कुराहरूलाई खुलासा गरे। त्यो बेला, पावलले ठूलो नाम कमाए र तिनलाई आदर्शव्यक्ति मानेर पूजा गर्ने धेरै थिए। तिनी यी सिद्धान्तहरू र उत्कृष्ट सुनिने विचारहरू, आफ्ना धारणा र कल्पनाहरू, साथै तिनले आफ्नो अध्ययनमा सिकेका कुराहरू, र तिनले आफ्नो दिमाग प्रयोग गरेर अनुमान गरेका कुराहरू प्रचार गर्न जताततै घुम्थे। जब पावलले यी कुराहरू जताततै प्रचार गरे, तब त्यस बेलाका मानिसहरूमा यसले कति ठूलो प्रभाव पारेको थियो होला, र यसले तिनीहरूलाई हृदयको गहिराइमा कति गम्भीर रूपमा हानि गरेको र विष हालिदिएको थियो होला? साथै, तिनका पत्रहरूबाट यी कुराहरू सिक्ने पछिल्ला पुस्ताका मानिसहरूमा यसले कति ठूलो प्रभाव पारेको छ? तिनका वचनहरू पढेका मानिसहरूले जतिसुकै लामो प्रयास गरे पनि यी कुराहरूबाट आफूलाई छुटकारा दिन सक्दैनन्—तिनीहरूलाई धेरै गहन रूपमा विष हालिएको छ! कति गहन रूपमा? एउटा अवस्था देखा परेको छ, जसलाई “पावलको प्रभाव” भनिन्छ। पावलको प्रभाव के हो? धर्ममा एउटा अवस्था आएको छ जहाँ मानिसहरू पावलका विचार, दृष्टिकोण, तर्कहरू, र तिनले प्रकट गरेका भ्रष्ट स्वभावहरूबाट प्रभावित हुन्छन्। यसले निश्चित रूपमा ती मानिसहरूलाई असर गर्छ जसको परिवारले धेरै पुस्तादेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेको छ—धेरै दशकदेखि ख्रीष्टलाई पछ्याउने परिवारहरूलाई। तिनीहरू भन्छन्, “हाम्रो परिवारले पुस्तौँदेखि प्रभुमा विश्वास गरेको छ, र सांसारिक प्रचलनहरूलाई पछ्याउँदैन। हामीले आफूलाई बाहिरी संसारबाट अलग राखेका छौं, र परमेश्वरको लागि आफूलाई खटाउन आफ्नो परिवार र जागिर-पेसा त्यागेका छौं। हामीले गर्ने सबै कुरा पावलले गरे जस्तै हो। यदि हामीले मुकुट प्राप्त गरेनौं वा स्वर्गमा प्रवेश गरेनौं भने, परमेश्वर आउनुहुँदा हामीसँग उहाँसँग तर्क गर्ने आधार हुनेछ।” के मानिसहरूले यस्तो तर्क गर्दैनन् र? (हो, तिनीहरूले गर्छन्।) र यो प्रचलन एकदमै महत्त्वपूर्ण छ। यो प्रचलन कहाँबाट आएको हुन्छ? (पावलले प्रचार गरेको कुराबाट।) यो त पावलले रोपेको ट्यूमरको घातक परिणाम हो। यदि पावलले मानिसहरूलाई यसरी नउक्साएका भए, र सधैँ “मेरो लागि धार्मिकताको मुकुट राखिएको छ” र “मेरो लागि जिउनु ख्रीष्ट हो” भनेर नभनेका भए, इतिहासको त्यो युगको पृष्ठभूमिबिना, अहिले मानिसहरूलाई ती कुराहरूको बारेमा कुनै ज्ञान हुनेथिएन। यदि तिनीहरूसँग त्यस्तो सोचाइ भएको भए पनि, तिनीहरूसँग पावलको जस्तो दुस्साहस हुनेथिएन। यो सबै पावलको प्रोत्साहन र उक्साइको कारण आएको हो। यदि कुनै दिन यी मानिसहरूले आशिष् पाएनन् भने, यिनीहरूसँग प्रभु येशूलाई खुला रूपमा चुनौती दिने साहस हुनेछ, र तिनीहरू तेस्रो स्वर्गमा गएर प्रभुसँग यस विषयमा विवाद गर्न पनि तयार हुनेछन्। के यो धार्मिक संसारले प्रभु येशूको विरुद्धमा विद्रोह गर्नु होइन र? के कुरा स्पष्ट छ भने धार्मिक संसार पावलद्वारा गम्भीर रूपमा प्रभावित भएको छ! अब मैले यस बिन्दुसम्म कुरा गरिसकेको हुनाले, तिमीहरूले पावलको पाँचौं पाप के थियो भनेर निष्कर्ष निकाल्न सक्छौ, होइन र? पावलले उल्लेख गरेका “धार्मिकताको मुकुट” को उत्पत्तिको बारेमा निष्कर्ष निकाल्दा, मुख्य ध्यान “धार्मिकता” शब्दमा केन्द्रित हुन्छ। तिनले किन “धार्मिकता” भन्ने शब्द उल्लेख गरे? पृथ्वीमा, तिनले परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई उक्साउन र बहकाउन चाहन्थे, ताकि तिनीहरूले पनि तिनले जस्तै सोच्न सकून्। स्वर्गमा, तिनले यो शब्दद्वारा परमेश्वरलाई बाध्य गर्न चाहन्थे, र उहाँको विरुद्धमा झगडा गर्न चाहन्थे। यो पावलको लक्ष्य थियो। तिनले यस कुरालाई कहिल्यै मुखले नभनेका भए पनि, “धार्मिकता” भन्ने शब्दले पहिले नै तिनको लक्ष्य र परमेश्वरको विरुद्धमा झगडा गर्ने तिनको झुकावलाई पूर्ण रूपमा प्रकट गरिसकेको छ। यो पहिले नै खुलस्त भइसकेको थियो; यी सबै तथ्यहरू हुन्। यी तथ्यहरूको आधारमा, के पावलको स्वभावको सारलाई घमण्डी, पाखण्डी, छली, र सत्यतालाई प्रेम नगर्ने भनेर मात्र सारांशित गर्न सकिन्छ? (सकिँदैन।) यी शब्दहरूले यसलाई समेट्न सक्दैनन्। मैले यी तथ्यहरूको कुरा उठाएर र तिनलाई विच्छेदन, विश्लेषण र परिभाषित गरेर प्रस्तुत गरेपछि, तिमीहरूले पावलको प्रकृति सारलाई अझ स्पष्ट र राम्ररी देख्न सक्नुपर्छ। तथ्यमा आधारित सारलाई विश्लेषण गरेर प्राप्त गरिने प्रभाव यही हो। जब पावलले परमेश्वरको विरुद्धमा झगडा गरे, तिनले गुप्तमा एक सानो भावनात्मक क्षण, थोरै विद्रोही स्वभाव, वा आज्ञा पालन गर्न नसक्ने क्षमता प्रकट गरिरहेका थिएनन्। यो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्ने औसत किसिमको समस्या थिएन; बरु, यो त पत्रहरू र सार्वजनिक परिस्थितिमार्फत मानिसहरूलाई भड्काउने र बहकाउने सबै प्रकारका विधिहरू खुला रूपमा प्रयोग गर्ने अवस्थामा पुगेको थियो, ताकि सबै जना परमेश्वरको विरोध गर्न र झगडा गर्न क्रोधित भएर एकसाथ उठ्न सकून्। पावलले परमेश्वरको विरुद्धमा झगडा मात्र गरेनन्, तर तिनले अरू सबैलाई पनि परमेश्वरको विरुद्धमा झगडा गर्न उक्साए—तिनी घमण्डी मात्र थिएनन्, तिन दियाबलस पनि थिए! यो पाप यसभन्दा पहिलेको भन्दा बढी गम्भीर छ। हामीले झन्-झन् गम्भीर पापहरूको बारेमा कुरा गरिरहेका छौँ भन्ने कुरा राम्रो हो कि नराम्रो हो? (राम्रो हो।) यो कसरी राम्रो हो? (किनभने हामीले पावलको बारेमा थप समझ प्राप्त गरिरहेका छौँ।) जब तँसँग अझै बढी समझशक्ति हुन्छ, तब तैँले पावलका विभिन्न प्रकटीकरण, भ्रष्टताका प्रकाशहरू, र तिनको वास्तविक रूपलाई राम्ररी पत्ता लगाउन र स्पष्ट रूपमा देख्न सक्नेछस्। के यसो गरेर तिमीहरूले हाम्रो लक्ष्य प्राप्त गरेका हुन्छौ? (होइन, प्राप्त गरेका हुँदैनौँ।) हामीले समीक्षा गरेका पावलका सबै प्रकटीकरणहरू, साथै तिनको मुख्य सामग्री, विषयवस्तु, र सारलाई लिएर त्यसलाई आफू र आफ्नो वरपरका मानिसहरूसँग जोड्नुपर्छ। जब तिमीहरूले हिँड्ने बाटो र सार पावलको भन्दा कति धेरै फरक रहेछ भन्ने कुरा स्पष्ट देखेका हुन्छौ, तब तिमीहरूले पूर्ण रूपमा परिणामहरू प्राप्त गर्नेछौ, र तिमीहरूले पावललाई विश्लेषण गर्नुको हाम्रो लक्ष्य प्राप्त गर्नेछौ। कतिपयले यसो भन्छन्, “ममा पावलले धार्मिकताको मुकुट खोजेको कुराको कुनै प्रकटीकरणहरू छैनन्।” तेरा प्रकटीकरणहरू र तेरो सार पावलको जस्तो गम्भीर नहुन सक्छन्, तर तेरो सार र तिनको सार केही मात्रामा खप्टिन सक्छन्। तिनीसँग यस्ता प्रकटीकरणहरू थिए, र तँसँग यस्ता स्थितिहरू छन्। पावलका प्रकटीकरणहरूको नाप १० वा १२ थिए भने, तेरो कति छ? (म सात वा आठमा छु।) पावलले यी कुराहरू सधैँ प्रकट गर्थे, र सधैँ यी कुराहरूले भरिपूर्ण हुन्थे। तैँले यी कुराहरू सधैँ प्रकट नगरे पनि, प्रायजसो प्रकट गर्छस्। तैँले सायद आफ्नो आधा जीवन यी कुराहरू गरेर, अनि यी अवस्थाहरूमा बाँचेर नै बिताउँछस्। विशेष गरी जब परमेश्वरले तँलाई परीक्षामा पार्नुहुन्छ, जब परमेश्वरको काम तेरा धारणाहरूसँग मिल्दैनन्, जब उहाँले तेरो निराकरण गर्नुहुन्छ, र जब उहाँले तेरो लागि योजनाबद्ध गर्नुभएको वातावरण तेरा अपेक्षाहरू अनुरूप हुँदैन, यसले तँभित्र यस्ता विभिन्न प्रकारका अवस्थाहरूलाई जन्म दिन सक्छ; तैँले परमेश्वरको विरुद्धमा झगडा गर्ने र उहाँको विरोध गर्ने सम्भावना हुन्छ। त्यस्ता बेला, पावलले मानिसहरूलाई कसरी भड्काए र धोका दिए भन्ने बारेमा हामीले गरेको विश्लेषण तेरो लागि उपयोगी हुन सक्छ। किन? किनभने अहिले, तँलाई पावलका प्रकटीकरणहरू प्रकृतिको हिसाबले कति गम्भीर थिए भन्ने कुरा थाहा छ; ती भ्रष्ट स्वभावका साधारण खुलासाहरू थिएनन्, तर परमेश्वरको विरोध गर्ने शैतानी प्रकृति सार थिए। जब तँमा यस्तो अवस्था देखा पर्छ, तँलाई यो समस्या कति गम्भीर छ भनेर थाहा हुन्छ। त्यसपछि तँ पछि हट्नुपर्छ, तैँले पश्चात्ताप गर्नुपर्छ र यो गलत अवस्थालाई त्याग्नुपर्छ। तँ यसबाट टाढा जानुपर्छ, तैँले सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ, र परमेश्वरको आज्ञाकारिताको मार्ग खोज्नुपर्छ। मानिसहरूले पछ्याउनुपर्ने साँचो मार्ग, र सृष्टि गरिएका प्राणीहरूले पालना गर्नुपर्ने नियम यही हो। यो सङ्गति मानिसहरूको लागि उपयोगी छ।
पावलको अर्को प्रसिद्ध वाक्यांश छ—त्यो के हो? (“मेरो लागि जिउनु ख्रीष्ट हो र मर्नु प्राप्ति हो” (फिलिप्पी १: २१)।) तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टको पहिचानलाई, प्रभु येशू ख्रीष्ट पृथ्वीमा आउनुभएका देहधारी परमेश्वर हुनुहुन्छ, वा प्रभु येशू ख्रीष्ट परमेश्वरको अवतार हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई स्वीकार गरेनन्। यसको विपरीत, पावलले आफूलाई ख्रीष्टको रूपमा हेर्थे। के त्यो विद्रोह होइन र? (हो।) यो विद्रोह हो, र यस समस्याको सार अत्यन्तै गम्भीर छ। पावलको विचारमा, वास्तवमा ख्रीष्ट को हुनुहुन्थ्यो? उहाँको पहिचान के थियो? पावल किन ख्रीष्ट बन्न त्यति धेरै मरिहत्ते भएर लागिपरेका थिए? यदि, पावलको विचारमा, ख्रीष्ट भ्रष्ट स्वभाव भएका एक साधारण व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो, वा एउटा असाधारण भूमिका खेल्ने, कुनै शक्ति, कुनै महान हैसियत, र साधारण मानिसहरूको भन्दा बढि कुनै क्षमता वा सीप नभएको एक तुच्छ व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो भने, के पावल अझै पनि ख्रीष्ट बन्न चाहन्थे? (अहँ, चाहँदैनथिए।) तिनले पक्कै पनि चाहँदैनथिए। तिनले आफूलाई सुशिक्षित ठान्थे, र साधारण व्यक्ति बन्न चाहँदैनथे, तिनी एक महामानव, महान व्यक्ति बन्न चाहन्थे, र अरूलाई उछिन्न चाहन्थे—अरू मानिसहरूले नम्र र तुच्छ ठान्ने ख्रीष्ट कसरी बन्न चाहन्थे र? यसलाई ध्यानमा राख्दै, पावलको हृदयमा ख्रीष्टको कस्तो हैसियत र भूमिका थियो? ख्रीष्ट हुनको लागि कसैसँग कस्तो पहिचान र हैसियत हुनुपर्छ, र उसले कस्तो अख्तियार, शक्ति र प्रभाव देखाउनुपर्छ? यसले पावलले ख्रीष्टलाई के हुनुहुन्छ भनेर कल्पना गरेका थिए, र ख्रीष्टको बारेमा तिनले के जान्दथे, अर्थात्, तिनले ख्रीष्टलाई कसरी परिभाषित गरेका थिए भन्ने कुरालाई खुलासा गर्दछ। यसैले त पावलसँग ख्रीष्ट बन्ने महत्वाकांक्षा र इच्छा थियो। पावल किन ख्रीष्ट बन्न चाहन्थे भन्ने कुराको एउटा निश्चित कारण छ, र यो कुरा आंशिक रूपमा तिनका पत्रहरूमा प्रकट हुन्छ। हामी विभिन्न विषयहरूको विश्लेषण गरौं। जब प्रभु येशूले काम गरिरहनुभएको थियो, उहाँले केही त्यस्ता कामहरू गर्नुभयो जसले ख्रीष्टको रूपमा रहेको उहाँको पहिचानलाई प्रतिनिधित्व गरे। यी कुराहरू ख्रीष्टको पहिचानमा रहेका चिन्ह र अवधारणाहरू हुन् भन्ने पावलले देखे। यी कुराहरू के-के थिए? (चिन्ह र आश्चर्यकर्महरू गर्ने काम।) ठीक भन्यौ। ती कुराहरू ख्रीष्टले मानिसहरूको रोग निको पार्नु, दुष्टात्माहरू निकाल्नु, र चिन्हहरू, चमत्कारहरू र आश्चर्यकर्महरू गर्नु थिए। पावलले प्रभु येशू नै ख्रीष्ट हुनुहुन्छ भनी स्वीकार गरेका भए पनि, उहाँले गर्नुभएका चिन्हहरू र आश्चर्यकर्महरूको कारणले मात्र तिनले यसो गरेका थिए। त्यसकारण, जब पावलले प्रभु येशूको सुसमाचार फैलाए, तब तिनले प्रभु येशूले भन्नुभएका वचनहरू, वा उहाँले प्रचार गर्नुभएको कुराको बारेमा कहिल्यै बोलेनन्। एक गैर-विश्वासी भएका हुनाले पावलको नजरमा, ख्रीष्टले धेरै कुरा बोल्न, धेरै प्रचार गर्न, धेरै काम गर्न, र धेरै मानिसहरूलाई आफ्नो पछि लगाउन सक्नुभएको तथ्यले, प्रभु येशूको पहिचान र हैसियतलाई निश्चित सम्मान प्रदान गरेको थियो; उहाँसँग असीम महिमा र प्रतिष्ठा थियो, जसले मानिसहरूको बीचमा रहेको प्रभु येशूको स्थानलाई निकै ठूलो र प्रतिष्ठित बनायो। पावलले देखेको कुरा यही हो। प्रभु येशू ख्रीष्टले काम गर्दा प्रकट र खुलासा गर्नुभएको कुरा, साथै उहाँको पहिचान र सारबाट, पावलले देखेको कुरा परमेश्वरको सार, सत्यता, मार्ग, वा जीवन थिएन, न त परमेश्वरको सुन्दरता वा बुद्धि नै थियो। पावलले के देखे? आधुनिक शैलीको वाक्यांश प्रयोग गरेर भन्दा, तिनले देखेको त प्रसिद्धिको तमकझमक थियो, र तिनी प्रभु येशूका फ्यान बन्न चाहन्थे। जब प्रभु येशूले बोल्नुभयो वा काम गर्नुभयो, तब धेरै मानिसहरूले सुने—त्यो कति गौरवशाली अवस्था थियो होला! यो पावलले लामो समयदेखि प्रतिक्षा गरेको कुरा थियो, र तिनलाई यस क्षणको आगमनको लोभ थियो। तिनले त्यस दिनको चाहना गरेका थिए जुन दिन तिनले प्रभु येशूले जस्तै अनवरत रूपमा प्रचार गर्न सक्छन्, धेरै मानिसहरूले आँखामा प्रशंसा र लालसाका साथ तिनलाई पछ्याउन चाहेर अत्यन्तै ध्यान दिएर हेरिरहेका हुन्छन्। प्रभु येशूको प्रभावशाली असरले पावललाई लोभ्याएको थियो। वास्तवमा, तिनलाई वास्तवमै यस कुराले लोभ्याएको थिएन; बरु, तिनलाई मानिसहरूले आदर गर्ने, ध्यान दिने, आदर्श मान्ने, र उच्च ठान्ने पहिचान र प्रभावप्रति ईर्ष्या थियो। तिनलाई यही कुराको ईर्ष्या लागेको थियो। त्यसोभए तिनले यो कसरी प्राप्त गर्न सक्थे? तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टले यी कुराहरू आफ्नो सार र पहिचान मार्फत हासिल गर्नुभएको हो भन्ने विश्वास गरेका थिएनन्, तर यो त उहाँको पदवी नामको कारणले आएको हो भन्ने तिनलाई विश्वास थियो। त्यसकारण, पावल ख्रीष्टको नाम बोकेको व्यक्तित्व बन्न चाहन्थे, र एउटा भूमिका निभाउन चाहन्थे। पावलले आफूलाई त्यस्तो भूमिकामा ल्याउन धेरै प्रयास गरेका थिए, होइन र? (हो।) तिनले के-कस्ता प्रयासहरू गरे? तिनले सबै ठाउँमा प्रचार गरे, र आश्चर्यकर्महरू पनि गरे। अन्तमा, तिनले आफ्नो भित्री इच्छा र महत्वाकांक्षालाई सन्तुष्ट पार्ने वाक्यांश प्रयोग गरेर आफूलाई परिभाषित गरे। तिनले आफूलाई परिभाषित गर्न कुन वाक्यांश प्रयोग गरे? (“मेरो लागि जिउनु ख्रीष्ट हो र मर्नु प्राप्ति हो।”) जिउनु ख्रीष्ट हो। तिनले पूरा गर्न चाहेका मुख्य कुरा यही हो; तिनको मुख्य इच्छा ख्रीष्ट बन्नु नै थियो। तिनको व्यक्तिगत खोज र तिनले हिँडेको बाटोसँग यस इच्छाको के सम्बन्ध थियो? (तिनले शक्तिको श्रद्धा गर्थे, र मानिसहरूले तिनको आदर गरून् भन्ने चाहन्थे।) यो एउटा सिद्धान्त हो; तिमीहरूले केही तथ्यहरूको बारेमा बोल्नुपर्छ। पावलले ख्रीष्ट बन्ने आफ्नो इच्छालाई व्यावहारिक रूपमा प्रकट गरेका थिए; तिनको बारेमा रहेको मेरो परिभाषा तिनले बोलेका एउटै वाक्यांशमा आधारित छैन। तिनका कार्यहरूको शैली, विधि र सिद्धान्तहरूबाट, हामी के देख्न सक्छौं भने तिनले गरेका सबै कुराहरू ख्रीष्ट बन्ने तिनको लक्ष्यमा केन्द्रित थिए। पावलले यति धेरै कुराहरू भन्नु र गर्नुको मूल र सार यही हो। पावल ख्रीष्ट बन्न चाहन्थे, र यसले तिनको खोजी, जीवनको मार्ग र तिनको विश्वासलाई प्रभावित गरेको थियो। यो प्रभाव कुन-कुन तरिकामा प्रकट भएको थियो? (पावलले आफ्नो सबै काम र प्रचारमा आफूलाई प्रदर्शन गर्थे र आफ्नो गवाही दिन्थे।) यो एउटा तरिका हो; पावलले हरेक मोडमा आफ्नो प्रदर्शन गर्थे। तिनले मानिसहरूलाई तिनले कसरी दुःख भोगेका थिए, कसरी काम गरेका थिए, र तिनका अभिप्रायहरू के थिए भनेर स्पष्ट पार्थे, ताकि जब मानिसहरूले यो कुरा सुन्थे, तब तिनीहरूले तिनी ख्रीष्ट जस्तै छन् भन्ने सोचून्, र साँच्चै तिनलाई ख्रीष्ट भनेर बोलाउन चाहून्। तिनको लक्ष्य त्यही थियो। यदि मानिसहरूले तिनलाई साँच्चै ख्रीष्ट भनेर बोलाए भने, के तिनले यसलाई इन्कार गर्थे? के तिनले यसलाई अस्वीकार गर्थे? (अहँ, गर्दैनथिए।) तिनले पक्कै पनि इन्कार गर्दैनथिए—तिनी पक्कै पनि प्रफुल्लित हुन्थे। तिनको खोजमा यसले पारेको एउटा प्रभाव एक हिसाबले यसरी प्रकट भएको थियो। अरू के-के तरिकाहरू थिए? (तिनले पत्रहरू लेखे।) हो, तिनले केही पत्रहरू लेखे ताकि तिनलाई पछिका युगहरूमा हस्तान्तरण गर्न सकियोस्। तिनका पत्रहरू, काम, र मण्डलीहरूको गोठालो गर्ने प्रक्रियामा, तिनले एक पटक पनि प्रभु येशू ख्रीष्टको नाम उल्लेख गरेनन्, वा प्रभु येशू ख्रीष्टको नाममा कामहरू गरेनन्, वा प्रभु येशू ख्रीष्टको नामलाई उच्च पारेनन्। तिनले सधैँ यसरी काम गरेको र बोलेको कुराले के नकारात्मक प्रभाव पार्यो? प्रभु येशूलाई पछ्याउनेहरूलाई यसले कसरी प्रभाव पार्यो? यसले मानिसहरूलाई प्रभु येशू ख्रीष्टलाई इन्कार गर्न लगायो, र पावलले उहाँको स्थान लिए। मानिसहरूले यस्तो सोधून् भन्ने तिनलाई ठूलो इच्छा थियो, “प्रभु येशू ख्रीष्ट को हुनुहुन्छ? मैले उहाँको बारेमा कहिल्यै सुनेको छैनँ। हामी पावल ख्रीष्टमा विश्वास गर्छौं।” यसरी तिनी खुसी हुनेथिए। यो तिनको लक्ष्य थियो, र तिनले खोजेको कुराहरूमध्ये एउटा थियो। प्रभावलाई प्रकट गर्ने एउटा तरिका तिनले काम गर्ने तरिका थियो; तिनले खोक्रा विचारहरूको बारेमा फलाकी रहन्थे, र मानिसहरूलाई आफ्नो काममा तिनी कति सक्षम र जोडदार रूपमा लागेका छन्, तिनले मानिसहरूलाई कति मद्दत गरे, र प्रभु येशू ख्रीष्ट फेरि प्रकट हुनुभए झैं तिनको एक निश्चित प्रभाव छ भनेर देखाउनका लागि खोक्रा सिद्धान्तहरूको बारेमा अनवरत कुरा गर्थे। त्यो प्रभावलाई प्रकट गर्ने अर्को तरिका के थियो भने तिनले कहिल्यै प्रभु येशू ख्रीष्टलाई उच्च पारेनन्, र तिनले पक्कै पनि उहाँको नामलाई उचालेनन्, न त तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टको वचन र कामको, वा मानिसहरूले यी कुराहरूबाट कसरी फाइदा उठाउँछन् भन्ने कुराको नै गवाही दिए। के मानिसहरूले कसरी पश्चात्ताप गर्नुपर्छ भनेर पावलले प्रवचन दिए? तिनले पक्कै पनि त्यसो गरेनन्। पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टले गर्नुभएको काम, उहाँले बोल्नुभएका वचनहरू, वा उहाँले मानिसहरूलाई सिकाउनुभएका सबै सत्यताहरूको बारेमा कहिल्यै प्रचार गरेनन्—पावलले आफ्नो हृदयमा यी कुराहरूलाई इन्कार गरे। पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टले भन्नुभएका वचनहरू र उहाँले मानिसहरूलाई सिकाउनुभएको सत्यतालाई मात्र इन्कार गरेनन्, तर तिनले आफ्ना शब्दहरू, काम र शिक्षाहरूलाई सत्यताको रूपमा समेत प्रस्तुत गरे। तिनले प्रभु येशूका वचनहरूको स्थानमा यी कुराहरू प्रयोग गरे, र मानिसहरूलाई तिनका आफ्नै वचनहरूको अभ्यास र पालना गर्न लगाए, मानौँ ती सत्यता नै हुन्। के कुराले यी प्रकटीकरण र प्रकाशलाई उत्प्रेरित गर्यो? (ख्रीष्ट बन्ने तिनको इच्छा।) यी कुराहरू ख्रीष्ट बन्ने तिनको अभिप्राय, इच्छा र महत्वाकांक्षाद्वारा प्रेरित भएका थिए। यो तिनको अभ्यास र खोजसँग नजिकबाट जोडिएको थियो। यो पावलको छैटौं पाप हो। के यो गम्भीर छ? (हजुर, छ।) वास्तवमा, तिनका सबै पापहरू गम्भीर छन्। ती सबैले मृत्युलाई निम्त्याउँछन्।
अब म पावलको सातौं पापको बारेमा सङ्गति गर्नेछु। यो अझ गम्भीर छ। प्रभुले पावललाई बोलाउनुअघि, तिनी यहूदी धर्मका विश्वासी थिए। यहूदी धर्म यहोवा परमेश्वरमाथिको विश्वास हो। यहोवा परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूसँग परमेश्वरको बारेमा के अवधारणा हुन्छ? यहोवा परमेश्वरले तिनीहरूलाई मिश्रबाट कनानको असल भूमिमा डोर्याएर ल्याउनुहुँदा तिनीहरूका पुर्खाहरूले अनुभव गरेका कुराहरू: कसरी यहोवा परमेश्वर मोशाकहाँ देखापर्नुभयो, कसरी उहाँले मिश्रमा दश विपत्तिहरू पठाउनुभयो, कसरी उहाँले इस्राएलीहरूलाई अगुवाइ गर्न बादल र आगोका खम्बाहरू प्रयोग गर्नुभयो, र कसरी उहाँले तिनीहरूलाई आफ्ना व्यवस्थाहरू दिनुभयो, आदि। त्यस बेला यहूदी धर्ममा विश्वास गर्नेहरूले यी सबै कुराहरू केवल कल्पना, धारणा र किंवदन्तीहरू हुन् भन्ने सोच्थे कि, तिनलाई तथ्यहरू हुन् भन्ने सोच्थे? त्यो बेला, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू र साँचो अनुयायीहरूले स्वर्गका परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ र उहाँ वास्तविक हुनुहुन्छ भन्ने विश्वास गर्थे र स्वीकार गर्थे। तिनीहरूले सोच्थे, “परमेश्वरले मानवजाति सृष्टि गर्नुभएको हो भन्ने तथ्य सत्यता हो। यो घटना जति लामो समयअघि भएको भए पनि, यो तथ्य साँचो हो। हामीले यसलाई विश्वास मात्र गर्ने होइन, तर हामी निश्चित हुनुपर्छ, र यो तथ्य बाँड्नुपर्छ। यो हाम्रो जिम्मेवारी र दायित्व हो।” तैपनि, गैर-विश्वासीहरूको अर्को समूहले यी कुराहरू सायद किंवदन्तीहरू हुन् भन्ने ठान्थे। कसैले पनि यी कथाहरू वास्तविक हुन् कि काल्पनिक हुन् भनेर प्रमाणित गर्ने वा अनुसन्धान गर्ने प्रयास गरेनन्, तर तिनीहरू अर्धविश्वासमा बस्थे। जब तिनीहरूलाई परमेश्वरको आवश्यकता हुन्थ्यो, तिनीहरूले उहाँ वास्तविक हुनुहुन्छ र तिनीहरूले पछ्याएको, प्रार्थना गरेको, र इच्छा गरेको कुरा तिनीहरूलाई प्रदान गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने आशा गर्थे; जब तिनीहरूले केही पाउने आशामा परमेश्वरसँग प्रार्थना गर्थे, तिनीहरूले यो परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ होला भन्ने आशा गर्थे। यसो गरेर, तिनीहरूले परमेश्वरलाई मनोवैज्ञानिक सहाराको रूपमा लिइरहेका हुन्थे। तिनीहरूले परमेश्वरले मानिसलाई मुक्ति दिनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई देखेनन्, न त तिनीहरूले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएको सत्यतालाई स्वीकार गरे। यो परमेश्वरमाथिको साँचो विश्वास थिएन; तिनीहरू पहिले नै गैर-विश्वासी बनिसकेका थिए। सबैभन्दा नीच व्यक्तिले आफूलाई कसरी प्रकट गर्यो? उसले मण्डलीमा परमेश्वरको सेवा गर्ने, उहाँलाई भेटी चढाउने, सबै विधिविधानहरू पालना गर्ने, र सबै प्रकारका पौराणिक कथाहरूमा समेत विश्वास गर्ने काम मात्र गर्थ्यो। तैपनि, परमेश्वर तिनीहरूको हृदयमा बस्नुभएको हुँदैनथियो, र तिनीहरूको धारणा र कल्पनाका परमेश्वर अस्पष्ट र खोक्रो हुन्थ्यो। यस्तो व्यक्तिले केमा विश्वास गर्थ्यो? भौतिकवादमा। तिनीहरूले देख्न सक्ने कुरामा मात्र विश्वास गर्थे। तिनीहरूको नजरमा, पौराणिक कथाहरू, अस्पष्ट कुराहरू, र तिनीहरूले आफ्नो हातले छुन नसक्ने, आफ्नो आँखाले देख्न नसक्ने, वा आफ्नो कानले सुन्न नसक्ने आत्मिक क्षेत्रका कुनै पनि कुरा अस्तित्वमा थिएनन्। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “त्यसोभए, के तिनीहरूले सूक्ष्मजीवहरू जस्ता देख्न नसकिने कुराहरूको अस्तित्वमा विश्वास गर्छन्?” तिनीहरूले ती कुरामा पूर्ण रूपमा विश्वास गर्छन्। तिनीहरू विज्ञान, इलेक्ट्रोन, सूक्ष्मजीव-विज्ञान, र रसायन विज्ञानमा पूर्ण रूपमा विश्वास गर्छन्। गैर-विश्वासीहरूले कुनै पनि कुरालाई भन्दा बढी ती कुराहरूलाई साँचो हुन् भनी विश्वास गर्छन्। तिनीहरू साँचो भौतिकवादी हुन्। हामी यी तीन प्रकारका मानिसहरूको विश्लेषण गर्न यसको बारेमा कुरा गरिरहेका छौँ: साँचो विश्वासीहरू, अर्धविश्वासीहरू, र परमेश्वरको अस्तित्वमा विश्वास नै नगर्ने भौतिकवादीहरू। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “के साँच्चै परमेश्वर हुनुहुन्छ? उहाँ कहाँ हुनुहुन्छ? उहाँ कस्तो हुनुहुन्छ? मैले त परमेश्वर तेस्रो स्वर्गमा हुनुहुन्छ रे भनेको सुनेको। त्यसोभए, तेस्रो स्वर्ग कति अग्लो छ? यो कति टाढा छ, र यो कति ठूलो छ? मानिसहरूले स्वर्ग छ, र सुनको इँटा र हिराको टाइलले निर्मित छ, र पर्खालहरू पनि सुनका छन् भनेर भन्छन्। यस्तो अचम्मको ठाउँ कसरी हुन सक्छ र? यो बकवास हो! व्यवस्थाको युगमा, परमेश्वरले आफ्ना चुनिएका मानिसहरूलाई व्यवस्था दिनुभयो, र व्यवस्थाका पाटीहरू अझै पनि अस्तित्वमा छन् भन्ने सुनेको थिएँ। सायद यो सबै केवल पौराणिक कथा हो, शासक वर्गले जनतालाई नियन्त्रण गर्न प्रयोग गर्ने कुरा हो।” के मानिसहरूको यो समूहले परमेश्वरमा साँचो विश्वास गर्छन्? (अहँ, गर्दैनन्।) तिनीहरूले परमेश्वर साँच्चै हुनुहुन्छ, वा उहाँले मानिसहरूलाई सृष्टि गर्नुभएको हो र आजको दिनसम्म मानवजातिलाई अगुवाइ गर्नुभएको हो भन्ने तथ्यलाई विश्वास गर्दैनन्। त्यसोभए, तिनीहरूले किन अझै पनि मण्डलीमा सेवा गर्छन्? (किनभने तिनीहरूले परमेश्वरको सेवालाई जागिर र हातमुख जोड्ने टिकटको रूपमा मान्छन्।) ठीक भन्यौ। तिनीहरूले यसलाई जागिर र हातमुख जोड्ने टिकटको रूपमा हेर्छन्। त्यसोभए, पावल कस्तो व्यक्ति थिए? (तेस्रो प्रकारको।) यो कुरा उसको प्रकृति सारसँग जोडिएको छ। पावल खोक्रा सिद्धान्तहरूको बारेमा भटभट्याउन मन पराउँथे। तिनलाई खोक्रा कुराहरू, अस्पष्ट कुराहरू र काल्पनिक कुराहरू मन पर्थ्यो। तिनलाई गहन र बुझ्न गाह्रो हुने, अनि ठोस रूपमा बताउन नसकिने कुराहरू मनपर्थ्यो। तिनलाई कुराहरू बढी सोच्न मन पर्थ्यो, अनि तिनी पूर्वाग्रही र जिद्दी थिए, र तिनको समझशक्ति नै द्वेषपूर्ण थियो। यस्ता मानिसहरू मानव होइनन्। तिनी त्यस्तो व्यक्ति थिए। पावलको स्वभाव र प्रकृति सार, साथै तिनका प्राथमिकताहरू, आशाहरू, खोजीहरू र आकांक्षाहरूलाई हेर्दा के देखिन्छ भने, तिनले मण्डलीमा सेवा गरेका र तिनी एक प्रसिद्ध शिक्षकको विद्यार्थी रहेका भए पनि, तिनले सिकेको ज्ञान तिनका आफ्नै इच्छाहरू, महत्वाकांक्षाहरू, र व्यर्थता पूरा गर्न, र समाजमा हातमुख जोड्न, हैसियत, र स्थान पाउनका लागि प्रयोग गर्ने एउटा उपकरण मात्र थियो। पावलको प्रकृति सार र खोजीलाई हेरेर भन्दा, यहोवामाथि तिनको विश्वास कति थियो? तिनको विश्वास प्रतिज्ञा थिएन, केवल खोक्रा शब्दहरू मात्र थिए। तिनी गैर-विश्वासी, नास्तिक र भौतिकवादी थिए। कतिपय मानिसहरूले सोध्छन्, “यदि पावल अविश्वासी थिए भने, तिनले किन प्रभु येशू ख्रीष्टका प्रेरित बनेर अनुग्रहको युगको सुसमाचार फैलाए?” मलाई भन, तिनले कसरी यो बाटो हिँड्न सके? तिनलाई के कुराले उत्प्रेरित गर्यो? तिनलाई कुन परिवर्तनको बिन्दुले गर्दा यो भूमिका निभाउने, र तिनी जस्तो गैर-विश्वासीलाई यस्तो बाटोमा हिँड्ने, र मोड लिने निर्णय गरायो? मैले “मोड” भन्दा केलाई उल्लेख गरिरहेको छु? यो पावललाई दमस्कसको बाटोमा प्रहार गरिएको घटना थियो—त्यो तिनको जीवनको मोड थियो। तिनले दुई प्रकारको मोड अनुभव गरे: एउटा के थियो भने तिनी परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने व्यक्तिबाट परमेश्वर निश्चित रूपमा अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्ने व्यक्ति बने किनभने तिनले सुरुमा सताइरहेका प्रभु येशू दमस्कसको बाटोमा तिनीकहाँ देखा पर्नुभयो। पावलले सोधे, “प्रभु, तपाईं को हुनुहुन्छ?” वास्तवमा, भित्री मनमा, पावलले यो प्रभु र परमेश्वरको अस्तित्व छ भनेर विश्वास गरेका थिएनन्, तर तिनी “प्रभु, तपाईं को हुनुहुन्छ?” भनेर नपुकारी बस्न सकेनन्। प्रभु येशूले के भन्नुभयो? (“म येशू हुँ जसलाई तिमी सताउँछौ” (प्रेरित ९:५)।) प्रभु येशूले यसो भन्नुभएको क्षणमा, पावल एउटा तथ्यप्रति विश्वस्त भए: एक जना प्रभु देखा पर्नुभएको छ जसलाई तिनले पहिले कहिल्यै देखेका छैनन्, उहाँको बारेमा तिनले कल्पना गर्न सक्दैनन्, र जो तिनले कल्पना गरेको भन्दा बढी शक्तिशाली हुनुहुन्छ। प्रभु तिनले कल्पना गरेको भन्दा बढी शक्तिशाली हुनुहुन्छ भनेर तिनी कसरी विश्वस्त भए? किनभने पावलले अपेक्षा नै नगरेको बेलामा, तिनले परमेश्वर भनेर विश्वास नै नगरेका येशू तिनको अघि देखा पर्नुभयो। प्रभु येशू कति शक्तिशाली हुनुहुन्छ? उहाँको ज्योतिले पावलको आँखा अन्धो भएपछि उहाँको शक्ति कति धेरै छ भन्ने कुरामा तिनी विश्वस्त भएका थिए। त्यसोभए, के तिनी प्रभु येशू नै परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर विश्वस्त हुन सके? (सकेनन्।) किन सकेनन्? (किनभने पावलले त परमेश्वर अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भनेर समेत विश्वास गरेका थिएनन्।) ठीक भन्यौ, किनभने तिनले परमेश्वरको अस्तित्वमा पटक्कै विश्वास गर्दैनथिए। अहिले, तिमीहरूको सबैको हृदयमा विश्वास र जग छ, त्यसैले यदि परमेश्वर तिमीहरूकहाँ देखा पर्नुभयो भने, उहाँको आवाज मात्रै सुन्यौ वा उहाँको पछाडिको भाग मात्र देख्यौ भने पनि, र उहाँ तिमीहरूसँग बोल्नुभयो वा तिमीहरूको नाम लिनुभयो भने, तिमीहरू एउटा तथ्यमा विश्वस्त हुनेछौ: “मैले विश्वास गरेको परमेश्वर उहाँ नै हुनुहुन्छ। मैले उहाँलाई देखेको छु र सुनेको छु। परमेश्वर मेरो नजिक आउनुभएको छ।” तँ विश्वस्त हुनेछस् किनभने तैँले आफ्नो हृदयमा विश्वास गर्छस्, तैँले यस क्षणको बारेमा सपना देखेको छस्, र तँ डराउँदैनस्। तर के पावलले यही सोचेका थिए त? (होइन।) तिनको हृदयमा कहिल्यै विश्वास थिएन। तिनको पहिलो विचार के थियो? (डर।) तिनी डराए किनभने यो व्यक्ति उनलाई प्रहार गर्न र मार्न सक्ने व्यक्ति थियो! यसले तिनलाई आफूले कहिल्यै देख्न नसकेको नरकले भन्दा बढी भयभीत र त्रासित तुल्याएको थियो। तिनलाई मनैदेखि डर लागेको थियो। तिनको हृदयमा परमेश्वरप्रति कुनै विश्वास थिएन—तिनीसँग परमेश्वरको बारेमा कुनै अवधारणा थिएन भनेर पनि भन्न सकिन्छ। त्यसकारण, जब प्रभु येशूले आफ्नो काम गर्नुभयो, चाहे त्यो चिन्ह र अचम्मका कामहरू होस् वा प्रवचनहरू प्रचार होस्, जति धेरै मानिसहरूले उहाँलाई पछ्याए पनि, उहाँ जति प्रभावशाली हुनुभए पनि, वा जति ठूलो दृश्य भए पनि, पावलको विचारमा, प्रभु येशू एक साधारण व्यक्ति बाहेक अरू केही हुनुहुन्नथियो। तिनले प्रभु येशूलाई तुच्छ दृष्टिले हेर्थे र उहाँप्रति तिनमा कुनै आदर थिएन। तर अहिले, मानिसको साधारण पुत्र, जसलाई तिनले तुच्छ ठानेका थिए, उहाँ तिनको अगाडि उभिरहनुभएको थियो, अब साधारण व्यक्तिको शरीरमा हुनुहुन्नथियो, र आवाजमा मात्र होइन, तर प्रकाशको स्तम्भको रूपमा प्रकट हुनुभएको थियो! तिनको लागि, यो तिनले लाखौँ वर्षमा पनि कहिल्यै नबिर्सने क्षण थियो। त्यो ज्योति अन्धो पार्ने किसिमको थियो! परमेश्वरले पावललाई कसरी प्रहार गर्नुभयो? जब परमेश्वर पावलकहाँ आउनुभयो, पावल एकै क्षणमा अन्धा भए र भुइँमा ढले। के भइरहेको थियो? तिनी स्वेच्छाले लडे कि र नचाहँदा नचाहँदै लडे, कि तिनले यसको लागि तयारी गरेका थिए? (होइन, तिनले यो सहनै सकेनन्।) मानिसको शरीर त मासु मात्र हो; यसले सहन सक्दैन। जब परमेश्वर साँच्चै तेरो नजिक आउनुहुन्छ, उहाँ तैँले प्रभु येशूलाई देखेको साधारण भौतिक शरीरमा हुनुहुनेछैन—यति मनमोहक र पहुँचयोग्य, यति नम्र र साधारण, मासु र रगतले बनेको, जो तेरो लागि अतुलनीय देखिन्छ, र जसलाई देखेर तँ छक्क पर्दैनस्। जब परमेश्वर साँच्चै तेरो नजिक आउनुहुन्छ, उहाँले तँलाई प्रहार गर्नुभएन भने पनि तैँले सहन सक्दैनस्! पावलले आफ्नो हृदयको गहिराइमा, महसुस गरेको पहिलो कुरा के थियो भने, “मैले सताउने गरेको र तिरस्कार गर्ने गरेको प्रभु येशू मकहाँ आउनुभएको छ। यो प्रकाश साह्रै शक्तिशाली छ!” के परमेश्वरले उसलाई झुक्न लगाउनुभयो? के उहाँले यसो भन्नुभयो, “तैँले घुँडा टेक्नुपर्छ”? (अहँ, उहाँले त्यसो भन्नुभएन।) त्यसोभए पावल किन भुइँमा घोप्टो परे? (तिनी डराएका थिए।) होइन। मानवजातिलाई परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएको हो, र तिनीहरू यति साना र कमजोर छन् कि जब परमेश्वरको ज्योतिले तिनीहरूको शरीरमा छुन्छ, तब तिनीहरू भुइँमा नलडी बस्न सक्दैनन्। परमेश्वर अत्यन्तै विशाल र शक्तिशाली हुनुहुन्छ; उहाँको उपस्थितिलाई तिनीहरूको क्षमता र स्नायुहरूले सम्हाल्न सक्दैनन्। पावलले प्रभु येशूलाई परमेश्वर, वा प्रभुको रूपमा स्वीकार गरेका थिएनन्, र पनि किन तिनी झुक्न बाध्य भए? तिनी घोप्टो परेर ढलेका थिए; तिनी पूर्ण रूपमा शक्तिहीन र हलचल गर्न नसक्ने भए। तिनको पहिलेका घमण्ड, अहङ्कार, ठाडोपन, पाखण्डीपन, र अहमता त्यही क्षणमा हरायो। परमेश्वर आफ्नो वास्तविक स्वरूपमा समेत पावलकहाँ देखा पर्नुभएको थिएन; उहाँको ज्योति मात्र तिनमा परेको थियो, र जब पावलले यो देखे, यस्तो परिणाम आयो; यसले तिनमा यति धेरै प्रभाव पारेको थियो। यो पावलको मोड थियो। यदि यस परिवर्तनको पछाडि कुनै पृथक अवस्था नभएको भए, वा यो कुनै विशेष मामला नभएको भए, मानवता र विवेक भएको एक साधारण व्यक्ति, जसले सकारात्मक कुराहरूलाई पछ्याउँछ र सत्यतालाई पछ्याउँछ, उसको लागि यो राम्रो कुरा हुनेथियो किनभने जब कुनै व्यक्तिले परमेश्वरलाई देख्छ, यसले तिनीहरूको सम्पूर्ण जीवनको खोजीलाई प्रभाव पार्छ। बाइबलमा लेखिएको कुराको आधारमा मूल्याङ्कन गर्दा, शताब्दीयौंभरि कुनै व्यक्तिले परमेश्वरले बोल्नुभएको सुन्नु दुर्लभ कुरा थियो। परमेश्वरले अय्यूबलाई जाँचेपछि उहाँले तिनीसँग आँधीबेहरीमा कुरा गर्नुभयो। अय्यूबले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन परमेश्वरको बन्दोबस्तमा समर्पित हुन र परमेश्वरको सार्वभौमिकता बुझ्नको लागि बिताएका थिए, तर अय्यूबले सत्तरी वर्षको उमेरभन्दा अगाडि परमेश्वरलाई कहिल्यै देखेनन्; तिनले उहाँको सार्वभौमिकता मात्र अनुभव गरेका थिए, तैपनि अय्यूबसँग त्यस्तो विश्वास थियो। जब तिनले परमेश्वर बोल्नुभएको आफ्नै कानले सुने, तब के यो तिनको विश्वासको लागि ठूलो मोड थिएन र? (हो, थियो।) यो मोड एक उत्थान थियो, एउटा बिन्दु जहाँबाट तिनको विश्वास अझ बढ्यो। यसले परमेश्वरले मानिसहरूमा गर्नुभएका सबै काम सही र असल छन्, र मानिसहरूले उहाँको आज्ञापालन गर्नुपर्छ भन्ने कुरालाई तिनको लागि अझै बढी पुष्टि गरिदियो। यो औसत व्यक्तिले अनुभव गरेको जस्तो सानो परिवर्तनको मोड थिएन, जहाँ तिनीहरू बिस्तारै शङ्कालु विश्वासबाट शङ्का विहीन साँचो विश्वासमा सर्छन्। बरु, यो त एउटा उत्थान थियो, जसद्वारा तिनको विश्वास एउटा नयाँ उचाइमा पुग्यो। पावलको सन्दर्भमा भन्दा, तिनलाई प्रहार गरिएको यो परमेश्वरको देखापराइले तिनमा कस्तो परिवर्तनको मोड ल्यायो? यो पक्कै पनि उत्थान थिएन, किनभने तिनले त्यसभन्दा पहिले परमेश्वरमा कहिल्यै विश्वास गरेका थिएनन्, त्यसैले यसलाई उत्थान भन्न सकिँदैन। त्यसोभए, यसले तिनमा के प्रभाव पार्यो? यो कुरा फेरि पनि तिनको खोजसँग जोडिएको छ। मलाई भन। (आफ्नो जीवन जोगाउनका लागि, पावलले सुसमाचार सुनेर अनि सेवा गरेर आफ्नो पापको प्रायश्चित गर्न चाहन्थे।) एकदम ठीक भन्यौ। तिनलाई मृत्युको पनि डर थियो, र तिनी धेरै बेइमान थिए। जब तिनले आफूले सताएको येशू वास्तवमा परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने थाहा पाए, तब तिनलाई साह्रै डर लाग्यो, र तिनले सोचे, “मैले के गर्ने? मैले प्रभुका आज्ञाहरू मान्ने बाहेक मसँग विकल्प छैन, नत्र म मर्नेछु!” त्यस बिन्दुबाट, तिनले परमेश्वरको आदेश स्वीकार गरे र आफ्ना पापहरूको प्रायश्चितको लागि सुसमाचार फैलाउन र सेवा गर्न थाले। तिनले सोचे, “यदि म वास्तवमा सुसमाचार फैलाउनमा सफल भएँ र प्रभु येशू सन्तुष्ट हुनुभयो भने, मैले मुकुट र इनाम पनि पाउन सक्छु!” तिनले यी कुराहरू आफ्नो हृदयको गहिराइमा सोचेका थिए। तिनले बल्ल आशिष् प्राप्त गर्ने राम्रो मौका पाएको छु भन्ने सोचे। पावलले आफ्ना पापहरूको प्रायश्चित गर्न र आफ्नो जीवन जोगाउनका लागि प्रभुको आज्ञा स्वीकार गरेका थिए; तिनले प्रभुमा विश्वास गर्नु र उहाँलाई ग्रहण गर्नुको पछाडि तिनको अभिप्राय र लक्ष्य यही थियो। तिनले दमस्कसको बाटोमा प्रभु येशूलाई भेटेर प्रहार गरिएको बेलादेखि नै, तिनमा एउटा परिवर्तन आयो, जुन तिनको खोजी र परमेश्वरमाथिको विश्वासको जीवनको लागि एउटा नयाँ सुरुवात थियो। यो नयाँ सुरुवात सकारात्मक थियो कि नकारात्मक? (यो नकारात्मक थियो।) तिनले परमेश्वरको धार्मिकतालाई चिनेका थिएनन्, र तिनले लेनदेनको विधि प्रयोग गरेर प्रभु येशूको आदेशलाई स्वीकार गरे जुन अझ बेइमानी, अकथनीय, र छलपूर्ण थियो, किनभने तिनलाई परमेश्वरको महिमाको र प्रहार गरिन्छु भन्ने डर थियो। यो अझ घृणित कुरा हो। तैपनि, आज मेरो सङ्गतिको मुख्य बुँदा त्यो होइन। परमेश्वरको महान् ज्योतिको सामना गरेपछि पावलमा आएको परिवर्तन, र तिनले आफूलाई प्रकट गरेका विभिन्न तरिकाहरूबाट, हामी पावल कुन बाटोमा थिए, र तिनको स्वभाव सारले देखाए अनुसार तिनी कस्तो व्यक्ति थिए भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छौं। यी कुराहरू पूर्ण रूपमा स्पष्ट छन्।
प्रहार गरिएको घटनापछि नै, पावलले प्रभु येशू ख्रीष्ट अस्तित्वमा हुनुहुन्छ, र प्रभु येशू ख्रीष्ट परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने विश्वास गरेका थिए। तिनले विश्वास गरेको परमेश्वर तुरुन्तै स्वर्गका परमेश्वरबाट प्रभु येशू ख्रीष्टमा परिवर्तन भयो—यो पृथ्वीका परमेश्वरमा परिवर्तन भएको थियो। त्यस क्षणदेखि, तिनले प्रभु येशूको आज्ञालाई इन्कार गर्न सकेनन्, र तिनले देहधारी परमेश्वर, अर्थात् प्रभु येशूको लागि असीम रूपमा सेवा गर्न थाले। अवश्य नै, तिनको सेवाको लक्ष्य आंशिक रूपमा आफूलाई आफ्ना पापहरूबाट मुक्त गर्नु थियो, तर आंशिक रूपमा आशिष् पाउने आफ्नो इच्छालाई सन्तुष्ट पार्नु र आफूले चाहेको गन्तव्य प्राप्त गर्नु पनि थियो। पावलले “परमेश्वरको इच्छाद्वारा” भनेर भन्दा, “परमेश्वर” ले यहोवालाई जनाउँछ कि येशूलाई जनाउँछ? तिनी अलिकति अलमल्लमा परेका थिए, र सोच्थे, “म यहोवामा विश्वास गर्छु, तर पनि किन मलाई येशूले प्रहार गर्नुभयो? येशूले मलाई प्रहार गर्दा यहोवाले किन उहाँलाई रोक्नुभएन? वास्तवमा उहाँहरूमध्ये कोचाहिँ परमेश्वर हुनुहुन्छ?” तिनले यो कुरा पत्ता लगाउन सकेनन्। जे भए पनि, तिनले प्रभु येशूलाई आफ्नो परमेश्वरको रूपमा कहिल्यै देख्नेवाला थिएनन्। तिनले उहाँलाई मौखिक रूपमा स्वीकार गरे पनि, तिनको हृदयमा अझै शङ्का थियो। समय बित्दै जाँदा, तिनले फेरि पहिलेको जस्तै बिस्तारै “केवल यहोवा नै परमेश्वर हुनुहुन्छ” भन्ने विश्वास गर्न थाले, त्यसैले पावलका सबै पत्रहरूमा, जहाँ तिनले “परमेश्वरको इच्छाद्वारा” भन्ने लेखेका छन्, त्यसमा “परमेश्वर” ले पक्कै पनि यहोवा परमेश्वरलाई जनाउँछ। पावलले प्रभु येशू यहोवा हुनुहुन्छ भनेर कहिल्यै उल्लेख गरेका छैनन्, प्रभु येशूलाई सधैँ परमेश्वरको पुत्रको रूपमा हेरेका छन्, उहाँलाई पुत्रको रूपमा उल्लेख गरेका छन्, र “पुत्र र पिता एक हुनुहुन्छ” जस्ता कुरा कहिल्यै पनि भनेका छैनन्, त्यसैले यसले के कुरालाई प्रमाणित गर्छ भने पावलले प्रभु येशूलाई एक साँचो परमेश्वरको रूपमा कहिल्यै पहिचान गरेका थिएनन्; तिनलाई शङ्का थियो र यस कुरामा तिनले अर्धविश्वास गरेका थिए। परमेश्वरको बारेमा रहेको पावलको यो दृष्टिकोण, र तिनको खोजीको विधिलाई हेर्दा, तिनी सत्यताको पछि लाग्ने व्यक्ति थिएनन्। तिनले देहधारणको रहस्यलाई कहिल्यै बुझेनन्, र प्रभु येशूलाई एकमात्र साँचो परमेश्वरको रूपमा कहिल्यै मान्यता दिएनन्। यसबाट, पावल शक्तिको आराधना गर्ने र बेइमानी र धूर्त थिए भनेर भन्नु गाह्रो छैन। पावलले दुष्टता, शक्ति र हैसियतको आराधना गर्थे भन्ने तथ्यले तिनको विश्वास कस्तो थियो भनेर हामीलाई के देखाउँछ? के तिनीसँग साँचो विश्वास थियो? (थिएन।) तिनीसँग साँचो विश्वास थिएन, त्यसोभए के तिनले आफ्नो हृदयमा परिभाषित गरेको परमेश्वर वास्तवमा अस्तित्वमा हुनुहुन्थ्यो? (थिएन।) त्यसोभए किन तिनले प्रभु येशू ख्रीष्टको खातिर यात्रा गरे, खटे, र काम गरे? (तिनी आशिष् पाउने आफ्नो अभिप्रायद्वारा नियन्त्रित थिए।) (तिनलाई सजाय पाउने डर थियो।) हामी फेरि पनि यही बुँदामा फर्केका छौँ। तिनलाई सजाय पाउने डर थियो, र तिनको शरीरमा काँडा थियो जसलाई तिनले हटाउन सकेका थिएनन्, त्यसैले तिनले सधैँ यात्रा गर्नुपर्थ्यो र काम गर्नुपर्थ्यो, नत्र तिनको शरीरको काँडाले तिनलाई सहनै नसक्ने पीडा दिन्थ्यो। तिनका यी प्रकटीकरणहरूबाट, तिनका शब्दहरूबाट, दमस्कसको बाटोमा घटेको घटनामा तिनले देखाएको प्रतिक्रिया, र दमस्कसको बाटोमा प्रहार गरिएपछि तिनमा आएको प्रभावबाट, हामी तिनको हृदयमा कुनै विश्वास थिएन भन्ने कुरा देख्न सक्छौँ; तिनी गैर-विश्वासी र नास्तिक थिए भन्ने कुरामा लगभग पक्का हुन सकिन्छ। तिनको दृष्टिकोण यस्तो थियो, “जोसँग शक्ति छ, म त्यसमा विश्वास गर्नेछु। जोसँग शक्ति छ र जसले मलाई वशमा पार्न सक्छ, म तिनीहरूको लागि काम गर्नेछु र सक्दो प्रयास गर्नेछु। जसले मलाई गन्तव्य, मुकुट दिन सक्छ, र आशिष् पाउने मेरो इच्छा पूरा गर्न सक्छ, म त्यसैलाई पछ्याउनेछु। म तिनीहरूलाई अन्तसम्म पछ्याउनेछु।” तिनको हृदयमा रहेको परमेश्वर को हुनुहुन्थ्यो? तिनको परमेश्वर जो पनि हुन सक्थे, तर त्यो व्यक्ति तिनीभन्दा शक्तिशाली र तिनलाई वशमा पार्न सक्ने हुनुपर्थ्यो। के पावलको प्रकृति सार यस्तै थिएन र? (हो।) त्यसोभए, तिनले अन्तमा विश्वास गरेको व्यक्तित्व को थियो जसले तिनलाई दमस्कस जाने बाटोमा प्रहार गर्न सक्नुभयो? (प्रभु येशू ख्रीष्ट।) “प्रभु येशू ख्रीष्ट” तिनले प्रयोग गरेको नाम थियो, तर तिनले वास्तवमा विश्वास गरेको ईश्वर त तिनको हृदयमा रहेको परमेश्वर थियो। तिनका परमेश्वर कहाँ छ? यदि तैँले तिनलाई, “तपाईंको परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ? के उहाँ स्वर्गमा हुनुहुन्छ? के उहाँ सृष्टि गरिएका सबै कुराहरूमध्ये एक हुनुहुन्छ? के उहाँ सारा मानवजातिमाथि सार्वभौम रहनुभएका परमेश्वर हुनुहुन्छ?” भनेर सोधिस् भने, तिनले भन्नेथिए, “होइन, मेरो परमेश्वर दमस्कस जाने बाटोमा हुनुहुन्छ।” वास्तवमा तिनका परमेश्वर त्यही थियो। के पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई सतावट गर्दाको अवस्थाबाट उहाँको लागि काम गर्ने, खट्ने, र आफ्नो जीवन त्याग्न सक्ने अवस्थामा पुग्नुको कारण—तिनी यति धेरै परिवर्तन हुन सक्नुको कारण—तिनको विश्वासमा परिवर्तन आएकोले गर्दा हो? के तिनको अन्तस्करण जागरूक भएको कारणले थियो? (होइन।) त्यसोभए यसको कारण के थियो त? के परिवर्तन भयो? तिनको मनोवैज्ञानिक सहारा परिवर्तन भएको थियो। त्यसभन्दा पहिले, तिनको मनोवैज्ञानिक सहारा स्वर्गमा थियो; यो खोक्रो, र अस्पष्ट कुरा थियो। यदि येशू ख्रीष्टले यसको स्थान लिनुभएको भए, पावलले उहाँलाई अत्यन्तै महत्त्वहीन ठान्नेथिए—तिनको नजरमा येशू केवल एक साधारण व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो, त्यसकारण उहाँ मनोवैज्ञानिक सहारा हुन सक्नुहुन्नथियो—र पावललाई प्रसिद्ध धार्मिक व्यक्तित्वहरूको बारेमा अझै कम चासो थियो। पावलले त तिनलाई वशमा पार्न र आशिष् दिन सक्ने कसैलाई खोज्न मात्रै चाहन्थे। दमस्कसको बाटोमा तिनले भेटेको व्यक्तित्व सबैभन्दा शक्तिशाली हुनुहुन्छ, र तिनले विश्वास गर्नु पर्ने व्यक्तित्व त्यही हो भन्ने तिनलाई लागेको थियो। तिनको विश्वास परिवर्तन हुने बित्तिकै तिनको मनोवैज्ञानिक सहारा पनि परिवर्तन भयो। यस आधारमा, पावलले साँच्चै परमेश्वरमा विश्वास गर्थे कि गर्दैनथिए? (गर्दैनथिए।) अब, पावलको खोजी र तिनले हिँडेको बाटोलाई के कुराले प्रभाव पारेको थियो भन्ने कुरालाई एउटा वाक्यमा समीक्षा गरौँ। (तिनको मनोवैज्ञानिक सहारा।) त्यसोभए, हामीले पावलको सातौं पापलाई कसरी परिभाषित गर्नुपर्छ? सबै कुरामा, पावलको विश्वास एक मनोवैज्ञानिक सहारा थियो; यो खोक्रो र अस्पष्ट थियो। तिनी पूर्ण रूपमा गैर-विश्वासी र नास्तिक थिए। तिनी जस्तो नास्तिक र गैर-विश्वासीले किन धार्मिक संसारलाई छोड्दैनन्? एक हिसाबमा, तिनको अस्पष्ट कल्पनामा गन्तव्यको मामला समावेश थियो। अर्को हिसाबमा, तिनको हातमुख जोड्ने कुरा समावेश थियो। प्रसिद्धि, नाफा, हैसियत, र हातमुख जोड्ने कार्य तिनको जीवनको खोजी थियो, र मृत्युपछि गन्तव्य पाउने अवधारणा तिनको लागि सान्त्वना थियो। यी कुराहरूले यस्ता मानिसहरूले पछ्याउने र प्रदर्शन गर्ने अनि तिनीहरू हिँड्ने बाटोसँग सम्बन्धित हरेक जड र सहारालाई प्रतिनिधित्व गर्छन्। यस दृष्टिकोणबाट हेर्दा, पावल के थिए? (एक गैर-विश्वासी। तिनले अस्पष्ट परमेश्वरमा विश्वास गर्थे।) तिनी एक नास्तिक थिए, र इसाई जगतमा लुकेर बसेका गैर-विश्वासी र अवसरवादी थिए भनेर भन्नु सटीक हुन्छ। यदि तैँले तिनलाई फरिसी मात्र भनेर भनिस् भने, के त्यो अल्पवचन हुँदैन र? यदि तैँले पावलले लेखेका पत्रहरूलाई हेरिस्, र झट्ट हेर्दा “परमेश्वरको इच्छाद्वारा” भनेर भनिएको देखिस् भने, तैँले सायद के मान्नेछस् भने, पावलले स्वर्गमा भएका परमेश्वरलाई सर्वोच्च परमेश्वरको रूपमा हेर्थे, र मानिसहरूका धारणाहरूको कारणले, वा तिनीहरू अज्ञानी र परमेश्वरलाई बुझ्न नसक्ने भएकाले, तिनीहरूले परमेश्वरलाई तीन तहमा विभाजन गरेका हुन्: पिता, पुत्र र पवित्र आत्मामा विभाजन गरेका हुन्, र त्यो मानिसको मूर्खता मात्र हो, र यो त्यति गम्भीर समस्या होइन, किनभने सम्पूर्ण धार्मिक संसारले पनि त्यस्तै सोच राख्छ। तैपनि, अहिले, विश्लेषण गरेपछि के यो सही हो त? (अहँ, होइन।) पावलले त परमेश्वरको अस्तित्वलाई समेत स्वीकार गरेका थिएनन्। तिनी एक नास्तिक र गैर-विश्वासी थिए, र तिनलाई नास्तिक र गैर-विश्वासीहरूकै वर्गमा राखिनुपर्छ।
मैले पावलका सात वटा पापहरूको बारेमा सारांश दिइसकेको छु। ती के-के हुन् भनेर मलाई संक्षिप्त रूपमा बताओ। (पहिलो पाप, के हो भने पावलले धार्मिकताको मुकुटको खोजी गर्ने र आशिषहरूको खोजी गर्ने कार्यलाई उपयुक्त उद्देश्यको रूपमा लिन्थे; दोस्रो, पावलले आफ्ना धारणाहरू अनुसार सोचेका कल्पनाहरू र कुराहरूलाई सत्यताको रूपमा सही ठानेका थिए, र ती कुरालाई जताततै प्रचार गरेर, मानिसहरूलाई धोका दिन्थे; तेस्रो, पावलले आफ्नो वरदान र ज्ञानलाई जीवनको रूपमा लिएका थिए; चौथो, पावलले प्रभु येशू ख्रीष्टको पहिचान र सारलाई इन्कार गरेका थिए, र प्रभु येशूको छुटकाराको कामलाई इन्कार गरेका थिए; पाँचौं, पावलले “मेरो लागि धार्मिकताको मुकुट राखिएको छ” भनेर प्रचार गर्थे र मानिसहरूलाई खुल्लमखुल्ला उक्साउँथे र बहकाउँथे, यसरी तिनीहरूलाई परमेश्वरलाई जबरजस्ती गर्न, उहाँको विरुद्धमा झगडा गर्न र उहाँको विरोध गर्न लगाउँथे; छैटौं, पावलले तिनी बाँच्नु ख्रीष्ट हो भनेर विश्वास गर्थे। तिनले प्रभु येशूले व्यक्त गर्नुभएको सत्यतालाई इन्कार गरे, प्रभु येशूका वचनहरूलाई आफ्नै शब्दहरूले प्रतिस्थापन गरे, र मानिसहरूलाई तिनको अभ्यास गर्न र पालन गर्न लगाए। पावलको सातौं पाप के हो भने तिनले परमेश्वरमाथिको विश्वासलाई मनोवैज्ञानिक सहाराको रूपमा लिन्थे, र तिनी एक नास्तिक र गैर-विश्वासी थिए।) पावलमा रहेका यी समस्याहरू सम्बन्धी हाम्रो विश्लेषण यति विस्तृत छ, कि पावललाई आराधना गर्ने सबैलाई यसले होसमा ल्याउन सक्छ। यो अर्थपूर्ण छ। पावलले प्रदर्शन गरेका र प्रकट गरेका यी स्वभाव र सारहरू, र तिनका व्यक्तिगत खोजीका विधिहरूमध्ये, तिमीहरूसँग कुन-कुनचाहिँ स्पष्ट रूपमा मिल्छन्? (ती सबै मिल्छन्।) पहिलो पाप भनेको धार्मिकताको मुकुटको खोजी र आशिषहरूको खोजीलाई उपयुक्त उद्देश्यको रूपमा लिनु हो। यो गलत छ, र मानिसहरूले यसको बारेमा मनन गरेर यसलाई परिवर्तन गर्नुपर्छ भनेर म किन भन्छु? जब पावलले धार्मिकताको मुकुट पछ्याए, आशिषहरू पछ्याए, र स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्न खोजे, तिनले यी लाभहरूको खोजीलाई उपयुक्त ठानेका थिए। त्यसोभए, वास्तविक जीवनमा तिमीहरूमा त्यस्ता के-कस्ता प्रदर्शनहरू र अभिव्यक्तिहरू देखिन्छन् जुन यो स्थितिसँग मिल्छ? (कहिलेकहीँ म परमेश्वरको घरमा महत्त्वपूर्ण काम गर्न र योगदान दिन खोज्छु। यी कुराहरूलाई पछ्याएँ भने, परमेश्वरले अन्तमा मलाई सिद्ध बनाउनुहुनेछ भन्ने मलाई लाग्छ। म आफूले गर्ने काम र कर्तव्यलाई उपलब्धिहरूको सूचीको रूपमा लिन्छु।) यो यसको एक भाग हो। तैँले पूरा गर्ने कर्तव्यहरूलाई उपलब्धिहरूको सूचीको रूपमा लिनु भनेको धार्मिकताको मुकुट खोजी गर्नु जस्तै हो; यो उस्तै हो; यो उही अवस्था हो। तैँले त्यही कुराको लागि काम गर्छस् र दुःख गर्छस्। तेरो कष्टको स्रोत र तैँले कष्ट भोग्नुको प्रेरणालाई यही कुराले निर्देशित गर्दछ। यदि यी कुराले तँलाई निर्देशित नगर्ने हो भने, तँसँग कुनै ऊर्जा हुनेथिएन; तँ पूर्ण रूपमा लखतरान हुनेथिइस्। के कसैसँग अरू केही छ? (मैले विभिन्न कुरा त्यागेको, आफू खटिएर लागिपरेको, आफूले कष्ट भोगेको, आफू पक्राउ परेर जेलमा समय बिताएको, र त्यस्ता विगतका अन्य कुराहरूलाई व्यक्तिगत पूँजीको रूपमा, र आशिष् पाउने आधार र कारणको रूपमा लिनु।) यो वर्णन मात्र हो। यहाँ अन्तर्निहित अवस्था के छ? कस्तो परिस्थितिले तँलाई यस अवस्थामा पुर्याउँछ? तैँले कुनै कारणविना यस्तो विचार गर्छस्। तैँले दैनिक रूपमा खाना खाँदा, सुत्दा, वा काम गर्दा सधैँ यस्तो कुरा सोचिरहेको हुँदैनस्। तँलाई यस्तो स्थितिमा पुर्याउने पृष्ठभूमि र परिस्थितिहरूको बारेमा थाहा हुनुपर्छ। मलाई भन। (जब म आफ्नो कर्तव्यमा अलिक प्रभावकारी हुन्छु, मलाई के लाग्छ भने मैले परमेश्वरको लागि यात्रा गरेको छु, उहाँको लागि खटिएको, परिश्रम गरेको छु र उहाँको लागि धेरै कुरा गरेको छु। पावललाई जस्तै, मलाई पनि के लाग्छ भने मैले पनि परमेश्वरको लागि उत्तम लडाई लडेको छु, र योगदान दिएको छु। यस्तो बेला नै मेरा महत्वाकांक्षा र इच्छाहरू प्रकट हुन्छन्।) वास्तवमा, तँ पहिले पनि महत्वाकांक्षा र इच्छाहरूबिना रहेको हुँदैनस्; ती कुराहरू सुरुदेखि नै तेरो हृदयमा लुकेका हुन्छन्, र अहिले तिनले बाहिर निस्केर आफैलाई प्रकट गरिरहेका हुन्छन्। जब यस्तो हुन्छ, तब तँ नम्र रहँदैनस्, तेरा शब्दहरू अप्रत्यक्ष हुँदैनन्, र तँ ठाडो बोल्ने व्यक्ति बन्छस्। पावलका गलत विचारहरू नै तिनले गरेका सबै कुराको जड थिए। परमेश्वरमाथिको तिनको विश्वासको आधारमा रहेका विचारहरू गलत थिए, त्यसकारण तिनका कार्यहरूको जड नै गलत थियो। तैपनि, तिनले यो कुरा महसुस गरेनन्, र यसलाई उपयुक्त समेत ठाने, त्यसैले तिनले गलत दिशामा खोजी गरे। यसले गर्दा तिनको खोजीको परिणाम तिनले चाहेको कुराभन्दा विपरीत भयो; तिनको परिणाम राम्रो थिएन, र तिनले सत्यता प्राप्त गरेनन्। अहिलेका मानिसहरू पनि यस्तै छन्। यदि तेरो खोजीलाई मार्गनिर्देशन गर्ने विचार र दिशा सधैँ गलत हुन्छन्, तर पनि तँ तिनलाई खोजीको सही विधिहरूको रूपमा लिन्छस् भने, तैँले अन्तमा के प्राप्त गर्नेछस्? यसले तँलाई निराश पार्ने वा तँमा घमण्डी प्रकृति हालिदिने सम्भावना हुन्छ। उदाहरणको लागि, यदि परमेश्वरले तँलाई विशेष तरिकाले आशिष् दिनुभयो, वा तँलाई मात्र केही कुरा दिनुभयो भने, तैँले यस्तो सोच्नेछस्, “हेर, परमेश्वर मप्रति कृपालु हुनुहुन्छ। मैले गर्ने सबै कुरा परमेश्वरले स्विकार्नुहुन्छ भन्ने कुरालाई यसले प्रमाणित गर्छ। परमेश्वरले यसलाई स्वीकार गर्नुभएको छ। मेरो त्याग र प्रयास व्यर्थ भएन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई अन्याय गर्नुहुन्न।” परमेश्वरले मानिसहरूलाई अन्याय गर्नुहुन्न भन्ने तथ्यलाई, उहाँका आशिषहरू र स्वीकारलाई तैँले यसरी बुझ्छस्, तर यो बुझाइ गलत र विकृत छ। अहिले, मुख्य कुरा भनेको यी गलत र विकृत अभिप्रायहरू, विचारहरू, र खोजीहरूलाई सही र शुद्ध विचार र दृष्टिकोणहरूमा कसरी रूपान्तरण गर्ने भन्ने नै हो। सही विचार र दृष्टिकोण अनुसार काम गर्नु मात्र सत्यताको अभ्यास गर्नु हो, र तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्ने एउटै मात्र तरिका यही हो। मुख्य कुरा यही हो।
बारम्बार प्रवचनहरू सुनेर, मानिसहरूले अहिले आफ्नो बारेमा मनन गर्न, र आफूलाई परमेश्वरको वचनहरूसँग तुलना गर्न थालेका छन्। तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सामना गर्ने समस्याहरूलाई पहिचान गर्न थालेका छन्, र तिनीहरू आफूमा रहेका असामान्य अवस्थाहरू, असाधारण इच्छाहरू, र भ्रष्टताको प्रकटीकरणहरूलाई पत्ता लगाउन सक्ने भएका छन्। तिनीहरू पूर्ण रूपमा अबूझ् छैनन्। एउटै समस्या के हो भने, जब तिनीहरूले आफू गलत अवस्थामा रहेको, वा आफूले भ्रष्टता देखाइरहेको छु भन्ने पत्ता लगाउँछन्, तब तिनीहरूसँग यसलाई रोक्न सक्ने क्षमता हुँदैन, र तिनीहरूले यसलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्दैनन्। कहिलेकहीँ तिनीहरू शैतानी दर्शन अनुसार बाँच्छन्, अनि कसैलाई चिढ्याउँदैनन्, र आफूलाई निकै असल ठान्छन्। तैपनि, तिनीहरू वास्तविक रूपमा परिवर्तन भएका हुँदैनन्; तिनीहरूले भ्रमित रूपमा नै आफ्नो दिन बरबाद गर्छन्, र फलस्वरूप, एक दशकसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि तिनीहरूसँग भन्नलाई अनुभव गवाही हुँदैन, र तिनीहरूलाई लाज लाग्छ। अहिले हामीले समाधान गर्नुपर्ने मुख्य समस्या भनेको, तेरो खोजीको गलत दिशालाई कसरी परिवर्तन गर्ने भन्ने नै हो। सत्यतालाई पछ्याउने मार्ग सही हो भन्ने कुरामा तँ स्पष्ट छस्, तैपनि प्रसिद्धि, लाभ र हैसियतलाई पछ्याउनमा जिद्दी गर्छस्। यो समस्यालाई कसरी समाधान गर्न सकिन्छ ताकि तैँले सत्यताको बाटोमा हिँड्न सक्? विश्वासीहरूले समाधान गर्नु नै पर्ने वास्तविक समस्या यही हो। तिमीहरूले परमेश्वरको कामको अनुभव कसरी गर्ने भन्ने बारेमा बारम्बार सङ्गति गर्नुपर्छ, र सत्यताको खोजी गरेको बारेमा कोसँग अनुभव गवाही छ, र कसको अनुभव गवाही राम्रो छ भनेर हेर्नुपर्छ, त्यसपछि त्यसलाई स्वीकार गरेर पछ्याउनुपर्छ, ताकि तैँले यसबाट लाभ उठाउन सक् र तँ आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको बन्धनहरूबाट मुक्त हुन सक्। सत्यतालाई पछ्याउने बाटोमा हिंड्नु सजिलो छैन—तैँले आफ्ना अपराधहरूलाई मात्र होइन, तर आफैलाई पनि बुझ्नु नै पर्ने हुन्छ; सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव के हो, तेरो प्राथमिकता र खोजीमा के गलत छ, र परिणाम के हुन सक्छ भनेर बुझ्नु नै हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यही हो। अधिकांश मानिसहरू प्रसिद्धि, लाभ र हैसियतको पछि लाग्छन्। हरेक दिन, तिनीहरूले कसरी अगुवा बन्ने, अरू मानिसहरूलाई कसरी आफ्नो आदर गर्न लगाउने, आफ्नो प्रदर्शन कसरी गर्ने, र कसरी मर्यादित जीवन बिताउने भनेर सोच्छन्। यदि मानिसहरूले यी कुराहरूका बारेमा मनन गर्न सक्दैनन्, यसरी बाँच्नुको सारलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्, र अन्तमा ठक्कर खाएर, ठेस लागेर होस आइञ्जेलसम्म धेरै वर्षसम्म अल्याङटल्याङ गरिरहन्छन् भने, के यसले तिनीहरूको जीवन वृद्धिको महत्त्वपूर्ण कुरामा ढिलाइ गर्दैन र? आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव र आफूले रोजेको मार्गलाई स्पष्ट रूपमा देखेर मात्र मानिसहरूले सत्यताको अनुसरण गर्ने बाटोमा कदम चाल्न सक्छन्। यदि तिनीहरूले हासिल गर्न चाहने प्रभाव यही हो भने, के तिनीहरूले आफैलाई बुझ्नु महत्त्वपूर्ण छैन र? कतिपय मानिसहरूले आफूलाई अलिकति पनि बुझेका हुँदैनन्, तैपनि अरूका समस्याको सानो-तिनो कुरालाई पनि बुझेका हुन्छन्, र तिनीहरू निकै समझदार हुन्छन्। त्यसोभए, तिनीहरूले अरूलाई चिन्छन् भने, तिनीहरूले आफूलाई जाँच्न किन यसलाई एउटा ऐनाको रूपमा प्रयोग गर्दैनन्? यदि तँ सधैँ अरू मानिसहरू घमण्डी, पाखण्डी, छली छन्, र सत्यतामा समर्पित हुँदैनन् भनेर भन्छस्, तर तँ पनि त्यस्तै छस् भन्ने कुरा देख्न सक्दैनस् भने, तँ समस्यामा छस्। यदि तैँले आफ्ना समस्याहरू कहिल्यै बुझ्दैनस्, र तैँले सत्यतामा दिइएको प्रवचनहरू जति धेरै सुने पनि, सुनेको कुरा बुझ्न त बुझ्छस्, तर आफूलाई त्यससँग तुलना गर्दैनस्, आफ्नो स्थिति जाँच्न इच्छुक हुँदैनस्, र आफ्ना समस्याहरूलाई गम्भीर रूपमा सम्हाल्न र समाधान गर्न सक्दैनस् भने, तँसँग जीवन प्रवेश हुनेछैन। यदि मानिसहरू सधैँ सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न सक्दैनन् भने, के तिनीहरूको हृदयमा खोक्रो भावना हुनेछैन र? परमेश्वरले तिनीहरूमा के काम गर्नुभएको छ भनेर तिनीहरूले महसुस गर्नेछैनन्, मानौं तिनीहरूसँग कुनै समझ छैन। तिनीहरू सधैँ धमिलो स्थितिमा हुनेछन्, र तिनीहरूको खोजी सही उद्देश्य वा दिशातर्फ लक्षित हुनेछैन। तिनीहरूले आफ्नै प्राथमिकता अनुसार मात्र खोजी गर्नेछन्, र तिनीहरू आफ्नै मार्गमा हिँड्नेछन्। यो त पावल जस्तै हो, इनाम र मुकुटलाई पछ्याउनुलाई मात्रै महत्त्व दिने, र सत्यतालाई स्वीकार गर्ने वा अभ्यास गर्ने कार्यलाई महत्त्व नदिने। यदि तेरो मन सधैँ अस्पष्ट स्थितिमा हुन्छ, र तँसँग खोजीको सही मार्ग छैन भने, तैँले धेरै वर्षदेखि प्रवचनहरू सुनेपछि पनि कुनै प्रभाव प्राप्त गरेको छैनस्, र साँचो मार्गले तेरो हृदयमा कहिल्यै जरा गाडेको छैन। तँलाई धेरै सिद्धान्तहरूको बारेमा कसरी कुरा गर्ने भन्ने थाहा हुन सके पनि, यसले तेरो नकारात्मक अवस्था वा भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्न सक्दैन। जब तैँले कुनै पनि प्रकारको कठिनाइको सामना गर्छस्, तैँले बुझेको सिद्धान्तले तँलाई यसलाई जित्न, वा यसलाई सजिलैसँग पार गर्न सहयोग गर्दैन; यसले तँलाई तेरो स्थिति परिवर्तन गर्न वा सुधार गर्न सहयोग गर्दैन, तँलाई विवेकको साथ बाँच्न दिनेछैन, तँलाई स्वतन्त्रता र उन्मुक्ति दिनेछैन, वा तँलाई कुनै पनि कुराको बन्धनमा पर्नबाट रोक्नेछैन। तँ पहिले कहिल्यै यस्तो स्थितिमा परेको छैनस्, त्यसैले यसले के कुरालाई प्रमाणित गर्छ भने तँ आधारभूत रूपमा सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गरेको छैनस्। यदि तँ सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न चाहन्छस्, परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न चाहन्छस्, परमेश्वरमाथिको साँचो विश्वास प्राप्त गर्न, परमेश्वरलाई चिन्न, र परमेश्वर साँच्चै अस्तित्वमा हुनुहुन्छ भनी निश्चित हुन चाहन्छस् भने, तैँले आफ्नो स्थितिलाई परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गर्नुपर्छ, त्यसपछि परमेश्वरका वचनहरूमा अभ्यास र प्रवेशको गर्न मार्ग खोज्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरू पढ्छन् र त्यससँग आफूलाई तुलना गर्न चाहन्छन्, तर तिनीहरूले जतिसुकै प्रयास गरे पनि, त्यसो गर्न सक्दैनन्। उदाहरणको लागि, जब परमेश्वरले मानिसको स्वभाव साह्रै अहङ्कारी छ भनेर प्रकट गर्नुहुन्छ, तब तिनीहरू सोच्छन्, “म धेरै नम्र छु र पछाडि बस्छु। म घमण्डी छैनँ।” परमेश्वरले कुरा गर्नुभएको यो घमण्ड के हो? यो एक प्रकारको स्वभाव हो, घमण्डी व्यक्तित्वको प्रकटीकरण होइन, वा चर्को आवाजमा वा निश्चित रूपमा ठाडो तरिकामा बोल्नु होइन। बरु, यसले तेरो स्वभावमा भएको कुनै कुरालाई जनाउँछ—यो त कुनै पनि कुरामा नझुक्ने, र सबै कुरालाई तिरस्कार गर्ने, नीच ठान्ने, र बेवास्ता गर्ने तेरो स्वभाव हो। तँ घमण्डी, अभिमानी, पाखण्डी छस्, सधैँ आफूलाई सक्षम ठान्छस्, र कसैको कुरा सुन्दैनस्। यदि तैँले सत्यताका वचनहरू सुनिस् भने पनि तैँले त्यसलाई वास्ता गर्दैनस् र सत्यतालाई महत्त्वहीन ठान्छस्। भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्दा, तँलाई यो समस्या हो जस्तो लाग्दैन, र कोही पनि तेरो स्तरमा आउन सक्दैन भन्ने समेत सोच्छस्, किनभने तैँले आफूलाई सधैँ अरूभन्दा असल छु भन्ने ठान्छस्, र अरूले तेरो कुरा सुन्नुपर्छ भन्ने माग गर्छस्। घमण्डी र पाखण्डी व्यक्ति पो यस्तो हुन्छ। यस्ता मानिसहरूसँग कुनै जीवन प्रवेश हुँदैन, र कुनै सत्यता वास्तविकताहरू हुँदैन।
कुनै व्यक्तिसँग सत्यताका वास्तविकताहरू छन् कि छैनन् भनेर कसरी मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ? अवश्य नै, परमेश्वरको वचन अनुसार सही मूल्याङ्कन गरिनुपर्छ। पहिले, तैँले साँच्चै आफूलाई साँचो रूपमा बुझेको छस् कि छैनस्, र तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई साँचो रूपमा बुझेको छस् कि छैनस्, हेर्। उदाहरणको लागि, के तेरो स्वभाव अहङ्कारी छ? के तैँले कामकुरा गर्दा अहङ्कारी स्वभाव देखाउँछस्? यदि तँलाई थाहा छैन भने, तँ आफैलाई नबुझ्ने व्यक्ति होस्। यदि कुनै व्यक्तिले आफ्नो स्थितिलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैन, आफूले प्रदर्शन गर्ने भ्रष्टतालाई अलिकति पनि बुझेको छैन, आफ्नो वचन र कार्यहरूलाई सत्यतामा आधारित गर्दैन, आफूले सामना गर्ने परिस्थितिहरूलाई चिन्दैन, र हरेक कुरालाई हेर्दा अन्धाधुन्ध नियमहरू लागू गर्छ, तर यो सही हो कि गलत हो भन्ने थाहा हुँदैन भने, ऊ सत्यताको कुनै बुझाइ नभएको व्यक्ति हो। यदि तैँले सत्यता बुझिस् भने, आफूलाई बुझ्न सक्नेछस्, तँमा अहङ्कारी स्वभाव छ भनेर जान्नेछस्, आफ्नो साँचो स्थिति बुझ्न, साँच्चै पश्चात्ताप गर्न र परिवर्तन हुन सक्नेछस्, र सत्यताको अभ्यास कसरी गर्ने भनेर जान्नेछस्। तैपनि, यदि तैँले सत्यतालाई पछ्याउँदैनस्, परमेश्वरका वचनहरूको सत्यताको व्यावहारिक पक्षलाई बुझ्दैनस्, परमेश्वरले प्रकट गर्नुहुने मानिसहरूको भ्रष्ट सारहरूको बारेमा मनन गर्दैनस्, वा त्यससँग आफूलाई तुलना गर्दैनस् भने, तँ सधैँ नै बेवकुफ व्यक्ति हुनेछस्। सत्यताले मात्र तँलाई समझदार बनाउन सक्छ, र तँलाई सही र गलत, र कालो र सेतो बीच भिन्नता छुट्याउन सक्ने बनाउन सक्छ; सत्यताले मात्र तँलाई बुद्धिमान र तर्कसंगत बनाउन सक्छ, तँलाई बुद्धि दिन, र तँलाई सकारात्मक कुराहरू के हुन् र नकारात्मक कुराहरू के हुन् भनेर स्पष्ट रूपमा छुट्याउने क्षमता दिन सक्छ। यदि तैँले यी कुराहरूको बीचमा स्पष्ट रूपमा भिन्नता छुट्याउन सक्दैनस् भने, तँ सधैँ बेवकुफ व्यक्ति हुनेछस्; तँ सधैँ भ्रमित, अनभिज्ञ र अन्योल अवस्थामा हुनेछस्। यस्तो व्यक्तिहरूसँग सत्यतालाई बुझ्ने कुनै उपाय हुँदैन, र तिनीहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको जति वर्ष भए पनि, तिनीहरू अझै पनि सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न असमर्थ हुन्छन्। यदि तिनीहरूको सेवा मापदण्डको स्तरमा पुग्न सकेन भने, तिनीहरू हटाइन मात्र बाँकी हुन्छ। उदाहरणको लागि, एक प्रख्यात व्यक्तिले केही गर्छ, र धेरैजसो मानिसहरूले यसलाई राम्रो कुराको रूपमा देख्छन्, तर यदि सत्यता बुझ्ने व्यक्तिले यसलाई हेर्यो भने, उसले बुझ्नेछ, र तिनीहरूको कार्यहरूभित्र दुष्ट अभिप्रायहरू लुकेका छन् भनेर निर्धारित गर्छ—यो देखावटी भलाइ हो, चाल र छल हो, र दुष्ट व्यक्ति वा दियाबलस राजाले मात्र त्यस्तो काम गर्न सक्छ भन्ने निर्धारित गर्छ। यसो भन्नुको आधार के हो? यस “असल कुरा” को सार सत्यता अनुसार निर्धारण गरिएको हो। अरू मानिसहरूले जे भने पनि, यसको मूल्याङ्कन गर्न सत्यताको प्रयोग गरेर मात्र तैँले यसको सारलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छस्: यदि यो असल छ भने, यो राम्रो हो; यदि यो खराब छ भने, यो खराब हो। परमेश्वरको वचन अनुसार यसको मूल्याङ्कन गर्नु पूर्ण रूपमा सही हुनेछ। तैपनि, यदि तैँले सत्यता बुझ्दैनस् भने, तँमा धारणाहरू उत्पन्न हुनेछन्, र तैँले यसो भन्नेछस्, “राम्रो काम गरेर पनि किन तिनीहरूलाई खुलासा गरिएको र दोषी ठहराइएको छ? तिनीहरूसँग निष्पक्ष व्यवहार गरिएको छैन!” तैँले यसको मूल्याङ्कन यसरी गर्नेछस्। यस कुरालाई मूल्याङ्कन गर्ने तेरो आधार सत्यता हुँदैन, तर तेरो मनले कल्पना गरेका कुराहरू हुन्छ। यदि तँ सधैँ मानव धारणा र कल्पना अनुसार विभिन्न कुराहरूलाई हेर्छस् भने, तैँले समस्याहरूको सारलाई कहिले पनि स्पष्ट रूपमा देख्न सक्नेछैनस्; तँलाई बाहिरी स्वरूपले मात्र धोका दिनेछ। तँसँग सत्यता छैन भने, तैँले जे कुरालाई हेरे पनि, तेरो दृष्टिकोण सधैँ भ्रमित, धमिलो, र अस्पष्ट हुनेछ, तैपनि तँलाई तँसँग गहन अन्तर्दृष्टि र विचार छ भन्ने लाग्छ। यो आत्मज्ञानको कमी हो। उदाहरणको लागि, यदि परमेश्वरले कुनै व्यक्ति खराब छ र त्यसलाई सजाय दिइनुपर्छ भनेर भन्नुहुन्छ, तर तैँले ऊ एक असल व्यक्ति हो र उसले असल कामहरू गरेको छ भनेर भन्छस् भने, के तेरा शब्दहरू परमेश्वरको वचनको ठ्याक्कै विरोधमा र विपरीत हुँदैनन् र? मानिसहरूले सत्यता नबुझ्दा, र तिनीहरूमा समझशक्ति छैन भने यस्तै हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरमा विश्वास गरेको धेरै वर्ष भएको हुन्छ, तर पनि सत्यतालाई बुझ्दैनन्। तिनीहरूले कुनै पनि कुरामा सावधानी अपनाउँदैनन्, र धेरै कुराहरूलाई तिनीहरूले स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनन्। झूटा अगुवाहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूले तिनीहरूलाई सजिलै धोका दिन्छन्; जुनसुकै परिस्थिति उत्पन्न भए पनि, कुनै दुष्ट व्यक्तिले अशान्ति पैदा गर्यो भने, तिनीहरू पनि थाहै नपाई अन्योलमा पर्छन् र दुष्ट व्यक्तिले जस्तो बोल्छन्। दुष्ट व्यक्तिलाई खुलासा र प्रकट गरिएपछि मात्र तिनीहरू होसमा आउँछन्। यस्ता व्यक्तिहरू प्रायजसो अन्योल मनस्थितिमा जिउँछन्, र तिनीहरूको सार एक बेवकुफ व्यक्तिको जस्तो हुन्छ। यस्ता मानिसहरूसँग अलिकति पनि क्षमता हुँदैन; तिनीहरूले सत्यतालाई नबुझ्ने मात्र होइन, तर तिनीहरू कुनै पनि समयमा धोकामा पर्न सक्छन्, त्यसैले तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। हरेक मण्डलीमा यस्ता कतिपय मानिसहरू हुन्छन्—जब झूटो अगुवाले काम गर्छ, तिनीहरूले त्यस्तो व्यक्तिलाई पछ्याउँछन्; जब ख्रीष्टविरोधीले मानिसहरूलाई धोका दिइरहेको हुन्छ, तिनीहरूले त्यस्ता मानिसहरूलाई पछ्याउँछन्। छोटकरीमा, तिनीहरूले अगुवा जस्तो व्यक्ति भए पनि उसलाई पछ्याउनेछन्; तिनीहरू त आफ्नो श्रीमानले जे गरे पनि उसको पछि लाग्ने महिला जस्ता हुन्। यदि अगुवा असल व्यक्ति हो भने, तिनीहरूले असल व्यक्तिलाई पछ्याउँछन्; यदि अगुवा खराब व्यक्ति हो भने, तिनीहरूले खराब व्यक्तिलाई पछ्याउँछन्। तिनीहरूको आफ्नै विचार वा दृष्टिकोण हुँदैन। त्यसकारण, यस्तो व्यक्तिले सत्यता बुझ्न वा वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ भनेर आशा नगर्। तिनीहरूले थोरै मात्रामा सेवा गर्न सक्छन् भने पनि त्यो नै ठूलो कुरा हो। पवित्र आत्माले सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरूमा काम गर्नुहुन्छ। सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू सबै क्षमता भएका मानिसहरू हुन् जसले कम्तीमा पनि परमेश्वरका वचनहरू बुझ्न, र परमेश्वरको घरको प्रवचन र सङ्गति बुझ्न सक्छन्। धर्मको संसारले जतिसुकै विधर्म र भ्रम प्रसार गरे पनि र फैलाए पनि, र ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्ट शक्तिले मण्डलीलाई जसरी बदनाम, निन्दा गरे पनि र सताए पनि, सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू परमेश्वरको वचन सत्यता हो भन्नेमा अझै निर्धक्क हुन्छन्, र परमेश्वरको घरको प्रवचन, सङ्गति र अनुभव गवाही सत्यता अनुरूप छन् र ती वास्तविक गवाहीहरू हुन् भन्ने विश्वास गर्छन्। बुझ्ने क्षमता हुनु भनेको यही हो। यदि तैँले परमेश्वरले बोल्नुहुने सबै वचनहरू सत्यता र मानिसहरूमा हुनुपर्ने जीवनका वास्तविकताहरू हुन् भन्ने महसुस गरिस् भने, तैँले सत्यताको भाग बुझिसकेको छस् भन्ने कुरा यो महसुसले प्रमाणित गर्छ। यदि तैँले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुहुने सबै सत्यताहरू सकारात्मक कुराहरू हुन् र सत्यता वास्तविकताहरू हुन् भनेर बुझेको छस्, र यो वास्तविकता हो भन्नेमा तँ निश्चित छस् र यो वास्तविकता हो भन्ने कुरालाई सतप्रतिशत स्वीकार गर्छस् भने, तैँले परमेश्वरको कामलाई बुझेको छस्। सत्यतालाई बुझ्नु सजिलो कुरा होइन; यो त पवित्र आत्माद्वारा अन्तर्दृष्टि पाएका मानिसहरूले मात्र हासिल गर्न सक्ने कुरा हो। सत्यतालाई साँच्चिकै बुझ्नेहरूले परमेश्वरले गर्नुभएका सबै कुरा सकारात्मक छ, यो सबै सत्यता हो, र यो सबै मानवजातिको लागि धेरै बहुमूल्य छ भन्ने कुरालाई पहिले नै आफ्नो हृदयमा गहन रूपमा स्वीकार गरिसकेका हुन्छन्। सत्यतालाई साँच्चिकै बुझ्ने मानिसहरूले अविश्वासीहरूको संसारका सबै कुरा नकारात्मक छन्, र ती सत्यताको विरुद्धमा जान्छन् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सक्छन्। तिनीहरूको सिद्धान्तहरू जतिसुकै राम्रो सुनिए पनि, तिनले मानिसहरूलाई धोका दिन्छन् र हानि गर्छन्। परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा सकारात्मक हो, सत्यता हो, र मानिसहरूको लागि मुक्ति हो। शैतान र दियाबलसले गर्ने सबै कुरा नकारात्मक, गलत र हास्यास्पद हुन्छन्, र तिनले मानिसहरूलाई धोका दिन्छन् र हानि गर्छन्; यो परमेश्वरले गर्ने कामको ठीक विपरीत हो। यदि तँ यस कुरामा पूर्ण रूपमा स्पष्ट छस् भने, तँसँग समझशक्ति छ। यदि तैँले सत्यतालाई पछ्याउन, परमेश्वरका वचनहरूको न्याय र सजायलाई स्वीकार गर्न, परमेश्वरका वचनहरू मार्फत आफूलाई बुझ्न र आफूलाई त्यससँग तुलना गर्न, तेरो भ्रष्टतालाई वास्तवमा जस्तो छ त्यस्तै देख्न, परमेश्वरले तेरो लागि तय गर्नुहुने हरेक परिस्थितिमा तैँले देखाउने भ्रष्ट स्वभावहरूलाई समाधान गर्न, र अन्तमा आफैलाई बुझ्न सक्ने मात्र होइन, तर अरूप्रति पनि समझदार हुन सक्छस्, र परमेश्वरमाथि साँचो विश्वास गर्ने को हो, अविश्वासी, झूटो अगुवा, ख्रीष्ट विरोधी को हो, र कसले मानिसहरूलाई धोका दिन्छ भन्ने कुरा समेत पत्ता लगाउन सक्छस् भने—यदि तैँले यी कुराहरूलाई सही रूपमा मूल्याङ्कन गर्न र बुझ्न सक्छस् भने—यसको मतलब तैँले सत्यतालाई बुझेको छस् र तँमा केही वास्तविकता छ भन्ने हुन्छ। उदाहरणको लागि, मानौँ तेरा आफन्त वा आमाबुबा परमेश्वरका विश्वासी हुन्, तर दुष्कर्म गरेको र बाधा पुऱ्याएको वा सत्यता अलिकति पनि नस्विकारको कारण, तिनीहरूलाई हटाइन्छ। तर तँ तिनीहरूलाई चिन्दैनस्, तिनीहरूलाई हटाउनुको कारण थाहा पाउँदैनस्, तँ निकै व्याकुल हुन्छस्, अनि परमेश्वरको घरमा प्रेम छैन र यो मानिसहरूप्रति निष्पक्ष छैन भनेर सधैँ गुनासो गर्छस्। तैँले परमेश्वरसँग प्रार्थना गरी सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ, त्यसपछि यी आफन्तहरू कस्ता मानिसहरू हुन् भनेर परमेश्वरका वचनहरूको आधारमा मूल्याङ्कन गर्नुपर्छ। यदि तैँले साँचो रूपमा सत्यता बुझिस् भने, तिनलाई सही रूपमा परिभाषित गर्न सक्नेछस्, र परमेश्वरले गर्नुहुने हरकुरा सही हुन्छ, र उहाँ धर्मी परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर देख्नेछस्। त्यसपछि, तँमा कुनै गुनासो हुनेछैन, तँ परमेश्वरका बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन सक्नेछस्, अनि तैँले आफन्त वा आमाबुबाको बचाउ गर्ने प्रयास गर्नेछैनस्। यो तिमीहरूको सम्बन्ध तोड्ने कुरा होइन; यो त बस तिनीहरू कस्ता मानिस हुन् भनेर परिभाषित गर्नलाई हो, र तैँले तिनीहरूलाई चिन्न र तिनीहरूलाई किन हटाइयो भनेर जान्न सक्ने अवस्था सिर्जना गर्नलाई हो। यदि तेरो हृदयमा यी कुराहरू साँच्चै स्पष्ट छन् र तेरो दृष्टिकोण सही र सत्यताअनुरूप छ भने, तँ परमेश्वरकै पक्षमा खडा हुन सक्नेछस्, अनि यो मामिलाप्रतिको तेरो दृष्टिकोण परमेश्वरको वचनसँग पूर्ण रूपले मेल खानेछ। यदि तँ सत्यता स्विकार्न वा परमेश्वरको वचनअनुसार मानिसहरूलाई हेर्न सक्दैनस्, र मानिसहरूलाई हेर्दा अझै पनि दैहिक सम्बन्ध र दृष्टिकोणको पक्ष लिन्छस् भने, तैँले कहिल्यै पनि दैहिक सम्बन्ध त्याग्न सक्नेछैनस्, अनि तैँले यी मानिहरूलाई अझै पनि आफ्नाजनकै रूपमा व्यवहार गर्नेछस्—तैँले तिनीहरूलाई मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूभन्दा पनि घनिष्ठ ठान्नेछस्, र त्यो स्थितिमा यो मामिलाबारे परमेश्वरको वचन र परिवारप्रतिको तेरो दृष्टिकोण बाझिनेछन्—द्वन्द्व हुनेछ, र यस्तो परिस्थितिमा तँलाई परमेश्वरको पक्षमा खडा हुनसमेत असम्भव हुनेछ, अनि तैँले परमेश्वरबारे धारणा र गलतफहमी पाल्नेछस्। तसर्थ, यदि मानिसहरूलाई परमेश्वरअनुरूप हुनु छ भने, सर्वप्रथम, यस्ता मामलाहरूबारे तिनीहरूको दृष्टिकोण परमेश्वरका वचनहरूअनुरूप हुनैपर्छ; तिनीहरूले मानिस र परिस्थितिलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसार हेर्न, परमेश्वरका वचन सत्यता हुन् भनेर स्विकार्न, र मानिसहरूका परम्परागत धारणाहरूलाई पन्छ्याउन सक्नैपर्छ। तैँले जुनै व्यक्ति वा मामिलाको सामना गरे पनि, परमेश्वरको जस्तै दृष्टिकोण र सोच कायम राख्न सक्नैपर्छ, अनि तेरो दृष्टिकोण र विचार सत्यताअनुरूप हुनैपर्छ। यसरी, तेरो विचार र मानिसहरूसँग व्यवहार गर्ने शैली परमेश्वरविरोधी हुनेछैन, र तँ परमेश्वरप्रति आज्ञाकारी बन्न र परमेश्वरअनुरूप हुन सक्नेछस्। त्यस्ता मानिसहरूले सम्भवतः फेरि कहिल्यै परमेश्वरको विरोध गर्न सक्नेछैनन्; परमेश्वरले प्राप्त गर्न चाहनुहुने मानिसहरू तिनीहरू नै हुन्।
सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्ने कार्यको पहिलो कदम भनेको परमेश्वरको वचन अनुसार आफ्नो बारेमा मनन गर्नु हो, र आफ्ना सबै फरक-फरक स्थितिलाई उहाँका वचनहरूसँग तुलना गर्नु हो। यदि तँ अझै गहिराइमा प्रवेश गर्न चाहन्छस् भने, तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई अझ गहन रूपमा विच्छेदन गर्नुपर्छ र बुझ्नुपर्छ। तैँले यो बुझिसकेपछि के गर्नुपर्छ? तैँले अभ्यास गर्ने र प्रवेश गर्ने तरिका पत्ता लगाउनुपर्छ, र सत्यताको अभ्यास कसरी गर्ने र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई कसरी त्याग्ने भनेर विचार गर्नुपर्छ; सही मार्ग यही हो। कतिपय मानिसहरू आफैलाई बुझेपछि नकारात्मक हुन्छन्; तिनीहरूलाई हटाइएको छ र तिनीहरू सेवा गर्नेहरू र प्रतिभारहरू हुन् भन्ने कुरामा तिनीहरू रुन्छन् र मन दुखाउँछन्, र तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य समेत पूरा गर्न चाहँदैनन्। यी कस्तो प्रकारका मानिसहरू हुन्? यी हास्यास्पद मानिसहरू, र नाटकीहरू हुन्। त्यसोभए, यसलाई समाधान गर्ने सबैभन्दा राम्रो तरिका के हो? कम्तीमा पनि, तिनीहरू रुनु हुँदैन वा कोलाहल मच्चाउनु हुँदैन, यसबाहेक, तिनीहरूले हार मान्नु हुँदैन वा परमेश्वरलाई दोष दिनु हुँदैन। तिनीहरूले गर्नुपर्ने सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू भनेका सत्यताको खोजी गर्नु हो र परमेश्वरको इच्छा वास्तवमा के हो, सबैभन्दा समझदार कार्य के हो, र तिनीहरूले कुन मार्ग रोज्नुपर्छ भनेर बुझ्नु हो; सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुराहरू यिनै हुन्। आशिष् पाउने अभिप्रायद्वारा निरन्तर नियन्त्रणमा पर्दा मानिसहरूले सजिलै आफ्नो समझ गुमाउन सक्छन्। समझ नभएका मानिसहरू नै सबैभन्दा दयनीय हुन्छन्, तर सबै कुरामा, परमेश्वरको आज्ञा पालन गर्न रोज्ने र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न मात्र खोज्ने मानिसहरू, सबैभन्दा बढी समझदार र सबैभन्दा ठूलो विवेक भएका मानिसहरू हुन्। जब कुनै व्यक्तिलाई परमेश्वरले खुलासा गर्नुहुन्छ, तब उसले यस कुरालाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ, र उसले के छनौट गर्नुपर्छ? तिनीहरूले सत्यता खोज्नुपर्छ, र कुनै पनि हालतमा, बेवकुफ हुनु हुँदैन। परमेश्वरको न्याय र सजायको अनुभव गर्नु, र आफ्नो भ्रष्टतालाई साँचो रूपमा देख्नु तेरो लागि राम्रो कुरा हो, र पनि किन तँ नकारात्मक बन्छस्? परमेश्वरले तँलाई खुलासा गर्नुहुन्छ ताकि तैँले आफैलाई बुझ्न सक्, र तैँले मुक्ति पाउन सक्। वास्तवमा, तैँले देखाउने भ्रष्ट स्वभाव तेरो प्रकृतिबाट उत्पन्न हुन्छ। परमेश्वरले तँलाई खुलासा गर्न चाहनुहुन्छ भन्ने हुँदैन, तर यदि उहाँले तँलाई खुलासा गर्नुभएन भने, के तैँले अझै पनि यो कुरालाई प्रदर्शन गर्दैनस् र? तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुअघि, उहाँले तँलाई खुलासा गर्नुभएको हुँदैन, त्यसकारण के तैँले जिउने सबै कुरा शैतानी भ्रष्ट स्वभाव थिएन र? तँ शैतानी स्वभाव अनुसार जिउने व्यक्ति होस्। तँ यी कुराहरूबाट यति चकित हुनु पर्दैन। जब तैँले अलिकति भ्रष्टता देखाउँछस् यसले तँलाई तर्साएर मरेतुल्य गर्छ, र तेरो लागि सबै खतम भयो, परमेश्वरले तँलाई चाहनुहुन्न, र तैँले गरेको सबै कुरा व्यर्थ भएको छ भन्ने तँलाई लाग्छ। आवश्यकताभन्दा बढी प्रतिक्रिया नदे। परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुने भनेका भ्रष्ट मानिसहरूलाई नै हो, रोबटहरूलाई होइन। भ्रष्ट मानिसहरू भनेर मैले कसलाई भन्न खोजेको हुँ? मैले शैतानी भ्रष्ट स्वभाव देखाउने, घमण्डी र पाखण्डी, सत्यतालाई स्वीकार नगर्ने, परमेश्वरको विरोध गर्न र विद्रोह गर्न सक्ने, उहाँप्रति शत्रुतापूर्ण बन्न सक्ने, र पावलको पाइला पछ्याउन सक्ने मानिसहरूको बारेमा भन्न खोजेको हुँ। परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुने मानिसहरू यिनै हुन्। यदि तँ परमेश्वरको मुक्ति स्वीकार गर्न र मुक्ति हासिल गर्न चाहन्छस् भने, तैँले आफ्नो हृदयमा रहेको भ्रष्ट स्वभावको सामना गर्नुपर्छ, तैँले हरेक दिन प्रदर्शन गर्ने भ्रष्ट स्वभावको सामना गर्नुपर्छ, र तैँले प्रत्येक दिन सत्यता खोज्नुपर्छ र आफ्नो बारेमा मनन गर्नुपर्छ, आफैलाई परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गर्नुपर्छ, तैँले प्रदर्शन गरेको भ्रष्ट स्वभावको बारेमा समझशक्तिको प्रयोग गर्नुपर्छ र त्यसलाई विच्छेदन गर्नुपर्छ, र त्यससँग लड्नुपर्छ। कतिपय मानिसहरू यससँग धेरै पटक लड्छन् तर पराजित हुन्छन्, र भन्छन्, “म किन सधैँ अहङ्कार देखाउँछु? अरू मानिसहरूले किन देखाउँदैनन्?” वास्तवमा, सबैले अहङ्कार देखाउँछन्। जब अरू मानिसहरूले यो कुरा प्रदर्शन गर्छन्, तँलाई थाहा हुँदैन, तर तिनीहरूलाई त थाहा हुन्छ। वा, तिनीहरूले अहङ्कार देखाउँदा आफूलाई थाहा हुँदैन, तर परमेश्वरलाई थाहा हुन्छ। साथै, मानिसहरूले याद गर्नुपर्ने अर्को समस्या पनि छ: परमेश्वरले मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्नुहुन्छ; उहाँले तिनीहरूको काम गर्ने तरिकालाई सुधार गर्नुहुन्न। कुनै काम गर्ने क्रममा तैँले प्रदर्शन गर्ने क्षणिक अभिप्रायलाई, वा काम गर्ने कुनै निश्चित तरिकालाई, वा तँ कहिलेकहीँ अल्छी हुन्छस् वा तैँले मूल्य चुकाउँदैनस् भने त्यस कुरालाई परमेश्वरले घृणा गर्नुहुन्न; यी कुराहरू परमेश्वरले घृणा गर्नुहुने कुराहरू होइनन्। परमेश्वरले त तेरो भ्रष्ट स्वभावलाई चाहिँ घृणा गर्नुहुन्छ। जब तँलाई भ्रष्ट स्वभाव देखाइरहेको छु भन्ने लाग्छ, तब परमेश्वरले तँलाई अनुशासित गर्नुअघि नै तँ आफै सचेत हुनुपर्छ। परमेश्वरले तँलाई घृणा गर्नुहुन्छ कि तँलाई हटाउनुभएको छ भनेर तैँले अनुमान गर्नु हुँदैन; तँ आफ्नो समस्याको बारेमा सचेत हुनुपर्छ, त्यसपछि तैँले कसरी पश्चात्ताप गर्नुपर्छ, र सत्यताको अभ्यास गर्ने कुन तरिकाले परिवर्तन ल्याउनेछ भनेर खोजी गर्नुपर्छ। यो सामान्य समझको प्रकटीकरण हो। तँ पहिले यो कुराप्रति सचेत हुनुपर्छ, “मेरा यी शब्दहरू समझदार छैनन्, र तिनले अहङ्कार प्रदर्शन गर्छन्। म यो कार्य गर्न सक्ने स्थितिमा छैनँ, तैपनि म आफ्नो बारेमा बढाइ-चढाइ बोल्छु र सक्छु भनेर भन्छु, त्यसोभए के यो ठूलो गफ मात्र होइन र? मैले ठूलो गफ गरेको र आफ्नो बारेमा बढाइ-चढाइ कुरा गरेको तथ्यले ममा अहङ्कारी स्वभाव छ भनेर देखाउँछ।” परमेश्वरले तँलाई ठूलो गफ गरेको कारण दोषी ठहराउनुहुन्न, तर के त्यसको मतलब तैँले यसलाई त्याग्न सक्छस् भन्ने हुन्छ? होइन, तैँले यसलाई त्याग्न सक्दैनस्। तैँले यसलाई विच्छेदन गरेर, भन्नुपर्छ, “म किन आफ्नो बारेमा बढाइ-चढाइ कुरा गर्न र ठूलो गफ गर्नमा यति सिपालु छु? मैले गर्न नसक्ने कुराहरू, वा मैले गर्न सक्छु भनेर थाहा नभएका कुराहरूको बारेमा म किन धाक लगाउँछु? ममा किन यो सानो कमजोरी छ?” यो सानो कमजोरी होइन। सानो कमजोरी भनेको सतही किसिमको खराब बानी हो। ठूलो गफ लगाउनु अहङ्कारी स्वभावले आफैलाई प्रकट गर्ने तरिकाहरूमध्ये एउटा हो; तँलाई यस्तो अवस्थामा जिउन निर्देशन दिने तेरो शैतानी स्वभाव हो—तँ पूर्ण रूपमा तेरो स्वभावद्वारा निर्देशित हुन्छस्। यदि तँ यसलाई दबाउन सक्छस्, र अहङ्कारी स्वभाव प्रदर्शन गर्दैनस् भने, के यसको मतलब तँसँग अब अहङ्कारी स्वभाव छैन भन्ने हुन्छ? के यसको मतलब यो समाधान भएको छ भन्ने हुन्छ? यो पक्कै पनि त्यति सरल कुरा होइन। तैँले केही गर्ने तरिका परिवर्तन गरेर, बाहिरी रूपमा नियम पालन गर्ने र राम्रो व्यवहार गर्ने, कुटिल नहुने, र सुसंस्कृत बानीव्यहोरा कायम राखेर मात्र तँ अहङ्कारी हुनबाट जोगिन्छस् भन्ने हुँदैन। ती त केवल देखावटी कुरा मात्र हुन्, र अहङ्कारी व्यवहारमा नयाँ समस्याहरू थपेर हेर्, अनि परिणाम अझ कष्टकर हुन्छन्। यदि तँ आफ्नो अहङ्कारलाई समाधान गर्न चाहन्छस्, र हरेक प्रकारको भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्न चाहन्छस् भने, तैँले यसलाई समाधान गर्न आफ्नो कर्तव्यहरू पूरा गर्दा सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ। सही तरिका यही हो। उदाहरणको लागि, मानौं, अगुवाले तँलाई एक निश्चित कर्तव्य पूरा गर्ने व्यवस्था गरेको छ, र कुरा सुनेपछि तैँले घमण्डको साथ बन्छस्, “मैले पहिले पनि यस्तै कर्तव्यहरू पूरा गरेको छु। यो त कान्छी औँलोको खेल हुनेछ!” तर यसको तुरुन्तै पछि, तैँले अहङ्कार देखाइस्, र यो सोचाइ गलत थियो भनेर महसुस गरिस्, र चाँडै प्रार्थना गरिस् र आफ्नो सोचलाई यसो भन्दै सुधारिस्, “हे परमेश्वर! मैले फेरि अहङ्कार देखाएको छु। कृपया मलाई निराकरण गर्नुहोस्; म आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न इच्छुक छु,” र तैँले गर्नु पर्ने पहिलो कुरा यही हो। त्यसोभए, तैँले आफ्नो कर्तव्यलाई कसरी लिनुपर्छ? तैँले सोच्छस्, “म यो परमेश्वरको लागि गर्दैछु, र म यो उहाँको उपस्थितिमा गर्दैछु, त्यसैले मैले यसलाई सावधानीपूर्वक सम्हाल्नुपर्छ। मैले यसलाई बिगार्नु हुँदैन। बिगारेँ भने, यो धेरै लाजमर्दो कुरा हुनेछ!” त्यसपछि, तैँले यसको बारेमा विचार गर्छस्, र सोच्छस्, “होइन, त्यो ठीक होइन। म आफूलाई लाजमा पार्छु भनेर किन डराउने?” यो स्थिति पनि सही होइन; तैँले बाटो बिराउन थालेको छस्। तैँले यसलाई कसरी सच्याउनुपर्छ? कुन दिशामा जानु सही बाटो हो? फेरि, यो कार्य समस्या समाधान गर्न सत्यताको अभ्यास गर्ने कार्यसँग सम्बन्धित छ। तैँले यस्तो सोच्नुपर्छ, “म आफूलाई लाजमा पार्ने बारेमा डराउँदिनँ। मुख्य कुरा के हो भने म मण्डलीको कामको लागि हानिकारक हुनु हुँदैन,” अनि तेरो स्थिति परिवर्तन भएको हुनेछ। तर यदि तँ “यदि म मण्डलीको कामको लागि हानिकारक छु, र मलाई काटछाँट र निराकरण गरियो भने के हुन्छ? मसँग कुनै घमण्ड हुनेछैन” भनेर सोच्छस् भने, तेरो स्थिति फेरि गलत हुनेछ। यसलाई कसरी समाधान गर्न सकिन्छ? तैँले आफ्नो हृदयमा यस्तो सोच्नुपर्छ, “मैले मेरो कर्तव्यलाई कहिल्यै महत्त्व दिइनँ, म यो पूरा गर्न अल्छी गर्छु, र म साह्रै अहङ्कारी छु। म निराकरणमा पर्न लायक छु। मैले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँलाई काम गर्न दिनुपर्छ। म कठोर छु, तर परमेश्वर सर्वशक्तिमान हुनुहुन्छ र उहाँको लागि केही पनि असम्भव छैन, त्यसैले म परमेश्वरमा निर्भर हुनेछु।” यो सही छ; यो अभ्यास गर्ने सही तरिका हो। परमेश्वरले तँलाई केही प्रतिभाहरू दिनुभएको छ, र तँलाई केही ज्ञान प्राप्त गर्न दिनुभएको छ, तर यो ज्ञान प्राप्त गर्नुको अर्थ तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न सक्छस् भन्ने हुँदैन। के यो तथ्य होइन र? (हो।) कुनै व्यक्ति कसरी यस निष्कर्षमा पुग्छ? (अनुभव मार्फत।) यस अनुभवले तँलाई पाठ सिकायो, र तँलाई अन्तर्ज्ञान दियो। अर्थात्, परमेश्वरले मानिसहरूलाई जे दिनुहुन्छ त्यो तिनीहरूसँग अन्तर्निहित रूपमा हुने कुरा होइन, न त यो तिनीहरूको पूँजी नै हो; परमेश्वरले तिनीहरूलाई दिनुभएको कुरा जुनसुकै समयमा तिनीहरूबाट लिन सक्नुहुन्छ। जब परमेश्वरले तँलाई खुलासा गर्न चाहनुहुन्छ, तब तँ कुनै कुरामा जतिसुकै प्रतिभाशाली भए पनि, तैँले त्यो बिर्सनेछस् र त्यसलाई प्रयोग गर्न असमर्थ हुनेछस्—तँ केही न कामको हुनेछस्। यदि, त्यो बेला, तैँले यसो भन्दै प्रार्थना गरिस् भने, “परमेश्वर, म केही पनि होइन। तपाईंले दिनुभएको हुनाले मात्रै मसँग यो क्षमता छ। मलाई शक्ति दिनुहोस् भनेर म तपाईंलाई बिन्ती गर्छु! कृपया मलाई आशिष दिनुहोस् र मार्गदर्शन गर्नुहोस्, ताकि म तपाईंको कामको लागि हानिकारक हुन नसकूँ।” के यो प्रार्थना गर्ने सही तरिका हो? (अहँ, होइन।) यस बिन्दुमा तैँले के परिवर्तन गर्नुपर्छ? तँ भन्छस्, “हे परमेश्वर! म तपाईंको बन्दोबस्तमा समर्पित हुन तयार छु। मैले जहिले पनि आफू सही छु भनेर सोच्नु हुँदैन। कामको यस क्षेत्रको बारेमा मलाई केही कुरा थाहा भए पनि, र ममा यसको बारेमा केही प्रवीणता भए पनि, यसको मतलब मैले काम राम्रोसँग गर्न सक्छु भन्ने हुँदैन। मेरो भ्रष्ट स्वभाव एक वाधा भएको हुनाले, मैले लापरवाही र ढिलो काम गर्न पुग्छु, र कर्तव्यलाई गम्भीरतापूर्वक लिँदिनँ। म आफैलाई नियन्त्रण गर्न असमर्थ छु, र आफैलाई पकडमा राख्न सक्दिनँ। मेरो रक्षा गर्नुहोस् र मलाई मार्गदर्शन गर्नुहोस् भनी म तपाईंलाई बिन्ती गर्दछु। म तपाईंमा समर्पित हुन, मैले गर्न सक्ने जति गर्न, र तपाईंलाई महिमा दिन इच्छुक छु।” यदि तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी गर्छस्, र ८० प्रतिशत श्रेय परमेश्वरलाई र बीस प्रतिशत आफैलाई दिन्छस् भने, के त्यो उपयुक्त हुन्छ? (अहँ, हुँदैन।) त्यसरी विभाजन गर्नु उचित हुँदैन। यदि परमेश्वरले काम नगर्नुहुने हो भने, के तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्न सक्छस्? अवश्य नै सक्दैनस्, किनभने तँसँग सत्यताको कमी मात्र छैन, तँसँग भ्रष्ट स्वभाव पनि छ। मानिसहरूको हृदयमा जस्तो प्रकारको भ्रष्ट अवस्था भए पनि, तिनीहरूले सधैँ आफ्नो बारेमा विचार गर्नुपर्छ, र यसलाई समाधान गर्न सत्यता खोज्नुपर्छ। तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव धोइएपछि, तिनीहरूको स्थिति सामान्य हुनेछ।
कहिलेकहीँ व्यक्तिको हृदयमा गलत सोचाइ वा विचार देखा पर्नेछ, र यसले उसको हृदयलाई विचलित पार्छ। तिनीहरू त्यो स्थितिमा अल्झेर बस्छन्, र एक-दुई दिनसम्म यसबाट मुक्त हुन सक्दैनन्। यस्तो समयमा व्यक्तिले के गर्नुपर्छ? परिस्थितिलाई सुल्झाउन तैँले सत्यता खोज्नुपर्छ। पहिलो, तँ गलत सोच वा विचार कसरी उत्पन्न भयो, यसले तँलाई कसरी पकडमा पार्यो, तँलाई नकारात्मक र उदास बनायो, र तँलाई सबै प्रकारका विद्रोह र खराब तरिकाहरू प्रदर्शन गर्न लगायो भन्ने कुरामा स्पष्ट हुनुपर्छ। त्यसपछि, तेरो भ्रष्ट स्वभावले गर्दा यी कुराहरू निर्धारित भएका हुन्, र परमेश्वरले यसलाई घृणा गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा तैँले महसुस गरेपछि, तैँले आफैलाई परमेश्वरको सामु शान्त पार्नुपर्छ र प्रार्थना गर्नुपर्छ, “परमेश्वर, मलाई अनुशासनमा राख्नुहोस् र मलाई आवश्यक पाठहरू सिकाउनुहोस्। म खुलासा हुन डराउँदिन, न त लज्जित हुन वा इज्जत गुमाउन नै मलाई डर लाग्छ। मलाई त मेरो व्यवहारले तपाईंका प्रशासनिक आदेशहरूलाई उल्लङ्घन गर्छन्, र तपाईंलाई अप्रसन्न पार्छन् भन्ने कुराको मात्रै डर छ।” यो सही बाटो हो, तर के तँसँग यो बाटोमा हिँड्ने कद छ? (छैन।) यदि तँसँग कद छैन भने, के यसको मतलब तैँले यस दिशातर्फ प्रार्थना गर्न सक्दैनस् भन्ने हुन्छ? यो सही बाटो हो, त्यसैले तैँले यस दिशातर्फ प्रार्थना गर्नुपर्छ। अहिले, मानिसहरूको कद सानो छ, तिनीहरू बारम्बार परमेश्वरको अगाडि आउनुपर्छ, परमेश्वरमा भर पर्नुपर्छ, र परमेश्वरलाई तिनीहरूको थप सुरक्षा दिन र तिनीहरूलाई थप अनुशासित गर्न दिनुपर्छ। जब तिनीहरूको कद बढ्छ, र तिनीहरूले थप बोझ लिन र थप कार्यहरू गर्न सक्छन्, तब परमेश्वरले यति धेरै चिन्ता लिनुपर्दैन, र तिनीहरूलाई निरन्तर सुरक्षा गर्नु, अनुशासनमा राख्नु, परीक्षण गर्नु, वा रेखदेख गर्नु पर्दैन। यो हृदयको कुरा हो, र परमेश्वरले मानिसहरूको हृदय हेर्नुहुन्छ। तँ बाहिरी रूपमा कति राम्रो व्यवहार गर्ने व्यक्ति होस् वा आज्ञाकारी छस् भनेर परमेश्वरले वास्ता गर्नुहुन्न; उहाँले तेरो मनोवृत्तिलाई हेर्नुहुन्छ। सायद तँ दिनभरि केही बोल्दैनस्, तर तेरो हृदयमा कस्तो मनोवृत्ति छ? “मलाई यो कर्तव्य दिइएको छ, त्यसैले यसलाई राम्रोसँग गर्नु मेरो जिम्मेवारी हो, तर मेरो बेलगाम हुने बानी छ, र म जहिले पनि आफ्नो इच्छा अनुसार गर्छु। मलाई ममा यो समस्या छ भन्ने थाहा छ, तर म आफैलाई नियन्त्रण गर्न सक्दिनँ। परमेश्वरले मेरो वातावरणलाई योजनाबद्ध गर्नुभएको होस्, र मलाई बाधा दिन सक्ने, मेरो कर्तव्य पूरा गर्दा त्यसमा असर गर्न सक्ने वा सत्यता अभ्यास गर्ने मेरो कार्यमा असर गर्न सक्ने मेरो वरपरका मानिसहरू, मामिलाहरू र कुराहरूलाई हटाउनुभएको होस् भन्ने मेरो इच्छा छ, ताकि म परीक्षामा नपरूँ, मैले परमेश्वरका परीक्षाहरूलाई स्वीकार गर्न सकूँ, र उहाँको अनुशासनलाई स्वीकार गर्न सकूँ।” तँसँग इच्छुक समर्पणताको हृदय हुनुपर्छ। जब यी विचारहरू तेरो हृदयमा हुन्छन्, तब परमेश्वरले तिनलाई कसरी देख्न सक्नुहुन्न र? उहाँले तिनलाई कसरी ध्यान दिनुहुन्न र? त्यसैले, परमेश्वरले कार्य गर्नुहुन्छ। कहिलेकहीँ जब तैँले एक-दुई पटक यसरी प्रार्थना गर्छस्, तब परमेश्वरले तँलाई ध्यान दिनुहुन्न। जब उहाँले कुनै व्यक्तिको काम र इमानदारीता जाँच्नुहुन्छ, तब उहाँले केही पनि भन्नुहुनेछैन, तर यसको मतलब यो होइन कि तैँले जे गरिस् त्यो गलत थियो। कुनै पनि परिस्थितिमा तैँले परमेश्वरलाई जाँच्नु हुँदैन। यदि तँ सधैँ परमेश्वरलाई जाँच्ने गर्छस्, र भन्छस्, “के मैले यसो गर्नु सही हो? के तपाईंले देख्नुभयो त परमेश्वर?” भने, तँ समस्यामा छस्। यो गलत स्थिति हो। काम गर्नमा मात्र ध्यान दे। परमेश्वरले तँलाई अनुशासित गरिरहनुभएको छ भने पनि, अगुवाइ गरिरहनुभएको छ भने पनि, जाँच गरिरहनुभएको छ भने पनि, वा मार्गदर्शन गरिरहनुभएको छ भने पनि, ध्यान नदे। आफूले बुझेको सत्यतामा मेहनत गर्न, र परमेश्वरको इच्छा अनुरूप कार्य गर्नमा ध्यान केन्द्रित गर्। त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। जहाँसम्म परिणाम के हुनेछ भन्ने कुरा छ, प्रायजसो यो तेरो जिम्मेवारी हुँदैन। तैँले केको लागि जिम्मेवारी लिनुपर्छ? तैँले पूरा गर्नुपर्ने कर्तव्य पूरा गर्ने, तैँले लगाउनुपर्ने समय लगाउने, र चुकाउनुपर्ने मूल्य चुकाउने कार्यको लागि। त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। सत्यतासँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरालाई जाँच्नुपर्छ, र यसलाई बुझ्ने प्रयास गर्नुपर्छ। मानिसहरू आफूले हिँड्नुपर्ने बाटोमा हिँड्नु नै महत्त्वपूर्ण कुरा हो। त्यो पर्याप्त हुन्छ। मानिसहरूले गर्नुपर्ने कुरा यही हो। तँसँग कुन स्तरको कद छ, तँ के-कस्ता परीक्षाहरूबाट गुज्रिनुपर्छ, तैँले कुन अनुशासनको अनुभव गर्नुपर्छ, तैँले के-कस्ता परिस्थितिहरू अनुभव गर्नुपर्छ, र परमेश्वरले कसरी सार्वभौम शासन गर्नुहुन्छ भन्ने कुराहरूका हकमा भन्दा, तैँले तिनमा ध्यान दिनु पर्दैन। परमेश्वरले नै त्यो काम गर्नुहुनेछ। तँ भन्छस्, “म कदमा सानो छु। परमेश्वर, मलाई कुनै परीक्षामा नपार्नुहोस्, मलाई डर लाग्छ!” के परमेश्वरले त्यसो गर्नुहुन्छ? (अहँ, गर्नुहुन्न।) तैँले चिन्ता लिनु पर्दैन। तँ भन्छस्, “म कदमा धेरै ठूलो छु, र मसँग प्रशस्त विश्वास छ। हे परमेश्वर, तपाईंले मलाई किन केही परीक्षाहरूमा पार्नुहुन्न? मलाई पनि अय्यूबलाई जस्तै जाँच्नुहोस् र मसँग भएका सबै कुराहरू खोस्नुहोस्!” परमेश्वरले त्यसो गर्नुहुन्न। तँलाई आफ्नो कद थाहा हुँदैन, तर परमेश्वरले राम्ररी जान्नुहुन्छ र यस बारेमा उहाँ अत्यन्तै स्पष्ट हुनुहुन्छ; उहाँले हरेक व्यक्तिको हृदयको कुरा देख्न सक्नुहुन्छ। के मानिसहरूले परमेश्वरको हृदयको कुरा देख्न सक्छन्? (अहँ, सक्दैनन्।) मानिसहरूले परमेश्वरको हृदयको कुरा देख्न सक्दैनन्, त्यसोभए तिनीहरूले कसरी परमेश्वरलाई बुझ्छन् र उहाँसँग सहकार्य गर्छन्? (उहाँका वचनहरूद्वारा।) उहाँका वचनहरू बुझेर, आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरेर, र मानिसहरूको रूपमा रहेको आफ्नो स्थानमा अडिग रहेर। मानिसहरूको कर्तव्य के हो? यो मानिसहरूले गर्नुपर्ने, र गर्न सक्ने श्रम हो। यी कार्यहरू परमेश्वरले तँलाई दिनुभएका कार्यहरू हुन्। तँलाई दिइएका कार्यहरूमा के-के समावेश हुन्छन्? तँ परिचित रहेको कामको क्षेत्र, मण्डलीले तँलाई दिने कामहरू, तैँले गर्नु पर्ने कामहरू, र तेरो क्षमता भित्रका कामहरू। यो यसको एउटा भाग हो। अर्को भाग जीवन प्रवेशको मामिलासँग सम्बन्धित छ। तैँले सत्यताको अभ्यास गर्न र परमेश्वरको आज्ञा पालन गर्न सक्नुपर्छ। सत्यताको अभ्यास गर्न र त्यसमा प्रवेश गर्नमा मात्र ध्यान दे। अरूले तेरो मूल्याङ्कन कसरी गर्छन् वा परमेश्वरले तँलाई कसरी हेर्नुहुन्छ भन्ने कुरामा ध्यान नदे। तैँले यी कुराहरूमा ध्यान दिनु पर्दैन, न त तैँले यी कुराहरूमा ध्यान दिनु नै आवश्यक हुन्छ—तँ यी कुराहरूको झमेलामा पर्नु हुँदैन। आफ्नो सौभाग्य, दुर्भाग्य, दीर्घायु, आफ्नो जीवनकालमा अनुभव गर्ने सबै कुराहरू, आफ्नो भाग्य, वा आफ्नो जीवनको बारेमा मानिसहरूले केही निर्णय गर्न सक्दैनन्; कसैले पनि यी कुराहरूलाई परिवर्तन गर्न सक्दैन। तँ यसबारे स्पष्ट हुनुपर्छ। परमेश्वर यी कुराहरूमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ। मानिसहरूले आफ्नो हृदयमा यसलाई स्पष्ट रूपमा चिन्नु र बुझ्नु नै पर्ने हुन्छ। परमेश्वरको तर्फबाट कुनै पनि कुराको बारेमा चिन्ता नगर्; परमेश्वरले के गर्न चाहनुहुन्छ भनेर निर्णय गर्ने प्रयास नगर्। तैँले के गर्नुपर्छ, तँ केमा प्रवेश गर्नुपर्छ, र तैँले कुन मार्ग हिँड्नुपर्छ भन्ने कुरालाई प्रभावकारी रूपमा सम्हाल्ने कार्यमा मात्र ध्यान केन्द्रित गर्। त्यो नै पर्याप्त हुन्छ। तेरो भविष्यको गन्तव्य कस्तो हुनेछ भन्ने हकमा, के तैँले यसको बारेमा कुनै निर्णय गर्न सक्छस्? (सक्दिनँ।) त्यसोभए तैँले कसरी यो समस्या समाधान गर्न सक्छस्? यसको एक भाग भनेको, तैँले प्रत्येक दिन आफूले गर्नुपर्ने कुरा राम्रोसँग गर्नु, र व्यक्तिको रूपमा रहेको आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु हो। यो परमेश्वरले सबैलाई दिनुहुने आज्ञा हो। तँ यस संसारमा आइस्, र परमेश्वरले तँलाई यति समय नेतृत्व गर्नुभयो—उहाँले तँलाई विभिन्न प्रकारका वरदान दिनुभएको भए पनि, वा तँलाई भरणपोषण गर्नुभएको र प्रतिभा वा क्षमता दिनुभएको भए पनि, यसले परमेश्वरले तँलाई आदेशहरू दिनुभएको छ भन्ने देखाउँछ। परमेश्वरले तँलाई के आदेश दिनुभएको छ भन्ने कुरा अत्यन्तै स्पष्ट छ, र परमेश्वरले तँलाई सीधै बताउनु पर्दैन। उदाहरणको लागि, यदि तँलाई अंग्रेजी आउँछ भने, अवश्य नै यस क्षेत्रमा परमेश्वरलाई तेरो आवश्यकता छ। यो तेरो कर्तव्य हो। परमेश्वरले स्वर्गबाट तँलाई बोलाएर र सीधै यसो भन्नु आवश्यक छैन, “तेरो कर्तव्य भनेको अनुवाद गर्नु हो, र यदि तैँले त्यसो गरिनस् भने, म तँलाई दण्ड दिनेछु।” यो भन्नु आवश्यक छैन। यो कुरा तेरो लागि पहिले नै स्पष्ट छ किनभने परमेश्वरले तँलाई सामान्य समझशक्ति, विचार प्रक्रिया र सोचाइ, साथै यो भाषा बुझ्ने क्षमता दिनुभएको छ। त्यो नै पर्याप्त हो। परमेश्वरले तँलाई जे दिनुभएको छ त्यो नै उहाँले तँलाई गर्न लगाउनुभएको कुरा हो, र यो कुरा तेरो हृदयमा अत्यन्तै स्पष्ट छ। आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रक्रियाको क्रममा, र परमेश्वरको आज्ञा स्वीकार गर्ने प्रक्रियाको क्रममा, तैँले परमेश्वरले तेरो लागि गर्नुभएका सबै कुरा स्वीकार गर्नुपर्छ, जसमा उहाँले तँलाई दिनुभएको सकारात्मक मार्गदर्शन, मलजल र भरणपोषण समावेश हुन्छ। उदाहरणको लागि, परमेश्वरका वचनहरू बारम्बार खानु र पिउनु, प्रवचनहरू सुन्नु, मण्डलीको जीवन जिउनु, सत्यतामा सङ्गति गर्नु, र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा अरूसँग सद्भावपूर्वक सहकार्य गर्नु। यसको अर्को भाग, व्यक्तिगत जीवन प्रवेशद्वारा हो—यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण छ। कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूसँग जीवन छ कि छैन, र तिनीहरू प्रभावकारी छन् कि छैनन् भनेर सधैँ जान्न चाहन्छन्। यी कुराहरूका बारेमा क्षणिक रूपमा विचार गर्नु ठीकै हुन्छ, तर ती कुरामा ध्यान दिएर नबस्। यो त प्रत्येक वर्ष बाली रोप्नु जस्तै हो—कुनै पनि किसानले त्यो वर्ष कति उत्पादन हुनुपर्छ भनेर, र यदि त्यो परिणाम प्राप्त भएन भने, मर्छु भनेर भन्दैन। तिनीहरू यति मूर्ख हुँदैनन्। तिनीहरू सबैले बीउ छर्ने समयमा बीउ छर्छन्, त्यसपछि पानी हाल्छन्, मल हाल्छन्, र सामान्य रूपमा तिनको हेरचाह गर्छन्। त्यसपछि, ठीक मौसम आएपछि, तिनीहरूले फसल पाउने ग्यारेन्टी हुन्छ। तँसँग यस्तै विश्वास हुनुपर्छ; परमेश्वरमाथिको वास्तविक विश्वास यही हो। परमेश्वरसँग यसो भन्दै हिसाबकिताब नगर्, “मैले केही समय केही मेहनत गरेको छु, तर के परमेश्वरले मलाई इनाम दिनुहुनेछ?” कार्यालयको कामदारले महिनाको अन्त्यमा आफ्नो ज्याला मागे जस्तै सधैँ इनाम माग्नु स्वीकार्य हुँदैन। सधैँ ज्याला माग्नु स्वीकार्य हुँदैन। मानिसहरूको विश्वास अत्यन्तै कमजोर छ, र परमेश्वरप्रति तिनीहरूमा वास्तविक विश्वास छैन। तैँले परमेश्वरलाई पछ्याउने मार्ग मुक्तिको मार्ग हो, र वास्तविक जीवन हो, यो मानिसहरूले पछ्याउनु पर्ने सही मार्ग हो, र सृष्टि गरिएको प्राणीमा हुनुपर्ने जीवन हो भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा देखेपछि, सत्यताको पछि लाग्ने र वास्तविकतामा प्रवेश गर्न खोज्ने, परमेश्वरका वचनहरू सुन्ने, र परमेश्वरले तँलाई देखाउनुभएको दिशामा हिँड्ने र कार्य गर्ने कुरामा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ। यो सही कुरा हो। परमेश्वरलाई सधैँ यसो भनेर नसोध्, “परमेश्वर, मैले तपाईंलाई अन्त्यसम्म पछ्याउँदा कति लामो समय लाग्छ? मैले कहिले मुक्ति पाउनेछु? मैले कहिले इनाम र मुकुट पाउनेछु? परमेश्वरको दिन कहिले आउनेछ?” यी सबै स्थिति मानिसहरूमा हुन्छ, तर के यसले यस कुरालाई सही बनाउँछ? (बनाउँदैन।) कतिपय मानिसहरू भन्छन् “सबै हाकिम भए कानुन केका लागि” तर यो भनाइ एउटा भ्रम हो, यो साँचो होइन, र सत्यतासँग यसले मेल खाँदैन। सबैसँग यी स्थिति हुन्छन् भन्ने तथ्यले सबैसँग भ्रष्ट स्वभाव छ भन्ने प्रमाणित गर्छ, त्यसैले तिनीहरू सबैले यस समस्यालाई समाधान गर्नुपर्छ र यस बाधालाई पार गर्नुपर्छ। तैँले जहिले पनि आफ्नो हृदयमा आफैलाई जाँच्नुपर्छ, अरूले कसरी गरिरहेका छन् भनेर ध्यान केन्द्रित गर्नु हुँदैन, र तैँले आफैलाई जाँच्दा, आफूसँग भएका कुनै पनि भ्रष्ट स्थितिहरूलाई सच्याउनुपर्छ। मानिसहरूको मष्तिष्क गतिशील हुन्छ, र यसले सधैँ सक्रिय रूपमा सोचिरहन्छ—घरी तिनीहरू बायाँ झुक्छन्, र घरी दायाँ झुक्छन्; तिनीहरूको सोच्ने तरिका सधैँ अलिकति अनौठो हुन्छ। तिनीहरू सही बाटोमा हिँड्दैनन्। तिनीहरू अरूलाई पछ्याउन, र संसारका दुष्ट प्रचलनहरूलाई पछ्याउन र गलत बाटोमा हिँड्न जिद्दी गर्छन्। यो मानिसहरूको प्रकृति सार हो, र तिनीहरूले चाहेर पनि यसलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनन्। यदि तैँले यसलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनस् भने, यसलाई नियन्त्रण नगर्। जब गलत अभिप्राय वा दृष्टिकोण देखा पर्छ, तब त्यसलाई समाधान गर्। यसरी, तैँले देखाउने भ्रष्टता बिस्तारै कम हुनेछ। त्यसोभए, तैँले यसलाई कसरी समाधान गर्न सक्छस्? प्रार्थना गरेर, र निरन्तर समझ प्राप्त गरेर र परिस्थिति परिवर्तन गरेर। कहिलेकहीँ, तैँले परिस्थितिलाई जसरी परिवर्तन गर्ने प्रयास गरे पनि, ती कुराहरू देखा परेरै छाड्छन्, त्यसैले तिनलाई ध्यान नदे, र तैँले गर्नुपर्ने काम मात्र गर्। यो सबैभन्दा सजिलो तरिका हो। त्यसोभए मानिसहरूले के गर्नुपर्छ? आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्नुपर्छ, र आफ्नो कर्तव्यमा लागिराख्नुपर्छ। परमेश्वरले तँलाई दिएको आदेशलाई तैँले अस्वीकार गर्न मिल्दैन; तैँले यसलाई राम्रोसँग पूरा गर्नु नै पर्छ। यसबाहेक, व्यक्तिगत जीवन प्रवेशको सन्दर्भमा, तैँले आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा सत्यतामा लागि पर्न सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ, र तैँले प्रवेशको जुनसुकै स्तर प्राप्त गर्न पनि कडा मेहनत गर्नुपर्छ। तँ अन्तमा मापदण्ड अनुरूप हुन्छस् कि हुँदैनस् भन्ने कुरा परमेश्वरले नै निर्णय गर्नुहुन्छ। मानिसहरूको आफ्नै भावना र फैसलाको कुनै काम हुँदैन। मानिसहरूले आफ्नो नियतिको निर्णय गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूको आफ्नो व्यवहारको मूल्याङ्कन गर्न, वा आफ्नो अन्तिम अन्त्य के हुनेछ भनेर निर्धारण गर्न सक्दैनन्। परमेश्वरले मात्र यी कुराहरूको मूल्याङ्कन र निर्धारण गर्न सक्नुहुन्छ। परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ भनेर तैँले भरोसा गर्नु नै पर्छ। अविश्वासीहरूका शब्दहरूमा भन्दा, तैँले काम गर्ने साहस गर्नुपर्छ, आफ्नो कार्यहरूको लागि जवाफदेही बन्ने साहस गर्नुपर्छ, तथ्यहरूको सामना गर्ने साहस गर्नुपर्छ, र जिम्मेवारी लिन सक्नुपर्छ। विवेक र समझ भएका मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग पूरा गर्नुपर्छ र जिम्मेवारी लिनुपर्छ।
मानिसहरूले बारम्बार आफूलाई जाँच्नु महत्त्वपूर्ण छ, र मानिसहरूले परमेश्वरको छानबिनलाई स्वीकार गर्नु महत्त्वपूर्ण छ। जब मानिसहरूले आफैलाई जाँच्छन् र आफूसँग गलत स्थिति वा दृष्टिकोणहरू छन् भनी पत्ता लगाउँछन्, तब तिनीहरूले सत्यता खोज्नु, आफ्नो स्थिति र दृष्टिकोणलाई उल्टाउनु, र ती कुराबाट मुक्त हुनु पनि महत्त्वपूर्ण छ। यसरी, थाहै नपाई, तैँले गलत स्थितिहरूको अनुभव झन्-झन् कम रूपमा गर्नेछस्, र तैँले यी कुरालाई झन्-झन् स्पष्ट रूपमा देख्न थाल्नेछस्। तैँले आफ्नो गलत स्थितिहरूलाई उल्टाएपछि, तँभित्रका सकारात्मक कुराहरू बढ्नेछन्, र तैँले आफ्नो कर्तव्य झन्-झन् बढी शुद्धताको साथ पूरा गर्नेछस्। बाहिरी रूपमा, तैँले बोल्ने तरिका र तेरो व्यक्तित्व पहिलेको जस्तै हुने भए पनि, तेरो जीवन स्वभाव परिवर्तन भएको हुनेछ। यो कुन तरिकामा स्पष्ट हुनेछ? कामकुरा गर्दा र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा तैँले सत्यता सिद्धान्तहरू पछ्याउन सक्नेछस्, र तैँले यी कुराहरूमा जिम्मेवारी लिन सक्नेछस्; अरूले लापरवाह र झारा टार्ने तरिकाले काम गरिरहेको देख्दा तँलाई रिस उठ्नेछ, र जब तैँले दुष्ट घटनाहरू, साथै भ्रष्ट स्वभावहरू प्रकट गर्ने निष्क्रिय, नकारात्मक, अनुचित र दुष्ट अभ्यासहरू देख्छस्, तब तँलाई ती कुराप्रति घृणा लाग्नेछ। तैँले यी कुराहरूलाई जति हेर्छस्, तँलाई त्यति नै अरुचि हुनेछ, र तैँले ती कुरालाई झन्-झन् स्पष्ट रूपमा देख्न सक्नेछस्। जब तैँले धेरै लामो समयदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका, र शब्दहरू र सिद्धान्तहरूको बारेमा स्पष्ट रूपमा बोल्ने, तर कुनै वास्तविक काम नगर्ने र सिद्धान्तहरूको कमी भएका कतिपय मानिसहरूलाई देख्छस्, तब तँलाई रिस उठ्नेछ र यस कुरालाई तँ घृणा गर्नेछस्। निश्चित रूपमा, जब तैँले वास्तविक काम नगर्ने, सधैँ शब्दहरू र सिद्धान्तहरूको बारेमा कुरा गर्ने, र वर्षौंसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेको भए पनि परिवर्तन नभएका अगुवा र सेवकहरूलाई देख्छस्, तब तैँले तिनीहरूको वास्तविकतालाई देख्नेछस्, तिनीहरूलाई खुलासा गरेर रिपोर्ट गर्न सक्नेछस्, र तँमा न्यायको बोध हुनेछ। तैँले आफैलाई घृणा गर्ने मात्र होइन, तर यी दुष्ट र अन्यायपूर्ण कुराहरू आइपर्दा तैँले यसलाई पनि घृणा गर्नेछस्। यसले तँभित्र परिवर्तन आएको छ भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्नेछ। तैँले सत्यताको दृष्टिकोणबाट, परमेश्वरको पक्षबाट र सकारात्मक कुराहरूको दृष्टिकोणबाट समस्याहरूलाई हेर्न, मानिसहरू, परिस्थितिहरू, र विभिन्न कुराहरूलाई लिन सक्नेछस्—यसले तँमा परिवर्तन आएको छ भन्ने देखाउँछ। त्यसोभए, के तँलाई अझै पनि परमेश्वरले मूल्याङ्कन गर्नु आवश्यक हुन्छ? होइन—तैँले यो कुरालाई आफै महसुस गर्न सक्नेछस्। उदाहरणको लागि, यसभन्दा पहिले, यदि कसैले लापरवाह र झाराटारुवा तरिकाले काम गरिरहेको देखिस् भने, तैँले सोच्थिस्, “यो सामान्य हो। म पनि त्यस्तै छु। यदि उसले त्यसरी काम गरेन भने, यसले मलाई लापरवाह र झाराटारुवा तरिकाले काम गरिरहेको जस्तो देखाउनेछ।” सबैले लापरवाही र झाराटारुवा तरिकाले काम गरिरहेका हुन्थे, त्यसैले तँलाई धेरै राम्ररी गरिरहेको छु भन्ने लाग्थ्यो। त्यो बेला, तैँले त्यस्तो सोच्न छोड्नेछस्। तैँले सोच्नेछस्, “लापरवाह र झाराटारुवा तरिकामा काम गर्नु अस्वीकार्य छ। परमेश्वरको घरको काम महत्त्वपूर्ण छ। मैले लापरवाह र झाराटारुवा तरिकाले काम गरिरहेको थिएँ भन्ने कुरा नै विद्रोही कार्य थियो—तिमीहरूले किन म जस्तै बनेर, त्यसरी काम गरिरहेका छौ?” तँ पहिले यति अज्ञानी र अपरिपक्व थिइस्, तैँले विभिन्न कुराहरूलाई हेर्ने तरिका यति घृणित र लाजमर्दो थियो, र तैँले कुनै पनि हालतमा यसको लेखा परमेश्वरलाई दिन सक्दिनथिइस्, र तेरो विवेकले यसलाई बेवास्ता गर्न सक्दैन भन्ने तैँले विचार गर्नेछस्। तैँले यस्तो विचार र भावनाहरू व्यक्त गर्न सक्छस् भन्ने तथ्यले नै सत्यता र परमेश्वरका वचनहरूले तँभित्र पहिले नै जरा गाडिसकेका छन् र ती अंकुरित भएका छन् भन्ने कुरालाई प्रमाणित गर्नेछ। तैँले विभिन्न कुरालाई हेर्ने दृष्टिकोण, र मूल्याङ्कन गर्ने मापदण्डहरू परिवर्तन भएका हुनेछन्। तँ आफ्नो भ्रष्ट स्वभावमा जिउने गरेको तेरो पहिलेको अवस्थाभन्दा पूर्ण रूपमा फरक व्यक्ति भइसकेको हुनेछस्। तँ पहिले नै वास्तविक तरिकाले परिवर्तन भइसकेको हुनेछस्। के तिमीहरू अहिले अलिक परिवर्तन भएका छौ? (अलिकति।) अहिले तिमीहरू अलिकति परिवर्तन भएका छौ, र कहिलेकहीँ, जब तिमीहरूले मानिसहरूले लापरवाह र झाराटारुवा तरिकाले काम गरिरहेका, सत्यताको अभ्यास गर्न नचाहेका, र सधैँ शारीरिक सहजतामा लिप्त भएका देख्छौ, तब तिमीहरूलाई यो कुरा राम्रो हो जस्तो लाग्दैन। तैपनि, यदि तँलाई तिनीहरूलाई सहयोग गर्न र साथ दिन लगाइयो भने, तिमीहरूलाई शैतानी दर्शनहरूले अझै पनि पकडमा राख्नेछन्। तैँले मानिसहरूमा यो समस्या पत्ता लगाए पनि, तिनीहरूलाई चिढ्याउँछु भन्ने डरले तैँले केही पनि भन्ने आँट गर्दैनस्, र तैँले यो समेत सोच्न सक्छस्, “कसैले पनि मलाई समूह अगुवाको रूपमा चुनेको छैन, त्यसैले मैले अरूको मामलामा हात नहाल्नु नै ठीक हुन्छ।” जब तैँले यी अन्यायपूर्ण र नकारात्मक कुराहरूको सामना गर्छस्, तब तँ आफ्नो बोलीवचन र व्यवहारमा सत्यताको पक्षमा खडा हुन, वा जिम्मेवारी लिन सक्दैनस्; तैँले देखेर पनि नदेखे जस्तो गर्छस्, र आफैलाई विवादबाट टाढा राख्ने किसिमको व्यवहार गर्नु नै राम्रो हो भन्ने विचार गर्छस्। तैँले यस्तो सोच्छस्, “यदि केही खराबी भयो भने मसँग यसको कुनै सम्बन्ध हुनेछैन। मैले आफूलाई बचाइरहेको छु।” यदि तँसँग अझै पनि यस्ता विचारहरू छन् भने, के तैँले सत्यताको अभ्यास गर्न सक्नेछस्? के तँसँग जीवन प्रवेश हुनेछ? हृदयमा यस्ता विचारहरू बोकेर हिँड्छस् भने, तँ गैर-विश्वासी होस्, र तैँले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्दैनस्। त्यसकारण यस्ता विचारहरूलाई सुधार नगरी छोडिदिनु हुँदैन। यदि तँ जीवन प्रवेश पाउन चाहन्छस् भने, एक हिसाबले, तैँले आफैलाई सुपरिवेक्षण गर्न सक्नुपर्छ। अर्को हिसाबले, तैँले प्राथमिक रूपमा परमेश्वरको छानबिनलाई स्वीकार गर्नुपर्छ। यदि तैँले आफ्नो हृदयमा तिरस्कार छ भन्ने देखिस् भने, तैँले आफ्नो बारेमा मनन गर्नुपर्छ, र यो तिरस्कार कहाँबाट आइरहेको छ भनेर पत्ता लगाउनुपर्छ। यदि परमेश्वरले तँलाई छानबिन गरिरहनुभएको छ भन्ने लाग्यो, र परमेश्वरले तँलाई छानबिन गरिरहनुभएको छ भन्ने विश्वास लाग्यो भने, तैँले उहाँको छानबिनलाई स्वीकार गर्नुपर्छ। हृदयमा बारम्बार पछुतो, र खटपट मानेर, र ती परिस्थितिहरूमा परमेश्वरप्रति ऋणी छु भन्ने मानेर मात्रै, तँसँग सत्यताको अभ्यास गर्न र सत्यतामा प्रवेश गर्नको लागि उत्प्रेरणा हुनेछ। सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्नका लागि केही मापदण्डहरू छन् र त्यसका केही व्यावहारिक प्रकटीकरणहरू छन्। अहिले तिमीहरू तिनमा कुन हदसम्म प्रवेश गरेका छौ? (जब परिस्थिति उत्पन्न हुन्छ, तब म आफूमा धेरै कमजोरीहरू देख्न सक्छु, तर म त्यो स्थितिमा अल्झेर धेरै समय बिताउँछु। मलाई आफूसँग भएका समस्याहरूलाई विश्लेषण गर्न वा बुझ्नका लागि मैले सत्यताको दृष्टिकोणलाई कसरी अपनाउने भन्ने थाहा छैन; मसँग आफैप्रति स्पष्ट समझशक्ति छैन; म आफैलाई स्पष्ट रूपमा देख्दिनँ, र म प्रायजसो अरूका स्थिति पनि स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दिनँ।) यदि तैँले आफैलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनस् भने, तैँले अरूलाई पनि स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनस्। यो अभिव्यक्ति सही छ। जब अरू मानिसहरूमा कुनै समस्या हुन्छ, तँलाई तँसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने लाग्छ, तर वास्तवमा, स्थितिहरू समान र उस्तै हुन्छन्। यदि तैँले आफ्नो स्थितिलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दैनस् भने, तैँले आफ्ना समस्याहरू समाधान गर्न सक्दैनस्, अरूका समस्याहरू समाधान गर्नु त परको कुरा हो। तैँले आफ्ना समस्याहरू समाधान गरेपछि, अरूका समस्याहरू अत्यन्तै स्पष्ट रूपमा देख्न र तुरुन्तै तिनलाई समाधान गर्न सक्नेछस्। यदि तँ जीवन प्रवेश पाउन चाहन्छस् भने, तैँले निम्न दुई कुराहरूलाई पालन गर्नु नै पर्छ: एउटा, तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्नुपर्छ, र अर्को, तैँले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा, बारम्बार आफैलाई जाँच्नुपर्छ, तेरा विभिन्न गलत विचारहरू, सोचहरू, दृष्टिकोणहरू, अभिप्रायहरू, र स्थितिहरूलाई उल्टाउनका लागि सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ, र हरेक प्रकारको गलत स्थितिबाट मुक्त हुनुपर्छ। यदि तँसँग तीबाट मुक्त हुने शक्ति छ भने, तैँले शैतानलाई जित्नेछस् र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई त्याग्नेछस्। त्यसपछि, तैँले आफैलाई परिवर्तन गरेको हुनेछस्। तँ आफ्नो निष्क्रिय र नकारात्मक स्थितिबाट मुक्त हुनेछस्, र यी स्थितिहरूद्वारा बाध्य वा नियन्त्रित हुनेछैनस्। यो आफैमा पनि एक कदम अगाडि बढ्नु हो। तिमीहरूले पहिले यो समस्या समाधान गर्नुपर्छ। तिमीहरूसँग कुन-कुन नकारात्मक वा निष्क्रिय स्थितिहरू छन्? कतिपय मानिसहरूले सोच्छन्, “म यस्तै छु। मैले आफ्नो अहङ्कारी स्वभावलाई समाधान गर्न केही गर्न सक्दिनँ। जे भए पनि, परमेश्वरलाई यसको बारेमा थाहा छ, र मलाई के लाग्छ भने उहाँले मलाई पहिले नै वर्गीकरण गरिसक्नुभएको छ। मैले धेरै पटक परिवर्तन हुने प्रयास गरेँ, तर म अझै उस्तै छु। म यस्तै छु।” तँसँग आफ्नो बारेमा नराम्रो दृष्टिकोण छ, तर यो एक नकारात्मक स्थिति हो; यो त आफैलाई निराशामा पार्ने मानसिकता हो। तैँले यो समस्या समाधान गर्न सत्यता खोजेको छैनस्, र पनि तँ किन निराश हुन्छस्? मानिसहरू प्रायजसो यस्तै स्थितिमा जिउँछन्; क्षणिक रूपमा भ्रष्टता प्रकट हुने बित्तिकै तिनीहरूले आफूलाई वर्गीकरण गरिएको छ, र तिनीहरू यस्तै प्रकारको व्यक्ति हुन् भन्ने ठान्छन्। यो एउटा नकारात्मक अवस्था हो; यसलाई उल्ट्याइनुपर्छ, र तँ यसबाट मुक्त हुनुपर्छ। तँसँग अरू कुन-कुन नकारात्मक वा निष्क्रिय स्थितिहरू छन्? (म प्रायजसो यस्तो स्थितिमा जिउँछु जहाँ म मेरो वरदान र क्षमताको आधारमा काम गर्छु, र जहाँ जीवन प्रवेशको कमी हुन्छ। यो स्थिति अत्यन्तै गम्भीर छ।) जब मानिसहरूले आफ्नो वरदान र क्षमताको आधारमा काम गर्छन्, तब तिनीहरूलाई सधैँ अरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्न मन लाग्छ, र सोच्छन्, “तिमीले कसरी यो काम पूरा गर्न सक्छौ तर म सक्दिनँ? मैले यो काममा कडा परिश्रम गर्नुपर्नेछ र मेहनत गर्नुपर्नेछ, अनि तिमीले भन्दा राम्रो गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ!” यसमा तेरो शैतानी स्वभाव देखा परेको हुन्छ। यस विषयमा के गर्नुपर्छ? यदि, तैँले कामकुरा गर्दा तँमा यस्तो मनसाय वा उद्देश्य पैदा हुन्छ भने, यसलाई ध्यान नदे। यो क्षणिक प्रकाश, वा क्षणिक रूपमा पैदा हुने अज्ञानी विचार हो। यस अनुसार कार्य नगर्, अनि तँलाई केही हुनेछैन। तैँले वास्तविकताको धरातलमा उभिएर काम गर्नुपर्छ, र जसरी गर्नुपर्ने हो त्यसरी गर्नुपर्छ। यदि तैँले कुनै कठिनाइको सामना गरिस् भने, अरू मानिसहरूले यसलाई कसरी सम्हालेका छन् भनेर अग्रसर भई हेर्। यदि तिनीहरूले यसलाई राम्रोसँग सम्हालेका छन् भने, तिनीहरूसँग कुरा गर् र तिनीहरूबाट सिक्। यसरी, तैँले आफ्ना गलत स्थितिहरूलाई उल्टाउनेछस्। यदि तँसँग ती विचारहरू छन् र तैँले भित्री भ्रष्टता प्रकट गर्छस्, तर त्यसरी कार्य गर्दैनस् भने, तेरा भ्रष्ट स्वभावहरू असफल हुनेछन्। तैपनि, यदि तँसँग ती विचारहरू छन् र त्यसरी कार्य गर्छस्, र तेरो व्यवहार तेरा विचारहरूभन्दा पनि गम्भीर छन् भने, यसले समस्या निम्त्याउँछ, र यसले सबै कुरालाई भताभुङ्ग बनाउनेछ। मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावहरू नै परमेश्वरले सबैभन्दा बढी घृणा गर्नुहुने कुराहरू हुन्।
तेरो भ्रष्ट स्वभावहरूप्रतिको परमेश्वरको दृष्टिकोण तँलाई ती कुरा लगाउन, ढाकछोप गर्न, वा राम्रो देखाउन लगाउनको लागि होइन। बरु, उहाँले तँलाई ती कुरा प्रकट गर्न लगाएर, तँलाई खुलासा गर्न र तँलाई ती कुराको ज्ञान प्राप्त गर्न लगाउनुहुन्छ। तैँले ती कुराको बारेमा थाहा पाएपछि, के त्यो कुरा त्यतिमै सीमित हुन्छ? तैँले तिनको बारेमा ज्ञान प्राप्त गरिसकेपछि, र तेरो भ्रष्ट स्वभाव अनुसार काम गर्नु गलत हो, र यो गन्तव्य विहीन बाटो हो भन्ने थाहा पाएपछि, तँ परमेश्वरको अगाडि आउनुपर्छ, र उहाँसँग प्रार्थना गर्नुपर्छ र तेरो भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्न सत्यता खोज्नुपर्छ। परमेश्वरले तँलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहुनेछ, र तँलाई अभ्यासको सही मार्ग दिनुहुनेछ। परमेश्वरका वचनहरूले मानिसहरूले के गर्नुपर्छ भन्ने बारेमा बताउँछन्, तर मानिसहरूमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरूले कहिलेकहीँ परमेश्वरले भन्नुभएको जस्तो गर्न चाहँदैनन्; तिनीहरू आफ्नै तरिकाले काम गर्न चाहन्छन्। त्यसोभए, परमेश्वरले के गर्नुहुन्छ? परमेश्वरले तँलाई स्वतन्त्रता दिनुहुन्छ, र तँलाई तत्कालको लागि यसरी कार्य गर्न अनुमति दिनुहुन्छ। जब तँ यसरी काम गर्दै अघि बढ्छस्, तैँले ठक्कर खानेछस् र तैँले भताभुङ्ग भएको महसुस गर्नेछस्। त्यसपछि, तँ परमेश्वरकहाँ फर्कनेछस् र तैँले के गर्नुपर्छ भनेर खोजी गर्नेछस्। परमेश्वरले भन्नुहुनेछ, “तेरो हृदयमा, तैँले मेरा मागहरू बुझेको छस्। र पनि, तँ किन भनेको मान्दैनस्?” अनि तैँले भन्छस्, “हे परमेश्वर, मलाई अनुशासनमा राख्नुहोस्।” परमेश्वरले तँलाई अनुशासनमा राख्नुहुनेछ, र यसले तँलाई चोट पुर्याउनेछ, त्यसैले तैँले सोच्नेछस्, “परमेश्वरले मलाई प्रेम गर्नुहुन्न। उहाँ मप्रति कसरी यति निर्दयी हुन सक्नुहुन्छ? उहाँ असाध्यै कठोर हुनुहुन्छ।” परमेश्वरले भन्नुहुनेछ, “ठीक छ, त्यसो भए म अबदेखि यसो गर्दिनँ। तैँले जसरी चाहेको छस् त्यसरी नै कामहरू गरिराख्,” र तँ पहिलेको बाटोमा नै फर्कनेछस्। तैँले काम गर्नेछस्, फेरि ठक्कर खानेछस्, र सोच्नेछस्, “मैले गरिरहेको कुरा गलत छ। मैले फर्केर आफ्ना पापहरू स्वीकार गर्नुपर्छ। म परमेश्वरप्रति ऋणी छु।” तँ फेरि परमेश्वरकहाँ जानेछस् र प्रार्थना र खोजी गर्नेछस्, परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा सही छ भनेर बुझ्नेछस्, त्यसपछि परमेश्वरले भन्नुभएझैं गर्नेछस्। तर जब तैँले यसो गरिरहेको हुन्छस्, तब तैँले सोच्नेछस्, “यसो गर्दा यसले मेरो स्वाभिमानमा चोट पुर्याउँछ। सायद म पहिले मेरो स्वाभिमानको ख्याल गर्नेछु।” त्यसपछि तँ फेरि समस्यामा पर्नेछस्, र फेरि चुक्नेछस्। तँ केही समयसम्म यसरी बारम्बार घरी यता घरी उता गर्नेछस्। यदि मानिसहरूले आफ्नो बारेमा मनन गर्न सक्छन्, सधैँ आफैभित्रको विचलनलाई चिन्न सक्छन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई मनन गर्न र बुझ्न सक्छन्, र त्यसपछि तिनलाई समाधान गर्न सत्यता खोज्न सक्छन् भने, यस अनुभवको क्रममा, तिनीहरूको कद पनि निरन्तर बढ्दै जानेछ। हृदय भएका, सत्यताको अभ्यास गर्न र सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्न इच्छुक मानिसहरूले झन्-झन् कम बाधा र असफलताहरू अनुभव गर्नेछन्, परमेश्वरप्रति आज्ञाकारी रहने तिनीहरूका पक्षहरू बढ्नेछन्, र सत्यतालाई प्रेम गर्ने तिनीहरूका पक्षहरू बढ्नेछन्। यसैले त तैँले सत्यताको अनुभव र अभ्यास गर्दा परमेश्वरले तँलाई असफल हुन र विद्रोह गर्न अनुमति दिनुहुन्छ; उहाँले यी कुराहरूलाई हेर्नुहुन्न। तैँले परमेश्वरको कुरा एक पटक नसुनेको कारण परमेश्वरले तँलाई अब चाहनुहुन्न, वा उहाँले तँलाई नरकमा पठाउनुहुनेछ, वा मृत्युदण्ड दिनुहुनेछ भन्ने हुँदैन। परमेश्वरले यस्तो गर्नुहुन्न। परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिँदा उहाँको प्रेम अत्यन्त विशाल हुन्छ भनेर किन भनिन्छ? परमेश्वरको प्रेम यहीँ प्रकट हुन्छ। यो मानिसहरूप्रतिको उहाँको सहनशीलता र धैर्यतामा प्रकट हुन्छ। उहाँले निरन्तर तँलाई सहनुहुन्छ, तर तँलाई लिप्त हुन दिनुहुन्न। परमेश्वरको सहनशीलता भनेको उहाँले मानिसहरूको कद थाहा पाउनु, तिनीहरूको जन्मजात क्षमता थाहा पाउनु, मानिसहरूले निश्चित परिस्थितिहरूमा के कुरा प्रकट गर्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो कदको आधारमा के प्राप्त गर्न सक्छन् भनेर जान्नु, र तँलाई यी कुराहरू प्रकट गर्न दिनु, तँलाई निश्चित मात्रामा आफ्नै स्थान दिनु, र तँ उहाँकहाँ फर्केर आउँदा र ईमानदारीपूर्वक पश्चात्ताप गर्दा तँलाई स्वीकार गर्नु हो, यस क्रममा तेरो पश्चात्तापको इमानदारीतालाई पनि स्वीकार गर्नु हो। त्यसकारण, जब तँ फर्कन्छस् र त्यसो गर्नु उचित हो कि होइन भनेर परमेश्वरलाई सोध्छस्, तब परमेश्वरले तँलाई निरन्तर बताउनुहुनेछ र तँलाई जवाफ दिइरहनुहुनेछ। त्यसरी कार्य गर्नु सही छ भनेर परमेश्वरले तँलाई धैर्यतापूर्वक भन्नुहुनेछ र तँलाई प्रमाणीकरण दिनुहुनेछ। तर जब तैँले आफ्नो विचार फेरि परिवर्तन गर्छस्, “परमेश्वर, म यो गर्न चाहन्नँ। यो मेरो लागि फाइदाजनक छैन, र यसले मलाई दुखी र असहज बनाउँछ—मलाई अझै के लाग्छ भने मैले आफ्नो तरिकाले काम गर्नुपर्छ, त्यसरी, मैले इज्जत गुमाउनेछैनँ, म टाठो-बाठो देखिनेछु, र म हरेक कुरामा आफूलाई सन्तुष्ट पार्न सक्षम हुनेछु—म पहिले मेरा व्यक्तिगत इच्छाहरू पूरा गर्नेछु” भनेर भन्छस् भने, परमेश्वरले यसो भन्नुहुनेछ, “तँ मापदण्डबाट चुक्न सक्छस्, तर त्यसो गरेर, अन्तमा घाटा हुने तँलाई नै हो, मलाई होइन।” जब परमेश्वरले तँलाई मुक्ति दिइरहनुभएको हुन्छ, तब उहाँले कहिलेकहीँ तँलाई यस्तो स्वेच्छाचारी हुन अनुमति दिनुहुन्छ; यो उहाँको सहनशीलता हो र उहाँले मानिसहरूलाई देखाउनुहुने कृपा हो। तैपनि, मानिसहरूले उहाँको कृपा देख्दा तिनीहरू लिप्त हुनु हुँदैन, र उहाँको धैर्यता र सहनशीलतालाई एक प्रकारको कमजोरीको रूपमा लिनु हुँदैन, वा उहाँको विरुद्धमा विद्रोह गर्ने र उहाँका वचनहरू नसुन्ने बहानाको रूपमा हेर्नु हुँदैन। यो मानिसहरूको विद्रोह र दुष्टता हो। मानिसहरूले यसलाई स्पष्ट रूपमा देख्नुपर्छ। परमेश्वरले तँलाई देखाउनुहुने सहनशीलता र धैर्यता असीमित रूपमा फैलिएको हुन्छ। यदि तैँले परमेश्वरका गम्भीर अभिप्रायहरूलाई अनुभूति गर्न सक्छस् भने, त्यो राम्रो कुरा हो। परमेश्वरले तँलाई मुक्ति दिन चरम उपायहरू प्रयोग गर्न सक्नुहुन्न भन्ने होइन—परमेश्वरका कार्यहरू पछाडि सिद्धान्तहरू हुन्छन् भन्ने कुरा तैँले बुझ्नु नै पर्ने हुन्छ। उहाँले धेरै तरिकाले काम गर्नुहुन्छ, तर उहाँले चरम उपायहरू प्रयोग गर्नुहुन्न। किन? परमेश्वरले तँलाई हरकिसिमका कठिनाइ, निराशा, र संकष्ट, साथै कैयौँ असफलता र बाधाहरूमार्फत अनुभव गर्न दिनुहुन्छ। अन्त्यमा, तँलाई यी कुराहरू अनुभव गर्न दिने क्रममा, परमेश्वरले तँलाई उहाँले भन्नुभएका सबै कुरा सही र सत्यता हुन् भन्ने कुरा महसुस गराउनुहुनेछ। यसको साथै, उहाँले तँलाई तैँले विचार गर्ने र कल्पना गर्ने कुराहरू, साथै तेरा धारणा, ज्ञान, दर्शन सम्बन्धी सिद्धान्त, दर्शन, र संसारमा तैंले सिकेका र तेरा आमाबुबाले तँलाई सिकाएका सबै कुराहरू गलत छन्, र ती कुराहरूले तँलाई जीवनको सही मार्गमा डोऱ्याउन अनि सत्य बुझ्न र परमेश्वरको सामु आउन अगुवाइ गर्न सक्दैनन् भनेर देखाउनुहुनेछ। यदि तँ अझै पनि यी कुराहरूअनुसार जिउँछस् भने, तँ असफलताको बाटोमा, साथै परमेश्वरको विरोध गर्ने र उहाँलाई धोका दिने बाटोमा हिँडिरहेको छस्। अन्त्यमा, परमेश्वरले तँलाई यो कुरा स्पष्ट रूपमा देखाउनुहुनेछ। यो प्रक्रिया तैँले अनुभव गर्नैपर्ने कुरा हो, र परिणामहरू प्राप्त गर्ने एक मात्र तरिका यही हो, तर यो हेर्दा परमेश्वरलाई पीडादायी लाग्ने कुरा पनि हो। मानिसहरू विद्रोही छन् र उनीहरूमा भ्रष्ट स्वभाव छ, त्यसकारण तिनीहरूले थोरै कष्ट भोग्नु नै पर्छ, र यीमध्ये केही बाधाहरू अनुभव गर्नैपर्छ। यो कठिनाइविना, तिनीहरू शुद्ध पारिने कुनै उपाय हुँदैन। यदि व्यक्तिमा साँचो रूपमा सत्यतालाई प्रेम गर्ने हृदय छ, र परमेश्वरको मुक्ति दिने विभिन्न प्रकारको विधिहरूलाई स्वीकार गर्न र मूल्य चुकाउन ऊ साँचो रूपमा इच्छुक छ भने, उसले त्यति धेरै कष्ट भोग्नुपर्ने आवश्यकता हुँदैन। परमेश्वरले वास्तवमा मानिसहरूलाई त्यति धेरै कष्ट भोगाउन चाहनुहुन्न, र तिनीहरूलआई यति धेरै बाधा र असफलताहरूबाट गुज्रन लगाउन पनि चाहनुहुन्न। तैपनि, मानिसहरू अत्यन्तै विद्रोही छन्, तिनीहरू भनेको मान्न, पालना गर्न चाहँदैनन्, र तिनीहरू सही मार्गमा हिँड्न सक्दैनन् वा छोटोमीठो तरिका अपनाउन खोज्छन्; उनीहरू आफ्नै बाटोमा लागेर परमेश्वरको विरुद्धमा विद्रोह गर्छन् र उहाँको विरोध गर्छन्। मानिसहरू भ्रष्ट छन्। परमेश्वरले तिनीहरूलाई शैतानको हातमा सुम्पिदिन र उनीहरूलाई विभिन्न परिस्थितिहरूमा पारेर निरन्तर सधाउन, र यसरी उनीहरूलाई हरप्रकारका अनुभवहरू र पाठहरू सिकाउन, र अन्त्यमा हरप्रकारका दुष्ट कुराहरूको सार बुझ्न लगाउन मात्र सक्नुहुन्छ। त्यसपछि, जब तिनीहरू फर्कन्छन् र फेरि हेर्छन्, तब परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनी तिनीहरूले महसुस गर्छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन्, परमेश्वर सबै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हुनुहुन्छ, र परमेश्वर मानिसहरूलाई साँचो रूपमा प्रेम र वास्ता गर्ने, चिन्ता गर्ने र मुक्ति दिन सक्ने एकमात्र परमेश्वर हुनुहुन्छ भनेर स्वीकार गर्छन्। मानिसहरूले यति धेरै कष्ट भोगून् भन्ने परमेश्वर चाहनुहुन्न, तर मानिसहरू अत्यन्तै विद्रोही छन्, गलत बाटो अपनाउन चाहन्छन्, र यो कठिनाइ भोग्न चाहन्छन्। मानिसहरूलाई विभिन्न परिस्थितिबाट गुज्रन लगाएर तिनीहरूलाई निरन्तर सधाउनेबाहेक परमेश्वरसँग कुनै विकल्प हुँदैन। आखिरमा, मानिसहरूलाई कुन हसमम्म सधाइन्छ त? त्यस हदसम्म जब तँ भन्नेछस्, “मैले सबै किसिमको परिस्थितिको अनुभव गरेको छु, अब मैले बल्ल के बुझेँ भने, परमेश्वरबाहेक, एउटै पनि यस्तो व्यक्ति, विषय वा वस्तु छैन जसले मलाई सत्य बुझ्न सक्ने, मलाई सत्यको आनन्द लिन सक्ने, वा मलाई सत्यताका वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न सक्ने बनाउँछ। यदि म आज्ञाकारी भई परमेश्वरको वचनअनुसार अभ्यास गर्छु, एक सृष्टि गरिएको प्राणीलाई दिइएको हैसियत र कर्तव्य पालन गर्छु, आज्ञाकारी रूपमा परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूलाई स्वीकार गर्छु, मसँग परमेश्वरबाट आउने कुराहरूको बारेमा थप कुनै गुनासो वा लालची इच्छाहरू छैनन्, र म सृष्टिका प्रभुको सामुन्ने साँचो रूपमा समर्पित हुन्छु भने मात्र म साँचो रूपमा परमेश्वरमा समर्पित हुने व्यक्ति बन्नेछु।” जब मानिसहरू यो स्तरमा पुग्छन्, तिनीहरू साँच्चै परमेश्वरको सामु झुक्छन्, र परमेश्वरले उनीहरूलाई अनुभव गर्न लगाउनका निम्ति कुनै थप परिस्थितिहरू मिलाउनु आवश्यक पर्दैन। त्यसो भए, तिमीहरू कुन मार्ग लिन चाहन्छौ त? कसैले पनि आफ्नो व्यक्तिगत इच्छामा कठिनाइ भोग्ने चाहना गर्दैन, कसैले पनि अवरोध, असफलता, कठिनाइ, निराशा, वा संकष्टको अनुभव गर्न चाहँदैन, तर त्यहाँ अरू कुनै उपाय नै छैन। मानिसहरूमा शैतानी प्रकृति हुन्छ; तिनीहरू अत्यन्तै विद्रोही छन्, र तिनीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू धेरै जटिल हुन्छन्। प्रत्येक दिन तेरो हृदयमा निरन्तर विरोधाभास, सङ्घर्ष, र छटपटीमा हुन्छ। तँ थोरै सत्यता बुझ्छस्, तेरो जीवनप्रवेश सतही छ र तँमा धारणा, कल्पना र देहको भ्रष्ट स्वभावहरूमाथि विजय पाउने शक्तिको कमी छ। तैँले मानिसको नियमित तरिका मात्र अपनाउन सक्छस्: निरन्तर असफलता र निराशाको अनुभव गर्नु, निरन्तर लड्नु, कठिनाइको निरन्त्र प्रहारमा पर्नु, हिलोमा मुछिनु, यस्तो त्यो दिनसम्म हुन्छ जुन दिन तँ भन्छस्, “म थाकेको छु। म विरक्त भएको छु। म यस्तो प्रकारले जिउन चाहन्नँ। म यी असफलताहरू भोग्न चाहन्नँ। म आज्ञाकारिताका साथ सृष्टिकर्ताको सामु आउन चाहन्छु; म परमेश्वरले भनेको कुरा सुन्नेछु, र उहाँले जे भन्नुहुन्छ म त्यही गर्नेछु। यही मात्र जीवनको सही मार्ग हो।” जुन दिन तँ पूर्ण रूपमा विश्वस्त हुन्छस् र हार स्वीकार गर्छस्, त्यो दिन मात्र तँ परमेश्वरको सामु आउनेछस्। के यसबाट तैँले परमेश्वरको स्वभावको बारेमा केही बुझ्न सकिस्? मानिसहरूप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति कस्तो छ? परमेश्वरले जे गर्नुभए पनि, उहाँ मानिसहरूको सर्वोत्तम भलाइ चाहनुहुन्छ। उहाँले जुनसुकै परिस्थिति तयार पार्नुभए पनि वा उहाँले तँलाई जेसुकै गर्न लगाउनु भए पनि, उहाँ सधैं उत्तम परिणाम हेर्न चाहनुहुन्छ। मानौं, तैँले कुनै कुरा झेल्छस् र अवरोधहरू र असफलताको सामना गर्छस्। परमेश्वरले तँ असफल भएर निरुत्साहित भएको, आफू सिद्धिएको र शैतानद्वारा खोसिई लगिएको छु भन्ने सोचेको, हरेस खाँदै यो स्थितिबाट फेरि तैँले कहिल्यै पनि आफूलाई आफ्नो खुट्टामा खडा गर्न नसकेको, र दुःखमा डुबेको देख्न चाहनुहुन्न—परमेश्वरले यस्तो परिणाम देख्न चाहनुहुन्न। परमेश्वर के देख्ने इच्छा गर्नुहुन्छ त? तँ यस विषयमा असफल भएको भए पनि, तैँले सत्यता खोज्न र आत्मचिन्तन गर्न सकेको, तेरो असफलताको कारण पत्ता लगाउन सकेको, यो असफलताले तँलाई सिकाएकोपाठ सिक्न, भविष्यमा यस कुरालाई याद गर्न, त्यस्तो तरिकाले काम गर्नु गलत थियो, र परमेश्वरका वचनहरूअनुसार अभ्यास गर्नु मात्र ठीक हो भन्ने जानेको चाहनुहुन्छ, र र महसुस गरेको चाहनुहुन्छ, “म खराब व्यक्ति हुँ। मसँग भ्रष्ट शैतानी स्वभाव छ। ममा विद्रोहीपन छ। म परमेश्वरले भन्नुभएका धर्मी मानिसहरूदेखि टाढा छु, र मसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छैन।” तैँले यो तथ्यलाई स्पष्ट देखेको छस्; तैँले यो मामलाको सत्यता जानेको छस्, र यो बाधा र असफलताबाट, तैँलेकेही समझ पाएको छस् र तँ परिपक्व भएको छस्। परमेश्वरले यही हेर्न चाहनुहुन्छ। परिपक्व भनेको के हो? यसको अर्थ परमेश्वरले तँलाई प्राप्त गर्न सक्नुहुन्छ, तैँले मुक्ति पाउन सक्छस्, तँ सत्यता वास्तविकताहरूमा प्रवेश गर्न सक्छस्, र तैँले परमेश्वरको डर मान्ने र दुष्टताबाट अलग बस्ने मार्ग अपनाउन थालेको छस् भन्ने हुन्छ। परमेश्वर मानिसहरूले सही मार्ग लिएको हेर्न चाहनुहुन्छ। परमेश्वरले उत्कट अभिप्रायद्वारा कामकुरा गर्नुहुन्छ, र यो सबैको पछाडि उहाँको प्रेम लुकेको हुन्छ, तर मानिसहरूले प्राय यो कुरा महसुस गर्न सक्दैनन्। मानिसहरू सङ्कीर्ण सोचका र अत्यन्तै दयनीय छन्। तिनीहरूले परमेश्वरको अनुग्रह र आशिष्हरूको आनन्द लिन नपाउनेबित्तिकै, परमेश्वरलाई दोष दिन्छन्, नकारात्मक बन्छन् र रिस देखाछन्, तर परमेश्वरले यस कुराको कारण तिनीहरूसँग ईख राख्नुहुन्न। तिनीहरूलाई अज्ञानी बालकहरूजस्तो मान्नुहुन्छ र तिनीहरूको सानोतिनो गल्ती कोट्याउनुहुन्न। उहाँले मानिसलाई कसरी अनुग्रह र आशिष्हरू प्राप्त गर्ने र मानिसको लागि उहाँको अनुग्रहको अर्थ के हो र मानिसले त्यसबाट के लिन सक्छ भनी बुझाउनका लागि तिनीहरूका निम्ति परिस्थितिहरू सिर्जना गर्नुहुन्छ। मानौं, तँलाई केही कुराहरू खान मन लाग्छ, जुन धेरै खानु तेरो स्वास्थ्यका निम्ति राम्रो होइन भनी परमेश्वरले भन्नुहुन्छ। तँ त्यो कुरा सुन्दैनस्, र त्यो खाने जिद्दी गर्छस्, र परमेश्वरले तँलाई स्वतन्त्र रूपमा त्यो निर्णय गर्ने अनुमति दिनुहुन्छ। फलस्वरूप, तँ बिरामी हुन्छस्। धेरैपटक यस्तो अनुभव गरेपछि, तँ परमेश्वरले बोल्नुभएका वचनहरू वास्तवमा सही छन्, उहाँले भन्नुभएका सबै कुरा सत्य छन्, तैंले उहाँका वचनहरूअनुसार अभ्यास गर्नुपर्छ, र यही नै सही मार्ग हो भन्ने महसुस गर्छस्। त्यसो भए, तैँले भोग्ने अवरोध, असफलता र कष्टहरूबाट के आउँछन्? एक हिसाबमा, तैँले परमेश्वरको उत्कट अभिप्रायलाई महसुस गर्न सक्छस्। अर्को हिसाबमा, यसले तँलाई परमेश्वरका वचनहरू सही छन्, र ती व्यावहारिक छन् भन्ने कुरामा विश्वस्त तुल्याउँछ, र परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वास बढ्दै जान्छ। त्यस बाहेक, असफलताको यस अवधिको अनुभवद्वारा तैँले परमेश्वरका वचनहरूको सत्यता र यथार्थतालाई महसुस गर्नेछस्, तैँले परमेश्वरका वचनहरू सत्य हुन् भनी देख्नेछस्, र तैँले सत्य अभ्यास गर्ने सिद्धान्त बुझ्नेछस्। यसैले, तैँले असफलताको अनुभव गर्नु राम्रो हो—यद्यपि यसको लागि तैँले कष्ट भोग्नु पर्छ, र यसले तँलाई सधाउँछ। तर यदि यसरी सधाइँदा त्यसले अन्त्यमा तँलाई परमेश्वरको सामु फर्काउँछ, उहाँका वचनहरू बुझ्ने र तिनलाई सत्यताको रूपमा हृदयभित्र अङ्गीकार गर्ने बनाउँछ र यसरी अन्त्यमा तैँले परमेश्वरलाई चिन्न पुग्छस् भने, तैँले अनुभव गर्ने त्यस्तो सधाइ, अवरोध र असफलताहरू व्यर्थ हुँदैनन्। परमेश्वरले देख्न चाहनुभएको नतिजा यही हो। तैपनि, कतिपय मानिसहरूले भन्छन्, “परमेश्वर मानिसहरूप्रति धेरै सहनशील हुनुहुन्छ, त्यसैले म कुनै पनि कुरा नियन्त्रण गर्दिनँ, जसरी मन लाग्छ त्यसरी कामकुरा गर्छु, र मैले चाहे जस्तो जीवन बिताउँछु।” के यो ठीक छ? (अहँ, छैन।) सृष्टि गरिएका प्राणीहरूले गर्नुपर्ने कुरा भनेको परमेश्वरले तिनीहरूलाई देखाउनुभएको सही मार्ग अनुसार अभ्यास गर्नु हो, र यसबाट डगमगाउनु होइन। यदि तिनीहरू परमेश्वरको इच्छालाई पूर्ण रूपमा पूरा गर्न असमर्थ छन् भने, जबसम्म तिनीहरूले सत्यताको उल्लङ्घन गर्दैनन्, र परमेश्वरको जाँच स्वीकार गर्न सक्छन् भने, त्यो ठीकै हुन्छ। यो न्यूनतम मापदण्ड हो। यदि तँ सत्यताबाट पथभ्रष्ट भइस्, तर प्रार्थना, र खोजी गर्दैनस् भने, तँ परमेश्वरबाट धेरै टाढा भएको छस्, र पहिले नै खतरनाक क्षेत्रमा प्रवेश गरिसकेको छ। जब तँ परमेश्वरबाट धेरै टाढा जान्छस्, मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दैनस्, र मानिसहरूलाई मुक्ति दिनका लागि परमेश्वरले काम गर्ने ठाउँ छोडिसकेको हुन्छस्, तब पवित्र आत्माले तँमा काम गर्न छोड्नुहुनेछ, र तँसँग कुनै मौका हुनेछैन, र मुक्ति हुनेछैन। तेरो लागि, परमेश्वरको प्रेम खोक्रा शब्दहरू मात्र हुनेछ।
जब तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्छस्, तब तैँले पहिले परमेश्वरलाई बुझ्नुपर्छ, उहाँको इच्छा र मानिसप्रतिको उहाँको मनोवृत्तिलाई बुझ्नु नै पर्ने हुन्छ। यसो गरेर, परमेश्वरले अन्तमा तँलाई कुन सत्यतालाई बुझ्न र प्रवेश गर्न लगाउन चाहनुहुन्छ, र तैँले कुन बाटो पछ्याउनुपर्छ भन्ने कुरा तँलाई थाहा हुनेछ। तैँले यी कुराहरू थाहा पाएपछि, परमेश्वरले के गर्न चाहनुहुन्छ, र उहाँले तँमा के पूरा गर्न चाहनुहुन्छ त्यस कुरामा सहकार्य गर्न सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ। यदि तैँले साँच्चै सहकार्य गर्न सक्दैनस् र तेरो ऊर्जा र शक्ति समाप्त भएको छ भने, त्यो ठीकै हो; परमेश्वरले मानिसहरूलाई जबरजस्ती गर्नुहुनेछैन। तैपनि, मानिसहरूले अहिले यी कुराहरूमा आफ्नो सबै सामर्थ्य लगाउँदैनन्। यदि तैँले सत्यताको अभ्यास गर्नमा आफ्नो पूर्ण शक्ति लगाएनस्, तर आशिषहरू र धार्मिकताको मुकुट प्राप्त गर्नका लागि आफ्नो पूर्ण शक्ति लगाउँछस् भने, तैँले सही मार्गबाट बाटो बिराएको छस्। तैँले सत्यताको अभ्यास गर्न, र परमेश्वरले तँलाई दिनुहुने मिशनहरू र कर्तव्यहरूमा सहकार्य गर्नका लागि मेहनत गर्नुपर्छ; तँ आफैलाई समर्पित गरेर यी कुराहरूको लागि आफ्नो सम्पूर्ण हृदयले खट्नुपर्छ। त्यसपछि, तैँले परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्नेछस्। परमेश्वरले आफ्नो कर्तव्य उचित रूपमा पूरा नगर्ने मानिसहरूलाई ध्यान दिनुहुन्न, तर तिनीहरूलाई ध्यान नदिनुको मतलब उहाँका कार्यहरू पछाडि कुनै सिद्धान्तहरू छैनन् भन्ने हुँदैन। जब परमेश्वरले तिनीहरूलाई कुनै ध्यान दिनुहुन्न, यसले उहाँ सहनशील, स्वीकार गर्ने र धैर्य हुनुहुन्छ भन्ने कुरालाई देखाउँछ। मानिसहरूले आफ्नो जीवनमा के कुराहरू अनुभव गर्नुपर्छ, सृष्टि गरिएका यी प्राणीहरूले के पूरा गर्न सक्छन्, र तिनीहरू के होइनन्, निश्चित उमेरमा निश्चित प्रकारका मानिसहरूले के पूरा गर्न सक्छन्, र तिनीहरूले के गर्न सक्दैनन् भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा हुन्छ। परमेश्वरसँग यी कुराहरूको बारेमा स्पष्टता हुन्छ, मानिसहरू आफैसँग भन्दा धेरै स्पष्टता। तैपनि, परमेश्वर यी कुराहरूको बारेमा स्पष्ट हुनुहुन्छ भन्दैमा, यसको मतलब तैँले यस्तो भन्न सक्छस् भन्ने हुँदैन, “ठीक छ, त्यसोभए, परमेश्वर, तपाईंले चाहानुभएको जस्तो गर्नुहोस्। मैले केही कुराको बारेमा सोच्नु पर्दैन। म दिनभर बसेर स्वर्गबाट मन्ना खस्छ भनेर पर्खिन सक्छु। परमेश्वरले सबै कुरा सम्हाल्नु ठीक हुन्छ।” मानिसहरूले आफ्नो जिम्मेवारीहरू पूरा गर्दा, तिनीहरूले गर्नुपर्ने कामहरू, तिनीहरू प्रवेश गर्नुपर्ने कुराहरू, तिनीहरूले गर्नुपर्ने अभ्यासहरू, र मानिसहरूको जन्मजात क्षमताभित्र पूरा गर्न सक्ने कुराहरूलाई अघि बढाउने क्रममा सहकार्य गर्न सक्दो प्रयास गर्नुपर्छ। सहकार्य गर्नका लागि सक्दो प्रयास गर्नु भनेको के हो? यसको अर्थ तैँले आफ्नो कर्तव्यमा समय र ऊर्जा लगाउनुपर्छ, कष्ट भोग्नुपर्छ र मूल्य चुकाउनुपर्छ भन्ने हो। कहिलेकहीँ, तेरो घमण्ड, अभिमान र स्वार्थलाई त्याग्नुपर्छ, र तैँले गन्तव्यको तेरो चाहना र आशिष् पाउने तेरो इच्छालाई पूर्ण रूपमा त्याग्नुपर्छ। यी कुराहरूलाई त्यागिनुपर्छ, त्यसैले तैँले तिनलाई त्याग्नु नै पर्छ। उदाहरणको लागि, परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “देहको सुखचैनको लालसा नगर्, किनकि यो तेरो जीवन विकासको लागि फाइदाजनक हुँदैन।” तैँले उहाँको आज्ञा पालन गर्न सक्दैनस्, र धेरै असफलताहरूको अनुभव गरेपछि, तैँले सोच्छस्, “परमेश्वरले भन्नुभएको सही हो। म किन यसलाई अभ्यास गर्न, र शरीरको विरुद्धमा विद्रोह गर्न सक्दिनँ? के म परिवर्तन हुन असमर्थ छु? के परमेश्वरले पनि मलाई यस्तै देख्नुहुन्छ? के उहाँले मलाई मुक्ति दिनुहुनेछैन? म हराएको छु, त्यसैले म केवल सेवाकर्ता हुनेछु, र अन्तसम्म सेवा प्रदान गर्नेछु।” के यो स्वीकार्य छ? (अहँ, छैन।) मानिसहरू प्रायजसो यस्तो स्थितिमा हुन्छन्। या त तिनीहरूले आशिष् र मुकुट मात्र पछ्याउँछन्, वा केही असफलताबाट गुज्रेपछि तिनीहरू काम गर्ने स्तरमा पुगेका छैनन्, र परमेश्वरले पनि तिनीहरूका बारेमा फैसला गरिसक्नुभएको छ भन्ने सोच्छन्। यो गलत हो। यदि तैँले समयमै विभिन्न कुरा परिवर्तन गर्न सक्छस्, आफ्नो हृदय र मन परिवर्तन गर्न सक्छस्, आफ्नो हातले गरेको दुष्कर्मलाई त्यागेर, परमेश्वरको अघि फर्किन, परमेश्वरको अघि यसलाई स्विकार्न र पश्चात्ताप गर्न, तेरा कार्यहरू र तैँले हिँड्ने मार्ग गलत छन् भन्ने स्वीकार गर्न, आफ्नो असफलतालाई मान्न, त्यसपछि आफू जति नै कलङ्कित भए पनि सत्यता पछ्याउने कार्यमा हरेश नखाईकन परमेश्वरले तँलाई देखाउनुभएको मार्गअनुसार अभ्यास गर्न सक्छस् भने, तैँले सही काम गरिरहेको हुन्छस्। स्वभाव परिवर्तन र मुक्ति अनुभव गर्दाको अवधिमा, मानिसहरूले अपरिहार्य रूपमा नै विभिन्न कठिनाइहरूको सामना गर्छन्। उदाहरणको लागि, परमेश्वरले प्रस्तुत गर्नुभएका परिस्थितिहरूमा समर्पित हुन नसक्नु, तिनीहरूका आफ्नै विविध सोचाइ, दृष्टिकोण, कल्पना, भ्रष्ट स्वभाव, ज्ञान, र वरदान, वा तिनीहरूका आफ्नै विभिन्न समस्या र गल्तीहरू। तैँले सबै प्रकारका कठिनाइहरूसँग सङ्घर्ष गर्नुपर्छ। तैँले यी असंख्य कठिनाइ र स्थितिहरूलाई जितेपछि, र तेरो हृदयको युद्ध समाप्त भएपछि, तँसँग सत्यता वास्तविकताहरू हुनेछन्, तँ यी कुराहरूद्वारा बन्धनमा पर्न छोड्नेछस्, र तँ स्वतन्त्र र मुक्त भएको हुनेछस्। यो प्रक्रियाको बेला मानिसहरूले सामना गर्ने एउटा समस्या के हो भने, आफैमा रहेका समस्याहरूलाई पत्ता लगाउनु अघि, तिनीहरूले आफूलाई पावलले जस्तै अरूभन्दा असल छु, र अरू कसैले आशिष् नपाए पनि आफूले चाहिँ आशिष् पाउनेछु भन्ने ठान्छन्। जब तिनीहरूले आफ्ना कठिनाइहरू पत्ता लगाउँछन्, तिनीहरूले आफूलाई शून्य भएको, र आफ्नो लागि सबै खतम भएको ठान्छन्। तिनीहरू सधैँ यी दुई चरम स्थितिमा हुन्छन्। तैँले यी दुवै चरम अवस्थाहरूबाट पार पाउनुपर्छ, ताकि तँ एकातिर वा अर्कोतरि बरालिएर जान नपरोस्। कठिनाइको सामना गर्दा, तँलाई पहिले नै यो समस्या समाधान गर्न कठिन, र सुधार गर्न निकै गाह्रो छ भन्ने कुरा थाहा पाइसकेको भए पनि, तैँले यसलाई उचित रूपमा सामना गर्नुपर्छ, परमेश्वरको अघि आएर यसला समाधान गर्न सहयोग माग्नुपर्छ, र सत्यताको खोजी गर्नुपर्छ, अनि यसलाई कमिलोले हड्डी खाएजस्तो अलि-अलि गर्दै चपाउँदै हल गर्न गर्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरसँग पश्चात्ताप गर्नैपर्छ। पश्चात्ताप गर्नु भनेको तँसँग सत्यतालाई स्वीकार गर्ने हृदय र आज्ञापालनको मनोवृत्ति छ भन्ने कुराको प्रमाण हो, जसको अर्थ तैँले सत्यता प्राप्त गर्नेछस् भन्नेअझै आशा छ भन्ने हुन्छ। यदि, यसको बीचमा, थप कुनै पनि कठिनाइहरू देखा पर्यो भने, नडरा। तुरुन्तै परमेश्वरसँग प्रार्थना गर् र उहाँमा भरोसा गर्; परमेश्वरले गुप्त रूपमा तँलाई हेरिरहनुभएको र प्रतीक्षा गरिरहनुभएको हुन्छ, र जबसम्म तँ उहाँको व्यवस्थापन कार्यको परिवेश, प्रवाह, र कार्यक्षेत्रबाट बाहिर जाँदैनस्, तबसम्म तेरो लागि आशा हुन्छ—तैँले पटक्कै हरेस खानु हुँदैन। यदि तैँले सामान्यय भ्रष्ट स्वभाव मात्रै प्रकट गर्छस् भने, जबसम्म तैँले यसला बुझ्न र सत्यतालाई स्वीकार गर्न, र सत्यताको अभ्यास गर्न सक्छस्, तबसम्म यी समस्याहरू समाधान हुने दिन आउने नै छ। यसबारे तँमा विश्वास हुनैपर्छ। परमेश्वर सत्यता हुनुहुन्छ—तैँले तेरो यो सानो समस्या समाधान हुन सक्दैन भनेर किन डर मान्नु पर्छ र? यो सबैलाई समाधान गर्न सकिन्छ, अनि किन नकारात्मक बन्ने? परमेश्वरले तँप्रति हरेस खानुभएको छैन, तब किन तँ आफै हरेस खान्छस्? तैँले हरेस खानु हुँदैन, र तँ नकारात्मक हुनु हुँदैन। तैँले समस्यालाई सही तरिकाले सामना गर्नुपर्छ। तैँले जीवन प्रवेशका सामान्य नियमहरू जान्नुपर्छ, र भ्रष्ट स्वभावको प्रदर्शन र प्रकटीकरण, साथै कहिलेकहीँ आउने नकारात्मकता, कमजोरी, र भ्रमलाई सामान्य कुराहरूको रूपमा हेर्न सक्नुपर्छ। आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्ने प्रक्रिया लामो र दोहोरिने प्रक्रिया हो। जब तँलाई यस कुराको बारेमा स्पष्ट हुन्छ, तब तैँले ठीक तरिकाले समस्याहरूको सामना गर्न सक्नेछस्। कहिलेकहीँ, तेरो भ्रष्ट स्वभाव गम्भीर रूपमा प्रकट हुन्छ, र यसलाई देख्ने सबैले यसलाई घृणा गर्छस्, र तैँले आफैलाई घृणा गर्छस्। वा, कहिलेकहीँ, तँ धेरै अल्छी हुन्छस् र परमेश्वरले तँलाई अनुशासनमा राख्नुहुन्छ। यो डर मान्नुपर्ने कुरा होइन। जबसम्म परमेश्वरले तँलाई अनुशासनमा राखिरहनुभएको हुन्छ, अझै पनि तेरो हेरचाह र रक्षा गरिरहनुभएको हुन्छ, तँमा अझै काम गरिरहनुभएको हुन्छ, अनि सधैँ तेरो साथमा रहनुहुन्छ, तबसम्म परमेश्वरले तँप्रति हरेस खानुभएको छैन भन्ने यसले प्रमाणित गर्छ। कहिलेकहीँ तँलाई परमेश्वरले त्याग्नुभएको महसुस हुन्छ, र तँ अन्धकारमा डुबेको हुन्छस्, तर त्यस्तो बेलामा पनि तँ नडरा: जबसम्म तँ अझै जीवितै हुन्छस् र नरकमा हुँदैनस्, तबसम्म तँसँग अझै मौका हुन्छ। तर यदि तँ पावलजस्तै हठी हुँदै ख्रीष्टविरोधी मार्ग हिँड्ने, र अन्ततः मेरो लागि त जिउनु नै ख्रीष्ट हो भनेर गवाही दिने बन्छस् भने, तेरो लागि सबै समाप्त हुन्छ। यदि तेरो होस खुल्न सक्यो भने, तँसँग अझै मौका हुन्छ। अनि, तँसँग कस्तो मौका हुन्छ? कस्तो भने, तँ अझै पनि परमेश्वरसामु आउन सक्छस्, र अझै उहाँलाई प्रार्थना गर्न र यसो भन्दै खोजी गर्न सक्छस्, “हे परमेश्वर! बिन्ती छ, मलाई सत्यताको यो पक्ष र अभ्यासको मार्गको यो पक्ष बुझ्न अन्तर्दृष्टि दिनुहोस्।” जबसम्म तँ परमेश्वरका अनुयायीहरूमध्येको एक हुन्छस्, तबसम्म तँसँग मुक्तिको आशा हुन्छ, र तँ अन्त्यसम्मै टिक्न सक्छस्। के यी वचनहरू पर्याप्त रूपले स्पष्ट छन्? के तिमीहरू अझै पनि नकारात्मक बन्न सक्ने सम्भावना हुन्छ? (हुँदैन।) जब मानिसहरूले परमेश्वरको इच्छा बुझ्छन्, तब तिनीहरूको मार्ग फराकिलो हुन्छ। यदि तिनीहरूले उहाँको इच्छा बुझ्दैनन् भने, यो मार्ग साँघुरो हुन्छ, तिनीहरूको हृदयमा अन्धकार हुन्छ, र तिनीहरूसँग पाइला चाल्ने कुनै मार्ग हुँदैन। सत्यता नबुझ्ने मानिसहरू यस प्रकारका हुन्छन्: तिनीहरू सङ्कुचित मनका हुन्छन्, तिनीहरू सधैँ सानातिना कुराहरूको तुलना गर्छन्, र तिनीहरू सधैँ परमेश्वरबारे गुनासो गर्ने र गलत बुझ्ने गर्छन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरू जति अगाडि हिँड्छन्, तिनीहरूको मार्ग त्यति नै हराउँछ। वास्तवमा, मानिसहरू परमेश्वरलाई बुझ्दैनन्। यदि परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूको कल्पनाअनुसार व्यवहार गर्नुभएको भए, मानवजाति धेरैपहिले नै नष्ट भइसकेको हुनेथ्यो।
पावलका सात पापहरूले भ्रष्ट मानवताको आम प्रकटीकरणलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्, तर पावलको मामला सबैभन्दा गम्भीर थियो। तिनको प्रकृति सार पहिले नै निर्धारित भएको थियो—तिनी त्यस्तै व्यक्ति थिए। तैपनि, यी भ्रष्ट स्वभावहरू सबै भ्रष्ट मानिसहरूमा आम रूपमा देखा पर्छन्; प्रत्येक व्यक्तिमा ती कुरा फरक हदसम्म हुन्छन् नै। यी सबै स्थितिहरू भ्रष्ट स्वभावबाट उत्पन्न भएका हुन्छन्। तँ पावल जस्तो व्यक्ति नभए पनि, तँसँग पनि यी भ्रष्ट स्वभावहरू हुन्छन्; तैँले तिनले जस्तो गम्भीर रूपमा प्रकट मात्रै गर्दैनस्। वर्तमान समयमा, तिमीहरूमध्ये अधिकांश मानिसहरूमा देखिने यस्ता स्थितिहरूलाई परमेश्वरले भ्रष्ट स्वभावको प्रदर्शनको रूपमा देख्नुहुन्छ। तैपनि, पावलले भ्रष्ट स्वभाव मात्र देखाएनन्; तिनी परमेश्वरको विरोध गर्ने बाटोमा थिए, र तिनले पश्चात्ताप गर्न जिद्दीपूर्वक अस्वीकार गरे। तिनको सजाय तोकियो र तिनलाई दोषी ठहराइयो। तिनमा पैशाचिक प्रकृति थियो, र सत्यतालाई घृणा गर्ने तिनको पैशाचिक प्रकृति सुधार गर्न नसकिने किसिमको थियो। यसपछि, तिमीहरूले यस प्रवचनमा सङ्गति गर्नुपर्छ, र आफैलाई यससँग तुलना गर्नुपर्छ। यसको लक्ष्य भनेको पावलले गरेका यी गल्तीहरूको गम्भीरतालाई पहिचान गर्नु हो, त्यसपछि तँसँग भएका पावलको जस्तै सबै भ्रष्ट स्थितिलाई उजागर गरेर, तिनलाई चरणबद्ध रूपमा समाधान गर्नु हो। यी भ्रष्ट स्वभावहरूलाई समाधान गर्नुको उद्देश्य भनेको मानिसहरूलाई झन्-झन् बढी मानव रूपमा, र परमेश्वरसँगको बढ्दो अनुकूलतामा जिउन सक्ने बनाउनु हो। यी भ्रष्ट स्वभावहरूलाई समाधान गरेर मात्र मानिसहरू साँच्चै परमेश्वरको अगाडि आउन सक्छन्, उहाँसँग मिल्दोजुल्दो हुन सक्छन्, सृष्टि गरिएको साँचो प्राणी हुन सक्छन्, र तिनीहरूलाई हेर्दा परमेश्वरलाई सन्तुष्ट महसुस गराउन सक्छन्। के तिमीहरूले आफूसँग तुलना गर्छौ? (हामी यस क्षेत्रमा अलिक कमजोर छौँ।) तिमीहरूसँग सबैभन्दा कमी रहेको कुरा सत्यता हो। तिमीहरू प्रवेश गर्नुपर्ने कुरा सत्यता नै हो। अहिले तिमीहरूभित्र धेरै कुराहरू छन्, तर यीमध्ये अधिकांश कुराहरू भ्रष्ट र नकारात्मक छन्। तिमीहरूसँग केही हास्यास्पद ज्ञान छन्, तिमीहरू धेरै क्षुद्र छौ, सधैँ लेनदेन र कारोबार गर्ने बारेमा विचार गर्छौ, तिमीहरूमा नकारात्मक कुराहरूको अधिकता छ, र कुनै काम राम्ररी नगर्दा वा कठिनाइ देख्दा तिमीहरू नकारात्मक हुन्छौ। जब तैँले परमेश्वरको काम तेरो इच्छा अनुरूप छैन भन्ने देख्छस्, तब तँमा नकारात्मक भावनाहरू पैदा हुन्छन्, र तैँले उहाँको कामको विरोध गर्छस् र यससँग लडाइँ गर्छस्। जब तैँले आफ्नो काममा कुनै सानो परिणाम प्राप्त गर्छस्, तब यो कुराले तेरो मष्तिष्क भर्छ र तैँले आफूलाई बिर्सन्छस्। तँ अहङ्कारी बन्छस् र ब्रह्माण्डमा तेरो स्थान के हो भन्ने बिर्सन्छस्, सबैभन्दा माथि छु भन्ने सोच्छस्, र परमेश्वरले तँलाई यसको सट्टा मुकुट र इनाम दिनुभएको होस् भन्ने चाहन्छस्; तैँले सार्वजनिक रूपमा पनि छाडा हुने साहस गर्नुहुन्छ। संक्षेपमा, यी स्थितिहरू पावलका स्थितिहरूसँग मिल्दोजुल्दो छन्—ती उस्तै छन्, र परमेश्वरले तिनलाई तुच्छ ठान्नुहुन्छ।
हामीले पावलका सात ठूला पापहरूलाई सारांशित र परिभाषित गरेका छौं। पावल अन्तमा सजायको भागीदार बने। जब परमेश्वरले पावलको अन्त्य निर्धारित गर्नुभयो, तब के उहाँले यसलाई उसको एउटा पापमा आधारित गर्नुभयो? (होइन।) यो सब कुरालाई एकसाथ हेर्दा, यो उसले पाउनु पर्ने अन्त्य थियो; यो उसले सामना गर्नुपर्ने अन्त्य थियो। तथ्यहरू तिमीहरूका अगाडि नै छन्; तिमीहरूले तिनलाई इन्कार गर्न सक्दैनौ। यदि तिमीहरूमध्ये कोही छौ जो पावलको जस्तो बाटोमा सुरुदेखि अन्त्यसम्म हिँड्छौ, पावलका सबै सातवटा पापहरू प्रकट गर्छौ, र तिनलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्न सक्दैनौ भने, तिमीहरूको अन्त के हुनेछ? (पावलको जस्तै।) तिमीहरू पावल जस्तै ख्रीष्टविरोधी पिशाच बन्नेछौ, र तिमीहरूले सजाय पाउनुपर्छ। जब तँलाई सजाय दिइन्छ, परमेश्वरलाई अन्यायी भएको आरोप नलगा। बरु, तैँले परमेश्वरको धार्मिकताको प्रशंसा गर्नुपर्छ, र भन्नुपर्छ, “परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ! परमेश्वरले पावलका सात पापहरू प्रकट गर्नुभयो, र उहाँका वचनहरूले तिनको व्याख्या गरेका छन्। उहाँका वचनहरूमा प्रवेश नगर्ने म नै थिएँ!” अहिले अवस्था दुई हजार वर्ष पहिलेको भन्दा फरक छ; परमेश्वरले मानिसहरूलाई हरेक सत्यताको बारेमा स्पष्ट र पारदर्शी रूपमा बताउनुहुन्छ, र यसलाई तेरो लागि लेखिएको छ, ताकि तैँले यसलाई सुनेर बुझ्न सक्, र परमेश्वरले वास्तविक जीवनमा यसरी नै काम गर्नुहुन्छ र विभिन्न कुरा पूरा गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा देख्न सक्। यदि तँ अझै पनि सत्यतामा प्रवेश गर्न सक्दैनस्, र परमेश्वरको वचन अनुसार आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्न सक्दैनस् भने, उहाँको धर्मी स्वभाव अनुसार तँलाई दण्ड दिनुभएकोमा परमेश्वरलाई दोष नदे। प्रकाशको पुस्तकमा, परमेश्वरले भन्नुभयो, “हरेक मानिसलाई उसको कामअनुसार दिन मेरो इनाम मसँगै छ” (प्रकाश २२:१२)। परमेश्वरले मानिसहरूले गरेको काम अनुसार तिनीहरूलाई प्रतिफल दिनुहुन्छ। यो परमेश्वरको धर्मी स्वभाव हो। परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूले परमेश्वरको वचनको प्रकाशमा, र परमेश्वरले प्रकट गरेको पावलका सात पापहरूको प्रकाशमा आफ्नो बारेमा चिन्तन गर्नुपर्छ र बुझ्नुपर्छ, र साँचो पश्चात्ताप गर्नुपर्छ। परमेश्वरले यस्तो कार्यप्रति स्याबासी दिनुहुन्छ।
जुन १४, २०१८
