परमेश्वरप्रति मानिसमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति
कुनै व्यक्तिले साँचो आस्थाका साथ परमेश्वरमा विश्वास गर्छ कि गर्दैन भनी हेर्नका लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको परमेश्वरप्रति उसको मनोवृत्ति नियाल्नु हो। यदि उसले परमेश्वरप्रति डर र समर्पणको हृदयले व्यवहार गर्छ भने, उसमा परमेश्वरमाथि साँचो आस्था हुन्छ। तर यदि उसमा परमेश्वरप्रति कुनै डर वा समर्पण छैन भने, उसमा साँचो आस्था हुँदैन। मानिसहरूमा परमेश्वरप्रति कस्तो मनोवृत्ति हुनुपर्छ? तिनीहरू उहाँको डर मान्ने र उहाँप्रति समर्पित हुने गर्नुपर्छ। परमेश्वरको डर मान्न सक्नेहरूले सत्यता खोज्न र स्विकार्न सक्छन्। परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सक्नेहरूले परमेश्वरका अभिप्रायहरूलाई ख्याल गर्न सक्छन्; तिनीहरू आफूले गर्ने सबथोकमा परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न लागिपर्छन्। सत्यता पछ्याउने जोकोहीमा यी दुई गुणहरू हुन्छन्। परमेश्वरप्रति डर वा समर्पणको हृदय नहुनेहरू पक्कै पनि सत्यता पछ्याउने मानिस होइनन्।
सत्यताको पछ्याइको अभ्यास ठ्याक्कै कसरी गर्नुपर्छ? के तिमीहरूले आफ्नो कर्तव्य दैनिक रूपमा निर्वाह गर्ने क्रममा परमेश्वरको कामको अनुभव गर्छौ? के समस्याहरू सामना गर्दा परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेका छौ, र के तिमीहरूले सत्यताको खोजी गरेर तिनलाई समाधान गर्न सक्छौ? यो जीवन प्रवेशको विषयसँग सम्बन्धित छ। जब तिमीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्छौ, के तिमीहरूले परमेश्वरका वचनअनुसार आत्म-चिन्तन गर्न र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको समस्या समाधान गर्न सक्छौ? यदि तैँले त्यो कुरालाई यसरी अभ्यास र अनुभव गर्न सक्दैनस् भने, परमेश्वरमा विश्वास गर्नुसँग यसको कुनै सम्बन्ध छैन। तैँले जुनसुकै कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको भए पनि र तैँले जे गरिरहेको भए पनि, तैँले परमेश्वरका वचनहरूका कुन पक्षहरू, साथै आफ्ना कुन सोचाइ, राय, वा गलत अभिप्रायहरू समावेश छन् भनी बुझ्ने प्रयास गर्नुपर्छ, किनभने यी सबै मानिसको स्थितिका पाटाहरू हुन्। मानिसको स्थितिमा के-के कुरा समावेश हुन्छन्? यसमा मानिसहरूको दृष्टिकोण, मनोवृत्ति, अभिप्राय, र विचारहरू, साथै केही शैतानी दर्शनहरू, तर्क, र ज्ञान समावेश हुन्छन्—र छोटकरीमा भन्दा, यी सबै कुरा मानिसहरूको कामका आम तौरतरिका र विधिहरू र अरूलाई गर्ने व्यवहारसँग सम्बन्धित हुन्छन्। कुनै परिस्थिति सामना गर्नुपर्दा, सुरुमा आफ्नो विचार के हो भनी जाँच्नुपर्छ—पहिलो कदम यही नै हो। दोस्रो कदम भनेको त्यो विचार सही छ कि छैन भनेर जाँच्नु हो। त्यसो भए, आफ्नो विचार सही छ कि गलत छ भनेर कसरी निर्धारित गर्ने? यसलाई एकपटक परमेश्वरका वचनहरूद्वारा निर्धारित गरिन्छ र फेरि सम्बन्धित परिस्थितिको प्रकारका सिद्धान्तहरूअनुसार निर्धारित गरिन्छ: उदाहरणका लागि, परमेश्वरको घरका कार्य बन्दोबस्त, हित र नियमहरू, साथै परमेश्वरका स्पष्ट वचनहरू—कुनै पनि विचार सही हो कि होइन भन्ने कुरा निर्धारित गर्नका लागि यी कुराहरूको प्रयोग गर्। मापनका मानकहरू तिनै हुन्। के तिमीहरूले कुनै परिस्थिति सामना गर्दा आफ्ना विचारहरू जाँच्छौ? तैँले तिनलाई वास्तवमै पहिचान गर्न सके वा नसके पनि, पहिलो कदम भनेको तैँले यसरी अभ्यास गर्नैपर्छ। मानिसहरूले जेसुकै गरे पनि, तिनीहरू सबैमा त्यसबारे निश्चित विचार हुन्छ। यो विचार कसरी निर्माण हुन्छ? यो तैँले परिस्थितिलाई कसरी हेर्छस्, केका आधारमा आफ्नो दृष्टिकोण निर्माण गर्छस्, त्यसलाई कसरी सम्हाल्ने योजना बनाउँछस्, अनि त्यसलाई सम्हाल्ने विधि केका आधारमा निर्माण गर्छस्। यी सब तेरो विचारका पाटा हुन्। उदाहरणका लागि, मानवजातिको भ्रष्टताबारे तँलाई के लाग्छ? तेरो दृष्टिकोण केमा आधारित छ? तँ यो विषयलाई कसरी लिन्छस्? यी सबै कुराहरू व्यक्तिले मामिलाहरूबारे राख्ने विचारसँग सम्बन्धित छन्। कुनै पनि मामिलाबारे व्यक्तिको विचार पनि यस्तै हुन्छ; अवस्था जे-जस्तो भए पनि, मानिसहरूले हरेक मामिला सम्हाल्दा प्रयोग गर्ने मनोवृत्ति र तरिकापछाडि तिनीहरूको आफ्नै दृष्टिकोण हुन्छ। यस दृष्टिकोणले तिनीहरूको व्यवहारलाई मार्गदर्शन र नियन्त्रण गर्नेछ। अनि यही दृष्टिकोणको उत्पत्तिले नै त्यो सही छ कि गलत भन्ने निर्धारण गर्छ। उदाहरणका लागि, यदि तेरो दृष्टिकोण शैतानी दर्शन र तर्कमा आधारित छ, अनि तेरो भाषणपछाडिको अभिप्राय प्रसिद्धि र गौरव कमाउनु हो, झन् बढी मानिसहरूले तँलाई चिनून् र बुझून्, तँलाई सम्झिऊन् र स्विकारून् भन्ने हो भने तैँले कदम चाल्ने सुरुवाती विन्दु यही हो। यदि तँसँग यस्तो खालको गलत अभिप्राय छ भने, त्यसबाट उत्पन्न हुने दृष्टिकोण र तरिकाहरू पनि पक्कै गलत हुनेछन् र सत्यताअनुरूप पक्कै हुनेछैनन्। तँमा गलत दृष्टिकोण, मनोवृत्ति, र तरिकाहरू उत्पन्न हुँदा, के तैँले तिनलाई चिन्न सक्छस्? यदि तैँले ती कुरा कतिको सही वा गलत छन् भनी मूल्याङ्कन गर्न सक्छस् भने, तैँले परमेश्वरका अभिप्रायहरू पूरा गर्ने आधारभूत सर्त पूरा गर्छस्; तर यो परम सर्त चाहिँ होइन। परम सर्त के हो त? जब तैँले आफ्ना दृष्टिकोणहरू, गलत छन् भनी मूल्याङ्कन गरेको हुन्छस्, जब तँसित गलत अभिप्रायहरू साथै व्यक्तिगत योजना र चाहनाहरू हुन्छन्, तब तैँले ती गलत दृष्टिकोणहरू अनुसार कार्य नगर्न के गर्न सक्छस्? यसका लागि तैँले आफ्ना गलत अभिप्राय र दृष्टिकोणहरू त्याग्नुपर्छ, अनि साथसाथै सत्यता खोज्नुपर्छ। तँलाई आफ्ना दृष्टिकोणहरू गलत छन्, ती न सत्यतासँग न त परमेश्वरका अभिप्रायहरूसँग नै मेल खान्छन्, परमेश्वरले तिनलाई तिरस्कार गर्नुहुन्छ भनेर राम्रोसँग थाहा छ, तसर्थ तैँले तिनका विरुद्ध विद्रोह गर्नुपर्छ। देहविरुद्ध विद्रोह गर्नुको उद्देश्य के हो? त्यसको उद्देश्य परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुसार, सत्यतासँग मेल खाने कामकुरा गर्नु, अनि फलस्वरूप सत्यता अभ्यास गर्न सक्ने हुनु हो। तर, यदि तैँले आफ्ना गलत दृष्टिकोणहरूविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्दैनस् भने, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न वा सत्यता वास्तविकता जिउन सक्दैनस्; यसको अर्थ तैँले जे बुझ्छस् त्यो धर्मसिद्धान्त मात्र हो। तैँले जेबारे बोल्छस् ती कुराले तेरो व्यवहारलाई सीमित गर्न, तेरा गतिविधिलाई मार्गदर्शन गर्न, वा तेरा गलत दृष्टिकोणहरू सच्याउन सक्दैनन्, जसले त्यो धर्मसिद्धान्त मात्र हो भनेर थप प्रमाणित गर्छ। तसर्थ, पहिलो कदम आफ्ना दृष्टिकोणहरू जाँच्नु हो। दोस्रो कदम ती दृष्टिकोणहरू कति सही छन् भनी तौलनु हो: गलत दृष्टिकोणहरूविरुद्ध विद्रोह गरेर तिनलाई खारेज गर्नैपर्छ; सही दृष्टिकोणहरू पालन गरी तिनलाई समर्थन गर्नैपर्छ। अहिले तिमीहरूलाई के कुरामा कठिनाइ छ? एकातिर, तिमीहरू आफूलाई विरलै जाँच्छौ, तिमीहरूमा यो बानी बसेकै छैन। अर्कोतिर, आफूलाई जाँच्दा समेत, तिमीहरूलाई आफ्ना अभिप्राय र दृष्टिकोणहरू सही छन् कि छैनन् भनी थाहा हुँदैन। तिमीहरूलाई ती सही र गलत दुवै लाग्छन्, त्यसैले अन्त्यमा तिमीहरू दिग्भ्रमित र अलमल्ल हुन्छौ, अनि आफ्नै तरिकाले कामकुरा गर्छौ—यो एक खालको अवस्था हो। अरू कस्ता अवस्थाहरू हुन्छन्? (कहिलेकाहीँ म आफ्नै अभिप्राय र दृष्टिकोणहरूलाई पहिचान गर्छु, अनि तिनका विरुद्ध विद्रोह गर्ने चाहना राख्छु, तर म आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई जित्न सक्दिनँ। त्यसैले म सम्झौता गर्छु, आफैलाई सहज बनाउन कारण र बहानाहरू बनाउँछु। त्यसपछि म अभ्यास गर्न असफल हुन्छु, अनि पछि पछुताउँछु।) यसले तँमा सत्यताप्रति समर्पित हुने र त्यसलाई प्रेम गर्ने पर्याप्त मन छैन भन्ने देखाउँछ। यदि कसैले हृदयमा सत्यतालाई निकै प्रेम गर्छ भने, उसले प्रायः आफ्ना केही गलत अभिप्राय र दृष्टिकोणहरूलाई जित्न अनि तिनका विरुद्ध विद्रोह गर्न सक्नेछ। पक्कै पनि, केही विशेष परिस्थितिहरू हुन्छन् जहाँ धेरैजसो मानिसहरूलाई तिनलाई जित्न गाह्रो लाग्छ। तैँले पनि तिनलाई जितेको छैनस् भने त्यो सामान्य कुरा नै हो। तर यदि धेरैजसो औसत मानिसले जित्न सक्छन् तर तँलाई त्यो निकै कठिन लाग्छ भने यसले के प्रमाणित गर्छ? यसले तेरो सत्यताप्रतिको प्रेम विशाल छैन अनि सत्यता अभ्यास गर्नु तेरा लागि त्यति महत्त्वपूर्ण होइन भन्ने देखाउँछ। तेरा लागि के चाहिँ महत्त्वपूर्ण हो? आफ्नै दृष्टिकोणहरूमा अडिग रहिरहने, आफ्नै मनलाई ढुक्क बनाउने, आफ्नै चाहनाहरू पूरा गर्ने—तेरा लागि महत्त्वपूर्ण कुरा यिनै हुन्। परमेश्वरका मागहरू पूरा गर्ने, सत्यता अभ्यास गर्ने, परमेश्वरको हृदयलाई सन्तुष्ट पार्ने, अनि उहाँप्रति समर्पित हुने—तेरो हृदयमा यीमध्ये कुनै पनि कुरा महत्त्वपूर्ण छैनन्। यसले तेरा भित्री अभिप्रायहरू र तेरो पछ्याइपछाडिका दृष्टिकोणहरू खुलासा गर्छ।
कुनै व्यक्तिको स्थिति मुख्यतः के-के कुराले बनेको हुन्छ? (उसका अभिप्राय, अडान र दृष्टिकोणहरूले।) उसको स्थितिमा मुख्यतः यी कुराहरू समावेश हुन्छन्। मानिसहरूका स्थितिमा सबैभन्दा धेरै पाइने कुरा के हो? यो कुरा मानिसहरूलाई केही आइपर्दा तिनीहरूको हृदयमा बारम्बार देखा पर्छ, अनि त्यो, तिनीहरूले आफ्ना विचारमा सचेत रूपमा चिन्न सक्ने कुरा हो—तिमीहरूलाई त्यो के हो जस्तो लाग्छ? (तिनीहरूका अभिप्राय।) ठिक हो। अभिप्रायहरू स्पष्ट रूपमा मानिसहरूको स्थितिको एउटा अंश, अनि सबैभन्दा बढी पाइने कुरा हो; धेरैजसो मामिलाहरूमा, मानिसहरूका आफ्नै सोच र अभिप्रायहरू हुन्छन्। यस्ता सोच र अभिप्रायहरू देखा पर्दा, मानिसहरूले तिनलाई जायज ठान्छन्, तर ती सोच र अभिप्रायहरू बढीजसो तिनीहरूकै खातिर, तिनीहरूको आफ्नै गौरव र हितका लागि हुन्छन्, वा तिनको उद्देश्य केही कुरा ढाकछोप गर्ने, वा कुनै तरिकाले आफैलाई सन्तुष्ट पार्ने हुन्छ। यस्तो बेलामा, तैँले आफ्नो अभिप्राय कसरी आयो, त्यो किन उत्पन्न भयो भनेर जाँच्नुपर्छ। उदाहरणका लागि, परमेश्वरको घरले तँलाई मण्डली शुद्ध पार्ने काम अह्रायो, अनि त्यहाँ एउटा यस्तो व्यक्ति छ जसले सधैँ आफ्नो कर्तव्यमा झारा टार्ने गरेको छ, जो सधैँ सुस्ताउने उपाय खोजिरहेको हुन्छ। सिद्धान्तअनुसार, यस व्यक्तिलाई पखालिनुपर्छ, तर ऊसँग तेरो राम्रो सम्बन्ध छ। त्यसोभए तँभित्र कस्ता सोच र अभिप्रायहरू पैदा हुनेछन्? तैँले कसरी अभ्यास गर्नेछस्? (मेरा आफ्नै प्राथमिकताहरूअनुसार कार्य गर्नेछु।) अनि यी प्राथमिकताहरू के कुराले सिर्जना गर्छ? यो व्यक्तिले तँसँग असल व्यवहार गरेको वा तेरा लागि केही गरिदिएकोहुनाले तँमा उसको राम्रो छाप परेको छ, त्यसैले यसबेला तँ उसलाई बचाउन, उसको पक्ष लिन चाहन्छस्। के यो भावनाहरूको असर होइन र? तँ ऊप्रति भावुक हुन्छस्, त्यसैले तैँले “उच्च अधिकारीहरूसँग नीति हुन्छन् भने स्थानीयहरूसँग तिनको जवाफी उपाय हुन्छन्” भन्ने विचार अपनाउँछस्। तँ दुईजिब्रे भइरहेको छस्। एकातिर, तँ उसलाई “तिमीले कामकुरा गर्दा अलि बढी प्रयास लगाउनुपर्छ। झारा टार्न बन्द गर, तिमीले अलिकति कष्ट त भोग्नैपर्छ; यो हाम्रो कर्तव्य हो” भनेर भन्छस्। अर्कोतिर, तँ माथिकालाई उत्तर दिँदै भन्छस्, “ऊ सुध्रिएको छ, अहिले ऊ आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा झन् प्रभावकारी भएको छ।” तर खासमा तँ आफ्नो मनमा चाहिँ यस्तो सोचिरहेको हुन्छस्, “यो मैले ऊमाथि काम गरेकाले गर्दा भएको हो। यदि मैले काम नगरेको भए, ऊ अझै पनि पहिलेजस्तै हुनेथियो।” तँ मनमा सधैँ यस्तो सोचिरहेको हुन्छस्, “उसले मलाई राम्रो व्यवहार गरेको छ, उसलाई निकाल्न मिल्दैन!” तेरो अभिप्रायमा यस्ता कुराहरू हुनु भनेको कस्तो स्थिति हो? यो भनेको व्यक्तिगत भावनात्मक सम्बन्धहरूलाई बचाएर मण्डलीको कामलाई हानि पुर्याउनु हो। के यसरी कार्य गर्नु सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ? अनि के तैँले यसो गर्दा त्यसमा समर्पण हुन्छ? (हुँदैन।) त्यसमा कुनै समर्पण हुँदैन; तेरो हृदयमा प्रतिरोध हुन्छ। तँलाई आइपर्ने कुराहरू र तैँले गर्नुपर्ने काममा, तेरा आफ्नै विचारहरूमा व्यक्तिगत मूल्याङ्कनहरू हुन्छन्, अनि त्यसमा भावनात्मक कारकहरू पनि मिसिएका हुन्छन्। तैँले भावनाका आधारमा कामकुरा गरिरहेको हुन्छस्, तैपनि तँ अझै निष्पक्ष भएर कार्य गरिरहेको छु, मानिसहरूलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिइरहेको छु, अनि तिनीहरूलाई प्रेमपूर्ण सहयोग गरिरहेको छु भन्ने विश्वास गर्छस्; तसर्थ तँ परमेश्वरले भनेजस्तो नभई आफूले चाहेजस्तो गर्छस्। यसरी काम गर्दा कामको गुणस्तर घट्छ, प्रभावकारिता घट्छ, अनि मण्डलीको काममा हानि पुग्छ—यो सबै भावनाहरूअनुसार कार्य गरेको नतिजा हो। यदि तैँले आत्म-जाँच गरिनस् भने, के तैँले यसमा रहेको समस्या पहिचान गर्न सक्नेछस्? कहिल्यै सक्नेछैनस्। तँलाई यसरी कार्य गर्नु गलत हो, यो समर्पण नहुनु हो भनेर थाहा होला तर तैँले यसबारे सोच्छस् र मनमनै भन्छस्, “मैले तिनीहरूलाई प्रेमका साथ सहयोग गर्नुपर्छ, अनि तिनीहरू सहयोग पाएर सुध्रिएपछि, तिनीहरूलाई निकाल्न नै पर्नेछैन। के परमेश्वरले मानिसलाई पश्चाताप गर्ने मौका दिनुहुन्न र? परमेश्वरले मानिसलाई प्रेम गर्नुहुन्छ, त्यसैले मैले तिनीहरूलाई प्रेमका साथ सहयोग गर्नैपर्छ, र मैले परमेश्वरले भनेझैँ गर्नैपर्छ।” यी कुराहरू सोचेपछि, तँ आफ्नै शैलीमा काम गर्छस्। पछि, तेरो हृदय ढुक्क हुन्छ; तँलाई आफूले सत्यता अभ्यास गरिरहेको छु भन्ने लाग्छ। यस क्रममा, के तैँले सत्यताअनुसार अभ्यास गरिस् कि आफ्नै प्राथमिकता र अभिप्रायहरूअनुसार कार्य गरिस्? तेरा कार्यहरू पूर्ण रूपमा तेरा आफ्नै प्राथमिकता र अभिप्रायअनुसार गरिएका थिए। यो पूरै प्रक्रियाभरि, तैँले कुराहरू मिलाउन आफ्नै तथाकथित दया र प्रेम, भावना, अनि संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शनहरू प्रयोग गरिस्, अनि तैँले मध्यमार्ग लिइस्। तैँले यस व्यक्तिलाई प्रेमका साथ सहयोग गरेको जस्तो देखिन्थ्यो, तर खासमा तँ आफ्नो हृदयमा भावनाहरूद्वारा बाँधिएको थिइस्—अनि माथिकाहरूलाई थाहा हुन्छ भन्ने डरले तैँले त्यो व्यक्तिलाई सम्झौताले फकाउने प्रयास गरिस् ताकि कोही नचिढिओस् र काम सम्पन्न होस्—यो नै गैरविश्वासीहरूले लिने मध्यमार्ग हो। वास्तवमा, परमेश्वरले यो अवस्थालाई कसरी मूल्याङ्कन गर्नुहुन्छ? उहाँले तँलाई सत्यताप्रति समर्पित नहुने, सत्यता र परमेश्वरका मागहरूप्रति प्रायः छानबिनको र विश्लेषणको मनोवृत्ति अपनाउने व्यक्तिको रूपमा वर्गीकरण गर्नुहुनेछ। तैँले यो तरिका प्रयोग गरेर सत्यता र परमेश्वरका मागहरूलाई व्यवहार गर्दा, अनि यो मनोवृत्तिले आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्दा तेरो अभिप्रायले कस्तो भूमिका खेल्छ? यसले परमेश्वरका मागहरूलाई केही ख्याल नगरी, अनि तेरा कर्तव्यहरू वा मण्डलीको काममा कुनै सकारात्मक प्रभाव नपारी तेरो आफ्नै स्वार्थ, तेरो आफ्नै घमण्ड, अनि तेरा पारस्परिक सम्बन्धहरूलाई बचाउने काम गर्छ। यस्तो व्यक्ति पूर्णतः संसारसँग व्यवहार गर्ने दर्शनहरूद्वारा जिइरहेको हुन्छ। उसले बोल्ने र गर्ने सबै कुरा उसका आफ्नै गौरव, भावनाहरू, र पारस्परिक सम्बन्धहरूको रक्षा गर्नका निम्ति हुन्छन्, तैपनि उसमा सत्यता र परमेश्वरप्रति साँचो समर्पण हुँदैन, न त उसले यी समस्याहरू छन् भनी उद्घोष गर्ने वा स्विकार्ने प्रयास नै गर्छ। उसले रत्तिभर पनि आत्म-ग्लानि महसुस गर्दैन र ऊ ती समस्याका प्रकृतिबारे पूर्णतः अनजान नै रहन्छ। यदि मानिसहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छैन, र तिनीहरूका हृदयमा परमेश्वरका लागि ठाउँ छैन भने, तिनीहरूले जुनसुकै कर्तव्यहरू निर्वाह गरिरहेका भए पनि वा तिनीहरू जुनसुकै समस्याहरूसँग जुधिरहेका भए पनि, तिनीहरूले कहिल्यै सिद्धान्तअनुसार काम गर्न सक्दैनन्। आफ्ना अभिप्राय र स्वार्थी चाहनाहरूमा जिइरहेका मानिसहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न असक्षम हुन्छन्। यही कारणले गर्दा, यदि तिनीहरूलाई कुनै समस्या आइपर्यो, र तिनीहरूले आफ्ना अभिप्रायहरू जाँचेनन् र आफ्ना अभिप्रायहरू कहाँनेर गलत छन् भनी पहिचान गर्न सकेनन्, बरु यसको सट्टा तिनीहरूले यावत् किसिमका स्पष्टीकरणहरू प्रयोग गरेर आफ्ना निम्ति झुट र बहानाहरू सिर्जना गरे भने, अन्त्यमा के हुन्छ? तिनीहरूले आफ्ना हित, गौरव र पारस्परिक सम्बन्धहरूको रक्षा गर्ने काम अत्यन्तै राम्रोसँग गर्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्वरसँगको आफ्नो सामान्य सम्बन्ध गुमाएका हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले लामो समयदेखि परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुन्छन्, तर तिनीहरूलाई आफ्नो केही व्यक्तिगत अनुभवबारे सङ्गति गर्न लगाउँदा, तिनीहरूसँग भन्नलाई केही हुँदैन, तिनीहरूले आफ्नो स्वभाव परिवर्तनसँग सम्बन्धित कुनै पनि अनुभवात्मक गवाही बताउन सक्दैनन्। यसको कारण के हो? तिनीहरूले विरलै आत्म-जाँच गर्छन्, र विरलै सत्यता सिद्धान्तअनुसार अभ्यास गर्छन्। तिनीहरू बरु आफ्नै मार्गमा हिँड्न, कुनै भ्रष्ट स्वभावमा जिउन रुचाउँछन्, आफ्नै अभिप्राय, दृष्टिकोण, चाहना र योजनाद्वारा मार्गदर्शित कामहरू गर्छन्, अनि यो सब भइरहँदा पनि पश्चात्ताप गर्दैनन्। तिनीहरूले विश्वास गर्ने परमेश्वरमा नै हो, र तिनीहरूले सुन्ने परमेश्वरका वचनहरू नै हुन्; तिनीहरूले प्राप्त गर्ने भनेको सत्यता हो, अनि सङ्गति र प्रचार गर्ने पनि सत्यता नै हो—तर तिनीहरूले वास्तवमा के अभ्यास गर्छन्? तिनीहरूले परमेश्वरका मागहरूअनुसार नभई आफ्नै अभिप्राय र कल्पनाहरूअनुसार मात्र अभ्यास गर्छन्। त्यसोभए परमेश्वरका वचनहरूप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति कस्तो हुन्छ? तिनीहरूले परमेश्वरका मागहरूलाई कसरी व्यवहार गर्छन्? मानिसहरू परमेश्वरको काम अनुभव गर्ने कुन पक्षमा सबैभन्दा विवेकपूर्ण हुनुपर्छ? तिनीहरूले कसरी परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्नुपर्छ र सत्यता अभ्यास गर्नुपर्छ—यो नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण विषय हो। यदि कसैले परमेश्वरका वचन र प्रवचनहरू सुनेपछि गएर तिनलाई अभ्यास गर्दैन भने, के उसले साँच्चै परमेश्वरमा विश्वास गरिरहेको हुन्छ त? के उसले साँच्चै उहाँको काम अनुभव गरिरहेको हुन्छ त? ऊ विवेकपूर्ण हुनुपर्ने ठाउँमा किन भइरहेको हुँदैन? उसले सत्यता अभ्यास गर्नुपर्ने बेला किन परमेश्वर र उहाँका वचनहरूलाई शङ्का गरिरहेको हुन्छ? “परमेश्वरले किन यी मागहरू राख्नुहुन्छ? के ती उहाँका वचनहरूअनुरूप छन्? यदि परमेश्वरले यसरी माग गर्नुहुन्छ भने, के उहाँ अझै प्रेम हुनुहुन्छ त? उहाँले यस्ता मागहरू राख्ने काम गर्नुहुन्छ जस्तै लाग्दैन, होइन र? म यो स्विकार्न सक्दिनँ। परमेश्वरका मागहरू अलि बेपरवाह छन्, ती मानव धारणा र कल्पनाहरूविरुद्ध छन्।” ल भन, के यसरी कुरा जोख्ने व्यक्तिले सत्यता स्विकार्न सक्छ त? (सक्दैन।) यो सत्यता स्विकार्ने मनोवृत्ति होइन। परमेश्वरका मागलाई यस्तो मनोवृत्ति र यस्ता अभिप्रायका साथ जोख्नु र व्यवहार गर्नु—यो परमेश्वरप्रति आफ्नो हृदय खोल्नु हो कि बन्द गर्नु हो? (बन्द गर्नु हो।) यो स्वीकारको होइन, प्रतिरोधको मनोवृत्ति हो। परमेश्वरका मागहरूको कुरा गर्दा, यस्ता मानिसले पहिले छानबिन गर्छन् अनि केहीले नाक समेत खुम्च्याउँछन्: “परमेश्वरले मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग खासै अन्तरक्रिया गर्नुभएको छैन; उहाँलाई मण्डलीका मामिलाहरू थाहा छैन। के परमेश्वरको घरले अलिक बढी नै स्वेच्छाचारी रूपमा कामकुरा सम्हालिरहेको छैन र? हामी यसरी कामकुरा गर्दैनौँ। हामी त दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अवस्थाका आधारमा कामकुरा गर्छौँ, तिनीहरूलाई अवसर दिन्छौँ। अनि त्यसबाहेक, देहधारी परमेश्वरले मानव कमजोरीहरूलाई बुझिदिनु पर्छ! यदि उहाँले ख्याल नगरे, हामी गर्नेछौँ। त्यस्ता केही कुराहरू छन् जसलाई परमेश्वरले ख्याल गर्नुहुन्न, तर हामी गर्नेछौँ।” तिनीहरूले कस्तो मनोवृत्ति अपनाइरहेका छन्? यो प्रतिरोध, मूल्याङ्कन, र निन्दा गर्ने मनोवृत्ति हो। तिनीहरूले मामिलाहरूलाई छानबिन गर्छन् अनि आफ्नो फैसला सुनाउँछन्। अनि तिनीहरूले कसरी फैसला गर्छन्? तिनीहरू यसो भन्छन्: “जे भए पनि, परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ, अनि मैले विश्वास गर्ने परमेश्वरमा हो, कुनै व्यक्तिमा होइन। परमेश्वरले मानिसको हृदयको गहिराइ जाँच्नुहुन्छ।” यसको अर्थ के हो? (तिनीहरू देहधारी परमेश्वरलाई इन्कार गर्छन्।) ठिक भनिस्। तिनीहरू हृदयमा ख्रीष्टलाई इन्कार गर्छन्, जसलको आशय ख्रीष्टका वचनले परमेश्वरको प्रतिनिधित्व गर्छ भन्ने जरुरी छैन भन्ने हो। जहाँ-जहाँ ख्रीष्टका कार्य र वचनहरू तिनीहरूका आफ्नै स्वार्थ, अभिप्राय र दृष्टिकोणहरूसँग बाझिन्छन् वा तिनलाई उल्लङ्घन गर्छन्, त्यहाँ तिनीहरूले परमेश्वरलाई इन्कार गर्छन्। “जे होस्, मैले विश्वास गर्ने परमेश्वरमा हो, र परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ। उहाँले मानिसहरूको हृदयको गहिराइ जाँच्नुहुन्छ।” यी कथनहरू के हुन्? के ती आलोचना हुन्? यी कथनहरूको प्रकृति कस्तो छ? (ईश्वरनिन्दा गर्ने खालको।) मानिसको पछाडि तिनीहरूको कुरा काट्नु मूल्याङ्कन गर्नु हो। परमेश्वरको पछाडि उहाँको कुरा काट्नु भनेको आलोचना मात्र होइन; त्यो त ईश्वरनिन्दा हो। के परमेश्वरको निन्दा गर्न सक्ने मानिसहरू साँचो विश्वासी हुन सक्छन् त? के तिनीहरू विवेक र समझ भएका मानिस हुन् त? के तिनीहरू परमेश्वरले मुक्ति दिने मानिस हुन् त? यी मानिसहरू विशुद्ध रूपमा शैतानका नोकर हुन्, दुष्ट मानिस हुन्, र तिनीहरूलाई इन्कार गरेर हटाइनुपर्छ।
के मण्डलीहरूमा परमेश्वरबारे टिप्पणी गर्ने र उहाँको कामको मूल्याङ्कन गर्ने प्रकटीकरणहरू हुन्छन्? ती व्याप्त नभए पनि हुन चाहिँ हुन्छन्, किनकि कुनै पनि मण्डलीमा केही अविश्वासी र दुष्ट मानिसहरू हुन्छन्। अब, विशेष परिस्थितिहरूमा, के परमेश्वरमा साँच्चै विश्वास गर्नेहरूको हृदयमा यस्तो किसिमको स्थिति उत्पन्न हुन सक्ला र? यदि तिमीहरूमा मूल्याङ्कन, प्रतिरोध र ईश्वरनिन्दा जस्ता कुराहरू पैदा भएमा, तिमीहरूको भित्री प्रतिक्रिया के हुन्छ? के तिमीहरूले त्यो समस्याको गम्भीर प्रकृति बुझ्न सक्छौ? उदाहरणका लागि, मानौँ कि तैँले कहिल्यै बिहे गरेको छैनस्, तर तँ उचित वातावरणमा छस् अनि तैँले एक जना असल सम्भावित जीवनसाथी भेटिस् जोसँग तँ डेट गर्न चाहन्छस्। तैँले विगतमा परमेश्वरलाई आफ्नो सम्पूर्ण जिन्दगी उहाँप्रति समर्पित गर्नेछु र जीवनसाथी खोज्नेछैनँ भनेर वाचा गरेको भए पनि, तँलाई हृदयमा यस व्यक्तिबारे राम्रो लाग्छ, त्यसैले तैँले ऊसँग डेट गर्ने निधो गर्छस्। तर डेट गरिसकेपछि तैँले धेरै अवरोधहरू छन् भन्ने पत्ता लगाउँछस्, अनि तैँले ऊसँग डेट गर्नु उचित हुँदैन, र परमेश्वरले यसको अनुमति दिनुहुन्न भन्ने थाहा पाउँछस्। तँ उसलाई त्याग्न चाहन्छस्, तर छोडिहाल्न सक्दैनस्, त्यसैले तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्छस् अनि आफैलाई सराप्छस् र आफूविरुद्ध विद्रोह गर्छस्, अनि अन्त्यमा तिमीहरू दुईको बिछोड हुन्छ। बिछोडपछि, तँ अत्यन्तै मानसिक तनावमा हुन्छस्। यो सामान्य हो। यो मानवताको सामान्य कमजोरी हो। तर तैँले परमेश्वरबारे गुनासो गर्नै हुँदैन। के धेरैजसो मानिसहरू यस अनुभवबाट गुज्रेर पनि परमेश्वरबारे गुनासो नगरी बस्न सक्लान्? धेरैजसोले सक्दैनन्, अनि यसले सत्यता र परमेश्वरप्रति तिनीहरूको मनोवृत्ति दर्साउँछ। यस्तो खालको अवस्थामा परमेश्वरबारे गुनासो गर्ने व्यक्तिको सोच कति गलत होला त? (यदि मैले परमेश्वरमा विश्वास नगरेको भए जीवनसाथी भेट्टाउन सक्थेँ।) के यस्तो खालको सोच गम्भीर समस्या हो? ऊ केही हदसम्म परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहँदैन, हार मान्न चाहन्छ। उसले सोच्छ: “मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्ने मार्ग नै किन रोजेँ? परमेश्वरमा विश्वास नगर्नु नै राम्रो हुन्थ्यो, म जे मन लाग्यो त्यही गर्न सक्थेँ। यस्तो सुहाउने जीवनसाथी भेट्टाउन सजिलो छैन; अहिले मैले उसलाई जान दिएँ भने, म चाँडै बुढो हुनेछु र मलाई कसैले चाहनेछैन। के म फेरि कहिल्यै कसैको खोजीमा नलागौँ त? के मैले आफ्नो बाँकी जीवन यसरी नै बिताउने हो?” नकारात्मक, पछुतोले भरिएका सोच यस व्यक्तिको दिमागमा यतिसम्म घुमिरहन्छन् कि ऊ उप्रान्त विश्वास नै गर्न चाहँदैन। यी परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्ने र उहाँलाई धोका दिने प्रकटीकरणहरू हुन्। तर यो सबैभन्दा गम्भीर सोच होइन। कुन सोचहरू योभन्दा गम्भीर छन्? के तिमीहरूले यस्तो खालको कुरा अनुभव गरेका छौ। (छैनौँ।) यस्तो अनुभव नगर्नु वास्तवमै निकै खतरनाक हो। यस्ता कुरा अनुभव गरेकाहरूले तिनका केही निश्चित पक्षहरू स्पष्ट देख्न सक्छन्; पूर्णतः निश्चित नभए पनि, तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा सुरक्षित नै हुन्छन्। त्यस्ता अनुभव नभएकाहरूले सामना गर्ने परीक्षा मामुली हुँदैन। तिनीहरू सतर्क रहनैपर्छ, किनकि सतर्क नहुनेबित्तिकै तिनीहरू परीक्षामा फसिहाल्छन्! केही मानिसहरू यस्तो सोच्छन्: “आखिरी दिनहरूमा जन्मनु र परमेश्वरद्वारा चुनिनु राम्रो कुरा हो। त्यसमाथि, म जवान नै छु, पारिवारिक उल्झनरहित छु, जसले गर्दा आफ्ना कर्तव्यहरू निर्वाह गर्न स्वतन्त्र छु—यो परमेश्वरको अनुग्रह हो। यसको नराम्रो पक्ष एउटा मात्र छ; यदि मैले सुहाउँदो जोडी भेटेँ भने पनि तिनको पछि लाग्न वा तिनलाई बिहे गर्न पाउँदिनँ। तर मैले जोडी खोज्न किन नपाउने? के विवाह पाप हो र? बुढाबुढी अनि बालबच्चा भएका कैयौँ दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू छैनन् र? अनि के तिनीहरूले पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्दैनन् र? मैले चाहिँ जोडी खोज्न किन नपाउने? परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्न!” परमेश्वरबारे तिनीहरूको मूल्याङ्कन र असन्तुष्टि देखा पर्छन्। तिनीहरू यो सब परमेश्वरले नै गर्नुभएको हो, यो सबै उहाँबाटै आउँछ भन्ने सोच्छन्, त्यसैले तिनीहरू उहाँसँग रिसाएर गुनासो पोख्छन्: “परमेश्वर मप्रति एकदम अन्यायी हुनुहुन्छ! उहाँ अति बेपरवाह हुनुहुन्छ! अरूले बिहे गर्न हुने, मैले चाहिँ किन नहुने? अरूले बालबच्चा पाउन हुने, मैले चाहिँ किन नहुने? परमेश्वरले अरूलाई यो अवसर दिनुहुन्छ, मलाई चाहिँ किन दिनुहुन्न?” गुनासो र आलोचनाहरू पैदा हुन्छन्। यो कस्तो स्थिति हो? (प्रतिरोधी, विरोधी स्थिति।) प्रतिरोधी, असन्तुष्ट, अनिच्छुक स्थिति। तिनीहरूमा परमेश्वरले गरिरहनुभएको काम स्विकार्ने वा त्यसप्रति समर्पित हुने अभिप्राय अलिकति पनि हुँदैन; तिनीहरू केवल उहाँले त्यसो नगरिदिनुभए हुन्थ्यो भन्ने इच्छा गर्छन्। तथापि, तिनीहरू अझै पनि बिहे गर्ने निर्णय गर्न हिचकिचाउँछन्, किनकि तिनीहरूलाई डर हुन्छ कि यदि तिनीहरू बिहे गरेर उल्झनमा परे भने, तिनीहरू पहिले जस्तै स्वतन्त्र रहनेछैनन् र त्यसपछि तिनीहरूले आफ्ना कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्न सक्नेछैनन्, जसले पछि तिनीहरूलाई मुक्ति पाउन र स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्नबाट रोक्नेछ। त्यतिबेला तिनीहरूले यसरी पछुताएर के हुन्छ र? वास्तवमा, यो तँ आफैले रोज्ने मार्ग हो। परमेश्वरले मानवलाई स्वतन्त्र इच्छा दिनुहुन्छ। तँ जोडी खोजेर बिहे गर्न चाहन्छस् कि सत्यता र मुक्ति पछ्याउन चाहन्छस् भन्ने कुरा तैँले निर्णय गर्न सक्छस्। यो पूर्णतः व्यक्तिगत निर्णयको कुरा हो; तैँले सही निर्णय गर्छस् कि गर्दैनस् भन्ने कुराको परमेश्वरसँग कुनै सम्बन्ध छैन, त्यसैले तँ किन उहाँबारे गुनासो गर्छस्? तँ उहाँ धर्मी हुनुहुन्न भनेर किन गुनासो गर्छस्? तँ किन यति धेरै गुनासो गर्छस्? (किनकि मेरा आफ्नै स्वार्थहरू पूरा भएनन्।) तेरा स्वार्थहरूको कुरा उठ्दा, तँ भित्री रूपमा असन्तुष्ट बन्छस्। तँ आफूलाई घाटा लागेको महसुस गर्छस्, त्यसैले परमेश्वरबारे गुनासो गर्छस् अनि गुनासो पोखाउने कारणहरू समेत खोज्छस्। यो कस्तो खालको स्वभाव हो? (क्रूर स्वभाव।) यो क्रूरता हो। परमेश्वरबारे गुनासो गर्ने, उहाँ धर्मी हुनुहुन्न भनी गुनासो गर्ने, र आफ्ना स्वार्थहरू पूरा नहुनेबित्तिकै उहाँका प्रबन्धहरू अनुचित छन् भनी गुनासो गर्ने—यो क्रूर र हठी, साथै सत्यतालाई प्रेम नगर्ने स्वभाव हो। यस्ता स्थिति र सोचहरू मानिसहरूमा कसरी उत्पन्न हुन्छन्? यदि यी अवस्थाहरू नहुने हुन् भने, के यी कुराहरू अझै उत्पन्न र प्रकट हुने थिए? (थिएनन्।) जब तँ यस्तो अवस्था सामना गरिरहेको हुँदैनस्, त्यसबेला तेरा सान्दर्भिक स्वार्थहरू परमेश्वरका मागहरूसँग ठोक्किने छैनन् अनि तेरा स्वार्थमा कुनै पनि तरिकामा सम्झौता गरिनेछैन, त्यसैले तँ परमेश्वरप्रतिको तेरो प्रेम र पछ्याइ अरू सबै जनाको भन्दा राम्रो र बलियो छ भन्ने सोच्छस्। तर तँलाई यस्तो अवस्था आइपर्दा र त्यसमा तेरा स्वार्थहरू जोडिँदा, तैँले आफ्ना स्वार्थहरू छोड्न सक्दैनस्, त्यसैले तैँले परमेश्वरबारे गुनासो गर्छस्। यो कुराबाट के देख्न सकिन्छ? मानिसहरूलाई बारम्बार परमेश्वरबारे गुनासो गर्न र उहाँको मूल्याङ्कन गर्न लगाउने कारक के हो? (तिनीहरूका आफ्ना स्वार्थहरू पूरा नहुनु।) जब मानिसहरूका आफ्नै स्वार्थहरू जोडिन्छन्, जब तिनीहरूका अभिप्राय, चाहना, र योजनाहरू पूरा हुन सक्दैनन्, तब तिनीहरूले परमेश्वरको प्रतिरोध, आलोचना, र उहाँबारे गुनासो गर्छन्, र ईश्वरनिन्दा पनि गर्न सक्छन्। खासमा, आलोचना गर्नु आफैमा एक किसिमको प्रतिरोधी स्थिति हो; ईश्वरनिन्दा त झनै गम्भीर कुरा हो। जब तिनीहरूका स्वार्थलाई हानि पुग्छ, तब तिनीहरू त्यसबारे जति सोच्छन् त्यति रिसाउँछन्, अनि जति असन्तुष्ट बन्छन् त्यति नै अन्यायमा परेको महसुस गर्छन्। तिनीहरू प्रतिरोध गर्न थाल्छन्, अनि मनमा यी सोचहरू बोकेर, तिनीहरूका ओठबाट गुनासाहरू पोखिन थाल्छन र तिनीहरूले आलोचना गर्न थाल्छन्। यो परमेश्वरलाई विरोध गर्ने सङ्केत हो।
व्यक्तिले परमेश्वरको प्रतिरोध गरेको देखाउने केही ठोस प्रकटीकरणहरू के-के हुन्? (लगनका साथ आफ्नो कर्तव्य पूरा नगर्नु; आफ्नो कर्तव्यमा झारा टार्नु।) यो एउटा पक्ष हो। पहिला, यस व्यक्तिले आफ्नो ऊर्जाको ७० वा ८० प्रतिशत आफ्नो कर्तव्य निर्वाहमा समर्पित गर्न सक्थ्यो, र ऊ आफूले गरिरहेको काममा समर्पित हुन सक्थ्यो, तर अहिले उसले परमेश्वरबारे अवधारणाहरू पाल्छ, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नुको बाबजुद परमेश्वरको आशिष् वा अनुग्रह नपाएको महसुस गर्छ। परमेश्वरलाई अधर्मी भनेर आलोचना गर्नबाहेक, उसको हृदयमा अनिच्छा पनि हुन्छ, त्यसैले उसले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा पूर्णतः झाराटारूवा रूपमा कार्य गर्दै, आफ्नो १० वा २० प्रतिशत मात्र मेहनत लगाउँछ। यो विद्रोही स्थितिको कारण उत्पन्न हुने एक किसिमको प्रतिरोधी व्यवहार हो। अरू के हुन्छ? (लापरवाह परित्याग।) यो कसरी प्रकट हुन्छ? उदाहरणका लागि, मानौँ कुनै व्यक्ति, समूह अगुवा भएर कार्य गर्दा, ८ बजेको भेलाका लागि ५ बजे नै उठेर प्रार्थना गर्ने, आत्मिक भक्तिमा संलग्न हुने अनि तयारी गर्ने गर्थ्यो। त्यसपछि उसले भेलामा सङ्गति गर्ने विषयवस्तु रेकर्ड गर्थ्यो। कर्तव्य निर्वाह गर्नेप्रति उसको मनोवृत्ति गम्भीर थियो, ऊ आफूलाई त्यसमा पूर्णतः समर्पित गर्थ्यो। तर एक पटक उसलाई काटछाँट गरिएपछि, उसले यस्तो सोच्न थाल्यो: “चाँडो उठ्नुको के अर्थ भो र? परमेश्वरले त्यो देख्नुहुन्न, अनि कसैले त्यसको लागि मेरो प्रशंसा गर्दैन। मैले अर्पित रूपमा आफ्नो कर्तव्य निभाउँछु भन्ने व्यक्ति एक जना पनि छैन। यसबाहेक, मैले कडा परिश्रम गर्दा पनि मलाई सधैँ काटछाँट गरिन्छ। अनि मैले परमेश्वरको अनुमोदन पनि पाएको छैन; भविष्यका इनाम पनि अब खतरामा छन् जस्तो देखिन्छ।” त्यसैले अर्को भेलामा उसले पूर्वतयारी वा सक्रिय सङ्गति गर्दैन, अनि रेकर्ड राख्न पनि छोड्छ। यो कस्तो मनोवृत्ति हो? (गैरजिम्मेवार मनोवृत्ति।) ऊ गैरजिम्मेवार र झाराटारूवा हुन्छ, अनि त्यस उप्रान्त उसले आफ्नो पूरै हृदय र शक्ति समर्पित गर्न नै चाहँदैन। ऊ किन यस्तो हुन्छ? उसलाई भित्री रूपमा केही कुराले समस्या समस्या दिइरहेको हुन्छ। ऊ परमेश्वरको प्रतिरोध गर्छ र उहाँसँग प्रतिस्पर्धा गर्छ, र सोच्छ: “तपाईँले मलाई काटछाँट गर्नुभएकाले मलाई असहज भएको छ, त्यसैले म पनि तपाईँलाई यसरी नै व्यवहार गर्छु। मैले आफ्नो पूरै हृदय र मन समर्पित गर्ने गर्थेँ तर परमेश्वरले मेरो अनुमोदन गर्नुभएन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई अन्यायपूर्ण व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यसैले म आइन्दा आफ्नो कर्तव्य निभाउने सक्दो प्रयास गर्नेछैनँ!” यो कस्तो स्वभाव हो? उसको जङ्गलीपन प्रकट भइरहेको छ; उसले आफ्नो हृदयमा परमेश्वरको धार्मिकतालाई इन्कार गर्छ, परमेश्वरले मानिसको हृदयको गहिराइ जाँच्ने, र परमेश्वरले मानिसलाई साँच्चै प्रेम गर्ने कुरालाई इन्कार गर्छ, उहाँको सारलाई इन्कार गर्छ, अनि केवल आफ्नै धारणाहरूका आधारमा उहाँलाई व्यवहार गर्छ। परमेश्वरलाई यसरी व्यवहार गर्दा कस्ता व्यवहारहरू उत्पन्न हुन्छन्? लापर्बाहीपन, लापरवाह परित्याग, अनि गैरजिम्मेवारी, साथै गुनासो र गलतफहमीहरू। उसले आफ्ना धारणाहरू फैलाउँदै, अरूलाई यसरी उक्साउने कामसमेत गर्नेछ: “परमेश्वरमा विश्वास गर्दैमा तैँले आशिष् पाउँछस् भन्ने सुनिश्चित हुँदैन। अनि तैपनि कस्तो आशिष् रे? के तिनलाई कसैले देखेको छ र? हामी सबै पावलको मार्गमा हिँडिरहेका छौँ, हामीमध्ये कति जना पत्रुसजस्तो हुन सक्छौँ र? परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिनु त्यति सजिलो छैन।” उसले के फैलाइरहेको छ? परमेश्वरबारे उसका आलोचना, धारणा, साथै, उहाँसँग उसको असन्तुष्टि। यो कस्तो प्रकृतिको व्यवहार हो? के यो झगडालु प्रकृतिको व्यवहार हो? (हो।) तिनीहरू कसरी यति झगडालु हुन सक्छन्? किनकि तिनीहरूले बोकेका दृष्टिकोणहरू गलत छन्। तिनीहरूले मानिसप्रति परमेश्वरको मनोवृत्ति, तिनीहरूप्रति उहाँका मागहरू, अनि तिनीहरूप्रति उहाँको शैलीलाई गलत बुझिरहेका छन्—तिनीहरूले यी कुरा बुझ्दैनन्। परमेश्वरले तिनीहरूमा काम गर्दा, तिनीहरूले त्यसलाई स्विकार्न र त्यसमा समर्पित हुन सक्दैनन्, न त सत्यता खोज्न नै सक्छन्। यसले गर्दा अन्ततः के पैदा हुन्छ? प्रतिरोध, आलोचना, निन्दा, र ईश्वरनिन्दा। भ्रष्ट स्वभाव हुने सबैले स्वाभाविक रूपमै यी देखाउनेछन्; कसले कति हदसम्म देखाउँछ भन्ने कुरा मात्र फरक हुन्छ। दुष्ट मानिसहरूले मात्र यसरी व्यवहार गर्छन् भन्ने पटक्कै होइन। के तिमीहरू सहमत छौ? (छौँ। सत्यता नपछ्याउने सबैले यसरी नै व्यवहार गर्छन्।) ठिक भन्यौ। सत्यता नपछ्याउने अनि दुर्भावपूर्ण मानवता भएका मानिसहरू सबैले विभिन्न मात्रामा यी लक्षणहरू प्रदर्शन र प्रकट गर्छन्। सत्यता पछ्याउनमा बढी लगनशील हुनेहरूले पनि आफूलाई केही अवाञ्छनीय कुरा आइपर्दा असाधारण स्थितिहरू पैदा गर्छन्, तर तिनीहरूले प्रार्थना गरेर, परमेश्वरका वचनहरूअनुसार आत्म-जाँच गरेर, अनि सत्यता खोजेर आफूलाई बदल्न सक्छन्। आफूलाई बदलेपछि, तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्नेछन्, जसले गर्दा तिनीहरूले परमेश्वरलाई गलत बुझ्न छाड्छन् र केही समर्पण विकास गर्छन्। कहिलेकाहीँ यस समर्पणमा केही अशुद्धता हुने, यो अलिक जबरजस्ती गरिएको हुने, वा त्यसले मानक अलिक पूरा नगर्ने भए पनि, तिनीहरू समर्पित हुन इच्छुक भएसम्म र तिनीहरूले अलिकति भए पनि सत्यता अभ्यास गर्न सकेसम्म, तिनीहरू बिस्तारै सत्यताका सबै पक्षबारे प्रस्ट हुनेछन्। तर यदि तँमा समर्पित हुने कुनै चाहना नै छैन, र तैँले आफूलाई जाँचेर यो समस्या थाहा पाइसकेपछि पनि तैँले सत्यता खोज्ने वा स्विकार्ने गर्दैनस्—परमेश्वरले तँलाई व्यवहार गर्ने तरिका त झनै स्विकार्दैनस् भने—समस्या हुनेछ। यसले कस्ता परिणामहरू ल्याउनेछ? तैँले गुनासो गर्नेछस्, लापरवाह भएर आलोचना गर्नेछस्, अनि अनियन्त्रित भएर बोल्नेछस्, तँमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदयको नामोनिशान हुनेछैन। त्योभन्दा कम गम्भीर अवस्थामा, तैँले घरमा गुनासो गर्नेछस् अनि आफ्नो रिस पोख्न भाँडाहरू फुटाउनेछस्। तँ परमेश्वरबाट टाढा जानेछस्, र उहाँसामु आउन र प्रार्थना गर्न अनिच्छुक हुनेछस्। अझ गम्भीर अवस्थामा, दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग हुँदा, तैँले आफ्नो नकारात्मकता र धारणाहरू फैलाउनेछस्, बाधा र अवरोध सिर्जना गर्नेछस्। यदि तैँले त्यसपछि पनि पश्चात्ताप गरिनस् भने, तैँले तिनीहरूको आक्रोश निम्त्याउने सम्भावना हुन्छ, अनि तँलाई मण्डलीबाट निकालिने वा निष्कासित गरिनेछ।
जब मानिसहरूलाई फरक-फरक कुराहरू आइपर्छन्, तब तिनीहरूमा असल र खराब मानवताबीचको भिन्नता देखाउने यावत् किसिमका प्रकटीकरणहरू देखिन्छन्। त्यसो भए, मानवतालाई मापन गर्ने मापदण्डहरू के-के हुन्? कोही कस्तो किसिमको व्यक्ति हो, र उसले मुक्ति पाउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरा कसरी मापन गर्नुपर्छ? यो कुरा तिनीहरूले सत्यलाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन् र तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। सबै मानिसहरूभित्र धारणा र विद्रोहीपन लुकेको हुन्छ, तिनीहरू सबैमा भ्रष्ट स्वभावहरू हुन्छन्, त्यसैले कहिलेकाहीँ यस्तो समय आइपर्छ जुन बेला परमेश्वरले तिनीहरूलाई जे गराउनुहुन्छ त्यो तिनीहरूको हितसँग मिल्दैन, र तिनीहरूले एउटा निर्णय गर्नुपर्ने हुन्छ—यी कुराहरू तिनीहरू सबैले प्राय अनुभव गर्ने कुरा हुन्, यी कुराहरूबाट कोही पनि बच्न सक्दैन। हर व्यक्तिलाई त्यस्ता समयहरू आइपर्छन् जुन बेला उसले परमेश्वरलाई गलत अर्थ्याउने र परमेश्वरबारे धारणाहरू बनाउने, वा परमेश्वरबारे गुनासोहरू गर्ने र उहाँविरुद्ध प्रतिरोध वा विद्रोह गर्ने गर्छ—तर सत्यताप्रति मानिसहरूको मनोवृत्ति फरक-फरक हुने भएकाले तिनीहरूले यसलाई फरक-फरक तरिकाले नै लिन्छन्। कतिपय मानिसहरूले आफ्ना धारणाहरूबारे कहिल्यै बोल्दैनन्, बरु आफै सत्यता खोजेर त्यसलाई समाधान गर्छन्। तिनीहरूले तिनका बारेमा किन बोल्दैनन्? (तिनीहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ।) ठिक भन्यौ: तिनीहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ। तिनीहरू यस्ता कुरा बोल्दा नकारात्मक असर पर्छ भनेर डराउँछन्, र तिनीहरूले अरू कसैलाई असर नगरी हृदयभित्रै यसलाई समाधान गर्ने प्रयास गर्छन्। जब तिनीहरूले अरूलाई पनि यस्तै स्थितिमा भेट्छन्, तब तिनीहरूले आफ्नै अनुभव प्रयोग गरेर उनीहरूलाई सहयोग गर्छन्। यो दयालु हृदयको हुनु हो। दयालु हृदय भएका मानिसहरूले अरूप्रति प्रेमिलो व्यवहार गर्छन्, र तिनीहरू अरूलाई तिनीहरूका समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्न इच्छुक हुन्छन्। तिनीहरूले कामकुरा गर्दा र अरूलाई सहयोग गर्दा सिद्धान्तहरू पालना गर्छन्, अरूलाई फाइदा होस् भनेर नै तिनीहरूले अरूका समस्याहरू समाधान गर्न सहयोग गर्छन्, र तिनीहरूले अरूलाई फाइदा नपुग्ने केही कुरा बोल्दैनन्। यो प्रेम हो। त्यस्ता मानिसहरूसँग परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुन्छ, र तिनीहरूको व्यवहार सिद्धान्तमा आधारित र बुद्धिमानीपूर्ण हुन्छ। मानिसहरूको मानवता असल छ कि खराब भनेर मापन गर्ने मापदण्ड यिनै हुन्। नकारात्मक कुराले कसैलाई फाइदा गर्दैन, र तिनीहरूले यी तिनका बारेमा सुनिने गरी बोले भने अरूलाई असर पर्छ भन्ने तिनीहरूलाई थाहा हुन्छ, त्यसैले त्यो समाधान गर्नलाई तिनीहरूले मनमनै परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्ने र सत्यता खोजी गर्ने निर्णय गर्छन्। तिनीहरूसँग जुन किसिमका धारणाहरू भए पनि, तिनीहरूले तिनलाई परमेश्वरप्रति समर्पणको हृदयका साथ लिन र सम्बोधन गर्न सक्छन्, र त्यसपछि सत्यताको बुझाइ, अनि पूर्ण रूपमा परमेश्वरप्रति समर्पित हुने क्षमता हासिल गर्न सक्छन्; यसरी, तिनीहरूमा धारणाहरू झन्झन् कम हुँदै जानेछन्। तर कतिपय मानिसहरूमा समझ नै हुँदैन। तिनीहरूमा धारणाहरू हुँदा, तिनीहरूले तिनका बारेमा सबैसँग सङ्गति गर्न मन पराउँछन्। तर यसले समस्या समाधान गर्दैन, बरु अरूमा धारणाहरू पैदा गराउँछ—अनि के यसले तिनीहरूलाई हानि गर्दैन र? कतिपय मानिसले आफूमा धारणाहरू हुँदा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भन्दैनन्; तिनीहरू अरूले आफूमा धारणा छन् भन्ने थाह पाउलान्, अनि त्यसलाई आफ्नो विरुद्ध प्रयोग गर्लान् भनेर डर मान्छन्—तर घरमा हुँदा, तिनीहरू धक नमानी बोल्छन्, आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही भन्छन्, र आफ्नो घरका गैरविश्वासीहरूलाई मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई जस्तै व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूले त्यसो गर्दा के-कस्ता परिणाम आउँछन् भनेर बिलकुलै सोच्दैनन्। के यो सिद्धान्तअनुसार व्यवहार गर्नु हो? उदाहरणका लागि, तिनीहरूका आफन्तहरूमध्ये परमेश्वरमा विश्वास गर्ने र नगर्नेहरू हुन सक्छन्, वा आधा विश्वास गर्ने र आधा शङ्का गर्ने हुन सक्छन्; जब तिनीहरूमा धारणाहरू पैदा हुन्छन्, तब तिनीहरूले यो कुरा परिवारका सदस्यहरूमाझ फैलाउँछन्, जसले गर्दा यी सबै मानिसहरू पनि तिनीहरूसँगै तानिन्छन्, र परमेश्वरबारे धारणा र गलतफहमीहरू बोक्न थाल्छन्। धारणा र गलतफहमीहरू अन्तर्निहित रूपमै सङ्क्रामक हुन्छन्, र ती फैलिएपछि, यी कुराहरूलाई वास्तविक रूपमा नचिन्ने मानिसहरूलाई हानि हुन सक्छ। विशेष गरी, अलमलिएका मानिसहरू यी कुरा सुनेपछि अझ बढी अलमलिन सक्छन्। सत्यता बुझेका र त्यस्तो कुरा पहिचान गर्न सक्ने मानिसहरूले मात्रै यी नकारात्मक कुराहरू—धारणाहरू, नकारात्मकता, र गलतफहमीहरू—जस्ता कुरालाई इन्कार गर्न र परमेश्वरबाट सुरक्षा पाउन सक्छन्। धेरैजसो मानिसहरूमा यस्तो कद हुँदैन। कतिले यी कुराहरू गलत हुन् भन्ने अनुभूति गर्न सक्छन्—जुन आफैमा निकै राम्रो कुरा हो—तर तिनीहरूले यी कुरालाई वास्तविक रूपमा चिन्नै सक्दैनन्। त्यसकारण, प्रायजसो धारणाहरू र नकारात्मकता फैलाइरहने मानिसहरू हुँदा, धेरै जसो मानिसहरूलाई यी नकारात्मक कुराहरूबाट बाधा पुग्छ, साथै तिनीहरू कमजोर र नकारात्मक बन्छन्। यो निश्चित छ। यी नकारात्मक कुराहरूमा नयाँ विश्वासीहरूलाई भ्रममा पार्ने र हानि गर्ने भयङ्कर शक्ति हुन्छ। पहिले नै जग बसालिसकेका मानिसहरूलाई यी कुराले कमै असर गर्छन्; केही समयपछि, जब त्यस्ता मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन्, तब तिनीहरूले आफूलाई पहिलेकै अवस्थामा फर्काउनेछन्। तर जब जग नबसालेका नयाँ विश्वासीहरूले यी नकारात्मक कुराहरू सुन्छन्, तब तिनीहरू सजिलै नकारात्मक र कमजोर बन्नेछन्; सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूले त झन् पछि हटेर परमेश्वरमा विश्वास गर्नसमेत छोड्नेछन्; यदि तिनीहरू दुष्ट मानिस हुन् भने, तिनीहरूले धारणाहरू फैलाएर मण्डलीको काममा बाधासमेत दिन सक्छन्। धक नमानी नकारात्मकता र धारणाहरू फैलाउने ती कस्ता मानिस हुन्? तिनीहरू सबै दुष्ट मानिस हुन्, तिनीहरू सबै पिशाच हुन्, र तिनीहरू सबैलाई खुलासा गरेर हटाइनेछ। कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “म यी कुरा अपरिचित मानिसहरूकहाँ फैलाउँदिनँ; म त तीबारे घरमा मात्र कुरा गर्छु।” तैँले तीबारे चाहे बाहिर वा घरमा जहाँ कुरा गरे पनि, मामिलाको प्रकृति उही नै हो। तैँले तीबारे घरमा कुरा गर्न सक्नुको अर्थ तँमा परमेश्वरबारे धारणा र गलतफहमीहरू छन्। तैँले यी कुरा सुनिने गरी भन्न सक्नुले तँ सत्यता खोज्दैनस् र त्यसलाई प्रेम गर्दैनस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। तैँले यी धारणाहरू हटाउन सत्यता खोजेको छैनस्, न त तिनलाई त्याग्ने योजना नै बनाउँछस्, त्यसैले तैँले जोसुकैसँग बोले पनि, तेरो बोलीको प्रकृति उही रहन्छ। अनि जता गए पनि, जसलाई भेटे पनि आफ्नो धारणा फैलाइहाल्ने मानिसहरू पनि हुन्छन्। उदाहरणका लागि, मानौँ कुनै व्यक्तिले कर्तव्य निभाउँदै गर्दा बाधा र अवरोध निम्त्याएकाले उसलाई घर पठाइयो। उसलाई किन घर पठाइयो भनेर सोधियो भने, उसले यो जवाफ दिन्छ: “म स्वभावले नै खुला मनको छु। म मनमा जे छ त्यही भन्छु। मेरो बोली चिप्लियो र मैले आफूले पहिले गर्ने गरेका केही नराम्रा कुराहरूबारे बोलेँ; यसबारे सुनेपछि, अगुवा र कामदारहरूले मलाई दुष्ट व्यक्तिका रूपमा चित्रण गरेर घर पठाइदिए। तिमीहरू सबैले मेरो अनुभवबाट सिक्नुपर्छ; परमेश्वरको घरमा जथाभावी रूपमा बोल्न मिल्दैन। परमेश्वरले इमानदार हुन भन्नुहुन्छ, तर तैँले आफ्नो श्रोता को हो भनी ख्याल गर्नुपर्छ। आफ्नो परिवारसँग इमानदार हुनु ठिकै हो, तर अपरिचित मानिसहरूसँग इमानदार हुने प्रयास गरिस् भने तँलाई घाटा हुनेछ। भर्खरै मलाई त्यसकै कारणले घाटा भएन र? यसलाई पाठका रूपमा लिनू।” केही मानिसले यो सुनेपछि यसबारे यसरी कुरा खेलाउँछन्: “परमेश्वरको घरमा यस्तो पनि हुँदो रहेछ है? सायद अबदेखि हामीले पनि बोल्दा होसियारी अपनाएकै राम्रो होला!” के यी मानिसहरू अन्योलमा परेका छैनन् र? परमेश्वरले कति धेरै बोलिसक्नुभएको छ, तर एक दशक भन्दा बढी समयसम्म सुनेर पनि तिनीहरूले एउटै वाक्य पनि सम्झन सक्दैनन्—तर कुनै दुष्ट व्यक्तिले केही भन्नेबित्तिकै तिनीहरूले त्यो चाहिँ दृढतापूर्वक सम्झन्छन्, त्यसलाई हृदयमै रोपेर राख्छन्, अनि त्यहाँदेखि तिनीहरू आफ्नो बोली र व्यवहारमा सावधान हुन्छन्। तिनीहरूलाई बहकाइएको र विष पिलाइएको छ। तिनीहरूलाई विष पिलाउन सक्नुको कारण के हो? एउटा तरिकाले हेर्दा, तिनीहरूको क्षमता कमजोर छ, र तिनीहरू अति अलमल्ल छन्, अरू मानिसहरूको बोली र व्यवहार खुट्ट्याउन सक्दैनन्, अनि तिनीहरूको आफ्नै अडान हुँदैन। तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन् र त्यसलाई पालना गर्न सक्दैनन्। अर्को तरिकाले हेर्दा, तिनीहरू परमेश्वरमाथि आस्था राख्दैनन् अनि उहाँले मानिसलाई कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ भनेर आधारभूत रूपमै बुझ्दैनन्। यी सबै कारणले गर्दा, तिनीहरू अरूद्वारा बहकाइन सक्छन्। तिनीहरू पनि असल मानिस त पक्कै होइनन्, किनकि तिनीहरूले दियाबलसका वचनहरूलाई अँगाल्न सक्छन्। धारणाहरू फैलाउँदा दियाबलससँग के-कस्ता अभिप्राय र उद्देश्यहरू हुन्छन्? ऊ सबैले उसलाई सहानुभूति दिऊन् भन्ने चाहन्छ। सबैले परमेश्वरबारे गुनासो गरे ऊ अत्यन्तै हर्षित हुन्थ्यो। के यो बाधा र अवरोध निम्त्याउने व्यक्ति होइन र? के उसले अन्धाधुन्ध समस्या सृजना गरिरहेको छैन र? यस्ता मानिसलाई कसरी तह लगाउनुपर्छ? यो पनि भनिरहनुपर्छ र? उसलाई तुरुन्तै मण्डलीबाट पखाल; उसलाई एकदिन पनि बढी बस्न नदेऊ। ऊजस्ता दुष्ट मानिसहरू परमेश्वरको घरमा रहिरहे त्यसले प्रकोप मात्र ल्याउनेछ; तिनीहरू लुकेका खतरा हुन्, समय आउनेबित्तिकै विस्फोट हुने बम हुन्। तिनीहरूलाई पखाल्नु नै सबैभन्दा उत्तम हुन्छ। तिनीहरूले मण्डलीबाहिर जसरी विश्वास गर्न चाहे पनि गरून्—त्यसले परमेश्वरको घरसँग कुनै सरोकार राख्दैन। यस्ता मानिसहरू सबैभन्दा घातक अनि मुक्ति पाउनै नसक्ने हुन्छन्। ल भन त, कसलाई चाहिँ जिब्रो चिप्लिएकै कारण परमेश्वरको घरबाट निकालेर पठाइएको छ? अहिलेसम्म कसलाई इमानदार भएको र खुला रूपले आफूलाई चिनेको कारणले निस्किन बाध्य पारिएको छ र? परमेश्वरको घरले सधैँ मण्डलीलाई शुद्ध पार्ने काम गरिरहेको हुन्छ, अनि कसलाई चाहिँ पखालेर फालिन्छ? तिनीहरू सबै ती दुष्ट मानिस, ख्रीष्टविरोधी, र अविश्वासीहरू हुन् जो लगातार आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्दैनन्, अनि दुष्कर्म गर्ने र बाधा निम्त्याउने समेत गर्छन्। अहिलेसम्म एक जना व्यक्ति पनि क्षणिक उल्लङ्घन वा भ्रष्टताको क्षणिक प्रकाशका कारण फालिएको छैन, इमानदार व्यक्ति बन्न सत्यता अभ्यास गरेकाले कसैलाई पखाल्ने काम त झनै भएको छैन। यो सबैले स्विकारेको तथ्य हो। कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “मण्डलीमा सत्यता पछ्याउनेहरू अल्पसङ्ख्यक हुन्छन्। अधिकांश मानिसहरू सत्यता पछ्याउँदैनन्। यदि अधिकांशलाई निकालियो भने, श्रमचाहिँ कसले गर्छ? यदि अधिकांशलाई निकालियो भने, कति जनाले चाहिँ अझै मुक्ति पाउन सक्लान्?” यसरी सोच्नु सही हुँदैन। धेरै अगाडि भनिएझैँ, “धेरैलाई बोलाइन्छ, तर थोरैलाई चुनिन्छ।” मानवजाति अति गहनतम रूपमा भ्रष्ट भएकाले सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू अत्यन्तै कम छन्। परमेश्वरले धेरै जना होइन, उत्कृष्ट मानिसहरू चाहनुहुन्छ। जो कुरा सुन्न र समर्पित हुन सक्छन्, जसले परमेश्वरको घरको कामको सुरक्षा गर्न सक्छन् तिनीहरू नै परमेश्वरको घरमा रहन्छन्; तिनीहरूमध्ये धेरैजसो सत्यता स्विकार्न सक्ने मानिस हुन्छन्। केही मानिसहरूको क्षमता कमजोर हुन्छ र तिनीहरूले सत्यता नबुझ्न सक्छन्, तर तिनीहरू सुन्न, समर्पित हुन, अनि गलत काम गर्नबाट आफूलाई रोक्न सक्षम हुन्छन्, त्यसैले यस्ता मानिसहरूलाई श्रम गर्न राखिरहन सकिन्छ। जो श्रमिकहरूमाझ रहिरहन सक्छन् तिनीहरू सबै बफादार हुन्छन्। तिनीहरूले जतिसुकै कडा श्रम गरे पनि गुनासो गर्दैनन्; तिनीहरू कुरा सुन्ने र समर्पित हुने मानिस हुन्। कुरा नसुन्ने र समर्पित नहुनेहरू रहिरहे भने, के तिनीहरूले बाधा मात्र निम्त्याउनेथिएनन् र? तिनीहरूले थोरै श्रम गरे पनि, तिनीहरूलाई सधैँ सुपरिवेक्षण गर्नुपर्ने हुन्छ; निरीक्षण नगरिनेबित्तिकै तिनीहरूले गल्ती गर्न र समस्या सिर्जना गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसको श्रमले फाइदाभन्दा पनि हानि धेरै गर्छ। यस्ता श्रमिकहरूलाई निकाल्नैपर्छ, नत्र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू, साथै मण्डली जीवनलाई बाधा पुग्नेछ। यदि दुष्ट मानिसहरूलाई मण्डलीबाट निकालिएन भने, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूलाई साँच्चै हानि पुग्नेछ र तिनीहरू बरबाद हुनेछन्। तसर्थ, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूले बाधारहित मण्डली जीवन अनुभव गर्न सक्ने निश्चित गर्ने एक मात्र उपाय भनेको दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्ने नै हो; परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्ने सही मार्गमा प्रवेश गर्ने र तिनीहरूले मुक्ति पाउने निश्चित गर्ने यो एक मात्र उपाय हो। दुष्ट मानिसहरूलाई निकाल्नु पूर्णतः परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हो।
सबैप्रति प्रेमिलो र सहनशील, अनि जोकोहीलाई पनि सहयोग गर्न इच्छुक हुने एक किसिमको व्यक्ति हुन्छ। उसले रुचि नराख्ने भनेको सत्यतामा मात्र हो। ऊ सधैँ परमेश्वरको प्रतिरोधी हुन्छ र उहाँसँग कहिल्यै मिल्न सक्दैन। ऊ परमेश्वरको कट्टर शत्रु हो। यो कस्तो खालको व्यक्ति हो? तिनीहरू अविश्वासी र दियाबलस हुन्। सत्यताप्रति सबैभन्दा बढी वितृष्ण हुने र सत्यतालाई सबैभन्दा बढी घृणा गर्नेहरू दियाबलसहरू हुन्। कुनै कुरा सत्यता वा परमेश्वरका वाणी वा मागसँग सम्बन्धित भएमा, तिनीहरू त्यसलाई नस्विकार्ने मात्र होइन, त्यसलाई शङ्का पनि गर्छन्, त्यसप्रति प्रतिरोधी हुन्छन् अनि त्यसबारे तिनीहरूका धारणाहरू फैलाउँछन्। तिनीहरू मण्डलीको कामलाई हानि हुने कैयौँ कामकुरा पनि गर्छन्, आफ्ना व्यक्तिगत स्वार्थमा चोट पर्दा खुलेआम परमेश्वरको तीव्र आलोचनासमेत गर्छन्। यस्ता खालका मानिसहरू दियाबलस हुन्; तिनीहरू सत्यता र परमेश्वरलाई घृणा गर्ने मानिस हुन्। हरेक व्यक्तिको प्रकृतिभित्र सत्यतालाई घृणा गर्ने स्वभाव हुन्छ; त्यसकारण, सबैमा परमेश्वरलाई घृणा गर्ने सार हुन्छ। फरक भनेको यो घृणा थोरै छ कि गम्भीर मात्रामा छ भन्ने मात्र हो। कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरको विरोध गर्नका लागि दुष्टता गर्न सक्छन् भने अरूले भ्रष्ट स्वभाव वा नकारात्मक भावनाहरू मात्र प्रकट गर्छन्। त्यसोभए किन केही मानिसहरूले परमेश्वरलाई घृणा गर्न सक्छन् त? तिनीहरूले के भूमिका खेल्छन्? तिनीहरूमा सत्यतालाई घृणा गर्ने स्वभाव भएकोले तिनीहरूले परमेश्वरलाई घृणा गर्न सक्छन्। यो स्वभाव हुनुको अर्थ तिनीहरू दियाबलस हुन् र परमेश्वरका शत्रु हुन्। दियाबलस भनेको के हो? सत्यता र परमेश्वरलाई घृणा गर्ने सबै जना दियाबलस हुन्। के दियाबलसहरूले मुक्ति पाउन सक्छन्? बिलकुलै सक्दैनन्। परमेश्वरले मानवजातिलाई मुक्ति दिनुहुँदा, कैयौँ मानिसहरूले जागेर उहाँको विरोध गर्नेछन् अनि परमेश्वरको घरको कामलाई बाधा दिनेछन्। यस्ता मानिसहरू दियाबलस हुन्। तिनीहरूलाई जीवित राक्षस पनि भन्न सकिन्छ। सबैतिरका मण्डलीहरूमा, जसले मण्डलीको कामलाई बाधा दिन्छ त्यो दियाबलस र जीवित राक्षस हो। अनि मण्डलीलाई अत्याचार गर्ने र कुनै पनि मात्रामा सत्यता नस्विकार्ने व्यक्ति जीवित राक्षस हो। त्यसकारण, यदि तिमीहरूले को-को जीवित राक्षस हुन् भनेर सही रूपमा पहिचान गर्यौ भने, तिमीहरूले तिनीहरूलाई निकाल्न तुरुन्तै पहल गर्नुपर्छ। यदि केही मानिसहरूको व्यवहार सामान्यतः धेरै राम्रो छ, तर कहिलेकाहीँ तिनीहरूको स्थिति खराब हुन्छ, वा तिनीहरूको कद अत्यन्तै सानो छ र तिनीहरूले सत्यता बुझ्दैनन्, अनि तिनीहरूले काम गर्छन् जसले बाधा र अवरोध सिर्जना गर्छ तर यो तिनीहरूको बानी होइन र तिनीहरू यस्तो किसिमका प्रकृति भएका व्यक्ति होइनन् भने, तिनीहरू रहिरहन सक्छन्। कतिपय मानिसहरूको मानवता खासै राम्रो हुँदैन; यदि कसैले तिनीहरूलाई चिढ्यायो भने, तिनीहरूले त्यो कुरालाई कहिल्यै छोड्दैनन्। तिनीहरूले त्यो व्यक्तिसँग लगातार बहस गर्छन्, आफू ठिक छु भन्ने महसुस भएपछि कृपा नै देखाउँदैनन्। तैपनि, यी मानिसहरूको एउटा गुण हुन्छ, त्यो भनेको तिनीहरू श्रम गर्न र कष्ट सहन तत्पर हुन्छन्। यस्ता खालका मानिसहरू हालका लागि रहिरहन सक्छन्। यदि यी मानिसहरूले बारम्बार दुष्टता गर्छन् अनि मण्डलीको कामलाई बाधा दिन्छन् भने, तिनीहरू दियाबलस र शैतानसँग मिलेका हुन्छन्, र तिनीहरूले मुक्ति पाउन बिलकुलै सक्दैनन्। त्यो कुरा शतप्रतिशत निश्चित हो। यस्ता खालका मानिसहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्नैपर्छ; तिनीहरूलाई बस्न दिनै हुँदैन। तिनीहरूलाई किन निकाल्नैपर्छ? तिनीहरूलाई के आधारमा निकालिन्छ? कतिलाई पश्चात्ताप गर्ने मौका दिन, पाठ सिकाउनका लागि निकालिन्छ; अरूलाई तिनीहरूको वास्तविक प्रकृति देखिएको कारण निकालिन्छ, र तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन्। ल देखिस् नि, मानिसहरू एक-अर्काबाट फरक नै हुन्छन्। निकालिएका कतिपय मानिसहरूले, आफ्नो चरम नकारात्मकता र अन्धकारमय हृदयको बाबजुद, आफ्नो कर्तव्य त्यागेका छैनन्, र निरन्तर निर्वाह गरिरहन्छन्—तिनीहरू निकालिएपछि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह नगर्ने मानिसहरूका अवस्थामा हुँदैनन्, र तिनीहरूले लिने मार्ग उही हुँदैन। निकालिएपछि पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहनेहरूको भित्री स्थिति कस्तो हुन्छ? तिनीहरू के पछ्याउँछन्? यो आफ्नो कर्तव्य निर्वाह नगर्नेहरूको भन्दा फरक हुन्छ। यदि तिमीहरू यसलाई खुट्ट्याउन सक्दैनौ भने यसको अर्थ तिमीहरूको क्षमता कमजोर छ, तिमीहरूमा आत्मिक बुझाइको अभाव छ र तिमीहरू मण्डलीको काम गर्न सक्दैनौ। यदि तिमीहरूले फरक देख्न सक्छौ भने, तिमीहरूले तिनीहरूलाई फरक तरिकाले व्यवहार गर्नेछौ। यी दुई खालका मानिसहरूबीच के कुरामा भिन्नता छ? तिनीहरूले हिँड्ने मार्गमा के भिन्नता हुन्छ? कर्तव्य निर्वाह गर्नेप्रति तिनीहरूको मनोवृत्तिमा के भिन्नता हुन्छ? के तिमीहरूले यी कुरा खुट्ट्याउन सक्छौ? (कतिपय मानिसहरूले निकालिएपछि पनि केही कर्तव्यहरू निर्वाह गरिरहन सक्छन् जसले तिनीहरूमा अझै पनि अलिकति विवेक छ भन्ने सङ्केत गर्छ। सायद तिनीहरूले अब मुक्ति पाउन सकिन्न भन्ने महसुस पनि गर्छन्, तर यसो सोच्छन्: “म परमेश्वरमा विश्वास गर्छु। यही परमेश्वर नै सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा म निश्चित छु। मण्डलीले मलाई निकालेको भए पनि, मैले परमेश्वरमा विश्वास गर्नैपर्छ। म अझै पनि सृजित प्राणी नै हुँ, र म आफ्नो सृष्टिकर्तालाई स्विकार्छु।” तिनीहरूभित्र अझै पनि यति विवेकले काम गरिरहेको हुन्छ। यदि तिनीहरू निकालिएपछि तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य समेत निभाउँदैनन्, र परमेश्वरमा विश्वास गर्न समेत छाड्छन् भने, तिनीहरूले आफैलाई अविश्वासी साबित गर्छन्।) यसपछि कसलाई बोल्न मन छ? (सायद केही मानिसले निकालिएपछि पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहन सक्छन् किनकि तिनीहरूले आफूले पहिले गरेका कुराहरूका लागि आफू परमेश्वरप्रति ऋणी भएको कुरा आफ्नो हृदयमा बुझिसकेका हुन्छन्, र आफ्ना गल्तीको पूर्ति गर्न चाहन्छन्। तर यदि कसैले निकालिएपछि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न छोड्छ भने, यसले देखाउँछ कि उसले परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको थिएन, बरु आशिष् पाउने आशामा परमेश्वरसँग लेनदेन गर्न खोजिरहेको थियो। अनि कुनै आशिष् नपाउने तय भएपछि, उसले कर्तव्य निर्वाह गरिरहनुपर्ने आवश्यकता देखेन, त्यसैले उसले श्रम गर्न छोड्यो।) यी दुई खालका मानिसहरूमध्ये, कुनसँग अलिकति विवेक छ? (निकालिएपछि पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहने मानिसहरूसँग।) आफ्नो कर्तव्यलाई निरन्तरता दिने खालका मानिसहरूसँग अझै पनि थोरबहुत विवेक र आधारभूत आत्म-आचरण हुन्छ। मानव भएपछि, परमेश्वरले तिनीहरूलाई जसरी व्यवहार गर्नुभए पनि अनि उहाँले तिनीहरूलाई चाहनुभए पनि वा नभए पनि, तिनीहरू अझै पनि परमेश्वरकै सृजित प्राणी हुन्। तिनीहरू परमेश्वरको हातबाट उम्कन सक्दैनन्; जहाँसुकै गए पनि, तिनीहरू सृजित प्राणी नै हुन्, त्यसैले तिनीहरूले अझै पनि आफ्नो कर्तव्य निभाउनैपर्छ। यसले तिनीहरूमा विवेक आधारभूत आत्म-आचरण छ भन्ने देखाउँछ। त्यसका साथै, चाहे तिनीहरू जहाँसुकै जाऊन्, तिनीहरूले कम्तीमा पनि परमेश्वरमा विश्वास गर्छु र उहाँको अस्तित्वलाई मान्छु भनी स्विकार्न त सक्छन्। तिनीहरूको हृदयमा भएको यही आस्थाले तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्षम बनाउँछ। यस्तो खालको व्यक्तिमा वास्तवमै केही आस्था हुन्छ, र उसले पश्चात्ताप गर्न सक्ने सम्भावना पनि हुन्छ। निकालिएपछि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न छोड्नेहरूको कुरा गर्दा, तिनीहरूले यस्तो सोचिरहेका हुन्छन्, “यदि परमेश्वरले मलाई चाहनुहुन्न भने, परमेश्वरमा विश्वास गर्न छोड्छु। त्यसै पनि मैले विश्वास गरेर काम नै छैन।” तिनीहरूले विश्वास गर्न छोड्छन् र परमेश्वरको अस्तित्वलाई नकार्छन्, यहाँसम्म कि आफूलाई आचरणमा ढाल्ने आधाररेखा समेत त्यागिदिन्छन् र अघिसम्म गरेका सबै कुरा खारेज गरिदिन्छन्। यस्ता मानिसहरूमा विवेक र समझ हुँदैन, र यी दुई खालका मानिसहरूबीच त्यही कुरामा भिन्नता हुन्छ। ल भन त, के परमेश्वरलाई यो थाहा छ? उहाँलाई यो राम्रोसँग थाहा छ। उहाँले यावत् थोक सृष्टि गर्नुभयो, उहाँले सबै कुरा छानबिन गर्न र ती सबैमाथि सार्वभौम शासन गर्न सक्नुहुन्छ। विवेक नभएका ती अविश्वासीहरूले सोच्छन्, “परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ? मैले किन उहाँलाई नदेखेको? मण्डलीले मलाई निकाले पनि कसलाई के मतलब भो र? म जहाँ गए पनि उस्तै गरी जिउन सक्छु। के तपाईँ मैले तपाईँलाई छोडेकोले म जिइरहन सक्दिनँ भन्ने सोच्नुहुन्छ? मेरो कर्तव्य निर्वाह नगर्दा त मैले झन् बढी स्वतन्त्रता पाउँछु!” तिनीहरूको मनोवृत्ति यस्तो हुन्छ जसले तिनीहरू अविश्वासी भएको खुलासा गर्छ, अनि यसले तिनीहरूलाई निकालेर सही गरिएछ भन्ने प्रमाणित गर्छ। यस्ता अविश्वासीहरूलाई निकालिनुपर्छ—तिनीहरूबाट छुटकारा त पाइन्छ। यदि परमेश्वरमाथि आस्था राख्नेहरूलाई निकालियो भने तिनीहरूको प्रतिक्रिया फरक हुन्छ। उदाहरणका लागि, निकालिएपछि केही मानिसले यसो भन्लान्, “म आफ्नो कर्तव्य निर्वाह नगरी बस्नै सक्दिनँ। म परमेश्वरमा विश्वास नगरी जिउनै सक्दिनँ। म परमेश्वरविना अघि बढ्नै सक्दिनँ। म जहाँसुकै गए पनि परमेश्वरकै हातमा हुन्छु।” त्यसैले तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न जारी राख्छन्। तिनीहरूलाई अन्धविश्वास वा मूर्खताले यो निर्णयमा पुर्याएको होइन; तिनीहरू यी सोचहरूबाट निर्देशित भएकाले तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य यसरी निर्वाह गर्न सक्छन्। तिनीहरूमा पनि सिकायत, धारणा, र केही गुनासाहरू हुन्छन्, तर तिनीहरूले किन अझै पनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छन्? किनकि तिनीहरूको मानवताभित्र अझै पनि थोरबहुत विवेकले काम गरिरहेको छ। जसमा विवेकले काम गरिरहेको छैन तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउन रोक्न अनि परमेश्वरमा विश्वास गर्न पनि रोक्न सक्छन्। भिन्नता यही हो। मानिसहरू एकअर्काबाट फरक हुन्छन्; सबै मानिसहरूबीच भिन्नताहरू हुन्छन्। महत्त्वपूर्ण क्षणहरूमा, व्यक्तिमा विवेक र समझ छ कि छैन भन्ने कुराले धेरै कुराहरूलाई निर्धारण र असर गर्न सक्छ।
भर्खरै मैले व्यक्तिको स्थितिमा हुने अभिप्रायहरूबारे सङ्गति गरेँ। अब म दृष्टिकोण र मनोवृत्तिबारे सङ्गति गर्नेछु। शब्दावलीको पक्ष होस् वा सत्यताको पक्ष, यसमा धेरै विवरण समावेश हुन्छन्; यो सतही रूपमा बोलिने शब्द वा वाक्यजस्तो सरल हुँदैन। यदि तैँले आफ्नो बुझाइलाई एक शब्द, एउटा अवधारणा, वा केही वाक्यका शाब्दिक अर्थमा सीमित राख्छस् भने, त्यो जहिले पनि एक प्रकारको धर्मसिद्धान्त मात्र हुनेछ। तर, यदि तैँले यी शाब्दिक वाक्यांश वा वाक्यहरूलाई मानिसले आफ्ना वास्तविक जीवनमा प्रकट गर्ने वास्तविक स्थिति र विचार, दृष्टिकोण वा तरिकाहरूसँग समाहित र तुलना गरिस् भने, तैँले आफ्नै धेरै वटा समस्याहरू पत्ता लगाउन सक्नेछस्। कतिपय समस्याहरू सत्यतासँग बाझिन्छन्। अरू केही चाहिँ धर्मसिद्धान्तसँग मिल्ने देखिन्छन्, ती प्रावधान अनि मानव विचार र तरिकाअनुरूप भएजस्ता देखिन्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरू सत्यता वा परमेश्वरका अभिप्रायहरूअनुरूप हुँदैनन्। उदाहरणका लागि, मानिसमा हुने केही विचार र दृष्टिकोणहरू मानव धारणा र कल्पनाहरूअनुरूप मात्र हुन्छन्, सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप हुँदैनन्। यदि तिनलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसार मापन गरिएन र खुट्ट्याइएन भने, तिनीहरू मानिसमाझ स्वीकार्य हुनेछन्। तर परमेश्वरका वचनहरूसँग दाँजेपछि, मानव सोच र दृष्टिकोणहरू भ्रमपूर्ण बन्छन्, ती नकारात्मक कुरा बन्छन्। तिमीहरूले अरू के-कस्ता समस्याहरू पत्ता लगाएका छौ? (परमेश्वर, म परम्परागत संस्कृतिबाट आएका विचार र दृष्टिकोणहरूबारे सोच्दैछु; जस्तै, “आफ्ना आमाबुबालाई श्रद्धा गर्ने” र “असल श्रीमती र प्रेमिलो आमा बन्ने”, जसलाई मानिसले सही र उचित ठान्छन्, तर सत्यताको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, ती सत्यताअनुरूप हुँदैनन्।) ती कुरा सत्यताअनुरूप हुँदैनन्। यसको अर्थ ती परमेश्वरका चाहनाहरू विरुद्ध हुन्छन्। उदाहरणका लागि, कतिपय मानिसहरूले आफ्ना आमाबुबालाई श्रद्धापूर्ण अर्पण देखाउन सक्छन् वा असल श्रीमती र प्रेमिलो आमा बन्न सक्छन्—तिनीहरूको व्यवहार र प्रस्तुतिअनुसार यहाँ कुनै समस्या छ जस्तो देखिदैन, तर के तिनीहरू परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सक्छन्? के तिनीहरूले सत्यता स्विकार्न सक्छन्? केवल बाहिरी रूपमा यी दुई व्यवहार प्रदर्शन गर्नु समस्या होइन; तर तिनीहरूको प्रकृति सार जाँच्दा, के तिनीहरूले परमेश्वरलाई गर्ने व्यवहारमा कुनै समर्पण हुन्छ? के तिनीहरू सत्यता स्विकार्न सक्षम हुन्छन्? यदि यी दुइटा पक्षमा समस्याहरू छन् भने, के तिनीहरूले मुक्ति पाउन सक्नेछन् त? निश्चय नै सक्नेछैनन्। त्यसैले, यी दुई व्यवहारहरू गुणजस्ता देखिए पनि, तिनले एउटा व्यक्तिको सारलाई प्रतिनिधित्व गर्न सक्दैनन्। बाहिरी रूपमा कोही जति नै आमाबुबाप्रति श्रद्धालु वा असल श्रीमती र प्रेमिलो आमा भए पनि, यसको अर्थ तिनीहरू परमेश्वरमा समर्पित हुन्छन् भन्ने हुँदैन, शैतानको प्रभावबाट मुक्त भएका छन् भन्ने त झनै हुँदैन। तिनीहरूका यी दुइटा गुण र सत्यताबीच कुनै सम्बन्ध छैन। त्यसकारण, कसैमा यी दुइटा गुण छन् भन्दैमा तिनीहरू परमेश्वरले अनुमोदन गर्ने व्यक्ति हुने पक्कै होइन, र तिनीहरू धर्मी व्यक्तिको मानकभन्दा धेरै तल हुन्छन्। भ्रष्ट मानवहरूको हृदय शैतानका दर्शनहरूले भरिभराउ हुन्छन्। तिनीहरू सबैजना अरूको प्रशंसा र अनुमोदन पाउन मन पराउँछन्। तिनीहरू सबैजना आफ्नो बचाउका लागि पारस्परिक सम्बन्धहरू कायम राख्न मन पराउँछन्। तिनीहरू सबैजना अरूले आफूलाई आदरभावले हेरून् भनी उत्कृष्ट हुन र धाक देखाउन मन पराउँछन्। यी शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउनु सब एउटा निश्चित प्रारम्भिक विन्दुबाट सुरु हुन्छ। यो प्रारम्भिक विन्दुले हासिल गर्न खोजेको लक्ष्य के हो? (तिनीहरूलाई मानिसले असल व्यक्ति भनी प्रशंसा गरून् अनि तिनीहरू प्रेमिलो र विचारशील छन् भनून् भन्ने हो, ताकि मानिसले तिनीहरूलाई समर्थन गरून् र स्विकारून्।) शैतानका दर्शनहरूअनुसार जिउँदा, मानिसहरूले एक प्रकारको धारणा र कल्पना बोकेका हुन्छन्: “असल व्यक्तिले इनाम पाउँछन्” अनि “असल व्यक्तिको जीवनमा शान्ति हुन्छ।” तैपनि यो “असल व्यक्तिले इनाम पाउँछन्” अनि “असल व्यक्तिको जीवनमा शान्ति हुन्छ” भनेको खास के हो भनेर कसैले पनि स्पष्ट रूपमा भन्न सक्दैनन्। यसको विपरीत, असल व्यक्तिहरू लामो समय नबाँच्ने तर खराब मानिसहरू बाँच्ने देखेर, कसैले पनि साँच्चै यस मामिलाको मूल कारण बुझ्न सक्दैन। तर मानिसहरूमाझ साझा रूपमा स्विकारिने एउटा नियम छ जुन सधैँ उस्तै रहन्छ: “भलाइको बदला भलाइ र दुष्टताको बदला दुष्टता।” परमेश्वरले हरेक व्यक्तिलाई तिनीहरूका आफ्नै कार्यका आधारमा इनाम दिनुहुन्छ। यो परमेश्वरद्वारा तोकिएको हुन्छ, र यसलाई कसैले पनि परिवर्तन गर्न सक्दैन, तर यो कमै मानिसले बुझ्छन्। त्यसोभए, के शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउँदा मानिसलाई परिवर्तन हुन सजिलो हुन्छ त? (हुँदैन।) किन हुँदैन? (यी दर्शनहरू तिनीहरूको अस्तित्वको नियम बनिसकेको हुन्छ। सत्यता नखोजी र यी धारणालाई खुट्याउन सक्ने नभई, परिवर्तन हुन गाह्रो हुन्छ।) यो त्यति सजिलो छैन। वास्तवमा, यी अभिप्राय र कार्यहरू भएको अवस्था सामना गर्दा, यदि तैँले केही महसुस भएन भन्छस् भने, त्यो सही होइन। गैरविश्वासीहरूले केही महसुस नगर्नु सामान्य हो किनकि तिनीहरू पूर्णतः शैतानी दर्शन र कानुनअनुसार जिउँछन्। तिनीहरूले यी कुरालाई मूल्यवान् ठान्छन् र आफू गलत छौँ भन्ने ठान्दैनन्। अब, तिमीहरू सबैले यति लामो समय परमेश्वरमा विश्वास गरेका छौ र अति धेरै प्रवचनहरू सुनेका छौ; अन्तस्करणमा, तिमीहरूले यी कुराको आकलन गरेको हुनुपर्छ। के ती सही हुन् कि गलत? तिमीहरूले यी कुरा गलत हुन् भनेर चिन्न सक्नुपर्छ; तीप्रति तिमीहरूको मनोवृत्ति स्वीकारात्मक होइन, नकारात्मक हुनुपर्छ। त्यसोभए, यी गलत छन् भनी राम्रोसँग थाहा हुँदाहुँदै तिमीहरूले किन तिनलाई त्याग्न सक्दैनौ? समस्या कहाँ छ? (हामी अत्यन्तै स्वार्थी र तुच्छ छौँ, अनि देहविरुद्ध विद्रोह गर्न अनिच्छुक छौँ। केही कुरा सामना गर्नुपर्दा, हामी परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्नेबारे सोच्दैनौँ, अनि परमेश्वरको घरको हितलाई खासै ख्याल गर्दैनौँ, बरु आफ्नै हितलाई मात्र ख्याल गर्छौँ। हामी आफ्ना भित्री अभिप्रायहरूविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्दैनौँ।) देहविरुद्ध विद्रोह गर्न अनिच्छुक हुनु—यो एउटा पक्ष हो। तेरा मुख्य हितहरू जोडिएको अवस्थामा, तँ व्याकुल र सन्तप्त महसुस गर्छस्, र त्यसलाई छोड्न सक्दैनस्। त्यसोभए, तिमीहरूका आत्म-आचरण र मुख्य दैनिक जीवनका सांसारिक व्यवहारहरूमा तिमीहरूका प्रमुख हितहरू संलग्न नहुँदा, के तिमीहरूले यी शैतानी दर्शन र कानुनहरू जाँचेका छौ? के तिमीहरूले तिनलाई सुल्झाउन सत्यता खोजेका छौ? के तिमीहरू अलिकति पनि परिवर्तन भएका छौ? (कतिपय मामलाहरूमा, म जाँचमा संलग्न हुन्छु, अनि जे कुरा पहिचान गर्छु, त्यसलाई परिवर्तन गर्न खोज्छु। तर प्रायः म यसलाई गम्भीर मामिलाजसरी हेर्दिनँ र जाँचमा संलग्न हुँदिनँ।) त्यसोभए परिवर्तन हुन सजिलो छैन। तेरो हरेक चाल, हरेक शब्द र कार्य, तेरा हेराइ समेत सबै भ्रष्ट स्वभावका प्रकाशहरू हुन्, र ती सबै भ्रष्ट स्वभावअनुसार चल्छन्। यदि तँ अझै पनि यी समस्याहरू समाधान गर्न सत्यता खोज्दैनस् भने, मुक्ति पाउन एकदमै कठिन हुनेछ। यदि तँलाई देहविरुद्ध विद्रोह गर्न आफ्नो व्यक्तित्वलाई दुई टुक्रा पार्नुपरेझैँ अत्यधिक मेहनत र ऊर्जा चाहिन्छ भन्ने लाग्छ भने, तँ समस्यामा छस्; परिवर्तन हुन सजिलो हुनेछैन। यदि तैँले आफ्नो दिनचर्याबाट सुरू गर्दै, आफ्ना हरेक शब्द र कार्यमा, र विशेषगरी प्रसिद्धि, लाभ र हैसियतसँग सम्बन्धित मामिलाहरूमा आत्म-जाँच गरिस् र सत्यता खोजिस्, अनि आफ्नो देहविरुद्ध विद्रोह गर्न सकिस् भने, तैँले केही परिवर्तनहरू ल्याउन सक्नेछस्। अहिले, तिमीहरू सबैलाई शैतानका यी दर्शन र कानुन छोड्न गाह्रो लाग्छ; त्यसोभए, के तिमीहरूका दैनिक जीवनमा सत्यतासँग नमिल्ने यी विचार वा व्यवहार र कार्यहरूमा अलिकति पनि साँचो परिवर्तन आएको छ त? (कहिलेकाहीँ मैले बोल्दा वा कार्य गर्दा, म आफूमा गलत अभिप्रायहरू छन् भनी बुझ्छु अनि तिनलाई सच्याउन चाहन्छु। प्रार्थना गरेपछि, म परमेश्वरका अभिप्रायहरू बुझ्छु र तिनलाई अभ्यास गर्न सक्छु, तर त्यसो गरेपछि म मेरा कार्यपछाडिका अभिप्रायहरू त वास्तवमा हल भएकै छैनन्, मेरा बाहिरी तरिकाहरू मात्र परिवर्तन भएका छन् भन्ने पाउँछु। उदाहरणका लागि, यदि मैले आफ्नो हितको सुरक्षा गर्नका लागि ढाँटे भने, यो थाहा भएछि म तुरुन्तै देहविरुद्ध विद्रोह गर्छु अनि खुला भएर आफूलाई अरूसामु उदाङ्गो पार्छु र भन्छु, “मैले भर्खरै बोल्दा मेरो अभिप्राय सही थिएन। म छली भइरहेको थिएँ।” तर अर्कोपटक मलाई उस्तै परिस्थिति आइपर्दा, त्यो अभिप्राय अझै पनि ममाथि हाबी हुन्छ र म आफ्नो हितको सुरक्षा गर्न र ढाँट्न चाहन्छु। त्यो अभिप्रायले निकै गहिरो जरा गाडेको जस्तो देखिन्छ; मेरो हृदयमा यो बारम्बार प्रकट भइरहन्छ।) त्यसोभए, तेरो आफ्नै हितलाई सन्तुष्ट पार्ने यो अभिप्राय कहाँबाट आउँछ? यो तेरो भ्रष्ट स्वभावको उपज हो। विभिन्न भ्रष्ट स्वभावहरूले उत्पन्न गर्ने अभिप्रायहरू सबै फरक-फरक प्रकृतिका हुन्छन्; कुनै दुष्ट प्रकृतिका हुन्छन्, कुनै क्रूर हुन्छन्, कुनै निरर्थक हुन्छन्, कुनै हास्यास्पद हुन्छन्, र कुनै हठी हुन्छन्। हरेकको आफ्नै प्रकृति हुन्छ। तसर्थ, फरक-फरक अवस्थामा पनि उही अभिप्राय उत्पन्न हुनु एकदम सामान्य हो, किनकि तँभित्रको भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन हुँदैन। यदि यो एउटा स्वभावले फरक-फरक अवस्थामा फरक-फरक अभिप्राय उत्पन्न गर्न सक्थ्यो भने, त्यसले मानिसलाई अति धेरै समस्या निम्त्याउनेथियो r तिनीहरूको मन अलमल्ल पार्नेथियो! एउटै किसिमको अभिप्राय समाधान गर्न पनि कठिन हुन सक्छ, त्यसका लागि लामो अवधिको रूपान्तरण आवश्यक पर्छ; यदि एउटा स्वभावले धेरै खालका अभिप्रायहरू उत्पन्न गर्ने भए, त्यसलाई परिवर्तन गर्न झन् धेरै कठिन हुनेथियो। तैँले एकै खालको अभिप्रायमा लगातार काम गर्नुपर्छ, त्यसलाई विभिन्न अवस्था र परिस्थितिमा, अनि विभिन्न मानिस, घटना र कामकुराहरूमाझ सम्हाल्ने र समाधान गर्ने गर्नुपर्छ। यो भ्रष्ट स्वभावको एउटा पक्षसँग लड्नु हो। कतिपय मानिस दुई-चार वटा लडाइँ हारेपछि नै व्यग्र हुन्छन् र आफू परिवर्तन हुन सक्दिनँ भनेर फैसला समेत गर्छन्। व्यग्र हुनु बेकार हो; भ्रष्ट स्वभाव एक क्षणमा नै परिवर्तन गर्न सकिँदैन। तँ एक-दुई पटक देहविरुद्ध विद्रोह गरेपछि केही परिवर्तन आउनेछ भन्ने सोच्छस् होला, तर तैँले पछि थाहा पाउँछस् कि अझै पनि तैँले सधैँ भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्छस्, अनि किन भनेर बुझ्दैनस्। यसले तँमा स्वभाव परिवर्तनको प्रक्रियासम्बन्धी बुझाइको अभाव छ भन्ने दर्साउँछ। स्वभाव परिवर्तन गर्नु कुनै सजिलो कुरा होइन। यदि तँमा सत्यताबारे एकदम सतही बुझाइ छ भने त्यसले पुग्दैन। जब तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको सारलाई साँच्चै चिन्छस्, तब तैँले पूर्ण रूपमा त्यसविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्छस्। तैँले अहिले जसरी नै अभ्यास गर्दा, तैँले परिस्थितिहरू सामना गर्दा अझै पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्ने भए पनि, तँ परिवर्तन भइसकेको छस् भन्ने कुरालाई नकार्न चाहिँ सकिन्न। कम्तीमा पनि तेरो भ्रष्ट स्वभाव कम प्रकट हुन्छ, अनि तँमा पहिलेभन्दा निकै कम अभिप्राय र दूषणहरू हुन्छन्। तँ अहिले त्यति पाखण्ड र बेइमानीका साथ बोल्दैनस्; बरु, तँ प्रायः हृदयबाट बोल्छस् र सत्यता बताउँछस्। यसले तँ परिवर्तन भइसकेको छस् भन्ने दर्साउँछ। तर तैँले सोच्लास्, “मेरा अभ्यास र तरिकाहरूमा मात्र परिवर्तन आएको छ। मेरा अभिप्रायहरू बद्लिएका छैनन्, त्यसैले म पनि वास्तवमा पटक्कै परिवर्तन भएको छैनँ, छु र? के यसको अर्थ मैले मुक्ति पाउनै सक्दिनँ भन्ने हो?” के यी सोचहरू सही हुन्? (होइनन्।) ती विकृत सोचहरू हुन्। तेरो स्वभाव परिवर्तन गर्न धेरै प्रक्रियाहरू अनुभव गर्नुपर्ने हुन्छ; पहिला तेरा अभ्यास र तरिकाहरू परिवर्तन हुन्छन् भन्ने कुरा ठिक हो। मानिसका भित्री अभिप्रायहरू चाहिँ तिनलाई समाधान गर्नका लागि सत्यता खोजी गरेर मात्र परिवर्तन गर्न सकिन्छ। अभ्यास र तरिकाको हिसाबले परिवर्तन हुन सक्नुले त्यो व्यक्ति रूपान्तरण हुन थालेको छ भन्ने प्रमाणित गर्छ। यदि तँ आफ्ना मानव अभिप्राय र दूषणहरू हल गर्नका लागि सत्यता खोज्नमा लागिरहन्छस् भने, तेरो भ्रष्ट स्वभाव आफै कम-कम प्रकट हुँदै जानेछ। यदि तैँले परमेश्वरलाई चिनेको छस्, तँमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छ, र तँ परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सक्छस् भने, यसले तेरो जीवन स्वभावमा एउटा परिवर्तन आइसकेको छ भन्ने प्रमाणित गर्छ। कामकुराहरूलाई हेर्ने सही तरिका यही हो। यदि तेरो अभ्यास गर्ने तरिका सही छ, अनि तँ केही सिद्धान्तअनुसार सत्यता अभ्यास गर्न र कार्य गर्न सक्छस् भने, त्यसको अर्थ तँ परिवर्तन भइसकेको छस्। तैँले अझै पनि कहिलेकाहीँ आफ्नो भ्रष्टता प्रकट गर्छस् भन्दैमा तँ पटक्कै परिवर्तन भएको छैनस् भनी विश्वास गर्नु गलत हो। तैँले भन्लास्, “त्यसोभए म किन अझै पनि भ्रष्टता प्रकट गर्ने र मेरो पुरानै तरिकामा फर्किने गर्छु त? यसले म परिवर्तन नभएको प्रमाणित गर्छ।” कामकुराहरूलाई हेर्ने यो गलत तरिका हो। केवल दुई-चार वर्षको अनुभवपछि भ्रष्टता प्रकट गर्ने समस्या पूर्ण रूपमा समाधान गर्न सकिँदैन। यसलाई पूर्णतः समाधान गर्न सत्यताको अभ्यासमा दीर्घकालीन दृढता चाहिन्छ। तेरो भ्रष्टताको प्रकाश घट्नु नै तँमा परिवर्तन आइसकेको छ भन्ने कुराको पर्याप्त प्रमाण हो; पटक्कै परिवर्तन आएकै छैन भन्नु वास्तविक अवस्थासँग मेल खाँदैन। तिमीहरू यसबारे आफ्नो हृदयमा स्पष्ट हुनुपर्छ, तिमीहरूले विकृत बुझाइ बोक्न मिल्दैन। परमेश्वरको काम अनुभव गरेर मुक्ति पाउनु भनेको दीर्घकालीन प्रयास हो जुन दुई-चार वर्षको छोटो समयमा बिलकुलै हासिल गर्न सकिँदैन। तँमा यो चेतना हुनैपर्छ।
भर्खरै हामीले दृष्टिकोण, अभिप्राय र मनोवृत्तिहरूबारे सङ्गति गर्यौँ। दृष्टिकोणहरूले मनोवृत्तिहरू निर्धारण गर्छन्, होइन र? वास्तवमै, दृष्टिकोण र विचारहरूले मानिसका मनोवृत्तिहरू निर्धारण गर्छन्। त्यसैगरी, तैँले कुनै निश्चित परिस्थिति वा अवस्था सामना गर्दा तेरो विचार के हुन्छ भन्ने कुरा तेरो दृष्टिकोणमा भर पर्छ। यदि तँ परमेश्वरको पक्षमा नभई मानिसको पक्षमा उभिन्छस्, आफ्ना आपसी सम्बन्ध कायम राख्न खोज्छस् भने, तेरा विचार र तरिकाहरू पक्कै पनि तेरो आफ्नै हित र गौरवलाई बचाउन र सुरक्षित गर्न, अनि तँलाई उम्किने बाटो छोड्नमा प्रयोग हुनेछन्। तर यदि तेरो दृष्टिकोण परमेश्वरको घरको हितको रक्षा गर्ने, आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्ने र अर्पित हुने हो भने, तेरो मनोवृत्ति हरेक अवस्थामा सत्यताअनुसार अभ्यास गर्ने, आफ्नो कर्तव्य राम्रोसँग निर्वाह गर्ने, अर्पित हुने, अनि परमेश्वरको आज्ञा पूरा गर्ने हुनेछ—यी सबै तत्त्वहरू एकअर्काअनुरूप हुन्छन्। एकसाथ सङ्गति गर्दा, जब तिमीहरूले आफूले सुनेका वा आफूलाई याद भएका धर्मसिद्धान्तहरू, वा आफूले बुझेका आत्मिक सिद्धान्तहरूको बारेमा सङ्गति गर्दैनौ, बरु तिमीहरूले आफ्नो हालैका स्थितिहरूका बारेमा, कुनै घटनामा तिमीहरूका विचार र दृष्टिकोणहरू परिवर्तन भएको र नयाँ खोज र नयाँ बुझाइद्वारा पत्ता लागेका परमेश्वरका मागहरू र सत्यताको विपरीत रहेका आफूभित्रका कुराहरूको बारेमा सङ्गति गर्न सक्छौ भने, तिमीहरूले सङ्गति गर्न सक्ने त्यस्ता समयमा तिमीहरूसँग कद हुनेछ। यदि तिमीहरूले आफ्ना विचार, दृष्टिकोण, अभिप्राय, र सोचाइहरूका कुनै पक्षलाई कहिल्यै जाँचेका छैनौ, वा तिनलाई जाँचेपछि, ती सही छन् कि गलत छन् भनेर भन्न सक्दैनौ, र त्यससम्बन्धी तिमीहरूको लेखाजोखा अलमल्ल छ भने, तिमीहरूले मण्डलीको अगुवाका रूपमा काम गर्नुपर्यो भने अरूलाई के कुराले मलजल गर्नेथियौ? (शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूले।) मलाई के लाग्छ भने, तिमीहरूले अरूलाई शब्द र धर्मसिद्धान्त, र आत्मिक सिद्धान्तहरू, साथै धर्मशास्त्रीय ज्ञानले मात्रै होइन, बरु सायद, तिमीहरूका विकृत दृष्टिकोण र परमेश्वरसम्बन्धी तिमीहरूका व्यक्तिगत धारणा र मूल्याङ्कनहरू, अनि योभन्दा पनि बढी, परमेश्वरका वचन र मागहरूसँग पूर्णतया असमझदारीमा रहेका परमेश्वरसम्बन्धी तिमीहरूका एकतर्फी दृष्टिकोण र बुझाइहरूद्वारा पनि मलजल गर्नेछौ। अनि त्यस्तो अगुवाइमा हुर्काइएका हरेक व्यक्तिलाई के हुन्छ? तिनीहरू शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूका बारेमा मात्रै बोल्न सक्ने हुन्छन्। यदि परमेश्वरले तिनीहरूमा परीक्षा र शुद्धीकरणका केही काम गर्न चाहनुभयो भने, तिनीहरूले यसलाई इन्कार नगर्नु सन्तोषजनक परिणाम नै हुनेथियो; तिनीहरू यसलाई सही तरिकाले लिन निकै असमर्थ हुनेथिए, यसप्रति साँच्चै समर्पित हुने त झन् परको कुरा हो। यसले के देखाउँछ? यसले तिमीहरूले अरूमा धारणा र कल्पनाहरू हालिदिन्छौ भन्ने देखाउँछ। तैँले गरेको मलजल र अगुवाइका कारण अरूले परमेश्वरसम्बन्धी आफ्नो बुझाइलाई बढाएका र गलत बुझाइलाई घटाएका छैनन् भने, तिमीहरूको कर्तव्य निर्वाह कस्तो रहिआएको छ? के त्यो मानकअनुरूप छ? (छैन।) तिमीहरूले गर्ने कामका कुन-कुन भाग र तिमीहरूले सङ्गति गर्ने कुन-कुन सत्यताहरू मानिसहरूका लागि साँच्चै उपयोगी र लाभदायक भएका छन्, जसले तिनीहरूको नकारात्मकता र परमेश्वरसम्बन्धी तिनीहरूका धारणा र गलतफहमीहरू समाधान गर्ने मात्र नभएर तिनीहरूलाई परमेश्वरसम्बन्धी साँचो बुझाइ हासिल गर्न र उहाँसँगको सामान्य सम्बन्ध कायम गर्न मदत गरेका छन्, के अब तिमीहरूले त्यो कुरा निर्धारण गर्न सक्छौ? यदि तिमीहरूले आफ्नो काममा यी परिणामहरू हासिल गर्न सक्छौ भने, तिमीहरूले व्यवहारिक काम गर्न र मानकअनुरूप हुने तरिकाले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्छौ। यदि तिमीहरू यो काम गर्न सक्दैनौ भने, तिमीहरू मण्डलीभित्र के चाहिँ गरिरहेका थियौ? के तिमीहरू आफूले गरेका कामका कुन भागहरू र आफूले बोलेका कुन शब्दहरू परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका लागि साँच्चै लाभदायी र शिक्षाप्रद भएका छन् भनी आकलन गर्न सक्छौ? के तिमीहरूले गर्ने काम र बोल्ने शब्द केवल आत्मिक सिद्धान्तबारे बोल्ने, आफ्नै गवाही दिने अनि सान देखाउने पावलकासँग मिल्दाजुल्दा छन्, कि ती पावलले भनेका कुराभन्दा सायद अझै बढी प्रबल र आपत्तिजनक छन्? के तिमीहरू त्यसलाई मापन गर्न सक्छौ? यदि तिमीहरूले त्यसलाई साँच्चै मापन सक्छौ भने, तिमीहरूको साँच्चै प्रगति भएको छ। उदाहरणका लागि, परमेश्वरमा विश्वास गरेको एक-दुई वर्ष मात्र भएको व्यक्तिमा परमेश्वरबारे धारणा र गलतफहमीहरू छन् जसले उसको कर्तव्य निर्वाहलाई असर गर्छ, त्यसैले तैँले उसलाई लगातार यसो भनिरहन्छस्, “तिमीले परमेश्वरलाई प्रेम गर्नैपर्छ। तिमीमा परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने हृदय नहुन मिल्दैन। तिमीले परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सिक्नुपर्छ, तिमीले व्यक्तिगत माग र चाहनाहरू राख्न मिल्दैन।” तर उसको समस्या यो होइन; वास्तवमा, परमेश्वरमा धेरै वर्ष विश्वास गरेको कुनै व्यक्ति निष्कासित भएको, अनि यो नयाँ विश्वासीले त्यो व्यक्तिको सार नबुझेको भएर उसमा परमेश्वरको घरले यस मामिलालाई कसरी सम्हाल्यो भन्नेप्रति संशय उत्पन्न भएको हो। उसमा संशयहरू छन्, त्यसैले तैँले यिनै संशयहरूलाई हल गर्नैपर्छ। उसले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न नचाहेको, वा अल्छी गर्न चाहेको वा कष्ट सहन नसकेको होइन, तैपनि तँ उसलाई सधैँ भनिरहन्छस्, “जवान मानिसले कष्ट सहन र मिहिनेती हुन सक्नुपर्छ, र दृढता राख्नुपर्छ।” ती शब्दहरू सही हुन्, तर ती यस व्यक्तिको अवस्थासँग मिल्दैनन्, त्यसैले ऊ सुनेपछि पनि उत्प्रेरित हुँदैन। परमेश्वरबारे गलतफहमीहरूलाई केही धर्मसिद्धान्त बोलेर मात्र समाधान गर्न सकिँदैन; तैँले तथ्यहरू बुझ्न र मूल कारण प्रस्ट पार्न जरुरी छ। मामिलाको गहिराइसम्म पुग्नु भनेको यही हो। साँच्चै के भइरहेको छ भनी पत्ता लगाएर अनि त्यस मामिलालाई हल गर्न सत्यता खोजेर मात्र समस्या साँच्चै समाधान गर्न सकिन्छ। तैँले उसलाई यसरी जाँच्लास्: “तिमीले कसरी गलत बुझिरहेका छौ? तिमीमा कस्ता गलतफहमीहरू छन्? परमेश्वरले तिमीलाई कति राम्रो गर्नुहुन्छ र तिम्रो कति ख्याल राख्नुहुन्छ, अनि तिमी चाहिँ अझै पनि उहाँप्रति गलतफहमी राख्छौ; तिमीमा विवेक नै छैन!” तर यसले समस्या समाधान गर्न सक्दैन; यो त अर्ती र भाषण दिनु हो, सत्यता सङ्गति गर्नु होइन। त्यसोभए साँच्चिकै सत्यता सङ्गति गर्न के भन्नुपर्छ त? (उसलाई परमेश्वर धर्मी हुनुहुन्छ भनी विश्वास गर्न मद्दत गर्नुपर्छ। यसो भन्नुपर्छ: “तिमीले निष्कासित भएको व्यक्तिलाई छर्लङ्ग चिन्न नसके पनि, तिमीले समर्पणकारी हृदय कायम राख्नुपर्छ। तिमीले सत्यता बुझेपछि त्यस व्यक्तिलाई स्वतः छर्लङ्ग चिन्नेछौ।”) यो एकदम राम्रो तरिका हो, यो सबैभन्दा सजिलो तरिका हो; यसले सबै कुरा नबुझाए पनि केही समस्याहरू समाधान गर्न सक्छ। ल भन, मानिसहरूमा गलतफहमी पैदा हुँदा तिनीहरू सामान्यतः के सोचिरहेका हुन्छन्? त्यसले तिनीहरूलाई किन नराम्रो महसुस गरायो? किनकि त्यो तिनीहरूका आफ्नै हितबारे सम्बन्धित थियो; तिनीहरूले आफूलाई अर्को व्यक्तिको ठाउँमा राखेर हेरे अनि त्यसले तिनीहरूलाई कसरी असर गर्न सक्ला भन्नेबारे सोचे: “यत्रो वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गर्दा पनि उसलाई निष्कासित गरियो। मैले त उसले जस्तो लामो समय परमेश्वरमा विश्वास गरेको छैन; के परमेश्वरले मलाई पनि चाहनुहुनेछैन?” तिनीहरूमा यो गलतफहमी पैदा हुन्छ। यो परमेश्वरको धर्मी स्वभाव र उहाँले मानिसलाई गर्ने व्यवहारसम्बन्धी गलतफहमी हो। परमेश्वरसम्बन्धी यी दुई गलतफहमीलाई कसरी हल गर्नुपर्छ? कसैमा परमेश्वरसम्बन्धी गलतफहमी पैदा भएको छ भने, यो गलतफहमीको प्रकृति कस्तो हुन्छ? के यो परमेश्वरको कामको समर्थन किसिमको हुन्छ, कि त्यसलाई प्रश्न गर्ने किसिमको हुन्छ? (त्यसलाई प्रश्न गर्ने किसिमको।) यसरी प्रश्न गर्नु सही हो कि गलत? सर्वप्रथम, यो गलत हो। त्यसोभए, के तेरो चेतनाले तँलाई तँमा परमेश्वरबारे गलतफहमी पैदा भएको छ, अनि तेरो यो खालको व्यवहार, मनोवृत्ति, स्थिति गलत छ भनी पहिचान गर्न सक्षम तुल्याउँछ त? यदि तँसँग यो चेतना छ भने, तैँले आफू गलत भएको परमेश्वर निश्चित रूपमा सही हुनुभएको भनेर स्पष्ट रूपमा बुझ्न सक्नेछस्। यो जग भएपछि, त्यसपश्चात् जुनसुकै सत्यता सङ्गति गरिए पनि तैँले त्यसलाई सजिलै स्विकार्न सक्नेछस्। तर यदि तैँले “परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यो सही नहुन पनि सक्छ। परमेश्वरमा पनि मानिसले गल्ती औँल्याउन सक्ने ठाउँहरू हुन्छन्। परमेश्वरले पनि गल्ती गर्नुहुन्छ र मानिसलाई अन्यायपूर्ण व्यवहार गर्नुहुन्छ; उहाँले मानिसप्रति ख्याल नगर्नु अन्याय हो” भनेर अवचेतन रूपमा सोच्छस् भने—यदि तँभित्र यस्ता सोचहरू पैदा हुन सक्छन् भने, के त्यसको अर्थ तैँले अवचेतन रूपमा परमेश्वरको कार्यलाई स्विकार्छस् कि नकार्छस्? (नकार्छु।) तँ परमेश्वरको कार्यलाई नकार्छस्। त्यसोभए तँ अवचेतन रूपमा परमेश्वरसम्बन्धी आफ्नो गलतफहमीलाई सही ठान्छस् कि गलत? यदि तैँले अवचेतन रूपमा आफू सही छु भनी विश्वास गर्छस् भने, यो समस्या हो, जसलाई सत्यताको जुन पक्षमा जति सङ्गति गरे पनि सम्बोधन गर्न सकिँदैन। यी दुई विचारहरूमा, यी दुई अवचेतन मानसिकताहरूमा, कुन खालको मानसिकताले तँलाई सृजित प्राणीको स्थानमा राख्छ, जसले सृष्टिकर्तालाई सृष्टिकर्ता, मानिसलाई मानिस, अनि परमेश्वरलाई परमेश्वर भनी स्विकार्छ? (पहिलो खालको मानसिकताले।) अनि दोस्रो खालको मानसिकताले? के यो दोस्रो किसिमको विचार भएको व्यक्तिले परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई स्विकार्न सक्छ? (सक्दैन।) यो कसरी प्रकट हुन्छ? यो के कुराले देखाउँछ? तिनीहरूले परमेश्वरप्रति विश्वास, समर्पण र स्वीकृतिको मनोवृत्ति कायम राख्दैनन्; बरु तिनीहरूले सधैँ हेरिरहने, छानबिन, विश्लेषण र चिरफार गरिरहने मनोवृत्ति राख्छन्। तिनीहरू परमेश्वरले गर्ने सबै कार्यलाई उहाँसँग बराबरीमा खडा भएर हेर्छन्। त्यसैले जब तिनीहरूले परमेश्वरले तिनीहरूका धारणा र कल्पनाअनुरूप नहुने केही कार्य गरेको अचानक पत्ता लगाउँछन्, तब तिनीहरू आफूले परमेश्वरविरुद्ध प्रयोग गर्न सक्ने केही कुरा प्राप्त गर्न खोज्ने, र परमेश्वरलाई आलोचना र निन्दा गर्न खोज्ने दुस्साहस गर्छन्। तिनीहरू परमेश्वरलाई परमेश्वरजसरी होइन, मानिसजसरी व्यवहार गरिरहेका छन्, होइन र? तिनीहरू आफूले परमेश्वरविरुद्ध प्रयोग गर्न सक्ने केही चिज पाउन, उहाँको खोट पत्ता लगाउन र उहाँलाई आलोचना गर्न कोसिस गर्ने दुस्साहस गर्छन्—के यो सृजित प्राणीको स्थानबाट बोल्नु हो त? (होइन।) जब कसैलाई परमेश्वरबारे गलतफहमी हुन्छ, तब उसले परमेश्वरले गर्ने कार्यहरू अज्ञेय छन् भनी बुझ्नुपर्छ। सृजित प्राणी भएर, मानिसमा परमेश्वरको आलोचना र मूल्याङ्कन गर्ने कुनै औचित्य वा योग्यता हुँदैन। यस्तो भएको खण्डमा, तिमीहरूले यस्तो व्यक्तिसँग कसरी सङ्गति गर्नुपर्छ? तैँले यसो भन्नुपर्छ: “तिमीमा परमेश्वरबारे गलतफहमीहरू छन्, जुन आफैमा गलत हो। परमेश्वरले तिम्रो धारणासँग नमिल्ने जेसुकै कार्य गर्नुभए पनि, तिमीमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुनुपर्छ। यदि तिमीले केही कुरा बुझ्न सकेनौ भने, अन्धाधुन्ध मूल्याङ्कन र निन्दा नगर; तिमीले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र सत्यता खोज्नुपर्छ। किनकि हामी मानिस, भ्रष्ट मानव हौँ, र हामी कहिल्यै परमेश्वर बन्न सक्दैनौँ। हामीले परमेश्वरले व्यक्त गर्नुभएको हरेक सत्यता पायौँ र बुझ्यौँ भने पनि, हामी अझै पनि भ्रष्ट मानव नै हुन्छौँ, र परमेश्वर सधैँ परमेश्वर हुनुहुनेछ। हामीले सत्यता पायौँ र हामी अनि परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारियौँ भने पनि, यदि परमेश्वरले हामीलाई मन पराउनुहुन्न र हामीलाई नष्ट गर्न चाहनुहुन्छ भने, हामीले गुनासो व्यक्त गर्नु हुँदैन—सृजित प्राणी यो कुराप्रति समर्पित हुनुपर्छ। यदि यति सानो कुराले हामीलाई परमेश्वरबारे धारणा बनाउने र उहाँलाई मूल्याङ्कन गर्ने तुल्याउँछ भने, हामी मानव कति भ्रष्ट, अहङ्कारी, दुष्ट, अनि नासमझ छौँ भन्ने कुरा त्यसैले प्रमाणित गर्छ। सर्वप्रथम, हामीले कहिल्यै आफूलाई सृजित प्राणीको स्थानमा राखेका र सृष्टिकर्तालाई त्यो तरिकाले व्यवहार गरेका छैनौँ; यो नै पहिलो गल्ती थियो। दोस्रो गल्ती भनेको हामी सधैँ परमेश्वरलाई हेरिरहेका हुन्छौँ, उहाँविरुद्ध प्रयोग गर्न सक्ने केही कुरा कसरी प्राप्त गर्ने भनेर सोचिरहेका हुन्छौँ, र त्यसपछि नियालिरहेका, छानबिन र विश्लेषण गरिरहेका हुन्छौँ—यो झनै गलत हो। हामी परमेश्वरमा विश्वास नगर्ने, सत्यता नस्विकार्ने वा त्यसप्रति समर्पित नहुने मात्र होइन; हामी शैतानकै पक्षमा उभिन्छौँ र त्यसको मतियारको रूपमा काम गर्छौँ, परमेश्वरको तीव्र आलोचना गर्न, उहाँसँग प्रतिस्पर्धा र उहाँको विरोध गर्न सङ्गठित हुन्छौँ—यो सृजित प्राणीले गर्नुपर्ने कुरा नै होइन। परमेश्वरले अहिले जे गर्दै हुनुहुन्छ, चाहे मानिसले यसलाई सही ठानून् वा गलत, चाहे यो सत्यताको जुनसुकै पक्षअनुरूप होस्, अनि यो परमेश्वरको धर्मी स्वभावसँग जतिसुकै मिलोस्, हामीसँग त्यो कुनै कुराको सम्बन्ध छैन। हामी सृजित प्राणी हौँ; हाम्रा जिम्मेवारी, दायित्व, र कर्तव्यहरू के-के हुनुपर्छ? निसर्त रूपमा समर्पण गर्ने र स्विकार्ने। यदि हामीले हामी सृजित प्राणी हौँ, परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यो सही हुन्छ भन्ने विश्वास गर्छौँ भने, अनि यसले हामीलाई फाइदा गर्छ-गर्दैन, वञ्चित गर्छ-गर्दैन, हानि गर्छ-गर्दैन वा दुखाउँछ-दुखाउँदैन भन्नेबारे जेसुकै महसुस भए पनि हामीले यसलाई स्विकार्नैपर्छ भने, त्यसलाई समर्पण भनिन्छ, परमेश्वरको डर मान्ने हृदय भएको भनिन्छ। साँचो सृजित प्राणी यस्तो हुनुपर्छ। हामी अब्राहम, अय्यूब, पत्रुसका तुलनामा कस्ता छौँ? हामी तिनीहरूभन्दा निकै तल छौँ। योग्यताकै कुरा गर्ने हो भने, हामीमा परमेश्वरसँग बोल्ने, परमेश्वरबारे गलतफहमी राख्ने, र परमेश्वरले गर्नुहुने सिङ्गो कार्यको मोल तोक्ने वा मूल्याङ्कन गर्ने योग्यता छैन।” मानिसहरूले तिनीहरूमा यी कुनै योग्यता छैन भनी सुन्न पक्कै मन पराउनेछैनन्, तर तैँले भ्रष्ट मानवहरूलाई भन्नैपर्ने कुरा यही हो किनकि तिनीहरूसँग तर्क गर्न सकिँदैन। सृष्टिकर्तासँग योग्यता र औचित्यको कुरा गर्ने दुस्साहस गर्नु—के यो अहङ्कार र आत्म-धार्मिकता, साथै समझ अभेद्य होइन र? बुझाउनै नसकिने हुनु होइन र? त्यसकारण, यसरी ठाडो तरिकाले बोल्दा मात्र तिनीहरूले बुझ्न सक्छन्; यसरी सङ्गति गरेर केही समस्याहरू समाधान गर्न सकिन्छ।
जो मानिसहरू साँच्चै परमेश्वरप्रति समर्पित हुन्छन् र साँचो रूपमा सत्यता स्विकार्छन् तिनीहरूले परमेश्वरबारे गलतफहमी विकास गर्नु हुँदैन, र उहाँले गर्ने कुनै पनि कार्यको मोल तोक्न मूल्याङ्कन गर्न मिल्दैन। व्यवस्थाको युगमा, परमेश्वरले अब्राहामलाई एउटा छोरो दिऊँला भन्नुभयो। अब्राहामले त्यसको जवाफमा के भने? उनले केही पनि भनेनन्—उनले परमेश्वरले भन्नुभएको कुरामा विश्वास गरे। यो अब्राहामको मनोवृत्ति थियो। के तिनले कुनै मूल्याङ्कन गरे? के तिनले खिल्ली उडाए? के तिनले कुनै गुप्त काम गरे? गरेनन्, न त उनले छुद्र चलाखी गरे। यसैलाई समर्पण भनिन्छ; यसलाई आफ्नो स्थानमा र आफ्नो कर्तव्यमा दृढ रूमा अडेको भनिन्छ। उनकी पत्नी, साराको कुरा गर्नुपर्दा—के तिनी अब्राहामभन्दा फरक थिइनन् र? परमेश्वरप्रति तिनको मनोवृत्ति कस्तो थियो? तिनले प्रश्न गरिन्, खिल्ली उडाइन्, अविश्वास गरिन्—अनि तिनले मूल्याङ्कन गरिन्, अनि तिनले अब्राहामलाई उप-पत्नीको रूपमा आफ्नी नोकर्नी दिने निरर्थक कार्य गरेर छुद्र चलाखी गरिन्। यो मानिसको इच्छाबाट आएको हो। सारा आफ्नो स्थानमा दृढ रूपमा अडिनन्; तिनले परमेश्वरका वचनहरूलाई शङ्का गरिन् र उहाँको सर्वशक्तिमान्तामा विश्वास गरिनन्। तिनको अविश्वासको कारण के थियो? यसका दुइटा कारण र प्रसङ्गहरू थिए। एउटा कारण अब्राहाम त्यो बेला निकै बुढो भइसकेका थिए। अर्को कारण भनेको तिनी आफै पनि निकै बुढी र सन्तान जन्माउन नसक्ने भइसकेकी थिइन्, त्यसैले उनले सोचिन्, “यो असम्भव छ। परमेश्वरले यो कसरी पूरा गर्नुहुन्छ? के यो निरर्थक होइन? के यो बच्चालाई झुक्काउन खोजेको जस्तो भएन र?” परमेश्वरले जे भन्नुभएको थियो तिनले त्यसलाई सत्यताको रूपमा स्वीकार वा विश्वास गरिनन्, बरु परमेश्वर मानिससँग ठट्टा गर्दै हुनुहुन्छ भन्ने सोचेर त्यसलाई ठट्टाको रूपमा लिइन्। के यो सही मनोवृत्ति हो? (होइन।) के सृष्टिकर्तालाई यस्तै मनोवृत्तिले व्यवहार गर्ने हो? (होइन।) त्यसोभए, के उनी आफ्नो स्थानमा दृढ बसिन् त? (बसिनन्।) उनी दृढ बसिनन्। तिनले परमेश्वरका वचनहरूलाई सत्यताको रूपमा नलिएर ठट्टाको रूपमा लिएकी हुनाले, र तिनले परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा वा उहाँले गर्न लाग्नुभएको कुरामा विश्वास नगरेकी हुनाले, तिनले निरर्थक रूपमा कार्य गरिन् र शृङ्खलावद्ध परिणामहरू निम्त्याइन्, जुन सबै नै मानिसको इच्छाबाट आएका हुन्। सारमा, तिनले यसो भनिरहेकी थिइन्, “के परमेश्वरले यो काम गर्न सक्नुहुन्छ? यदि उहाँले सक्नुहुन्न भने, परमेश्वरका यी वचनहरू पूरा गर्न सहयोग गर्न मैले केही गर्नैपर्छ।” तिनीभित्र, गलतफहमी, मूल्याङ्कन, अनुमान, र प्रश्नहरू थिए, र ती सबैमा परमेश्वरविरुद्ध भ्रष्ट स्वभाव भएको व्यक्तिले गर्ने विद्रोह थियो। के अब्राहामले यी कुराहरू गरे? गरेनन्, त्यसैले तिनलाई यो आशिष् प्रदान गरियो। परमेश्वरले उहाँप्रति अब्राहामको मनोवृत्ति, परमेश्वरको डर मान्ने तिनको हृदय, तिनको बफादारी, र तिनको साँचो समर्पण देख्नुभयो, र तिनी धेरै वटा राष्ट्रका पिता बन्न सकून् भनेर परमेश्वरले तिनलाई एउटा छोरो दिने भन्नुभयो। यो अब्राहामलाई गरिएको प्रतिज्ञा थियो तर साराले त्यसबाट अनपेक्षित लाभ पाइन्। त्यसकारण, समर्पण निकै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। के समर्पणभित्र प्रश्न गरिन्छ? (गरिँदैन।) यदि गरिन्छ भने, के यसलाई साँचो समर्पणमा गनिन्छ? (गनिँदैन।) यदि यसभित्र विश्लेषण र मूल्याङ्कन गरिन्छ भने, के यसलाई समर्पणमा गनिन्छ? (गनिँदैन।) अनि यदि कसैले गल्ती कोट्याउने प्रयास गर्छ भने नि? यसलाई त झनै गनिँदैन। त्यसो भए, साँचो प्रमाणित भएको समर्पणभित्र के कुराको प्रकटीकरण र खुलासा हुन्छ, र व्यवहार कस्तो हुन्छ? (विश्वास।) साँचो विश्वास एउटा कुरा हो। परमेश्वरले के भन्नुहुन्छ र गर्नुहुन्छ त्यसलाई सही रूपमा बुझिनुपर्छ, र परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा सही र सत्यता हो भनी पुष्टि गरिनुपर्छ; यसको बारेमा प्रश्न गर्नु आवश्यक छैन, न त अरूलाई यसको बारेमा सोध्नु नै आवश्यक छ, र यसलाई आफ्नो हृदयमा तौलनु र विश्लेषण गर्नु पनि आवश्यक छैन। परमेश्वरले गर्नुहुने सबै कुरा सही छ भनेर विश्वास गर्नु समर्पणको विषयको एउटा पक्ष हो। जब एउटा व्यक्तिले कुनै काम गर्छ, तब कुन व्यक्तिले गर्यो, उसको पृष्ठभूमि कस्तो खालको छ, उसले कुनै खराब कार्य गरेको छ कि छैन, अनि उसको चरित्र कस्तो छ भनी हेर्न सकिन्छ। यी कुराहरू विश्लेषण गर्नुपर्ने हुन्छ। अर्कोतर्फ, यदि कुनै कुरा परमेश्वरबाट आएको हो र उहाँले गर्नुभएको हो भने, तैँले आफ्नो मुख तुरुन्तै बन्द गर्नुपर्छ र दायाँबायाँ सोच्नु हुँदैन—यसको बारेमा प्रश्न गर्ने र जिज्ञासा उठाउने होइन, बरु यसलाई पूर्ण रूपमा स्वीकार गर्नुपर्छ। अनि त्यसपछि के गर्नुपर्छ? यहाँ केही सत्यताहरू संलग्न छन् जसलाई मानिसहरूले बुझ्दैनन्, र तिनीहरू परमेश्वरलाई चिन्दैनन्। तिनीहरूले यो परमेश्वरले नै गर्नुभएको हो भनी विश्वास गर्न र समर्पित हुन सक्ने भए पनि, तिनीहरूले साँचो रूपमा सत्यता बुझ्दैनन्। तिनीहरूले बुझ्ने कुरा अझै पनि केही हदसम्म धर्मसैद्धान्तिक प्रकृतिको हुन्छ, र तिनीहरू हृदयमा अशान्त हुन्छन्। त्यस्तो बेला, तिनीहरूले यस्तो प्रश्न गर्दै खोजी गर्नुपर्छ, “यसमा के सत्यता छ? मेरो सोचाइमा कहाँ गल्ती छ? म परमेश्वरबाट कसरी टाढा भएँ? मेरा कुन-कुन दृष्टिकोणहरू परमेश्वरको कुरासँग बाझिन्छन्?” त्यसपछि, तिनीहरू यी कुराको खोजीमा लाग्नुपर्छ। यो समर्पणको मनोवृत्ति र अभ्यास हो। कतिपयले आफू समर्पणकारी छु भन्छन्, तर पछि आफूलाई केही कुरा आइलाग्दा, तिनीहरू यस्तो सोच्छन्, “परमेश्वरले के गर्नुहुन्छ, कसलाई थाहा छ र? हामी सृजित प्राणीहरूले हस्तक्षेप गर्न मिल्दैन। परमेश्वरले जे चाहनुहुन्छ उहाँलाई त्यही गर्न दिऔँ!” के यो समर्पण हो? (होइन।) यो कस्तो प्रकारको मनोवृत्ति हो? यो जिम्मेवारी लिनेप्रतिको वितृष्णा हो; यो परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यसप्रति चासो नराख्नु र त्यसप्रति रुखो उदासीनता देखाउनु हो। अब्राहाम समर्पित हुन सक्थे किनभने तिनले सिद्धान्तहरू पालना गर्थे, र उनी परमेश्वरले जे भन्नुभएको छ त्यो गर्नैपर्छ र पूरा हुनैपर्छ भनी आफ्नो विश्वासमा दृढसङ्कल्पित थिए—उनी यी दुइटा “गर्नैपर्छ र हुनैपर्छ” भन्ने कुराबारे शत प्रतिशत निश्चित थिए। त्यसकारण, तिनले प्रश्न गरेनन्, कुनै मूल्याङ्कन गरेनन्, न त तिनी तुच्छ चलाखीमा नै लागे। अब्राहामले आफ्नो समर्पणमा यस्तै व्यवहार गरे।
अब्राहामले परमेश्वरबाट आशिष् प्राप्त गरेका थिए। उनले कुनै शङ्का देखाएनन्, न त आफूले गरेका कुनै कार्यमा मानव इच्छा मिसाए। यद्यपि अय्यूबले सामना गरेको अवस्था अब्राहामको भन्दा उल्लेखनीय रूपमा फरक थियो। त्यसमा के फरक थियो? अब्राहामले सामना गरेको कुरा आशिष् थियो, यो राम्रो कुरा थियो; झन्डै १०० वर्षको उमेरमा, उनी सन्तानविहीन थिए र परमेश्वरले उनलाई एउटा छोरो दिने वाचा गर्दा उनी सन्तानको आशामा थिए। उनी खुसी नहोऊन् पनि कसरी? उनी पक्कै पनि समर्पित हुन इच्छुक थिए। तर अय्यूबले जे सामना गरे, त्यो त दुर्भाग्य थियो; तैपनि उनी कसरी समर्पित हुन सके त? (उनले आफ्नो हृदयमा सबै परमेश्वरले नै गर्नुभएको हो भनी विश्वास गरे।) यो एउटा पक्ष हो। अर्को पक्ष पनि छ, प्रायः मानिसले धेरै कष्ट सामना गर्नु नपर्दा अनि परमेश्वरले तिनीहरूलाई आशिष् प्रदान गर्नुहुँदा तिनीहरू समर्पित हुन सक्छन्; तर जब परमेश्वरले लैजानुहुन्छ, तब तिनीहरू सजिलै समर्पित हुन सक्दैनन्। अय्यूबमा चाहिँ कस्तो दृष्टिकोण थियो, कस्तो चेतना थियो, उनले कुन-कुन सत्यता वा परमेश्वरबारे कुन पक्ष बुझेका थिए, जसले गर्दा उनले त्यो दुर्भाग्य स्विकार्न र त्यसप्रति समर्पित हुन सके? (उनले परमेश्वरले गर्ने सबथोक राम्रो हुन्छ भनी विश्वास गरे। उनले आफ्नो हृदयमा विश्वास गरे कि उनीसँग भएका सबथोक उनको आफ्नो परिश्रमको कमाइ नभई उनलाई परमेश्वरद्वारा दिइएको हो—परमेश्वरले त्यो लैजानु पनि उहाँकै अख्तियार हो। उनमा यस प्रकारको चेतना थियो, त्यसैले उनी स्विकार्न र समर्पित हुन सक्षम थिए।) यदि मानिसहरूले परमेश्वरले गर्ने सबथोक राम्रा हुन्छन् भनी विश्वास गरे भने, तिनीहरूलाई समर्पित हुन सजिलो हुन्छ। तर परमेश्वरले गर्ने सबै कुराले मानिसहरूलाई दुर्भाग्य ल्याउँछ जस्तो लाग्दा पनि समर्पित हुन सजिलो हुन्छ त? कुन चाहिँले वास्तविक समर्पणलाई बढी इङ्गित गर्छ? (परमेश्वरले गर्ने सबै कुराले मानिसहरूलाई दुर्भाग्य ल्याउँछ जस्तो लाग्दा पनि समर्पित हुन सक्नुले।) त्यसोभए, अय्यूबमा त्यो दुर्भाग्य स्विकार्न सक्ने कस्तो किसिमको चेतना र सत्यता थियो? (अय्यूबले परमेश्वरलाई साँच्चै परमेश्वरजसरी व्यवहार गरे। उनले के बुझे भने परमेश्वर आशिष् र अनुग्रह प्रदान गर्ने जन मात्र हुनुहुन्न—उहाँले लैजाँदा पनि, उहाँ परमेश्वर नै हुनुहुन्छ; उनले के पनि बुझे भने यदि कसैलाई विपत्ति नै आइपर्यो भने पनि, यो उहाँले त्यस्तो हुन दिनुभएकोले गर्दा हो। परमेश्वरले जेसुकै गर्नुभए पनि, उहाँ परमेश्वर नै रहनुहुन्छ, र मानवले सधैँ उहाँलाई आराधना गर्नुपर्छ।) मुख्यतः अय्यूबमा परमेश्वरबारे थोरबहुत बुझाइ थियो, अनि उनले आफ्नो पद राम्रोसँग ग्रहण गरे। उनले बाहिरी मानिस, घटना, र कामकुराहरू परिवर्तन हुने भएकै कारण परमेश्वरको सार परिवर्तन हुनेछैन; परमेश्वरको सार सधैँ र अनन्तसम्म परमेश्वरको सार नै रहन्छ, यो अपरिवर्तनीय छ भनी बुझे। परमेश्वरले मानिसहरूलाई आशिष्हरू प्रदान गरेमा उहाँ परमेश्वर हुने अनि उहाँले केवल मानिसहरूलाई विपत्ति ल्याएमा, तिनीहरूलाई कष्ट र दण्ड दिएमा, वा तिनीहरूलाई नष्ट गरेमा उहाँको सार परिवर्तन हुने र उहाँ परमेश्वर नरहने होइन। परमेश्वरको सार कहिल्यै परिवर्तन हुँदैन। मानिसको सार पनि परिवर्तन हुँदैन; यसको अर्थ, सृजित प्राणीको रूपमा मानिसको हैसियत र सार कहिल्यै परिवर्तन हुनेछैनन्। यदि तैँले परमेश्वरको डर मान्न र उहाँलाई चिन्न सक्छस् भने पनि, तँ सृजित प्राणी नै होस्; तेरो सार परिवर्तन हुँदैन। परमेश्वरले अय्यूबलाई यति विशाल परीक्षाहरूमा पार्नुभयो, तैपनि अय्यूब समर्पित हुन सके र उनले गुनासो गरेनन्। परमेश्वरबारे थोरबहुत ज्ञान हुनुबाहेक, उनीसँग सबैभन्दा ठूलो सामर्थ्य के थियो जसले उनलाई समर्पित हुन र गुनासो नगर्न सक्षम तुल्यायो? उनलाई थाहा थियो कि मानव सधैँ मानव नै हुनेछन्; परमेश्वरले उसलाई जस्तोसुकै व्यवहार गर्नुभए पनि पूर्णतः सही हुन्छ। सरल रूपमा भन्नुपर्दा, परमेश्वरले उसलाई जसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, उसलाई त्यसरी नै व्यवहार गरिनुपर्छ। के यसले कुराहरू स्पष्ट पार्दैन र? परमेश्वरले तँलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ, तँलाई के-कस्ता आशिष् दिनुपर्छ, वा तँलाई कस्ता-कस्ता परीक्षामा पार्नुपर्छ अनि तँमा उहाँको कामको के महत्त्व हुनुपर्छ भन्ने माग नगर्। तैँले यी कुरा माग गर्न मिल्दैन, यस्ता मागहरू राख्नु बेमनासिब हो। कतिपय मानिसहरू, शान्ति र सुरक्षाको दौरान, परमेश्वरले गर्ने सबै कुरा राम्रो हुन्छ त भन्छन्, तर आफ्ना धारणाहरूसँग नमिल्ने केही आइपर्नेबित्तिकै तिनीहरूले त्यसलाई स्विकार्न सक्दैनन्। यसलाई सत्यताद्वारा नै समाधान गरिनुपर्छ। यो सत्यता के हो? आफ्नै स्थानमा दह्रिलो गरी खडा रहनु हो; परमेश्वरले तँलाई जस्तो व्यवहार गर्नुभए पनि त्यो व्यवहार तेरो योग्य हुन्छ र यो त्रुटिरहित हुन्छ। परमेश्वरले तँलाई जस्तो व्यवहार गर्नुभए पनि, उहाँ परमेश्वर नै हुनुहुन्छ; मानिसहरूले उहाँसँग मागहरू राख्नु हुँदैन। परमेश्वर कतिको सही हुनुहुन्छ, अनि उहाँका कार्यका कारण, उद्देश्य वा महत्त्व के-के हुन् भनी मूल्याङ्कन नगर्। यी कुरा तैँले मूल्याङ्कन गर्नु पर्दैन। तेरो जिम्मेवारी र कर्तव्य भनेको सृजित प्राणीको रूपमा आफ्नो स्थानमा दह्रिलो गरी खडा रहनु र परमेश्वरलाई उहाँको इच्छाअनुसार योजनाबद्ध कार्य गर्न दिनु हो। सही तरिका त्यही हो। यो भन्न सजिलो तर अभ्यास गर्न गाह्रो छ; तैपनि मानिसहरूले यो सत्यता बुझ्नैपर्छ। तँलाई केही आइपर्दा, तँ सत्यता बुझेर मात्र साँचो रूपमा समर्पित हुन सक्छस्।
कतिपय मानिसहरू अहिलेसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेर अनि प्रवचनहरू सुनेर यसो सोच्छन्: “अय्यूब परमेश्वरले दिनुभएका परीक्षाहरूमा समर्पित हुन सक्थे किनकि उनलाई सबै कुरा परमेश्वरको हातबाट आउँछ भन्ने थाहा थियो। व्यक्तिसँग जति वटा गाईवस्तु, वा जति नै सम्पत्ति, धन, र सन्तान भए पनि, ती सबै परमेश्वरले नै प्रदान गर्नुभएको हो—यो मानिसले तय गर्न सक्ने कुरा नै होइन। मानिसहरू परमेश्वरसामु दासजस्तै हुन्, उहाँले तिनीहरूलाई जस्तोसुकै व्यवहार गर्नुभए पनि तिनीहरूले सहनैपर्छ।” तिनीहरू परमेश्वरलाई चिन्न यस किसिमको नकारात्मक मनोवृत्ति प्रयोग गर्छन्; के परमेश्वरलाई यसरी चिन्नु सही हो? यो पक्कै पनि सही होइन। त्यसोभए परमेश्वरलाई चिन्ने सही तरिका के होला त? (मानिसहरू सृजित प्राणी हुन्, र परमेश्वर सदा परमेश्वर हुनुहुन्छ। परमेश्वरले जस्तोसुकै कार्य गर्नुभए पनि, मानिसले परमेश्वरलाई उहाँले जसरी चाहनुहुन्छ त्यसरी तिनीहरूलाई योजनाबद्ध गर्न दिनुपर्छ।) ठीक भनिस्। परमेश्वरले एउटा निश्चित तरिकाले कार्य गर्नुपर्छ भनी माग नगर्। परमेश्वरले सङ्गतिमा तेरो लागि सबै कुरा स्पष्ट पारिदिनुपर्छ भनी माग नगर्। यदि उहाँले स्पष्ट पारिदिनुभएन भने, तँसँग समझ छ भन्ने सोचेर परमेश्वरसँग जोरी खोज्नु हुँदैन। यो गलत हो। यो अत्यन्तै अहङ्कारी र आत्मधर्मी हुनु, अनि विवेक र समझको अत्यन्तै कमी हुनु हो; यो सृजित प्राणीले भन्ने होइन। शैतानले पनि परमेश्वरसँग यस्तो उन्मादपूर्ण शैलीमा बोल्ने दुस्साहस गर्दैन—तँ एउटा भ्रष्ट मानव होस्, तँ कसरी शैतानभन्दा पनि अहङ्कारी हुन सक्छस्? मानिसहरूले कस्तो स्थानमा रहेर परमेश्वरसँग बोल्नुपर्छ? व्यक्तिले यो मामिलालाई कसरी बुझ्नुपर्छ? वास्तवमा, “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र प्रतिकूलताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” भन्ने अय्यूबको भनाइले उनी कसरी परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सके भन्ने कुरालाई स्पष्ट पारिसकेको छ, अनि त्यसभित्र सत्यता खोजिनुपर्छ। के उनले यो अभिव्यक्ति दिँदा कुनै गुनासो वा सिकायत व्यक्त गरे त? (गरेनन्।) के त्यसमा कुनै अस्पष्टता वा नकारात्मक आशय थियो त? (थिएन।) पक्कै थिएन। सृष्टिकर्ताले मानिसलाई कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ भन्ने कुरा मानिसले निर्धारण गर्ने होइन भनेर अय्यूबले अन्ततः आफ्ना अनुभवहरूबाट थाहा पाए। यो अलिक अप्रिय सुनिन सक्छ, तर यो तथ्य हो। परमेश्वरले सम्पूर्ण जीवनभरका लागि सबैको नियतिको प्रबन्ध गर्नुभएको छ; तैँले यसलाई स्विकारे पनि वा नस्विकारे पनि, यो तथ्य नै हो। तैँले आफ्नो नियति बदल्न सक्दैनस्। परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ, र तँ उहाँका योजनाबद्ध कार्य र प्रबन्धहरूप्रति समर्पित हुनुपर्छ। परमेश्वरले जसरी कार्य गर्नुभए पनि सही नै हुन्छ किनकि उहाँ नै सत्यता हुनुहुन्छ र उहाँ नै यावत् थोकमाथि सार्वभौम हुनुहुन्छ, अनि मानिसहरू उहाँप्रति समर्पित हुनुपर्छ। यो “यावत् थोक” मा तँलगायत सबै सृजित प्राणीहरू पर्छन्। त्यसोभए, तैँले सधैँ प्रतिरोध गर्न चाहनु कसको गल्ती हो त? (यो हाम्रो आफ्नै गल्ती हो।) यो तेरो समस्या हो। तँ सधैँ कारणहरू दिन र गल्ती कोट्याउन चाहन्छस्; के यो सही हो त? तँ सधैँ परमेश्वरबाट आशिष् र लाभहरू प्राप्त गर्न चाहन्छस्; के यो सही हो त? यो कुनै पनि सही होइन। यी दृष्टिकोणले परमेश्वरबारे गलत ज्ञान र बुझाइ जनाउँछन्। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने तेरो दृष्टिकोण गलत भएकाले नै, कुनै परिस्थिति सामना गर्दा तैँले अनिवार्य रूपमा परमेश्वरको प्रतिरोध गर्नेछस्, उहाँसँग प्रतिस्पर्धा गर्नेछस् र उहाँको विरोध गर्नेछस्, अनि यसो सोच्नेछस् “परमेश्वरले यसो गर्नु गलत हो; म यो बुझ्न सक्दिनँ। उहाँले त्यसरी कार्य गर्दा सबैले त्यसको विरोध गर्ने थिए। त्यसो गर्नु त परमेश्वरजस्तो भएन नि!” तर यो परमेश्वर कस्तो हुनुहुन्छ भन्ने मामिला होइन; परमेश्वरले जेसुकै गर्नुभए पनि, उहाँ परमेश्वर नै हुनुहुन्छ। यदि तँमा यो समझ र बुझाइ छैन, तँलाई हरेक दिन कुराहरू आइपर्दा तँ सधैँ छानबिन र अनुमान गर्ने गर्छस् भने, परिणामस्वरूप तैँले हरेक मोडमा परमेश्वरसँग प्रतिस्पर्धा र उहाँको विरोध मात्रै गर्नेछस्, अनि तँ यस स्थितिबाट उम्कनै सक्नेछैनस्। तर यदि तँमा यो बुझाइ छ र तैँले सृजित प्राणीको स्थानमा लिन, अनि अवस्थाहरू सामना गर्दा आफूलाई सत्यताको यस पक्षसँग तुलना गर्न, र त्यसलाई अभ्यास गरेर त्यसमा प्रवेश गर्न सक्छस् भने, तँमा भएको परमेश्वरको भित्री डर समयसँगै बढ्दै जानेछ। तँलाई अवचेतन रूपमा यस्तो महसुस हुनेछ: “परमेश्वरले गर्ने कार्य गलत नहुँदो रहेछ; उहाँले गर्नुहुन्छ त्यो सबै राम्रो नै हुँदो रहेछ। मानिसहरूले त्यसलाई छानबिन र विश्लेषण गर्नु पर्दैन; बस आफूलाई परमेश्वरको योजनाबद्ध कार्यको कृपामा राख्नुपर्छ!” अनि जब तैँले आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित हुन वा उहाँका योजनाबद्ध कार्यहरू स्विकार्न नसकेको पाउँछस्, तब तेरो हृदयले दोषी महसुस गर्नेछ: “म असल सृजित प्राणी भएको छैन। म किन समर्पित हुन सक्दिनँ? के यसले सृष्टिकर्तालाई दुखी बनाइरहेको छैन र?” तँ जति असल सृजित प्राणी बन्ने चाहना गर्छस्, त्यति नै सत्यताको यस पक्षबारे तेरो बुझाइ र पप्रस्टता बढ्छ। तर तँ जति आफूलाई महत्त्वपूर्ण व्यक्ति ठान्छस्, र परमेश्वरले तँलाई यसरी व्यवहार गर्न हुँदैन, तँलाई यस तरिकाले चेताउनु हुँदैन, तँलाई त्यसरी काटछाँट र योजनाबद्ध गर्नु हुँदैन भन्ने विश्वास गर्छस्, तँ त्यति नै समस्यामा हुन्छस्। यदि तेरो हृदयमा परमेश्वरसँग धेरै मागहरू छन्, यदि तँलाई परमेश्वरले धेरै कुराहरू गर्नु हुँदैनथ्यो भन्ने लाग्छ भने, तँ गलत मार्गमा गइरहेको छस्; धारणा, मूल्याङ्कन, र ईशनिन्दा उत्पन्न हुनेछन्, अनि तँ दुष्टता गर्नबाट टाढा छैनस्। सत्यतालाई प्रेम नगर्ने मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू सुन्दा, तिनीहरूले विश्लेषण र छानबिन गर्न थाल्छन्, जसबाट बिस्तारै शङ्का र उपहास उत्पन्न हुन थाल्छन्। त्यसपछि तिनीहरूले मूल्याङ्कन, इन्कार र निन्दा गर्न थाल्छन्—परिणाम यही हो। परमेश्वरलाई यसरी व्यवहार गर्ने अति धेरै मानिसहरू छन्, र यो सब तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभावका कारण भएको हो।
कतिपय मानिसहरू सधैँ यस्तो सोच्छन्, “म एउटा व्यक्ति हुँ। परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ भन्ने कुरा साँचो हो, तर उहाँले मेरो सम्मान गर्नैपर्छ र मलाई बुझ्नैपर्छ, उहाँले मलाई प्रेम र सुरक्षा दिनैपर्छ।” के यो दृष्टिकोण सही हो? परमेश्वरले मानिसलाई कसरी प्रेम गर्नुहुन्छ भन्ने अन्तिम निर्णय उहाँ आफैले गर्नुहुन्छ। परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ; उहाँले सृजित प्राणीहरूलाई कसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यो उहाँको सरोकारको कुरा हो। परमेश्वरका आफ्नै सिद्धान्त र स्वभावहरू छन्; मानिसहरूले मागहरू बोक्नु बेकार हो। तिनीहरूले बरु कसरी परमेश्वरलाई बुझ्ने र उहाँमा समर्पित हुने भनी सिक्नुपर्छ, मानिसहरूमा हुनुपर्ने समझ यही हो। कतिपय मानिसहरू भन्छन्: “परमेश्वरले मानिसहरूप्रति एकदम रुखो व्यवहार गर्नुहुन्छ। यस्ता कामकुरा गर्नु भनेको मानिसहरूलाई प्रेम गर्नु होइन। उहाँले मानिसहरूलाई सम्मान गर्नुहुन्न, न त तिनीहरूलाई मानवजसरी व्यवहार नै गर्नुहुन्छ!” कतिपय मानिसहरू मानव हुँदैनन्, तिनीहरू दियाबलस हुन्छन्। तिनीहरूलाई जसरी व्यवहार गरे पनि स्वीकार्य हुन्छ; तिनीहरू सरापिन योग्य हुन्छन् र सम्मानका लायक हुँदैनन्। यस्ता मानिसहरू पनि छन् जो भन्छन्, “म निकै असल व्यक्ति हुँ; मैले परमेश्वरको प्रतिरोध गर्ने केही पनि गरेको छैन, र मैले उहाँको लागि धेरै दुःख पाएको छु। उहाँले किन अझै मलाई यसरी काटछाँट गर्नुहुन्छ? उहाँले मलाई किन सधैँ बेवास्ता गर्नुहुन्छ? उहाँले किन मलाई कहिल्यै पनि सराहना गर्ने वा माथि उठाउने गर्नुहुन्न?” अझै अरूले भन्छन्, “म सरल र निष्कपट व्यक्ति हुँ; म गर्भमा हुँदादेखि नै मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको छु, र अहिले पनि म उहाँमा विश्वास गर्छु। म अत्यन्तै चोखो छु! मैले आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्नका लागि मेरो परिवार र जागिर छोडेँ, र परमेश्वरले मलाई कति धेरै प्रेम गर्नुहुन्छ भनी सोचेँ। तर अब, परमेश्वरले मानिसहरूलाई त्यति धेरै प्रेम गर्नुहुन्न जस्तो देखिन्छ, र मलाई बेवास्ता गरिएको, र उहाँप्रति निराश र खिन्न महसुस हुन्छ।” के यो समस्याजनक होइन र? यी मानिसहरूले के-के कुराहरू गलत गरिरहेका छन्? तिनीहरू आफ्नो उचित स्थानमा बसेका छैनन्; तिनीहरूलाई आफू को हुँ भन्ने थाहा छैन, र तिनीहरू सधैँ आफू परमेश्वरले सम्मान र उत्थान गर्नुपर्ने, वा बहुमूल्य र प्रिय ठान्नुपर्ने कोही महत्त्वपूर्ण व्यक्ति हुँ भन्ने सोच्छन्। यदि मानिसहरू सधैँ यस्ता भ्रम, यस्ता विकृत र अव्यावहारिक मागहरू राख्छन् भने, यो एकदमै खतरनाक हो। कम्तीमा पनि, तिनीहरू परमेश्वरद्वारा तिरस्कृत र घृणित हुनेछन्, अनि यदि तिनीहरूले पश्चात्ताप गरेनन् भने तिनीहरू हटाइने खतरामा हुन्छन्। त्यसोभए, परमेश्वरका मागअनुरूप हुन, यी कठिनाइलाई समाधान गर्न, अनि परमेश्वरप्रति आफ्ना मागहरू त्याग्नका निम्ति मानिसहरूले के गर्नुपर्छ, आफूलाई कसरी चिन्नुपर्छ, अनि आफूलाई कसरी व्यवहार गर्नुपर्छ? कतिपय मानिसहरूलाई परमेश्वरको घरले अगुवा बनाउने प्रबन्ध गरेको हुन्छ, र तिनीहरू निकै उत्साहित हुन्छन्। तिनीहरूले केही समय काम गरेपछि, तिनीहरूले बाहिरी कार्य राम्रैसँग गर्न सक्छन् तर समस्या-समाधान गर्ने कार्य चाहिँ सम्हाल्न सक्दैनन् भन्ने पत्ता लाग्छ—तिनीहरूले सत्यता सङ्गति गर्न वा समस्या समाधान गर्न सक्दैनन्, त्यसैले तिनीहरूलाई मण्डलीमा अगुवाइको भूमिकाबाट बर्खास्त गरिन्छ। के यो एकदम उचित होइन र? तर तिनीहरू यसो भन्दै विवाद र गुनासो गर्न थाल्छन्, “ती झुटा अगुवा र ख्रीष्टविरोधीहरूले आफूलाई अह्राइएका कार्यहरू राम्ररी गरेनन्; तिनीहरूले बाधा र अवरोधहरू मात्र खडा गरे। तिनीहरूलाई वास्तवमै बर्खास्त गरेर हटाउनुपर्छ। तर मैले त खराब काम केही पनि गरेको छैन; मलाईचाहिँ किन बर्खास्त गरिँदैछ?” तिनीहरू अलिक निराश हुन्छन्। किन निराश हुन्छन्? तिनीहरू आफूले कुनै खराब कार्य नगरेकोले, आफू अझै पनि अगुवा हुनुपर्ने र बर्खास्त नहुनुपर्ने ठान्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरले आफूलाई एकदम अन्याय गरेको महसुस गर्छन्। तिनीहरूको हृदय गुनासो र प्रतिरोधले भरिएको हुन्छ, अनि तिनीहरूमा परमेश्वरबारे धारणाहरू उत्पन्न हुन्छन्, जसले भित्री असन्तुलन निम्त्याउँछन्: “के अगुवाहरू चयन गर्न र हटाउनका निम्ति सिद्धान्तहरू छन् भनेर भनिएको थिएन? मलाई त जे भएको छ त्यसमा कुनै सिद्धान्त छैन, परमेश्वरले गल्ती गर्नुभएको छ भन्ने लाग्छ!” छोटकरीमा भन्दा, परमेश्वरले तिनीहरूका हितलाई हानि गर्ने र तिनीहरूको भावनामा चोट पुर्याउने कुनै काम गर्नुभएको छ भने, तिनीहरू गल्ती औँल्याउन थालिहाल्छन्। के यो समस्या हो? यो समस्यालाई कसरी समाधान गर्न सकिन्छ? तैँले आफ्नो पहिचान चिन्नैपर्छ, आफू को हुँ भनेर थाहा पाउनैपर्छ। तँसँग जे-जस्ता वरदान वा सामर्थ्यहरू भए पनि, तँसँग जति धेरै सीप वा क्षमता भए पनि, परमेश्वरको घरमा तैँले जति नै धेरै योग्यता कमाएको भए पनि, तैँले जति नै दौडधुप गरेको भए पनि, तैँले जति नै धेरै पूँजी सञ्चित गरेको भए पनि, यी कुराहरू परमेश्वरका लागि केही पनि होइनन्, र यदि तेरो दृष्टिकोणबाट ती महत्त्वपूर्ण देखिन्छन् भने, के तँ र परमेश्वरका बीचमा गलतफहमी र विरोधाभास पैदा भएका छैनन् र? यो समस्यालाई कसरी समाधान गर्नुपर्छ? यदि तँ आफू र परमेश्वरबीचको दूरी घटाउन, र यी विरोधाभासहरूलाई समाधान गर्न चाहन्छस् भने, यो कसरी गर्नुपर्छ? तैँले आफूलाई सही लागेका र आफूले पक्रिराखेका कुराहरूलाई इन्कार गर्नुपर्छ। त्यसो गरेपछि, तँ र परमेश्वरका बीचमा कुनै दूरी बाँकी रहनेछैन, र तँ आफ्नो स्थानमा उचित रूपमा खडा हुनेछस्, र तँ समर्पित हुन सक्नेछस्, तैँले परमेश्वरले गर्नुभएको सबै कुरा सही हुन्छ भनी बुझ्न सक्नेछस्, आफैलाई नकार्न र त्याग्न सक्नेछस्। तैँले आफूले हासिल गरेको योग्यतालाई पूँजीको रूपमा लिन छोड्नेछस्, र तैँले परमेश्वरसँग सर्तहरू तोक्ने, वा उहाँसँग मागहरू राख्ने, वा उहाँलाई इनाम माग्ने कोसिस गर्न छोड्नेछस्। यस बेला, तँसँग कुनै कठिनाइहरू बाँकी रहनेछैनन्। परमेश्वरसम्बन्धी मानिसका सबै भ्रमहरू किन पैदा हुन्छन्? मानिसहरूले आफ्ना क्षमता मापन गर्न नसक्ने हुनाले ती पैदा हुन्छन्; स्पष्ट रूपमा भन्दा, तिनीहरूलाई परमेश्वरको नजरमा तिनीहरू कस्ता चिज हुन् भन्ने थाहा हुँदैन। तिनीहरूले आफैलाई अत्यन्तै उच्च आँक्छन् र परमेश्वरको नजरमा आफ्नो स्थान अत्यन्तै उच्च रहेको अनुमान गर्छन्, र तिनीहरू आफूले व्यक्तिको मूल्य र पूँजी ठानेका कुरालाई नै सत्यताका रूपमा हेर्छन्, त्यसलाई नै त्यो मानकका रूपमा हेर्छन् मान्छन् जसको आधारमा तिनीहरूले मुक्ति पाउनेछन् कि पाउनेछैनन् भनी परमेश्वरले मापन गर्नुहुन्छ। यो गलत हो। परमेश्वरको हृदयमा तेरो निम्ति कस्तो स्थान छ, परमेश्वरले तँलाई कसरी हेर्नुहुन्छ, र परमेश्वरको नजिक जाँदा तैँले अपनाउनुपर्ने उचित अधिष्ठान के हो भन्ने कुरा तैँले जान्नैपर्छ। तैँले यो सिद्धान्त जान्नुपर्छ; यसरी तेरा विचारहरू सत्यता र परमेश्वरका विचारहरूसँग मिल्नेछन्। तँमा यो समझ हुनैपर्छ अनि तँ परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्षम हुनैपर्छ; उहाँले तँलाई जस्तोसुकै व्यवहार गर्नुभए पनि तँ समर्पित हुनैपर्छ। त्यसपछि तँ र परमेश्वरबीच कुनै विरोधाभास बाँकी रहनेछैन। अनि परमेश्वरले तँलाई फेरि उहाँकै शैलीमा व्यवहार गर्दा, के तँ समर्पित हुन सक्नेछैनस् र? के तैँले अझै पनि परमेश्वरसँग प्रतिस्पर्धा र उहाँको विरोध गर्नेछस् र? गर्नेछैनस्। तँलाई हृदयमा अलिअलि असहजता महसुस भए पनि, वा तँलाई परमेश्वरले तैँले चाहेजस्तो व्यवहार नगरेको झैँ लागे पनि, र उहाँले तँलाई किन त्यसरी व्यवहार गर्नुहुन्छ भनेर तैँले नबुझे पनि, तैँले थोरबहुत सत्यता बुझिसकेको र केही वास्तविकताहरू प्राप्त गरिसकेको, अनि तँ आफ्नो उचित स्थानमा अडिग हुन सक्ने भएको हुनाले, तँ उप्रान्त परमेश्वरविरुद्ध लड्नेछैनस्, जसको अर्थ तेरो विनाश गराउने तेरा व्यवहारहरू बाँकी रहनेछैनन्। अनि के तँ त्यसपछि सुरक्षित हुनेछैनस् र? एकपटक सुरक्षित भएपछि तँलाई स्थिर महसुस हुनेछ, जसको अर्थ तँ पत्रुसको मार्गमा हिँड्न थालेको छस्। हेर्, पत्रुसले कैयौँ वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरे, उनी कैयौँ वर्षसम्म खोजी गर्दै आफ्नो मार्गमा हिँडे, अनि ज्याद दुःख भोगे। उनले धेरै परीक्षाहरू भोगेपछि मात्र केही सत्यताहरू बुझे र केही सत्यता वास्तविकताहरू पाए। अब तिमीहरूको कुरा गर्दा, मैले यति धेरै बोलिसकेँ, सबै कुरा स्पष्ट रूपमा व्याख्या गरिसकेँ—यो त थालमा खाना पस्केरै दिए बराबर हो नि, होइन र? तिमीहरूले घुमाउरो बाटो नलिईकन कति धेरै हासिल गरिसक्यौ; तिमीहरू सबैलाई निकै फाइदा भएको छ। त्यसोभए तिमीहरू अझै पनि किन सन्तुष्ट छैनौ? तिमीहरूसँग कुनै थप मागहरू हुनु हुँदैन।
आज हामीले मुख्यतः के कुराबारे सङ्गति गर्यौँ? एउटा पक्ष भनेको आफ्नो स्थितिका विभिन्न पक्षहरूलाई जाँच्ने कुरामा निरन्तर ध्यान दिने, अनि ती सही छन् कि छैनन् भनी विश्लेषण गर्ने हो। अर्को पक्ष भनेको परमेश्वरबारे आफूमा उत्पन्न हुने विभिन्न गलतफहमीहरू सुल्झाउने हो। जब तँसँग परमेश्वरसम्बन्धी गलतफहमीहरू हुन्छन्, तब तँमा हठी, पूर्वाग्रही तत्त्वहरू रहेका हुन्छन् जसले तँलाई सत्यताको खोजी गर्नबाट रोक्नेछन्। यदि परमेश्वरबारे तेरा गलतफहमीहरू हटाइयो भने, तैँले सत्यताको खोजी गर्न सक्नेछस्; यदि तिनलाई हटाइएन भने, तेरो हृदयमा अलग्याइको आभास हुनेछ, र तैँले झारातिरुवा तरिकाले प्रार्थना गर्नेछस्; यो त परमेश्वरलाई छल गर्नु हो, र उहाँले तेरो प्रार्थना बिलकुलै सुन्नुहुनेछैन। यदि तँमा परमेश्वरबारे गलतफहमी छ, जसले तँ र उहाँबीच दूरी र अलग्याइ सिर्जना गर्छ, अनि तेरो हृदय उहाँको निम्ति बन्द छ भने, तैँले उहाँका वचनहरू सुन्न वा सत्यताको खोजी गर्न चाहनेछैनस्। तैँले जे नै गरे पनि, तैँले आफ्नो भेष बदलेर र छल गरेर झारा टार्ने काम मात्रै गरिरहेको हुनेछस्। जब परमेश्वरसम्बन्धी मानिसका गलतफहमीहरू समाधान भएका हुन्छन् र उसले यो अवरोध पार गरिसकेको हुन्छ, तब उसले परमेश्वरका हरेक वचन र मागलाई सच्चाइका साथ व्यवहार गर्नेछ, र ऊ उहाँसामु गम्भीरतापूर्वक र इमानदार हृदय लिएर आउनेछ। यदि मानिस र परमेश्वरबीच विरोधाभास, दूरी, गलतफहमी छ भने, मानिसले के भूमिका खेलिरहेको हुन्छ? उसले शैतानको भूमिका खेलिरहेको हुन्छ, जुन परमेश्वरको विरोधमा हुन्छ। परमेश्वरको विरोधबाट के-कस्ता परिणामहरू आउँछन्? के त्यस्तो व्यक्ति परमेश्वरप्रति समर्पित हुन सक्छ? के उसले सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्छ? सक्दैन। यदि उसले यी कुनै पनि कुरा गर्न सक्दैन भने, ती व्यक्तिसँग अन्त्यमा केही पनि हुनेछैन, र उसको स्वभावगत परिवर्तन ठप्प हुनेछ। त्यसकारण, जब व्यक्तिले आफ्ना विभिन्न स्थितिहरू जाँच्छ, एक हिसाबमा यो आफैलाई जान्नको लागि गरिएको हुन्छ भने, अर्को हिसाबमा, यसले गर्दा व्यक्तिले परमेश्वरसम्बन्धी आफूमा के-कस्ता गलतफहमीहरू छन् भनी जाँच गर्ने कार्यमा केन्द्रित हुन जरुरी हुन्छ। यी गलतफहमीहरूमा के-के कुराहरू समावेश हुन्छन्? धारणा, कल्पना, फैसला, शङ्का, छानबिन, र अनुमानहरू—मुख्यतः यिनै कुरा समावेश हुन्छन्। कुनै व्यक्तिभित्र नै यी कुरा छन् भने, उसले परमेश्वरलाई गलत रूपमा बुझ्छ। जब तँ यी स्थितिहरूमा अल्झिन्छस्, तब परमेश्वरसँगको तेरो सम्बन्धमा समस्या पैदा हुन्छ। तैँले यसलाई समाधान गर्नको लागि तुरुन्तै सत्यताको खोजिहाल्नुपर्छ—र तैँले यसलाई समाधान गर्नैपर्छ। कतिपयले सोच्छन्, “ममा परमेश्वरबारे गलतफहमी विकास भएको छ, त्यसैले मैले यो समस्या समाधान नगरिञ्जेलसम्म म आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न सक्दिनँ।” के यो स्वीकार्य हुन्छ? अहँ, हुँदैन। आफ्नो कर्तव्य निर्वाहलाई स्थगित नगर्, बरु आफ्नो कर्तव्य पनि निर्वाह गर् र आफ्नो समस्यालाई पनि एकसाथ समाधान गर्। तैँले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने क्रममा, परमेश्वरसम्बन्धी तेरो गलतफहमी तैँले थाहै नपाई सुध्रिदै जानेछ, र तैँले तेरो समस्या कहाँबाट सुरु भयो र यो कति गम्भीर छ भन्ने कुरा पत्ता लगाउनेछस्। कुनै दिन, तिमीहरूले थाहा पाउन सक्नेछौ कि “मानिस एक सृजित प्राणी हो, र सृष्टिकर्ता नै सदासर्वदा मेरो प्रभु हुनुहुन्छ; यसको सार परिवर्तन हुँदैन। मानिसको हैसियत परिवर्तन हुँदैन, न त परमेश्वरको हैसियत नै परिवर्तन हुन्छ। परमेश्वरले जे गर्नुभए पनि, र सारा मानवजातिले उहाँले गर्नुहुने कामलाई गलत देखे पनि, उहाँले जे गर्नुभएको छ म त्यसलाई नकार्न सक्दिन, न त म उहाँ नै सत्यता हुनुहुन्छ भन्ने कुरालाई नै नकार्न सक्छु। परमेश्वर नै सर्वोच्च सत्यता हुनुहुन्छ, अनन्त रूपमा अचुक हुनुहुन्छ। मानिस आफ्नै उचित स्थानमा अडिग रहनुपर्छ; उसले परमेश्वरको छानबिन गर्नु हुँदैन, बरु परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरूलाई र उहाँका सबै वचनहरूलाई स्विकार्नुपर्छ। परमेश्वरले जे भन्नुहुन्छ र गर्नुहुन्छ त्यो सबै सही हुन्छ। मानिसले परमेश्वरप्रति विभिन्न मागहरू राख्नु हुँदैन—सृजित प्राणीहरू त्यसो गर्न अयोग्य हुन्छन्। परमेश्वरले मलाई खेलौनाको रूपमा व्यवहार गर्नुभयो भने पनि, म समर्पित नै हुनुपर्छ, र यदि म समर्पित भइन भने, त्यो मेरो समस्या हो, परमेश्वरको होइन।” जब तँसँग सत्यताको यो पक्षसम्बन्धी अनुभव र ज्ञान हुन्छ, तब तँ परमेश्वरप्रतिको समर्पणमा साँच्चिकै प्रवेश गर्नेछस्, र तँसँग ठूला कठिनाइहरू बाँकी हुनेछैन, र चाहे तैँले आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको होस् वा सत्यताका विभिन्न पक्षहरूको अभ्यास गरिरहेको होस्, धेरै वटा कठिनाइहरू समाधान हुनेछन्। परमेश्वरप्रतिको समर्पण नै सबैभन्दा ठूलो सत्यता हो, यो नै सबैभन्दा गहन सत्यता हो। प्रायजसो, जब मानिसहरूलाई विभिन्न कठिनाइहरू आइपरेका हुन्छन्, जब धेरै अवरोधहरू आउँछन्, वा जब तिनीहरूलाई स्विकार्नै नसकिने कुरा आइपर्छ, तब त्यसको कारण के हुन्छ? (तिनीहरू सही स्थानमा खडा भएका हुँदैनन्।) तिनीहरू गलत स्थानमा खडा भएका हुन्छन्। तिनीहरूसँग परमेश्वरसम्बन्धी गलतफहमी हुन्छ; तिनीहरू परमेश्वरको छानबिन गर्न चाहन्छन् र उहाँलाई परमेश्वरका रूपमा व्यवहार गर्न चाहँदैनन्; तिनीहरू परमेश्वर सही हुनुहुन्छ भन्ने कुरालाई नकार्न चाहन्छन्; र तिनीहरू परमेश्वर नै सत्यता हुनुहुन्छ भन्ने कुरालाई नकार्न चाहन्छन्। यसको आशय मानिस सृजित प्राणी बन्न चाहँदैन, बरु परमेश्वरकै स्तरमा खडा हुन, उहाँमा खोट पत्ता लगाउन चाहन्छ भन्ने हो। यसले समस्या निम्त्याउँछ। यदि तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न र सृजित प्राणीको रूपमा आफ्नो स्थानमा अडिग रहन सक्छस् भने, परमेश्वरले जे गर्नुहुन्छ त्यसप्रति तँमा आधारभूत रूपमा कुनै प्रतिरोध उत्पन्न हुनेछैन। तँसँग केही गलत बुझाइहरू हुन सक्छन्, र तँसँग केही धारणाहरू हुन सक्छन्, तर कम्तीमा पनि, तेरो मनोवृत्ति परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरूलाई स्वीकार गर्ने किसिमको हुनेछ, र तँ परमेश्वरप्रति समर्पित हुने स्थानबाट आइरहेको हुनेछस्, त्यसकारण तँमा परमेश्वरप्रति कुनै प्रतिरोध पैदा हुनेछैन।
अय्यूबमा आस्था त थियो, तर के उनीमाथि परमेश्वरका परीक्षाहरू आइपर्दा उनलाई सुरुमा के भइरहेको छ भन्ने थाहा थियो त? (थिएन।) मानवसँग सिधै आत्मिक क्षेत्रमा छिर्ने शक्ति हुँदैन; अय्यूबलाई त्यहाँ के भइरहेको छ भन्नेबारे केही थाहा थिएन—उनी कुनै पनि कुराबारे पूर्णतः अनजान थिए। त्यसैले, जब उनीमाथि परमेश्वरका परीक्षाहरू आइपरे, उनी पक्कै पनि अलमल्ल भए र उनले यसो सोचे, “ओहो, के भइरहेको छ? सबै कुरा कति शान्त थियो, अचानक किन यस्तो भयो? मैले किन अचानक मेरा सबै गाईवस्तु र सम्पत्ति गुमाएँ?” उनी सुरुमा अलमल्ल भए, तर अलमल्ल हुनु भनेको परमेश्वरबारे गलतफहमी हुनु बराबर थिएन, अलमल्ल हुनु भनेको परमेश्वरले के गरिरहनुभएको छ भन्ने बुझ्न नसक्नु बराबर थिएन। यति मात्र हो कि सबै कुरा निकै अकस्मात् भयो; अय्यूबलाई कुनै पूर्वज्ञान थिएन, न त कसैले उनलाई पूर्वसूचना दियो—उनी बिलकुलै तयार थिएनन्। तर, यसको अर्थ उनले गलत विकल्प रोज्थे वा गलत मार्ग लिन्थे, वा उनी समर्पित हुन सक्थेनन् भन्ने होइन। त्यसोभए, त्यसपछि अय्यूबले के गरे त? उनले पक्कै आफ्नो हृदयलाई शान्त पारे अनि आफ्ना कार्यहरूबारे गम्भीर रूपमा चिन्तन गरे, अनि परमेश्वरलाई प्रार्थना गरे। केही दिनको खोजीपछि, उनी एउटा निष्कर्षमा पुगे: “यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्” (अय्यूब १:२१)। अय्यूबको यो भनाइले उनको दृष्टिकोण र उनले हिँडेको मार्गलाई प्रतिविम्बित गर्छ। अय्यूबमाथि परीक्षाहरू आइपर्दा सुरुमा उनी अलमल्ल परे पनि, उनलाई यो मानव इच्छाबाट भएको नभई परमेश्वरले गर्नुभएको हो भन्ने थाहा थियो। परमेश्वरको अनुमतिविना, कसैले पनि परमेश्वरले मानिसलाई दिनुभएको कुनै कुरा छुन सक्दैनथ्यो, शैतानले समेत सक्दैनथ्यो। बाहिरबाट हेर्दा, अय्यूबमा परमेश्वरले के गरिरहनुभएको छ भन्नेबारे केही गलतफहमी भएजस्तो देखिन्थ्यो; उनलाई यो किन भइरहेको छ वा परमेश्वरले यसो गर्नुको अर्थ के हो भन्ने थाहा थिएन। उनले पूर्ण रूपमा बुझेनन्, तर उनको गलतफहमी परमेश्वरको कार्यप्रतिको इन्कार वा प्रश्न थिएन; अय्यूबको गलतफहमी परमेश्वरले जायज मान्नुहुने खालको थियो। यसपछि, उनले यहोवा परमेश्वरले ऊसँग भएको सबै कुरा लैजाने अभिप्राय राख्नुभएको छ, र परमेश्वरले जे गरिरहनुभएको छ त्यो सही छ भन्ने कुरा तुरुन्तै बुझे; उनले त्यो स्विकार्न तुरुन्तै घुँडा टेके। के साधारण मानिसहरू यो स्तरमा पुग्न सक्छन् त? सक्दैनन्। अय्यूब त्यसबेला जतिसुकै अलमल्ल परेको भए पनि, वा उनीमाथि आइपरेको सबै कुरा घुँडा टेकेर स्विकार्न उनलाई जति नै समय लागेको भए पनि, उनको मनोवृत्ति जहिले पनि सृजित प्राणीको स्थानमा खडा हुने नै थियो। यी घटनाहरू सामना गर्दा, उनले भनेनन् कि “म धनी छु र मेरा कति धेरै नोकर छन्, कसरी यी सबै कुरा त्यतिकै लैजान मिल्छ? मैले मेरा नोकरहरूलाई तुरुन्तै ती कुरा फिर्ता ल्याउन भन्नुपर्छ।” के उनले त्यसो गरे त? गरेनन्। उनी यो परमेश्वरले गर्नुभएको हो, र मानिसले यसबारे केही गर्न सक्दैन भनी आफ्नो हृदयमा स्पष्ट थिए। यसमा संलग्न हुनु भनेको परमेश्वरले गर्नुभएको कार्यको र उनीमाथि आइपरेको सबै कुराको विरोध गर्नु हो। उनले त्यो बेला एउटा पनि गुनासो गरेनन्, न त जे भइरहेको थियो त्यसलाई मूल्याङ्कन गरे, वा सबथोक उल्टाउने प्रयास गर्न हस्तक्षेप गरे। उनले केवल प्रतीक्षा गरे अनि कुराहरू कसरी अघि बढ्छन् भनी चुपचाप नियाले, परमेश्वरले के गर्नहुन्छ भनी हेरे। सुरुदेखि अन्त्यसम्म, अय्यूब आफ्नो उचित स्थानमा अडिग भएर बसे, अर्थात् सृजित प्राणीको स्थानमा अडिग भएर बसे। यो उनको प्रस्तुति थियो। यी घटनाहरू अय्यूबमाथि आइपर्दा उनी अलिकति अलमल्ल भए पनि, उनले खोजी गर्न र सृष्टिकर्ताले गर्नुभएको सबै कुरा सही छ भनी स्विकार्न सके, अनि त्यसपछि उनी समर्पित भए। उनले समस्या समाधान गर्न मानव तरिकाहरू प्रयोग गरेनन्। जब डाँकाहरू आए, उनले तिनीहरूलाई जे खोस्न सकिन्छ खोस्न दिए; उनले आवेगमा आएर तिनीहरूसँग लडाइँ गरेनन्। उनले हृदयमा यसो सोचे, “परमेश्वरको अनुमति नभएको भए, तिनीहरूले केही पनि खोस्न सक्थेनन्। अब त तिनीहरूले सबै कुरा लगेका छन्, त्यसैले यो परमेश्वरले अनुमति दिनुभएरै भएको हो भन्ने प्रस्टै छ। कुनै पनि मानव हस्तक्षेप बेकार हुनेथियो। मानिसहरूले आफ्नो आवेगअनुसार कार्य गर्न मिल्दैन, तिनीहरूले हस्तक्षेप गर्न मिल्दैन।” हस्तक्षेप नगर्नुको अर्थ उनले डाँकाहरूलाई सहेर बसेका थिए भन्ने होइन; त्यो कमजोरीको सङ्केत वा डाँकाहरूको डर थिएन। त्यसको सट्टा, उनी परमेश्वरको हातको डर मान्थे र उनमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय थियो। उनले भने, “तिनीहरूलाई लैजान देऊ। आखिर यी कुरा परमेश्वरले नै दिनुभएको थियो।” के सृजित प्राणीले भन्नुपर्ने यही होइन र? (हो।) उनले कुनै गुनासो गरेनन्। उनले कसैलाई पनि लडाइँ गर्न वा आफ्ना सामान फिर्ता ल्याउन वा तिनको सुरक्षा गर्न पठाएनन्। के यो परमेश्वरप्रति समर्पित हुनुको साँचो प्रकटीकरण होइन त? (हो।) उनमा परमेश्वरको सार्वभौमिकताको साँचो बुझाइ भएकाले मात्र उनले यसो गर्न सके। यो बुझाइ नभएको भए, उनले लडेर आफ्ना सामानहरू फिर्ता ल्याउन मानव तरिकाहरूको लिनेथिए, अनि परमेश्वरले यसलाई कसरी हेर्नुहुने थियो? यो परमेश्वरका योजनाबद्ध कार्यहरूमा समर्पित हुनु होइन। यसमा परमेश्वरको हातले गरेका कामकुराको बुझाइ हुँदैन, अनि यतिका वर्ष उहाँमा विश्वास गर्नु व्यर्थ हुनेथियो। परमेश्वरले दिनुहुँदा खुसी हुने तर उहाँले लैजानुहुँदा रुष्ट हुने, अनिच्छुक हुने र आफ्ना सामानहरू बलपूर्वक खोसेर फिर्ता लिन चाहने; परमेश्वरले जे गरिरहनुभएको छ त्यसप्रति सन्तुष्ट नहुने, यी कुराहरू गुमाउन नचाहने; परमेश्वरले इनाम दिनुहुँदा स्विकार्ने तर वञ्चित गराउनुहुँदा नस्विकार्ने; परमेश्वरको हातका योजनाबद्ध कार्यहरूप्रति समर्पित हुन नचाहने—के यो सृजित प्राणीको स्थानबाट कार्य गर्नु हो त? (होइन।) यो त विद्रोहीपन हो, यो विरोध हो। के मानिसहरूले प्रायजसो यी व्यवहारहरू प्रदर्शन गर्दैनन् र? (गर्छन्।) यो अय्यूबले गरेको भन्दा ठ्याक्कै उल्टो हो। अय्यूबले सृजित प्राणीको स्थानबाट यहोवाको डर मान्न सक्छु, परमेश्वरका परीक्षाप्रति समर्पित हुन र तिनलाई स्विकार्न अनि परमेश्वरले उनलाई जे दिनुभएको छ त्यो स्विकार्न सक्छु भन्ने कुरा कसरी व्यक्त गरे? के उनले चिच्याएर भने? के उनले गुनासो गरे? के उनले सबै कुरा फिर्ता पाउन हरप्रकारका मानव उपाय र विधि प्रयोग गरे त? गरेनन्—उनले परमेश्वरलाई विना रोकटोक लैजान दिए। के यो आस्था हुनु होइन त? उनमा साँचो आस्था, साँचो बुझाइ, र साँचो समर्पण थियो। यी मध्ये कुनै पनि कुरा सरल छैन, ती सबैलाई अनुभव गर्न, खोज्न र अँगाल्न निश्चित समय चाहिन्छ। अय्यूबले सृष्टिकर्ताबारे निश्चित तहको बुझाइ पाइसकेपछि मात्र यी प्रकटीकरणहरू प्रदर्शन गर्न सके। अय्यूबले अन्त्यमा के भने? (“यहोवाले दिनुभयो र यहोवाले नै लानुभएको छ; यहोवाको नाउँको प्रशंसा होस्” (अय्यूब १:२१)।) अनि अय्यूबकी पत्नीले के भनेकी थिइन्? “परमेश्वरलाई सराप्नुहोस् र मर्नुहोस्” (अय्यूब २:९)। उनको भनाइको अर्थ यो थियो: “विश्वास गर्न छोड्नुहोस्। यदि तपाईँले विश्वास गर्ने साँच्चै परमेश्वर नै भएका भए, तपाईँ किन विपत्तिको सामना गरिरहनुभएको छ? के यो प्रतिशोध होइन र? तपाईँले त केही गलत गर्नुभएको थिएन, तपाईँलाई यो किन भइरहेको छ? सायद तपाईँको आस्था नै गलत हो कि?” अय्यूबले आफ्नी पत्नीलाई कस्तो प्रतिक्रिया जनाए? उनले यसो भने: “तिमी मूर्ख स्त्रीले जस्तै कुरा गर्छौ” (अय्यूब २:१०)। अय्यूबले आफ्नी पत्नी मूर्ख भएको; उनकी पत्नीमा परमेश्वरप्रति साँचो आस्था र बुझाइ नभएको, त्यसैले उनले परमेश्वरविरुद्ध अवज्ञाका शब्द बोल्न सकेको भने। अय्यूबकी पत्नीले परमेश्वरलाई चिनेकी थिइनन्। जब स्पष्ट रूपमा परमेश्वरले नै गर्नुभएको यति ठूलो घटना घट्यो, उनले आश्चर्यजनक रूपमा यो बुझ्न सकिनन्, अनि अय्यूबलाई यसो भन्दै सल्लाह समेत दिइन्, “तपाईँले गलत मार्ग लिनुभएको छ। विश्वास गर्न छोड्नुहोस् र तपाईँको परमेश्वरलाई त्याग्नुहोस्।” सुन्दा पनि कति रिस उठ्दो! उनले किन अय्यूबलाई परमेश्वरलाई त्याग्न आग्रह गरिन्? किनकि उनले आफ्नो सम्पत्ति गुमाएकी थिइन् अनि उप्रान्त त्यसलाई उपयोग गरेर आनन्द उठाउन पाउने थिइनन्। उनी धनी महिलाबाट आफ्नो नाममा केही नभएको कङ्गाल बनेकी थिइन्। उनी परमेश्वरले गर्नुभएको वञ्चितिबाट असन्तुष्ट थिइन्, त्यसैले उनले अय्यूबलाई विश्वास गर्न छोड्न भनिन्, जसको आशय यो थियो: “म अबदेखि विश्वास गर्दिनँ, अनि तपाईँले पनि गर्नु पर्दैन। यति राम्रोसँग चलिरहेको गृहस्थी हामीसँग केही पनि बाँकी नरहनेगरी खोसिएको छ। एक क्षणमै, हामीले सबै कुरा गुमाएका छौँ, हाम्रो धन गरिबीमा परिणत भएको छ। यस्तो परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको के अर्थ? विश्वास गर्न छोड्नुहोस्!” के यी मूर्ख शब्द होइनन् र? उनको प्रदर्शन यस्तो थियो। के अय्यूबले उनको कुरा सुने? सुनेनन्; उनी आफ्नी पत्नीद्वारा बहकिएनन् वा बाधित भएनन्, न त उनले उनको विचार स्विकारे। किन? किनकि अय्यूबले यो भनाइ पालन गरे: “के हामीले परमेश्वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र प्रतिकूलताचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” (अय्यूब २:१०)। उनले सोचे, “यो सब एकदमै सामान्य हो। परमेश्वरले जसरी कार्य गर्नुभए पनि त्यो सही हुन्छ; मानिसहरूले त्यसलाई स्विकार्नु मात्र पर्छ। मानिसहरूले परमेश्वरबाट आशिष् खोज्नका लागि मात्र उहाँमा विश्वास गर्नु हुँदैन। मैले परमेश्वरका लागि केही नगरी यत्रो वर्ष परमेश्वरका आशिष्हरू पाएको छु—उहाँलाई गवाही दिने समय अहिले नै हो। परमेश्वरले जे लैजानुहुन्छ त्यो उहाँकै हो, उहाँले जहिले मन लाग्छ त्यतिबेला लैजान सक्नुहुन्छ। मानिसहरूले मागहरू राख्नु हुँदैन, केवल स्विकार्ने र समर्पित हुने गर्नुपर्छ।” त्यसोभए, के तैँले परमेश्वरमा विश्वास गरेर आशिष् पाउनुपर्ने हो त? के त्यस्तै नै हुनुपर्ने हो? जब व्यक्तिले यो मामला पूर्ण रूपमा बुझ्न सक्छ, त्यसपछि उसमा आस्था हुनेछ।
सृष्टिकर्ताले जे गर्नुहुन्छ त्यो सही हुन्छ र त्यो सत्यता हुन्छ। उहाँले जेसुकै गर्नुभए पनि, उहाँको पहिचान र हैसियत परिवर्तन हुँदैन। सबै मानिसले उहाँको आराधना गर्नुपर्छ। उहाँ मानवताको अनन्त प्रभु र अनन्त परमेश्वर हुनुहुन्छ। यो तथ्य कहिल्यै पनि परिवर्तन हुन सक्दैन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई उपहारहरू दिँदा मात्र तिनीहरूले उहाँलाई परमेश्वर भनी स्विकार्न, वा उहाँले तिनीहरूबाट कुराहरू लैजानुहुँदा उहाँलाई परमेश्वर भनी नस्विकार्न मिल्दैन। यो मानिसको त्रुटिपूर्ण दृष्टिकोण हो, परमेश्वरको कार्यमा भएको गल्ती होइन। यदि मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् भने, तिनीहरूले यो कुरा स्पष्ट रूपमा देख्न सक्नेछन्, र यदि, तिनीहरूले भित्रबाट यो सत्यता हो भनी स्विकार्न सक्छन् भने, परमेश्वरसँग तिनीहरूको सम्बन्ध झन्-झन् सामान्य बन्दै जानेछ। यदि तँ परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनी स्विकार्छु भन्छस्, तर केही आइपर्दा तैँले उहाँलाई बुझ्दैनस्, र गुनासोसमेत गर्छस् अनि तँमा साँचो समर्पण छैन भने, तैँले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनी स्विकार्छु भन्नु व्यर्थ हो। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तेरो हृदयले सत्यता स्विकार्न सक्नुपर्छ, र चाहे जेसुकै होस्, तैँले परमेश्वरका कार्य सही छन्, र उहाँ धर्मी हुनुहुन्छ भनी देख्न सक्नुपर्छ। परमेश्वरलाई बुझ्ने व्यक्ति यस्तो हुन्छ। धर्मसिद्धान्त बुझ्नमा मात्र ध्यान दिने धेरै विश्वासीहरू छन्। तिनीहरू आत्मिक सिद्धान्तलाई स्विकार्छन्, तर आफूमाथि केही आइपर्दा, सत्यतालाई स्विकार्दैनन्, र तिनीहरू समर्पित हुँदैनन्। यी पाखण्डी मानिस हुन्। तैँले सामान्यतः भन्ने कुराहरू सबै सही हुन्छन्, तर जब तेरा धारणासँग नमिल्ने केही भइदिन्छ, तब तैँले त्यसलाई स्विकार्न सक्दैनस्। तँ परमेश्वरले यो वा त्यो गर्नुहुँदैन थियो भन्ने सोचेर उहाँसँग विवाद गर्छस्। तँ परमेश्वरको कामप्रति समर्पित हुन सक्दैनस्, र तैँले सत्यता खोज्दैनस् वा आफ्नो विद्रोहीपनबारे चिन्तन गर्दैनस्। यसको अर्थ तँ परमेश्वरप्रति समर्पणकारी छैनस्। तँ सधैँ परमेश्वरसँग विवाद गर्न मन पराउँछस्; तँ सधैँ आफ्ना तर्कहरू सत्यताभन्दा माथि छन्, तैँले मञ्चमा गएर ती बताउन पाए धेरै मानिसहरूले तँलाई समर्थन गर्नेछन् भन्ने सोच्छस्। तर धेरै मानिसहरूले तँलाई समर्थन गरे पनि, तिनीहरू सबै भ्रष्ट मानव नै हुन्। के समर्थन गर्ने र समर्थन पाउने सबै भ्रष्ट मानव नै होइनन् र? के तिनीहरू सबैमा सत्यताको कमी हुँदैन र? पूरै मानवजातिले तेरो समर्थन गरेर परमेश्वरको विरोध गरे पनि, परमेश्वर सही नै हुनुहुने थियो। गलत त परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्ने र उहाँको प्रतिरोध गर्ने मानवजाति नै हुने थियो। के यो एउटा अभिव्यक्ति मात्र हो र? होइन। यो तथ्य हो; यो नै सत्यता हो। मानिसहरूले बारम्बार सत्यताको यो पक्षलाई मनन र अनुभव गर्नुपर्छ। परमेश्वरले तीन चरणमा आफ्नो काम गर्नुभएको छ, र हरेक चरणमा त्यसको विरोध गर्ने धेरै मानिसहरू थिए। जस्तै, प्रभु येशू आफ्नो छुटकाराको काम गर्न आउनुहुँदा, पूरै इस्राएल उहाँविरुद्ध जाग्यो। तर अहिले, प्रभु येशूलाई मुक्तिदाताका रूपमा स्विकार्ने अरबौँ मानिसहरू छन्। उहाँका विश्वासी सारा संसारभर फैलिएका छन्। प्रभु येशूले सम्पूर्ण मानवजातिलाई छुटकारा दिइसक्नुभएको छ। यो तथ्य हो। जुनसुकै देशका मानिसहरूले यसलाई नकार्न चाहे पनि, त्यो व्यर्थ हुनेछ। भ्रष्ट मानवले परमेश्वरको कामलाई जसरी मूल्याङ्कन गरे पनि, परमेश्वरको काम र उहाँले बोल्ने सत्यता सदैव ठिक र सही हुन्छन्। सम्पूर्ण मानवजातिका जतिसुकै मानिसहरू परमेश्वरविरुद्ध जागे पनि, त्यो व्यर्थ हुन्छ। परमेश्वरले गर्ने सबथोक सही हुन्छ; उहाँले सानोभन्दा सानो गल्ती पनि गर्नुहुन्न। भ्रष्ट मानवमा कुनै सत्यता नहुने र तिनीहरूले परमेश्वरको कामको महत्त्व र सार स्पष्ट रूपमा देख्न नसक्ने हुनाले, तिनीहरूले भन्ने कुनै पनि कुरा सत्यतासँग मेल खाँदैन। तैँले मानवजातिका सबै सिद्धान्तहरूको सारांश निकाल्ने हो भने पनि, ती सत्यता हुने थिएनन्। ती परमेश्वरका कुनै पनि वचन, वा सत्यताको कुनै पनि शब्दभन्दा बढी वजनदार हुन सक्दैनन्। यो तथ्य हो। यदि मानिसहरूले यो बुझ्दैनन् भने, तिनीहरूले त्यसलाई बिस्तारै अनुभव गर्नैपर्छ। यो अनुभवको पूर्वसर्त के हो? तैँले सुरुमा परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनी मान्न र स्विकार्न जरुरी छ। त्यसपछि, तँ तिनलाई अभ्यास र अनुभव गर्नतिर लाग्नैपर्छ। थाहै नपाई, तैँले परमेश्वरका वचनहरू सत्यता हुन् भनी पत्ता लगाउनेछस्—यो बिलकुल ठिक हो। त्यो विन्दुमा, तैँले परमेश्वरका वचनहरूलाई प्रिय ठान्न थाल्नेछस्, सत्यताको पछ्याइलाई महत्त्व दिन थाल्नेछस्, अनि सत्यतालाई आफ्नो हृदयमा स्विकार्न, र त्यसलाई आफ्नो जीवन बनाउन सक्नेछस्।
सेप्टेम्बर १०, २०१८
