सत्यता कसरी पछ्याउने (५)
यस अवधिमा हामीले सत्यता कसरी पछ्याउने त्यसको पहिलो पक्षबारे सङ्गति गरेका थियौँ, र त्यो विभिन्न कुराहरू त्याग्नेबारेमा थियो। हामीले यस विषयको पहिलो भाग, अर्थात् विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू त्याग्नेबारेमा मुख्य रूपमा कुरा गरेका थियौँ। विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू त्याग्ने विषयमा हामीले कतिपटक छलफल गर्यौँ? (चारपटक।) के तिमीहरूले नकारात्मक संवेगहरू कसरी त्याग्ने भन्ने विषयमा कुनै मार्ग भेट्टायौ? हामीले सङ्गति र चिरफार गरेका विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू एक किसिमको संवेग वा विचारजस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा, त्यसको मूलजड हेर्दा, त्यो मानिसहरूको जीवनसम्बन्धी गलत दृष्टिकोण र मूल्यमान्यता, अनि मानिसहरूको मिथ्या विचार र हेराइबाट आएका हुन्छन्। अवश्य नै, मानिसहरूको विभिन्न भ्रष्ट स्वभावले विभिन्न गलत सोच र दृष्टिकोणहरू पैदा गर्छन्, जसले गर्दा नकारात्मक संवेगहरू उत्पन्न हुन्छन्। त्यसकारण, विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू देखा पर्नुका उद्गम स्रोत र कारणहरू हुन्छन्। हामीले छलफल गरेका नकारात्मक संवेगहरू क्षणिक वा आवेगशील विचारहरू होइनन्, न त यी सामान्य अर्थमा विचार र दृष्टिकोणहरू, वा छिनछिनमा परिवर्तन हुने मनस्थिति नै हुन्। यी संवेगहरूले मानिसहरूको जीवनशैली, तिनीहरूले अभ्यास गर्ने कुराहरू, अनि तिनीहरूको विचार र दृष्टिकोण, साथै मानिसहरू र कामकुराहरूलाई हेर्ने तिनीहरूको नजर र मनोवृत्तिहरूलाई प्रभाव पार्न सक्छन्। यी नकारात्मक संवेगहरू मानिसहरूको हृदय र मष्तिष्कको गहिराइमा लुकेर बसेका हुन्छन्, र यी संवेगहरूले तिनीहरूलाई तिनीहरूको दैनिक जीवनमा पछ्याउने, र मानिसहरू, घटना, र परिस्थितिहरू हेर्ने तिनीहरूको दृष्टिकोण र अडान प्रभावित पार्ने गर्छन्। यी नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूको दैनिक जीवन, तिनीहरूको व्यवहार र तिनीहरूले जीवनमा लिने मार्गमा निकै नकारात्मक प्रभाव पार्छन्। यी संवेगहरूले अदृश्य रूपमा मानिसहरूमा विभिन्न प्रतिकूल प्रभावहरू पैदा गर्छन्। त्यसकारण, मानिसहरूले यी नकारात्मक संवेगहरूलाई क्रमिक रूपमा बुझ्नुपर्छ र सत्यता पछ्याउँदै हल गर्नु र त्याग्नुपर्छ। तर यी नकारात्मक संवेगहरू त्याग्ने कार्य कुनै भौतिक कुरा त्याग्नुजस्तो होइन, किनभने त्यो भौतिक कुरा त्यागेपछि त्यसबारेमा फेरि सोचिँदैन, र त्यसले पछि प्रभाव पनि पार्दैन; यो कार्य कुनै कुरा उठाएर फ्याँक्नुजस्तो होइन। त्यसोभए, यस प्रसङ्गमा “त्याग्नु” भनेको के हो त? मुख्य रूपमा, यसको अर्थ के हुन्छ भने, तिमीहरूले आफ्ना गलत सोच र दृष्टिकोणहरू, अनि मानिसहरू र कामकुराहरूलाई हेर्ने तिमीहरूको गलत दृष्टिकोण र मनोवृत्तिलाई तबसम्म खुलासा र चिरफार गरिरहनुपर्छ, जबसम्म तिमीहरूले सत्यता बुझ्दैनौ। त्यसपछि तिमीहरूले आफ्ना नकारात्मक संवेगहरू साँचो रूपमा त्याग्न सक्नेछौ। तिमीहरूमा जे-जस्ता नकारात्मक संवेगहरू पैदा भए पनि, तिमीहरूले सम्बन्धित सत्यताहरू खोजी गरेर तिनलाई समाधान गर्नुपर्छ, र तिमीहरूले तबसम्म त्यसो गरिरहनुपर्छ, जबसम्म तिमीहरूसँग सत्यता अभ्यास गर्ने सिद्धान्त र मार्गहरू हुँदैन। त्यसपछि मात्रै तिमीहरू नकारात्मक संवेगहरूको कष्ट, बन्धन, र प्रभावबाट पूर्ण रूपमा मुक्त हुन सक्छौ, र अन्तिममा तिमीहरूले सत्यताप्रति अनि परमेश्वरले तय गर्नुभएका वातावरणहरूप्रति समर्पित हुने क्षमता प्राप्त गर्नेछौ र आफ्नो गवाहीमा दह्रिलो भई खडा हुन सक्नेछौ। तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरूअनुसार र सत्यतालाई आफ्नो मापदण्डको रूपमा लिएर मानिसहरू र विभिन्न कामकुराहरूलाई हेर्नुपर्छ, र सोहीअनुरूप आफूलाई व्यवहारमा ढाल्नु र कार्य गर्नुपर्छ। त्यसो गरेर मात्रै तिमीहरूले आफ्ना नकारात्मक संवेग र गलत विचार र दृष्टिकोणहरू पूर्ण रूपमा त्याग्न सक्छौ। अनि, यी कुराहरू पूर्ण रूपमा त्याग्न किन यस्तो जटिल प्रक्रियाको आवश्यकता पर्छ? यसको कारण के हो भने, यी नकारात्मक संवेगहरू मूर्त कुराहरू होइनन्। यी संवेगहरू क्षणिक रूपमा व्यक्तिको मनमा आउने वा सताउने संवेगहरू होइनन्। यी संवेगहरू त मानिसहरूभित्र स्थापित भएका, पहिलेदेखि नै रहेका, वा गहिरो रूपमा जरा गाडी बसेका विचार र दृष्टिकोणहरू हुन्, र यिनले मानिसहरूलाई पार्ने प्रभाव निकै गम्भीर हुन्छ। त्यसकारण यी नकारात्मक संवेगहरू त्याग्नलाई विविध विधि र चरणहरू आवश्यक पर्छ। अनि, यो त्याग्ने प्रक्रिया भनेको सत्यता पछ्याउने प्रक्रिया पनि हो नि, होइन र? (हो।) यी नकारात्मक संवेगहरू त्याग्ने प्रक्रिया वास्तवमा सत्यता पछ्याउने प्रक्रिया नै हो। त्यसकारण, नकारात्मक संवेगहरू सामना गर्ने एउटै मात्र उपाय भनेको सत्यता खोजी गरी परमेश्वरका वचनहरूअनुसार तिनलाई समाधान गर्नु हो। के तिमीहरूले यो अभिव्यक्तिको अर्थ बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।)
जब हामीले सुरुमा नकारात्मक संवेगहरूबारे सङ्गति गर्न सुरु गर्यौँ, तब यसभन्दा पहिले हामीले छलफल गरेका विभिन्न सत्यताहरूले यो विषय छोएका थिएनन्, त्यसकारण तिमीहरू सबैको लागि यो अत्यन्तै अपरिचित विषय हो। मानिसहरूलाई नकारात्मक संवेगहरू हुनु सामान्य कुरा हो भन्ने लाग्छ, र तिनीहरू यी कुराहरू भ्रष्ट स्वभावभन्दा अलग हुन् भन्ने ठान्छन्; तिनीहरू नकारात्मक संवेगहरू भ्रष्ट स्वभाव होइनन्, र नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच कुनै सम्बन्ध छैन भन्ने विश्वास गर्छन्। तर यो गलत हो। कतिपय मानिसहरूले के सोच्छन् भने, नकारात्मक संवेगहरू मानिसहरूलाई कुनै प्रभाव नपार्ने क्षणिक सोच वा विचारहरू मात्रै हुन्, त्यसकारण ती संवेगहरू त्यागे पनि नत्यागे पनि त्यसले केही फरक पार्दैन। अहिले, सङ्गति र चिरफारका थुप्रै सत्रहरूमार्फत, नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई साँच्चै वास्तविक रूपमा प्रभाव पार्छन् भन्ने कुरा प्रमाणित भएको छ। विगतमा, हामी सधैँ भ्रष्ट स्वभाव बुझ्ने र विश्लेषण गर्ने बारेमै सङ्गति गर्थ्यौँ, र भ्रष्ट स्वभाव खुलासा गर्ने क्रममा हामीले नकारात्मक संवेगहरूबारे थोरै मात्रै कुरा उठाउथ्यौँ, तर हामी तीबारे त्यति विस्तृत रूपमा सङ्गति गर्दैनथ्यौँ। अहिले, धेरैपटक ठोस रूपमा छलफल गरिसकिएकोले, मलाई आशा छ, तिमीहरूले यस विषयमा ध्यान दिएर आफ्नो दैनिक जीवनमा यी नकारात्मक संवेगहरू चिरफार गर्न र बुझ्न सक्नेछौ। जब तिमीहरूले यी संवेगहरूको सार बुझ्छौ, तब तिमीहरू तिनलाई इन्कार गर्न र तीविरुद्ध विद्रोह गर्न सक्छौ, अनि तिनलाई क्रमिक रूपमा त्याग्न सक्छौ। यी नकारात्मक संवेगहरू त्यागेर मात्रै तिमीहरूले सत्यता पछ्याउने सही मार्ग लिन सक्छौ, अनि मात्र तिमीहरूले सत्यता पछ्याउने बाटो हिँड्न सुरु गर्छौ। तिमीहरूले चाल्नैपर्ने कदमहरू यिनै हुन्, के तिमीहरूलाई स्पष्ट भयो? (भयो।) मानिसहरूको जीवन, अस्तित्व, र तिनीहरूले लिने मार्गको हकमा, नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई भ्रष्ट स्वभावले जत्तिकै वशमा पारेर नियन्त्रण गर्न नसके पनि, यी नकारात्मक संवेगहरूबाट जोगिन पनि सकिँदैन। निश्चित परिस्थितिमा र निश्चित हदसम्म, मानिसहरूको सोच सीमित पार्ने र तिनीहरूले सत्यता स्विकार्ने र तिनीहरू सही मार्ग हिँड्ने नहिँड्ने भन्ने कुरामा प्रभाव पार्ने हिसाबमा, यसले पार्ने नकारात्मक असरहरू भ्रष्ट स्वभावले पार्ने असरहरूभन्दा कम महत्त्वका हुँदैनन्। तिमीहरूले भविष्यको खोजी, अनुभव, र अभ्यासमा यो कुरा क्रमिक रूपमा बुझ्दै जानेछौ। तिमीहरूले यो विषय भर्खरै सुनेका हुनाले, अहिले तिमीहरूमध्ये कतिलाई यसबारेमा केही चेतना वा कुनै ज्ञान नहोला, र यसबारेमा बुझाइ त अझै कम होला। जब तिमीहरूले भविष्यमा यो कुरा अनुभव गर्छौ, तब तिमीहरूले नकारात्मक संवेगहरू जति सरल देखिन्छन्, ती त्यति सरल हुँदैनन् भन्ने थाहा पाउनेछौ। यी संवेगहरूले मानिसहरूको विचार, हृदयको गहिराइ, र तिनीहरूको अवचेतन मस्तिष्कमा समेत निकै ठूलो स्थान र ठाउँ लिएका हुन्छन्। के भन्न सकिन्छ भने, यी नकारात्मक संवेगहरूले व्यक्तिहरूलाई निकै ठूलो हदसम्म आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार व्यवहार गर्न उत्प्रेरित गर्छन् र उक्साउँछन्, र तिनले मानिसहरूमाथि भ्रष्ट स्वभावले पार्ने रोकावट र बन्धनलाई अझै बढाउँछन् र उक्साउँछन्। मानिसहरू र कामकुराहरूलाई हेर्ने दृष्टिकोण, र आफूलाई कुनै व्यवहारमा ढाल्ने र कार्य गर्ने सन्दर्भमा, यी कुराहरूले मानिसहरूलाई जिद्दी भएर आफ्नो भ्रष्ट स्वभावमा जिउने तुल्याउँछन्, त्यसकारण तिमीहरूले यी नकारात्मक संवेगहरूलाई कम ठान्नु हुँदैन। वास्तवमा, एक हिसाबमा, यी नकारात्मक संवेगहरूभित्र धेरै नकारात्मक सोच र दृष्टिकोणहरू लुकेका हुन्छन्, र अर्को हिसाबमा, मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावभित्र विभिन्न हदसम्म विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू लुकेका हुन्छन्। छोटकरीमा भन्दा, यी नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूको हृदयको ठाउँ ओगटेका हुन्छन्, र तिनको सार पनि मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावको जस्तै हुन्छ। ती दुवै नै नकारात्मकताका दुई पक्षहरू हुन्, र ती नकारात्मक कुराहरू हुन्। यहाँ “नकारात्मक कुराहरू” को अर्थ के हुन्छ? यसले के जनाउँछ? एउटा पक्ष के हो भने, यी नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूको जीवन प्रवेशमा सकारात्मक भूमिका खेल्दैनन्। यी संवेगहरूले तँलाई परमेश्वरको अघि आउन, सक्रिय रूपमा उहाँका अभिप्राय खोज्न, र उहाँप्रति समर्पणता हासिल गर्न अगुवाइ वा सहयोग गर्ने गर्न सक्दैनन्। जब मानिसहरूभित्र यी नकारात्मक संवेगहरू लुकेका हुन्छन्, तब तिनीहरूको हृदय परमेश्वरबाट टाढा भएको हुन्छ, तिनीहरू उहाँप्रति सतर्क हुन्छन् र उहाँबाट परै बस्छन्, र तिनीहरूले गुप्त रूपमा, थाहा नपाउने गरी, र आफसेआफ परमेश्वरलाई शङ्का, इन्कार, र आलोचना गर्ने पनि गर्न सक्छन्। यो दृष्टिकोणबाट हेर्दा, के यी नकारात्मक संवेगहरू सकारात्मक कुराहरू हुन् त? (अहँ, होइनन्।) यो एउटा पक्ष हो। अर्को पक्ष हेर्दा, यी नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई सत्यतामा समर्पित हुन परमेश्वरको अघि ल्याउँदैनन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई सत्यतासँग बाझिने र विरोधमा रहने मार्ग र उद्देश्य अनि दिशातर्फ लैजान्छन्। यसमा कुनै शङ्का छैन। यी नकारात्मक संवेगहरूले व्यक्तिमा खेल्ने भूमिका भनेको आफूलाई रक्षा गर्न लगाउनु, तिनीहरूको देहका हितहरू रक्षा गर्न लगाउनु, र आफ्नो स्वाभिमान, गौरव, र हैसियत कायम राख्न लगाउनु हो। यी संवेगहरूले तँलाई निरन्तर रोकावट र बन्धनमा पार्छन्, अनि तँलाई परमेश्वरका वचनहरू सुन्न, इमानदार व्यक्ति बन्न, र सत्यता अभ्यास गर्नबाट रोक्छन्। यी संवेगहरूले तँमा तैँले सत्यताको अभ्यास गरिस् भने तँलाई घाटा हुनेछ, तैँले इज्जत र हैसियत गुमाउनेछस्, तँलाई अरूले गिल्ला गर्नेछन्, र तेरो वास्तविकता संसारको अघि खुलासा हुनेछ भन्ने भ्रम हालिदिन्छन्। यी नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई नियन्त्रण गर्छन्, तिनीहरूको सोहरूलाई वशमा पर्छन्, र यी नकारात्मक संवेगहरूबारे मात्रै सोच्ने तुल्याउँछन्। अब, के यी नकारात्मक कुराहरूको सार सत्यताविपरीत छैन र? (हो।) त्यसकारण, जब नकारात्मक संवेगहरूले तँलाई यी कुराहरूबारे निरन्तर स्मरण गराइरहेका हुन्छन्, यो सँगसँगै तिनले तँलाई सत्यता अभ्यास र खोजी गर्नबाट निरन्तर बाधा पनि दिइरहेका हुन्छन्। सत्यता पछ्याउने तेरो कार्यमा तिनले पर्खालको काम गर्छन् र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने तेरो मार्गमा तिनले ठेस लाग्ने ढुङ्गाको काम गर्छन्। जबजब तँ सत्यता अभ्यास गर्न, इमान्दारीपूर्वक बोल्न, परमेश्वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन, सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्न, वा परमेश्वरको लागि आफूलाई अर्पित गर्न, मूल्य चुकाउन, र परमेश्वरप्रति आफ्नो बफादारिता देखाउन चाहन्छस्, तबतब यी नकारात्मक संवेगहरू तुरुन्तै प्रकट हुन्छन् र तँलाई सत्यता अभ्यास गर्नबाट रोक्छन्। यी संवेगहरू निरन्तर तेरा विचारहरूमा पैदा भइरहन्छन् र मनमा आइरहन्छन्, अनि तँलाई तैँले सत्यता अभ्यास गर्दा के गुमाउनेछस्, तेरो अन्त्य कस्तो हुनेछ, परिणामहरू के-कस्ता हुनेछन्, र तैँले के प्राप्त गर्नेछस् भनेर बताउनेछन्। यी संवेगहरूले तँलाई बारम्बार सम्झाउनेछन् र चेतावनी दिनेछन्, र यसरी तँलाई सत्यता स्विकार्न र अभ्यास गर्नबाट, र परमेश्वरमा समर्पित हुनबाट रोक्नेछन्, अनि यसको साटो, तँलाई आफ्नो बारेमा सोच्न, आफ्नै हितहरूबारे विचार गर्न लगाउनेछन्, र परिणामस्वरूप, तैँले सत्यता अभ्यास गर्न वा परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्दैनस्। एकै क्षणमा, तेरा विचारहरू यी नकारात्मक संवेगहरूको बन्धन र नियन्त्रणमा पर्छन्। सुरुमा तँलाई सत्यता अभ्यास गर्न, र परमेश्वरप्रति समर्पित भएर, उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न मन लागे पनि, जब तँभित्र नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुन्छन्, तब तैँले स्वतः नै तँ आफ्नो इच्छा पछ्याउँछस् र तँ ती संवेगहरूद्वारा नियन्त्रित हुन्छस्। तिनले तेरो मुख बन्द गर्नेछन्, तेरा हात-खुट्टा बाँध्नेछन्, र तैँले गर्नुपर्ने कुरा गर्नबाट र तैँले बोल्नुपर्ने कुरा बोल्नबाट तँलाई रोक्नेछन्। बरु यसको साटो, तैँले झूटा, छलपूर्ण, र आलोचनात्मक शब्दहरू बोल्न पुग्नेछस्, र सत्यतासँग बाझिने कार्यहरू गर्न पुग्नेछस्। तेरो हृदय तुरुन्तै अँध्यारो हुनेछ र कष्टको बन्धनमा पर्नेछ। तेरा मूल विचार र योजनाहरू असल हुन्छन्—तँ सत्यता अभ्यास गर्न, र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न आफ्नो निष्ठा अर्पण गर्न चाहन्छस्, र तँसँग सत्यता अभ्यास गर्ने जाँगर, चाहना, र इच्छा हुन्छ। तर महत्त्वपूर्ण क्षणहरूमा, यी नकारात्मक संवेगहरूले तँलाई नियन्त्रण गर्छन्। तँसँग तीविरुद्ध विद्रोह गर्ने वा तिनलाई इन्कार गर्ने क्षमता हुँदैन, र अन्त्यमा, तँ यी नकारात्मक संवेगहरूको शरण पर्न बाध्य हुन्छस्। जब नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई सताउँछन् र बाधा दिन्छन्, जब तिनले मानिसहरूका विचारहरू नियन्त्रण गरेर तिनीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्नबाट रोक्छन्, तब मानिसहरू अत्यन्तै दुर्बल, विवश, र दयनीय हुन्छन्। जब कुनै ठूलो समस्या देखा परेको हुँदैन र कुनै सिद्धान्तहरूसँग सम्बन्धित घटना घट्दैन, तब मानिसहरूले आफूमा असीमित शक्ति छ, आफू सङ्कल्प र विश्वासमा बलियो छु भन्ने सोच्छन्, र तिनीहरूले आफू उत्प्रेरणाले भरिएको छु भन्ने महसुस गर्छन्। तिनीहरूले आफूले परमेश्वरलाई पर्याप्त रूपमा प्रेम गर्न सकेको छैनँ भन्ने सोच्छन्, र तिनीहरूमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय छ, र तिनीहरूले कुनै गलत काम गर्न सक्दैनन्, तिनीहरूले बाधा वा अवरोध ल्याउन सक्दैनन्, र तिनीहरूले जानीजानी दुष्कर्म गर्न सक्दैनन् भन्ने सोच्छन्। तर जब कुनै घटना घट्छ, तब तिनीहरूले जेजस्तो प्रतिक्रिया जनाउँछन्, त्यस्तो प्रतिक्रिया नजनाई बस्न तिनीहरू किन सक्दैनन्? तिनीहरूले नचाहँदा नचाहँदै गर्ने यी कार्यहरू तिनीहरूले योजना गरेका वा इच्छा गरेका हुँदैनन्, तर पनि ती भई छाड्छन् र वास्तविकतामा परिणत हुन्छन्, र ती कुराहरू मानिसहरूले गर्न चाहेकाभन्दा फरक कुरा हुन्छन्। तर यो भन्नैपर्ने हुन्छ कि यी कुराहरू पैदा हुनु र निरन्तर यस्ता घटनाहरू देखा पर्नुको कारण नकारात्मक संवेगहरू नै हुन्। यो स्पष्ट छ कि नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूलाई पार्ने प्रभाव, र तिनीहरूमाथि गर्ने नियन्त्रण, मानिसहरूले कल्पना गरेजस्तो सरल छैन, न त यसलाई सहजै समाधान गर्न नै सकिन्छ, अनि यसलाई त्याग्न वा यसविरुद्ध विद्रोह गर्न पनि निश्चय नै सहज छैन। मानिसहरूले सामान्यतया जति चर्को सोरमा आफ्नो नाराहरू फलाके पनि, तिनीहरूको सङ्कल्प सामान्यतया जति नै दह्रिलो भए पनि, वा तिनीहरूको आकाङ्क्षा जति नै उच्च भए पनि, वा परमेश्वरको डर मान्ने तिनीहरूको हृदय र परमेश्वरमाथिको विश्वास जति नै ठूलो भए पनि, वास्तविकता सामना गर्नुपर्दा, किन त्यो सङ्कल्प र विश्वास, अनि ती आकाङ्क्षा र आदर्शहरूले कुनै प्रभाव पार्न सक्दैनन्? यी कुराहरूलाई कसरी क्षणिक नकारात्मक संवेगहरूले प्रभावित पारेर दबाउन सक्छन्? यसबाट के स्पष्ट हुन्छ भने, मानिसहरूको जीवनमा नकारात्मक संवेगहरूले जरा गाडेका हुन्छन्; यी संवेगहरू मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावसँगै अस्तित्वमा रहेका हुन्छन् र भ्रष्ट स्वभावले जस्तै तिनले पनि मानिसहरूको विचार र दृष्टिकोणहरू प्रभावित र नियन्त्रित पार्न सक्छन्। यो सँगसँगै, र अझै गम्भीर रूपमा भन्दा, यी कुराले मानिसहरूको बोलीवचन र व्यवहार नियन्त्रित पार्छन्, र योभन्दा पनि बढी, यिनले तिनीहरूको हरेक सोच र विचार, अनि अनेक किसिमका परिस्थितिमा तिनीहरूले गर्ने हरेक कार्य र व्यवहार नियन्त्रित पार्छन्। त्यसकारण, के यी नकारात्मक संवेगहरू समाधान गर्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण कुरा होइन र? (हो।) नकारात्मक संवेगहरू सकारात्मक कुरा होइनन्, र यसलाई दुई तरिकाले चित्रण गर्न सकिन्छ: पहिलो, नकारात्मक संवेगहरूले व्यक्तिलाई सक्रिय रूपमा परमेश्वरअघि आउने तुल्याउन सक्दैनन्; दोस्रो, यी संवेगहरूले, कुनै व्यक्तिले वास्तविकता सामना गर्नुपर्दा, उसले चाहेजसरी, उसलाई सफलतापूर्वक सत्यता अभ्यास गर्न, र सत्यतामा प्रवेश गर्न सक्ने तुल्याउन सक्दैन। सत्यता खोजी गर्ने मानिसहरूको कार्यमा यी ठेस लाग्ने ढुङ्गा हुन्, र यिनले मानिसहरूलाई सत्यता खोज्न र अभ्यास गर्नबाट रोक्छन्। त्यसकारण, नकारात्मक संवेगहरूलाई समाधान गर्नैपर्छ। नकारात्मक संवेगहरूको प्रभाव र सार हेर्दा, यी सकारात्मक कुरा होइनन् भन्ने कुरा देख्न सकिन्छ। यसको अझ भन्ने हो भने, यी संवेगहरूको प्रभाव र सारको हिसाबमा हेर्दा, केही हदसम्म यी संवेगहरूले भ्रष्ट स्वभावले भन्दा पनि बढी मानिसहरूलाई बन्धन र नियन्त्रणमा पार्न सक्छन्। त्यसोभए, के तिमीहरू यी नकारात्मक संवेगहरू अस्तित्वमा हुनु गम्भीर समस्या हो भनेर भन्छौ? (भन्छौँ।) यदि यी नकारात्मक संवेगहरूलाई समाधान गरिएन भने, के-कस्ता परिणामहरू आउने अपेक्षा गर्न सकिन्छ? यी संवेगहरूले व्यक्तिलाई लामो समयसम्म नकारात्मकतामा जिउन बाध्य पार्नेछन्, र यी संवेगहरूमा मानिसहरूलाई बन्धन र नियन्त्रणमा पार्ने अझै ठूलो शक्ति हुन्छ, जसले गर्दा यी संवेगहरूले तिनीहरूलाई सत्यता खोजी गर्नबाट रोक्छन् भन्ने कुरामा निश्चित हुन सकिन्छ। के यस्तो गम्भीर समस्यालाई समाधान गरिनुपर्दैन र? यसलाई समाधान गरिनुपर्छ। मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्नेबाहेक, आफ्ना नकारात्मक संवेगहरू पनि समाधान गर्नुपर्छ। यदि मानिसहरूले आफ्ना नकारात्मक संवेगहरू र भ्रष्ट स्वभाव समाधान गरे भने, सत्यता खोजी गर्ने तिनीहरूको कार्य निकै सहज रूपमा अघि बढ्नेछ, र यसमा कुनै ठूलो बाधा आउनेछैन।
भ्रष्ट स्वभावहरू मानिसहरूका केही सतही प्रकटीकरण र शैलीहरूमा, साथै निश्चित स्थितिहरूमा लुकेका हुन्छन्, त्यसैले नकारात्मक संवेगलाई कसरी चिन्नुपर्छ? तिमीहरू नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच कसरी भिन्नता छुट्याउँछौ? के तिमीहरूले यसबारे यसभन्दा पहिले विचार गरेका छौ? (छैनौँ।) स्वभाव र भावना दुई फरकफरक कुराहरू हुन्। यदि हामीले स्वभाव र भावनाबारे मात्रै कुरा गर्यौँ भने, के ती दुईको शाब्दिक अर्थसम्बन्धी भिन्नता छुट्याउन सहज हुन्छ? स्वभावले व्यक्तिको प्रकृति सारबाट प्रकट हुने कुराहरू जनाउँछ, जबकि भावना भनेको मानिसहरूले कुनै काम गर्दा तिनीहरूमा हुने मनोवैज्ञानिक स्थिति हो। यी शब्दहरूलाई हामीले शाब्दिक रूपमा जसरी अर्थ्याए पनि, मानिसहरूका संवेगहरूमा—विशेष गरी तिनीहरूका नकारात्मक संवेगहरूमा—धेरै नकारात्मक कुराहरू लुकेका हुन्छन्। जब व्यक्तिमा यी नकारात्मक संवेगहरू हुन्छन्, तब यसले तिनीहरूलाई नकरात्मक स्थिति र विभिन्न गलत सोच र दृष्टिकोणहरूको प्रभुत्वमा जिउन लगाउँछ। हो कि होइन? (हो।) यी नकारात्मक संवेगहरू मानिसहरूको हृदयमा लामो समयसम्म लुकेर रहन सक्छन्, र यदि तिनीहरू सत्यता बुझ्दैनन् भने, तिनीहरूलाई कहिल्यै पनि यी भावनाहरूको आभास वा उपस्थिति महसुस हुँदैन; मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावजस्तै यी भावनाहरू सधैँ तिनीहरूको साथमै हुन्छन्। धेरैजसो समय, यी नकारात्मक संवेगहरू मानिसहरूका विभिन्न गलत सोच र दृष्टिकोणहरूमा लुकेर रहेका हुन्छन्, र यी गलत सोच र दृष्टिकोणहरूले मानिसहरूलाई परमेश्वरबारे शङ्का गर्ने, आफ्नो सच्चा विश्वास गुमाउने, र परमेश्वरसँग अनेक किसिमका अनुचित मागहरू गर्ने, अनि आफ्नो सामान्य समझ गुमाउनेसमेत तुल्याउँछन्। यी नकारात्मक संवेगहरू विभिन्न तर्क, विचार, र दृष्टिकोणहरूको खोल ओढी व्यक्तिको भ्रष्ट स्वभाव र उसका विभिन्न गलत सोच र दृष्टिकोणहरूभित्र लुकेर बसेका हुन्छन्, र यसरी यी भावनाहरूले पूर्णतया त्यस व्यक्तिको प्रकृति सारको प्रतिनिधित्व गर्छन्। भ्रष्ट स्वभावहरू मानिसहरूका व्यवहार र कार्यहरूबाट खुलासा हुने विभिन्न स्थितिहरूमा आफै प्रकट हुन्छन्—मानिसहरूका भ्रष्ट स्वभावहरू यी फरकफरक स्थितिमा लुकेका हुन्छन्। नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभाव एकअर्काबाट फरकफरक भए पनि, केही हिसाबमा यी कुराहरूबीच एउटा जरुरी सम्बन्ध हुन्छ, र यी एकअर्कासँग जोडिएर अलग हुन नसक्नेसमेत बन्छन्। केही अवस्थामा, यी दुईले एकअर्कालाई साथ दिन्छन्, एकअर्कालाई उक्साउँछन्, र यी दुई एकअर्कामा भर परेर सहअस्तित्वमा रहन सक्छन्। उदाहरणको लागि, पछिल्लोपटक हामीले सङ्गति गरेका हैरानी, चिन्ता, र तनाव एकप्रकारका नकारात्मक संवेगहरू हुन्। यस्ता नकारात्मक संवेगले मानिसहरूलाई हैरानी, चिन्ता, र तनावमा जिउन बाध्य पार्छन्। जब मानिसहरू यी भावनाहरूको बन्धनमा परेका हुन्छन्, स्वाभाविक रूपमै तिनीहरूमा निश्चित सोच र दृष्टिकोणहरू पैदा हुन्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले परमेश्वरप्रति शङ्का गर्छन्, अनुमान गर्छन्, सतर्क बन्छन्, गलतबुझाइ राख्छन्, र आलोचना र आक्रमणसमेत गर्छन्, अनि तिनीहरूले परमेश्वरसँग अनुचित र सट्टेबाज खालका मागसमेत गर्न सक्छन्। यस बिन्दुमा, यी नकारात्मक संवेगहरू बढेर भ्रष्ट स्वभावमा परिणत भइसकेका हुन्छन्। अनि, यो उदाहरणबाट तिमीहरूले के बुझ्यौ? के तिमीहरू नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच भिन्नता छुट्याउन सक्छौ? मलाई भन। (नकारात्मक संवेगले निश्चित गलत सोच र दृष्टिकोणहरू पैदा गर्छ, जबकि भ्रष्ट स्वभाव त्योभन्दा गहिरो गरी जरा गाडेर बसेको हुन्छ, र यसले मानिसहरूलाई परमेश्वरलाई गलत बुझ्ने र उहाँविरुद्ध सतर्क बन्ने तुल्याउँछ।) म एउटा उदाहरण दिन्छु। हैरानी, चिन्ता, र तनावजस्ता नकारात्मक संवेगहरूलाई नै लिऊँ। मानौँ कुनै व्यक्ति बिरामी पर्छ, र उसले आफ्नो रोगबारे विचार गर्दा, उसलाई हैरानी, चिन्ता, र तनाव हुन्छ। उसको हृदय यी कुराहरूद्वारा नियन्त्रित हुन्छ, जसले गर्दा उसलाई आफ्नो रोग गम्भीर हुने अनि यसबाट मृत्युसहित विभिन्न परिणामहरू आउने डर लाग्छ। त्यसपछि तिनीहरूलाई मृत्युको डर लाग्न थाल्छ, अनि तिनीहरू मृत्युलाई इन्कार गर्न, र यसबाट उम्कने इच्छा गर्न थाल्छन्। यस्ता सोच र विचारहरूको श्रृङ्खला तिनीहरूको रोगकै कारण पैदा हुन्छ। यो रोगको प्रसङ्गगमा, यो व्यक्तिले धेरै सक्रिय विचारहरू पैदा गर्छ। यी सक्रिय विचारहरूको स्रोत तिनीहरूको देहका हितहरूमा आधारित हुन्छ, परमेश्वरले सबै थोकमाथि शासन गर्नुहुन्छ भन्ने तथ्यमा, वा सत्यतामा आधारित हुँदैन। त्यसैले हामीले यी विचारहरूलाई नकारात्मक संवेगहरूको रूपमा वर्गीकरण गरेका हौँ। त्यो व्यक्तिलाई उसको रोगको कारण नरमाइलो लाग्छ, तर उसलाई पहिले नै रोगले च्यापिसकेको हुन्छ, र उसले त्यो सामना गर्नुपर्ने हुन्छ—ऊ त्यसबाट उम्कन सक्दैन, त्यसकारण उसले सोच्छ, “अहो, हुँदैन, मैले कसरी यो रोग सामना गर्ने? मैले यसको उपचार गर्ने कि नगर्ने? मैले उपचार गरिनँ भने के हुन्छ? उपचार गरेँ भने के हुन्छ?” यसबारेमा निरन्तर सोच्ने क्रममा, तिनीहरू हैरान हुन्छन्। आफ्नो रोगबारे तिनीहरूमा पैदा हुने विभिन्न विचार र दृष्टिकोणहरूले तिनीहरूलाई हैरानी, चिन्ता, र तनावको बन्धनमा पार्छन्। अनि, के यो नकारात्मक संवेगले पहिल्यै असर पार्न थालिसकेको हुँदैन र? (हुन्छ।) सुरुमा तिनीहरू बिरामी हुन थालेको बेला, तिनीहरूले यसलाई उपचार गरेर हेर्छु भन्ने सोचेका हुन्छन्, तर त्यसो गर्नु उचित हुँदैन भन्ने ठानेर बरु आफ्नो विश्वासअनुसार जिउने, सामान्य तवरमै आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्ने निर्णय गर्छन्, तर यस क्रममा तिनीहरू रोग अझै गम्भीर हुन्छ भनेर पनि चिन्ता गरिरहेका हुन्छन्। यसलाई सम्हाल्ने उपयुक्त तरिका के हो? तिनीहरूमा मार्गको कमी हुन्छ। आफ्नो नकारात्मक संवेगहरूको अधीनमा परेर, तिनीहरूलाई यस विषयमा सधैँ हैरानी, चिन्ता, र तनाव हुन्छ, र तिनीहरूमा हैरानी, चिन्ता, र तनाव पैदा भइसकेपछि, ती कुरा तिनीहरूले त्याग्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई रोगले ग्रस्त भएको अनुभव हुन्छ—तिनीहरूलाई थाहै हुन्न, यसबारेमा के गर्नुपर्छ? तिनीहरूले सोच्न थाल्छन्, “ठीकै छ, म परमेश्वरमा विश्वास गर्छु। परमेश्वरले मेरो चङ्गाइ गराउनुहुनेछ। मलाई विश्वास छ।” तर केही समयपछि पनि त्यो बिमार कम हुँदैन, र परमेश्वरले तिनीहरूलाई निको पार्नुहुन्न। त्यस्ता व्यक्तिहरू यस विषयमा निरन्तर हैरानी, चिन्ता, र तनाव भइरहन्छन्, र तिनीहरू भन्छन्, “परमेश्वरले मलाई चङ्गाइ गराउनुहोला कि नहोला? मैले बस प्रतीक्षा मात्रै गर्नुपर्छ, अनि उहाँले मेरो चङ्गाइ गराउनुहुनेछ। मलाई विश्वास छ।” तिनीहरू आफूसँग विश्वास छ भन्छन्, तर भित्री रूपमा, तिनीहरू वास्तवमा आफ्ना नकारात्मक संवेगहरूमा जिइरहेका हुन्छन्, र सोच्छन्, “परमेश्वरले मेरो चङ्गाइ गराउनुभएन, र मलाई साह्रो पर्यो भने के गर्ने? मैले आफ्नो कर्तव्य निभाएको व्यर्थ हुने पो हो कि? मैले कुनै आशिष् नपाउने पो हो कि? परमेश्वरलाई मैले मलाई निको पार्नुहोस् भनेर अनुरोध गर्नैपर्ने भो।” त्यसकारण तिनीहरूले यसो भन्दै प्रार्थना गर्छन्, “हे परमेश्वर, मैले धेरै वर्षदेखि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दै आएको आधारमा, के तपाईं मेरो रोग हटाउन सक्नुहुन्छ कि?” थप सोचविचार गरेपछि, तिनीहरूले यस्तो महसुस गर्छन्, “मैले परमेश्वरलाई त्यस्तो अनुरोध गर्नु सही होइन। मैले परमेश्वरलाई त्यस्ता लालची मागहरू गर्नु हुँदैन। ममा विश्वास हुनुपर्छ।” जब तिनीहरूमा विश्वास हुन्छ, तिनीहरूलाई तिनीहरूको बिमारी अलिक निको भएजस्तो लाग्छ, तर केही समयपछि, तिनीहरूले सोच्छन्, “मलाई साँच्चिकै मेरो बिमारी अलिक निको भएजस्तो लाग्दैन। वास्तवमा, यो त झन् खराब भएजस्तो छ। मैले के गर्ने? म आफ्नो कर्तव्यमा अझै धेरै प्रयास र अझै धेरै मेहनत गर्नेछु, अझै धेरै कष्ट भोग्नेछु, अझै ठूलो मूल्य चुकाउनेछु, र मलाई चङ्गाइ गराउन परमेश्वरलाई बाध्य पार्नेछु। म परमेश्वरलाई मेरो बफादारी र विश्वास देखाउनेछु, र उहाँलाई म यो परीक्षा स्विकार्न सक्छु भनेर देखाउनेछु।” केही समयपछि, तिनीहरूको बिमारीमा अलिअलि पनि सुधार नआउने मात्र होइन, बरु त्यो झन् खराब हुँदै जान्छ, र तिनीहरूलाई झन्झन् दुःख लाग्दै जान्छ, र तिनीहरू सोच्छन्: “परमेश्वरले मलाई चङ्गाइ गराउनुभएको छैन। मैले के गर्ने? परमेश्वरले मलाई चङ्गाइ गराउनुहोला कि नहोला?” तिनीहरूको हैरानी, चिन्ता, र तनाव झन् तीव्र हुँदै जान्छ। यस परिप्रेक्ष्यमा, तिनीहरू आफ्नो बिमारीको कारण निरन्तर हैरानी, चिन्ता, र तनावजस्ता नकारात्मक संवेगहरूमा जिइरहन्छन्। समयसमयमा, तिनीहरूमा परमेश्वरप्रति केही “विश्वास” जाग्छ र बेलाबेलामा तिनीहरूले अलिअलि बफादारी र सङ्कल्प अर्पित गर्छन्। तिनीहरूले जे गरे पनि वा जुन शैली अपनाए पनि, ती सबै अवस्थामा, तिनीहरू निरन्तर हैरानी, चिन्ता, र तनावका भावनाहरूको बन्धनमा परिरहन्छन्। तिनीहरू आफ्नो बिमारीद्वारा गहिरो गरी बाँधिन्छन्, र तिनीहरूले गर्ने सबै कुरा आफ्नो बिमारीलाई कम गर्न र निको पार्न, अनि यसबाट मुक्त हुनको लागि हुन्छ। जब व्यक्ति त्यस्तो नकारात्मक संवेगमा जिउँछ, तब उसले आफ्नो बिमारबारे एकछिन मात्रै विचार गर्ने हुँदैन; बरु, यी नकारात्मक संवेगहरूको अधीनमा परेर, तिनीहरूको सोच नै प्राय निकै सक्रिय भइदिन्छ। जब यी सक्रिय विचारहरूलाई पूरा गराउन सकिँदैन वा जब वास्तविकता तिनीहरूले चाहेजस्तो हुँदैन, तब समयसमयमा तिनीहरूले नचाहेर पनि तिनीहरूको मनमा अनगिन्ती विचार वा शैलीहरूसमेत पैदा हुन्छन्। तिनीहरू भन्छन्, “परमेश्वरले मलाई चङ्गाइ गराउनुभएन भने पनि, म अझै आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेछु, तर परमेश्वरले मलाई साँच्चै चङ्गाइ गराउनुहुन्न भने, उहाँमाथिको मेरो विश्वास व्यर्थ छ, र मैले आफ्नो बिमारको उपचार आफै गर्नुपर्छ।” तँलाई थाहा भो नि, तिनीहरू मनमनै विचार गर्छन्, “परमेश्वरले मलाई चङ्गाइ गराउनुभएन भने पनि, म अझै आफ्नो कर्तव्य राम्ररी निर्वाह गर्नेछु—यो परमेश्वरले मलाई जाँच गर्नुभएको हो,” तर तिनीहरू यस्तो पनि सोचिरहेका हुन्छन्, “परमेश्वरले मलाई साँच्चै चङ्गाइ गराउनुभएन भने, मैले आफ्नो बिमारीको उपचार आफै गर्नुपर्छ। मैले आफ्नो उपचार आफै गर्नुपर्यो भने, म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेछैन। परमेश्वरमाथिको मेरो विश्वासले मेरो रोगसमेत निको पार्न सक्दैन भने, मैले परमेश्वरमा किन विश्वास गर्ने? किन परमेश्वरले अरूलाई चङ्गाइ गराउनुहुन्छ, तर मलाई गराउनुहुन्न?” तिनीहरू निरन्तर आफ्ना नकारात्मक संवेगहरूको बन्धनमा पर्छन्, र तिनीहरूले आफ्ना गलत विचार र दृष्टिकोणहरू सुल्ट्याउन वा परिवर्तन गर्न नसक्ने मात्रै होइन, यी नकारात्मक संवेगहरूले गर्दा तिनीहरूले क्रमिक रूपमा परमेश्वरलाई गलत बुझ्न, परमेश्वरबारे गुनासो गर्न, र बिमार अवस्था सामना गर्दा परमेश्वरमाथि शङ्का गर्न थाल्छन्। यो प्रक्रिया तिनीहरूको नकारात्मक संवेगहरूको क्रमिक रूपान्तरण, र तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार काम गर्ने अवस्थामा पुग्ने प्रक्रिया हो। भ्रष्ट स्वभावले व्यक्तिको व्यवहार नियन्त्रण गरेपछि, उसमा नकारात्मक संवेगहरू मात्रै हुँदैनन्—ऊभित्र निश्चित सोच र दृष्टिकोणहरू, वा मूल्याङ्कन र सङ्कल्पहरू पनि पैदा हुन्छन्, र यी कुराहरूले उसमा निश्चित व्यवहारहरू पैदा गर्छन्। जब कुनै भावना व्यक्तिको स्थितिमै रूपान्तरित हुन्छ, तब त्यो कुरा नकारात्मक संवेगको मामला मात्रै रहँदैन, र त्यो कुनै कुराबारे सोच्ने वा निश्चित अवस्थामा रही जिउने कार्यको मामलामा मात्रै सीमित हुँदैन, त्यो त त्यस्तो अवस्थाले विचार, दृष्टिकोण र सङ्कल्प, अनि चाल र व्यवहार पैदा गर्ने मामला भइदिन्छ। अनि, यी विचार, दृष्टिकोण, चाल, र व्यवहार के कुराले नियन्त्रण गर्छ? यी कुराहरू भ्रष्ट स्वभावले नियन्त्रण गर्छ। के यो रूपान्तरणको प्रक्रियाबारे अहिले पूर्ण रूपमा स्पष्ट भयो? (भयो।) सुरुमा, मानिसहरूमा निश्चित प्रसङ्गमा नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुन्छन्, र यी नकारात्मक संवेगहरू केही सरल विचार, दृष्टिकोण, र सोचहरू हुन्छन्, तर यी विचारहरू पूरै नकारात्मक हुन्छन्। यी नकारात्मक विचारहरू मानिसहरूका भावनाहरूमै अल्झेर बस्छन् र तिनीहरूमा अनेक किसिमका गलत स्थितिहरू सिर्जना गर्छन्। जब मानिसहरू गलत स्थितिमा जिइरहेका हुन्छन्, तब तिनीहरू के गर्ने, कसरी गर्ने, र कस्तो शैली अपनाउने भनेर निर्णय गर्दा, तिनीहरूमा गलत दृष्टिकोण र सिद्धान्तहरू पैदा हुन्छ, र त्यसपछि तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव यसमा संलग्न हुन आउँछ। यो कुरा त्यति सरल छ। के यो कुरा अब स्पष्ट भयो? (हो, स्पष्ट भयो।) त्यसोभए, यसबारेमा मलाई भन। (निश्चित प्रसङ्गहरूमा, मानिसहरूमा केही नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुन्छन्। सुरुमा यी नकारात्मक संवेगहरू केही नकारात्मक विचारहरूभन्दा अगाडि जाँदैनन्। जब यी नकारात्मक विचारहरूले विभिन्न गलत स्थितिहरू सिर्जना गर्छन्, तब मानिसहरूले के गर्ने भनेर निर्णय गर्न र निश्चित शैलीहरू अपनाउन थाल्दा, तिनीहरू निश्चित विचार र सिद्धान्तहरूको नियन्त्रणमा पर्छन्। त्यसपछि तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव यसमा संलग्न हुन आउँछ।) यसबारेमा सोचविचार गर अनि यसलाई बुझ्छौ कि हेर। के यो सरल छैन र? (छ।) यो सरल सुनिन्छ, तर के तिमीहरूले नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच भिन्नता छुट्याउन सक्छौ? सिद्धान्तको हिसाबमा तिनलाई छुट्याउन सहज भए पनि नभए पनि, के तिमीहरूले नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच रहेको भिन्नता बुझ्यौ? (बुझ्यौँ।)
यदि हामीले सङ्गति गरेका विभिन्न नकारात्मक संवेगहरू तिमीहरूको हृदयमा छन् भने, के तिमीहरू तिनलाई चिन्न र विश्लेषण गर्न सक्छौ? (हामीले केही हदसम्ममा तिनलाई चिन्न सक्छौँ।) यदि तिमीहरूमा ती कुराहरू छन् भने, तिमीहरूले तिनलाई चिन्न सक्नुपर्छ। नकारात्मक संवेगहरू चिन्नुको उद्देश्य तिनलाई साधारण तरिकाले सैद्धान्तिक रूपमा बुझ्नु वा तिनको अर्थ बोध गर्नु, अनि कुरा त्यही सकियो भन्ने होइन। यसको उद्देश्य त नकारात्मक संवेगहरूलाई व्यावहारिक रूपमा चिनेपछि तीबाट मुक्त हुनु, र योभन्दा पहिले हामीले सङ्गति गरेका नकारात्मक संवेगहरूजस्ता मानिसहरूमा आउन नहुने यी विभिन्न नकारात्मक संवेगहरूलाई त्याग्नु हो। अब, हामीले भर्खरै सङ्गति गरेका नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीचको भिन्नताको आधारमा, के हामीले नकारात्मक संवेगहरू मानिसहरूलाई भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्न लगाउने मूल कारण वा प्रसङ्ग हो भनेर भन्न सक्छौँ? उदाहरणको लागि, बिरामी हुँदा, यदि बिमारको कारण तँमा हैरानी, चिन्ता, र तनावजस्ता नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुँदैनन् भने, यसले तँमा यस विषयमा ज्ञान र अनुभव छ, तँमा सही विचार र दृष्टिकोणहरू, र सच्चा समर्पणता छ भन्ने प्रमाणित गर्छ। परिणामस्वरूप, यस विषयमा तेरा विचार र व्यवहारहरू सत्यताअनुरूप हुन्छन्। यसविपरीत, यदि तँ कुनै निश्चित मामलाबारे निरन्तर नकारात्मक संवेगहरू अनुभव गर्छस्, र यसले गर्दा तँ नकारात्मक संवेगहरूको बन्धनमा पर्छस् भने, यी नकारात्मक संवेगहरूको कारण तँमा स्वाभाविक रूपमै विभिन्न नकारात्मक स्थितिहरू पैदा हुन्छन्। तँ यी नकरात्मक स्थितिहरूमा हुँदा, यी गलत स्थितिहरूले स्वाभाविक रूपमै तँलाई तेरो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्न लगाउनेछन्। त्यसपछि, तैँले शैतानी दर्शनहरूअनुसार व्यवहार गर्नेछस्, हरकिसिमले सत्यता उल्लङ्घन गर्नेछस्, र तँ आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार जिउनेछस्। त्यसकारण, नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभावबीच हामीले जसरी भिन्नता छुट्याए पनि, समग्रमा, यी दुई कुराहरू आपसमा जोडिएका हुन्छन्, र यी दुईलाई एकअर्काबाट अलग गर्न सकिँदैन। खास गरी, नकारात्मक संवेग र भ्रष्ट स्वभाव दुवै नकारात्मक कुराहरू हुन् भन्ने अर्थमा ती दुवैको सार एउटै हुन्छ—ती दुवैका सार र अन्तर्निहित विचार र दृष्टिकोण एउटै हुन्छन्। नकारात्मक संवेगहरू पैदा गर्ने विचार र दृष्टिकोणहरू सबै नकरात्मक हुन्छन्, ती सबै शैतानी दर्शनहरू हुन्, र यी नकरात्मक कुराहरूले मानिसहरूलाई आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्न र आफ्नो भ्रष्ट स्वभावअनुसार नै आफूलाई व्यवहारमा ढाल्न र कार्य गर्न लगाउँछन्। के कुरा यही होइन र? (हो।)
पछिल्लोपटक, हामीले हैरानी, चिन्ता, र तनावजस्ता नकारात्मक संवेगहरूबारे सङ्गति गर्यौँ। अब, हामी नकारात्मक संवेगहरूको अर्को पक्षबारे सङ्गति गर्न लागेका छौँ, जसको सार हैरानी, चिन्ता, र तनावको जस्तै छ, तर प्रकृतिको हिसाबले यो अझै नकारात्मक छ। यो भावना के हो? यो मानिसहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा प्राय सामना गरिरहने मनस्थिति हो—दबाब। के तिमीहरू सबैले “दबाब” भन्ने शब्द सुनेका छौ? (हो, सुनेका छौँ।) त्यसोभए “दबाब” भन्ने शब्द प्रयोग गरी एउटा वाक्य बनाओ वा एउटा उदाहरण देओ। म आफै सुरु गर्छु। कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “अहो, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा म प्रायजसो दबाब महसुस गर्छु, र म आफूलाई यसबाट मुक्त गर्न सक्दिनँ।” के यो वाक्य राम्ररी बनाइएको छ? (छ।) अब, तिमीहरूको पालो। (परिस्थिति आइपर्दा म सधैँ भ्रष्टता प्रकट गर्छु, र मैले निरन्तर मनन गरेर आफूलाई चिन्ने प्रयास गर्नुपर्छ, त्यसकारण मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) तिमीहरूले आफूलाई चिन्ने अत्यन्तै धेरै प्रयास गर्ने हुनाले तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। यो दबाबको परिवेश के हो? केले यसलाई पैदा गरिरहेको हुन्छ? त्यो के हो भने, तँलाई तँ केही पनि होइनस् भन्ने थाहा हुन्छ, र तँलाई कुनै पनि सम्भावना वा गन्तव्यले आफूलाई पर्खिरहेको छैन, र तँसँग मुक्ति पाउने आशा छैन भन्ने लाग्छ, त्यसकारण तँलाई दबाब महसुस हुन्छ। अरू को बताउन चाहन्छ? (ठूलो रातो अजिङ्गरको देशमा, परमेश्वरमा विश्वास गर्दा मानिसहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ।) यो परिस्थितिको कारण दबाब महसुस गरिएको कुरा हो। (आफूले कर्तव्य पूरा गरिरहेको बेला मेरो अगुवाले निरन्तर निरीक्षण गर्दा मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) ठीक भन्यौ, त्यसले दबाबको भावना ठोस रूपमा व्यक्त गर्छ। (आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दा म सधैँ असफलता र बाधा-व्यवधान सामना गर्छु, जसले मलाई दबाब महसुस गराउँछ।) बाधा-व्यवधान र असफलताले तिमीहरूलाई दबाब महसुस गराउँछ, मानौँ अघि बढ्ने बाटै छैन। जब तिमीहरूको कामको गति ढिलो हुन्छ, के तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ? (हुन्छ।) त्यो अलिक सकारात्मक अर्थ हो। मलाई अरू पनि भन। (आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको बेला सधैँ काटछाँट गरिँदा मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) यो वास्तविकता हो, होइन र? (आफ्नो कर्तव्यमा असल परिणामहरू प्राप्त नगर्दा मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) यो दबाबको कारण के हो? के तिमीहरूले असल परिणामहरू प्राप्त नगरेकोले नै साँच्चै यस्तो हुने हो त? के तिमीहरूलाई तिमीहरूको कर्तव्य हेरफेर गरिन्छ वा तिमीहरूलाई हटाइन्छ भन्ने डर लागेको हुँदैन र? (हो।) यी कुराहरू तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुनुका ठोस कारणहरू हुन्। दबाबका अरू कुनै अनुभूतिहरू छन्? मलाई भन। (मेरा सबै सहकर्मीहरू मभन्दा जान्ने छन्, त्यसकारण मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) यो डाहाले पैदा हुने समस्या हो—जुन दबाब हो। अरू कुनै दबाबको समस्या छ? (मेरो कामको क्षेत्रमा लामो समयदेखि प्रगति नहुँदा मलाई दबाब महसुस हुन्छ।) यो तनाव हो कि दबाब हो? यो अलिक बढी तनाव नै हो। त्यसोभए यो तनाव राम्रो कुरा हो। के तिमीहरूले यो तनावलाई उत्प्रेरणामा परिवर्तन गर्नु पर्दैन र? जब हरेक समूहका सदस्यहरूको कर्तव्यमा सधैँ हेरफेर गरिन्छ, तब के तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुँदैन र? (हुन्छ।) त्यस बेला पनि तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। तिमीहरूले उल्लेख गरेका वाक्यहरूबाट के देखिन्छ भने, तिमीहरू सबैले दबाबको भावना अनुभव गरेका छौ। मानिसहरूको अन्तर्मन अत्यन्तै चञ्चल, निरन्तर रूपमा बेचैन, र एक किसिमको अदृश्य तनावमा हुन्छ जस्तो देखिन्छ, त्यसैले तिनीहरूमा दबाबको भावना पैदा हुन्छ, र तिनीहरू यो दबाबको नकारात्मक संवेगमा जिउँछन्। के यो असल कुरा हो? (अहँ, होइन।) यो असल कुरा होइन। त्यसोभए के यसलाई समाधान गरिनुपर्दैन र? यो असल कुरा होइन, त्यसकारण यसलाई समाधान गरिनुपर्छ। जब मानिसहरू निरन्तर रूपमा नकारात्मक संवेगमा जिउँछन्, तब यो जुनसुकै भावना भए पनि, सानो स्तरमा यसले तिनीहरूको शरीर र मनमा प्रतिकूल असर पार्छ, र तिनीहरूलाई स्वस्थ रूपमा जिउन र दह्रिलो भई वृद्धि हुनबाट रोक्छ। बृहत स्तरमा, नकारात्मक संवेगहरूले मानिसहरूमा पार्ने असर तिनीहरूको गाँस, बास, कपास, र यातायातजस्ता दैनिक जीवनसम्बन्धी आधारभूत आवश्यकताहरूमा मात्रै सीमित हुँदैन। यसले त अझै महत्त्वपूर्ण रूपमा तिनीहरूले मानिसहरू र कामकुराहरूलाई कसरी हेर्छन्, अनि आफूलाई कसरी व्यवहारमा ढाल्छन् र कार्य गर्छन् भन्ने कुरामा पनि असर पार्छ। अझै विशिष्ट रूपमा किटेरै भन्दा, यसले कर्तव्यप्रतिको तिनीहरूको कार्यकुशलता, प्रगति, र प्रभावकारितामा असर पार्छ। अझै महत्त्वपूर्ण कुरा, यसले अवश्य नै तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निर्वाहनबाट के प्राप्त गर्छन् र मानिसहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासबाट के हासिल गर्नुपर्छ भन्ने कुरामा असर पार्छ। मानिसहरूको मन निरन्तर यी नकारात्मक संवेगहरूद्वारा ग्रसित भएका र बन्धनमा परेका हुन्छन्, तिनीहरूको हृदय प्राय विचलित भइरहन्छ, र तिनीहरू प्रायजसो बेचैनी, असहजता, र आवेगजस्ता भावनाहरूमा जिउँछन्। जब मानिसहरू यी भावनाहरूको बन्धनमा हुन्छन्, तब तिनीहरूको सामान्य विवेक र समझ, साथै तिनीहरूको सामान्य जीवन र तिनीहरूले सामान्य रूपमा निर्वाह गर्ने कर्तव्यमा बाधा, असर, र विनाश हुन्छ। त्यसकारण, तिमीहरूले यी नकारात्मक संवेगहरूलाई तुरुन्तै समाधान गर्नुपर्छ, र तिमीहरूको सामान्य जीवन र काममा थप असर पर्न दिनु हुँदैन। आज हामीले छलफल गरेको दबाबको अवधारणा सारगत रूपमा हामीले यसभन्दा पहिले कुरा गरेका विभिन्न नकारात्मक संवेगहरूको जस्तै छ। मानिसहरूले प्रायजसो धेरै कुराहरूबारे चिन्ता र आशङ्का गर्ने, वा आफ्नो हृदयको गहिराइमा धेरै असहजताको कुरा राख्ने गर्छन्, त्यसकारण तिनीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। यदि दबाबको भावना लामो समयसम्म समाधान नगरी राखियो भने, मानिसहरूले हृदयको गहिराइमा झन्झन् असहज र अशान्त महसुस गर्दै जानेछन्। निश्चित वातावरण र प्रसङ्गहरूमा, मानिसहरू मानवताको विवेक र समझको नियन्त्रणबाट बाहिर जानसमेत सक्छन्, जसले गर्दा तिनीहरूले आफ्ना परिस्थितिहरू पार गर्नको लागि कतिपय चरम शैलीहरू अपनाउँछन्। यस्तो किन हुन्छ भने निश्चित नकारात्मक संवेगहरू सहनको लागि मानव शरीरको अन्तर्निहित क्षमतामा सीमा हुन्छ। जब मानिसहरू त्यो सीमा र चरम अवस्थामा पुग्छन्, तब तिनीहरू मानवताको समझका अङ्कुशहरू तोडेर बाहिर आउँछन्, र आफ्ना भावनात्मक आवेगहरू देखाउन, र आफ्नो हृदयभित्र रहेका अनेक तर्कहीन विचारहरू पोखाउन केही चरम शैलीहरू अपनाउँछन्।
तिमीहरूले उल्लेख गरेका वाक्यहरूद्वारा तिमीहरूले मानिसहरूले दबाब महसुस गर्ने केही फरकफरक कारणहरू व्यक्त गर्यौ। आज हामी मानिसहरूमा किन दबाबको यो नकारात्मक संवेग पैदा हुन्छ त्यसका तीन वटा कारणहरूबारे मुख्य रूपमा सङ्गति गर्नेछौँ। पहिलो के हो भने, धेरै मानिसहरूले आफ्नो दैनिक जीवनमा होस् वा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा होस्, आफूले चाहेजस्तो गर्न पाउँदिनँ भन्ने महसुस गर्छन्। पहिलो कारण यही हो: आफूले चाहेअनुसार गर्न नसक्नु। आफूले चाहेअनुसार गर्न नसक्नु भनेको के हो? यसको अर्थ आफ्नो मनमा आउने हरेक इच्छा पूरा गर्न नसक्नु हो। यी मानिसहरूले आफ्नो काम र जीवनमा अघि सार्ने मापदण्ड भनेको आफूले चाहेको कुरा, चाहेको बेला, र चाहेअनुसार गर्न पाऊँ भन्ने हो। तर कानुन, जिउने वातावरण, वा कुनै समूहको नियम, प्रणाली, सर्त, र अनुशासन, आदि इत्यादिजस्ता विभिन्न कुराहरूको कारण, मानिसहरूले आफ्नो इच्छा र कल्पनाअनुसार काम गर्न सक्दैनन्। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले हृदयको गहिराइमा दबाब महसुस गर्छन्। यसलाई सीधा हिसाबले भन्दा, मानिसहरूले पीडित महसुस गर्ने हुनाले—अनि कतिपय मानिसहरूले अन्यायमा परेकोसमेत महसुस गर्ने हुनाले यो दबाब पैदा हुन्छ। स्पष्ट रूपमा भन्दा, आफूले चाहेअनुसार गर्न नपाउनु भनेको आफ्नो इच्छा पूरा गर्न नपाउनु हो—यसको अर्थ विभिन्न कारण र व्यक्तिका विभिन्न वातावरण र अवस्थाहरूको निषेधको कारण व्यक्तिले स्वेच्छाचारी ढङ्गले वा स्वतन्त्र रूपमा काम गर्न नपाउनु भन्ने हुन्छ। उदाहरणको लागि, कतिपय मानिसहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउँदा सधैँ झारा टार्छन् र अल्याङटल्याङ गर्ने उपाय खोज्छन्। कहिलेकहीँ, मण्डलीको काम छिटो गर्नुपर्ने जरुरी हुन्छ, तर तिनीहरू आफूलाई मन लागेअनुसार गर्न चाहन्छन्। शारीरिक रूपमा तिनीहरूलाई सहज महसुस भएन, वा तिनीहरू केही दिनसम्म खराब मनस्थिति र निराश अवस्थामा भए भने, तिनीहरूलाई मण्डलीको काम गर्न कठिनाइ भोग्ने र मूल्य चुकाउने इच्छा हुँदैन। तिनीहरू विशेष रूपमा अल्छी हुन्छन् र आरामको लोभ गर्छन्। जब तिनीहरूमा उत्प्रेरणाको कमी हुन्छ, तब तिनीहरूको शरीर बोधो बन्छ, र तिनीहरू हलचल गर्न इच्छा गर्दैनन्, तर अगुवाले काटछाँट गर्ला र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले अल्छी भन्लान् भन्ने डरले, तिनीहरू मन नलागीनलागी भए पनि अरू सबैसँग काम गर्न बाध्य हुन्छन्। तैपनि, यसप्रति तिनीहरूलाई साह्रै नै अनिच्छा, नरमाइलो, र अरुचि भएको हुन्छ। तिनीहरूले अन्याय, पीडा, झर्को, र थकित महसुस गर्छन्। तिनीहरू आफ्नै इच्छाअनुसार काम गर्न चाहन्छन्, तर परमेश्वरको घरका मापदण्ड र सर्तहरू तोड्ने वा तीविरुद्ध जाने आँट गर्दैनन्। परिणामस्वरूप, समय बित्दै जाँदा तिनीहरूमा एउटा भावना पैदा हुन थाल्छ, जुन दबाबको भावना हो। यो दबाबको भावनाले तिनीहरूमा जरा गाडेपछि, तिनीहरू क्रमिक रूपमा जोसजाँगररहित र कमजोर हुन थाल्छन्। मेसिनजस्तै, तिनीहरूलाई पनि के गर्दै छु भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा थाहा हुन छोड्छ, र तिनीहरू हरेक दिन जे गर्नु भनिएको छ, र जसरी गर्नु भनिएको छ त्यही नै र त्यसरी नै गरिरहन्छन्। हेर्दाखेरि तिनीहरूले नअडिई, नरोकिई, र कर्तव्य पूरा गर्ने वातावरणबाट पछाडि नहटी आफ्नो काम निरन्तर गरेजस्तो देखिए पनि, तिनीहरूले हृदयमा दबाब महसुस गर्छन्, र तिनीहरूलाई आफ्नो जीवन थकाइलाग्दो र गुनासै गुनासोले भरिएको जस्तो लाग्छ। तिनीहरूको सबैभन्दा ठूलो इच्छा भनेको अरूको नियन्त्रणमा बस्नु नपरोस्, परमेश्वरको घरका सर्तहरूमा बाँधिनु नपरोस्, र परमेश्वरको घरका बन्दोबस्तहरूबाट मुक्त भइयोस् भन्ने हो। तिनीहरू जे मन लाग्यो र जहिले मन लाग्यो त्यही कुरा र त्यही बेला गर्न चाहन्छन्, र राम्रो लागिरहेको बेला अलिअलि काम गर्न, र नराम्रो लागिरहेको बेला केही पनि नगर्न चाहन्नन्। तिनीहरू हरकुनै दोषबाट, हरकुनै काटछाँटबाट, र हरकसैको निगरानी र अनुगमनबाट वा हरकसैको रेखदेखकर्ता बन्नबाट मुक्त हुन चाहन्छन्। तिनीहरूलाई लाग्छ कि त्यो दिन आएपछि, त्यो महान् दिन हुनेछ, र तिनीहरूलाई अत्यन्तै स्वतन्त्र र मुक्त भएको अनुभव हुनेछ। तर तिनीहरू अझै पनि छोडेर जान वा यो काम त्याग्न चाहँदैनन्; तिनीहरूलाई आफूले कर्तव्य निर्वाह गरिनँ भने, र साँच्चै आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गरेँ र एकदिन स्वतन्त्र र मुक्त भइहालेँ भने, स्वाभाविक रूपमै परमेश्वरबाट टाढा हुनेछु भन्ने डर लाग्छ, र आफूलाई परमेश्वरले चाहन छोड्नुभयो भने, कुनै आशिष् प्राप्त गर्न सक्दिनँ भन्ने पनि तिनीहरूलाई डर लाग्छ। कतिपय मानिसहरू द्विविधामा पर्छन्: यदि तिनीहरूले आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग गुनासो गर्ने प्रयास गरे भने, तिनीहरूलाई बोल्न गाह्रो हुन्छ। यदि तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरे भने, तिनीहरूले आफ्नो मुख खोल्न सक्दैनन्। यदि तिनीहरूले गुनासो गरे भने, तिनीहरूको आफ्नै गल्ती छ भन्ने तिनीहरूलाई लाग्छ। यदि गुनासो गरेनन् भने, तिनीहरूलाई भित्रभित्रै अशान्ति हुन्छ। तिनीहरू आफ्नो जीवन किन यति धेरै गुनासोले भरिएको छ, किन आफ्नै इच्छाको यति विपरीत, र यति थकाइलाग्दो छ भनेर अचम्ममा पर्छन्। तिनीहरूलाई त्यसरी जिउन मन लाग्दैन, तिनीहरू अरूको तालमा हिँड्न चाहँदैनन्, आफूलाई जे मन लाग्यो र जहिले मन लाग्यो त्यही र तहिले गर्न चाहन्छन्, र तिनीहरूले किन यो कुरा हासिल गर्न सक्दैनन् त्यसबारे तिनीहरूलाई प्रश्न उठ्छ। तिनीहरूले पहिले शारीरिक रूपमा मात्रै थकित भएको महसुस गर्थे, तर अहिले तिनीहरूको हृदयले पनि थकित महसुस गर्छ। तिनीहरू आफूलाई के भइरहेको छ त्यो बुझ्दैनन्। मलाई भन, के यो दबाबको भावनाले पैदा गरेको कुरा होइन र? (हो।)
कतिपय मानिसहरू भन्छन्, “सबैले विश्वासीहरू स्वतन्त्र र मुक्त हुन्छन्, विश्वासीहरू विशेष रूपमा सुखद, शान्तिपूर्ण, र आनन्दमय जीवन जिउँछन् भनेर भन्छन्। म किन अरूजस्तो सुखद र शान्तिपूर्ण रूपमा जिउन सक्दिनँ? मलाई किन कुनै आनन्द महसुस हुँदैन? मलाई किन यति दबाब र थकित महसुस हुन्छ? कसरी अरू यति सुखी जीवन जिउँछन्? मेरो जीवन किन यति दुःखद छ?” मलाई भन, यसको कारण के हो? केले तिनीहरूमा दबाब पैदा गरेको हुन्छ? (तिनीहरूको भौतिक शरीर सन्तुष्ट हुँदैन र तिनीहरूको देहले कष्ट भोगिरहेको हुन्छ।) व्यक्तिको भौतिक शरीरमा कष्ट हुँदा र यसमा केही गलत भएको अनुभव हुँदा, यदि यसलाई आफ्नो हृदय र मनमा स्विकार्न सके, के तिनीहरूले आफ्नो शारीरिक कष्ट ठूलो होइन रहेछ भन्ने अनुभव गर्दैनन् र? तिनीहरूले आफ्नो हृदय र मनमा सहजता, शान्ति, र आनन्द पाए भने, के तिनीहरूलाई अझै पनि दबाब महसुस हुन्छ र? (हुँदैन।) त्यसकारण, भौतिक कष्टले गर्दा दबाब पैदा हुन्छ भन्ने कुरा अमान्य छ। यदि चरम शारीरिक कष्टको कारण दबाब पैदा हुने हो भने, के तिमीहरूले कष्ट भोगिरहेका छैनौ र? के तिमीहरू आफ्नो मनखुसी गर्न नपाउँदा दबाब महसुस गर्छौ? के तिमीहरू आफूलाई जसरी मन लाग्यो त्यसरी गर्न नपाउँदा दबाबपूर्ण भावनाहरूको बन्धनमा पर्छौ? (पर्दैनौँ।) के तिमीहरू आफ्नो दैनिक कार्यमा व्यस्त छौ? (केही हदसम्म व्यस्त छौँ।) तिमीहरू बिहानदेखि साँझसम्म काम गर्नमै व्यस्त हुन्छौ। सुत्ने र खानेबाहेक, तिमीहरूले आफ्नो सारा दिन कम्प्युटरअगाडि बसेर, आँखा र मस्तिष्क थकाएर, अनि तन गलाएर बस्छौ, र पनि के तिमीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ र? के यो थकानले तँमा दबाब पैदा गर्छ त? (गर्दैन।) के कुराले मानिसहरूमा दबाब पैदा गर्छ? यो शारीरिक थकानले त पक्कै आउँदैन, त्यसोभए के कुराले यो पैदा गर्छ त? यदि मानिसहरूले निरन्तर शारीरिक सहजता र खुसी खोज्छन् भने, यदि तिनीहरू निरन्तर शारीरिक सुख र सहजताको पछि लाग्छन्, र कष्ट भोग्न चाहँदैनन् भने, थोरै शारीरिक कष्ट, अरूको भन्दा अलिक बढी कष्ट, वा सामान्यभन्दा अलिक बढी काम गर्नुपर्ने अवस्थाले पनि तिनीहरूलाई दबाब महसुस गराउँछ। यो दबाबको एउटा कारण हो। यदि मानिसहरू सानोतिनो शारीरिक कष्टलाई ठूलो मान्दैनन्, र शारीरिक सहजताको पछि लाग्दैनन्, बरु त्यसको साटो सत्यता पछ्याउँछन् र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने प्रयास गर्छन् भने, तिनीहरूले प्राय शारीरिक कष्ट अनुभव गर्नेछैनन्। बेलाबेला तिनीहरूलाई व्यस्त, थकित, वा लखतरान भएको महसुस हुने भए पनि, सुतेपछि तिनीहरूलाई ठीक भइहाल्छ, र त्यसपछि तिनीहरू आफ्नो कार्य जारी राख्छन्। तिनीहरू आफ्नो कर्तव्य र काममा ध्यान केन्द्रित गर्छन्; तिनीहरू अलिअलि शारीरिक थकानलाई ठूलो कुरा ठान्दैनन्। तर जब मानिसहरूको सोचमै समस्या पैदा हुन्छ र जब तिनीहरू निरन्तर शारीरिक सहजताको पछि लाग्छन्, तब तिनीहरूको शरीरमा अलिकति समस्या हुँदा पनि वा सन्तुष्टि प्राप्त गर्न नसक्नेबित्तिकै, तिनीहरूमा निश्चित नकारात्मक संवेगहरू प्रकट हुन्छन्। अनि, यसरी सधैँ आफ्नो इच्छाअनुसार गर्न चाहने र आफ्नो देहमा लिप्त हुन र जीवनको आनन्द लिन चाहने यस्तो व्यक्ति असन्तुष्ट हुनेबित्तिकै, किन दबाबको यो नकारात्मक संवेगमा प्राय फसिरहन्छ? (किनभने ऊ सहजता र शारीरिक आनन्दको पछि लाग्छ।) कतिपय मानिसहरूको हकमा यो साँचो हुन्छ। मानिसहरूको अर्को समूह पनि छ जो शारीरिक सहजताको पछि लाग्दैनन्। तिनीहरू आफ्नै लहडअनुसार काम गर्न र आफ्नै मनस्थितिअनुसार चल्न खोज्छन्। खुसी हुँदा, तिनीहरूले अझै बढी कष्ट भोग्न सक्छन्, दिनभरि निरन्तर काम गर्न सक्छन्, र तिमीहरूले तिनीहरूलाई थाक्यौ कि भनेर सोध्यौ भने, तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, “म थाकेको छैनँ, आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने कुराले पनि कसरी मलाई थकित पार्न सक्छ र!” तर यदि कुनै दिन तिनीहरू बेखुसी छन् भने, तैँले तिनीहरूलाई कुनै कुरामा थप एक मिनेट बिताउन लगाइस् भने पनि, तिनीहरू असन्तुष्ट हुनेछन्, र तैँले तिनीहरूलाई अलिकति सम्झाइस् भने पनि, तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, “कराउन छोड्नुहोस्! मलाई दबाब महसुस भइरहेको छ। तपाईं कराइरहनुभयो भने, म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नेछैनँ, र त्यो तपाईंको गल्ती हुनेछ। भविष्यमा मैले आशिष्हरू प्राप्त गरिनँ भने त्यो तपाईंको दोष हुनेछ र तपाईंले यसको लागि सबै जिम्मेवारी लिनुपर्नेछ!” मानिसहरू अस्वाभाविक स्थितिमा हुँदा अस्थिर हुन्छन्। कहिलेकहीँ तिनीहरूले कष्ट भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्, तर अरू बेला तिनीहरूले थोरै कष्ट भोग्दा पनि गुनासो गर्नेछन् र सानो कुराले पनि तिनीहरूलाई रिस उठाउनेछ। तिनीहरू खराब मनस्थितिमा हुँदा, तिनीहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, परमेश्वरका वचनहरू पढ्न, भजन गाउन, वा भेलामा सहभागी हुन र प्रवचन सुन्न मन लाग्न छोड्छ। तिनीहरू बस केही समयसम्म एकलै बस्न चाहन्छन्, र जोकसैले पनि तिनीहरूलाई सहयोग गर्नु वा साथ दिनु असम्भव हुन्छ। केही दिनपछि, तिनीहरूले यो कुराबाट पार पाएर सामान्य महसुस गर्न सक्छन्। तिनीहरूलाई सन्तुष्ट नपार्ने कुनै पनि कुराले तिनीहरूलाई दबाबमा पर्छ। के यस्तो प्रकारको व्यक्ति अत्यन्तै स्वेच्छाचारी हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरू अत्यन्तै स्वेच्छाचारी हुन्छन्। उदाहरणको लागि, यदि तिनीहरूलाई तुरुन्तै सुत्न मन लाग्यो भने, तिनीहरू सुत्न जिद्दी गर्छन्। तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, “मलाई थकाइ लाग्यो, र म अहिले नै सुत्न चाहन्छु। ममा कुनै ऊर्जा छैन भने मलाई त सुत्नैपर्छ!” यदि कसैले, “थप दश मिनेट बस्न सक्नुहुन्न र? यो काम चाँडै सकिनेछ, त्यसपछि हामी सबै जना आराम गर्न सकिहाल्छौँ नि, त्यसो गरे कसो होला?” भनेर भन्यो भने, तिनीहरूले जबाफ दिनेछन्, “हुँदैन, मलाई त अहिल्यै सुत्नुपर्छ!” यदि कसैले तिनीहरूलाई जसोतसो मनायो भने, तिनीहरू मन नलागीनलागी केही समयसम्म काम गर्छन्, तर तिनीहरूमा दबाब पर्छ र तिनीहरूलाई झर्को लाग्छ। यी कुराहरूबारे प्राय तिनीहरूलाई दबाब महसुस भइरहन्छ र तिनीहरू आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबाट सहयोग स्विकार्न वा अगुवाहरूको सुपरिवेक्षण स्विकार्न अनिच्छुक हुन्छन्। तिनीहरूले गल्ती गरे भने पनि, तिनीहरूको काटछाँट गर्न अरूलाई अनुमति दिँदैनन्। कुनै पनि हिसाबमा तिनीहरू नियन्त्रणमा पर्न चाहँदैनन्। तिनीहरू सोच्छन्, “खुसी मिल्छ भनेर मैले परमेश्वरमा विश्वास गरेको हुँ, त्यसकारण मैले किन आफै आफ्नो लागि कठिनाइ ल्याउने? किन मेरो जीवन त्यति थकाइलाग्दो हुनुपर्ने? मानिसहरू खुसीसाथ जिउनुपर्छ। तिनीहरूले यी नियम र ती प्रणालीहरूलाई त्यति धेरै ध्यान दिनु हुँदैन। सधैँ ती कुराहरू पालन गर्नुको के काम? अहिले, यो क्षण, म जे मन लाग्छ त्यही गर्छु। तपाईंहरू कसैले त्यसबारेमा केही भन्न पाउनुहुन्न।” यस्तो व्यक्ति एकदमै स्वेच्छाचारी र भोगविलासी हुन्छ: तिनीहरू कुनै पनि अङ्कुश भोग्न चाहँदैनन्, न त तिनीहरूले कुनै पनि काम गर्ने वातावरणमा आफूमाथि अङ्कुश लगाइएको महसुस गर्न नै चाहन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरको घरका नियम र सिद्धान्तहरू पालना गर्न चाहँदैनन्, आफ्नो व्यवहारमा मानिसहरूले लागू गर्नुपर्ने सिद्धान्तहरू लागू गर्न चाहँदैनन्, अनि विवेक र समझले तिनीहरूलाई गर्न लगाउने कुरासमेत तिनीहरू पालना गर्न चाहँदैनन्। तिनीहरू आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्न, जुन कुराले आफूलाई खुसी मिल्छ त्यही गर्न, र जुन कुराबाट आफूलाई फाइदा र सहज हुन्छ त्यही कुरा गर्न चाहन्छन्। तिनीहरूलाई लाग्छ कि यी अङ्कुशहरूमा जिउँदा यसले तिनीहरूको इच्छा उल्लङ्घन गर्छ, यो आफैलाई दुर्व्यवहार गर्नु हो, आफैप्रति कठोर हुनु हो, र मानिसहरूले त्यसरी जिउनु हुँदैन। तिनीहरू सोच्छन्, मानिसहरू देहमा लिप्त हुँदै र आफ्ना इच्छाहरू पूरा गर्दै, अनि आफ्ना आदर्श सोच र कामनाहरू पूरा गर्दै स्वतन्त्र र मुक्त भएर जिउनुपर्छ। तिनीहरूलाई लाग्छ, तिनीहरूले आफ्ना सबै विचारहरू पूरा गर्नुपर्छ, मन लागेको कुरा बोल्नुपर्छ, चाहेको कामकुरा गर्नुपर्छ, र मन लागेको ठाउँमा जानुपर्छ, परिणामहरूबारे वा अरूको भावनाबारे विचार गरिरहनु पर्दैन, र विशेष गरी आफ्ना जिम्मेवारी र दायित्वहरूबारे, वा विश्वासीहरूले पूरा गर्नुपर्ने कर्तव्य, वा तिनीहरूले पालना गर्नुपर्ने र जिउनुपर्ने सत्यता वास्तविकताहरू, वा तिनीहरूले पछ्याउनुपर्ने जीवन मार्गबारे विचार गरिरहनु पर्दैन। यो समूहका मानिसहरूले समाजमा र अरू मानिसहरूमाझ सधैँ आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्न चाहन्छन्, तर तिनीहरू जहाँ गए पनि, तिनीहरूले त्यो उद्देश्य पूरा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूलाई यो विश्वास हुन्छ कि परमेश्वरको घरले मानव अधिकारप्रति जोड दिन्छ, मानिसहरूलाई पूर्ण स्वतन्त्रता दिन्छ, र यसले मानवजातिको वास्ता गर्छ, र मानिसहरूप्रति सहिष्णु र धैर्य हुन ध्यान दिन्छ। परमेश्वरको घरमा आएपछि तिनीहरूले स्वतन्त्र रूपमा आफ्नो देह र इच्छाहरूमा लिप्त हुन पाउनुपर्छ भन्ने तिनीहरूले विचार गरेका हुन्छन्, तर परमेश्वरको घरका प्रशासनिक आदेशहरू र नियमहरूको कारण, तिनीहरूले जे मन लाग्यो त्यही गर्न सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरू परमेश्वरको घरमा आइसकेपछि तिनीहरूको यो दबाबपूर्ण नकारात्मक संवेग समाधान हुन सक्दैन। तिनीहरू कुनै पनि प्रकारको जिम्मेवारी निभाउन वा कुनै मिसन पूरा गर्न, वा साँचो व्यक्ति बन्नको लागि जिउँदैनन्। तिनीहरूले सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य पूरा गर्नको लागि, आफ्नो मिसन पूरा गर्न, र मुक्ति पाउनको लागि परमेश्वरमा विश्वास गरेका हुँदैनन्। तिनीहरू जोसुकै मानिसहरूमाझ भए पनि, जुनसुकै वातावरणमा भए पनि, वा जुन पेसामा संलग्न भए पनि, तिनीहरूको अन्तिम उद्देश्य भनेको आफूलाई सन्तुष्ट तुल्याउनु नै हुन्छ। तिनीहरूले गर्ने सबै कुराको उद्देश्य यसैमा केन्द्रित हुन्छ, र आत्मसन्तुष्टि नै तिनीहरूको आजीवन इच्छा र खोजको उद्देश्य हुन्छ।
तिमीहरूमध्ये कतिजनाले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिने र खाना पकाइदिने कार्यको जिम्मेवारी सम्हाल्छौ, र त्यस्तो अवस्थामा, तिमीहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई के खान मन पर्छ सोध्नुपर्छ, र आफूले आफैलाई परमेश्वरको घरका सिद्धान्त र मापदण्डहरू के-के हुन् भनेर सोध्नुपर्छ, र त्यसपछि यी दुई प्रकारका सिद्धान्तहरूअनुसार तिनीहरूलाई बास दिनुपर्छ। यदि तिमीहरूले उत्तरी चीनका मानिसहरूलाई बास दिइरहेका छौ भने, बफ्याएको रोटी, मेन्डारीन रोल, र बीचमा विभिन्न वस्तु हालिएको रोटीजस्ता गहुँका परिकारहरू बढी बनाउनुपर्छ। कहिलेकहीँ, दक्षिण चीनका मानिसहरूले खाने भात वा चामलको पीठोको नुडल पनि बनाउन सक्छौ। यो सबै स्वीकार्य छ। मानौँ, तिमीहरूले बास दिइरहेका धेरैजसो मानिसहरू दक्षिण चीनका छन्। तिनीहरूलाई गहुँको परिकार मन पर्दैन, तर भात मन पर्छ, र तिनीहरूले भात खान पाएनन् भने, तिनीहरूलाई खाएजस्तै लाग्दैन। त्यसकारण, यदि तैँले तिनीहरूलाई बास दिइरहेको छस् भने, तैँले प्राय भात नै बनाउनुपर्छ र दक्षिण चीनका मानिसहरूलाई मनपर्ने खानेकुरा पाक्ने कुरा सुनिश्चित गर्नुपर्छ। यदि तैँले दक्षिण र उत्तर चीन दुवै ठाउँका मानिसहरूलाई बास दिइरहेको छस् भने, तैँले दुई प्रकारका खाना बनाएर मानिसहरूलाई आफूलाई मनपर्ने खानेकुरा छनौट गर्ने स्वतन्त्रता दिन सक्छस्। विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई यसरी बास दिनु सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ—यो एकदमै सीधा कुरा हो। जबसम्म अधिकांश मानिसहरू सन्तुष्ट हुन्छन्, त्यो पर्याप्त हुनेछ। सन्तुष्ट नहुने केही अनौठा मानिसहरूबारे तिमीहरूले चिन्ता गर्नु पर्दैन। तैपनि, यदि बास दिने मानिसहरूले सत्यता बुझेका छैनन् र सिद्धान्तहरूअनुसार कसरी परिस्थिति सामना गर्ने तिनीहरूलाई थाहा छैन भने, र तिनीहरू सधैँ आफ्नै रुचिअनुसार काम गर्छन्, मानिसहरूले खान मन पराउँछन् कि मन पराउँदैनन् त्यसबारेमा विचारै नगरी आफूलाई जुन खानेकुरा बनाउन मन लाग्यो त्यही बनाउँछन् भने, त्यो कस्तो किसिमको समस्या हो? यो चरम स्वेच्छाचारी र स्वार्थी व्यवहार हो। कतिपय मानिसहरू दक्षिण चीनबाट आएका हुन्छन्, र तिनीहरूले बास दिएका धेरैजसो मानिसहरू उत्तर चीनबाट आएका हुन्छन्। तिनीहरूले विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई भात खाने बानी छ कि छैन भनेर विचारै नगरी दिनहुँ भात पकाउँछन्, र जब तैँले तिनीहरूलाई काटछाँट गर्ने र केही सल्लाह दिने प्रयास गर्छस्, तब तिनीहरूमा केही निश्चित प्रकारको भावना पैदा हुन्छ, र तिनीहरूको हृदय अटेर, अनाज्ञाकारी, र द्वेषपूर्ण बन्छ, र तिनीहरूले भन्छन्, “परमेश्वरको घरमा पकाउने काम सहज छैन। यी मानिसहरूको सेवा गर्नु साह्रै गाह्रो छ। म तपाईंहरूको लागि खाना पकाउन बिहानदेखि रातीसम्मै खट्छु, तर तपाईंहरू अझै पनि यो भएन त्यो भएन भन्नुहुन्छ। भात खाँदा के हुन्छ र? के हामी दक्षिणका मानिसहरूले दिनमा तीनपटक भात नै खाँदैनौँ र? के त्यो जिउने निकै राम्रो तरिका होइन र? हामी तपाईंहरूभन्दा दह्रिला छौँ र हामीसँग अझै बढी ऊर्जा हुन्छ। सधैँ चाउचाउ र बफ्याएको रोटी खाँदा के फाइदा हुन्छ? के त्यो खाँदा तपाईंहरू अघाउनुहुन्छ? मलाई चाउचाउ किन मिठो नलागेको? किन त्यो खाएर म नअघाएको? यसमा त म केही पनि गर्न सक्दिनँ। परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नको लागि सायद मैले यस्तो कुरा सहेर आफूलाई काबुमा राख्नुपर्छ। मैले आफूलाई काबुमा राखिनँ भने, मलाई बर्खास्त गरिन वा हटाइन सक्छ। भैगो, म बस चाउचाउ र बफ्याएको रोटी नै बनाउनेछु!” अनि, तिनीहरूले मन नलागीनलागी हरेक दिन यसै गर्छन्, र सोच्छन्, “मैले त भातसमेत खान पाएको छैनँ। हरेक छाक म भात नै खान चाहन्छु। भातविना, म बाँच्न सक्दिनँ। म भात नै खान चाहन्छु!” तिनीहरूले हरेक दिन मन नलागीनलागी चाउचाउ र बफ्याएको रोटी बनाए पनि, तिनीहरूको मुड अत्यन्तै खराब हुन्छ। अनि, किन तिनीहरूको मुड खराब हुन्छ? किनभने तिनीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। तिनीहरू सोच्छन्, “मैले तिमीहरूको सेवा गर्नुपर्छ र मलाई खान मन लागेको होइन, तिमीहरूलाई मनपर्ने कुरा पकाउनुपर्छ। मैले किन आफूलाई नभई सधैँ तिमीहरूलाई सन्तुष्ट पार्नुपर्ने?” तिनीहरूलाई पीडा र दबाबमा परेको महसुस हुन्छ, र तिनीहरूलाई आफ्नो जीवन थकाइलाग्दो लाग्छ। तिनीहरूले कुनै थप काम गर्न मान्दैनन्, र थोरथोरै काम गर्दा पनि, तिनीहरूले झारा मात्र टार्छन्; र तिनीहरूलाई कुनै काम गरिएन भने बर्खास्त भइन्छ वा हटाइन्छ भन्ने डर लाग्छ। परिणामस्वरूप, तिनीहरू यसरी कुनै क्षण पनि खुसी, स्वतन्त्रता, वा उन्मुक्ति अनुभव नगरी, मन नलागीनलागी र इच्छा नभईनभई काम गर्न र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न बाध्य हुन्छन्। मानिसहरूले तिनीहरूलाई सोध्छन्, “विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बास दिएर खाना खुवाउँदा तपाईंलाई कस्तो लाग्छ?” तिनीहरूले प्रतिक्रिया दिन्छन्, “त्यति थकाइलाग्दो त छैन, तर मलाई अलिक दबाब महसुस हुन्छ।” मानिसहरूले भन्छन्, “किन तपाईंलाई दबाब महसुस हुन्छ? तपाईंसँग चामल, पीठो, र सागसब्जी छन्—तपाईंसँग सबै कुरा छन्। यी कुराहरू किन्न तपाईंले आफ्नै पैसासमेत खर्च गर्नुपर्दैन। तपाईंले कहिलेकहीँ अरूले भन्दा अलि बढी मेहनत र अलि बढी काम मात्रै गर्नुपर्छ। के त्यो त तपाईंले गर्नुपर्ने काम नै होइन र? परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु आनन्दको कुरा हो। त्यो स्वेच्छिक कार्य हो। त्यसकारण तपाईं किन दबाब महसुस गर्नुहुन्छ?” तिनीहरूले जबाफ दिन्छन्, “मैले यी कुराहरू स्वेच्छाले गरेको भए पनि, म नियमित रूपमा भात खान पाउँदिनँ र आफ्नो इच्छाअनुसार काम गर्न अनि आफूलाई मनपर्ने र मीठो लाग्ने कुरा खान पाउँदिनँ। यदि मैले आफ्नो लागि कुनै मीठो कुरा पकाइरहेको कसैले देख्यो भने मेरो आलोचना होला भन्ने डर लाग्छ, त्यसकारण मलाई दबाब महसुस हुन्छ, र मलाई कहिल्यै खुसी मिल्दैन।” यस्ता मानिसहरू खानेकुरासम्बन्धी आफ्नो इच्छा सन्तुष्ट पार्न नसकेर सधैँ दबाबपूर्ण भावनामाझ जिउँछन्।
कतिपय मानिसहरूले मण्डलीको जग्गामा सागसब्जी रोप्छन्। तिनीहरूले यो काम कसरी गर्नुपर्छ? तिनीहरूले ऋतु, मौसम, तापक्रम, र तिनीहरूलाई चाहिने मानिसहरूको सङ्ख्याको आधारमा उचित प्रकारका सागसब्जी रोप्नुपर्छ। परमेश्वरको घरमा सागसब्जी खेती गर्ने नियमहरू छन्, जुन धेरै मानिसहरूको लागि चुनौतीपूर्ण हुन सक्छ। कतिपय सागसब्जी मानिसहरूलाई दैनिक रूपमा खान मन पर्छ, तर कतिपय सागसब्जी मानिसरूलाई खान मन पर्दैन। कतिपय सागसब्जीको परिमाण सीमित गरिएको हुन्छ, र अरू सागसब्जी मौसमअनुसार उपभोग गरिन्छ। यसरी, मानिसहरूले खान सक्ने मात्रा सीमित गरिएको हुन्छ। कतिपय मानिसहरूले सोच्थे, “अहो, हामीलाई यी सागसब्जी खाएर कहिल्यै पुग्दैन। अलिअलि खाँदाखाँदै, ती सकिन्छन्। त्यति धेरै भेट्टाउन सकिँदैन! जस्तै, सानो गोलभेँडा हरेकपटक नै थोरै मात्र उत्पादन हुन्छ, र हामीले त्यसको स्वाद लिन पाउनुपहिले नै त्यो सकिन्छ। कचौराभरि खान पाए कस्तो राम्रो हुन्थ्यो!” त्यसकारण, दश जना जति मानिसहरू बस्ने ठाउँमा, तिनीहरूले दुई सय वटा सानो गोलभेँडाको बोट रोपेका हुन्छन्। तिनीहरूले बिहान उठ्नेबित्तिकै एक कचौरा खान थाल्छन् र राती नसकुञ्जेल खाइरहन्छन्। सानो गोलभेँडा र सामान्य गोलभेँडा कचौराभरि खान पाउँदा र डालोभरि काँक्रो खान पाउँदा तिनीहरू साह्रै उत्साहित हुन्छन्। तिनीहरूलाई यी स्वर्गीय दिनहरू हुन्, र यी परम आनन्दका दिनहरू हुन् भन्ने लाग्छ। यस्ता मानिसहरूले आफ्नो व्यवहारमा परमेश्वरको घरका सर्तहरू पालना गर्न सक्दैनन्, र तिनीहरूले विज्ञानका सिद्धान्तहरू पनि पालना गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले कसैको कुरा सुन्न मान्दैनन्, आफ्नै हितहरूलाई प्राथमिकता दिन्छन्, सबै कुरामा आफ्नो बारेमा मात्रै सोच्छन्, र आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही मात्रै गर्छन्। परिणामस्वरूप, परमेश्वरको घरको नियन्त्रण, सुपरिवेक्षण, र व्यवस्थापनअन्तर्गत, मनग्गे खान खोज्ने यी मानिसहरूलाई कडा नियन्त्रणमा राखिन्छ, र कतिलाई त काटछाँट नै गरिन्छ। मलाई भन त, तिनीहरूलाई अहिले कस्तो महसुस हुन्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? के तिनीहरू अत्यन्तै खिन्न हुँदैनन् र? के तिनीहरूलाई संसार निराशाजनक छ, र परमेश्वरको घरमा कुनै प्रेम वा माया छैन भन्ने लाग्दैन र? के तिनीहरूलाई अत्यन्तै दमित महसुस हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूले निरन्तर सोच्छन्, “आफ्नो खुसीले काम गर्नुमा के गलत छ र? के मैले केही सागसब्जी खाएर आनन्द लिन पनि नपाउने? तिनीहरूले मलाई एक कचौरा सानो गोलभेँडा पनि खान दिँदैनन्। कति कन्जुस! परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई स्वतन्त्रता दिँदैन। यदि हामी सानो गोलभेँडा खान चाहन्छौँ भने, तिनीहरूले खाने मानिसहरूको सङ्ख्याको आधारमा रोप्न लगाउँछन्। मैले दुई-तीन सय बिरुवा रोप्दा के समस्या भयो र? यदि हामीले ती सबै खान सकेनौँ भने, पशुलाई पनि त दिन सक्छौँ।” के तैँले कचौराभरि खानु उचित हुन्छ? के तैँले खाने चीज ठिक्क र सीमित हुनुपर्दैन र? मानिसहरूले परमेश्वरले सृष्टि गर्नुभएका विभिन्न खानेकुराहरू खाने मात्रा ती कुराको उब्जनी र त्यस अवधिमा प्राप्त हुने उपलब्धताको आधारमा हुनुपर्छ। मुख्य खाद्य वस्तुहरू धेरै उत्पादन हुने वस्तुहरू हुनुपर्छ, जबकि कम उत्पादन हुने, छोटो ऋतुका, छोटो समय अवधिका, वा उत्पादन सीमित गरिएका वस्तुहरूलाई कम मात्रामा उपभोग गरिनुपर्छ—कतिपय स्थानमा, मानिसहरूले ती खाँदैनन्, र पनि तिनीहरूले केही गुमाएका हुँदैनन्। यो उचित कुरा हो। मानिसहरूले सधैँ इच्छाहरू बोकेर हिँड्छन्, र निरन्तर आफ्नो भोक मेटाउन चाहन्छन्। के यो उचित छ? सधैँ इच्छा र रुचि बोकेर हिँड्नु उचित हुँदैन। परमेश्वरको घरका आफ्नै नियमहरू छन्। परमेश्वरको घरको कामका सबै पक्षहरूमा प्रावधान, व्यवस्थापन, र उचित प्रणालीहरू छन्। यदि तँ परमेश्वरको घरको सदस्य बन्न चाहन्छस् भने, तैँले कडाइसाथ यसका नियमहरू पालना गर्नुपर्छ। तँ घमण्डी बन्नु हुँदैन, तर तैँले समर्पित भएर सबैलाई चित्त बुझ्ने तरिकाले व्यवहार गर्नुपर्छ। यो विवेक र समझका मापदण्डहरूअनुरूप हुन्छ। परमेश्वरको घरका कुनै पनि नियमहरू एक व्यक्तिको फाइदाको लागि स्थापित गरिएका हुँदैनन्, तर परमेश्वरको घरका सबैको खातिर स्थापित गरिएका हुन्छन्। त्यसको उद्देश्य परमेश्वरको घरका काम र हितहरू रक्षा गर्ने हुन्छ। यी नियम र प्रणालीहरू उचित छन् अनि यदि मानिसहरूमा विवेक र समझ छ भने तिनीहरूले यी कुराहरू पालना गर्नुपर्छ। त्यसकारण, तैँले जे गरिरहेको भए पनि, एक हिसाबमा, तैँले परमेश्वरको घरका नियम र प्रणालीहरूअनुसार यो काम गर्नुपर्छ, र अर्को हिसाबमा, निरन्तर आफ्ना व्यक्तिगत हितहरू र दृष्टिकोणको आधारमा काम गर्नुको सट्टा, यो सब नियम परिपालन गर्ने गराउने पनि तेरो जिम्मेवारी र दायित्व हुन्छ। के त्यो कुरा साँचो होइन र? (हो।) परमेश्वरको घरमा बस्दा र काम गर्दा तँलाई निकै दबाब महसुस हुन्छ भने, यो परमेश्वरको घरका नियम, प्रणाली, वा व्यवस्थापन शैलीहरूमा समस्या भएर होइन, बरु तेरो व्यक्तिगत समस्याको कारणले गर्दा हो। मानौँ, परमेश्वरको घरमा तँ सधैँ आफूलाई सन्तुष्ट पार्न र आफ्नै इच्छाहरू पूरा गर्न चाहन्छस्, र सधैँ दबाबमा परेको, बाँधिएको, र स्वतन्त्र नभएको महसुस गर्छस्, र तँमा कुनै शान्ति वा आनन्द हुँदैन। मानौँ, तँलाई सधैँ अप्ठ्यारो र अन्यायमा परेको महसुस हुन्छ, र कुनै पनि मामलामा तैँले आफ्नो खुसीले काम गर्न नसकेको, तैँले चाहेअनुसार खान वा लुगा लगाउन नपाएको, र तँलाई फेसनको वा कामुक लुगा लगाउन अनुमति नभएको महसुस हुन्छ, र यी कुराहरूले गर्दा तँ हरेक दिन हैरान र व्याकुल हुन्छस्। मानौँ, तँलाई सधैँ आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग कुराकानी गर्न अप्ठ्यारो लाग्छ, र सोच्छस्, “यी मानिसहरूले सधैँ मसँग सत्यता सङ्गति गर्छन्, मलाई साह्रै तनावपूर्ण लाग्छ! म आफूलाई यस्तो व्यवहारमा ढाल्न चाहन्नँ। म खुसीसाथ, सन्तुष्ट, र स्वतन्त्र रूपमा जिउन मात्रै चाहन्छु। परमेश्वरमा विश्वास गरेर मैले जति खुसी र स्वतन्त्र हुन्छु भन्ने सोचेको थिएँ, त्यति खुसी र स्वतन्त्र छु जस्तो मलाई लाग्दैन। म कसैको बन्धनमा बस्न चाहन्नँ। सधैँ मानिसहरूले मलाई व्यवस्थापन गरिरहेका र बन्धनमा परिरहेका हुन्छन्, र मलाई दबाब महसुस हुन्छ।” यस्ता मानिसहरूलाई यस्तो जिउने वातावरण मन पर्दैन र यसप्रति अनिच्छा हुन्छ। तैपनि, आशिष्हरू पाउनको लागि, तिनीहरूसँग यसमा समर्पित हुनेबाहेक कुनै विकल्प हुँदैन। तिनीहरूसँग आफ्नो निराशा पोखाउने कुनै ठाउँ हुँदैन, तिनीहरूले चिच्याउने आँट गर्दैनन्, र तिनीहरूलाई प्रायजसो दबाब महसुस हुन्छ। यसको एउटै समाधान, र यस्ता मानिसहरूलाई तह लगाउने एउटै मात्र तरिका भनेको, तिनीहरूलाई यसो भन्नु हो: “तँ जान सक्छस्। गएर आफूलाई खान मन लाग्ने खानेकुरा खा, आफूलाई मन लागेको लुगा लगा, आफ्नो इच्छाअनुसारको जीवन बिता, आफूलाई मन लागेका कुराहरू गर्, आफूले चाहेको करियर रोज्, र आफूले चाहेको उद्देश्य र दिशा पछ्या। परमेश्वरको घरले तँलाई समातेर राखेको छैन। तेरा हात-खुट्टा स्वतन्त्र र मुक्त छन्, र तेरो हृदय पनि स्वतन्त्र छ। तँलाई कसैले पनि बाँधेको छैन। तँ निश्चित उद्देश्य पूरा गर्नको लागि आफै परमेश्वरको घरमा समर्पित भएको होस्, कसैले पनि तँमाथि यी नियमहरू लादेको छैन, र कसैले तँलाई तँ परमेश्वरको घरमा बस्नुपर्छ, बस्नु आवश्यक छ, र बस्नु अनिवार्य छ, नत्र परमेश्वरको घरले तँलाई केही गर्नेछ भनेर भनेको छैन।” म तँलाई साँचो कुरा भन्दै छु, परमेश्वरको घरले तँलाई केही पनि गर्नेछैन। तँ जान चाहन्छस् भने, कुनै पनि बेला जान सक्छस्। बस परमेश्वरको वचनका पुस्तकहरू मण्डलीमा फिर्ता दे र आफूले हातमा लिएको काम हस्तान्तरण गर्। अनि, तँलाई जहिले जान मन लाग्छ, जान सक्छस्। परमेश्वरको घरले तँलाई बन्धनमा पार्दैन, यो तेरो कारागार वा जेल होइन। परमेश्वरको घर स्वतन्त्र स्थान हो, र यसका ढोकाहरू खुला हुन्छन्। यदि तँलाई दबाब महसुस हुन्छ भने, तैँले आफूले चाहेअनुसार गर्न नपाएर हो, र त्यसको अर्थ यो ठाउँ तेरो लागि उपयुक्त छैन। यो तैँले खोजेको जस्तो खुसीको घर होइन, न त तँ बस्नुपर्ने ठाउँ नै हो। यदि तँ तेरो इच्छाविपरीत हुने शैलीमा जिइरहेको छस् भने, तँ जानुपर्छ। कुरो बुझिस्? परमेश्वरको घरले अविश्वासी वा सत्यता नपछ्याउने मानिसहरूलाई कहिल्यै जबरजस्ती गर्दैन। यदि तँ व्यापार गर्न, धनी बन्न, करियर पछ्याउन, वा संसारमा जोखिम लिएर नाम कमाउन चाहन्छस् भने, त्यो तेरो व्यक्तिगत लक्ष्य हो, र तँ बाहिरी संसारमा फर्किनुपर्छ। परमेश्वरको घरले कहिल्यै पनि मानिसहरूको स्वतन्त्रता सीमित गर्दैन। परमेश्वरको घरका ढोकाहरू सधैँ खुला छन्। अविश्वासी र सत्यता नपछ्याउनेहरू परमेश्वरको घरबाट कुनै पनि बेला निस्केर जान सक्छन्।
कतिपय मानिसहरूलाई आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न र सत्यता सङ्गति गर्न पटक्कै मन लाग्दैन। तिनीहरूले मण्डली जीवन अपनाएका हुँदैनन्, तिनीहरूले यसलाई अपनाउन सक्दैनन्, र तिनीहरूलाई सधैँ निकै हैरान र विवश महसुस हुन्छ। म यस्ता मानिसहरूलाई यसो भन्छु: तँ तुरुन्तै गइहाल्। आफ्नै उद्देश्य र दिशा खोज्न बाहिरी संसारमा जा, र आफूले जिउनुपर्ने जीवन जिई। परमेश्वरको घरले कहिल्यै पनि कसैलाई जबरजस्ती गर्दैन। मण्डलीको कुनै पनि नियम, प्रणाली, वा प्रशासनिक आदेशहरू व्यक्तिगत रूपमा तँप्रति लक्षित गरिएका छैनन्। तँलाई ती गाह्रो लाग्छ, तिनलाई पालना गर्न सक्दैनस्, र निकै हैरानी र दबाब महसुस गर्छस् भने, तैँले जाने निर्णय गर्न सक्छस्। सत्यता स्विकार्न र सिद्धान्तहरू पालना गर्न सक्नेहरू नै मण्डलीमा बस्न उपयुक्त मानिसहरू हुन्। अवश्य नै, यदि तँलाई परमेश्वरको घरमा बस्न उपयुक्त छैन जस्तो लाग्छ भने, के तेरो लागि अर्को उपयुक्त ठाउँ हुनेछैन र? हुनेछ, किनभने संसार ठूलो छ, र तेरो लागि एउटा उपयुक्त ठाउँ हुनेछ। छोटकरीमा भन्दा, यदि तँलाई यहाँ दबाब महसुस हुन्छ, तैँले मुक्त अनुभव गर्न सक्दैनस्, तँलाई सधैँ आवेग पोखाउन मन लाग्छ र तेरो प्रकृति प्रकट हुने सम्भावना हुन्छ भने, तँ खतरामा छस् र परमेश्वरको घरमा बस्न उपयुक्त छैनस्। यो संसार ठूलो छ, र तेरो लागि उपयुक्त ठाउँ सधैँ हुनेछ। समय लिएर यो ठाउँ आफै पत्ता लगा। के यो मामला सम्हाल्ने उपयुक्त तरिका यही होइन र? के यो तर्कसङ्गत कुरा होइन र? (हो।) यदि यी मानिसहरूलाई अत्यन्तै असहज महसुस हुन्छ, तर तँ अझै पनि तिनीहरूलाई यहाँ राख्न चाहन्छस् भने, के तँ मूर्ख होइनस् र? तिनीहरूलाई जान दिऊँ र तिनीहरूले आफ्ना सपनाहरू पूरा गरून् भनेर कामना गरौँ, हुँदैन र? तिनीहरूका सपनाहरू के हुन्? (कचौराभरि सानो गोलभेँडा खानु।) तिनीहरूले हरेक छाकमा वर्षभरि भात र माछा खान पनि चाहन्छन्। तिनीहरूमा अरू के-कस्ता सपनाहरू हुन्छन्? हरेक दिन सामान्य रूपमा उठेर, जहिले मन लाग्यो तहिले काममा जाने, र तिनीहरूलाई काम गर्न मन नलाग्दा कसैको व्यवस्थापन वा निरीक्षणमा नपर्ने। के तिनीहरूको सपना यही हुँदैन र? (हो।) कस्तो ठूलो सपना! यो कति उत्कृष्ट छ! मलाई भन् त, के यस्ता मानिसहरूसित राम्रा सम्भाव्यताहरू हुन्छन्? के तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्छन्? (गर्दैनन्।) समग्रमा भन्दा, यस्ता मानिसहरूले सधैँ दबाब महसुस गर्छन्। सरल भाषामा भन्दा, तिनीहरू आफ्नो देहमा लिप्त हुन र आफ्ना इच्छाहरू पूरा गर्न चाहन्छन्। तिनीहरू अत्यन्तै स्वार्थी हुन्छन्, तिनीहरू आफ्नै आवेग र आफूले चाहेअनुसार सबै कुरा गर्न चाहन्छन्, नियम र सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्ने कार्यलाई बेवास्ता गर्छन्, आफ्नै भावना, रुचि र इच्छाहरूअनुसार काम गर्छन्, र आफ्नै हितहरूअनुसार व्यवहार गर्छन्। तिनीहरूमा सामान्य मानवताको कमी हुन्छ र यस्ता मानिसहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्दैनन्। आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने मानिसहरूले आफूले गर्ने हरेक कुरामा, र जहाँ गए पनि दबाब महसुस गर्छन्। तिनीहरू एकलै बसे पनि, तिनीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। यसलाई राम्ररी भन्दा, यी मानिसहरू आशाजनक व्यक्तिहरू होइनन् र तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्दैनन्। सटीक रूपमा भन्दा, तिनीहरूको मानवता अस्वाभाविक हुन्छ, र तिनीहरू अलिक सरल सोचका हुन्छन्। के तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्ने मानिसहरू हुन् त? तिनीहरू गाँस, बास, कपास, र यातायातजस्ता आधारभूत आवश्यकताहरूलाई सरल तरिकाले लिने मानिसहरू हुन्। यी कुराहरू सामान्य मापदण्डअनुरूप छन् भने, तिनीहरूलाई त्यति नै पर्याप्त हुन्छ। तिनीहरूले आफ्नो जीवनको मार्ग, मानवको रूपमा आफ्नो मिसन, जीवनप्रतिको आफ्नो दृष्टिकोण र मूल्य-मान्यताहरूलाई नै बढी ध्यान दिन्छन्। आशाजनक नरहेका यस्ता मानिसहरूले सारा दिन केबारे सोचविचार गर्छन्? तिनीहरूले जिम्मेवारीबाट पन्छिन सधैँ कसरी काममा ठग्ने, कसरी चलाकी गर्ने, कसरी मीठो खाएर रमाइलो गर्ने, उचित मामलाहरूबारे विचार नगरी शारीरिक सहजता र आराममा कसरी जिउने भनेर सोचविचार गरिरहेका हुन्छन्। त्यसकारण, परमेश्वरको घरमा कर्तव्य पूरा गर्ने परिस्थिति र वातावरणमा तिनीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई कर्तव्यसँग सम्बन्धित आम किसिमका र व्यावसायिक ज्ञान सिक्न अनिवार्य गर्छ, ताकि तिनीहरूले आफ्नो काम राम्ररी गर्न सकून्। परमेश्वरको घरले मानिसहरूलाई निरन्तर परमेश्वरका वचनहरू खान-पिउन लगाउँछ, ताकि तिनीहरूले अझै राम्ररी सत्यता बुझ्न, सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न, र हरेक कार्यका सिद्धान्तहरू जान्न सकून्। परमेश्वरको घरले सङ्गति गर्ने र बताउने यी सबै कुराहरू मानिसहरूको जीवन र तिनीहरूको कर्तव्यनिर्वाहनभित्रका विषयहरू, र व्यावहारिक कुराहरू, आदि इत्यादि कुरासँग सम्बन्धित हुन्छन्, र ती सबैको उद्देश्य मानिसहरूलाई आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्न र सही मार्ग हिँड्न सहयोग गर्नु हो। आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने र आफ्नो इच्छाअनुसार हिँड्ने यी मानिसहरूले यी उचित कुराहरू गर्न चाहँदैनन्। आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गरेर तिनीहरूले हासिल गर्न चाहने अन्तिम उद्देश्य भनेको भौतिक आराम, सुख, र सहजता प्राप्त गर्नु, र कुनै पनि हालतमा बन्धन वा दोषमा नपर्नु हो। अनि, तिनीहरूले जे चाह्यो त्यो पर्याप्त रूपमा खान पाउनु, र आफूले चाहेको कुरा गर्न पाउनु हो। तिनीहरूको मानवताको गुणस्तर र तिनीहरूको भित्री खोजको कारण तिनीहरूले प्रायजसो दबाब महसुस गर्छन्। तिनीहरूसँग तैँले जेजसरी सत्यता सङ्गति गरे पनि, तिनीहरू परिवर्तन हुनेछैनन्, र तिनीहरूले महसुस गर्ने दबाब समाधान हुनेछैन। तिनीहरू त्यस्तै प्रकारका मानिसहरू हुन्; तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने मानिसहरू हुन्। झट्ट हेर्दा तिनीहरूले त्यति ठूलो दुष्कर्म गरेजस्तो वा तिनीहरू खराब मानिसहरू भएजस्तो नदेखिए पनि, र तिनीहरूले सिद्धान्त र नियमहरू मात्रै पालना गर्न असफल भएजस्तो देखिए पनि, वास्तवमा तिनीहरूको प्रकृति सार नै यो हो कि तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित कार्य गर्दैनन् वा सही मार्ग पछ्याउँदैनन्। यस्ता मानिसहरूमा, सामान्य मानवताको विवेक र समझको कमी हुन्छ, र तिनीहरूले सामान्य मानवताको बौद्धिकता हासिल गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले पछ्याउनुपर्ने उद्देश्यबारे, वा सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले अपनाउनुपर्ने जीवन मनोवृत्ति र विधिहरूबारे सोच्ने, विचार गर्ने, वा पछ्याउने गर्दैनन्। हरेक दिन तिनीहरूको मन कसरी भौतिक सहजता र सुख पाउने भन्ने विचारहरूले नै भरिएको हुन्छ। तैपनि, मण्डलीको जिउने वातावरणमा, तिनीहरूले आफ्ना शारीरिक रुचिहरू सन्तुष्ट पार्न सक्दैनन् त्यसकारण तिनीहरूलाई असहज र दबाब महसुस हुन्छ। यसरी तिनीहरूका यी संवेगहरू पैदा हुन्छन्। मलाई भन् त, के यस्ता मानिसहरूको जीवन थकाइलाग्दो हुँदैन र? (हुन्छ।) के तिनीहरूको जीवन दयालायक हुन्छन्? (अहँ, ती दयालायक हुँदैनन्।) ठीक भन्यौ, तिनीहरूको जीवन दयालायक हुँदैनन्। यसलाई हल्का रूपमा बताउँदा, तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने मानिसहरू हुन्। समाजमा, आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने मानिसहरू को हुन्? तिनीहरू कामचोर, मूर्ख, अल्छी, बदमास, फटाहा, र लफङ्गाहरू र त्यस्तै खाले मानिसहरू हुन्। तिनीहरू कुनै नयाँ सीप वा क्षमता सिक्न चाहँदैनन्, र तिनीहरू कुनै गम्भीर करियर निर्माण गर्ने वा हातमुख जोड्न काम खोज्ने चाहना गर्दैनन्। तिनीहरू समाजका कामचोर र लफङ्गाहरू हुन्। तिनीहरू मण्डलीमा घुस्छन्, र त्यसपछि केही नगरी केही पाउन, र आफ्नो भागको आशिष् पाउन चाहन्छन्। तिनीहरू अवसरवादीहरू हुन्। यी अवसरवादीहरूले कहिल्यै पनि कर्तव्य पूरा गर्ने इच्छा गर्दैनन्। यदि तिनीहरूले भनेजस्तो अलिकति पनि भएन भने, तिनीहरूलाई दबाब महसुस हुन्छ। तिनीहरू सधैँ स्वतन्त्र भएर जिउन चाहन्छन्, तिनीहरूले कुनै काम गर्न चाहँदैनन्, तैपनि तिनीहरू मीठो खान र राम्रो लाउन, अनि जे मन लाग्यो त्यही खान र जहिले मन लाग्यो त्यही बेला सुत्न मन पराउँछन्। यस्तो दिन आयो भने एकदम राम्रो हुनेछ भन्ने तिनीहरू सोच्छन्। तिनीहरू थोरै पनि कठिनाइ भोग्न चाहँदैनन् र तिनीहरू मोजमस्तीको जीवन जिउन चाहन्छन्। यस्ता मानिसहरूलाई जिउनसमेत थकाइलाग्दो हुन्छ; तिनीहरू नकारात्मक संवेगहरूको बन्धनमा हुन्छन्। तिनीहरूले आफूले चाहेअनुसार गर्न नपाएर प्रायजसो थकित र अन्योल महसुस गर्छन्। तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने उचित कार्य गर्न वा आफूले सम्हाल्नुपर्ने उचित मामलाहरू सम्हाल्न चाहँदैनन्। तिनीहरू काममा निरन्तर लागेर सुरुदेखि अन्तिमसम्म गरिरहन, यसलाई आफ्नै पेसा र कर्तव्यको रूपमा लिन, र आफ्नो दायित्व र जिम्मेवारीको रूपमा लिन चाहँदैनन्; तिनीहरू काम पूरा गरेर परिणामहरू हासिल गर्न, वा सम्भव भएको उत्कृष्ट मापदण्डअनुसार पूरा गर्न चाहँदैनन्। तिनीहरूले कहिल्यै यसरी सोचेका हुँदैनन्। तिनीहरूले झाराटारुवा शैलीमा काम गर्न र कर्तव्यलाई हातमुख जोड्ने माध्यमको रूपमा लिन मात्रै चाहन्छन्। जब तिनीहरूले थोरै तनाव वा कुनै नियन्त्रण सामना गर्छन्, वा जब तिनीहरूलाई अलिक उच्च मापदण्ड, वा अलिक बढी जिम्मेवारी बोक्न दिइन्छ, तब तिनीहरूलाई असहज र दबाब महसुस हुन्छ। तिनीहरूमा यी नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुन्छन्, तिनीहरूलाई जिउन गाह्रो लाग्छ, र तिनीहरू हैरान हुन्छन्। तिनीहरूलाई जिउन गाह्रो लाग्नुको एउटा कारण के हो भने, यस्ता मानिसहरूमा समझको कमी हुन्छ। तिनीहरूको बिग्रेको समझ हुन्छ, तिनीहरू सारा दिन कल्पनामा डुब्दै, सपनामा भुल्दै, अवास्तविक कुरा सम्झँदै सधैँ अनेक कल्पना गरेर बिताउँछन्। त्यसकारण तिनीहरूको दबाब हल गर्न निकै गाह्रो हुन्छ। तिनीहरूलाई सत्यताप्रति चासो लाग्दैन, तिनीहरू अविश्वासीहरू हुन्। हामीले गर्न सक्ने एउटै कुरा भनेको तिनीहरूलाई परमेश्वरको घर छोड्न, संसारमा फर्केर जान, र सहजता र आरामको आफ्नो स्थान खोज्न लगाउनु मात्र हो।
परमेश्वरमा साँचो विश्वास गर्नेहरू सबै नै आफूले गर्नुपर्ने उचित काम पूरा गर्ने, आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न इच्छुक रहने, र कामको बोझ लिने अनि आफ्नो क्षमता र परमेश्वरको घरका नियमहरूअनुसार त्यो काम राम्ररी गर्न सक्ने मानिसहरू हुन्। अवश्य नै, सुरुमा यस्तो जीवन अपनाउन गाह्रो हुनसक्छ। तँलाई शारीरिक र मानसिक रूपमा थकान महसुस हुनसक्छ। तैपनि, यदि तँसँग साँच्चै सहकार्य गर्ने सङ्कल्प र सामान्य र असल व्यक्ति बन्ने, र मुक्ति हासिल गर्ने इच्छा छ भने, तैँले थोरै भए पनि मूल्य चुकाएर परमेश्वरको अनुशासन स्विकार्नुपर्ने हुन्छ। जब तँसँग स्वेच्छाचारी हुने इच्छा हुन्छ, तब तैँले त्यसविरुद्ध विद्रोह गर्नुपर्छ, र तैँले आफ्ना स्वेच्छाचारी सोच र स्वार्थी इच्छाहरू क्रमिक रूपमा घटाउँदै जानुपर्छ। महत्त्वपूर्ण मामला, महत्त्वपूर्ण समय, र महत्त्वपूर्ण काममा, तैँले परमेश्वरको सहयोग लिनुपर्छ। यदि तँमा सङ्कल्प छ भने, तैँले सत्यता बुझ्न सकूँ भनेर परमेश्वरबाट ताडना र अनुशासन, र अन्तर्दृष्टि माग्नुपर्छ, र त्यस तरिकाले तैँले अझै राम्रा परिणामहरू प्राप्त गर्नेछस्। यदि तँमा साँच्चै सङ्कल्प छ, र तैँले परमेश्वरको उपस्थितिमा प्रार्थना गरेर उहाँलाई अन्तर्बिन्ती गर्छस् भने, परमेश्वरले काम गर्नुहुनेछ। उहाँले तेरो स्थिति र तेरा विचारहरू परिवर्तन गर्नुहुनेछ। यदि पवित्र आत्माले अलिअलि काम गरेर तँलाई थोरै भए नि स्पर्शित गर्नुभयो, र अन्तर्दृष्टि दिनुभयो भने, तेरो हृदय परिवर्तन हुनेछ, र तेरो स्थिति रूपान्तरित हुनेछ। यो रूपान्तरण आएपछि, यसरी जिउनु दबाबपूर्ण छैन भन्ने कुरा तँलाई महसुस हुनेछ। तेरा दबाबपूर्ण स्थिति र संवेगहरू रूपान्तरित भई कम हुनेछन्, र त्यो पहिलेको भन्दा फरक हुनेछ। यसरी जिउनु थकाइलाग्दो छैन भन्ने तँलाई महसुस हुनेछ। परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा तँलाई आनन्द हुनेछ। यस्तो व्यवहारमा आफूलाई ढाल्नु, अनि कर्तव्य निर्वाह गर्नु, कठिनाइ भोग्नु र मूल्य चुकाउनु, नियमहरू पालना गर्नु, र सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्नु भनेको जिउने असल तरिका हो भन्ने तँलाई महसुस हुनेछ। सामान्य मानिसहरूको जीवन यस्तै हुनुपर्छ भन्ने तँलाई महसुस हुनेछ। जब तँ सत्यताअनुसार जिउँछस् र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्छस्, तब तेरो हृदय स्थिर र शान्तिमा रहेको, र तेरो जीवन अर्थपूर्ण बनेको तँलाई महसुस हुनेछ। अनि, तैँले सोच्नेछस्: “मलाई किन पहिले यसबारेमा थाहा भएन? म किन यति स्वेच्छाचारी थिएँ? पहिले, म शैतानको दर्शन र स्वभावअनुसार जिउँथेँ, र यस क्रममा न त मानवको रूपमा न त भूतको रूपमा जिउन सकेँ, अनि म जति जिउँथेँ, मलाई त्यति नै पीडा हुन्थ्यो। अहिले मैले सत्यता बुझेको छु, मैले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव केही मात्रामा त्यागेको छु, र कर्तव्य पूरा गर्दै र सत्यता अभ्यास गर्दै बिताएको मेरो जीवनप्रति मलाई साँचो शान्ति र आनन्द हुन्छ!” के तब तेरो मनस्थिति परिवर्तन भएको हुनेछैन र? (हुनेछ।) पहिले तेरो जीवन दबाब र हैरानीले भरिएको थियो भन्ने महसुस गरेपछि, अनि तैँले तेरो कष्टको मूल कारण पत्ता लगाएर समस्या समाधान गरेपछि, तँसँग परिवर्तनको आशा हुनेछ। जबसम्म तँ सत्यतामा लागिपर्छस्, परमेश्वरका वचनहरूमा अझै धेरै मेहनत लगाउँछस्, सत्यताबारे अझै बढी सङ्गति गर्छस्, र तेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अनुभव गवाहीहरू पनि सुन्छस् भने, तँसँग अझै स्पष्ट बाटो हुनेछ, र त्यसपछि के तेरो स्थितिमा सुधार आउनेछैन र? यदि तेरो स्थितिमा सुधार आयो भने, तेरो दबाबका संवेगहरू क्रमिक रूपमा सहज हुँदै जानेछन्, र तिनले तँलाई बन्धनमा पार्न छाड्नेछन्। अवश्य नै, विशेष परिस्थिति वा प्रसङ्गहरूमा, कहिलेकहीँ दबाब र पीडा अनुभव हुन सक्छ, तर तैँले त्यसलाई समाधान गर्न सत्यता खोजी गरिस् भने, यी दबाबका संवेगहरू हराएर जानेछन्। तैँले कर्तव्य निर्वाह गर्दा आफ्नो इमानदारिता, पूरा शक्ति, र निष्ठा प्रदान गर्न सक्नेछस्, र तँसँग मुक्तिको आशा हुनेछ। यदि तैँले त्यस्तो रूपान्तरण पाउन सकिस् भने, तैँले परमेश्वरको घर छोडेर जानुपर्दैन। तैँले यो रूपान्तरण पाउन सक्नु नै तँसँग अझै आशा छ—परिवर्तन हुने आशा छ, मुक्ति पाउने आशा छ—भन्ने कुराको प्रमाण हुनेछ। यसले तँ अझै पनि परमेश्वरको घरको सदस्य होस्, तर तँलाई विभिन्न स्वार्थी मनसाय र व्यक्तिगत सोचविचारहरूले, वा विभिन्न खराब बानी र विचारहरूले लामो समयसम्म र गहन रूपमा प्रभाव पारेको थियो, जसले गर्दा तेरो विवेक स्तब्ध भयो र यसले संवेदनशीलता गुमायो, तेरो समझ बिगार्यो, र तेरो लाजको बोध नष्ट गरायो। यदि तैँले आफूमा यस्तो रूपान्तरण ल्याउन सक्छस् भने, परमेश्वरको घरले तँलाई त्यहीँ बस्न, अनि आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्न, आफ्नो मिसन पूरा गर्न, र आफूले पाएको काम पूरा गर्न स्वागत गर्नेछ। तर अवश्य नै, यस्ता नकारात्मक संवेगहरू भएका मानिसहरूलाई प्रेमको हृदयले मात्रै सहयोग गर्न सकिन्छ। यदि व्यक्तिले सत्यता स्विकार्न निरन्तर इन्कार गर्छ र बारम्बार सल्लाह दिँदा पनि पश्चातापहीन रहन्छ भने, हामीले त्यस्तो व्यक्तिलाई बिदा दिनुपर्छ। तर यदि कुनै व्यक्ति साँच्चै परिवर्तन हुन, आफूलाई सच्याउन, र आफ्नो दिशा बदल्न चाहन्छ भने, हामीले उसलाई बस्न दिन स्नेहसाथ स्वागत गर्नुपर्छ। तिनीहरू साँच्चै बस्न इच्छुक छन् र पहिलेका जिउने शैली र तरिकाहरू परिवर्तन गर्न इच्छुक छन्, र कर्तव्य पूरा गर्दा तिनीहरू क्रमिक रूपमा रूपान्तरण हुन सक्छन्, र जति धेरै समय कर्तव्य निर्वाह गर्यो त्यति नै तिनीहरू सुधार हुँदै जान्छन् भने, हामी त्यस्ता मानिसहरूलाई बस्न दिन सक्छौँ र तिनीहरू निरन्तर सुधार हुँदै जानेछन् भन्ने आशा गर्न सक्छौँ। हामीले तिनीहरूलाई शुभकामना पनि दिन्छौँ: तिनीहरू आफ्ना नकारात्मक संवेगहरूबाट मुक्त हुन सकून्, तिनको बन्धन वा छायामा पर्न छोडून्, र तिनीहरूले आफ्नो उचित काम गर्न र सही मार्गमा हिँड्न सकून्, परमेश्वरका मापदण्डहरूअनुसार सामान्य मानिसहरूसित हुनुपर्ने व्यवहार र जियाइ अपनाउन सकून्, अनि जीवनमा यताउता बरालिन छोडेर उहाँका मापदण्डहरूअनुसार परमेश्वरको घरका कर्तव्यहरू स्थिर रूपमा पूरा गर्न सकून्। हामी तिनीहरूको निम्ति आशाजनक भविष्य होस्, र तिनीहरूले अबदेखि आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही नगरून्, वा सुखचैन र भौतिक आनन्दको मात्रै चिन्ता गर्न छोडून्, अनि आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्नेबारेमा, जीवनमा आफूले हिँड्ने मार्गबारेमा, र सामान्य मानवतामा जिउनेबारेमा विचार गरून् भनेर कामना गर्छौँ। हामी तिनीहरू परमेश्वरको घरमा खुसीसाथ, स्वतन्त्र र मुक्त भएर जिउन सकून्, यहाँ आफ्नो जीवनमा दैनिक शान्ति र आनन्द अनुभव गर्दै, र न्यानोपन र सुख अनुभव गर्दै बस्न सकून् भनेर हार्दिक कामना गर्छौँ। के यो सबैभन्दा ठूलो कामना होइन र? (हो।) मैले आफ्नो कामनाको कुरा सकेँ, र म तिमीहरू सबैलाई पनि तिनीहरूप्रति आफ्नो हार्दिक शुभकामना व्यक्त गर्न अनुरोध गर्छु। (हामी तिनीहरू परमेश्वरको घरमा खुसीसाथ, स्वतन्त्र र मुक्त भएर जिउन सकून्, यहाँ आफ्नो जीवनमा दैनिक शान्ति र आनन्द अनुभव गर्दै, र न्यानोपन र सुख अनुभव गर्दै बस्न सकून् भनेर हार्दिक कामना गर्छौँ।) अरू के छ? तिनीहरू अबदेखि दबाबपूर्ण संवेगको पकडमा जिउन नपरोस् भनेर हार्दिक कामना गर्ने कि? (हो।) त्यो मेरो कामना हो। के तिनीहरूको लागि तिमीहरूसँग अरू कुनै कामना छन्? (तिनीहरूले आफ्नो उचित काम गर्न सकून्, कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा तिनीहरू निरन्तर सुधार हुन सकून् भन्ने मेरो हार्दिक शुभकामना छ।) के त्यो राम्रो कामना हो? (हो।) अरू कुनै कामना छ कि? (तिनीहरूले चाँडै नै सामान्य मानवतामा जिउन सकून् भन्ने मेरो हार्दिक शुभकामना छ।) यो कामना त्यति उत्कृष्ट नहुन सक्छ, तर मलाई लाग्छ यो व्यावहारिक छ। मानिसहरू सामान्य मानवतामा जिउनुपर्छ र दबाबमा जिउनु हुँदैन। अनि, हामी किन अरूले भोग्न सक्ने कठिनाइहरू भोग्न सक्दैनौँ? यदि व्यक्तिमा सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने विवेक, समझ, र लाज, साथै सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने, खोज, अस्तित्वजीवी विधि, र उचित उद्देश्यहरू छन् भने, उसले दबाब महसुस गर्दैन। के यो एकदम राम्रो कामना होइन र? (हो।) अरू केही छ? (तिनीहरूलाई मेरो हार्दिक कामना के छ भने, तिनीहरूले आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूसँग राम्ररी सहकार्य गरून्, परमेश्वरको घरमा उहाँको प्रेम अनुभव गर्न सकून्, र परमेश्वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्न सकून्।) के यो मापदण्ड उत्कृष्ट छ? (छैन।) यो उत्कृष्ट छैन भने, के यो हासिल गर्न सजिलो छ? परमेश्वरको घरको प्रेम अनुभव गर्नु वास्तविकताअनुरूप छ—यी मानिसहरूलाई चाहिने कुरा यही हो, होइन र? (हो।) यस्ता मानिसहरूको लागि दिइएका मापदण्डहरू उच्च छैनन्। सर्वप्रथम, तिनीहरूमा सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने विवेक र समझ हुनुपर्छ। तिनीहरू जीवनमा अल्छी बन्ने वा यताउता बरालिने गर्नु हुँदैन; तिनीहरूले जिउन, आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्न, र आफ्नो जिम्मेवारी र कर्तव्यको बोझ लिन सिक्नुपर्छ। त्यसपछि तिनीहरूले कसरी जिउने, कसरी सामान्य मानवतामा जिउने, र कसरी आफ्नो जिम्मेवारी र कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने भनेर सिक्नुपर्छ। त्यसो गरेर, तिनीहरूले परमेश्वरको घरमा आराम, शान्ति, र आनन्द पाउन सक्नेछन्, र तिनीहरू यहाँ बसेर जिउन र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न इच्छुक हुनेछन्। दबाबपूर्ण र नकारात्मक संवेगहरूबाट मुक्त भएपछि, अलिअलि गर्दै तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन र अरूसँग मिलेर सहकार्य गर्न सक्छन्। यस्ता मानिसहरूको लागि दिइएका मापदण्डहरू यिनै हुन्। तिनीहरूको उमेर जेसुकै भए पनि, हामी तिनीहरूको लागि ठूलाठूला कामना गर्ने वा ठूलाठूला मापदण्डहरू अघि सार्ने गर्दैनौँ, तर हामीले भर्खरै बताएका यी कुराहरू मात्रै प्रदान गर्नेछौँ। सर्वप्रथम, तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्न, अनि वयस्क र सामान्य व्यक्तिका जिम्मेवारी र दायित्वहरूको बोझ लिन सिक्नुपर्छ, र त्यसपछि तिनीहरूले नियमहरू पालना गर्न, र परमेश्वरको घरका व्यवस्थापन, रेखदेख, र काटछाँट स्विकार्न, र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सिक्नुपर्छ। विवेक र समझ भएको व्यक्तिले अपनाउनुपर्ने सही मनोवृत्ति यही हो। दोस्रो, तिनीहरूसँग सामान्य मानवतामा हुनुपर्ने विवेक र समझसँग सम्बन्धित जिम्मेवारी, दायित्व, र विचार र दृष्टिकोणहरूबारे सही बुझाइ र ज्ञान हुनुपर्छ। तैँले आफ्नो नकारात्मक संवेग र दबाबबाट मुक्त हुनुपर्छ र आफ्नो जीवनमा पैदा हुने विभिन्न कठिनाइहरूलाई सहीसित सामना गर्नुपर्छ। तेरो लागि, यी कुराहरू वैकल्पिक कुरा, वा बोझ, वा बन्धनहरू होइनन्, बरु सामान्य वयस्कको रूपमा तैँले अवलम्बन गर्नुपर्ने कुरा हुन्। यसको अर्थ के हो भने, तँ पुरुष भए नि महिला भए नि, तेरो क्षमता जस्तो भए नि, तँ जति सक्षम भए नि, वा तँसँग जति सीप भए नि, एक वयस्कले लिनुपर्ने सबै कुराहरूको बोझ तैँले लिनैपर्छ, जस्तै: वयस्कहरूले अवलम्बन गर्नुपर्ने जिउने वातावरण, तैँले लिनुपर्ने जिम्मेवारी, दायित्व, र मिसन, र तैँले सम्हाल्नुपर्ने काम। सर्वप्रथम, अरूले तँलाई लाउन र खान दिन्छन् भनेर अपेक्षा गर्नुको सट्टा, वा जसोतसो अघि बढ्न अरूको मेहनतको फलमा भर पर्नुको सट्टा, तैँले यी कुराहरूलाई सकारात्मक रूपमा स्विकार्नुपर्छ। यसको साथै, तैँले विभिन्न प्रकारका नियम, प्रावधान र व्यवस्थापन अपनाउन र स्विकार्न सिक्नुपर्छ, तैँले परमेश्वरको घरका प्रशासनिक आदेशहरू स्विकार्नुपर्छ, र अरू मानिसहरूमाझ एउटा अस्तित्व र जीवन अपनाउन सिक्नुपर्छ। तँमा सामान्य मानवताको विवेक र समझ हुनुपर्छ, आफ्नो वरिपरिका मानिसहरू, घटना, र परिस्थितिहरूलाई सही रूपमा लिनुपर्छ, र आफूले सामना गर्ने विभिन्न समस्याहरूलाई सही तरिकाले सम्हाल्नु र समाधान गर्नुपर्छ। यी सबै कुराहरू सामान्य मानवता भएको व्यक्तिले सम्हाल्नुपर्ने कुराहरू हुन्, र यसलाई वयस्कले सामना गर्नुपर्ने जीवन र जिउने वातावरण हो भनेर पनि भन्न सकिन्छ। उदाहरणको लागि, वयस्कको रूपमा, तेरो जीवन जति कठिन भए पनि आफ्नो परिवारको हेरचाह र पालनपोषण गर्न तैँले आफ्नै क्षमतामा भरोसा गर्नुपर्छ। यो तैँले भोग्नुपर्ने कठिनाइ, वहन गर्नुपर्ने जिम्मेवारी, र पूरा गर्नुपर्ने दायित्व हो। तैँले एउटा वयस्कले काँध लिनुपर्ने जिम्मेवारीहरूको बोझ लिनुपर्छ। तैँले जति धेरै कष्ट भोगे पनि वा जति धेरै मूल्य चुकाए पनि, तँलाई जति दुःख लागे पनि, तैँले आफ्ना गुनासाहरू आफैभित्र लुकाउनुपर्छ र कसैको बारेमा कुनै नकारात्मक संवेग वा गुनासो पैदा गर्नु हुँदैन, किनभने वयस्क भएर लिनुपर्ने बोझ नै यही हो। वयस्कको रूपमा तैँले यी कुराहरूको बोझ लिनैपर्छ—गुनासो वा विरोध नगरी, अनि विशेष गरी तिनीहरूबाट टाढा नबसी वा तिनीहरूलाई इन्कार नगरी त्यसो गर्नुपर्छ। जीवनमा यताउता भौँतारिनु, बेकार बस्नु, आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्नु, स्वेच्छाचारी बन्नु वा मनोमानी गर्नु, आफूले चाहेको गर्ने र नचाहेको नगर्ने गर्नु—यो वयस्कले जीवनमा अपनाउनुपर्ने मनोवृत्ति होइन। हरेक व्यक्तिले कठिनाइ, रोग र विभिन्न अप्ठ्याराहरूजस्ता तनावहरू सामना जति धेरै गरे पनि वयस्कका जिम्मेवारीहरू पूरा गर्नैपर्छ—यी कुराहरू हरेक व्यक्तिले अनुभव गर्नुपर्ने र भोग्नुपर्ने कुराहरू हुन्। यी कुराहरू सामान्य व्यक्तिको जीवनका भाग हुन्। यदि तैँले तनाव सहन वा कष्ट भोग्न सक्दैनस् भने, यसको अर्थ तँ अत्यन्तै नाजुक र काम नलाग्ने छस् भन्ने हुन्छ। जो जिउँछ उसले यो कष्ट भोग्नैपर्छ, र कोही पनि यसबाट उम्कन सक्दैन। चाहे समाजमा होस् वा परमेश्वरको घरमा होस्, यो कुरा सबैमा लागू हुन्छ। यो तैँले लिनुपर्ने जिम्मेवारी, वयस्कले लिनुपर्ने गह्रौँ बोझ, र तिनीहरूले बोक्नुपर्ने कुरा हो, र तँ यसबाट पन्छिनु हुँदैन। यदि तँ सधैँ यो सब कुराबाट उम्कने वा पन्छिने प्रयास गर्छस् भने, तेरा दबाबपूर्ण संवेगहरू प्रकट हुनेछन्, र तँ सधैँ तिनको बन्धनमा पर्नेछस्। तैपनि, यदि तैँले उचित रूपमा यी सब कुरा बुझ्न र स्विकार्न सक्छस्, र आफ्नो जीवन र अस्तित्वको अत्यावश्यक भागको रूपमा यसलाई लिन सक्छस् भने, यी समस्याहरू तँमा नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुने कारण नहुनुपर्ने हो। एक हिसाबमा, तैँले वयस्कले बोक्नुपर्ने र लिनुपर्ने जिम्मेवारी र दायित्वहरू स्विकार्न सिक्नुपर्छ। अर्को हिसाबमा, तैँले जिउने र काम गर्ने वातावरणमा सामान्य मानवतामा रही अरूसँग मिलेर सहकार्य गर्न सिक्नुपर्छ। जे मन लाग्छ त्यही मात्रै गर्ने नगर्। अनि, मिलेर सहअस्तित्वमा रहनुको उद्देश्य के हो? यो तैँले आफ्नो काममा सामना गर्ने समस्याहरूबाट आउने घाटाहरू कम गर्न, र तेरो कामको परिणाम र प्रभावकारिता बढाउनको लागि तैँले काम पूरा गर्नु र एउटा वयस्कले पूरा गर्नुपर्ने र लागू गर्नुपर्ने दायित्व र जिम्मेवारीहरू राम्रोसित पूरा गर्नलाई हो। तैँले हासिल गर्नुपर्ने कुरा यही हो। यदि तँमा सामान्य मानवता छ भने, मानिसहरूमाझ काम गर्दा तैँले यो कुरा हासिल गर्नुपर्छ। जहाँसम्म कामको दबाबको कुरा छ, चाहे यो माथिबाट आएको होस् वा परमेश्वरको घरबाट आएको होस्, वा यो तेरा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तँलाई दिएको दबाब होस्, यो तैँले सहनुपर्ने कुरा हो। तैँले यसो भन्न मिल्दैन, “यो त अति धेरै दबाब भयो, त्यसकारण म यो काम गर्नेछैनँ। आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा र परमेश्वरको घरमा काम गर्दा म फुर्सतको समय, सहजता, खुसी र आराम मात्रै खोजिरहेको छु।” यसरी हुँदैन; यो सामान्य वयस्कमा हुनुपर्ने सोच होइन, र परमेश्वरको घर तँ आराममा मस्त हुने ठाउँ होइन। हरेक व्यक्तिले आफ्नो जीवन र काममा निश्चित मात्रामा तनाव र खतरा लिन्छ। कुनै पनि काममा, विशेष गरी परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दा, तैँले अधिकतम परिणामहरू प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। अहिले माथिल्लो तहबाट हेर्दा, यो परमेश्वरको शिक्षा र मापदण्ड हो। सामान्य तहबाट हेर्दा, यो हरेक व्यक्तिले आफ्नो व्यवहार र कार्यमा अपनाउनुपर्ने मनोवृत्ति, दृष्टिकोण, मानक र सिद्धान्त हो। जब तँ परमेश्वरको घरमा आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्छस्, तब तैँले परमेश्वरको घरका नियमहरू र प्रणालीहरू पालना गर्न सिक्नुपर्छ, तैँले अनुपालन गर्न सिक्नुपर्छ, नियमहरू सिक्नुपर्छ, र सही तरिकाले व्यवहार गर्न सिक्नुपर्छ। यो व्यक्तिको आनीबानीको महत्त्वपूर्ण भाग हो। गैरविश्वासीहरूजस्तै तैँले काम गर्नुको सट्टा आफूमा लिप्त हुँदै, कुनै कुराबारे गम्भीर विचार नगरी, अनि दिनहरू फोकटमा बिताउँदै, वा गलत कार्यहरूमा संलग्न हुँदै, र आफ्नै शैलीमा जिउँदै आफ्नो समय बिताउनु हुँदैन। अरूलाई तँप्रति घिनाउने नपार्, तिनीहरूको आँखाको कसिङ्गर वा बिझाउने काँढा नबन्, सबैलाई तँबाट टाढा हुने वा तँलाई इन्कार्ने नतुल्या, र कुनै पनि कामको निम्ति बाधा वा ठेस लाग्ने ढुङ्गा नबन्। यही नै सामान्य वयस्कमा हुनुपर्ने विवेक र समझ हो, र यही नै सामान्य वयस्कले लिनुपर्ने जिम्मेवारी पनि हो। यी कुराहरू जिम्मेवारी पूरा गर्नको लागि तैँले गर्नुपर्ने कुराहरूका भाग हुन्। कुरो बुझिस्? (बुझेँ।)
यदि तँ सङ्कल्प भएको व्यक्ति होस् भने, यदि तैँले मानिसहरूले लिनुपर्ने जिम्मेवारी र दायित्वलाई, सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले हासिल गर्नुपर्ने कुराहरूलाई, र वयस्क व्यक्तिले हासिल गर्नुपर्ने कुराहरूलाई आफ्नो खोजका उद्देश्य र लक्ष्यहरूको रूपमा लिन सक्छस् भने, र यदि तैँले आफ्ना जिम्मेवारीहरू पूरा गर्न सक्छस् भने, तैँले जस्तो मूल्य चुकाए पनि र जस्तो पीडा भोगे पनि, गुनासो गर्नेछैनस्, र यो परमेश्वरको मापदण्ड र अभिप्राय हो भनेर पहिचान गरेसम्म, तैँले जुनसुकै कष्ट भोग्न र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्नेछस्। त्यो बेला, तेरो मनस्थिति कस्तो हुनेछ? यो फरक हुनेछ; तैँले हृदयमा शान्ति र स्थिरताको अनुभव गर्नेछस्, र आनन्द अनुभव गर्नेछस्। तँलाई थाहै होला, सामान्य मानवतामा जिउने प्रयास गरेर, अनि सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले लिने र स्विकार्ने जिम्मेवारी, दायित्व, र मिसनहरू पछ्याएर, मानिसहरूले हृदयमा शान्ति र आनन्द महसुस गर्छन्, र तिनीहरूले खुसी अनुभव गर्छन्। तिनीहरू सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्न र सत्यता प्राप्त गर्न सक्ने अवस्थामा पुगिसकेका नभए पनि, तिनीहरूमा केही परिवर्तन आउन थालिसकेको हुनसक्छ। त्यस्ता मानिसहरू विवेक र समझ भएका मानिसहरू हुन्; तिनीहरू कुनै पनि कठिनाइ जित्न र कुनै पनि काम लिन सक्ने सीधा मानिसहरू हुन्। तिनीहरू ख्रीष्टका असल सिपाहीहरू हुन्, तिनीहरूले तालिम लिएका हुन्छन्, र कुनै पनि कठिनाइले तिनीहरूलाई जित्न सक्दैन। मलाई भन, त्यस्तो व्यवहार तिमीहरूलाई कस्तो लाग्छ? के यी मानिसहरूमा धैर्यता हुँदैन र? (हुन्छ।) तिनीहरूसँग धेर्यता हुन्छ, र मानिसहरूले तिनीहरूलाई आदर गर्छन्। के यस्ता मानिसहरू दबाबमा पर्छन्? (पर्दैनन्।) त्यसोभए तिनीहरूले यी दबाबपूर्ण संवेगहरूलाई कसरी परिवर्तन गरेका हुन्छन्? किन यी दबाबका संवेगहरूले तिनीहरूलाई समस्यामा पनि पार्दैनन् र दुःख पनि दिँदैनन्? (किनभने तिनीहरूले सकारात्मक कुराहरूलाई प्रेम गर्छन् र आफ्नो कर्तव्यमा बोझ लिन्छन्।) ठीक भन्यौ, यो आफ्नो उचित कार्य पूरा गर्नुसँग सम्बन्धित छ। जब मानिसहरूले उचित मामलाहरूमा मन लगाउँछन्, र जब तिनीहरूमा भएको सामान्य मानवताको विवेक र समझ, अनि जिम्मेवारी र मिसनको बोध प्रकट हुन्छ, तब तिनीहरूलाई जहाँ राखिए पनि तिनीहरू सफल हुन्छन्। कुनै पनि दबाब, हैरानी, वा निराशाविनै तिनीहरू कुनै पनि काममा सफल हुन सक्छन्। के यस्ता मानिसहरूलाई परमेश्वरले आशिष् दिनुहुन्छ भन्ने तिमीहरूलाई लाग्छ? के यस्तो विवेक, समझ, र सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले सत्यता खोजी गर्दा कठिनाइहरू सामना गर्छन्? (गर्दैनन्।) सामान्य मानवताको खोज, दृष्टिकोण, र अस्तित्वजीवी विधिहरूको आधारमा हेर्दा, तिनीहरूको लागि सत्यता खोजी गर्ने कार्य त्यति गाह्रो हुँदैन। जब मानिसहरू यस्तो अवस्थामा पुग्छन्, तब तिनीहरू सत्यता बुझ्ने, सत्यता अभ्यास गर्ने, सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्ने, र सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने अवस्थाबाट त्यति टाढा हुँदैनन्। यहाँ “त्यति टाढा हुँदैनन्” भन्नुको अर्थ के हो? यसको अर्थ के हुन्छ भने, व्यवहार अँगाल्नेसम्बन्धी तिनीहरूको दृष्टिकोण, र तिनीहरूले छनौट गरेको अस्तित्वजीवी विधि पूर्ण रूपमा सकारात्मक र सक्रिय हुन्छन्, र आधारभूत रूपमा त्यो परमेश्वरले तोक्नुभएको सामान्य मानवताअनुरूप हुन्छ। यसको अर्थ तिनीहरू परमेश्वरले तय गर्नुभएका मापदण्डहरूको स्तरमा पुगेका छन् भन्ने हुन्छ। यस्ता व्यक्तिहरू यी मापदण्डहरूको स्तरमा पुगेपछि, तिनीहरूले सत्यता सुन्दा त्यसलाई बुझ्न सक्छन्, र सत्यता अभ्यास गर्न तिनीहरूलाई त्यति गाह्रो हुँदैन। तिनीहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न र सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्न सहज हन्छ। समग्रमा, सामान्य मानवता भएका मानिसहरूले गर्नुपर्ने कुराका कति पक्षहरू छन्? मोटामोटी तीन वटा छन्। ती के-के हुन्? मलाई भन् त। (पहिलो, वयस्कले लिनुपर्ने र वहन गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र दायित्वहरू लिन सिक्नु हो। दोस्रो, सामान्य मानवतामा रही जिउने र काम गर्ने वातावरणमा अरूसँग मिलेर सहकार्य गर्न सिक्नु, र आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही नगर्नु हो। अनि तेस्रो, सामान्य मानवताको क्षेत्रभित्र रही परमेश्वरका शिक्षाहरू पालना गर्न, र आफ्नो बानीव्यवहारमा व्यक्तिमा हुनुपर्ने मनोवृत्ति, दृष्टिकोण, मापदण्ड, र सिद्धान्तहरू पालना गर्न सिक्नु हो, जसको अर्थ नियमहरू पालना गर्नु भन्ने हुन्छ।) यी तीन पक्षहरू सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने कुराहरू हुन्। मानिसहरूले यी पक्षहरूबारे विचार गर्न र त्यसमा ध्यान दिन, अनि यी कुराहरूमा निकै परिश्रम गर्न थाले भने, तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्न थाल्नेछन्—त्यसपछि के तिनीहरूले अझै पनि नकारात्मक संवेगहरू अनुभव गर्नेछन् र? के तिनीहरूले अझै पनि दबाबपूर्ण महसुस गर्नेछन् र? जब तैँले आफ्नो उचित काम गरिरहेको र आफ्ना उचित मामलाहरू सम्हालिरहेको, अनि वयस्कले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारी र दायित्वहरू पूरा गरिरहेको हुन्छस्, तब तैँले धेरै काम गर्नुपर्ने र सोच्नुपर्ने हुन्छ, जसले गर्दा तँ अत्यन्तै व्यस्त बन्छस्। विशेष गरी अहिले परमेश्वरको घरमा कर्तव्य निर्वाह गरिरहेका मानिसहरूको हकमा भन्दा, के तिनीहरूलाई दबाब महसुस गर्ने समय हुन्छ र? त्यस्तो समय हुँदैन। त्यसोभए, कुनै अप्रिय कुरा सामना गर्नेबित्तिकै, दबाब महसुस गर्ने, खराब मुडमा जाने, र निराश वा व्याकुल हुने मानिसहरूलाई के भएको हो? तिनीहरू सही कुरामा व्यस्त नहुने र फोकटमा बस्ने हुनाले त्यस्तो भएको हो। तिनीहरू आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने, र आफूले गर्नुपर्ने कुराहरू देख्न नसक्ने हुनाले, तिनीहरूको मनमस्तिष्क निष्क्रिय बन्छ र तिनीहरूका विचारहरू अनियन्त्रित हुन्छन्। तिनीहरूले सोचेको सोच्यै गर्छन्, तैपनि कुनै बाटो भेट्दैनन्, त्यसकारण तिनीहरूले दमित महसुस गर्छन्। तिनीहरूले जति धेरै सोच्छन् तिनीहरूलाई त्यति नै धेरै पीडित र विवश महसुस हुन्छ, र तिनीहरूसँग मार्ग पनि त्यति नै कम हुन्छ; तिनीहरूले जति धेरै विचार गर्छन् तिनीहरूको जीवन जिउन लायक छैन भन्ने त्यति नै धेरै सोच्छन्, र तिनीहरू त्यति नै धेरै उदास, र दुःखी बन्छन्। तिनीहरूसँग मुक्त हुने शक्ति हुँदैन, र अन्ततः तिनीहरू दबाबका यी संवेगहरूको बन्धनमा पर्छन्। के यो कुरा साँचो होइन र? (हो।) वास्तवमा, यो समस्या समाधान गर्न सजिलो छ किनभने तैँले गर्नुपर्ने कुराहरू र तैँले सोच्नुपर्ने र विचार गर्नुपर्ने कुराहरू धेरै हुन्छन् जसले गर्दा यी व्यर्थका कुराहरूबारे र यी आनन्द खोज्ने क्रियाकलापहरूबारे सोच्ने समय नै तँसँग हुनेछैन। दिमागमा यस्ता कुराहरू सोच्न पाउने फुर्सदिला मानिसहरू काम गर्नुभन्दा आराम गर्न मन पराउँछन्, तिनीहरू भातमारा आवाराहरू हुन्, र तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने उचित काम गर्दैनन्। अनि आफूले गर्नुपर्ने उचित काम नगर्ने यी मानिसहरू प्रायजसो दबाबका संवेगहरूको बन्धनमा परेका हुन्छन्। यी मानिसहरूले सम्हाल्नुपर्ने महत्त्वपूर्ण कुराहरू धेरै भए पनि तिनीहरूले आफूलाई ती सही कुराहरूमा व्यस्त गराउँदैनन्, र तिनीहरूले त्यस्ता कुराहरूबारे सोच्ने वा कार्य गर्ने गर्दैनन्। बरु, तिनीहरूले आफ्नो मन बरालिन दिने, आफ्नो जीउबारे गुनासो गर्ने र कराउने, आफ्नो भविष्यबारे चिन्ता गर्ने, र आफूले भोगेको पीडा र चुकाएको मूल्यबारे फिक्री गर्ने समय निकाल्छन्। जब तिनीहरूले यो सब हल गर्न र सहन सक्दैनन्, वा जब यी निराशाहरू पोखाउने ठाउँ पाउँदैनन्, तिनीहरूले दबाब महसुस गर्छन्। परमेश्वरको घर छोडेर जानेबारेमा विचार गर्दा, तिनीहरूलाई आशिष्हरू गुमाउँछु भन्ने डर लाग्छ, तिनीहरूले दुष्कर्म गरे भने तिनहरूलाई नरक जाने डर हुन्छ, र तिनीहरूलाई सत्यता पछ्याउन वा कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न पनि इच्छा हुँदैन। परिणामस्वरूप, तिनीहरूले दबाबमा परेको महसुस गर्छन्। के कुरा यही होइन र? (हो।) ठीक भन्यौ। यदि व्यक्तिले आफूले पूरा गर्नुपर्ने उचित कार्य पूरा गर्छ र सही मार्ग पछ्याउँछ भने, यी संवेगहरू पैदा हुँदैनन्। क्षणिक विशेष परिस्थितिहरूको कारण कहिलेकहीँ तिनीहरूले दबाबका संवेगहरू महसुस गर्ने भए पनि, ती क्षणिक मुड मात्रै हुन्छन्, किनभने जीवनको सही शैली र अस्तित्वसम्बन्धी सही दृष्टिकोण भएका मानिसहरूले यी नकारात्मक संवेगहरू तुरुन्तै हटाउँछन्। परिणामस्वरूप, तँ दबाबका संवेगहरूको बन्धनमा बारम्बार पर्नेछैनस्। यसको अर्थ दबाबका त्यस्ता संवेगहरूले तँलाई झिज्याउँदैनन्। तैँले क्षणिक रूपमा खराब मुड महसुस गर्न सक्छस्, तर तँ त्यसको बन्धनमा पर्दैनस्। यसले सत्यता पछ्याउनुको महत्त्व उजागर गर्छ। यदि तँ आफूले गर्नुपर्ने उचित काम पूरा गर्न खोज्छस्, वयस्कले पूरा गर्नुपर्ने जिम्मेवारीहरू पूरा गर्छस्, र अस्तित्वको सामान्य, असल, सकारात्मक, र सक्रिय शैली पाउन खोज्छस् भने, तँमा यी नकारात्मक संवेगहरू पैदा हुनेछैनन्। यी दबाबपूर्ण संवेगहरूले तँलाई प्रभाव वा वशमा पार्ने छैनन्।
अब, हामीले दबाब समाधान गर्ने समस्या र कठिनाइबारे सङ्गति गरिसक्यौँ, जसमा यसभन्दा अघि उल्लेख गरिएका तीन पक्षहरू समावेश छन्। दबाबका संवेगहरूमा अल्झिएका, र दबाबका संवेगहरूको फन्दामा परेरका तर त्यसबाट मुक्त हुन चाहना भएकाहरू यी संवेगहरूको नियन्त्रणमा पर्न छोडून् भनेर हामी हार्दिक कामना गर्दछौँ। तिनीहरू दबाबका नकारात्मक संवेगहरूबाट चाँडै मुक्त भएर सामान्य व्यक्ति जस्तो जिउन सकून्, अनि अस्तित्वको सामान्य र उचित तरिका अपनाउन सकून्। के यो राम्रो कामना हो? (हो।) त्यसोभए, तिमीहरूले पनि कामना गर्नुपर्छ। (दबाबका संवेगहरूमा अल्झिएका, र दबाबका संगेवको फन्दामा परेका तर पनि त्यसबाट मुक्त हुन चाहना भएकाहरू यी संवेगहरूको नियन्त्रणमा पर्न छोडून् भनेर हामी हार्दिक कामना गर्दछौँ। तिनीहरू दबाबका नकारात्मक संवेगहरूबाट चाँडै मुक्त भएर सामान्य व्यक्ति जस्तो जिउन सकून्, अनि अस्तित्वको सामान्य र उचित तरिका अपनाउन सकून्।) यो वास्तविकतापरक कामना हो। अब हामीले हाम्रा कामनाहरू व्यक्त गरिसकेका हुनाले, यी मानिसहरू दबाबका संवेगहरूबाट मुक्त हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने कुरा अन्ततः तिनीहरूकै व्यक्तिगत निर्णयमा भर पर्छ—यो सरल कुरा हो। वास्तवमा, यो सामान्य मानवता भएका मानिसहरूमा हुनुपर्ने कुरा हो। यदि व्यक्तिमा सत्यता र सकारात्मक कुराहरू पछ्याउने पर्याप्त रूपमा दह्रिलो सङ्कल्प र इच्छा छ भने, उसलाई दबाबको संवेगबाट मुक्त हुन सजिलो हुन्छ। यो गाह्रो हुँदैन। यदि कसैलाई सत्यता र सकारात्मक कुरा पछ्याउन मन पर्दैन, र सकारात्मक कुराहरू मन पर्दैन भने, उसलाई दबाबका संवेगहरूमै अल्झिरहन देओ। तिनीहरू त्यस्तै रहिरहून्। तिनीहरूको लागि हामीले कामना गरिरहनुपर्दैन, हुन्छ? (हुन्छ।) परिस्थिति सम्हाल्ने यो अर्को तरिका हो। हरेक समस्याको समाधान हुन्छ, र सत्यता सिद्धान्तहरू र मानिसहरूको वास्तविक परिस्थितिको आधारमा सबै कुरा सम्बोधन र समाधान गर्न सकिन्छ। आजको लागि हामीले हाम्रो कामना पूरा गर्यौँ, र हामीले विभिन्न परिस्थितिहरूबारे विस्तारमा सङ्गति गर्यौँ। यस्तो व्यक्तिबारे जेजति भन्नुपर्ने हो हामीले भनिसक्यौँ, र अब हाम्रो छलफल यहीँ समाप्त गरौँ।
नोभेम्बर १२, २०२२
