सानै हुँदादेखि म समाजद्वारा सधैँ प्रभावित हुन्थेँ। आफूले गर्ने हरेक कुरामा म अरूलाई पछ्याउन मन पर्थ्यो। मैले चिनेजानेका सबै मानिसहरू इसाई थिए, त्यसकारण म पनि इसाई बनेको थिएँ। तर परमेश्‍वरको बारेमा जान्‍ने र खोजी गर्ने इच्‍छा जागेपछि, मैले केही प्रश्‍नहरूको बारेमा विचार गर्न थाले: हामीले किन परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छौँ? हामीले कसरी परमेश्‍वरलाई चिन्‍न सक्छौँ? यो अन्धकार र दुष्ट संसारमा, सत्यता वास्तवमा कहाँ छ? किन मानिसहरूले जीवनमा दुःख भोग्छन्? यी प्रश्‍नहरू रहस्य जस्तो एकपछि अर्को गरी प्रकट हुन थाले, र मैले कहिल्यै पनि उत्तर भेट्टाइनँ। खुशीको कुरा, मैले सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरको आखिरी दिनहरूको सुसमाचारलाई स्वीकार गरेपछि, मैले यी सबै अन्योलपूर्ण कुराहरूका उत्तरहरू सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरका वचनहरूमा भेट्टाएँ। मैले के सिकेँ भने विश्‍वासमा मानिसहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू र काम अनुभव गरेर परमेश्‍वरको ज्ञान, उहाँप्रतिको समर्पणता र प्रेम हासिल गर्न सक्छन्। मैले के पनि सिकेँ भने, आखिरी दिनहरूमा, परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई सिद्ध पार्न र तिनीहरूको भ्रष्टतालाई धुन न्याय, सजाय, परीक्षा र शोधनको प्रयोग गर्नुहुन्छ। त्यसकारण, म आफूमाथि परीक्षाहरू आइपरोस् भनेर प्रार्थना गर्थेँ। म चीनमा जन्‍मेको भए हुनेथियो भनेर समेत कामना गर्थेँ ताकि मैले पनि चिनियाँ ब्रदर-सिस्टरहरूले जस्तै शैतानी शासनको दमन र सतावट भोग्‍न सकूँ, र मैले शानदार गवाही दिन सकूँ र परमेश्‍वरले मलाई कठिनाइद्वारा विजेता बनाउनुभएको होस्। ममा त्यो किसिमको जागरूकता आएपछि, केही समयपछि नै मेरो जीवनमा एउटा घटना घट्यो।

महामारीको कारण, मैले काम गर्ने कम्पनी बन्द भयो र मैले मेरो जागिर गुमाएँ। मैले अरू धेरै कम्पनीहरूमा काम खोज्‍ने प्रयास गरेँ, तर मलाई कहिल्यै पनि अन्तर्वार्ताको लागि बोलाइएन। समय बित्दै जाँदा, परिस्थिति झन्-झन् खराब हुँदै गए। मसँग खानेकुरा किन्‍ने आम्दानी वा पैसा थिएन। के गर्ने मलाई थाहा थिएन। त्यसभन्दा पहिले, कामबाट आएपछि म अनलाइन भेलामा सहभागी हुन्थेँ, सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्थेँ, मण्डलीले बनाएका चलचित्र हेर्थेँ, र अरूसँग आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्थेँ। यी कुराहरू मेरो लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा थिए र त्यो विश्‍वास अभ्यास गर्ने राम्रो तरिका हो भन्‍ने मलाई लाग्थ्यो। तर अहिले म यो कठिन परिस्थितिबाट गुज्रिरहेको अवस्थामा मलाई के लाग्यो भने मैले एक मात्र साँचो परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको छु, त्यसकारण उहाँले अवश्य नै मलाई हेरचाह र सहयोग गर्नुहुन्छ। मैले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना पनि गरेँ र मलाई जागिर जुटाइदिनुहोस् भनेर अनुरोध गरेँ। म एक विश्‍वासी भएको हुनाले, परमेश्‍वरले मलाई मागेको जेसुकै कुरा दिनुहुन्छ भन्‍ने लागेको थियो, तर परमेश्‍वरले त्यसो गर्नुभएन। मलाई कमजोर महसुस भयो र ममा अन्योलता छायो। म हरेक दिन परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्थेँ र प्रार्थना गर्थेँ, तर पनि किन परमेश्‍वरले मलाई कष्टको बेला सहयोग गर्नुभएन? यो कुरा मनमा आएपछि मलाई अय्यूबको याद आयो। तिनले आफ्‍नो सारा सम्पत्ति गुमाएपछि, तिनी अझै पनि आफ्‍नो गवाहीमा दह्रिलो गरी खडा हुन सके। असल र खराब सबै कुरा परमेश्‍वरले तय गर्नुभएको हुन्छ भन्‍ने अय्यूबले विश्‍वास गर्थे, र तिनले कहिल्यै पनि गुनासो गर्दैनथिए। तिनलाई भौतिक आशिषहरू दिनुभएकोमा तिनले परमेश्‍वरलाई धन्यवाद दिन्थे, र जब परमेश्‍वरले ती आशिषहरू लिनुभयो, तब अझै पनि तिनले यहोवा परमेश्‍वरको नामको प्रशंसा गरे। अय्यूबको विश्‍वास र प्रार्थनाहरूको बारेमा सोच्दा, मलाई मेरो विश्‍वास कति सानो रहेछ, र यसलाई अय्यूबको विश्‍वाससँग तुलना गर्न सकिँदैन रहेछ बन्‍ने थाहा भयो। मैले अय्यूबको उदाहरणलाई पछ्याउनुपर्छ, र उनले जस्तै परमेश्‍वरको नियम र बन्दोबस्तहरूमा समर्पणता जनाउनुपर्छ भन्‍ने मलाई थाहा थियो। तर खान समेत धौ-धौ परेको अवस्था सोच्दा, के गर्ने मलाई थाहा थिएन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, मैले सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरलाई ग्रहण गरेको तीन महिना जति मात्रै भएको थियो र मैले परमेश्‍वरको वचन त्यति धेरै बुझेको थिइनँ। मैले मोबाइल डाटा चलाएर सकेको थिएँ, त्यसकारण म अनलाइन भेलामा सहभागी हुन सकिनँ। मैले परमेश्‍वरसँग बिन्ती गर्ने बाहेक केही पनि गर्न सक्दिनथिएँ, “हे परमेश्‍वर, म भोकभोकै मर्छु कि मर्दिनँ भन्‍ने कुरा तपाईंकै हातमा छ। म मरे भने पनि, म तपाईंको नियम र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुनेछु।” त्यसरी प्रार्थना गरेपछि मलाई शान्ति भयो। त्यही दिन, प्रार्थना गरेपछि, अचानक एउटा घटना घट्यो। मेरो काकाले मलाई फोन गरेर मेरो निर्माण कम्पनीमा काम गर्न चाहन्छस् भनेर सोध्‍नुभयो। निर्माणको काम थकाइलाग्दो भए पनि, एक हप्ता काम गरेपछि मैले केही समयसम्‍म खान पुग्‍ने रकम कमाउनेथिएँ। मैले परमेश्‍वरलाई साँच्‍चै धन्यवाद दिएँ! यो परिस्थितिमा, परमेश्‍वरलाई मैले जागिर जुटाइदिनुहोस् भनी अनुरोध गर्दा किन उहाँले मलाई सहायता गर्नुभएन, तर म समर्पित हुन तयार छु भनी प्रार्थना गर्दा, उहाँले मलाई सहायता गर्नुभयो भनेर सोच्‍न थालेँ।

त्यसपछि एक दिन, मैले परमेश्‍वरका केही वचनहरू पढेँ र यसको बारेमा केही बुझाइ प्राप्त गरेँ। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, “मैले तिनीहरूलाई निको पारेँ भनेर मात्र धेरैले मलाई विश्‍वास गर्छन्। मैले तिनीहरूको शरीरबाट अशुद्ध आत्माहरू निकाल्न मैले मेरो शक्ति प्रयोग गरौं भनेर र तिनीहरूले शान्ति र आनन्द प्राप्‍त गर्न सकून्‌ भनेर मात्र धेरैले ममा विश्‍वास गर्छन्। मबाट धेरै भौतिक सम्पत्ति माग गर्नलाई मात्र धेरैले ममा विश्‍वास गर्छन्। यस जीवनलाई शान्तिमा बिताउन र आउने संसारमा सुरक्षित र सकुशल हुनलाई मात्रै धेरैले ममा विश्‍वास गर्छन्। नरकको कष्टहरूबाट बच्न र स्वर्गका आशिष्‌हरू प्राप्‍त गर्नलाई धेरैले ममा विश्‍वास गर्छन्। धेरैले अस्थायी सान्त्वनाको निम्ति मात्र ममा विश्‍वास गर्छन्, तैपनि आउने संसारको कुनै पनि कुरा प्राप्‍त गर्न खोज्दैनन्। जब मैले मेरो क्रोध मानिसमाथि खन्याएँ र कुनै समयमा ऊसँग भएको सबै आनन्द र शान्ति खोसेँ, मानिस सशंकित भयो। मैले मानिसलाई नरकको कष्ट दिएर स्वर्गको आशिष्‌ फिर्ता गर्दा मानिसको शर्म रिसमा परिणत भयो। निको पार्नलाई मानिसले मलाई बिन्ती गर्दा मैले कुनै ध्यान दिइनँ र ऊप्रति घृणा महसुस गरेँ; बरु मानिस मबाट अलग भएर दुष्ट औषधि र टुनामुनाको मार्ग खोज्नतिर लाग्यो। जब मानिसले मबाट माग गरेको सबै थोक मैले खोसेँ, सबै जना कुनै निशानाविना नै गायब भए। यसैले, म अति नै धेरै अनुग्रह दिन्छु र प्राप्‍त गर्ने कुरा अति धेरै भएको हुनाले मानिसले ममा विश्‍वास गर्छ भनी म भन्छु” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। विश्‍वासको बारेमा तँलाई के थाहा छ?)। “परमेश्‍वरसँगको मानिसको सम्‍बन्ध एउटा नाङ्गो स्वार्थ मात्रै हो। यो आशिषहरू प्राप्त गर्ने र दिने बीचको सम्‍बन्ध हो। यसलाई सरल रूपमा भन्दा, यो मालिक र कर्मचारी बीचको सम्‍बन्ध जस्तै हो। मालिकले दिने इनामहरूको लागि मात्रै कर्मचारीले काम गर्छ। त्यस्तो सम्‍बन्धमा कुनै आत्मीयता हुँदैन, लेनदेन मात्रै हुन्छ। प्रेम गर्ने वा प्रेम प्राप्त गर्ने कुनै कार्य हुँदैन, परोपकार र कृपा मात्रै हुन्छ। कुनै बुझाइ हुँदैन, दबाइएको आक्रोश र धोका मात्रै हुन्छ। कुनै घनिष्ठता हुँदैन, अप्रकमनीय दरार मात्रै हुन्छ। यी कुराहरू यस्तो बिन्दु सम्म आइपुगेकाले, अब यस्तो क्रमलाई कसले उल्ट्याउन सक्छ? अनि यो सम्‍बन्ध कति भयानक बनेको छ, त्यसलाई साँचो रूपमा बुझ्‍न सक्‍ने मानिसहरू कति छन्? मलाई विश्‍वास छ, जब मानिसहरूले आफैलाई आशिषित हुनुको आनन्दमा डुबाउँछन्, परमेश्‍वरसँगको त्यस्तो सम्‍बन्ध कति लाजमर्दो र कुरूप हुन्छ त्यसको बारेमा कसैले पनि कल्‍पना गर्न सक्दैन” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। मानिसलाई परमेश्‍वरको व्यवस्थापनको बीचमा मात्रै मुक्त गरिन सकिन्छ)। परमेश्‍वरका वचनहरूले आशिषहरू पाउने हाम्रो मनसाय र हाम्रो भ्रष्ट स्थितिको बारेमा प्रकट गरेका छन्। धेरैजसो मानिसहरूले आफ्‍नो विश्‍वासमा परमेश्‍वरबाट सहजता मात्रै खोजिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले कुनै पनि दुर्दशाको सामना गर्न चाहँदैनन् र परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई चाहिएको सबै कुरा दिनुहुनेछ भनेर आशा गरिरहेका हुन्छन्, तर तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट तुल्याइरहेका छन् कि छैनन् भनेर कहिल्यै पनि वास्ता गर्दैनन्। तिनीहरूका लागि, परमेश्‍वरमा समर्पित हुनु र उहाँका मागहरूलाई पूरा गर्नु महत्त्वपूर्ण कुरा हुँदैन। परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई तिनीहरूले चाहेको कुरा दिनु नै तिनीहरूको लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हुन्छ। प्रभुमा विश्‍वास गरेपछिको मेरो जीवनमा, पाष्टर र एल्डरहरूले प्रायजसो हामीले परमेश्‍वरका आशिषहरूको लागि प्रार्थना गर्नुपर्छ भनेर प्रचार गर्थे, तर त्यस्तो खोजीले परमेश्‍वरसँगको हाम्रो सम्‍बन्धलाई कलङ्कित तुल्याउँदो रहेछ। परमेश्‍वरका वचनहरूले प्रकट गरेका नै छन्: “परमेश्‍वरसँगको मानिसको सम्‍बन्ध एउटा नाङ्गो स्वार्थ मात्रै हो। यो आशिषहरू प्राप्त गर्ने र दिने बीचको सम्‍बन्ध हो। यसलाई सरल रूपमा भन्दा, यो मालिक र कर्मचारी बीचको सम्‍बन्ध जस्तै हो। मालिकले दिने इनामहरूको लागि मात्रै कर्मचारीले काम गर्छ। त्यस्तो सम्‍बन्धमा कुनै आत्मीयता हुँदैन, लेनदेन मात्रै हुन्छ।” परमेश्‍वरका वचनहरू सत्यता हुन्, त्यसकारण मैले आफ्‍नो बारेमा मनन गरेँ। मैले मेरो विश्‍वास पनि परमेश्‍वरका आशिषहरू पाउनका खातिर रहेछ भन्‍ने थाहा पाएँ। त्यो अभिप्राय मेरो हृदयको गहिराइमा लुकेर बसेको थियो। म के सोच्थेँ भने, परमेश्‍वर पृथ्वीमा फर्केर आउनुभएको छ, त्यसकारण उहाँले पक्‍कै पनि उहाँलाई स्वीकार गर्ने सबैलाई आशिष दिनुहुनेछ। मैले परमेश्‍वरको आखिरी दिनहरूको कामलाई स्वीकार गरेको हुनाले, आशिषहरू पाउन त्यति गाह्रो छैन, मेरो जीवन सुधार हुन लागेको छ भन्‍ने मलाई लागेको थियो। तर परिस्थिति त्यस्तो भएन। म कठिनाइमा परेको थिएँ र मेरो जीवन झन्-झन् कठिन भएको थियो, त्यसकारण म कमजोर र नकारात्मक भएँ। मेरो आम्दानीको स्रोत केही थिएन, मसँग खानेकुरा थिएन, अनलाइन भेलाहरूमा सहभागी हुन मैले इन्टरनेट चलाउन पाउँदिनथिएँ। मैले कसरी मेरो विश्‍वासलाई अभ्यास गरिरहन सक्थेँ? म असन्तुष्ट थिएँ, र मलाई परमेश्‍वरले वास्ता गर्नुहुन्‍न जस्तो लागेको थियो। कामको खोजी गर्न म धेरै ठाउँ गएको थिएँ र परमेश्‍वरलाई सहयोगको लागि प्रार्थना गरेको थिएँ, तर परमेश्‍वरले कहिल्यै पनि उत्तर दिनुभएन, र मैले प्रार्थनामा मागेको कुरा दिनुभएन। मलाई परमेश्‍वरप्रति शङ्का लाग्‍नथालेको थियो: के उहाँ साँचो परमेश्‍वर हुनुहुन्छ? परमेश्‍वरले भन्‍नुभएको छ: “जब मैले मेरो क्रोध मानिसमाथि खन्याएँ र कुनै समयमा ऊसँग भएको सबै आनन्द र शान्ति खोसेँ, मानिस सशंकित भयो।” परमेश्‍वरको वचनले प्रकाशले मलाई आफूले गरेको व्यवहारप्रति लज्‍जित तुल्यायो। परमेश्‍वरका वचनहरूले मलाई के देखाए भने आशिषहरू पाउनको लागि विश्‍वास गर्नु गलत दृष्टिकोण हो, किनभने परमेश्‍वरलाई आशिष दिने व्यक्तिको रूपमा हेरेको थिएँ र आफूलाई आशिष पाउने व्यक्तिको रूपमा हेरेको थिएँ। परमेश्‍वरले मलाई आफूले चाहेको जस्तो राम्रो काम नदिनुभएको कारण, मैले उहाँलाई दोष दिएँ र उहाँले मलाई पटक्‍कै वास्ता गर्नुहुन्‍न भन्‍ने सोचेँ। विश्‍वास सम्‍बन्धी मेरो दृष्टिकोण कति हास्यास्पद, अज्ञानी, र मूर्ख छ भन्‍ने कुरा मैले देखेँ। सानैदेखि भेलाहरूमा जाँदा म सधैँ यस्तो भनेको सुन्थेँ, “परमेश्‍वरले तपाईंलाई धेरै आशिष दिनुहुनेछ! तपाईं विश्‍वासी हुनुहुन्छ भने परमेश्‍वरले तपाईंलाई आशिष दिनुहुनेछ। परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्नुहोस् र माग्‍नुहोस्, अनि उहाँले अवश्य नै उत्तर दिनुहुनेछ।” मैले धार्मिक संसार, मेरा आमाबुबा, र मैले चिनेका अरूबाट सुनेका यी कुराहरूले मलाई ठूलो प्रभाव पारेको थियो र परमेश्‍वरका आशिषहरू पाउनको लागि मैले विश्‍वास मात्रै गर्नुपर्छ अनि म संसारको कष्टबाट मुक्त हुन्छु भन्‍ने सोच दिएको थियो। विश्‍वासमा आशिषहरू पाउने चाहना गर्नु गलत हो भनेर मैले पहिले कहिल्यै सोचेको थिइनँ, र त्यो शैतानी स्वभाव हो भन्‍ने कुरा मैले साँच्‍चै नै थाहा पाएको थिइनँ। मानिसहरूको भ्रष्टतालाई प्रकट गर्ने परमेश्‍वरका वचनहरू पढ्नुभन्दा पहिले मैले यीमध्ये कुनै पनि कुरा बुझेको थिइनँ। मैले आफैलाई सोधेँ, के विश्‍वास वास्तवमा नै भौतिक आशिषहरू प्राप्त गर्नको लागि मात्रै गरिन्छ? के पैसा र भौतिक सम्पत्ति भएका मानिसहरूलाई नै परमेश्‍वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ? त्यसोभए, प्रभु येशूले किन यूहन्‍ना ६:२७ मा यसो भन्‍नुभएको छ, “नष्ट हुने खाद्यको निम्ति परिश्रम नगर, बरु अनन्‍त जीवनसम्‍म रहने खाद्यको निम्ति परिश्रम गर, जुन मानिसको पुत्रले तिमीहरूलाई दिनेछ: किनभने परमेश्‍वर पिताले ऊमाथि छाप लगाउनुभएको छ”? उनले यसो पनि भनेका छन्, “आफ्‍नो लागि पृथ्वीमा धन नथुपार, जहाँ किरा र खिया लाग्छ, र जहाँ चोर पस्छ र चोर्छ: बरु आफ्‍नो लागि स्वर्गमा धन थुपार, जहाँ न किरा न खिया नै लाग्छ, र जहाँ न चोर पस्छ न चोरी हुन्छ: किनभने तिमीहरूको धन जहाँ हुन्छ, मन पनि त्यहीँ हुन्छ” (मत्ती ६:१९-२१)। त्यसपछि मलाई के महसुस भयो भने परमेश्‍वरलाई सधैँ भौतिक आशिषको लागि अनुरोध गर्नु मानिसको लालची इच्‍छा हो—यो भ्रष्टता हो, र परमेश्‍वरले यसलाई घृणा गर्नुहुन्छ। किनभने शैतानले मानिसलाई बहकाउँछ र परमेश्‍वरलाई चिन्‍नबाट हामीलाई रोक्छ, विशेष गरी, हाम्रो भाग्यमाथिको परमेश्‍वरको शासनको बारेमा जान्‍नबाट रोक्छ, त्यसकारण हामी हाम्रा सृष्टिकर्ताप्रति समर्पित हुन सक्दैनौँ। सबै कुरा सहजताको साथ अघि बढिरहेको बेला, हामी परमेश्‍वरलाई धन्यवाद दिन्छौँ र उहाँको प्रशंसा गर्छौँ, तर जब हामीले जीवनमा कठिनाइको सामना गर्छौँ, जब परमेश्‍वरले हाम्रा मागहरू पूरा गर्नुहुन्‍न, तब हामी परमेश्‍वरलाई गलत बुझ्छौँ र उहाँलाई दोष दिन्छौँ। यो कुराले मलाई अब्राहामको याद दिलाउँछ। उनी परमेश्‍वरबाट आएको कुनै पनि कुरा मान्‍न तयार थिए। असल होस् कि खराब, उनले आफ्‍नै व्यक्तिगत निर्णय गर्दैनथिए। जब परमेश्‍वरले अब्राहामलाई आफ्‍नो छोरालाई बलिदान गर्न आज्ञा दिनुभयो, तब अब्राहाम परमेश्‍वरले भन्‍नुभए जस्तै, त्यसो गर्न तयार भए। तिनको लागि यो साँच्‍चै पीडादायी कुरा थियो, तर पनि तिनले परमेश्‍वरलाई सोधेनन्, “किन मलाई यसो गर्न लगाउनुभएको? तपाईंले मलाई कसरी यस्तो गर्न सक्‍नुहुन्छ?” परमेश्‍वरले जे अह्राउनुभए पनि, उनले पालना गर्नुपर्छ भन्‍ने अब्राहामले विश्‍वास गर्थे। परमेश्‍वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ, र तिनी सृष्टि गरिएको प्राणी हुन्, त्यसकारण उनले विनासर्त आज्ञापालन गर्नुपर्छ, र परमेश्‍वरको कुनै पनि आज्ञा वा मागलाई स्वीकार गर्नुपर्छ भन्‍ने तिनलाई थाहा थियो। अब्राहामको विश्‍वासले परमेश्‍वरको अनुमोदन पाएको थियो। तर आजका मानिसहरू अब्राहामभन्दा पूर्ण रूपमा फरक छन्। हामी सधैँ भौतिक आशिषहरूको बारेमा विचार गर्न मग्‍न हुन्छौँ र परमेश्‍वरको इच्‍छालाई बेवास्ता गर्छौँ। प्रभु येशूले हामीलाई यसो भनेर अर्ती दिनुभएको छ, “तिमीहरूले पहिले परमेश्‍वरको राज्य र उहाँको धार्मिकताको खोजी गर; अनि यी सबै कुराहरू तिमीहरूलाई थपिनेछन्” (मत्ती ६:३३)। हामीले भौतिक आशिषहरूको खोजी गर्नु हुँदैन, तर हामीले परमेश्‍वरको इच्‍छा पूरा गर्ने, सत्यताको खोजी गर्ने र आफ्‍नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। महत्त्वपूर्ण कुरा त्यही नै हो। परमेश्‍वर नै सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ। उहाँले हाम्रा विचारहरूलाई राम्ररी जान्‍नुभएको हुन्छ, र हामीलाई के चाहिन्छ उहाँलाई राम्ररी थाहा हुन्छ। तर शैतानको भ्रष्टताको कारण, मानवजातिका विचारहरू सबै लोभ र भौतिक आशिषहरूले भरिएका छन्, त्यसकारण हामीले परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्न र उहाँलाई सन्तुष्ट तुल्याउनको लागि होइन, तर आशिषहरू पाउन र आफ्‍नै इच्‍छाहरूलाई पूरा गर्नको लागि विश्‍वास गरेका हुन्छौँ। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरका वचनहरूले यस्तो कुरालाई यसरी प्रकट गरेका छन्, “सबै भ्रष्ट मानव आफ्‍नै लागि जिउँछन्। अरूको होइन, आफ्नो दुनो सोझ्याउनुपर्छ—मानव प्रकृतिको सार यही हो। मानिसहरूले आफ्‍नै खातिर परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छन्; जब तिनीहरूले उहाँको लागि विभिन्‍न कुराहरू त्याग्छन् र आफैलाई परमेश्‍वरमा समर्पित गर्छन्, यो आशिषित हुनको लागि हुन्छ, र जब तिनीहरू उहाँप्रति बफादार हुन्छन्, यो इनाम प्राप्त गर्नको लागि हुन्छ। सारांशमा भन्दा, यो सबै आशिषित हुने, इनाम प्राप्त गर्ने, र स्वर्गको राज्यमा प्रवेश गर्ने उद्देश्‍यले गरिन्छ। समाजमा, मानिसहरूले आफ्नै फाइदाको लागि काम गर्छन्; र परमेश्‍वरको घरमा तिनीहरू आशिष्‌हरू प्राप्त गर्नको लागि कर्तव्य निर्वाह गर्छन्। आशिष्‌हरू प्राप्त गर्नको खातिर मात्रै मानिसहरूले सबै कुरा त्याग्‍न र धेरै कठिनाइ भोग्‍न सक्छन्: मान्छेको शैतानी प्रकृतिको यो भन्दा राम्रो कुनै प्रमाण छैन” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन)। परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो खास सत्यतालाई खुलासा गरे। मैले मेरो अज्ञानता र स्वार्थ देखेँ, र मलाई मन नपर्ने कुराको सामना गर्दा, मैले प्रार्थना गर्नुपर्छ र म परमेश्‍वरमा समर्पित हुनुपर्छ, र म अनुग्रह र आशिषको पछि मात्रै दगुर्नु हुँदैन भन्‍ने कुरा मैले थाहा पाएँ। तर केही समयपछि म फेरि त्यस्तै समस्यामा परेँ। मैले मेरो काकाको निर्माण कम्पनीमा एक हप्ता मात्रै काम गरेर छोडेँ, त्यसपछि घरमा नै आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्ने कार्यमा ध्यान दिएँ, त्यसकारण चाँडै नै पैसा सकियो। मैले भरे-भोली खानको लागि कहाँबाट ल्याउने वा मैले कसरी काम खोज्‍ने मलाई थाहा थिएन किनभने मसँग जागिर खोज्‍नको लागि डिग्री वा योग्यता थिएन। मेरो नाममा केही थिएन वा मोबाइल डाटा किन्‍ने पैसा थिएन। भेलाहरूमा सहभागी हुन र कर्तव्य पूरा गर्नको लागि मलाई साँच्‍चै नै पैसा चाहिन्थ्यो। यसको बारेमा सोच्दा मलाई फेरि कमजोर अनुभव भयो, र कुनै आशा छैन भन्‍ने जस्तो लाग्यो। त्यही बेला, मेरी आमाले मलाई महामारीको कारण उहाँहरूसँग बाँच्‍नको लागि केही नभएको, र मैले उहाँहरूलाई केही कुरा दिन्छु कि भन्‍ने आशा गरेको कुरा बताउनुभो। मेरी आमा पनि मेरो जस्तै अवस्थामा हुनुहुन्छ भन्‍ने थाहा पाएपछि म शिथिल भएँ र मलाई पीडा भयो। के गर्ने मलाई थाहा थिएन। मलाई मैले अरूले भन्दा बढी दुःख भोगिरहेको छु, मेरो जीवन निकै कठिन छ भन्‍ने लाग्यो। मैले परमेश्‍वरको इच्‍छाको बारेमा स्पष्ट बुझाइ प्राप्त गर्न सकिनँ। म के सोच्थेँ भने, हरेक दिन म मेरो कर्तव्यमा व्यस्त हुने हुनाले, परमेश्‍वरले मेरो हेरचाह गर्नुपर्छ, र पनि किन मेरो परिस्थिति झन्-झन् खराब हुँदै गइरहेको छ?

त्यो अवधिमा, मैले परमेश्‍वरको धेरै वचन पढेँ र प्रशंसाका भजनहरू धेरै सुनेँ। परमेश्‍वरका वचनहरूका दुई वटा खण्डले मलाई उहाँको इच्‍छा बुझ्‍न सहयोग गरे। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, “मानिसहरूले परमेश्‍वरमाथिको आफ्नो विश्‍वासमा खोजी गर्ने कुरा भनेको भविष्यको लागि आशिष्‌हरू प्राप्त गर्नु हो; तिनीहरूको विश्‍वासमा भएको तिनीहरूको लक्ष्य यही हो। सबै मानिसहरूसँग यही मनसाय र आशा हुन्छ, तर तिनीहरूको प्रकृतिमा भएको भ्रष्टतालाई परीक्षाहरूमार्फत निराकरण गरिनुपर्छ। जुन पक्षहरूमा तिमीहरूलाई शुद्ध पारिएको छैन र तिमीहरूले भ्रष्टता प्रकट गर्छौ, तिनै पक्षहरूमा तिमीहरू शोधन गरिनुपर्छ—यो परमेश्‍वरको प्रबन्ध हो। परमेश्‍वरले तेरो लागि वातावरण सृजना गरेर तँलाई परिष्कृत हुन बाध्य पार्नुहुन्छ ताकि तैँले आफ्नो भ्रष्टता चिन्न सक्। अन्ततः तँ यस्तो बिन्दुमा पुग्छस् जहाँ त बरु मर्छस् र आफ्नो योजनाहरू र चाहनाहरू त्याग्छस्, अनि परमेश्‍वरको सार्वभौमिकता र प्रबन्धमा समर्पित हुन्छस्। त्यसकारण, यदि मानिसहरूसँग शोधनका धेरै वर्षहरू छैनन् भने, यदि तिनीहरूले केही निश्चित मात्राको कष्ट सहन गर्दैनन् भने, तिनीहरूले आफ्नो सोच-विचारहरू र हृदयमा देहको भ्रष्टताको बन्धनबाट आफूलाई मुक्त गर्न सक्दैनन्। जुन पक्षहरूमा मानिसहरू अझै शैतानको बन्धनमा हुन्छन्, र जुन पक्षहरूमा तिनीहरूसँग अझै आफ्नै चाहना र मागहरू हुन्छन्, तिनै पक्षहरूमा तिनीहरूले कष्ट भोग्नुपर्ने हुन्छ। कष्टमार्फत मात्र पाठ सिक्न सकिन्छ, यसको मतलब सत्यता हासिल गर्न र परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्न सक्षम हुने भन्ने हो। वास्तवमा, पीडादायी परीक्षाहरूको अनुभव गरेर धेरै सत्यताहरू बुझिन्छ। कसैले पनि परमेश्‍वरको इच्छालाई विस्तारमा बुझ्न, परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमान्‌ता र ज्ञान-बुद्धिलाई पहिचान गर्न सक्दैन, वा आरामदायी र सहज परिस्थितिमा वा परिस्थिति अनुकूल हुँदा परमेश्‍वरको धर्मी स्वभावको सराहना गर्न सक्दैन। त्यो असम्भव हुनेछ!” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन)। “मानिसहरूभित्र सधैँ परमेश्‍वरप्रति असाधारण मागहरू हुन्छन्। तिनीहरूले सधैँ यस्तो विचार गरिरहेका हुन्छन्, ‘हामीले हाम्रो परिवार छोडेका छौँ र कर्तव्य निभाइरहेका छौँ, त्यसकारण परमेश्‍वरले हामीलाई आशिष्‌ दिनुपर्छ; परमेश्‍वरले तोक्‍नुभएअनुसार नै हामी काम गर्छौँ, त्यसकारण परमेश्‍वरले हामीलाई इनाम दिनुपर्छ।’ मानिसहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने क्रममा त्यस्तै कुराहरू तिनीहरूको हृदयमा हुन्छ। … मानिसहरू कति असंवेदनशील छन्। तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्दैनन्, बरु परमेश्‍वरलाई दोष दिन्छन्। तिनीहरूले आफूले गर्नुपर्ने काम गर्दैनन्। मानिसहरूले सत्यता खोजी गर्ने मार्ग चुन्नुपर्ने हो, तर तिनीहरू सत्यताप्रति दिक्‍क मान्छन् र देहगत आनन्दहरूको तृष्णा गर्छन्। तिनीहरू सधैँ आशिष्‌हरू र अनुग्रहको आनन्दको पछि लाग्छन्, र परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई दिनुभएको मापदण्ड अत्यन्तै ठूला छन् भनेर सधैँ गुनासो गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्‍वरलाई तिनीहरूमाथि अनुग्रही व्यवहार गर्न, र तिनीहरूमाथि अझै धेरै अनुग्रह बर्साउन, र तिनीहरूलाई दैहिक शारीरिक आनन्द प्रदान गर्न लगाउने प्रयास गरिरहेका हुन्छन्। के तिनीहरू परमेश्‍वरलाई साँचो विश्‍वास गर्ने मानिसहरू हुन् त? … ती कुराहरू बोल्दा, मानिसहरूमा कुनै चेतना र विश्‍वास हुँदैन। ती सबै कुरा परमेश्‍वरप्रतिको मानिसको असन्तुष्टिबाट पैदा भएको हुन्छ किनभने तिनीहरूका असाधारण मागहरू अझै पूरा भएका हुँदैनन्; मानिसको हृदयबाट निस्कने सबै कुरा तिनै हुन्, र तिनले पूर्ण रूपमा मानिसको प्रकृतिलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्। ती कुराहरू मानिसभित्र हुन्छन्, र यदि तिनीहरूले ती कुरा फालेनन् भने, ती कुराको कारण तिनीहरूले कुनै पनि समय वा स्थानमा परमेश्‍वरलाई दोष दिन र उहाँलाई गलत बुझ्‍न सक्छन्। मानिसले परमेश्‍वरविरुद्ध ईशनिन्दाको कसुर गर्ने सम्‍भावना पनि हुन्छ, र कुनै पनि स्थान र कुनै पनि समयमा ऊ साँचो मार्गबाट बाहिर जान सक्छ। यो स्वाभाविक रूपमा हुने कुरा हो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। भाग तीन)। परमेश्‍वरका वचनहरूबाट मैले केही कुरा सिकेँ। हरेक दिन आफ्‍नो कर्तव्यमा ध्यान दिएको कारण मैले आफ्‍नो परिवारलाई समेत ध्यान दिन नपाएको अवस्थासम्‍म पुग्दा, यसरी आफूलाई समर्पित गरेपछि परमेश्‍वरले मलाई इनाम दिनुहुनेछ, मलाई आशिषहरू दिनुहुनेछ भन्‍ने सोचेको थिएँ। म परमेश्‍वरबाट भव्य इनाम पाउन चाहँदिनथिएँ, मलाई हातमुख जोड्न पुग्‍ने काम भए पुग्थ्यो, र काम पाएपछि, मैले आफ्‍नो कर्तव्य अझै राम्ररी पूरा गर्न सक्थेँ। मलाई त्यो अनुरोध उचित छ, त्यति धेरै अनावश्यक किसिमको छैन भन्‍ने लागेको थियो। परमेश्‍वरका वचनहरूमा मनन गरेपछि, मैले के देखेँ भने ममा ती असाधारण चाहना र इच्‍छाहरू हुनुको अर्थ म परमेश्‍वरमा समर्पित भएको थिइनँ भन्‍ने हुन्छ। मैले परमेश्‍वरले मेरो लागि यो गरिदिनुहोस् र त्यो गरिदिनुहोस् भनेर माग गरिरहेको थिएँ। परमेश्‍वरका वचनहरूले मलाई के देखाए भने यदि कुनै व्यक्तिले परमेश्‍वरबाट सधैँ अनुचित मागहरू गर्छ भने, उसले सत्यताको अभ्यास गर्न कठिन हुन्छ, र उसको मागहरू पूरा भएन भने उसले परमेश्‍वरलाई धोका दिने र त्याग्‍ने सम्‍भावना हुन्छ। त्यसपछि मैले के बुझेँ भने, मैले भोगेका कठिनाइहरूलाई हेर्दा मैले धेरै कष्ट भोगिरहेको छु, यो अवस्था निकै दयनीय छ जस्तो देखिन्थ्यो, तर वास्तवमा, म कष्टको शोधनबाट भएर गइरहेको थिएँ। म यसलाई सहन सक्दिनँ जस्तो लागेको थियो, तर परमेश्‍वरले मलाई त्याग्‍नुभएको थिएन। मैले मेरो विश्‍वासमा रहेका गलत मनसाय र अशुद्ध विचारहरूलाई देख्‍न सकूँ, र मानिसहरूले पछ्याऊन् भनी परमेश्‍वरले चाहनुहुने सही मार्गमा त्यसलाई परिवर्तन गर्न सकूँ भनेर त्यसो भएको थियो। म यस्तो नसोची बस्‍नै सकिनँ, के म अझै धेरै पैसा कमाउन सक्‍ने काम चाहँदिनँ र? के म अझै धेरै मोबाइल डाटा किन्‍न र मेरो आधारभूत आवश्यकता पूरा गर्न चाहन्‍नँ र? के म मेरो कर्तव्य कुनै वाधा र समस्याहरूविना नै अघि बढोस् भन्‍ने चाहँदिनँ र? हो, चाहन्छु। त्यसकारण, मैले यी कुराहरू प्राप्त गर्न चाहने हुनाले, किन परमेश्‍वरले मलाई ती कुरा जुटाइदिनुहुन्‍न? के म त्यति अभागी, त्यति दुर्भाग्यपूर्ण छु? अवश्य नै छैन—म अत्यन्तै भाग्यमानी छु। यो ममाथि आएको परमेश्‍वरको प्रेम थियो। मलाई सत्यताको खोजी गराउन, पाठ सिकाउन, र मेरो विश्‍वासका अशुद्धताहरूलाई धुनको लागि परमेश्‍वरले नै त्यो परिस्थिति मेरो लागि मिलाउनुभएको थियो। यदि कुनै पनि प्रतिकूल, नकारात्मक परिस्थितिहरू अनुभव नगरी मैले मेरो विश्‍वासलाई पूर्ण रूपमा असल र सहज वातावरणमा अभ्यास गरेको भए, परमेश्‍वरप्रतिको मेरो विश्‍वास र प्रेममा अभिप्राय, इच्‍छा, र अशुद्धता मिसिएको हुन्थ्यो, जुन कुरालाई परमेश्‍वरले अनुमोदन गर्नुहुन्‍न। कुनै पनि परिस्‍थितिमा हामी मानिसहरू परमेश्‍वरप्रति सच्‍चा व्यवहार गर्न सकौँ, उहाँप्रति हामी समर्पित र आज्ञाकारी बनौँ भन्‍ने उहाँ चाहनुहुन्छ। यो कुरा बालकको व्यवहार जस्तै हो। यदि उसको बुबाले उसलाई सहज किसिमको भौतिक जीवन दिँदा मात्रै उसले बुबालाई प्रेम गर्छ, नत्र उसले बुबालाई घृणा गर्छ, र “मैले चाहेको सबै कुरा दिनुभएन भने, म तपाईंलाई आदर गर्नेछैन वा बुबा भन्‍नेछैन” भनेर भन्छ भने, त्यो कस्तो बालक हो? त्यो त आमाबुबालाई प्रेम नगर्ने विवेक र समझ विहीन सन्तान हो। परमेश्‍वर धन्यवाद! मैले पनि त्यस्तै परिस्थितिको सामना गरिरहेको थिएँ। मेरो विश्‍वासमा रहेका अशुद्धताहरूलाई धुनका लागि मैले यी नै परिस्थितिहरूबाट गुज्रनु आवश्यक थियो।

मैले परमेश्‍वरका वचनहरूमा अर्को कुरा पनि पढेँ। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, “आज परमेश्‍वरमाथिको वास्तविक विश्‍वास भनेको के हो? यो परमेश्‍वरको वचनलाई तेरो जीवनको वास्तविकताको रूपमा स्वीकार गर्नु र परमेश्‍वरबाट साँचो प्रेम हासिल गर्न उहाँलाई उहाँकै वचनबाट चिन्‍नु हो। अझ स्पष्ट रूपमा भन्दा: परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु भनेको तैँले उहाँको आज्ञापालन गर्नु, उहाँलाई प्रेम गर्नु र परमेश्‍वरको सृष्टिले गर्नुपर्ने कर्तव्य पूरा गर्नको लागि हो। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नुको उद्देश्य यही नै हो। तैँले परमेश्‍वरको प्रेमिलोपनको, उहाँ हाम्रो आदरको कति योग्य हुनुहुन्छ, र परमेश्‍वरले उहाँका सृष्टिहरूमा कसरी मुक्तिको काम गर्नुहुन्छ र तिनीहरूलाई सिद्ध बनाउनुहुन्छ भन्ने ज्ञान प्राप्त गर्नैपर्छ—यी परमेश्‍वरमाथिको तेरो विश्‍वासका अत्यावश्यक तत्वहरू हुन्। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु भनेको मुख्य रूपले देहको जीवनबाट परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्ने जीवनमा सर्नु हो; भ्रष्टतामा जिउनुबाट परमेश्‍वरको वचन पालन गर्ने जीवनमा सर्नु हो; यो शैतानको अधिकार-क्षेत्रबाट बाहिर निस्केर परमेश्‍वरको वास्ता र सुरक्षामा जिउनु हो; यो परमेश्‍वरमा आज्ञाकारी हुन सक्नु र देहको आज्ञाकारी नहुनु हो; यो परमेश्‍वरलाई तेरो सम्पूर्ण हृदय प्राप्त गर्न दिनु हो, जसद्वारा परमेश्‍वरलाई तँलाई सिद्ध बनाउन दिनु हो, र तैँले आफैलाई भ्रष्ट शैतानिक स्वभावबाट मुक्त गर्नु हो। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नु भनेको विशेष रूपले परमेश्‍वरको शक्ति र महिमा तँमा प्रकट हुन दिनु हो, तैँले परमेश्‍वरको इच्छाको काम गर्नु र उहाँको योजना पूरा गर्नु हो, साथै शैतानको सामु परमेश्‍वरको साक्षी दिन सक्नु हो। परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वास चिन्हहरू र अचम्‍मका कामहरू हेर्न चाहने तेरो इच्छामा केन्द्रित हुनुहुँदैन, न त त्यो तेरो व्यक्तिगत देहको निम्ति नै हुनुपर्छ। त्यो परमेश्‍वरलाई चिन्ने, र परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्न सक्ने हुन, अनि पत्रुसले झैं मृत्युसम्म उहाँको आज्ञापालन गर्ने विषयमा हुनुपर्छ। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नुका मुख्य उद्देश्यहरू यिनै हुन्। व्यक्तिले परमेश्‍वरलाई चिन्न र उहाँलाई सन्तुष्ट पार्नका निम्ति परमेश्‍वरको वचन खान्छ र पिउँछ। परमेश्‍वरको वचन खाँदा र पिउँदा त्यसले तँलाई परमेश्‍वरको बारेमा महान् ज्ञान दिन्छ, त्यसपछि मात्र तैँले उहाँको आज्ञापालन गर्न सक्छस्। परमेश्‍वर सम्‍बन्धी ज्ञानद्वारा मात्रै तैँले उहाँलाई प्रेम गर्न सक्छस्, अनि परमेश्‍वरमाथिको मानिसको विश्‍वासमा हुनुपर्ने उद्देश्य यही नै हो” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। परमेश्‍वरको वचनद्वारा सबै कुरा प्राप्त हुन्छ)। मैले सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने बित्तिकै परमेश्‍वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेको थिएँ, तर त्यो बेला मैले यसलाई राम्ररी बुझेको थिइनँ। ती सबै परिस्थितिहरूबाट गुज्रेर गएपछि मात्रै मैले परमेश्‍वरको इच्‍छालाई अलि-अलि भए पनि बुझेको थिएँ। साँचो विश्‍वास त मैले सोचेको जस्तो रहेनछ, र मैले परमेश्‍वरको लागि आफूलाई समर्पित गरेँ भने, उहाँले मेरो हेरचाह र सुरक्षा गर्नुहुन्छ, अनि मेरा खाँचोहरू पूरा गरिदिनुहुन्छ भन्‍ने होइन रहेछ। विश्‍वासमा त्यस्तो दृष्टिकोण राख्‍नु सही होइन रहेछ। हाम्रो विश्‍वासमा, हामीले परमेश्‍वरका वचनहरू अनुभव गर्नुपर्छ र सबै कुरामा उहाँलाई सन्तुष्ट तुल्याउनुपर्छ। परमेश्‍वरले दिनुभए पनि लिनुभए पनि, हामी उहाँमा समर्पित हुनुपर्छ र हामीले आफूलाई साँचो रूपमा दिनुपर्छ। यदि मानिसहरूले आफ्‍नो विश्‍वासमा परमेश्‍वरका वचनहरूद्वारा उहाँलाई चिन्‍ने प्रयास मात्रै गर्छन्, अनि उहाँको नियम र बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन्छन् भने, परमेश्‍वरले त्यस्तो विश्‍वासलाई अनुमोदन गर्नुहुन्छ। आफूले सक्दो परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्न सक्‍ने र पत्रुसले जस्तै मृत्युसम्‍मै उहाँको आज्ञापालन गर्न सक्‍ने व्यक्तिलाई परमेश्‍वरले सिद्ध पार्नुहुन्छ। खुशीको कुरा, यो परिस्थितिद्वारा परमेश्‍वरले मलाई मेरो विश्‍वासमा सही दृष्टिकोण राख्‍न सिकाउनुभयो र यसले मलाई हार्दिक शान्ति र सहजता प्रदान गर्‍यो। मैले परमेश्‍वरलाई समर्पणताको प्रार्थना गरेँ, र यो कठिनाइलाई सामना गर्न सामर्थ्य दिनुहोस् भनेर उहाँलाई अनुरोध गरेँ।

अचम्‍मको कुरा, भोलिपल्‍ट, मेरो काकाले अलिकति पैसा पठाइदिनुभयो र मैले केही खानेकुरा र मोबाइल डाटा किन्‍न सकेँ। मलाई अघि बढ्ने बाटो दिनुभएकोमा मैले परमेश्‍वरलाई हृदयदेखि धन्यवाद दिएँ।

त्यस बाहेक, मैले पार्ट-टाइम जब पनि भेट्टाएँ। यो सजिलो काम थिएन, तर मैले मेरो आधारभूत आवश्यकता पूरा गर्न चाहिने रकम कमाउन सक्थेँ। परमेश्‍वरले नै मेरो लागि त्यो जुटाइदिनुभएको हो भन्‍ने मलाई थाहा थियो। मैले साँच्‍चै नै परमेश्‍वरको योजनाबद्ध कार्य र बन्दोबस्तहरूलाई स्वीकार गर्नु र त्यसमा समर्पित हुनु भनेको वास्तविक जीवनमा हामीले सिक्‍नुपर्ने आधारभूत पाठ हो जसले हामीलाई हाम्रा अनुभवहरूद्वारा परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमान् नियम र रहस्यमय मार्गहरू जान्‍न सहयोग गर्छ भन्‍ने कुरा अनुभव गरेँ। जीवनका सबै परिस्थितिहरूप्रति हामीमा हुनुपर्ने आचरण यही हो। यसले मलाई परमेश्‍वरका वचनहरूको एउटा खण्ड स्मरण गरायो। “वास्तविक जीवनका समस्याहरू सामना गर्ने क्रममा, तैँले परमेश्‍वरको अख्तियार र उहाँको सार्वभौमिकतालाई कसरी जान्‍नु र बुझ्‍नुपर्छ? जब तैँले यी समस्याहरू सामना गर्छस् तर तिनलाई कसरी बुझ्‍ने, सम्हाल्ने, र अनुभव गर्ने भन्‍ने तँलाई थाहा हुँदैन, तब समर्पित हुने तेरो अभिप्रायलाई, समर्पित हुने तेरो इच्‍छालाई, र परमेश्‍वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तप्रतिको तेरो समर्पणको वास्तविकतालाई प्रदर्शित गर्न तैँले कस्तो मनोवृत्ति अपनाउनुपर्छ? पहिले, तैँले प्रतीक्षा गर्न सिक्‍नुपर्छ; त्यसपछि तैँले खोजी गर्न सिक्‍नुपर्छ; र त्यसपछि तैँले समर्पित हुन सिक्‍नुपर्छ। ‘प्रतीक्षा गर्नु’ भनेको परमेश्‍वरको समय प्रतीक्षा गर्नु हो, उहाँले तेरो निम्ति बन्दोबस्त गर्नुभएका मानिसहरू, घटनाहरू र कामकुराहरू प्रतीक्षा गर्नु हो, उहाँको इच्‍छा आफै तँकहाँ क्रमिक रूपमा प्रकट हुने प्रतीक्षा गर्नु हो। ‘खोजी गर्नु’ भनेको उहाँले योजना गर्नुभएका मानिसहरू, घटनाहरू, र कामकुराहरूमार्फत तँप्रतिका परमेश्‍वरका विचारपूर्ण अभिप्रायहरू अवलोकन गर्नु र बुझ्‍नु हो, तिनीहरूमार्फत सत्यता बुझ्‍नु हो, मानिसहरूले हासिल गर्नैपर्ने कुराहरू र तिनीहरूले पालना गर्नैपर्ने मार्गहरूलाई बुझ्‍नु हो, र परमेश्‍वरले मानिसहरूमा के-कस्ता नतिजाहरू प्राप्त गर्न र तिनीहरूमा के-कस्ता उपलब्धिहरू हासिल गर्न चाहनुहुन्छ भनेर बुझ्‍नु हो। ‘समर्पित हुनु’ ले चाहिँ अवश्य नै परमेश्‍वरले योजनाबद्ध गर्नुभएका मानिसहरू, घटनाहरू, र कामकुराहरू स्वीकार गर्नुलाई जनाउँछ, उहाँको सार्वभौमिकता स्वीकार गर्नु र यसमार्फत सृष्टिकर्ताले कसरी मानिसको नियतिलाई नियन्त्रण गर्नुहुन्छ, उहाँले कसरी मानिसलाई उहाँको जीवन आपूर्ति गर्नुहुन्छ, र मानिसभित्र उहाँले कसरी सत्यताको काम गर्नुहुन्छ भनेर जान्‍नुलाई जनाउँछ। परमेश्‍वरका बन्दोबस्तहरू र सार्वभौमिकताको अधीनमा रहेका यावत् थोकले प्राकृतिक नियमहरू पालना गर्छन्, र यदि तैँले परमेश्‍वरलाई तेरो लागि सबै कुराहरू बन्दोबस्त गर्न र नियन्त्रण गर्न दिने सङ्कल्प गर्छस् भने, तैँले प्रतीक्षा गर्न सिक्‍नैपर्छ, तैँले खोजी गर्न सिक्‍नैपर्छ, र तैँले समर्पित हुन सिक्‍नैपर्छ। परमेश्‍वरको अख्तियारमा समर्पित हुन चाहने हरेक व्यक्तिले अपनाउनुपर्ने मनोवृत्ति यही हो, परमेश्‍वरको सार्वभौमिकता र बन्दोबस्तलाई स्वीकार गर्न चाहने हरेक व्यक्तिमा हुनुपर्ने आधारभूत गुण यही हो। त्यस्तो मनोवृत्ति धारण गर्नको लागि, त्यस्तो गुण प्राप्त गर्नको लागि, तैँले अझै बढी परिश्रम गर्नैपर्छ। तैँले साँचो वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्‍ने एउटै मार्ग यही हो” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय ३)। मैले पहिले पनि परमेश्‍वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेको थिएँ, तर केही कठिन परिस्थितिहरूबाट गुज्रेपछि पढ्दा मलाई यो फरक लाग्यो। परमेश्‍वरका वचनहरूबाट मैले के देख्‍न सकेँ भने परमेश्‍वरको इच्‍छा खोजी गर्नु, प्रतीक्षा गर्नु र समर्पित हुनु नै व्यक्तिले समस्याको सामना गर्दा गर्नुपर्ने पहिलो कुरा हो। तर यो निष्क्रिय प्रतीक्षा होइन। यसमा प्रार्थना गर्ने, परमेश्‍वरको वचन पढ्ने, परमेश्‍वरको इच्‍छा खोज्‍ने, र आफ्‍नो बारेमा मनन गर्ने काम समावेश हुन्छ। यसरी तपाईंले आफ्‍नो साँचो स्थितिको बारेमा जान्‍न र तपाईं केमा प्रवेश गर्नुपर्छ भन्‍ने कुरा बुझ्‍न सक्‍नुहुन्छ। यस्तो खोजी र अनुभवद्वारा, हामीले परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमान् नियम र उहाँको वास्तविक कार्यहरू देख्‍न सक्छौँ।

सुरुमा त त्यो गाह्रो पार्ट-टाइम जब एक महिनाको लागि मात्रै गर्न चाहन्थेँ, ताकि मैले हात-मुख जोड्नको लागि पर्याप्त रकम कमाउन सकूँ र बाँकी समय मेरो कर्तव्य पूरा गर्दै बिताउन सकूँ। तर मेरो मोबाइल फोनमा समस्या आयो। मैले अर्को महिना काम गरेँ भने, अर्को फोन र ल्यापटप किन्‍न सक्‍ने रहेछु भन्‍ने सोचेँ। तर म मण्डली अगुवा थिएँ, त्यसकारण मैले गर्नुपर्ने काम धेरै थियो। आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्नु नै मेरो लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा थियो—मेरो प्राथमिकता यही थियो, त्यसकारण मैले मेरो काम छोड्ने निर्णय गरेँ। त्यसपछि एक जना माथिल्‍लो स्तरका अगुवाले मेरो स्थितिको बारेमा थाहा पाएर मेरो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न मलाई सहयोग गर्नको लागि मण्डलीले मलाई ल्यापटप किन्‍न र इन्टरनेट जोड्न सहयोग गर्न सक्छ भनेर भनिन्। त्यो कुरा सुन्दा मलाई निकै खुशी लाग्यो—म आफूले व्यक्त गर्न सक्‍नेभन्दा पनि बढी उत्साहित भएको थिएँ। यो पूर्ण रूपमा परमेश्‍वरको अनुग्रहले गर्दा भएको हो, मैले राम्ररी आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न सकूँ भनेर परमेश्‍वरले मेरो लागि बाटो खोलिरहनुभएको छ भन्‍ने मलाई थाहा थियो। मैले के पनि देखेँ भने परमेश्‍वरले मेरो लागि परिस्थिति कठिन तुल्याइरहनुभएको छैन। म सच्‍चा र आज्ञाकारी भएको मात्रै परमेश्‍वर चाहनुहुन्थ्यो। कठिन परिस्थितिहरूबाट मैले परमेश्‍वरको प्रेमलाई व्यक्तिगत रूपमा अनुभव गरेँ। पहिले त, मानिसप्रतिको परमेश्‍वरको प्रेमको बारेमा मैले जे कल्‍पना गरेको थिएँ त्यो अस्पष्ट थियो र त्यो वास्तविकतासँग मिल्दैनथियो। वास्तविक जीवनका यी परिस्थितिहरूबाट पाठहरू सिकिसकेपछि मात्र, मैले वास्तवमै कुरा बुझेँ। यी परिस्थितिहरूमार्फत मैले मेरो अज्ञानता र स्वार्थलाई देखेँ। यसले विश्‍वाससम्‍बन्धी मेरो गलत दृष्टिकोण क्रमिक रूपमा परिवर्तन गर्दै मलाई सही मार्गतर्फ डोर्‍यायो। यो साँच्‍चै नै मप्रतिको परमेश्‍वरको प्रेम थियो। कठिन परिस्थितिमा सही आचरण हुनुपर्छ भन्‍ने कुरा अनि परमेश्‍वरसँग कसरी व्यवहार गर्ने त्यो कुरा पनि मैले बुझ्‍न सकेँ। पहिले त म सधैँ नै के सोच्थेँ भने ममा विश्‍वास छ भने, परमेश्‍वरले मलाई सबै कुरा दिनुहुन्छ। अहिले मलाई थाहा भयो, विश्‍वासमा, हामीले सधैँ परमेश्‍वरबाट माग गरिरहनु हुँदैन, तर हामी परमेश्‍वरमा समर्पित हुनुपर्छ र सबै कुरामा उहाँको इच्‍छा पूरा गर्नुपर्छ।

केही समयपछि नै मैले अर्को वास्तविक जाँचको सामना गरेँ। त्यहाँ एक महिना काम गरेपछि, मैले तलब पाएकै दिन, सडकमा मलाई अचानक लुटियो। तिनीहरूले मेरो आधा तलब लगे। तर परमेश्‍वरको सुरक्षाको कारण, तिनीहरूसँग चक्कु भएको भए पनि, तिनीहरूले मलाई घाइते बनाएनन्। परमेश्‍वरका असल अभिप्रायहरूका कारण उहाँले यो घटना घट्न दिनुभएको हो भन्‍ने कुरा मलाई अचानक मनमा आयो। मलाई अय्यूबको बारेमा याद आयो, तिनी अत्यन्तै धनी थिए, तर तिनका सबै धनसम्पत्ति लुटिँदा र तिनका सबै छोराछोरी मर्दा, तिनी सर्तरहित रूपमा समर्पित भए, तिनीसँग कुनै गुनासो थिएन, र तिनले अझै पनि परमेश्‍वरको नाउँको प्रशंसा गरिरहे। म धनी थिइनँ—म साधारण व्यक्ति मात्रै थिएँ। थोरै रकम चोरी भयो, र मलाई यसको खाँचो थियो र यो रकम कसरी खर्च गर्छु भनेर मैले धेरै योजना बनाएको भए पनि, म विश्‍वास र आज्ञापालनमा म अय्यूबको उदाहरण पछ्याउन तयार थिएँ। मैले यसो भनेर प्रार्थना गरेँ, “हे परमेश्‍वर, तपाईंलाई पूर्ण रूपमा जान्‍न सकिँदैन। के भएको हो म पूर्ण रूपमा बुझ्‍न सक्दिनँ, तर यसभित्र तपाईंको इच्‍छा लुकेको छ भन्‍ने मलाई विश्‍वास छ। म तपाईंका बन्दोबस्तहरूमा समर्पित हुन तयार छु। बिन्ती छ मेरो हृदयलाई छोएर अगुवाइ गर्नुहोस् ताकि म नकारात्मक स्थितिमा नडुबूँ।” प्रार्थना गरिसकेपछि मलाई निकै ढुक्‍क लाग्यो, मानौँ केही पनि भएको छैन। कुनै चिन्ता वा फिक्रीविना नै मैले सधैँ झैँ शान्त भएर आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गरिरहेँ। परमेश्‍वरको नियम बुझ्‍नुभन्दा पहिले मेरो आचरण जस्तो थियो त्यसको तुलनामा, म पूर्ण रूपमा फरक भएको थिएँ। किनभने मलाई शुद्ध गर्न र मुक्ति दिनको लागि नै परमेश्‍वरले यस्ता परिस्थितिहरू ल्याउनुहुन्छ भन्‍ने मैले थाहा पाएको थिएँ। त्यसले परमेश्‍वरको प्रेम सम्‍बन्धी मेरो बुझाइलाई अझै गहन पनि बनायो। परमेश्‍वरले हामीलाई भौतिक आशिषहरू दिएर मात्रै आफ्‍नो प्रेम व्यक्त गर्नुहुन्‍न, किनभने ती कुराहरूले हामीलाई हाम्रो देहगत इच्‍छालाई मात्रै सन्तुष्ट पार्छन्। परमेश्‍वरको साँचो प्रेमले हामीलाई उहाँका वचनहरूको न्याय, परीक्षा, र शोधन अनुभव गरेर सत्यता बुझ्‍न सिकाउँछन्, अनि हामीले किन विश्‍वास गर्छौँ, कसरी परमेश्‍वरलाई आदर गर्ने र दुष्टताबाट अलग बस्‍ने, परमेश्‍वरलाई कसरी प्रेम गर्ने र सन्तुष्ट तुल्याउने, नि अन्तिममा परमेश्‍वरका बन्दोबस्तहरूमा कसरी समर्पित हुने भन्‍ने कुरा हामीलाई बताउँछन्। यो कुराले मलाई परमेश्‍वरका केही वचनहरू याद दिलाउँछ। “परमेश्‍वरप्रतिको मानिसको प्रेम परमेश्‍वरको शोधन र न्यायको जगमाथि निर्माण भएको हुन्छ। यदि तैंले परमेश्‍वरको अनुग्रहको मात्र आनन्द लिन्छस्, शान्तिमय पारिवारिक जीवन वा भौतिक आशिषहरू मात्र प्राप्त गर्छस् भने तैंले परमेश्‍वरलाई प्राप्त गरेको छैनस्, र परमेश्‍वरमाथिको तेरो विश्‍वासलाई सफल मान्न सकिँदैन। परमेश्‍वरले पहिले नै अनुग्रहको कामको एक चरणलाई देहमा पूरा गरिसक्नुभएको छ, र मानिसलाई भौतिक आशिष्‌हरू प्रदान गरिसक्नुभएको छ, तर मानिस अनुग्रह, प्रेम र कृपाले मात्र सिद्ध हुन सक्दैन। मानिसको अनुभवमा उसले परमेश्‍वरका केही प्रेम अनुभव गर्छ र उसले परमेश्‍वरको प्रेम र दया देख्छ, तापनि केही समयसम्म उसले अनुभव गरेपछि परमेश्‍वरको अनुग्रह, र उहाँको प्रेम र कृपाले मानिसलाई सिद्ध बनाउन सक्दैन, मानिसभित्रको भ्रष्टता प्रकट गर्न सक्दैन र मानिसलाई उसको भ्रष्ट स्वभावबाट छुटकारा दिन वा उसको प्रेम र विश्‍वासलाई सिद्ध बनाउन सक्दैन भनी बुझ्छ। परमेश्‍वरको अनुग्रहको काम एक एउटा अवधिको काम थियो, र परमेश्‍वरलाई जान्नका लागि मानिस परमेश्‍वरको अनुग्रहको आनन्द लिने कुरामा भर पर्न सक्दैन” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। कष्टपूर्ण परीक्षाहरू अनुभव गरेपछि मात्र तैँले परमेश्‍वरको प्रेमिलोपन जान्न सक्छस्)। “कुन तरिकाले परमेश्‍वरले मानिसलाई सिद्ध बनाउने कार्य पूरा गरिन्छ? यसलाई उहाँको धर्मी स्वभावको माध्यमबाट पूरा गरिन्छ। परमेश्‍वरको स्वभाव मुख्य रूपले धार्मिकता, क्रोध, महानता, न्याय र सरापले बनेको हुन्छ र उहाँले मानिसलाई मुख्य रूपले आफ्नो न्यायद्वारा सिद्ध बनाउनुहुन्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। कष्टपूर्ण परीक्षाहरू अनुभव गरेपछि मात्र तैँले परमेश्‍वरको प्रेमिलोपन जान्न सक्छस्)। परमेश्‍वरका वचनहरू पढेपछि, मैले गहन रूपमा के अनुभव गरेँ भने परमेश्‍वरको आखिरी दिनहरूको न्यायको कामले वास्तवमै मानवजातिलाई धुन्छ र परिवर्तन गर्छ। हाम्रो विश्‍वासका अशुद्धता र हाम्रो भ्रष्ट स्वभावलाई परमेश्‍वरका वचनहरूको न्याय, परीक्षा र शोधनद्वारा मात्रै धुन सकिन्छ। परमेश्‍वरको अनुग्रहमा भरोसा गरेर मात्रै त्यो हासिल हुन सक्दैन। परमेश्‍वरका वचनहरूविना, यी कठिन अनुभवहरूविना मैले कहिल्यै पनि यी कुराहरू बुझ्‍नेथिइनँ। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरलाई धन्यवाद होस्!