शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्नु अनि सत्यता वास्तविकताबीचका भिन्नताहरू
अंश ६४
धेरैजसो मानिसले केही वर्ष विश्वास गरेपछि केही धर्मसिद्धान्तबारे कुरा गर्न सक्छन्, जस्तै “हामीले आफ्नो विश्वासमा सही अभिप्राय राख्नुपर्छ,” “हामीले परमेश्वरलाई प्रेम गर्न र उहाँको आज्ञापालन गर्न सिक्नुपर्छ,” “हामीले आफ्ना कर्तव्यहरू वफादारीसाथ निभाउनुपर्छ; हामीले परमेश्वरविरुद्ध विद्रोह गर्नु हुँदैन,” वा “हामीले आफूलाई चिन्नैपर्छ।” यी सबै धर्मसिद्धान्त सही हुन्, तर तिमीहरू यी शब्दहरूको साँचो अर्थ बुझ्दैनौ। तिमीहरू ती सतही रूपमा मात्र बुझ्छौ; तिमीहरू तिनको आत्मिक अर्थ वा परमेश्वरको वचनको गहनतम महत्त्व बुझ्दैनौ, त्यसैले तिमीहरूको हृदयमा कुनै सत्यता हुँदैन। तिमीहरूको अनुभव वा बुझाइ जेसुकै भए पनि, त्यो अति सतही हुन्छ। तिमीहरू केही धर्मसिद्धान्तबारे बोल्न र केही सरल कुराहरू प्रस्टसँग देख्न सक्छौ होला, तर तिमीहरू सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार अभ्यास गर्दैनौ; तिमीहरू सत्यताको कहीँ कतै पनि नजिक आउँदैनौ। तिमीहरूसँग केही ज्ञान वा शिक्षा होला, तर तिमीहरू सत्यता बुझ्दैनौ। धर्मसिद्धान्तको बुझाइ वा शाब्दिक अर्थलाई सत्यता बुझेको नठान्। परमेश्वरमा लामो समयदेखि विश्वास गरेकाहरूमध्ये, असल क्षमता र तुलनात्मक रूपमा आत्मिक मामलाहरूलाई राम्ररी बुझ्ने केही मानिस छन् जोसँग सत्यताका केही अनुभव होला—तरै पनि, तिनीहरूले सत्यता बुझ्छन् भनेर भन्न सकिँदैन। तैँले प्रदान गर्ने ज्ञानका १० वाक्यमध्ये, सायद दुइटामा सत्यता हुन्छ। बाँकी धर्मसिद्धान्त हुन्छन्। तैपनि तँ आफूले सत्यता बुझेको ठान्छस्। तँ जहाँ गए पनि, कैयौँ दिनसम्म निरन्तर प्रचार गर्न सक्छस् र तँसँग भन्नका लागि सधैँ केही न केही हुन्छ। तँ आफूले बोलिसकेपछि, ती कुरालाई पुस्तक अर्थात् “विख्यात व्यक्तिको जीवनवृतान्त” को रूपमा सङ्कलन गरेर सबैलाई बाँड्न चाहन्छस्, ताकि तिनीहरूले सबैको फाइदाका लागि त्यसबाट खान र पिउन सकून्। यो अति अहङ्कारी र समझहीन कुरा हो, होइन र? मानिसहरूले सत्यतासम्बन्धी मामलाहरूको छेउसमेत छुन सक्दैनन्; धेरैमा, लेखिएका केही शब्दहरू बुझ्लान्। तिनीहरू चतुर र तिनीहरूको स्मरणशक्ति राम्रो हुने हुनाले, तिनीहरूले प्राय: यी पक्षहरूको सत्यताबारे जस्तै परमेश्वरको काम, देहधारणको महत्त्व र रहस्य, अनि परमेश्वरको कामका तरिका र चरणहरूबारे बोल्ने हुनाले, जब तिनीहरूले आफूलाई निश्चित हदसम्म सुसज्जित पार्छन्, तब तिनीहरूलाई आफूसँग सत्यता छ, आफूमा यो पर्याप्त छ भन्ने लाग्छ। तिनीहरू कति समझहीन छन्; यसले तिनीहरू सत्यता बुझ्दैनन् भनेर प्रमाणित गर्छ। अचेल मानिसहरू अलिकति धर्मसिद्धान्त मात्रै बुझ्छन्। तिनीहरू आफूलाई चिन्दैनन्, झन् तिनीहरूमा समझ हुनु त परै जाओस्। तिनीहरू केही धर्मसिद्धान्त बुझेपछि, आफूसँग सत्यता छ, र आफू अब सामान्य मानिस होइन भन्ने सोच्छन्। तिनीहरू आफूलाई महान् ठान्छन् र यस्तो सोच्छन्, “मैले परमेश्वरका वचनहरू धेरैपटक पढिसकेको छु। मैले केही वचन त कण्ठसमेत गरेको छु र तिनले मेरो हृदयमा जरा गाडेका छन्। म जहाँ गए पनि, कैयौँ सभाहरूलाई एकपछि अर्को गर्दै प्रचार गर्न सक्छु, र परमेश्वरका वचनहरूको कुनै पनि अध्यायका आधारभूत कुराहरू बताउन सक्छु।” वास्तविकता के हो भने सत्यता कसैले बुझ्दैन। म किन त्यसो भन्छु? एउटा कुरा त, तिमीहरू समस्या समाधान गर्न वा त्यसको जड पत्ता लगाउन र तिनको सार बुझ्न सक्दैनौ। अर्को कुरा, तिमीहरू निश्चित समस्या वा मामिलालाई आंशिक रूपमा मात्रै बुझ्न सक्छौ, तिमीहरूको बुझाइ अस्पष्ट हुन्छ; तिमीहरू त्यसलाई सत्यतासँग जोड्न सक्दैनौ। तैपनि, तिमीहरू आफूलाई राम्रो ठान्छौ, तिमीहरू अहङ्कारी र आत्मधर्मी छौ। तिमीहरू अति मूर्ख र अज्ञानी छौ।
तिमीहरू “परमेश्वरमा विश्वास” भन्ने अभिव्यक्तिलाई कसरी व्याख्या गर्छौ? तिमीहरू सत्यताको यो पक्षलाई कसरी बुझ्छौ? मानिसहरूले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो विश्वासमा राख्नुपर्ने सही दृष्टिकोण के हो? अझै रहिरहेका गलत दृष्टिकोणहरू केके हुन्? मानिसहरूले परमेश्वरमा कसरी ठ्याक्कै विश्वास गर्नुपर्छ? के तिमीहरूले यी प्रश्नहरूबारे सोचेका छौ? तिमीहरू सबै जना सत्यता बुझ्ने “दिग्गज” जस्तो देखिन्छौ, त्यसैले म तिमीहरूलाई सबैभन्दा सरल प्रश्न सोध्छु: परमेश्वरप्रतिको विश्वास भनेको के हो? के तिमीहरूले त्यो विचार गरेका छौ? परमेश्वरप्रतिको विश्वासले ठ्याक्कै केलाई जनाउँछ? तिमीहरू ठ्याक्कै उहाँबाट के प्राप्त गर्न र कस्ता समस्याहरू समाधान गर्न चाहन्छौ? तिमीहरू यी कुराहरूबारे स्पष्ट हुनुपर्छ। तिमीहरू यो कुराबारे पनि स्पष्ट हुनैपर्छ: कुनै व्यक्तिले परमेश्वरमा इमानदारीपूर्वक विश्वास गर्नका लागि उसमा परमेश्वरप्रतिको विश्वासका के-कस्ता प्रकटीकरणहरू झल्किनैपर्छ? अर्थात्, तैँले परमेश्वरप्रतिको आफ्नो विश्वासलाई सच्चा बनाउन आफ्नो कर्तव्य कसरी निभाउनुपर्छ? परमेश्वर उहाँमा विश्वास गर्ने मानिसहरूले आफ्नो विश्वास सच्चा छ भनेर प्रमाणित गर्न कस्ता आधारभूत कुराहरू पूरा गरेको माग गर्नुहुन्छ? के तिमीहरू मनबाटै यी प्रश्नहरूबारे स्पष्ट छौ? वास्तवमा, तिमीहरू सबैले आफ्नो दैनिक जीवनमा गैरविश्वासीका केही व्यवहार देखाउँछौ। के तिमीहरू आफूले गरेका परमेश्वरप्रतिको विश्वास वा सत्यतासँग असम्बन्धित कुराहरू स्पष्ट रूपमा बताउन सक्छौ? के तिमीहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको अर्थ के हो भनेर साँच्चै बुझ्छौ? कस्तो खालको व्यक्तिले सच्चा आस्था राख्छ र परमेश्वरमा साँच्चै विश्वास गर्छ? के तिमीहरू सृजित प्राणीले परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भनेर बुझ्छौ? यसमा व्यक्तिको परमेश्वरप्रतिको विश्वासबारे दृष्टिकोण समावेश छ। केही मानिस भन्छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको सही मार्गमा हिँड्नु र असल कार्य गर्नु हो; जीवनमा यो ठूलो कुरा हो। परमेश्वरका लागि केही कर्तव्य निभाउनु भनेको उहाँप्रतिको विश्वास व्यावहारिक रूपमा प्रकट हुनु हो।” यसो भन्ने मानिसहरू पनि छन्, “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको मुक्ति पाउनु हो; यो उहाँको इच्छा पूरा गर्नु हो।” तिमीहरू यी सब कुरा भनौला, तर के तिमीहरू ती कुरा साँच्चै बुझ्छौ त? वास्तविकता के हो भने तिमीहरू यी कुराहरू बुझ्दैनौ। परमेश्वरप्रतिको साँचो विश्वास भनेको केवल मुक्ति पाउनका लागि उहाँमा विश्वास गर्ने कार्य होइन, झन् यो असल व्यक्ति बन्न गरिने कार्य मात्र हुनु त परै जाओस्। यो मानव स्वरूप प्राप्त गर्न गरिने कार्य मात्रै पनि होइन। तथ्य के हो भने, परमेश्वरप्रतिको मानिसको विश्वासलाई परमेश्वर हुनुहुन्छ, अनि उहाँ सत्यता, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ, र कुरा त्यति हो भन्ने विश्वासको रूपमा मात्र हेर्नु हुँदैन। यो उहाँलाई स्विकार्नु, अनि उहाँ सबै थोकका शासक, सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, उहाँले संसार र सबथोक बनाउनुभयो, उहाँ अद्वितीय र सर्वोच्च हुनुहुन्छ भनी विश्वास गर्नु पनि होइन। यो त तैँले त्यो तथ्यलाई विश्वास गरेर सकिने कुरा होइन। परमेश्वरको इच्छा भनेको तेरो सम्पूर्ण अस्तित्व र हृदय उहाँलाई दिनुपर्छ र उहाँमा समर्पित हुनुपर्छ भन्ने हो—अर्थात्, तैँले परमेश्वरलाई पछ्याउनुपर्छ, आफूलाई परमेश्वरद्वारा प्रयोग गरिन दिनुपर्छ, र तँ उहाँको सेवा गर्नसमेत खुसी हुनुपर्छ—तैँले उहाँका लागि जे गर्छस्, त्यो गर्नुपर्ने कुरा नै हो। परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गरेका र चुनेका मानिसहरूले मात्रै उहाँमा विश्वास गर्नुपर्छ भन्ने होइन। तथ्य के हो भने, सारा मानवजातिले उहाँको आराधना गर्नुपर्छ, उहाँको कुरा सुन्नुपर्छ र उहाँको आज्ञापालन गर्नुपर्छ, किनभने मानवजातिलाई परमेश्वरले नै बनाउनुभएको हो। यदि तँलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको उद्देश्य मुक्ति र अनन्त जीवन पाउनु हो भनेर थाहा छ, तर तँ पटक्कै सत्यता स्विकार्दैनस् र सत्यता पछ्याउने मार्गमा हिँड्दैनस् भने, तैँले आफूलाई मूर्ख बनाइरहेको छस्, होइन र? यदि तँ धर्मसिद्धान्त मात्र बुझ्छस् तर सत्यता पछ्याउँदैनस् भने, के तैँले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छस्? परमेश्वरमा विश्वास गर्नुको सबैभन्दा ठूलो पक्ष सत्यता पछ्याउनु हो। हरेक सत्यताको हकमा, मानिसहरूले त्यसको भित्री अर्थ के हो, सत्यताको त्यो पक्षलाई कसरी अभ्यास गर्ने, र त्यसमा कसरी प्रवेश गर्ने भन्ने कुरालाई खोजी गर्ने, मनन गर्ने, र अनुसन्धान गर्ने गर्नुपर्छ। विश्वासीहरूले बुझ्नैपर्ने र तिनीहरूमा हुनैपर्ने कुरा यिनै हुन्। परमेश्वरमा विश्वास गरिरहँदा, व्यक्तिमा हुनुपर्ने सत्यताको विभिन्न पक्षको कुरा आउँदा, तिमीहरूले अहिले शब्द र सिद्धान्तहरू अनि बाहिरी अभ्यासहरू मात्र बुझ्छौ। तिमीहरू सत्यताको सारलाई बुझ्दैनौ, किनभने तिमीहरूले यसलाई अनुभव गरेकै हुँदैनौ। उदाहरणका लागि: आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने क्षेत्रमा र परमेश्वरलाई प्रेम गर्ने क्षेत्रमा धेरै सत्यता हुन्छ, र यदि मानिसहरूले आफूलाई चिन्न चाहन्छन् भने, तिनीहरूले धेरै सत्यता पनि बुझ्नुपर्छ। देहधारणको महत्त्व र रहस्यमा पनि बुझ्नैपर्ने धेरै सत्यता छन्। मानिसहरूले कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ; तिनीहरूले कसरी परमेश्वरको आराधना गर्नुपर्छ; तिनीहरूले कसरी परमेश्वरको आज्ञापालन गर्नुपर्छ; तिनीहरूले परमेश्वरको इच्छा अनुसारको हुन के गर्नुपर्छ; तिनीहरूले कसरी परमेश्वरको सेवा गर्नुपर्छ—यस्ता सबै विवरणमा धेरै सत्यता समावेश हुन्छन्। तँ विभिन्न क्षेत्रका यी सब सत्यताहरूलाई कसरी लिन्छस् र अनुभव गर्छस्? सुरुमा सत्यताको कुनचाहिँ पक्षलाई अनुभव गर्नु सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण हो? मानिसहरूले साँचो मार्गमा जग बसालेपछि बुझ्नुपर्ने र प्रवेश गर्नुपर्ने सत्यताहरू धेरै छन्। इमानदार व्यक्ति बन्ने सत्यता छ, र विशेष गरी, कर्तव्य निभाउनुसँग सम्बन्धित सत्यताहरू छन्। मानिसहरूले यी सब अनुभव र अभ्यास गर्नुपर्छ। यदि तँ सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका लागि कसरी अभ्यास र अनुभव गर्ने भनेर ध्यान नदिई सधैँ यी शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोलिरहन्छस् भने, तँ सधैँ यी शब्दहरूमै जिउनेछस्, र तँमा कुनै वास्तविक परिवर्तन हुनेछैन।
अंश ६५
कतिपय अगुवा र सेवकहरूले मण्डलीभित्र रहेका व्यावहारिक समस्याहरूलाई देख्न सक्दैनन्। भेलामा हुँदा, तिनीहरूलाई आफूसँग भन्नको लागि केही पनि महत्त्वपूर्ण कुरा छैन भन्ने लाग्छ, त्यसकारण तिनीहरू मन जबरजस्ती केही शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू प्रस्ताव गर्छन्। आफूले भनिरहेको कुरा धर्मसिद्धान्त मात्रै हो भन्ने कुरा तिनीहरूलाई राम्ररी थाहा हुन्छ, तर पनि तिनीहरूले त्यो कुरा भन्छन् नै। अन्त्यमा, तिनीहरू आफैलाई आफ्ना वचनहरू खल्लो पनि लाग्छ, र तिनीहरूका ब्रदर-सिस्टरहरूलाई पनि त्यो ज्ञानवर्धक लाग्दैन। यदि तँलाई यो समस्याबारे थाहा छैन, तर तँ जिद्दी गर्दै यस्ता कुराहरू बोलिरहन्छस् भने, पवित्र आत्माले काम गरिरहनुभएको छैन, र मानिसहरूलाई फाइदा हुँदैन। यो कुरा यसरी नै अघि बढ्छ, होइन र? यदि तिनीहरूले जबरजस्ती ती वचनहरू बोलेका हुन् भने, एकातिर, पवित्र आत्माले तिनीहरूमा काम गरिरहनुभएको हुँदैन, र अर्कोतिर, तिनीहरूका वचनहरूले अरूलाई कुनै फाइदा पुर्याउँदैन। यदि तैँले सत्यता अनुभव गरेको छैनस्, तैपनि यसको बारेमा बोल्न चाहन्छस् भने, तैँले जेसुकै नै भने पनि सत्यताको भित्री कुरालाई बताउन सक्नेछैनस्; तैँले थप रूपमा बताउने कुरा शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्रै हुनेछन्। तैँले तिनमा केही हदसम्म अन्तर्दृष्टि हुन्छ भन्ने विचार गरेको हुन सक्छ, तर ती त धर्मसिद्धान्तहरू मात्रै हुन्; ती सत्यता वास्तविकता होइनन्। र सुन्नेहरूले चाहे जति नै प्रयास गरे पनि ती कुराबाट कुनै पनि वास्तविक कुरा प्राप्त गर्न सक्दैनन्। सुन्दा खेरी, तैँले भनेको कुरा सही हो भन्ने तिनीहरूलाई लाग्न सक्छ, तर पछि गएर, तिनीहरूले यसलाई पूर्ण रूपमा बिर्सनेछन्। यदि तैँले आफ्ना वास्तविक स्थितिहरूको बारेमा कुरा गर्दैनस् भने, तैँले मानिसहरूको हृदयलाई उत्प्रेरति गर्न सक्नेछैनस्, मानिसहरूले त्यो सुनेर याद राख्ने छैनन्। त्यसले कुनै रचनात्मक कुरा दिन सक्दैन। तैँले यस्तो परिस्थिति सामना गर्दा, तँलाई आफूले बोलिरहेको कुरा व्यावहारिक छैन भनेर थाहा हुनुपर्छ; तँ यसरी नै बोलिरहन्छस् भने, त्यसले कसैलाई राम्रो गर्नेछैन, र यदि कसैले तैँले उत्तर दिन नसक्ने प्रश्न सोध्यो भने, परिस्थिति झनै अप्ठ्यारो हुनेछ। तैँले तुरुन्तै चुप लागेर अरूलाई सङ्गति गर्न दिनुपर्छ—त्यो बुद्धिमानी निर्णय हुनेछ। यदि तँ भेलामा छस् र तँलाई कुनै निश्चित मामलाबारे केही कुरा थाहा छ भने, तैँले त्यसबारे केही व्यावहारिक कुरा बताउन मिल्छ। त्यो अलिक सतही होला, तर त्यो सबैले बुझ्नेछन्। यदि तँ सधैँ अरूलाई प्रभावित पार्न गहन तरिकामा बोल्न चाहन्छस् तर अरूले त्यो बुझ्दैनन् भने तैँले बोल्न छोडिहाल्नुपर्छ। तैँले त्यसपछि बोल्ने सबै कुरा खोक्रो धर्मसिद्धान्त हुनेछन्; तैँले आफूले सङ्गति जारी राख्नुअघि अरू कसैलाई सङ्गति गर्न दिनुपर्छ। यदि तँलाई आफूले बुझ्ने कुरा धर्मसिद्धान्त हो र त्यो भन्नु रचनात्मक हुँदैन भन्ने लाग्छ भने, तैँले त्यस्तो क्षणमा बोल्दा, पवित्र आत्माले काम गर्नुहुनेछैन। यदि तँ जबरजस्ती बोल्छस् भने, निरर्थकता र विचलन निम्तिन सक्छ अनि मानिसहरू बहकिन सक्छन्। धेरै मानिसको जग र क्षमता यति कमजोर हुन्छ कि तिनीहरू गहन कुराहरूलाई छोटो समयमा ग्रहण गर्न वा तिनलाई सजिलै याद गर्न सक्दैनन्। अर्कोतर्फ, तिनीहरू निरर्थक, वैधानिक र धर्मसैद्धान्तिक कुराहरूचाहिँ तुरुन्तातुरुन्ती बुझ्छन्। यो त तिनीहरूको असत्ती व्यवहार हो, होइन र? त्यसैले, तँ आफूले सत्यताबारे सङ्गति गर्दा सिद्धान्तहरूमा अडिग हुनैपर्छ र आफूले जे बुझ्छस् त्यसबारे बोल्नुपर्छ। मानिसहरूको हृदयमा अभिमान हुन्छ, र कहिलेकाहीँ, तिनीहरू अभिमानद्वारा नियन्त्रित हुँदा, आफूले बोल्ने कुरा धर्मसिद्धान्त हो भन्ने थाहा भएर पनि बोल्ने जिद्दी गर्छन्। तिनीहरू यस्तो सोच्छन्, “मेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले बताउन नसक्लान्। म आफ्नो प्रतिष्ठाको खातिर त्यो सब बेवास्ता गरिदिन्छु। अहिले वर्तमान हालतलाई जस्ताका त्यस्तै ठिकठाक छ जस्तो देखाइराख्नु सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो।” के यो मानिसहरूलाई मूर्ख बनाउने प्रयास होइन? यो त परमेश्वरप्रति अवफादार हुनु हो! यदि यस व्यक्तिमा अलिकति पनि समझ छ भने, उसलाई पछुतो हुनेछ र आफूले बोल्न छोड्नुपर्छ भन्ने महसुस हुनेछ। उसलाई आफूले विषय बदल्नुपर्छ र आफूले अनुभव गरेको कुरा, वा सायद सत्यताबारे आफ्नो बुझाइ र ज्ञानमा सङ्गति गर्नुपर्छ भन्ने महसुस हुनेछ। कुनै व्यक्तिले जति बुझ्छ, त्यति नै बोल्नुपर्छ। व्यक्तिले जतिसुकै बोले पनि, उसले बोल्न सक्ने व्यावहारिक कुराको सीमितता हुन्छ। अनुभवविना, तेरा कल्पना र सोचाइ मत मात्र हुन्, मानव धारणाका कुरा मात्र हुन्। सत्यता अर्थात् वचनहरू बुझ्न वास्तविक अनुभव चाहिन्छ, र अनुभवविना कसैले पनि सत्यताको सार पूर्णत: बुझ्न सक्दैन, झन् सत्यता अनुभव गरिने स्थितिलाई पूर्ण रूपमा व्याख्या गर्नु त परको कुरा हो। व्यावहारिक कुरा बोल्न, तँसँग सत्यताका केही अनुभव हुनुपर्छ। अनुभवविना त्यो हुँदै-हुँदैन। तँसँग अनुभव भए पनि, त्यो सीमित हुन्छ। तैँले बोल्न सक्ने निश्चित, सीमित स्थितिहरू हुन्छन्, तर तीबाहेक तँसँग दिनलाई केही हुँदैन। भेलामा गरिने सङ्गतिमा सधैँ एक वा दुई विषय मात्र समेट्नुपर्छ। यदि तैँले ती कुरा सङ्गतिमा अझ स्पष्ट पार्न सकिस् भने धेरै उपलब्धि हासिल गरेको हुनेछस्। धेरै वा ठूल्ठूला कुरा भन्ने कोसिसमा चुर्लुम्मै नडुब्—त्यसरी कसैले केही बुझ्न सक्दैन्, र कसैलाई केही फाइदा हुँदैन। भेलाहरू भनेको पालैपालो बोल्नका लागि हुन्छन्, र यदि विषयवस्तु व्यावहारिक छ भने, मानिसहरूले त्यसबाट लाभ उठाउँछन्। एउटै व्यक्तिले आफै सबै सत्यताबारे प्रस्टसँग सङ्गति गर्न सक्छ भनेर सोच्न छोड्; त्यो असम्भव हुन्छ। कहिलेकाहीँ तँलाई आफूले अत्यन्तै व्यवहारिक तरिकाले कुराकानी गरिरहेको झैँ लाग्न सक्छ, तर तेरा ब्रदरसिस्टरहरूले अझै पनि साँचो रूपमा बुझ्दैनन्। किनभने तेरो स्थिति भनेको तेरै स्थिति हो, र तेरा ब्रदर-सिस्टरहरूको स्थिति तेरो आफ्नै स्थितिजस्तो हुँदैन। यसको साथै, यस विषयमा तँसँग केही अनुभव हुन सक्छ, तर तेरा ब्रदर-सिस्टरहरूसँग त्यो अनुभव नहुन सक्छ, त्यसकारण तिनीहरूलाई तैँले बताएको कुरा आफूमा लागू हुँदैन भन्ने लाग्छ। यस्तो परिस्थितिको सामना गर्दा तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले तिनीहरूको अवस्था बुझ्नको लागि केही प्रश्नहरू गर्नुपर्छ। यो विषयको कुरा उठ्दा तिनीहरूले के गर्नेछन्, र तिनीहरूले सत्यताअनुरूप कसरी अभ्यास गर्नुपर्छ भनी तिनीहरूलाई सोध्। यस तरिकामा केही समय सङ्गति गरिसकेपछि, अगाडि बढ्ने मार्ग खुल्नेछ। यसरी, तैँले मानिसहरूलाई त्यो बेलाको उचित विषयमा अगुवाइ गर्न सक्छस्, र तैँले सङ्गति गरिरहिस् भने, तैँले परिणामहरू हासिल गर्नेछस्।
अंश ६७
सत्यता वास्तविकता के हो? यो केसँग सम्बन्धित छ? यो सत्यताको अभ्याससँग सम्बन्धित छ। जब मानिसहरूले सत्यता बुझ्छन् अनि त्यसलाई अभ्यासमा लागु गर्न सक्छन्, सत्यता तिनीहरूको वास्तविकता अनि जीवन बन्नेछ। जब मानिसहरू सत्यताअनुसार जिउँछन्, तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ। यदि मानिसहरू शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र बोल्छन् तर सत्यतालाई अभ्यासमा लागु गर्न सक्दैनन् भने तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुँदैन। तिनीहरूले शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्दा सत्यता बुझेजस्तो देखिन सक्छ, तर तिनीहरू त्यो अभ्यास गर्नै सक्दैनन्, जसले तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता नभएको पुष्टि गर्छ। त्यसोभए, मानिसहरू सत्यता वास्तविकतामा कसरी प्रवेश गर्नुपर्छ? तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू आफ्नो वास्तविक जीवनमा लागु गर्नैपर्छ, अनि तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू अनुभव र अभ्यास गर्ने प्रक्रियाबाट सत्यताको ज्ञान—अवधाराणात्मक नभई साँचो अनुभव र वास्तविक ज्ञान—प्राप्त गर्नेछन् अनि सिद्धान्तहरूअनुसार कार्य गर्न सक्नेछन्। यसको अर्थ तिनीहरू सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेका छन्। त्यसोभए, तिमीहरूले कुन-कुन सत्यता अनुभव गरेका र तिनको वास्तविक ज्ञान पाएका छौ? के तिमीहरूलाई सत्यता आफ्नो जीवन बनेको अनुभूति भएको छ? परमेश्वरका वचनहरूको एक खण्ड लिँदा, तिनले सत्यताको जुनसुकै पक्षलाई सम्बोधन गरेपनि, तिमीहरूले आफूलाई तीसँग दाँज्न सक्छौ अनि ती तिमीहरूको अवस्थासँग ठ्याक्कै मिल्छ, अनि तिमीहरू एकदमै उत्प्रेरित महसुस गर्छौ, तिमीहरूलाई परमेश्वरका वचनहरूले आफ्नो हृदयको गहिराइमा छोएजस्तै लाग्छ, तिमीहरूलाई उहाँका वचनहरू पूर्णत: सही लाग्छ, अनि तिनलाई पूर्ण रूपमा स्विकार्छौ, र तिमीहरूले आफ्नै अवस्थाबारे ज्ञान पाउने मात्र नभई उहाँको इच्छाअनुरूप कसरी अभ्यास गर्ने भनी पनि जान्दछौ। परमेश्वरका वचनहरू यसरी खाएर-पिएर तिमीहरूले लाभहरू पाउँछौ, तिमीहरूले अन्तर्दृष्टि र ज्योति पाउँछौ, तिमीहरूले भरणपोषण पाउँछौ, अनि तिमीहरूको अवस्थामा कायापलट हुन्छ। तिमीहरू परमेश्वरका वचनहरू महान् छ्न् भनी सोच्छौ, एकदम खुसी र सन्तुष्ट हुन्छौ, परमेश्वरका वचनहरूको ज्ञान पाएको, परमेश्वरका वचनहरूको यो खण्डको अर्थ बुझेको, अनि तिमीहरूले ती अनुभव गर्न र अभ्यासमा लागु गर्न जानेको महसुस गर्छौ। के तिमीहरूलाई प्राय: यस्तो महसुस हुन्छ? (हुन्छ।) त्यसोभए, यस्तो अनुभूति भएपछि, के तिमीहरूले परमेश्वरका वचनहरूको यस खण्डबाट सत्यता प्राप्त गरेको महसुस गऱ्यौ? (अहँ, गरेनौँ।) तिमीहरूले सो महसुस नगरेका हुनाले, यसको अर्थ यो अनुभूति अवधाराणात्मक प्रतिक्रिया, हृदयको क्षणिक उत्तेजना मात्र थियो। केही इनाम अनि थोरै प्रवेश पाउँदैमा सत्यता बुझेको वा सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गरेको हुँदैन। यो केवल प्रारम्भिक अनुभव, सत्यताको शाब्दिक अर्थको बुझाइ मात्र हो। सत्यता बुझ्नेदेखि सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने अवस्थासम्म पुग्नु एक जटिल प्रक्रिया हो, जसलाई एकदम धेरै समय लाग्छ। धर्मसिद्धान्तका शब्द र वाक्यांशहरू बुझ्नेदेखि साँच्चै सत्यता बुझ्ने अवस्थासम्म पुग्ने क्रममा, नतिजा हासिल गर्न एक, दुई वा अझ त्योभन्दा बढी अनुभवहरू चाहिन्छ। तिमीहरूले एउटा सिङ्गो अनुभवबाट अलिकति इनाम पाउन सक्छौ, तर साँचो इनाम पाउन अनि सत्यता बुझ्ने नतिजा हासिल गर्न धेरै अनुभवहरू चाहिन्छ। यो कुनै समस्याबारे चिन्तन गरेजस्तै हो; एक पटक चिन्तन गर्दा त्यसले ज्योतिको एक किरण लिएर आउँछ, तर धेरै पटक चिन्तन गर्दा अझ ठूला इनामहरू पाउन सकिन्छ, त्यसपछि तिमीहरूले यस मामिलालाई स्पष्टसँग देख्न सक्नेछौ। यदि तिमीहरूले त्यही समस्यबारे चिन्तन गरेर केही वर्ष बितायौ भने त्यसलाई पूर्ण रूपमा बुझ्नेछौ। त्यसैले, तिमीहरू परमेश्वरका वचनहरूको ज्ञान पाउन र सत्यता बुझ्न चाहन्छौ भने, यो विविध अनुभवहरू पाउनुजस्तो सरलचाहिँ हुँदैन। के तिमीहरू आफै पनि यस्ता खालका अनुभवहरूबाट गुज्रेका छौ? सायद सबैजना दुई-चार पटक यस्ता अनुभवहरूबाट गुज्रेका छौ होला। मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्न सुरु गर्दा ज्योतिको एक किरण देखिन्छ, तर तिनीहरूको ज्ञान अझै पनि सतही हुन्छ। यो धर्मसिद्धान्त बुझेजस्तै हो, तर के मात्र हो भने तिनीहरूको ज्ञान अलि बढी व्यावहारिक लाग्छ, अनि यसबारे एक दुई वाक्यमै स्पष्टसँग बताउन सकिन्न। तिनीहरूको सङ्गतिले अरूलाई तिनीहरूको ज्ञान शब्द र धर्मसिद्धान्तहरूभन्दा अलि बढी व्यावहारिक छ भन्ने महसुस गराउँछ। यदि तिनीहरूका अनुभवहरू गहन हुँदै गए अनि तिनीहरूले केही वृत्तान्तबारे बताउन सके भने तिनीहरूको ज्ञान अझै बढी व्यावहारिक लाग्नेछ। यदि त्यसपछि पनि मानिसहरूले केही समयसम्म अनुभवहरू गरिरहे अनि परमेश्वरका वचनहरूको साँचो ज्ञानका साथ बोल्न सके भने तिनीहरूको ज्ञान अवधारणात्मकबाट तर्कसङ्गतमा उक्लिनेछ। यो सत्यताको साँचो बुझाइ हो। मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरू अझै बढी अनुभव गरेर तिनलाई अभ्यासमा लागु गरेपछि सत्यताका सिद्धान्त बुझ्न अनि सत्यता कसरी अभ्यास गर्ने भनी जान्न सक्नेछन्। सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नु भनेको यही हो। यसबेला, तिनीहरूले अनुभवात्मक गवाही दिँदा सुनिरहेकाहरूलाई त्यो व्यावहारिक लाग्नेछ अनि तिनीहरूले त्यसको असाध्यै प्रशंसा गर्नेछन्। जब कोही यस स्तरमा पुग्छ, परमेश्वरका वचनहरू उसको जीवन वास्तविकता बन्नेछ, अनि यस्तो खालको मानिसले मात्र सत्यता प्राप्त गरेको भन्न सकिन्छ। यो परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्ने अनि सत्यता प्राप्त गर्ने सरलीकृत प्रक्रिया हो, जुन कमसेकम केही वर्ष वा १० वर्षभन्दा पनि बढी समयको प्रयासविना हासिल गर्न सकिँदैन। जब कुनै व्यक्तिले परमेश्वरका वचनहरू अनुभव र अभ्यास गर्न थाल्छ, उसले यो निकै सरल हुनेछ भन्ने कल्पना गर्छ, तर जब उसलाई केही आइपर्छ, उसलाई त्यसको सामना कसरी गर्ने वा त्यसलाई कसरी सम्हाल्ने भन्ने थाहा हुँदैन, अनि हरप्रकारका कठिनाइहरू उत्पन्न हुन थाल्छन्। उसका धारणा र कल्पनाहरूले बाधाहरू पैदा गर्नेछ, उसको भ्रष्ट स्वभावले अवरोधहरू सृजना गर्नेछ, र उसले ठक्कर खाँदा र असफलाहरूको सामना गर्दा अनुभव कसरी गर्ने भन्ने नै बिर्सनेछ। भ्रष्ट स्वभाव भएका मानिसहरू विशेष गरी कमजोर हुन्छन् अनि सजिलै नकारात्मक बन्छन्, अनि जब तिनीहरूलाई आक्रमण गरिन्छ र तिनीहरूको निन्दा र आलोचना हुन्छ, तब तिनीहरू सजिलै लड्छन् अनि उठ्नै सक्दैनन्। यदि कसैले सत्यता खोजेर यी समस्याहरू समाधान गर्न सक्यो, दृढ रहनका निम्ति परमेश्वरमा भर पर्न सक्यो भने उसले सत्यता पछ्याउने मार्गको यात्रा सुरू गर्न सक्छ। यदि ऊ सत्यतामा रुचि राख्दैन अनि सत्यतालाई अनुभव र प्राप्त गर्नुपर्ने बहुमूल्य कुरा जसरी लिँदैन भने उसको सत्यताको अभ्यासमा शक्ति हुँदैन, अनि ऊ कठिनाइ आइपर्नेबित्तिकै लड्छ अनि त्यहीँ अड्किन्छ। यस्तो खालको व्यक्ति कायर हो, अनि उसलाई सत्यता पाउन सजिलो हुँदैन। परमेश्वरको वचन सत्यता हो, उहाँले मानिसलाई प्रदान गर्नुभएको नयाँ जीवन हो, अनि सत्यता स्विकार्नुको उद्देश्य के हो त? यसको उद्देश्य सत्यता र जीवन पाउनु, अनि सत्यतालाई आफ्नै जीवन मानी अनुभव गर्नु हो। सत्यता व्यक्तिको जीवन बन्नुअघि, सत्यता स्विकार्नुको उद्देश्य मुख्यत: भ्रष्ट स्वभावहरू हटाउनु हो। यसले के-कस्ता भ्रष्ट स्वभावहरू हटाउन सक्छ? यसले मुख्यत: विद्रोहीपन, धारणा र कल्पनाहरू, अहङ्कार, दम्भ, स्वार्थीपन, तुच्छता, कुटिलता, छलीपन, अनि लापरवाह, झाराटारूवा, र गैरजिम्मेवार हुने, विवेक र समझ नहुनेजस्ता स्वभाव हटाउँछ। अनि यसको अन्तिम नतिजा के हो त? यसको नतिजा भनेको व्यक्ति परमेश्वरप्रति समर्पित हुने, उहाँलाई महान् भनेर प्रशंसा गर्ने, उहाँको आराधना गर्ने, उहाँप्रति निष्ठावान् हुने र उहाँलाई साँचो प्रेम गर्ने अनि मृत्युसम्म उहाँप्रति समर्पित हुने इमानदार व्यक्ति बन्न सक्छ। यस्तो खालको व्यक्तिले पूर्ण रूपमा वास्तविक मानवको जीवन जिइरहेको छ, ऊ सत्यता र मानवता भएको व्यक्ति बनेको छ। कसैले सत्यता पछ्याउँदा पुग्न सकिने सबैभन्दा उच्च ठाउँ यही हो।
त्यसोभए, मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव हटाउन परमेश्वरका वचनहरू कसरी खान, पिउन र अनुभव गर्न सक्छन्? यो सरल मामिला होइन। भ्रष्ट स्वभावको समस्या साँच्चै अस्तित्वमा छ, अनि यो मानिसहरूको वास्तविक जीवनमा स्वत: प्रकट हुन्छ। मानिसहरूलाई जेसुकै आइपरे पनि, अनि तिनीहरूले जेसुकै गरे पनि, तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव सधैँ प्रकट हुनेछन्। उदाहरणका लागि, मानिसहरूले जेसुकै भने वा गरे पनि, प्राय तिनीहरूका निश्चित अभिप्राय र लक्ष्यहरू हुन्छन्। खुट्याउने आँखा भएकाहरूले मानिसहरूले बोल्ने र कार्य गर्ने तरिका साँचो हो कि झुटो हो भनी पहिचान गर्न सक्छन्, त्यसका साथै तिनीहरूका शब्द र कार्यहरूमा लुकेका कुरा र तीभित्र रहेका जालहरू पनि पहिचान गर्न सक्छन्। त्यसोभए के यी कुरा स्वत: प्रकट हुन्छन् त? के मानिसहरूले तिनलाई लुकाएर राख्न सक्छन्? मानिसहरूले केही नभने वा नगरे पनि, तिनीहरूलाई केही आइपर्दा तिनीहरूले प्रतिक्रिया चाहिँ दिन्छन्। यी कुराहरू सुरुमा तिनीहरूको हाउभाउबाट, अनि त्यसपछि तिनीहरूका शब्द र कार्यहरूबाट अझ बढी प्रकट हुन्छन्। खुट्याउने आँखा भएकाहरूले सधैँ याद गर्नेछन्; मूर्ख र उल्लूहरूले मात्र यो पहिचान गर्न सक्दैनन्। मानिसहरूले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्नु भनेको सामान्य कुरा हो, र यो सबैलाई पर्ने वास्तविक समस्या हो भनेर भन्न सकिन्छ। परमेश्वरले आखिरी दिनहरूमा यति धेरै सत्यता भन्नुको उद्देश्य के हो त? उहाँ मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभाव र तिनीहरूको पापको मूल जडलाई हटाउन, तिनीहरूलाई शैतानको भ्रष्टताबाट मुक्ति दिन, तिनीहरूलाई मुक्ति प्राप्त गर्न अनि शैतानको प्रभावबाट अलग्गिन सहयोग गर्न, अनि विशेष गरी तिनीहरूलाई जीवन, सत्यता र मार्ग प्रदान गर्न यी सत्यताहरू बोल्नुहुन्छ। यदि मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् तर सत्यता स्विकार्दैनन् भने तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव निर्मूल पार्न सकिँदैन, र तसर्थ तिनीहरूले मुक्ति प्राप्त गर्न सक्दैनन्। त्यसैले, परमेश्वरमा साँच्चै विश्वास गर्नेहरूले उहाँका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्न मिहिनेत गर्नेछन्, आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव प्रकट हुँदा आत्म-चिन्तन र आफूलाई जान्ने कोसिस गर्नेछन्, अनि यस भ्रष्ट स्वभाव हटाउन परमेश्वरका वचनहरूको सत्यता खोज्नेछन्। सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरू परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा आत्म-चिन्तन अनि आफूलाई जान्ने प्रयास गर्नमा ध्यान दिन्छन्, अनि तिनीहरूलाई उहाँका वचनहरू तिनीहरूको भ्रष्टता र कुरूपता खुलासा गर्ने ऐनाजस्तै लाग्छ। यसरी, तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूमार्फत् उहाँको न्याय र सजाय स्विकार्न थाल्छन्, अनि बिस्तारै आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव हटाउँछन्। जब तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव कम प्रकट भएको देख्छन्, जब तिनीहरू परमेश्वरमा साँच्चै समर्पित हुन्छन्, तिनीहरूलाई सत्यता अभ्यास गर्न धेरै सहज भएको र कुनै कठिनाइहरू बाँकी नभएको महसुस हुनेछ। यसबेला, तिनीहरूले आफूमा साँचो परिवर्तन देख्नेछन्, अनि तिनीहरूको हृदयमा परमेश्वरका लागि साँचो प्रशंसा विकासित हुनेछ: "सर्वशक्तिमान् परमेश्वरले मलाई मेरो भ्रष्ट स्वभावको बन्धन र बाधा अनि शैतानको प्रभावबाट मुक्ति दिनुभएको छ।" परमेश्वरका वचनहरूको न्याय र सजायको अनुभवबाट प्राप्त हुने नतिजा यही हो। यदि मानिसहरू परमेश्वरका वचनहरूमा न्याय र सजाय अनुभव गर्न सक्दैनन् भने तिनीहरूको भ्रष्ट स्वभाव निर्मूल पार्न वा तिनीहरूलाई शैतानको प्रभावबाट अल्ग्याउन सकिँदैन। सत्यतालाई प्रेम नगर्ने मानिसहरू धेरै छन्, र तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू पढे पनि वा प्रवचनहरू सुने पनि, पछि तिनीहरू शब्द र धर्मसिद्धान्त मात्र बोल्छन्, र फलस्वरूप तिनीहरूले वर्षौँ परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि आफ्नो कुनै पनि भ्रष्ट स्वभाव हटाउँदैनन्। यी मानिसहरू पहिले पनि शैतान र दियाबलस थिए र अझै पनि त्यही नै छन्। तिनीहरूले परमेश्वरका वचनहरू फैलाउञ्जेल, उहाँका केही वचनहरू पढेर सुनाउञ्जेल अनि अरूसँग उहाँका वचनहरूबारे सङ्गति गरूञ्जेल, धेरै शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू बोल्न सकुञ्जेल, अनि धर्मसिद्धान्त बुझ्न र आत्म-संयम सिक्न सकुञ्जेल आफ्ना भ्रष्ट स्वभावलाई हटाउन सकिनेछ भनी सोचे। फलस्वरूप, धेरै वर्षसम्म परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पनि तिनीहरूको जीवन स्वभावमा कुनै परिवर्तन आउँदैन, तिनीहरू अनुभवात्मक गवाहीबारे बताउन सक्दैनन् अनि त्यसैले आश्चर्यचकित हुन्छन्। परमेश्वरमा विश्वास गरेको यतिका धेरै वर्ष तिनीहरूले व्यर्थमा जिएका र समय बर्बाद गरेका हुनाले तिनीहरूका हात रित्तो छन् अनि तिनीहरूले कुनै सत्यता पाएका छैनन्। अहिले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्न प्रयास गर्नुको साटो केवल काम गर्न अनि प्रवचन दिनमा मात्र ध्यान दिने यस्ता धेरै झुटा अगुवा र सेवकहरू छन्। अनि के तिनीहरू सत्यता पछ्याउने मार्गमा छन् त? बिल्कुलै छैनन्।
परमेश्वरमा विश्वास गर्नेहरूका लागि सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण वास्तविकता के हो? सत्यता अभ्यास गर्नु हो। सत्यता अभ्यास गर्नुको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण भाग के हो? के यसको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण भाग व्यक्तिले सुरूमा सिद्धान्तहरू बुझेको हुनैपर्ने होइन र? त्यसोभए सिद्धान्तहरू के-के हुन् त? ती सत्यताका व्यावहारिक पाटा हुन्, नतिजाको प्रत्याभूति गर्ने मानक हुन्। सिद्धान्तहरू यतिका सरल छन्। शाब्दिक अर्थमा हेर्दा, तँ परमेश्वरका वचनहरूका हरेक वाक्य सत्यता हुन् भनी सोच्छस् तर तँलाई सत्यता कसरी अभ्यास गर्ने भनी थाहा छैन; किनकी तँ सत्यताका सिद्धान्तहरू बुझ्दैनस्। तँ परमेश्वरका वचनहरू पूर्ण रूपमा सही छन्, ती सत्यता हुन् भन्ने सोच्छस् तर तँलाई सत्यताको व्यावहारिक पाटो के हो, वा यो कुन-कुन अवस्थाहरूप्रति लक्षित छ, यहाँ भएका सिद्धान्त के हुन्, अनि अभ्यास गर्ने मार्ग के हो भन्ने थाहा छैन—तँ यो बोध गर्न वा बुझ्न सक्दैनस्। यसले तँ सत्यता होइन धर्मसिद्धान्त मात्र बुझ्छस् भन्ने पुष्टि गर्छ। यदि तँलाई साँच्चै धर्मसिद्धान्त मात्र बुझ्छु भन्ने आभास भयो भने तैँले के गर्नुपर्छ? तैँले सत्यता खोज्नैपर्छ। सर्वप्रथम, सत्यताको व्यावहारिक पाटोसँग राम्रोसँग परिचित बन्, वास्तविकताका कुन-कुन पक्षहरू सबैभन्दा पृथक् देखिन्छन् अनि यो वास्तविकतामा प्रवेश गर्न कसरी अभ्यास गर्नुपर्छ भनी हेर्। यसरी खोजेर र जाँचबुझ गरेर तैँले मार्ग भेट्नेछस्। अनि जब तैँले सिद्धान्तहरू मजाले बुझ्छस् र यस वास्तविकता जिइरहेको हुन्छस्, तैँले सत्यता पाएको हुनेछस्, जुन सत्यता पछ्याएर हासिल हुने उपलब्धी हो। यदि तँ धेरै सत्यताका सिद्धान्तहरू बुझ्न अनि तीमध्ये केहीलाई अभ्यासमा लागु गर्न सक्छस् भने तँसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ अनि तैँले जीवन प्राप्त गरेको हुन्छस्। तैँले सत्यताको जुनसुकै पक्ष खोजे पनि, तैँले परमेश्वरका वचनहरूमा सत्यताको वास्तविकता कहाँ छ अनि उहाँका मागहरू के हुन् भन्ने बुझेपछि, तँले साँच्चै बुझेपछि, अनि मूल्य चुकाउन र त्यो अभ्यास गर्न सक्ने भएपछि, तैँले सत्यता पाएको हुन्छस्। तैँले यो सत्यता पाउने क्रममा, तेरो भ्रष्ट स्वभाव अलिअलि गर्दै हट्नेछ, अनि यो सत्यता तँभित्र बिस्तारै छिर्नेछ। यदि तँ सत्यताको वास्तविकतालाई अभ्यासमा लागु गर्न, अनि यस सत्यताको अभ्यासको सिद्धान्तअनुसार आफ्नो कर्तव्य र हरेक कार्य निर्वाह गर्न र आफूलाई प्रस्तुत गर्न सक्छस् भने के यसको अर्थ तँ बदलिएको छैनस् र? तँ कस्तो खालको व्यक्ति बनेको छस्? तँ सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्ति बनेको छस्। के सत्यता वास्तविकता भएको व्यक्तिका कार्यहरू सिद्धान्तनिष्ठ हुन्छन्? के सिद्धान्तनिष्ठ कार्य गर्ने कुनै व्यक्तिले सत्यता पाएको छ? के सत्यता पाएको व्यक्ति सामान्य मानवत्व जिइरहेको हुन्छ? के सामान्य मानवत्व जिइरहेको व्यक्तिमा सत्यता र मानवता हुन्छ? सत्यता र मानवता भएका मानिसहरू परमेश्वरको इच्छाअनुरूप हुन्छन्, र परमेश्वरको इच्छाअनुरूप भएका मानिसहरूलाई उहाँ पाउन चाहनुहुन्छ। यो परमेश्वरमा विश्वास गर्नु र उहाँद्वारा लिइनुको अनुभव हो, र यो उहाँका वचनहरू खाने र पिउनेदेखि सुरू हुने सत्यता पाउने प्रक्रिया हो, साथसाथै मुक्ति पाउने प्रक्रिया पनि हो। यो सत्यता पछ्याउने, अनि परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिने मार्ग हो।
अंश ६८
सत्यता प्राप्त गर्न कठिन छैन, न त सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्न नै कठिन छ, तर यदि मानिसहरू सधैँ सत्यताप्रति दिक्क मान्छन् भने, के तिनीहरूले सत्यता प्राप्त गर्न सक्छन् त? सक्दैनन्। त्यसकारण, तँ सधैँ परमेश्वरको अघि आउनुपर्छ, सत्यताप्रति दिक्क मान्ने तेरा भित्री स्थितिहरूलाई जाँच्नुपर्छ, र सत्यताप्रति दिक्क मान्ने के-कस्ता लक्षणहरू तँमा छन्, र काम गर्ने के-कस्ता तरिकाहरू हुनुचाहिँ सत्यताप्रति दिक्क भएको अवस्था हो, र तँ के-कस्ता कुराहरूमा सत्यताप्रति दिक्क मान्ने मनोवृत्ति देखाउँछस् भन्ने कुराहरूलाई हेर्नुपर्छ—तैँले यी कुराहरूको बारेमा बारम्बार मनन गर्नुपर्छ।
