इमान्दार व्यक्ति हुनुको सबैभन्दा आधारभूत अभ्यास
इमानदार व्यक्ति बन्दाको तिमीहरूको व्यक्तिगत अनुभव कस्तो छ? (इमानदार व्यक्ति बन्नु साँच्चै कठिन छ।) यो किन कठिन छ? (म साँच्चै इमानदार व्यक्ति बन्न चाहन्छु। तर जब म हरेक दिन आफ्नो जाँच गर्छु, तब मलाई म कपटी छु र मेरो बोलीवचनमा कैयौँ नराम्रा कुराहरू छन् भन्ने थाहा हुन्छ। कहिलेकहीँ म आफ्ना शब्दहरूमा भावना घुसाउँछु, वा बोल्दा खेरी मसँग निश्चित मनसायहरू हुन्छन्। कहिलेकहीँ म केही खेल खेल्छु, वा कुरा घुमाउँछु, वा वास्तविकताविपरीत कुरा बोल्छु—छली कुराहरू, अर्धसत्य कुराहरू, र अरू किसिमका झूटहरू बोल्छु र त्यो सबै एउटा उद्देश्य हासिल गर्नको लागि हुन्छ।) यी सबै व्यवहारहरू मानिसहरूको भ्रष्ट स्वभावबाट आउँछन्; ती कुराहरू मानिसहरूको कुटिल र छली पाटोमा पर्छन्। मानिसहरू किन धूर्त बन्ने खेल खेल्छन्? यो आफ्नै उद्देश्य पूरा गर्न, आफ्नै लक्ष्यहरू हासिल गर्नको लागि हुन्छ, र त्यसैले तिनीहरूले गुप्त माध्यमहरू प्रयोग गर्छन्। यसो गर्ने क्रममा, तिनीहरू खुलस्त र निष्कपट हुँदैनन्, र तिनीहरू इमानदार मानिसहरू पनि होइनन्। यस्तै बेलामा मानिसहरूले आफ्नो छलीपन र धूर्तता, वा आफ्नो दुष्टता र तच्छता प्रकट गर्छन्। इमानदार बन्नुको कठिनाइ नै त्यहीँनेर हुन्छ: व्यक्तिको हृदयमा यी भ्रष्ट स्वभावहरू छन् भने, इमानदार व्यक्ति बन्नु विशेष रूपमा कठिन हुन्छ। तर यदि तँ सत्यतालाई प्रेम गर्ने, र सत्यतालाई स्विकार्न सक्षम व्यक्ति होस् भने, तँलाई इमानदार व्यक्ति बन्न त्यति कठिन हुनेछैन। तैँले यो निकै सहज रहेछ भन्ने अनुभव गर्नेछस्। व्यक्तिगत अनुभव भएकाहरूलाई यो राम्ररी थाहा हुन्छ कि इमानदार व्यक्ति बन्नुको सबैभन्दा ठूलो बाधा भनेको मानिसहरूको धूर्तता, छलीपन, दुर्भावपूर्णता, र घृणित अभिप्राय हो। जबसम्म यी भ्रष्ट स्वभावहरू हुन्छन्, तबसम्म इमानदार व्यक्ति बन्नु अत्यन्तै गाह्रो हुन्छ। तिमीहरू सबैले इमानदार मान्छे बन्ने तालिम लिइरहेका छौ, त्यसकारण तिमीहरूसँग यसको केही अनुभव छ। तिमीहरूका अनुभवहरू कस्ता छन्? (हरेक दिन म आफूले बोलेका रद्दी कुराहरू र ढाँटेका झूटहरू सबै लेखेर राख्छु। त्यसपछि, म केही आत्मनिरीक्षण र आत्मविश्लेषण गर्छु। मैले यीमध्ये धेरैजसो झूटमा कुनै न कुनै अभिप्राय भेटेको छु, र मैले आफ्नो अभिमान र इज्जत बचाउनको लागि ती बोलेको हुन्छु। मैले बोलेको कुरा सत्यताअनुरूप छैन भन्ने मलाई थाहा भए पनि, म झूट नबोली र बहाना नगरी बस्न सक्दिनँ।) इमानदार व्यक्ति बन्नुको सबैभन्दा गाह्रो कुरा त्यही हो। तँ यसबारे सचेत हुनु वा नहुनु महत्त्वपूर्ण कुरा होइन; मुख्य कुरा त यो गलत हो भनेर जान्दाजान्दै पनि तँ आफ्ना उद्देश्यहरू पूरा गर्न, आफ्नो छवि र इज्जत बचाउनको लागि जिद्दी भई निरन्तर झूट बोलिरहन्छस्, र तैँले अनजानमा भयो भनेर गर्ने कुनै पनि दाबी झूटो हुन्छ। इमानदार व्यक्ति बन्नुको कडी तेरा मनसाय, अभिप्राय र भ्रष्ट स्वभावहरू समाधान गर्नु हो। झूट बोल्ने समस्यालाई यसको स्रोतमै समाधान गर्ने एउटै उपाय यही हो। आफ्ना व्यक्तिगत उद्देश्यहरू हासिल गर्नु, अर्थात्, व्यक्तिगत फाइदा हासिल गर्नु, परिस्थितिको फाइदा उठाउनु, आफूलाई राम्रो देखाउनु, वा अरूको अनुमोदन प्राप्त गर्नु—यी कुराहरू नै मानिसहरूले झूट बोल्नुका अभिप्राय र लक्ष्यहरू हुन्। यसप्रकारको झूट बोलाइले भ्रष्ट स्वभाव प्रकट गर्छ, र झूट बोल्ने विषयमा तँमा हुनुपर्ने समझ नै यही हो। त्यसो भए, यो भ्रष्ट स्वभावलाई कसरी समाधान गर्नुपर्छ? त्यो सबै तैँले सत्यतालाई प्रेम गर्छस् कि गर्दैनस् भन्ने कुरामा अडिएको हुन्छ। यदि तँ सत्यता स्विकार्न र आफ्नो वकालत नगरी बोल्न सक्छस् भने; यदि तँ आफ्नै हितहरूबारे विचार गर्न छोड्न सक्छस् र यसको साटो मण्डलीको काम, परमेश्वरको इच्छा, र परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरूका हितहरूमा ध्यान दिन सक्छस् भने, तैँले झूट बोल्न छोड्नेछस्। तँ साँचो र सीधा कुरा बोल्न सक्षम हुनेछस्। यो कदविना, तैँले साँचो बोल्न सक्नेछैनस्, र त्यसले तेरो कदमा केही कमी छ र तँ सत्यता अभ्यास गर्न असक्षम छस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। त्यसकारण, इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि सत्यता बुझ्ने प्रक्रिया, र कद बढ्ने प्रक्रिया जरुरी हुन्छ। जब हामी यसलाई यसरी हेर्छौँ, तब आठदेखि दश वर्षको अनुभवविना, इमानदार व्यक्ति बन्नु असम्भव नै हुन्छ। यो हामीले जीवनमा वृद्धि हुने प्रक्रियामा र सत्यता बुझ्ने र प्राप्त गर्ने प्रक्रियामा बिताउनुपर्ने समय हो। कतिपय मानिसहरूले यस्तो सोध्न सक्छन्: “के झूट बोल्ने समस्या समाधान गर्नु र इमानदार व्यक्ति बन्नु त्यति गाह्रो हुन सक्छ?” यो कुरा तिमीहरूले कसको बारेमा कुरा गरिरहेका छौ त्यसमा भर पर्छ। यदि यो व्यक्ति सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हो भने, उसले निश्चित विषयहरूमा झूट बोल्न छोड्न सक्छ। तर यदि यो व्यक्ति सत्यतालाई प्रेम नगर्ने व्यक्ति हो भने, झूट बोल्न छोड्नु उसको लागि झनै गाह्रो हुन्छ।
इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि आफैलाई तालिम दिनु भनेको मुख्य रूपमा झूट बोल्ने समस्या समाधान गर्नु, साथै आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव समाधान गर्नु हो। यसो गर्नको लागि एउटा महत्त्वपूर्ण अभ्यास गर्नुपर्छ: जब तँलाई आफूले कसैलाई ढाँटेको र छलेको छु भन्ने महसुस हुन्छ, तैँले तिनीहरूसँग खुलेर कुरा गर्नुपर्छ, आफूलाई उदाङ्गो पार्नुपर्छ, अनि माफी माग्नुपर्छ। झूट बोल्ने समस्या सुल्झाउन यो अभ्यास निकै फाइदाजनक हुन्छ। उदाहरणको लागि, यदि तैँले कसैलाई छलेको छस् वा तैँले तिनीहरूसँग बोलेका शब्दहरूमा कुनै दूषित कुरा वा व्यक्तिगत अभिप्राय थियो भने, तैँले तिनीहरूलाई भेटेर आफ्नो विश्लेषण गर्नुपर्छ। तैँले तिनीहरूलाई यसो भन्नुपर्छ: “मैले बोलेको कुरा झूट थियो, र त्यो मैले आफ्नो स्वाभिमान जोगाउनको लागि भनेको थिएँ। यसो भनेपछि मलाई अप्ठ्यारो लाग्यो, त्यसकारण म अहिले तपाईंसँग माफी माग्दै छु। कृपया, मलाई माफ गर्नुहोस्।” त्यो व्यक्तिलाई यो कुरा निकै नौलो लाग्नेछ। उसले झूट बोलेपछि माफी माग्ने व्यक्ति कसरी हुन सक्यो भनेर सोच्नेछ। यस्तो साहसलाई उसले सराहना गर्नेछ। त्यस्तो अभ्यास गरेर व्यक्तिले के-कस्ता फाइदाहरू प्राप्त गर्न सक्छ? यसको उद्देश्य अरूको आदर पाउनु होइन, बरु आफूलाई झूट बोल्नबाट अझै प्रभावकारी रूपमा नियन्त्रण गर्नु र रोक्नु हो। त्यसकारण, झूट बोलेपछि, तैँले त्यसको लागि माफी माग्ने अभ्यास गर्नुपर्छ। तैँले यसरी आफूलाई जति धेरै विश्लेषण गर्ने, उदाङ्गो पार्ने, र मानिसहरूसँग माफी माग्ने तालिम दिन्छस्, परिणामहरू त्यति नै राम्रा हुँदै जानेछन्—अनि तैँले बोल्ने झूटको सङ्ख्या पनि घट्दै-घट्दै जानेछन्। इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि र झूट बोल्नबाट आफूलाई रोक्नको लागि आफ्नो विश्लेषण गर्ने र आफूलाई उदाङ्गो पार्ने अभ्यास गर्न साहस चाहिन्छ, र झूट बोलेपछि कसैसँग माफी माग्न त झन् धेरै साहस चाहिन्छ। यदि तिमीहरूले यसरी एकदुई वर्ष—वा तीनदेखि पाँच वर्ष—अभ्यास गर्यौ भने, अवश्य नै स्पष्ट परिणामहरू प्राप्त गर्नेछौ, र आफ्ना झूटहरूबाट मुक्त हुन तिमीहरूलाई गाह्रो हुनेछैन्। आफूलाई झूटहरूबाट मुक्त गर्नु इमानदार व्यक्ति बन्नेतर्फको पहिलो कदम हो, र तीनदेखि पाँच वर्षको प्रयासविना यस्तो अवस्थामा पुग्न सकिँदैन। झूट बोल्ने समस्या समाधान गरेपछि, दोस्रो कदम भनेको छल र जालको समस्या समाधान गर्नु हो। कहिलेकहीँ, जाल र छलको लागि व्यक्तिले झूट बोल्नु पर्दैन—यी कुराहरू व्यवहारद्वारा नै हासिल गर्न सकिन्छ। व्यक्तिले बाहिरी रूपमा झूट नबोल्न सक्छ, तर उसले आफ्नो हृदयमा छल र जाल बोकेको हुन सक्छ। तिनीहरूलाई यो कुरा अरू कसैलाई भन्दा पनि बढी थाहा हुन्छ, किनभने तिनीहरूले यसबारेमा गहन रूपमा सोचेका र होसियारीसाथ विचार गरेका हुन्छन्। पछि मनन गर्दा यो कुरा पहिचान गर्न तिनीहरूलाई सहज हुन्छ। झूट बोल्ने समस्या समाधान भएपछि, तुलनात्मक हिसाबमा छल र जाल गर्ने समस्याहरू समाधान गर्न अलिक सहज हुन्छ। तर व्यक्तिमा परमेश्वरको डर मान्ने हृदय हुनुपर्छ, किनभने छल र जाल गर्दा उसलाई उसैको अभिप्रायले चलाएको हुन्छ। अरूले यो कुरा बाहिरबाट बुझ्न सक्दैनन्, न त तिनीहरूले यो कुरा ठम्याउन नै सक्छन्। परमेश्वरले मात्रै यसको सूक्ष्म जाँच गर्न सक्नुहुन्छ, र यसबारेमा उहाँलाई मात्र थाहा हुन्छ। त्यसकारण, परमेश्वरमा प्रार्थना गरेर अनि उहाँको सूक्ष्म जाँच स्वीकार गरेर मात्रै छल र जाल गर्ने समस्या समाधान गर्न सकिन्छ। यदि व्यक्तिले सत्यतालाई प्रेम गर्दैन वा हृदयमा परमेश्वरको डर मान्दैन भने, उसको छल र जाल गर्ने समस्या समाधान गर्न सकिँदैन। तैँले परमेश्वरको अघि प्रार्थना गर्न र आफ्ना गल्तीहरू स्वीकार गर्न सक्छस्, वा तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावको विश्लेषण गर्न सक्छस्—त्यो बेला तैँले के सोचिरहेको थिइस्, तैँले के भनिस्, तेरो अभिप्राय के थियो, र तँ कसरी छलमा संलग्न भइस् भन्नेबारेमा साँचो रूपमा बताउन सक्छस्। यसो गर्नु निकै सजिलो हुन्छ। तैपनि, यदि तँलाई अर्को व्यक्तिको अघि आफैलाई उदाङ्गो पार्न भनियो भने, तैँले त्यसो गर्ने आफ्नो साहस र सङ्कल्प गुमाउन सक्छस्, किनभने तँलाई आफ्नो इज्जत बचाउन मन लाग्छ। खुलेर कुरा गर्ने र आफूलाई उदाङ्गो पार्ने अभ्यास गर्न तँलाई साह्रै कठिन हुनेछ। सायद बेलाबेलामा आफूले आफ्नै व्यक्तिगत लक्ष्य र अभिप्रायहरूअनुसार बोलिरहेको वा व्यवहार गरिरहेको हुन्छु भनेर तैँले आम रूपमा स्विकार्न सक्छस् होला; तैँले गर्ने वा बोल्ने कुरामा केही हदसम्म छल, दूषितता, झूट वा छल छ भनेर भन्न सक्छस् होला। तर त्यसपछि, जब केही हुन्छ र तँलाई आफ्नो विश्लेषण गर्न, सुरुदेखि अन्तिमसम्म के भयो भनेर खुलासा गर्न, र तैँले बोलेका कुन-कुन शब्दहरू कसरी छली थिए, तिनको पछाडि कस्तो अभिप्राय थियो, तैँले के सोचिरहेको थिइस्, र तँ द्वेषपूर्ण वा दुष्ट भइरहेको थिइस् कि थिइनस् भनेर व्याख्या गर्न लगाइयो भने, तँ खास कुराहरू बताउन वा विस्तृत कुरा खोल्न मान्दैनस्। कतिपय मानिसहरूले त यसो भन्दै कुरा टार्ने प्रयाससमेत गर्छन्: “कुरा त्यस्तै हो। म अलिक छली, धूर्त, र भर पर्न नसकिने व्यक्ति हुँ।” यसले तिनीहरू आफ्नो भ्रष्ट सारलाई उचित रूपमा सामना गर्न असमर्थ छन् वा तिनीहरू कति छली र धूर्त छन् भन्ने कुरा देखाउँछ। यी मानिसहरू सधैँ तर्किहिँड्ने स्थिति र अवस्थामा हुन्छन्। तिनीहरूले सधैँ आफूलाई माफ गरिरहेका र उचित ठानिरहेका हुन्छन्, र इमानदार व्यक्ति बन्ने सत्यता अभ्यास गर्नको लागि कष्ट भोग्न वा मूल्य चुकाउन सक्दैनन्। धेरै मानिसहरूले वर्षौँदेखि सधैँ यसो भन्दै धर्मसिद्धान्तका वचनहरू प्रचार गर्दै आएका छन्: “म अत्यन्तै छली र धूर्त छु, मेरो व्यवहारमा प्रायजसो जाल-झेल भइरहन्छ, र म मानिसहरूसँग इमानदारीसाथ व्यवहार बिलकुलै गर्दिनँ।” तर धेरै वर्षसम्म त्यही कुरा फलाकेपछि पनि, तिनीहरू पहिलेजस्तै छली नै रहिरहन्छन्, किनभने तिनीहरूले यो छली स्थिति खुलासा गर्दा कहिल्यै पनि साँचो विश्लेषण वा पछुतो गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूले कहिल्यै पनि अरूसामु आफूलाई उदाङ्गो पार्ने वा झूट बोलेपछि वा मानिसहरूलाई छलेपछि माफी माग्ने गर्दैनन्, झन् तिनीहरूले भेलामा आत्मविश्लेषण र आत्मज्ञानका अनुभव र गवाहीबारे सङ्गति गर्नु त परको कुरा हो। तिनीहरूले आफूलाई कसरी चिने वा त्यस्ता विषयहरूमा तिनीहरूले कसरी पश्चात्ताप गरे भन्नेबारेमा पनि कहिल्यै बताउदैनन्। तिनीहरूले यस्तो केही पनि गर्दैनन्, र यसले तिनीहरूले आफूलाई चिनेका छैनन् र तिनीहरूले साँचो पश्चात्ताप गरेका छैनन् भन्ने प्रमाणित गर्छ। जब तिनीहरूले आफू छली छु र इमानदार व्यक्ति बन्न चाहन्छु भनेर भन्छन्, तब तिनीहरूले नारा मात्रै फलाकिरहेका र धर्मसिद्धान्त मात्रै प्रचार गरिरहेका हुन्छन्, अरू केही गरिरहेका हुँदैनन्। तिनीहरूले परिस्थितिअनुसार चल्न र अरूले जे भन्यो त्यही मानेको बहाना गर्नको लागि मात्रै यी कुराहरू गरिरहेका हुन सक्छन्। अथवा, मण्डली जीवनको वातावरणले तिनीहरूलाई झारा टार्न र देखावटी व्यवहार गर्न बाध्य गरेको पनि हुन सक्छ। चाहे जे भए पनि, नारा फलाक्ने र धर्मसिद्धान्तको प्रचार गर्ने यस्ता मानिसहरूले कहिल्यै पनि साँचो पश्चात्ताप गर्दैनन्, र तिनीहरूले अवश्य नै परमेश्वरको मुक्ति पाउन सक्नेछैनन्।
परमेश्वरले मानिसहरूलाई अभ्यास गर्न लगाउनुहुने हरेक सत्यताको लागि तिनीहरूले मूल्य चुकाउनुपर्छ, र वास्तविक जीवनमा साँच्चै नै ती सत्यता अभ्यास र अनुभव गर्नुपर्छ। परमेश्वरले मानिसहरूलाई धर्मसिद्धान्त कण्ठ गरेर, आत्मज्ञानको कुरा गरेर, आफू छली छु, झूटो बोल्छु, कपटी, कुटिल र विश्वासघाती छु भनेर स्विकार्दै, वा यी कुराहरू एक-दुईपटक मुखले बोल्दै अनि त्यतिकै बिर्सिदिँदै ओठे-सेवा मात्र गर्न लगाउनुहुन्न। यदि कसैले यो सबै कुरा स्विकार्छ तर त्यसपछि ऊ अलिकति पनि परिवर्तन हुँदैन भने; यदि उसले झूट बोल्ने, ठग्ने, र छल गर्ने कार्यलाई जारी राख्छ भने; यदि कुनै परिस्थिति सामना गर्दा, उसले त्यही शैतानी चलाकीहरू, त्यही शैतानी विधिहरू प्रयोग गरिरहन्छ भने; यदि उसका माध्यम र विधिहरू कहिल्यै परिवर्तन हुँदैनन् भने, के यो व्यक्ति सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छ? के यस्ताहरूले कहिल्यै आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्न सक्छन्? अहँ—कहिल्यै सक्दैनन्! तैँले आफ्नो बारेमा मनन गरेर आफूलाई चिन्न सक्नुपर्छ। तँसँग दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको उपस्थितिमा खुलेर कुरा गर्ने र आफूलाई उदाङ्गो पार्ने अनि आफ्नो साँचो स्थितिबारे सङ्गति गर्ने साहस हुनुपर्छ। यदि तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव उदाङ्गो पार्ने वा विश्लेषण गर्ने साहस गर्दैनस् भने; यदि तैँले आफ्ना गल्तीहरू स्विकार्ने साहस गर्दैनस् भने, तँ सत्यता पछ्याउने कार्यमा लागेको छैनस्, तँ आफूलाई चिन्ने व्यक्ति हुनु त परको कुरा हो। यदि सबै जना ती धार्मिक मानिसहरूजस्तै अरूको आदर पाउन मात्रै आफ्नो पर्दर्शन गर्छन् भने, अर्थात् अरूको आदर र सम्मान पाउनको लागि मात्रै तिनीहरू परमेश्वरलाई कति धेरै प्रेम गर्छन्, उहाँमा तिनीहरू कति धेरै समर्पित हुन्छन्, कति धेरै भक्त छन् र उहाँले तिनीहरूलाई कति धेरै प्रेम गर्नुहुन्छ भनेर गवाही दिन्छन् भने; र यदि सबैले हृदयमा आफ्नै व्यक्तिगत योजना पालेर बस्छन् र आफ्नै व्यक्तिगत स्थान कायम गर्छन् भने, कसले पो कसरी वास्तविक अनुभवको बारेमा कुरा गर्न सक्छ र? कसले पो कसरी एकअर्कासँग कुराकानी गर्दा साँचो अनुभव प्राप्त गर्न सक्छ र? अनुभवहरू बाँड्नु र तीबारे कुराकानी गर्नु भनेको परमेश्वरका वचनहरूसम्बन्धी तेरा अनुभव र ज्ञान सङ्गति गर्नु हो। यो तेरो हृदयमा भएको हरेक विचार, तेरो स्थिति, र तँभित्र प्रकट भएको भ्रष्ट स्वभाव व्यक्त गर्नु हो। यो अरूलाई यी कुराहरू देख्न दिनु र त्यसपछि सत्यता सङ्गति गरेर समस्या समाधान गर्नु हो। अनुभवहरू यसरी सङ्गति गर्दा मात्र हरेकले फाइदा लिन र फल प्राप्त गर्न सक्छ; यो मात्र साँचो मण्डली जीवन हो। यदि यो परमेश्वरका वचनहरू वा कुनै भजनबारे तेरो तथाकथित अन्तर्ज्ञानसम्बन्धी खोक्रा कुराहरू मात्रै हो भने, र त्यसपछि तँ कुनै थप अध्ययन नगरीकनै, आफ्ना कुनै वास्तविक स्थितिहरू वा समस्याहरू उल्लेख नगरीकनै, आफूलाई मन लागेजसरी सङ्गति गर्छस् भने, त्यस्तो सङ्गतिले केही फाइदा गर्दैन। यदि सबैले मत वा सिद्धान्तको ज्ञानबारे मात्रै कुरा गर्छन्, तर वास्तविक अनुभवहरूबाट आफूले प्राप्त गरेको ज्ञानबारे केही पनि बोल्दैनन् भने; र सत्यता सङ्गति गर्दा, यदि तिनीहरू सबैले आफ्नो व्यक्तिगत जीवन, आफ्नो वास्तविक जीवनको समस्या, र आफ्नो भित्री संसारबारे कुरा गर्न चाहँदैनन् भने, साँचो कुराकानी कसरी हुन सक्छ? त्यहाँ वास्तविक भरोसा कसरी हुन सक्छ? कुनै भरोसा हुन सक्दैन! यदि श्रीमतीले आफ्नो हृदयमा भएका कुराहरू कहिल्यै आफ्नो श्रीमानलाई बताउँदिन भने, के त्यसलाई आत्मीयता मान्न सकिन्छ? के तिनीहरूले एकअर्काको मनमा के छ भनेर जान्न सम्भव छ? (अहँ, सम्भव छैन।) अनि, मानौं तिनीहरूले निरन्तर, “म तिमीलाई प्रेम गर्छु!” भनेर भनिरहन्छन्। तैपनि तिनीहरूले यसो मात्रै भन्छन्, तर तिनीहरूले आफ्नो हृदयको गहिराइमा वास्तवमा के सोचिरहेका छन्, तिनीहरू एकअर्काबाट के अपेक्षा गर्छन्, वा तिनीहरूसँग के-कस्ता समस्याहरू छन्, सो खुलासा गर्ने वा एकअर्कालाई बताउने गर्दैनन्। तिनीहरूले भरोसासाथ एकअर्कालाई कहिल्यै पनि यस्ता कुराहरू भनेका हुँदैनन्, र सँगै हुँदा, तिनीहरूले एकअर्काको लागि बाहिरी रूपमा मिठा लाग्ने कुराहरू मात्रै बताउँछन्। के तिनीहरू साँच्चै नै श्रीमान-श्रीमती हुन् त? अवश्य होइनन्! त्यसो भए, के तिनीहरू साँच्चै नै एकअर्कालाई प्रेम गर्ने दम्पती हुन् त? त्यसै गरी, यदि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू एकअर्कालाई भरोसा गर्न, एकअर्कालाई सहयोग गर्न, र एकअर्काको भरणपोषण गर्न सक्ने हुन चाहन्छन् भने, हरेक व्यक्तिले आफ्नो साँचो अनुभवहरू बताउनुपर्छ। यदि तैँले तेरा आफ्ना वास्तविक अनुभवहरूबारे कुरा गर्दैनस् भने—यदि तँ मान्छेले बुझ्ने शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू मात्र प्रचार गर्छस् भने, यदि तँ परमेश्वरमाथिको विश्वासको बारेमा केही धर्मसिद्धान्तहरू प्रचार गर्छस् र दिक्क लाग्ने सामान्य उक्तिहरू मात्र सुगारटाइ गर्छस्, तर आफ्नो मनमा भएको कुराको बारेमा खुलेर बोल्दैनस् भने—तँ इमानदार व्यक्ति होइनस्, र तँ इमानदार हुन नसक्ने व्यक्ति होस्। माथिको उही उदाहरण प्रयोग गर्दाः धेरै वर्षसम्म सँगै बसिसकेपछि, कहिलेकहीँ विवाद गर्नेबाहेक, श्रीमान र श्रीमतीले एकअर्कालाई सहने बानी गर्ने प्रयास गर्छन्। तर तिमीहरू दुवै सामान्य मानवताका छौ भने, र तिमीहरूले जीवनमा वा काममा सामना गर्ने जुनसुकै कठिनाइहरूको बारेमा, र तिमीहरूले हृदयको गहिराइमा जे विचार गरिरहेको छौ र परिस्थिति मिलाउन जे-जस्तो योजना बनाइरहेका छौ, वा आफ्ना छोराछोरीको लागि जे-जस्ता विचार र योजनाहरू गरिरहेका छौ सोबारेमा तँ ऊसँग सधैँ हृदयबाट बोल्छस्, र ऊ तँसँग हृदयबाट बोल्छ, र तँ आफ्नो जीवनसाथीलाई यी सबै कुराहरू बताउँछस् भने—के तिमीहरू दुवैले विशेष रूपमा एकअर्काको नजिक र घनिष्ठ भएको अनुभव गर्नेछैनौ र? तर यदि उसले तँलाई कहिल्यै पनि आफ्ना भित्री विचारहरू बताउँदैन, केवल घरमा पैसा मात्र कमाएर ल्याउँछ भने; यदि तैँले कहिल्यै उसलाई आफ्ना विचारहरू बताउँदैनस् र तिमीहरू एकअर्कालाई भरोसा गर्दैनौ भने, के तिमीहरू दुईबीच भावनात्मक दूरी हुँदैन र? निश्चय नै हुनेछ, किनभने तिमीहरूले एकअर्काका विचार वा योजनाहरू बुझ्दैनौ। अन्ततः, तैँले तेरो जीवनसाथी कस्तो प्रकारको व्यक्ति हो भनेर भन्न सक्नेछैनस्, न त उसले नै तँ कस्तो प्रकारको व्यक्ति होस् भनेर भन्न सक्नेछ। तैँले उसका खाँचोहरू बुझ्दैनस्, न त उसले नै तेरा खाँचोहरू बुझ्छ। यदि मानिसहरूका बीचमा कुनै मौखिक वा आत्मिक संचार भएन भने, तिनीहरूका बीचमा घनिष्ठता हुने सम्भावना हुँदैन, र तिनीहरूले एकअर्काको भरणपोषण गर्न वा एकअर्कालाई सहयोग गर्न सक्दैनन्। तिमीहरूले यो अनुभव गरिसकेका छौ, होइन र? यदि तेरो साथीले सबै कुरामा तँलाई भरोसा गर्छ, उसले जे सोचिरहेको छ र उसले जेसुकै कष्ट वा खुसी बोकिरहेको भए पनि तँलाई भन्छ भने, के तैँले ऊसँग विशेष घनिष्ठ भएको अनुभव गर्दैनस् र? उसले तँलाई यी कुराहरू भन्न इच्छुक हुनुको कारण भनेको तैँले पनि आफ्ना भित्री विचारहरू सुनाउन उसलाई भरोसा गरेकोले गर्दा हो। तिमीहरू विशेष रूपमा नजिक हुन्छौ र यही कारणले गर्दा तिमीहरू एकअर्कासित मिल्न र एकअर्कालाई सहयोग गर्न सक्छौ। मण्डलीमा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूबीच यस किसिमको कुराकानी र आदानप्रदान भएन भने, तिनीहरूबीच सद्भाव हुन सक्दैन, र तिनीहरूले आफ्नो कर्तव्य निभाउने क्रममा मिलेर राम्ररी काम गर्न असम्भव हुन्छ। त्यसैले, सत्यता सङ्गति गर्नलाई आत्मिक सञ्चार, र हृदयबाट बोल्ने क्षमता चाहिन्छ। इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि व्यक्तिमा हुनुपर्ने सिद्धान्तहरूमध्येको एक यही हो।
जब केही मानिसहरूले इमान्दार व्यक्ति हुनको लागि मान्छेले सत्य बोल्नुपर्छ र हृदयबाट कुरा गर्नुपर्छ, र आफूबाट झुट बोल्ने वा छल गर्ने काम भयो भने खुलेर कुरा गर्दै आफूलाई उदाङ्गो पार्नुपर्छ भनेर भनिएको सुन्छन्, तब तिनीहरू भन्छन्, “इमान्दार हुन एकदमै कठिन छ। के आफूले सोच्ने सबै कुरा मैले अरूलाई भन्नु जरुरी छ? के सकारात्मक कुराहरू सङ्गति गर्नु नै पर्याप्त छैन र? मैले अरूलाई मेरो अँध्यारो वा भ्रष्ट पक्षको बारेमा बताउनु जरुरी छैन, छ र?” यदि तैँले अरूसामु आफैलाई उदाङ्गो पार्दैनस् भने, र आफैलाई चिरफार गर्दैनस् भने, तैँले आफूलाई कहिल्यै चिन्नेछैनस्। तैँले आफू के चीज हुँ भनेर कहिल्यै पहिचान गर्नेछैनस्, अनि अन्य मानिसहरूले तँलाई कहिल्यै पनि भरोसा गर्न सक्नेछैनन्। यो तथ्य हो। यदि अरूले तँलाई विश्वास गरून् भन्ने तँ चाहन्छस् भने, सर्वप्रथम तँ इमान्दार हुनुपर्छ। इमान्दार व्यक्ति बन्न, तैँले आफ्नो हृदय उदाङ्गो पार्नुपर्छ ताकि हरेक व्यक्तिले त्यसभित्र हेर्न सकून्, तैँले के सोँच्दैछस् भनी देख्न सकून्, अनि तेरो साँचो मुहार हेर्न सकून्। तैँले भेष बदल्ने वा आफूलाई ढाकछोप गर्ने प्रयास गर्नु हुँदैन। त्यसपछि मात्र अरूले तँलाई भरोसा गर्नेछन् र तँलाई इमान्दार व्यक्ति मान्नेछन्। यही नै इमान्दार व्यक्ति हुनुको सबैभन्दा आधारभूत अभ्यास अनि पूर्वासर्त हो। यदि तैँले सधैँ बहाना बनाइरहेको हुन्छस्, सधैँ पवित्रता, आदर्शता, महानता, उच्च चरित्रको ढोंग गरिरहेको छस् भने; यदि तैँले मानिसहरूलाई तेरा भ्रष्टता र तेरा दोषहरू हेर्न दिँदैनस् भने; यदि तैँले मानिसहरूसमक्ष झूटो छवि प्रस्तुत गर्छस् र तिनीहरूलाई तँमा निष्ठा छ, र तँ इमानदार, महान्, आत्मत्यागी, न्यासङ्गत र निस्वार्थ छस् भनी विश्वास गरून् भन्ने चाहन्छस् भने, के यो छली र झूटपन होइन र? के मानिसहरूले समयसँगै तेरो वास्तविकता देख्नेछैनन् र? त्यसकारण, छद्म भेष प्रयोग गर्ने वा आफूलाई ढाकछोप गर्ने नगर्। यसको साटो, अरूले देखून् भनेर आफूलाई र आफ्नो हृदयलाई उदाङ्गो पार्। यदि तैँले अन्य व्यक्तिहरूले हेरून् भनेर आफ्नो हृदयलाई उदाङ्गो पार्न सक्छस् भने, यदि तँ आफ्ना सकारात्मक र नकारात्मक दुवै खालका सोच र योजनाहरू उदाङ्गो पार्न सक्छस् भने, के तँ इमान्दारिता होइन र? यदि तैँले अन्य व्यक्तिहरूले देखून् भनेर आफूलाई उदाङ्गो पार्न सक्छस् भने, परमेश्वरले समेत तँलाई देख्नुहुनेछ। उहाँले भन्नुहुनेछ, “अन्य व्यक्तिहरूले हेरून् भनेर यदि तैँले आफूलाई उदाङ्गो पारेको छस् भने, तँ अवश्य नै मेरो अगाडि पनि इमानदार छस्।” तर यदि तैँले आफू अन्य व्यक्तिको नजरभन्दा नदेख्ने ठाउँमा र परमेश्वरको अगाडि मात्र आफूलाई उदाङ्गो पार्छस्, र उनीहरू साथमा भएको बेलामा तँ सधैँ महान, आदर्श र निस्वार्थ भएको बहाना गर्छस् भने, परमेश्वरले तँलाई के सोच्नुहुनेछ? उहाँले के भन्नुहुनेछ? उहाँले भन्नुहुनेछ, “तँ पूराको पूरा छली होस्; तँ पूरै पाखण्डी र दुर्जन होस्; अनि तँ इमान्दार व्यक्ति होइनस्।” परमेश्वरले यसरी तँलाई दोषी ठहराउनुहुनेछ। यदि तँ इमान्दार बन्न चाहन्छस् भने, परमेश्वरको अगाडि हुँदा होस् वा अन्य व्यक्तिहरूको अगाडि हुँदा होस्, तैँले आफ्नो भित्री स्थितिको बारेमा र तेरो हृदयमा भएका शब्दहरूको बारेमा विशुद्ध र खुलस्त वृतान्त दिन सक्नुपर्छ। के यो हासिल गर्न सजिलो छ? यसको लागि केही समयको अभ्यासका साथै बारम्बारको प्रार्थना अनि परमेश्वरमाथिको भरपराइ आवश्यक पर्छ। तैँले आफैलाई सबै कुरामा सरल र खुलस्त रूपमा हृदयका कुरा बोल्न तालिम दिनुपर्छ। यस प्रकारको तालिमले तैँले प्रगति गर्न सक्छस्। यदि तँलाई ठूलो कठिनाइ भयो भने, परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र सत्यता खोज्नुपर्छ; तिमीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न नसककुन्जेल, हृदयमा लडाइँ गरेर देहलाई जित्नुपर्छ। यसरी अलिअलि गर्दै आफूलाई तालिम दिइस् भने, तेरो हृदय क्रमिक रूपमा खुल्नेछ। तँ झन्झन् शुद्ध हुँदै जानेछस्, र तेरा बोलीवचन र व्यवहारको प्रभाव पहिलेको भन्दा फरक हुनेछ। तेरा झूट र छलहरू झन्झन् कम हुँदै जानेछन्, र तँ परमेश्वरको अघि जिउन सक्नेछस्। त्यसपछि, तँ आधारभूत रूपमै इमानदार व्यक्ति बनिसकेका हुनेछस्।
शैतानद्वारा भ्रष्ट तुल्याइएकाले, सारा मानवजाति शैतानी स्वभावमा जिउँछन्। शैतानले जस्तै, मानिसहरूले पनि हरेक हिसाबमा आफ्नो वास्तविक रूप लुकाउने र आफूलाई राम्रो देखाउने गर्छन्, र सबै कुरामा छल र खेलको सहारा लिन्छन्। तिनीहरूले छल र खेलको सहारा नलिने कुनै कुरा हुँदैन। कतिपय मानिसहरूले त सामान खरिद गर्नेजस्ता सामान्य क्रियाकलापहरूमा समेत छली खेल खेल्छन्। उदाहरणको लागि, तिनीहरूले सबैभन्दा फेसनको लुगा किनेका हुन सक्छन् तर—तिनीहरूलाई त्यो साह्रै मन परे पनि—त्यो लगाएर मण्डली जाने आँट गर्दैनन्, किनभने विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको कुरा काट्लान् र तिनीहरूलाई सतही भन्लान् भन्ने तिनीहरूलाई डर लागेको हुन्छ। त्यसकारण, त्यो लुगा तिनीहरूले अरूले नदेख्ने गरी लगाउँछन्। यो कस्तो व्यवहार हो? यो छली र धूर्त स्वभावको प्रकटीकरण हो। किन कसैले फेसनमा रहेको लुगा किन्ने, तर आफ्ना विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अगाडि लगाउने आँट नगर्ने गर्छ? तिनीहरूलाई हृदयमा फेसनका कुराहरू मन पर्छ, र तिनीहरू अविश्वासीहरूले जस्तै संसारका चलनचल्ती पछ्याउँछन्। तिनीहरूलाई विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूको वास्तविकता देख्लान्, तिनीहरू कति सतही छन्, र तिनीहरू आदरणीय र सीधा व्यक्तिहरू होइनन् भनेर बुझ्लान् भन्ने डर हुन्छ। तिनीहरूले हृदयमा फेसनका कुराहरू नै चाहन्छन् र ती कुराहरू त्याग्न तिनीहरूलाई गाह्रो हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले घरमा मात्रै त्यस्तो लुगा लगाउँछन् र विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूलाई देख्लान् भनेर डराउँछन्। यदि तिनीहरू आफूलाई मनपर्ने कुराहरू बाहिर लगाउँदैनन् भने, किन तिनीहरूले ती कुरा त्याग्न सक्दैनन्? के तिनीहरूलाई शैतानी स्वभावले नियन्त्रण गरिरहेको छैन र? तिनीहरूले धर्मसिद्धान्तका वचनहरू निरन्तर बोलिरहेका हुन्छन्, र तिनीहरू सत्यता बुझ्नेजस्ता देखिन्छन्, तर तिनीहरूले सत्यता अभ्यास भने गर्नै सक्दैनन्। यो शैतानी स्वभावअनुसार जिउने व्यक्ति हो। यदि कुनै व्यक्ति बोलीवचन र व्यवहारमा सधैँ कपटी हुन्छ भने, यदि उसले अरूलाई आफ्नो वास्तविकता देखाउँदैन भने, र यदि ऊसले अरूसामु सधैँ भक्त व्यक्तिको छवि प्रस्तुत गर्छ भने, त्यस्तो व्यक्ति र फरिसीको बीचमा के भिन्नता हुन्छ? तिनीहरू वेश्याको जीवन जिउन चाहन्छन्, तर सतीत्वको छवि पनि निर्माण गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले झिलीमिली लुगा बाहिर लगाउन सक्दैनन् भन्ने तिनीहरूलाई राम्ररी थाहा हुन्छ, तैपनि किन तिनीहरू त्यो किन्छन्? के त्यो पैसाको नाश भएन र? यो त तिनीहरूलाई त्यस्तो कुरा मनपर्ने हुनाले र तिनीहरूको मन त्यस्तै लुगामा बसेको हुनाले, त्यो किन्नुपर्छ भन्ने तिनीहरूलाई लागेको हो। तर किनेपछि, तिनीहरूले लगाउन सक्दैनन्। केही वर्ष बितेपछि, तिनीहरूलाई त्यो किनेकोमा पछुतो हुन्छ, र अचानक यस्तो महसुस हुन्छ: “मैले कसरी त्यस्तो मूर्ख र घृणास्पद भएर त्यस्तो काम गरेँ?” आफूले गरेको कामप्रति समेत तिनीहरूलाई घृणा जाग्छ। तर तिनीहरूले आफ्नो व्यवहार नियन्त्रण गर्न सक्दैनन्, किनभने तिनीहरूले आफूलाई मनपर्ने र आफूले पछ्याउने कुराहरू त्याग्न सक्दैनन्। त्यसकारण, तिनीहरूले आफूलाई सन्तुष्ट पार्न दुईजिब्रे युक्ति र छल प्रयोग गर्छन्। यदि तिनीहरूले यस्तो सानो कुरामा समेत छली स्वभाव प्रकट गर्छन् भने, के ठूलो कुरामा तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न सक्लान् त? यो असम्भव हुनेछ। प्रष्टै छ, छली हुनु तिनीहरूको प्रकृति हो, र छल नै तिनीहरूको मुख्य कमजोरी हो। छ-सात वर्षको एउटा बच्चा थियो, जसले आफ्नो परिवारसँग एकपटक मीठो खानेकुरा खायो। जब अरू बच्चाहरूले खानेकुरा के थियो भनेर सोध्दा, त्यो बच्चाले आँखा झिमझिम पार्यो र भन्यो, “ला, बिर्सेँ त,” तर वास्तवमा उसले तिनीहरूलाई बताउन चाहेको थिएन। के आफूले भर्खरै खाएको कुरा उसले साँच्चै बिर्सन सक्छ? यो छ-सात वर्षको बच्चाले समेत झूट बोल्न सक्यो। के यो ठूलो मान्छेले उसलाई सिकाएको थियो त? के यो उसको घरको वातावरणको प्रभाव थियो त? थिएन—यो मान्छेको प्रकृति हो, उसले जन्मजात पाएको कुरा हो; मान्छे छली स्वभावसहित जन्मन्छ। वास्तवमा, त्यो बच्चाले जस्तोसुकै मीठो कुरा खाए पनि, त्यो सामान्य कुरा थियो। त्यो उसका आमाबुबाले उसको लागि बनाइदिएको कुरा थियो; उसले कसैको खानेकुरा चोरेको थिएन। यदि त्यो बच्चाले झूट बोल्नु नै नपर्ने त्यस्तो परिस्थितिमा झूट बोल्न सक्छ भने, के अरू परिस्थितिमा उसले झूट बोल्ने सम्भावना अझै बढी हुँदैन र? यसले कस्तो समस्या चित्रण गर्छ? के यो उसको प्रकृतिको समस्या होइन र? त्यो बच्चा अहिले ठूलो भएको छ, र झूट बोल्नु उसको प्रकृति बनेको छ। ऊ साँच्चै नै छली व्यक्ति हो; ऊ कस्तो हुन्छ भन्ने कुरा सानै उमेरदेखि देख्न सकिन्थ्यो। छली मानिसहरू अरूलाई नढाँटी र छल नगरी बस्न सक्दैनन्, र तिनीहरूको झूट र छल कुनै पनि समय र स्थानमा देखा पर्न सक्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरू कसरी गर्ने त्यो सिक्नु पर्दैन, वा त्यसको लागि तिनीहरूलाई उक्साउनु पर्दैन—तिनीहरू यस्तै क्षमता लिएर जन्मेका हुन्छन्। यदि त्यो बच्चाले सानै उमेरदेखि मानिसहरूलाई छल्नको लागि झूट बोल्न सक्छ भने, के उसको झूट साँच्चै एकपटक मात्रै हुने अपराध हुन सक्छ? अवश्यै हुँदैन। यसले ऊ प्रकृति र सारले नै छली व्यक्ति हो भन्ने देखाउँछ। के त्यस्तो सरल कुरा पनि सहजै देख्न सकिँदैन र? यदि कसैले सानैदेखि झूट बोल्दै आएको छ, प्रायजसो झूट बोल्ने गर्छ, झूट बोल्न नपर्ने सरल मामलाहरूमा पनि मानिसहरूलाई ढाँट्ने र छल्ने गर्छ भने, र यदि झूट बोल्नु उसको प्रकृति नै बनेको छ भने, परिवर्तन हुन उसलाई सहज हुनेछैन। तिनीहरू सच्चा रूपमै छली व्यक्तिहरू हुन्। छली मानिसहरूले मुक्ति पाउन सक्दैनन् भनेर किन भनिन्छ? किनभने तिनीहरूले सत्यता स्विकार्ने सम्भावना हुँदैन, त्यसकारण तिनीहरूलाई शुद्ध पार्न र रूपान्तरित गर्न सकिँदैन। परमेश्वरको मुक्ति प्राप्त गर्न सक्नेहरू फरक हुन्छन्। सानैदेखि तिनीहरू तुलनात्मक रूपमा निष्कपट हुन्छन्, र तिनीहरूले कहीँकतै झूट बोलिहाले भने, तिनीहरूलाई लाज र अशान्ति हुन सक्छ। त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई इमानदार व्यक्ति बन्न सजिलो हुन्छ: यदि तैँले तिनीहरूलाई झूट बोल्न वा ठग्न लगाइस् भने, त्यो काम गर्न तिनीहरूलाई गाह्रो हुन्छ। झूट बोल्नु परे पनि तिनीहरूले शब्दहरू राम्ररी निकाल्न सक्दैनन्, र सबैले तुरुन्तै थाहा पाइहाल्छन्। यिनीहरू तुलनात्मक रूपले सरल मानिसहरू हुन्, र यदि तिनीहरू सत्यता स्विकार्न सक्छन् भने, तिनीहरूले मुक्ति हासिल गर्ने सम्भावना बढी हुन्छ। यसप्रकारका व्यक्तिहरूले विशेष परिस्थितिमा, अर्थात् कुनै उपाय नभएको बेला मात्रै झूट बोल्छन्। सामान्यतया तिनीहरूले सधैँ सत्यता बोल्न सक्छन्। जबसम्म तिनीहरूले सत्यता पछ्याइरहन्छन्, तबसम्म तिनीहरूले केही वर्षको प्रयासमै भ्रष्टताको यो पक्ष हटाउन सक्छन्, र त्यसपछि इमानदार व्यक्ति बन्न तिनीहरूलाई गाह्रो हुँदैन।
परमेश्वरले इमानदार मानिसहरूलाई दिनुभएको मापदण्ड के हो? परमेश्वरका वचनहरूको यो अध्याय तीन अर्तीहरूमा दिइएका परमेश्वरका मापदण्डहरू के-कस्ता छन्? (“इमानदारीता भनेको तेरो हृदय परमेश्वरलाई दिनु, सबै कुरामा परमेश्वरसँग सच्चा हुनु, सबै कुरामा उहाँसँग खुलस्त हुनु, कुनै पनि कुरा कहिल्यै नलुकाउनु, आफूभन्दा माथिका र तलकालाई कहिल्यै धोका दिने प्रयास नगर्नु र कुनै पनि काम परमेश्वरको कृपा पाउन चापलुसी गर्नलाई मात्र नगर्नु हो। छोटकरीमा भन्ने हो भने इमानदार हुनु भनेको आफ्ना कार्य र बोलीहरूमा विशुद्ध हुनु हो र परमेश्वर वा मानिस कसैलाई पनि धोका नदिनु हो। … यदि तिमीहरूका शब्दहरू बहानाहरू र मूल्यहीन औचित्यहरूले भरिएका छन् भने म भन्छु तिमीहरू सत्यतालाई अभ्यास गर्न नरुचाउने व्यक्तिहरू हौ। यदि तँसँग तैँले बाँड्न नचाहने धेरै गोप्य कुराहरू छन् भने, यदि तँ ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नको लागि आफ्ना गोप्य कुराहरू—आफ्ना अप्ठ्याराहरू—लाई अन्य व्यक्तिहरू समक्ष ल्याउन अत्यन्तै अनिच्छुक छस् भने, म भन्छु तँ सजिलैसँग मुक्ति नपाउने र सजिलैसँग अँध्यारोबाट बाहिर नआउने व्यक्ति होस्” (वचन, खण्ड १। परमेश्वरको देखापराइ र काम)।) यहाँ एउटा विशेष महत्त्वपूर्ण वाक्य छ। यो के हो, के तिमीहरूले देख्यौ? (परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “यदि तँसँग तैँले बाँड्न नचाहने धेरै गोप्य कुराहरू छन् भने, यदि तँ ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नको लागि आफ्ना गोप्य कुराहरू—आफ्ना अप्ठ्याराहरू—लाई अन्य व्यक्तिहरू समक्ष ल्याउन अत्यन्तै अनिच्छुक छस् भने, म भन्छु तँ सजिलैसँग मुक्ति नपाउने र सजिलैसँग अँध्यारोबाट बाहिर नआउने व्यक्ति होस्।”) हो, ठीक भन्यौ। परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “यदि तँसँग तैँले बाँड्न नचाहने धेरै गोप्य कुराहरू छन् भने।” मानिसहरूले त्यस्ता धेरै कुराहरू गरेका हुन्छन् जसको बारेमा तिनीहरू बताउने आँटै गर्दैनन्, र तिनीहरूका अँध्यारा पक्षहरू धेरै हुन्छन्। तिनीहरूको कुनै पनि दैनिक व्यवहार परमेश्वरको वचनअनुसार हुँदैन, र तिनीहरूले देहविरुद्ध विद्रोह गर्दैनन्। तिनीहरूले आफूलाई जे मन लाग्यो त्यही गर्छन्, र परमेश्वरमा धेरै वर्ष विश्वास गरेपछि पनि, तिनीहरू सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गरेका हुँदैनन्। “यदि तँ ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नको लागि आफ्ना गोप्य कुराहरू—आफ्ना अप्ठ्याराहरू—लाई अन्य व्यक्तिहरू समक्ष ल्याउन अत्यन्तै अनिच्छुक छस् भने, म भन्छु तँ सजिलैसँग मुक्ति नपाउने र सजिलैसँग अँध्यारोबाट बाहिर नआउने व्यक्ति होस्।” यहाँ, परमेश्वरले मानिसहरूलाई अभ्यासको मार्गतर्फ इसारा गर्नुभएको छ। यदि तैँले यसरी अभ्यास गर्दैनस्, र नारा र धर्मसिद्धान्तका कुराहरू मात्रै फलाक्छस् भने, तँ सहजै मुक्ति पाउने व्यक्ति हुनेछैनस्। यो वास्तवमा नै मुक्तिसँग जोडिएको छ। मुक्ति पाउनु हरेक व्यक्तिको लागि अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ। के परमेश्वरले “सजिलैसँग मुक्ति नपाउने” भनेर अरू कहीँ उल्लेख गर्नुभएको छ? अरू ठाउँमा, उहाँले मुक्ति पाउन कति गाह्रो छ भन्ने कुरालाई बिरलै उल्लेख गर्नुभएको छ, तर इमानदार बन्ने बारेमा कुरा गर्दा उहाँले यसको बारेमा उल्लेख गर्नुभएको छ। तँ इमानदार व्यक्ति होइनस् भने, तँलाई मुक्ति दिन निकै गाह्रो हुन्छ। “सजिलैसँग मुक्ति नपाउने” भन्नाले तैँले सत्यतालाई स्विकार्दैनस् भने, तैँले मुक्ति पाउनु गाह्रो हुनेछ भन्ने हो। तँ मुक्ति पाउने सही मार्ग लिन नसक्ने हुनेछस्, त्यसकारण तैँले मुक्ति पाउनु असम्भव हुनेछ। मानिसहरूलाई केही छुट दिनको लागि परमेश्वरले यो वाक्यशैलीको प्रयोग गर्नुहुन्छ। भन्नुको अर्थ: तँलाई मुक्ति दिन सहज छैन, तर तैँले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गरिस् भने, तँसँग मुक्ति प्राप्त गर्ने आशा हुन्छ। त्यसको विपरीत अर्थ त्यही हो। यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरूअनुसार अभ्यास गर्दैनस्, र तेरा गोप्य कुराहरू र चुनौतीहरू कहिल्यै चिरफार गर्दैनस्, र अरूसँग सङ्गति गर्दा कहिल्यै आफ्नो कुरा खुलस्त बताउँदैनस्, अनि तिनीहरूका अघि आफ्ना भ्रष्टता र घातक त्रुटिहरूबारे सङ्गति, विश्लेषण, र खुलासा गर्ने गर्दैनस् भने, तैँले मुक्ति पाउन सक्दैनस्। किन त्यसो भयो? यसरी तैँले आफूलाई उदाङ्गो पारिनस् वा विश्लेषण गरिनस् भने, तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई घृणा गर्नेछैनस्, त्यसकारण तेरो भ्रष्ट स्वभाव परिवर्तन हुनेछैन। र यदि तँ परिवर्तन हुन सकिनस् भने, तैँले मुक्ति पाउने बारेमा सोच्न समेत कसरी सक्छस् र? परमेश्वरका वचनहरूले स्पष्ट रूपमा नै यो कुरालाई देखाउँछन्, र यी वचनहरूले परमेश्वरको इच्छालाई प्रस्तुत गर्छन्। मानिसहरू इमानदार बन्नुपर्छ भनेर परमेश्वरले किन सधैँ जोड दिनुहुन्छ? किनभने इमानदार बन्नु अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छ—यो कुरा व्यक्ति परमेश्वरमा समर्पित हुन सक्छ कि सक्दैन वा उसले मुक्ति पाउन सक्छ कि सक्दैन भन्ने कुरासँग सोझै सम्बन्धित हुन्छ। कतिपय मानिसहरू यसो भन्छन्: “म अहङ्कारी र आत्मधर्मी छु, र म चाँडै रिसाउँछु र म प्रायजसो भ्रष्टता प्रकट गरिरहन्छु।” अरूहरू भन्छन्, “म सतही र आडम्बरी छु, र म अरूले मलाई प्रशंसा गरेको मन पराउँछु।” यी सबै नै मानिसहरूले बाहिरबाट देख्न सक्ने कुराहरू हुन्, र यी कुराहरू ठूला समस्याहरू होइनन्। तैँले सधैँ यी कुराहरूबारे धेरै बोलिरहनु हुँदैन। तेरो स्वभाव वा चरित्र जे-जस्तो भए पनि, तँ परमेश्वरले आवश्यक गर्नुभएजस्तै इमानदार व्यक्ति बन्न सक्छस् भने, तैँले मुक्ति पाउन सक्छस्। त्यसकारण, तिमीहरू के भन्छौ? के इमानदार बन्नु महत्त्वपूर्ण छ त? यो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो, त्यसकारण उहाँका वचनहरूको तीन अर्तीहरू भन्ने खण्डमा परमेश्वरले इमानदार बन्नेबारेमा बताउनुभएको छ। अरू अध्यायमा, उहाँले विश्वासीहरूमा सामान्य आत्मिक जीवन र उचित मण्डली जीवन हुनुपर्छ भनेर बारम्बार उल्लेख गर्नुभएको छ, र तिनीहरूले सामान्य मानवतामा कसरी जिउनुपर्छ भनेर व्याख्या गर्नुभएको छ। यी विषयहरूमा उहाँले दिनुभएका वचनहरू आम किसिमका छन्; तिनको बारेमा निश्चित रूपमा वा अत्यन्तै विस्तृत रूपमा छलफल गरिएको छैन। तैपनि, जब परमेश्वरले इमानदार बन्ने बारेमा बताउनुभएको छ, तब उहाँले मानिसहरूलाई पछ्याउने मार्ग देखाउनुभएको छ। उहाँले मानिसहरूलाई कसरी अभ्यास गर्ने भनेर बताउनुभएको छ, र उहाँले पर्याप्त विवरण र स्पष्टताको साथमा बोल्नुभएको छ। परमेश्वर भन्नुहुन्छ, “यदि तँसँग तैँले बाँड्न नचाहने धेरै गोप्य कुराहरू छन् भने, यदि तँ ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नको लागि आफ्ना गोप्य कुराहरू—आफ्ना अप्ठ्याराहरू—लाई अन्य व्यक्तिहरू समक्ष ल्याउन अत्यन्तै अनिच्छुक छस् भने, म भन्छु तँ सजिलैसँग मुक्ति नपाउने व्यक्ति होस्।” इमानदार बन्ने कार्य मुक्ति प्राप्त गर्नुसँग सम्बन्धित छ। त्यसैले तिमीहरू के भन्छौ, परमेश्वरले किन मानिसहरू इमानदार बन्नुपर्छ भनेर भन्नुहुन्छ? यो विषयले मानव चालढालको सत्यतालाई छुन्छ। परमेश्वरले इमानदार मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, र उहाँले उहाँको राज्यको लागि चाहनुहुने व्यक्तिहरू पनि इमानदार मानिसहरू नै हुन्। यदि तँ झूट बोल्न र जालझेल गर्न सक्छस् भने, तँ छली, कुटिल, र कपटी व्यक्ति होस्; तँ इमानदार व्यक्ति होइनस्। यदि तँ इमानदार व्यक्ति होइनस् भने, परमेश्वरले तँलाई कुनै पनि हालतमा मुक्ति दिनुहुनेछैन, न त तैँले मुक्ति पाउने सम्भावना नै हुन्छ। तँ अहिले आफू अत्यन्तै भक्त छु, अहङ्कारी वा आत्मधर्मी छैन, कर्तव्य निभाउँदा आफूले राम्ररी मूल्य चुकाउन सक्छु, वा सुसमाचार प्रचार गरेर धेरै मानिसहरूलाई विश्वासी बनाउन सक्छु भनी भन्छस्। तर तँ इमानदार छैनस्, तँ अझै पनि छली छस्, र तँ परिवर्तन भएकै छैनस्, अनि के तैँले मुक्ति पाउन सक्छस् त? (अवश्य सक्दिनँ।) त्यसकारण, परमेश्वरका यी वचनहरूले प्रत्येकलाई यो स्मरण गराउँछन् कि तिनीहरूले मुक्ति पाउनलाई सबभन्दा पहिले तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरू र मापदण्डहरूअनुसार इमानदार बन्नुपर्छ। तिनीहरूले खुलेर कुरा गर्नुपर्छ, आफ्ना भ्रष्ट स्वभावहरू, र आफ्ना मनसाय र रहस्यहरू उदाङ्गो पार्नुपर्छ, र ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नुपर्छ। अनि “ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नु” भनेको के हो? यो भनेको आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्नु हो। जब तैँले आफ्नो भ्रष्टता, तेरो व्यवहार पछाडिका उद्देश्य र अभिप्रायलाई उदाङ्गो पार्छस्, तब तैँले आफूलाई पनि विश्लेषण गर्छस्, त्यसपछि तैँले यसो भन्दै खोजी गर्छस्: “मैले किन त्यसो गरेँ? के परमेश्वरका वचनहरूमा यसको आधार छ? के यो सत्यता अनुरूप छ? के यसो गरेर, मैले जानी-जानी गलत काम गरिरहेको छु? के मैले परमेश्वरलाई छल गरिरहेको छु? यदि मैले परमेश्वरलाई छल गरिरहेको छु भने, मैले यसो गर्नु हुँदैन; परमेश्वरले के माग गर्नुहुन्छ, र परमेश्वरले के भन्नुहुन्छ मैले त्यसैलाई हेर्नुपर्छ, र सत्यताका सिद्धान्तहरू के-के हुन् पत्ता लगाउनुपर्छ।” सत्यताको खोजी गर्नु भनेको यही हो; ज्योतिमा हिँड्नु भनेको यही हो। जब मानिसहरूले नियमित रूपमा यसको अभ्यास गर्न सक्छन्, तब तिनीहरू साँच्चै परिवर्तन हुन सक्छन्, यसरी तिनीहरूले मुक्ति हासिल गर्न सक्छन्।
परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार हुनू भनेर भन्नुभएको कुराले प्रमाणित गर्छ कि उहाँले छली मानिसहरूलाई साँच्चै घृणा गर्नुहुन्छ, र तिनीहरूलाई मन पराउनुहुन्न। छली मानिसहरूप्रतिको परमेश्वरको घृणा तिनीहरूको काम गर्ने तरिका, तिनीहरूको स्वभाव, तिनीहरूको मनसाय, र तिनीहरूको छलकपटका विधिहरूप्रतिको घृणा हो; परमेश्वरले ती सबै कुरालाई घृणा गर्नुहुन्छ। यदि छली मानिसहरूले सत्यता स्वीकार गर्न, आफूमा छली स्वभाव छ भनेर मान्न, र परमेश्वरको मुक्ति स्विकार्न इच्छुक हुन्छन् भने, तिनीहरूसँग पनि मुक्ति पाउने आशा हुन्छ—किनभने सत्यताले जस्तै परमेश्वरले पनि सबै मानिसहरूलाई समान रूपमा लिनुहुन्छ। त्यसकारण, यदि हामी परमेश्वरलाई खुसी पार्ने व्यक्ति बन्न चाहन्छौँ भने, हामीले पहिले हाम्रो चालढालसम्बन्धी सिद्धान्तहरूलाई परिवर्तन गर्नुपर्छ: हामी अबउप्रान्त शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउनु हुँदैन, हामी झूट र छलकपटको आधारमा अघि बढ्नु हुँदैन। हामीले हाम्रा सबै झूटलाई फालेर इमानदार व्यक्ति बन्नुपर्छ। अनि, हामीप्रतिको परमेश्वरको दृष्टिकोण परिवर्तन हुनेछ। यसभन्दा पहिले, अरू मानिसहरूमाझ जिउन मानिसहरूले सधैँ झूट, बहाना, र छलकपटमा भर पर्दै आए, र शैतानी दर्शनहरूलाई आफ्नो अस्तित्वको आधार, जीवन, र आफ्नो चालढालको जगको रूपमा प्रयोग गरे। यो परमेश्वरले घृणा गर्नुहुने कुरा थियो। अविश्वासीहरूमाझ, यदि तैँले खुलस्त भई कुरा गर्छस्, सत्य बोल्छस्, र इमानदार व्यक्ति बन्छस् भने, तँलाई निन्दा, आलोचना, र त्याग गरिनेछ। त्यसकारण, तँ सांसारिक प्रचलनहरू पछ्याउँछस्, र शैतानी दर्शनहरूअनुसार जिउँछस्; तँ झन्झन् झूट बोल्न सिपालु, र झन्झन् छली बन्दै जान्छस्। तैँले आफ्ना उद्देश्यहरू हासिल गर्न र आफैलाई रक्षा गर्न धूर्त माध्यमहरूसमेत प्रयोग गर्छस्। तँ शैतानको संसारमा झन्झन् सम्पन्न हुँदै जान्छस्, र फलस्वरूप, तँ पापको दलदलमा झन्झन् फस्दै जान्छस्, र आफूलाई मुक्त गर्नै नसक्ने अवस्थामा पुग्छस्। परमेश्वरको घरमा, ठीक विपरीत अवस्था हुन्छ। तैँले जति झूट बोल्छस् र जति छली खेल खेल्छस्, परमेश्वरका चुनिएका मानिसहरू तँप्रति त्यति नै दिक्क हुनेछन् र तिनीहरूले तँलाई त्याग्नेछन्। यदि तैँले पश्चात्ताप गर्न इन्कार गरिस् र अझै पनि शैतानी दर्शन र तर्कहरूमा लागिरहिस् भने, यदि तैँले वास्तविक रूप लुकाउन र आफूलाई राम्रो देखाउन जालझेल र व्यापक युक्तिहरू प्रयोग गरिरहिस् भने, तँ खुलासा भएर हटाइने सम्भावना धेरै हुन्छ। यस्तो किन हुन्छ भने परमेश्वरले छली मानिसहरूलाई घृणा गर्नुहुन्छ। इमानदार मानिसहरू मात्रै परमेश्वरको घरमा फस्टाउन सक्छन्, र छली मानिसहरूलाई अन्त्यमा त्याग र निष्कासन गरिनेछ। यो सबै कुरा परमेश्वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको छ। इमानदार मानिसहरू मात्रै स्वर्गको राज्यमा सहभागी हुन सक्छन्। यदि तँ इमानदार व्यक्ति बन्ने प्रयास गर्दैनस् भने, यदि तँ सत्यता पछ्याउने दिशामा अनुभव र अभ्यास गर्दैनस् भने, र यदि तैँले आफ्नो कुरूपता खुलासा गर्दैनस् भने, र यदि तैँले आफूलाई उदाङ्गो पार्दैनस् भने, तैँले कहिल्यै पनि पवित्र आत्माको कार्य वा परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्नेछैनस्। तैँले जेसुकै गरे पनि वा जुनसुकै कर्तव्य निर्वाह गरे पनि, तँसित इमान्दार मनोवृति हुनुपर्छ। इमान्दार मनोवृति नहुँदा, तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसित निर्वाह गर्न सक्दैनस्। यदि तैँले सधैँ लापर्बाह र झारातिरुवा शैलीमा कर्तव्य निर्वाह गर्छस्, र तँ कुनै काम पनि राम्रोसित गर्न असफल हुन्छस् भने, तैँले आत्मसमीक्षा गर्नुपर्छ, आफूलाई बुझ्नुपर्छ र खुलेर आफ्नो चिरफार गर्नुपर्छ। त्यसपछि, तैँले सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्नुपर्छ र अन्योलमा पर्नुको सट्टा अर्कोपल्ट अझ राम्रो गर्ने प्रयास गर्नुपर्छ। यदि तँ इमान्दार हृदयसहित कोसिस गरेर परमेश्वरलाई सन्तुष्ट तुल्याउँदैनस्, अनि सधैँ आफ्नो देह वा आफ्नै घमन्डलाई सन्तुष्ट पार्न खोज्छस् भने, यस प्रकारले काम गर्दा के तैँले राम्रो काम गर्न सक्नेछस् र? के तैँले आफ्नो कर्तव्य राम्रोसित निर्वाह गर्न सक्नेछस् र? निश्चय नै सक्नेछैनस्। छली मानिसहरूले कर्तव्य पूरा गर्दा सधैँ लापरवाही गर्छन्; तिनीहरू जुनसुकै कर्तव्यमा भए पनि, त्यो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्दैनन्, र त्यस्ता मानिसहरूले मुक्ति प्राप्त गर्नु गाह्रो हुन्छ। मलाई भन—छली मानिसहरूले सत्यतालाई व्यवहारमा उतार्दा, के तिनीहरू छलमा संलग्न हुन्छन् त? सत्यतालाई अभ्यास गर्नको लागि तिनीहरूले मूल्य चुकाउनुपर्छ, तिनीहरूका आफ्नै चासोहरूलाई त्याग्नुपर्छ, अरूको सामुन्ने खुल्नुपर्छ र आफैलाई उदाङ्गो पार्नुपर्छ। तर तिनीहरूले कुनै कुरा लुकाएर राखेका हुन्छन्; जब तिनीहरू बोल्छन्, तिनीहरूले आधा कुरा मात्रै गर्छन्, र बाँकी कुरा लुकाएर राख्छन्। तिनीहरूले के भन्न खोजेका हुन् भनेर अरूले सधैँ अनुमान गर्नुपर्छ, र तिनीहरूको अर्थ पत्ता लगाउन सधैँ सानातिना कुराहरूलाई जोड्नुपर्छ। तिनीहरूले सधैँ आफूलाई चालबाजीको अवसर दिन्छन्, तिनीहरूले आफ्नो लागि खेल्ने ठाउँ खाली छोड्छन्। अरूले तिनीहरू छली छन् भन्ने थाहा पाएपछि, उनीहरूले तिनीहरूसँग कुनै सम्बन्ध राख्न चाहँदैनन्, र जेसुकै काम गर्दा पनि तिनीहरूप्रति सतर्क हुन्छन्। तिनीहरूले झूट बोल्छन् र छल्छन् अनि तिनीहरूले भनेका कुराहरूमा कुन साँचो र कुन झूटो हो, वा ती कुराहरू कति बनावटी छन् भन्ने थाहा नपाएर अरूले तिनीहरूलाई भरोसा गर्न सक्दैनन्। तिनीहरूले प्रायजसो आफूले बोलेको कुरा पूरा गर्दैनन् र मानिसहरूले हृदयमा तिनीहरूलाई कुनै मान्यता दिँदैनन्। अनि परमेश्वरको हृदयमा के हुन्छ? परमेश्वरले तिनीहरूलाई कसरी हेर्नुहुन्छ? परमेश्वरले त तिनीहरूलाई अझै बढी तिरस्कार गर्नुहुन्छ, किनभने परमेश्वरले मानिसहरूको हृदय र मनको गहिराइलाई हेर्नुहुन्छ। मानिसले बाहिर भएको कुरालाई मात्रै देख्न सक्छ, तर परमेश्वरले अझै सटीक, भित्री रूपमा, र वास्तविक रूपमा देख्न सक्नुहुन्छ।
तैँले विश्वास गरेको जति लामो समय भए पनि, तेरो कर्तव्य वा काम जे भए पनि, तेरो क्षमता राम्रो भए पनि खराब भए पनि, तेरो चरित्र असल भए पनि खराब भए पनि, तैँले सत्यतालाई स्विकार्न सक्छस् र इमानदार व्यक्ति बन्ने प्रयास गर्न सक्छस् भने, तैँले अवश्य नै इनामहरू पाउनेछस्। इमानदार व्यक्ति बन्न प्रयास नगर्ने कतिपय मानिसहरूले तिनीहरूको कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नु नै पर्याप्त हुन्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूलाई म यसो भन्छु, “तैँले कहिल्यै पनि आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न सक्नेछैनस्।” अरू मानिसहरूले इमानदार व्यक्ति बन्न सक्नु ठूलो कुरा होइन, तर परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सेवा गर्ने प्रयास गर्नु अझै ठूलो काम हो, र परमेश्वरलाई यसरी मात्रै सन्तुष्ट पार्न सकिन्छ भन्ने सोच्छन्। त्यसोभए प्रयास गरेर हेर—इमानदार व्यक्ति नबनी तिमीहरूले परमेश्वरको सेवा गर्न सक्छौ कि हेर। अरू मानिसहरूले इमानदार व्यक्ति बन्ने प्रयास गर्दैनन्, तर हरेक दिन प्रार्थना गर्ने, समयमा भेलामा जाने, परमेश्वरका वचनहरू खाने-पिउने, र अविश्वासीहरू जस्तो नजिउने गर्नमा नै सन्तुष्ट हुन्छन्। तिनीहरूले कुनै नियम तोडेनन् वा कुनै दुष्कर्म गरेनन् भने, त्यो नै पर्याप्त हुन्छ भन्ने ठान्छन्। तर के परमेश्वरलाई त्यसरी सन्तुष्ट पार्न सकिन्छ? तँ इमानदार व्यक्ति होइनस् भने तैँले कसरी परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्छस्? तँ इमानदार व्यक्ति होइनस् भने, तँ सही प्रकारको व्यक्ति होइनस्। तँ इमानदार होइनस् भने, तँ कुटिल र धूर्त व्यक्ति होस्। तैँले लापरवाही र झाराटारुवा तरिकाले काम गर्छस्, अनेक किसिमको भ्रष्टता प्रकट गर्छस्, र चाहेर पनि तैँले सत्यताको अभ्यास गर्न सक्दैनस्। इमानदार व्यक्ति बन्ने कार्यभन्दा बाहिर गरिने कुनै पनि कुरा राम्ररी गरिँदैन—तैँले कुनै पनि हालतमा परमेश्वरप्रति समर्पणता हासिल गर्न वा उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न सक्दैनस्। के इमानदारीताको मनोवृत्तिविना तैँले आफूले गर्ने कुनै पनि कुरामा परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्छस्? इमानदार मनोवृत्तिविना आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिस् भने तैँले कसरी परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्न सक्छस्? के तैँले यो काम उचित रूपमा गर्न सक्छस्? तँ सधैँ आफ्नै देहको बारेमा र आफ्नै सम्भावनाहरूका बारेमा मात्रै सोच्छस्, सधैँ आफ्नो देहको कष्टलाई कम गर्ने, मेहनत कम गर्ने, त्याग कम गर्ने, मूल्य कम चुकाउने चाहना मात्रै गर्छस्। तैँले सधैँ कुनै न कुनै कुरा लुकाइरहेको हुन्छस्। यो त छली मनोवृत्ति हो। आफूलाई परमेश्वरमा समर्पित गर्ने कुरामा समेत कतिपय मानिसहरूले षड्यन्त्र गर्छन्। तिनीहरू भन्छन्: “भविष्यमा म सहजताको साथ जिउनुपर्छ। परमेश्वरको काम कहिल्यै सकिएन भने के गर्ने? म उहाँमा आफूलाई सय प्रतिशत दिन सक्दिनँ; परमेश्वरको दिन कहिले आउनेछ त्यो समेत मलाई थाहा छैन। मैले परमेश्वरको लागि मेहनत गर्नुभन्दा पहिले राम्ररी सोचविचार गर्नुपर्छ, मेरो पारिवारिक जीवन र भविष्यको लागि बन्दोबस्त गर्नुपर्छ।” के यस्तो सोच्ने मानिसहरू धेरै छन्? जब व्यक्तिले यस्तै षडयन्त्र गर्छ र आफ्नो लागि भैपरिआउने कुराको योजना बनाउँछ भने त्यो कस्तो स्वभाव हो? के यस्ता मानिसहरू परमेश्वरप्रति बफादार हुन्छन्? के तिनीहरू इमानदार मानिसहरू हुन्? यसरी षड्यन्त्र गर्नु र भैपरिआउने कुराको योजना बनाउनु भनेको परमेश्वरसँग एउटै हृदयको हुनु होइन। यो त छली स्वभाव हो, र यस्ता मानिसहरूले छल गरिरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले परमेश्वरलाई गर्ने व्यवहार अवश्य नै इमानदार किसिमको हुँदैन। कतिपय मानिसहरूलाई के कुराको डर हुन्छ भने, तिनीहरूसँग अन्तरक्रिया वा उठबस गर्दा, तिनीहरूका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले तिनीहरूका समस्याहरूलाई र तिनीहरूको कद सानो छ भन्ने देख्नेछन्, वा तिनीहरूलाई नीच ठान्नेछन्। त्यसकारण जब तिनीहरू बोल्छन्, तब तिनीहरूले सधैँ जोशिलो छु, परमेश्वरको तृष्णा गर्छु, र सत्यताको अभ्यास गर्नमा पोख्त छु जस्तो देखाउने प्रयास गर्छन्। तर भित्री रूपमा, तिनीहरू अत्यन्तै कमजोर र नकारात्मक हुन्छन्। तिनीहरूले दह्रिलो भएको बहाना बनाउँछन् ताकि कसैले पनि तिनीहरूको वास्तविकता देख्न नसकून्। यो पनि छल नै हो। छोटकरीमा भन्दा, तैँले गर्ने जेसुकै कुरामा, चाहे त्यो जीवनमा होस् वा कर्तव्य पूरा गर्दा होस्, यदि तँ अरूलाई भुलाउन वा छल गर्न अनि तँलाई आदर र उपासना गर्ने तिनीहरूलाई बनाउन, वा तँलाई नीच ठान्न नलगाउन झूट र बहाना वा झूटो स्वरूपको प्रयोग गर्छस् भने, यो सबै छल नै हो। कतिपय महिलाहरूले आफ्नो श्रीमानलाई माया गर्छन्, तर वास्तवमा तिनीहरूका श्रीमान पिशाच र गैर-विश्वासीहरू हुन्छन्। उनका विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले उनका स्नेह अत्यन्तै दह्रिलो रहेछ भनेर भन्छन् भन्ने डरले, त्यस्ती महिलाले आफै सुरुमा यसो भन्छिन्: “मेरो श्रीमान त पिशाच हो।” तर हृदयमा उनले भन्छिन्: “मेरो श्रीमान त असल व्यक्ति हुनुहुन्छ।” मुखले त उनले सुरुमा भनेको कुरा भन्छिन्—तर त्यो त अरूलाई सुनाउनको लागि मात्रै हो, ताकि उनले आफ्नो श्रीमानको वास्तविकता चिनेकी छिन् भन्ने अरूले सोचून्। उनले वास्तवमा यसो भनिरहेकी हुन्छिन्: “यो कुरालाई प्रकाश नगर्नुहोस्। म नै सुरुमा यो दृष्टिकोण व्यक्त गर्नेछु ताकि तपाईंहरूले यसको बारेमा उल्लेख गर्न नपरोस्। मैले मेरो श्रीमानलाई पिशाच भनेर खुलासा गरिसकेँ, त्यसकारण मैले आफ्नो स्नेहलाई त्यागेको छु र तपाईंहरूले यसको बारेमा केही भन्नु पर्दैन।” के त्यो कपट होइन र? के त्यो देखावटी व्यवहार होइन र? यदि तैँले यसो गरिस् भने तैँले देखावटी रूप धारण गरेर मानिसहरूलाई छल गरिरहेको र बहकाइरहेको हुन्छस्। तैँले हरेक अवसरमा खेल खेलिरहेको, चलाकी गरिरहेको हुन्छस्, ताकि अरूले तेरो झूटो स्वरूप देखून्, तेरो साँचो रूप होइन। यो कुटिल कुरा हो; यो मानिसको छलीपन हो। तैँले आफ्नो श्रीमानलाई पिशाच हो भनी स्विकारेको होस् भने, किन तिनलाई डिभोर्स दिँदैनस्? किन त्यस पिशाचलाई, त्यस शैतानलाई इन्कार्दैनस्? तैँले तेरो श्रीमान पिशाच हो भनी भन्छस्, तर पनि त्यसैसँग जीवन बिताइरहन्छस्—तैँले पिशाचहरू मन पराउँछस् भन्ने यसले देखाउँछ। तैँले मुखले चाहिँ त्यो पिशाच हो भन्छस्, तर हृदयमा यो कुरालाई स्विकार्दैनस्। यसको अर्थ तैँले अरूलाई छल गरिरहेको छस्, तिनीहरूको आँखामा छारो हालिरहेको छस्। यसले तँ पिशाचहरूसँग सहभागी हुन्छस्, र तैँले तिनीहरूको रक्षा गरिरहेको छस् भन्ने देखाउँछ। यदि तँ सत्यताको अभ्यास गर्ने व्यक्ति होस् भने, तैँले त्यो पिशाच हो भनेर स्विकार्ने बित्तिकै तेरो श्रीमानलाई डिभोर्स गर्नेथिइस्। त्यसपछि तैँले गवाही दिन सक्थिस्, र यसले तँ र दियाबलसको बीचमा तैँले स्पष्ट घेरा कोरिरहेकी छस् भन्ने देखाउनेथियो। तर दुःखको कुरा, तैँले यो घेरा कोर्न नसकेको मात्रै होइन, तर तँ पिशाचसँग आफ्ना दिनहरू बिताउँदै जिइरहेकी छस्, र झूट र छलद्वारा विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई बहकाइरहेकी छस्। यसले तँ दियाबलस जस्तै छस्, तँ झूट बोल्ने अर्को पिशाच होस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। श्रीमानले जे गरे पनि श्रीमतीले पछ्याउँछिन् भन्ने भनाइ छ। तैँले पिशाचलाई बिहे गरेको छस् र त्यसलाई कहिल्यै पनि पिठ्यूँ फर्काउँदैनस्, त्यसकारण त्यसले तँ पनि पिशाच नै होस् भन्ने प्रमाणित गर्छ। तँ दियाबलसको होस्, तर तँ परमेश्वरको होस् भन्ने प्रमाणित गर्न तेरो श्रीमान पिशाच हो भनी भन्छस्—के यो झूट र छलको युक्ति होइन र? तँलाई सत्यताको बारेमा राम्ररी थाहा छ, तर पनि अरूको आँखा छल्नको लागि अझै यस्ता कुराहरूको प्रयोग गर्छस्। यो धूर्त कार्य हो; यो छली कार्य हो। धूर्त र छली मानिसहरू सबै पूर्ण रूपमा पिशाचहरू हुन्।
सबैमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ। यदि तैँले केही आत्मनिरीक्षण गरिस् भने, तैँले कतिपय स्थिति वा अभ्यासहरूमा अरूलाई झूटो प्रभाव पार्ने वा छलपूर्ण काम गर्ने गर्छस् भन्ने कुरा स्पष्ट रूपमा नै देख्छस्; तिमीहरू सबैले कुनै न कुनै बेला बहाना गरेका छौ वा ढोङ्ग गरेका छौ। कतिपय मानिसहरू यसो भन्छन्: “र पनि किन मैले थाहा पाएको छैनँ? म निष्कपट व्यक्ति हुँ। यो संसारमा मलाई हेपिएको र ठगिएको छ, तर मैले एक पटक पनि छल गरेको छैनँ। म त आफ्नो हृदयमा जे छ त्यही भन्छु।” त्यसले पनि तँ इमानदार व्यक्ति होस् भन्ने प्रमाणित गर्दैन। सायद तँ बुद्धिमान छैनस्, वा त्यति शिक्षित छैनस्, वा समूहमा तँ सहजै हेपिन्छस्, वा तँ काम गर्दा बुद्धि नपुर्याउने, थोरै सीप भएको अनुपयुक्त कायर होस्, र समाजको तल्लो स्तरमा पर्छस्—अझै पनि यसले तँ इमानदार व्यक्ति होस् भन्ने अर्थ दिँदैन। इमानदार व्यक्ति भनेको सत्यतालाई स्वीकार गर्न सक्ने व्यक्ति हो—बिचरा भन्न लायक, केही न कामको, मूर्ख, वा निष्कपट व्यक्ति होइन। तिमीहरूले यी कुराहरूलाई चिन्न सक्नुपर्छ, होइन र? प्रायजसो कतिपय मानिसहरूले यसो भनेर प्रार्थना गरेको सुन्ने गर्छु: “म कहिल्यै झूट बोल्दिनँ—मलाई पो सधैँ झूट बोलिन्छ। मलाई सधैँ मानिसहरूले हेला गर्छन्। परमेश्वरले खाँचोमा परेकोलाई गोबरको थुप्रोबाट उठाउनुहुन्छ भनेर भन्नुभएको छ, र म त्यस्तै मानिसहरूमध्ये एक हुँ। यो परमेश्वरको अनुग्रह हो। परमेश्वरले हामीजस्ता समाजबाट हेपिएका निश्छल मानिसहरूलाई दया गर्नुहुन्छ। यो साँच्चै नै परमेश्वरको करुणा हो!” परमेश्वरले खाँचोमा परेकालाई गोबरको थुप्रोबाट उठाउनुहुन्छ भन्नुको पछाडि व्यावहारिक पक्ष छ। तैँले त्यसलाई पहिचान गर्न सके पनि, यसले तँ इमानदार व्यक्ति होस् भन्ने प्रमाणित गर्दैन। वास्तवमा, कतिपय मानिसहरू बेवकुफ र मूर्ख नै हुन्छन्; तिनीहरू कुनै सीप नभएको, कमजोर क्षमता भएको, र सत्यतालाई पटक्कै नबुझेका मूर्खहरू हुन्छन्। परमेश्वरले उल्लेख गर्नुभएका इमानदार मानिसहरूसँग त्यस्तो व्यक्तिको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। परमेश्वरले खाँचोमा परेकाहरूलाई गोबरको थुप्रोबाट उठाउनुहुन्छ भन्ने कुरा साँचो हो, तर बेवकुफ र मूर्खहरू यसरी उठाइनेमा पर्दैनन्। तेरो क्षमता अत्यन्तै खराब छ, र तँ मूर्ख, केही न कामको छस्, र तँ गरिब परिवारमा जन्मेको र समाजको तल्लो स्तरको सदस्य होस्, र पनि तँ परमेश्वरको मुक्तिको निसाना होइनस्। तैँले समाजमा धेरै कष्ट भोगेको छस् र छुवाछूत भोगेको छस् भन्दैमा, तँलाई सबैले हेला गरेका छन् र ठगेका छन् भन्दैमा, तँ इमानदार व्यक्ति होस् भन्ने नसोच्। त्यस्तो सोच्छस् भने, तँ नराम्ररी भूलमा परेको छस्। के तँ इमानदार व्यक्ति कस्तो हुन्छ त्यसका बारेमा कुनै गलतबुझाइ वा भ्रमहरूमा परिरहेको छस्? के तिमीहरूले यो सङ्गतिद्वारा केही स्पष्टता प्राप्त गर्यौ? इमानदार व्यक्ति बन्नु मानिसहरूले सोचेको जस्तो होइन; यो घुमाउरो बोल्नबाट टाढा बस्ने सीधा बोल्ने व्यक्ति बन्नु होइन। व्यक्ति स्वाभाविक रूपमै सीधा बोल्ने व्यक्ति हुन सक्छ, तर त्यसको अर्थ ऊ जाल वा छलमा संलग्न हुँदैन भन्ने हुँदैन। सबै भ्रष्ट मानवमा धूर्त र छली भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ। जब मानिसहरू शैतानको प्रभावमा रहेर, र यसका शक्तिहरूबाट सञ्चालित र नियन्त्रित भएर, संसारमा जिउँछन् तब तिनीहरूको लागि इमान्दार हुनु असम्भव हुन्छ। तिनीहरू पहिलेभन्दा झन धेरै छली मात्र बन्न सक्छन्। भ्रष्ट मानवजातिको बीचमा जिएर इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि धेरै कठिनाइहरूको सामना गर्नुपर्छ। हामीलाई अविश्वासीहरू, दियाबलसका राजाहरू, र जिउँदा पिशाचहरूले गिल्ला गर्ने, निन्दा गर्ने, आलोचना गर्ने, बहिस्कार गर्ने र खेदाउने सम्भावना समेत हुन्छ। त्यसकारण, के यो संसारमा इमानदार व्यक्तिको रूपमा जिउनु सम्भव छ? के यो संसारमा जिउनको लागि हाम्रो लागि कुनै ठाउँ छ? हो, छ। यो संसारमा जिउनको लागि हाम्रो लागि अवश्य नै ठाउँ छ। परमेश्वरले हामीलाई पूर्वनियुक्ति गर्नुभएको र चुन्नुभएको छ, र उहाँले अवश्य नै हाम्रो लागि बाटो खोल्नुहुन्छ। हामी परमेश्वरमा विश्वास गर्छौँ र उहाँकै अगुवाइमा उहाँलाई पछ्याउँछौँ, र हामी उहाँले दिनुहुने सास र जीवनद्वारा नै जिउँछौँ। हामीले परमेश्वरका वचनहरूको सत्यता स्विकारेका हुनाले, कसरी जिउने त्यसको बारेमा हामीसँग नयाँ नियमहरू, र हाम्रो जीवनका लागि नयाँ उद्देश्यहरू छन्। हाम्रो जीवनको जग परिवर्तन भएको छ। हामीले सत्यता प्राप्त गर्न र मुक्ति पाउनकै लागि जिउने नयाँ शैली, आनीबानीको नयाँ तरिका अपनाएका छौँ। हामीले जिउने नयाँ पद्धति अपनाएका छौँ: हामी आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्नको लागि जिउँछौँ। हामीले भौतिक रूपमा के खान्छौं, हामीले के लाउँछौं, वा हामी कहाँ बस्छौं भन्ने कुरासँग यसको बिल्कुलै कहींकतै कुनै सम्बन्ध छैन; यो हाम्रो आत्मिक आवश्यकता हो। धेरै मानिसहरूलाई इमानदार व्यक्ति बन्न धेरै गाह्रो छ जस्तो लाग्छ। यसको एउटा कारण के हो भने भ्रष्ट स्वभावबाट मुक्त हुनु निकै गाह्रो छ। यसको साथै, यदि तिमीहरू अविश्वासीहरूका बीचमा जिइरहेका छौ भने—अनि विशेष गरी यदि तिमीहरू तिनीहरूसँगै काम गरिरहेका छौ भने—इमानदार व्यक्ति बन्दा र साँचो बोल्दा तिमीहरूलाई हाँसोमा उडाइन्छ, गिल्ला गरिन्छ, आलोचना गरिन्छ, बहिस्कार वा निष्कासन समेत गरिन्छ। त्यसले हाम्रो बाँच्ने आधारमा चुनौती दिन्छ। धेरै मानिसहरूले भन्छन्: “इमानदार व्यक्ति बनेर साध्य हुँदैन। यदि मैले खुलस्त बोले भने मलाई घाटा हुन्छ, र झूट नबोली म केही पनि पूरा गर्न सक्दिनँ।” यो कस्तो दृष्टिकोण हो? त्यो त छली व्यक्तिको दृष्टिकोण र तर्क हो। तिनीहरूले आफ्नै हैसियत र हितहरूको रक्षा गर्नको लागि झूटो र छली कुराहरू भन्छन्। तिनीहरू यी कुराहरू गुमाउने डरले इमानदार मानिसहरू बन्न र सत्यता बताउन इच्छुक हुँदैनन्। सबै भ्रष्ट मानवजाति त्यस्तै हुन्छन्। तिनीहरू जति नै शिक्षित भए पनि, तिनीहरूको हैसियत जति उच्च वा सानो भए पनि, तिनीहरू अधिकृत भए पनि आम जनता भए पनि, तिनीहरू सेलिब्रेटी भए पनि सामान्य व्यक्ति भए पनि, तिनीहरू सबैले निरन्तर झूट बोल्छन् र ठग्छन्, र कोही पनि भरोसा लायक हुँदैनन्। यदि यी भ्रष्ट स्वभावलाई समाधान गरिएन भने, तिनीहरूले सधैँ निरन्तर झूट बोल्ने र छल्ने गरिरहन्छन्, र छली स्वभावले भरिन्छन्। के यसरी तिनीहरूले परमेश्वरमा साँचो समर्पणता हासिल गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्न सक्छन्? अवश्य नै सक्दैनन्।
के तिमीहरूलाई इमानदार व्यक्ति बन्न गाह्रो छ जस्तो लाग्छ? के तिमीहरूले अभ्यास समेत गर्ने प्रयास गरेका छौ? कुन-कुन पक्षमा तिमीहरूले इमानदार व्यक्ति बन्ने अभ्यास र अनुभव गरेका छौ? तिमीहरूका अभ्यासहरू कुन-कुन सिद्धान्तहरूमा केन्द्रित थिए? तिमीहरूसँग अहिले यसको कुन स्तरको अनुभव छ? के तिमीहरू यस्तो अवस्थामा पुगेका छौ जहाँ तिमीहरू लगभग इमानदार व्यक्ति बनिसकेका छौ? यदि तिमीहरूले यो हासिल गरेका छौ भने, त्यो राम्रो कुरा हो! परमेश्वरका वचनहरूबाट हामी के देख्न सक्नुपर्छ भने, हामीलाई मुक्ति दिन र रूपान्तरण गर्नको लागि, उहाँले केही प्रारम्भिक कार्यहरू मात्र गर्ने वा भविष्यमा के हुनेछ भनेर देखाउनलाई काम गर्ने, र त्यसलाई त्यतिमै छोडिदिने मात्र गर्नुहुन्न। न त उहाँले मानिसहरूको बाहिरी बानीबेहोरालाई नै परिवर्तन गर्नुहुन्छ। बरु, उहाँ त हरेक व्यक्तिलाई परिवर्तन गर्न चाहनुहुन्छ, तिनीहरूको हृदयको अन्तस्करणबाट र तिनीहरूको स्वभाव र तिनीहरूको सारबाटै सुरु गर्दै, उहाँले तिनीहरू प्रत्येकलाई स्रोतबाटै रूपान्तरित गर्न चाहनुहुन्छ। परमेश्वरले यसरी नै काम गर्नुहुने हुनाले, हामीले आफूप्रति कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? हामीले हामीले खोजी गर्ने कुरा, हाम्रो स्वभावगत परिवर्तन, र हामीले निर्वाह गर्ने कर्तव्यहरूको लागि जिम्मेवारी लिनुपर्छ। हामीले गर्ने सबै कुरामा हामी गम्भीर हुनुपर्छ, कुनै पनि कुरालाई चिप्लन दिनु हुँदैन, र सबै कुरालाई चिरफारको लागि प्रस्तुत गर्न सक्नुपर्छ। तैँले हरेकपटक कुनै काम सक्दा, चाहे तँलाई त्यो काम सही रूपमा गरिएजस्तो लागे पनि, त्यो काम सत्यताअनुरूप हुन्छ भन्ने जरुरी हुँदैन। यसको विश्लेषण गरिनुपर्छ, र यसलाई परमेश्वका वचनहरूअनुसार तुलना, प्रमाणित र खुट्याउने गरिनुपर्छ। यस तरिकाले, यो सही थियो कि गलत थियो भन्ने कुरा स्पष्ट हुन्छ। यसको साथै, तैँले गलत गरेको छु भनी सोचेको कुरालाई पनि विश्लेषण गरिनुपर्छ। यसको लागि दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सङ्गति गर्दै, खोजी गर्दै, र एकअर्कालाई सहयोग गर्दै थप समय बिताउनुपर्छ। तैँले जति धेरै सङ्गति गर्छस्, तेरो हृदय त्यति नै बढी उज्यालो हुनेछ, र तैँले त्यति नै बढी सत्यताका सिद्धान्तहरू बुझ्नेछस्। यो परमेश्वरको आशिष् हो। यदि तिमीहरूमध्ये कसैले पनि आफ्नो हृदय खोल्दैनौ, र अरूको नजरमा राम्रो देखिने र आफूलाई अरूले उच्च नजरले हेरून् र आफ्नो खिल्ली नउडाऊन् भन्ने उद्देश्यले तिमीहरू सबैले आफूलाई ढाकछोप गर्छौ भने, तिमीहरूले साँचो वृद्धि अनुभव गर्नेछैनौ। यदि तैँले सधैँ छदम् भेष धारण गर्छस् र सङ्गतिमा कहिल्यै खुल्दैनस् भने, तैँले पवित्र आत्माको अन्तर्दृष्टि प्राप्त गर्नेछैनस्, र तँ सत्यता बुझ्न सक्षम हुनेछैनस्। अनि, यसको नतिजा के हुनेछ? तँ सदासर्वदा अन्धकारमै जिउनेछस्, र तैँले मुक्ति प्राप्त गर्नेछैनस्। यदि तँ सत्यता प्राप्त गर्न र आफ्नो स्वभाव परिवर्तन गर्न चाहन्छस् भने, तैँले सत्यता प्राप्त गर्न र सत्यता अभ्यास गर्नलाई मूल्य चुकाउनुपर्छ, र तैँले आफ्नो हृदय खोलेर अरूसित सङ्गति गर्नुपर्छ। यो तेरो जीवन प्रवेश र तेरो स्वभावगत परिवर्तन दुवैको लागि फाइदाजनक हुन्छ। भेलाहरूमा तिमीहरूका अनुभव र बुझाइको बारेमा छलफल गर्दा यसले तिमीहरूलाई र अरूलाई फाइदा गर्छ। तिमीहरूमध्ये कसैले पनि आफ्नो आत्मज्ञान, वा आफ्नो अनुभव र बुझाइको बारेमा कुरा गरेनौ भने के हुन्छ; कसैले आफूलाई विश्लेषण गरेनौ वा खुलस्त बताएनौ भने; यदि तिमीहरू सबै अक्षरहरू र धर्मसिद्धान्तहरूको बारेमा बोल्न सिपालु छौ तर आफ्नो बुझाइको बारेमा कसैले पनि बताउँदैनौ, र तिमीहरूसँग भएको थोरै आत्मज्ञानको बारेमा खुलासा गर्न तिमीहरू कसैले साहस गर्दैनौ भने, के हुन्छ? तिमीहरू सबै भेला हुन्छौ र विनम्र शब्दहरू र सुखद सुनिने कुराहरू गर्छौ, एक-अर्काको चापलुसी गर्ने र तारिफ गर्ने कुराहरू गर्छौ, र कपटी कुरा गर्छौ। “ए, आजभोलि तपाईं निकै राम्रो हुनुभएको छ। तपाईंमा केही परिवर्तन आएको छ!” “आजभोलि ठूलो विश्वास देखाउन थाल्नुभएको छ!” “तपाईं कति जोसिलो हुनुहुन्छ है!” “तपाईंले त सेवाको लागि मैलेभन्दा धेरै मेहनत गर्नुभएको छ।” “तपाईंका योगदानहरू मेराभन्दा धेरै छन्!” यस्तै परिस्थितिको विकास हुन्छ। सबैले एक-अर्काको चापलुसी र तारिफ गर्छन्, र कसैले पनि सबैले चिनेर बुझून् भनी विश्लेषणको लागि आफ्नो साँचो रूपलाई खुलासा गर्न मान्दैनन्। के यस्तो वातावरणमा साँचो मण्डली जीवन हुनसक्छ? अहँ, हुन सक्दैन। कतिपय मानिसहरू यसो भन्छन्: “मैले मण्डली जीवन जिएको निकै वर्ष भयो। म सधैँ सन्तुष्ट हुँदै आएको छु र मलाई आनन्द लागेको छ। भेलाहरूमा, विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई प्रार्थना गर्न र परमेश्वरको प्रशंसाका भजनहरू गाउन मन पर्छ। प्रार्थना र भजनहरूद्वारा सबै जनाले भावुक भएर आँसु झार्छन्। कहिलेकहीँ परिस्थिति भावनाले ओतप्रोत हुन्छ र हामी सबै जना भावुक हुन्छौँ र पसीना-पसीना हुन्छौँ। विश्वासी दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू गाउँछन् र नाच्छन्; यो सम्पन्न, रङ्गिन मण्डली जीवन हो, र साह्रै आनन्द लाग्छ। यसमा साँच्चै नै पवित्र आत्माको कार्य समावेश छ। त्यसपछि, हामी परमेश्वरका वचनहरू खान्छौँ-पिउछौँ, र परमेश्वरका वचनहरूले हाम्रो हृदय छोएको अनुभव गर्छौँ। सङ्गति गर्दा हरेक पटक नै सबै जना अत्यन्तै उत्साहित हुन्छन्।” केही वर्षसम्म यस्तो मण्डली जीवन जिउँदा सबैलाई रमाइलो लाग्छ, तर यसबाट के आउँछ? बिरलै कुनै पनि व्यक्ति सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्छ, र परमेश्वरको गवाही दिने आफ्नो गवाहीको बारेमा बिरलै कसैले व्याख्या गर्न सक्छ। परमेश्वरका वचनहरू पढ्दा, गीत गाउँदा र नाच्दा तिनीहरूसँग धेरै जोस हुन्छ, तर सत्यतामा सङ्गति गर्ने समयमा, कतिपय मानिसहरूलाई चासो हुँदैन। कसैले पनि इमानदार व्यक्ति बन्दाको आफ्नो अनुभवको बारेमा कुरा गर्दैन; कसैले पनि आफ्नो विश्लेषण गर्दैन, र अरूलाई आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव देखाउन र चिनाउन, र अरूको फाइदा र सुधारको लागि कसैले पनि आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई उदाङ्गो पार्दैन। कसैले पनि परमेश्वरको महिमा दिन आफ्नो वास्तविक अनुभव र गवाहीको बारेमा सङ्गति गर्दैन। वर्षौँको मण्डली जीवन त्यसरी गाउँदै-नाच्दै, खुसी हुँदै र रमाइलो गर्दै खेर गएको हुन्छ। मलाई भन: यो खुसी र आनन्द कहाँबाट आएको हुन्छ? म भन्छु परमेश्वरले यस्तो हेर्न चाहनुहुन्न वा यसले उहाँलाई सन्तुष्ट पार्दैन, किनभने उहाँले त मानिसहरूको जीवनको स्वभाव परिवर्तन आएको, र मानिसहरूले सत्यताको वास्तविकतामा जिएको हेर्न चाहनुहुन्छ। परमेश्वरले यो वास्तविकता हेर्न चाहनुहुन्छ। भेला हुँदा तिमीहरूले आफ्नो भजन किताब समाएर उहाँको प्रशंसामा गाउँदै र नाच्दै गरेको, वा उत्साहित भएको उहाँ चाहनुहुन्न—उहाँले त्यो हेर्न चाहनुहुन्न। यसको विपरीत, यो देख्दा परमेश्वरलाई दुःख लाग्छ, पीडा हुन्छ, र बेचैन हुन्छ, किनभने उहाँले हजारौँ हजार वचनहरू बोल्नुभएको छ, र पनि एक जना व्यक्तिले पनि तिनलाई साँचो रूपमा पालना गरेको र त्यसमा जिएको छैन। त्यस्तो कुराले परमेश्वरलाई चिन्तित तुल्याउँछ। तिमीहरूले मण्डली जीवनबाट पाएको थोरै शान्ति र खुसीमा प्रायजसो सन्तुष्ट र आफैप्रति ढुक्क मान्ने गर्छौ। तिमीहरूले परमेश्वरलाई प्रशंसा गर्छौ र केही आनन्द, सान्त्वना वा केही आत्मिक पूर्णताको अनुभव गर्छौ, त्यसपछि तिमीहरूले आफ्नो विश्वासको अभ्यास राम्ररी गरेका छौ भन्ने विश्वास गर्छौ। तिमीहरू यी भ्रमहरूलाई अङ्गाल्छौ र तिनलाई पूँजीको रूपमा, परमेश्वरमा विश्वास गरेपछि पाएको सबैभन्दा ठूलो कुराको रूपमा लिन्छौ, र तिमीहरूको जीवन स्वभावमा परिवर्तन र मुक्तिको मार्गमा प्रवेश गर्नुको सट्टामा तिनैलाई स्विकार्छौ। त्यसरी, तिमीहरूलाई सत्यताको पछि लाग्नु वा इमानदार व्यक्ति बन्नु आवश्यक छैन भन्ने लाग्छ। आफ्नो बारेमा मनन गर्नु वा आफ्ना समस्याहरूलाई चिरफार गर्नु वा परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गर्नु पर्ने कुनै आवश्यकता छैन भन्ने ठान्छौ। यो त भयानक क्षेत्रमा प्रवेश गर्नु हो। यदि मानिसहरू यसरी नै अघि बढिरहे भने; परमेश्वरको काम पूरा हुन लागेको बेला, तिनीहरू अझै पनि इमानदार मानिसहरू बनेका छैनन् वा आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गरेका छैनन् भने; तिनीहरूले परमेश्वरप्रति साँचो समर्पणता हासिल गरेका छैनन् र ख्रीष्ट-विरोधीहरूद्वारा अझै पनि बहकाउ र नियन्त्रणमा पर्न सक्छन् भने; यदि तिनीहरू शैतानको प्रभावबाट उम्केका छैनन् भने; यदि परमेश्वरले दिनुभएका यी मापदण्डहरू तिनीहरूले अझै पूरा गरेका छैनन् भने, तिनीहरूलाई परमेश्वरले मुक्ति दिनुहुनेछैन। त्यसैले परमेश्वर चिन्तित हुनुहुन्छ।
विश्वासमा नयाँ हुँदा मानिसहरू सधैँ अत्यन्तै उत्साहित हुन्छन्। जब तिनीहरूले परमेश्वरले सत्यतामा दिनुभएको सङ्गति सुन्छन्, तब तिनीहरूले विशेष रूपमा यस्तो सोच्छन्: “अब मैले सत्यता बुझेँ। मैले साँचो मार्ग भेट्टाएँ। मलाई साह्रै खुसी लागेको छ!” हरेक दिन नै नयाँ वर्ष वा विवाह-भोज जस्तो आनन्दमय हुन्छ; हरेक दिन तिनीहरू कसैले भेला वा सङ्गति आयोजना गर्छन् कि भनेर अपेक्षा गर्छन्। तर केही वर्षपछि, कतिपय मानिसहरूले मण्डली जीवनप्रतिको तिनीहरूको जोश र परमेश्वरमा विश्वास गर्दाको जोश पनि गुमाउँछन्। किन त्यसो हुन्छ? किनभने तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरू र सत्यताको सतही र सैद्धान्तिक बुझाइ मात्रै हुन्छ। तिनीहरू परमेश्वरका वचनहरूमा साँचो रूपमा प्रवेश गरेका, वा तिनीहरूले त्यसको वास्तविकता व्यक्तिगत रूपमा अनुभव गरेका हुँदैनन्। परमेश्वरले भन्नुभएजस्तै, धेरै मानिसहरूले भोजमा अत्यन्तै उत्कृष्ट खानेकुरा हेर्छन्, तर तिनीहरूमध्ये धेरै जना हेर्न मात्रै आएका हुन्छन्। तिनीहरू परमेश्वरले दिनुभएका मीठा-मीठा खानेकुरालाई उठाएर खाँदैनन्, चाखेर आफ्नो शरीरलाई पोषण दिँदैनन्। परमेश्वरले यही कुरालाई घृणा गर्नुहुन्छ, र उहाँलाई यसले चिन्तित तुल्याउँछ। के तिमीहरू अहिले यस्तै स्थितिमा छैनौ र? (हो।) म तिमीहरूलाई सहयोग गर्नको लागि तिमीहरू सबैलाई बारम्बार सङ्गति दिन्छु। मलाई के कुराले चिन्तित तुल्याउँछ भने, यी प्रवचनहरू सुनेपछि र आफ्नो आत्मिक खाँचो पूरा गरेपछि, तिनलाई अभ्यास गर्न तिमीहरूले केही पनि गर्दैनौ र त्यसको बारेमा थप विचार गर्दैनौ। त्यस्तो अवस्थामा, मैले भनेको सबै कुरा व्यर्थ भएको हुनेछ। कुनै व्यक्तिको क्षमता जस्तो भए पनि, दुई-तीन वर्षको विश्वासपछि तिमीहरूले त्यो व्यक्ति सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हो कि होइन भनेर भन्न सक्नेछौ। यदि तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति हुन् भने, ढिलो-चाँडो तिनीहरूले यसलाई पछ्याउनेछन्; यदि तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्ने व्यक्ति होइनन् भने, तिनीहरू लामो समयसम्म रहनेछैनन्, र खुलासा हुनेछन् र हटाइनेछन्। के तिमीहरू साँच्चै सत्यतालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू हौ? के तिमीहरू इमानदार मानिसहरू बन्न इच्छुक छौ? के भविष्यमा तिमीहरू परिवर्तन हुन सक्छौ? यो सङ्गतिपछि तिमीहरूले योमध्ये कतिलाई व्यक्तिगत रूपमा लागू गर्नेछौ? योमध्ये कतिले तिमीहरूमा वास्तवमा नै परिणामहरू ल्याउनेछन्? त्यो सब अज्ञात छ; यो कुरा अन्तिममा प्रकट हुन्छ। कुनै व्यक्ति नयाँ विश्वासी हुँदा कति धेरै लागिपर्न सक्छ वा उसले कति धेरै कष्ट भोग्न सक्छ त्यससँग यसको कुनै सम्बन्ध हुँदैन। मुख्य कुरा भनेको तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम गर्छन् कि गर्दैनन्, र तिनीहरूले सत्यतालाई स्विकार्न सक्छन् कि सक्दैनन् भन्ने हो। सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले मात्रै प्रवचन सुनेपछि त्यसको बारेमा मनन गर्छन्। तिनीहरूले मात्रै परमेश्वरका वचनहरूलाई कसरी अभ्यास गर्ने, तिनलाई कसरी अनुभव गर्ने, आफ्नो दैनिक जीवनमा कसरी लागू गर्ने, परमेश्वरमा साँच्चै समर्पित हुने व्यक्ति बन्नको लागि परमेश्वरका वचनहरूको सत्यताको वास्तविकतामा कसरी जिउने भन्ने बारेमा मनन गर्नेछन्। त्यसैले सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले अन्तिममा सत्यता प्राप्त गर्छन्। सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूले साँचो मार्गलाई स्विकार्न त सक्छन्; तिनीहरू हरेक दिन भेलामा गएर प्रवचनहरू सुन्न र केही धर्मसिद्धान्त सिक्न सक्छन्, तर तिनीहरू कठिनाइ र परीक्षामा पर्ने बित्तिकै, नकारात्मक र कमजोर हुन्छन्, र तिनीहरूले आफ्नो विश्वास समेत त्याग्न सक्छन्। विश्वासीको रूपमा, तँ सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छस् कि सक्दैनस् भन्ने कुरा सत्यताप्रति तेरो आचरण र तेरो खोजीको उद्देश्य के हो त्यस कुरामा निर्भर हुन्छ: तेरो खोजी साँच्चै सत्यतालाई आफ्नो जीवनको रूपमा प्राप्त गर्नु हो कि होइन भन्ने कुरामा। कतिपय मानिसहरूले अरूलाई सहयोग गर्न, परमेश्वरको सेवा गर्न, वा मण्डलीको नेतृत्व राम्ररी गर्नका लागि सत्यताले आफूलाई सुसज्जित गर्छन्। त्यो नराम्रो कुरा होइन, र यसको अर्थ ती मानिसहरूले केही बोझ लिएका छन् भन्ने हुन्छ। तर तिनीहरूले आफ्नो जीवन प्रवेशमा वा सत्यताको अभ्यास गर्ने कार्यमा ध्यान दिँदैनन् भने, र समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको खोजी गर्दैनन् भने, के तिनीहरू सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छन्? त्यो असम्भव हुनेछ। यदि तिनीहरूमा सत्यताको वास्तविकता छैन भने तिनीहरूले अरूलाई कसरी सहयोग गर्न सक्छन्? तिनीहरूले कसरी परमेश्वरको सेवा गर्न सक्छन्? के तिनीहरूले मण्डलीको काम राम्ररी गर्न सक्छन्? त्यो पनि असम्भव नै हुनेछ। तैँले कति धेरै प्रवचन सुनेको छस्, वा तैँले कुन मार्ग रोजेको छस् त्यसले केही फरक पार्दैन। म तिमीहरूलाई सही दृष्टिकोण बताउँछु: तैँले जुनसुकै कर्तव्य पूरा गरे पनि, तँ अगुवा भए पनि वा साधारण विश्वासी भए पनि, तैँले मुख्य रूपमा परमेश्वरका वचनहरूमा नै जोड दिनुपर्छ। तैँले तिनलाई अध्ययन गर्ने र गम्भीरता पूर्वक तिनको बारेमा सोच्ने गर्नुपर्छ। सुरुमा तैँले जान्नुपर्ने र अभ्यास गर्नुपर्ने सबै सत्यतालाई बुझ्नुपर्छ; आफूलाई ती वचनहरूसँग तुलना गरेर आफै लागू गर्नुपर्छ। तैँले सत्यतालाई बुझेर त्यसमा प्रवेश नगरी सत्यता प्राप्त गरेको हुँदैनस्। यदि तँ आफूले बुझेको धर्मसिद्धान्त सधैँ अरूलाई बुझाउँछस्, तर तँ तिनलाई अभ्यास गर्न वा अनुभव गर्न सक्दैनस् भने, यो गल्ती हो—यो मूर्खता र अज्ञानता हो। तैँले परमेश्वरका वचनहरूलाई सत्यताको रूपमा अभ्यास र अनुभव गर्नुपर्छ, र क्रमिक रूपमा धेरै सत्यता बुझ्दै जानुपर्छ। त्यसपछि तैँले आफ्नो कर्तव्यमा झन्-झन् राम्रा परिणामहरू प्राप्त गर्न थाल्नेछस्, र अरूलाई सुनाउनको लागि तँसँग धेरै अनुभव र गवाहीहरू हुनेछन्। यसरी, परमेश्वरका वचनहरू तेरो जीवन बनेको हुनेछ। तैँले अवश्य नै आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्नेछस्, र परमेश्वरले तँलाई दिएको आज्ञा पनि पूरा गर्न सक्नेछस्। यदि तँ सधैँ यी वचनहरूसँग अरूलाई तुलना गर्न, अरूमा लागू गर्न, वा तिनलाई आफ्नो कामको पूँजीको रूपमा प्रयोग गर्न चाहन्छस् भने, तँ समस्यामा हुनेछस्। यसो गर्दा, तैँले पावलले लिएकै मार्ग लिइरहेको हुन्छस्। तैँले यस्तो दृष्टिकोण राखिस् भने, यी वचनहरूलाई धर्मसिद्धान्त, सिद्धान्तको रूपमा लिइरहेको हुन्छस्, र तँ भाषणहरू दिन र काम पूरा गर्न यी सिद्धान्तहरूलाई प्रयोग गर्न चाहन्छस्। यो अत्यन्तै खतरनाक कुरा हो—झूटा अगुवाहरू र ख्रीष्ट-विरोधीहरूले यसै गर्छन्। यदि तँ आफ्नो स्थितिलाई परमेश्वरका वचनहरू अनुसार हेर्न चाहन्छस् भने, अनि सुरुमा आफ्नो बारेमा मनन गरेर बुझाइ प्राप्त गरिस्, र सत्यतालाई अभ्यास गरिस् भने, तैँले इनामहरू प्राप्त गर्नेछस् र तँ सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछस्। त्यसपछि मात्रै तँ आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्न योग्य हुनेछस् र तँसँग त्यसो गर्ने कद हुनेछ। यदि तँसँग परमेश्वरको काम र उहाँका वचनहरूको व्यावहारिक अनुभव छैन भने; यदि तँ जीवनमा समेत प्रवेश गरेको छैनस् तर अक्षरहरू र सिद्धान्तको कुरा मात्रै बोल्न सक्छस् भने, तैँले काम नै गरे पनि, त्यो अन्धाधुन्ध गरिरहेको हुन्छस्, र ठोस कुरा केही हासिल गर्दैनस्। अन्तिममा तँ झूटो अगुवा र ख्रीष्ट-विरोधी बन्नेछस्, र तँलाई हटाइनेछ। यदि तैँले सत्यताको एउटा पक्षलाई बुझिस् भने, सुरुमा तैँले आफूलाई यससँग तुलना गरेर यसलाई आफ्नो जीवनमा लागू गर्नुपर्छ, ताकि यो तेरो वास्तविकता बनोस्। त्यसपछि तैँले अवश्य नै केही कुरा प्राप्त गर्नेछस् र तँ परिवर्तन हुनेछस्। यदि तँलाई परमेश्वरका वचनहरू असल छन्, ती सत्यता हुन् र तिनमा वस्तविकता छ भन्ने लाग्छ, तर हृदयमा सत्यताको बारेमा मनन गर्ने वा त्यसलाई बुझ्ने प्रयास गर्दैनस्, अनि आफ्नो व्यावहारिक जीवनमा यसको अभ्यास र अनुभव गर्नुको सट्टा त्यसलाई नोटबुकमा लेखेर बिर्सिदिन्छस् भने, तैँले कहिल्यै सत्यता बुझ्नेछैनस् वा प्राप्त गर्नेछैनस्। जब तँ परमेश्वरका वचनहरू सुन्छस् वा प्रवचनहरू र सङ्गति सुन्छस्, तब तैँले मनन गरेर तिनलाई आफ्नो जीवनसँग तुलना गर्नुपर्छ, तिनलाई आफ्नै स्थितिहरूसँग जोड्नुपर्छ, र आफ्नै समस्याहरू समाधान गर्नको लागि प्रयोग गर्नुपर्छ। यसरी वचनहरू लागू गरेर मात्रै त्यसबाट तैँले केही साँचो कुरा सिक्न सक्छस्। के तिमीहरूले प्रवचन सुनेपछि यसरी नै अभ्यास गर्छौ? गर्दैनौ भने, परमेश्वर तिमीहरूको जीवनमा हुनुहुन्न, न त उहाँका वचनहरू नै छन्, अनि उहाँमाथिको तिमीहरूको विश्वासमा कुनै वास्तविकता छैन। तिमीहरू अविश्वासीहरू जस्तै परमेश्वरका वचनहरूभन्दा बाहिर जिइरहेका छौ। परमेश्वरमा विश्वास गर्ने, तर उहाँका वचनहरूलाई अभ्यास गर्न र अनुभव गर्नको लागि तिनलाई आफ्नो वास्तविक जीवनमा लागू गर्न नसक्ने जोकोही व्यक्तिले परमेश्वरमा साँचो रूपमा विश्वास गरेको हुँदैन—तिनीहरू गैर-विश्वासीहरू हुन्। सत्यताको अभ्यास गर्न नसक्ने मानिसहरू परमेश्वरको आज्ञापालन गर्ने मानिसहरू होइनन्, तिनीहरू त उहाँको विरुद्धमा विद्रोह गर्ने र उहाँलाई विरोध गर्ने मानिसहरू हुन्। आफ्नो वास्तविक जीवनमा परमेश्वरका वचनहरू लागू नगरिकन, तिनीहरूसँग परमेश्वरका वचनहरू अनुभव गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। अनि यदि व्यक्तिले आफ्नो वास्तविक जीवनमा परमेश्वरको काम वा उहाँका वचनहरूको न्याय र सजाय अनुभव गर्दैनन् भने, तिनीहरूसँग सत्यता प्राप्त गर्ने कुनै उपाय हुँदैन। के तिमीहरूले यो कुरा बुझ्यौ? यदि तिमीहरूले यी वचनहरू बुझ्न सक्छौ भने, त्यो एकदम राम्रो हो—तर तिमीहरूले तिनलाई जसरी बुझे पनि, तिमीहरूले जति बुझे पनि, सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको तिमीहरूले आफूले बुझेका परमेश्वरका वचनहरू र सत्यताहरूलाई आफ्नो जीवनमा ल्याएर, तिनलाई अभ्यास गर्नु नै हो। तिमीहरू कदमा बढ्ने र तिमीहरूको स्वभाव परिवर्तन हुने एउटै मात्र उपाय त्यही मात्रै हो।
जब परमेश्वरले सत्यता व्यक्त गर्नुहुन्छ वा मानिसहरूका लागि आफ्ना मापदण्डहरू अघि सार्नुपर्छ, तब उहाँले तिनीहरूका लागि सिद्धान्तहरू र अभ्यासका मार्गहरू सधैँ दिनुहुन्छ। उदाहरणको लागि, हामीले भर्खरै कुरा गरेको विषय, अर्थात् इमानदार व्यक्ति बन्नुलाई लिऊँ: परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार मानिसहरू कसरी बन्ने र इमानदार व्यक्ति बन्ने सिद्धान्तहरू कसरी अभ्यास गर्ने भनेर बताउँदै तिनीहरूलाई सही मार्गमा लैजानको लागि एउटा बाटो दिनुभएको छ। परमेश्वरले भन्नुभयो, “यदि तँ ज्योतिको मार्ग खोजी गर्नको लागि आफ्ना गोप्य कुराहरू—आफ्ना अप्ठ्याराहरू—लाई अन्य व्यक्तिहरू समक्ष ल्याउन अत्यन्तै अनिच्छुक छस् भने, म भन्छु तँ सजिलैसँग मुक्ति नपाउने र सजिलैसँग अँध्यारोबाट बाहिर नआउने व्यक्ति होस्।” यसको तात्पर्य के हो भने हामीले गुप्त वा व्यक्तिगत ठानेको कुरालाई लिएर त्यसलाई प्रकट गर्नुपर्छ, र त्यसलाई विश्लेषणको लागि अघि सार्नुपर्छ भनेर उहाँले हामीलाई मापदण्ड दिनुभएको छ। तिमीहरूले यो कुराको बारेमा विचार गरेका छैनौ: तिमीहरूलाई यसरी अभ्यास गर्न लगाउनको लागि परमेश्वरले यसो भन्नुभएको हो भनेर तिमीहरू बुझ्दैनौ वा तिमीहरूलाई थाहा हुँदैन। कहिलेकहीँ तँ धूर्त र छली अभिप्रायको साथ व्यवहार गर्छस्, त्यसकारण तेरा व्यवहार र अभिप्रायहरू परिवर्तन हुनुपर्छ। सायद तेरा बोलीवचनको धूर्त वा छली प्रकृतिलाई कसैले बुझ्न सक्दैन होला—तर आफैलाई स्याबासी नदे। तैँले परमेश्वरको अघि आएर आफूलाई जाँच्नुपर्छ—तैँले मानिसहरूलाई मूर्ख बनाउन सक्छस्, तर परमेश्वरलाई मूर्ख बनाउन सक्दैनस्। तैँले प्रार्थना गर्नुपर्छ, आफ्ना अभिप्राय र विधिहरूलाई उदाङ्गो पारेर विश्लेषण गर्नुपर्छ, तेरा यी अभिप्रायहरू परमेश्वरलाई प्रसन्न पार्ने किसिमका छन् कि छैनन्, वा उहाँको लागि ती घिनलाग्दा छन् कि छैनन्, तैँले तिनलाई उदाङ्गो पार्न सक्छस् कि सक्दैनस्, तिनको बारेमा कुरा गर्न गाह्रो हुन्छ कि हुँदैन, र ती सत्यता अनुरूप हुन्छन् कि हुँदैनन् त्यसको बारेमा मनन गर्नुपर्छ। यस्तो चिरफार र विश्लेषणद्वारा तैँले यो मामला वास्तवमा सत्यता अनुरूप छैन भन्ने कुरा पत्ता लगाउनेछस्; यस्तो व्यवहारलाई खुलासा गर्न गाह्रो हुन्छ, र परमेश्वरले यसलाई घृणा गर्नुहुन्छ। त्यसपछि, तैँले यो व्यवहार परिवर्तन गर्छस्। मेरो यो सङ्गति तिमीहरूलाई कस्तो लाग्यो? तिमीहरूमध्ये कति जना पक्कै पनि चिन्तित भएका छौ। तिमीहरू सोच्छौ: “परमेश्वरमा विश्वास गर्नु साह्रै जटिल रहेछ। यहाँसम्म आइपुग्दा नै निकै गाह्रो भएको थियो—अब मैले फेरि सबै सुरुबाट गर्नुपर्ने भयो?” वास्तवमा के हो भने, अहिले परमेश्वर आउनुभएको छ, र उहाँले मानवजातिलाई सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्न थाल्नुभएको छ। विश्वासी, र व्यक्तिको रूपमा गर्नुपर्ने सुरुवात यही नै हो। यदि तँ राम्रो सुरुवात गर्न चाहन्छस् भने, तैँले सुरुमा दर्शनहरूका सत्यताहरू र परमेश्वरलाई पछ्याउनुको महत्त्वको बारेमा सिकेर, त्यसपछि सत्यताको अभ्यास गर्ने र आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा गर्ने कार्यमा ध्यान केन्द्रित गर्दै आफ्नो विश्वासमा दह्रिलो जग निर्माण गर्नुपर्छ। यसरी, तँ सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक्छस्। यदि तैँले अक्षरहरू र धर्मसिद्धान्तको बारेमा कुरा गर्ने कार्यमा मात्रै ध्यान दिन्छस् र यी कुराहरूका बारेमा जग निर्माण गर्छस् भने, त्यो समस्या बन्छ। यो त बालुवामा घरको जग बसाल्नु जस्तै हो: तैँले जति अल्गो घर बनाए पनि, त्यो ढल्ने खतरामा हुन्छ, र त्यो घर टिक्नेछैन। तैपनि, अहिलेसम्म तिमीहरू सबैमा एउटा तारिफयोग्य कुरा छ, जुन कुरा के हो भने, तिमीहरू मैले दिएको सङ्गति बुझ्छौ र त्यो सुन्न तयार हुन्छौ। यो राम्रो हो। सत्यताको खोजी गर्नु र वास्तविकतामा प्रवेश गर्नु नै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हो, र बाँकी कुरा अतिरिक्त हो। तँलाई यो कुरा थाहा छ भने, तेरो विश्वासमा सही मार्गमा हिँड्न तँलाई गाह्रो हुनेछैन। सत्यताको खोजी गर्ने मार्गमा हिँड्नको लागि, तैँले सुरुमा आफैलाई चिनेको हुनुपर्छ—तँमा के-कस्ता भ्रष्ट स्वभावहरू छन् र तेरा कमजोरीहरू के-के हुन् त्यसको बारेमा तँ स्पष्ट हुनुर्छ। त्यसपछि तैँले आफूलाई सत्यताले सुसज्जित गर्नुको महत्त्व बुझ्नेछस्, र तैँले समस्याहरू समाधान गर्न शीघ्र रूपमा सत्यताको खोजी गर्न सक्नेछस्। समयले कसैलाई पर्खँदैन! तैँले जीवन प्रवेश सम्बन्धी आफ्ना समस्याहरूलाई समाधान गरेर सत्यताको वास्तविकता प्राप्त गरेपछि, तैँले शान्तिको अझै ठूलो बोध गर्नेछस्। तँ जति ठूलो विपत्तिमा भए पनि, तँलाई डर लाग्नेछैन। यदि तिमीहरूले सत्यताको खोजी नगरी यी विगत केही वर्ष खेर फाल्यौ, र परिस्थितिहरू आइपर्दा, तिमीहरू झुल्छौ, र प्रतीक्षा गर्दै निष्क्रिय अवस्थामा बस्छौ, समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको प्रयोग पनि गर्न सक्दैनौ, तर अझै पनि सांसारिक दर्शनहरू र भ्रष्ट स्वभावमा जिउँछौ भने, त्यो कति दयनीय हुनेछ! यदि ठूला-ठूला विपत्तिहरू आउने दिनमा, तिमीहरूमा सत्यताको वास्तविकता अलिकति पनि छैन भने, तिमीहरूलाई सत्यताको खोजी नगरेकोमा वा आफ्नो कर्तव्य राम्ररी पूरा नगरेकोमा अनि कुनै पनि सत्यता प्राप्त नगरेकोमा पछुतो हुनेछ। तिमीहरू निरन्तर चिन्तामा जिइरहेका हुनेछौ। अहिले, पवित्र आत्माको कामले कसैलाई पर्खँदैन। परमेश्वरले मानिसहरूलाई तिनीहरूको विश्वासको केही प्रारम्भिक वर्षमा केही अनुग्रह र कृपा दिनुहुन्छ; उहाँले तिनीहरूलाई सहयोग र भरण-पोषण दिनुहुन्छ। यदि मानिसहरू कहिल्यै परिवर्तन भएनन् र सत्यताको वास्तविकतामा कहिल्यै प्रवेश गरेनन्, तर आफूलाई थाहा भएको सिद्धान्तमा नै सन्तुष्ट हुन्छन् भने, तिनीहरू खतरामा हुन्छन्। तिनीहरूले पहिले नै पवित्र आत्माको काम, र परमेश्वरको मुक्ति र उहाँले मानवजातिलाई दिनुहुने सिद्धता पाउने अन्तिम मौका गुमाइसकेका हुन्छन्। तिनीहरू रुँदै र दाह्रा किट्दै विपत्तिमा मात्रै पर्नेछन्।
जब तिमीहरूले आफ्नो विश्वासको जग बसाल्न सुरु गर्छौ, तब तिमीहरूले सत्यतालाई पछ्याउने मार्गमा दह्रिलो गरी जग बसाल्नुपर्ने हुन्छ। तिमीहरू सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने सुरुवातको बाटोमा हुनुपर्छ, अक्षरहरू र धर्मसिद्धान्त फलाक्ने बाटोमा होइन। तिमीहरूले सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने, सबै कुरामा सत्यताको खोजी र अभ्यास गर्ने, सबै कुरामा सत्यतालाई अभ्यास गर्न सक्ने र यसलाई सबै कुराको तुलनाको रूपमा प्रयोग गर्ने कार्यमा ध्यान दिनुपर्छ। तिमीहरूले सत्यताको अभ्यास कसरी गर्ने, अभ्यासका सिद्धान्तहरू के-के हुन्, र सत्यताको कस्तो अभ्यासले परमेश्वरका मापदण्डहरूलाई पूरा गर्छ र परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्छ त्यस कुरालाई मनन गर्नुपर्छ। तैपनि, मानिसहरूमा कदको कमी छ। तिनीहरूले सधैँ सत्यताको अभ्याससँग सम्बन्धित नरहेका, आत्मज्ञान वा इमानदार व्यक्ति बन्ने कार्यसँग सम्बन्धित नरहेका कुराहरूका बारेमा सोधिरहेका हुन्छन्। के यो दयनीय कुरा होइन र? के त्यसले सानो कद छ भन्ने देखाउँदैन र? कतिपय मानिसहरूले परमेश्वरले आफ्नो कामको यो चरणलाई सुरु गर्ने बित्तिकै यसलाई स्विकारेका थिए, र आजको दिनसम्मै तिनीहरू विश्वासी नै छन्। तर तिनीहरूले अझै पनि सत्यताको वास्तविकता भनेको के हो, वा सत्यताको अभ्यास गर्नु भनेको के हो त्यो कुरालाई बुझेका छैनन्। कतिले भन्छन्, “मैले आफ्नो विश्वासको लागि आफ्नो परिवार र जागिर छोडेँ र निकै दुःख पनि पाएँ। तपाईंले कसरी मसँग कुनै सत्यताको वास्तविकता छैन भनेर भन्न सक्नुहुन्छ? मैले आफ्नो परिवार छोडेँ—के त्यो वास्तविकता होइन र? मैले आफ्नो विवाह त्यागेँ—के त्यो वास्तविकता होइन र? के त्यो सबै सत्यताको अभ्यास गरेको अभिव्यक्ति होइन र?” बाहिरबाट हेर्दा, तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्न बाहिरी संसार त्यागिस्, र परिवार छोडिस् भन्ने देखिन्छ। तर के त्यसको अर्थ तँ सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छस् भन्ने हुन्छ? के यसको अर्थ तँ इमानदार व्यक्ति, परमेश्वरमा समर्पित व्यक्ति होस् भन्ने हुन्छ? के यसको अर्थ तेरो स्वभाव परिवर्तन भएको छ, वा तँ सत्यता वा मानवता भएको व्यक्ति होस् भन्ने हुन्छ? अवश्य नै हुँदैन। तेरा यी बाहिरी कार्यहरू अरूको लागि राम्रा देखिन सक्छन्—तर त्यसको अर्थ तैँले सत्यताको अभ्यास गरिरहेको छस् वा तँ परमेश्वरमा समर्पित छस् भन्ने हुँदैन, र त्यसले अवश्य नै तँ सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गरिरहेको छस् भन्ने अर्थ दिँदैन। मानिसहरूको त्याग र समर्पणता अत्यन्तै अशुद्ध हुन्छन्, र मानिसहरू आशिष पाउने अभिप्रायले नियन्त्रित हुन्छन्, र तिनीहरू परीक्षा र शोधनद्वारा शुद्ध भएका हुँदैनन्। त्यसैले धेरै मानिसहरू अझै पनि आफ्नो कर्तव्यमा लापरवाही गर्छन् र कुनै वास्तविक परिणामहरू प्राप्त गर्दैनन्; तिनीहरूले मण्डलीको काममा बाधा, व्यवधान ल्याउने, त्यसलाई कमजोर बनाउने, र अनेक किसिमका समस्याहरू ल्याउने गर्छन्। तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्ने बारेमा केही सोच्दैनन् र नकारात्मकता फैलाइरहन्छन्, झूट बोलिरहन्छन्, र आफ्नो कुरा सही साबित गर्न, तथ्यहरू बङ्ग्याउँछन्, चाहे मण्डलीले तिनीहरूलाई सफाइ गरेर नै किन ननिकालोस्। कतिपय मानिसहरूले विश्वास गरेको एक-दुई दशक भइसकेको हुन्छ, र पनि तिनीहरू पागल जस्तै अनियन्त्रित भएर अनेक किसिमका दुष्कर्म गर्छन्। त्यसपछि तिनीहरूलाई मण्डलीले सफाइ गरेर हटाउँछ वा निकाल्छ। तिनीहरूले धेरै भयानक कुराहरू गर्न सक्छन् भन्ने तथ्य नै तिनीहरूको चरित्र भयानक छ, तिनीहरू अत्यन्तै कुटिल र धूर्त छन्, र तिनीहरू निश्छल, आज्ञाकारी, वा समर्पित मानिसहरू होइनन् भन्ने कुराको पर्याप्त प्रमाण हो। किनभने तिनीहरूले सत्यताको अभ्यास गर्ने र इमानदार व्यक्ति बन्ने कार्यलाई कहिल्यै त्यति वास्ता गरेका हुँदैनन्। तिनीहरूले परमेश्वरमाथिको विश्वासलाई यस्तो ठान्छन्: “मैले मेरो परिवार त्यागेको छु, परमेश्वरको लागि मेहनत गरेको छु, दुःख भोगेको छु, र मूल्य चुकाएको छु भने, परमेश्वरले मेरा कार्यहरूलाई सम्झनुपर्छ, र मैले उहाँको मुक्ति पाउनुपर्छ।” यो त पूरा नहुने कामना मात्रै हो। यदि तँ मुक्ति प्राप्त गर्न र साँच्चै परमेश्वरको अघि आउन चाहन्छस् भने, सुरुमा तँ खोजी गर्दै परमेश्वरकहाँ आउनुपर्छ: “हे परमेश्वर, मैले के अभ्यास गर्नुपर्छ? मानिसहरूलाई मुक्ति दिने तपाईंको मापदण्ड के हो? तपाईंले कस्ता मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ?” हामीले सबैभन्दा बढी यही कुराको खोजी गर्नुपर्छ र यसैलाई जान्नुपर्छ। आफ्नो जग सत्यतामा बसाल्, सबै कुरामा सत्यता र वास्तविकतामा प्रयास गर्, त्यसपछि तँ जग भएको र जीवन भएको व्यक्ति हुनेछस्। यदि तैँले अक्षरहरू र धर्मसिद्धान्तमा आफ्नो जग बसालिस्, सत्यतामा कहिल्यै अभ्यास गरिनस् वा सत्यतामा कहिल्यै प्रयास गरिनस् भने, तँ कहिल्यै जीवन नपाएको व्यक्ति बन्नेछस्। जब हामी इमानदार व्यक्ति बन्ने अभ्यास गर्छौँ, तब हामीसँग इमानदार व्यक्तिको जीवन, वास्तविकता, र सार हुन्छ। त्यसपछि हामीसँग इमानदार व्यक्तिको अभ्यास र व्यवहार हुन्छ, र कम्तीमा पनि, हाम्रो इमानदार पक्षले परमेश्वरलाई आनन्दित तुल्याउनेछ, र उहाँले यसलाई अनुमोदन गर्नुहुनेछ। तैपनि, हामी प्रायजसो झूट, चलाकी, र छल देखाउँछौँ, जसलाई धोइनुपर्छ। त्यसैले त हामीले खोजीलाई जारी राख्नुपर्छ तर अल्झेर बस्नु हुँदैन। परमेश्वरले हामीलाई पर्खिरहनुभएको छ र हामीलाई मौका दिइरहनुभएको छ। यदि तँ कहिल्यै पनि इमान्दार व्यक्ति बन्ने योजना बनाउँदैनस्, कसरी इमान्दारीपूर्वक र हृदयबाट बोल्ने, कसरी चलाकी वा छलविना काम-कुरा गर्ने, कसरी इमान्दार व्यक्तिजस्तो व्यवहार गर्ने भनेर कहिल्यै खोजी गर्दैनस् भने, तँ कुनै पनि हालतमा इमानदार मानवको स्वरूपमा जिउनेछैनस् वा इमानदार व्यक्ति बन्ने सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्नेछैनस्। यदि तँ सत्यताको निश्चित पक्षको वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छस् भने, तैँले सत्यताको त्यो पक्ष प्राप्त गरेको हुन्छस्; यदि तँमा त्यो वास्तविकता छैन भने, तँमा त्यो जीवन वा कद हुँदैन। परीक्षाहरू र प्रलोभनको सामना गर्दा, वा कुनै आज्ञा पाउँदा, तँमा कुनै वास्तविकता भएन भने, तैँले सहजै ठक्कर खान र गल्ती गर्न सक्छस्; तैँले परमेश्वरलाई चिढ्याउने र उहाँको उल्लङ्घन गर्ने सम्भावना धेरै हुन्छ। तैँले आफूलाई रोक्न सक्नेछैनस्। धेरै मानिसहरू आफ्नो कर्तव्यमा अनियन्त्रित भएर काम गर्दै सल्लाह लिन र सुधार हुन मान्दैनन्, मण्डलीको काममा गम्भीर बाधा र व्यवधान ल्याउँछन् अनि परमेश्वरको घरका हितहरूमा गम्भीर हानि गर्छन्। अन्तिममा यी मानिसहरूलाई बढारिन्छ वा हटाइन्छ—यो अपरिहार्य परिणाम हो। तर यदि तैँले अहिले इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि सत्यताको अभ्यास गरिरहेको छस् भने, इमानदार व्यक्तिको रूपमा तेरो अनुभवको गवाहीलाई परमेश्वरले अनुमोदन गर्नुहुन्छ। त्यसलाई कसैले पनि तँबाट खोस्न सक्दैन, र यो वास्तविकता र यो जीवनबाट तँलाई कसैले बन्चित गर्न सक्दैन। कतिपय मानिसहरूले यो सोध्छन्, “म इमानदार व्यक्ति भएको लामो समय भइसक्यो। के म फेरि धूर्त व्यक्ति बन्न सक्छु?” यदि तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्यागेको छस् भने; यदि तँमा इमानदार व्यक्ति बन्नुको सत्यताको वास्तविकता छ भने; यदि तँ मानव रूपमा जिइरहेको छस् र आफ्नो हृदयमा चलाकी, छल, र अविश्वासीहरूको संसारलाई घृणा गर्छस् भने, तँ शैतानको प्रभावको अधीनमा हुनको लागि फर्कन सक्दैनस्। किनभने तँ परमेश्वरका वचनहरू अनुसार जिउन सक्छस्; तँ ज्योतिमा जिइरहेकै हुन्छस्। धूर्त व्यक्तिबाट इमानदार व्यक्तिमा परिवर्तन हुनु सहज छैन। परमेश्वरले अत्यन्तै मन पराउनुहुने इमानदार व्यक्तिबाट धूर्त व्यक्तिमा परिवर्तन हुनु असम्भव छ र यो अझै कठिन हुन्छ। कतिपय मानिसहरू यसो भन्छन्: “इमानदार व्यक्ति बनेको धेरै वर्षको अनुभव मसँग छ। प्रायजसो म साँचो बोल्छु र म निकै इमानदार छु। तर कहिलेकहीँ म झूटो, घुमाउरो, वा चलाकी कुरा भन्छु।” यो समाधान गर्न निकै सजिलो समस्या हो। यदि तँ सत्यताको खोजी गर्ने र सत्यताको लागि लागिपर्ने कार्यमा ध्यान दिन्छस् भने, भविष्यमा परिवर्तन हुन नसक्ने बारेमा चिन्ता गर्नु पर्दैन। तँ अवश्य नै निरन्तर सुधार हुँदै जानेछस्। यो त भूमिमा रोपिएको बीउ जस्तै हो, यदि तैँले यसमा पानी लगाइस् र यसले दैनिक घाम पायो भने, पछि यसले फल दिन्छ कि दिँदैन भनेर तैँले चिन्ता गर्नु पर्दैन, र शिशिरमा अवश्य नै कटनी हुनेछ। तिमीहरूले अहिले सबैभन्दा बढी चिन्ता गर्नुपर्ने कुरा भनेको यही हो: के तिमीहरूले इमानदार व्यक्ति बन्ने कार्यमा कुनै प्रवेश गरेका छौ? के तिमीहरूले झूट बोल्ने क्रम झन्-झन् कम भइरहेको छ? के तिमीहरूले अहिले समग्रमा इमानदार व्यक्ति हुँ भनी भन्न सक्छौ? मुख्य प्रश्नहरू यिनै हुन्। यदि कसैले: “म छली व्यक्ति हुँ भन्ने मलाई थाहा छ, तर मैले इमानदार व्यक्ति बन्ने अभ्यास कहिल्यै गरेको छैन” भनेर भन्छ भने, त्यस व्यक्तिमा इमानदार व्यक्ति बन्नुको कुनै वास्तविकता छैन। तैँले धेरै परिश्रम गर्नुपर्छ, तेरो जीवनको हरेक पक्षलाई, तेरा सबै विभिन्न व्यवहारहरूलाई, छलको अभ्यास गर्ने सबै तरिकाहरूलाई, र अरूलाई व्यवहार गर्ने तेरो तरिकालाई चिरफार गर्नुपर्छ। यी कुराहरूको चिरफार गर्नुभन्दा पहिले, तँलाई आफैप्रति निकै खुसी लाग्ने गरेको, र आफूले गरेको कुरामा आत्मसन्तुष्टि मिल्ने गरेको हुनसक्छ। तर परमेश्वरका वचनहरूसँग तुलना गरेर तिनलाई चिरफार गरेपछि, तँ छक्क पर्नेछस्, “म यति खराब र यति कु-नियत भएको र धूर्त छु भन्ने मलाई थाहा थिएन!” तैँले आफ्नो वास्तविकतालाई पत्ता लगाउनेछस्, र आफ्ना कठिनाइहरू, कमजोरी, र छलीपनहरू साँच्चै पहिचान गर्नेछस्। यदि तैँले कुनै विश्लेषण गरिनस्, र सधैँ आफूलाई इमानदार व्यक्ति, छल विहीन व्यक्ति ठान्छस्, र पनि आफूलाई छली व्यक्ति भन्छस् भने, तँ कहिल्यै पनि परिवर्तन हुनेछैनस्। यदि तैँले आफ्नो हृदयका ती तुच्छ र दुष्ट अभिप्रायहरूलाई खोतलिनस् भने, तैँले आफ्नो कुरूपता र भ्रष्टतालाई कसरी देख्नेछस्? तैँले आफ्ना भ्रष्ट स्थितिहरूका बारेमा मनन गरिनस् र त्यसलाई चिरफार गरिनस् भने, के तैँले तँ कति गहन रूपमा भ्रष्ट भएको छस् त्यसको सत्यता देख्नेछस्? तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई बुझिनस् भने, समस्याहरू समाधान गर्न सत्यताको खोजी कसरी गर्ने त्यो तँलाई थाहा हुनेछैन; सत्यताको खोजी कसरी गर्ने र परमेश्वरका मापदण्डहरू अनुसार वास्तविकतामा कसरी प्रवेश गर्ने तँलाई थाहा हुनेछैन। यो वाक्यांशको साँचो अर्थ त्यही हो: “सत्यताको अभ्यास गरिनस् भने तँसँग कहिल्यै वास्तविकता हुनेछैन।”
परमेश्वरले भन्नुहुने हरेक कुरा सत्यता हुन्छ—हरेक वचनमा सत्यताको वास्तविकता हुन्छ, र यो सबै नै सकारात्मक कुराहरूको वास्तविकता हुन्छ। मानिसहरूले परमेश्वरका वचनहरूलाई अभ्यास गर्न र तिनमा प्रवेश गर्न ती वचनहरूलाई आफ्नो दैनिक जीवनमा प्रयोग गरे पुग्छ। परमेश्वरको हरेक वचन मानवजातिका खाँचोहरूप्रति लक्षित हुन्छ, र हरेक वचन नै मानिसहरूले आफूलाई त्यससँग तुलना गर्नको खातिर हुन्छ। ती वचनहरू झलक्क हेरेर छोडिदिनको लागि हुँदैनन्, न त ती तेरा केही आत्मिक खाँचो पूरा गर्नको लागि नै हुन्छन्, न त तैँले ओठे-सेवा गर्न भनेर न त अक्षर र धर्मसिद्धान्तहरूबारे कुरा गर्ने तेरो खाँचो पूरा गर्नको लागि नै हुन्छन्। परमेश्वरको हरेक वचनमा सत्यताको वास्तविकता हुन्छ। यदि तैँले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्दैनस् भने, तँसँग सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने कुनै उपाय हुँदैन—तँ सधैँ वास्तविकतासँग कुनै सम्बन्ध नभएको व्यक्ति बन्नेछस्। यदि तैँले इमानदार व्यक्ति बन्ने अभ्यास गर्छस् भने, तँसँग इमानदार बन्नुको वास्तविकता हुनेछ र तैँले झूटो बहाना गर्नुको सट्टा इमानदार व्यक्ति बन्ने साँचो स्थितमा जिउन सक्नेछस्। तैँले कस्तो व्यक्ति इमानदार हुन्छ र कस्तो व्यक्ति इमानदार हुँदैन, र परमेश्वरले किन छली मानिसहरूलाई घृणा गर्नुहुन्छ, त्यो कुरा पनि बुझ्न सक्नेछस्। तैँले साँच्चै नै इमानदार व्यक्ति बन्नुको महत्त्व बुझ्नेछस्; परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार व्यक्ति बन्ने मापदण्ड दिनुहुँदा उहाँले कस्तो महसुस गर्नुहुन्छ, र उहाँले किन मानिसहरूलाई त्यो मापदण्ड दिनुहुन्छ, तैँले त्यो अनुभव गर्नेछस्। आफू धूर्तताले भरिएको छु भन्ने थाहा पाएपछि, तैँले आफ्नो छलीपन र कुटिलपनलाई घृणा गर्नेछस्। आफू कसरी विनालाज छली र कुटिल स्वभावले जिएछु भनेर तँलाई घृणा लाग्नेछ। त्यसकारण तँ परिवर्तन हुन उत्सुक हुनेछस्। यस तरिकाले, तैँले इमानदार व्यक्ति बन्नु नै सामान्य मानवतामा रहने र अर्थपूर्ण जीवन जिउने एउटै तरिका हो भन्ने कुरा झन्झन् अनुभूति गर्दै जानेछस्। तँलाई लाग्नेछ कि परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार व्यक्ति बन्ने मापदण्ड दिनु अत्यन्तै अर्थपूर्ण रहेछ। अनि, तँलाई लाग्नेछ कि यसो गरेर मात्रै तैँले परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न सक्छस्, इमानदार मानिसहरूले मात्रै मुक्ति प्राप्त गर्नेछन्, र परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा पूर्ण रूपमा सही हुन्छ। मलाई भन: के परमेश्वरले मानिसहरूलाई इमानदार बन्न लगाउनु अर्थपूर्ण छ? (हजुर, छ।) त्यसो भए, अहिलेदेखि नै, तिमीहरूले आफ्ना छली र कुटिल पक्षहरूलाई चिरफार गर्न सुरु गर्नुपर्छ। ती कुराहरू चिरफार गरिसकेपछि, तैँले हरेक छली कुराको पछाडि एउटा अभिप्राय, निश्चित लक्ष्य, र मानव कुरूपता हुन्छ भन्ने पत्ता लगाउनेछस्। यो छलले मानिसहरूको मूर्खता, स्वार्थ, र तुच्छता प्रकट गर्छ भन्ने पनि तैँले पत्ता लगाउनेछस्। जब तैँले त्यो कुरा पत्ता लगाउनेछस्, तब आफ्नो साँचो रूप देख्नेछस्, र आफ्नो साँचो रूप देखेपछि, तैँले आफैलाई घृणा गर्नेछस्। अनि, जब तैँले आफूलाई घृणा गर्न थाल्छस्, जब तैँले आफू कस्तो छु भनेर साँच्चै थाहा पाउँछस्, के तब पनि तैँले आफ्नो प्रदर्शन गरिरहनेछस्? के तैँले हरेक मौकामा धाक लगाइरहनेछस्? के तँ सधैँ अरूबाट तारिफ र प्रशंसा चाहिरहनेस्? के तैँले परमेश्वरका मापदण्डहरू अत्यन्तै उच्च छन्, तिनको कुनै आवश्यकता छैन भनेर अझै भन्नेछस्? तैँले त्यस्तो व्यवहार गर्नेछैनस्, र तैँले त्यस्ता कुराहरू भन्नेछैनस्। तैँले परमेश्वरले भन्नुभएको कुरामा सहमति जनाउनेछस्, र “आमेन” भन्नेछस्। तँ आफ्नो हृदय र मनदेखि, र नजरदेखि नै विश्वस्त हुनेछस्। जब यस्तो हुन्छ, यसको अर्थ हो, तैँले परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास गर्न थालेको छस्, तँ वास्तविकतामा प्रवेश गरेको छस्, र तैँले परिणामहरू देख्न थालेको छस्। तैँले परमेश्वरका वचनहरू जति अभ्यास गर्छस्, तँलाई ती कति सही र कति जरुरी छन् भन्ने कुरा त्यति नै महसुस हुनेछ। यदि तँ तिनलाई अभ्यास गर्दैनस्, तर: “अहो, म बेइमानी रहेछु, म छली रहेछु” भन्दै भुनभुनाइरहन्छस् भने, कुनै परिस्थितिको सामना गर्दा तँ अझै पनि सधैँ झैँ छली नै रहिरहन्छस्। तर यस क्रममा सधैँभरि तँलाई त्यो छलपूर्ण कार्य होइन, बरू इमानदारिता नै हो भन्ने लाग्छ, र तँ त्यसरी नै त्यो कुराबाट अघि बढ्नेछस्। अर्कोपटक कुनै परिस्थिति आइपर्दा, तैँले फेरि खेल खेल्नेछस्। तँ अप्रत्यक्ष र छली हुनेछस्, र तैँले झूटबाहेक अरू केही बोल्नेछैनस्। त्यसपछि, तैँले आफैलाई प्रश्न गर्नेछस्: “के म फेरि पनि कुटिल र छली भएँ? के मैले फेरि झूट बोलेँ? तर त्यो झूटमा गनिँदैन होला।” तैँले परमेश्वरको अघि आएर प्रार्थना गर्छस्: “हे परमेश्वर, हेर्नुहोस्, म कसरी सधैँ खेल खेलिरहेको हुन्छु, कुटिल र छली भइरहेको हुन्छु। बिन्ती छ, मलाई क्षमा गर्नुहोस्। अर्कोपटक म त्यस्तो गर्नेछैनँ, र त्यस्तो गरेँ भने, मलाई अनुशासनमा राख्नुहोस्।” तैँले यसबारे सामान्य रूपमा व्याख्या गर्दै अलिअलि मात्रै उल्लेख गर्छस्। कस्तो व्यक्तिले यस्तो गर्छ? यो त सत्यतालाई प्रेम नगर्ने र सत्यता अभ्यास गर्न इच्छा नगर्ने व्यक्ति हो। तैँले केही मूल्य चुकाएको हुन सक्छस् वा आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्दै, परमेश्वरको सेवा गर्दै, वा प्रवचनहरू सुन्दै केही समय बिताएको हुन सक्छस्। तैँले जागिरको केही घण्टा त्यागेको र अलिक थोरै पैसा कमाएको पनि हुन सक्छस्। तर वास्तवमा, तैँले सत्यता पटक्कै अभ्यास गरेको छैनस्, र तैँले सत्यता अभ्यास गर्ने विषयलाई गम्भीर रूपमा लिएको छैनस्। तँ यसबारेमा कहिल्यै केही नसोची सतही र लापरवाही हुँदै आएको छस्। यदि सत्यता अभ्यास गर्दा तँ झारा मात्रै टार्छस् भने, त्यसले सत्यताप्रतिको तेरो मनोवृत्ति प्रेमको मनोवृत्ति होइन भन्ने कुरा प्रमाणित गर्छ। तँ सत्यता अभ्यास गर्न अनिच्छुक व्यक्ति होस्; तँ सत्यताबाट टाढा छस् र सत्यताप्रति दिक्क मान्छस्। तैँले आशिष्हरू पाउनको लागि विश्वास गरेको छस्, र दण्ड पाउने डरले मात्रै तँ परमेश्वरबाट टाढा गएको छैनस्। त्यसकारण आफूलाई राम्रो देखाउन धर्मसिद्धान्तका शब्द र अक्षरहरू प्रचार गर्ने प्रयास गर्दै, केही आत्मिक शब्दावली र केही प्रचलित भजनहरू सिक्दै, सत्यता सङ्गति गर्ने केही चलनचल्तीका वाक्यांशहरू र तेरो विश्वाससँग सम्बन्धित केही प्रचलित शब्दहरू सिक्दै, तँ आफ्नो विश्वासमा झारा टार्दै छस्। तैँले आफूलाई आत्मिक व्यक्तिजस्तै राम्रो पारेर देखाउँछस्, र आफू परमेश्वरको इच्छाअनुरूपको व्यक्ति हुँ र उहाँद्वारा प्रयोग गरिन लायक छु भन्ने सोच्छस्। तैँले आत्मसन्तुष्ट भएर आफैलाई बिर्सन्छस्। तँ यो सतही तहको छवि, अनि यी ढोँगी व्यवहारको बहकाउमा पर्छस् र मूर्ख बन्छस्। तँ मर्ने दिनसम्मै यी कुराहरूद्वारा मूर्ख बन्छस्, र तैँले स्वर्गमा उचालिनेछु भन्ने सोचे पनि, वास्तवमा तँ नरकमा खसालिनेछस्। त्यस्तो विश्वासको अर्थ के हुन्छ र? तेरो यो तथाकथित “विश्वास” मा केही पनि वास्तविक हुँदैन। बढीमा, तैँले परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्ने कुरा स्विकारेको हुन्छस्, तर तँ सत्यताको वास्तविकतामा अलिकति पनि प्रवेश गरेको छैनस्। त्यसकारण, अन्त्यमा, तेरो परिणाम अविश्वासीहरूको जस्तै हुनेछ—तँ नरक जानेछस्, र तेरो कुनै असल परिणाम आउनेछैन। परमेश्वरले भन्नुभयो, “मैले चहकिला, लहलहाउँदा फूलहरू मागेको होइन, तर प्रशस्त फल मागेको हुँ।” तँसँग जति धेरै फूल भए पनि वा ती जति धेरै सुन्दर भए पनि, परमेश्वरले ती चाहनुहुन्न। भन्नुको अर्थ, तैँले जति राम्रो बोले पनि वा तैँले जति मेहनत, योगदान, वा त्याग गरेजस्तो देखिए पनि, परमेश्वरले यसमा आनन्द लिनुहुन्न। उहाँले त तैँले वास्तवमा कति धेरै सत्यता बुझेको र अभ्यास गरेको छस्, परमेश्वरका वचनहरूको कति धेरै सत्यताको वास्तविकतामा जिएको छस्, तेरो जीवन स्वभावमा साँचो परिवर्तन आएको छ कि छैन, तँसँग कति धेरै सच्चा अनुभव र गवाही छन्, तैँले कति धेरै सुकर्म तयार गरेको छस्, परमेश्वरको इच्छा पूरा गर्न तैँले कति धेरै काम गरेको छस्, र तैँले मापदण्डअनुसार आफ्नो कर्तव्य निभाएको छस् कि छैनस् भन्ने कुरा मात्रै हेर्नुहुन्छ। परमेश्वरलाई हेर्नुहुने कुराहरू यिनै हुन्। जब मानिसहरूले परमेश्वरलाई बुझ्दैनन् र उहाँको इच्छा जान्दैनन्, तब तिनीहरूले सधैँ यसलाई गलत रूपमा अर्थ्याउँछन् र उहाँसँग हिसाबकिताब मिलाउन उहाँलाई केही सतही कुराहरू टक्र्याउँछन्। तिनीहरू भन्छन्, “हे परमेश्वर, मैले विश्वास गरेको धेरै वर्ष भयो। मैले धेरै ठाउँ यात्रा गरेको छु, धेरैलाई सुसमाचार सुनाएर विश्वासमा ल्याएको छु। मैले तपाईंका वचनहरूका धेरै खण्डहरू कण्ठस्थ सुनाउन सक्छु र निकै धेरै भजनहरू गाउन सक्छु। जब कुनै ठूलो वा कठिन कुरा आइपर्छ, तब म सधैँ उपवास बसेर प्रार्थना गर्छु, र म सधैँ तपाईंका वचनहरू पढ्छु। म कसरी तपाईंको इच्छाअनुरूप हुँदिनँ र?” त्यसपछि परमेश्वरले तिनीहरूलाई भन्नुहुन्छ: “के अहिले तँ इमानदार व्यक्ति भएको छस्? के तेरो छलीपन परिवर्तन भएको छ? के इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि तैँले कुनै मूल्य चुकाएको छस्? के तैँले आफूले गरेका सबै छली कुराहरू, तैँले छल गर्न प्रयोग गरेका सबै तरिकाहरू मेरो अगाडि ल्याई खुलासा गरेको छस्? के तँ मसँग कम बेइमान भइरहेको छस्? जब तैँले मसँग झूटो शपथ खाने वा खोक्रो प्रतिज्ञा गर्ने, वा मलाई मूर्ख बनाउन राम्रा कुराहरू बोल्ने गर्छस्, के त्यो तँलाई थाहा हुन्छ? के तैँले यी कुराहरू त्यागेको छस्?” जब तैँले त्यसबारेमा विचार गर्छस् र यी कुराहरू तैँले त्यागेको छैनस् भन्ने कुरा पत्ता लगाउँछस्, तब तँ अक्क न बक्क हुनेछस्। अनि, तँसँग परमेश्वरको अघि हिसाबकिताब मिलाउने उपाय हुँदो रहेनछ भन्ने तथ्य तँलाई अवगत हुनेछ। तिमीहरूलाई आफ्नो बारेमा थाहा पाउन लगाउनकै लागि म तिमीहरूको भ्रष्ट स्थिति खुलासा गर्छु; तिमीहरू सत्यता अभ्यास गरेर वास्तविकतामा प्रवेश गर्न सक भनेरै म यति धेरै बोल्छु। कुनै पनि वचन, कुनै पनि सङ्गति वा सत्यता मानिसहरूले टाढाटाढासम्म कण्ठस्थ सुनाउँदै हिँडूनको लागि होइन; ती त अभ्यास गर्नको लागि दिइएका हुन्। किन तिमीहरूलाई सधैँ सत्यता स्विकार्नू र अभ्यास गर्नू भनेर भनिएको हो? किनभने सत्यताले मात्रै तिमीहरूको भ्रष्टता पखाल्न र तिमीहरूको जीवन दृष्टिकोण, र तिमीहरूका मूल्य-मान्यताहरू परिवर्तन गर्न सक्छ, र सत्यता मात्रै कसैको जीवन बन्न सक्छ। जब तैँले सत्यता स्विकार्छस्, तब यसलाई आफ्नो जीवन बनाउनको लागि तैँले यसलाई अभ्यास पनि गर्नु अनिवार्य हुन्छ। यदि तँलाई तैँले सत्यता बुझेको छस् भन्ने लाग्छ तर तैँले यसको अभ्यास गरेकै छैनस्, र यो तेरो जीवन बनेकै छैन भने, तँ सम्भवतः परिवर्तन हुनै सक्दैनस्। तैँले सत्यता स्विकारेको छैनस्, त्यसकारण कुनै पनि हालतमा तेरो भ्रष्ट स्वभाव शुद्ध हुँदैन। यदि सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैनस् भने, तँ परिवर्तन हुनेछैनस्। अन्तिममा, यदि सत्यताले तेरो हृदयमा जरा गाडेको छैन र यो तेरो जीवन बनेको छैन भने, विश्वासीको रूपमा तेरो समय समाप्त हुन लागेपछि, तेरो नियति र परिणाम निर्धारण गरिनेछ। यो सङ्गतिलाई ध्यानमा राखेर, के तिमीहरू सबैले सत्यता अभ्यास गर्नमा केही आतुरी महसुस गरिरहेका छौ? तीन वर्ष, पाँच वर्ष, वा त्योभन्दा बढी समय पर्खने, अनि त्यसपछि मात्रै अभ्यास गर्ने काम नगर्। सत्यता अभ्यास गर्ने विषयमा धेरै चाँडो वा धेरै ढिलो भन्ने हुँदैन; यदि तैँले चाँडै अभ्यास गरिस् भने, तँ चाँडै परिवर्तन हुनेछस्, र तैँले ढिलो अभ्यास गरिस् भने, तँ ढिलै परिवर्तन हुनेछस्। यदि तैँले पवित्र आत्माको काममा र परमेश्वरद्वारा मानवजातिलाई सिद्ध पारिने प्रक्रियामा सहभागी हुने आफ्नो अवसर गुमाइस् भने, महाविपत्तिहरू आउँदा तँ खतरामा पर्नेछस्। त्यसपछि, मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्वरको काम समाप्त भएपछि, कुनै अवसर बाँकी रहनेछैन। यदि तैँले आफ्नो मौका गुमाएपछि, “मैले त्यो बेला कुनै प्रयास गरिनँ, तर म अब अभ्यास गर्न थाल्नेछु” भनेर भनिस् भने, धेरै ढिला भइसकेको हुनेछ, र तँ परमेश्वरद्वारा सिद्ध पारिने सम्भावना निकै कम हुनेछ। यस्तो किन हुन्छ भने, पवित्र आत्माले काम गर्न छोडिसक्नुभएको हुनेछ, र सबै कुरा र सबै सत्यतासम्बन्धी तेरो बुझाइ अत्यन्तै सतही हुनेछ। अहिले अनेक किसिमका परिस्थितिहरू देखा परिरहेका छन्, र सत्यताको सङ्गतिमार्फत, तिमीहरूको विश्वास वृद्धि भइरहेको छ र तिमीहरूले परमेश्वरलाई पछ्याउने अझै बढी प्रेरणा पाएका छौ। यदि केही समयसम्म कुनै परिस्थिति नआएको भए, तिमीहरू अवश्य नै नकारात्मक र अनुशासनहीन बन्नेथियौ, परमेश्वरबाट झन्झन् टाढा हुनेथियौ। तिमीहरू धर्मका मानिसहरूजस्तै भेलाका शैलीहरू र धर्मका विधिविधानहरू पालना गर्दै र सत्यताको वास्तविकतारहित भएर बसिरहेका हुनेथियौ। त्यसपछि त तिमीहरूले छाती पिट्दै बिलौना गर्नुको के अर्थ हुन्थ्यो र?
मलाई भन, के छली मानिसहरूसँग बस्नु थकाइलाग्दो हुन्छ? (हुन्छ।) के तिनीहरू पनि थकित भएका हुँदैनन् र? वास्तवमा, तिनीहरू पनि थकित भएका हुन्छन्, तर तिनीहरूले आफ्नो थकाइ महसुस गर्दैनन्। यस्तो किन हो भने छली मानिसहरू र इमानदार मानिसहरू फरकफरक हुन्। इमानदार मानिसहरू सरल हुन्छन्। तिनीहरूका सोचहरू जटिल हुँदैनन्, र तिनीहरू आफूले जे सोच्यो त्यही बोल्छन्। अर्कोतर्फ, छली मानिसहरू सधैँ घुमाउरो तरिकाले बोल्छन्। तिनीहरूले केही कुरा पनि सीधै भन्दैनन्—तिनीहरूले त सधैँ खेल खेलिरहेका र आफ्ना झूटहरू लुकाइरहेका हुन्छन्। तिनीहरूले सधैँ आफ्नो दिमाग खियाइरहेका हुन्छन्, आफूले हेलचेक्र्याइँ पो गरेँ कि, कुनै कुरा पो खुस्काएँ कि भनी डराउँदै सधैँ सोचिरहेका हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले कुन हदसम्म छलको खेल खेल्छन्? तिनीहरूले जोसँग कुरा गरिरहेका भए पनि, को बढी चलाक छ, को बाठो छ, को माथि छ भनेर हेर्ने सधैँ प्रयास गर्छन्, र अन्त्यमा तिनीहरूको प्रतिस्पर्धात्मकता मानसिक रोग बन्छ। तिनीहरू राती सुत्न सक्दैनन्, तैपनि पीडा महसुस गर्दैनन्, र यो सामान्य हो भन्नेसमेत सोच्छन्। के तिनीहरू जिउँदा पिशाचहरू बनेका हुँदैनन् र? जब परमेश्वरले मानिसहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्छ, तब उहाँले तिनीहरूलाई शैतानको प्रभाव र आफ्नो भ्रष्ट स्वभाव त्याग्न, इमानदार मानिसहरू बन्न, र उहाँका वचनहरूअनुसार जिउन मदत गर्नुहुन्छ। इमानदार व्यक्तिको रूपमा जिउनुले स्वतन्त्र र बन्धनमुक्त अनुभूत गराउँछ, र यो अत्यन्तै कम पीडादायी हुन्छ। यो सबैभन्दा सुखी जीवन हो। इमानदार मानिसहरू सरल हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्नो मनको कुरा भन्छन्, र जे सोचेको छ त्यही भन्छन्। तिनीहरूले आफ्ना बोलीवचन र व्यवहारमा, विवेक र समझ अपनाउँछन्। तिनीहरू सत्यतामा लागिपर्न इच्छुक हुन्छन्, र सत्यता बुझेपछि तिनीहरूले यसलाई अभ्यास गर्छन्। तिनीहरूले कुनै कुरा स्पष्ट रूपमा बुझ्न सकेनन् भने, तिनीहरू सत्यता खोजी गर्न इच्छुक हुन्छन् र जुन काम सत्यताअनुरूप हुन्छ त्यही गर्छन्। तिनीहरूले जहाँ पनि र जुनसुकै कुरामा परमेश्वरको इच्छा खोज्छन्, त्यसपछि आफ्नो व्यवहारमा यसलाई लागू गर्छन्। केही क्षेत्रमा तिनीहरू मूर्ख पनि हुन सक्छन् र तिनीहरूले सत्यताका सिद्धान्तहरूद्वारा आफूलाई सुसज्जित तुल्याउनुपर्ने हुन्छ, र यसको लागि तिनीहरू निरन्तर वृद्धि हुनुपर्छ। यसरी अनुभव गर्दा, तिनीहरू इमानदार र बुद्धिमान् मानिसहरू बन्न र पूर्णतया परमेश्वरको इच्छाअनुरूप हुन सक्छन्। तर छली मानिसहरू त्यस्ता हुँदैनन्। तिनीहरू शैतानी स्वभावअनुसार जिउँछन्, आफ्नो भ्रष्टता प्रकट गर्छन्, तैपनि यस्तो व्यवहार गर्ने क्रममा तिनीहरू अरूले आफूविरुद्ध प्रयोग गर्ने केही कुरा भेट्लान् कि भन्ने डर मान्छन्। त्यसकारण, प्रतिक्रियास्वरूप तिनीहरूले छलछाम र जालझेल प्रयोग गर्छन्। तिनीहरूलाई सबै कुरा खुलासा हुने समय आउला भन्ने डर लाग्छ, त्यसकारण हर उपाय लगाउँदै तिनीहरू झूटहरू बोल्ने र ढाकछोप गर्ने गर्छन्, र कुनै अन्तराल देखा पर्यो भने, यसलाई भर्न थप झूट बोल्छन्। सधैँ झूट बोल्नु र आफ्ना झूटहरू ढाकछोप गर्नु—के यो जिउने थकाइलाग्दो तरिका होइन र? तिनीहरू झूटहरू रच्न र आफूलाई ढाकछोप गर्न सधैँ दिमाग खियाइरहेका हुन्छन्। यस्तो गर्नु अत्यन्तै बोझिलो हुन्छ। त्यसैले, झूटहरू रच्दै र आफैलाई ढाकछोप गर्दै दिन बिताउने छली मानिसहरूको जीवन यस्तो थकाइलाग्दो र पीडादायी हुन्छ! तर इमानदार मानिसहरूको अवस्था फरक हुन्छ। इमानदार व्यक्तिको रूपमा, आफूले बोल्ने र व्यवहार गर्ने विषयमा मान्छेले धेरै विचार गर्नु पर्दैन। धेरैजसो अवस्थामा, इमानदार व्यक्तिले साँचो कुरा बोल्न सक्छ। कुनै खास मामलाले तिनीहरूको हितमा असर गर्ने भयो भने मात्रै तिनीहरूले अलिक बढी दिमाग खियाउँछन्—तिनीहरूले आफ्ना हितहरू रक्षा गर्न, आफ्नो आडम्बर र गौरव कायम गर्न थोरै झूट बोल्न सक्छन्। यस्ता झूटहरू सीमित हुन्छन्, त्यसकारण इमानदार मानिसहरूको बोलाइ र व्यवहार गराइ त्यति थकाइलाग्दो हुँदैन। छली मानिसहरूका अभिप्रायहरू इमानदार मानिसहरूका भन्दा धेरै जटिल हुन्छन्। तिनीहरूले धेरै कुराहरूबारे विचार गर्नुपर्ने हुन्छ: तिनीहरूले आफ्नो प्रतिष्ठा, मर्यादा, नाफा, र हैसियतबारे सोच्नुपर्ने हुन्छ; अनि तिनीहरूले आफ्ना हितहरू रक्षा गर्नुपर्ने हुन्छ—यो सबै अरूसामु आफ्नो कुनै कमीकमजोरी नदेखाई वा आफ्नो खेल के हो त्यो प्रकट नगरी गर्नुपर्ने हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले झूटहरू रच्न आफ्नो दिमाग खियाउनुपर्छ। यसको साथै, छली मानिसहरूसँग ठूलाठूला, अनावश्यक इच्छाहरू र धेरै मागहरू हुन्छन्। तिनीहरूले आफ्ना लक्ष्यहरू हासिल गर्ने उपायहरू सोच्नुपर्छ, त्यसकारण तिनीहरूले झूट बोल्ने र धोका दिने कार्यलाई जारी राख्नुपर्छ, अनि अझ धेरै झूट बोल्दै जाँदा, तिनीहरूले थप झूटहरू ढाकछोप गर्नुपर्ने हुन्छ। त्यसकारण छली व्यक्तिको जीवन इमानदार व्यक्तिको भन्दा निकै थकाइलाग्दो र पीडादायी हुन्छ। कतिपय मानिसहरू तुलनात्मक रूपले इमानदार हुन्छन्। यदि तिनीहरूले सत्यता पछ्याउन, आफूले जुनसुकै झूट बोले पनि आफ्नो बारेमा मनन गर्न, आफूले गरेको छल जेसुकै भए पनि त्यसलाई पहिचान गर्न, त्यसलाई परमेश्वरका वचनहरूअनुसार हेर्दै चिरफार गर्न र बुझ्न, र त्यसलाई परिवर्तन गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूले केही वर्षको अवधिमै आफ्ना झूट र छलहरूमध्ये धेरैबाट आफूलाई मुक्त गर्न सक्नेछन्। त्यसपछि तिनीहरू आधारभूत रूपमै इमानदार व्यक्ति बनिसकेका हुनेछन्। यसरी जिउँदा यसले तिनीहरूलाई धेरै पीडा र थकाइबाट मुक्त मात्रै गर्नेछैन, तिनीहरूलाई शान्ति र खुसी पनि दिनेछ। धेरै मामलाहरूमा, तिनीहरू फाइदा, हैसियत, आडम्बर र स्वाभिमानका बन्धनहरूबाट मुक्त हुनेछन्, र स्वाभाविक रूपमै स्वतन्त्र र मुक्त भएर जिउनेछन्। तर छली मानिसहरूको बोलीवचन र व्यवहारपछाडि सधैँ गुप्त मनसायहरू हुन्छन्। तिनीहरूले अरूलाई झुक्याउन र छल्नका लागि अनेक किसिमका झूटहरू रच्छन्, अनि आफ्नो खुलासा हुनेबित्तिकै, तिनीहरूले आफ्ना झूटहरू ढाकछोप गर्न अनेक उपायहरू सोच्छन्। यस्ता आदि इत्यादि कुराको कष्टमा पर्दा, तिनीहरूले पनि आफ्नो जीवन थकाइलाग्दो छ भन्ने महसुस गर्छन्। आफूले सामना गर्ने हरेक परिस्थितिमा धेरै झूट बोल्नुपर्ने हुनु नै तिनीहरूको लागि थकाइलाग्दो हुन्छ, र त्यसपछि ती झूटहरू ढाकछोप गर्नुपर्दा त्यो झनै थकाइलाग्दो हुन्छ। तिनीहरूले भन्ने सबै कुरा एउटा उद्देश्य पूरा गर्नको लागि हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरू आफूले बोल्ने हरेक शब्दमा धेरै मानसिक शक्ति लगाउँछन्। अनि, तिनीहरूले बोलिसकेपछि, तिनीहरूको वास्तविकता तैँले देखिस् कि भन्ने तिनीहरूलाई डर हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले आफ्ना झूटहरू लुकाउन पनि आफ्नो दिमाग खियाउनुपर्ने हुन्छ, र तिनीहरूले जिद्दी गर्दै तँलाई स्पष्टीकरण दिन्छन्, तँलाई तिनीहरूले ढाँटिरहेका वा छलिरहेका छैनन्, र तिनीहरू असल व्यक्ति हुन् भनेर विश्वस्त तुल्याउने प्रयास गर्छन्। छली मानिसहरू यस्ता कुराहरू गर्नमा पोख्त हुन्छन्। यदि दुई छली मानिसहरू सँगै छन् भने, त्यहाँ मनमुटाव, द्वन्द्व, र षड्यन्त्र हुने कुरा निश्चित हुन्छ। तिनीहरूको बाझो कहिल्यै टुङ्गिदैन, जसले गर्दा झन्झन् गहन घृणा पैदा हुन्छ, र तिनीहरू कट्टर शत्रुहरू बन्छन्। यदि तँ छली व्यक्तिसँग इमानदार भइस् भने, यी व्यवहारहरूले तँलाई अवश्य नै दिक्क पार्नेछ। यदि यदि तिनीहरूले कहिलेकहीँ मात्रै त्यस्तो व्यवहार गर्छन् भने, तैँले सबैमा भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ र त्यस्ता कुराहरूबाट टाढा रहनु गाह्रो हुन्छ भनेर भन्नेछस्। तर यदि तिनीहरूले सधैँ त्यसरी नै व्यवहार गर्छन् भने, तँ यी शैलीहरूदेखि विशेष दिक्क र वाक्क हुनेछस्; तँलाई तिनीहरूको त्यो पक्ष र तिनीहरूमा भएका अभिप्रायहरूप्रति घिन लाग्नेछ। जब तँलाई त्यति धेरै घिन लाग्छ, तब तैँले तिनीहरूलाई तिरस्कार र इन्कार गर्न सक्नेछस्। यो एकदमै सामान्य कुरा हो। तिनीहरूले पश्चात्ताप गरेर केही बदलाब नल्याएसम्म तिनीहरूसँग उठबस गर्नु हुँदैन।
तिमीहरूलाई के लाग्छ—के कपटी मानिसहरूको लागि जीवन थकाइलाग्दो छैन र? तिनीहरूले आफ्नो सबै समय झूट बोलेर अनि ती झूटहरू ढाकछोप गर्न थप झूटहरू बोलेर, र छलकपटमा संलग्न भएर बिताउँछन्। तिनीहरूले यस्तो थकाइलाग्दपन आफैले आफूमाथि ल्याउँछन्। तिनीहरूलाई यसरी जिउनु थकाइलाग्दो छ भन्ने पनि थाहा हुन्छ—तैपनि किन तिनीहरू कपटी बन्न चाहन्छन्, तर इमानदार बन्न चाहँदैनन्? के तिमीहरूले यस प्रश्नको बारेमा कहिल्यै विचार गरेका छौ? यो मानिसहरूलाई आफ्नै शैतानी प्रकृतिले मूर्ख बनाउँदाको परिणाम हो; यसले तिनीहरूलाई यस्तो जीवन र यस्तो स्वभावबाट आफूलाई मुक्त गर्न दिँदैन। मानिसहरू यसरी नै मूर्ख बन्न मान्न, र यसरी नै जिउन इच्छुक छन्; तिनीहरू सत्यता अभ्यास गर्न र ज्योतिको मार्गमा हिँड्न चाहँदैनन्। तँलाई यसरी जिउनु थकाइलाग्दो र यसरी व्यवहार गर्न अनावश्यक लाग्छ—तर छली मानिसहरूलाई यो बिलकुलै आवश्यक छ भन्ने लाग्छ। तिनीहरू यसो नगर्दा अपमान आइलाग्छ, र यसले गर्दा आफ्नो छवि, आफ्नो प्रतिष्ठा र आफ्नो हितमा समेत हानि पुग्छ, र आफूले एकदमै धेरै गुमाउनुपर्छ भन्ने सोच्छन्। तिनीहरूले यी कुराहरूलाई नै प्रिय ठान्छन्, तिनीहरू आफ्नै छवि, आफ्नै प्रतिष्ठा र आफ्नै हैसियत नै सम्हालेर राख्छन्। सत्यतालाई प्रेम नगर्ने मानिसहरूको साँचो स्वरूप यही हो। सङ्झेपमा, जब मानिसहरू इमानदार बन्न वा सत्यता अभ्यास गर्न अनिच्छुक हुन्छन्, तब यो तिनीहरूले सत्यतालाई प्रेम नगरेको कारणले हुन्छ। आफ्नो हृदयमा, तिनीहरूले प्रतिष्ठा र हैसियतलाई प्यारो ठान्छन्, तिनीहरू बाहिरी संसारका प्रचलनहरू पछ्याउन र शैतानको सत्ताअन्तर्गत जिउन मन पराउँछन्। यो तिनीहरूको प्रकृतिको समस्या हो। अहिले त यहाँ परमेश्वरलाई वर्षौंदेखि विश्वास गरेका, धेरै प्रवचन सुनेका, र परमेश्वरमा विश्वास गर्नु भनेको के हो भनेर बुझेका मानिसहरू छन्। तर तिनीहरू अझै पनि सत्यता अभ्यास गर्दैनन्, र तिनीहरूमा अझै पनि केही परिवर्तन आएको छैन—यस्तो किन भएको हो? यस्तो किन हो भने, तिनीहरू सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन्। तिनीहरूले थोरै सत्यता बुझे पनि, तिनीहरू त्यसलाई अभ्यास गर्न सक्षम छैनन्। यस्ता मानिसहरूले जति नै वर्ष परमेश्वरमा विश्वास गरे पनि, त्यो हात लाग्यो शून्य हुनेछ। के सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूलाई मुक्ति दिन सकिन्छ? यो बिलकुलै असम्भव छ। सत्यतालाई प्रेम नगर्नु व्यक्तिको हृदय र प्रकृतिसँग सम्बन्धित समस्या हो। यसलाई समाधान गर्न सकिँदैन। व्यक्तिलाई उसको विश्वासमा मुक्ति दिन सकिन्छ कि सकिँदैन भन्ने कुरा मुख्यतः उसले सत्यतालाई प्रेम गर्छ कि गर्दैन भन्ने कुरामा निर्भर हुन्छ। सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले मात्रै सत्यता स्विकार्न सक्छन्; तिनीहरूले मात्रै सत्यताको खातिर कठिनाइ भोग्न र मूल्य चुकाउन सक्छन्, र तिनीहरूले मात्रै परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्न र उहाँमा भरोसा गर्न सक्छन्। तिनीहरूले मात्रै सत्यता खोजी गर्न र आफ्ना अनुभवहरूमार्फत आफ्नो बारेमा मनन गर्न र आफूलाई चिन्न, दैहिकता त्याग्ने साहस पाउन, र सत्यताको अभ्यास र परमेश्वरप्रतिको समर्पण हासिल गर्न सक्छन्। सत्यतालाई प्रेम गर्नेहरूले मात्रै यसरी सत्यता पछ्याउन, मुक्तिको मार्ग हिँड्न, र परमेश्वरको अनुमोदन प्राप्त गर्न सक्छन्। योभन्दा अरू कुनै मार्ग छैन। सत्यतालाई प्रेम नगर्नेहरूले यसलाई स्विकार्नु निकै गाह्रो हुन्छ। यस्तो किन हुन्छ भने प्रकृतिले नै तिनीहरू सत्यताप्रति दिक्क मान्ने र यसलाई घृणा गर्ने हुन्छन्। यदि तिनीहरूले परमेश्वरको विरोध गर्न वा दुष्टता गर्न छोड्न चाहे भने, त्यसो गर्न तिनीहरूलाई साह्रै गाह्रो हुनेछ, किनभने तिनीहरू शैतानका हुन् र तिनीहरू पहिले नै दियाबलस बनेर परमेश्वरका शत्रु भइसकेका हुन्छन्। परमेश्वरले मानवजातिलाई मुक्ति दिनुहुन्छ तर दियाबलसहरू वा शैतानलाई मुक्ति दिनुहुन्न। कतिपय मानिसहरूले यस्ता प्रश्नहरू सोध्छन्: “म साँच्चै सत्यता बुझ्दिनँ। म यसलाई अभ्यास गर्नै सक्दिनँ। मैले के गर्ने?” यो व्यक्ति सत्यतालाई प्रेम नगर्ने व्यक्ति हो। यदि कसैले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् भने, तिनीहरूले सत्यता बुझे पनि सत्यता अभ्यास गर्न सक्दैनन्, किनभने हृदयमा तिनीहरूलाई त्यसो गर्ने इच्छा नै हुँदैन र तिनीहरूलाई सत्यता मनै पर्दैन। त्यस्ता व्यक्तिहरू मुक्तिबाहिर हुन्छन्। कतिपय मानिसहरूले यसो भन्छन्: “मलाई त इमानदार व्यक्ति बन्दा धेरै कुरा गुमाइन्छ जस्तो लाग्छ, त्यसकारण म त्यस्तो व्यक्ति बन्न चाहन्नँ। छली मानिसहरूले कहिल्यै केही गुमाउँदैनन्—तिनीहरूले त अरूको फाइदा उठाएरसमेत लाभ लिन सक्छन्। त्यसकारण, म त बरु छली व्यक्ति नै बन्छु। म अरूलाई मेरो व्यक्तिगत मामला जान्न, मेरो बारे राम्ररी जान्न वा मलाई बुझ्न दिन चाहन्नँ। मेरो भाग्य मेरै हातमा हुनुपर्छ।” त्यसो भए, सक्दो लागिपर्, र त्यसै गरेर हेर्। तेरो कस्तो परिणाम आउँछ, त्यो हेर्; अन्तिममा को नर्क जान्छ र कसले दण्ड पाउँछ, त्यो हेर्।
के तिमीहरू इमानदार बन्न इच्छुक छौ? यी कुराकानीहरू सुनेपछि तिमीहरूले के गर्ने योजना बनाएका छौ? तिमीहरू सबभन्दा पहिले केदेखि सुरु गर्नेछौ? (म झूट बोल्न छोडेर यो काम सुरु गर्नेछु।) त्यो अभ्यास गर्ने राम्रो तरिका हो, तर झूट बोल्न छोड्नु सजिलो छैन। मानिसहरूको झूटपछाडि प्राय अभिप्रायहरू लुकेका हुन्छन्, तर कतिपय झूटमा कुनै अभिप्राय लुकेको हुँदैन, न त ती झूटको जानीजानी कुनै योजना नै बनाइएको हुन्छ। ती झूटहरू त प्राकृतिक रूपमै आफै आउने गर्छन्। त्यस्ता झूटहरू समाधान गर्न सहज हुन्छ; तर अभिप्राय लुकेका झूटहरू समाधान गर्न गाह्रो हुन्छ। यस्तो किन हुन्छ भने, ती अभिप्रायहरू व्यक्तिको प्रकृतिबाट आएका हुन्छन् र ती शैतानको चलाकी प्रतिनिधित्व गर्ने कुराहरू हुन्, र ती मानिसहरूले जानीजानी छनौट गर्ने अभिप्रायहरू हुन्। यदि कसैले सत्यतालाई प्रेम गर्दैनन् भने, तिनीहरूले दैहिकता त्याग्न सक्दैनन्—त्यसकारण तिनीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँमा भरोसा गर्नुपर्छ, र समस्या समाधान गर्न सत्यता खोजी गर्नुपर्छ। तर झूट बोल्ने समस्या एकैपटकमा पूरै समाधान गर्न सकिँदैन। कहिलेकहीँ वा धेरैपटक पुरानै बानीमा फर्किने समस्या रहन्छ। यो सामान्य अवस्था हो, र तैँले आफूले बोल्ने हरेक झूटलाई समाधान गरिस्, र यो कार्यलाई जारी राखिस् भने, त्यो दिन पक्कै आउनेछ जुन दिन तैँले ती सबै झूट समाधान गरिसकेको हुनेछस्। झूट बोल्ने समस्या समाधान गर्नु भनेको दीर्घकालीन युद्ध लड्नु हो: जब एउटा झूट प्रकट हुन्छ, तब आफ्नो बारेमा मनन गर्, र त्यसपछि परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्। जब अर्को झूट प्रकट हुन्छ, तब फेरि आफ्नो बारेमा मनन गर्, र परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्। परमेश्वरलाई तैँले जति प्रार्थना गर्छस्, तैँले आफ्नो भ्रष्ट स्वभावलाई त्यति नै घृणा गर्नेछस्, र तँलाई सत्यता अभ्यास गर्न र सत्यतामा जिउन त्यति नै इच्छा हुनेछ। त्यसरी, तँसँग झूटहरू त्याग्ने सामर्थ्य हुनेछ। केही समयसम्म त्यस्तो अनुभव र अभ्यास गरिसकेपछि, तैँले तेरा झूटहरू झन्झन् घटिरहेको, तँ पहिलेभन्दा धेरै सहजतामा जिइरहेको, र तैँले अबदेखि झूट बोल्न वा झूट ढाकछोप गर्न जरुरी नरहेको देख्नेछस्। तँ दैनिक रूपमा त्यति धेरै नबोले पनि, हरेक वाक्य तेरो हृदयबाट निस्केको र साँचो हुनेछ, र त्यसमा झूट एकदमै थोरै हुनेछ। त्यसरी जिउँदा कस्तो महसुस हुनेछ? के यो स्वतन्त्र र मुक्त अनुभूत गराउने हुनेछैन र? तँलाई अब तेरो भ्रष्ट स्वभावले सञ्चालित गर्नेछैन र तँ यसको बन्धनमा पर्नेछैनस्, अनि कम्तीमा पनि तैँले इमानदार व्यक्ति बुन्नुका परिणामहरू देख्न थाल्नेछस्। अवश्य नै, विशेष परिस्थितिहरू सामना गर्दा, तैँले कहिलेकहीँ सानो झूट मुखबाट फुत्काउन सक्छस्। कहिलेकहीँ तँलाई खतरा हुन सक्छ वा कुनै समस्या आउन सक्छ, वा तँ आफ्नो सुरक्षा गर्न चाहन सक्छस्, र त्यस्तो बेला झूट नबोली हुँदैन। तैपनि, तैँले यसबारेमा मनन गर्नुपर्छ, यसलाई बुझ्नुपर्छ र समस्या समाधान गर्नुपर्छ। तैँले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेर यसो भन्नुपर्छ: “ममा अझै पनि झूट र छल रहेका छन्। परमेश्वरले मलाई मेरो भ्रष्ट स्वभावबाट सधैँसधैँको लागि मुक्त गर्नुभए हुन्थ्यो।” जब व्यक्तिले उद्देश्यपूर्ण रूपमा बुद्धि अभ्यास गरिरहेको हुन्छ, तब यो भ्रष्टताको प्रकटीकरणको रूपमा गनिँदैन। इमानदार व्यक्ति बन्नको लागि व्यक्तिले अनुभव गर्नुपर्ने कुरा त्यही हो। यस तरिकाले, अलिअलि गर्दै, तेरा झूटहरू घट्दै जान्छन्। आज तैँले दश वटा झूट बोल्छस्, भोलि तैँले नौ वटा बोल्नेछस्, र पर्सी आठ वटा बोल्नेछस्। पछि तैँले दुई-तीन वटा झूट मात्रै बोल्नेछस्। तैँले झन्झन् धेरै सत्य बोल्दै जानेछस्, र इमानदार व्यक्ति बन्ने तेरो अभ्यास पहिलेभन्दा झन्झन् परमेश्वरको इच्छा, उहाँका सर्तहरू, र उहाँका मापदण्डहरूको नजिक पुग्नेछ—अनि त्यो कति राम्रो हुनेछ! इमानदार बन्ने अभ्यास गर्नको लागि, तँसँग एउटा मार्ग, र एउटा उद्देश्य हुनुपर्छ। सबभन्दा पहिले, झूट बोल्ने समस्या समाधान गर्। तैँले यी झूटहरू बोल्नुपछाडि लुकेको तेरो सार चिन्नुपर्छ। तैँले तँलाई के-कस्ता अभिप्राय र मनसायले यी झूटहरू बोल्न उत्प्रेरित गर्छन्, तँमा किन यस्ता अभिप्रायहरू छन्, र ती अभिप्रायको सार के हो भनेर पनि चिरफार गर्नुपर्छ। जब तैँले यी सबै समस्याहरू स्पष्ट पारेको हुन्छस्, तब तैँले झूट बोल्ने समस्यालाई राम्ररी चिनिसकेको हुन्छस्, र जब कुनै कुरा तँमाथि आइपर्छ, तब तँसँग अभ्यासका सिद्धान्तहरू हुनेछन्। यदि तैँले यस्तो अभ्यास र अनुभव अघि बढाइरहन्छस् भने, नतिजा पक्कै पनि तेरो हात आउनेछ। एक दिन तैँले यसो भन्नेछस्: “इमानदार बन्नु सजिलो छ। छली बन्नु अत्यन्तै थकाइलाग्दो हुँदो रहेछ! अबदेखि म छली व्यक्ति बन्न चाहन्नँ, सधैँ यसरी के-कस्ता झूटहरू बोल्ने र आफ्ना झूटहरू कसरी ढाकछोप गर्ने भनेर सोचिरहन चाहन्नँ। यो त मानसिक रोग भएको व्यक्ति बन्नुजस्तै हो, सधैँ विरोधाभासपूर्ण बोली बोल्ने—‘मानव’ भनेर भन्नलायक नै नभएको व्यक्ति बन्नु हो! त्यस्तो जीवन अति थकाइलाग्दो हुन्छ, र म अबदेखि त्यसरी जिउन चाहन्नँ!” यसपटक, तैँले साँचो रूपमा इमानदार बन्ने आशा पाएको हुन्छस्, र यसले तैँले इमानदार व्यक्ति बन्नेतर्फ प्रगति गर्न थालेको छस् भन्ने प्रमाणित गर्नेछ। यो परिवर्तनको सुरुवात हो। अवश्य नै, तिमीहरूमध्ये कति जना यस्ता छौ होला, जो अभ्यास गर्न थाल्दै गर्दा, इमानदार शब्दहरू बोलेपछि र आफूलाई उदाङ्गो पारेपछि लज्जित हुन्छ। तिमीहरूको अनुहार रातो हुन्छ होला, तिमीहरूलाई लाज लाग्छ होला, र अरूले तिमीहरूलाई हाँसोमा उडाउलान् भन्ने डर लाग्छ होला। त्यस्तो बेला तिमीहरूले के गर्नुपर्छ? अझै पनि, तिमीहरूले परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्नुपर्छ र उहाँलाई सामर्थ्य माग्नुपर्छ। तैँले यसो भन्नुपर्छ: “हे परमेश्वर, म इमानदार व्यक्ति बन्न चाहन्छु, तर मैले सत्य बोल्दा मानिसहरूले मलाई हाँसोमा उडाउलान् भन्ने डर लाग्छ। म तपाईंलाई अनुरोध गर्छु, तपाईं मलाई मेरो शैतानी स्वभावको बन्धनबाट मुक्त गर्नुहोस्; मलाई तपाईंका वचनहरूअनुसार जिउन, अनि मलाई मुक्त र स्वतन्त्र हुन मदत गर्नुहोस्।” जब तैँले यसरी प्रार्थना गर्छस्, तब तेरो हृदयमा अझै धेरै ज्योति आउनेछ, र तैँले मनमनै भन्नेछस्: “यो अभ्यास गर्नु राम्रो कुरा हो। आज, मैले सत्यता अभ्यास गरेको छु। अन्ततः म एकपटक त इमानदार व्यक्ति बनेको छु।” तैँले यसरी प्रार्थना गर्दा, परमेश्वरले तँलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहुनेछ। उहाँले तेरो हृदयमा काम गर्नुहुनेछ, र उहाँले तँलाई स्पर्श गर्नुहुन्छ, र तैँले वास्तविक व्यक्ति बन्दा कस्तो अनुभव हुन्छ भनेर बुझ्छस्। यसरी नै सत्यता अभ्यास गरिनुपर्छ। सुरुमा तँसँग कुनै मार्ग हुनेछैन, तर सत्यताको खोजीमार्फत तैँले मार्ग भेट्टाउनेछस्। जब मानिसहरूले सत्यता खोजी गर्न सुरु गर्छन्, तब तिनीहरूसँग विश्वास हुन्छ नै भन्ने छैन। कुनै मार्ग नहुनु मानिसहरूको लागि गाह्रो कुरा हो, तर तिनीहरूले सत्यता बुझेपछि र अभ्यासको मार्ग भेट्टाएपछि, तिनीहरूको हृदयले यसमा आनन्द प्राप्त गर्नेछ। यदि तिनीहरूले सत्यता अभ्यास गर्न र सिद्धान्तअनुसार काम गर्न सक्छन् भने, तिनीहरूको हृदयले आराम पाउनेछ, र तिनीहरूले स्वतन्त्रता र उन्मुक्ति प्राप्त गर्नेछन्। यदि तँसँग परमेश्वरबारे केही साँचो ज्ञान छ भने, तैँले यो संसारका सबै कुराहरू स्पष्ट देख्न सक्नेछस्; तेरो हृदय उज्यालो हुनेछ, र तँसित मार्ग हुनेछ। त्यसपछि तैँले पूर्ण उन्मुक्ति र स्वतन्त्रता पाउनेछस्। यस बेला, तैँले सत्यता अभ्यास गर्नु, परमेश्वरलाई सन्तुष्ट पार्नु, र वास्तविक व्यक्ति बन्नु भनेको के हो त्यो कुरा बुझ्नेछस्—र यसमा, तँ परमेश्वरमाथिको तेरो विश्वासको सही मार्गमा हुनेछस्।
शरद, २००७
