अगस्ट २०२१ मा मैले मण्डली अगुवाको रूपमा काम गर्न थालेँ। मैले सुसमाचार कार्यकी इन्‍चार्ज लिलियानसँग अन्तरक्रियाहरू गर्दा, उनले मानिसहरूको सानातिना कुराहरूलाई ठूला बनाउने, र ती समस्याहरूबारे सबैलाई बताउने गरेको देखेँ। उनले अरूसँग राम्ररी काम गर्न सक्दिनथिन् र सधैँ तथ्यहरूसँग नमिल्‍ने कुराहरू बोलिरहेकी हुन्थिन्। एकपटक भेलामा, उनले स्थानान्तर भएका एक मण्डली अगुवाले सुसमाचारको काममा ध्यान दिँदिनन् र तिनले उनलाई उनको काम कसरी अघि बढिरहेको छ भनेर कहिल्यै सोध्थिनन् भनेर भनिन्। तर वास्तवमा, ती अगुवाले सधैँ उनको कामको फलोअप गरिरहेकी हुन्थिन्। साथै, उनले काम वास्तवमै राम्ररी अघि बढिरहेको छ भनेर भनेकी थिइन् त्यसैले मानिसहरूले उनको जिम्‍मामा रहेको काम सामान्य रूपमा अघि बढिरहेका छ भन्‍ने सोच्थे। तर वास्तवमा, उनले कुनै वास्तविक काम गरेकी थिइनन्। एउटा भेलामा, उनले आफ्‍नो कामका कठिनाइहरूमा जोड दिइरहिन्, अनि उनका समूह सदस्यहरू काम लाग्दैनन् भनेर भनिन्, तर मैले विस्तृत रूपमा हेर्दा, उनले गरी नसकेका काम धेरै रहेको, र त्यसैले उनले त्यसो भन्‍नुमा कुनै आधार नरहेको पत्ता लगाएँ। मैले उनले व्यावहारिक काम नगरेको र दोष अरूको काँधमा हालेको कुरा औँल्याइदिएँ। उनले केही भनिनन्। उनले केही आत्मचिन्तन गर्लिन् भन्‍ने सोचेँ, तर अचम्‍म, उनले मेरी सहकर्मी सिस्टर मायालाई उनले मसँग अबदेखि कुनै सम्‍बन्ध राख्‍न नचाहेको, मैले समस्या देख्दा उनलाई अन्धाधुन्ध निराकरण गरेको र उनका वास्तविक समस्याहरू नबुझेको भनेर सन्देश पठाइछन्। उनले उनलाई मजस्तो हुनु छैन, केवल ब्रदर-सिस्टरहरूलाई प्रेम र धैर्यतासाथ व्यवहार गर्नु छ भनेर पनि लेखिछन्। यो पढेपछि, म एकछिन त छक्‍कै परेँ। उनका कर्तव्यमा धेरै समस्याहरू थिए। मैले त ती औँल्याइदिएकी मात्र थिएँ—काटछाँट र निराकरणको हदसम्मको व्यवहार गरेकी थिइनँ। उनले कसरी मैले उनलाई अन्धाधुन्ध निराकरण गरेँ भनेर भन्‍न सकिन्? भएको कुरा त्यो थिएन। उनी कसरी यति धूर्त र कपटी बन्‍न सकिन्? म मायालाई यसबारे स्पष्टीकरण दिन चाहन्थेँ, तर उनलाई आधा मेसेज लेखेपछि मलाई हिचकिचाहट भयो। यदि मैले लिलियानका समस्याहरू बताउँदै वा व्याख्या गर्दै मेसेज पठाएँ भने, मायाले ममा समस्याहरू सामना गर्ने आत्मसचेतनाको कमी छ, र मैले मानिसहरूलाई सही व्यवहार गर्दिनँ भनेर सोच्लिन् भन्‍ने लाग्यो। त्यो विचार गरेपछि, मैले मेसेज पठाइनँ। पछि मैले सुनेँ, लिलियानले अरूसँग हृदयको कुरा खुलस्त बताउने बहाना गर्दै मैले उनको पृष्ठभूमि नबुझीकन उनलाई अन्धाधुन्ध निराकरण गरेँ, र यसले उनलाई निराश तुल्यायो भनेर भनिछन्। यो सुन्दा मलाई निकै नरमाइलो लाग्यो। मैले भविष्यमा उनको काम कसरी जाँच्‍ने मलाई थाहा थिएन, र उनीसँग काम गर्न निकै गाह्रो छ जस्तो लाग्यो। केही दिनपछि, कामका आवश्यकताहरूका कारण, हामीले लिलियानको टोलीका एकदुई मानिसहरूलाई मलजलको काममा पठाउन चाह्यौँ। अचम्‍मको कुरो, मैले उनलाई यो कुरा भन्‍न नपाउँदै, उनले अमिलो अनुहार बनाउँदै भनिन्, “तिनीहरूलाई स्थानान्तर गर्न चाहनुहुन्छ भने, गर्नुहोस्। मलाई मतलब छैन। जे होस्, मेरो कामका नतिजाहरू राम्रा हुनेछैनन्।” पछि उनले मलाई खुलेरै के भनिन् भने मलजलको इन्‍चार्ज रहेकी सिस्टरसँग उनको समस्या भएकोले उनले तिनीहरूलाई स्थानान्तर गर्न नमानेकी हुन्। उनले के पनि भनिन् भने यदि ती सिस्टरले उनका लागि थप समस्या पैदा गरिन् र उनले त्यति राम्रो व्यवहार गरिनन् भने कसैले उनलाई दोष दिन पाउनेछैन। उनका शब्‍दहरूमा धम्की सुनेर यो महसुस भयो कि उनीसँग काम गर्न कठिन मात्र छैन, उनमा खराब मानवता पनि छ, र मैले उनको कामको फलोअप गर्दा म होसियार हुनुपर्छ, नत्र उनले मेरो विरुद्धमा कुनै गल्ती खोतल्‍नेछिन्।

एकपटक, उच्‍च अगुवाले हामीलाई मण्डली सफाइ गर्ने, मण्डलीमा दुष्कर्मी वा ख्रीष्टविरोधी छन् छैनन् भनी अनुसन्धान गर्ने, र यस्तो कुनै व्यक्ति भेटिए, उसलाई मण्डलीबाट हटाउने र निष्कासन गर्ने जिम्मा दिए। मलाई लिलियानको याद आयो। उनको मानवता असल थिएन र उनी सत्यता स्विकार्न मान्दिनथिन्। उनका समस्याहरू बताउने जोकोहीविरुद्ध उनले ईख बोक्थिन्, र तिनीहरूका पिठ्युँपछाडि उनले कुराहरू बङ्ग्याउने, कालोसेतोलाई मिसाउने, र पूर्वाग्रहहरू फैलाउने गर्थिन्। मैले उनको आम व्यवहारबारे खोजीनिधो गर्नुपर्छ भन्‍ने लाग्यो। तर लिलियानको कामबारे सोधखोज गर्दा उनी कति प्रतिरोधी थिइन् भन्‍नेबारे मलाई याद आयो, र उनले मैले उनलाई अन्धाधुन्ध निराकरण गरेँ भनेर मेरो पिठ्युँपछाडि भनेकी थिइन्। यदि यसपटक मैले उनका मूल्याङ्कनहरू सङ्कलन गरेँ भने, कतै ब्रदर-सिस्टरहरूले मैले उनीसँग बदला लिन यो मौका प्रयोग गरिरहेकी छु भन्‍ने सोच्लान् कि? मेरी सहकर्मीले मलाई म हैसियतलाई धेरै प्रेम गर्छु, र मेरा समस्याहरू औँल्याउने जोकोहीमाथि जाइलाग्‍ने मौका हेरिरहन्छु भन्‍ने सोच्लिन् कि? त्यसपछि त मदेखि सबै डराउनेछन् र मबाट टाढा बस्‍नेछन्, र तिनीहरूले मेरा समस्याहरू पत्ता लगाउने प्रयास गरे, र मलाई झूटो अगुवाको रूपमा रिपोर्ट गरे भने यो ठूलो समस्या हुनेछ। मलाई लाग्यो, मैले यो कुरा बिर्सनुपर्छ। अरू कसैले उनका समस्याहरू पत्ता लगाएपछिचाहिँ म यसलाई हेर्न सक्थेँ, अन्यथा यसबारेमा कुरा उठाउने मुख्य व्यक्ति म बनेँ भने, अरूले गलत बुझ्‍नेछन्। त्यसैले, मैले यो समस्याबारे कुरा उठाइनँ। केही समयपछि नै, मायाले लिलियानको मानवता असल छैन र उनको व्यवहारबारे अनुसन्धान गर्न चाहन्छु भनेर भनिन्। उनले त्यसो भन्दा मलाई खुशी पनि लाग्यो र अलिक ग्‍लानि पनि भयो। मलाई लिलियानको कुरा पहिल्यै थाहा थियो, र मैले तुरुन्तै उनको व्यवहारबारे अनुसन्धान गर्नुपर्थ्यो, तर अरूले म उनीमाथि जाइलाग्दै छु भनेर गलत बुझ्छन् भन्‍ने डरले मैले केही भनिनँ। मैले मण्डलीको काम रक्षा गरिरहेकी थिइनँ। तर कम्तीमा कसैले त केही बोलेको थियो, त्यसकारण मैले यसबारे अब चिन्ता गर्नु आवश्यक थिएन। लिलियानका बारेमा मूल्याङ्कनहरू जम्मा गरिसकेपछि, हामीले के देख्यौँ भने ती मूल्याङ्कन लेख्‍ने धेरैजसोले उनलाई राम्ररी चिनेका रहेनछन् र तिनमा त्यति धेरै जानकारी थिएनन्। एक-दुई जनाले मात्रै उनका समस्याहरू देखेका रहेछन्। यस्ता परिस्‍थितिहरूमा गर्नुपर्ने सही काम भनेको उनीसँग लामो समयसम्‍म अन्तरक्रिया गरेका मानिसहरूलाई सोध्‍नु थियो, तर अरूले मैले उनीसँग व्यक्तिगत बदला लिन यो मौका प्रयोग गर्दै उनलाई निशाना बनाउँदै छु भन्लान् भन्‍ने चिन्ताले, मैले केही पनि भनिनँ। ठीक त्यही बेला मायाले परिस्थिति कसरी अघि बढ्यो हामीले नियाल्‍नुपर्छ भनेर भनिन् र मैले थप केही भनिनँ।

पछि मैले के पत्ता लगाएँ भने अरू ब्रदर-सिस्टरहरूले लिलियानलाई सुझाव दिएका थिए तर तिनले ती सुझाव नस्विकार्ने मात्र होइन, तिनीहरूविरुद्ध उल्टै गलत आरोपहरूसमेत लगाउँथिन्। एकपटक, एक मलजलकर्ताले लिलियानलाई सुसमाचार प्रचारकहरूले प्रचार गरेका केही मानिसहरूको मानवता खराब छ र तिनीहरू सिद्धान्तअनुरूप छैनन् भनेर सुझाव दिएकी थिइन्। लिलियानले त्यो कुरा स्विकार्नु त कता हो कता, बरु उल्टै ब्रदर-सिस्टरहरूका अघि सुसमाचार टोलीविरुद्ध आफ्‍ना पूर्वाग्रह र गुनासाहरू पोखाइन्, र आफूहरू सबैले आफ्‍नो कर्तव्यमा सिद्धान्तहरू पालना गरिरहेको, तर आफूहरूले धेरै परिश्रम गरेर विश्‍वासमा ल्याएका मानिसहरूलाई मलजलकर्ताहरूले स्पष्टसित सत्यता सङ्गति नदिएर, कतिपय नयाँ विश्‍वासीहरू अफवाहहरूको भ्रममा परी पछि हटे भनेर भनिन्। एउटा भेलामा, माया र मैले लिलियानको व्यवहारलाई लक्षित गर्दै यो समस्याको सार सङ्गति गर्‍यौँ। हामीले त्यसपछि उनीसँग धेरैपटक सङ्गति गर्‍यौँ। उनले आत्मचिन्तन गर्लिन् भन्‍ने लागेको थियो, तर उनी अलिकति पनि बद्लिनन्, र मलजलकर्ताहरूविरुद्ध अफवाहहरू फैलाइरहिन्। उनले आफूलाई डिप्रेसन भएको र आफ्‍नो काम कसरी गर्ने थाहा नभएको कुरा गरिन्। उनले छरेको यो कलहको कारण, केही ब्रदर-सिस्टरहरू एकअर्कासँग गुनासो गरिरहेका थिए, र कुनै पनि मैत्रीपूर्ण सहकार्य थिएन। लिलियान सुपरभाइजर हुन योग्य छैनन् र उनलाई तुरुन्तै बर्खास्त गरिनुपर्छ भन्‍ने मलाई थाहा थियो। मैले तुरुन्तै अनुसन्धान गरी सुरुमै उनलाई बर्खास्त नगरेकोमा साँच्‍चै पछुतो लाग्यो। उनको मानवता खराब छ भन्‍ने थाहा थियो, तर मैले उनलाई मण्डलीको काममा बाधा दिइरहन थप मौका दिइरहेँ। मलाई नरमाइलो लाग्यो। मैले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरेँ, र मलाई आत्मचिन्तन गर्न र आफूलाई चिन्‍न अगुवाइ गर्न अनुरोध गरेँ।

मैले खोजीको क्रममा, परमेश्‍वरका यी वचनहरू भेटेँ: “जब मानिसहरूले आफ्‍नो कर्तव्यप्रति कुनै जिम्‍मेवारी लिँदैनन्, लापरवाही र झारा टार्ने किसिमले कर्तव्य निभाउँछन्, सधैँ हुन्छ हजुर भन्‍ने शैलीमा काम गर्छन्, र परमेश्‍वरको घरका हितहरूको रक्षा गर्दैनन्, तब त्यो कस्तो स्वभाव हो? यो छली स्वभाव हो, शैतानको स्वभाव हो। मानिसको जीवन-दर्शनको एउटा सबैभन्दा विचित्रको कुरा भनेको धूर्तता हो। मानिसहरूलाई के लाग्छ भने यदि तिनीहरू धूर्त बनेनन् भने, तिनीहरूले अरूलाई रिस उठाउने सम्‍भावना हुन्छ र तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्न सक्दैनन्; तिनीहरू अरूलाई कसैलाई चोट पुर्‍याउने वा चिढ्याउने कार्य नगर्ने हदसम्‍मको धूर्त हुनुपर्छ, यसरी तिनीहरूले आफूलाई सुरक्षित राख्‍न, आफ्‍नो रोजी-रोटीलाई सुरक्षा गर्न, र मानिसहरूका बीचमा दह्रिलो आधार बनाउन सक्छन् भन्‍ने तिनीहरूलाई लाग्छ। अविश्‍वासीहरू सबै नै शैतानका दर्शनअनुसार जिउँछन्। तिनीहरू सबै सधैँ हुन्छ हुजुर भन्‍ने र कसैलाई नचिढ्याउने हुन्छन्। तँ परमेश्‍वरको घरमा आएको छस्, तैँले परमेश्‍वरको वचन पढेको, र परमेश्‍वरको घरका प्रवचनहरू सुनेको छस्। तैपनि किन तँ सधैँ हुन्छ हजुर भन्‍ने व्यक्ति भएको छस्? सधैँ हुन्छ हजुर भन्‍ने व्यक्तिले आफ्‍नै हित रक्षा गर्छ, मण्डलीका हित रक्षा गर्दैन। कसैले दुष्कर्म गरिरहेको र मण्डलीका हितहरूमा हानि गरिरहेको देख्दा, तिनीहरूले यसलाई बेवास्ता गर्छन्। तिनीहरू सधैँ हुन्छ हजुर भन्‍ने व्यक्ति बन्‍न चाहन्छन्, र कसैलाई चिढ्याउन चाहँदैनन्। यो गैरजिम्‍मेवार कार्य हो, र त्यस्तो व्यक्ति अत्यन्तै छली र विश्‍वासघाती हुन्छ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। आफ्‍नो स्वभावलाई चिन्‍नु नै यसलाई परिवर्तन गर्ने आधार हो)। परमेश्‍वरको वचनको प्रकाशबाट मैले के बुझेँ भने आफ्‍नो छवि र हैसियत कायम राख्‍ने प्रयासमा लिलियानलाई चिढ्याउँछु भन्‍ने डरले, उनले मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेको देख्दा पनि म प्रतिरक्षा गर्न खडा भइनँ। बरु म त मानिसहरूलाई खुशी पार्दै हिँड्ने व्यक्ति बनेँ, र देखे पनि नदेखेजस्तो गरिबसेँ। त्यो गैरजिम्‍मेवार, र धूर्त व्यवहार थियो। अविश्‍वासीहरू आफ्‍ना हितहरू रक्षा गर्न शैतानी दर्शनअनुसार जिउँछन्। तिनीहरूले बोल्दा अरूलाई ध्यानपूर्वक अवलोकन गर्छन् र परिस्थिति कता ढल्कँदै छ भनेर हेर्छन्—तिनीहरू साँच्‍चै कपटी हुन्छन्। आफ्‍नो कर्तव्यमा, मैले पनि अविश्‍वासीकै मनोवृत्ति देखाइरहेकी थिएँ। मैले लिलियानको मानवता असल छैन र उनी मण्डलीको काममा बाधा बनिसकेकी छिन् भनेर स्पष्टै देखेँ। तिनलाई बर्खास्त गरिनुपर्थ्यो। तर मैले उनको गल्ती खोतल्दै बदला लिँदै छु भन्‍ने सोचून् भन्‍ने म चाहन्‍नथेँ, त्यसैले शङ्का पैदा गर्ने कुनै पनि कुरा नगर्ने प्रयास गर्दै म यो समस्याबाट टाढा बसेँ र लिलियानलाई ठेगान लाउने कार्यलाई थाती राखेँ। अरू ब्रदर-सिस्टरहरूले उनको वास्तविकता पहिचान नगरुञ्‍जेल मैले प्रतीक्षा गर्न चाहेँ। आफ्‍नो प्रतिष्ठा र हैसियतको रक्षा गर्ने चाहनामा, उनले मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेकी छिन् भन्‍ने जानेर पनि अझै मैले मण्डलीका हितहरूमा हानि हुन दिने र सिद्धान्तहरू पालना नगर्ने निर्णय गरेँ, अनि उनलाई खुलासा गर्ने वा ठेगान लाउने काम गरिनँ। म कति धूर्त, स्वार्थी, र घृणित रहेछु। यो सोचेपछि मलाई निकै पछुतो र ग्‍लानि भयो। मैले देखे पनि नदेखेझैँ गर्दै यसरी अघि बढिरहनु हुँदैनथ्यो, लिलियानको समस्यालाई सिद्धान्तअनुसार सम्‍हाल्‍नुपर्छ—मैले आफ्‍नै हितहरू मात्रै रक्षा गर्नु हुँदैन भन्‍ने मलाई थाहा थियो।

त्यसपछि माया र म लिलियानसँग कुरा गर्न गयौँ, र उनले कसरी कुराहरू बङ्ग्याउने र अरूका बारेमा पूर्वाग्रह फैलाउने गर्छिन्, ब्रदर-सिस्टरहरूको सम्‍बन्ध तोड्ने र चोट पुर्‍याउने गर्छिन्, र उनी मण्डलीको काममा बाधा बनेकी छिन् भनेर खुलासा गर्‍यौँ। म छक्‍क परेँ किनकि उनले यो कुरा स्विकार्दै स्विकारिनन्, बरु हामीमाथि आइलागिन्, र क्रोधित हुँदै भनिन्, “मैले तपाईंहरूलाई समस्या बताएँ, तर तपाईंहरूले तिनलाई समाधान गर्नुको साटो, मेरो ससानो गल्ती खोतल्‍नुभएको छ। तपाईंहरूले त व्यावहारिक काम गर्दै गर्नुहुन्‍न रहेछ।” कुनै आत्मसचेतनाविना तिनी कति घमण्डी भइरहेकी छिन् भन्‍ने देखेर, हामीले परमेश्‍वरका सान्दर्भिक वचनहरूद्वारा उनका बोलीवचन र व्यवहारका प्रकृति र परिणामहरू विश्‍लेषण गर्‍यौँ, तर उनले कुनै कुरा पनि स्विकारिनन्—उनले आफ्‍नो प्रतिरक्षा र तर्क गरिरहिन्।

त्यसपछि, मैले परमेश्‍वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेँ र त्यसले मलाई लिलियानको सार बुझ्‍न मदत गर्‍यो। परमेश्‍वरका वचनहरूले भन्छ, “मण्डलीको काम र जीवन प्राय बिथोलिरहने, परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको जीवनप्रवेशमा गम्‍भीर हस्तक्षेप गर्ने मानिसहरू अविश्‍वासीहरू हुन्, र तिनीहरू दुष्ट मानिसहरू हुन्छ। मण्डलीले तिनीहरूलाई बढारेर फाल्नुपर्छ। यदि कसैले मण्डलीको काम र जीवनमा प्राय बाधा दिइरहन्छ, र काटछाँट र निराकरण गर्दा स्वीकार गर्दैन, सधैँ आफूलाई सही साबित गर्न भ्रामक तर्क पेश गरिरहन्छ भने, ऊ जो भए पनि र उसले विगतमा जस्तो व्यवहार गरेको भए पनि, उसलाई मण्डलीबाट हटाइनुपर्छ। यसो गर्नुको एउटै उद्देश्य मण्डलीको कामलाई सामान्य रूपमा अघि बढ्न दिनु, र परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूका हित रक्षा गर्नु हो। त्यसो गर्नु पूर्ण रूपमा सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुरूप र पूर्ण रूपमा परमेश्‍वरको इच्‍छाअनुरूप हुन्छ” (वचन, खण्ड ५। अगुवा र सेवकहरूका जिम्‍मेवारीहरू)। “क्रूर स्वभाव भएका मानिसहरूले जस्तो गल्ती वा जस्तो खराब काम गरे पनि, कसैले तिनीहरूको खुलासा गर्ने, र तिनीहरूको निराकरण वा काटछाँट गर्नु हुँदैन। कसैले तिनीहरूलाई खुलासा गर्‍यो र चिढ्यायो भने, तिनीहरू क्रोधित बन्छन्; तिनीहरूले बदला लिन्छन्, र कहिल्यै पनि यसलाई त्यत्तिकै छोड्दैनन्। अरूप्रति तिनीहरूसँग कुनै धैर्यता, सहनशीलता, वा स्वीकार हुँदैन। तिनीहरूको व्यवहार कुन सिद्धान्तमा आधारित हुन्छ त? ‘मलाई कसैले चिढ्याओस् भन्दा त मै स्वर्गमुनिका सबैलाई चिढ्याउछु।’ तिनीहरू आफूलाई कसैले चिढ्याएको स्वीकार गर्दैनन्। के दुष्कर्मीको तर्क यही हो? दुष्कर्मीको तर्क यस्तो हुन्छ। कसैले तिनीहरूलाई चिढ्याउन मिल्दैन। तिनीहरूलाई अलिकति पनि छुनु हुँदैन, र तिनीहरूलाई छुने जोकोहीलाई तिनीहरू घृणा गर्छन्। तिनीहरूले त्यो व्यक्तिलाई त्यतिकै कहिल्यै छोड्दैनन्, त्यो कुरा कहिल्यै बिर्सँदैनन्—दुष्ट मानिसहरू यस्तै हुन्छन्” (वचन, खण्ड ५। अगुवा र सेवकहरूका जिम्‍मेवारीहरू)। परमेश्‍वरका वचनहरूबाट मैले के देखेँ भने दुष्ट मानिसहरूमा क्रूर स्वभाव हुन्छ र तिनीहरूले थोरै सत्यता पनि स्विकार्न सक्दैनन्। तिनीहरूले आफ्ना समस्या खुलासा गरिदिने र औँल्याइदिने जोकोहीलाई घृणा गर्छन्, अनि शत्रुको रूपमा हेर्छन्, र तिनीहरूले जाइलाग्‍ने र बदला लिनेसमेत गर्न सक्छन्। मैले लिलियानलाई यस तथ्यसँग तुलना गरेँ। समस्याहरू सामना गर्दा उनले आत्मचिन्तन गर्ने वा आफ्‍नो बारेमा सिक्‍ने कहिल्यै गर्दिनथिन्, अनि उनलाई सुझावहरू दिने जोकोहीलाई शत्रुको रूपमा हेर्दै घृणा गर्थिन्, सत्यता बङ्ग्याउँथिन्, कालोसेतो मिसाउँथिन्, अरूका बारेमा आफ्ना पूर्वाग्रह र गुनासाहरू बारम्‍बार फैलाउँथिन्, यसरी ब्रदर-सिस्टरहरूको सम्‍बन्धमा समस्या पैदा गर्थिन्। यसले गर्दा तिनीहरू मिलेर काम गर्न सक्दैनथे र यसले सुसमाचारको काममा बाधा र अवरोध खडा गर्‍यो। अरूले धेरैपटक उनका गल्तीहरू औँल्याए र उनलाई सहयोग गरे, तर उनले त्यो स्विकार्दिनथिन्। उनीहरूलाई तिनी शत्रु ठान्थिन् र थोरै पनि पछुतो नगरी झूटा प्रत्यारोपहरू लाउँथिन्। प्रकृतिले नै उनले सत्यतालाई घृणा गर्थिन् र यसप्रति दिक्‍क मान्थिन्। उनी दुष्ट व्यक्ति हुन् भन्‍ने देखिएको थियो, र हामीले उनलाई मण्डलीमा बस्‍न दियौँ भने, यसले मण्डलीको काममा थप समस्या मात्र ल्याउने थियो। त्यसैले, माया र मैले सिद्धान्तअनुसार लिलियानको बानीबेहोराको वास्तविकताबारे सङ्गति गर्‍यौँ र भोटद्वारा ब्रदर-सिस्टरहरूले अनुमोदन गरेपछि तिनलाई बर्खास्त गर्‍यौँ। हामीले उनलाई अलग राखेर आत्मचिन्तन गर्न लगायौँ, र थप अवरोध गरेमा हामी तिनलाई निष्कासन गर्नेथ्यौँ।

पछि, एकपछि अर्को गर्दै कतिपय ब्रदर-सिस्टरहरूले लिलियानसँग काम गर्न विवशलाग्दो थियो भनेर भन्‍न थाले। उनले सधैँ मानिसहरूलाई घमण्डसाथ हप्काउँथिन् र धेरै मानिसहरू उनीसँग डराउँथे। उनी तिनीहरूको काम जाँच्‍न आउँदा, सबैले अगाडि नै तयारी गर्थे, तिनीहरू आफूले कुनै कुरा राम्ररी व्याख्या गर्न नसकेमा तिनले गाली गर्लिन् भनी डराउँथे। मलाई निकै अप्ठ्यारो लाग्यो। लिलियानले धेरै दुष्कर्म गरेर ब्रदर-सिस्टरहरूलाई धेरै चोट पुर्‍याएकी थिइन्। मैले मण्डली अगुवा भएर पनि र दुष्कर्मीलाई पत्ता लगाएर पनि समस्या सम्‍हालिनँ। अनि मैले के व्यावहारिक उद्देश्य पूरा गरेँ र? मैले कुनै वास्तविक काम गरिरहेकी थिइनँ।

केही दिनसम्‍म मैले किन अरूले दुष्ट मानिसहरू र ख्रीष्टविरोधीहरूलाई उचित रूपमा ठेगान लाउन सकेँ र मैलेचाहिँ तर्किहिँड्दै लिलियानको मामला सम्‍हालिनँ भनेर मनन गरिरहेँ। मैले परमेश्‍वरका केही वचनहरू पढेँ। “ख्रीष्टविरोधीहरूले जे गरिरहेका भए पनि, तिनीहरू सुरुमा आफ्‍नै हितहरूलाई विचार गर्छन्, र यो सबै विचार गरेपछि मात्रै तिनीहरू काम गर्छन्; तिनीहरू सम्झौता नगरी साँचोरूपमा, इमानदारीपूर्वक, र पूर्णरूपमा सत्यता पालना गर्दैनन्, तर छनौट गरेर अनि सर्तमा मात्रै सो गर्छन्। यो कस्तो सर्त हो? यो तिनीहरूको हैसियत र प्रतिष्ठालाई रक्षा गरिनैपर्छ, र कुनै घाटा हुनै हुँदैन भन्ने सर्त हो। यो सर्त पूरा भएपछि मात्रै तिनीहरू के गर्ने भनेर निर्णय र छनौट गर्छन्। अर्थात्, सत्यताका सिद्धान्तहरू, परमेश्‍वरका आज्ञाहरू, र परमेश्‍वरको घरको कामलाई कसरी लिने, वा आफूले सामना गर्ने कुराहरू कसरी सम्‍हाल्‍ने भन्ने कुरालाई ख्रीष्टविरोधीहरू गम्‍भीररूपमा विचार गर्छन्। तिनीहरू परमेश्‍वरको इच्‍छा कसरी पूरा गर्ने, परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई हानि गर्नबाट कसरी बच्‍ने, परमेश्‍वरलाई कसरी सन्तुष्ट तुल्याउने, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई कसरी फाइदा पुऱ्याउने भन्नेबारे विचार गर्दैनन्; यी तिनीहरूले विचार गर्ने कुरा होइनन्। ख्रीष्टविरोधीहरू केलाई विचार गर्छन्? कतै आफ्नो हैसियत र प्रतिष्ठामा असर पो पुग्ने हो कि, र कतै तिनीहरूको प्रतिष्ठा पो घट्ने हो कि भनेर विचार गर्छन्। यदि सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुसार कुनै काम गर्दा मण्डलीको काममा र दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई फाइदा पुग्छ, तर तिनीहरूको आफ्‍नै प्रतिष्ठामा धक्का पुग्छ र धेरै मानिसहरूले तिनीहरूको साँचो कद अनि तिनीहरूमा कस्तो प्रकृति र सार छ भन्‍ने कुरा थाहा पाउँछन् भने, तिनीहरूले अवश्य नै सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्नेछैनन्। यदि व्यावहारिक काम गर्दा अझ धेरै मानिसहरूले तिनीहरूको इज्जत गर्छन्, आदर र प्रशंसा गर्छन्, वा तिनीहरूको बोली अख्‍तियारपूर्ण बन्छ र अझै धेरै मानिसहरूले तिनीहरूको कुरा मान्छन् भने, तिनीहरू त्यो काम त्यसरी गर्ने निर्णय गर्छन्; नत्र, तिनीहरूले परमेश्‍वरको घर वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका हितका खातिर आफ्‍नै हितहरूलाई बेवास्ता गर्ने निर्णय कहिल्यै गर्नेछैनन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति र सार यही हो। के यो स्वार्थी र दुष्ट कुरा होइन र?” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु ९: तिनीहरूले आफैलाई पृथक तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्‍नै चासो र महत्वाकांक्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्‍ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि व्यक्तिगत वैभवको लागि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् (भाग तीन))। “यदि कसैले सत्यलाई प्रेम गर्छु भन्छ र उनीहरू सत्यको पछि लाग्छौँ भनी भन्छन्, तर सारगत रूपमा उनीहरूको पछ्याउने लक्ष्य भनेको प्रतिष्ठा हासिल गर्नु, आफैलाई विशिष्ट बनाउनु, धाकरवाफ देखाउनु, मानिसहरूलाई उनीहरूको बारेमा उच्‍च सोच्ने बनाउनु, उनीहरूका आफ्नै स्वार्थ पूरा गर्नु हो र उनीहरू परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्न वा उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दैनन्, बरु त्यसको सट्टा प्रतिष्ठा र हैसियत हासिल गर्न कर्तव्य निर्वाह गर्छन् भने, उनीहरूको खोजी अवैध हुन्छ। यस्तो मामिला हुँदा, जब मण्डलीको कामको कुरा आउँछ, के उनीहरूका कार्यहरू बाधा-व्यवधान हुन्छन्, कि उनीहरूले यसलाई अगाडि बढाउन सहयोग गर्छन्? उनीहरू स्पष्ट रूपमा बाधा-व्यवधान हुन्; उनीहरूले यसलाई अगाडि बढाउँदैनन्। केही मानिसहरू मण्डलीको काम गर्ने झन्डा फहराउँदै, आफ्नै व्यक्तिगत प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्‍ने, आफ्नै कार्यप्रणाली चलाउने, आफ्नै सानो समूह, आफ्नै सानो राज्य बनाउने गर्छन्—के यस किसिमका व्यक्तिहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका हुन्छन्? उनीहरूले गर्ने सबै कामहरूले अनिवार्य रूपमा बाधा पुर्‍याउँछ, अस्तव्यस्तता निम्त्याउँछ र मण्डलीको कामलाई हानि गर्छ। तिनीहरूको हैसियत र प्रतिष्ठाको खोजीको परिणाम के हुन्छ? सबैभन्दा पहिले, यसले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू कसरी खान्छन् र पिउँछन्, र कसरी सत्यता बुझ्छन् भन्‍ने कुरामा असर पुर्‍याउँछ, यसले उनीहरूको जीवन प्रवेशमा बाधा उत्पन्‍न गर्छ, यसले उनीहरूलाई परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वासको सही मार्गमा प्रवेश गर्नबाट रोक्छ, र उनीहरूलाई गलत मार्गमा डोर्‍याउँछ—र यसले चुनिएका जनहरूलाई हानि गर्छ र बरबादीमा पुर्‍याउँछ। अनि, यसले अन्त्यमा मण्डलीको कामलाई के गर्छ? विध्वंश, बाधा र हानि गर्छ। मानिसहरूले ख्याति र हैसियतको खोजी गर्दाको परिणाम यही हो” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु ९: तिनीहरूले आफैलाई पृथक तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्‍नै चासो र महत्वाकांक्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्‍ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि व्यक्तिगत वैभवको लागि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् (भाग एक))। ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्‍नो कार्यमा आफ्‍नै नाम र हैसियतबारे मात्रै सोच्छन् भनेर परमेश्‍वरका वचनहरूले प्रकट गरेका छन्। यदि ख्रीष्टविरोधीले आफ्‍नो प्रतिष्ठा सुधार्ने कुनै काम गर्न सक्छ भने, उसले बस त्यही काम गर्छ। यदि सिद्धान्तअनुसार काम गर्दा त्यसले उसको प्रतिष्ठा वा हैसियतमा हानि गर्छ भने, उसले सिद्धान्तहरूलाई पन्छाउँछ र केले उसका व्यक्तिगत हितहरू रक्षा गर्छ, र केले उसलाई फाइदा पुर्‍याउँछ भनेर मात्रै विचार गर्छ। तिनीहरू साँच्‍चै नै स्वार्थी र खराब हुन्छन्। मैले ख्रीष्टविरोधीले जस्तै व्यवहार गरिरहेकी थिएँ। लिलियानको मानवता खराब छ र तिनले सत्यता खोजी गर्दिनन् भनेर मैले धेरै पहिले नै पत्ता लगाएकी थिएँ। आफूलाई सुझाव दिने जोकोहीलाई तिनी घृणा गर्थिन्, र गल्ती खोतल्दै तिनीहरूलाई आलोचना र आक्रमण गर्थिन्। तुरुन्तै तिनलाई बर्खास्त गरेर परिस्थिति नसम्‍हाल्दा यसले मण्डलीको काममा बाधा दिन्थ्यो। तर तिनी मप्रति पूर्वाग्रही रहेकीले, त्यस्तो परिस्‍थितिमा मलाई तिनको बारेमा अनुसन्धान गरेर बुझ्‍न डर लाग्यो, र अरूले मैले तिनलाई दण्ड दिइरहेकी छु भनेर गलत बुझ्लान्, वा मलाई झूटा अगुवासमेत ठान्लान् भन्‍ने लाग्यो। मलाई मेरो पद खतरामा पर्छ भन्‍ने लाग्यो। अनि लिलियानको स्वभावको कारण, यदि मैले उनलाई बर्खास्त गरेँ भने, तिनले पिठ्युँपछाडि मेरो आलोचना गर्छिन्, वा दोष दिन्छिन् वा मेरो रिपोर्ट गर्छिन् भन्‍नेसमेत लाग्यो। तिनलाई सम्हाल्दा मलाई चोट मात्र मिल्छ, सहयोग मिल्दैन, र यसले सहजै मेरो प्रतिष्ठा र पदमा असर गर्छ भन्‍ने लाग्यो, त्यसैले मैले पर्खेर हेरौँ भन्‍ने सोच राखेँ र परिस्थिति सम्‍हालिनँ। म साँच्‍चै नै कुनै मानवता नभएको कपटी र स्वार्थी थिएँ। यसभन्दा पहिले सफाइ गरी हटाइनुपर्ने र निष्कासित गर्नुपर्ने मानिसहरू पत्ता लगाउँदा, मैले सिद्धान्तअनुसार यो कुरा सम्‍हाल्‍न सक्थेँ, किनकि मैले तीमध्ये धेरैजसो मानिसहरूलाई चिनेकी थिइनँ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तिनीहरूले मेरो प्रतिष्ठा र हैसियत खतरामा पार्दैनथे। मैले तिनीहरूलाई मण्डलीबाट सफाइ गरी हटाएमा, ब्रदर-सिस्टरहरूले अगुवाको रूपमा मैले सत्यता बुझेकी छु र ममा समझशक्ति छ, मैले व्यावहारिक काम गर्न सक्छु भनी सोच्थे। तर लिलियानको मामिला सम्हाल्दा, यो मेरो पदसँग प्रत्यक्ष सम्‍बन्धित छ भन्‍ने देखेर, मैले आफ्‍ना हितहरू रक्षा गर्न आफ्‍नो आँखा चिम्‍लेँ। यसभन्दा पहिले मैले सिद्धान्तहरू पालना गर्न सकेकी थिएँ, किनकि यसो गर्दा मेरा व्यक्तिगत हितहरू संलग्‍न हुँदैनथे, तर मैले मण्डलीको काम राम्ररी गर्न चाहेर त्यसो गरेकी थिइनँ। परमेश्‍वरका वचनहरूबाट मैले के बुझेँ भने आफ्‍नो नाम र हैसियतको रक्षा गर्न काम गर्नु भनेको सारगत रूपमा मण्डलीको काम भताभुङ्ग पार्नु र बिथोल्नु हो। यो कामको सामान्य प्रगतिमा बाधा दिनु हो। आफ्‍नो प्रतिष्ठा र हैसियत रक्षा गर्ने चाहनामा, मैले दुष्ट व्यक्तिलाई तुरुन्तै सम्हालिनँ। यो समस्याको प्रकृति अत्यन्तै गम्‍भीर छ। यो सानो भ्रष्टता प्रकट भएको कुरा थिएन, यो त दुष्कर्मीलाई बास दिनु, उसलाई मण्डलीको काम बिथोल्न दिनु थियो। त्यो शैतानको दासको रूपमा काम गर्नु र दुष्कर्म गर्नु पनि थियो। यो भाग निकै मर्मस्पर्शी लाग्यो: “दुष्ट व्यक्तिलाई तह लगाउने तरिका भनेको, तिनीहरूमा दुष्ट सार छ भन्‍ने पत्ता लागेपछि, तिनीहरूबाट हुने क्षति कम गर्नको लागि, तिनीहरूले कुनै ठूलो दुष्कर्म गर्नुअगावै, तिनीहरूलाई नियन्त्रण गर्नु वा हटाउनु हो। यो नै बुद्धिमानी विकल्‍प हो। यो सम्‍हाल्‍नै नसकिने विपत्तिमा परिवर्तन हुञ्‍जेल पर्खिनु भनेको केवल प्रतिक्रियात्मक हो। त्यसले अगुवा र सेवकहरू अलिक मूर्ख छन्, र तिनीहरूको काममा कुनै सिद्धान्त छैन भन्‍ने प्रमाणित गर्छ” (वचन, खण्ड ५। अगुवा र सेवकहरूका जिम्‍मेवारीहरू)। परमेश्‍वरका वचनहरू मनन गर्दा मलाई निकै नराम्रो र पछुतो लाग्यो। अगुवाको रूपमा, मेरो काम परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूलाई दुष्कर्मीहरूको दमन र बाधाहरूबाट रक्षा गर्नु, र उचित मण्डली जीवनको रक्षा गर्नु थियो ताकि मण्डलीको काम उचित र व्यवस्थित रूपमा अघि बढ्न सकोस्। तर जब मण्डलीमा दुष्ट व्यक्ति देखा पर्‍यो, तब मैले अल्याङटल्याङ गरेँ र हात बाँधेर बसेँ। मैले अगुवाका जिम्‍मेवारीहरू पूरा गरिरहेकी थिइनँ, त्यसको अर्थ दुष्कर्मीले मानिसहरूलाई बन्धन र बाधामा पारिरहेको थियो, र तिनीहरूको जीवनमा हानि भएको थियो। मण्डलीको काम पनि बिथोलिएको थियो। मैले जे गरेँ त्यो परमेश्‍वरको निम्ति घृणास्पद थियो!

केही दिनसम्‍म मैले यी कुराहरू सोचिरहेँ। दुष्कर्मीले मण्डलीको काममा बाधा दिइरहेको छ र दुष्कर्मीहरूलाई तुरुन्तै तह लगाउनु सिद्धान्तअनुरूप हुन्छ भन्‍ने मलाई राम्ररी थाहा थियो। तर किन अरूले मलाई गलत बुझ्लान् र म तिनीमाथि जाइलागेँ भन्‍न्लान् भनेर म सधैँ डराएँ? कसैमाथि जाइलाग्‍नु भनेको वास्तवमा के हो? परमेश्‍वरका वचनहरूमा मैले यो कुरा पढेँ: “अरूलाई सताउनु र कष्ट दिनु ख्रीष्टविरोधीहरूको सबैभन्दा आम काम हो, र तिनीहरू प्रकट हुने ठोस तरिका यही हो। आफ्‍नो हैसियत कायम राख्‍नका लागि, ख्रीष्टविरोधीहरूले सधैँ अरूलाई तिनीहरूको आज्ञापालन गर्न र तिनीहरूको कुरा सुन्‍न लगाउँछन्। यदि तिनीहरूले तिनीहरूको कुरा नसुन्‍ने वा तिनीहरूलाई मन नपराउने र तिनीहरूको विरोध गर्ने व्यक्ति भेटे भने, तिनीहरू त्यस व्यक्तिलाई दमन गर्न र कष्ट दिन, अनि काबूमा राख्‍न चाल चल्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्‍नो भन्दा फरक विचार राख्‍नेहरूलाई प्राय दमन गर्छन्। तिनीहरूले सत्यता खोजी गर्ने र निष्ठापूर्वक आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूलाई प्राय दमन गर्छन्। तुलनात्मक रूपमा शिष्ट र सोझा, अर्थात् तिनीहरूको अघि नझुक्‍ने र चापलुसी नगर्ने वा तिनीहरूको अघि लुरुक्‍क नहुने मानिसहरूलाई तिनीहरूले प्राय दमन गर्छन्। तिनीहरूसँग नमिल्‍ने वा तिनीहरूको बहकाउमा नलाग्‍ने मानिसहरूलाई तिनीहरूले दमन गर्छन्। ख्रीष्टविरोधीहरूले अरूसँग सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्दैनन्। तिनीहरूले मानिसहरूसँग निष्पक्ष व्यवहार गर्न सक्दैनन्। जब तिनीहरूले कसैलाई मन पराउँदैनन्, जब कसैले हृदयबाट तिनीहरूको कुरा मानेका छैनन् भन्‍ने तिनीहरूले देख्छन्, तब तिनीहरूले त्यस व्यक्तिलाई आक्रमण गर्न र कष्ट दिन मौका र बहाना खोज्छन्, र झूटो बहानासमेत बनाउँछन्, यहाँसम्‍म कि त्यस व्यक्तिलाई दमन गर्नको लागि मण्डलीको काम गरेको नाटकसमेत गर्छन्। मानिसहरू नझुकेसम्म र तिनीहरूलाई नाइँ भन्‍ने आँट गर्न नसक्‍ने अवस्थामा नपुगेसम्‍म तिनीहरू लागिपर्न छोड्दैनन्; मानिसहरूले तिनीहरूको हैसियत र अख्‍तियार स्वीकार गरेर, तिनीहरूलाई मुस्कुराउँदै नमस्कार गर्ने, तिनीहरूप्रति समर्थन र आज्ञाकारिता व्यक्त गर्ने, र तिनीहरूबाट कुनै फाइदा वसुल्‍ने कुनै आँट नगर्ने अवस्थामा नपुगेसम्‍म तिनीहरू लागिपर्न छोड्दैनन्। कुनै पनि परिस्थितिमा, कुनै पनि समूहमा, ख्रीष्टविरोधीहरूले अरूसँग गर्ने व्यवहारमा ‘निष्पक्ष’ भन्‍ने शब्‍द लागू हुँदैन, र परमेश्‍वरमा साँचो विश्वास गर्ने ब्रदर-सिस्टरहरूप्रति तिनीहरूले गर्ने व्यवहारमा ‘प्रेमपूर्ण’ भन्‍ने शब्‍द लागू हुँदैन। तिनीहरूको हैसियतलाई चुनौती दिने जोकोहीलाई तिनीहरूले आफ्‍नो काँडा ठान्छन्, र तिनीहरूलाई सताउन तिनीहरूले मौका र बहाना खोज्छन्। तिनीहरूले आफूले भनेको नमान्‍नेलाई सताउँछन्, र त्यो व्यक्ति नियन्त्रणमा नआएसम्‍म तिनीहरू रोकिँदैनन्। तिनीहरूको यस्तो व्यवहार सत्यताका सिद्धान्तहरूभन्दा एकदमै बाहिर र सत्यताको विपरीत हुन्छ। त्यसकारण, के तिनीहरूलाई निराकरण र काटछाँट गरिनुपर्छ? यति मात्र होइन—तिनीहरूको खुलासा गर्ने, तिनीहरूलाई पहिचान गर्ने, र तिनीहरूको चरित्र देखाउनेबाहेकको कुनै पनि कारबाही पर्याप्त हुँदैन। ख्रीष्टविरोधीले सबैलाई उसको आफ्नै प्राथमिकता, अभिप्राय र लक्ष्‍यअनुसार व्यवहार गर्छ। तैपनि तिनीहरूको अख्‍तियारअन्तर्गत, धार्मिकताको बोध भएकाहरू, न्यायङ्गत रूपमा बोल्‍न सक्‍नेहरू, अन्यायसँग लड्ने आँट गर्नेहरू, सत्यताका सिद्धान्तहरू पालना गर्नेहरू, साँचो रूपमा प्रतिभावान् र शिक्षितहरू, परमेश्‍वरको गवाही दिन सक्‍नेहरू—त्यस्ता सबै मानिसहरूले ख्रीष्टविरोधीको डाहा सहनुपर्छ, दमन र बहिस्कार भोग्‍नुपर्छ, र ख्रीष्टविरोधीको पाइतालामुनि समेत कुल्चिइनुपर्छ। असल मानिसहरू, अर्थात् सत्यता पछ्याउने मानिसहरूलाई ख्रीष्टविरोधीले यस्तो घृणाको साथ व्यवहार गर्छ। यो भन्‍न सकिन्छ कि ख्रीष्टविरोधीले डाहा र दमन गर्ने अधिकांश मानिसहरू सकारात्मक र असल मानिसहरू नै हुन्छन्। तिनीहरूमध्ये धेरैजसो मानिसहरू परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुने, परमेश्‍वरले प्रयोग गर्न सक्‍नुहुने, र परमेश्‍वरले सिद्ध तुल्याउनुहुने मानिसहरू हुन्छन्। परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुने र प्रयोग गर्नुहुने अनि सिद्ध तुल्याउनुहुने मानिसहरूविरुद्ध त्यस्तो दमन र बहिष्कारको रणनीति अपनाउँदा, के ख्रीष्टविरोधीहरू परमेश्‍वरविरोधी हुँदैनन् र? के तिनीहरूले परमेश्‍वरको प्रतिरोध गरिरहेका हुँदैनन् र?” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु ११: तिनीहरूले कुनै गलत काम गर्दा, निराकरण र काटछाँट स्वीकार गर्दैनन्, न त तिनीहरूमा पश्‍चात्तापको मनोवृत्ति नै हुन्छ, बरु तिनीहरूले धारणाहरू फैलाउँछन् र सार्वजनिक रूपमा परमेश्‍वरको आलोचना गर्छन्)। परमेश्‍वरका वचनहरू मनन गर्दा, मैले के महसुस गरेँ भने कसैमाथि जाइलाग्‍नु र सिद्धान्तहरू पालना गर्नु दुई फरकफरक कुरा हुन्। एउटा पाटो के हो भने हामीले व्यक्तिको व्यवहारमा उसका मनसायहरू हेर्नुपर्छ, र अर्को पाटो के हो भने उसले अरूसँग गर्ने व्यवहार परमेश्‍वरको वचनअनुरूप छ, छैन भनी हेर्नुपर्छ। सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुसार यदि त्यो व्यक्ति दुष्कर्मी वा ख्रीष्टविरोधी रहेछ भने, उसलाई सफाइ गरी हटाउनु, मण्डलीबाट निष्कासन गर्नु भनेको अरूलाई हानिबाट रक्षा गर्नु र सिद्धान्तहरू पालना गर्नु हो। यो जाइलाग्‍नु होइन। तर ख्रीष्टविरोधी र दुष्कर्मीहरूले मानिसहरूमाथि दमन गर्दा र जाइलाग्दा, यो पूर्ण रूपमा तिनीहरूको आक्रमक मनासयबाट आएको हुन्छ। तिनीहरूले सत्यता खोजी गर्ने र न्यायको बोध भएका मानिसहरूप्रति डाहा गर्छन्। तिनीहरूलाई भित्रैदेखि चिन्‍ने र औँल्याउन आँट गर्नेहरूलाई तिनीहरू घृणा गर्छन्। तिनीहरूले आफ्‍नो शक्ति र हैसियत रक्षा गर्न फरक मतधारीहरूलाई हटाउँछन्। तिनीहरू अरूको सानो गल्तीमा पनि उफ्रन्छन् र त्यसलाई ठूलो बनाउँछन्। तिनीहरूले तथ्यहरू बङ्ग्याउँदै अरूलाई निन्दा गर्छन्, र तिनीहरूलाई निकाल्‍न अनेक किसिमका लाञ्छना लगाउँछन्। तिनीहरूका मनसाय र अभिप्रायहरू सत्यता र परमेश्‍वरभन्दा पूर्णविपरीत हुन्छन्। तिनीहरूलाई परमेश्‍वरले निन्दा र धिक्‍कार गर्नुहुन्छ। परमेश्‍वरका वचनहरूको आधारमा मैले लिलियान दुष्ट व्यक्ति हुन् भन्‍ने पत्ता लगाएर तिनलाई खुलासा र बर्खास्त गरिरहेकी थिएँ। यो व्यक्तिगत ईखले गरिँदै थिएन, र म तिनीमाथि जाइलाग्दै थिइनँ। जाइलाग्‍नु वास्तवमा के हो भनेर म बुझ्दिनथेँ, र मैले बाह्य कुरा मात्रै हेरिरहेकी थिएँ। यदि कसैले मलाई ईख गर्छ, र मैले उसको मामिलामा हात हाल्छु भने, त्यो जाइलाग्‍नु हो भन्‍ने मलाई लागेको थियो। त्यो व्यक्ति दुष्कर्मी हो, होइन र उसले मण्डलीमा कस्तो भूमिका खेल्छ भनेर हेर्दिनथेँ। फलस्वरूप, म आफ्नै गलत दृष्टिकोणको बन्धनमा परेँ। कस्तो मूर्खता! यो सब बुझेपछि मलाई निकै स्वतन्त्र महसुस भयो।

त्यसपछि, मैले ध्यान दिएर सिद्धान्तहरूअनुसार आफ्‍नो कर्तव्य निभाउन थालेँ। मैले कुनै ब्रदर वा सिस्टरमा समस्या देखेँ भने, म उसलाई भेटेर सङ्गती र सहयोग गर्न सक्दो गर्थेँ। विशेष गरी मण्डली सफाइको मामलामा, यदि कसैलाई निष्कासन गरिनुपर्छ भन्‍ने निर्धारण गरिएको छ भने, उसले मप्रति पूर्वाग्रह राखे पनि नराखे पनि, म यसलाई सत्यताका सिद्धान्तहरूअनुसार सम्‍हाल्थेँ। मैले यो अभ्यास गर्दा मलाई निकै शान्ति महसुस भयो। अहिले मैले व्यक्तिगत रूपमा के अनुभव गरेँ भने कर्तव्यमा हामीले आफ्‍नो नाम र हैसियतसम्‍बन्धी हाम्रा मनसाय र हिसाबकिताब त्याग्‍नुपर्छ, सिद्धान्तहरूको पालना र मण्डलीको कामको रक्षा गर्नुपर्छ, अनि हामीले शान्ति र आनन्द पाउनेछौँ।