परमेश्‍वरको कामको उद्देश्य, उहाँको कामले मानिसमा हासिल गर्ने प्रभाव, र मानिसको लागि उहाँको ठ्याक्‍कै इच्छा के हो सो बुझ्‍नु: परमेश्‍वरलाई पछ्याउने हरेक व्यक्तिले प्राप्त गर्नुपर्ने कुरा हो। आजकाल सबै मानिसमा भएको कमी भनेको परमेश्‍वरको कामको ज्ञान नहुनु हो। संसारको सृष्टिदेखि वर्तमान समयसम्म, मानिसहरूमा परमेश्‍वरले गर्नुभएका कार्यहरू, उहाँको कामको सम्पूर्णता, र मानिसको लागि उहाँको ठ्याक्‍कै इच्छा के हो—यी कुरा मानिसले न त जान्दछ न त बोध गर्छ। यो अपर्याप्तता धार्मिक दुनियाँभरि मात्र होइन, परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्ने अन्य सबैमा पनि देखिन्छ। जब तैँले साँच्चिकै परमेश्‍वरलाई देख्‍ने, यथार्थमै उहाँको बुद्धिको सराहना गर्ने, उहाँले गर्नुभएका सबै कार्य देख्‍ने, उहाँ जे हुनुहुन्छ र उहाँसँग जे छ त्यो चिन्‍ने दिन आउँछ—जब तैँले उहाँको सम्पन्नता, बुद्धि, आश्‍चर्यपन, र मानिसहरूमा उहाँले गर्नुभएका सबै कुरा देख्छस्—त्यसपछि मात्र परमेश्‍वरमाथिको तेरो विश्‍वासमा तैँले सफलता प्राप्त गरेको हुनेछस्। परमेश्‍वर सर्वव्यापी र सर्वसम्पन्न हुनुहुन्छ भनेर भन्दा, कुन तरिकामा उहाँ सर्वव्यापी र सर्वसम्पन्न हुनुहुन्छ? यदि तैँले यो बुझ्‍दैनस् भने, तँ परमेश्‍वरलाई विश्‍वास गर्न योग्य हुन सक्नेछैनस्। धार्मिक दुनियाँका व्यक्तिहरू परमेश्‍वरका विश्‍वासी होइनन् तर कुकर्मी हुन्, दियाबलसकै वर्गका हुन् भनेर म किन भन्छु? मैले उनीहरू कुकर्मी हुन् भन्नुको कारण के हो भने, उनीहरू परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्दैनन् र उहाँको बुद्धि देख्न असमर्थ छन्। परमेश्‍वरले कहिल्यै उनीहरूलाई आफ्नो काम प्रकट गर्नुहुन्‍न। उनीहरू अन्धा छन्; उनीहरूले परमेश्‍वरका कार्यहरू देख्न सक्दैनन्, उनीहरू परमेश्‍वरद्वारा त्यागिएका छन्, र उनीहरूमा परमेश्‍वरको हेरचाह र सुरक्षाको पूर्णरूपमा अभाव छ, झन् पवित्र आत्माको कामको त उल्लेखै नगरौं। परमेश्‍वरको कामविहीनहरू सबै कुकर्मी हुन् र परमेश्‍वरका विरोधीहरू हुन्। मैले उल्‍लेख गरेका परमेश्‍वरका विपक्षीहरूले उनीहरूलाई जनाउँछन् जसले परमेश्‍वरलाई चिन्दैनन्, जसले आफ्ना ओठले परमेश्‍वरलाई स्वीकार गर्छन् तर पनि उहाँलाई चिन्दैनन्, जसले परमेश्‍वरलाई पछ्याउँछन् र तर पनि उहाँको आज्ञापालन गर्दैनन्, र जो परमेश्‍वरको अनुग्रहमा आमोद-प्रमोद गर्छन् तर पनि उहाँको गवाहीको रूपमा खडा हुन सक्दैनन्। परमेश्‍वरको कामको उद्देश्यको बुझाईविना वा मानिसमा परमेश्‍वरले गर्नुहुने कामको बुझाईविना, ऊ परमेश्‍वरको इच्छाअनुसार हुन सक्दैन, न त ऊ परमेश्‍वरको गवाहीको रूपमा खडा हुन नै सक्छ। मानिसले परमेश्‍वरको विरोध गर्ने कारण, एकातिर उसको भ्रष्ट स्वभाव र अर्कोतिर परमेश्‍वरसम्‍बन्धी उसको अज्ञानता र परमेश्‍वरले जुन सिद्धान्तहरूद्वारा काम गर्नुहुन्छ, त्यसको र मानिसको लागि उहाँको इच्छा के छ त्यसको बुझाईको अभावबाट उत्पन्न हुन्छ। यी दुई पक्षले मिलेर परमेश्‍वरविरुद्ध मानिसको प्रतिरोधको इतिहास निर्माण गर्छन्। विश्‍वासमा नयाँ हुनेहरूले परमेश्‍वरको विरोध गर्छन् किनकि यस्ता विरोध उनीहरूको प्रकृतिभित्रै हुन्छ, यद्यपि विश्‍वासमा धेरै वर्ष रहेकाहरूले परमेश्‍वरलाई गर्ने विरोध उनीहरूको भ्रष्ट स्वभावका अतिरिक्त उहाँसम्‍बन्धी उनीहरूको अज्ञानताबाट निस्कन्छ। परमेश्‍वर देहधारी हुनुभन्दा अघिको समयमा, मानिसले परमेश्‍वरको विरोध गरे-नगरेको मापन स्वर्गमा परमेश्‍वरले घोषणा गर्नुभएका आदेशहरूलाई उसले मान्यो कि मानेन त्यसमा आधारित हुन्थ्यो। उदाहरणको लागि, व्यवस्थाको युगमा, जसले यहोवाका व्यवस्था पालन गर्दैनथ्यो उसलाई परमेश्‍वरको विरोध गर्ने ठानिन्थ्यो; जसले यहोवाका भेटीहरू चोरी गर्थ्यो, वा जो यहोवाको निगाह प्राप्त गरेकाहरूविरुद्ध उभिन्थ्यो, उसलाई परमेश्‍वरको विरोध गर्ने व्यक्ति मानिन्थ्यो र ढुङ्गाले हानेर मारिन्थ्यो; जसले आफ्ना बाबुआमालाई आदर गर्दैनथ्यो, र जसले अर्कोलाई हिर्काउँथ्यो वा श्राप दिन्थ्यो, उसलाई व्यवस्था पालन नगर्ने व्यक्ति ठानिन्थ्यो। र ज-जसले यहोवाका नियमहरू पालन गर्दैनथिए उनीहरूलाई उहाँविरुद्ध खडा हुनेहरूको रूपमा लिइन्थ्यो। अनुग्रहको युगमा तबउप्रान्त त्यस्तो रहेन, जो येशूविरुद्ध उभिन्थ्यो उसलाई परमेश्‍वरविरुद्ध उभिएको मानिएन, र येशूद्वारा बोलिएका वचनहरू पालन नगर्नेलाई परमेश्‍वरविरुद्ध उभिएको ठानिएन। यस समयमा, परमेश्‍वरको विरोधलाई परिभाषित गरिएको तरिका बढी यथार्थ र बढी व्यावहारिक भयो। परमेश्‍वर अझसम्म देहधारी नहुनुभएको समयमा, मानिसले उहाँको विरोध गरे-नगरेको मापन उसले स्वर्गमा हुनुहुने अदृश्य परमेश्‍वरलाई आराधना गऱ्यो कि गरेन र खोजी गऱ्यो कि गरेन त्यसमा आधारित हुन्थ्यो। त्यस समयमा परमेश्‍वरविरुद्धको विरोधलाई परिभाषित गर्ने तरिका त्यति व्यवहारिक थिएन, किनकि मानिसले परमेश्‍वरलाई देख्न सक्दैनथियो, न त परमेश्‍वरको प्रतिरूप कस्तो छ, वा उहाँले कसरी काम गर्नुहुन्छ र बोल्नुहुन्छ भन्‍ने नै उसलाई थाहा थियो। परमेश्‍वरबारे मानिसमा कुनै धारणा थिएन, र उसले अस्पष्ट रूपले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्थ्यो, किनकि परमेश्‍वर मानिसको अघि अझसम्म प्रकट हुनुभएकोथिएन। तसर्थ, मानिसले आफ्नो कल्पनामा परमेश्‍वरमा जसरी विश्‍वास गरे पनि, उहाँले मानिसलाई निन्दा गर्नुभएन वा उसबाट अति धेरै अपेक्षा राख्नुभएन, किनकि मानिस परमेश्‍वरलाई देख्न पूर्णतः असमर्थ थियो। जब परमेश्‍वर देहधारी हुनुहुन्छ र मानिसहरूबीच काम गर्न आउनुहुन्छ, सबैले उहाँलाई देख्छन् र उहाँका वचनहरू सुन्छन्, र सबैले ती कार्य देख्छन् जुन परमेश्‍वरले उहाँको देहधारी शरीरभित्रबाट गर्नुहुन्छ। त्यस क्षणमा, मानिसका सबै धारणा फिँजजस्तै बन्छन्। परमेश्‍वर शरीरमा प्रकट हुनुभएको देख्ने व्यक्तिहरूले स्वेच्छाले उहाँको आज्ञा पालन गर्छन् भने, उनीहरूलाई दोषी ठहराइनेछैन, जब कि उद्देश्यपूर्ण तरिकाले उहाँविरुद्ध खडा हुनेहरूलाई परमेश्‍वरको विरोधी ठानिनेछ। यस्ता मानिसहरू ख्रीष्टविरोधी, शत्रु हुन् जो जानीबुझी परमेश्‍वरविरुद्ध उभिन्छन्। परमेश्‍वरबारे धारणाहरू मनमा राख्ने तर उहाँको आज्ञापालन गर्न अझै तत्पर र इच्छुक हुनेहरूलाई दोषी ठहराइनेछैन। परमेश्‍वरले मानिसलाई उसका अभिप्राय र व्यवहारका आधारमा दोषी ठहराउनुहुन्छ, उसका सोचाइ र विचारहरूको आधारमा कहिल्यै त्यसो गर्नुहुन्‍न। यदि परमेश्‍वरले मानिसलाई उसका सोचाइ र विचारहरूको आधारमा निन्दा गर्नुभएको भए, उहाँका क्रोधित हातहरूबाट एक जना पनि फुत्किन सक्दैनथियो। देहधारी परमेश्‍वरविरुद्ध जानीबुझी खडा हुनेहरू आफ्ना अनाज्ञाकारीताको लागि दण्डित हुनेछन्। परमेश्‍वरविरुद्ध जानीबुझी उभिने यस्ता मानिसहरूको सम्बन्धमा भन्नुपर्दा, वास्तवमा उनीहरूको प्रतिरोध परमेश्‍वरबारे उनीहरूले राख्ने धारणाबाट उत्पन्न हुन्छ, जसले उनीहरूलाई परमेश्‍वरको काममा बाधा पुऱ्याउने तुल्याउँछ। यी मानिसहरूले परमेश्‍वरको कामलाई जानाजान अवरोध र नष्ट गर्छन्। उनीहरूसँग परमेश्‍वरबारे धारणाहरू मात्र हुँदैनन्, तर उनीहरू उहाँको कामलाई बाधा दिने क्रियाकलापहरूमा समेत संलग्न हुन्छन्, र यही कारणले यस प्रकारका मानिसहरू दोषी ठहरिनेछन्। जसले जानीबुझी परमेश्‍वरको कामलाई बाधा दिँदैनन्, उनीहरू पापीको रूपमा दोषी ठहरिनेछैनन्, किनकि उनीहरू स्वेच्छाले आज्ञा पालन गर्छन् अनि अवरोध र बाधा पैदा गर्ने क्रियाकलापहरूमा संलग्न हुँदैनन्। यस्ता मानिसहरूलाई दोषी ठहराइनेछैन। तथापि, जब मानिसहरूले परमेश्‍वरका कामको अनुभव धेरै वर्षदेखि गरेका हुन्छन्, तब यदि उनीहरू निरन्तर रूपमा परमेश्‍वरबारे मनमा धारणाहरू राखिराख्छन् र देहधारी परमेश्‍वरको कामलाई बुझ्न असमर्थ भइरहन्छन् भने, र जति धेरै वर्ष उनीहरूले उहाँको कामलाई अनुभव गरेका भए पनि, यदि उनीहरू परमेश्‍वरबारे धारणाहरूले निरन्‍तर भरिन्छन् र अझै उहाँलाई बुझ्न सक्दैनन् भने, उनीहरू बाधा पुऱ्याउने क्रियाकलापहरूमा संलग्न नभए पनि, उनीहरूको हृदय परमेश्‍वरबारे धेरै धारणाहरूले भरिएका हुन्छ, र ती धारणाहरू प्रस्ट भएनन् भने पनि, यस प्रकारका मानिसहरू परमेश्‍वरको कामको लागि कुनै कामका हुँदैनन्। उनीहरू परमेश्‍वरको लागि सुसमाचार फैलाउन वा उहाँको गवाहीको रूपमा खडा हुन असमर्थ हुन्छन्। यस प्रकारका मानिसहरू बेकामका र अल्पबुद्धिका हुन्छन्। उनीहरूले परमेश्‍वरलाई चिन्दैनन्, यसका अलावा उहाँबारे आफ्ना धारणाहरू फाल्न पूर्णरूपमा असमर्थ छन्, त्यसैले उनीहरू दोषी ठहरिन्छन्। यसलाई यसप्रकार भन्न सकिन्छ: विश्‍वासमा नयाँ हुनेहरूले परमेश्‍वरबारे धारणाहरू लिनु वा उहाँबारे केही पनि नजान्‍नु सामान्य कुरा हो, तर जसले परमेश्‍वरमा धेरै वर्षदेखि विश्‍वास गरेका छन् र उहाँका असल कामको अनुभव गरेका छन्, यस्ता व्यक्तिहरूले धारणाहरूलाई निरन्तर पक्रिराख्‍नु सामान्य हुँदैन, र यस्ता व्यक्तिहरूले परमेश्‍वरबारे कुनै ज्ञान नराख्नु अझ कम सामान्य हुनेछ। किनभने उनीहरूलाई सामान्य स्थितिमा दोषी ठहराइँदैन। यी असामान्य मानिसहरू सबै फोहोर हुन्; यिनीहरू परमेश्‍वरलाई सबैभन्दा धेरै विरोध गर्नेहरू हुन् र जसले व्यर्थमा परमेश्‍वरको अनुग्रह उपभोग गरेका छन्। यस्ता सबै मानिसलाई अन्त्यमा हटाइनेछ!

परमेश्‍वरको कार्यको उद्देश्य नबुझ्ने व्यक्ति भनेकै उहाँको विरोध गर्ने व्यक्ति हो र उहाँको कार्यको उद्देश्य बुझिसकेर पनि उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न नखोज्ने व्यक्तिलाई अझ बढी विरोधी मान्नुपर्छ। भव्य मण्डलीहरूमा बाइबल पढ्ने र दिनभरि नै वाचन गरिरहने व्यक्तिहरू पनि छन् तर उनीहरूमध्ये एक जनाले पनि परमेश्‍वरको कार्यको उद्देश्य बुझेको हुँदैन। उनीहरूमध्ये एक जना पनि परमेश्‍वरलाई जान्न सक्षम छैन, उनीहरूमध्ये कोही परमेश्‍वरको इच्छामा एकचित्त हुने बारेमा त कुरै नगरौं। उनीहरू सबैजना परमेश्‍वरलाई प्रवचन सुनाउन उचाइमा उभिएका व्यर्थका दुष्ट मानिसहरू हुन्। उनीहरूले परमेश्‍वरको ध्वजा बोके तापनि जानीबुझीकनै परमेश्‍वरको विरोध गर्छन्। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको दाबी गर्दै उनीहरूले मान्छेको मासु खान्छन् र रगत पिउँछन्। त्यस्ता सबै मानिस मान्छेको आत्मा निल्ने दियाबलसहरू हुन्, सही मार्गमा हिँड्ने प्रयास गरिरहेका व्यक्तिहरूलाई बाधा दिने प्रमुख दुष्टात्माहरू हुन्, र परमेश्‍वरको खोजी गर्ने व्यक्तिहरूलाई अवरोध गर्ने बाधा-अड्चनहरू हुन्। उनीहरू “स्वस्थ विधान” का जस्तो लाग्न सक्छन् तर उनीहरू मानिसहरूलाई परमेश्‍वरविरुद्ध उभिन अगुवाइ गर्ने ख्रीष्टविरोधीहरूबाहेक केही होइनन् भन्‍ने कुरा कसरी उनीहरूका अनुयायीहरूले थाहा पाउन सक्छन्? उनीहरू मानव आत्मा निल्न समर्पित जीवित शैतान हुन् भन्‍ने कुरा कसरी ती अनुयायीहरूले थाहा पाउन सक्छन्? परमेश्‍वरको उपस्थितिमा आफूलाई उच्च सम्मान गर्ने व्यक्तिहरू नै सबैभन्दा नीच मान्छे हुन् भने आफूलाई सानो ठान्‍नेहरू सबैभन्दा सम्मानित व्यक्ति हुन्। अनि परमेश्‍वरको कामबारे जान्दछु भनी ठान्नेहरू र अझ भन्‍ने हो भने उहाँलाई सोझै हेर्दै अन्य मानिसहरूमाझ ठूलै तामझामको साथमा परमेश्‍वरको कामबारे घोषणा गर्न सक्षम छु भनी ठान्नेहरू सबैभन्दा अज्ञानी मान्छे हुन्। त्यस्ता मान्छेहरूसँग परमेश्‍वरको गवाही हुँदैन, उनीहरू घमण्डी र अहङ्कारले भरिएका हुन्छन्। परमेश्‍वरबारे वास्तविक अनुभव र व्यावहारिक ज्ञान हुँदाहुँदै पनि आफूसँग उहाँबारे एकदमै कम मात्र ज्ञान छ भनी विश्‍वास गर्नेहरू नै उहाँद्वारा सबैभन्दा बढी प्रेम गरिने व्यक्ति हुन्। त्यस्ता व्यक्तिहरूसँग मात्र वास्तवमै परमेश्‍वरको गवाही हुन्छ र उनीहरू मात्र वास्तवमै परमेश्‍वरद्वारा सिद्ध पार्न सकिने हुन्छन्। परमेश्‍वरको इच्छा नबुझ्नेहरू परमेश्‍वरका विरोधी हुन्; परमेश्‍वरको इच्छा बुझेर पनि सत्यको अभ्यास नगर्नेहरू उहाँका विरोधी हुन्; परमेश्‍वरका वचनहरू खाने-पिउने गरे पनि उहाँका वचनहरूको सारविरुद्ध जानेहरू परमेश्‍वरका विरोधी हुन्; देहधारी परमेश्‍वरबारे धारणा भएका र साथै विद्रोहमा संलग्न हुने मन भएकाहरू परमेश्‍वरका विरोधी हुन्; परमेश्‍वरको निन्दा गर्नेहरू उहाँका विरोधी हुन्; र परमेश्‍वरबारे जान्न नसक्ने वा उहाँको गवाही बन्न नसक्ने जोकोही परमेश्‍वरको विरोधी हो। त्यसैले म तिमीहरूलाई आग्रह गर्छु: यदि तिमीहरूलाई साँच्चै नै यस मार्गमा हिँड्न सक्छु भन्‍ने विश्‍वास लाग्छ भने, निरन्तर यही बाटो पछ्याइराख। तर यदि तिमीहरूले परमेश्‍वरको विरोध गर्नबाट आफूलाई रोक्न सक्‍दैनौ भने, धेरै ढिलो हुनुअगावै तिमीहरू अन्यत्र लाग्नु श्रेयस्कर हुन्छ। अन्यथा, तिमीहरूको लागि स्थिति नराम्रो हुने सम्भावना एकदमै धेरै हुन्छ, किनभने तिमीहरूको स्वभाव अति भ्रष्ट छ। बफादारीता वा आज्ञापालन, धार्मिकता वा सत्यता चाहना गर्ने हृदय, वा परमेश्‍वरप्रतिको प्रेम त तिमीहरूसँग थोपै छैन। परमेश्‍वरको अगाडि तिमीहरूको परिस्थिति पूर्णरूपमा लथालिङ्ग छ भनेर भन्न सकिन्छ। आफूले पालना गर्नुपर्ने कुरा पालना गर्न तिमीहरू सक्दैनौ र भन्नुपर्ने कुराहरू भन्न सक्दैनौ। तिमीहरूले जुन कुरालाई अभ्यासमा ल्याउनुपर्थ्यो, सो अभ्यासमा ल्याउन तिमीहरू चुकेका छौ; अनि जुन कार्य तिमीहरूले पूरा गर्नुपर्थ्यो, सो पूरा गर्न तिमीहरू असक्षम भएका छौ। तिमीहरूसँग हुनुपर्ने बफादारीता, विवेक, आज्ञाकारिता, वा सङ्कल्प तिमीहरूमा छैन। कष्ट सहन गर्नु तिमीहरूको उत्तरदायित्व भए पनि तिमीहरूले सो गरेका छैनौ र तिमीहरूमा हुनुपर्ने विश्‍वास तिमीहरूसँग छैन। एकदमै सरल रूपमा भन्नुपर्दा, तिमीहरू पूर्णरूपमा गुणविहीन छौ: के तिमीहरूलाई जिइरहन लाज लाग्दैन? म तिमीहरूलाई सम्झाउन चाहन्छु कि तिमीहरूले अनन्त विश्रामको लागि आँखा चिम्लनु उत्तम हुन्छ, जसले गर्दा परमेश्‍वरले तिमीहरूको कारण चिन्ता गर्न वा तिमीहरूको लागि कष्ट भोग्न पर्दैन। तिमीहरू परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छौ तैपनि तिमीहरूलाई उहाँको इच्छाबारे थाहा छैन; तिमीहरू परमेश्‍वरका वचनहरू खान्छौ-पिउँछौ तैपनि उहाँले मान्छेले गर्नैपर्ने भनेर माग गर्नुभएका कुराहरू पालन गर्न सक्दैनौ। तिमीहरू परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छौ तैपनि तिमीहरूलाई उहाँबारे थाहा छैन, अनि तिमीहरू प्रयत्न गर्नुपर्ने कुनै लक्ष्यविना, कुनै मू्ल्यविना, कुनै अर्थविना नै जिउँछौ। तिमीहरू मानव प्राणीको रूपमा जिउँछौ तैपनि तिमीहरूमा अलिकति पनि विवेक, निष्ठा, वा विश्‍वसनीयता छैन—के तिमीहरू अझै आफूलाई मानव प्राणी भन्न सक्छौ? तिमीहरू परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छौ तैपनि उहाँलाई धोका दिन्छौ; अझ भन्‍ने हो भने, तिमीहरू उहाँको पैसा लिन्छौ र उहाँको लागि चढाइएका भेटीहरू आफै लिन्छौ। त्यसपछि पनि, अन्त्यमा अझै परमेश्‍वरका भावनाहरूबारे अलिकति मात्र विचार गर्न वा उहाँप्रति विवेक दर्शाउन पनि चुक्छौ। तिमीहरू परमेश्‍वरले अनिवार्य गर्नुभएका कुराहरूमध्येको सबैभन्दा मामुली कुरा पनि पूरा गर्न सक्दैनौ। के तिमीहरू अझै आफूलाई मानव प्राणी भन्न सक्छौ? परमेश्‍वरले तिमीहरूलाई प्रदान गर्नुभएको खाना खाएर पनि र उहाँले तिमीहरूलाई दिनुभएको प्राणवायु लिएर पनि, उहाँको अनुग्रह उपभोग गरेर पनि अन्त्यमा तिमीहरूसँग उहाँबारे अलिकति पनि ज्ञान छैन। यसको विपरीत, तिमीहरू परमेश्‍वरको विरोध गर्ने बिकामे बनेका छौ। के त्यसले तिमीहरूलाई कुकुरभन्दा पनि नीच स्तरको जन्तु बनाउँदैन र? के जनावरहरूमा तिमीहरूभन्दा बढी दुष्ट अन्य कुनै जनावर छ त?

उच्च मञ्चमा उभिएर अरूलाई सिकाउने पाष्टर र एल्डरहरू परमेश्‍वरका विरोधी अनि शैतानका सहयोगी हुन्; तिमीहरूमध्ये जो अरूलाई सिकाउन उच्च मञ्चमा उभिँदैनौ, के उनीहरू परमेश्‍वरका झनै ठूला विरोधी हुँदैनन् र? के तिमीहरू उनीहरूभन्दा बढी शैतानसँगको गुटबन्दीमा छैनौ र? परमेश्‍वरको कार्यको उद्देश्य नबुझ्नेहरूले कसरी परमेश्‍वरको इच्छाअनुरूप एकचित्त हुने भनेर जान्दैनन्। निश्चय पनि उहाँको कार्यको उद्देश्य बुझ्नेहरूले परमेश्‍वरको इच्छाअनुरूप एकचित्त हुन जान्दैनन् भन्‍ने हुन सक्दैन। परमेश्‍वरको कार्य कहिल्यै पनि गलत हुँदैन; बरु मान्छेले गर्ने प्रयत्न चाहिँ त्रुटिपूर्ण हुन्छ। जानीबुझीकनै परमेश्‍वरको विरोध गर्ने ती चरित्रहीन व्यक्तिहरू पाष्टर र एल्डरहरूभन्दा पनि बढी पापी र दुरासायी छैनन् र? परमेश्‍वरको विरोध गर्नेहरू धेरै छन्, तर तीमध्ये उनीहरूले परमेश्‍वरको विरोध गर्ने तरिकाहरू पनि धेरै छन्। सबै खाले विश्‍वासीहरू भए जस्तै परमेश्‍वरको विरोध गर्नेहरू पनि सबै खाले छन्, र उनीहरू हरेक व्यक्ति अर्को व्यक्तिभन्दा फरक छ। परमेश्‍वरको कार्यलाई स्पष्टसँग पहिचान गर्न नसक्नेहरूमध्ये एक जनालाई पनि बचाउन सकिँदैन। विगतमा मान्छेले जे-जसरी परमेश्‍वरको विरोध गरेको भए तापनि, जब उसले परमेश्‍वरको कार्यको उद्देश्य बुझ्छ र आफ्ना प्रयत्नहरू परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्नमा समर्पित गर्छ, तब उहाँले उसका पहिलेका सबै पापहरू पुछेर सफा पारिदिनुहुनेछ। मान्छेले जबसम्म सत्यताको खोजी गरिरहन्छ र सत्यताको अभ्यास गरिरहन्छ, तबसम्म परमेश्‍वरले उसले गरेको कुरालाई ध्यान दिनुहुन्न। अझ भन्‍ने हो भने, मान्छेले गर्ने सत्यताको अभ्यासको आधारमा परमेश्‍वरले उसलाई धर्मी ठहऱ्याउनुहुन्छ। परमेश्‍वरको धार्मिकता यही नै हो। मान्छेले परमेश्‍वरलाई देख्नुअघि वा उहाँको कार्यको अनुभव गर्नुअघि, उसले उहाँप्रति जे-जसरी कार्य गरे तापनि, उहाँले यी कुरालाई ध्यान दिनुहुन्न। तथापि, मान्छेले परमेश्‍वरलाई देखिसकेपछि वा उहाँको कार्यको अनुभव गरिसकेपछि, उसले गरेका सबै काम-कार्यवाहीलाई उहाँले “इतिहासको पुस्तक” मा प्रविष्ट गराउनुहुनेछ, किनभने मान्छेले परमेश्‍वरलाई देखिसकेको हुन्छ र उहाँको कार्यमाझ जिइसकेको हुन्छ।

मान्छेले परमेश्‍वरसँग के-के छन् र उहाँ के हुनुहुन्छ भनेर साँच्चै देखिसकेपछि, उहाँको सर्वोच्चता देखिसकेपछि, र परमेश्‍वरको कामबारे साँच्चिकै थाहा पाइसकेपछि, र अझ भन्‍ने हो भने, आफ्नो पुरानो स्वभाव परिवर्तन गरिसकेपछि, परमेश्‍वरको विरोध गर्ने आफ्नो विद्रोही स्वभावलाई पूर्ण रूपमा परित्याग गरिसकेको हुनेछ। यो भन्न सकिन्छ कि हरेक व्यक्तिले कुनै न कुनै समयमा परमेश्‍वरको विरोध गरेको हुन्छ र कुनै न कुनै समयमा परमेश्‍वरविरुद्ध विद्रोह गरेको हुन्छ। तथापि, यदि तैँले इच्छुक भई देहधारी परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्छस् र यस समयदेखि उहाँको हृदयलाई बफादारीताद्वारा सन्तुष्ट पार्छस्, अनि अभ्यास गर्नुपर्ने सत्यताको अभ्यास गर्छस्, आफूले निर्वाह गर्नुपर्ने कर्तव्य निर्वाह गर्छस्, र पालना गर्नुपर्ने नियमहरू पालना गर्छस् भने, तँ परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो विद्रोही स्वभाव परित्याग गर्न इच्छुक र उहाँले सिद्ध पार्न सक्‍नुहुने व्यक्ति होस्। यदि तँ ढिपी गर्दै आफ्ना गल्तीहरू हेर्न अस्वीकार गर्छस् र आफै पश्‍चाताप गर्ने कुनै इच्छा राख्दैनस्, परमेश्‍वरसँग सहकार्य गर्ने वा उहाँलाई सन्तुष्ट पार्ने थोरै पनि इच्छा नराखीकनै आफ्नो विद्रोही व्यवहारलाई निरन्तरता दिन्छस् भने, तँ जस्तो हठी र सुधार्न नसकिने व्यक्तिलाई निश्चय रूपमा सजाय हुनेछ र त्यस्तो व्यक्ति कहिल्यै पनि परमेश्‍वरद्वारा सिद्ध पार्न सकिने व्यक्ति हुनेछैन। यस्तो हुने हुनाले, तँ आज परमेश्‍वरको दुस्मन होस् र भोलि पनि तँ परमेश्‍वरको दुस्मनै हुनेछस्, र यसरी नै पछि पनि परमेश्‍वरको दुस्मन नै रहिरहनेछस्; तँ सदैव परमेश्‍वरको विरोधी र उहाँको दुस्मन हुनेछस्। यस्तो अवस्थामा, सम्भवतः कसरी परमेश्‍वरले तँलाई छाड्नुहुन्छ र? परमेश्‍वरको विरोध गर्नु मान्छेको प्रकृति हो, तर उसले आफ्नो प्रकृति बदल्नु असम्भव छ भन्दैमा जानाजान उहाँको विरोध गर्ने “रहस्य” को खोजी गर्नु हुँदैन। यदि त्यस्तो अवस्था थियो भने, आफ्नो भावी सजाय कठोर नहोस् र आफ्नो पाशविक प्रकृति बाहिर आई आखिरमा परमेश्‍वरद्वारा तेरो देह समाप्त पार्नु अघिसम्म नियन्त्रण गर्नै नसकिने अवस्था नबनोस् भन्‍नका खातिर तैँले ढीला हुनुअगावै अन्यत्र लाग्नुपर्थ्यो। तैँले आशीषहरू प्राप्त गर्नलाई परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्छस्; तर यदि आखिरमा तँलाई दुर्भाग्य मात्रै आइलाग्यो भने, के त्यो लज्जास्पद हुँदैन र? म तिमीहरूलाई आग्रह गर्छु कि तिमीहरूले अर्को योजना बनाउनु बेस हुन्छ। तिमीहरूले परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नेभन्दा गर्न सक्ने अन्य कुनै पनि कुरा गर्नु बेस हुन्छ: अवश्यै यही मात्रै बाटो हुन सक्दैन। यदि तिमीहरूले सत्यता नखोजेको भए, के तिमीहरू बाँचिरहने थिएनौ? किन तिमीहरू परमेश्‍वरसँग यस प्रकारको मतभेदमा रहनैपर्छ र?