यो वर्षको सुरुतिर, सिस्टर झाङ्ग र म मिलेर भर्खरै स्थापित मण्डलीलाई सहयोग गरिरहेका थियौँ। सिस्टर झाङ्ग नयाँ विश्‍वासी थिइन् र उनीसँग त्यति धेरै जीवन अनुभव थिएन, तर उनी असल क्षमता भएको र सक्रिय रूपमा सत्यताको खोजी गर्ने व्यक्ति थिइन्, त्यसकारण म उनलाई जति सक्दो चाँडो वृद्धि-विकास गर्न चाहन्थेँ, किनभने यसले गर्दा भविष्यमा हामीले सँगै गर्ने काम निकै सहज रूपमा अघि बढ्नेथियो। मैले जानी-जानी सिस्टर झाङ्गलाई मण्डलीका विभिन्‍न कामका परियोजनाहरूमा संलग्‍न गरेँ र मैले उनका कुनै पनि कमीकमजोरी देखेँ भने उनलाई सहयोग गरिहाल्थेँ। केही समयसम्‍म तालिम गरिसकेपछि, सिस्टर झाङ्गले राम्रो प्रगति गरिन्। तर धेरै महिनापछि, उनलाई बढुवा दिएर अर्को काम दिइयो। म उनलाई जान दिन चाहन्‍नथिएँ र मलाई अत्यन्तै सक्षम सहयोगी गुमाउँदैछु जस्तो लाग्यो। अघि बढ्ने क्रममा मैले मण्डलीको सबै काम सम्‍हाल्‍नु पर्ने बारेमा सोच्दा के लाग्यो भने, धेरै परिश्रम गर्नु एउटा कुरा हो, तर मेरो कार्य प्रस्तुतिमा समस्या आयो भने, मानिसहरूले मलाई के सोच्‍लान्? त्यसपछि मलाई के महसुस भयो भने उनले अझै ठूलो बोझ लिँदा मण्डलीको काममा फाइदा पुर्‍याउँछ। म त्यति धेरै स्वार्थी हुनु हुँदैन—सिस्टर झाङ्ग गएपछि, मैले अरू कसैलाई वृद्धि-विकास गर्न सक्थेँ।

त्यसको केही समयपछि, नजिकका एक-दुई वटा मण्डलीहरूले आफ्‍ना अनुभवहरूको बारेमा संक्षिप्त बताउन र ती अनुभव बाँड्न मलजल गर्ने सेवकहरूको लागि एउटा भेला आयोजना गरे। अगुवाले मलाई भेलामा सहभागी गराउन एक जना मलजलको सेवकलाई लिएर आउन भने। त्यो बेला, मैले सिस्टर वाङ्गलाई सिफारिस गर्ने कि भनेर सोचेँ। उनी मलजल गर्ने काममा प्रभावकारी थिइन् र अत्यन्तै सावधान र जिम्‍मेवार थिइन्। मैले उनलाई भेलामा पठाएँ भने, उनी फर्केर आएपछि उनले अझै धेरै ब्रदर-सिस्टरहरूलाई वृद्धि-विकास गर्न सक्थिन्, त्यसपछि मण्डलीको मलजल काम अझै प्रभावकारी हुनेथियो, र म राम्रो देखिनेथिएँ। त्यसकारण मैले सिस्टर वाङ्गलाई भेलामा पठाएँ। सिस्टर वाङ्ग भेलाबाट फर्केको केही दिनपछि, अगुवाले उनलाई भेट्न खोजिरहेकी थिइन्। त्यो बेला, म यो नसोची बस्‍न सकिनँ: “के अगुवाले सिस्टर वाङ्गलाई बढुवा दिनेछिन्? हाम्रो मलजलको कामको लागि उनी महत्त्वपूर्ण छिन्। यदि उनी गइन् भने, के हाम्रो मलजलको काममा समस्या आउनेछैन र? त्यसपछि ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई के सोच्‍नेछन्? यदि मैले यो थाहा पाएकी भए, म उनलाई कहिल्यै पनि त्यो भेलामा सहभागी हुने अनुमति दिनेथिइनँ।” पछि, सिस्टर वाङ्गले मलाई अर्को मण्डलीमा मलजल गर्ने कर्मचारीहरूको धेरै खाँचो छ, त्यसकारण अगुवाले उनलाई स्थानान्तर गर्ने योजना बनाएकी छिन् भनेर भनिन्। मलाई यो स्वीकार गर्न मन थिएन, तर मैले सहमत जनाइन भने, अगुवाले मलाई म स्वार्थी र परमेश्‍वरको इच्‍छा नबुझ्‍ने छु भनेर भन्‍नेछिन् भन्‍ने चिन्ता मलाई लागेको थियो। मसँग सिस्टर वाङ्गलाई जान दिनु बाहेक कुनै विकल्‍प थिएन। उनी गएपछि, मलाई निकै निराश महसुस भयो। मैले मनमनै सोचेँ: “यदि नयाँ विश्‍वासीहरूलाई मलजल गर्ने कोही नभएको कारण तिनीहरू मण्डली छोडेर गए भने, के अगुवाले मेरो निराकरण गर्नेछ र मैले आफ्‍नो जिम्‍मेवारी पूरा गरिनँ भनेर भन्‍नेछ? त्यस्तो अपमानित हुँदा मैले कसरी सहने?” यसको बारेमा जति विचार गरेँ, मलाई त्यति नै प्रतिरोधको अनुभव भयो।

एक दिन, जब म भेलाबाट फर्किएँ, तब नयाँ विश्‍वासीहरूलाई मलजल गर्न काम गरिरहेका दुई जना सिस्टरले मलाई भने: “हामीले अगुवाबाट एउटा पत्र प्राप्त गर्‍यौँ जसमा तपाईंलाई थप दुई जना मलजल गर्ने व्यक्तिहरू खोज्‍न र हामी दुई जनाको बारेमा मूल्याङ्कन लेख्‍न अनुरोध गरिएको रहेछ।” यो सुन्दा, मैले मेरो खिन्‍नता लुकाउनै सकिनँ। मैले मनमनै सोचेँ: “के अगुवाले तिनीहरूलाई पनि स्थानान्तर गर्ने योजना बनाइरहेको छ? मैले यी दुई जना सिस्टरहरूलाई भर्खरै मात्र तालिम दिइसकेकी हुँ। मैले तिनीहरूलाई धेरै वटा काम सुम्पन सकेकी छु र अहिले मैले त्यति धेरै चिन्ता गर्नु पर्दैन। यदि तिनीहरूलाई स्थानान्तर गरियो भने, मेरो कामको बोझ बढ्ने मात्रै छैन, तर मेरो कार्य प्रस्तुतिमा पनि समस्या आउनेछ। यसो भयो भने, के अगुवाले म असल अगुवा होइन भनेर सोच्‍नेछैनन् र?” यो सोचेपछि, मैले बेखुशी हुँदै भनेँ: “अगुवाले के सोचिरहनुभएको छ मलाई वास्तवमै थाहा छैन।” म निराश भएको देखेपछि दुई जना सिस्टरले छक्‍क पर्दै सोधे: “हजुरलाई के भयो? के अगुवाले तपाईंलाई थप दुई जना मलजल गर्ने व्यक्तिहरू खोज्‍न मात्रै भनिरहनुभएको छैन र?” तिनीहरूको प्रतिक्रिया सुनेपछि, मलाई अलिक लाज लाग्यो। आफूलाई शान्त पारिसकेपछि, मैले देखावटी रूपमा जवाफ दिएँ, “ठीकै छ त्यसो भए, हामीले केही योग्य उम्मेदवारलाई छनौट गर्नुपर्छ।” मुखले त मैले त्यही कुरा भनेँ, तर मनमा भने मैले यो निर्णयको विरोध गरिरहेकी थिएँ: “के अगुवाले हाम्रो मण्डलीलाई प्रतिभा तालिम केन्द्रको रूपमा लिइरहेको छ? पहिले उनले यो व्यक्तिलाई चाहिन्, अहिले उनलाई त्यो व्यक्ति चाहियो। मण्डलीले हाम्रो काममा बल्‍ल प्रगति गर्न थालेको छ, तर हामीले यी प्रतिभाहरूलाई स्थानान्तर गर्‍यौँ भने हामी कसरी अघि बढ्ने?” यसको बारेमा जति सोचेँ, मलाई त्यति नै नरमाइलो लाग्यो र ममा अगुवाप्रति केही वैमनस्यताको विकास भयो। मैले आफ्‍नो कर्तव्य पुरा गर्ने कार्यलाई जारी राखेँ, तर पहिलेको जस्तो उत्साह थिएन। केही समयपछि, एउटा भेलामा, अगुवाले ब्रदर झाओको बारेमा थप सुन्‍न चाहेको कुरा बताइन्, किनभने उनले तिनलाई बढुवा दिन र वृद्धि-विकास गर्न चाहन्थिन्। यो सुन्‍ने बित्तिकै मेरो अप्रसन्‍नता फर्कियो। मैले मनमनै विचार गरेँ, “ब्रदर झाओले आफ्‍नो कर्तव्य निकै राम्ररी पूरा गर्छन् र म तिनलाई मलजल कामको इन्चार्जको रूपमा नियुक्त गर्न चाहन्छु। यदि यी सबै मानिसहरूलाई स्थानान्तर गरियो भने, मैले कसरी यी सबै काम एकलै गर्ने? त्यसपछि के मैले साँच्‍चै नै राम्रा परिणामहरू प्राप्त गर्न सक्छु?” यसको बारेमा मैले जति विचार गरेँ, मलाई त्यति नै रिस उठ्यो। “ल स्थानान्तर गर! मैले मण्डलीको काममा कसरी बाधा दिन सक्छु र।” त्यसपछि, मैले आफूलाई शान्त पार्न सकिनँ र भेलामा पूर्ण तनावमा रहेँ। भेलापछि, म भारी मन लिएर घर फर्किएँ र ब्रदर झाओलाई स्थानान्तर नगर्न अनुरोध गर्दै अगुवालाई पत्र लेख्‍ने निर्णय गरेँ। त्यो बेला, मलाई मैले तर्कहीन व्यवहार गरिरहेकी छु भन्‍ने महसुस भयो त्यसकारण मैले पत्र लेख्‍नु नै राम्रो हुन्छ भन्‍ने सोचेँ। तर म अझै पनि व्याकुल र निराश थिएँ।

पछि, अगुवाले हामीसँग भेलाको आयोजना गरिन्, र मैले मेरो हालैको स्थिति र व्यवहारको बारेमा सङ्गति गरेँ। अगुवाले मलाई परमेश्‍वरको वचन पाठ गरिएको एउटा भिडियो देखाइन्। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, “ख्रीष्टविरोधीहरूको स्वार्थीपन र निकृष्टताको सार स्पष्ट रूपमा छर्लङ्ग छ; यो पक्ष विशेष गरी स्पष्ट देखिन्छ। जब तँ उनीहरूसँग सङ्गति गर्छस्, उनीहरूलाई आफ्नो प्रतिष्ठा र इज्‍जतसँग सरोकार नराख्‍ने कुनै पनि कुरामा रुचि हुँदैन, उनीहरू वास्ता गर्दैनन्, मानौँ यी चीजहरूसँग उनीहरूको कुनै सम्बन्ध छैन। उनीहरूले भित्र सत्य खोज्ने र परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्ने कोसिस गर्दैनन्, उनीहरूले बृहत् परिप्रेक्ष्यमा परिस्थितिहरूलाई हेर्ने र परमेश्‍वरको घरको कामको बारेमा सोच्ने त कुरै नगरौँ। परमेश्‍वरको घरको कामको दायराभित्र कामको मागअनुसार केही व्यक्तिहरूलाई यताउता सरूवा गर्नु आवश्यक हुन्छ। उदाहरणका लागि, एकजना अगुवा कुनै समूहको कामको निम्ति जिम्मेवार व्यक्ति छ, र परमेश्‍वरको घरको काम गर्नका लागि एकजना सदस्यलाई कर्तव्य निर्वाह गर्न अर्को समूहमा सार्न आवश्यक पर्‍यो, र यो आवश्यकता परमेश्‍वरको घरको कामद्वारा नै पर्‍यो। अब सामान्य मानवीय समझअनुसार, यसलाई कसरी सम्हाल्नुपर्छ? अगुवाले परिस्थितिसुहाउँदो रिक्त स्थानमा राख्‍नका निम्ति अर्को व्यक्तिलाई खोज्नुपर्छ। एकपटक उपयुक्त व्यक्ति भेटिएपछि, सुरुको व्यक्तिलाई मुक्त गर्नुपर्छ र परमेश्‍वरको घरको कामका लागि आवश्यक परेको ठाउँमा जाने अनुमति दिनुपर्छ। यस्तो हुनुपर्छ किनकि परमेश्‍वरका मानिसहरू एक्लो प्राणीहरू होइनन्, तिनीहरू परमेश्‍वरको घरको हिस्सा हुन्। यदि उनीहरूलाई सिद्धान्त उल्लङ्घन गर्दै आफूखुसी सरूवा गरिएको होइन भने परमेश्‍वरको घरको जुनसुकै काममा आवश्यकता परे पनि उनीहरू सो कामको लागि जानुपर्छ। यदि यो सिद्धान्तमुताबिकको सामान्य स्थानान्तरण हो भने, कुनै पनि अगुवालाई त्यसलाई रोक्‍ने अधिकार हुँदैन। के तिमीहरू यस्तो कुनै काम हुन्छ भनेर भन्छौ जुन परमेश्‍वरको घरको काम हुँदैन? के यस्तो कुनै काम हुन्छ जसमा परमेश्‍वरको व्यवस्थापन योजनाको विस्तार सामेल हुँदैन? यो सबै परमेश्‍वरको घरको काम हो, प्रत्येक काम बराबर छ, र यहाँ ‘तेरो’ र ‘मेरो’ हुँदैन। तर, यस प्रकारको परिस्थितिको सामना गर्दा ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रतिक्रियाचाहिँ कस्तो हुन्छ त? उनीहरूलाई को सबैभन्दा उपयुक्त छ, को सर्वोत्तम छ भन्‍ने थाहा हुन्छ, तर उनीहरूले त्यस्तो व्यक्ति प्रदान गर्दैनन्; उनीहरूले दुई साधारण मानिसहरू मात्र उपलब्ध गराउँछन्, र त्यसपछि कि त व्यस्तता छ भनेर, वा काम गर्ने हातहरूको कमी छ, मानिसहरू भेट्टाउन गाह्रो छ भनेर, र यदि यी दुईलाई सरुवा गरियो भने काम प्रभावित हुनेछ भन्दै तैँतिर दबाब पारिदिने बहाना खोज्छन्। अनि उनीहरूले के गर्नुपर्छ भनी तँलाई सोध्छन्, र तँलाई दोषी महसुस गराउँछन्। के दियाबलसले यस्तै प्रकारले काम गर्दैन र? अविश्‍वासीहरूले यसरी नै काम गर्छन्। के परमेश्‍वरको घरमा यस्तो काम गर्नेहरू असल मानिसहरू हुन्? के उनीहरू सिद्धान्तअनुसार काम गर्ने मानिसहरू हुन्? (होइनन्।) अविश्‍वासीहरू, गैरविश्‍वासीहरूले यसै गर्छन्। अनि, के यो स्वार्थीपन र निकृष्टता होइन र? तिमीहरू के भन्छौ, के केवल एकजना योग्य प्रतिभाको अनुपस्थितिले अगुवालाई वा टोलीप्रमुखलाई पूर्ण रूपमा कमजोर बनाउँछ? के उनीहरू आफ्नो काम सुस्त हुँदै गएर आफ्नो प्रतिष्ठा र तलका व्यक्तिहरूमाथि आफ्नो पकड प्रभावित भएकोप्रति चिन्ता गरिरहेका छैनन् र? (छन्।) त्यसैले उनीहरू व्यावसायिक व्यक्तिहरूलाई पक्रिरहन चाहन्छन्। यदि यी प्रतिभाहरूलाई कतै सरूवा गरियो भने, त्यो उनीहरूले दाहिने हात गुमाएजस्तै हुनेछ, उनीहरूको कामको गति र कार्य कुशलता प्रभावित हुनेछ, जसले उनीहरूको प्रतिष्ठालाई प्रभावित गर्नेछ। उनीहरूले यही सोचिरहेका हुन्छन्। अनि उनीहरूले आफ्नो प्रतिष्ठाको बारेमा सोच्न थालेपछि, यी मानिसहरूलाई जान दिँदैनन्। यो स्वार्थीपन र निकृष्टता हो। परमेश्‍वरका चुनिएका जनलाई परमेश्‍वरको घरले केन्द्रीय रूपमा अह्राउखटाउ गर्छ। यसको कुनै अगुवा, टोलीप्रमुख, वा व्यक्तिसँग कुनै सरोकार हुँदैन। सबैले सिद्धान्तअनुसार काम गर्नुपर्छ; यो परमेश्‍वरको घरको नियम हो। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्‍वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्दैनन्, जब तिनीहरूले आफ्‍नै हैसियत र हितहरूको खातिर निरन्तर षडयन्त्र रच्छन्, र आफ्नै शक्ति र हैसियतलाई दह्रिलो बनाउन असल क्षमता भएका ब्रदर-सिस्टरहरूलाई आफ्नो सेवा गर्न लगाउँछन् भने, के यो स्वार्थीपन र दुष्टता हुँदैन र? बाहिरबाट हर्दा, असल क्षमता भएका मानिसहरूलाई आफ्नै साथमा राख्दा र परमेश्‍वरको घरलाई ती मानिसहरूलाई सरुवा गर्न नदिँदा, तिनीहरूले मण्डलीको कामको बारेमा सोचेर तिनीहरूलाई सरुवा हुन नदिजस्तो देखिन्छ, तर वास्तवमा तिनीहरूले आफ्‍नै शक्ति र हैसियतको बारेमा मात्र सोचिरहेका हुन्छन्, मण्डलीको कामको बारेमा बिलकुलै सोचिरहेका हुँदैनन्। तिनीहरूले आफ्‍नो काम बरबाद होला र आफूलाई हटाइएला, र आफ्‍नो हैसियत गुम्ला भन्‍ने मात्रै चिन्ता गरिरहेका हुन्छन्। जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्‍वरको घरको बृहत् कामको बारेमा सोच्दैनन्, बरु आफ्‍नै हैसियतको बारेमा मात्रै सोच्छन्, परमेश्‍वरको घरका हितहरूमा पुग्‍ने क्षतिको बारेमा कुनै हिसाबकिताब नगरी आफ्‍नै हैसियत जोगाउँछन्, र मण्डलीको काममा हानि पुर्‍याउँदै आफ्‍नै हैसियत र हितहरूको रक्षा गर्छन्, त्यो स्वार्थीपन र दुष्टता हो” (वचन, खण्ड ३, ख्रीष्ट विरोधीहरूको पर्दाफास, परिशिष्ट चार: ख्रीष्टविरोधीहरूको चरित्र र तिनीहरूको स्वभावको सारको सारांश (भाग एक))। परमेश्‍वरका वचनहरूले ख्रीष्ट-विरोधीहरू कसरी अत्यन्तै स्वार्थी र घृणित हुन्छन् भन्‍ने कुरा खुलासा गर्छन्। आफ्‍नो हैसियत र प्रतिष्ठाको रक्षा गर्न, तिनीहरूले मानिसहरूलाई जम्‍मा गर्छन् र तिनीहरूलाई अरूकहाँ जान दिन अनिच्‍छुक हुन्छन्, यसरी तिनीहरूले मण्डलीको कामलाई अलिकति पनि ध्यान दिँदैनन्। मेरो आफ्‍नै व्यवहार पनि ख्रीष्ट-विरोधीको जस्तै छ भन्‍ने मलाई थाहा भयो। विशेष गरी यी हरफहरू पढ्दा मलाई त्यस्तो लाग्यो: “जब ख्रीष्टविरोधीहरूले परमेश्‍वरको घरका सिद्धान्तहरूअनुसार व्यवहार गर्दैनन्, जब तिनीहरूले आफ्‍नै हैसियत र हितहरूको खातिर निरन्तर षडयन्त्र रच्छन्, र आफ्नै शक्ति र हैसियतलाई दह्रिलो बनाउन असल क्षमता भएका ब्रदर-सिस्टरहरूलाई आफ्नो सेवा गर्न लगाउँछन् भने, के यो स्वार्थीपन र दुष्टता हुँदैन र?” परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो हृदय छोयो। मैले मेरो हालैको व्यवहारको बारेमा विचार गरेँ: सिस्टर वाङ्गलाई बढुवा गरिने सम्‍भावना छ भन्‍ने थाहा पाएपछि, मलाई मलजलको काममा समस्या आउनेछ र मेरो प्रतिष्ठामा हानि हुनेछ भन्‍ने चिन्ता लाग्यो, त्यसकारण म उनलाई जान दिन चाहँदिनथिएँ, र उनलाई भेलामा पठाएकोमा मलाई पछुतो समेत लागेको थियो। अगुवाले मलाई मलजल गर्ने थप दुई जना व्यक्ति खोज्‍नू र मलजल कार्यमा राम्रो नतिजा निकालेका मेरा दुई सिस्टरहरूको बारेमा मूल्याङ्कन लेख्‍नू भन्दा, मैले अगुवाले तिनीहरूलाई स्थानान्तर गर्ने योजना बनाइरहेकी छिन् भन्‍ने अनुमान गरेँ र मलाई विरोध र तर्क गर्न मन लाग्यो। ममा अगुवाप्रति वैमनस्यता पनि जाग्यो। अगुवाले ब्रदर झाओलाई बढुवा दिन चाहँदा, मलाई ब्रदर झाओले बढुवा र तालिम दिने सिद्धान्तहरू पूरा गरेका छन् भन्‍ने थाहा भएको भए पनि, तिनी गएपछि यसले कसरी मण्डलीको सुसमाचार र मलजलको काममा असर गर्नेछ भनी सोच्दा, तिनलाई जान दिन मन लागेन। मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मेरो दाहिने हातका मानिसहरूका रूपमा हेरेँ, र मेरो हैसियत र प्रतिष्ठालाई दह्रिलो बनाउन र मेरा स्वार्थी इच्छाहरूलाई सन्तुष्ट गर्न तिनीहरू सबैलाई मकहाँ नै राख्‍न चाहेँ। मैले मण्डलीका हितहरूबारे सोचिनँ, न त परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्न कसरी काम गर्ने भन्‍नेबारेमा नै विचार गरेँ। म अत्यन्तै स्वार्थी र नीच थिएँ। बाहिरी संसारका अविश्‍वासीहरूले आफ्‍नो उद्यमलाई बढाउन र विकास गर्न सहयोगको लागि आफ्‍ना मुख्य प्रतिभाहरूलाई आफ्‍नै साथमा राख्‍नको लागि सक्‍ने जति सबै गर्छन्। मैले पनि आफ्‍नो कर्तव्यमा यस्तै व्यवहार गरेँ। मैले आफ्‍नो कर्तव्यलाई मेरो व्यक्तिगत उद्यमको रूपमा लिएँ, स्वार्थी सिद्धान्तहरू अनुसार व्यवहार गरेँ, र आफ्‍नै प्रतिष्ठा र हैसियतको बारेमा मात्रै विचार गरेँ। त्यस्तो कार्यलाई परमेश्‍वरले घृणा र तिरस्कार गर्नुहुन्छ—म परमेश्‍वरको विरोध गर्ने ख्रीष्ट-विरोधीको मार्गमा हिँडिरहेकी थिएँ।

पछि, मैले परमेश्‍वरको वचनको अर्को खण्ड भेटेँ। “यदि कसैले सत्यलाई प्रेम गर्छु भन्छ र उनीहरू सत्यको पछि लाग्छौँ भनी भन्छन्, तर सारगत रूपमा उनीहरूको पछ्याउने लक्ष्य भनेको प्रतिष्ठा हासिल गर्नु, आफैलाई विशिष्ट बनाउनु, धाकरवाफ देखाउनु, मानिसहरूलाई उनीहरूको बारेमा उच्‍च सोच्ने बनाउनु, उनीहरूका आफ्नै स्वार्थ पूरा गर्नु हो र उनीहरू परमेश्‍वरको आज्ञापालन गर्न वा उहाँलाई सन्तुष्ट पार्न आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्दैनन्, बरु त्यसको सट्टा प्रतिष्ठा र हैसियत हासिल गर्न कर्तव्य निर्वाह गर्छन् भने, उनीहरूको खोजी अवैध हुन्छ। यस्तो मामिला हुँदा, जब मण्डलीको कामको कुरा आउँछ, के उनीहरूका कार्यहरू बाधा-व्यवधान हुन्छन्, कि उनीहरूले यसलाई अगाडि बढाउन सहयोग गर्छन्? उनीहरू स्पष्ट रूपमा बाधा-व्यवधान हुन्; उनीहरूले यसलाई अगाडि बढाउँदैनन्। केही मानिसहरू मण्डलीको काम गर्ने झन्डा फहराउँदै, आफ्नै व्यक्तिगत प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्‍ने, आफ्नै कार्यप्रणाली चलाउने, आफ्नै सानो समूह, आफ्नै सानो राज्य बनाउने गर्छन्—के यस किसिमका व्यक्तिहरूले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेका हुन्छन्? उनीहरूले गर्ने सबै कामहरूले अनिवार्य रूपमा बाधा पुर्‍याउँछ, अस्तव्यस्तता निम्त्याउँछ र मण्डलीको कामलाई हानि गर्छ। तिनीहरूको हैसियत र प्रतिष्ठाको खोजीको परिणाम के हुन्छ? सबैभन्दा पहिले, यसले परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले परमेश्‍वरका वचनहरू कसरी खान्छन् र पिउँछन्, र कसरी सत्यता बुझ्छन् भन्‍ने कुरामा असर पुर्‍याउँछ, यसले उनीहरूको जीवन प्रवेशमा बाधा उत्पन्‍न गर्छ, यसले उनीहरूलाई परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वासको सही मार्गमा प्रवेश गर्नबाट रोक्छ, र उनीहरूलाई गलत मार्गमा डोर्‍याउँछ—र यसले चुनिएका जनहरूलाई हानि गर्छ र बरबादीमा पुर्‍याउँछ। अनि, यसले अन्त्यमा मण्डलीको कामलाई के गर्छ? विध्वंश, बाधा र हानि गर्छ। मानिसहरूले ख्याति र हैसियतको खोजी गर्दाको परिणाम यही हो। उनीहरूले यसरी कर्तव्य निर्वाह गर्दा, के यसलाई ख्रीष्टविरोधीको बाटो हिँड्नु भनेर परिभाषित गर्न सकिँदैन? जब परमेश्‍वरले मानिसहरूलाई हैसियत र प्रतिष्ठा पन्छ्याउन लगाउनुहुन्छ, तब उहाँले तिनीहरूलाई छनौट गर्ने तिनीहरूको अधिकारबाट वञ्‍चित गरिरहनुभएको हुँदैन; बरु, प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्‍ने क्रममा, मानिसहरूले मण्डलीको काम र परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको जिवन प्रवेशमा वाधा र अवरोध गर्छन्, र परमेश्‍वरका वचनहरू खान-पिउन र सत्यता बुझ्नमा समेत असर पुर्‍याउँदै अरूहरूलाई परमेश्‍वरको मुक्ति पाउनमा बाधा दिन्छन्, त्यसैले यसो गरिन्छ। यो निर्विवाद तथ्य हो। जब मानिसहरू आफ्‍नै प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्छन्, तिनीहरू सत्यताको पछि लाग्दैनन् र तिनीहरूले आफ्‍नो कर्तव्य विश्‍वासयोग्य तरिकाले पूरा गर्दैनन् भन्‍ने कुरा निश्‍चित हुन्छ। तिनीहरूले प्रतिष्ठा र हैसियतको खातिर मात्र बोल्‍ने र व्यवहार गर्नेछन्, र तिनीहरूले गर्ने सबै काम अपवादरहित रूपमा तिनै कुराको लागि हुन्छ। त्यसरी व्यवहार र काम गर्नु भनेको ख्रीष्टविरोधीहरूको मार्गमा हिँड्नु हो भन्‍नेमा कुनै सन्देह छैन; यो परमेश्‍वरको काममा वाधा र अवरोध पुर्‍याउनु हो, र यसका विविध र हरेक परिणामहरूले राज्यको सुसमाचार फैलने प्रक्रिया र मण्डलीभित्रको परमेश्‍वरको इच्‍छाको स्वतन्त्र बहावमा रोकावट पैदा गरिरहेको हुन्छ। त्यसकारण, प्रतिष्ठा र हैसियतको पछि लाग्‍ने मानिसहरूले हिँड्ने मार्ग परमेश्‍वरको प्रतिरोध गर्ने मार्ग हो भनेर निश्‍चयतापूर्वक भन्‍न सकिन्छ। यो उहाँविरुद्ध जानीजानी प्रतिरोध गर्नु, उहाँलाई इन्कार गर्नु हो—यो परमेश्‍वरलाई विरोध गर्न शैतानसँग सहकार्य गर्नु र उहाँविरुद्ध उभिनु हो। यो मानिसहरूद्वारा गरिने हैसियत र प्रतिष्ठाको खोजीको प्रकृति हो। भन्‍नुको मतलब, मानिसहरू आफ्ना हितहरूको पछि लाग्‍नुमा भएको समस्या भनेको उनीहरूले पछ्याउने लक्ष्यहरू शैतानका लक्ष्यहरू हुन्छन्—ती दुष्ट र अनुचित लक्ष्यहरू हुन्। जब मानिसहरू प्रतिष्ठा र हैसियतजस्ता आफ्नै हितहरूको पछि लाग्छन्, उनीहरू अनजानमा शैतानको हतियार बन्छन्, उनीहरू शैतानका लागि एउटा माध्यम बन्छन्, र यसबाहेक, उनीहरू शैतानकै मूर्तरूप बन्छन्। उनीहरूले मण्डलीमा नकारात्मक भूमिका खेल्छन्; मण्डलीको कामप्रति, र मण्डलीको सामान्य जीवन र परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूको सामान्य खोजीप्रति, उनीहरूले पार्ने प्रभाव भनेको बाधा पुर्‍याउने र कमजोर पार्ने मात्र हो; उनीहरूको केवल प्रतिकूल र नकारात्मक प्रभाव हुन्छ” (वचन, खण्ड ३, ख्रीष्ट विरोधीहरूको पर्दाफास, विषयवस्तु ९: तिनीहरूले आफैलाई पृथक तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्‍नै चासो र महत्वाकांक्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्‍ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि व्यक्तिगत वैभवको लागि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् (भाग एक))। परमेश्‍वरको वचनबाट मैले के थाहा पाएँ भने, सत्यताको अभ्यास गर्न असफल हुनु र सधैँ आफ्‍नै हितहरूको रक्षा गर्नुका प्रकृति र परिणामहरू अत्यन्तै गम्‍भीर हुन्छन्। यसले मण्डलीको काममा बाधा र रोकावट ल्याउँछ र यो शैतानको लागि गरिने सेवा हो। मण्डलीले उपयुक्त पदमा तालिम दिनको लागि मानिसहरूलाई वृद्धि-विकास गर्छ र बढुवा दिन्छ, र तिनीहरूलाई आफ्‍नो सीपको अधिकतम प्रयोग गर्न सहयोग गर्छ। यो ब्रदर-सिस्टरहरूको जीवन प्रवेश र मण्डलीको कामको लागि फाइदाजनक हुन्छ र यो परमेश्‍वरको इच्‍छा अनुरूपको कार्य—सकारात्मक कुरा हो जसलाई मैले अगुवा भएर संरक्षण गर्नुपर्थ्यो र साथ दिनुपर्थ्यो। बरु, ब्रदर-सिस्टरहरूले बढुवा पाएको देख्दा, म तिनीहरूप्रति खुशी थिइनँ, तर मैले आफ्‍नै प्रतिष्ठा र हैसियतको बारेमा मात्रै विचार गरेँ। मलाई यी ब्रदर-सिस्टरहरू प्रभावकारी छन्, तिनीहरू मेरो दाहिने हात हुन्, र दक्ष सहायकहरू हुन् भन्‍ने लागेको थियो। तिनीहरूले मण्डलीमा आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गरे भने मैले त्यति धेरै चिन्ता गर्नु पर्दैनथियो, हामीले अझै प्रभावकारी रूपमा काम गर्न सक्थ्यौँ, र मेरो हैसियत अझै ठोस हुनेथियो। त्यसकारण जब एकपछि अर्को व्यक्तिलाई बढुवा दिएर स्थानान्तर गरियो, तब ममा विरोध, आक्रोश जाग्यो र म तिनीहरूलाई जान दिन चाहँदिनथिएँ। मण्डलीको कामको लागि के राम्रो हुन्छ भनेर मैले अलिकति पनि विचार गरिनँ, न त मैले तिनीहरूलाई कस्तो परिस्थितिले राम्रो तालिम दिन सक्छ र तिनीहरूलाई आफ्‍नो सीप प्रयोग गर्ने मौका दिन्छ भन्‍ने बारेमा नै विचार गरेँ। मैले यसलाई आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनी भनेँ? मैले स्पष्ट रूपमा नै मण्डलीको काममा बाधा दिँदै शैतानको प्रतिनिधिको रूपमा काम गरिरहेकी थिएँ। मैले आफ्‍नै प्रतिष्ठा र हैसियतको लागि आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गरिरहेकी थिएँ, र मैले जति धेरै काम गरे पनि, परमेश्‍वरले यसलाई स्वीकार गर्नुभएको थिएन। मलाई धार्मिक संसारका पाष्टर र एल्डरहरूको बारेमा याद आयो जसलाई सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वरको मण्डलीले प्रभु येशू फर्केर आइसक्‍नुभएको छ, र उहाँले धेरै सत्यताहरू व्यक्त गर्नुभएको छ भनेर गवाही दिएको छ भन्‍ने राम्ररी थाहा छ, र पनि, हैसियत र आम्दानी जोगाउन तिनीहरूले विश्‍वासीहरूलाई साँचो मार्गको बारेमा अनुसन्धान गर्न र प्रभुलाई स्वागत गर्नबाट रोक्‍नको लागि धेरै प्रयास गर्छन्। तिनीहरूले आफ्‍ना विश्‍वासीहरूलाई आफ्‍नो व्यक्तिगत सम्पत्तिको रूपमा लिन्छन्, र तिनीहरूलाई पूर्ण रूपमा आफ्‍नो वसमा राख्छन्। तिनीहरूले विश्‍वासीहरूका लागि परमेश्‍वरसँग होड गर्छन् र ख्रीष्ट-विरोधी र दुष्टका नोकरहरू बन्छन्, जसलाई परमेश्‍वरले दण्ड र श्राप दिनुहुन्छ। के मेरो व्यवहार यी पाष्टर र एल्डरहरूको भन्दा अलिकति पनि फरक थियो? आफ्‍नो हैसियतको रक्षा गर्न र त्यसलाई दह्रिलो बनाउन, मन अरूको जीवन प्रवेशलाई, वा असल कार्य तयारी गरेर मुक्ति पाउने तिनीहरूको मौकालाई बलिदान दिन पछि परिनँ। म साँच्‍चै स्वार्थी र मानवता विहीन थिएछु! यदि मैले पश्‍चात्ताप नगरेकी भए, मेरो हालत पनि धार्मिक संसारका फरिसीहरूको जस्तै हुनेथियो, अर्थात् मैले पनि परमेश्‍वरको स्वभावलाई चिढ्याउनेथिएँ र उहाँको दण्ड र श्राप भोग्‍नेथिएँ।

त्यो बेला, मैले परमेश्‍वरको वचनको अर्को खण्ड भेटेँ। “आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्ने सबैको हकमा भन्दा, सत्यतासम्‍बन्धी तिनीहरूको बुझाइ जति गहन वा सतही भए पनि, सत्यताको वास्तविकतामा प्रवेश गर्ने सबैभन्दा सरल किसिमको अभ्यास भनेको सबै कुरामा परमेश्‍वरको घरको हितको बारेमा विचार गर्नु, र स्वार्थी इच्‍छाहरू, व्यक्तिगत अभिप्राय, मनसाय, प्रतिष्ठा, र हैसियतलाई त्याग्‍नु हो। परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई पहिलो प्राथमिकता दे—व्यक्तिले कम्तीमा पनि यतिचाहिँ गर्नैपर्छ। यदि कर्तव्य पूरा गर्दै गरेको व्यक्तिले यति पनि गर्न सक्दैन भने, उसले आफ्नो कर्तव्य पूरा गरिरहेको छ भनेर कसरी भन्न सकिन्छ र? यो त आफ्नो कर्तव्य पूरा गरेको कुरै भएन। तैँले सर्वप्रथम परमेश्‍वरको घरको हितको बारेमा सोच्नुपर्छ, परमेश्‍वरको इच्छाको ख्याल राख्‍नुपर्छ, अनि मण्डलीको कामको बारेमा सोच्नुपर्छ र यी कुराहरूलाई नै सबैभन्दा सुरुमा र पहिलो प्राथमिकतामा राख्‍नुपर्छ; त्यसपछि मात्र तैँले तेरो हैसियतको स्थिरता वा अरूले तँलाई कसरी हेर्छन् सो बारेमा सोच्न सक्छस्। जब यसलाई तिमीहरूले यी चरणहरूमा विभाजन गर्छौ र केही सम्झौता गर्छौ तब मात्र तिमीहरूले यो अलि सहज भएको महसुस गर्दैनौ र? यदि तैंले केही समयसम्‍म यसरी अभ्यास गरिस् भने, तैँले परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्न गाह्रो छैन रहेछ भन्ने महसुस गर्नेछस्। यसको साथै, तैँले आफ्ना उत्तरदायित्वहरूलाई पूरा गर्न, आफ्ना दायित्वहरू र कर्तव्यहरू निभाउन, आफ्ना स्वार्थी चाहनाहरूलाई पन्छाउन, आफ्ना आशयहरू र अभिप्रायहरूलाई पन्छाउन, परमेश्‍वरको इच्छाको बारेमा सोचविचार गर्न, र परमेश्‍वरको घरको हित, मण्डलीको काम र तैँले निभाउनुपर्ने कर्तव्यलाई सबैभन्दा अगाडि राख्‍न सक्‍नुपर्छ। तैँले केही समय यसलाई अनुभव गरिसकेपछि, यो नै व्यवहार गर्ने राम्रो शैली हो भन्ने कुरा तैँले महसुस गर्नेछस्। यो भनेको तुच्छ व्यक्ति वा बेकामे नबनीकन सोझो हिसाबले र इमानदार तरिकाले जिउनु हो, र घृणित वा निर्दयी बन्नुको साटो न्यायसंगत रूपले र सम्मान पूर्वक जिउनु हो। व्यक्तिले यही शैलीमा जिउनु र कार्य गर्नुपर्छ भन्ने तैँले महसुस गर्नेछस्। तेरा आफ्ना चासोहरू सन्तुष्ट पार्ने तेरो हृदय भित्रको चाहना क्रमिक रूपमा कम हुँदै जानेछ” (आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरूको “परमेश्‍वरलाई आफ्नो साँचो हृदय देओ, अनि तिमीहरूले सत्यता प्राप्त गर्नेछौ”)। अभ्यासको मार्ग देखाउनुभएकोमा परमेश्‍वरलाई धन्यवाद होस्। हाम्रो कर्तव्य पूरा गर्दा हामीले ध्यान दिनुपर्ने मुख्य कुरा भनेको परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई प्राथमिकता दिनु र परमेश्‍वरको घरको कामको रक्षा गर्नका लागि हाम्रा व्यक्तिगत हितहरूलाई पन्छ्याउनु हो। वास्तवमा, विवेक, समझ र मानवता भएका मानिसहरूले कामको आवश्‍यकतालाई विचार गर्छन्, र मानिसहरूलाई स्थानान्तर गरिए भने परमेश्‍वरको घरका बन्दोबस्तहरूलाई मान्छन्। तिनीहरूले आफ्‍नै हितहरूको बारेमा विचार गर्दैनन्। अगुवाको रूपमा व्यक्तिको कामको मुख्य भाग भनेको ब्रदर-सिस्टरहरूलाई मलजल गर्नु र प्रतिभालाई गोडमेल गर्नु हो, हरेक ब्रदर-सिस्टरलाई आफ्‍नो प्रतिभा प्रयोग गर्न र तिनीहरूको लागि सबैभन्दा उपयुक्त कर्तव्य पूरा गर्न दिनु हो। परमेश्‍वरका चुनिएका जनहरू उहाँको स्वामित्वमा हुन्छन्, कुनै व्यक्तिको स्वामित्वमा होइन। मण्डलीले कामको लागि के खाँचो छ र को व्यक्ति कुन कर्तव्यको लागि उपयुक्त छ भन्‍ने आधारमा मानिसहरूलाई स्थानान्तर गर्ने निर्णय गर्न सक्छ। मानिसहरूलाई मेरो आफ्‍नै लागि जम्‍मा गर्ने कुनै अधिकार मसँग थिएन। मैले परमेश्‍वरको इच्‍छालाई बुझेपछि, म आफ्‍नो देहलाई त्याग्‍न र उप्रान्त स्वार्थी र घृणित भई आफ्‍नै हितहरूको रक्षा गर्न छोड्न तयार भएँ।

एक दिन, मैले अगुवाबाट एउटा पत्र प्राप्त गरेँ, जसमा मलाई ब्रदर झाओको बारेमा मूल्याङ्कन लेख्‍न अनुरोध गरिएको रहेछ। तिनलाई बढुवा दिएर मलजलको कामबाट अर्कै काममा लगाउन सकिन्छ कि सकिँदैन भनेर उनले जान्‍न चाहेकी रहेछिन्। मैले मनमनै सोचेँ: “अहिले हाम्रो मण्डलीको सुसमाचार र मलजलको कामको मुख्य व्यक्ति ब्रदर झाओ नै हुन्। यदि तिनी गए र हाम्रो कामको प्रस्तुतिमा समस्या आयो भने, के अगुवाले म अदक्ष छु भनेर भन्‍नेछैनन् र?” त्यही बेला, मलाई म फेरि पनि स्वार्थी र आत्म-चासो गर्ने भइरहेकी छु भन्‍ने महसुस भयो। ब्रदर झाओ मलजल गर्ने एक प्रतिभावान् व्यक्ति थिए, त्यसकारण अझै वृहत् कामको निम्ति तिनलाई जिम्‍मेवार तुल्याइयो भने परमेश्‍वरको घरको लागि फाइदाजनक हुनेथियो। परिणाम स्वरूप, तिनले अझै धेरै तालिम पाउनेथिए, त्यसकारण मैले यसमा समर्थन जनाउनुपर्छ। तिनी गएपछि काममा समस्या आउन सक्थ्यो, तर परमेश्‍वरले हाम्रो लागि उचित व्यक्तिहरू तयार गर्नुहुनेछ भन्‍नेमा म पक्‍का थिएँ। त्यो बेला, मलाई परमेश्‍वरका यी वचनहरू याद आयो: “परमेश्‍वर सदासर्वदा सर्वोच्‍च हुनुहुन्छ र उहाँ आदरयोग्य हुनुहुन्छ भने मानिस सदैव तुच्छ र मूल्यहीन छन्। यसैकारण परमेश्‍वरले सधैँ मानिसजातिका निम्ति आफैलाई बलिदान गर्नुहुन्छ र समर्पित गर्नुहुन्छ; मानिसले चाहिँ सधैँ आफ्नो निम्ति राख्‍छ र आफ्नै निम्ति मात्र प्रयत्‍न गर्छ। परमेश्‍वरले सदैव मानिसहरूको अस्तित्व कायम राख्‍न पीडा उठाउनुहुन्छ, तैपनि मानिसले कहिल्यै पनि ज्योति वा धार्मिकताको खातिर कुनै मूल्य चुकाउँदैन। मानिसले केही समयको लागि प्रयास गरे पनि, मानिसले एउटै प्रहार पनि सहन सक्दैन, किनभने मानिसको प्रयास सधैँ आफ्नै निम्ति मात्र हुन्छ, अरूको लागि हुँदैन। मानिस सधैँ स्वार्थी हुन्छ, भने परमेश्‍वर स्वार्थरहित हुनुहुन्छ। परमेश्‍वर न्याय, भलाइ र सुन्दर कुराहरूका स्रोत हुनुहुन्छ भने मानिसहरू घृणित र दुष्‍ट कुराहरू प्रकट गर्न मात्र सफल हुन्छन्। परमेश्‍वरले धार्मिकता र सुन्दरताको आफ्नो सारतत्त्व कहिल्यै अदलबदल गर्नुहुन्‍न, तर मानिसले पूर्ण रूपमा कुनै पनि समयमा कुनै पनि परिस्थितिमा धार्मिकतालाई धोखा दिएर परमेश्‍वरदेखि टाढा रहन सक्छ” (वचन, खण्ड १, परमेश्‍वरको काम र परमेश्‍वरलाई चिन्‍नु, परमेश्‍वरको स्वभाव बुझ्‍नु अत्यन्त महत्वपूर्ण हुन्छ)। परमेश्‍वर नै सबैभन्दा पवित्र हुनुहुन्छ! परमेश्‍वर सदासर्वदा निस्स्वार्थ हुनुहुन्छ, र उहाँले जे गर्नुभए पनि वा मानिसहरूको लागि उहाँले जुन परिस्थिति मिलाउनुभए पनि, उहाँले सधैँ मानिसहरूको जीवनलाई ध्यानमा राखेर अनि हाम्रो भ्रष्ट स्वभावलाई धुन र रूपान्तरण गर्न त्यसो गर्नुहुन्छ, यसरी हामीले मुक्ति पाउने र सामान्य मानवतामा जिउने मौका पाउँछौँ। आफ्‍नै बारेमा मनन गरेर हेर्दा मैले के देखेँ भने, परमेश्‍वरले तय गर्नुभएको परिस्थितिले मेरा हितहरूमा चुनौती दिने बित्तिकै, म गुनासो गर्थेँ र अटेरी बन्थेँ, र म भयङ्कर रूपमा स्वार्थी र घृणित थिएँ। परमेश्‍वरको पवित्रता र निस्स्वार्थताको बारेमा विचार गर्दा, मलाई लाज लाग्यो, पछुतो र ग्‍लानि भयो। यसरी जिउनु दुःखलाग्दो, नीच, र व्यर्थ छ भन्‍ने मलाई महसुस भयो। म आफ्‍नै प्रतिष्ठा र हैसियतको बारेमा मात्रै विचार गर्ने त्यति स्वार्थी र घृणित हुन छोड्नुपर्थ्यो। मैले परमेश्‍वरको घरका हितहरूलाई मेरो पहिलो प्राथमिकता बनाउनु पर्थ्यो। त्यसकारण मैले ब्रदर झाओका सबै मूल्याङ्कनहरू सङ्कलन गरेँ र अगुवालाई पेस गरेँ, अनि त्यसपछि, ब्रदर झाओलाई सुपरभाइजरको रूपमा बढुवा दिइयो। त्यसरी अभ्यास गरेपछि, मलाई ढुक्‍क र शान्त महसुस भयो।

केही समयपछि, सिस्टर लीमा राम्रो क्षमता छ, उनले विस्तृत रूपमा, र तहगत तरिकाले सत्यतामा सङ्गति गर्छिन्, ब्रदर-सिस्टरहरूलाई प्रेम र धैर्यताको साथ व्यवहार गर्छिन्, सुसमाचार फैलाउन र नयाँ विश्‍वासीहरूलाई मलजल गर्न चाहिने प्रतिभाहरू उनमा छ र उनी तालिम दिन योग्य छिन् भन्‍ने मलाई थाहा भयो। मैले हृदयबाट बारम्‍बार परमेश्‍वरलाई धन्यवाद दिएँ, किनभने उहाँले पहिले नै मेरो लागि उचित व्यक्ति तयार गरिसक्‍नुभएको थियो। ब्रदर झाओ गएपछि, हाम्रो सुसमाचारको काममा समस्या नभएको मात्र होइन, तर यो अलिक सुधार पनि भयो। पहिले, म सधैँ यी मानिसहरू गएपछि हाम्रो काममा समस्या आउँछ भनेर सोच्‍ने गर्थेँ। तर म पूर्ण रूपमा गलत थिएँ भन्‍ने मलाई महसुस भयो। यो त पहिले नै रहेका श्रोत-साधनमा भर परेर व्यवहारिक काम नगर्ने मेरो बहाना मात्रै थियो। वास्तवमा, हाम्रो हृदय ठीक ठाउँमा हुनु महत्त्वपूर्ण हुन्छ। यदि तपाईंले परमेश्‍वरको इच्‍छालाई बुझ्‍न सक्‍नुभयो, स्वार्थी व्यवहार गर्नबाट टाढा बस्‍नुभयो, अरूलाई स्थानान्तर गरिएपछि तुरुन्तै नयाँ प्रतिभाहरूको विकास गर्नुभयो, र आफ्‍नो काममा आएका समस्याहरूलाई समयमा नै समाधान गर्नुभयो भने, तपाईंले परमेश्‍वरका आशिषहरू प्राप्त गर्नुहुनेछ। र तपाईंको काम निरन्तर सुधार हुँदै जानेछ। परमेश्‍वर धन्यवाद!