थेरेसा, जर्मनी

म पहिलोचोटि मण्डली अगुवा बन्दा, क्यालीले मेरो कामको सुपरिवेक्षक गरिरहेको देखेर मलाई निकै खुसी लाग्यो। मैले पहिले भेलाहरूमा उनको सङ्गति सुनेकी थिएँ र उनले साँच्‍चै नै परमेश्‍वरका वचनहरू निकै राम्ररी बुझेकी छिन्, उनको सङ्गति स्पष्ट छ र आत्मज्ञानको बारेमा कुरा गर्न उनी सिपालु छिन् भन्‍ने लागेको थियो। अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले पनि उनमा राम्रो क्षमता छ र उनी सत्यताको पछि लाग्छिन भनेर भन्थे। साथै, मैले थाहा पाएदेखि उनी अगुवाको रूपमा रहेकी थिइन्, त्यसकारण म उनलाई निकै कदर गर्थेँ; उनी सत्यताको पछि लाग्छिन र उनमा सत्यता वास्तविकता छ, उनले सायद सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्ने प्रयास गर्छिन् भन्‍ने मलाई लागेको थियो। त्यसकारण क्यालीले मेरो काम मिलाइन् भने, म गएर त्यो तुरुन्तै पूरा गरिहाल्थेँ। तर पछि, केही समयसम्‍म उनीसँग काम गरिसकेपछि, उनले व्यावहारिक कामगर्दिनन्, र प्रायः उनले हामीसँग सत्यतामा सङ्गति गर्ने वा हाम्रो स्थिति वा हाम्रो काममा आएका कुनै पनि कठिनाइहरू बारे हामीलाई सोध्‍ने गर्दिनन् भन्‍ने मलाई थाहा भयो। कसैले उनलाई समस्याहरू बताउँदा, उनले अवहेलना गर्दै फलानो-फलानोसँग क्षमता छैन वा फलानो-फलानोसँग अहङ्कारी स्वभाव छ र भनेको मान्दैन भनेर भन्थिन्। यदि उनले तिनीहरूलाई गाली गर्दा समस्या समाधान भएन भने, उनले तिनीहरूको कर्तव्य परिवर्तन गरिदिन्थिन्। त्यसले गर्दा धेरै जना दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई उनीद्वारा विवश पारिएको महसुस हुन्थ्यो। मलाई उनमा केही समस्या छ जस्तो लाग्यो, तर आफ्नो कर्तव्यमा धेरै व्यस्त भएको कारण उनी सायद तनावमा छिन् भन्‍ने मलाई लाग्यो, र मैले यसबारे धेरै विचार गरिनँ। म उनलाई आदर र सम्‍मान गर्थेँ, अनि मैले आफ्ना काममा सत्यता खोजी गरिरहेकी थिइनँ, त्यसकारण थाहै नपाई मैले पनि उनीसँगै दुष्कर्म गरिरहेकी रहेछु।

एकपटक अचानक क्याली मलाई भेट्न आइन् र मैले तुरुन्तै गएर गरिहाल्‍नुपर्ने अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण काम छ भनेर भनिन्—हाम्रो मण्डलीमा एक जना सिस्टरले सिद्धान्तविपरीत सुसमाचार सुनाइरहेकी छिन् भनेर केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले माथिल्‍लो तहका अगुवालाई बताएका रहेछन्। क्यालीले मलाई भनिन्, “सुरुमा गएर उनको व्यवहारको प्रकृतिबारे विश्‍लेषण गर्नुहोस्, त्यसपछि उनको कर्तव्य परिवर्तन गर्नुहोस्।” मलाई के लागिरहेको थियो भने, यी सिस्टरले कसरी सुसमाचार सुनाउने भनेर सिकिरहेकी छिन्, त्यसकारण उनले कतिपय सिद्धान्तहरू अझै पनि नबुझेकी हुनाले समस्या आएको थियो। उनलाई त्यतिकै सिधै बर्खास्त गर्नु सही तरिका होइन—के हामीले पहिला उनलाई सङ्गति गरेर सहयोग गर्नुपर्दैन र? तर क्याली धेरै लामो समयदेखि अगुवाको रूपमा रहेकी छिन् भन्‍ने थाहा पाउँदा, अवस्थाहरूको बारेमा पक्‍कै पनि उनीसँग सही दृष्टिकोण हुनुपर्छ भनेर मैले सोचेँ, त्यसकारण क्यालीले भनेजस्तै म ती सिस्टरलाई बर्खास्त गर्न गएँ। अर्कोपटक भेला समूहले समूह अगुवा छनौट गर्नुपर्ने भयो, र सुरक्षा सम्‍बन्धी केही खतरा हुने भएकोले जोआन उम्मेदवार हुन सक्दिनन् भनेर क्यालीले मलाई भनिन्। जोआन यो बन्दोबस्त स्वीकार गर्न इच्छुक थिइनन् र तिनले पछि भेलामा आफ्‍नो असन्तुष्टि व्यक्त गरिन्। क्यालीले यसबारे थाहा पाएपछि, उनले जोआनसँग सत्यता सङ्गति नै नगरी तिनमा असल स्वभाव छैन भनेर भनिन् अनि मलाई उनको बारेमा तुरुन्तै दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मूल्याङ्कन सङ्कलन गर्न लगाइन्। पछि, क्यालीले जोआनले यो कुरालाई छोडेकी छैनन् अनि अगुवा र सेवकहरूको गल्ती खोतलिरहेकी छिन्, अनि आत्म-चिन्तन गरेकी छैनन्, वा आत्म-चेतना प्राप्त गरेकी छैनन्, त्यसकारण तिनको व्यवहारको आधारमा, तिनलाई भेलाहरूमा सहभागी हुनबाट प्रतिबन्ध लगाएर घरमा आत्म-चिन्तन गरेर बिताउन लगाउनुपर्छ भनेर भनिन्। त्यो बेला मलाई पनि जोआन अलिक अहङ्कारी छिन् जस्तो लाग्यो, तर उनले साँच्चै सधैँ यस्तै व्यवहार गर्छिन् कि गर्दिनन् भनेर जाँच गरिनँ, उनलाई सङ्गति गरेर सहयोग गर्ने कुरा त परै जाओस्। मैले त क्यालीले जे भनिन् ठिक त्यही गरेँ र जोआनलाई भेलामा सहभागिता जनाउनबाट रोकेँ। पछि अर्कोपटक क्याली र उनकी साझेदारले मलाई र अरू केही मण्डली अगुवाहरूलाई आदालिनको मूल्याङ्कन सँगै पढ्न बोलाए, जो सामान्य मामिलाको इन्‍चार्ज थिइन्। उनले आदालिन ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर भनिन् र हामीले तिनलाई निष्कासन गर्न सहमति जनाउँछौँ कि जनाउँदैनौँ भनेर आफ्‍ना राय दिन अनुरोध गरिन्। यो सुन्दा म त निकै छक्‍क परेँ। मैले एक-दुईपटक आदालिनसँग कुराकानी गरेकी थिएँ, र उनले आफ्‍नो कर्तव्यमा साँच्‍चै बोझ लिन्छिन् जस्तो देखिन्थ्यो—तिनी कसरी ख्रीष्टविरोधी बन्‍न सक्छिन्? क्याली र उनका साझेदारले के बताए भने, आदालिन अत्यन्तै अहङ्कारी छिन् र तिनका सबै काम शक्ति प्राप्त गर्नको लागि गरिएको हुन्छ। उनले आफ्‍नो काम मन लगाएर गर्दिनन्, तर सधैँ अरू मण्डलीका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूका समस्या समाधान गर्न तिनीहरूसँग सत्यतामा सङ्गति गरिरहेकी हुन्छिन्। तिनले मानिसहरूको समर्थन प्राप्त गर्ने प्रयास गरिरहेकी छिन्, अनि मानिसहरूलाई बहकाउन र मानिसहरूको हृदयमा आफ्‍नो स्थान बनाउन यसो गरिरहेकी छिन् आदि इत्यादि कुरा क्यालीले भनिन्। आदालिनले समस्याहरू समाधान गर्न बारम्‍बार सङ्गति गर्थिन् भनेर मूल्याङ्कनहरूबाट सुन्दा, मैले मनमनै सोचेँ, “त्यो कुरा त मलाई साँच्चै सामान्यझै लाग्छ। त्यसले कसरी तिनलाई ख्रीष्टविरोधी तुल्याउन सक्छ होला?” तर फेरि मैले के सोचेँ भने, मैले आदालिनलाई एक-दुईपटक मात्रै भेटेकी छु, तर क्याली र उनका सहकर्मीहरूसँग सिस्टर वुको उनीहरूको कर्तव्यमा धेरैपटक सम्पर्क भइरहन्छ। तिनीहरूले मैले भन्दा पक्कै पनि राम्ररी बुझेका हुनुपर्छ, अनि याङ मिनले सत्यता बुझेकी हुनाले, र उनको दृष्टिकोण अझै सटीक हुने हुनाले, साथै उनले यो विषयमा अवश्य नै धेरै सहकर्मीहरूसँग छलफल गरेर निर्धारण गरेकी हुनाले, यो सही हुनुपर्छ। त्यसकारण, मैले कुनै खोजी नगरी आदालिनलाई हटाउने कुरामा सहमति जनाएँ।

त्यसपछि एक दिन अचानक मैले क्याली र अरू केही सहकर्मीहरूलाई बर्खास्त गरिएको छ भन्‍ने सुनेँ। मलाई निकै अचम्‍म लाग्यो र यस्तो किन भएको थियो मलाई थाहै थिएन। केही समयपछि नै माथिल्‍लो तहका अगुवा मसँग कुरा गर्न आइन् र केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले मेरो बारेमा पनि रिपोर्ट गरेका छन् भनेर बताइन्। जोआनलाई भेलाहरूमा सहभागी हुनबाट रोक्‍ने काम सिद्धान्तहरूअनुरूप होइन, त्यो त तिनलाई दमन गरेको हो भनेर पनि उनले भनिन्। अगुवाले मलाई उनलाई मण्डलीमा फिर्ता लिन र यस घटनाबारे अरूसँग सङ्गति गर्न अनुरोध गरिन्। मैले जोआनसित सम्बन्धित मामिलालाई गलत तरिकाले सम्हालेँ भनेको सुन्दा म त छक्‍क परेँ, किनभने यो त क्याली र अरूले पहिल्यै सहमति जनाएको कुरा थियो। यो कसरी गलत हुन सक्थ्यो र? यदि गलत थियो भने, के यो काम मण्डलीको काममा बाधा दिनु र अवरोध पुऱ्याउनु थिएन र? म दिन प्रतिदिन आफ्‍नो कर्तव्यमा व्यस्त भएर पनि अन्त्यमा बाधा पैदा गर्छु भनेर मैले कहिल्यै कल्‍पना गरेकी थिइनँ। मलाई डर लाग्यो, अप्ठ्यारो लाग्यो, र निकै असहज भयो। मैले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरेँ, “हे परमेश्‍वर! यो साँच्‍चै अनपेक्षित कुरा हो र यसमा तपाईंको इच्‍छा के छ मलाई थाहा छैन। मैले सक्‍ने जुनसुकै पाठ सिक्‍न मलाई अगुवाइ गर्नुहोस्।” त्यो बेला ममा त्यति धेरै आत्म-चेतना थिएन, तर जे भए पनि मैले जोआनलाई सिद्धान्तविपरीत तरिकाले व्यवहार गरेकी थिएँ। त्यो अनुचित कार्य थियो र त्यसले तिनलाई अत्यन्तै चोट पुर्‍याएको थियो। त्यसकारण भोलिपल्ट, मैले जोआनसित माफी मागेँ र उनलाई मण्डलीमा फिर्ता लिएँ। मैले अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको अगाडि पनि आफ्‍नो गल्ती स्वीकार गरेँ। एक जना ब्रदरले अत्यन्तै खिन्‍न हुँदै मलाई भने, “तपाईं मण्डली अगुवा हुनुहुन्छ, तर तपाईंले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गर्न नसक्‍नुभएको मात्र होइन, तर दुष्कर्म गर्नमा तपाईं क्यालीकै पछिसमेत लाग्‍नुभयो। तपाईं विनाशकारी बाटोमा हुनुहुन्छ र तपाईंले हामी सबैलाई आफूसँगै नरकमा तान्दै हुनुहुन्छ। अबदेखि मलाई तपाईंप्रति भरोसा छैन।” तिनले भनेको कुराले मलाई सीधै मुटुमा लाग्यो र निकै खिन्न भएँ, तर त्यो परिस्थिति परमेश्‍वरबाट आएको हुनुपर्छ, त्यसकारण मैले यसलाई स्वीकार गर्नुपर्छ भन्‍ने मलाई थाहा थियो।

त्यसकारण, मैले आफूलाई शान्त पारेर मनन गरेँ: किन मैले दुष्कर्म गर्नमा क्यालीलाई पछ्याएँ—समस्या वास्तवमा कहाँ छ? पछि मैले परमेश्‍वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेँ जसले मेरो आँखा अलिक खोलिदियो। परमेश्‍वरका वचनहरूले भन्छ: “तैँले सराहना गर्ने कुरा ख्रीष्टको विनम्रता होइन, बरु विख्यात दर्जा भएका झूटा गोठालाहरू हुन्। तैँले ख्रीष्टको प्रेमिलोपन वा बुद्धिलाई होइन बरु संसारका फोहोरमा लडीबडी गर्ने स्वेच्छाचारीहरूलाई श्रद्धा गर्छस्। तँ आफ्‍नो शिर राख्ने ठाउँ नभएका ख्रीष्टको पीडामा हाँस्छस्, तर तँ भेटीहरू खोजी गर्ने र व्यभिचारमा जिउने लासहरूको प्रशंसा गर्छस्। तँ ख्रीष्टसँगै कष्ट भोग्न इच्छुक छैनस्, तर तैँले लापरवाह, ख्रीष्ट विरोधीहरूका हातमा आफूलाई खुशीसाथ सुम्पन्छस्, जबकि तिनीहरूले तँलाई केवल देह, वचनहरू र नियन्त्रण प्रदान गर्छन्। अहिले पनि तेरो हृदय अझै तिनीहरूका ख्यातितर्फ, तिनीहरूका दर्जातर्फ, तिनीहरूका प्रभावतर्फ फर्किन्छ। अनि तँ अझै यस्तो मनोवृत्तिमा अल्झिरहन्छस्, जसले गर्दा तँलाई ख्रीष्टको कामलाई पत्याउन गाह्रो हुन्छ र तँ यसलाई स्वीकार गर्न अनिच्छुक हुन्छस्। यसकारण म भन्छु, ख्रीष्टलाई स्वीकार गर्नको लागि तँमा विश्‍वासको कमी छ। तैँले आजको दिनसम्म उहाँलाई पछ्याउनुको कारण तँसँग अन्य कुनै विकल्प नभएकोले गर्दा हो। गौरवपूर्ण तस्वीरहरूले सधैँ तेरो हृदयमा अग्लो स्तम्भ बनाइरहेको हुन्छ; तैँले तिनीहरूका कुनै पनि शब्द र कामलाई बिर्सन सक्दैनस्, न त तिनीहरूका प्रभावमय शब्द र हातहरूलाई नै बिर्सन सक्छस्। तेरो हृदयमा तिनीहरू सदा सर्वोच्च र सदा नायकहरू हुन्छन्। तर यो कुरा आजको ख्रीष्टको हकमा लागू हुँदैन। तेरो हृदयमा उहाँ सदा नै कम महत्त्वको हुनुहुन्छ, र सदा नै डरको अयोग्य हुनुहुन्छ। किनकि उहाँ अत्यन्तै सामान्य हुनुहुन्छ, उहाँको प्रभाव अत्यन्तै कम छ र उहाँ भव्यताबाट टाढा हुनुहुन्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। के तँ परमेश्‍वरको साँचो विश्‍वासी होस्?)। परमेश्‍वरले आफ्‍नो वचनमा प्रकट गर्नुभएको कुराले मलाई के देख्‍न मद्दत गर्‍यो भने, म विश्‍वासी भए पनि मेरो हृदयमा परमेश्‍वरको निम्ति ठाउँ नै रहेनछ। म हैसियत, शक्ति, उच्‍च छवि र राम्रो बोल्न सक्ने व्यक्तिलाई पूजा गर्थेँ। मैले सुरुमा क्याली वरदानप्राप्त र बोल्‍न सिपालु, राम्ररी सङ्गति गर्न सक्‍ने र लामो समयदेखि अगुवा रहेकी देखेपछि, गल्तीबस उनले सत्यता बुझेकी छिन् र उनमा सत्यता वास्तविकता छ, त्यसकारण उनले जे गर्छिन् त्यो सिद्धान्तहरूअनुरूप हुन्छ भनेर गल्तीबस विश्वास गरेँ। त्यसैले, उनले मलाई केही काम गर्न लगाउँदा, मैले केही विचार नगरी, वा सत्यता सिद्धान्तहरूसमेत खोजी नगरी चुपचाप उनले भनेअनुसार गर्थेँ। विशेष गरी उनलाई बुझ्ने बारेमा कहिल्यै विचार गरेकी थिइनँ। यसो हेर्दा, मैले हरेक दिन परमेश्‍वरका वचनहरू पढिरहेकी हुन्थेँ र बिहानदेखि रातीसम्‍म आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न काम गरिरहेकी हुन्थेँ, तर आफ्‍नो कर्तव्यमा मैले लागू गर्ने सिद्धान्तहरू र कामकुरालाई मूल्याङ्कन गर्ने मेरो मापदण्ड परमेश्‍वरका वचनहरूमा आधारित थिएनन्। बरु, म सबै कुरामा क्यालीको कुरा सुन्थेँ र उनले जे भन्यो त्यही गर्थेँ। जस्तो कि, सुसमाचार सुनाउने ती सिस्टरको मामिला सम्‍हाल्‍ने क्रममा, उनलाई सीधै बर्खास्त गर्नु उचित होइन भन्‍ने मलाई त्यो बेला लागेको थियो, तर त्यो क्यालीको बन्दोबस्त भएको हुनाले, मैले आफ्‍नो कुरालाई छोडिदिएँ र अन्धाधुन्ध उनको कुरा मानेँ। अनि जोआनको मामिलामा पनि मैले सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गरिनँ, तर क्यालीले जे चाहिन् त्यही गरेँ र तिनलाई भेलाहरूमा आउन बन्देज लगाएँ। त्यसपछि आदालिनलाई निष्कासन गर्ने बारेमा मत दिने मामिला थियो। क्यालीले आदालिन ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर भनेको सुन्दा, मैले यो कुरा नबुझे पनि र मलाई यसमा केही गलत छ जस्तो लागे पनि, क्यालीमा समझ छ र मलाई भन्दा उनलाई मानिसहरू र परिस्थितिहरूबारे धेरै ज्ञान छ भन्‍ने मैले सोचेँ। यो उनी र अरू सहकर्मीहरूले मिलेर सङ्गतिद्वारा निर्णय गरेको कुरा पनि थियो, त्यसकारण मलाई तिनीहरू गलत हुन सक्छन् जस्तो लागेन। कसैलाई निष्कासित गर्नेजस्तो ठूलो विषयमा समेत मैले क्यालीसँगसँगै दुष्कर्म गरेँ; मैले आदालिनलाई मण्डलीबाट निकाल्न सहमति जनाएँ, जसले गर्दा मुक्ति प्राप्त गर्ने तिनको मौका झण्डै बरबाद भयो। पछि मात्रै मैले आदालिनमा धार्मिकताको बोध छ, र तिनले क्याली र उनको गुटका दुष्ट कार्यहरूलाई खुलासा गरेर रिपोर्ट गरेकी रहेछिन् भन्‍ने थाहा पाएँ। तिनीहरूले यो कुरालाई स्वीकार नगरेका मात्र होइनन्, तर उनलाई बदला लिएर हटाउनको लागि गुप्त रूपमा काम गरेका थिए। मैले तिनीहरूले जस्तो जानाजानी आदालिनलाई दण्ड दिइरहेकी थिइनँ, तर सत्यता खोजी गरिनँ। सिस्टर वुलाई बदला लिएर हानि गर्नमा याङ मिन र अरूलाई प्रत्यक्ष सहयोग पुग्ने गरी मैले अडान लिएकी थिएँ। म तिनीहरूको दुष्टतामा सहभागी भएँ। मेरो विश्‍वासमा, मैले परमेश्‍वर वा उहाँका वचनहरूलाई हृदयमा कुनै ठाउँ दिएकी थिइनँ; म प्रतिभा, अनुभव, शक्ति र हैसियतको मात्रै पूजा गर्थेँ। म हैसियत र अख्‍तियार भएको कुनै पनि व्यक्तिको कुरा सुन्थेँ, नोकरजस्तो तिनीहरूको अगिपछि गर्थेँ। म साँचो विश्‍वासी नै थिइन रहेछु। परमेश्‍वर दुष्टतालाई घृणा गर्ने परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, र म परमेश्‍वरलाई विश्‍वास गर्थेँ, तर व्यक्तिको पूजा गर्थेँ र उसलाई पछ्याउँथेँ, म ऊसँग दुष्कर्म गर्न र परमेश्‍वरको विरुद्धमा खडा हुनसमेत पछि परिनँ। त्यो बेला मैले के महसुस गरेँ भने यो मेरो गम्‍भीर समस्या हो, र मैले पश्‍चात्ताप गरिनँ भने, मलाई परमेश्‍वरले अवश्यै अस्वीकार गर्नुहुनेछ र हटाउनुहुनेछ। पछि मैले के थाहा पाएँ भने क्याली र उनीसँग काम गर्ने मानिसहरू व्यावहारिक काम गर्दैनथिए, सोचविचार नगर्ने र तानाशाह थिए, र अरूलाई मनमानी ढङ्गले दमन गर्ने र जाइलाग्‍ने गर्थे। तिनीहरूलाई खुलासा गरेर रिपोर्ट गर्ने आदालिनलाई निष्कासन गर्नको लागि तिनीहरूले जानाजानी र बिनाकारण दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको मूल्याङ्कनमा हेरफेर गरे, कुरा थपे, सबुतलाई किर्ते गरे। तिनीहरूले गुप्त चालबाजी गरेर निर्वाचनहरू नियन्त्रण गर्थे, र आफ्‍नो इच्‍छाअनुसार मानिसहरूलाई बढुवा गर्ने र बर्खास्त गर्ने गर्थे। तिनीहरूले धेरै दुष्कर्म गरेका थिए; तिनीहरूला ख्रीष्टविरोधी हुन् भनेर निर्धारित गरी सधैँको लागि मण्डलीबाट निकालियो। त्यसपछि अगुवाले मलाई के गर्ने भनेर अरू दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई आफ्‍नो विचार व्यक्त गर्न अनुरोध गरिन्। मैले आफ्‍नो कर्तव्यमा गर्दै आएको व्यवहार र मेरा कामहरूको पृष्ठभूमिको आधारमा तिनीहरूले म बहकाउमा परेकी थिएँ भनी भने र मलाई पश्‍चात्ताप गर्ने मौका दिन र मण्डलीमा रहेर आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गरिरहन दिने सहमति जनाए। म निकै कृतज्ञ भएँ। म ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्कर्ममा तिनीहरूसँगसँगै लागेर सत्यता खोजी नगरी चलिरहेकी थिएँ, तर मण्डलीले मलाई निकालेन। मलाई अझै पनि पश्‍चात्ताप गर्ने मौका दिइयो। परमेश्‍वरको कृपाको लागि म साँच्‍चै उहाँप्रति कृतज्ञ भएँ।

पछि मैले परमेश्‍वरका केही वचनहरू पढेँ जसले मलाई क्याली र उनको गुटको सारबारे केही समझ प्रदान गरे। परमेश्‍वरका वचनहरूले भन्छन्: “ख्रीष्टविरोधीले मतविरोधीहरूलाई आक्रमण र निष्कासन गर्नुको मुख्य उद्देश्य के हो? तिनीहरू मण्डलीमा यस्तो स्थिति बनाउन खोज्छन् जहाँ तिनीहरूका आफ्नै आवाजको विपरीत कुनै आवाज नहोस्, जसमा तिनीहरूको शक्ति, तिनीहरूको नेतृत्वकारी हैसियत, र तिनीहरूका कुराहरू सबै सर्वमान्य होऊन्। सबैले तिनीहरूको कुरामा ध्यान दिनुपर्छ, र तिनीहरूको विचार फरक हुँदा पनि तिनीहरूले यसलाई व्यक्त गर्नु हुँदैन, बरु आफ्‍नो हृदयमै लुकाएर राख्‍नुपर्छ। खुल्लमखुल्ला तिनीहरूसित असहमत हुन आँट गर्ने जोकोही ख्रीष्टविरोधीहरूको शत्रु बन्छन्, र तिनीहरूले उनीहरूलाई समस्यामा पार्न हर उपाय सोच्‍नेछन्, र जतिसक्दो चाँडो उनीहरूलाई विलय गराउन चाहनेछन्। आफ्‍नो हैसियतलाई कायम राख्‍न र आफ्‍नो शक्तिलाई रक्षा गर्न ख्रीष्टविरोधीहरूले आफ्ना मतविरोधीहरूलाई आक्रमण र निष्कासन गर्ने एउटा तरिका यही हो। तिनीहरू सोच्छन्, ‘तिमीले फरक विचार राख्छौ भने त्यो ठीकै छ, तर तिमीले आफ्नो इच्छाअनुसार त्यसको बारेमा कुरा गर्दै हिँड्नु हुँदैन, मेरो शक्ति र प्रतिष्ठाको बारेमा सम्झौता गर्ने कुरा त परै जाओस्। यदि तिमी केही भन्न चाहन्छौ भने, तिमीले मलाई व्यक्तिगत रूपमा भन्न सक्छौ। यदि तिमीले त्यो सबैको सामुन्ने भनेर मेरो अपमान गर्‍यौ भने, तिमी समस्या निम्त्याइरहेका छौ, र मैले तिमीलाई ठीक पार्नुपर्छ!’ यो कस्तो किसिमको स्वभाव हो? ख्रीष्ट विरोधीहरूले अरूलाई स्वतन्त्र रूपमा बोल्‍न दिँदैनन्। यदि तिनीहरूसँग कुनै विचार छ भने—चाहे ख्रीष्ट विरोधीको वा अरू कुनै कुराको बारेमा होस्—तिनीहरूले त्यो कुरा यतिकै उठाउन मिल्दैन; तिनीहरूले ख्रीष्ट विरोधीको इज्‍जतलाई विचार गर्नुपर्छ। होइन भने, ख्रीष्ट विरोधीले तिनीहरूलाई शत्रु ठान्नेछ, र तिनीहरूलाई आक्रमण र निष्कासन गर्नेछ। यो कस्तो किसिमको प्रकृति हो? यो ख्रीष्ट विरोधीको प्रकृति हो। र तिनीहरूले किन यसो गर्छन्? तिनीहरूले मण्डलीमा अरू कुनै वैकल्‍पिक आवाज उठ्न दिँदैनन्, तिनीहरूले मण्डलीमा मतविरोधीहरूलाई रहन दिँदैनन्, तिनीहरूले परमेश्‍वरका चुनिएका जनहरूलाई खुलस्त रूपमा सत्यताको सङ्गति गर्न र मानिसलाई खुट्ट्याउन दिँदैनन्। तिनीहरूलाई मानिसहरूद्वारा आफ्नो खुलासा गरिने र खुट्ट्याइने सबैभन्दा बढी डर हुन्छ; तिनीहरूले आफ्‍नो शक्तिलाई र मानिसहरूको हृदयमा भएको तिनीहरूको हैसियतलाई निरन्तर दह्रिलो पार्ने प्रयास गरिहरेका हुन्छन्, जुन कहिल्यै पनि हल्‍लनु हुँदैन भन्‍ने तिनीहरूलाई लाग्छ। आफ्नो अभिमान, इज्जत वा हैसियत र अगुवाको रूपमा तिनीहरूको महत्त्वलाई जोखिम पुर्‍याउने वा असर गर्ने कुनै पनि कुरा तिनीहरू कहिल्यै सहँदैनन्। के यो ख्रीष्टविरोधीहरूको दुर्भावपूर्ण प्रकृतिको प्रकटीकरण होइन र? तिनीहरूमा पहिलेदेखि नै रहेको शक्तिसँग सन्तुष्ट नभएर तिनीहरू त्यसलाई सुदृढ र सुरक्षित गर्छन् र अनन्त प्रभुत्व पाउन खोज्छन्। तिनीहरूले अरूको व्यवहार नियन्त्रण गर्न मात्र चाहँदैनन्, तर तिनीहरूको हृदय पनि नियन्त्रण गर्न चाहन्छन्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु दुई: तिनीहरूले मतविरोधीहरूलाई आक्रमण र निष्कासन गर्छन्)। मैले परमेश्‍वरका वचनहरू पढेर ख्रीष्टविरोधीहरूको दुष्ट स्वभावहरू बारे केही मात्रामा बुझेँ। तिनीहरूले आफ्‍नो पद रक्षा गर्ने चाहनामा, तिनीहरूको वास्तविकता बुझ्ने मानिसहरू अनि तिनीहरूलाई सुझाव दिन र खुलासा गर्न सक्‍ने मानिसहरूलाई शत्रुको रूपमा हेर्छन्, र तिनीहरूलाई प्रहार र दमन गर्न कुनै कसर बाँकी राख्दैनन्। तिनीहरूले मण्डलीमा आफ्‍नो शक्ति कायम राख्ने उद्देश्य हासिल गर्न र उनीहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्‍न हरकिसिमका गलत काम गरेको भन्दै गलत आरोपहरूसमेत लगाउँछन्। ख्रीष्टविरोधीहरूको सबैभन्दा धूर्त र दुष्ट पक्ष यही हो। मैले ख्रीष्टविरोधीहरूसँग दुष्ट मानवता, उग्र स्वभाव हुन्छ, र तिनीहरूले साँच्‍चै नै सत्यता र सबै सकारात्मक कुराहरूलाई घृणा गर्छन् भन्‍ने देख्‍न सकेँ। क्याली र अरूले ठ्याक्‍कै परमेश्‍वरले व्याख्या गर्नुभएको जस्तै व्यवहार गरेका थिए। केही दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले समझशक्ति प्राप्त गरेर, तिनीहरूलाई सुझाव दिँदा वा तिनीहरूको बारेमा रिपोर्ट गर्दा, तिनीहरूले यो परमेश्‍वरबाट आएको हो भनेर स्वीकार गर्न र आत्मसमीक्षा गर्न नसक्‍ने मात्र होइन, तर तिनीहरूले जानाजानी र बिनाकारण उनीहरूलाई दमन गर्थे र निष्कासन गर्न लगाउँथे। तिनीहरूले आफ्ना काममा सिद्धान्तहरू उल्‍लङ्घन गरिरहेका छन् भनेर आदाललिनले देखिन्, त्यसकारण उनले तिनीहरूको बारेमा रिपोर्ट गरिन् र तिनीहरूलाई खुलासा गरिन्, त्यसपछि तिनीहरूले उनलाई दमन गर्न, र उनलाई मण्डलीबाट निकाल्‍न सामग्रीहरू तयार पार्न थाले। तर तिनीहरूको प्रमाण अपर्याप्त थियो र त्यसलाई मण्डलीले अनुमोदन गरेन। तिनीहरूले हार मानेनन्, तर आदालिनलाई हटाउनको लागि तिनीहरूले उनको बारेमा अरूले दिएका मूल्याङ्कनहरू हेरफेर गरे, कुराहरू थपे र तथ्यहरू बङ्ग्याए, अनि आदालिनले सङ्गति गर्नु र अरूलाई सहयोग गर्नु भनेको मानिसहरूलाई बहकाएर ख्रीष्टविरोधी बन्‍नु थियो भनी दाबी गरे। तिनीहरूले उनलाई अनेक किसिमको लाञ्छना लगाए र मनमानी ढङ्गले दोष लगाए; तिनीहरू आदालिनलाई मण्डलीबाट नहटाइञ्‍जेलसम्‍म रोकिनेथिएनन्। यी ख्रीष्टविरोधीहरू ठूलो रातो अजिङ्गरजस्तै थिए, तिनीहरूसँग सहमत नहुने जोकोहीलाई दमन र आक्रमण गर्थे, आफ्‍नो पद दह्रिलो बनाउन तिनीहरूलाई झूटो आरोप लगाउँथे र हानि गर्थे। तिनीहरूले शक्ति जमाएको मण्डलीमा अरू कसैलाई आवाज उठाउन दिँदैनथिए, र तिनीहरूलाई सुझाव दिने जोकोहीलाई दण्ड दिन्थे। अनि, अर्को मण्डलीका सदस्य कार्सनले बारम्‍बार तिनीहरूलाई सुझाव दिने र तिनीहरूका समस्याहरू औँल्याउने गरेकाले, तिनीहरूले पर्दा पछाडि तिनको विरुद्धमा काम गरे, तिनलाई आफै अलग हुन र आत्मसमीक्षा गर्न लगाए, र तिनलाई आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न दिएनन्। तिनीहरूले क्रुद्ध हुँदै के समेत भने भने, तिनलाई अलग गरेर घरैमा बसाइएको भए पनि, तिनलाई अझै छोड्‍न सकिँदैन, र तिनलाई मण्डलीबाट हटाइनुपर्छ भनेर जोड दिए र तिनीहरूले त्यसो नगरेसम्‍म तिनीहरू रोकिनेवाला थिएनन्। अर्की मण्डली अगुवाले पनि कार्सनलाई निकाल्‍ने बारेमा फरक विचार राखेकी हुनाले तिनीहरूको दण्ड र दमन भोगेकी थिइन्—तिनीहरूले उनलाई पनि उनको कर्तव्यबाट बर्खास्त गरे।

मैले क्याली र तिनका ख्रीष्टविरोधीहरूको समूह साँच्चै कति दुष्ट रहेछ, र आफ्‍नो पदमा बसिराख्‍नको लागि तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई हानि गर्न हरकिसिमका अमानवीय कुराहरू गर्न सक्‍ने रहेछन् भन्‍ने देखेँ। तिनीहरू मानवसमेत थिएनन्। मैले आफैलाई सोधेँ: मैले कसरी दुष्ट काम गर्नमा यस्तो दुष्ट ख्रीष्टविरोधीलाई प्रशंसा गर्न र पछ्याउन सकेँ? किन मैले विश्‍वासी भएर पनि मानिसलाई पूजा गरेँ र पछ्याएँ? मैले किन धेरै दुष्कर्म गर्ने ख्रीष्टविरोधीलाई आदर्श मानेँ? पछि प्रार्थना र खोजीद्वारा मैले आफ्नो असफलताको जडबारे केही कुरा बुझेँ। मैले परमेश्‍वरका वचनहरूमा यो कुरा पढेँ: “केही मानिसहरूले कठिनाइ सहन सक्छन्, मूल्य चुकाउन सक्छन्, तिनीहरू बाह्य रूपमा एकदमै राम्रो व्यवहारका हुन्छन्, तिनीहरूलाई निकै राम्रो सम्मान गरिन्छ, र तिनीहरूले अन्य व्यक्तिहरूबाट प्राप्त हुने प्रशंसाको आनन्द उठाउँछन्। के तिमीहरू यस प्रकारको बाह्य व्यवहारलाई सत्यताको अभ्यास गरेको मान्न सकिन्छ भनेर भन्छौ? के त्यस्ता मानिसहरूले परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू पूरा गरेका छन् भनेर कसैले निर्क्योल गर्न सक्छ? किन होला बारम्बार मानिसहरूले त्यस्ता व्यक्तिहरूलाई हेर्छन् र तिनीहरूले परमेश्‍वरको इच्छा पूरा गरिरहेका छन्, तिनीहरू सत्यताको अभ्यास गर्ने मार्गमा हिँडिरहेका छन् अनि तिनीहरू परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याइरहेका छन् भनी सोच्छन्? किन केही मानिसहरूले यसरी सोच्ने गर्छन्? यसको एउटै मात्र स्पष्टीकरण छ। त्यो स्पष्टीकरण के हो त? त्यो हो—धेरै मानिसहरूका लागि केही निश्चित प्रश्नहरू जस्तै सत्यताको अभ्यास गर्नु भनेको के हो, परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पार्नु भनेको के हो र साँच्चै नै सत्यता वास्तविकता धारण गर्नु भनेको के हो भन्‍ने कुराहरू स्पष्ट छैनन्। यसरी, केही मानिसहरू बाह्य रूपमा आत्मिक, सज्जन, उच्च र महान देखिने व्यक्तिहरूबाट भ्रममा पारिन्छन्। जहाँसम्म शब्द र धर्मसिद्धान्तहरू धाराप्रवाह रूपमा बोल्न सक्ने अनि बोली र कार्य प्रशंसनीय भएका मानिसहरूको सवाल छ, तिनीहरूबाट धोका खानेहरूले तिनीहरूको कार्यको सार, तिनीहरूको कार्यपछाडिको सिद्धान्त वा तिनीहरूको उद्देश्यलाई कहिल्यै पनि हेरेका हुँदैनन्। अझ भन्‍ने हो भने, तिनीहरूले यी मानिसहरू परमेश्‍वरप्रति साँच्चै नै समर्पित छन् कि छैनन् भन्‍ने कुरा कहिल्यै हेरेका हुँदैनन्, न त कहिल्यै तिनीहरूले यी मानिसहरूले साँच्चै नै परमेश्‍वरको डर मान्छन् कि मान्दैनन् अनि यिनीहरू दुष्टताबाट अलग रहन्छन् कि रहँदैनन् भन्‍ने कुरा नै निर्क्योल गरेका हुन्छन्। तिनीहरूले कहिल्यै पनि यी मानिसहरूको मानवता सारलाई देखेका हुँदैनन्। बरु, यिनीहरूसँग चिनजान हुने पहिलो कदमदेखि नै, तिनीहरूले अलिअलि गर्दै यिनीहरूलाई सराहना र आदर गर्न थालेका हुन्छन् र अन्त्यमा यी मानिसहरू तिनीहरूको मूर्ति बन्छन्। यस बाहेक, केही व्यक्तिहरूको विचारमा, तिनीहरूले आराधना गर्ने मूर्तिहरू—अनि तिनीहरूले आफ्ना परिवारहरू, जागिरहरू त्याग गर्न सक्ने भनी विश्‍वास गरेका व्यक्तिहरू र सतही रूपमा मूल्य चुकाउन सक्षम देखिने व्यक्तिहरू नै ती व्यक्तिहरू हुन् जसले सच्चा रूपमा परमेश्‍वरलाई सन्तुष्ट पारिरहेका छन् र जसले वास्तविक रूपमा असल प्रतिफलहरू र असल गन्तव्यहरू हासिल गर्न सक्छन्। उनीहरूको मनमा, यी आदर्श पात्रहरू नै ती व्यक्तिहरू हुन् जसलाई परमेश्‍वरले स्याबासी दिनुहुन्छ” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वरको स्वभाव अनि उहाँको कामले हासिल गर्ने नतिजाहरूलाई कसरी चिन्ने)। “मानिसहरूलाई यस्ता अज्ञानी कार्यहरू र दृष्टिकोणहरू अँगाल्ने वा एकपक्षीय विचारहरू र अभ्यासहरू अपनाउने तुल्याउने मूल कारण एउटा मात्र छ—र आज म तिमीहरूलाई यसको बारेमा बताउनेछु: त्यो कारण भनेको मानिसहरूले परमेश्‍वरलाई पछ्याए पनि, हरेक दिन उहाँ समक्ष प्रार्थना गरे पनि, र हरेक दिन उहाँका वाणीहरूलाई पढे पनि, तिनीहरूले वास्तविक रूपमा उहाँका अभिप्रायहरू नबुझ्नु नै हो। समस्याको जरा यसैमा हुन्छ। यदि कुनै व्यक्तिले परमेश्‍वरको हृदयलाई बुझ्थ्यो वा उहाँले के मन पराउनुहुन्छ, उहाँले कुन कुरालाई घृणा गर्नुहुन्छ, उहाँले के चाहनुहुन्छ, उहाँले कुन कुरालाई अस्वीकार गर्नुहुन्छ, उहाँले कस्तो प्रकारको मानिसलाई मन पराउनुहुन्छ, उहाँले कस्तो प्रकारको मानिसलाई घृणा गर्नुहुन्छ, मानिसहरूले पूरा गर्नैपर्छ भनी माग गर्दा उहाँले कस्तो प्रकारको मापदण्ड प्रयोग गर्नुहुन्छ अनि तिनीहरूलाई सिद्ध तुल्याउनको लागि उहाँले कस्तो पद्धति प्रयोग गर्नुहुन्छ भन्‍ने कुरा जान्दथ्यो भने, के त्यस्तो व्यक्तिसँग अझै पनि आफ्नै व्यक्तिगत विचारहरू हुन्थ्यो होला त? के त्यस्तो व्यक्तिले त्यसै गएर अरू कसैको आराधना गर्थ्यो त? के आम मानव तिनको मूर्ति हुन सक्थ्यो त? परमेश्‍वरका अभिप्रायहरू बुझ्ने व्यक्तिमा त्योभन्दा बढी विवेकपूर्ण दृष्टिकोण हुन्छ। तिनीहरूले मनोमानी ढङ्गले कुनै भ्रष्ट व्यक्तिलाई मूर्ति बनाउनेछैनन्, न त तिनीहरूले सत्यताको अभ्यास गर्ने क्रममा केही सामान्य नियमहरू र सिद्धान्तहरूलाई अन्धाधुन्ध रूपमा पालना गर्दैमा त्यो सत्यताको अभ्यास गर्नु बराबर हुन्छ भनेर नै विश्‍वास गर्नेछन्” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वरको स्वभाव अनि उहाँको कामले हासिल गर्ने नतिजाहरूलाई कसरी चिन्ने)। “दर्जा जेसुकै भए पनि, अगुवा र सेवकहरू आम मानिस नै हुन्। यदि तैँले तिनीहरूलाई आफूभन्दा ठिक्‍क माथिको व्यक्तिको रूपमा हेर्छस्, यदि तँलाई तिनीहरू तँभन्दा माथि छन्, तिनीहरू बढी योग्य छन्, र तिनीहरूले तँलाई अगुवाइ गर्नुपर्छ, तिनीहरू सबै कुरामा अरूभन्दा निकै नै उच्‍च छन् भन्‍ने लाग्छ भने, तँ गलत छस्—त्यो तेरो भ्रम हो। अनि यो भ्रमले तँमा के-कस्ता परिणामहरू निम्त्याँछन् त? यसले तँलाई थाहै नपाई तेरा अगुवाहरूलाई वास्तविकतासँग नमिल्‍ने मापदण्डहरूअनुसार मापन गर्ने, र तिनीहरूका समस्या र कमीकमजोरीहरूलाई सही तरिकाले लिन नसक्‍ने तुल्याउँछ; यसका साथै, तँलाई थाहै नभई, तँ गहन रूपमा तिनीहरूको विशेष गुण, वरदान र प्रतिभाहरूतर्फ तानिन्छस्, यसरी तँलाई थाहा हुनुअगावै, तैँले तिनीहरूको आराधना गरिरहेको हुन्छस्, र तिनीहरू तेरो ईश्‍वर बन्छन्। तिनीहरू तेरो आदर्श व्यक्ति, तेरो आराधनाको पात्र बन्‍न सुरु गरेको क्षणदेखि, तँ तिनीहरूको अनुयायीहरूमध्ये एक बनेको क्षणसम्‍मको मार्ग नै तँलाई अचेत रूपमा परमेश्‍वरदेखि टाढा लैजाने मार्ग हो। अनि तँ परमेश्‍वरबाट क्रमिक रूपमा टाढा जाँदै गर्दा, तैँले आफूले अझै पनि परमेश्‍वरलाई पछ्याइरहेको छस्, तँ उहाँका घरमा छस्, तँ उहाँका उपस्थितिमा छस् भन्‍ने विश्‍वास गरिरहेको हुन्छस् जबकि वास्तवमा, तँलाई शैतानका दास ख्रीष्टविरोधीहरूले टाढा लगिसकेका हुनेछन्। तैँले यो कुरा पत्तै पाउनेछैनस्। यो अत्यन्तै खतरनाक परिस्थिति हो” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु छ)। परमेश्‍वरका वचनहरूले मेरो भ्रमित सोचाइलाई खुलासा गरे। मानिसहरूले सत्यता खोजी गर्छन् कि गर्दैनन् भन्‍ने कुरा मैले तिनीहरूको बाहिरी व्यवहारको आधारमा मूल्याङ्कन गरेँ, तर तिनीहरूको प्रकृति सारबारे आफ्नो समझ प्रयोग गरिनँ, वा तिनीहरूका कार्यपछाडि रहेका उद्देश्य र उत्प्रेरणालाई हेरिनँ। म के सोच्थेँ भने यदि व्यक्तिले त्यागहरू गर्न सक्छ, आफैलाई अर्पित गर्न सक्छ, परमेश्‍वरका वचनहरूसम्‍बन्धी आफ्‍नो बुझाइबारे सङ्गति गर्न सक्छ, र धेरै आत्मचेतना व्यक्त गर्न सक्छ, अनि अत्यन्तै आत्मिक व्यक्तिजस्तो देखिन सक्छ भने, तिनीहरू सत्यता खोजी गर्ने व्यक्ति हुन् र तिनीहरूमा सत्यता वास्तविकता हुन्छ। त्यसैले मैले क्यालीसँग अन्तरक्रिया गर्दा उनी सङ्गति गर्न र बोल्‍न सिपालु छिन्, र उनले भेलाहरूमा बताउने बुझाइका कुराहरू अर्थपूर्ण छन् भन्‍ने देख्दा, मलाई उनले सत्यता पछ्याउँछिन र उनमा सत्यता वास्तविकता छ भन्‍ने सोचेँ। अझै दयनीय कुरा त, उनले यतिका समयदेखि अगुवाको रूपमा काम गर्दै आएको हुनाले सत्यता पछ्याउँछिन भनेर समेत मैले गल्तीवश विश्‍वास गरेकी थिएँ। यी सबै गलत विचारहरूको कारण, म उनलाई नचिनेर उनकै आदर र पूजा गर्ने बनेँ, र अन्त्यमा उनीसँगसँगै दुष्कर्म गर्न पुगेँ। मैले उनको मूल्याङ्कन गरिनँ, वा परमेश्‍वरका वचनहरूअनुसार उनको सार चिन्‍ने प्रयास गरिनँ, तर म आफ्‍नै धारणा र कल्‍पनाहरूअनुसार चलिरहेकी थिएँ। आफू विश्‍वासी भएर पनि, मैले एक व्यक्तिलाई पछ्याएकी थिएँ। मैले एक ख्रीष्टविरोधीलाई पछ्याएर धेरै दुष्कर्म गरेकी थिएँ। म हदैसम्मको सुस्त र मूर्ख थिएँ! मैले आदालिनलाई मण्डलीबाट बहिष्कार गर्न समर्थन जनाउँदा, ममा कुनै चेतना थिएन भन्‍ने होइन। मलाई केही शङ्का लागेको थियो, तर मैले पवित्र आत्माको अगुवाइलाई पछ्याएर सत्यता खोजी गरिनँ। बरु, म धारणा र कल्‍पनाहरूअनुसार चलेँ, अगुवा र सेवकहरूले सत्यता बुझेका हुन्छन् र तिनीहरूसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ, अनि तिनीहरूले समस्याहरूलाई सटीक रूपमा देख्‍न सक्छन् भन्‍ने मैले सोचेँ। त्यसकारण समझशक्ति प्रयोग गर्ने कुनै प्रयास नै नगरी म क्यालीको पछिपछि लागेँ र आदालिनलाई निकाल्‍न सहमति जनाएँ। कुनै व्यक्तिले मुक्ति पाउन सक्छ कि सक्दैन भन्‍ने कुरासँग प्रत्यक्ष रूपमा सम्‍बन्धित रहेको यस्तो ठूलो मामिलामा, कसैलाई अनुचित रूपमा हटाउँदा त्यसले मुक्ति पाउने तिनीहरूको मौकालाई नष्ट गर्न सक्थ्यो—त्यो जघन्य पाप हो! मैले उनको निष्कासनप्रति सोच्दै नसोची सहमति जनाएर उनको जीवन केही होइन जस्तै व्यवहार गरिरहेकी थिएँ। उनी साँचो विश्‍वासी थिइन्, तर मैले झण्डै उनलाई मण्डलीबाट हटाउन लगाएकी थिएँ। कस्तो ठूलो अपराध! म उनीप्रति ऋणी मात्र थिइनँ, तर मैले परमेश्‍वरलाई चिढ्याएकी पनि थिएँ। मैले जानाजानी दुष्कर्म गरेर आदालिनलाई दण्ड दिइरहेकी थिइनँ, तर लापरवाही रूपमा सहमति जनाएर, मैले ख्रीष्टविरोधी क्यालीको पछिपछि लागेर उनलाई हानि गरिरहेकी थिएँ—म त ख्रीष्टविरोधीको मतियार थिएँ। यो अडान बताउनुभन्दा अरू केही पनि थिएन, तैपनि यसले मभित्रको दुष्ट प्रकृतिलाई, र अरूप्रति ममा प्रेमको कमी रहेको कुरालाई खुलासा गरेको थियो। धार्मिकताको बोध भएका र मण्डलीको काम कायम राख्न सक्‍ने आदालिनजस्ता दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूले सुरक्षा पाउनुपर्छ, किनभने सत्यताको पछि लाग्ने र धार्मिकताको बोध भएकाहरूलाई परमेश्‍वरले मुक्ति दिनुहुन्छ। तर मैले उनको निष्कासनमा सहमति जनाएर शैतानको नोकरको भूमिका खेलिरहेकी थिएँ। त्यसरी कार्य गरेर, परमेश्‍वरको विरुद्धमा काम गर्दै म ती ख्रीष्टविरोधी पिशाचहरूको पक्षमा उभिरहेकी थिएँ। मण्डली अगुवा भएर, मैले सबै कुरामा मण्डलीका हितलाई कायम गरिरहेको हुनुपर्थ्यो, र ख्रीष्टविरोधी र दुष्कर्मीबाट हुने हानिबाट दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई रक्षा गरिरहेको हुनुपर्थ्यो। तर मैले मनोमानी रूपमा दुष्कर्म गर्नमा र मानिसहरूलाई दमन गर्न र हटाउनमा तिनीहरूलाई पछ्याएँ। यो कुरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको हानिकारक थियो। मेलै त्यस्ता दुष्ट कुरा गरेकी थिएँ भन्ने बुझेर मलाई डर लाग्यो। मैले सत्यता खोजी गर्ने वा परमेश्‍वरप्रति भय मान्‍ने हृदय धारण गर्ने काम गरिनँ; मैले त्यस्तो ठूलो दुष्कर्म गरेको मलाई पटक्‍कै थाहा भएन, र मैले मण्डलीको काम कायम राखिरहेकी छु भनेरसमेत सोचिरहेकी थिएँ। म त साह्रै भ्रमित र घृणास्पद रहेछु! ती ब्रदरले भनेको जस्तै म विनाशको मार्गमा थिएँ र मैले अरूलाई पनि आफूसँगै नरकमा तान्नेथिएँ। मेरो व्यवहारको आधारमा त, मलाई बर्खास्त गर्नु र मण्डलीबाट निकाल्नु अनुचित हुनेथिएन, तर परमेश्‍वरले मलाई पश्‍चात्ताप गर्ने मौका दिनुभयो, अनि मण्डलीमा आफ्‍नो कर्तव्य जारी राख्‍न दिनुभयो। मप्रतिको परमेश्‍वरको कृपा र मुक्तिको लागि म अत्यन्तै कृतज्ञ भएँ। यसको साथै, बाहिरी वरदान र क्षमताहरूमा ध्यान दिने, अन्धाधुन्ध अगुवालाई प्रिय ठान्‍ने, शक्तिको पूजा गर्ने, र समस्याहरू सामना गर्दा सत्यता खोजी नगर्ने कार्य साँच्‍चै नै खतरनाक कुरा हो भनेर मैले साँचो रूपमा बुझ्न पनि सकेँ। मलाई कुनै पनि बेला ख्रीष्टविरोधी र दुष्कर्मीहरूले बहकाउन र प्रयोग गर्न सक्छन्। व्यक्तिलाई पूजा गर्ने र पछ्याउने काम गरेर, सारगत रूपमा मैले शैतानलाई पछ्याइरहेकी र परमेश्‍वरको शत्रु बन्‍ने काम गरिरहेकी थिएँ। यदि मैले अझै पनि पश्‍चात्ताप नगरेको भए, परमेश्‍वरले मलाई इन्कार गरेर हटाउनुहुनेथियो। मैले यसबारे जति विचार गरेँ, त्यति नै धेरै मलाई के महसुस भयो भने, यो मेरो असफलता कुनै भ्रष्टता प्रकट गर्नु वा गल्ती गर्नु मात्रै थिएन—यो त ठूलो दुष्कर्म थियो, र मैले आफैलाई झण्डै खतम पारेकी थिएँ।

पछि मैले परमेश्‍वरका अझ धेरै वचनहरू पढेँ, जसले मलाई अगुवा र सेवकहरूसँग गर्नुपर्ने सही व्यवहार देखाए। परमेश्‍वरका वचनहरूले भन्छन्: “जब दाजुभाइ र दिदीबहिनीहरूले कसैलाई अगुवा चुन्छन् वा निजलाई परमेश्‍वरको घरद्वारा कुनै एक निश्‍चित काम गर्न वा एक निश्‍चित कर्तव्य गर्नका लागि प्रोत्साहन र पदोन्‍नति गरिन्छ, तब यसको अर्थ उनीहरूको विशेष प्रतिष्ठा वा पहिचान छ, वा उनीहरूले बुझेका सत्यताहरू अन्य मानिसहरूले बुझेका भन्दा धेरै गहिरो र धेरै सङ्ख्यामा छन् भन्‍ने होइन—उक्त व्यक्तिले आफूलाई परमेश्‍वरमा समर्पित गर्न सक्छ, र उहाँलाई धोका दिँदैन भन्‍ने त कुरै छोडौँ। स्वाभाविक रूपमै, यसको अर्थ उनीहरूले परमेश्‍वरलाई चिन्छन्, र उनीहरू परमेश्‍वरको डर मान्‍ने मानिसहरू हुन् भन्‍ने पनि होइन। वास्तवमा, तिनीहरूले यी कुनै पनि कुरा हासिल गरेका हुँदैनन्; प्रोत्साहन र जगेर्ना त सीधा अर्थमा प्रोत्साहन र जगेर्ना मात्रै हो, र यो तिनीहरूलाई परमेश्‍वरले पूर्वनिर्धारित गर्नुभएको र मान्यता दिनुभएको सरह होइन। उनीहरूको प्रोत्साहन र जगेर्नाको सामान्य अर्थ उनीहरूलाई पदोन्‍नति गरिएको छ, र उनीहरू आफ्नो जगेर्ना हुने प्रतीक्षामा छन् भन्‍ने मात्र हो। अनि यो जगेर्नाको अन्तिम परिणाम यो व्यक्तिले सत्यता पछ्याउँछ कि पछ्याउँदैन, र सत्यता पछ्याउने मार्ग छनौट गर्न सक्छ कि सक्दैन भन्‍ने कुरामा निर्भर हुन्छ। यसैले, जब मण्डलीमा कसैलाई अगुवा हुनका निम्ति प्रोत्साहन र जगेर्ना गरिन्छ, उनीहरूलाई सीधा अर्थमा प्रोत्साहन र जगेर्ना मात्र गरिएको हुन्छ; यसको अर्थ उनीहरू पहिलेदेखि नै योग्य अगुवा, वा दक्ष व्यक्ति हुन्, उनीहरू अगुवाको काम गर्नका लागि सक्षम छन्, र उनीहरूले वास्तविक काम गर्न सक्छन् भन्‍ने होइन—यसको अर्थ त्यो होइन। धेरैजसो मानिसहरूले यी कुराहरूको वास्तविकतालाई देख्‍न सक्दैनन्, र आफ्‍ना कल्‍पनाहरूका आधारमा, तिनीहरूले बढुवा पाएकाहरूलाई आदर गर्छन्। यो गल्ती हो। ती बढुवा पाएकाहरूले परमेश्‍वरमा जति नै वर्ष विश्‍वास गरेका भए पनि, के तिनीहरूसँग साँच्‍चै नै सत्यता वास्तविकता हुन्छ? हुन्छ नै भन्‍ने जरुरी छैन। के तिनीहरू परमेश्‍वरको घरको कार्य बन्दोबस्तलाई लागू गर्न सक्षम हुन्छन्? हुन्छन् नै भन्‍ने जरुरी छैन। के तिनीहरूसँग जिम्‍मेवारीको बोध हुन्छ? के तिनीहरू बफादार हुन्छन्? के तिनीहरू समर्पित हुन सक्छन्? जब तिनीहरूले समस्याको सामना गर्छन्, त्यस बेला के तिनीहरूले सत्यताको खोजी गर्न सक्छन्? यो सब अज्ञात हुन्छ। के यी मानिसहरूमा परमेश्‍वरको डर मान्‍ने हृदय हुन्छ? अनि, परमेश्‍वरको डर मान्ने उनीहरूको हृदय कति ठूलो हुन्छ? के उनीहरूले केही काम गर्दा आफ्नै इच्छा पालन नगर्न सक्‍ने हुन्छन्? के तिनीहरूले परमेश्‍वरको खोजी गर्न सक्छन्? उनीहरूले अगुवाको काम गरिरहेका बेला के तिनीहरू बारम्बार परमेश्‍वरको इच्छा खोज्न परमेश्‍वरसामु आउन सक्छन्? के उनीहरूले मानिसहरूलाई सत्यता वास्तविकतामा प्रवेश गर्नका निम्ति मार्गदर्शन गर्न सक्छन्? तिनीहरू पक्‍कै पनि त्यस्ता कुराहरू गर्न नसक्‍ने अवस्थामा हुन्छन्। तिनीहरूले तालिम प्राप्त गरेका हुँदैनन् र तिनीहरूसँग थोरै मात्र अनुभव हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरू यी कुराहरू गर्न सक्‍ने अवस्थामा हुँदैनन्। त्यही कारणले गर्दा कसैलाई प्रोत्साहन र जगेर्ना गर्नुको अर्थ उनीहरूले पहिलेबाटै सत्य बुझेका छन् भन्‍ने होइन, न त यसको अर्थ उनीहरू पहिलेबाटै आफ्नो कर्तव्य पर्याप्त रूपमा गर्न सक्षम छन् भन्‍ने नै हो। … मैले यो कुरा भन्‍नुको कारण के हो? सबैलाई यो भन्‍नका लागि हो कि उनीहरूले परमेश्‍वरको घरले प्रोत्साहन र जगेर्ना गर्ने विभिन्‍न प्रकारका प्रतिभाहरूलाई सही ढङ्गले हेर्नुपर्छ, उनीहरूले कठोर भएर यी मानिसहरूमा कडा मापदण्डहरू थोपर्नु हुँदैन। स्वाभाविक रूपमा, मानिसहरू उनीहरूप्रतिको विचारमा पनि अवास्तविक हुनु हुँदैन। उनीहरूको अत्यधिक प्रशंसा वा आदर गर्ने हुनु मूर्खता हो भने तैँले उनीहरूबाट पूरा हुने अपेक्षा गरेका मापदण्डहरूमा तँ अत्यधिक कठोर हुनु अमानवीय वा अवास्तविक हुनु हो। त्यसो भए, उनीहरूसित व्यवहार गर्ने सबैभन्दा तर्कसंगत तरिका के हो त? उनीहरूलाई साधारण मानिसहरूको रूपमा सोच्नु र खोजी गर्न आवश्यक पर्ने समस्या आइपर्दा उनीहरूसँग सङ्गति गर्नु र एकअर्काको सबल पक्षबाट सिक्‍नु र एकअर्काको परिपूरक बन्‍नु। यसबाहेक, अगुवा र सेवकहरूले वास्तविक काम गरिरहेका छन् कि छैनन्, र उनीहरूले समस्या सुल्झाउन सत्यता प्रयोग गर्छन् कि गर्दैनन् भनी निगरानी गर्ने जिम्मेवारी सबैको हो; कुनै अगुवा वा सेवक मापदण्डअनुरूप छ कि छैन भनेर मापन गर्ने मापदण्ड र सिद्धान्तहरू यिनै हुन्। यदि कुनै अगुवा वा सेवकले साधारण समस्याहरू सम्‍हाल्‍न र समाधान गर्न सक्छ भने, ऊ सक्षम छ। तर यदि तिनीहरू साधारण समस्याहरू पनि सम्‍हाल्‍न र समाधान गर्न सक्दैनन् भने, तिनीहरू अगुवा वा सेवक हुन लायक छैनन्, र तिनीहरूलाई तुरुन्तै बर्खास्त गरिनुपर्छ। अरू कसैलाई चुन र परमेश्‍वरको घरको काममा ढिलाइ नगर। परमेश्‍वरको घरको काममा ढिलाइ गर्नु भनेको तिमीहरू आफैलाई र अरूलाई चोट पुर्‍याउनु हो, यो कसैको लागि राम्रो हुँदैन” (वचन, खण्ड ५। अगुवा र सेवकहरूका जिम्‍मेवारीहरू। अगुवा र सेवकहरूका जिम्‍मेवारीहरू (५))। मैले परमेश्‍वरका वचनहरूबाट के सिकेँ भने कुनै व्यक्ति अगुवा वा सेवकको रूपमा निर्वाचित हुनु वा कुनै काममा बढुवा हुनुको अर्थ ऊसँग सत्यता वास्तविकता हुन्छ, ऊ परमेश्‍वरप्रति समर्पित हुन्छ वा उसले परमेश्‍वरको भय मान्छ भन्‍ने होइन। यदि उसले सत्यता खोजी गर्दैन भने, ऊ झूटा अगुवा वा ख्रीष्टविरोधी बन्‍नेछ, अनि खुलासा भएर निष्कासित हुनेछ। अगुवा र सेवकहरूले अभ्यास गर्ने र परमेश्‍वरको काम अनुभव गर्न अझ बोझ लिने अझ धेरै मौका पाएका हुन्छन्। तर तिनीहरूमध्ये कोही पनि सिद्ध परिएका हुँदैनन्—तिनीहरूमा अरू सबैमा जस्तै भ्रष्ट स्वभाव हुन्छ, त्यसकारण तिनीहरूले सत्यता प्राप्त गर्नु र स्वभाव परिवर्तन हासिल गर्नुभन्दा पहिले, तिनीहरू आफ्‍नो काममा स्वेच्‍छाचारी हुन र सिद्धान्तहरूविरुद्ध जान सक्छन्। तिनीहरू सबै परमेश्‍वरको न्याय र खुलासा, काटछाँट र निराकरणबाट गुज्रिनुपर्छ, र अरूबाट रेखदेख पाउनुपर्छ। यदि अगुवा र सेवकहरूले सत्यता सिद्धान्तहरूअनुसार काम गर्छन् र मण्डलीको काम कायम राख्छन् भने, परमेश्‍वरका चुनिएका मानिसहरूले तिनीहरूलाई साथ दिनुपर्छ र तिनीहरूको काममा सहकार्य गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरू सिद्धान्तहरूविरुद्ध गएर गलत मार्गमा हिँड्छन्, र व्यावहारिक काम गर्दैनन् भने, तिनीहरू सत्यता स्वीकार गर्न, पश्‍चात्ताप गर्न र परिवर्तन हुन सक्छन् कि सक्दैनन् भनेर हेर्न तिनीहरूलाई निराकरण र खुलासा गर्नुपर्छ। यदि तिनीहरू पश्‍चात्ताप गर्न र परिवर्तन हुन सक्छन् भने, तिनीहरू सही मानिसहरू हुन् र सत्यता स्वीकार गर्न सक्छन्। तर तिनीहरूले त्यसो गर्न सक्दैनन्, तिनीहरू अरूमाथि जाइलाग्छन् र दमन गर्छन् भने, तिनीहरू सही मानिसहरू होइनन् र तिनीहरूलाई रिपोर्ट गरेर खुलासा गर्नुपर्छ। अगुवा र सेवकहरूलाई यसरी सत्यता सिद्धान्तहरूअनुरूप व्यवहार गर्नु मात्रै परमेश्‍वरको इच्‍छाअनुरूप हुन्छ। तर पहिले, मैले परमेश्‍वरका वचनहरूको आधारमा कामकुरालाई हेरिनँ। क्याली र अरूबारे ममा कुनै समझ थिएन, तर मैले अन्धाधुन्ध तिनीहरूलाई प्रिय ठानेँ, जसले गर्दा म सुधार गर्न नसकिने दुष्कर्म गर्नमा ख्रीष्टविरोधीहरूलाई पछ्याउन पुगेँ। मैले परमेश्‍वरका वचनहरू पढेर अभ्यासको मार्ग भेट्टाएँ, अनि त्यहाँदेखि मलाई सबै कुरामा सत्यता सिद्धान्तहरू खोजी गर्न, परमेश्‍वरका वचनहरूअनुसार परिस्थिति र मानिसहरूलाई हेर्न, यति मूर्ख र अज्ञानी भएर विगतमा जस्तो अरूलाई अन्धाधुन्ध पछ्याउन छोड्न ध्यान केन्द्रित गर्ने चाहना भयो।

पछि मैले के देखेँ भने, माथिल्‍लो तहका अगुवाले मण्डली अगुवाहरूको निर्वाचनबारे हामीलाई सङ्गति दिँदा, उनी सत्यता सिद्धान्तहरूबारे सङ्गति गर्नध्यान नदिई सबै कुरा पूरा गरिहाल्न निकै चिन्तित थिइन्। एकपटक एउटा भेलामा उनले कसैको कर्तव्य हेरफेर गर्नेबारे सङ्गति दिएको बेला, उनको सङ्गति सकिँदा, मण्डलीका आधा सदस्यहरू मात्रै आइपुगेका थिए, त्यसपछि उनले हामीलाई आफ्नो अडान बताउन लगाइन्। आधा मानिसहरूले उनको सुरुको सङ्गति सुनेका थिएनन् र तिनीहरूलाई सान्दर्भिक सत्यता सिद्धान्तहरू थाहा थिएन, त्यसैले तिनीहरूले आफ्‍नो अडान बताउन सक्‍ने कुरै भएन। भेला जारी रहन सकेन र निकै अनौठो वातावरण सिर्जना भयो। उनले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूलाई सत्यता सिद्धान्तहरूमा प्रवेश गर्न डोऱ्याइरहेकी थिइनन्, तर यो मामिलालाई सम्हालेर सकाउनमा नै उनलाई हतार भएको मैले देखेँ। मलाई ख्रीष्टविरोधीको बहकाउमा परेको मेरो अनुभव, र उनलाई अन्धाधुन्ध पछ्याएको कारण आएका दुष्परिणामहरू याद आयो। म पहिला सिद्धान्तहरू स्पष्टसित नबुझीकन मनमानी ढङ्गमा कसैको पछि लाग्‍न चाहन्‍नथिएँ। त्यसकारण, यो विषयमा सँगै मिलेर केहीखोजी गर्न मैले केही सिस्टरहरू खोजेँ। यी अगुवाले अरू मण्डलीहरूमा पनि सिद्धान्तहरू पालन नगरी निर्वाचनहरू सम्हालेकी थिइन् भनेर ती सिस्टरहरूमध्ये एक जनाले बताइन्। मलाई के लाग्यो भने, यी अगुवाले अरूको समर्थनविना नै काम गरिरहेकी छिन्, त्यसकारण उनमा समस्या छ। अगुवा भएर, उनले हामीलाई सत्यतामा प्रवेश गर्न अगुवाइ गर्न नसक्दा, सम्पूर्ण मण्डलीमा असर पर्नेथियो, त्यसकारण मैले उनमा भएका यी समस्याहरू उनलाई औँल्याइदिनुपर्थ्यो। तर त्यसपछि, मैले उनलाई सुझावहरू दिएँ भने उनले मलाई दमन गर्न सक्छिन् भन्‍ने मलाई चिन्ता लाग्यो। तर, विगतमा मैले ख्रीष्टविरोधीसँगसँगै कसरी दुष्कर्म गरेकी थिएँ भनेर सोच्दा, मलाई फेरि पनि व्यक्तिलाई अन्धाधुन्ध पछ्याएर मण्डलीका हितहरूलाई कायम राख्न सक्दिनँ भन्‍ने डर लाग्यो। मलाई निकै दोधार भयो। त्यसकारण मैले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरेँ र अभ्यासको मार्ग खोजेँ। त्यसपछि मैले परमेश्‍वरका वचनहरूमा यो कुरा देखेँ: “अगुवा वा कामदारलाई कसरी व्यवहार गर्ने सम्बन्धमा मानिसहरूसँग हुनुपर्ने मनोवृत्ति के हो? यदि अगुवा वा सेवकले गर्ने काम सही र सत्यताबमोजिम छ भने तैँले तिनीहरूको आज्ञापालन गर्दा हुन्छ; यदि तिनीहरूले गर्ने काम गलत छ र सत्यताबमोजिम छैन भने तैँले तिनीहरूको पर्दाफास गर्न, विरोध गर्न र फरक राय राख्‍न सक्छस्। यदि तिनीहरू वास्तविक काम गर्न सक्षम छैनन् वा मण्डलीको काममा बाधा पुग्नेगरी दुष्कर्महरू गर्छन्, र झुटा अगुवा, झुटा सेवक, वा ख्रीष्टविरोधी भएको खुलासा भएका छन् भने, तैँले तिनीहरूलाई खुट्ट्याउन, पर्दाफास गर्न र रिपोर्ट गर्न सक्छस्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु तीन: तिनीहरू सत्यताको पछि लाग्नेहरूलाई बहिष्कार र आक्रमण गर्छन्)। परमेश्‍वरका वचनहरूले मलाई अभ्यासका सिद्धान्तहरू प्रदान गरे। यदि अगुवा वा सेवकले अनुचित व्यवहार गरिरहेका छन् भने, तपाईंले तिनीहरूलाई प्रेमको साथ सत्यतामा सङ्गति दिएर सहयोग गर्न सक्‍नुहुन्छ—यो परमेश्‍वरको इच्‍छाअनुरूप हो। मेरो विगतका असफलताहरूलाई विचार गर्दा, मलाई के एकदमै स्पष्ट भयो भने यो मेरो लागि सत्यता अभ्यास गर्ने मौका थियो। मैले परमेश्‍वरको वचनअनुसार काम गर्नुपर्छ, र दमनमा पर्छु भन्‍ने डरले आफ्‍नो सुझावलाई रोक्नु हुँदैन। त्यसकारण, मैले ती अगुवालाई सम्पर्क गरेँ र त्यो अवधिमा मैले उनको काममा देखेका सबै समस्याहरू उनलाई बताइदिएँ; उनले ती सब स्वीकार गरिन्। केही दिनपछिको एउटा भेलामा, उनले मण्डली सदस्यहरूबाट आफ्‍नो कर्तव्यको लागि केही सुधारका कुरा र सहयोग प्राप्त गरेको, अनि आत्म-चिन्तनद्वारा आफू रहेको मार्गलाई देखेको र हाल उनको काममा समस्या रहेको भन्दै सङ्गति गरेको मैले सुनेँ। मैले उनलाई औँल्याइदिएका समस्या र त्रुटिहरू उनको मननका भाग थिए, र त्यसबाट उनले सिद्धान्तहरू बुझ्‍ने खोज गरिन्, र उही प्रकारका समस्याहरू आइपर्दा तिनलाई कसरी सम्‍हाल्‍ने र ठेगान लगाउने भनेर जानिन्। मलाई निकै खुसी लाग्थ्यो र मलाई सत्यता अभ्यास गर्न अगुवाइ गर्नुभएकोमा मैले परमेश्‍वरलाई धन्यवाद दिएँ। मलाई हृदयमा एकदमै शान्ति महसुस भयो।

यी अनुभवहरूबाट मैले के महसुस गरेँ भने विश्‍वासी भएर यदि म सत्यताको खोजीलाई महत्त्व दिँदिनँ, तर अरूलाई अन्धाधुन्ध प्रशंसा गर्छ पछ्याछुभने, मैले कुनै पनि बेला दुष्कर्म गर्ने र परमेश्‍वरको विरुद्धमा काम गर्ने सम्‍भावना हुन्छ। मैले परमेश्‍वरको बुद्धि पनि देख्‍न सकेँ; उहाँले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई मण्डलीमा देखा पर्न दिनुहुन्छ ताकि हामीले समझशक्ति विकास गर्न सकौँ, शैतानका शक्तिहरूलाई हटाउन सक्‍ने बन्‍न सकौँ, र उप्रान्त ख्रीष्टविरोधीहरूको बहकाउ र नियन्त्रणमा नपरौँ। हामीले ख्रीष्टविरोधीहरूलाई चिन्न र तिनीहरूलाई सोचविचार नगरी पूजा गर्न छोड्न सकेपछि, ती ख्रीष्टविरोधीहरूको कार्य समाप्त हुन्छ र तिनीहरूलाई मण्डलीबाट निकाल्‍न सकिन्छ। मैले केही असफलता भोग्‍नुपरेको र ठक्कर खानुपरेको भए पनि, र यसबारे सोच्नु मेरो लागि मार्मिक भए पनि, मैले यी गलत कदमहरूबाट आफ्नो गलत सोचाइ र दृष्टिकोणहरूलाई परिवर्तन गर्न सकेँ, जसले गर्दा मैले अरू मानिसहरूलाई अन्धाधुन्ध पूजा गर्न र पछ्याउन छोडेँ। परिस्थितिहरू आइपर्दा म सत्यता सिद्धान्तहरू खोज्‍न र परमेश्‍वरलाई पछ्याउने व्यक्ति बन्न सक्ने भएँ। परमेश्‍वरकै अगुवाइको कारण मैले यो सब कुरा प्राप्त गरेँ। म परमेश्‍वरलाई धन्यवाद दिन्छु!