सन् २०१५ को अगस्टमा, म र मेरो परिवार सिन्जियाङ सर्‍यौँ। कम्युनिस्ट पार्टीले निकै कडा निगरानी र नियन्त्रण कारबाही चलाइरहेको छ, र यो अल्‍पसङ्ख्यक युगरको दङ्गा नियन्त्रण गर्न हो भनेर दाबी गरिरहेको छ भन्‍ने मैले सुनेँ—वातावरण खतरनाक थियो। सिन्जियाङ पुगेपछि, मलाई वातावरण आफूले कल्‍पना गरेको भन्दा पनि तनावग्रस्त लाग्यो। जताततै प्रहरी गस्तीमा हुन्थे। सुपरमार्केटमा जाँदा पनि सेक्युरेटी चेक भएर जानुपर्थ्यो, पूरै शरीर स्क्यान गर्नुपर्थ्यो। बस चढ्दा, प्रहरीहरू बन्दुक भिरेर बस बिसौनी छेउछाउ गस्ती गरिरहेका हुन्थे। यो सब देख्दा मलाई निकै डर लाग्थ्यो। विश्‍वासीहरू भएकाले, हामीले पहिले नै कम्युनिस्ट पार्टीको पक्राउ र सतावट भोगिसकेका हुन्छौँ। साथै यहाँ निगरानी र नियन्त्रण यति कडा रहेछ कि मलाई निकै तनाव भयो, मानौँ म कुनै पनि बेला पक्राउ पर्ने वा ज्यान गुमाउने खतरामा छु। अक्टोबरतिर, मैले दुई सिस्टरलाई परमेश्‍वरको वचनका पुस्तकहरू ओसारपसार गरेको आरोपमा पक्रेर १० वर्ष सजाय सुनाइएको छ भन्‍ने सुनेँ। म पनि त्यो सुन्दा निकै छक्‍क परेँ। तिनीहरू अगुवा थिएनन्, तर परमेश्‍वरको वचनका पुस्तकहरू ओसारपसार गरेकोमा नै १० वर्षको सजाय पाए। म मण्डलीको कामको इन्‍चार्ज थिएँ, त्यसकारण पक्राउ परेँ भने मलाई कम्तीमा १० वर्ष सजाय हुन्छ भन्‍ने लाग्यो। त्यो बेला, ब्रदर-सिस्टरहरूलाई जेलमा यातना दिइएका दृश्यहरू नै मेरो मनमा घुमिरहन्थे। मलाई निकै डर लाग्थ्यो। मलाई पक्राउ पर्छु, यातना भोग्छु, र आफू जन्‍मेको दिनप्रति पछुतो लाग्नेछ भन्‍ने चिन्ता लाग्थ्यो। मलाई झन्-झन् बढी डर लाग्दै गयो र यसबारे थप सोच्ने आँट आएन। तर कतिपय ब्रदर-सिस्टरहरूले त्यस्तो परिस्थितिमा आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न कसरी परमेश्‍वरको बाटो हेरे, उहाँमा भरोसा गरे, उहाँको सर्वशक्तिमान् नियम देखे अनि उहाँको वास्ता र सुरक्षा अनुभव गरे भनेर सङ्गति दिएको पनि मैले सुनेँ। यसबाट मलाई प्रोत्साहन र परिस्थितिबाट गुज्रने विश्‍वास मिल्यो।

सन् २०१६ को फेब्रुवरीमा, म जिम्‍मेवार रहेको मण्डलीका एक दुष्ट व्यक्ति वाङ बिङले सधैँ अगुवाहरूको गल्ती खोतल्ने, र मण्डली जीवनमा गम्‍भीर बाधा दिने गरिरहेका छन् भन्‍ने मैले थाहा पाएँ। केही सहकर्मी र मैले यसबारे छलफल गर्‍यौँ, र त्यो समस्या समाधन गर्न म त्यो मण्डली जानुपर्छ भन्‍ने हामीले निर्णय गर्‍यौँ। तर मलाई अलिक डर लाग्यो। १० वर्ष सजाय पाएका सिस्टरहरू त्यही मण्डलीमा पक्राउ परेका थिए। चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीले स्थानीय मानिसहरूलाई परमेश्‍वरमा विश्‍वास नगर्नू भनी डर-धम्की दिँदै ती दुई सिस्टरहरूको सजायको खबर सुनाउन स्थानीय बासिन्दाहरूलाई भेलासमेत गरेको थियो। त्यो खतरनाक वातावरण थियो। म गएँ भने पक्राउ पर्छु-पर्दिनँ मलाई थाहा थिएन। मैले नजाने बहाना बनाएँ। तर मैले मेरी सहकर्मी सिस्टर सिन क्विन जान तयार र इच्‍छुक भएकी देखेँ, र मलाई अलिक लाज लाग्यो। सिन क्विनले विश्‍वास गरेको त्यति धेरै भएको थिएन र भर्खर अगुवाको रूपमा तालिम लिइरहेकी थिइन्। त्यस मण्डलीमा असाध्यै धेरै समस्या थिए र वातावरण राम्रो थिएन। उनलाई पठाउने कुरामा मलाई नरमाइलो लाग्यो। त्यसकारण मैले भनेँ, “सायद म जाँदा नै राम्रो हुन्छ।” त्यहाँ पुगेपछि, मैले वाङ बिङले भेलाहरूमा परमेश्‍वरका वचनको बुझाइबारे सङ्गति गर्न सक्दैनन्, र सधैँ अगुवाहरूको गल्ती खोतल्‍ने र मण्डली जीवनमा गम्‍भीर बाधा दिने गर्छन् भन्‍ने थाहा पाएँ। मैले यसबारे प्रचारकसँग छलफल गरेँ, र हामीले सुरुमा यस दुष्कर्मीलाई अलग राख्‍ने, र थप बाधा रोक्न अरूलाई समझशक्ति प्राप्त गर्ने सहयोग दिन सत्यतामा सङ्गति गर्ने निर्णय गर्‍यौँ। त्यसपछि हामी झोङ सिनलाई मण्डलीको काम जिम्‍मा लिन जतिसक्दो चाँडो तालिम दिन सक्थ्यौँ। तर त्यो मण्डलीका समस्याहरू पूर्णरूपमा समाधान गर्न निकै समय लाग्‍नेथ्यो। मण्डलीका आधा जति ब्रदर-सिस्टरहरू पक्राउ परेका थिए, त्यसकारण म त्यहाँ जति लामो समय बस्थेँ, त्यति नै खतरनाक हुनेथ्यो। हामीले समस्या समाधान गर्ने निर्णय गरेका हुनाले, मैले त्यसपछि प्रचारकलाई अनुगमन गर्न लगाउन सक्छु भन्‍ने सोचेँ। मैले हतार-हतार बाँकी काम तिनलाई सुम्पेँ र घर फर्केँ। पछि प्रचारकले त्यो दुष्कर्मी झन्-झन् निर्लज्ज भइरहेका छन्, अगुवाहरूलाई आक्रमण गर्न मण्डलीमा फूट पैदा गर्दै छन्, मण्डली जीवनमा गम्‍भीर बाधा पुर्‍याइरहेका छन् भनेर रिपोर्ट गरे। मैले प्रचारकलाई केही समाधानबारे सङ्गति दिएँ, तर समस्या जस्ताको त्यस्तै रह्यो। मलाई अलिक ग्लानि भयो। मण्डलीको गडबडी सम्‍हाल्नु मेरो जिम्‍मेवारी थियो, तर पक्राउ पर्ने डरले त्यहाँ बस्‍न मैले चाहिनँ—त्यो सही थिएन। तर मैले भर्खरै हाम्रो मण्डलीमा भेला हुन ट्रेनमा आउँदै गर्दा झण्डै पक्राउ परेकी सिस्टरबारे पनि सोचेँ। यदि म ट्रेनमा भएकी र मलाई पनि त्यस्तै भएको भए के हुन्थ्यो? मैले सोचेँ, अगुवाको रूपमा, मैले आफ्नो सुरक्षा पक्‍का नभएसम्‍म आफ्‍नो काम गर्नु हुँदैन। त्यसकारण, मैले अझै पनि मण्डलीका समस्याहरू प्रचारकलाई भिराएँ, तर उनको क्षमता सीमित भएकोले, मण्डलीका समस्याहरू यथावत् रहे।

सन् २०१६ को सेप्टेम्‍बरमा मैले त्यस मण्डलीका चार ब्रदर-सिस्टरहरूलाई परमेश्‍वरका वचनका पुस्तकहरू ओसारपसार गरेकोमा पक्राउ गरियो भन्‍ने पत्र अनपेक्षितरूपमा प्राप्त गरेँ। तिनीहरूमध्ये एक झोङ सिनलाई निर्मतापूर्वक कुटपिट गरिएको थियो। केही दिनपछि अर्को पत्रमा पुलिसले उनलाई कुटेर माऱ्यो भन्‍ने पत्र प्राप्त गरेँ। यो कुरा सुन्दा म त छाँगोबाट खसेँ। मैले यो पटक्‍कै स्वीकार गर्न सकिनँ। कम्युनिस्ट पार्टीको यातना दिने तरिकाहरू अत्यन्तै निर्दयी हुन्छन् भन्‍ने मलाई थाहा थियो, तर जीवित र सकुशल व्यक्तिलाई कुटेर केही दिनमै मार्छ भनेर मैले कल्‍पनै गरेकी थिइनँ। यो भयानक कुरो थियो। मलाई सन्नाटा छायो र आँसु रोक्नै सकिनँ। म यसबारे जति विचार गर्थेँ त्यति नै व्याकुल हुन्थेँ, र यस्तो कसरी हुन सक्यो भनेर मनमा प्रश्न उठिरहन्थ्यो। मलाई केही समयसस्म त्यस दुष्कर्मीले मण्डलीमा बाधा दिइरहेको छ र सदस्यहरूले मण्डलीको उचित जीवन जिउन पाएका छैनन् भन्‍ने थाहा थियो। म मण्डली अगुवा थिएँ, तर पक्राउ पर्ने डरले मैले समस्या पूर्णरूपमा समाधान गर्न सकेकी थिइनँ। यदि मैले अलिक जिम्‍मेवारी लिएकी, वा यदि मैले पर्दापछाडि बसेर निर्देशन दिएकी र समस्याहरू समाधान गरेकी, र ब्रदर-सिस्टरहरूलाई आफ्‍नो सुरक्षाप्रति अझै सतर्क हुन सम्झाएकी भए, सायद झोङ सिन पुलिसको कुटाइ खाएर मर्नेथिइनन्। उनको मृत्युले मलाई हुनसम्मको ग्‍लानि भयो र मलाई डर लाग्यो। मलाई यो निकै दमनकारी वातावरणजस्तो लाग्यो, मानौँ ममाथि कालो बादल मडारिरहेको छ र मलाई सास फेर्न गाह्रो भइरहेको छ। तर यस्तो नाजुक अवस्थामा, म भागिरहनु हुँदैन भन्‍ने मलाई थाहा थियो, त्यसकारण म घटनाको प्रभावलाई सम्‍हाल्‍न प्रचारकलाई सहयोग गर्नको लागि हतार-हतार गएँ। तर त्यो मण्डलीका अवस्थाहरू अझै पनि पूर्णरूपमा सँभालिएका थिएनन्, मसँग काम गरेकी सिस्टर पनि भर्खरै पक्राउ परेकी थिइन्, र प्रहरीले हाम्रो मण्डलीका मुख्य अगुवा र सेवकहरूबारे केही जानकारी पाएका थिए। म ती ब्रदर-सिस्टरहरूसँग नियमित सम्पर्कमा थिएँ, त्यसकारण यदि प्रहरीले सर्भेलेन्स भिडियो हेऱ्यो भने, म कुनै पनि समय पक्राउ पर्छु भन्‍ने मलाई चिन्ता लाग्यो। यदि म पक्राउ परेँ र मलाई जेल सजाय भयो भने, जिउँदै निस्कन्छु कि निस्कँदिनँ भन्‍न सकिँदैनथ्यो। मलाई जवान अवस्थामा नै झोङ सिनलाई जस्तै पुलिसले कुटेरसमेत मार्न सक्थ्यो। यसबारे जति सोचेँ मलाई त्यति नै डर लाग्यो र म त्यो कर्तव्य निभाइरहन चाहन्‍नथेँ। म अबदेखि त्यहाँ बस्‍नसमेत चाहन्‍नथेँ। मैले त्यो स्थिति कहिल्यै हल नगरेकी हुनाले, र कैयौँ महिनादेखि दुष्कर्मीले मण्डलीलाई बाधा दिइरहेको समस्या समाधान गर्न नसकेकीले, म बर्खास्त हुन पुगेँ। त्यसपछि मैले मण्डलीमा कागजी काम गरेँ, तर मलाई त्यो पनि खतरनाकजस्तो लाग्यो। म कुनै पनि दिन पक्राउ पर्न सक्छु भन्‍ने मलाई चिन्ता लाग्यो र म साँच्‍चै आफ्नो गृहनगर फर्केर कर्तव्य निभाउन चाहन्थेँ। ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई त्यस्तो नाजुक समयमा म त्यहीँ बसेर तिनीहरूलाई घटनाको प्रभावलाई सम्हाल्न सहयोग गर्छु भन्‍ने आशा गर्दै सङ्गति दिए। तर ममा डर हाबी भएको थियो र तिनीहरूले मलाई बस्‍न आग्रह गर्दा मैले मानिनँ, त्यसकारण म त्यो ठाउँ छोडेर आएँ।

सन् २०१७ को अप्रिलमा, मेरो व्यवहारको कारण, मण्डलीले मलाई भेलाहरूमा आउन रोक लगायो र मलाई घरमा एकलै बसेर आत्म-चिन्तन गर्न लगायो। यो खबर सुनेपछि मैले आँसु रोक्‍नै सकिनँ, तर त्यस्तो नाजुक समयमा आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेर म भगुवा बनेकी हुनाले, आत्म-चिन्तनको लागि मलाई एकलै राख्नु परमेश्‍वरको धार्मिकता हो भन्‍ने मलाई थाहा भयो। म समर्पित हुन इच्छुक भएँ। एक दिन मैले आफ्नो भक्तिको समयमा परमेश्‍वरका वचनहरूमा यो पढेँ: “यदि तँ सुसमाचार सुनाउने कामको महत्त्वपूर्ण भूमिकामा छस् र परमेश्‍वरको अनुमतिविना आफ्‍नो पद छोडेर भाग्छस् भने, योभन्दा ठूलो अपराध अरू केही हुँदैन। के यो परमेश्‍वरविरुद्धको धोकाको रूपमा गनिँदैन र? तिमीहरूका विचारमा, परमेश्‍वरले भगुवाहरूसँग कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? (तिनीहरूलाई पन्छाइनुपर्छ।) पन्छाइनु भनेको बेवास्ता गरिनु, तँलाई जे मन लाग्छ त्यही गर् भनेर छोडिदिनु हो। यदि पन्छाइएका मानिसहरूलाई ग्‍लानि भयो भने, परमेश्‍वरले तिनीहरूको मनोवृत्ति पर्याप्त रूपमा ग्‍लानिपूर्ण छ भनी देखेर तिनीहरूलाई अझै पनि फर्काउन चाहनुहुने कुरा सम्‍भव छ। तर आफ्‍नो कर्तव्य छोडेर भाग्‍ने मानिसहरूप्रति—र केवल यी मानिसहरूप्रति—परमेश्‍वरको यस्तो मनोवृत्ति हुँदैन। त्यस्ता मानिसहरूसँग परमेश्‍वरले कस्तो व्यवहार गर्नुहुन्छ? (परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई मुक्ति दिनुहुन्‍न; परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई घृणा र इन्कार गर्नुहुन्छ।) शतप्रतिशत सही। अझै किटेर भन्दा, महत्त्वपूर्ण कर्तव्य पूरा गर्ने मानिसहरूलाई परमेश्‍वरले आज्ञा दिनुभएको हुन्छ, र यदि तिनीहरूले आफ्‍नो पद छोडेर भागे भने, तिनीहरूले त्यसभन्दा पहिले जति नै राम्रो काम गरेका भए पनि वा पछि जति नै राम्रो काम गरे पनि, परमेश्‍वरको नजरमा, तिनीहरू परमेश्‍वरलाई धोका दिने मानिसहरू हुन्, र तिनीहरूलाई फेरि कहिल्यै पनि कर्तव्य निभाउन दिइनेछैन” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। सुसमाचार फैलाउनु त्यो कर्तव्य हो जसलाई सम्मान गर्न सबै विश्‍वासीहरू बाध्य छन्)। “आफ्‍नो कर्तव्य छोडेर भाग्‍ने वा यसलाई ठट्टाको रूपमा लिने मानिसहरूलाई उहाँविरुद्धका अनेक धोकाका व्यवहार, कार्य, र प्रकटीकरणको कारण परमेश्‍वरले सबैभन्दा बढी तिरस्कार गर्नुहुन्छ, किनभने परमेश्‍वरले तय गर्नुभएका विभिन्‍न प्रसङ्ग, मानिसहरू, मामला, र कुराहरूमाझ, यी मानिसहरूले परमेश्‍वरको कामको प्रगतिमा अवरोध, हानि, ढिलाइ, बाधा, वा असर गर्ने भूमिका खेलेका हुन्छन्। अनि यसले गर्दा, भगुवाहरू र परमेश्‍वरलाई धोके दिने मानिसहरूका बारेमा परमेश्‍वरले कस्तो महसुस गर्नुहुन्छ र कस्तो प्रतिक्रिया दिनुहुन्छ? परमेश्‍वरमा कस्तो मनोवृत्ति हुन्छ? तिरस्कार र घृणाबाहेक अरू केही हुँदैन। के उहाँलाई दया लाग्छ? अहँ—उहाँले कहिल्यै दया महसुस गर्नुहुन्‍न। कतिपयले भन्छन्, ‘के परमेश्‍वर प्रेम हुनुहुन्‍न र?’ परमेश्‍वरले यस्ता मानिसहरूलाई प्रेम गर्नुहुन्‍न; यी मानिसहरू प्रेम पाउन लायक हुँदैनन्। यदि तँ तिनीहरूलाई प्रेम गर्छस् भने, तेरो प्रेम मूर्खता हुन्छ, र तैँले तिनीहरूलाई प्रेम गर्छस् भन्दैमा, परमेश्‍वरले पनि प्रेम गर्नुहुन्छ भन्‍ने हुँदैन; तैँले तिनीहरूलाई प्रिय ठान्‍न सक्छस्, तर परमेश्‍वरले त्यस्तो ठान्‍नुहुन्‍न, किनभने यस्ता मानिसहरूमा प्रिय ठान्‍न लायक केही पनि हुँदैन। त्यसकारण, परमेश्‍वरले त्यस्ता मानिसहरूलाई दृढ रूपमा त्याग्‍नुहुन्छ, र तिनीहरूलाई कुनै दोस्रो मौका दिनुहुन्‍न। के यो उचित छ? यो उचित मात्र होइन, यो त परमेश्‍वरको स्वभावको एउटा सबैभन्दा उच्‍च पक्ष हो, र यो सत्यता पनि हो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। सुसमाचार फैलाउनु त्यो कर्तव्य हो जसलाई सम्मान गर्न सबै विश्‍वासीहरू बाध्य छन्)। परमेश्‍वरका वचनहरूको न्याय र प्रकाश मुटुमा छुरा घोपेझैँ पीडादायी थिए। झोङ सिनलाई कुटेर मारिएको थियो र मेरी सहकर्मी पक्राउ परेकी थिइन्। त्यस्तो महत्त्वपूर्ण समयमा, मैले घटनाको प्रभावलाई हल गर्न ब्रदर-सिस्टरहरूसँग काम गरिरहेको हुनुपर्थ्यो, तर मैले त्यसो गर्नुको साटो सुइँकुच्चा ठोकेँ। थोरै विवेक भएको जोकोहीले त्यस्तो गर्नेथिएन। मैले यस्तो काम गरेकोमा आफूलाई माफ गर्नै सकिनँ। मैले जस्तो गल्ती गरे पनि, परमेश्‍वरअघि पश्‍चात्ताप गरेँ भने उहाँले मलाई कृपा गर्नुहुन्छ भनेर विश्‍वास गर्ने गर्थेँ। तर त्यो त मेरो धारणा र कल्‍पना मात्रै हो भन्‍ने मलाई थाहा भयो। नाजुक समयमा आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेर परमेश्‍वरलाई पिठ्यूँ फर्काउनेहरूलाई उहाँ त्याग्‍नुहुन्छ, र थप मौका दिनुहुन्‍न भनेर भन्‍नुहुन्छ। परमेश्‍वरका वचनहरू पढेपछि, मैले उहाँको कृपा र सहनशीलताका सिद्धान्तहरू छन् भन्‍ने थाहा पाएँ। परमेश्‍वरले कुनै व्यक्तिलाई कुनै अपराधको लागि अन्धाधुन्ध क्षमा दिने र कृपा गर्ने गर्नुहुन्‍न। परमेश्‍वर धर्मी र प्रतापी पनि हुनुहुन्छ, र उहाँले कुनै अपराध सहनुहुनेछैन। म भागेको क्षणदेखि नै, मलाई परमेश्‍वरले त्यागिसक्‍नुभएको छ जस्तो अनुभूति भइरहेको थियो। ममा पटक्कै मनोशान्ति थिएन—मलाई हुनसम्म पछुतो भएको थियो। मैले कतिपटक प्रार्थना गरेँ, कति आँसु बगाएँ मलाई थाहा छैन। परमेश्‍वरले मलाई त्याग्‍नुभए पनि नभए पनि, म ऋण तिर्न उहाँको सेवा गर्न तयार भएँ, र उहाँले मलाई जस्तो व्यवहार गर्नुभए पनि, जे गर्नुभए पनि त्यो धर्मी कार्य हुनेछ भन्‍ने मलाई थाहा थियो। उहाँले मलाई नरकमा पठाउनुभए पनि म गुनासो गर्नेथिइनँ किनभने मेरो कामले परमेश्‍वरलाई धेरै चिढ्याएको र चोट पुर्‍याएको थियो। मैले विश्‍वास गरेको यतिका वर्ष भएको थियो, मैले केही त्याग गरेकी थिएँ, र म मुक्तिको पछि लाग्‍न चाहन्थेँ, तर कम्युनिस्ट पार्टीको पक्राउ र सतावटको सामना गर्दा, म जीवनको लोभ गर्नेछु, आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेर परमेश्‍वरलाई धोका दिनेछु, र यसरी जघन्य अपराध गर्नेछु भन्‍ने मैले कहिल्यै कल्‍पना गरेकी थिइनँ। त्यसबारे सोच्दा म निकै दुःखी र निराश भएँ। मैले आँसु रोक्‍नै सकिनँ। मलाई साह्रै पछुतो र ग्‍लानि भयो। यदि मैले त्यो ठाउँ छोड्ने जिद्दी नगरेर आवश्यक परेको बेला आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गरिरहन, र अरूसँगै घटनाको प्रभावलाई हल गर्न सकेकी भए, त्यो निकै राम्रो कुरा हुनेथ्यो। त्यसपछि म यस्तो दुःखी र निराश भएर जिउनु पर्नेथिएन। मैले चाहेको परिणाम त्यस्तो थिएन! तर जे गरे पनि त्यतिञ्जेल ढिलो भइसकेको थियो। मैले आफ्‍नो लागि आफै खाल्डो खनेकी थिएँ। आफ्‍नै ज्यान मात्रै जोगाउने चाहना गरेकोमा, स्वार्थी र दुष्ट भएकोमा मलाई आफैप्रति घृणा जाग्यो। मजस्तो व्यक्ति परमेश्‍वरको सहनशीलता र कृपा पाउन योग्य थिएन। मण्डलीले मलाई बहिष्कार नगरेकोले, मैले सेवा गर्नुपर्छ र साथै मेरा अपराधहरूलाई परिपूर्ति गर्न सक्छु भन्‍ने मलाई लाग्यो।

त्यसपछिको आफ्नो कर्तव्यमा, अगुवाहरूले मलाई जहाँ पठाउँथे म त्यहीँ जान्थेँ। यदि मलाई खतरामा परेका मण्डलीहरूमा सहयोग गर्न पठाइयो भने, म चुपचाप जान्थेँ, र केही समयपछि मैले केही परिणाम प्राप्त गरेँ। तर म यस विषयलाई कहिल्यै उल्‍लेख गर्न चाहन्नथेँ। म यसबाट आफूलाई जोगाउन, र यसलाई चटक्कै बिर्सन चाहन्थेँ। तर, मैले त्यसो गर्न सकिनँ। मलाई यो मेरो हृदयमा नमेटिने गरी गहिरो छाप बसेको जस्तो लाग्यो। यसबारे सोच्दैपिच्छे मलाई पीडा र असाध्यै ग्‍लानि हुन्थ्यो। त्यसपछि एक दिन, मैले परमेश्‍वरका वचनहरूमा केही कुरा पढेँ, जसले मेरो स्थिति प्रकट गर्‍यो। सर्वशक्तिमान्‌ परमेश्‍वर भन्‍नुहुन्छ, “आफ्‍नो सुरक्षाको खातिर र पक्राउ पर्नबाट जोगिन, सबै दमनबाट उम्‍केर आफूलाई सुरक्षित वातावरणमा राख्‍न, ख्रीष्टविरोधीहरू आफ्‍नो सुरक्षाको लागि प्रायजसो बिन्ती र प्रार्थना गर्छन्। तिनीहरू आफ्‍नै सुरक्षाको कुरा आउँदा मात्रै साँचोरूपमा परमेश्‍वरमा भरोसा गर्छन् र आफूलाई समर्पित गर्छन्। यस्तो बेला तिनीहरूको विश्‍वास साँचो हुन्छ र परमेश्‍वरमाथि तिनीहरूको भरोसा साँचो हुन्छ। तिनीहरू परमेश्‍वरलाई आफ्नो सुरक्षा गरिमाग्न मात्रै प्रार्थना गर्ने कष्ट गर्छन्, मण्डलीको काम वा आफ्‍नो कर्तव्यबारे अलिकति पनि विचार गर्दैनन्। तिनीहरूको काममा, व्यक्तिगत सुरक्षा नै तिनीहरूलाई डोऱ्याउने सिद्धान्त हो। जुन स्थान सुरक्षित हुन्छ, त्यहाँ तिनीहरू केही काम गर्छन्, अनि वास्तवमा तिनीहरू आफ्‍नो काममा सक्रिय र सकारात्मक हुनेछन्, आफ्‍नो ठूलो ‘जिम्‍मेवारी बोध’ र ‘बफादारिता’ देखाउँछन्। यदि कुनै काममा खतरा हुन्छ र त्यसमा गल्ती हुने सम्‍भावना छ, यो काम गर्ने व्यक्तिलाई ठूलो रातो अजिङ्गरले भेट्टाउने खतरा छ भने, तिनीहरूले बहाना बनाएर यो काम अरू कसैलाई सुम्पन्छन्, र यसबाट भाग्‍ने मौका खोज्छन्। खतरा आउनेबित्तिकै, वा खतराको सङ्केत देख्‍नेबित्तिकै, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको कुनै वास्ता नगरी आफूलाई मुक्त गर्ने र आफ्‍नो कर्तव्य त्याग्‍ने उपाय सोच्छन्। तिनीहरूले आफूलाई खतराबाट मुक्त गर्ने बारेमा मात्रै सोच्छन्। तिनीहरूले पहिले नै हृदयमा तयारी गरिसकेका हुन सक्छन्। खतरा देखा पर्नेबित्तिकै, तिनीहरूले मण्डलीको काम कसरी अघि बढ्छ, वा परमेश्‍वरको घरका हितहरूमा के-कस्तो क्षति पुग्‍न सक्छ भन्‍नेबारे, वा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको सुरक्षाबारे कुनै वास्ता नगरी तिनीहरूले आफूले गरिरहेको कामलाई तुरुन्तै छोड्छन्। तिनीहरूलाई भाग्‍नुको मात्रै मतलब हुन्छ। तिनीहरूले आफूलाई रक्षा गर्नका लागि ‘कम्मरसमेत कसेका हुन्छन्’: तिनीहरूमाथि खतरा आइपर्नेबित्तिकै वा तिनीहरू पक्राउ पर्नेबित्तिकै, तिनीहरू आफूलाई थाहा भएका सबै कुरा बताउँछन्, आफ्नो सुरक्षा कायम राख्न आफूलाई खतरामुक्त पार्दै सबै जिम्‍मेवारीहरू त्याग्छन्। तिनीहरूले तयार पार्ने योजना यही हो। यी मानिसहरू परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्दा आइपर्ने सतावट भोग्‍न अनिच्‍छुक हुन्छन्; तिनीहरूलाई पक्राउ पर्ने, यातना भोग्‍ने, र जेल पर्ने डर हुन्छ। तथ्य के हुन्छ भने तिनीहरू शैतानको अधीनमा परेको लामो समय भइसकेको हुन्छ। तिनीहरूलाई शैतानी शासनको भय हुन्छ, र तिनीहरूमाथि यातना र कठोर सोधपुछ आइपर्ला भनेर तिनीहरूलाई अझै ठूलो डर हुन्छ। त्यसकारण ख्रीष्टविरोधीहरूका लागि, यदि सबै कुरा सहजतापूर्वक अघि बढिरहेको छ, र तिनीहरूको सुरक्षामा कुनै खतरा वा समस्या छैन, र कुनै जोखिम छैन भने, तिनीहरूले आफ्‍नो जोस र ‘बफादारिता,’ अनि आफ्नो सरसम्पत्तिसमेत अर्पण गर्न सक्छन्। तर परिस्‍थितिहरू खराब छन् र परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको र आफ्‍नो कर्तव्य निभाएको कारण तिनीहरू कुनै पनि बेला पक्राउ पर्न सक्छन् भने, र परमेश्‍वरमाथिको तिनीहरूको विश्‍वासको कारण तिनीहरूलाई तिनीहरूको पदबाट हटाइने वा तिनीहरूका नजिकका मानिसहरूले तिनीहरूलाई त्याग्‍ने सम्भावना छ भने, तिनीहरू अत्यन्तै सतर्क हुन्छन्, र यसरी तिनीहरूले न त सुसमाचार सुनाउँछन् अनि न त परमेश्‍वरको साक्षी दिन्छन् न त आफ्‍नो कर्तव्य नै पूरा गर्छन्। समस्याको सानो सङ्केत देखे भने पनि, तिनीहरू लुरुक्‍क पर्छन्; जब समस्याको सानो सङ्केत देखा पर्छ, तिनीहरूले आफूलाई सुरक्षित र सकुशल राख्‍नका लागि तुरुन्तै आफूसँग भएका परमेश्‍वरको वचनका पुस्तकहरू र परमेश्‍वरमाथिको विश्‍वाससम्‍बन्धी कुनै पनि कुरा मण्डलीमा फिर्ता गर्न चाहन्छन्। के यस्ता व्यक्ति खतरनाक हुँदैनन् र? पक्राउ परे भने, के तिनीहरू यहूदा बन्दैनन् र? ख्रीष्टविरोधी यति खतरनाक हुन्छ कि ऊ कुनै पनि बेला यहूदा बन्‍न सक्छ; तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई धोका दिने सम्‍भावना सधैँ हुन्छ। यसको साथै, तिनीहरू अत्यन्तै स्वार्थी र निर्दयी हुन्छन्। यो कुरा ख्रीष्टविरोधीहरूको प्रकृति र सारले निर्धारित गरेको हुन्छ” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु ९: तिनीहरूले आफैलाई पृथक तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्‍नै चासो र महत्वाकांक्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्‍ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि व्यक्तिगत वैभवको लागि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् (भाग दुई))। “ख्रीष्ट विरोधीहरू अत्यन्तै स्वार्थी र नीच हुन्छन्। परमेश्‍वरमाथि तिनीहरूसँग साँचो विश्‍वास हुँदैन, परमेश्‍वरप्रति भक्ति हुने कुरा त परै जाओस्; जब तिनीहरूले कुनै समस्याको सामना गर्छन्, तिनीहरूले केवल आफूलाई बचाउँछन् र आफ्नो सुरक्षा गर्छन्। तिनीहरूका लागि, आफ्नो सुरक्षाभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा अरू केही हुँदैन। तिनीहरूले मण्डलीको काममा कति हानि पुगेको छ भन्ने कुराको वास्ता गर्दैनन्—तिनीहरू जीवित रहेसम्म र र प्रकाउ नपरेसम्म पुग्यो, त्यसैको मात्र मतलब हुन्छ। यस्ता मानिसहरू अत्यन्तै स्वार्थी हुन्छन्, तिनीहरूले दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू वा मण्डलीको कामबारे बिल्कुलै सोच्दैनन्, तिनीहरूले आफ्नै सुरक्षाबारे मात्र सोच्छन्। तिनीहरू ख्रीष्टविरोधीहरू हुन्” (वचन, खण्ड ४। ख्रीष्टविरोधीहरूको खुलासा। विषयवस्तु ९: तिनीहरूले आफैलाई पृथक तुल्याउन अनि तिनीहरूका आफ्‍नै चासो र महत्वाकांक्षाहरूलाई पूरा गर्नको लागि आफ्‍ना कर्तव्य पूरा गर्छन्; तिनीहरूले परमेश्‍वरको घरको चासोहरूलाई कहिल्यै विचार गर्दैनन्, अनि व्यक्तिगत वैभवको लागि ती चासोहरूलाई समेत बेच्छन् (भाग दुई))। परमेश्‍वरको न्याय र प्रकाशको हरेक वचनले सीधै मेरो हृदय छोयो। मेरो लुक्‍ने ठाउँ कहीँ थिएन—म उम्कन सकिनँ। म खतराको सामना गर्दा मण्डलीको काम वा ब्रदर-सिस्टरहरूको जीवनबारे कुनै परवाह नगरी आफूलाई मात्रै जोगाउन चाहने व्यक्ति थिएँ। म स्वार्थी र घृणित थिएँ। मैले पहिलोपटक सिन्जियाङ आउँदा, जताततै भयानक वातावरण देखेँ। म कुनै पनि बेला पक्राउ पर्न सक्थेँ वा हरेक मोडमा ज्यान गुमाउन सक्थेँ। त्यहाँ कर्तव्य पूरा गर्न गएकोमा मलाई पछुतो भयो। मण्डलीमा दुष्ट व्यक्तिले बाधा दिइरहेको छ र त्यसलाई ठेगान लगाउनुपर्छ भन्‍ने थाहा पाएपछि, मैले पक्राउ पर्ने र यातना भोग्ने डरले नजाने बहाना बनाएँ। म मन नलागी-नलागी गएँ, तर मलाई आफ्‍नै सुरक्षाबारे मात्रै चिन्ता भएकोले, समस्या समाधान गर्नुअघि नै मैले चाँडै त्यहाँबाट कुलेलम ठोकेँ। मण्डलीमा गम्‍भीर समस्याहरू छन् र म गएर ती तह लगाउनुपर्छ भन्‍ने मलाई राम्ररी थाहा थियो, तर म आफूलाई जोगाउन चाहन्थेँ। मैले वास्तविक काम गर्नुको सट्टा आदेश दिन आफ्‍नो पदको प्रयोग गरेँ, त्यो काम अरू ब्रदर-सिस्टरहरूलाई सम्हाल्नसमेत लगाएँ, जब कि म भने सुरक्षित स्थानमा लुकेँ, नीच भइरहेँ, जसले गर्दा धेरै महिनासम्‍म मण्डलीका समस्याहरू समाधान भएनन्। मैले त अगुवाको रूपमा काम गर्न आफ्‍नो सुरक्षा गर्नुपर्छ भनेर उचित लाग्ने बहानासमेत बनाएँ, तर वास्तवमा, मैले खतराबाट भाग्‍ने बहाना खोजिरहेकी मात्रै थिएँ। अनि झोङ सिन पक्राउ परेर कुटाइ खाएर मारिएपछि पनि, मैले आफ्‍नै व्यक्तिगत सुरक्षाबारे विचार गरिरहेकी थिएँ, म पक्राउ पर्छु कि, मलाई कुटेर मारिन्छ कि भनेर चिन्ता गरेँ। म आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेर त्यो खतरनाक ठाउँ छोडेर जाने मौकासमेत खोज्‍न चाहन्थेँ। म बर्खास्त भएपछि, मलाई घटनाको प्रभावलाई सम्‍हाल्‍न सहयोग गर्न मन लागेन र घर भागेर आएँ। ब्रदर-सिस्टरहरूले मलाई हप्काएनन्, तर मलाई परमेश्‍वरले त्याग्नुभएको, घृणा गर्नुभएको, र दोषी ठहराउनुभएको भित्री महसुस भयो। मलाई सबैभन्दा बढी के कुरामा पछुतो लाग्यो भने मण्डलीले मलाई अगुवा बन्‍ने मौका दिएको थियो, मलाई धेरै ब्रदर-सिस्टरहरू सुम्पिएको थियो, तर कठिन समयमा अरू बाँचे पनि मरे पनि त्यसको परवाह नगरी, मण्डलीको काममा कस्तो बाधा पुग्छ भन्‍ने नसोची म भागेँ। म भगुवा, जीवनको लोभ गर्ने विश्‍वासघाती, र शैतानको हाँसोको पात्र बनेँ। त्योभन्दा बढी, त्यो मेरो हृदयमा अनन्त घाउ बन्यो। तथ्यहरूबाट मैले म कायर छु र कुनै मानवताविनाको स्वार्थी जीवन जिएँ भन्‍ने कुरा बुझेँ। परमेश्‍वरका वचनहरूले सही कुरा बताइदिए, मेरो हृदयभित्र लुकेका घृणित, गुप्त मनसायहरू प्रकट गरिदिए। म वास्तविकताबाट भागिरहन सक्दिनँथेँ। त्यो बेला मलाई आफूले परमेश्‍वरलाई धोका दिएर ठूलो पाप गरेको र म उहाँको मुक्ति पाउन योग्य छैनँ भन्‍ने भित्री महसुस भयो। मैले परमेश्‍वर कसरी मानवजातिलाई मुक्ति दिन आफ्‍नो सर्वस्व दिएर दुईपटक देहधारी हुनुभयो भन्नेबारे पनि सोचेँ। दुई हजार वर्षपहिले, प्रभु येशू मानवजातिको छुटकाराको लागि क्रूसमा टाँगिनुभयो, र आफ्‍नो एक-एक थोपा रगत दिनुभयो। अहिले आखिरी दिनहरूमा, परमेश्‍वर फेरि भ्रष्ट मानवजातिलाई मुक्ति दिन देहधारी हुनुभएको छ, ठूलो रातो अजिङ्गरको वासस्थानमा काम गर्न ज्यानको जोखिम उठाउनुभएको छ, र कम्युनिस्ट पार्टीको निरन्तर खेदो र सतावट भोग्नुभएको छ। तर परमेश्‍वरले मानवजातिलाई कहिल्यै त्याग्‍नुभएको छैन। उहाँले हामीलाई मलजल र भरणपोषण गर्न निरन्तर सत्यता व्यक्त गर्नुभएको छ। परमेश्‍वरले मानिसलाई सबै कुरा दिनुभएको छ—हामीप्रतिको उहाँको प्रेम अति वास्तविक र निस्स्वार्थ छ। तर म अत्यन्तै स्वार्थी र नीच भएँ। आफ्‍नो कर्तव्यमा म आफ्‍नै मात्रै रक्षा गर्थेँ र मण्डलीको कामलाई पूर्णरूपमा बेवास्ता गर्थेँ। म परमेश्‍वरप्रति अत्यन्तै ऋणी थिएँ र उहाँसामु जिउन योग्यकी थिइनँ। मैले परमेश्‍वरलाई सेवा गर्न मात्रै चाहेँ ताकि आफ्‍नो पापमय अवस्थालाई अलिक कम गर्न सकूँ।

सन् २०२१ को डिसेम्‍बरमा, म फेरि पनि मण्डली अगुवा निर्वाचित भएँ। तर मैले कसरी परमेश्‍वरलाई धोका दिएँ र कसरी म अगुवा बन्‍न योग्य भइनँ भन्‍ने सोचेँ, र अगुवालाई म पहिले कसरी भगुवा बनेकी थिएँ भनेर आँसु झार्दै बताएँ। अगुवाले भने, “यतिका वर्ष भइसक्यो, तपाईं अझै यो नकारात्मक र गलतबुझाइको स्थितिमा अल्झिरहनुभएको छ। त्यसले गर्दा पवित्र आत्‍माको काम प्राप्त गर्नु कठिन हुन्छ।” मलाई पनि लाग्यो, यत्तिका वर्ष बिते पनि, किन म अझै आफ्‍नो अपराधबारे यति निराश छु, र परमेश्‍वरलाई गलतरूपमा बुझिरहेकी छु? मैले आफ्नो स्थितिलाई कसरी हटाउने? त्यसपछि मैले प्रार्थना र खोजी गर्ने प्रयास गरेँ। मैले परमेश्‍वरका वचनहरूमा यो कुरा पढेँ: “कहिलेकहीँ तँलाई परमेश्‍वरले त्याग्‍नुभएको महसुस हुन्छ, र तँ अन्धकारमा डुबेको हुन्छस्, तर त्यस्तो बेलामा पनि तँ नडरा: जबसम्‍म तँ बाँचिरहेको हुन्छस् र नरकमा पुगेको हुँदैनस्, तबसम्‍म तँसँग अझै मौका हुन्छ। तर यदि तँ पनि जिउनु भनेको ख्रीष्‍ट हुनु हो भनेर अन्तिममा गवाही दिने पावलजस्तै भइस् भने, तेरो लागि सबै कुरा समाप्त भएको हुन्छ। यदि तँ बिउँझन सक्छस् भने, तँसँग अझै पनि मौका छ। तँसँग भएको मौका के हो? यो मौका के हो भने तँ अझै पनि परमेश्‍वरको अघि आउन सक्छस्, तैँले अझै पनि परमेश्‍वरसँग प्रार्थना गर्न र उहाँबाट यसो भन्दै उत्तरहरू खोज्‍न सक्छस्, ‘हे परमेश्‍वर! बिन्ती छ, मलाई अभ्यासको मार्गको यो पक्ष र सत्यताको यो पक्ष बुझ्‍न अन्तर्दृष्टि दिनुहोस्।’ जबसम्‍म तँ परमेश्‍वरका अनुयायीहरूमध्येको एक हुन्छस्, तबसम्‍म तँसँग मुक्तिको आशा हुन्छ, र तँ अन्त्यसम्‍मै रहनेछस्। के यी वचनहरू पर्याप्त रूपले स्पष्ट छन्? के तिमीहरू अझै पनि नकारात्मक बन्‍न सक्‍ने सम्‍भावना हुन्छ? (हुँदैन।) जब मानिसहरूले परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझ्छन्, तब तिनीहरूको मार्ग फराकिलो हुन्छ। यदि तिनीहरूले उहाँको इच्‍छा बुझ्दैनन् भने, यो मार्ग साँघुरो हुन्छ, तिनीहरूको हृदयमा अन्धकार हुन्छ, र तिनीहरूसँग पाइला चाल्‍ने कुनै मार्ग हुँदैन। सत्यता नबुझ्‍ने मानिसहरू यस प्रकारका हुन्छन्: तिनीहरू सङ्कुचित मनका हुन्छन्, तिनीहरू सधैँ सानातिना कुराहरूको तुलना गर्छन्, र तिनीहरूले सधैँ परमेश्‍वरको बारेमा गुनासो गर्ने र उहाँको गलत अर्थ लगाउने गर्छन्—यसको परिणामस्वरूप, तिनीहरू जति अगाडि हिँड्छन्, तिनीहरूको मार्ग त्यति नै हराएर जान्छ। वास्तवमा, मानिसहरूले परमेश्‍वरलाई बुझ्दैनन्। यदि परमेश्‍वरले मानिसहरूसँग तिनीहरूका कल्‍पनाअनुसार व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो भने, मानवजाति धेरै पहिले नै नष्ट भइसक्थ्यो” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। पावलको प्रकृति र सार कसरी पहिचान गर्ने)। “म कसैले पनि परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई चीसोमा छोडेर जानुभएको, परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई त्याग्‍नुभएको वा तिनीहरूलाई आफ्‍नो पिठ्यूँ फर्काइदिनुभएको जस्तो अनुभव गरेको हेर्न चाहन्न। म के मात्र हेर्न चाहन्छु भने सबै जना सत्यताको खोजी गर्ने र परमेश्‍वरलाई बुझ्‍न खोज्‍ने मार्गमा कुनै पनि सन्देह वा भारविना नै अटल संकल्पको साथ साहसिक रूपमा अघि बढेका हुन्। तैँले जस्तोसुकै गल्तीहरू गरेको भए तापनि, तँ बरालिएर जति टाढा गएको भए पनि वा तैँले जति गम्भीर अपराध गरेको भए पनि, परमेश्‍वरलाई बुझ्‍ने तेरो खोजीमा तिनलाई तैँले बोक्‍ने भारी वा भारीमाथि सुपारी बन्‍न नदे। निरन्तर अघि बढिराख्। सधैँ नै, परमेश्‍वरले मानिसको मुक्ति आफ्‍नो हृदयमा राख्‍नुहुन्छ; यो कहिल्यै परिवर्तन हुँदैन। परमेश्‍वरको सारको सबैभन्दा बहुमूल्‍य भाग यही हो” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय ६)। “निनवेवासीका दुष्ट कार्यहरू उहाँको नजरमा परेको हुनाले परमेश्‍वर तिनीहरूप्रति रिसाउनुभयो; त्यसबेला उहाँको रिस उहाँको सारबाट आएको थियो। तथापि, परमेश्‍वरले आफ्‍नो रिस नियन्त्रण गरेर निनवेका मानिसहरूलाई फेरि एक पटक सहनशीलता प्रदान गर्नुभएको बेला, उहाँले प्रकट गर्नुभएका सबै कुरा पनि उहाँको आफ्‍नै सार नै थिए। सम्पूर्ण रूपमा यो परिवर्तन परमेश्‍वरप्रतिको मानिसको मनोवृत्तिमा आएको परिवर्तनको कारणले गर्दा थियो। यो पूरै समयावधिमा, परमेश्‍वरको चिढ्याउन नसकिने स्वभाव परिवर्तन भएन, परमेश्‍वरको सहनशील सार परिवर्तन भएन, अनि परमेश्‍वरको प्रेमिलो र कृपालु सार परिवर्तन भएन। जब मानिसहरूले दुष्ट कार्यहरू गर्छन् र परमेश्‍वरलाई रिस उठाउँछन्, उहाँले तिनीहरूमाथि आफ्‍नो रिस वर्साउनुहुन्छ। जब मानिसहरूले साँचो रूपमा पश्‍चात्ताप गर्छन्, परमेश्‍वरको हृदय परिवर्तन हुनेछ, अनि उहाँको रिस हट्नेछ। जब मानिसहरूले जिद्दी भई परमेश्‍वरको निरन्तर विरोध गर्छन्, उहाँको रिस रोकिनेछैन, र तिनीहरू नष्ट भइञ्‍जेलसम्म तिनीहरूमाथि उहाँको क्रोध एक-एक गरी आइरहनेछ। परमेश्‍वरको स्वभावको सार यही हो। परमेश्‍वरले क्रोध वा कृपा र प्रेमिलो दयालुपन जे व्यक्त गरिरहनुभएको भए तापनि, परमेश्‍वरको स्वभावको प्रकाशमार्फत कुनचाहिँलाई व्यक्त गरिन्छ भन्‍ने कुरा मानिसले आफ्‍नो हृदयभित्र राख्‍ने परमेश्‍वरप्रतिको चालचलन, बानीबेहोरा, र मनोवृत्तिले नै तय गर्छ” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय २)। परमेश्‍वरका यी वचनहरू पढेपछि मेरो मन साह्रै छोयो र मलाई भित्रैदेखि ग्‍लानि भयो। मैले परमेश्‍वरलाई यतिका वर्षदेखि गलतरूपमा बुझिरहेकी रहेछु भन्‍ने महसुस गरेँ। परमेश्‍वरको इच्‍छा भनेको मानवजातिलाई सम्‍भव भएसम्‍म मुक्ति दिनु हो। उहाँले कसैलाई उसको क्षणिक अपराधको कारण त्याग्‍नुहुन्‍न, तर उसलाई पश्‍चात्ताप गर्ने प्रशस्त अवसर दिनुहुन्छ। निनवेका मानिसहरूलाई जस्तै। तिनीहरूले दुष्कर्म गरिरहेका, परमेश्‍वरविरुद्ध काम गरिरहेका, र उहाँलाई चिढ्याइरहेकाले मात्रै उहाँले तिनीहरूलाई नष्ट गर्छु भनी भन्‍नुभएको थियो। तर उहाँले निनवेलाई नष्ट गर्नुअघि, आफ्‍नो वचन सुनाउन योनालाई पठाएर तिनीहरूलाई पश्‍चात्ताप गर्ने अन्तिम मौका दिनुभयो। तिनीहरूले परमेश्‍वरअघि साँचो पश्‍चात्ताप गरेपछि, उहाँले आफ्‍नो क्रोध फिर्ता लिनुभयो र यसलाई सहनशीलता र कृपामा परिणत गरेर तिनीहरूका दुष्ट कार्यहरू क्षमा गर्नुभयो। यसबाट मैले मानिसहरूप्रति परमेश्‍वरको अपार प्रेम र कृपा देख्‍न सकेँ। परमेश्‍वरको गम्भीर क्रोध र उदार कृपा सिद्धान्तअनुरूप छन्, र यी परमेश्‍वरप्रति मानिसहरूको मनोवृत्तिअनुसार परिवर्तन हुन्छन्। परमेश्‍वरको न्याय र प्रकाशका वचनहरू कठोर, र तिनले दण्ड र श्रापसमेत ल्याउने भए पनि, ती प्रतिकारका वचनहरू मात्र हुन्, वास्तविक घटना होइनन्। परमेश्‍वरको इच्छा मैले उहाँको धार्मिकता, चिढ्याउन नसकिने स्वभावलाई बुझूँ, ममा उहाँको आदर गर्ने हृदय होस् र मैले उहाँसामु साँचो पश्‍चात्ताप गरूँ भन्‍ने थियो, ताकि मैले कुनै पनि बेला, कुनै पनि परिस्‍थितिमा समर्पित भएर कर्तव्य पूरा गर्न सकूँ। त्यो बेला म अत्यन्तै जिद्दी र विद्रोही रहेछु भन्‍ने मलाई महसुस भयो। मैले वर्षौँदेखि परमेश्‍वरलाई गलतरूपमा बुझ्दै आएकी थिएँ, धारणाहरूअनुसार आफूलाई सीमित गर्दै, गन्तव्यविनाको मार्गमा फसाइरहेकी थिएँ। तर वास्तवमा, परमेश्‍वरले मेरो मुक्तिलाई त्याग्‍नुभएको थिएन। मलाई मुक्ति दिने परमेश्‍वरको अभिप्रायलाई मैले गलतरूपमा बुझिरहेकी थिएँ। यसले मलाई परमेश्‍वरले भन्‍नुभएको यो कुरा याद दिलायो: “परमेश्‍वरको कृपा र सहनशीलता दुर्लभ छैनन्—मानिसको साँचो पश्चात्तापचाँहि दुर्लभ छ” (वचन, खण्ड २। परमेश्‍वरलाई चिन्‍ने विषयमा। परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय २)। परमेश्‍वर हामीलाई क्रोध गर्नुहुन्छ, न्याय र खुलासा गर्नुहुन्छ, अनि दोषी ठहराएर श्राप दिनुहुन्छ, तैपनि, उहाँ प्रेम र कृपाले भरपुर हुनुहुन्छ। यदि हामीले उहाँको धर्मी स्वभावलाई बुझेनौँ भने, उहाँलाई गलतरूपमा बुझ्‍ने सम्‍भावना हुन्छ। मानवजातिलाई मुक्ति दिने परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझेपछि मलाई साँच्‍चै पछुतो र ग्‍लानि भयो। म आफ्‍नो विगतको अपराधबाट भागिरहन वा परमेश्‍वरलाई गलतरूपमा बुझिरहन र उहाँदेखि सतर्क भइरहन चाहन्‍नथेँ। म पश्‍चात्ताप गर्न तयार थिएँ। म यो असफलताबाट सिकेको पाठ आफूलाई चेतावनी दिइरहन प्रयोग गर्न चाहन्थेँ। म स्वार्थी, दुष्ट, र जीवनको लोभी भएकी थिएँ। खतराको सामना गर्दा, म भगुवा भएँ, मैले मण्डलीको कामलाई मैले बेवास्ता गरेँ। मृत्युको डर नै मेरो कमजोरी हो भन्‍ने मलाई थाहा भयो। त्यसलाई हटाउन, त्यसबाट टाढा जान मैले सत्यता खोज्नुपर्थ्यो।

पछि मैले परमेश्‍वरका वचनहरूको यो खण्ड पढेँ। “मानिसका धारणाहरूको दृष्टिकोणबाट हेर्दा, यदि तिनीहरूले परमेश्‍वरको काम फैलाउनका लागि त्यति ठूलो मूल्य चुकाए भने, तिनीहरूले कम्तीमा एउटा राम्रो मृत्यु पाउनुपर्थ्यो। तर कालगतिभन्दा पहिले नै ती मानिसहरूलाई यातना दिएर मारियो। यो मानिसका धारणाहरूसँग मेल खाँदैन, तर परमेश्‍वरले ठ्याक्कै त्यसै गर्नुभयो—परमेश्‍वरले त्यस्तो हुन दिनुभयो। परमेश्‍वरले यो हुन दिनुभएकोमा कुन सत्यता खोज्न सकिन्छ? के परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई यसरी मर्न दिनु उहाँको सराप र दण्ड थियो, वा के यो उहाँको योजना र आशिष् थियो? यीमध्ये कुनै पनि थिएन। यो के थियो? मानिसहरू अहिले हृदयमा पीडा लिएर तिनीहरूको मृत्युको बारेमा विचार गर्छन्, तर अवस्था त्यस्तै थियो। परमेश्‍वरमा विश्‍वास गर्नेहरू त्यसरी नै मरे, र यसले मानिसहरूको हृदयमा पीडा हुन्छ। यसलाई कसरी व्याख्या गर्न सकिन्छ? जब हामी यस विषयको बारेमा कुरा गर्छौं, तिमीहरूले आफैलाई तिनीहरूको स्थितिमा राख; तब के तिमीहरूको हृदय दुःखी हुन्छ, र के तिमीहरू गोप्य पीडा महसुस गर्छौ? तिमीहरू विचार गर्छौ, ‘यी मानिसहरूले परमेश्‍वरको सुसमाचार फैलाउने आफ्नो कर्तव्य गरे, र तिनीहरूलाई असल मानिसहरू मानिनुपर्छ, त्यसो भए तिनीहरूको अन्त्य, त्यस्तो परिणाम कसरी हुनसक्यो?’ वास्तवमा, तिनीहरूका शरीर यसरी मरेका र बितेका थिए; यो मानिसको संसारबाट प्रस्थान गर्ने तिनीहरूको आफ्नो माध्यम थियो, तापनि यसको अर्थ तिनीहरूको नतिजा एकै प्रकारको थियो भन्ने होइन। तिनीहरूको मृत्यु र प्रस्थानको साधन चाहे जे नै भए पनि, र त्यो जसरी भए पनि परमेश्‍वरले ती जीवनका, ती सृष्टि गरिएका प्राणीहरूका निम्ति परिभाषित गर्नुभएको अन्तिम नतिजा त्यो थिएन। यो तैँले स्पष्ट रूपमा बुझ्नुपर्ने कुरा हो। यसको विपरीत, तिनीहरूले यस संसारलाई दोषी ठहराउन र परमेश्‍वरका कामहरूको गवाही दिन सही रूपमा तिनै माध्यमहरूको प्रयोग गरे। यी सृष्टि गरिएका प्राणीहरूले आफ्नो जीवन प्रयोग गरे जुन अति मूल्यवान् थियो—तिनीहरूले आफ्नो जीवनको अन्तिम क्षण परमेश्‍वरका कामहरूको गवाही दिनका लागि, परमेश्‍वरको महान् शक्तिको गवाही दिनका लागि, र शैतान र संसारलाई परमेश्‍वरका कामहरू सही छन्, प्रभु येशू परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, उहाँ प्रभु हुनुहुन्छ, र परमेश्‍वरको देहधारी शरीर हुनुहुन्छ भनी घोषणा गर्नका लागि प्रयोग गरे; यहाँसम्म कि आफ्नो जीवनको अन्तिम क्षणसम्म तिनीहरूले प्रभु येशूको नाउँलाई कहिल्यै इन्कार गरेनन्। के यो संसारमाथिको एक प्रकारको न्याय थिएन र? तिनीहरूले संसारलाई घोषणा गर्न, प्रभु येशू नै प्रभु हुनुहुन्छ, प्रभु येशू नै ख्रीष्ट हुनुहुन्छ, उहाँ परमेश्‍वरको देहधारी शरीर हुनुहुन्छ, उहाँले सारा मानवजातिका निम्ति ल्याउनुभएको मुक्तिले मानवजातिलाई जिउन दिन्छ भनी मानवजातिको अगि पुष्टि गर्न आफ्नो जीवनको प्रयोग गरे—यो तथ्य सधैँ अपरिवर्तनीय छ। तिनीहरूले कुन हदसम्म आफ्नो कर्तव्य पूरा गरे? के त्यो अन्तिम हद थियो? त्यो अन्तिम हद कसरी प्रकट भयो? (तिनीहरूले आफ्‍नो जीवन दिए।) त्यो सही हो, तिनीहरूले आफ्नो प्राण दिएर त्यो मूल्य चुकाए। परिवार, धन-सम्पत्ति, र यस जीवनका भौतिक थोकहरू सबै बाहिरी थोकहरू हुन्; आफ्‍नो लागि आन्तरिक एउटै मात्र कुरा जीवन हो। प्रत्येक जीवित व्यक्तिका लागि जीवन सम्हालेर राख्नुपर्ने सबैभन्दा बहुमूल्य र प्रिय कुरा हो, अनि यी व्यक्तिहरूले मानवजातिप्रतिको परमेश्‍वरको प्रेमको पुष्टि गर्न र गवाही दिन भनेर आफ्नो सबैभन्दा बहुमूल्य सम्पत्ति—जीवन—अर्पण गर्न सकेको देखिन्छ। तिनीहरूको मृत्यु भएको दिनसम्म, तिनीहरूले परमेश्‍वरको नाउँलाई इन्कार गरेनन्, न त तिनीहरूले परमेश्‍वरको कामलाई नै इन्कार गरे, र तिनीहरूले आफ्नो जीवनको अन्तिम क्षण यही तथ्यको अस्तित्वको गवाही दिनका निम्ति प्रयोग गरे—के यो सर्वोच्‍च प्रकारको गवाही होइन र? यो आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्ने सबैभन्दा राम्रो तरिका हो; आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गर्नु भनेको यही नै हो। जब शैतानले तिनीहरूलाई धम्कायो र आतङ्कित बनायो, र, अन्त्यमा जब त्यसले तिनीहरूलाई तिनीहरूको जीवनको मूल्य चुकाउन बाध्य बनायो, तिनीहरूले आफ्नो जिम्मेवारी खारिज गरेनन्। चरम हदसम्म आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्नु भनेको यही हो। मैले यसो भन्नुको अर्थ के हो? के मेरो भनाइको अर्थ तिमीहरूले पनि परमेश्‍वरको गवाही दिन र सुसमाचार फैलाउन त्यस्तै तरिकाको प्रयोग गर्नुहोस् भन्ने हो? तैँले त्यसै गर्नुपर्छ भन्ने जरुरी छैन, तर तैँले यो तेरो जिम्मेवारी हो, यदि परमेश्‍वरलाई आवश्यकता पऱ्यो भने, तैँले त्यसलाई एक नैतिक दायित्वको रूपमा स्वीकार गर्नुपर्छ भन्‍ने कुरा बुझ्‍नैपर्छ” (वचन, खण्ड ३। आखिरी दिनहरूका ख्रीष्टका वार्तालापहरू। सुसमाचार फैलाउनु त्यो कर्तव्य हो जसलाई सम्मान गर्न सबै विश्‍वासीहरू बाध्य छन्)। परमेश्‍वरका वचनहरू पढेपछि, म निकै लज्‍जित भएँ। युगौँ युगदेखि सन्तहरूले सुसमाचार फैलाउन आफ्‍नो ज्यान दिए, रगत बगाए। परमेश्‍वरका लागि अनगिन्ती मानिसहरू शहीद भए। कतिलाई ढुङ्गाले हानेर मारियो वा घोडाद्वारा घिस्याएर मारियो। कतिलाई तातो कराहीमा हालियो, र कतिलाई क्रूसमा झुण्ड्याइयो। अनि धेरै मिसनेरीहरूलाई चीनमा आएर तिनीहरूले मृत्युको खतरा मोलिरहेका छन् भन्‍ने थाहा थियो, र पनि तिनीहरू खतरा मोलेर सुसमाचार प्रचार गर्न आए। र अहिले, सुसमाचार सुनाएकोमा पार्टीले धेरै विश्‍वासीहरूलाई यातना दिएको र सताएको छ, तिनीहरूले परमेश्‍वरका लागि सानदार गवाही दिन आफ्‍नो ज्यान बलिदान दिएका छन्। तिनीहरूले भोगेको सतावट धार्मिकताको लागि थियो, तिनीहरूको सबै मृत्यु अर्थपूर्ण र परमेश्‍वरद्वारा अनुमोदित थिए। पहिले त मैले यी कुराहरू कहिल्यै स्पष्टसित बुझिनँ, तर सधैँ ज्यान जोगाउन मरिहत्ते गरेँ। मैले मरेपछि सबै कुरा समाप्त हुनेछ भन्‍ने सोचेँ, त्यसकारण पार्टीको घोर सतावट देखेर, मैले आफ्‍नो कर्तव्य त्यागेँ र नीच भएर जिएँ। यो त स्थायी कलङ्क र गम्‍भीर अपराध हो। पक्राउ नपरी भयानक परिस्थितिको सामना गर्दा पनि, मैले मर्नदेखि डराएर परमेश्‍वरलाई धोका दिएँ। मैले परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमान् शासनबारे बुझेकी छैनँ भन्ने थाहा पाएँ। हामीले जीवनमा जुनसुकै कुरा सामना गरे पनि, जे-जस्तो कष्ट भोगे पनि, यो सबै परमेश्‍वरले नै तोक्‍नुभएको हुन्छ। हामी यसबाट भाग्‍न सक्दैनौँ। मलाई यो बुझ्‍न अन्तर्दृष्टि र डोऱ्याइ दिनुदिएकोमा परमेश्‍वरप्रति म कृतज्ञ छु, यसले गर्दा मैले आफ्नो गलत दृष्टिकोण परिवर्तन गर्न र मृत्युलाई सही तरिकाले हेर्न सकेँ। यो सोचाइले मलाई थप विश्‍वास दियो। त्यसपछि, मैले जस्तोसुकै परिस्थिति सामना गरे पनि, म परमेश्‍वरमा भरोसा गरेर गवाही दिन तयार भएँ, र मैले आफ्‍नो कर्तव्य त्याग्‍न वा परमेश्‍वरलाई धोका दिन छोडेँ।

जुलाई ६, २०२२ मा, मेरी सहकर्मीले मलाई भेटेर घबराउँदै भनिन्, “नराम्रो घटना घट्यो। तीन जना अगुवा पक्राउ परेका छन्।” उनको कुरा सुनेपछि मलाई अप्ठ्यारो लाग्यो। तिनीहरू धेरै मानिस र परिवारको सम्पर्कमा थिए र तिनीहरूमध्ये एक जनाले हामीलाई केही दिनअघि मात्रै सम्पर्क गरेका थिए। अझै ठूला नोक्‍सानीहरू रोक्न हामीले तुरुन्तै घटनाको प्रभावलाई समाधान गरिहाल्‍नुपर्थ्यो। तर मलाई अझै पनि अलिक सङ्कोच र डर लाग्यो। यदि प्रहरीले ती ब्रदर-सिस्टरहरूमा नजर लगाइरहेका थिए भने, मैले तिनीहरूलाई सम्पर्क गरेकी भए म प्रहरीको जालमा पर्न सक्थेँ। तर त्यसपछि म भगुवा बनेको पहिलेको घटनाको पीडादायी पाठबारे, मैले कसरी परमेश्‍वरलाई धोका दिएँ र उहाँको स्वभावलाई चिढ्याएकी थिएँ भन्नेबारे सोचेँ। त्यो मैले कहिल्यै नबिर्सने पीडा थियो र म आफ्‍नो गल्ती दोहोर्‍याउन चाहन्नथेँ। त्यसकारण मैले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरिरहेँ, “हे परमेश्‍वर, आज मैले सामना गरिरहेको कुराबारे मलाई अलिक डर लागेको छ। तर यसपटक म आफ्‍नो कर्तव्यमा अडिग रहन चाहन्छु र भाग्‍न चाहन्‍नँ। बिन्ती छ मलाई विश्‍वास र बल दिनुहोस्।”

मैले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई आफ्‍नो सुरक्षाप्रति सतर्क हुन सूचित गरेँ, र परमेश्‍वरको वचनका पुस्तकहरूलाई सुरक्षित स्थानमा सारेँ। त्यसपछि मलाई मेरो घर पनि सुरक्षित छैन भन्‍ने लाग्यो, त्यसकारण मैले गएर मेरी सासूलाई त्यस दिन कोठा भाडामा लिन लगाउन चाहेकी थिएँ। तर म ढोकामा पुग्‍नै लाग्दा मैले कालो पोसाक लगाएका दुई पुरुषहरू देखेँ। मलाई भित्र जाने आँट आएन, तर के भइरहेको छ भनेर जान्न आफन्तको घरमा गएँ। मलाई मेरी सासू पक्राउ परिसक्‍नुभएको छ, र कालो पोसाक लगाएका ती पुरुषहरू प्रहरी हुन् भन्‍ने थाहा भयो। पछि, मैले के पत्ता लगाएँ भने ब्रदर-सिस्टरहरूलाई खबर गर्न गएकी सिस्टर फर्केर आएकी छैनन् र उनी पक्‍कै पनि पक्राउ परेकी छिन्। परिस्‍थितिले गर्दा मैले यसबारे धेरै सोच्न सकिनँ। म मेरी सहकर्मी सिस्टरसँग अरू काम सम्‍हाल्‍न हतार-हतार गएँ। पछि मैले त्यो कम्युनिस्ट पार्टीले गरेको सुनियोजित पक्राउ थियो, र ५ तारिख राती र ६ तारिख दिउँसोको बीच २७ जना मानिसहरू पक्राउ परे भन्‍ने थाहा पाएँ। त्यस्तो भयानक परिस्थिति सामना गर्दा, परमेश्‍वरले मलाई यो फरक निर्णय गर्ने मौका दिनुभएको हो भन्‍ने थाहा भयो। पहिले, म परमेश्‍वरलाई धोका दिएर भगुवा बनेकी थिएँ। यसपटक मैले परमेश्‍वरलाई निराश तुल्याउनु हुँदैनथ्यो, तर घटनाको प्रभावलाई हल गर्न र आफ्‍नो कर्तव्य पूरा गर्न मैले परमेश्‍वरमा भरोसा गरेर अरूसँग मिलेर काम गर्नुपर्थ्यो। यसबारे यसरी सोच्दा मलाई निकै ढुक्‍क र शान्ति भयो।

मैले फेरि आफ्नो अपराधबारे कुरा गर्दा, म ज्यानको लोभ गर्छु, म स्वार्थी र घृणित छ भन्‍ने कुरालाई सामना र स्वीकार गर्न सक्छु, तर म अबदेखि त्यस्तो व्यक्ति बन्‍न चाहन्‍नँ। म त्यो अपराधलाई त्यही गल्ती नदोहोर्‍याउन मलाई याद दिलाउने चेतावनीको घण्टी बनाउन चाहन्छु। त्यो असफलताले मलाई मभित्रको भ्रष्ट स्वभावलाई घृणा गर्ने, र त्यस्तो स्वार्थी तरिकाले जिउन नचाहने तुल्याउँछ। अहिले म ब्रदर-सिस्टरहरूलाई त्यस्तै स्थितिमा देख्दा, तिनीहरूलाई सङ्गति दिन्छु, ताकि तिनीहरूले परमेश्‍वरको धर्मी, चिढ्याउन नसकिने स्वभावलाई बुझ्‍न सकून्, र त्यसलाई चेतावनीको रूपमा लिन सकून्। त्यो अपराध मेरो हृदयमा गाडिएको छ र निकै पीडादायी छ, तर यो मेरो जीवनको बहुमूल्‍य अनुभव बनेको छ। परमेश्‍वर धन्यवाद!