“जब तिमी बिरामी हुन्छौ डाक्टरलाई भेट्नका लागि कुटपिट गर्छौ” भन्ने वाक्यांशले मानिसहरू बिरामी पर्दा, तिनीहरूको चिन्ता, असहायता र आतंकको भावनाहरू प्रत्यक्ष रूपमा प्रतिबिम्बित गर्दछ। यद्यपि ईसाई भएको हैशियतले हामीलाई थाहा छ कि सबै थोक परमेश्‍वर आफैले सृष्टि गर्नुभएको हो, परमेश्‍वरले हामीलाई सास दिनुभयो र, परमेश्‍वरले मानव जीवन र मृत्युलाई शासन गर्नुहुन्छ र त्यसको प्रबन्ध गर्नुहुन्छ, तैपनि हामी अझै पनि बिरामीको सामना गर्नुपर्दा के गर्ने भनेर हानीको महसुस गर्न सक्छौं। त्यसकारण म यस विषयमा अलमल्लमा परेको थिएँ: जब बिमारी हामीमाथी आइपर्छ, तब हामीले त्यसलाई कसरी शान्तपूर्वक सामना गर्न सक्दछौं र परमेश्‍वरमा साँचो विश्वास राख्न सक्छौ? मैले यसबारे प्रायः प्रार्थना गरें र परमेश्‍वरसँग खोजी गरें र मैले आफ्ना दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूसँग खोजी र सङ्गति गरें र केही समयपछि मैले बुझें: जब हामी बिरामी हुन्छौं, हामी बिरामी हुनु पछाडी परमेश्‍वरको मनसाय के हो भनेर बुझेर र अभ्यासको चारवटा सिद्धान्तहरूमा महारत हासिल गरेर मात्र हामी असहज, आतंक र असहायताको भावनाहरू समाधान गर्न, र परमेश्‍वरमा साँचो विश्वास उत्पन्न गर्न सक्छौ। म यहाँ मेरा दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूसँग यो तपाईं सबैको लागि केही सहयोगी हुनेछ भन्ने आशामा मेरो सानो, साधारण बुझाई बाँडदछु।

१. बिमामीको उत्पत्ति बुझ्नुहोस् र परमेश्‍वरविरुद्ध गुनासो नगर्नुहोस्

२. परमेश्‍वरले तोक्नुभएको जीवनको नियम पालन गरेर हामी रोगबिमारको घटनाहरूलाई कम गर्न सक्छौं

३.परमेश्‍वरसामु शान्तिमा रहनुहोस् र चिन्तन गर्नुहोस्, र परमेश्‍वरलाई स्वीकार र पश्‍चात्ताप गर्नुहोस्

४. बिमारीको शोधनको क्रममा, परमेश्‍वरमाथि विश्वास राख्नुहोस् र साक्षी दिनुहोस्

१. बिमामीको उत्पत्ति बुझ्नुहोस् र परमेश्‍वरविरुद्ध गुनासो नगर्नुहोस्

जब हामी बिरामी हुन्छौं, सबैसँग यसको बारेमा आफ्नै विचारहरू हुनेछन्, र केही दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूले आफ्नो रोगको बारेमा गुनासो गर्नेछन् र यसो भन्नेछन्: “मैले परमेश्‍वरमा विश्वास गर्दागर्दै मलाई यो रोग कसरी लाग्न सक्छ?” र “किन परमेश्‍वरले मलाई रेखदेख र रक्षा गर्नुहुन्न?” त्यहाँ केही दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू छन् जसले सोच्नेछन् कि उनीहरू बिरामी भइसकेका छन् किनकि उनीहरूले कुनै न कुनै रूपमा परमेश्‍वरलाई अप्रसन्न पारेका छन् र परमेश्‍वर उनीहरूसित खुशी हुनुहुन्न, र त्यसैले तिनीहरू निराश छन् र हार मान्छन्, र उनीहरूले आफ्नो नकारात्मक अवस्थामा परमेश्‍वरलाई गलत बुझ्छन् र दोष दिन्छन्…। यी भनाईहरूका अभिव्यक्तिहरू हुन् जुन हामी बिरामी पर्दा हामीसँग हुन सक्दछन्, र ती सबै कारणहरू हुन् किनकि हामी रोगको उत्पत्ति बुझ्दैनौं। वास्तवमा, हामी जस्तोसुकै किसिमको बिरामी परेको भए पनि हामीले परमेश्‍वरलाई दोष दिनुहुँदैन वा परमेश्‍वरलाई गलत बुझ्नुहुँदैन, किनकि बिमारी शैतानबाट आउँदछ, किनकि यो शैतानले हामीलाई भ्रष्ट पारेपछि आएको हो। परमेश्‍वरको वचनले भन्छ, “मानिसहरूले भोग्ने जन्म, मृत्यु, बिराम अनि वृद्धावस्था हुने आजीवन कष्टको स्रोत के हो? के कुराले मानिसहरूमा यी कुराहरू आउने तुल्यायो? मानिसहरूलाई सर्वप्रथम सृष्टि गरिएको बेला तिनीहरूमा यी कुराहरू थिएनन्, थिए त? त्यसो भए, यी कुराहरू कहाँबाट आए त? मानिसहरूलाई शैतानले परीक्षामा पारेपछि र तिनीहरूको देह विकृत भएपछि यी कुराहरू अस्तित्वमा आए। शैतानले मानवजातिलाई भ्रष्ट तुल्याइसकेपछि मात्र मानव देहको पीडा, यसका वेदनाहरू, अनि यसका रिक्तताहरू र साथसाथै मानव संसारका अति नै दयनीय मामलाहरू आए। शैतानले मानिसहरूलाई भ्रष्ट तुल्याइसकेपछि, त्यसले तिनीहरूलाई सताउन सुरु गर्‍यो। फलस्वरूप, तिनीहरू झन्-झन् विकृत हुँदै गए। मानवजातिका रोगहरू झन्-झन् तीव्र बन्दै गए अनि तिनीहरूको कष्ट झन्-झन् गम्भीर बन्दै गयो। … यसरी, यो कष्ट मानिसहरूमा शैतानले ल्याइदियो” (“परमेश्‍वरले सांसारिक कष्ट चाख्नुको महत्त्व”)।

हामी सबैलाई थाहा भए झैँ, सुरुमा आदम र हव्वाले परमेश्‍वरको वचनलाई ध्यान दिएका थिए र उहाँको आज्ञा पालन गर्थे र उनीहरू अदनको बगैंचामा परमेश्‍वरको हेरचाह र सुरक्षामा बस्थे र चिन्ताबाट पूर्ण रूपमा मुक्त थिए; उनीहरूलाई कुनै बिरामी वा मृत्यु थाहा थिएन, कुनै कष्ट वा चिन्ताको त कुरै छोडौं। पछि, आदम र हव्वालाई शैतानले असल र खराबको ज्ञानको रूखको फल खानलाई फसायो, जुन परमेश्‍वरले उनीहरूलाई खान निषेध गर्नुभएको थियो, र त्यसैले तिनीहरू परमेश्‍वरबाट टाढा बसे र विश्वासघात गरे, तिनीहरूले परमेश्‍वरको हेरचाह र सुरक्षा गुमाए र तिनीहरू शैतानको अधिकारक्षेत्रमुनि पतन भए। तसर्थ, बिरामी, चिन्ता, रिक्तता, मृत्यु र यस्तै अन्य कुरा मानिसजातिमाथी आइपर्‍यो। हजारौं वर्षदेखि शैतानले मानिसहरूलाई धोका दिन र भ्रष्ट पार्न प्रख्यात र महान् व्यक्तिहरूको झूटा शिक्षा र भ्रमहरू प्रयोग गरेको छ, उदाहरणको लागि नास्तिकता, भौतिकवाद र विकासवादका साथै विभिन्न शैतानी दर्शनशास्त्रहरू जस्तो कि “अरूको होइन, आफ्नो दुनो सोझ्याउनुपर्छ,” “मुक्तिदाता कहिल्यै आएका छैनन्,” “आफ्नो नियति आफ्नै हातमा हुन्छ,” “घनी बन्‍न मान्छेले जे पनि गर्छ,” “दुःख नगरी सुख मिल्दैन,” “तिमीले आफ्नै खुशी जित्नुपर्छ,” “दुनियाँ पैसाको इसारामा चल्छ।” शैतानले मानिसहरूलाई स्कूलका शिक्षा, आमाबुबाको प्रभाव र सामाजिक वातावरणको माध्यमबाटको सञ्चार जस्ता च्यानलहरूमार्फत यी झूटा शिक्षा र भ्रमहरूले निरन्तर प्रेरित गर्दछन्। एकपटक हामी यी झूटा शिक्षा र भ्रमहरूबाट विषाक्त भएर प्रभावित भएपछि, तब हामी परमेश्‍वरको अस्तित्व र परमेश्‍वरको सार्वभौमिकतालाई अस्वीकार गर्छौं, हामी अब विश्वास गर्दैनौं कि यो उहाँ नै हुनुहुन्छ जसले हाम्रो लागि प्रबन्ध गर्नुहुन्छ र हामीलाई सँभाल्नुहुन्छ, र हामी अब विश्वास गर्दैनौं कि परमेश्‍वरले हाम्रो प्रत्येक गन्तव्यहरू शासन गर्नुहुन्छ। यसको सट्टा, हामी बाँच्नको लागि शैतानको विभिन्न झूटा शिक्षा, भ्रम, दर्शनशास्त्र र सिद्ध प्रमाणहरूमा भर पर्दछौं र हामी पैसाको वकालत गर्दछौं, व्यर्थतासँग जोडिन्छौं, र हामी ख्याति, भाग्य र प्रतिष्ठाको पछि लाग्छौं। उच्च स्तरको भौतिक मजा लिनको लागि, हामी हाम्रो सबै विचारहरू समर्पित गर्छौं, हाम्रो मस्तिष्कलाई खिच्दछौं, हामी चारैतिर दौडन्छौं र कडा परिश्रम गर्दछौं, र हामी हाम्रो आफ्नै स्वास्थ्यको मूल्यमा कुनै पनि कुनै मूल्य तिर्दछौं। जब हामीले कडा मेहनत गरेका हुन्छौं तर पैसा, प्रसिद्धि, भाग्य र प्रतिष्ठाको लागि हाम्रो चाहनाहरू सन्तुष्ट हुँदैनन्, हामी चिन्तित, रिसाउने र चिढचिढाहार हुन सक्दछौं र जीवनबाट मोहभंग पनि हुन सक्छौं। जीवनमा हुने दमन र दु: खको दीर्घकालीन भावनाहरूले हामीलाई दुवै शरीर र दिमागमा थकित तुल्याउन र हामीलाई चरम दु: खको अनुभव गराउन सक्ने मात्र होइन, तर यसले हाम्रो शरीरलाई विभिन्न प्रकारका अनुभव गर्न पनि दिन सक्छ, जस्तै चक्कर आउने र छातीमा कसिलोपना हुने, न्युरास्थेनिया र, गम्भीर अवस्थाहरूमा हामी डिप्रेसन, उच्च रक्तचाप र हृदय रोग जस्ता रोगहरू विकास गर्न सक्दछौं। राम्रो विद्यालयमा जान र भीडबाट बाहिर निस्कनको लागि, केही विद्यार्थीहरू आफैंलाई पूर्णरूपमा अध्ययनमा डुबाउँछन् र कडा अध्ययनका लागि सक्दो सबै गर्छन्, र यसरी कलिलो उमेरमै सर्विकल स्पॉन्डिलाइसिस र न्यूरास्थेनिया विकास गर्छन्; जब उनीहरू कलेज प्रवेश परीक्षामा विफल हुन्छन्, केही विद्यार्थीहरूले यसलाई सहन सक्दैनन्, र तिनीहरू हरेक दिन निराश हुन्छन् र गम्भीर उदासीनता विकास गर्दछन्। धेरै व्यक्तिहरू छन् जसले, अधिक पैसा कमाउन र शीर्षमा आउनको लागि, आफ्नो शरीरको क्षमता भन्दा ज्यादा काम गर्छन्, उनीहरूको ढाड, उनीहरूको खुट्टा, उनीहरूको घाँटी र उनीहरूको काँध, उनीहरूको पेट र उनीहरूको मुटुहरूमा समस्याहरू सहन र विकास गर्न सक्दैनन् र थकावटको कारणले मर्न पनि सक्छन्। यी केवल केही उदाहरणहरू हुन्, र ती कुराहरूबाट हामी देख्न सक्छौं कि यो शैतानले हामीमाथी पुर्याएको भ्रष्टता र हानीको परिणाम हो, र यो परमेश्‍वरलाई हाम्रो इन्कार, परमेश्‍वरलाई हाम्रो त्याग र विश्वासघात, र हाम्रो आफ्नै मेहनतमा निर्भर भई धन, प्रसिद्धि, भाग्य र प्रतिष्ठाको हाम्रो खोजको कारणले तुल्याएको परिणाम हो। त्यसकारण, जब हामी भविष्यमा बिरामी हुन्छौं, हामी व्यावहारिक हुनुपर्छ र यसमा सही दृष्टिकोण राख्नुपर्दछ, र हामीले परमेश्‍वरलाई दोष दिनु वा गलत अर्थ लगाउनुहुँदैन।

२. परमेश्‍वरले तोक्नुभएको जीवनको नियम पालन गरेर हामी रोगबिमारको घटनाहरूलाई कम गर्न सक्छौं

कहिलेकाँही, हामी बिरामी पर्न सक्दछौं किनकि हामीले परमेश्‍वरले मानिसका लागि तोक्नुभएको जीवनका नियमहरू उल्लंघन गरेका छौं। परमेश्‍वरको वचनले भन्छ, “हजारौं वर्ष बितिसकेको छ, र मानवजातिले अझै पनि परमेश्‍वरले दिनुभएको ज्योति र हावाको आनन्द लिन्छ, परमेश्‍वर स्वयम्‌ले फुकिदिनुभएको सासद्वारा सास फेर्छ, परमेश्‍वरले सृष्टि गर्नुभएका फूल, चराचुरुङ्गी, माछा र कीरा-फट्याङ्ग्रामा रमाउँछ, र परमेश्‍वरले प्रदान गर्नुभएका सबै थोकमा आनन्द लिन्छ; दिन र रात अझै पनि आउने-जाने क्रम जारी छ; सधैँ झैँ चार ऋतु परिवर्तन भइरहन्छ…। सबै थोकका बीचमा रहेका हरेक प्रकारका जीवित प्राणी बिदा हुन्छन् र फर्कन्छन्, त्यसपछि फेरि बिदा हुन्छन्, आँखाको एक निमेसमा करोडौँ परिवर्तन भइरहन्छ—तर परिवर्तन नहुने भनेका तिनीहरूका प्राकृतिक गुण र अस्तित्व सम्‍बन्धी नियमहरू हुन्। ती परमेश्‍वरको बन्दोबस्‍त र पालनपोषणमा जिउँछन्, र कसैले पनि तिनीहरूको प्राकृतिक गुणलाई परिवर्तन गर्न सक्दैन, न त अस्तित्व सम्‍बन्धी तिनीहरूका नियमहरूलाई नै कसैले बिगार्न सक्छ” (“परमेश्‍वर स्वयम् अद्वितीय १”)।

परमेश्‍वरले स्वर्ग र पृथ्वीका सबै कुरा सृष्टि गर्नुभयो र उहाँले मानिसजातिलाई सृष्टि गर्नुभयो। मानवजाति र सबै थोकका लागि जीवनको नियम र कानून पनि परमेश्‍वरले निर्धारित गर्नुभयो। उदाहरणको लागि, परमेश्‍वरले मानिसजातिलाई सल्लाह दिनुभयो कि हामीले दिनको तीन पटक खाना खानुपर्छ, दिनमा काम गर्नुपर्दछ र रातमा आराम गर्नुपर्दछ, र ऋतुहरूअनुसार परमेश्‍वरले हामीलाई उपलब्ध गराउनुहुने खाना खानुपर्दछ, आदि। केवल परमेश्‍वरले मानिसका लागि निर्धारित गर्नुभएको जीवनका नियमहरू पालना गरेर, परमेश्‍वरले हामीलाई दिनुहुने दैनिक रोटीको आनन्द लिएर र व्यवस्थित तरिकामा पृथ्वीमा जीवन बिताएर हामी केही रोगहरूबाट बच्न सक्छौं, र हामीले स्वाभाविक रूपमा स्वस्थ शरीर पाउनेछौं। तथापि, हामी शैतानद्वारा झन् झन् भ्रष्ट हुँदै गइरहेका छौं र हाम्रो हृदयमा परमेश्‍वरको निम्ति ठाउँ छैन। हाम्रा शारीरिक इच्छाहरूलाई सन्तुष्ट पार्न धेरैजसो समय हामीले परमेश्‍वरले मानिसका लागि तोकिदिनुभएको जीवनको नियमहरू उल्लंघन गर्दछौं र हामी व्यवस्थित जीवन जिउँदैनौं, र यसको परिणामस्वरूप हाम्रो शरीरहरू सबै प्रकारका रोगहरूले ग्रस्त हुन्छन्। उदाहरणको लागी, केही मानिसहरु प्रायः आफ्नो फोनमा खेल खेल्छन् वा उनीहरु बिहानको घडीसम्म वा सारा रातसम्म रमाईलो गरिरहन्छन्, र उनीहरुको अनियमित जीवन र काम र आरामको तरीकाले उनीहरूलाई इन्डोक्राइन डिसअर्डर, सुस्ती, कलेजो बिग्रने र यस्तै अन्य कुरा विकास गर्न पुग्दछ, जसले लामो दौरानमा विभिन्न शारीरिक समस्याहरू निम्त्याउन सक्छ। केही व्यक्तिहरू शारीरिक रमाइलोको लालच गर्छन् र तिनीहरूको भोक तृप्त पार्न उनीहरू आफूले चाहे जति तिनीहरूले प्रायः खाने र पिउने जस्ता चीजहरू गर्दछन्, तिनीहरू मौसममा नपाइने खानेकुरा वा कच्चा खानेकुरा, चिसो वा चिल्लो खानेकुरा खाँदछन्, र तिनीहरूले लामो समयसम्मको जंक फूड खाँदछन्, जसले पोषणको कमी र रोग प्रतिरोध क्षमता घटाउँदछ, र उनीहरूले एन्टाइटिस, पेटको समस्या, र कार्डियो भास्कुलर र सेरेब्रोभास्कुलर रोगहरू विकास गर्दछन्। केहीले उच्च रक्तचाप, मधुमेह, हाइपरलिपीमिया र क्यान्सर, आदि विकास गर्दछ। विशेषगरी उन्नत विज्ञान र प्रविधिको यस युगमा, मान्छेले आफ्नो घरमै बसी बसी केही किन्न सक्छन्। एकै स्थितिमा कम्प्युटरको अगाडि लामो समय बस्नुले पिठ्युँ, खुट्टा, घाँटी र कुममा कम रक्तसन्चार, व्यथा र पीडा हुन सक्छ र गम्भीर अवस्थाहरूमा सर्विकल स्पॉन्डिलाइसिस र लम्बर डिस्क प्रोस्ट्रूसन निम्त्याउन सक्छ। यी उदाहरणहरू परमेश्‍वरले हाम्रो लागि निर्धारित गर्नुभएको जीवनका नियमहरू उल्लङ्घन गर्दाको तीतो फलहरू हुन्। तसर्थ, हामीले परमेश्‍वरले निर्धारित गर्नुभएको जीवनको कानूनहरूको पालना गर्नुपर्दछ र, हाम्रो व्यक्तिगत परिस्थितिअनुसार हाम्रो काम र आराम गर्ने व्यवहारको लागि उचित समायोजन गर्नुपर्दछ ताकि हामी दिनको समयमा काम र रातमा आराम गर्न सकौं, र हामीले कसरत गरिरहनुपर्दछ र ताजा हावामा बाहिर बढी निस्कनुपर्दछ। खानाको मामलामा, हामीले स्वादमा होइन, तर पोषणमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्दछ। यस प्रकारको नियमित, व्यवस्थित जीवन बिताउँदा बिरामीपनालाई कम गर्न सकिन्छ।

३.परमेश्‍वरसामु शान्तिमा रहनुहोस् र चिन्तन गर्नुहोस्, र परमेश्‍वरलाई स्वीकार र पश्‍चात्ताप गर्नुहोस्

परमेश्‍वरको वचनले भन्छ, “बीमारी के प्रारंभ का अनुभव कैसे किया जाना चाहिए? तुम्हें परमेश्वर से प्रार्थना करने और उसकी इच्छा को समझने की तलाश में उसके सामने आना चाहिए, और यह जाँचना चाहिए कि तुमसे क्या भूल हुई थी, या तुम्हारे भीतर वो कौन-से भ्रष्ट स्वभाव हैं जिन्हें तुम हल नहीं कर सकते हो। तुम पीड़ा के बिना अपने भ्रष्ट स्वभावों को हल नहीं कर सकते। लोगों को पीड़ा से संयमित करना ही होगा; इसके बाद ही वे स्वच्छंद होना बंद करेंगे और सदा के लिए परमेश्वर के सामने जिएँगे। जब दुख का सामना करना पड़ता है, तो लोग हमेशा प्रार्थना करेंगे। उस समय भोजन, वस्त्र, या मौज-मस्ती का कोई विचार नहीं होगा; उनके दिल में, वे बस प्रार्थना करेंगे, और यह जाँचेंगे कि क्या उन्होंने इस दौरान कोई भी भूल की है। ज़्यादातर समय, जब लोग किसी गंभीर बीमारी या असामान्य रोग से घिर जाते हैं, और इससे उन्हें बहुत पीड़ा होती है, तो ये चीज़ें अनायास ही नहीं होती; चाहे तुम बीमार होते हो या स्वस्थ, इन सब के पीछे परमेश्वर की इच्छा होती है” (ख्रीष्टका वार्तालापहरूका अभिलेखहरू)। परमेश्‍वरका वचनहरूले हामीलाई बिरामीको अनुभव कसरी गर्ने भन्ने सम्बन्धमा अभ्यासको मार्ग देखाउँदछ। यद्यपि केही बिमारीहरू प्रकृतिको नियमले गर्दा भएको हो, यद्यपि अरूहरू पनि छन् जुन पनि कुनै कारणविना त्यतिकै हुँदैन, र यी रोगहरूको पछाडि परमेश्‍वरको असल मनसाय र भलाईको ईच्छा हुन्छ, किनकि परमेश्‍वरले ती कुराहरूलाई व्यवस्थित गर्नुहुन्छ ताकि हाम्रो भ्रष्टता र विद्रोह शुद्ध हुन र परिवर्तन हुन सकोस्। किनकि हामी शैतानद्वारा यत्ति गहिरो भ्रष्ट भएका छौं र हामी अहंकारी र घमण्डी, कुटिल र छली र दुष्ट र क्रूर जस्ता शैतानी स्वभावले भरिएका छौं, हामी पाप गर्न र परमेश्‍वरको विरोध गर्नदेखि आफैलाई रोक्न असक्षम हुन्छौं। उदाहरणको लागि, जब हामी परमेश्‍वरको लागि काम गर्छौं र प्रचार गर्छौं, हामीले कत्ति धेरै पीडा भोगेका छौं, कत्ति टाढा गएका छौं र कति काम गरेका छौं भन्ने सम्बन्धमा हामी अक्सर घमण्ड गर्छौं र आफैलाई प्रदर्शन गर्छौं जसले दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूलाई हामीलाई आदर्श व्यक्तिको रूपमा लिने र हेर्ने बनाउँछ, र तिनीहरूको हृदयमा परमेश्‍वरको लागि कुनै ठाउँ छैन। कहिलेकाँही, हाम्रो प्रतिष्ठा र हैसियत कायम राख्न, हामी झूट बोलेर मानिसहरूलाई धोका दिने बाहेक केही गर्न सक्दैनौं, र हामी प्राय: मान्छेको अगाडी एउटा कुरा र उनीहरूको पछाडि अर्को कुरा गर्छौं। कहिलेकाँही, जब हामी यो देख्छौं कि हाम्रा सहकर्मीहरू प्रवचन दिनमा हामी भन्दा राम्रा हुन्छन् र दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू सबैले सुन्न चाहन्छन्, हामीले ईर्ष्यालु र असन्तुष्ट महसुस गर्न सक्दछौं, र हामी भन्दा राम्रो वा शक्तिशाली कोही पनि भएको हामी चाहँदैनौं, यतिसम्म गर्छौ कि हामी तिनीहरूको न्याय गर्छौं, मूल्य कम गर्छौं र बहिस्कार गर्छौं। कहिलेकाँही हाम्रो हृदय खराब चलनहरूप्रति आकर्षित हुन सक्छ र हामी पैसासँग टाँसिरहन्छौं र भौतिक चीजहरूको आनन्द लिन्छौं, हामी परमेश्‍वरलाई त्याग्छौं र सत्यको पछि लाग्दैनौं। यी केवल केही उदाहरणहरू हुन्। हामीलाई जगाउन र हामीलाई उहाँको विरुद्ध विद्रोह वा प्रतिरोध गर्न नदिन, र शैतानको अधिकारक्षेत्रअन्तर्गत हामीलाई धोका र हानि नपार्नको लागि, परमेश्‍वरले हामीलाई चिन्तन गर्ने बनाउन र आफूलाई चिन्न र हामीलाई समयमा उहाँतर्फ पछाडि फर्किने बनाउन बिमारीको शोधन प्रयोग गर्नुहुन्छ। यसले बाइबलका वचनहरूलाई ठीकसँग पूरा गर्दछ: “जसलाई प्रभुले प्रेम गर्नुहुन्छ, उहाँले त्यसलाई ताडना दिनुहुन्छ” (हिब्रू १२:६)। तसर्थ, जब हामी बिरामी हुन्छौं, हामी परमेश्‍वरसामु आउनुपर्छ, प्रार्थना गर्नुपर्छ र परमेश्‍वरको इच्छा खोज्नुपर्दछ, परमेश्‍वरसँगको हाम्रो सम्बन्धमा र हामीले परमेश्‍वरको इच्छा र आवश्यकताहरूको विरूद्ध केही गरेको छ वा छैन भन्ने कुराको चिन्तन गर्नुपर्छ। हाम्रो प्रार्थना, खोज र चिन्तन गर्ने क्रममा, परमेश्‍वरले हामीलाई अन्तर्दृष्टि र मार्गदर्शन दिनुहुनेछ ताकि हामी हाम्रो भ्रष्टता र विद्रोहलाई स्पष्ट रूपमा देख्न सक्दछौं, जबकि उही समयमा हामीले परमेश्‍वरको धार्मिकता र पवित्रता बुझ्दछौं, परमेश्‍वरले हामीलाई पापमा जिएको घृणा गर्नुहुन्छ र मानव समानतामा बाँच्नको लागि हामीले उहाँको वचनहरू व्यवहारमा उतार्दा र उहाँको वचनहरूअनुसार जिउँदा खुशी हुनुहुन्छ भनेर बुझ्दछौं। यसबाट, हामी परमेश्‍वरले हामीलाई बचाउने अथक प्रयासको कदर गर्न सक्षम हुन्छौं, र हाम्रो हृदयले उहाँलाई सम्मान गर्न बाहेक केही गर्न सक्दैन, हामी हाम्रो भ्रष्ट स्वभावलाई अझ घृणा गर्दछौ, र त्यसपछि हामी सत्यलाई राम्ररी पछ्याउने, पश्चात्ताप र परिवर्तन गर्ने संकल्प गर्न सक्छौं।

मैले एक पटक एउटी सिस्टरले यसबारेमा आफ्ना अनुभवहरू दिएको सुनें। एक दिन, त्यो सिस्टरलाई अचानक चिसो लाग्यो। उनलाई ३९ डिग्रीको ज्वरो आयो र उनले सुई लगाएर औषधी लिएपछि पनि, उनको अवस्था अझै सुध्रिएन। उनी अचम्ममा पर्न बाहेक केही गर्न सकेनन्: “मेरो चिसो सुधार हुँदै गइरहेको छैन, त्यसोभए, के यो मैले परमेश्‍वरको इच्छासँग नमिल्दो हुनेगरी केही गरेकोले गर्दा भएको हो र?” ती सिस्टर परमेश्‍वरको इच्छा खोज्न उहाँको सामु गइन् र उनले विगतका केही दिनहरूको उनको परिस्थितिको चिन्तन गरिन्। उनले सोचे कि उनीले मण्डलीको अगुवाइ ग्रहण गरेदेखि अहिलेसम्म, उनले प्रवचन दिन र केही काम गर्न सकेकी थिइन् र उनले आफ्ना दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूका केही कठिनाइ र समस्याहरू समाधान गर्न सक्षम भएकी थिइन् र त्यसैले उनले उनी सत्यको पछि लाग्नुमा राम्रो, अरू कोही भन्दा पनि उत्तम थिइन् भन्ने महसुस गरिन्, र उनीले आफैंसित धेरै नै खुशी भएको महसुस गरिन् र आफैंलाई धेरै प्रशंसा गरिन्। जब सहकर्मीहरूले उनको काममा केही त्रुटीहरू देखाए, जबकि उनीले सतहमा यो स्वीकारेको देखा पर्‍यो, उनको हृदयले यसलाई स्वीकार गरेन, र कहिलेकाँही उनीले आफ्ना सहकर्मीहरूलाई उनको कामको औचित्य प्रमाणित गर्ने प्रयास गरिन्। जब उनका सहकर्मीहरूले मण्डलीको कामको बारेमा केही व्यावहारिक सुझाव दिए, उनले आफ्ना सहकर्मीहरूको सुझावहरू सत्यको पक्षमा छन् कि छैनन् भनेर खोजी वा मनन गरेनन्, बरु उनी आफ्नै विचारमा अडिग भइन् र उनका सहकर्मीहरूका दृष्टिकोण र विचारहरू अस्वीकार गरिन्। यसले गर्दा उनी आफ्ना सहकर्मीहरूसँग मिलेर काम गर्न असक्षम भए र यसले मण्डलीको काममा अवरोध खडा गर्यो। उनीले आफैंमा चिन्तन गरेपछि ती सिस्टरले महसुस गरिन् कि उनी अत्यन्तै अहंकारी र घमण्डी थिई, उनले सत्यलाई स्वीकार गरेकी वा आज्ञा पालन गरेकी थिइनन्, उनीसँग परमेश्‍वरको भय मान्ने हृदय थिएन र उनको जीवनलाई मात्र नोक्सान भइरहेको थिएन, तर उनीले मण्डलीको काम ढिलाइ गरिरहेकी पनि थिइन्। त्यो सिस्टरले बुझिन कि उनी शैतानले भ्रष्ट पारेको एक व्यक्ति थिई, र यदि यो परमेश्‍वरको मार्गदर्शनको लागि नभएको भए, ऊ कुनै पनि काम गर्न सक्षम हुने थिइन्। उनीले त्यो सानो काम गर्न सक्षम भएकी र आफ्ना केही दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूको कठिनाई र समस्याहरू समाधान गर्न सक्नुको कारण पूर्णतया परमेश्‍वरको काममा निर्भर थियो, र परमेश्‍वरको महिमा चोरी गर्ने उनको प्रयासले उहाँलाई घृणित तुल्यायो। साथै, उक्त सिस्टरले यो कुरा पनि बुझेकी थिइन् कि उनको कर्तव्य पूरा गर्ने क्रममा सत्यको पछि लाग्नु, दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूसँग एकसाथ मिलेर काम गर्नु, सबैले एक अर्काको सामर्थ्यबाट शिक्षा लिनको निम्ति सबैको सामर्थ्यलाई सहन गर्नु र परमेश्‍वरले उनीहरूलाई अह्राउनुभएको काम एकसाथ पूरा गर्न सक्षम पार्नु परमेश्‍वरको इच्छा थियो, केवल त्यस प्रकारले मण्डलीको काम अझ झन झन राम्रोसँग सम्पन्न हुने थियो। उनीले यो कुरा बुझेपछि, ती बहिनीले धेरै लाज र पछुतो महसुस गरिन्, र उनले तुरुन्त पश्चात्ताप गरिन् र आफ्नो पापहरू परमेश्‍वरलाई स्वीकार गरिन्। त्यसपछि उनीले परमेश्‍वरको वचनअनुरूप एक इमान्दार व्यक्ति हुन अभ्यास गरिन् र आफ्ना दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूसँग आफ्नै भ्रष्टताको बारेमा खुल्लम खुल्ला भएकी थिइन्। तत्पश्चात, जब उनले मण्डलीको काम गरिन् र जब उनले सफलतापूर्वक आफ्ना दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूको समस्या समाधान गरिन्, उनले परमेश्‍वरलाई धन्यवाद र प्रसंशा चढाउँथिन् र महिमा परमेश्‍वरकै हुन् भनेर स्वीकार गर्थिन्। उनका सहकर्मीहरूसँग मिलेर काम गरिरहेका बेला, कुनै पनि सहकर्मीको सुझाव सत्यअनुरूप र मण्डलीको कामको लागि फाइदाजनक हुन्थ्यो भने, उनले जहिले पनि स्वीकार गर्थिन्। जब त्यो बहिनीले यस तरीकाले अभ्यास गर्न थालिन्, उनको स्थिति निको पारियो र उनलाई यो बारे पत्तो नभइकन उनको रोग अझ सुधार भयो। यस अनुभवपछि, बहिनीले बुझे कि रोग र पीडाको शोधन मानिसहरूका लागि लाभदायक छ, किनकि वास्तवमा यो मानवको लागि परमेश्‍वरको साँचो प्रेम र सुरक्षा थियो। उनको अनुभवको क्रममा, उनले परमेश्‍वरको धार्मिक स्वभावको बारेमा केही ज्ञान प्राप्त गरे: जब उनी भ्रष्टतामा बाँचिरहेकी थिइन्, उनीले दिशा बदल्नु पर्नेछ भन्ने कुरालाई नजान्नेगरी, परमेश्‍वरले उनको रोगलाई उनलाई अनुशासनमा राख्न प्रयोग गर्नुभयो र उनको हृदय शान्त पार्न र चिन्तन गर्न उनलाई उत्प्रेरित गर्नुभयो; जब उनी परमेश्‍वरतिर फर्किए, परमेश्‍वरले उनलाई अगुवाई गर्नुभयो र उनको आफ्नै भ्रष्ट स्वभाव जान्न र परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्नको लागि अन्तर्दृष्टि दिनुभयो; जब उनले परमेश्‍वरमा पश्चात्ताप गरे र सत्यलाई व्यवहारमा उतार्न थाले, उनले पवित्र आत्माको कामको आनन्द लिइन् र उनको रोग बिस्तारै सुधार हुँदै गयो। ती सिस्टरले बुझिन्‌ कि परमेश्‍वर हाम्रो साथमा हुनुहुन्छ र हामीलाई भ्रष्टताबाट जोगाउन व्यावहारिक रूपमा काम गर्दै हुनुहुन्छ। उनले यो कुरा पनि बुझ्न थालिन् कि जब बिरामी पर्दा हामी परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्दछौं र परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्न सिक्छौं र त्यसमा चिन्तन गरिरहेका हुन्छौं र आफैलाई चिन्छौं, तब हामी यसबाट धेरै पाठ सिक्न सक्छौं—रोग वास्तवमा हाम्रो लागि सत्यमा प्रवेश गर्ने उत्कृष्ट अवसर हो।

४. बिमारीको शोधनको क्रममा, परमेश्‍वरमाथि विश्वास राख्नुहोस् र साक्षी दिनुहोस्

केही भनाइहरू छन् जुनले यसो भन्दछ “जब आमाबुबा लामो समयसम्म बिरामी हुन्छन्, तब सबैभन्दा समर्पित धमर्परायण छोराले पनि उनीहरूको ओछ्यान छोड्छ,” र “समयले व्यक्तिको हृदय प्रकट गर्दछ।” जब हामी केवल बिरामी हुन्छौं, हामीसँग यसबाट पार गर्ने विश्वास बाँकी हुन्छ; हामी परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गर्न सक्छौं र आफैंलाई समस्याहरूको लागि जाँच्न सक्छौं र हामी आफ्नो गलत अवस्थालाई सुधार्नमा ध्यान दिन सक्छौं। तर जब हाम्रो रोग जारी रहन्छ र सुधार हुँदैन, तब हामीले सायद परमेश्‍वरबाट अनुचित मागहरू गर्न थाल्छौं र परमेश्‍वरलाई दोष दिन र गलत अर्थ लगाउन पनि सक्छौं। त्यसोभए हामीले कसरी त्यस्तो अवस्थाको अनुभव गर्नुपर्छ? परमेश्‍वरको इच्छा के हो? परमेश्‍वरको वचनले भन्छ, “अनि तेस्रो भागलाई आगो भएर ल्याउनेछु र तिनीहरूलाई चाँदीलाई झैँ शोधन गर्नेछु, अनि सुनलाई जाँचेझैँ तिनीहरूलाई जाँच्‍नेछु: तिनीहरूले मेरो नाउँ पुकार्नेछन् र म तिनीहरूलाई सुन्‍नेछु” (जकरिया १३:९)। परमेश्‍वरका वचनहरूबाट हामी बुझ्दछौं कि, परमेश्‍वरले हामीलाई बचाउने प्रक्रियाको क्रममा, परमेश्‍वरले हामीलाई परीक्षण र परिमार्जन गर्न सबै प्रकारका परिस्थितिहरूको व्यवस्था गर्नुहुनेछ, जसले हाम्रो भ्रष्ट स्वभाव र हाम्रो विश्वासको अपवित्रताहरूलाई उजागर र शुद्ध पार्नेछ। त्यहि समयमा, उहाँले उहाँमाथिको हाम्रो विश्वास र उहाँप्रतिको प्रेमलाई सिद्ध पार्न परिस्थितिहरूको प्रबन्ध गर्नुहुन्छ। रोगबिमार एक तरिका हो जसमा परमेश्‍वरले हामीलाई शोधन गर्नुहुन्छ र जब हामी यसलाई अनुभव गर्दछौं, हामीले परमेश्‍वरमा हाम्रो विश्वास राख्नुपर्दछ। चाहे हाम्रो रोग सुधार होस् या नहोस्, हामीले परमेश्‍वरबाट अनुचित मागहरू गर्नुहुँदैन, तर सृष्टि गरिएको प्राणीको ठाउँमा खडा हुनुपर्दछ, परमेश्‍वरको योजना र प्रबन्धहरूको अधीनमा बस्नुपर्दछ र परमेश्‍वरको लागि साक्षी दिनुपर्दछ।

बाइबलमा अभिलेख राखिए झैँ, उदाहरणका लागि, अय्यूबले परमेश्‍वरको मार्ग पछ्याए, र ऊ परमेश्‍वरसित डराउँथे र खराबीबाट टाढै बस्थे। परमेश्‍वरले अय्यूबको विश्वासको प्रशंसा गर्नुभयो र अय्यूबलाई उहाँको नजरमा एक सिद्ध मानिस भन्नुभयो। तर शैतान विश्‍वस्त भएन, र त्यसले अय्यूबले परमेश्‍वरलाई इन्कार र विश्वासघात गरोस् भन्ने चाहना गर्यो र त्यसले अय्यूबलाई धेरै चोटि प्रलोभनमा पार्‍यो र उसको टाउकोको टुप्पोदेखि लिएर उसको खुट्टाको पैतालाहरूसम्म उनको शरीरमा पीडादायी फोका फुट्ने तुल्यायो। यद्यपि अय्यूब अत्यन्त पीडामा परेको थियो, उनले परमेश्‍वरलाई कदापि दोष दिएन, बरु त्यस्ता तर्कसंगत कुरा भने, “के हामीले परमेश्‍वरको हातबाट असल कुराचाहिँ ग्रहण गर्ने र खराबीचाहिँ ग्रहण नगर्ने?” (अय्यूब २:१०) र उनी परमेश्‍वरप्रति उनको गवाहीमा दृढ रहे। जब उनले यो परीक्षा भोग्नुपरेको थियो, अय्यूबले पापी रूपमा बोल्नबाट रोक्न सके किनकि, उसको दैनिक जीवनमा, उसले परमेश्‍वरले सृष्टि गर्नुभएका सबै कुरालाई भित्रैबाट सराहना गर्‍यो, परमेश्‍वरको सर्वशक्तिमानता र सार्वभौमिकताका साथै मानवको निम्ति परमेश्‍वर प्रेम; उसलाई राम्ररी थाहा थियो कि ऊ केवल एक सृष्टि गरिएको प्राणी मात्र हो जसले परमेश्‍वरको योजनामा आज्ञा पालन गर्नुपर्दछ। यद्यपि उसको शारीरिक पीडाले गर्दा उसले अविश्‍वसनीय यातना भोग्नुपर्‍यो, ऊ सधैं उसको हृदयमा परमेश्‍वरको भय मान्थ्यो, ऊ आफुमाथी घटेको के हो भन्ने कुरालाई उसको हृदयको गहिराईबाट उसले स्वीकार र आज्ञा पालन गर्न सक्षम भयो, ऊ आफ्नो बिरामीले बाध्य थिएन र अन्तमा, शैतान लज्जित भई भाग्यो। यसकारण परमेश्‍वरले अय्यूबको प्रशंसा गर्नुभयो र उहाँ आकाशमा देखा पर्नुभयो र उनीसँग कुरा गर्नुभयो। अय्यूबको परमेश्‍वरमाथिको विश्वास त्यस्ता परीक्षाहरूमार्फत खपिएको थियो; उसले यस्ता परीक्षाहरूको कदर र आनन्द उठायो र उसको हृदय शान्ति र आनन्दले भरियो। अय्यूबको परीक्षाबाट हामी देख्न सक्छौं कि केही बिमारीहरू परमेश्‍वरकै परीक्षाहरू हुन्, तर हामीमा भ्रष्ट स्वभावहरू भएकाले ती कुरालाई शैतानका प्रलोभनहरू पनि भन्न सकिन्छ। परमेश्‍वरमाथिको हाम्रो विश्वासलाई बिगार्न, हामीलाई परमेश्‍वरलाई दोष दिने बनाउन, परमेश्‍वरलाई धोका दिन र परमेश्‍वरलाई छोड्न शैतानले बिमारीलाई प्रयोग गर्न चाहन्छ। यद्यपि, परमेश्‍वरको बुद्धि शैतानका छलकपटमा आधारित भई अभ्यास गरिन्छ र बिमारीको माध्यमबाट, परमेश्‍वरले उहाँमाथिको हाम्रो विश्वासलाई सिद्ध पार्नुहुन्छ। हामी विश्वास गर्छौं कि हाम्रो भाग्यहरू परमेश्‍वरकै हातमा छन् र हामी कहिले जन्मिन्छौं, कहिले मर्दछौं र कुन बिमारी हुन्छ भन्ने परमेश्‍वरले निर्णय लिनुहुन्छ र यी सबको साथ परमेश्‍वरलाई सुम्पने र उहाँको योजनाको अधीनमा बस्ने छनौट गर्नु हामीले गर्न सक्ने उत्तम विकल्प हो। यस प्रकार, हामी परमेश्‍वरको योजना र प्रबन्धहरूको अधीनमा बस्न सक्छौं, हामी अब बिमारीले बाध्य हुदैनौं, र हामी परमेश्‍वरको आराधाना गर्न सृष्टि गरिएको प्राणीको ठाउँमा खडा हुन सक्छौं; हामी परमेश्‍वरसँग नजिक हुनुपर्ने जस्तै हामी अझ नजिक हुन सक्दछौं र हामीले लाग्नुपर्ने जस्तै हामीले सत्यको पछि राम्ररी लाग्नुपर्दछ; हामी सृष्टि गरिएको प्राणीको कर्तव्य पुरा गर्नमा दृढ रहन सक्दछौं र हाम्रो बिमारीलाई परमेश्‍वरले लैजानु भएपनि वा नलैजानु भएपनि हामी शान्तपूर्वक यसको सामना गर्न सक्छौं; यद्यपि हामी जीवनभर बिरामी भएपनि, हामी गुनासो गर्नेछैनौं। यो हामीले परमेश्‍वरसामु स्वीकार्नुपर्ने गवाही हो, र यसरी अभ्यास गर्दा हाम्रो हृदयले सहज र शान्त महसुस गर्नेछ।

अन्तमा, हामीले यो याद राख्नुपर्दछ, जब हामी बिरामी हुन्छौं, तब हामीले आफैंलाई जाँच गर्छौं र परमेश्‍वरको कामको अनुभव लिन्छौं, हामी चिकित्सा सहायता लिने छनौट गर्न सक्दछौं वा हाम्रो विश्वासमा भर पर्दै यसलाई पार गर्न सक्छौ—यस बारे कुनै नियमहरू छैनन्। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यो हो कि हामी यसबाट सत्य प्राप्त गर्न सक्षम हुन्छौ र हाम्रो जीवनले केही प्रगति देख्दछ र केही परिणामहरू प्राप्त गर्दछ।

दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरू, यस संसारमा जीइरहदा हामीले हरेक दिन कहिल्यै अपेक्षा नगरिएका कुराहरू सामना गर्नेछौ, जस्तै रोगको यातना, जीवनका कमजोरीहरू, हाम्रा परिवारहरूको सतावत र सांसारिक मानिसहरूको तिरस्कार, र यस्तै। ईसाईहरू भएको नाताले, हामीले कसरी परमेश्‍वरको इच्छालाई खोज्नुपर्दछ र बुझ्नुपर्दछ र सबै प्रकारका परीक्षाहरूमा सत्य प्राप्त गर्न पाठहरू सिक्नुपर्दछ भन्ने कुरा हामीले खोज्नुपर्ने र त्यसमा प्रवेश गर्नुपर्ने कुरा हुन्। मलाई आशा छ कि माथी सङ्गति गरेका अभ्यासको चार सिद्धान्तले तपाईंलाई बिरामीको अवरोध पार गर्न मद्दत गर्दछ, र म वास्तवमा दाजुभाइ तथा दिदीबहिनीहरूले परमेश्‍वरको इच्छा बुझ्न, सत्य प्राप्त गर्न र हरेक परीक्षामा साक्षी दिन सक्छन् भन्ने आशा गर्दछु। परमेश्‍वरले हामीलाई मार्गदर्शन गरून् र आशिष दिऊन्। आमेन।