बाइ याङ, चीन

म १५ वर्षकी हुँदा मेरा बुबा अचानक रोग लागेर बित्नुभो। मेरी आमा यो झट्का सहन नसकेर थला पर्नुभयो। हामीलाई कठिनाइमुक्त पार्नुपर्ने चिन्ताले हाम्रा आफन्तहरू कोही पनि हामीलाई मद्दत गर्न आएनन्, र म आशाहीन भएँ। मेरा बुबा बितिसक्नुभएकाले, यदि आमालाई केही भइहाल्यो भने म र मेरी बहिनीले के गर्ने होला भनेर मलाई थाहा थिएन। पछि, एउटा व्यक्तिले हामीलाई प्रभु येशूको सुसमाचार सुनाए। प्रभुको अनुग्रहले गर्दा दुइटा भेलामा जानेबित्तिकै मेरी आमाको स्वास्थ्यमा सुधार आयो। हामी यसरी नै प्रभुमा विश्वास गर्न पुग्यौँ। जब मैले मानवजातिलाई छुटकारा दिन उहाँलाई क्रुसमा टाँगिएको कुरा थाहा पाएँ, म परमेश्वरको महान प्रेमले प्रभावित भएँ। प्रभु येशूले उहाँका अनुयायीहरूलाई भन्नुभयो: “मलाई पछ्याओ” (यूहन्‍ना १:४३), र, “तिमीहरूले ममा शान्ति पाउन सक भनेर मैले तिमीहरूलाई यी कुराहरू भनेको छु। संसारमा तिमीहरूलाई संकष्ट हुनेछ: तर उत्साहित होओ; मैले संसारलाई विजय गरेको छु” (यूहन्‍ना १६:३३)। यी वचनहरूले मलाई धेरै ढाडस दिए। आफ्नो जीवन प्रभुलाई समर्पित गरेका पश्चिमा राष्ट्रका प्रचारकहरूको अनुभवबारे सुन्दा म निकै प्रेरित भएँ, त्यसैले मैले आफूलाई उहाँको निम्ति समर्पित गर्ने र अझ धेरै मानिसहरूलाई सुसमाचार सुनाउने सङ्कल्प गरेँ। त्यतिखेर, मलाई कुनै पनि सांसारिक खोजीको केही अर्थ छैन भन्ने लाग्थ्यो प्रभुलाई पछ्याउनु, उहाँका निम्ति काम गर्नु र प्रचार गर्नु, र उहाँसामुन्ने अझै मानिसहरू ल्याउनु मात्र अर्थपूर्ण र सार्थक लाग्थ्यो। म प्रायजसो घर छोडेर प्रचार गर्न र प्रभुको निम्ति काम गर्न जाने दिनको प्रतीक्षा गर्थेँ। यो कुरा थाहा पाएपछि मेरी आमाले मलाई गाली गर्नुभयो, “तँ कसरी यति मूर्ख भएकी? तँ त्यसको निम्ति किन प्रार्थना गर्छेस्? तैँले प्रभुमा विश्वास गर्नुपर्छ, तर आफ्नो पढाइ त्याग्न मिल्दैन! तँ भर्खरै हाइ स्कूल प्रवेश गरेकी छेस्, तैँले आफ्नो शिक्षामा ध्यान दिनुपर्छ। तँ सफल भइनस् भने हाम्रा आफन्तले तेरो बारेमा राम्रो सोच्नेछैनन्।” यो कुराले म हिचकिचाएँ। मैले सोचेँ, “उहाँले ठिक भन्नुभएको हो। मेरा परिवारको सबै आशा मैमाथि छ। यदि मैले आफ्नो पढाइ छाडेर सुसमाचार प्रचार गर्न थालेँ भने, मेरी आमाले निकै चित्त दुखाउनुहुनेछ। हामीलाई पाल्न नै उहाँलाई धौधौ परेको छ, म उहाँलाई थप पीडा दिन सक्दिनँ।” त्यसैले मैले प्रचार गर्ने र परमेश्वरको निम्ति काम गर्ने चाहना चुपचाप दबाइदिएँ।

२००१ को जुलाइमा, जब मैले भर्खरै कलेजको प्रवेश परीक्षा दिएकी थिएँ, मैले राज्यको सुसमाचार प्रचार गरिरहेका केही ब्रदर-सिस्टरहरू भेटेँ। सर्वशक्तिमान् परमेश्वरका वचनहरू पढेर, म र मेरी बहिनीले सर्वशक्तिमान् परमेश्वर नै प्रभु येशूको पुनरागमन हुनुहुन्छ भन्ने निर्क्यौल गर्‍यौँ। म पुलकित भएँ। अन्तत: मैले लामो समयदेखि प्रतीक्षा गरेको प्रभुको पुनरागमन भएको थियो, र परमेश्वरले मलाई उहाँको सोर सुन्न अनि उहाँको व्यक्तिगत मार्गदर्शन र मुक्ति स्विकार्न दिएर साँच्चिकै ठूलो अनुग्रह देखाइरहनुभएको थियो। बाइबल पढ्दा, म प्रभुका अनुयायीहरूको डाहा गर्ने गर्थेँ किनकि उनीहरूले सधैँ उहाँका शिक्षा सुन्न सक्थे। मैले म उनीहरू जतिकै भाग्यमानी हुनेछु भनेर कहिल्यै कल्पना गरेकी थिइनँ। तर प्रभुको देखापराइको अभिलाषा राखेका धेरै मानिसहरूलाई उहाँको पुनरागमन भएको अझै थाहा थिएन। मैले उनीहरूलेभन्दा पहिले यो महान् समाचार सुनेकाले मलाई मैले चाँडो राज्यको सुसमाचार प्रचार गर्नुपर्छ भन्ने थाहा थियो। मैले सोचेँ: “म कलेज गइनँ भने निकै राम्रो हुनेछ। त्यसपछि मसित आमालाई म बाहिर सुसमाचार प्रचार गर्न जाँदैछु भन्ने उत्तम बहाना हुनेछ।”

एक हप्ता नाघेपछि, मेरा शिक्षकले रोमाञ्चित भएर मैले एउटा राम्रो कलेजमा भर्ना पाएको कुरा सुनाए। मेरा सहपाठीहरूले यसो भन्दै मेरो प्रशंसा गरे, “तिनीहरूले हाम्रो प्रदेशका हजारौँ आवेदकहरूमध्ये दस जनाको मात्र भर्ना लिए। तिमीले निकै राम्रो गरेर त्यो कलेजमा भर्ना पाएकी छ्यौ।” यो सुनेर मेरी आमा ज्यादै खुसी देखिनुभयो, तर मलाई अत्यन्तै नरमाइलो लाग्यो। म निश्चित थिएँ कि उहाँले मलाई पढाइ त्यागेर सुसमाचार प्रचार गर्न दिनुहुनेछैन। मैले कलेजमा भर्ना पाएको थाहा पाएर मेरा सबै आफन्त मलाई बधाई दिन आए। जब मैले मेरी आमा उनीहरूसित खुसीका साथ कुरा गरिरहेको देखेँ, तब मैले थाहा पाएँ कि मैले कलेजमा भर्ना पाएकाले हाम्रा आफन्तले उनलाई अझ बढी आदर गर्छन्, र उहाँलाई ममाथि धेरै गर्व थियो। यदि मैले कलेज नजाने निर्णय गरेेँ भने, मेरी आमालाई पक्कै आघात पुग्थ्यो र हाम्रा सबै आफन्तहरूले हाम्रो परिवारलाई फेरि पहिलेकै जस्तो हेयको दृष्टिले हेर्नेथिए। मैले हाम्रा आफन्तले हाम्रो उपहास गर्दा मेरी आमाले बिलौना गरेको सम्झेँ, मैले सोचेँ: “हामीलाई हुर्काउन आमालाई निकै कठिन भएको थियो। यदि मैले उहाँले चाहनुभएको काम गरिनँ भने, के मैले उहाँलाई निराश पार्नेछैनँ र?” त्यसैले, मलाई मसँग विकल्प नै छैन भन्ने लाग्यो: म कलेज जानैपर्यो। कलेज जान थालेपछि, मैले गरिब र सम्पन्न विद्यार्थीबीच ठूलो अन्तर रहेछ भन्ने थाहा पाएँ। सम्पन्न परिवारका छोराछोरीहरू गरिब विद्यार्थीहरूलाई हेयका नजरले हेर्थे र कामहरू अह्राउँथे। मेरा सहपाठीहरू एकअर्कालाई छल्ने र प्रयोग गर्ने काम मात्र गरिरहेका हुन्थे, र मैले इमानदारीका साथ बोल्न र विश्वास गर्न सक्ने कोही पनि थिएन। यो सबै कुराले मलाई घिन लाग्यो, मलाई मण्डली जीवनको याद आउन थाल्यो र घरका दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूको झनै बढी याद आउँथ्यो। म कलेज छाडेर उनीहरूकहाँ जान तड्पिएँ।

कलेज जीवनमा तीन महिनाभन्दा बढीको सङ्घर्षपछि, जाडो बिदा भयो, र म फेरि मण्डली जीवनमा फर्कन सकेँ। म अत्यन्तै खुसी थिएँ, र मैले जे परे पर्ला म कलेज त्याग्दैछु भनेर आमालाई भन्ने निधो गरेँ।

घर फर्केको पहिलो दिन, मैले परमेश्वरका वचनको एउटा भजन सुनेँ: खोट विनाको शुद्ध प्रेम

१  “प्रेम” को परिभाषाअनुसार यो एक स्नेह हो, जुन शुद्ध र दोषरहित हुन्छ जहाँ तँ प्रेम गर्न, अनुभव गर्न र विचारमग्न हुन आफ्नो हृदय प्रयोग गर्छस्। प्रेममा कुनै सर्तहरू हुँदैनन्, कुनै अवरोधहरू हुँदैनन् र कुनै दूरी पनि हुँदैन। प्रेममा कुनै शङ्का हुँदैन, कुनै छलकपट हुँदैन र कुनै धूर्तता पनि हुँदैन। प्रेममा कुनै लेनदेन हुँदैन र केही कुरा पनि अपवित्र हुँदैन। यदि तैँले प्रेम गर्छस् भने, छलकपट गर्दैनस्, गुनासो गर्दैनस्, धोका दिँदैनस्, विद्रोह गर्दैनस्, धुत्ने वा कुनै कुरा प्राप्त गर्ने अथवा निश्चित मात्रामा केही पाउने प्रयास गर्दैनस्।

२  “प्रेम” को परिभाषाअनुसार यो एक स्नेह हो, जुन शुद्ध र दोषरहित हुन्छ जहाँ तँ प्रेम गर्न, अनुभव गर्न र विचारमग्न हुन आफ्नो हृदय प्रयोग गर्छस्। प्रेममा कुनै सर्तहरू हुँदैनन्, कुनै अवरोधहरू हुँदैनन् र कुनै दूरी पनि हुँदैन। प्रेममा कुनै शङ्का हुँदैन, कुनै छलकपट हुँदैन र कुनै धूर्तता पनि हुँदैन। प्रेममा कुनै लेनदेन हुँदैन र केही कुरा पनि अपवित्र हुँदैन। यदि तैँले प्रेम गरिस् भने, खुसीसाथ आफूलाई समर्पण गर्नेछस्, खुसी र दुःख सहनेछस्, तँ मेरो अनुकूल हुनेछस्, मेरा लागि आफूसँग भएका सम्पूर्ण कुरा त्याग्नेछस्, आफ्‍नो परिवार, आफ्‍नो भविष्य, आफ्‍नो यौवन र आफ्‍नो विवाह त्याग्नेछस्। होइन भने, तेरो प्रेम कत्ति पनि प्रेम हुनेछैन, तर त्यो त केवल छलकपट र धोका हुनेछ!

—वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। धेरैलाई बोलाइन्छ, तर थोरैलाई चुनिन्छ

परमेश्वरका वचनहरूले मलाई अत्यन्तै प्रभावित र प्रेरित गरे, तर मलाई पछुतो र दोषी पनि महसुस भयो। मैले आफ्नो सारा जीवन परमेश्वरलाई पछ्याएर बिताउने, उहाँको ज्ञान पछ्याउने र उहाँलाई प्रेम गर्ने सङ्कल्प गरेँ। प्रेममा छली वा धोका हुँदैन। यदि तिमी उहाँलाई साँच्चिकै प्रेम गर्छौ भने, तिमी उहाँप्रति समर्पित हुनेछौ र उहाँका निम्ति सबथोक त्याग्नेछौ। तर उहाँप्रतिको मेरो प्रेम शब्दमै सीमित थियो। ठोस परिस्थितिमा म मेरा परिवार र आमासँगको मेरो भावनात्मक नाताबारे मात्र सोच्थेँ। त्यसमा प्रेम कहाँ थियो? म त परमेश्वरलाई छल्ने र धोका दिने काम मात्र गरिरहेकी थिएँ। त्यसपछि मैले परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेँ: “परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्न इच्‍छा गर्ने हरेकको लागि प्राप्त गर्न नसकिने सत्यताहरू छैनन्‌ र तिनीहरू दह्रिलो गरी खडा हुन नसक्‍ने कुनै न्याय छैन। तैँले आफ्‍नो जीवन कसरी जिउनुपर्छ? तैँले परमेश्‍वरलाई कसरी प्रेम गर्नुपर्छ र उहाँका अभिप्रायहरू पूरा गर्नका लागि कसरी यो प्रेमको प्रयोग गर्नुपर्छ? तेरो जीवनमा योभन्दा ठूलो विषय अरू कुनै छैन। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा, तँसँग यस किसिमका आकांक्षाहरू र दृढता हुनैपर्छ, र तँ मेरुदण्ड नभएका, दुर्बल व्यक्तिहरूजस्तो बन्‍नु हुँदैन। अर्थपूर्ण जीवनको अनुभव र अर्थपूर्ण सत्यताहरूको अनुभव कसरी गर्ने त्यो तैँले सिक्‍नैपर्छ, र आफैलाई त्यसरी आलटाल गर्ने व्यवहार गर्नु हुँदैन। तैँले महसुस नै गर्न नपाई, तेरो जीवनले तँलाई छोडेर जानेछ; त्यसपछि के तैँले परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्ने अर्को मौका पाउनेछस्? के मरेपछि मानिसले परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्न सक्छ? तँसँग पनि पत्रुसको जस्ता आकांक्षाहरू र विवेक हुनुपर्छ; तेरो जीवन अर्थपूर्ण हुनैपर्छ, र तैँले आफैसँग खेलबाड गर्नु हुँदैन। मानवको रूपमा र परमेश्‍वरको खोजी गर्ने व्यक्तिको रूपमा, तैँले आफ्‍नो जीवनलाई कस्तो व्यवहार गर्छस्, तैँले आफैलाई परमेश्‍वरमा कसरी समर्पण गर्नुपर्छ, परमेश्‍वरमा तैँले कसरी अझै अर्थपूर्ण विश्‍वास राख्‍नुपर्छ, र परमेश्‍वरलाई तैँले प्रेम गर्ने हुनाले उहाँलाई अझै शुद्ध, अझै सुन्दर, अझै असल तरिकाले तैँले कसरी प्रेम गर्नुपर्छ भन्‍नेबारेमा होसियारीसाथ विचार गर्न तँ सक्षम हुनुपर्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। पत्रुसका अनुभवहरू: सजाय र न्यायसम्‍बन्धी उनको ज्ञान)। मैले मानिसका लागि परमेश्वरका आशाहरू उहाँका वचनहरूमार्फत अनुभूत गरेँ। जीवनमा एकपटक पनि परमेश्वरलाई बिरलै भेट्न सकिन्छ। दुईहजार वर्षअघि, प्रभु येशूका अनुयायीहरूले उहाँलाई भेटे, र अहिले, दुईहजार वर्षपछि, परमेश्वरले मलाई उहाँलाई पछ्याउने, उहाँको ज्ञान खोज्ने, र उहाँलाई प्रेम गर्ने जीवनमा एकपटक मात्र आउने मौका दिँदै हुनुहुन्थ्यो। यदि मैले आमासँगको भावनात्मक नातालाई जित्न नसकेर अनि उहाँको चित्त दुखाउने डरले शैतानको सांसारिक मार्ग पछ्याइरहेको भए, के मैले आफ्नो समय खेर फालिरहेकी हुन्थिनँ र? मैले पत्रुसबारे सोचेँ। उनका आमाबुबा पनि उनी एक अधिकारी बनेको चाहन्थे तर उनी उनीहरूसँगको भावनात्मक नाताले बाँधिएका थिएनन्। उनले परमेश्वरलाई पछ्याउन रोजे र उहाँलाई प्रेम गर्न खोजे र अन्त्यमा, उनी प्रभुद्वारा सिद्ध तुल्याइए। मलाई थाहा थियो कि मैले पत्रुसको उदाहरण पछ्याउनुपर्छ र परमेश्वरको ज्ञान र प्रेम खोज्नुपर्छ। त्यो नै सबभन्दा अर्थपूर्ण जीवन हो। त्यसपछि, म आमासँगको भावनात्मक सम्बन्धद्वारा बाँधिन छाडेँ।

फेरि स्कूल सुरु हुने अघिल्लो दिन, मैले आमालाई इमानदारीका साथ भनेँ, “म फर्केर कलेज जान चाहन्नँ।” यो सुनेपछि उहाँले तुरुन्तै यसो भन्दै मलाई गाली गर्नुभयो, “मलाई थाहा छ तँ स्कूल त्यागेर परमेश्वरमा विश्वास गर्न चाहन्छेस्, तर तैँले त्यसो गर्न मिल्दैन, त्यस्तो कुरा बिर्सिदे!” मैले भनेँ, “हामी सबैलाई परमेश्वरले बनाउनुभएको हो। हामीले उहाँलाई आराधना गर्नुपर्छ। स्वर्गले त्यही कुरा तोकेको छ। बाइबलले पनि हामीलाई यस्तो सिकाउँछ: ‘संसारलाई अनि संसारका वस्तुहरूलाई प्रेम नगर। यदि कुनै मानिसले संसारलाई प्रेम गर्छ भने, ऊसँग पिताप्रतिको प्रेम हुँदैन’ (१ यूहन्‍ना २:१५)। हामी परमेश्वरका विश्वासीहरू सांसारिक सम्भावनाहरूको खोजीमा अधर्मी मार्गमा हिँड्नु हुँदैन। परमेश्वरको इच्छा यो होइन। म परमेश्वरलाई पछ्याउन र आफ्नो कर्तव्य निर्वाह गर्न चाहन्छु।” त्यसपछि मेरी आमाले भन्नुभयो, “हामी अरू परिवारजस्ता हैनौँ। तेरो बुबा कलिलै उमेरमा बिते, हामीसँग पैसा छैन, र हाम्रा आफन्तहरू हामीलाई हेयको दृष्टिले हेर्छन्। म यतिका वर्षसम्म केका लागि दु:ख भोगिरहेकी र पसिना बगाइरहेकी छु? मैले तँ कलेज जान, सफल हुन, र राम्रो जीवन जिउन सक् भनेर यसो गरेकी हुँ! मैले धेरै कठिनाइ भोगेकी छु। तँ अन्तिम रेखामा पुग्नै लागेकी छेस् तर दौड त्याग्न चाहन्छेस्। तैँले कसरी यसरी मेरो चित्त दुखाउन सकेकी?” उहाँले त्यसो भन्दा म कमजोर हुन थालेँ। मैले सोचेँ: “उहाँ ठिक भन्दै हुनुहुन्छ। यदि मैले कलेज सकाएर राम्रो जागिर पाएँ भने, हाम्रो परिवारसित पैसा हुनेछ, र आफन्तले मेरी आमालाई हेयको दृष्टिले हेर्न छाड्नेछन्।” तर त्यसपछि मलाई लाग्यो: “हामी राम्रो भौतिक जीवन जिउँछौँ र मानिसहरूले हामीलाई आदर गर्छन् होला, तर त्यसको के अर्थ? परमेश्वरको काम सकिएपछि, शैतानको यो संसार नष्ट हुनेछ। ख्रीष्टको राज्य मात्र बाँकी रहनेछ, र सबै सुख र आडम्बरहरू एकै झट्कामा हराउनेछन्।” त्यसैले मैले आमालाई भनेँ, “हामी यस धर्तीका क्षणिक बासिन्दा मात्र हौँ। हामीले जति परिश्रम गरे पनि, वा जति राम्रो जीवन जिए पनि, परमेश्वरको मुक्तिको काम सकिएपछि, मानवजातिले ठूला विपत्तिहरू सामना गर्नेछन् र हाम्रा यी ‘राम्रा’ जीवनहरू नष्ट हुनेछन्। हामीसँग जति नै पैसा भए पनि, हामी त्यसलाई प्रयोग गर्न सक्नेछैनौँ। प्रभु येशूले भन्‍नुभयो: ‘यदि मानिसले सारा संसार पाएर आफ्नै प्राण गुमायो भने, उसलाई के फाइदा हुन्छ? अथवा आफ्नो प्राणको साटो मानिसले के दिन सक्छ?’ (मत्ती १६:२६)।” आमाले यसो भन्दै मेरो कुरा काट्नुभयो, “तैँले परमेश्वरमा विश्वास गरेकोमा मेरो विरोध छैन। त्यसबारे त्यति गम्भीर चाहिँ नहो। तैँले परमेश्वरमा विश्वास गर्नुपर्छ, तर संसारलाई पूर्ण रूपमा नत्याग्, नत्र तेरो जीवन कसरी सुखी हुनेछ? मैले पैसा नकमाइकन तिमीहरू दुवैलाई कसरी हुर्काउन सक्थेँ?” उहाँले यसो भनेपछि मलाई थाहा भयो कि परमेश्वरमाथिको उहाँको आस्था शब्दमै सीमित रहेछ। उहाँका दुइटै नाउमा खुट्टा रहेछ: उहाँ परमेश्वरमा विश्वास गर्न र आशिष् प्राप्त गर्न चाहनुहुन्थ्यो, तर उहाँ संसारलाई पनि चाहनुहुन्थ्यो। मैले उनलाई यसो भनेर मनाउने कोसिस मात्र गर्न सक्थेँ, “परमेश्वरको आशिषविना, मानिसहरू जति परिश्रम गरे पनि सम्पन्न बन्न सक्दैनन्। हामीसँग जीवनमा कति सम्पत्ति हुन्छ भन्ने कुरा परमेश्वरले तोक्नुहुन्छ, र सत्यताविना, जति नै धन भए पनि त्यो अर्थहीन हुन्छ।” उहाँ कुरै सुन्नुहुन्नथ्यो र मेरा इच्छाहरूको विरोध गर्न दृढनिश्चयी हुनुहुन्थ्यो। त्यसपछि उहाँले आफन्तहरू बोलाउनुभयो, र उनीहरूलाई मलाई फकाउन अनुरोध गर्नुभयो। मेरी आमाले आफ्नो अडान नछाडेको देखेर म साँच्चिकै उदास भएँ। त्यसपछि के होला भनेर मलाई केही थाहा थिएन, त्यसैले मैले हतारमा परमेश्वरलाई मौन प्रार्थना गरेँ, र मलाई रक्षा गर्नुहोस् भनी अनुरोध गरेँ ताकि म आफ्नो अडानमा अडिग रहन सकूँ।

एकैछिनमा, मेरा सबै आफन्तहरू आइपुगेका थिए। काकाले आइपुग्नेबित्तिकै रिसाएर भने “यो परमेश्वरको कुरा के हो? तेरो अन्धविश्वास गर्ने उमेर पुगेको छैन!” काकीले भनिन्, “तेरी आमाले तेरै राम्रो होस् भन्ने चाहन्छिन्।” एकपछि अर्को गर्दै उनीहरू सबै मिलेर मलाई गाली गर्न थाले। मलाई उनीहरू नास्तिक हुन्, र मैले जे भने पनि उनीहरूले सुन्नेछैनन् भन्ने थाहा थियो। यदि मैले बोलेँ भने उनीहरूले परमेश्वरबारे झनै निन्दात्मक र प्रतिरोधी कुराहरू भन्नेथिए, त्यसैले मैले केही पनि भनिनँ। मैले काकाले एक्कासी क्रोधित भएर आमालाई यसो भन्छन् भन्ने अपेक्षा गरेकी थिइनँ, “ऊ विपत्तिमा परेर मर्ने डरले परमेश्वरमा विश्वास गर्छे, त्यसैले उसलाई विपत्ति आउनुपहिले नै मर्न दिनू। प्रहरी बोलाएर उसलाई विद्युतीय लाठीले पिट्न दिनू, त्यति गरेपछि पनि उसले विश्वास गर्छे कि हेर्नू!” मेरा आफ्नै काकाले यस्तो निर्मम कुरा भन्नुहुन्छ भनेर मैले कहिल्यै सोचेकी थिइनँ। मैले सोचेँ: “के यो मेरो आफन्त हो, कि दियाबलस?” अचानक मेरी आमाले यसो भन्दै थप्नुभयो, “उसलाई अनुशासन चाहिएको हो, ऊ साह्रै अनाज्ञाकारी छे!” उहाँले उनीहरूको पक्षमा लागेर मलाई आस्था त्याग्न लगाउने कोसिस गरेको देखेर मेरो मुटु चिरा पर्‍यो। त्यसपछि काकाको छोराले भन्यो, “यदि तिमी विश्वास गर्न छाडेर कलेजको पढाइ सकाउनमा ध्यान दिन्छौ भने, हामी सबैले तिमीलाई साथ दिनेछौँ। हामी तिमीलाई तिम्री आमाको हेरचाह गर्न मद्दत गर्नेछौँ र तिम्री बहिनीलाई राम्रो जागिर खोज्न मद्दत गर्नेछौँ। तर यदि तिमी आफ्नो आस्थालाई जारी राख्छ्यौ भने, हामी तिम्रो परिवारसँगको सबै सम्बन्ध तोड्नेछौँ, त्यसपश्चात, तिमीलाई जस्तोसुकै कठिनाइ आइपरे पनि, हामी तिमीहरू कसैलाई मद्दत गर्नेछैनौँ। हामी उप्रान्त परिवार रहनेछैनौँ। ध्यानपूर्वक सोच!” म उसले मलाई ख्रीष्टलाई पछ्याउन छोड्न मात्र लगाउन चाहेको हो भन्नेमा निश्चित थिएँ। मैले तीन वर्षसम्म हाइ स्कूलमा अध्ययन गर्ने क्रममा उनीहरू कसैले पनि हामीलाई मद्दत गरेका थिएनन्! अहिले मैले परमेश्वरलाई पछ्याएर सही मार्गमा हिँड्न चाहँदा, उनीहरू सबै मलाई रोक्न, र “मिठा” कुरा गरेर विचलित पार्न आएका थिए। यो शैतानको योजना थियो, र म त्यसमा पर्न सक्थिनँ। तर त्यसपछि मलाई लाग्यो: “यदि म सााँच्चिकै फर्केर कलेज गइनँ भने, मेरी आमालाई धेरै चित्त दुख्नेछ। विगतका दिनहरूमा उहाँले दु:ख भोग्नुसम्म भोग्नुभएको छ। यदि मैले उहाँलाई थप पीडा दिएँ भने मैले आफूलाई कसरी माफ गर्नु?” यो सोचेर, मैले हतारमा परमेश्वरलाई मौन प्रार्थना गरेँ, “प्रिय परमेश्वर, मलाई थाहा छ कि तपाईंलाई पछ्याउनु र सत्यता पछ्याउनु नै सही मार्ग हो, तर आमाबारे सोच्दा ममा द्वन्द्व उत्पन्न हुन्छ। के गर्नुपर्छ, मलाई थाहै छैन। कृपया मलाई अन्तर्दृष्टि दिएर मद्दत गर्नुहोस्।” पछि, मैले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरका यी वचनहरू सम्झेँ: “एक व्यक्तिले जति दुःख भोग्नुपर्छ र उनीहरूले आफ्नो मार्गमा जति दूरी हिँड्नु पर्ने हुन्छ त्यो परमेश्‍वरद्वारा तोकिएको हुन्छ, र कसैले पनि अरू कसैलाई वास्तवमा सहायता गर्न सक्दैन” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। मार्ग … (६))। मैले अचानक बुझेँ। मैले सोचेँ, “हो, हरव्यक्तिले कति दु:ख भोग्नुपर्छ भनेर परमेश्वरले तोक्नुहुन्छ। यो कुनै व्यक्तिले तय गर्न सक्ने कुरा होइन, र म धेरै पैसा कमाएर आमाको हातमा थमाइदिएर मात्र उनको दु:ख कम गर्न वा रोक्न सक्दिनँ। हाम्रो पीडाको जड भनेको शैतानको भ्रष्टता अनि हामीभित्रका सबै शैतानी विष र अनियन्त्रित चाहनाहरू हुन्। यदि मानिसहरू शुद्ध हुनका निम्ति परमेश्वरलाई आराधना गर्दैनन् र उहाँको न्याय स्विकार्दैनन् भने, तिनीहरू कहिल्यै पीडामुक्त हुनेछैनन्। तर जब मानिसहरू परमेश्वरमा विश्वास गर्छन् र सत्यता पछ्याउँछन्, तब तिनीहरूले थोरै शारीरिक पीडा भोगे पनि, यदि तिनीहरू सत्यता बुझ्न, आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्न, परमेश्वरलाई साक्षी दिन, शान्ति र खुसी भेट्टाउन, शैतानद्वारा मूर्ख र भ्रष्ट तुल्याइनबाट जोगिन, अनि स्वतन्त्रता र मुक्ति पाउन सक्छन् भने, तिनीहरूको जीवन सबभन्दा सुखी हुनेछ। म मेहनतका साथ पढ्दा, धेरै पैसा कमाउँदा, र अरूबाट इज्जत पाउँदा मेरी आमाको दु:ख कम हुनेछ भन्ठान्थेँ। तर त्यो बेतुके कुरा थियो। म झण्डै शैतानको पासोमा परेँ।” यी कुराहरू सोचेर मेरो सङ्कल्प बलियो बन्यो। तिनीहरूले जस्तोसुकै निन्दात्मक र अपमानी कुराहरू भने पनि, त्यसले मलाई असर गर्दैनथ्यो। म मौन बसेको देखेर, मेरी आमा निकै रिसाउनुभयो। उहाँले मलाई धकेलेर ओछ्यानमा हुत्याउनुभयो। म उहाँले मलाई त्यसो गरेको देखेर छक्क परेँ। म निकै निराश भएँ र मैले आँशु थाम्नै सकिनँ। मैले मौन रूपमा परमेश्वरलाई प्रार्थना गरिरहेँ, र मलाई राख्नुहोस् भनेर अनुरोध गरेँ, ताकि म यी परिस्थितिहरूमा आफ्नो गवाहीमा खरो उत्रन अनि पारिवारिक प्रभावमा नपर्न सकूँ। मैले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा सोचेँ: “तिनीहरूमा तिनीहरूले अहिले रोजेको सत्यताको मार्गलाई निरन्तरता दिने धैर्य हुनुपर्छ—तिनीहरूको सम्पूर्ण जीवन मेरो निम्ति खर्च गर्ने तिनीहरूको इच्छालाई महसुस गर्न। तिनीहरू सत्यतारहित हुनु हुँदैन, न त तिनीहरूले ढोँगीपन र अधर्म नै लुकाउनु हुन्छ—तिनीहरू उचित अडानमा बलियोसँग खडा हुनुपर्छ। तिनीहरू त्यतिकै बहकिनु हुँदैन, तर न्याय तथा सत्यताको निम्ति बलिदानहरू गर्ने र संघर्ष गर्न साहस गर्ने आत्मा तिनीहरूमा हुनुपर्छ। अन्धकारका शक्तिहरूको थिचोमिचोको शिकार नहुने र आफ्‍नो अस्तित्वको महत्त्वलाई रूपान्तरण गर्ने साहस जवान मानिसहरूमा हुनुपर्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। जवान र वृद्धको निम्ति वचनहरू)। परमेश्वरका वचनहरूले मलाई मैले रोजेको मार्गमा अडिग रहने आस्था, बल र आत्मविश्वास दिए।

त्यसपछि, मेरी आमा काममा जान छोड्नुभयो र घरमै बसेर म र मेरी बहिनीमाथि कडा निगरानी राख्न थाल्नुभयो। उहाँले मेरा सामानहरू खोतलेर परमेश्वरका वचनका पुस्तक र भजनका चक्काहरू खोज्नुभयो र रिसाउँदै भन्नुभयो, “अबदेखि, तिमीहरू दुवैलाई भेलाहरूमा जाने अनुमति छैन। म घरमै बसेर तिमीहरूको निगरानी गर्नेछु, र तिमीहरू जहाँ गए पनि पछि लाग्नेछु। म तिमीहरूको भेला हुने ठाउँ पत्ता लगाउनेछु!” मलाई नजरबन्दमा राखिएको अनुभूति भयो। म परमेश्वरका वचनहरू पढ्न सक्दिनथेँ र बहिनीसित हाम्रो आस्थाबारे कुरा गर्ने आँट गर्दिनथेँ, मण्डली जीवन जिउने त परको कुरा। यो साह्रै अत्यास लाग्दो थियो। मैले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरिरहेँ, र हामीलाई उम्कने मार्ग देखाउनुहोस् भनी अनुरोध गरेँ। केही दिनपछि मध्यान्हमा आमा नुहाइरहनुभएको थियो, त्यही मौकामा म सिस्टर ताङ हुइको घरतिर दौडेँ, उनी हाम्रा मण्डलीका अगुवा थिइन्। मैले उनलाई घटना र त्यसबारे मेरा सोचहरू सुनाएँ। मैले भनेँ, “परमेश्वरलाई पछ्याउनु नै ज्योति र मुक्तिको मार्ग हो। म मण्डलीमा आफ्नो कर्तव्य निभाउन चाहन्छु, तर मेरी आमा मलाई रोक्न र बाँधेर राख्न खोजिरहन्छिन्। अहिले म र मेरी बहिनी सामान्य रूपमा भेलामा सहभागी हुन सक्दैनौँ। म साह्रै निराश हुन्छु। हामीलाई किन यी सबै कुराहरू भइरहन्छ?” त्यसपछि ताङ हुइले मसित धैर्यताका साथ सङ्गति गरिन्, र यसो भनिन्, “जब कुनै व्यक्ति आफ्ना परिवारका सदस्यहरूको दबाबमा पर्छ, त्यो वास्तवमा शैतानको बाधा र तिकडम हो। हामी आफूलाई परमेश्वरप्रति समर्पित गर्न चाहन्छौँ, तर शैतानले हाम्रा परिवारका सदस्यहरू प्रयोग गरेर हामीलाई रोक्छ र हाम्रा कमजोरीको फाइदा उठाएर हामीलाई आक्रमण गर्छ ताकि हामीले परमेश्वरलाई विश्वासघात गरौँ र मुक्ति पाउने अवसर गुमाऔँ। हामीले परमेश्वरमाथि भर परेर शैतानका योजनाहरू बुझ्नुपर्छ।” त्यसपछि उनले मलाई परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड पढेर सुनाइन्: “परमेश्‍वरले मानिसहरूभित्र गर्ने कार्यको प्रत्येक चरणमा, बाहिरी रूपमा यो मानिसहरूबीचको अन्तरक्रियाजस्तो देखिन्छ, मानवको बन्दोबस्त वा हस्तक्षेपबाट जन्मेको जस्तो देखिन्छ। तर पर्दापछाडि, कार्यको प्रत्येक चरण, र जे कुरा पनि हुन्छ, त्यो शैतानले परमेश्‍वरसँग थापेको बाजी हो, र यसका लागि मानिसहरूले परमेश्‍वरको साक्षी दिन दह्रिलो भएर खडा हुनु आवश्यक हुन्छ। उदाहरणको लागि अय्यूबलाई परीक्षा गरिएको घटनालाई लिऊँ: पर्दापछाडि शैतानले परमेश्‍वरसँग बाजी थापिरहेको थियो, र अय्यूबलाई जे भयो त्यो मानिसहरूका कार्यहरू र मानिसहरूको हस्तक्षेप थियो। तिमीहरूमा परमेश्‍वरले गर्ने कार्यको प्रत्येक कदमको पछाडि शैतानले परमेश्‍वरसँग थापेको बाजी हुन्छ—पछाडिपट्टि यो सबै युद्ध हो। … जब आत्मिक क्षेत्रमा परमेश्‍वर र शैतानबीच युद्ध हुन्छ, तैँले परमेश्‍वरलाई कसरी सन्तुष्ट बनाउनुपर्छ, र उहाँलाई साक्षी दिन तँ कसरी दह्रिलो भएर खडा हुनुपर्छ? तँलाई हुने सबै कुराहरू ठूलो जाँच हो र साक्षी दिनका लागि परमेश्‍वरलाई तेरो आवश्यकता पर्ने समय हो भन्‍ने तँलाई थाहा हुनुपर्छ” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। परमेश्‍वरलाई प्रेम गर्नु मात्रै साँचो रूपमा परमेश्‍वरलाई विश्‍वास गर्नु हो)। यी वचनहरूले मलाई के देखाए भने यदि मैले यो अँध्यारो र दुष्ट संसारमा ख्रीष्टलाई पछ्याउन चाहेँ भने, त्यो सजिलो हुनेथिएन। त्यो आत्मिक सङ्घर्ष र कठोर निर्णयहरूले भरिएको हुनेथियो। आखिरी दिनहरूमा सर्वशक्तिमान् परमेश्वरको न्यायको काम नै मानिसलाई शुद्ध पार्ने र मुक्ति दिने उहाँको कामको अन्तिम र सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण चरण हो। परमेश्वर सबैजनाले उहाँबाट सत्यता र जीवन पाउनेछन्, र हामी सबै मुक्ति पाएर बाँच्नेछौँ भन्ने आशा गर्नुहुन्छ। तर उहाँ मानिसहरूलाई कर गर्नुहुन्न, हामी आफैलाई निर्णय गर्न दिनुहुन्छ। मेरी आमा शैतानको बहकाउ र छलमा पर्नुभएको थियो, त्यसैले उहाँले प्रतिष्ठा र हैसियतको खोजीको खोक्रोपन देख्न सक्नुभएन, र मलाई कलेज जान, राम्ररी पढ्न र सफल बन्न दबाब दिइरहनुभयो। मैले उहाँलाई पछ्याएर गलत मार्ग रोज्न सकिनँ। ताङ हुइले यसो भन्दै सङ्गति जारी राखिन्, “ज्ञान र भविष्यका सम्भावनाहरू पछ्याउनु कति अर्थहीन छ भनेर तिमीले देख्न सक्छौ, तिमीले आफूलाई परमेश्वरका निम्ति समर्पित गर्ने कसम खाएकी छौ, र सत्यता पछ्याउने मार्ग रोजेकी छौ। यो कुराले परमेश्वरलाई खुसी दिन्छ। तर तिमीले जीवनमा कस्तो मार्ग रोज्छौ त्यो तिम्रो कुरा हो, र तिमीले यसबारे प्रार्थना र थप खोजी गर्नैपर्छ।” मैले सोचेँ, “मैले ख्रीष्टलाई पछ्याउने कसम खाएकी भए पनि, अहिले मेरी आमाले मलाई कडा निगरानी गरिरहनुभएको छ, र हामी भेला हुने ठाउँ भेट्टाउने भन्नुहुन्छ। यदि मैले फर्केर कलेज नजान जिद कसेँ भने, उहाँले ब्रदर-सिस्टरहरूलाई निश्चय नै समस्या निम्त्याउनुहुनेछ।” त्यसैले, मैले आमालाई म कलेज जानेछु भनी वाचा गरेँ।

त्यहाँ पुगेपछि, मैले कलेजलाई मेरो अध्ययन रोक्न निवेदन दिएँ। कलेजले मेरो निवेदनलाई अनुमोदन गर्‍यो, तर मलाई अझै पनि अभिभावकको सहमति चाहिएको थियो। जब आमाले थाहा पाउनुभयो, उहाँले त्यसको जोरदार विरोध गर्नुभयो। उहाँ आफूले भोगेको दु:ख, र म र मेरी बहिनीलाई हुर्काउनुको कठिनाइबारे बताउँदै रोइरहनुभयो, र मलाई आफ्नो अध्ययन रोक्न नदिने अड्डी कस्नुभयो। उहाँलाई यो रूपमा देख्दा म साँच्चै निराश भएँ, र मैले सोचेँ, “मेरी आमाले अत्यन्तै सङ्घर्ष गरेर हामीलाई हुर्काउनुभयो र मैले उहाँको ऋण तिरेकी छैनँ। यदि मैले उहाँले चाहेको काम गरिनँ भने, के म उहाँलाई साँच्चिकै निराश पारिरहेकी हुनेछैनँ र?” मैले हतारपतार यसो भन्दै परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ, “प्रिय परमेश्वर, म के गरूँ? कृपया मलाई अन्तर्दृष्टि दिनुहोस् र मद्दत गर्नुहोस्” त्यहीबेला, मलाई परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड याद आयो: “जब वसन्तको न्यानोपन आइपुग्छ र फूलहरू फुल्‍न थाल्छ्न्, जब स्वर्गमुनिका सबै कुरालाई हरियालीले ढाक्छ र पृथ्वीका सबै कुरा ठीक-ठीक ठाउँमा हुन्छन्, तब सबै मानिसहरू र सबै थोक क्रमिक रूपमा परमेश्‍वरको सजायमा प्रवेश गर्नेछन्, र त्यो बेला पृथ्वीमा परमेश्‍वरले गर्नुहुने सबै कार्य समाप्त हुनेछ। परमेश्‍वर त्यसउप्रान्त पृथ्वीमा काम गर्ने वा बस्‍ने गर्नुहुनेछैन, किनभने परमेश्‍वरको महान् काम पूरा भइसकेको हुनेछ। के यो छोटो समयको लागि मानिसहरूले आफ्‍नो देहलाई पन्छाउन सक्दैनन्? मानिस र परमेश्‍वर बीचको प्रेमलाई के कुराले चिरा पार्न सक्छ? मानिस र परमेश्‍वर बीचको प्रेमलाई कसले छुटाउन सक्छ? के यो आमाबाबु, पति, दिदीबहिनी, पत्‍नी हुन् कि पीडादायी शोधन हो? के विवेकबाट आएका भावनाहरूले मानिसभित्रको परमेश्‍वरको स्वरूपलाई मेटाउन सक्छ? के एक-अर्काप्रतिको मानिसहरूको ऋणीपन र कार्यहरू तिनीहरू आफैले ल्याएको कुरा हो? के तिनलाई मानिसले समाधान गर्न सक्छ? कसले आफैलाई रक्षा गर्न सक्छ? के मानिसहरूले आफैले आफ्‍नो भरणपोषण गर्न सक्छन्? जीवनमा दह्रिला हुनेहरू को हुन्? को मलाई छोडेर आफै जिउन सक्छ?” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। “सम्पूर्ण ब्रह्माण्डको लागि परमेश्‍वरका वचनहरूका” रहस्यहरूको अर्थ-अनुवादहरू, अध्याय २४ र २५)। परमेश्वरका वचनले यो देखायो कि हरव्यक्ति परमेश्वरको सार्वभौमिकता र पूर्वनिर्धारणमा जिउँछ। मेरी आमाले मलाई हुर्काएजस्तो देखिन्थ्यो। तर हाम्रो जीवन वास्तवमा परमेश्वरबाटै आउँछन्। परमेश्वरले नै हामीलाई भरणपोषण गर्नुहुन्छ र हुर्काउनुहुन्छ। आफ्ना छोराछोरी हुर्काएर, आमाबुबाहरू मानव जिम्मेवारी र दायित्व निभाउने काम मात्र गरिरहेका हुन्छन्—कोही पनि कसैको ऋणी हुँदैन। परमेश्वरले मलाई बाँच्नका निम्ति आवश्यक सबै कुरा प्रदान गर्नुभएको थियो र मलाई उहाँसामुन्ने डोर्‍याउन र उहाँको मुक्ति स्विकार्न अनेकथरीका मानिस, घटना र वस्तुहरू बन्दोबस्त गर्नुभएको थियो। परमेश्वरको प्रेम अत्यन्तै महान् छ! मैले परमेश्वरबाट ज्यादै हेरचाह, संरक्षण, र प्रबन्ध पाएकी थिएँ, तर मैले उहाँको ऋण बिलकुलै तिरेकी थिइनँ। मलाई केही कठिनाइहरू आइपर्दा, मैले परमेश्वरप्रति गरेको प्रतिज्ञा झूट बन्यो। म वास्तवमा परमेश्वर, अर्थात् सृष्टिकर्ताको ऋणी थिएँ। पृथ्वीमा परमेश्वरको अहिलेको काम प्रभु येशूकोझैँ छोटो हुने सोचेर, मैले सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफनो कर्तव्य निभाउने र उहाँको प्रेमको ऋण तिर्ने यो दुर्लभ मौकाको कदर गर्नुपर्छ भन्ने थाहा पाएँ। जब मैले ख्रीष्टलाई पछ्याउने निर्णय मात्र के गरेकी थिएँ, परिस्थितिहरू अप्रत्याशित रूपमा बदलिए। मेरी आमाले यदि मैले धेरै दिन कलेज छुटाएँ भने म निष्कासित हुनेछु भन्ने सुन्नुभएको थियो, र उहाँलाई मैले उप्रान्त कलेज नै जान नपाउने हो कि भन्ने डर भयो, त्यसैले उहाँले मलाई पढाइ थाती राखेर घर आउन दिनुभयो। घर पुगेपछि उहाँले मलाई चेतावनी दिनुभयो, “अबउप्रान्त तिमीलाई परमेश्वरमा विश्वास गर्ने अनुमति छैन। तिमीले आफूलाई आचरणमा ढाल्नुपर्छ, नजिकै एउटा जागिर खोजेर एक वर्ष काम गर्नुपर्छ, र त्यसपछि आज्ञाकारी भएर कलेज फर्कनुपर्छु” मैले उहाँलाई त्यसै गर्ने वाचा गरेँ, तर भित्र यस्तो सोचेँ, “परमेश्वरले अहिले मलाई ख्रीष्टलाई पछ्याउन तोक्नुभएको छ, र यो मेरो निर्णय हो। म यसलाई सजिलै त्याग्नेछैन।”

त्यसैले, मैले एउटा जागिर भेट्टाएँ, म काम र मण्डलीका भेला दुवैतिर जान थालेँ, अनि फुर्सदको समयमा अरू ब्रदर-सिस्टरहरूसित सुसमाचार प्रचार गरेँ। परमेश्वरका वचनहरू अभ्यास र अनुभव गरेर, मैले बिस्तारै केही सत्यताहरू बुझेँ र सत्यता पछ्याउनु नै सबैभन्दा अर्थपूर्ण जीवन हो भन्ने थाहा पाएँ, र परमेश्वरलाई पछ्याउने मेरो आस्था झनै बढ्यो। थाहै नपाई स्कूल फर्कने समय आयो र मैले अन्तिम निर्णय गर्नुपर्यो: मैले परमेश्वरमाथिको आस्था रोजेँ! त्यो दिन म घर पुग्दा, मेरी आमा उहाँको कुम्लो कसिरहनुभएको थियो। मैले थाहा पाएँ कि एउटा छिमेकीले मेरी आमालाई एउटा पुरुषसित चिनजान गराएको रहेछ र उहाँ ऊसित बिहे गर्न लाग्नुभएको रहेछ। म साँच्चै अचम्ममा परेँ र मेरो चित्त दुख्यो, र मैले उहाँलाई के उहाँले हामीलाई नचाहनुभएकै हो त भनेर सोधेँ। उहाँले भन्नुभयो, “समस्या मैले तिमीहरू नचाहनु होइन, समस्या त तिमी परमेश्वरमा विश्वास गर्न दृढ छौ र म तिमीमाथि भर पर्नै सक्दिनँ। म तिमीलाई एउटा अन्तिम मौका दिनेछु। यो मेरो हुनेवाला पतिको फोन नम्बर हो। यदि तिमी फर्केर स्कूल गयौ भने, बिदामा घर आउँदा यो नम्बरमा कल गर्नू, हामी तिमीलाई लिन आउनेछौँ। तर यदि तिमी र तिम्री बहिनी आस्था राख्नमै जिद कस्छौ भने, म तिमीहरूलाई उप्रान्त मद्दत गर्नेछैनँ।” मैले त्यसबारे थप सोच्न नपाउँदै, आमाले हामीलाई स्कूल जाने बसमा चढाउनुभयो। बाटोमा मैले धेरै सोचेँ। एक दिनमै म र बहिनी घरवारविहीन भएका थियौँ र हामी कोहीमाथि भर पर्न सक्दैनथ्यौँ। यो साँच्चै अत्यास लाग्दो थियो। मेरी बहिनीले असहाय रूपमा यसो भनिन्, “आमा हामीलाई उप्रान्त चाहनुहुन्न। तिमी फर्केर स्कूल गएनौ भने हामी के गर्ने?” मेरी बहिनीका शब्दहरूले मेरो हृदय छोयो। मैले सोचेँ, “हो, अब त हाम्रा आफन्तहरूले हामीलाई छाडेका छन् र आमा पनि अरू कसैसित बिहे गर्दैहुनुहुन्छ। यदि मैले परमेश्वरमाथि आस्था जारी राखेँ भने हामी कसरी जिउनु? हामी कहाँ जानु? म केचाहिँ गरू?” मलाई साँच्चै पीडा र कमजोरी महसुस भएकाले मैले परमेश्वरलाई प्रार्थना गरेँ। मैले भनेँ, “प्रिय परमेश्वर, म यसलाई साँच्चै जित्नै सक्दिनँ। म तपाईंलाई सन्तुष्ट तुल्याउन चाहन्छु, तर अधि बढिरहने मेरो सबै विश्वास र शक्ति गुमेको छ। मलाई थाहा छ, तपाईंले मेरो निम्ति धेरै नै गर्नुभएको छ, तर म अत्यन्तै कमजोर भैसकेँ। म तपाईंको मुक्ति पाउन योग्य रहिनँ।” त्यहीबेलामा, मेरो दिमागमा परमेश्वरका वचनहरूको एउटा खण्ड प्रस्ट रूपमा देखियो: “जब यस प्रकारको काम फैलने दिन आउनेछ र तैँले यसको सम्पूर्णता देख्‍नेछस्, तब तँ पछुताउनेछस्, र त्यो समय तँ अक्‍क न बक्‍क हुनेछस्। आशिष्‌हरू छन्, तैपनि तिनमा आनन्द लिन तैँले जान्दैनस्, र सत्यता छ, तैपनि तैँले यसको खोजी गर्दैनस्। के तैँले आफैमा तिरस्कार ल्याउँदैनस् र? … मुक्तिलाई देखेका तर यसलाई प्राप्त गर्नको लागि खोजी नगर्ने मानिसहरूजत्तिको मूर्ख अरू कोही पनि हुँदैन; आफैलाई देहमा मस्त पार्ने र शैतानको आनन्द लिने मानिसहरू यिनै हुन्” (वचन, खण्ड १। परमेश्‍वरको देखापराइ र काम। पत्रुसका अनुभवहरू: सजाय र न्यायसम्‍बन्धी उनको ज्ञान)। त्यो साँचो थियो। परमेश्वरको काम चाँडै सकिनेथियो र मैले साँचो मार्ग देखेकी थिएँ। यदि मैले दु:ख सहन नसकेर आफ्नो देहलाई सन्तुष्ट पार्न रोजेँ भने, परमेश्वरको काम सकिँदा मैले सत्यता पाउने यो दुर्लभ मौका गुमाउनेथेँ, र मलाई त्यसमा साँच्चै पछुतो हुनेथ्यो। मैले अघिल्लो वर्ष मण्डलीमा कर्तव्य निर्वाह गरेर बिताएकोबारे सोचेँ। परमेश्वरका वचनहरूको मलजल र पोषण पाएपछि, मैले केही सत्यताहरू बुझेँ र बिस्तारै संसारबारे धेरै कुराहरूको अन्तर्ज्ञान पाएँ। मैले सर्वशक्तिमान् परमेश्वरका वचनहरूले मात्र मानिसहरूलाई शुद्ध पार्न र मुक्ति दिन सक्छन् र ख्रीष्टलाई पछ्याउनु नै ज्योति र मुक्तिको मार्ग हो भन्ने देखेँ। मैले हिचकिचाइरहन मिल्दैनथ्यो। मेरो जीवन परमेश्वरबाट आएको हो र उहाँले मलाई सबथोक दिनुभएको थियो। सृष्टि गरिएको प्राणीको रूपमा आफ्नो कर्तव्य निभाउनु पूर्णतया स्वाभाविक र जायज हो! मेरी आमाले मलाई आस्थामा साथ दिनुभएन र मैले ज्ञान पछ्याएर सफलता पाएको चाहनुभयो। यदि मैले उहाँको चाहनामा लागेर गलत मार्ग रोजेँ भने, म शैतानद्वारा झन्-झन् गहिरो रूपमा भ्रष्ट तुल्याइनेथिएँ, र अन्त्यमा म दण्डित र नष्ट भएरै छाड्नेथिएँ। ज्ञानले मलाई मेरा भ्रष्ट स्वभावहरूबाट मुक्त पार्न वा मलाई शुद्ध पार्न र बदल्न सक्दैनथ्यो। परमेश्वरले मात्र हामीलाई मुक्ति दिन सक्नुहुन्छ। मेरो परिवारले मलाई नचाहे पनि मसित परमेश्वर हुनुहुन्थ्यो। जब मैले सबै घटनालाई फर्केर हेरेँ, मैले थाहा पाएँ कि हरेक पटक मलाई नकारात्मक र कमजोर महसुस हुँदा, परमेश्वरका वचनहरूले नै मलाई साथ, मद्दत र शक्ति दिएका थिए। जब म मेरो सबैभन्दा पीडादायी र कमजोर क्षणहरूमा परमेश्वरबाट मार्ग परिवर्तन गर्नै लागेकी थिएँ, उहाँका वचनहरूले मेरो हृदयलाई घचघच्याएका थिए। यस संसारमा, मेरो लागि परमेश्वरको प्रेम मात्र साँचो हो! मैले यस्तो सोचेपछि ममा फेरि आस्था जाग्यो। मैले आफ्नो आँसु पुछेँ र बहिनीलाई भनेँ, “हामी परमेश्वरमाथि मात्र भर पर्न सक्छौँ। हामीले उहाँले हामीलाई मार्गदर्शन गर्नुहुनेछ भन्ने आस्था राख्नैपर्छ। ब्रदर-सिस्टरकहाँ जाऔँ।” भोलिपल्ट, हामी गाडी चढेर घर फर्क्यौँ र त्यसपछि हामीले आफ्ना कर्तव्य निभाउन थाल्यौँ। परमेश्वरलाई धन्यवाद होस्! परमेश्वरका वचनहरूले मलाई दैहिक कमजोरीहरूलाई जित्न र जीवनमा यो चम्किलो र सही मार्ग रोज्न मार्गदर्शन गरे।