परमेश्‍वरमाथिको साँचो विश्‍वास भनेको मुक्ति पाउनको लागि मात्रै उहाँमा विश्‍वास गर्ने कार्य होइन,

यो असल व्यक्ति बन्‍ने कार्य मात्र हुनु त परै जाओस्।

यो मानव स्वरूप लिने विषय मात्रै पनि होइन।

यो मानव स्वरूप लिने विषय मात्रै पनि होइन।

वास्तवमा, विश्‍वास भनेको परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, र उहाँ सत्यता, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ,

त्यसबाहेक केही पनि हुनुहुन्‍न भन्‍ने विश्‍वास राख्‍नु नै

विश्‍वास हो भन्‍ने दृष्टिकोण मानिसहरूले लिनु हुँदैन।

वास्तवमा, विश्‍वास भनेको परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, र उहाँ सत्यता, बाटो, र जीवन हुनुहुन्छ,

त्यसबाहेक केही पनि हुनुहुन्‍न भन्‍ने विश्‍वास राख्‍नु नै

विश्‍वास हो भन्‍ने दृष्टिकोण मानिसहरूले लिनु हुँदैन।

न त विश्‍वास भनेको तैँले परमेश्‍वरलाई स्वीकार गर्नु

र उहाँ यावत् थोकका शासक हुनुहुन्छ,

उहाँ सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ, उहाँले संसारका सबै थोक सृष्टि गर्नुभएको छ,

र उहाँ अद्वितीय र सर्वोच्‍च हुनुहुन्छ भनेर विश्‍वास गर्नु नै हो।

विश्‍वास भनेको यस तथ्यमा विश्‍वास राख्‍ने कार्य मात्रै होइन।

परमेश्‍वरको इच्‍छा भनेको तेरो सम्पूर्ण अस्तित्व र हृदय उहाँलाई दिइनुपर्छ

र उहाँमा समर्पित हुनुपर्छ भन्‍ने हो—अर्थात्,

तैँले परमेश्‍वरलाई पछ्याउनुपर्छ, आफूलाई तैँले परमेश्‍वरद्वारा प्रयोग हुन दिनुपर्छ,

र खुशीसाथ तँले उहाँको सेवा गर्नुपर्छ;

तैँले उहाँको लागि जे गर्न सक्छस्, तैँले त्यो गर्नुपर्छ।

यसको अर्थ परमेश्‍वरले पूर्वनिश्‍चित गर्नुभएका र चुन्‍नुभएका मानिसहरूले मात्रै

उहाँमा विश्‍वास गर्नुपर्छ भन्‍ने हुँदैन।

सत्यता के हो भने, सारा मानवजातिले उहाँको आराधना गर्नुपर्छ,

उहाँको कुरा सुन्‍नुपर्छ र उहाँको आज्ञापालन गर्नुपर्छ,

किनभने मानवजातिलाई परमेश्‍वरले नै बनाउनुभएको हो।

यसको अर्थ परमेश्‍वरले पूर्वनिश्‍चित गर्नुभएका र चुन्‍नुभएका मानिसहरूले मात्रै

उहाँमा विश्‍वास गर्नुपर्छ भन्‍ने हुँदैन।

सत्यता के हो भने, सारा मानवजातिले उहाँको आराधना गर्नुपर्छ,

उहाँको कुरा सुन्‍नुपर्छ र उहाँको आज्ञापालन गर्नुपर्छ,

किनभने मानवजातिलाई परमेश्‍वरले नै बनाउनुभएको हो।

किनभने मानवजातिलाई परमेश्‍वरले नै बनाउनुभएको हो।

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट