वर्षौं बितेपछि,

शोधन र सजायको कष्ट अनुभव गरिसकेपछि,

मानिस जीर्ण बनेको छ।

मानिसले विगतका समयहरूको “महिमा” र “रोमान्स” लाई गुमाएको भए तापनि,

उसले थाहै नपाई, मानव आचरणका सिद्धान्तहरू बुझ्‍न पुगेको छ,

र मानवजातिलाई मुक्त गर्ने परमेश्‍वरको वर्षौंको लगाबलाई बुझ्‍न पुगेको छ।

मानिसले उसको आफ्‍नो जङ्गलीपनलाई बिस्तारै घृणा गर्न सुरु गर्छ।

ऊ कति असभ्य छ त्यस कुरा,

परमेश्‍वरप्रतिको उसका सबै गलत बुझाइहरू,

र उहाँलाई उसले गरेका अनुचित मागहरूलाई उसले घृणा गर्न थाल्छ।

समयलाई पछाडि फर्काउन सकिँदैन।

विगतका घटनाहरू मानिसका अपसोचपूर्ण यादहरू बन्छन्,

र परमेश्‍वरका वचनहरू र प्रेम मानिसको नयाँ जीवनको प्रेरणा-शक्ति बन्छ।

समयलाई पछाडि फर्काउन सकिँदैन।

विगतका घटनाहरू मानिसका अपसोचपूर्ण यादहरू बन्छन्,

र परमेश्‍वरका वचनहरू र प्रेम मानिसको नयाँ जीवनको प्रेरणा-शक्ति बन्छ।

दिन-प्रतिदिन मानिसका घाउहरू निको हुन्छन्, उसको सामर्थ्य फर्की आउछ र…

उहाँ सँधै नै उसकै साथमा हुनुहुँदो रहेछ,

अनि उहाँको मुस्कान र उहाँको सुन्दर मुहार अझै कति मोहक छ भन्‍ने पत्ता लगाउन,

ऊ खडा भएर सर्वशक्तिमान्‌को अनुहारमा हेर्छ।

उहाँको हृदयले अझै पनि आफूले सृष्टि गरेको मानवजातिप्रति चिन्ता गर्छ,

र उहाँका हातहरू प्रारम्‍भमा जस्ता थिए त्यस्तै न्याना र शक्तिशाली छन्।

यो चाहिँ मानिस अदनको बगैंचामा फर्केजस्तै हुन्छ,

तैपनि यस पटक मानिसले त्यस उप्रान्त सर्पको बहकाउलाई सुन्दैन

र त्यस उप्रान्त यहोवाको नजरबाट फर्कँदैन।

मानिस परमेश्‍वरको अघि घुँडा टेक्छ,

परमेश्‍वरको मुस्कुराइरहेको अनुहारलाई हेर्छ,

र उसको सबैभन्दा बहुमूल्‍य बलिदान चढाउँछ—

अहो! हे मेरा प्रभु, मेरा परमेश्‍वर!

मानिस परमेश्‍वरको अघि घुँडा टेक्छ,

परमेश्‍वरको मुस्कुराइरहेको अनुहारलाई हेर्छ,

र उसको सबैभन्दा बहुमूल्‍य बलिदान चढाउँछ—

अहो! हे मेरा प्रभु, मेरा परमेश्‍वर!

मानिस परमेश्‍वरको अघि घुँडा टेक्छ,

परमेश्‍वरको मुस्कुराइरहेको अनुहारलाई हेर्छ,

र उसको सबैभन्दा बहुमूल्‍य बलिदान चढाउँछ—

अहो! हे मेरा प्रभु, मेरा परमेश्‍वर!

अहो! हे मेरा प्रभु, मेरा परमेश्‍वर!

— “थुमालाई पछ्याउनुहोस् र नयाँ गीतहरू गाउनुहोस्” बाट